ตอนที่ 8
“ผมกลับก่อนนะเฮียย” ผมตะโกนบอกกับเจ้าของร้านหมูกระทะที่ผมทำงานอยู่ ก่อนจะเดินลัดเลาะออกมาจนถึงฟุตบาทริมถนน
บอกตรงๆ ชีวิตผมโคตรน่าเบื่อ อ่านมาจนถึงตอนแปดแล้วเนี่ย เห็นปะ ชีวิตผมมันมีอะไรที่ไหนละครับบบ ตื่นเช้าไปทำงาน กลับบ้านนอน ตื่นเช้าไปทำงาน กลับบ้านนอน มีแค่นี้เองอะ ถึงบางวันจะมีสาวสวยมาให้อ้อล้อด้วย หรือมีชายโฉดมารุมสะกำผมแต่ก็ไม่ได้มีทุกวัน เป็นชีวิตที่โคตรจะเด็กวัยรุ่นจนๆ คนนึง
“ทำไมวันนี้มันหิวจังวะ...” ผมบ่นกับตัวเองเมื่อรู้สึกว่าท้องไส้มันบิดเยอะแปลกๆ จนแสบท้องไปหมด จะบอกว่าวันนี้ผมทำงานหนัก...มันก็หนักแบบนี้ทุกวัน
เอ๋ หรือกูจะเมนส์ ก็เลยหิวหนัก แอร๊ย ตื่นเต้นจัง จะเป็นเมนส์ครั้งแรกหรือเปล่านะ :3
Rrrrrrrrrrrrrr
“ฮัลโหลลลล” ในระหว่างที่ผมกำลังเพ้อเจ้อกับตัวเองมือถืออเครื่องเก่ารุ่นราคา 1990 บาทหรืออาจถูกกว่านั้นในปัจจุบันก็แผดเสียงร้องขึ้น เช็คหน้าจอนิดนึงว่าเป็นใครก็กดรับสาย
/มึงอยู่ไหนอะเอส?/
“กูอยู่ข้างถนนอะตอนนี้”
/เปลี่ยนอาชีพเป็นขอทานแล้วดิ/
“เออ เบื่อว่ะ ต้องทำงานงกๆๆ ทุกวัน เลยนั่งนิ่งๆ ทำตาละห้อยให้คนหยอดเงินใส่ขันให้ดีกว่า”
/ขอให้เจริญรุ่งเรืองนะมึง/
“ขอบใจมากนะ แต่วันนี้รายได้ไม่ดีเลยว่ะ ขอยืมตังไปซื้อขันหน่อยดิ”
/เอาดิ มึงนั่งอยู่แถวไหนอะ เดี๋ยวกูจะหยอดแบงค์ร้อยให้/
“ขอบใจมากนะเว๊ย ถุ้ย! พอ โทรหากูมีอะไร” ผมพูดเสียงเนือยๆ ใส่ไอ้ปันเพื่อนตั้งแต่สมัยหัวยังเขียว
/กูจะถามว่าเมื่อคืนทำไมมึงไม่กลับบ้านกูอะ? ตกลงกันแล้วไม่ใช่ไงว่ามึงจะย้ายออกตอนอยู่หอในมหา’ลัยแล้วอะ/
“กูหายไปคืนเมื่อวาน มึงถามกูตอนคืนวันนี้เนี่ยนะ ดีเลย์ไปปะหรือไง?” ผมหัวเราะในลำคอเล็กน้อยใส่โทรศัพท์ พลันสายตาก็เหลือบเห็นเซเว่นที่ผมมักจะเดินผ่านบ่อยๆ เอื้อมมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงที่มีเงินรายวันจากงานสอง ยืนมองมันอยู่นานว่าจะเอาทั้งหมดนี่ไปใช้หนี้ให้ไอ้ตาแก่นั่นตามปกติหรือเอาไปซื้ออาหาร ขนมแบบจัดหนักจัดเต็มที่เซเว่นดี
/กูว่าจะถามตั้งแต่เมื่อคืนละแต่ง่วงก็เลยนอนก่อนตั้งใจจะโทรหาตอนเช้า แต่กูดันตื่นบ่ายว่ะ ตื่นมาก็เล่นเกม เลยเพิ่งนึกได้เนี่ย อิอิ/
“อิอิ พ่อง รู้สึกซาบซึ้งกับความรักเพื่อนจากมึงมากอ่ะ” ผมพูดเสียงหน่ายใส่พลางยัดเงินครึ่งหนึ่งใส่กระเป๋ากางเกงตามเดิม อีกครึ่งหนึ่งเอาไปถล่มเซเว่น
/เออหน่า ช่างแม่ง แล้วสรุปมึงไปนอนไหนมาเนี่ย?/
“นอนบ้านเสี่ยอะมึง”
/นี่มึงไม่มีเงินพอใช้จนต้องมีเสี่ยแล้วช้ะ?/ มันทำเสียงกวนประสาท
“ประมาณนั้นอะ ตอนแรกเอสก็คิดนะ ว่าผู้หญิงจะมีเสี่ยไปทำไม แต่พอได้มีแล้ว เอสก็โอเคเลย ไม่เป็นไรครับบบ~”
/กวนตีนว่ะ เอาดีๆ/
“กูพูดจริงอยู่นะเนี่ย” ผมว่าพลางหยิบห่อมาม่าไซส์บิ๊กใส่อ้อมแขน นึกถึงไอ้ตาแก่ลูกสองที่ผมกำลังจะไปหา อายุก็ห่างกว่าผมมาก แล้วก็ให้เงินผมเรียน (ถึงจะต้องมาใช้หนี้คืนก็เถอะ) ถ้าหัวล้าน ลงพุงหน่อย ห้องใหญ่กว่านี้อีกนิด มีรถยนต์หรูๆ สักสองคัน แถมมีเลขาฯ ส่วนตัวตามติด อื้อหือ ก็เสี่ยดีๆ นี่เอง
/คือถ้ามึงไม่กวนตีนกู กูวางสายตั้งแต่สิบวินาทีแรกแล้ว นี่กี่นาทีแล้วห่า กูยังไม่ได้คำตอบเลย/
ผมหัวเราะเสียงดัง “กูไปนอนค้างบ้านคนรู้จักตอนทำงานมา พอดีเมื่อวานกูแหนื่อยจัดก็เลยสลบเหมือดที่ห้องเขาอะ”
/อ๋อ เออ แล้วไป กูก็เป็นห่วงนึกว่ามึงจะไปนอนห่มหนังสือพิมพ์อยู่ที่ไหนแล้ว/
“นั่นปาก?”
/เออดิ ปากแน่นอน แค่นี้แหละ โทรหามึงเปลืองตังฉิบ นี่มันยุคสมัยของโซเชียลแล้วเว๊ย!/
“เอาเงินมาให้กูซื้อสมาร์ทโฟนสิ แค่นี้นะ” ผมพูดเสียงกวนทิ้งท้ายก่อนจะตัดสายแล้วเก็บมือถือ
เดินวนอยู่ในเซเว่นจนได้ของกินเต็มอ้อมแขนซึ่งส่วนใหญ่จะเน้นข้าวกล่องเป็นหลัก ขนมอีกเล็กน้อยจิปาถะ ตอนแรกผมตั้งใจจะว่าซื้ออะไรกินระหว่างไปคอนโดของไอ้คุณพ่อลูกสองนั่น แต่รู้ตัวอีกทีมือทั้งสองข้างของผมก็เต็มไปด้วยของกิน จะกินระหว่างทางก็ดูท่าจะไม่สะดวกแล้ว
“ช่างแม่ง ขนไปกินที่นู่นให้หมด”
“หนีน้ำท่วมมาหรอ?” ผมก้มหน้ามองไอ้เด็กที่หนึ่งที่เปิดประตูให้ผม พอผมตั้งท่าจะตอบมันกลับไป มันก็ดันประตูจะปิดใส่ผม แต่บังเอิญว่าไวกว่าครับไอ้น้อง ผมก็เลยยื่นเท้าทีสอดประตูเอาไว้
ว๊ายยย ปิดประตูใส่พี่ไม่ได้ เอาไว้เล่นไหมนะครับ น้องที่หนึ่ง
“พ่ออออ ผู้อพยพมาขอความช่วยเหลือที่หน้าห้องงง” ไอ้เด็กที่หนึ่งมองเท้าของผมที่ขวางประตูเอาไว้ แต่มันก็ไม่ได้ลดแรงที่จะปิดประตูแต่อย่างใด ซ้ำยังหันไปตะโกนหาพ่อ! ที่อยู่ในห้องอีกต่างหาก
อะ อะ ไอ้เด็กนี่คือมันกะจะให้เท้าผมนี่แบนเลยใช่ไหมหรือไง อยู่นานๆ ก็เจ็บเหมือนกันนะแสรดด!
“ไหนผู้อพยพ?” เสียงเข้มๆ ของคนที่ผมจำได้แม่นว่าแก่แล้วดึงขึ้นก่อนจะปรากฎกายอยู่ด้านหลังของที่ไอ้เด็กที่หนึ่งที่ยัง...ยัง...ยังไม่หยุดปิดประตูหนีบเท้ากูอี๊กกกกก!~ “นั่นอะไร? น้ำท่วมหรอ? ซื้ออาหารมาเยอะขนาดนั้นอะ”
“คือขอคุยในห้องได้ปะ ยืนขาเดียว ถือของสองมือ แถมตีนอีกข้างยังโดนหนีบไม่ใช่เรื่องตลกอะจริงๆ”
“เอ้า โทษที” ไอ้คุณพ่อลูกสองนั่นก้มดูฝีมือลูกชายคนโตของตัวเองก่อนจะดันไอ้เด็กที่หนึ่งออกแล้วเปิดประตูให้ผมหอบของพะรุงพะรังเข้ามา
ผมเอาของกินทั้งหลายแหล่ที่ซื้อจากเซเว่นวางบนโต๊ะอาหารก่อนจะควักเงินที่เหลือในกระเป๋ากางเกงเดินไปส่งคืนให้กับเจ้าของห้องที่นั่งดูทีวีอยู่กับไอ้เด็กที่หนึ่ง
“วันนี้เอาเงินไปซื้อของกินเยอะไปนิดก็เลยเหลือเงินมาคืนแค่นี้อะ”
“ไม่นิดนะ สองถุงใหญ่ขนาดนั้นอะ” อีกฝ่ายพูดเสียงเรียบก่อนจะยื่นเงินนั่นให้ไอ้เด็กที่หนึ่งไปเก็บในกระเป๋าเงินให้
“นี่ๆ พี่ชาย ขอยืมใช้ไมโครเวฟหน่อยได้ปะ”
“จะทำอะไรก็ทำ อย่าให้ไมโครเวฟระเบิดแล้วกัน”
“แต๊งกิ้ว~” ผมพูดเสียงเริงร่าเดินต๊อกๆ เข้าไปในครัวหยิบข้าวกล่องอันแรกเจาะรูแล้วยัดใส่ไมโครเวฟ
“ทำไมซื้อมาเยอะขนาดนั้นอะ? ซื้อมาเผื่อหรอ?” ขณะที่ผมกำลังยืนรอลุ้นอยู่หน้าไมโครเวฟเสียงของเจ้าของห้องก็ดังขึ้นจากทางด้านหลัง ผมหันไปตามเสียงก่อนจะเห็นเขากำลังแหวกถุงขนาดใหญ่สองใบที่อัดแน่นไปด้วยของกิน
“ห้ามแตะต้องนะบอกเลย ของผมหมด ไม่มีของพี่ชาย ไม่มีของลูกๆ ของพี่ชายด้วย” ผมตีมือทั้งสองที่มาจับถุงเซเว่นดังเพี๊ยะๆ
“อะไร หวง? นี่ไมโครเวฟก็ของฉัน ไม่พ้นใช้ช้อนส้อมฉันอีก นั่งกินที่โต๊ะกินข้าวของฉันด้วย”
“...” ผมเบ้ปากใส่ “ให้กินกล่องเดียว”
“ไม่อะ กินข้าวแล้ว ไม่ได้จะมาแย่งกินสักหน่อยแค่มาดู หวงเวอร์ไปเอง” ไอ้คุณพ่อลูกสองหัวเราะในลำคอหึหึใส่ผม
“ใครจะไปรู้ เห็นอย่างนี้ข้าวกล่องCPอร่อยนะครับ นี่ไม่ได้โฆษณาแต่มาบอกต่อเพราะชอบมาก ก็เลยนึกว่าอยากลองกินด้วย”
“ฉันยังทำอร่อยกว่าอีก”
“มั่นเนาะ” ผมกรอกตาไปมาจงใจกวนประสาทอีกฝ่ายเล่น ก่อนที่จะได้ยินเสียงดัง ‘ติ๊ง’ และนั่นก็ทำให้ผมละความสนใจจากตาแก่มาหาอาหารของผมที่กำลังส่งกลิ่นหอมกรุ่นๆ ให้ผมหยิบมันขึ้นมาไปไว้ที่โต๊ะ
อร๊างงง ได้กลิ่นแล้วยิ่งหิวเลย TT
ทันทีที่ว่างข้าวกล่องลงบนโต๊ะกินข้าวก็รีบผละออกไปหยิบช้อนส้อมแล้วเข้าประจำทีโดยไว ตักคำแรกขึ้นมาเตรียมพุ่งเครื่องเข้าสู่โพรงถ้ำปากไปสำรวจกระเพาะ
“...”
“...”
“...”
“กินเลยไหมถ้าจะจ้องขนาดนี้” ผมวางช้อนลงเงยหน้ามองไอ้คุณเจ้าของห้องที่แม่งยืนเท้าแขนกับโต๊ะก้มดูข้าวกล่องของผมอยู่
“ก็บอกว่าไม่ได้จะกิน”
“ถ้าไม่อยากกินแล้วจะจ้องทำไม”
“ไม่ได้จ้องสักหน่อย” พูดพร้อมกับขมวดคิ้วให้ผม
บางทีผมก็สังเกตนะว่าเขาเป็นคนที่ขมวดคิ้วบ่อยมาก เห็นเคยบอกอยู่ว่าสายตายาวแต่ผมว่าแม่งคงเป็นนิสัยด้วยอะไรด้วย ขมวดบ่อยๆ เดี๋ยวแม่งก็แก่เร็วคอยดูๆ
“พี่ชายไปเอาช้อนส้อมมาอีกคู่เลย”
“เอามาทำไม?”
“เอามากินด้วยกันไง”
“ก็บอกว่าไม่ได้กินไง”
“ก็ดูจ้องดิ นี่ถ้าสายตาสูบอาหารไปได้ ข้าวผมคงหมดกล่องแล้วเนี่ย!”
“ก็บอกว่าไม่ไง” ขมวดคิ้วให้ผมแน่นขึ้นไปอีกก่อนจะผละออกจากโต๊ะอาหารเดินกลับไปนั่งดูโทรทัศน์กับลูกชายที่นอนดูอยู่แล้ว
เออดี วันนี้ไอ้เด็กที่หนึ่งก็ไม่มาชวนทะเลาะ ไอ้เด็กตอนต้นนั่นก็ไม่รู้ไปไหน แต่ช่างแม่ง ไม่อยู่ก็คือไม่อยู่ ไม่มีใครมากวน กระผม นายเอส ขอรับประทานกล่องอันแรกก่อนละคร๊าบบบ
“พ่อๆ ทำไมคนนั้นถึงวิ่งเร็วจังละ” เสียงของที่หนึ่งถามคุณพ่อของตนดังขึ้นพร้อมกับชี้ไปที่หน้าจอโทรทัศน์ที่ผมเองก็ไม่แน่ใจว่ากำลังฉายอะไร ผมที่กำลังกินข้าวอยู่ก็เงยหน้าตามเสียงนั่น
“เขามีพลังพิเศษไงลูก จากการผ่าตัดทางวิทยาศาสตร์ ถ้าลูกจะให้พ่ออธิบายนี่ยาวเลยนะ จะฟังไหมละ?”
“ไม่อะ เดี๋ยวที่หนึ่งจะดูทีวีก่อน”
“พี่ชายยย อยากมากินข้างด้วยกันเปล่า” ผมร้องถามคนที่ยังนั่งอยู่หน้าทีวีพลางตักข้าวเข้าปาก
คุณเจ้าของห้องผละจากทีวีหันมาหาผม “บอกว่าไม่กิน”
“ไม่กินก็ไม่กินดิ ทำไมต้องทำหน้าดุใส่ด้วยอะ” ผมยักไหล่ ก้มหน้าก้มตาข้าวต่อ
…
“พ่อ ไอ้ตัวเล็กนั่นน่าสงสารอะ มันโดนหลามกิน” สักพักนึงไอ้เด็กที่หนึ่งก็พูดขึ้นกับไอ้คุณพ่อที่นั่งดูอยู่ด้วยกัน
“มันเป็นธรรมชาติน่ะลูก”
“พี่ชายๆ ผมขอใช้ไมโครเวฟอีกรอบได้ปะ กล่องเดียวไม่พอสำหรับผมจริงๆ”
เขาหันมา “บอกแล้วไงจะทำอะไรก็ทำ”
“เคๆ แต๊งกิ้ว” ผมหยิบข้าวอีกกล่องขึ้นมาเจาะแล้วยัดใส่ไมโครเวฟ
...
“พ่อดูอย่างอื่นได้ไหมอะ ที่หนึ่งเบื่อแล้วไอ้หลามไม่ทำอะไรเลยอะ เอาแต่อยู่นิ่งๆ” ยี่สิบนาทีต่อมาไอ้เด็กที่หนึ่งก็พูดขึ้นอีก
“ลูกเลื่อนหาดูเอา ว่าอยากดูอะไร”
“พี่ชายๆ หิวน้ำอะ หยิบน้ำให้หน่อยดิ” ผมเรียกคนที่ก็ยังนั่งอยู่หน้าทีวีขณะเบรกกินขนมผิง
“ตัวเองอยู่ใกล้ตู้เย็นกว่าปะ หยิบเองดิ”
“ช่ายย ที่หนึ่งยังหยิบน้ำเองได้เลย”
ไอ้นี่มีเสริมทัพ
“ครับๆ เดี๋ยวหยิบเองก็ได้ แบบว่ามันนั่งได้ที่แล้วไง ขี้เกียจลุก”
…
“ที่หนึ่งครับ เรื่องนี้จบแล้วพอนะลูก ดึกมากแล้ว”
“ครับบบ”
“พี่ชายๆ อิ่มแล้วเก็บซากให้หน่อย อิ่มลุกไม่ไหว” ผมวางคางไว้บนโต๊ะ อิ่มจนไม่อยากจะขยับตัว
“...” เขาปรายตามองผมนิดนึงแล้วก็หันกลับไปมองทีวีตามเดิม
“...”
แม่งด่าผมสินะเมื่อกี้
ผมลุกหยิบกล่องข้าวที่กินไปทั้งหมดสามกล่องไปทิ้งขยะเอง แยกช้อนส้อมใส่ซิงค์ล้างจานเรียบร้อย
...
“ปะ ที่หนึ่งถึงเวลานอนแล้วลูก ไปเข้าห้องน้ำก่อนแล้วค่อยเข้าไปนอน” ไอ้คุณพ่อพูดขึ้นก่อนจะปิดโทรทัศน์ ไอ้เด็กที่หนึ่งก็เชื่อฟังแต่โดยดีวิ่งเข้าไปในห้องน้ำ โดยมีคนที่ตัวโตกว่าเดินตามลูกมายืนเฝ้าอยู่หน้าห้องน้ำ ซึ่งอยู่เยื้องจากโต๊ะอาหารที่ผมนั่งกินขนมอยู่นิดหน่อย
“นี่ พี่ชายทำไมต้องเฝ้าลูกหน้าห้องน้ำด้วยอะ”
“เพื่อความปลอดภัย”
“อ๋อหรออออ” ผมลากเสียงยาวพลางหยิบเลย์อีกแผ่นโยนเข้าปาก “พี่ชายๆ”
“วันนี้เป็นไร? เรียกยังกับเป็นนกแก้ว” ไอ้คนที่ยืนเฝ้าลูกอยู่หน้าห้องน้ำเมื่อกี้เดินตรงมาเท้าแขนลงบนโต๊ะอาหาร
“ก็ไม่มีคนเล่นด้วยอะ! ไอ้เด็กอ้วนนั่นก็ไม่รู้ไปไหน ไอ้เด็กที่หนึ่งก็เอาแต่ดูทีวีอะ” ผมยื่นปากใส่กำแพงที่อยู่ตรงข้ามกับผม
“ทำตัวอย่างกับเด็กขี้เหงาไปได้” เสียงเข้มนั่นพูดเสียงเบาเหมือนจะบ่น “จะเรียกก็ไม่ว่าหรอกนะ แต่หยุดเรียก ‘พี่ชายๆ’ ถี่ๆ เยอะๆ ได้ไหมมันขนลุก”
“เอ้า ก็แล้วจะให้เรียกยังไงเล่า” ผมเผลอหลุดน้ำเสียงเอาเรื่องออกไป เมื่อเราพูดถึงเรื่องสรรพนามกันอีกเป็นครั้งที่สอง
“ก็บอกว่าให้เรียกพี่ตุลย์ไง”
“ไม่!” ผมสะบัดหน้าใส่ หยิบเลย์เข้าปากรัวแบบแสดงออกชัดเจนว่าไม่โว๊ยยยยยยยยย
“เรียก ‘พี่ตุลย์’ ดิ” มีกดเสียงต่ำ อ๋อออ! นี่ข่มช้ะ?
“ไม่เอา ก็บอกแล้วไงว่ามันดึ๋ยๆ อะ”
“มันจะดึ๋ยๆ อะไร” ไอ้คนที่เท้าแขนกับโต๊ะอาหารยื่นหน้าขมวดคิ้วใส่ ท่าทางไม่ค่อยพอใจเล็กน้อยถึงปานกลางหรืออาจจะมากแต่ผมดูไม่ออก
“ก็มันขนลุกไง”
“ก็เรียกให้มันชินสิจะได้ไม่ขนลุก”
“พี่ชายตั้งหาก เดี๋ยวผมเรียกสักร้อยครั้งเดี๋ยวก็ชิน เลิกบ่นเถอะหน่า” ผมยังหยิบเลย์เข้าไปต่อไปอย่างไม่หยุดหย่อน ไม่สนใจว่าอีกฝ่ายขะขมวดคิ้วหรือทำหน้าดุอะไรใส่ผมหรือเปล่าทั้งนั้น
ผมเป็นคนยึดมั่นครับ บอกตรง!
“นายตั้งหากที่จะต้องเรียก ‘พี่ตุลย์’ ให้ชิน”
“โฮะ โฮะ โฮะ พูดอะไรนะไม่ได้ยิน” ผมตบปากตัวเองเลียนแบบเสียงร้องคนป่าจงใจร้องให้ดังกลบเสียงพูดของอีกฝ่าย “ดึกแล้วผมกลับบ้านดีกว่าพรุ่งนี้ตื่นเช้าไปทำงานอีก โอ๊ย เหนื่อยยย” ผมตั้งท่าจะลุก
พรึ่บ
แต่มีวิญญาณเจ้าของห้องมาขวางคร๊าบบบ!
“จะกลับบ้านนน” ผมเริ่มทำเสียงงอแง ตั้งท่าจะเลี่ยงเดินไปอีกทาง แต่ก็มีร่างใหญ่ๆ ของไอ้ตาแก่เจ้าของห้องเขยิบมาบังทางไว้
“เรียก ‘พี่ตุลย์’ ร้อยครั้งแล้วจะให้กลับบ้าน”
“หะ!?” ผมร้องอุทานเสียงดังทันที ทำมือเป็นรูปตัวเอ็กซ์ ส่ายหัวอย่างรุนแรงเป็นการปฏิเสธแบบนอนสต็อป พยายามทั้งพุ่ง ทั้งลอด ทั้งเบี่ยงซ้าย เบี่ยงขวา ก็ไม่สามารถหลุดไปจากกำแพงไอ้ตาแก่นี่ได้ เหลือแต่จะกระโจนข้ามหัวไปแล้ว แต่ไอ้ตัวผมก็ไม่ใช่นักกีฬากระโดดข้ามไม้แต่อย่างใด
อะไรของพี่คร๊าบบบบบบบบบบบบบ
หมับ!
ขณะที่ผมกำลังตั้งท่าพยายามหลุดออกไปอีกครั้ง ข้อมือก็โดนอีกฝ่ายจับเอาไว้เสียก่อน ลากผมไปในซอกระหว่างโต๊ะกินข้าวกับประตูห้องที่เป็นห้องนอนของไอ้เด็กที่หนึ่ง
“หันหน้าเข้าหากำแพงแล้วเรียก ‘พี่ตุลย์’ ร้อยครั้งแล้วจะให้กลับ”
“อะไรเนี่ย ผมไม่ใช่ลูกพี่ชายนะครับ ที่จะโดนลงโทษมายืนคุยกับกำแพงเนี่ย”
“ตามนั้น จะเริ่มเรียกยัง เดี๋ยวช่วยนับ”
“ฟังหน่อยสิโว๊ย” ผมร้องโวยวายขึ้นมา ตั้งท่าจะผละออกแต่ก็โดนจับให้กลับมาหันหน้าเข้าหากำแพงตามเดิม
ฮือออ TT เขาต้องการอะไรจากผมอะครับ กะไอ้แค่ชื่อเรียกนี่มันทำไมนักหนา เทลมีพลีสส
“พี่ตุลย์...” สุดท้ายผมก็ยอมเรียกแต่ใช้เสียงที่เบามากจนเหมือนกับว่าเป็นเสียงลมตดของผมเอง
“หนึ่ง”
“พี่ตุลย์...”
“สอง”
“พี่ตุลย์”
“สาม”
เอาจริงดิ นี่ผมต้องเรียกไปถึงร้อยจริงปะ
“พี่ตุลย์”
“เรียกไปนะ แล้วอย่าคิดออกมาจากมุมนั้นนะ ไม่งั้นเพิ่มเป็นสามเท่า”
“ครับบบ พี่ตุลย์” ผมจงใจกัดฟันเรียก เอาให้เห็นชัดๆ ว่าผมโคตรของโคตรไม่เต็มใจที่จะเรียก
แอ๊ด...
“ล้างมือหรือยัง แปรงฟันหรือยัง?”
“พี่ตุลย์ หก...พี่ตุลย์ เจ็ด...พี่ตุลย์ แปด”
“ล้างมือแล้ว แปรงฟันแล้วครับ” ไอ้เด็กที่หนึ่งตอบพร้อมกับยื่นมือยิ้มยิงฟันให้พ่อที่มาตรวจความเรียบร้อยดู
“โอเคครับ ปะ ไปนอนเดี๋ยวพรุ่งนี้ต้องตื่นไปเรียนเช้าอีก”
“พี่ตุลย์ สิบสาม...พี่ตุลย์ สิบสี่...พี่ตุลย์ สิบห้า”
“แล้วพ่อจะไปนอนเมื่อไหร่อะ?”
“ที่หนึ่งเข้านอน พ่อก็เข้านอนเหมือนกัน ปะๆ ไปนอนได้แล้ว” ไอ้ตาแก่ใจยักษ์ใจดำอำมหิตบอกกับลูกชายของตนพร้อมกับมือดุนหลัง ไอ้เด็กนั่นก็เดินตรงไปยังประตูห้องของตัวเอง ซึ่งผมอยู่ตรงทางผ่านของมันพอดีไง มันก็เลยจ้องผมแบบไม่วางตาประหนึ่งว่าผมนี่เอเลี่ยนผุดจากกำแพงออกมาเลยทีเดียว
“เจ้าคนอพยพทำอะไรอยู่น่ะ”
“พี่ตุลย์ ยี่สิบ...พี่ตุลย์ ยี่สิบเอ็ด...ทำตามคำสั่งพ่อแกอยู่ไง” ผมส่งสายตาเคียดแค้นใส่ไอ้เด็กนั่นหนึ่งทีก่อนจะกลับมาเรียกพี่ตุลย์ต่อ
“หวายยย อันธพาลโดนลงโทษษษ” มันชี้นิ้วมาทางผมแถมหัวเราะเสียงดังสะใจเต็มประดาแต่ผมก็เบื่อที่จะต่อปากต่อคำเลยทำได้แค่เมินใส่
“แต่ถ้าลูกยังไม่ไปนอน ลูกจะได้ยืนแบบนั้นเรียก ‘พี่เอส’ ร้อยทีนะลูกนะ” ไอ้คุณพ่อสายโหดสายเถื่อนเข้ามาขู่ลูกตัวเองก่อนจะเปิดประตูแล้วดันไอ้เด็กที่หนึ่งนั่นเข้าไปข้างใน “ง่วง ฉันไปนอนก่อนนะ นับให้ครบก่อนละ แล้วค่อยกลับบ้าน ถ้าไม่ครบ... หึหึ”
หัวเราะแม่งโคตรเลว
พูดเสร็จไอ้คุณพ่อลูกสองก็เดินเข้าไปในห้องนอนของตัวเอง ทิ้งให้ผมยังเรียก ‘พี่ตุลย์’ อยู่กับซอกกำแพงตามเดิม อยากแอบชิ่งเหมือนกัน แต่ผมก็แม่งกลัวว่าเผื่อฟังอยู่นู่นนี่นั่น เขายังเป็นผู้กุมเงินที่จะเอาจ่ายมหา’ลัยอยู่นะครับ! Holy shit!
…
“พี่ตุลย์ ห้าสิบเจ็ด...พี่ตุลย์ ห้าสิบแปด...” ผมมานั่งเรียกอยู่ที่โต๊ะอาหารแทน พออยู่คนเดียวความง่วงก็เริ่มมาครอบงำผม ใจนี่ร้องประท้วงอยากวิ่งกลับบ้านใจจะขาด แต่ก็ยังต้องเรียกตามคำบัญชาของไอ้พี่ตุลย์นั่น “ฮ้าววววว พี่ตุลย์...ห้าสิบห้า เอ๊ยย เมื่อกี้นับถึงเมื่อไหร่แล้ววะ เวรกรรม”
...
“พี่ตุลย์ หกสิบเก้า...พี่ตุลย์ เจ็ดสิบ...”
โป๊ก!
“เหี้ย!” ผมร้องอุทานทันทีที่ผมเผลอสับผงกจนหัวโขกโต๊ะอาหาร “พี่ตุลย์ หกสิบห้า...เอ๊ย ใช่เปล่าวะ” ผมขยี้ผมตัวเองที่ถูกเซ็ตเอาไว้อย่างดีจนกลับมาเป็นทรงบางระจันอีกครั้ง ตัดสินใจลุกขึ้นออกจากที่ตรงนั้นแล้วส่งข้อความบอกไอ้ปันว่าวันนี้ผมไม่ได้กลับไปนอนบ้างมัน เดินไปหยิบหมอนที่โซฟา ยิ้มเหี้ยมให้กับประตูห้องนอนใหญ่
หึหึ ไม่ให้กลับห้องใช่ไหม ได้ บอกแล้วไงไม่ดื้อ~ ไม่กลับก็ไม่กลับดิ!
ผมกอดหมอนไว้เดินไปปิดไฟทั้งหมดก่อนจะเดินตรงไปยังประตูห้องนอนใหญ่ของไอ้ตาแก่เผด็จการกับไอ้เด็กอ้วน เดินย่องเข้าไปเงียบๆ สอดตัวเข้าไปนอนข้างๆ บนเตียงใหญ่ที่มีที่ว่างเหลือเฟือ
ผมจงใจหันหน้าเข้าหาใบหน้าที่หลับตาพริ้มของอีกฝ่าย
ตื่นมาได้เจอกันแน่ ไอ้ ‘
พี่ตุลย์’ ! : )
TBC
คัมแบ็คคค กลับมาจากภูเก็ตแล้วค๊าาาา คิดถึงไอ้เอสไหม
ส่วนใครที่รอแบบว่า พี่ตุลย์แบบจะทำอะไรโรแมนแบบนั้น ก็ต้องขออภัยด้วย พี่ตุลย์ก็ยังเป็นพี่ตุลย์อยู่ดี 5555555555555
#daddybelover
หัวข้อ: !!!!!!!!! DADDY BE LOVER รักนะครับคุณพ่อลูกสอง [ตอนพิเศษ 4] (25-4-61) !!!!!!!!!! (อ่าน 418803 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก