ตอนที่ 41ชีวิตคู่มันไม่ง่าย...ยิ่งชีวิตที่ไม่ได้มีคู่ แต่มีคี่ด้วยแล้ว บอกได้คำเดียวว่ายากมาก ผมแทบจะไม่เดินไปเยียบตึกใหญ่เลย พี่พ่ายเขาก็ไม่ได้นอนที่นั่น เขามานอนตึกฝั่งตะวันออกกับผมและลูกๆ ทุกคืน ตึกใหญ่ก็ปล่อยให้นังวิวมันเสวยสุขต่อไป ต่างคนต่างอยู่ ต่างคนต่างดำเนินชีวิต แต่ถ้าพบเจอะเจอทีไร มันเป็นต้องก่นด่าสาปแช่งผมทุกที ว่าว่าแย่งผัวมันบ้าง ทำให้พี่มันติดคุกบ้าง จนบางทีผมสงสารเด็กๆ มากที่ต้องมาทนฟังคำแย่ๆ พวกนี้ เพราะพวกเด็กๆ มักจะอยู่เล่นกับผมตลอด ด้วยเหตุนั้น...ผมจึงหลีกเลี่ยงที่จะเจอกับมันมากที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้
“พี่พ่าย เย็นแล้วนะ ไม่ไปรับลูกเหรอ”
“เดี๋ยวจินก็พามา”
“เด็กๆ เป็นลูกของพี่นะ ไม่ใช่ลูกของพี่จิน พี่ควรไปรับพวกแกบ้าง พี่รู้รึเปล่าว่ามันรู้สึกดีแค่ไหนเวลาเลิกเรียนแล้วมีพ่อรอรับกลับบ้าน”
ผมยังจำได้...ว่าตอนเด็กๆ พ่อมักจะไปรอรับผมที่โรงเรียน ขับมอเตอร์ไซค์คันเก่าๆ ไปจอดรอใกล้ๆ รถไอศกรีมที่มักจะมาขายตอนเย็น พอผมเลิกเรียน ก็จะได้กินไอศกรีมรสมะพร้าวโรยถั่วราดนมก่อนกลับบ้าน แม่ก็จะบ่นประจำว่ากินแล้วกินข้าวเย็นได้น้อย แต่พ่อก็คอยออกรับให้เสมอ... ผมว่าเด็กๆ ทุกคนควรมีโมเม้นแบบนั้นในชีวิตบ้าง ...มันรู้สึกดีมากจริงๆ นะครับ ...อ่า...พูดไปแล้วก็คิดถึงพ่อขึ้นมาเลย ...ถ้าตอนนี้พ่อยังอยู่...ก็คงตกใจมากแน่ๆ ที่ผมมีแฟนเป็นผู้ชาย...
“กูยังมีโครงการที่ต้องรีบพิจารณาอนุมัติ” พี่พ่ายไม่ยอมเงยหน้าขึ้นจากกองแฟ้มเอกสาร เขาบอกพลางกวาดสายตามองหน้ากระดาษ คิ้วก็ขมวดเข้าหากันยุ่ง
วันทุกวัน...เขาทำงาน...งาน...และงาน เหมือนอย่างที่ผมเคยบอกไว้ว่าชีวิตของเขาราวกับถูกป้อนโปรแกรมไว้แล้วว่าควรดำเนินไปทางไหน ยิ่งตอนนี้เขานั่งเก้าอี้ประธานบอร์ดบริหาร...ความรับผิดชอบของเขาก็ต้องเพิ่มมากขึ้น เพราะทุกการตัดสินใจนั้น...มีความสำคัญต่อความเป็นไปของบริษัททั้งสิ้น เรื่องที่เขามีแฟนเป็นผู้ชายก็ไม่ได้ถูกเปิดเผยแต่อย่างใด ซึ่งในเรื่องนี้ผมขอไม่ออกความเห็น เพราะผมก็ไม่ได้คิดว่าเราจำเป็นต้องป่าวประกาศให้ใครรู้ และถ้ามันจะกระทบต่อชื่อเสียงบริษัทด้วยแล้ว...ผมก็คิดว่าเราอยู่ด้วยกันไปแบบนี้คงดีกว่า
“ไปแป๊บเดียวนะพี่ นะๆ ไปกัน” ผมแย่งแฟ้มเอกสารออกจากมือของเขา ในขณะที่เขาก็เอาแต่มองมาด้วยสายตาหงุดหงิดใจ “ไปด้วยกันนะ ไปรับลูกด้วยกัน”
เหมือนจะมีบางอย่างที่ถูกใจเพราะพี่พ่ายกระตุกยิ้ม เขาขยับลุกขึ้นแล้วยอมให้ผมควงแขนเดินลงชั้นล่างพร้อมกัน
“พี่พ่ายคะ”
นังวิว...
มารความสุขของผมปรากฎกายขึ้นที่หน้าประตูบ้านพร้อมกับแม่บ้านคนสนิทที่ช่วยเข็นรถเข็นมาให้ สายตาที่จ้องมองผมนั้นไม่เป็นมิตร แต่ก็คงไม่ต่างจากสายตาที่ผมจ้องมองมันเท่าไหร่นักหรอก
“ว่าไงวิว”
“วิวมาชวนพี่ไปรับลูกที่โรงเรียนด้วยกันค่ะ ไปด้วยกันนะคะพี่พ่าย”
ผมเบือนหน้าหนีจากใบหน้าสวยหวานและน้ำเสียงออดอ้อนของมัน ยอมรับ...ว่าน้องยะได้หน้าสวยๆ จากมันมา แต่...ถึงอย่างนั้น... ผมก็ไม่อาจยอมรับอย่างเต็มปากได้ว่าคนอย่างมันคือคนที่สามารถเรียกตัวเองว่า ‘แม่’ ได้
“วิวอยู่ที่บ้านนี่แหละ พี่จะไปกับเพี้ยนเอง เราเดินทางลำบาก...คงไม่สะดวกที่จะไปด้วยกัน” พี่พ่ายเป็นผู้ชายชัดเจนและพูดตรงๆ เขาไม่ได้เลือกปฏิบัติ ไม่ว่าจะต่อหน้าหรือลับหลังผม พี่พ่ายก็ยังคงเป็นคนทื่อๆ มึนๆ และมันเป็นข้อดีของผู้ชายคนนี้มาก...ถ้าวัดกันจากเรื่องของนังวิว
“พี่พ่าย...พี่พ่ายคิดว่าวิวเป็นภาระเหรอคะ” น้ำใสเริ่มคลอเบ้าตา เก่งนักเรื่องมารยา...เก่งนักเรื่องทำตัวเป็นนางเอก
“กลับไปที่ตึกใหญ่เถอะ แล้วพี่บอกกี่ครั้งแล้วว่าวิวไม่ควรมาที่นี่ ตรงนี้เป็นพื้นที่ครอบครัวของพี่... พี่ไม่อยากมีปัญหา”
“พี่พ่าย...”
“พี่มีงานต้องทำอีกมาก ถ้าไม่อยากเป็นภาระ เอกสารที่จินเอาไปให้ก็เซ็นด้วย”
คงเป็นใบหย่าที่ผมเคยเห็นพี่จินเอาไปให้และถูกนังวิวมันปาใส่หน้าประหนึ่งว่าหน้าพี่จินกับพี่พ่ายนั้นทับซ้อนกัน แต่เอาเข้าจริง ผมว่าถ้าคนที่เอาไปให้เป็นพี่พ่าย นังวิวมันก็ไม่กล้าทำอะไรหรอก คงจะร้องไห้เรียกร้องความสนใจเสียด้วยซ้ำ
“วิวไม่หย่า! ยังไงก็ไม่หย่า! พี่คิดดีแล้วเหรอคะว่าจะทิ้งวิวไปหาไอ้บ้านี่! มันมีดีกว่าวิวตรงไหน หน้าตาก็บ้านนอก พ่อแม่ก็ไม่มีสกุลรุนชาติ ...ทำไร่ทำนาอยู่บ้านนอกโน่น”
ปกติแล้วผมจะเงียบปากเสมอเวลาที่ถูกนังบ้าคนนี้มันว่า แต่สำหรับบุพการีที่เคารพรักของผมแล้วนั้น... ไม่อยากได้ยินใครพาดพิงถึงจริงๆ “แหม ลืมกำพืดเนอะ คนที่ไม่รู้ว่าตัวเองเริ่มต้นมาจากตรงไหน ลืมแม้กระทั่งที่มาของตัวเองอะ... เขาเรียกว่าวัวลืมตีน ชาติกำเนิดตัวเองก็ไม่ได้ดีกว่าใครเขา แล้วทำไมถึงได้กล้าออกหน้าว่าคนอื่นปาวๆ จะสูงจะต่ำมันอยู่ที่ใจ แต่คนที่คิดว่าตัวเองสูงแต่จิตใจต่ำตมก็มีถมไป แกก็อย่าลืมนะนังวิว ว่าแกมันก็แค่เด็กที่ถูกเก็บมาเลี้ยง”
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!”
“พี่พ่าย ถ้าพี่กันนังผีบ้านี่ไว้ที่ตึกใหญ่ไม่ได้ พี่ก็ต้องเอามันไปไว้ที่อื่น ไม่งั้นผมไม่อยู่แล้ว!”
“แม่งโคตรปวดหัว หยุดกรี๊ดได้แล้ว! รำคาญ!”
ความจริงผมก็สงสารพี่พ่ายนิดหนึ่งนะ เขาเครียดกับงานมาทั้งวัน เลิกประชุมก็ยังหอบเอกสารมาเซ็นที่บ้านอีก พอจะได้ไปรับลูกประหนึ่งครอบครัวสุขสันต์กับผมก็โดนคนบ้ามาสกัดดาวรุ่ง
“ป้าเพ็ญ พาวิวกลับไปครับ แล้วอย่าให้มาที่นี่อีก ไม่มีใครต้อนรับ”
“พี่พ่าย! ทำไมพี่พ่ายพูดกับวิวอย่างนี้! วิวจะฟ้องคุณพ่อ!”
นังนี่มันคางคกขึ้นวอจริงๆ ดูมันกล้าพูดกับลูกในไส้ขนาดนี้
“อย่าให้พี่หมดความอดทนกับเรานะวิว ไม่งั้นอะไรที่คิดว่าจะได้ ก็จะไม่ได้แม้แต่อย่างเดียว”
ผมไม่ได้ยุ่งเกี่ยวกับเงื่อนไขการหย่าร้างของพี่พ่าย ผมไม่รู้ว่าเขาจัดการอย่างไรกับเมียสติไม่ดีของเขา ผมมีหน้าที่แค่รอดูว่า...พี่พ่ายจะเป็นอิสระจากผู้หญิงบ้าๆ คนนี้เมื่อไหร่
“ปวดหัวเลยดิพี่อะ” ผมเอ่ยแซวเมื่อเราเดินกันมาที่รถแล้ว ส่วนนังวิวก็มีแม่บ้านเข็นรถพากลับที่ตึกใหญ่
“เออ”
“ถามจริง ถ้ารู้ว่าจะต้องมาปวดหัวเรื่องหย่าอย่างนี้ พี่จะเซ็นทะเบียนสมรสกับมันแต่แรกปะ”
“เป็นความผิดมึงที่ไม่มาหากูให้เร็วกว่านั้น”
“เอ้า น้องผิดอีก”
“เออ มึงแหละผิด”
“พี่พ่ายบ้าบอ”
พี่พ่ายผลักหัวผมไปสองที “ถ้าเจอมึงเร็วกว่านี้กูคงไม่จดทะเบียนกับใคร”
“พี่ก็ไม่ได้จะตกหลุมรักน้องตั้งแต่แรกซะหน่อย”
“ก็จริง”
“โกหกบ้างก็ได้ พูดให้ชื่นใจหน่อยว่ารักกันตั้งแต่แรกเห็น”
“เกย์โรคจิตอย่างมึงใครจะรักลงวะ”
“พี่ไง”
“หึ”
อาจจะจริง...ถ้าเราเจอกันเร็วกว่านี้ เรื่องวุ่นวายแบบนี้คงไม่เกิด...แต่ว่า ถ้าอย่างนั้น...ผมจะได้เจอกับเทวดาน้อยทั้งสามคนไหม ผมจะได้ฟัดแก้มน้องยะ เล่านิทานให้น้องโย หรือ...ได้กอดน้องนะหลับไปทุกคืนรึเปล่า... หรืออันที่จริงที่ชะตามันลิขิตมาแบบนี้...ก็มีข้อดีของมันเหมือนกัน
“เจอกันตอนนี้ก็ดีแล้วล่ะพี่ เพราะอย่างน้อย...ต่อให้เจอปัญหาอะไร เราก็ได้รู้ว่าเรายังจับมือกันไว้” ผมกุมมือของพี่พ่ายเอาไว้แน่น “อีกอย่าง...ลูกๆ ของพี่ก็น่ารักมากๆ”
“อืม” พี่พ่ายขานรับเบาๆ น้ำเสียงก็เบาตามไปด้วย “น่ารักจริงๆ”
“ไปรับลูกกันเนอะ”
ผมรู้แล้วว่าอะไรที่ทำให้พี่พ่ายถูกใจ... เพราะเขายิ้มอีกแล้ว แถมครั้งนี้...ยอมยิ้มสวยๆ ให้ได้เห็นด้วย
**************************
โรงเรียนของเด็กๆ นั้นอยู่ในพื้นที่ที่มีรถติดมาก ตอนนี้จึงมีรถของผู้ปกครองที่มาจอดรอรับลูกๆ กันเป็นแถว จอดซ้อนคันอย่างน่าเกลียดก็มี ส่วนผมกับพี่พ่ายนั้นลงตรงหน้าโรงเรียนแล้วให้พี่จินขับรถวนไปหาที่จอด ตอนแรกก็จะมากันสองคน แต่พี่พ่ายบอกว่าให้พี่จินขับมาให้ดีกว่า สาเหตุคงเพราะ...รถที่ติดกันยาวเป็นพรืดพวกนี้
เด็กโรงเรียนลูกคนมีเงินนี่แต่ละคนผิวพรรณดีกันทั้งนั้นเลย ขาวๆ ปากแดงๆ ผิวเนียนละเอียด ดูบอบบางราวกับตุ๊กตาแก้ว ผมคิดว่าเด็กพวกนี้คงไม่เคยปีนต้นมะม่วง หนีแม่ไปเล่นน้ำที่อ่าง หรือตกปลาที่ห้วยที่ลำธารกันหรอก ชีวิตคงขาดโมเม้นใกล้ชิดธรรมชาติกันน่าดู เพราะเด็กที่เดินผ่านผมไปเมื่อกี้ ตัวสูงไม่ถึงเอวผมด้วยซ้ำ แต่น้องกำไอแพดแล้วตาจ้องจอเขม่ง แม่ของน้องก็คอยจูงมือนำทางให้... สมัยโลกาพินาศหรืออะไรกันแน่... อย่างนี้เด็กๆ คงสมาธิสั้นกันหมด เออ...แต่ผมก็ไม่เถียงหรอกว่าขนาดผมไม่ได้ติดมือถือติดไอแพดตั้งแต่เด็กก็ยังสมาธิสั้นเลย
ผมเคยมารับแฝดสามอยู่หลายครั้ง เลยพอรู้ว่าเด็กๆ จะรอกันอยู่ที่ไหน พวกนั้นชอบอยู่ที่สนามเด็กเล่นกับเพื่อนอีกหนึ่งคนที่น้องโยเอามาฟ้องว่าคนนั้นแอบชอบน้องนะอยู่ ทั้งๆ ที่เพื่อนคนนั้นเป็นเด็กหัวเกรียน...และน้องๆ ก็เรียนชายล้วนกันด้วย...
“ป๋า!!!! นะ!! ป๋ามาลับพวกเลาล่ะ!” น้องโยกำลังปีนอยู่บนเครื่องเล่น น้องยะนั่งเล่นชิงช้า ส่วนน้องนะนอนอยู่ในอุโมงค์ พอได้ยินว่าป๋ามารับเท่านั้น พวกเด็กๆ ก็ตื่นเต้นกันใหญ่
“ป๋า!!!” เสียงประสานกันทั้งสามเสียงร้องเรียกด้วยความดีใจ แหม...ผมก็มาด้วยนะ อย่าลืมพี่เพี้ยนนนนน!
น้องนะรีบคลานออกจากอุโมงค์ หน้าน้องดูงัวเงียเล็กน้อย คงแอบหลับอีกแล้ว ส่วนน้องโยค่อยๆ ปีนลงมาแล้วรีบวิ่งมาหา เว้นก็แต่น้องยะที่จากตื่นเต้นก็นั่งก้มหน้า ผมเห็นตาน้องแดงๆ ด้วย
“ยะ เป็นไรลูก”
น้องยะเงยหน้าขึ้นมอง แก้มซาลาเปาแดงก่ำ น้ำตาก็คลอเบ้า “ตุ๊กตา”
น้องยะเป็นคนที่ติดตุ๊กตามาก ผมเคยคิดว่ามันจะเป็นข้อเสียติดตัวไปจนโตหรือเปล่า และพยายามแยกน้องออกจากตุ๊กตาที่ชื่อโมโม่ตัวสีชมพูหูยาวของน้อง แต่ปรากฎว่าน้องไม่เข้าใกล้ผมเลย พาลเอาเด็กแฝดอีกสองคนโกรธผมไปเลย สุดท้ายก็เลยต้องยอมความ เอาตุ๊กตามาคืนให้ ...เพราะเวลาโดนเด็กๆ งอนนี่ผมปวดใจยิ่งกว่าตอนทะเลาะกับพี่พ่ายอีกครับ
“ตุ๊กตาไปไหนลูก”
“มีคงแย่งไป” น้ำตาน้องยะไหลอาบแก้ม ผมแทบจะร้องตาม
น้องโยวิ่งมาเกาะไหล่ผมที่นั่งยองๆ หน้าน้องยะแล้วรีบบอก “เหมอบอกจะไปเอาให้แล้ว ไม่ต้องล้อง”
“แล้วทำไมถึงปล่อยให้คนอื่นมาแย่งตุ๊กตาพี่ยะได้ ตอนนั้นน้องโยกับพี่นะไปไหน”
น้องยะอาจจะไม่ชอบมีเรื่อง แต่น้องนะกับน้องโยนี่แทบจะเรียกว่านักเลงคุมห้อง คนที่แกล้งน้องยะนี่คงจะใช้ช่วงจังหวะที่สองแสบเผลอก็ว่าได้
“โยอยู่ตงนู้น เฝ้านะ นะหลับ”
น้องนะที่ตอนนี้เกาะติดพี่พ่ายอยู่นั้นแสร้งทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ ความจริงผมก็ชักไม่แน่ใจว่าไอ้คนที่มาแย่งไปเป็นลูกน้องของน้องนะหรือเปล่า เพราะรายนี้ชอบแกล้งน้องยะ ดึกๆ ก็ชอบแย่งตุ๊กตามากอด แล้วน้องยะก็ยอมความทุกที กับผมนี่โกรธแทบตาย แต่กับพี่ชายตัวเองไม่เคยโกรธเลยสักครั้ง
“ไม่เอานะลูก ไม่ร้องนะ เดี๋ยวน้องเหมอก็เอามาคืนให้แล้ว”
น้องเหมอเป็นเพื่อนสนิทของน้องยะ ตัวเล็กหัวเกรียนแต่แข็งแรงมาก น้องดูเป็นคนขี้อายมากๆ ด้วย แต่ผมชอบเพราะน้องน่ารัก ใจดีกับน้องยะ ช่วยปกป้องน้องยะตลอดเลย
“ยะะะะะะะ!!!! พี่เหมอมาแล้ววววววววววว” น้องเหมอวิ่งกอดตุ๊กตาที่เปื้อนมอมแมมส่งเสียงเรียกมาแต่ไกล น้องยะรีบปาดน้ำตาออกจากแก้มพองๆ แล้ววิ่งไปหาทันที
“โมโม่เป็งไลป่าว”
“โมโม่ปลอดภัยดี แต่เปื้อนหน่อยนะ เหมอทำตกพื้น” น้องเหมอพูดชัดถ้อยชัดคำ เป็นเด็กที่ยิ้มเหมือนพระอาทิตย์เลยครับ สว่างสดใสมาก
“ขอบใจนะ” น้องยะกอดตุ๊กตาไว้แน่น มีน้องเหมอยิ้มแฉ่งตรงหน้า ก่อนน้องจะหันมายกมือไหว้ผมกับพี่พ่าย
“สวัสดีครับ”
“หวัดดีครับ น้องเหมอเก่งจัง ขอบใจน้าที่ช่วยเอาโมโม่มาคืนให้น้องยะ”
“ไม่เป็นไรครับ เหมอเต็มใจ” น้องเหมอยิ้มกว้าง ก่อนจะเหลือบมองไปทางน้องนะแล้วหน้าก็เริ่มแดง จากนั้นก็เดินไปแอบหลังน้องยะเหมือนทุกที “นะมองเหมอด้วยอ่า เขินจัง”
“ไม่ได้มองซะหน่อย!” น้องนะรีบสวมวิญญาณพี่พ่ายพูดเลยครับ บางทีก็ใจร้ายกับน้องเหมอมากเกินไป
“นะดุจัง” น้องเหมอหน้าหงอย รอยยิ้มกว้างเจื่อนลงเล็กน้อย “ยะดูแลโมโม่ดีๆ นะ แล้วก็อย่าร้องไห้อีกล่ะ”
“อื้อ”
“พี่เหมอจะปกป้องทุกคน”
“เก่งจัง ตัวแค่นี้” ผมลูบหัวเกรียนๆ ของน้องเหมอที่กลับมายิ้มสดใสเหมือนเดิม
“ท่านบิดาบอกเหมอว่า เป็นทหารต้องปกป้องคนที่อ่อนแอ”
“พ่อของเหมอเป็นทหางล่ะ” น้องยะบอกพลางยิ้มอีกคน
“ช่ายยย เป็นทหารที่ลงพุงด้วย ไม่เท่เลย แต่เหมอจะโตไปเป็นทหาร หุ่นดีและสวย”
ผมหัวเราะกับคำพูดของน้องเหมอทุกครั้งที่ได้ยิน น้องเป็นคนอารมณ์ดีและมองโลกในแง่ดีมากครับ แถมยังชอบคิดว่าตัวเองสวยอีกด้วย ทั้งๆ ที่ต่อยเด็กผู้ชายตัวโตกว่าตัวเองล้มคว่ำไปหลายคน น้องนะกับน้องโยจึงไม่ค่อยกล้าแหยมด้วยเท่าไหร่
“งั้นตอนนี้ได้โมโม่คืนแล้วเราก็กลับกันเลยเนอะ แล้วน้องเหมอใครมารับกลับบ้านครับ ไปกับพี่เพี้ยนไหม”
“ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวพี่ชายสุดที่รักของเหมอจะมารับกลับบ้าน”
“หูยยย ดีจังเลยเนอะ”
“ฮี่ๆ” น้องเหมอยิ้มสวย แล้วยกมือโบกไปมา สายตาก็มองไปทางน้องนะที่กำลังคุยกับพี่พ่าย “นะ บ๊ายบายนะ แล้วพรุ่งนี้เจอกัน”
“ไม่อยากเจอหรอก”
“แต่เหมออยากเจอนะ ฮี่ๆ ไปละ”
น้องเหมอวิ่งกลับเข้าไปที่อาคารเรียน สงสัยคงไปเอากระเป๋าของตัวเอง ส่วนผมก็จูงมือน้องยะเดินมาหาพี่พ่ายที่กำลังฟังน้องนะกับน้องโยเล่าเรื่องที่โรงเรียน
“กลับกันเถอะพี่”
“อืม”
พี่พ่ายจูงมือน้องนะกับน้องโย ส่วนน้องยะเดินอยู่กับผม สองคนนั้นเขาติดพ่อ ส่วนน้องยะจะไม่ค่อยเข้าหาเท่าไหร่เพราะน้องเคยบอกผมว่าป๋าดุ จึงชอบอยู่กับผมมากกว่า
“เพี้ยน”
“หืม”
“แวะร้านไอศกรีมก่อน” พี่พ่ายชี้ไปที่ร้านไอศกรีมฝั่งตรงข้ามกับโรงเรียน
“โอเค”
ด้วยเหตุนั้น พวกเราห้าคนจึงเดินข้ามสะพานลอยไปที่ร้านไอศกรีมที่เวลานี้คนมักจะแน่นร้าน ผมยังแอบกังวลว่าพี่พ่ายเขาจะหงุดหงิดกับปริมาณคนในร้านหรือเปล่า...และหน้าตาอย่างเขานี่ไม่น่าจะเดินเข้าร้านไอศกรีมที่ตกแต่งทั้งร้านด้วยสีชมพูอย่างนี้ได้เลย
โชคดีที่ได้โต๊ะแค่ไม่กี่นาทีที่เข้ามาในร้าน พี่พ่ายจึงไม่ฉายความหงุดหงิดออกมาให้เด็กๆ ที่กำลังตื่นเต้นได้หงอยกัน
“นะกินไร”
เมนูภาษาอังกฤษทรมานความฉลาดของผมเสียเหลือเกิน แต่พี่พ่ายคงจะไม่มีปัญหา เขากางเมนูให้ลูกๆ ดู ส่วนผมกับน้องยะนี่ได้แต่มองรูปแล้วใช้นิ้วจิ้มบอกพนักงานไป
“อันนี้ก็น่าอร่อยเนอะ”
“ยะจะกิงอังนี้”
“หูยย ลูกใหญ่เลย จะกินหมดไหมเนี่ย งั้นพี่เพี้ยนช่วยกินเนอะ” น้องยะยิ้มแก้มแทบแตก วางคางกับแก้มย้อยๆลงบนหัวโมโม่แล้วเอียงตัวมาพิงผมไว้ “เอาอันนี้ครับ”
พนักงานยิ้มสวย ทวนเมนูให้แล้วจดไอศกรีมชื่อยาวๆ ไป
“โยกิงอังนี้นะป๋า”
“อืม ไม่หมดก็ให้เพี้ยนช่วยกินก็แล้วกัน”
พี่พ่ายนี่ชอบโยนมาให้ผมทุกที แต่ละคนก็สั่งอย่างกะจะเอามาเลี้ยงคนทั้งหมู่บ้าน ถ้าช่วยเด็กๆ กินไปเนี่ยข้าวเย็นผมคงต้องโบกมือลาแล้วล่ะ
ออร์เดอร์เมนูไปได้ไม่นาน ไอศกรีมถ้วยยักษ์สามถ้วยก็มาเสิร์ฟ เห็นความอลังการของมันแล้วได้แต่ภาวนาว่าพี่พ่ายจะช่วยกิน แต่รายนั้นยกมือถือขึ้นมาดูจนผมต้องตีมือให้เก็บไป
“พอร์ตหุ้นมันไม่หนีพี่ไปไหนหรอก ไม่ต้องดูบ่อยก็ได้ อยู่กับลูกกับเมียก็มองหน้าลูกหน้าเมีย ไม่ใช่มองจอ”
“เออๆ”
พี่พ่ายนี่คงต้องจับมาดัดนิสัยกันอีกเยอะเลย จะให้เป็นแฟมิลี่แมนคงจะห่างไกลอีกหลายขุม
“นะกับโย นั่งกินดีๆ ห้ามเล่น” แล้วเขาก็ชอบดุลูกด้วย แค่เสียงนิ่งๆ หน้านิ่งๆ เด็กๆ ก็หงอกันหน้าหดจนเหลือสองนิ้วแล้ว แต่สองแสบนี่ถูกดุยังไงก็ยังชอบอยู่กับพ่ออยู่ดี ส่วนน้องยะที่กำลังก้มหน้าก้มตากินจนโมโม่ก็เลอะไปด้วยนั้นไม่ค่อยกล้าดื้อกับพ่อเลย
เคร้ง!
ช้อนน้องนะตกลงในถ้วยที่ไอศกรีมเริ่มละลาย คงเพราะมือไปชนกับน้องโย เด็กแฝดถนัดจับช้อนคนละข้าง ตอนนี้เลยเป็นปัญหาที่ว่า...ไอศกรีมในถ้วยมันกระเด็นไปโดนสูทราคาแพงของพี่พ่ายเข้า น้องนะรีบเอาเสื้อนักเรียนตัวเองไปเช็ดให้ น้ำตาก็ปริ่มจะไหล เพราะหน้านิ่งๆ ของพี่พ่าย
“ขอโทษคับป๋า”
“ไม่เป็นไร” พี่พ่ายยกมือใหญ่ๆ ลูบหัวเล็กๆ ของน้องนะ ทีแรกผมคิดว่าเขาจะดุนะ “รีบๆ กิน มันละลายหมดแล้ว”
“คับ” น้องนะกลับมายิ้มได้เหมือนเดิม น้องโยที่เมื่อกี้หน้าเหวอไปนิดก็กลับมากินต่ออย่างร่าเริง
“เอาทิชชู่เช็ดปากด้วย” พี่พ่ายแจกทิชชู่ให้เด็กๆ คนละแผ่น น้องนะไม่เลอะมาก เพราะรายนี้ติดสะอาด ส่วนน้องโยนี่ลามไปถึงหูเลย ไม่รู้ว่ากินหรือเอาหน้าไปคลุกกับไอศกรีมกันแน่ น้องยะแก้มย้อยก็น่ารัก เลอะขอบปากทีไรน้องก็จะพยายามใช้ลิ้นเล็กๆ เลียไม่ให้เกิดการเสียดาย
เอาเข้าจริงผมกลับไม่ได้ช่วยใครกินเลยสักถ้วย ยิ่งน้องยะนี่เกลี้ยงจนผมคิดว่าถ้าไม่ห้ามไว้อาจจะกลืนช้อนลงท้องไป
"มีความสุขเนอะ ยิ้มกันทุกคนเลย"
ผมชอบที่ได้เห็นหน้าตาของพวกเขาเปื้อนยิ้ม ชอบจริงๆ นะ ...ผมอยากให้เด็กๆ มีความสุข
"อยากให้ป๋ามารับกลับบ้านอีกรึเปล่า"
"อยากกกกกก"
พี่พ่ายอมยิ้ม มือก็ลูบหัวลูกๆ ของเขาคนละที "ไว้ป๋าจะมารับสัปดาห์ละสามวันเลยดีไหม"
"ป๋างานยุ่ง มาทุกวันคงไม่ได้ มาสามวันก็ดีแล้วเนอะ เด็กๆ ขอบคุณป๋าสิครับ"
มือเล็กๆ กระพุ่มไหว้กันด้วยความน่าเอ็นดู ผม...สาบานไว้แล้วว่าจะปกป้องรอยยิ้มของพวกเขา...ขออย่าให้มีอะไรมาทำลายรอยยิ้มบริสุทธิ์พวกนี้เลย
************************
แต่อะไรที่ผมภาวนาไว้กลับไม่ค่อยเป็นผล...จนผมชักจะเชื่ออย่างสนิทใจแล้วว่า...พระเจ้าไม่มีอยู่จริง
"เพี้ยน"
"จ๋าพี่"
"มาคุยกันหน่อย"
หลายวันมานี้พี่พ่ายดูเครียดมาก ทั้งงานที่รุมเร้าและเรื่องส่วนตัวที่ยังคงคาราคาซัง เรื่องจะหวานกับผมก็แทบไม่มี ด้วยนิสัยของเขาด้วยแล้ว เราก็อยู่กันเหมือนคนอยู่ร่วมบ้าน ผมเลี้ยงลูกให้เขา ส่วนเขาก็ทำงาน เรื่องบนเตียงไม่ต้องพูดถึง ไม่มีเลยครับ ดึกมาก็ต่างคนต่างนอน มีเด็กๆ นอนตรงกลาง การสกินชิพกับเขาจึงไม่ค่อยเกิดขึ้นเท่าไหร่ ถามว่าผมเหงาไหม...ก็...มากทีเดียวครับ
"มีไรอะ"
"เรื่องหย่า"
"กับนังวิวน่ะเหรอ" ผมค่อนข้างหวั่นใจกับสีหน้าลำบากใจของพี่พ่ายในตอนนี้
"อืม"
"มันยอมแล้วเหรอพี่"
"ก็ไปไกล่เกลี่ยกันหลายรอบ ตอนนี้วิวโอเค แต่จะเอาน้องนะไปอยู่ด้วย"
"ไม่ได้!"
ผมพูดโพล่งออกไปแบบไม่ต้องคิด จะให้น้องนะไปอยู่กับปีศาจอย่างนังวิว ยังไงผมก็ไม่ยอม
"แต่ถ้ามันยอมความไม่ได้ คำสั่งศาลว่ามายังไง...ก็ต้องทำตามนั้น"
"ถ้าพี่จะเอาลูกของตัวเองแลกกับอิสระของพี่ พี่ก็ไม่ต้องหย่า ยังไงผมก็ไม่ให้น้องนะไปอยู่กับมัน"
"แล้วมึงจะให้กูทำยังไง! อยู่แบบนี้มึงก็ไม่ชอบ!"
"แล้วมันจะมีใครชอบลงล่ะวะ พี่สร้างปัญหาเองพี่ก็แก้เองดิ อย่าเอาน้องนะไปเป็นตัวแก้ปัญหา"
ผมรู้ว่ามันคงไม่ใช่ทางออกที่ดีที่เรามาสาดอารมณ์ใส่กันแบบนี้ แต่ผมก็รู้...หรือใครๆ ในบ้านนี้ก็รู้ทั้งนั้นว่าน้องนะไม่มีวันอยู่กับนังวิวได้
"พี่เก่งทุกเรื่องนี่ หาวิธีแก้ปัญหาเอง หรือถ้าไม่อย่างนั้นผมจะไปเอง พี่กับลูกก็อยู่กับนังนั่นไปละกัน"
"มึงเป็นเหี้ยไรหนักหนาวะ เอะอะมึงก็จะไป มึงอยากไปมากใช่ไหม อยากไปก็ไปให้ไกลหูไกลตากู ไป!"
ผมหันหลังเดินออกจากห้องทำงานของเขาทันที แต่เดินมาที่ประตู เห็นเด็กๆ ยืนเกาะกันอยู่ คงเห็นกันหมดแล้วว่าผมทะเลาะกับพ่อพวกเขาถึงได้ร้องไห้สะอึกสะอื้นกันแบบนี้
"ไม่ร้องนะลูก หูยย เป็นไรเนี่ย ร้องไห้กันใหญ่เลย"
"ป๋าน่ากัว...ป๋าดุเพี๊ยง" น้องยะบอกเบาๆ พร้อมกับกอดผมด้วยแขนป้อมๆ
"ป๋าแค่อารมณ์ไม่ดีเท่านั้นเอง"
"เพี๊ยง เพี๊ยงอย่าโกกป๋านะ เพี๊ยงอยู่กับพวกเลานะ"
แค่น้องนะพูดแบบนี้ น้ำตาของผมก็กลั้นไว้ไม่อยู่ ...ถ้าผมยังอยู่ แต่น้องนะจะต้องไปอยู่กับนังปีศาจนั่น แล้วผม...จะอยู่อย่างมีความสุขได้อย่างไร...
"พี่เพี้ยนไม่ไปไหนหรอก พี่เพี้ยนจะอยู่กับพวกหนู เราอยู่ด้วยกันเนอะ"
ผมไม่เคยคิดว่าตัวเองจะอ่อนไหวได้ขนาดนี้... ผมรักพวกเขาจริงๆ นะ รักเหมือนลูกของตัวเองเลย แล้วถ้าผมต้องเป็นต้นเหตุล่ะ... ถ้าเพราะผม พวกเขาจะไม่ได้อยู่ด้วยกัน...
ผมพาพวกเด็กๆ เข้านอนแล้ว คืนนี้ต้องเล่านิทานถึงสามเรื่องกว่าตัวแสบทั้งสามจะยอมหลับ ส่วนพี่พ่าย เขายังอยู่ในห้องทำงานและคาดว่าคืนนี้คงจะไม่กลับมานอนที่ห้อง ซึ่งก็ดีครับ...ผมยังไม่อยากเจอหน้าเขาในตอนนี้
ถึงอย่างนั้นผมก็ยังนอนไม่หลับ... มีทางไหนที่พอจะเป็นทางออกสำหรับเรื่องนี้ได้บ้าง ผมก็ยังมองไม่เห็นสักทาง
"ป๋า...นะจะไม่ดื้อแล้ว ให้นะอยู่กับป๋านะ นะไม่อยากไป"
ผมรู้ว่าผมเปลี่ยนใจคนอย่างพี่พ่ายไม่ได้ เขามันคนไร้หัวใจ... เขาไม่เห็นเหรอว่าน้องนะร้องไห้จนหน้าแดงจมูกแดง น้องๆ อีกสองคนก็ร้องไห้ เขาทำให้ทุกคนเจ็บปวดกันหมด แต่ก็ยังทำ... ไม่มีครั้งไหนเลยที่ผมนึกอยากแช่งให้นังวิวมันตายๆ ไปซะเท่าครั้งนี้ ผมเกลียดมันจากใจจริง เกลียดอย่างที่ไม่เคยเกลียดไอ้มาวินได้เท่าเลย
"น้องนะ ไปอยู่กับแม่นะคะ ไปค่ะลูก"
"นะไม่ไป! นะจะอยู่กับเพี๊ยง อยู่กับป๋า!"
"ไอ้เพี้ยน! ปล่อยลูกฉันเดี๋ยวนี้!"
ผมยังจับแขนน้องนะไม่ยอมปล่อย ใครจะปล่อยแก้วตาดวงใจให้ไปอยู่กับคนโรคจิตอย่างมัน ...ผมเจ็บใจจริงๆ ที่ทำอะไรไม่ได้เลย
"เพี้ยน ปล่อย" พี่พ่ายจับที่ไหล่ผม แต่ผมก็สะบัดตัวหนีจากสัมผัสของเขา
"พี่ไม่ต้องมาจับผม! พี่มันบ้า! พี่ให้ลูกไปอยู่กับมันได้ยังไง! พี่ทำได้ยังไงวะ! คนใจร้ายอย่างพี่ อยู่คนเดียวไปเลย ผมไม่ทนแล้วเว้ย!"
มันเป็นช่วงเวลาที่เลวร้ายอีกครั้งที่ผมเคยเจอ คนที่ผมสาบานว่าจะปกป้องรอยยิ้มของพวกเขาไว้...ก็กำลังร้องไห้ คนที่ผมอยากจะใช้ชีวิตอยู่ด้วยไปจนวันตาย...ก็กลับกลายเป็นคนที่ผมอยากจะหนีไปให้ไกล
ไม่มีอะไร...เป็นอย่างที่ผมหวังเลยจริงๆ
ไม่รู้ว่าชีวิตของผม...จะต้องพูดขอโทษคนที่ผมรักอีกสักกี่ครั้ง...ถึงจะพอ
.....................................................TBC........................................................
พี่พ่ายจบในตอนหน้าแล้วนะคะ ขอบคุณที่ติดตามมาตลอดเลยยย ช่วงหลังนี่ทิ้งพี่ไว้กลางทางเพราะงานเข้าหลายทาง (ลัดคิวเรื่องลูกออกก่อนพ่อไปแล้ว น้องขอโทษษษษษษ)
หัวข้อ: -x-ไร้พ่าย-x- ***ตอนที่ 42 The end (30/03/2016) Page. 86 (อ่าน 681851 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก