ตอนที่ 43
“ปัน ไปเรียกเอสกินข้าวลูก”
“คร๊าบ” เด็กหนุ่มขานรับ ก่อนจะผละออกจากหน้าทีวี ขึ้นไปชั้นบนเรียกเพื่อนสนิทที่ยึดห้องนอนของเขาเป็นของตัวเองไปแล้วเรียบร้อย “เอส แม่เรียกให้กินข้าวแล้วว่ะ มึงจะได้แดกยาด้วย”
“อื้ออ ไม่เอา กูจะนอน”
“ก็ไปกินข้าวก่อน กินยาแล้วเดี๋ยวค่อยมานอนต่อ”
“ไม่เอา กูขอกระโดดข้ามไปนอนเลยไม่ได้ไง?” เอสตอบด้วยน้ำเสียงเจือหงุดหงิด แต่มันไม่ได้ทำให้ปันรู้สึกสลดลงแต่อย่างใดหนำซ้ำยังหัวเสียกับความงอแงของเพื่อนอีก
“ไอ้สัด! ไม่ได้ มึงลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้เลยนะ! ถ้ามึงไม่ลุกขึ้นมากินข้าวดีๆ กูจะยัดจานใส่ปากมึงเลย!” ไม่ว่าเปล่าพร้อมดึงแขนของเพื่อนให้ลุกขึ้นนั่ง เอสมีท่าทีขัดขืนแต่เพราะร่างกายตอนนี้ที่ไม่เอื้ออำนวยสุดท้ายเขาก็โดนลากจนมาถึงโต๊ะกินข้าวในที่สุด
“มาๆ กินข้าวแล้วจะได้กินยานะลูก”
“ครับ” สุดท้ายเอสก็ต้องยอมนั่งลงที่ข้างๆ เพื่อนสนิททั้งๆ ที่ใจอยากจะนอนอยู่บนเตียงนุ่มๆ นั่นมากกว่า เขา...ไม่อยากตื่นขึ้นมาเลย
“นี่เอส คราวหน้าคราวหลังกดกริ่งเรียกได้ตลอดเลยนะ อย่าๆ ไปยืนตากฝนรอแบบนั้นอีก เห็นไหมเป็นหวัดเลยเนี่ย”
“ขอโทษครับน้า ผมเกรงใจอะ ตอนนั้นมันก็ดึกแล้วก็เลยไม่กล้าอะครับ” เอสยิ้มจางๆ พร้อมขอโทษให้อีกครั้งหลังจากที่เมื่อคืนนี้เขาก็ขอโทษตอนที่โดนบ่นไปแล้วรอบนึง
“มึงรู้จักความเกรงใจด้วยหรอวะ กูเพิ่งรู้นะเนี่ย” ปันที่นั่งอยู่ข้างๆ เท้าคางแซวเพื่อนสนิทที่กำลังนั่งทำหน้าซึมหลังจากโดนแม่ของเขาตักเตือนด้วยความเป็นห่วง
“อะไร? หาเรื่องกูหรอ?” เอสหันมาขมวดคิ้วใส่ ยังคงหงุดหงิดเพื่อนสนิทที่ลากตัวเองลงมาจากเตียง
“หาเรื่องอะไร เปล่าสักหน่อย แค่แปลกใจเฉยๆ” ปันลอยหน้าลอยตาไม่ได้สนใจท่าทางของเพื่อนเลยสักนิด พอเห็นท่าทางกวนประสาทอย่างนั้นแล้วเส้นเลือดที่ขมับก็เริ่มรู้สึกปูดๆ ขึ้น กวนมากวนกลับสิ ไม่โกง!
“ก็นะ กูมันดีตั้งแต่ภายในยันภายนอก มีความเกรงใจ เป็นสุภาพบุรุษไม่พอ กูยังหล่อมากอีกต่างหาก”
“เหออ นี่เรียกหล่อแล้วดิ กูนึกว่าลิงเพิ่งกลายพันธุ์ซะอีก” ไม่ว่าเปล่าตามมาด้วยเสียงหัวเราะหึหึในลำคอ
“ไอ้คุณปันครับ” เอสเอื้อมมือไปบีบไหล่เพื่อนทั้งสองข้าง
“ครับ ไอ้คุณเอส” ขานรับด้วยความสุภาพเช่นกัน
“ถ้าอย่างกูเรียกลิงเพิ่งกลายพันธุ์ อย่างมึงนี่ลิงกำลังลดระดับไปเป็นอะมีบาแล้วใช่ปะ”
“เหี้ย แรง กูอุตสาห์ให้มึงเป็นลิง นี่มึงด่ากูไปเป็นสัตว์เซลล์เดียวเลยหรอ! กูฟ้องแม่แน่!” ปันชี้หน้าก่อนจะหันขวับไปหาแม่ของตัวเองที่ไม่ได้สนใจการต่อล้อต่อเถียงที่เห็นจนชินตานั่นเลยแม้แต่นิดเดียว “แม่ ไอ้เอสมันด่าผมเป็นว่าลิงที่กำลังจะกลายเป็นอะมีบาอ่ะ! ผมกับมันใครหล่อกว่ากันแม่!”
ผู้ถูกถามวางช้อนส้อมลงหลังจากกินข้าวพร่องไปแล้วครึ่งจานพลางคว้าแก้วน้ำขึ้นมาจิบดับกระหาย “ไม่มีใครหล่อถูกใจแม่สักคน หน้าตาเหมือนพี่เจ เจตริน หรือพี่ติ้ก ไม่ต้องมาถามเรื่องความหล่อกับแม่”
“โห เป็นบุคคลที่ไม่อาจเอื้อมจริงๆ ครับ” เอสพูดหยอก
“โห นี่ลูกนะ จะเข้าข้างลูกสักนิดก็ไม่มี” สิ้นคำกับหน้าตาบูดบึ้งของปัน ทั้งโต๊ะอาหารก็หัวเราะร่วมกัน เรียกบรรยากาศในการทานมืออาหารยามเช้าได้ครื้นเครง
...ซึ่งเอสก็หัวเราะ ร่วมมือกับมันอย่างดี
หลังจากที่นั่งกินข้าวกันไปสักพัก ผู้ที่อาวุโสสุดในบ้านก็ลุกขึ้น เอาจานของตัวเองที่กินหมดแล้วไปไว้ในอ่างล้างจาน เธอหันมาเร่งเด็กทั้งสองที่ยังกวนกันไปกินกันไปไม่หมดสักทีพลางหยิบกระเป๋าของตัวเองที่วางเตรียมไว้อยู่บนโต๊ะหน้าทีวี
“แม่จะไปทำงานแล้วนะ”
“ครับ” ปันกับเอสขานรับ
“ดูแลบ้านกันดีๆ ละ เอสก็อย่าลืมกินยานะลูก ปันดูแลเพื่อนด้วย”
“โหยแม่ นี่คือว่ามันอายุกี่เดือนเนี่ยถึงต้องดูแลขนาดนั้น เป็นหวัดแค่เนี่ยดูแลตัวเองไม่ได้ ให้มันตายในบ้านเราไปเลยแม่”
“ดูแลกูสักนิดนี่จะตาย?”
“ถ้ามึงเป็นผู้หญิง กูก็จะไม่บ่นอยู่หรอก”
“เอาเป็นว่า ดูแลกันดีๆ แล้วกัน ถ้าเอสตายในบ้านแม่จะพาปันตายตามไปเลยนะ” เธอชี้หน้าลูกชายอย่างคาดโทษขณะที่เปิดประตูบ้านออกไป
ปันทำหน้าเซ็งเล็กน้อยหลังจากที่แม่ออกจากบ้านไปแล้วพลางบ่นกระปอดกระแปด ที่เอสมาบ้านที่ไรประคบประหงมกันอย่างดีอนุญาตให้เปิดแอร์นอกเวลางี้ นี่บางทียังคิดเลยว่าหรือเขาเป็นลูกคนข้างบ้านกันแน่วะ
ว่าแล้วก็หันไปมองเพื่อนด้วยสายตาเฉือดเฉือน
“กูอิ่มละ กูจะไปนอน บาย”
“หะ? เฮ้ย เดี๋ยว! ยังไม่หมดเลย กินให้หมดเลยสัดถึงค่อยไปนอน” ปันคว้าแขนเพื่อนที่กำลังลุกเอาไว้ก่อนจะชี้ไปที่จานข้าวที่พล่องลงไปไม่ถึงครึ่ง
“แต่กูอิ่มแล้ว”
“กินเท่าเนี่ยพอกระเพาะมึงที่ไหนหรือพยาธิในท้องมึงตายห่าไปหมดแล้วหรือไง?”
“มันก็เป็นสิ่งมีชีวิตนะ ป่วยบ้างไปตามเรื่องตามราว”
“ไม่ต้องพูดมาก แดกเข้าไปเดี๋ยวนี้เลย แล้วจะได้กินยาต่อ หลังจากนั้นมึงจะนอนจนถึงชาติหน้าก็เรื่องของมึงเลย”
“กูไม่อยากก็คือไม่อยากดิว่ะ” เอสพูดเสียงห้วน เริ่มหงุดหงิดขึ้นมาอีกครั้งกับการบังคับของเพื่อนสนิท เขาอยากนอน ไม่อยากกินข้าว ไม่อยากกินยา ไม่อยากทำอะไรทั้งนั้นอะ อยากนอน!
“มึงอย่ามาดื้อกับกูนะเอส” ปันเริ่มเสียงแข็งบ้าง มีไม่กี่ครั้งหรอกที่เขาจะดุแบบนี้ ก็เหมือนกับเอส มันมีไม่กี่ครั้งหรอกที่คนอารมณ์ดีอย่างมันจะขี้หงุดหงิดขึ้นมาแบบนี้ “กินข้าวซะให้หมด ถ้าไม่หมดก็นั่งอยู่ที่นี่ให้รากมึงทะลุเก้าอี้ปักพื้นบ้านกูเลย”
พูดจบปันก็ลุกขึ้นออกจากโต๊ะอาหารทันที เป็นการตัดขาดไม่ให้อีกฝ่ายได้ขัดขืนหรือต่อรอง
เขาเข้าใจดีว่าตอนนี้เอสกำลังอ่อนไหวไม่ได้อยู่ในสภาวะปรกติ แต่ในขณะเดียวกันก็ไม่ใช่เด็กน้อยที่ต้องคอยมานั่งปลอบนั่งโอ๋กันแล้ว
...เมื่อคืนตอนตีสองเกือบตีสามฝนตกหนักและไม่มีทีท่าว่าจะเบาบาง เขากำลังจะไปนอนหลังจากที่ตั้งหน้าตั้งตาเล่นเกมตั้งแต่สี่โมงเย็น ซึ่งหลังจากที่เขาปิดคอมฯ ลูกรักแล้ว เขาก็เดินไปปิดผ้าม่านต่อและในขณะที่เขากำลังปิดผ้าม่านลงนั้น สายตากลับเหลือบเห็นใครบางคนยืนอยู่หน้าบ้านด้านล่างท่ามกลางสายฝนที่กระหน่ำเทราวกับฟ้าแกล้ง แต่ทว่าคนนั้นกลับไม่มีทีท่าว่าจะหาทางขึ้นมาหรือแม้จะกดกริ่งเรียกเลย
แค่ยืนอยู่นิ่งๆ หน้าบ้านก็เท่านั้น
ปันกำผ้าม่านแน่นตื่นตัวเผื่อสถานการณ์ฉุกเฉินพลางจ้องเขม็งไปยังผู้ชายที่ยืนอยู่ข้างล่าง เขาใช้เวลาอยู่นานในการเพ่งมอง จนในที่สุดเขาก็รู้ว่าคนที่ยืนอยู่ตรงนั้นไม่ใช่ใครอื่น แต่เป็นเอส เพื่อนสนิทของเขาเอง!
เท่านั้นแหละปันก็รีบถลาออกไปหาเพื่อนสนิทจนแทบจะตกบันได ตกใจกับสภาพของเพื่อนที่ยืนตัวเปียกซกอยู่ท่ามกลางสายฝนไม่รู้ร้อนรู้หนาว พอเขาตะโกนว่ามันไป ว่าทำไมถึงยืนอยู่ที่นี่ไม่เข้ามาในบ้าน มันก็เอาแต่ยิ้มโง่ๆ แล้วก็พูดขอโทษซ้ำๆ
“ขอโทษนะ มันดึกแล้ว่ะว กูเลยไม่อยากกดปลุกเรียกสักเท่าไหร่” มันเป็นเหตุผลที่ตลกที่สุดที่เขาเคยได้ยินมา เขาเป็นเพื่อนกับเอสมากี่ปี มันเคยมานอน มาอยู่บ้านนี้กี่หน ปรกติก็ทำตัวเข้าออกเหมือนเป็นคนในบ้านและมันก็รู้ดีว่าบ้านนี้ต้อนรับมันเสมอไม่จำเป็นที่จะต้องมาเกรงใจเลยสักนิด
‘เอาไว้ค่อยคุยกัน เข้ามาในบ้านก่อนเลย’ ...แล้วหลังจากที่เข้าบ้านมา เขาถึงรู้ว่าที่จริงแล้วทำไมเอสถึงต้องยืนอยู่อย่างนั้น ทำไมถึงไม่กดกริ่งเรียก ทำไมถึงไม่เข้ามา ทำไมต้องยืนอยู่ใต้ฝน...
คนเรายืนอยู่ใต้ฝน ไม่ลบรอยเปื้อน ก็ซ่อนน้ำตา...
พอเขาเห็นสภาพของเพื่อนสนิท เขาก็ไม่อยากคิดเลย
มันร้องไห้มากี่ชั่วโมงแล้ว... “ยาอยู่ไหนวะ? กูกินข้าวเสร็จแล้ว” เอสเดินเข้ามาถามเพื่อนที่ติดอะไรเรื่อยเปื่อยอยู่หน้าทีวีก่อนจะเลิกคิ้วเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าเพื่อนสนิทหันขวับมองไม่วางตา
“...อยู่ที่ตู้ติดผนังข้างบันได เดี๋ยวกูไปหยิบให้”
“ไม่ต้องอะ เดี๋ยวกูไปหยิบเองจะได้เลยขึ้นไปนอนเลยด้วย มึงจะขึ้นไปเล่นคอมฯ ปะ?”
“กูว่าจะอ่านหนังสือ ใกล้สอบไฟนอลละ ไม่อ่านเดี๋ยวตายห่า”
เอสหัวเราะ “เออว่ะ เหมือนกัน กูเสือกดันมาไม่สบายตอนนี้ซะงั้น แล้วหนังสือเรียนกูก็...” เอสชะงักเมื่อนึกได้ว่าหนังสือเรียนของเขาอยู่ที่ห้องที่เขาเพิ่งจากมา ไม่ใช่แค่หนังสือเรียนเท่านั้น เสื้อผ้าข้าวของทุกอย่างอยู่ที่นั่นหมด ร่วมถึงมือถือด้วย ตอนที่ออกมาเขาไม่ได้เอาอะไรออกมาเลยนอกจากตัว
...ขนาดหัวใจยังทิ้งไว้ที่นั่นเลย
“เป็นไรมึงอยู่ดีๆ ก็หยุดพูด?”
“เปล่า” เอสส่ายหัวปฏิเสธ “งั้นกูไปนอนก่อนนะ ตอนบ่ายสองมึงช่วยขึ้นไปปลุกกูทีแล้วกัน”
“...ได้” หลังจากที่เพื่อนรับปากแล้ว เอสก็หันหลังกลับไปเดินไปหยิบยาที่อยู่ในตู้ติดผนัง เขากระดกมันเข้าปากกลืนโดยไม่ต้องใช้น้ำช่วยก่อนจะเดินเอื่อยๆ ขึ้นไปชั้นบน โดยมีปันมองตามอยู่เงียบๆ จนสุดสายตา...
ตุลย์นั่งถอนหายใจอยู่ในห้องสูบบุหรี่ เอนหัวพิงไปกับกระจกใสด้านหลัง เพราะว่าวันนี้จิตใจของเขาไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ทำให้ทำงานพลาดทั้งวันทั้งๆ ที่เคยทำได้ดีมาตลอด แย่จนเขายังรู้สึกตัวพยายามแล้วที่จะพุ่งความสนใจไปที่งาน แต่เพียงไม่นานเขาก็รู้สึกว่าใจมันเหมือนจะลอยหายออกไป สุดท้ายเขาก็ต้องเอางานให้คนอื่นช่วยแล้วออกมา ขอสงบสติอารมณ์ก่อนเพื่อกลับไปทำงานใหม่ให้มันดี
คนทั่วไปอาจจะมองว่ามันเป็นเรื่องปกติก็ได้ในเมื่อเขาเสียทั้งลูกทั้งคนรักไปพร้อมๆ กัน แต่เขากลับมาว่ามันก็ไม่ใช่เหตุผลที่ทำให้งานต้องมาเสียหาย ทำให้คนอื่นเขาเดือดร้อน เขาไม่ได้มองว่าการสูญเสียทำให้เขาสามารถทำงานพลาดได้ เขาไม่อยากเป็นคนที่ไม่ได้เรื่องขนาดนั้น
...เพียงแค่เรื่องเมื่อวานเขาก็รู้สึกว่าตัวเองเป็นคนที่ใช้ไม่ได้มากพออยู่แล้ว ดูแลลูกไว้ไม่ได้แล้วยังปกป้องคนรักไว้ก็ไม่ได้อีก
ตุลย์ล้วงโทรศัพท์เครื่องหรูออกจากกระเป๋ากางเกง เปิดรูปภาพของลูกชายทั้งสองที่เอสเคยลากเขาไปถ่ายด้วยกัน
‘โทรศัพท์ผม ราคา 1,990 บาทจะทำอะไรได้ ตัวเองใช้เครื่องเป็นหมื่นยืมถ่ายรูปนิดเดียวทำบ่น’ ตลกชะมัด
นิ้วเรียวจิ้มที่หน้าของลูกชายคนโตที่โดนพาตัวไปเมื่อวาน เมื่อตอนเช้าก่อนเข้ามาทำงานเขาไปหาทอฟ้าที่ร้านกาแฟนั่น ไปอ้อนวอนอย่างที่เอสต้องการ พยายามอย่างสุดความสามารถทั้งขอโทษและรับปากทุกๆ อย่างเพื่อให้ได้ลูกรักคืนมา เพื่อให้การเสียสละของเอสไม่เสียเปล่า แต่...
‘ฟ้าไม่คิดจะให้ลูกไปอยู่กับพวกวิปริตอย่างพี่หรอก ในเมื่อพี่เคยคบกับมันได้ ในอนาคตพี่อาจจะคบกับผู้ชายอีกก็ได้ ฟ้าจะไม่ยอมให้ลูกต้องอยู่กับพ่อโสโครกแบบนั้นแน่!’ “...” สิ่งแรกที่เขาคิดคือ ‘ว่าอยู่แล้วเชียว’ แต่มันก็ยังเจ็บปวดใจอย่างไม่น่าเชื่อ เขาไม่รู้จะรู้สึกยังไง ทำตัวแบบไหน ทำอะไรถึงจะได้ลูกชายคืนมา ถึงจะได้ความสุขของเขาคืน
แค่เพราะมีความรัก แล้วมันบังเอิญที่ว่าคนที่เขารักดันเกิดมาเป็นผู้ชาย...แค่นั้นเอง
ปลายนิ้วเลื่อนไปยังใบหน้าของลูกชายคนเล็กที่เอสอุ้มไว้ด้วยแขนข้างหนึ่ง เด็กน้อยที่ตอนนี้คงกำลังทำป้าสร้อยวุ่นวายอยู่ที่ห้องไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไร
“พี่ตุลย์...แล้วฟ้าจะกลับมาพาตอนต้นไป” ตอนนี้เขาเหลือแค่ตอนต้นคนเดียว ถ้าเสียตอนต้นไปอีกเขาอยู่ไม่ได้ เพราะยังมีตอนต้นอุ้มชูเขาไว้ ยังให้ตัวเองมีมีเหตุที่ยังต้องนั่งทำงานต่อไป ยังให้มีเหตุผลที่ต้องกลับบ้านไปหา ถ้าถูกเอาไปอีกละก็...
“อ้าว พี่ อยู่นี่เองหรอ หัวหน้าถามหาแหนะ”รุ่นน้องในแผนกเดียวกันที่เปิดประตูเข้ามาร้องทักขึ้น “ว่าแต่แปลกใจนะครับเนี่ยที่เห็นพี่อยู่ในห้องนี้ พี่ก็สูบหรอ? เห็นปรกติไม่ออกพื้นที่ก็อยู่ที่โต๊ะตลอดเลย”
“เปล่าหรอก แค่มาพักให้หัวสมองมันเบาขึ้นน่ะ”
“หรอครับ แล้วเป็นไงครับ ดีขึ้นยัง? ถ้ายังเอาสักม้วนไหมพี่?” ไม่ว่าเปล่าพร้อมยื่นซองบุหรี่ที่อัดแน่นไปด้วยแท่งสีดำ
“เล่นของแพงเชียว แต่ไม่ละ ผมเลิกสูบบุหรี่แล้ว” ตุลย์ยิ้มน้อยๆ เป็นการขอโทษก่อนจะลุกขึ้นยืนตั้งท่าจะออกไปจากห้องสูบบุหรี่นี่ “เมื่อกี้บอกว่าหัวหน้าเรียกสินะ งั้นผมขอตัวก่อนแล้วกันนะ”
“โอเคครับ”
“แล้วก็อย่าสูบเยอะละ เดี๋ยวเป็นมะเร็งปอดเอา”
อีกฝ่ายหัวเราะ “แม่ผมก็พูดแบบเนี่ย อยากสูบก็อยากสูบ ไม่อยากเป็นมะเร็งก็ไม่อยาก ผมถึงต้องซื้อของแพงมาสูบเนี่ยไงแหละครับ แต่ถ้าพี่มีแนะนำวิธีเลิกบุหรี่ผมก็รับฟังนะครับ”
“...มีลูกสิ แล้วนายก็จะเลิกมันเพียงเพราะอยากอุ้มเขา”
ตุลย์ยิ้มให้เล็กน้อยก่อนจะเดินออกจากห้องสูบบุหรี่ เขายกโทรศัพท์ที่ยังถือค้างไว้ขึ้นดูอีกครั้ง สไลด์ดูภาพอื่นๆ ที่ถ่ายในวันเดียวกัน ทั้งเบลอบ้าง แอบถ่ายบ้าง แต่มันก็ทำให้เขานึกบรรยากาศตอนนั้นได้
วุ่นวายแต่ก็สนุกสนาน
ภาพหยุดลงที่รูปที่ถ่ายรวมกันสี่คนโดยตั้งกล้องพิงทีวีไว้ เป็นภาพที่เอสหน้าเหวอหันไปคว้าตอนต้นที่ตะเกี่ยตะกายหลุดออกไปจากแขน ส่วนเขาก็หันไปดูโดยมีที่หนึ่งที่นั่งอยู่บนตักหน้ายิ้มแป้นอยู่คนเดียว เขามองภาพนั้นด้วยความรู้สึกที่อ่อนไหว ก่อนที่สุดท้ายก็ตัดสินใจปิดมันลง
ถ้ามีทางที่ทำให้ภาพแบบนี้กลับมาเกิดขึ้นอีก เขาก็จะทำโดยไม่ลังเลเลย...
“แม่ ที่หนึ่งไม่ได้ไปเรียนสองวันแล้วจะดีหรอครับ” ที่หนึ่งถามแม่ของตนที่กำลังเข็นรถเข็นซึ่งเต็มไปด้วยของเล่นอยู่ข้างๆ
“ไม่เป็นไรหรอกครับที่หนึ่ง วิชาที่สอนๆ กันตอน ป.3 ให้แม่สอนให้ที่บ้านยังได้เลย” ทอฟ้าหันมายิ้มให้ลูกชายพลางหยิบหุ่นกันดั้มที่เรียงรายไปสุดทาง
“พรุ่งนี้ก็วันเสาร์ ที่หนึ่งไม่ได้เจอเพื่อนตั้งสี่วันแหนะ”
“ก็อยู่กับแม่แทนไงครับ หรือว่าที่หนึ่งไม่อยากอยู่กับแม่…?”
“ที่หนึ่งอยากอยู่กับแม่ครับ! “ ที่หนึ่งรีบตอบทันควัน
การได้อยู่กับแม่แบบนี้มันเป็นสิ่งที่เขาใฝ่ฝันถึงมาตลอด เป็นสิ่งที่ต้องการมากที่สุดเลย เพียงแต่ที่หนึ่งรู้ดีว่ามัน ‘ไม่ใช่’ มันมีบางอย่างที่ขาดหาย บางอย่างที่ไม่เหมือนกับที่ฝันไว้ สิ่งที่เขาต้องการไม่ใช่การอยู่กับ ‘แม่’ สิ่งที่เขาต้องการน่ะคือการได้อยู่พร้อมหน้าต่างหาก พ่อแม่แล้วก็ลูก เหมือนครอบครัวอื่นๆ...
แต่เรื่องในวันนั้นเขายังจำทุกอย่างได้ดี แม้จะฟังไม่ได้ศัพท์เลยแม้แต่น้อย แต่เสียงทะเลาะก็ดังอึกทึกและน่ากลัว เหมือนกับเป็นที่เสียงที่ตะโกนอยู่ในหัวว่า ไอ้ครอบครัวพ่อแม่ลูกอะไรนั่น มันไม่มีทางเกิดขึ้นจริง
แล้วยังมีตอนที่เขาถูกพาตัวมาค้างที่บ้านของผู้เป็นแม่อีก ครั้งนี้เขาไม่รู้เลยว่ามันเกิดอะไรขึ้น ทำไมแม่ต้องว่าพี่เอส และที่บอกว่าจะพาตอนต้นไป คือไปที่ไหน
...แล้วทำไมตอนที่เขาออกไปถึงได้มองด้วยสายตาแบบนั้นนะกันละ...ก็แค่ไปนอนค้างบ้านแม่เฉยๆ ไม่ใช่หรอ?
“แม่ให้ที่หนึ่งซื้ออะไรๆ ก็ไม่ซื้อสักอย่างเลย ถ้างั้นเราไปกินข้าวกันไหม? ที่หนึ่งหิวหรือยังครับ?”
“ที่หนึ่งยังไม่หิวเลย แม่หิวแล้วหรอ?”
“ครับ แม่หิวแล้วละ ตั้งแต่เช้าทุกนู่นทำนี่ไม่ได้หยุดเลย ถ้างั้นเราไปกิน MK กันไหม? ลูกชอบเป็ดหรือเปล่า?”
“ชอบครับ”
“โอเค งั้นเราไปกินเป็ดกันเถอะ!” ทอฟ้าพูดด้วยน้ำเสียงร่าเริงก่อนจะจูงลูกชายและรถเข็นไปที่แคชเชียร์เพื่อจ่ายเงิน
ใช้เวลาเพียงไม่นานนักทั้งคู่ก็ได้นั่งอยู่ในร้าน โต๊ะทางขวามือติดกระจกบานใส ทอฟ้ามองไปรอบๆ ร้าน นึกพอใจที่มีคนอยู่เพียงประปราย เพราะนั้นหมายความว่า ร้านจะไม่วุ่นวายและเธอกับลูกจะไม่ต้องรอของนาน
“นี่เมนูนะคะ” พนักงานสาวในชุดนักศึกษาทับด้วยยูนิฟอร์มเดินเข้ามายื่นเมนูพร้อมรอรับ ทอฟ้าจัดแจงสั่งเป็ดจานใหญ่ให้ลูกชายพร้อมชุดสุขภาพให้ตัวเอง
“ที่หนึ่งอยากกินอะไรอีกไหมลูก? สั่งได้ไม่อั้นเลยนะ” ทอฟ้าหันมาถามลูกชาย
ที่หนึ่งก้มหน้าดูเมนูแผ่นใหญ่ก่อนจะชี้สั่งนู่นนี่ที่น่ากิน หลังจากที่พนักงานสาวทวนรายการแล้วทอฟ้าก็รับเมนูจากลูกชายแล้วยื่นคืนให้กับพนักงานที่รออยู่
“สั่งมาเยอะขนาดนี้จะกินคนเดียวหมดไหมละเนี่ย?” ทอฟ้าพูดหยอกลูกรักที่นั่งอยู่ตรงข้าม ที่หนึ่งที่กำลังแกะซองตะเกียบทำหน้าประหลาดใจ
“แม่ไม่กินกับที่หนึ่งหรอ?”
“แม่สั่งเมนูของแม่แล้วครับ ไม่แย่งที่หนึ่งกินหรอก”
“แต่ที่หนึ่งสั่งมาเผื่อแม่ด้วยนะ กินด้วยกันหลายๆ คนอร่อยดีออก ที่หนึ่งกินอยู่คนเดียวน่าเบื่อแย่เลย ปรกติตอนที่มากินกับพ่อแล้วก็พี่เอสนะก็กินด้วยกันตลอด เวลาที่สั่งเป็ดมานะที่หนึ่งแล้วก็พี่เอสก็สู้กันตลอดเลย ใครเร็วคนนั้นได้กิน”
ที่หนึ่งเล่าพลางหัวเราะพอนึกถึงครั้งก่อนที่มากินด้วยกันแล้วโดนผู้เป็นพ่อดุเพราะทำเสียงดังเกินไป แต่มันก็สนุกมากพลอยทำให้อาหารมื้อนั้นอร่อยไปด้วยเลย
“หรอครับ คราวนี้ที่หนึ่งก็ได้กินแบบสบายๆ เลยไง ของพวกนี้แม่ไม่กินหรอก มันทำให้แม่อ้วนแล้วก็จะไม่สวยน่ะ” ทอฟ้ายิ้มตอบ ขณะนั้นเมนูเพื่อสุขภาพที่เต็มไปด้วยสารพัดผักก็เข้ามาเสริฟพร้อมกับเป็ดจานใหญ่ที่เธอวางไว้ตรงหน้าที่หนึ่งโดยเฉพาะ “แต่ถ้าที่หนึ่งอยากมาด้วยกันหลายๆ คนละก็ คราวหน้าพอน้าวีว่าง เราสามคนไปหาอะไรกินด้วยกันอีกดีไหม? ที่หนึ่งเจอหน้าน้าวีแป๊บเดียวตอนที่มาถึงบ้านแม่เองนี่เนาะ แล้วน้าวีก็ยุ่งจนไม่ได้รู้จักกันเลย แต่อาทิตย์นี้น้าเขาว่างแน่นอน ถ้าที่หนึ่งรู้จักเขานะ แม่พนันเลยว่าที่หนึ่งจะต้องชอบเขาแน่ๆ!”
“แม่หมายถึงเพื่อนแม่ที่อยู่บ้านเดียวกันหรอ?”
“อา ใช่ๆ แม่ยังไม่ได้แนะนำอะไรให้รู้จักเลยนี่เนาะ ชื่อก็ยังไม่ได้บอก” ทอฟ้าหัวเราะ ก่อนที่เธอจะเผยยิ้มออกมาเมื่อนึกถึงภาพที่มีเธอ วีและลูกได้เดินเที่ยวอยู่ด้วยกัน จูงมือที่หนึ่งกันคนละข้าง ภาพครอบครัวในฝันที่เธออยากให้เป็นจริง
อดใจรอแทบไม่ไหว อยากให้สามีของเธอกับที่หนึ่งได้รู้จักกัน เธอเชื่อว่าพวกเขาจะต้องเข้ากันได้ดีแน่นอน ที่หนึ่งจะต้องรักวีอย่างที่เธอรักแน่ บอกสิจะมีอะไรที่ดีไปกว่า ได้อยู่กับลูกกับคนที่รักไปพร้อมๆ กัน!
“ที่หนึ่งครับ”
“หือ?” เด็กน้อยที่เคี้ยวเป็ดจนแก้มตุ้ยเงยตามเสียงเรียก เลิกคิ้วอย่างไร้เดียงสาเมื่อเห็นแม่ยิ้มจนตาปิด
“น้าวีน่ะ...เขาไม่ใช่เพื่อนแม่นะลูก” ทอฟ้ายิ้ม “น้าวีน่ะ เขาเป็นสามีของแม่เอง
แล้วก็จะเป็นพ่ออีกคนของที่หนึ่งด้วยนะ”
TBCยังคงสถิติ หนึ่งเดือนหนึ่งตอน แง ช้าไหม รอไหวกันใช่ไหม ;-;)/^
เปิดจองเร็วๆ นี้นะฮับบบ 
หัวข้อ: !!!!!!!!! DADDY BE LOVER รักนะครับคุณพ่อลูกสอง [ตอนพิเศษ 4] (25-4-61) !!!!!!!!!! (อ่าน 419074 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก