ตอนที่ 37เหตุการณ์เลวร้ายที่เคยได้พบเจอ...มักจะเป็นภาพติดตาไปชั่วชีวิต
ทั้งความทุรนทุรายที่เคยได้เห็น น้ำเสียงสั่นเทาไปด้วยความกลัวที่เคยได้ยิน... มาจนถึงวันนี้ผมเพิ่งรู้ว่ามันยังคงซ่อนอยู่ภายความทรงจำของผม...ไม่ได้หายไปหรือถูกลบเลือนไปตามกาลเวลา ผมแค่หลีกเลี่ยงจะนึกถึง...
มันไม่ได้เป็นปัญหาหากจะซ่อนมันไว้เพราะความกลัว แต่ตอนนี้มันกลับเป็นปัญหา...สำหรับการเริ่มต้นใหม่ของ ‘เรา’
“นอนซะ” เขาพูดแค่สั้นๆ แล้วลุกเดินผละไปที่ระเบียง ผมทำเพียงแค่มองตามแผ่นหลังที่เปลือยเปล่าของเขาแล้วหลับตาลง
พี่พ่ายคงจะหงุดหงิดและผิดหวัง กลิ่นควันบุหรี่ที่โชยเข้ามาในห้องก็บอกได้เป็นอย่างดีว่าเขาคงกำลังคิดหนัก ในขณะที่ผมนอนขยับตัวไปมา ไม่สบายตัวไม่สบายใจ จนข่มตาให้หลับต่อไปไม่ได้
“พี่พ่าย”
“...”
“มาทำ...กันอีกครั้งได้ไหมพี่”
เขาหันหลังกลับมามอง ดับบุหรี่แล้วเดินมายืนตรงหน้าผม
“พอเถอะ”
“แต่...” ผมมองเขาด้วยความหวั่นใจ “ผมขอโทษ...”
เพิ่งได้ตกลงเป็นแฟนกันไปเมื่อไม่กี่ชั่วโมง หัวใจผมเต็มไปด้วยความสุข ใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มอยู่แค่ไม่นาน ก็ต้องมานั่งกังวลใจว่าเขาจะขอเลิก แค่เพราะ...
“พี่...”
“กูบอกให้นอน ไม่ใช่มายืนขมวดคิ้วคิดมาก จะดื้อกับกูรึไง”
“ก็พี่โมโห ผมจะหลับได้ยังไง” ต่อให้เขาจะทำหน้านิ่งๆ แต่ตอนที่เขาผละออกไปเมื่อก่อนหน้านี้ สีหน้าเขาก็แย่มากเลย จะไม่ให้ผมกังวล ก็คงทำไม่ได้
“กูไม่ได้โมโหมึง เข้าใจไหม” เขาใช้สายตาดุๆ จ้องมองมา “พยักหน้าถ้าเข้าใจ”
ผมพยักหน้า หลังจากนั้นก็ถูกดึงเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดของเขา กลิ่นบุหรี่และกลิ่นโคโลญประจำตัวของเขาทำให้ผมรู้สึกผ่อนคลาย แม้ผมจะไม่ได้เข้าใจอย่างที่พยักหน้าตอบเขาไปก็ตาม แต่ตอนนี้ผมแค่อยากถูกเขากอดไว้ก็เท่านั้น
พี่พ่ายคงไม่เข้าใจในตัวผม ไม่ต่างจากที่ผมก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน ภาพในกระจกเงาที่สะท้อนภาพของเราสองคนออกมาเมื่อไม่กี่นาทีก่อนหน้านี้ยังติดตา ...มันซ้อนทับกับภาพของพี่กิ๊ฟที่กำลังถูกทำร้าย... จนทำให้สวรรค์ที่ผมกับพี่พ่ายกำลังจะขึ้นไปพร้อมกันนั้นล่มลงไม่เป็นท่า ผมไม่เคยรู้เลยว่าจะเป็นแบบนี้ เพราะหลังจากเหตุการณ์ครั้งนั้น ก็ไม่ได้มีอะไรผิดปกติเกิดขึ้นเลย ผมไม่ได้นึกรังเกียจกับการกอดจูบกับใคร ไม่ได้นึกขยะแขยงเวลามีใครมาจับเนื้อต้องตัวจนอารมณ์เลยเถิด หรือเพราะยังไม่มีใครที่ผมอนุญาตให้รุกล้ำมาไกลเหมือนอย่างเขา
ผมยอมให้เขากอด ยอมให้เขาจูบ เสื้อของเราถูกถอดออกทั้งคู่ และกางเกงที่ใส่ก็กำลังจะถูกถอดออกตาม แต่แค่มือของเขาจับอยู่ที่เอวกางเกง หัวใจผมก็เต้นระรัวไปด้วยความกลัว ผมเริ่มดิ้นหนี...ขยับให้ออกห่างแต่มือของเขาก็ยังขยับตามมา พี่พ่ายถามเป็นเชิงล้อว่าผมกำลังเล่นตัวอยู่หรือไง...ผมถึงได้ยอมหยุดดิ้น แต่ทั้งเนื้อทั้งตัวก็ยังสั่น ตอนนั้นเขายิ้มแล้วก้มลงมาจูบปลอบ ในขณะที่ผมทำเพียงแค่ฝืนยิ้มตอบกลับไป ในหัวเริ่มคิดถึงแต่คำขู่บังคับเป็นแฟนจากเขา พยายามคิดหาเรื่องดีๆ ที่เกิดขึ้นกับเราสองคน แต่มันไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้น เมื่อขาทั้งสองข้างของผมถูกมือของเขาจับให้แยกออกจากกัน หัวใจของผมก็แทบหยุดเต้น ผมลืมหายใจไปชั่วขณะ สองมือกำแน่น น้ำตาเริ่มไหลอาบแก้มโดยไม่รู้ตัว ยิ่งเข็มขัดหนังอย่างดีกำลังถูกถอดออกจากกางเกงของเขา แม้แต่เสียงซิปกางเกงที่กำลังถูกรูดลงก็ทำให้ผมเกร็งตัวขึ้น ผมขอบริมฝีปากตัวเองจนเลือดไหล ขยับหนีจากเขาด้วยความกลัวที่ผุดขึ้นในใจ
‘ปล่อย!’ ผมตวาดเสียงดังลั่น ร่างกายยังคงสั่นไม่หยุด ผมไม่ชอบเหตุการณ์แบบนี้เลย...ไม่ชอบจริงๆ
‘ผมไม่อยากทำ ผมไม่ทำนะพี่...ผมยังไม่พร้อม’
ผมจำสีหน้าของเขาได้ จำความเงียบที่เกิดขึ้นระหว่างเราได้ดี มันน่าอึดอัดใจจนน้ำตาที่หยุดไหลไปแล้วของผม...ไหลลงมาอีกครั้ง
‘ตามใจ’
พี่พ่ายคงไม่เข้าใจในความรู้สึกของผม คงไม่เข้าใจความกลัวที่เกิดขึ้น...คงไม่เข้าใจว่าทำไมในใจของผมถึงภาวนาให้สัมผัสจากมือนั้นหยุดลง...
“ครั้งหน้านะพี่ ผมสัญญาเลย ตอนนี้ยังไม่พร้อม เพิ่งเป็นแฟนกันแค่ไม่กี่ชั่วโมง มีอะไรกันตอนนี้ก็คงไม่ดีอ่ะ อีกอย่าง ถ้าทำผ้าปูเตียงของทางโรงแรมเลอะก็อายคนทำความสะอาดอีก เอาไว้ทำกันที่บ้านดีกว่าเนอะ”
“อืม”
พี่พ่ายตอบรับแค่นั้นก็พาผมมาที่เตียง เขาให้ผมขึ้นนอนก่อน แล้วจึงตามลงมานอนข้างๆ ฝ่ามือใหญ่ที่ลูบศีรษะมีแต่ความอ่อนโยน ริมฝีปากที่จรดเบาๆ ลงบนหน้าผากก็ทำให้ความกังวลลดลงมาได้บ้าง
พี่พ่ายกลับกรุงเทพไปเมื่อช่วงสาย ผมไปส่งเขาที่สนามบิน เราไม่ได้ร่ำลาอะไรกันมาก พูดแค่ไม่กี่คำเขาก็เดินเข้าเกทไป
“พ่อดิว ให้เพี้ยนช่วยอะไรไหม” ผมหลบงานไถนา หลบหน้าไอ้บุญทึ่งแล้วมานั่งตากแอร์อยู่ที่ออฟฟิศ เพราะเมื่อเช้าโดดงานที่ไร่ไปส่งพี่พ่ายกลับ พอกลับมาไอ้บุญทึ่งก็ทำหน้าเชิดใส่ผม ผมก็เลยต้องแอบมาหลบอยู่กับพ่อดิวที่กำลังทำบัญชีอยู่อย่างขะมักเขม้น
“ไม่เป็นไรลูก เดี๋ยวก็เสร็จแล้วครับ” พ่อดิวยิ้มตาหยีส่งมาให้
“พ่อ”
“หือ”
“พ่อเคยมีแฟนเป็นผู้ชายไหมอ่ะ”
พ่อดิวทำหน้าเหวอ ปากกาที่ถืออยู่หล่นกระทบโต๊ะดัง ป๊อก!
“น้องเพี้ยน...พ่อสวยขนาดนั้นเลยเหรอครับลูก” พ่อดิวทำท่าเอียงอาย ก่อนจะยิ้มประหนึ่งตัวเองเป็นมิแรนด้า เคอร์มาให้ “สมัยเรียนก็มีผู้ชายมาชอบอยู่หรอก แต่พ่อแมนๆ เตะบอลงี้”
“พ่อดิวเตะบอลด้วยเหรอ ไหนแม่เพี้ยนบอกว่าเมื่อก่อนพ่อดิวชอบเล่นโดดหนังยางกับแม่ของพี่ดรีม”
“พี่พูดอย่างนั้นเหรอ ไปเห็นตอนไหน แล้วทำไมเห็นอ่ะ น้องเพี้ยนไปถามมาให้พ่อหน่อยสิลูก อายอ่ะ ไปเห็นได้ยังไง” พ่อดิวพูดพึมพำเหมือนคนจิตตกไปแล้ว อ่า...นี่ผมทำให้พ่อคิดมากอีกแล้วเหรอ พ่อเป็นคนค่อนข้างอ่อนไหว เอนไปทางหัวอ่อน ทุกวันนี้ถึงถูกแม่ผมทั้งข่มขู่ ทั้งบังคับ เป็นช้างเท้าหน้าอยู่ตลอด
“แล้วเพี้ยนจะถามให้น้า โดดหนังยางก็ไม่ได้น่าอายหรอก เท่มากๆ เลยนะ แฟนเพี้ยนก็ชอบเล่น”
“จริงเหรอ ผู้ชายหน้ามึนๆ นั่นก็เล่นด้วยเหรอ”
“อื้อ เล่นเก่งด้วยนะ โดดทีสูงข้ามหัวเพี้ยนเลยอ่ะ เคยเล่นด้วยกัน”
ผมก็โม้ไปอย่างนั้น แค่อยากเห็นพ่อสบายใจ แม้จะนึกภาพตอนที่พี่พ่ายโดดหนังยาง นับจันทร์อังคารพุธไม่ออกเลยก็ตาม
“พ่อดิว แล้วตกลงพ่อดิวเคยคบกับผู้ชายไหมอ่ะ”
พ่อดิวส่ายหน้า “ถึงพ่อจะสวยและดูดีขนาดนี้ แต่พ่อก็สนใจแค่ผู้หญิง พ่อแต่งงานกับแม่น้องดรีม แม้จะไม่ได้เพราะความรัก แต่เขาก็เป็นแม่ของลูกสาวที่น่ารักของพ่อ เป็นผู้หญิงที่พ่อยอมรับในความเก่งของเขา ส่วนผู้หญิงที่พ่อหลงรัก...ก็มีแค่แม่ของน้องเพี้ยน ถึงในใจของพ่อจะเคยคิดว่าพ่อของน้องเพี้ยนหล่อและตรงสเปคมากก็ตาม...อุ้ย!”
“ฮ่าๆๆๆ ล้อเล่นใช่ไหมเนี่ย” ผมระเบิดหัวเราะออกมาทันที พ่อดิวเป็นคนที่ทำให้ผมหัวเราะได้ทุกทีเลย
“ล้อเล่นครับ ยิ้มแล้วน้า น้องเพี้ยนไม่ยิ้มแล้วดูไม่เหมือนคนบ้าเลย”
“พ่ออ่ะ ไม่เหมือนคนบ้าก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอ”
“มันก็ดี...แต่ถ้าเป็นคนปกติแล้วไม่มีความสุข พ่อก็ไม่อยากให้เพี้ยนเป็นหรอกนะ รู้ไหม”
“รู้ก็ได้...”
“แล้วถามทำไมเหรอ เพี้ยนอยากปรึกษาอะไรรึเปล่า”
“ก็...”
“พูดมาได้เลยนะ ไม่ต้องเก็บไว้หรอก พ่ออาจจะไม่เคยบอกใคร แต่ก่อนที่จะมาดูแลงานที่ไร่ พ่อเกือบได้เป็นจิตแพทย์แล้วด้วย”
“เฮ้ยย จริงเหรอครับ เพี้ยนไม่เคยรู้เรื่องนี้มาก่อนเลย” ผมว่าเรื่องนี้แม่ก็ต้องไม่รู้แน่ๆ คือช็อคอ่ะ พ่อดิวนี่นะเคยเกือบได้เป็นจิตแพทย์ หน้าตาไม่บ่งบอกว่าฉลาดและมีความรู้ขนาดนั้นเลย...
“ครับ ไม่มีใครรู้หรอก พี่ก็ไม่รู้”
นี่แสดงว่าพ่อดิวเขาทิ้งความมั่นคงในชีวิตของเขาเพื่อมาอยู่ไร่กับแม่ของผมอย่างนั้นเหรอ... ยอมทิ้งอนาคตเพื่อมาอยู่กับแม่ม่ายลูกติด...
“พ่อ! พ่อโคตรเท่เลยอ่ะ! เพี้ยนเคยคิดว่าพ่อจบ ปอหกจากกศน.ใกล้บ้านเรานี่ซะอีก”
“ปะ...ปอหกเลยเหรอ” พ่อดิวทำหน้าช็อคนิดๆ “พ่อดูโง่ขนาดนั้นเลยเหรอครับลูก”
“เปล่า...แต่เมื่อก่อนที่พ่อสอนการบ้านให้ แล้วเพี้ยนเอาไปส่งครู มันผิดหมดเลยนี่นา”
“พ่อเป็นประเภทคมในฝักอ่ะ”
“แต่พี่ดรีมเคยบอกว่าพ่อคูณเลขสามหลักไม่เป็นนะ”
“พ่อแค่ไม่ชอบวิชาคณิตศาสตร์”
“แล้วทำไมพ่อมาทำบัญชีของไร่ล่ะ พ่อไม่ชอบไม่ใช่เหรอ”
“ความรักทำให้พ่อทำได้ทุกอย่าง...”
“พ่อเท่อีกแล้ว!”
“ใช่ม้า...”
“อื้อ มากๆ เลย ทีนี้เพี้ยนก็จะเอาไปอวดไอ้ยิวได้แล้วว่าพ่อดิวเกือบได้เป็นจิตแพทย์แล้ว มันจะได้รู้ว่าเพี้ยนมีพ่อเก่งๆ”
“ใช่แล้วลูก พ่อเกือบได้เป็นแล้ว ถ้าตอนจบมอหกพ่อเอ็นติดอ่ะ แต่เพราะเอ็นไม่ติด พ่อก็เลยเรียนบัญชีแทน กว่าจะจบก็เกือบแปดปีเลยลูก เกือบโดนรีไทร์”
พ่อ...
“เพี้ยนไปเล่นกับบุญทึ่งดีกว่า”
“เดี๋ยวๆ แต่ถึงพ่อจะจบบัญชี พ่อก็ให้คำปรึกษาได้นะ ในศาสตร์ด้านความรักจะหาใครเชี่ยวชาญไปมากกว่าพ่อ ไม่มีอีกแล้วลูก ประสบการณ์หลงรักแม่ของเพี้ยนข้างเดียวมาสามสิบปี ตอนนี้ก็ยังไม่เรียกว่าสมหวัง แค่ได้อยู่ดูแลเขาก็ถือว่าเป็นรางวัลชีวิต เห็นไหม...เอ็กเปิดขนาดไหน ถามใจดู”
“อะไรคือเอ็กเปิดอ่ะ” ผมยอมนั่งลงตามเดิม จากตอนแรกคิดว่าไปปรึกษาไอ้บุญทึ่งก็ไม่ต่างอะไรมาคุยกับพ่อดิว แต่ในเมื่อประสบการณ์โชกโชนอย่างนี้ก็น่าพูดคุยด้วย แต่อะไรคือเอ็กเปิดวะ
“พ่อคิดว่าคงคล้ายๆ อันยองภาษาเกาหลี เคยได้ยินพี่พูดตอนคุยงานกับไอ้เจมส์บ่อยๆ”
เจมส์คือเจ้าของบริษัทนำเข้าไวน์รายใหญ่ ทางไร่ของผมส่งไวน์ให้กับบริษัทของเขาที่ต่างประเทศครับ เขาเคยบินมาไทยแล้วมาที่ไร่เพื่อคุยงานกับแม่อยู่บ่อยครั้ง
“พ่อรู้เหรอว่าอันยองแปลว่าอะไร” ผมมองพ่อดิวอย่างทึ่งๆ
“มีอะไรบ้างที่พ่อไม่รู้”
“เยอะเลย”
“น้องเพี้ยนอ่า”
“แล้วตกลงเอ็กเปิดนี่หมายถึงสวัสดีเหรอครับพ่อ”
“อ้าว... อันยองนี่ไม่ได้หมายถึงฉลาดเหรอ”
เอ็กเปิดนี่มันหมายถึงฉลาดเหรอวะ หรือผมควรต้องไลน์ไปถามพี่พ่าย... แต่คิดอีกที...ไม่ดีกว่า เขาอาจจะกำลังยุ่ง อีกทั้ง...อาจจะไม่อยากคุยกับผมด้วย ผมไม่อยากส่งไปแล้วต้องคาดหวังในการตอบกลับมาของเขา
ผมกับพ่อดิวทำหน้างงใส่กัน ก่อนผมจะเปิดประเด็น
“เอาเป็นว่า จะเล่าให้พ่อฟังก็ได้ แต่พ่อห้ามเอาไปเล่าให้แม่ฟังเด็ดขาดเลยนะ”
“รับปากครับ”
“คืองี้อ่ะพ่อ เมื่อคืนเพี้ยนไปนอนโรงแรมกับแฟนใช่ป่ะ แล้วทีนี้...”
“เกิดเหตุอัศจรรย์บนเตียงแบบสั่นสะเทือนไปหลายริกเตอร์เลย?”
“ไม่ๆๆ พ่อจะฟังไหมเนี่ย”
“โอเคๆ ฟังๆ แต่พ่อตื่นเต้นอ่ะ อยากเป็นที่ปรึกษาให้ลูกๆ มานานแล้ว แต่ก็ไม่เคยมีใครมาปรึกษาพ่อเลย” แน่ล่ะ พี่ดรีมบอกผมบ่อยๆ ว่าพ่อน่ะไม่ค่อยเต็ม พี่ต้องคอยห่วงพ่ออยู่เรื่อย เป็นแบบนั้นแล้วพี่ก็คงไม่เอาเรื่องยากๆ ไปปรึกษาพ่อหรอก
“งั้นต่อไปถ้าเพี้ยนมีอะไรไม่สบายใจจะมาปรึกษาพ่อละกันนะ”
“โอเคครับ เล่าต่อๆ ลูก” ยิ้มตาหยีอย่างนี้แล้วผมไม่ควรคาดหวังกับคำพูดของพ่อใช่ไหมอ่ะ
“คือคืนแรกไม่มีอะไร เขามาเหนื่อยๆ เราก็ต่างคนต่างนอน แต่เมื่อคืน หลังจากที่ไปเดินเล่นกันมาแล้ว ระหว่างนั้นมันก็มีอะไรดีๆ เกิดขึ้นอ่ะพ่อ ในใจคิดว่าตอนนั้นกลับห้องต้องโดนแน่ๆ แล้วล่ะ เพราะคืนแรกก็ไม่ได้ทำ แล้วพอถึงห้อง...เพี้ยนก็โดนจูบตั้งแต่หน้าประตูเลย คือเราก็เคลิ้มด้วย อยากเป็นของเขาด้วย”
“ถ้าพี่รู้ ลูกต้องถูกมัดกับเสาแล้วฟาดด้วยหวาย ไม่งั้นก็โดนด้ามปืนลูกซองโบกหัวแน่ๆ อ่ะ ทำไมเราไม่เป็นกุลสตรีเลย” พ่อดิวผิวหน้าขึ้นสีระเรื่อ บิดปากกาในมือจนงอ
“ก็หนูเป็นผู้ชายนี่พ่อ!”
“เพี้ยนเสียงดังใส่พ่ออ่ะ”
“ขอโทษครับ งั้นเล่าต่อนะ”
“อือ เอาแบบละเอียดคมชัดภาพ HD”
“ต้องบอกขนาดของแฟนให้ด้วยไหมล่ะ”
“อันนั้นไม่ต้องก็ได้”
“แต่ใหญ่นะ...” ผมแกล้งกระซิบ พ่อดิวนี่หูแดงคอแดงเลยทีเดียว “พ่อคิดอะไรอ่ะ เพี้ยนหมายถึงกล้ามแขน ใหญ่มาก อกก็กว้าง ตัวก็หอม กอดทีอุ๊นอุ่น”
“พ่อก็คิดว่าแขนนั่นแหละ”
“อิอิ”
“แล้วที่อยากปรึกษาคืออะไรอ่ะ”
“มันเรื่องหลังจากนั้นอ่ะ ...เพราะเพี้ยน เขาถึงต้องหยุดทุกอย่าง สวรรค์ล่มไม่เป็นท่า แล้วเขาก็ดูหงุดหงิดมากด้วยอ่ะพ่อ เขาบอกว่าไม่โกรธ แต่ก็ไม่เหมือนเดิม ไปส่งที่สนามบิน...เขาก็ไม่ได้หวานอะไรเลยนะ แค่บอกว่าขับรถกลับดีๆ แล้วก็เดินเข้าเกทไปเลยอ่ะ ไม่กอดไม่จูบ ไม่มีบอกจะโทรหาด้วย”
“แล้วทำไมสวรรค์ถึงล่มล่ะครับลูก”
ผมก็อธิบายไม่ถูกว่าทำไม แต่อารมณ์ในตอนนั้นคือไม่อยากทำ ความต้องการที่มีก็หายวับไป น้องชายที่กำลังแข็งสู้มือเขาก็อ่อนปวกเปียกราวกับถูกน้ำร้อนราด
“ไม่เป็นไรนะ พ่อเข้าใจแล้วล่ะว่ากังวลเรื่องอะไร ผู้ชายเราน่ะ ถ้ารักจริง เรื่องบนเตียงก็เป็นแค่เรื่องเล็ก เหมือนพ่อกับแม่ของเพี้ยน พ่ออยู่กับเขาด้วยความรัก เราเติมเต็มในสิ่งที่เขาขาด เราให้ในสิ่งที่คิดว่าเขาจะมีความสุข และเราจะไม่ทำในสิ่งที่เขาไม่ชอบ พ่อไม่เคยบังคับ ไม่เคยเรียกร้องกับเขา ถ้าถึงเวลาที่เขาพร้อม ถึงเวลาที่เขาเต็มใจให้ ตอนนั้นเราแค่รับด้วยความดีใจ”
“พ่อ เพี้ยนถามจริงๆ นะ ไม่ได้ทะลึ่งอะไรหรอก แต่แค่อยากรู้ว่า มันจริงไหมที่พ่อกับแม่ไม่ได้ทำเรื่องอย่างว่ากันเลย”
ผมรู้เรื่องนี้มานานแล้ว เพราะตั้งแต่พ่อแท้ๆ ของผมจากไป แม่ก็ถือศีลมาตลอด ผมไม่รู้ว่าเคร่งแค่ไหน แต่จากที่คนงานในบ้านเคยแอบพูดกันก็พอรู้ได้ว่าหนึ่งในข้อห้ามนั้นคงมีการร่วมรักอยู่ด้วย แต่นั่นเป็นตอนที่ผมเด็กๆ ไม่รู้ว่าตอนนี้จะเป็นยังไง
“อืม”
“พ่อทนได้เหรอ”
“พ่อไม่ได้ทน แต่มันเป็นไปเอง สำหรับพ่อ แค่ได้อยู่ใกล้ ได้ดูแล ก็โอเคมากแล้ว แม่ของเพี้ยน เขาก็มีคนในใจของเขา ซึ่งนั่นไม่ใช่คนที่พ่อจะเข้าไปแทนที่ได้ แต่พ่อจะอยู่เคียงข้างเขาไปอย่างนี้ จนกว่าเราจะตายจากกัน”
“แฟนเพี้ยนจะคิดเหมือนพ่อไหม”
“แน่นอนอยู่แล้ว”
“พ่อมั่นใจได้ยังไง เขาหงุดหงิดมากเลยนะ แล้วก็อาจจะโกรธอยู่ด้วย”
“แต่จากที่พ่อเคยเจอเขา เขาไม่ใช่ผู้ชายที่ชอบโกหก ดูจะเปิดเผยมากเกินไปซะด้วยซ้ำ”
“มันก็จริง แล้วเขาเป็นอะไรล่ะ ถ้าไม่โกรธ”
“ลูกไม่ถามเขาเหรอ”
“ไม่กล้าถาม เขาดุอ่ะพ่อ ไม่ตามใจด้วย ชอบสั่งชอบบังคับ ทำอย่างกะเพี้ยนเป็นเด็ก”
“แต่ลูกก็ชอบให้เขาบังคับใช่ม้า พ่อรู้น้า”
“งื้อออ ก็เวลาเขาบังคับแล้วมันดีกับใจ”
“ฮ่าๆๆ ต้องบอกพี่ซะแล้วอ่ะว่าเลี้ยงลูกฮาร์ดคอร์จนตอนนี้ลูกเพี้ยนสมชื่อแล้ว”
“ไม่เพี้ยนๆ”
“แล้วเขาเลิกกับเมียเขารึยัง”
“ยังเลย คงต้องรอให้ฟื้นแหละพ่อ แต่ถ้าฟื้นขึ้นมาแล้วก็ไม่รู้จะยอมรึเปล่า ผู้ชายแซ่บๆ อย่างพี่พ่ายใครก็ไม่อยากปล่อย”
ผมคุยเรื่องพี่พ่ายให้พ่อดิวฟังอีกเยอะแยะ เขาก็ร้องอู้หูอ้าหาไปตามเรื่องตามราว จนเวลาเกือบห้าโมงเย็น แม่ก็ตามมาบิดหูผมเพราะโดดงานแล้วทิ้งให้ไอ้บุญทึ่งนอนเหงาอยู่ที่ริมคันนาเพียงลำพัง ส่วนพ่อดิวก็โดนเหมือนกัน เพราะผมมาชวนคุย บัญชีที่แม่ให้ทำแล้วต้องรีบเคลียร์ให้ได้ภายในวันนี้มันไม่เสร็จ
“เพราะน้องเพี้ยนคนเดียวเลย ทำให้พ่อโดนดุ”
“แม่นี่เป็นปีศาจชัดๆ ไม่เคยเข้าใจอารมณ์ดาร์คของลูกตัวเองเลยอ่ะ”
ผมกับพ่อได้แต่บ่นด้วยกันอุบอิบ เพราะทำเสียงดังไม่ได้ แม่นั่งไขว่ห้างจิบชามองอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล ผมน่ะโดนลงโทษจนชิน ให้มาถางหญ้ารดน้ำต้นไม้ก็ทำบ่อยๆ แต่พ่อนี่สิ...เคยนั่งอยู่แต่ในห้องแอร์ บอบบางจนน่าสงสาร
“บ่นอะไรกัน! ทำให้มันเร็วๆ ด้วย”
“ก็เร็วอยู่นี่แล้วไงแม่! แล้วทำไมเพี้ยนกับพ่อต้องมาอาบน้ำให้ไอ้บุญทึ่งมันด้วยเนี่ย!”
“เพราะแกปล่อยให้มันนอนตากแดดอยู่ตั้งห้าชั่วโมง น้ำก็ไม่ได้กิน หญ้าแม้แต่ใบเดียวก็ไม่ได้เคี้ยวไงล่ะ รับผิดชอบซะ!”
แม่รักไอ้บุญทึ่งมากกว่าผม ทำไม เพราะมันหน้าตาเหมือนพี่พ่ายเหรอ! ใช่ซี้ ลูกเขยกิตติมศักดิ์ของแม่นี่...
“เพี้ยน อย่าเถียงแม่เลยลูก บุญทึ่งก็น่าสงสารจริงๆ นั่นแหละนะ โอ๋ๆ ผิวเกรียมไปหมดเลย แฟนน้องแยมต้องร้องไห้หนักมากแน่ๆ”
“แต่ตอนนี้คนที่ร้องไห้หนักมากควรจะเป็นพวกเราอ่ะพ่อ เฮ้ยแก อย่าสะบัดหางดิวะ ไปคลุกโคลนที่ไหนมาเนี่ย สกปรกจริงๆ ไม่ต้องมาทำหน้างง ไอ้ขี้ฟ้อง แค่ไม่ได้ไปเล่นด้วยแค่นี้ เอาไปฟ้องแม่เหรอ แกมันลูกน้องทรยศ ไอ้บุญทึ่ง”
เพิ่มชื่อบุญทึ่งต่อท้ายชื่อไร้พ่าย บุคคลผู้ทำให้วันนี้ของผมเป็นวันที่อารมณ์เสียและน่าหงุดหงิด จิตสับสนแห่งปี
‘ไหนบอกไม่โกรธไง’
ผมตัดสินใจส่งไลน์ไป เมื่อพบว่าตั้งแต่เขากลับกรุงเทพ เขาก็ไม่ได้ติดต่อมาหาผมอีกเลย พรุ่งนี้ก็ต้องลงไปกรุงเทพแล้ว อยากจะเคลียร์กันให้จบ ไม่งั้นคงได้กระอักกระอ่วนใจตอนไปเจอเขาที่ศาลแน่
รออยู่เกือบสิบนาที เขาก็ตอบกลับมาแค่ว่า ‘ประชุมอยู่ เดี๋ยวโทรหา’
ประชุมได้แม้กระทั่งวันเสาร์ ตำแหน่งรักษาการแทนประธานกรรมการนี่มันยุ่งมากขนาดนี้เลยเหรอ
ผมโยนมือถือลงบนเตียง อยากปามันลงกับพื้นแต่ติดที่ว่าผมไม่มีตังค์ซื้อเครื่องใหม่ แล้วเดี๋ยวจะกลายเป็นประเด็นดราม่าเรื่องว่าทำไมติดต่อไม่ได้ขึ้นมาอีก
เฮ้อ... ไอ้เดี๋ยวโทรหานี่... นานเท่าไหร่วะ
วันนี้ไม่มีใครอยู่บ้านด้วย พ่อดิวออกไปกับแม่ตั้งแต่เช้าแล้ว เพราะเย็นนี้จะไปงานแต่งลูกสาวนายอำเภอ จึงพากันไปเสริมสวยเสริมหล่อ ส่วนผมไม่ขอไปด้วย ไม่ได้อยู่ในอารมณ์อยากไปอวยพรให้ใคร
นอนกลิ้งไปกลิ้งมาได้เกือบครึ่งชั่วโมง โทรศัพท์มือถือที่ไม่มีสายโทรเข้ามาหลายวันก็สั่นแรง ผมเหลือบมอง นับหนึ่งถึงร้อยในใจ ไม่อยากรับเร็วเกินไป เพราะเดี๋ยวจะกลายเป็นว่าผมตั้งหน้าตั้งตารอโทรศัพท์จากเขาจนไม่เป็นอันทำอะไร
แต่คราวนี้ผมไม่รู้ว่านับข้ามเลขอะไรไปบ้าง...เพราะนับถึงร้อยแค่ไม่กี่วินาทีเอง
“ฮัลโหล”
“งี่เง่าอะไร” คำถามที่ถามด้วยน้ำเสียงเรียบๆ ทำให้ผมรู้สึกไม่ดีเลย
“ทำไมพี่ถามอย่างนี้”
“ก็แล้วไลน์มาอย่างนั้นทำไม จะหาเรื่องเหรอ”“พี่กำลังอารมณ์ไม่ดีใช่ไหม งั้นเอาไว้ค่อยคุยกันก็ได้”
“คุยตอนนี้ จะได้จบๆ ไป”“ครับ”
ถึงอย่างนั้นผมก็ยังเงียบอยู่นานเลยทีเดียว
“เดี๋ยวกูต้องเข้าประชุมต่อ มึงมีอะไรก็รีบๆ พูด”ผมรู้สึกเหมือนคนที่คาดหวังไว้มาก...แล้วตอนนี้ก็ถูกทำให้ผิดหวัง ...มันคงไม่ใช่สำหรับผมกับเขา ที่เมื่อเราเริ่มใช้คำว่า ‘แฟน’ กันแล้ว ความสำคัญของผมจะมีมากขึ้น
“ไม่มีอะไรแล้วพี่ พี่วางเถอะ ผมไม่กวนแล้ว”
“ตอนนี้พักเบรคอยู่ไง คุยได้’ น้ำเสียงเขาอ่อนลง แต่ผมไม่มีอะไรจะคุยแล้วจริงๆ
“วางเถอะ ผมต้องไปไถนาต่อแล้วล่ะ” ความจริงงานในไร่มันไม่มีอะไรแล้วครับ ผมไถคราดเสร็จไปหลายวันแล้ว เพราะหลังจากที่อาบน้ำให้บุญทึ่งในวันนั้น แม่ก็บอกว่าเพื่อเป็นการชดใช้ความผิด ให้บุญทึ่งมันพักผ่อนได้ตามสบาย ส่วนผมก็เอาควายเหล็กไปไถแทน แล้วพอได้ควายเหล็กมามันก็สบายไง นั่งขับได้แบบชิวๆ งานก็เลยเสร็จเร็ว แต่ที่ต้องโกหกเขาไปแบบนี้ นั่นก็เพราะผมน้อยใจอยู่ต่างหาก
“อืม ยังไงมาถึงกรุงเทพแล้วก็โทรมาละกัน จะไปรับ”“ไปเจอกันที่ศาลเลยก็แล้วกันครับ ผมไปกับไอ้ยิว คงอยู่กับมัน แล้วจะให้มันไปส่งด้วย”
“ทำไม”“ผมต่างหากที่อยากจะถามว่าทำไม ทั้งๆ ที่โกรธแต่ก็ไม่พูดมาตรงๆ ทำไมวะพี่!”
“กูบอกมึงแล้วนะว่าไม่ได้โกรธ มึงคิดมาก งี่เง่าไปเอง”“แล้วทำไมไม่โทรมา ไม่ติดต่อมาเลยล่ะ ท่าทีของพี่มันไม่เหมือนเดิม พี่มึนตึงใส่ผมหลังจากคืนนั้น จะให้คิดยังไง แล้วนี่เงียบหายไปอีก พี่บอกให้เป็นแฟนพี่...แต่พี่ทิ้งขว้างแฟนตัวเองอย่างนี้เหรอ ความรู้สึกของผมพี่จะไม่ใส่ใจเลยใช่ไหม”
“โอเค ถ้ามึงเข้าใจแบบนั้น ก็เรื่องของมึง กูไม่มีเวลามาทะเลาะกับเด็ก”ผมนิ่งค้าง...ฟังเสียงสัญญาณที่สายถูกตัดไป ก่อนจะหัวเราะออกมา ผมถอดแบ็ตมือถือออกช้าๆ ดึงซิมการ์ดออกมาแล้วหักมันทิ้ง
ไม่ต้องปิดมือถือ เพราะรู้ว่าตัวเองใจอ่อน ปิดได้ไม่นานอีกเดี๋ยวก็เปิดมันอีก ผมหักซิมทิ้งไปซะ จะได้ตัดปัญหา เพราะจะไปติดต่อศูนย์เพื่อซื้อซิมใหม่แล้วใช้เบอร์เดิมที่ห้างในเมือง คนขี้เกียจอย่างผมก็ไม่ทำหรอก
ดีแล้ว...ไม่อยากทะเลาะใช่ไหม ไม่อยากพูดไม่อยากอธิบายอะไร...ก็ไม่ต้องติดต่อกันเลยก็ได้
ผมง่ายๆ ชิวๆ อยู่แล้ว...
เดินลงมาชั้นล่างเพื่อหาอะไรกิน เวลาโมโหจะรู้สึกว่าหิวผิดปกติ ไปเกาะแกะให้แม่ครัวทำข้าวผัดให้กิน จากนั้นก็มานั่งดูทีวีที่ห้องนั่งเล่น กำลังเพลิดเพลินกับรายการเพลงและข้าวผัดแหนมอยู่ได้ไม่นาน เสียงโทรศัพท์บ้านก็ดังขึ้น ผมได้ยินแต่ไม่ได้สนใจ เดี๋ยวก็มีใครสักคนในบ้านรับสายเอง
“คุณเพี้ยน โทรศัพท์ค่ะ” พี่แยมคนสวยเดินถือโทรศัพท์บ้านไร้สายเข้ามาให้ ดีที่พี่ไม่โยนมันมากระแทกหัวผม เพราะอันที่จริงก็มีโทรศัพท์อีกเครื่องวางอยู่บนเคาท์เตอร์บาร์ไม่ใกล้ไม่ไกลจากที่ผมนั่ง
“ใครครับพี่”
“คุณยิวค่ะ”
“อ๋อ ครับ ขอบคุณครับ” ผมรับโทรศัพท์มาจากพี่แยม แต่ยังไม่ทันได้พูดสวัสดีทักทายตามมารยาท ไอ้ยิวที่ช่วงนี้เป็นหมาบ้าไล่กัดชาวบ้านเขาไปทั่วก็โหวกเหวกเสียงดังสวนมาแทน
“ติดต่ออะไรไม่ได้เลย มึงปิดมือถือทำเพื่อ”“มือถือเปิดอยู่”
“แล้วทำไมติดต่อไม่ได้วะ กูฟังคอลเซ็นเตอร์มันบอกว่าติดต่อมึงไม่ได้มาสักห้ารอบแล้ว”มึงนี่ก็โง่ รู้ว่าโทรแล้วมันไม่ติด ยังจะโง่โทรอยู่ได้
“กูไม่ได้ใส่ซิม”
“เกิดบ้าอะไรกับสมองไร้ไอคิวของมึงอีกล่ะ เออ แต่ช่างเถอะ กูจะบอกว่า รถกูเสีย มึงมารับกูด้วย”“รถเสียแล้วทำไมไม่ซ่อม มึงจะให้กูถ่อไปรับมึงถึงเชียงรายนี่นะ กูอยู่อำเภอข้างเคียงหรือไงไอ้สัด”
“เอาเข้าอู่แล้ว แต่มันต้องใช้เวลาซ่อมอีกหลายวัน มึงไปไม่ทันวันพุธแน่อ่ะ อีกอย่างเชียงใหม่ก็ไม่ได้ไกลจากเชียงราย แป๊บเดียวถึง”“แป๊บพ่อง นอกจากแม่กูจะซื้อเครื่องบินเจ็ทให้ขับไปรับมึงได้นั่นแหละถึงจะแป๊บ”
“เออน่า มาหน่อย นี่ไง มากินข้าวกับแม่กูด้วย แม่กูคิดถึง”“ไม่ต้องเอาแม่มึงมาอ้างเลย แต่กูไปก็ได้ เซ็งๆ อยู่เหมือนกัน แต่รอแม่กับพ่อกลับมาก่อนนะ หายไปไม่บอกกลับมากูน่วมอีก”
“เออๆ แล้วเจอกัน เดี๋ยวกูพาไปเปิดหูเปิดตาด้วย”ความจริงก็ไม่อยากลงกรุงเทพแล้วนะครับ อยากจะบอกไอ้ยิวด้วยซ้ำว่ากูไม่ไปแล้ว แต่มันติดที่ว่าผมมีธุระสำคัญต้องไปทำที่นั่นอีก...
เฮ้อ...แล้วนี่ผมโสดรึยังวะ จะได้ไปเปิดหูเปิดตากับไอ้ยิวได้เต็มที่ซะที หรืออันที่จริงแล้ว...ไม่ต้องไปแคร์กับแฟนแค่ไม่กี่วันที่ก็ไม่ได้แคร์อะไรผมมากมาย?
.....................................................................TBC.........................................................
เราเพิ่งผ่านมรสุมหนักของชีวิตมา แทบปลิวไปกับพายุ
พี่พ่ายคะ พี่ทำดีแล้ววววว อย่าไปแคร์นังเพี้ยน มาเป็นของเราดีกว่าาาาาาาาาาา อิ๊อิ๊
คิดถึงทุกคนเลยค่ะ ขอบคุณทุกๆ ความคิดเห็นเลยนะคะ หายไปนานแบบนี้คงไม่ปะติดปะต่อ ไม่อิน ยังไงย้อนกลับไปอ่านความรู้สึกก่อนหน้าก็ได้น้า หรือมันก็ไม่มีอะไรมานานแล้ววะ
หัวข้อ: -x-ไร้พ่าย-x- ***ตอนที่ 42 The end (30/03/2016) Page. 86 (อ่าน 681779 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก