ตอนที่ 12
ก๊อก ก๊อก ก๊อกๆๆ ก๊อก ก๊อก...ก๊อก ก๊อก ก๊อก!
“คุณเจ้าของห้อง B8002 เจ้าหนี้มาทวงหนี้ครับโผมมมม”
“เจ้าของห้องไม่อยู่” พี่ตุลย์เปิดประตูอ้าซ่า พิงไหล่ไปกับวงกบโดยมีที่หนึ่งยืนอยู่ข้างๆ กับตอนต้นในอ้อมแขน
“แล้วที่ออกมาต้อนรับผมกันทั้งครอบครัว นี่ผีบ้านผีเรือนหรอครับ?”
“ใช่ ฆ่าตัวตายทั้งครอบครัวหนีหนี้นายไง”
“เดี๋ยวผมจะฆ่าตัวตายตามไปทวงที่ถึงยมโลกเลย” ผมชูกำปั้นท่าทางเอาจริงเอาจัง พอเห็นอีกฝ่ายส่ายหัวระอา พาลูกทั้งสองของตัวเองเข้าห้อง ผมก็หัวเราะด้วยความชอบใจก่อนจะเดินตามเข้าไปบ้าง
“พรุ่งนี้ต้องไปรายงานตัวแล้วใช่ไหม?”
“ใช่ รายงานตัวแล้วก็จองหอ แต่ก็คงอยู่หอในแหละครับ ประหยัดดี” ผมว่า ทรุดตัวลงนั่งกับพื้นพิงหลังไปกับขอบโซฟา “อ๋อพี่ เกือบลืม อันนี้เงินของวันนี้” ผมยืนเงินชำระหนี้รายวันให้กับคุณพ่อตุลย์ที่นั่งดูละครกับลูกๆ อยู่เหนือผม
“ไปเอาเป๋าตังให้หน่อย อยู่ในสูทที่แขวนไว้ในห้องนอน”
“นี่ใช้ผมหรอ?”
“ใช้ตอนต้นมั้ง ตัวสูงจนหยิบสูทบนที่แขวนได้แล้วละ”
กวนตีน
ผมเบ้ปากใส่คนที่อายุมากกว่าก่อนจะเดินเข้าไปในห้องนอน
ตอนแรกๆ ที่รู้จักกันนะครับ คงนึกว่าตัวเองเป็นกาแฟเลยทำเป็นเข้ม หยอกนิดหยอกหน่อย ขมวดคิ้วใส่ทุกที แต่พอรู้จักกันนานๆ เข้า ความกวนเริ่มโผล่แล้วครับ!
“อะ” ผมยื่นกระเป๋าตังสีดำหนังที่พองแน่นให้กับผู้เป็นเจ้าของพร้อมกับยื่นเงินใช้หนี้ด้วยไปพร้อมกัน พี่ตุลย์เอาเงินนั้นเข้ากระเป๋า ก่อนจะควักแบงค์พันปึกใหญ่ออกมาเป็นการแลกเปลี่ยน
“ลองนับดูว่าครบไหม” ผมรับเงินจำนวนนั้นมานับสองครั้ง จนแน่ใจแล้วว่าครบจึงค่อยใส่กระเป๋าตังตัวเอง “ครบนะ?”
“ครบครับ”
“ถ้าครบแล้วก็...”
“ฮันแน่! จะเล่นมุข คบแล้วอย่าเลิกใช่ปะ มุขนี้เก่าแล้วครับลุง อย่ามาเล่นๆ” ผมใช้นิ้วชี้แตะที่ปากของอีกฝ่าย ส่ายหัวไม่ดีไม่เอา สวมบทเล่นตัวสุดขีด แต่ดูเหมือนว่าพี่ตุลย์จะไม่เล่นด้วยเท่าไหร่เลยอ้าปากกัดนิ้วผม!
“โอ๊ย! ไอ้พี่ตุลย์!”
“เรียกฉันหยาบคายต่อหน้าลูกๆ ได้ไง”
“ก็คุณหลวงตุลย์กัดกระผมก่อนนี่ขอรับ!”
“เอ้าหรอ โทษๆ พอดีหน้ามืดตามัวมากไปหน่อย...ตอนต้นมาหาพ่อนี่มา เดี๋ยวก็ตกโซฟาไปหงายหลังหรอก”
ผมจ้องเจ้าของห้องเขม็ง ส่งสายตาไปชกอีกฝ่ายจนน่วมข้อหากวนไม่พอแล้วยังกล้าเมินผมอีกต่างหาก! เวลาเดินนี่ หญิงเหลียวมองจนคอแทบเคล็ดนะเว๊ย ขอบอก!
“ช่างเถอะ ผมกลับก่อนนะวันนี้ พรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้าไปมหา’ลัย” หลังจากที่อัดพี่ตุลย์ในมโนความคิดจนพอใจแล้ว ก็ตั้งท่าจะเดินออกจากห้องพี่แกเพื่อกลับบ้านไปนอน เตรียมจัดการเรื่องมหา’ลัยในวันพรุ่งนี้ แต่ผมก็ต้องชะงักซะก่อนเมื่อมีขายาวๆ ของเจ้าของห้องยื่นขวางทางไว้
“แล้วพรุ่งนี้จะไปยังไง?”
“ก็รถเมล์ไง”
“รายงานตัวกี่โมง?”
“8 โมง”
“ถ้าจะไปรถเมล์นะ นี่ต้องเดินทางตั้งแต่ตีห้าเลยไหม? วันรายงานตัวเนี่ยคนคงน้อยเนอะ จะเข้าไปในมหา’ลัยยังไง”
“งั้นก็ไปแท็กซี่ก็ได้”
“มีเงิน?”
เออวะ ผมรวบมื้อเช้ากับมื้อเที่ยงไว้ด้วยกันไปกินที่เซเว่นทุกวัน ตอนเย็นนี่ไม่แวะซื้อมาม่ากินที่เซเว่น ก็เนียนมากินมาม่าที่ห้องไอ้พี่ตุลย์เนี่ยแหละ (ทำไมกูได้แดกแต่มาม่าวะ?) เงินที่ได้จากงานพิเศษทุกวันก็เอามาใช้หนี้ไอ้พี่ตุลย์หมด ค่าแท็กซี่ไปกลับก็ประมาณสักสองร้อย...
“ขอเงินหน่อยดิ” ผมหน้าด้านแบมือไปตรงหน้าพี่ตุลย์ กระพริบตาปิ๊บๆ ออดอ้อนจนแทบจะถลาเข้าไปกอดเข่า “ขอเลยนะ ไม่ยืมอะ ขี้เกียจเป็นหนี้เพิ่ม อิอิ”
เขาว่ากันว่าเติม อิอิ แล้วจะทำให้ประโยคน่ารักขึ้น อิอิ
“ขึ้นแท็กซี่ไปรายงานตัวที่คณะ แล้วจะเดินทางไปจองหอในยังไง?”
เออวะ มหา’ ลัย sss ก็ไม่ได้ใหญ่โตจนมีมอไซค์วินรับจ้างซะด้วย
“จำได้ว่ามหา’ลัย มีรถวิ่งในมออยู่นะ”
“แล้วจะไปแย่งห้องกับเขาทัน”
“ถ้าจะพูดดักคอกันแบบนี้ พี่ต้องการอะไรพูดมาเลยดีกว่า พูดมาเลย!” ผมเท้าเอวมองคนที่นั่งอยู่บนโซฟาอย่างหาเรื่อง ไอ้พี่ตุลย์ละสายตาจากหน้าจอทีวีขึ้นมามองหน้าผมนิ่ง
“เดี๋ยวพรุ่งนี้ไปรับ”
“เอามอไซค์วินมารับหรอครับบบ” ผมลากเสียงยาว
“เอารถยนต์ไปรับดิ”
“หื้อ?” ผมเลิกคิ้ว เมื่ออาทิตย์ก่อนไปห้างฯ ด้วยกัน ยังนั่งรถเมล์ต่อรถตู้อยู่เลย ไหงอาทิตย์ต่อมาแม่งมีรถยนต์แล้ววะ “รถใคร?”
“รถฉันสิ”
“เหยดดดด มีด้วยหรอ? ไม่เห็นจะรู้เรื่องเลย” ผมถลาเข้าไปดันไอ้เด็กที่หนึ่งออก แทรกตัวนั่งชิดพี่ตุลย์ทันที นี่ถ้าผมเป็นผู้หญิงหน่อยนะ จะรีบไปยืมชุดพริตตี้มาใส่แล้วนั่งไถลหัวเป็นลูกแมวเลยครับ! แต่บังเอิญว่าไม่ใช่ไง เลยแบกสภาพตัวเองที่เต็มไปด้วยกลิ่นเหงื่อจากการทำงานมาถูไถลพี่แกแทน
ตอนนี้ผมเข้าใจฟิลแล้วว่าทำไมผู้หญิงชอบคนดี รักคนเลว แต่งงานกับคนรวย
คนมีรถมันโซฮอตตตอย่างนี้นี่เองครับ~
“พ่อเพิ่งดาวน์ลดเมื่อสองสามวันก่อน ดาวน์รถไว้ให้ที่หนึ่งกับตอนต้นนะ!” เด็กที่หนึ่งที่ผมเพิ่งยันมันออกไป มุดตัวเข้ามาแทรกผมกับพี่ตุลย์ก่อนจะทำหน้าที่ตอบแทน
ผมหันไปยิ้มกระลิ้มกระเหลี่ยให้เจ้าของบ้าน
“แต่งงานกันไหม? ผมสัญญาจะทำให้พี่เป็นเจ้าสาวที่โชคดีที่สุดในโลก” ว่าแล้วก็จับมือพี่ตุลย์ขึ้นหมายจะจุมพิษหลังมือประหนึ่งเจ้าชายกำลังขอสโนไวท์แต่งงาน
มันหมดยุคแล้วครับ ผู้หญิงมาเกาะผู้ชายรวย ตอนนี้เจ้าชายเอสขอเหาะเจ้าหญิงสโนตุลย์รวยก่อน~
เพี๊ยะ!
“โอ๊ย!” ผมร้องลั่น ผิดคิวโดนเบิ่ดกระโหลกไม่พอ ยังหน้าทิ่มปากกระแทกหลังพี่ไอ้พี่ตุลย์อีก “ทำไมต้องโหดด้วยอะ!”
“โทษทีๆ มือมันลื่น”
“ทำไมเจ้าสาวทำร้ายเจ้าบ่าวแบบนี้ละครับ เดี๋ยวเจ้าบ่าวเอาคืนนะ” ว่าแล้วก็ขยิบตาให้หนึ่งที
การโดนประทุษร้ายไม่ช่วยทำให้ความเกรียนของผมลดไปหรอกขอบอก
“...” ไอ้พี่ตุลย์จ้องผมเขม็ง
“...” ผมจ้องกลับ
“...”
“ล้อเล่นคร๊าบ” ผมก้มหน้าคอตกทันทีเมื่อเห็นสายตาเฉือดเฉือนจากคนตรงหน้า ลุกขึ้นยืนน้อมศรีษะให้อย่างถ่อมตน “กระผมคิดว่า นี่ก็เป็นเวลาอันสมควรแล้ว กระผมคงต้องกลับบ้านก่อน ขอโทษที่อยู่ถึงห้าทุ่มไม่ได้ เพราะพรุ่งนี้กระผมตื่นเช้า ลาละขอรับ”
ผมพูดเพราะพริ้งด้วยเสียงประชดประชันสุดๆ ไอ้ที่ก้มหน้านี่ไม่ได้กลัวนะ กำลังมองเท้าพี่ตุลย์อยู่ กะว่าตอนออกจากห้องจะเนียนเหยียบสักทีสองที หึหึ
“พรุ่งนี้เจ็ดโมงเช้าจะไปรับ ส่งข้อความบอกที่อยู่มาด้วยละ” ผมละสายตาจากเท้าของคนตรงหน้า สบเข้ากับรอยยิ้มจางๆ กับเสียงหัวเราะทุ้มๆ ในลำคอ พอเห็นท่าทางอารมณ์ดีของอีกฝ่าย ไอ้ความอยากที่จะเหยียบเท้าก็หายไปซะดื้อ
ผมแม่งโคตรชอบเลยเวลาที่ผมทำให้คนรอบตัวรู้สึกดีมีความสุข เนี่ยแหละความฝันผม ไปเป็นตัวตลกอยู่ในสวนสนุกแน่นอน!
“เดี๋ยวพรุ่งนี้เช้าผมจะมาที่คอนโดฯ พี่ดีกว่า จะได้ไม่เสียเวลาหาที่อยู่ผม”
“เอางั้นก็ได้”
“งั้นผมกลับก่อนนะ” ผมบอกก่อนจะเดินตรงไปยังห้องพัก หันมาโบกมือบ๊ายบายอีกรอบก่อนจะเห็นพี่ตุลย์กำลังอุ้มเด็กอ้วนตอนต้นทำท่าโบกมือให้ผมเช่นกัน
“ฝันดี”
“เหมือนกันครับ~”
เสียงเจี้ยวจ้าวโหวกเหวกดังขึ้นไปรอบทิศทาง มหา’ลัยที่เคยเห็นในอินเตอร์เน็ตว่ากว้าง แคบลงถนัดตาเมื่อมีผู้คนมากมายเบียดเสียดอยู่ทุกหนทุกแห่ง ซึ่งคณะพาณิชย์และบัญชี ก็เป็นหนึ่งในนั้น ยิ่งเป็นคณะที่มีสาขาย่อยเยอะด้วยแล้ว ความแออัดยิ่งมากขึ้นเท่าทวีคูณ
ไม่ใครก็ใครได้มีเป็นลมใต้ดงตีนกันบ้างแหละงานนี้
ผมก้มกำหนดการรายงานตัวของสาขาการเงิน ดำเนินการไปตามสถานที่ต่างๆ อย่างไม่ติดขัดแม้จะไม่ได้มีผู้ปกครองมาด้วยอย่างเช่นเด็กคนอื่นๆ หา? ไอ้พี่ตุลย์อะหรอ? อย่างที่ผมบอกไปเมื่อสี่บรรทัดก่อนว่าคนโคตรของโคตรๆ เยอะ รถยนต์ก็เลยเยอะไปด้วยเลยไม่มีที่จอดรถ พี่แกเลยเอารถที่เพิ่งถอยมาใหม่ป้ายแดงไปขับเล่นรอบมอระหว่างรอผม
พูดถึงรถ ตั้งแต่วันนั้นที่ผมว่าพี่เขาเรื่องเลี้ยงลูกไปแบบจัดหนัก จัดเต็ม วันรุ่งขึ้นเขาก็พาผมไปซื้อหนังสือเลี้ยงดูลูกใช่ไหมครับ ผมก็ไม่รู้พี่แกไปอ่านเจออะไรเข้านะ หลายวันต่อมาก็ถอยรถใหม่เลย ฮอนด้า แอคคอร์ด รุ่น 2.4 EL NAVI
ด้วยความที่ผมชอบเสือก เอ๊ย เป็นห่วง! ตั้งแต่วันแรกที่เจอกัน เห็นพี่ตุลย์นั่งรถเมล์ รถตู้ แท็กซี่ วินมอไซค์อะไรก็แล้วแต่ตามยถากรรม แต่อยู่ดีๆ มาถอยรถอะครับ ก็เลยถามว่าพี่เขาผ่อนไหวหรอ กลัวเงินจะขัดสนอะไรแบบนั้น ถึงจะไม่ใช่เงินผมก็เถอะ แต่เวลาเสียเยอะๆ ไม่ว่าเงินใคร ผมก็เสียดายแทนตลอดอะ
แต่ปรากฎว่า! เงินเดือนพี่เขาอาจจะธรรมดาหมื่นห้าทั่วไป แต่ทำงานเอกชนครับ! มันก็เลยมีโบนัสเยอะ แถมลูกยังเล็กเลยเสียเงินไม่มาก เที่ยวก็ไม่ค่อยเที่ยว เอาแต่บ้างาน (อันนี้พี่ตุลย์พูดเองเลยนะ) เลยมีตังเก็บเยอะ ผ่อนรถได้สบายบรือ
โอ๊ยย โซฮอตอีกแล้ว ผมแพ้เงินครับ แพ้เงินน~
แต่ที่จริงผมก็ไม่น่าจะแปลกใจนะ ลืมไปซะสนิทว่าเขาเป็นคนที่เอ่ยปากกับผมว่าจะให้ยืมเงิน 20,000 แบบชิลสุดๆ ยังกับผมขอยืม 200
“ฮัลโหล ผมรายงานตัวเสร็จแล้วนะ พี่ขับรถไปถึงไหนแล้วกลับมารับผมเลย ผมรออยู่ศาลาหน้าคณะนะ”
หลังจากที่ผมวางสายเกือบประมาณสิบนาที รถสีดำป้ายแดง ตราสัญลักษณ์ตัวเฮช ก็มาจอดเทียบศาลาหน้าคณะ อาจเพราะอะไรยังใหม่ ไม่คุ้นตาผมสักเท่าไหร่ เลยยึกๆ ยักๆ ไม่กล้าเข้าไปหากลัวหน้าแตก จนพี่ตุลย์ต้องเป็นฝ่ายลดกระจกลงแล้วเรียกให้ผมขึ้นไปเอง
“ไปไหนต่อ? จองหอใช่ไหม?”
“ช่าย พี่รู้เปล่าว่าหอในอยู่ไหน?”
“รู้อยู่ ไปขับดูมาแล้ว แต่ว่าหน้าสำนักงานหอคนเยอะมากเลยนะ จะเหลือห้องไว้ให้นายหรอ?”
“น่าจะเหลืออยู่มั้ง หอในมีตั้งหลายตึกนี่หน่า” ผมว่าพลางหยิบเอกสารในซองพลาสติกขึ้นมาเตรียมพร้อมในการใช้ทำสัญญาหอ พี่ตุลย์ส่งเสียง ‘อื้อ’ ในลำคอ ก่อนที่ทั้งผมและเขาจะเงียบไป
วันนี้ผมเฮฮาไม่ค่อยออกเท่าไหร่ครับ เพราะเพิ่งเสียเงินก่อนใหญ่จ่ายค่าเทอมไปตอนรายงานตัว แถมในใจจริงๆ ก็กังวลเรื่องหอด้วยกลัวจะเต็มอย่างที่พี่ตุลย์พูด
“เดี๋ยวหาที่จอดรถแป๊บนึงแล้วจะตามไป” พี่ตุลย์พูดกับผมขณะที่ผมกำลังลงจากรถ
“ไม่ต้องหรอกพี่ ผมทำสัญญาแป๊บเดียวก็เสร็จแล้ว นั่งรอตากแอร์ชิลๆ ในรถได้เลย”
“เอางั้นก็ได้ เสร็จแล้วก็โทรมาแล้วกัน”
“คร๊าบบบ” ผมขานเสียงกวน พี่ตุลย์พยักหน้าให้ผมสองสามทีก่อนจะเอารถไปจอด ส่วนผมก็หันหลังแทรกฝูงชน เข้าไปหาเจ้าหน้าที่ที่นั่งประจำการกันอยู่สองคน “ขอโทษนะครับ คือผมมาจองหอ”
“หยิบใบจองหอที่ตรงนี้น แล้วก็ไปเช็คห้องว่างที่บอร์ดทางซ้ายมือ ถ้ามีหมุดปักไว้แล้วแปลว่าไม่ว่างแล้ว กรอกหมายเลขห้องแล้วยื่นเอกสารตามที่ระบุ” พนักงานสาวคนหนึ่งที่มีความห่วงใยไม่เท่าไหร่แต่ห่วงยางเยอะมาก พูดเสียงห้วนโดยไม่มองแม้แต่หน้าของผม
คิดดูนะครับ ขนาดมีนักศึกษาและผู้ปกครองเป็นจำนวนมากที่ต่อแถวเพื่อจะติดต่องาน แต่เธอกลับเอาแต่แต่งเติมคิ้วบ้าง ปากบ้างไม่ยอมหยุด ผมอยากจะบอกจังว่าแต่งหน้าจนกระสุนก็เจาะไม่เข้าแล้ว...
ผมไล่นิ้วไปตามแผนผังแต่ละตึกอย่างละเอียด บอร์ดทางซ้ายมือแทบทุกห้องถูกยึดจองไว้ด้วยหมุดแล้วทั้งสิ้น ซึ่งหมายความว่าผมหมดสิทธิในการเลือกห้องที่อยากได้ ถ้าจะอยู่หอใน ว่างห้องไหนก็ต้องเลือกห้องนั้นสถานเดียว
เชี่ย ไม่มีห้องว่างเลยไงวะ?
ผมเริ่มร้อนใจ พอเป็นห้องว่างก็ของหอหญิง แต่สุดท้ายผมก็เห็นห้องว่างในที่สุด! ไม่รอช้าครับ รีบกรอกลงในใบจองห้องอย่างรวดเร็ว พวกเอกสารผมเขียนสำเนาแล้วตั้งแต่เมื่อคืน สิ่งที่ผมต้องทำตอนนี้ก็แค่รีบพุ่งไปที่คุณพนักงานสาวที่ห่วงใยไม่เท่าไหร่แต่ห่วงยางเยอะมากให้เร็วที่สุดก่อนมีใครจะแย่งห้องผมไป!
“เขียนสำเนาถูกต้องทุกแผ่นแล้ว?” เธอเงยหน้าขึ้นมาถามผม สีหน้าเบื่อหน่ายถอนหายใจไปพลาง ดูเอกสารของผมไปพลาง “เธออายุ 19?”
“ครับ ผมเข้าปีหนึ่งครับ”
“แล้วมีใบมอบอำนาจหรือเปล่า?”
“มอบอำนาจ?” ผมเลิกคิ้ว
“ก็มอบอำนาจจากผู้ปกครองไง เธออายุยังไม่ถึงยี่สิบ ทำสัญญาเช่าหอเองได้ที่ไหนละ ถ้าไม่มีผู้ปกครองมาทำแทนก็ต้องมีใบมอบอำนาจมาด้วย”
ไม่เห็นจะอ่านเจอเลยสักกระทู้!
“อะ เอ่อ...พี่สาวคนสวยครับ อีกแค่ไม่กี่เดือนผมก็ 20 แล้วน๊า ปัดให้ผมหน่อยไม่ได้หรอ?”
“ไม่ได้”
“นะครับ~” ทำตาปริบๆ ไม่รอช้าที่จะสวมบทลูกหมาลูกแมวเข้าอ้อนทันที
“ไม่ได้ ระเบียบการเป็นยังไง ก็ต้องทำตามนั้น ถ้าอยากได้ห้องก็รีบโทรบอกพ่อแม่ให้มาทำสัญญา หรือไม่ก็ให้เขาส่งแฟกใบมอบอำนาจมา”
เอาธูปมาสิครับ จะได้จุดเชิญพ่อแม่มาทำสัญญาเช่าหอให้
“พี่สาวก็ล้อเล่นไปครับ ผมทำแบบนั้นได้ที่ไหนละ นะ นะ พี่คนสวย สวยแล้วก็ยังใจดี ให้ผมทำเถอะนะ อายุเป็นเพียงแค่สายลมผ่านพัดไป เธออย่าคิดมากได้ไหม~ เล้าโลมเขาว่าเอาไว้แบบนี้นะครับบ”
“เอ๊ะ! ก็บอกว่าไม่ได้ไง ถ้าเอกสารไม่ครบก็ออกจากแถวไป เห็นคนข้างหลังไม่น่ะว่าเขารออยู่! ไม่เอาพ่อแม่มาก็ไปหาใบมอบอำนาจมา!” เธอตะคอกดังด้วยน้ำเสียงรำคาญ แถมยังผลักผมให้ออกนอกแถวไป แต่ผมก็ยังยื้อตัวเองเอาไว้ไม่ไปตามแรงผลัก
“ทำไมต้องเอาพ่อแม่มาทำสัญญา หรือมีใบมอบอำนาจด้วยละครับ ผม 19 แล้ว อีกนิดเดียวก็ 20 แล้ว วุฒิมันไม่ได้ต่างกันมากเลยนะครับ!” ผมเริ่มอารมณ์ขึ้นแต่ก็พยายามสะกดกั้น
“ฉันบอกว่าไม่ได้ก็ไม่ได้ไง ถ้าพรุ่งนี้อายุ 20 ก็ค่อยมาทำพรุ่งนี้! ถ้านายไม่จ่ายค่าหอ ก็ซวยสิ!”
โอ๊ย ป้า! ค่าหอเดือนละ 300 จ่ายครั้งละ 6 เดือน 1,800 ใครแม่งจะโกง!
“แต่…!”
“ไม่มีแต่ ออกไปเลยไป! ถ้าไม่มีเอกสารมาไม่ครบก็ไม่ต้องเข้าแถวอีก! รบกวนคนอื่น!!”
พลั่ก!
เธอผลักผม เพราะคนที่มีอยู่เยอะมาก ทำให้ผมไม่สามารถขยับก้าวทรงตัวได้ตามที่หวังจึงล้มลงไปกองกับพื้น ขณะที่ตั้งท่าจะลุกขึ้นยืนมือใหญ่ของใครบางคนก็ช่วยฉุดต้นแขนของผมไว้
“ทำร้ายร่างกาย ‘ลูก’ ผมแบบนี้ ผมสามารถติดต่อหัวหน้าของคุณได้ทางไหนบ้างครับ?” สิ้นเสียงเข้มและดุดัน ทั้งผมและพนักงานอ้วนนั้นก็หันขวับตามเสียงแทบจะพร้อมกัน
“พี่ตุลย์...”
“อะ! เอ่อ...”
“ว่าไงครับ? ผมว่าหัวหน้าคุณไม่รู้แน่ๆ ว่าคุณไร้มารยาทแบบนี้ ผมจะได้ไปช่วยบอกกับหัวหน้าคุณให้”
“ไม่ ไม่เป็นไรคะ คือเมื่อกี้ คุณพ่ออาจจะเข้าใจอะไรผิดนะคะ ดิฉันแค่ดันเขาออก...”
นั่นกล้าเรียกว่าดัน? ผมนึกว่าโดนถีบออกมาด้วยซ้ำ!
“จริงหรือเปล่า? เขาไม่ได้ผลักหรอ?” พี่ตุลย์หันมองผม ผมเองก็มองพี่เขานิ่งก่อนจะส่ายหัวช้าๆ
“เขาผลักผมครับ ‘พ่อ’ ” ผมพูดเสียงอ่อน แววตาลูกหมาที่น่าสงสาร พอกลายเป็นเด็กขี้ฟ้องเท่านั้นแหละพนักงานอ้วนก็ส่งสายตาเหมือนจะแดกหัวผมทันทีเลยครับ!
ใครทำใครก่อนช่วยเก็บเอาไปคิด~
“ดิฉัน ไม่ได้ผลักจริงๆ นะคะ คือว่าแค่ดันให้น้องเขาออกจากแถว เพราะน้องเขาเอกสารไม่ครบ”
“เอกสารอะไร?”
“คือถ้าไม่มีผู้ปกครองมาทำสัญญา ก็ต้องมีใบอำนาจจากผู้ปกครองมาทำสัญญาเช่าหอแทนน่ะค่ะคุณพ่อ”
“ผมนี่ไงผู้ปกครอง”
“อะ เอ่อ ค่ะๆ รอสักครู่นะคะ” ผมมองพี่ตุลย์กับพนักงานอ้วนที่กำลังลุกลี้ลุกลนนั้นสลับกันไปมา ท่าทางเคร่งขรึมในชุดเสื้อเชิ้ตทำให้ผมรู้สึกแปลกๆ คล้ายความรู้สึกเวลาที่ผมเห็นพ่อเท่
แต่...มันก็ต่างกัน วันนี้ผมก็เพิ่งรู้นี่แหละ ว่าเส้นความประทับใจมันบางแค่นี้เอง และนั่นมันก็ทำให้ผมเผลอยิ้มออกมา
“เอส ไปนั่ง” พี่ตุลย์ดันหลังผมให้ไปนั่งลงบนเก้าอี้ก่อนที่เขาจะทรุดตัวนั่งตัวข้างๆ เอกสารของผมถูกตรวจสอบอีกครั้ง แต่ใบจองห้องถูกเปลี่ยนใหม่และเป็นพี่ตุลย์ที่เป็นคนเขียนและเซ็นรายชื่อลงไป “นี่ครับ”
“ค่ะ รอสักครู่นะครับ”
“นี่ พี่มาเซ็นให้ผมจะดีหรอ? ผมอาจจะเบี้ยวแล้วให้พี่รับผิดชอบเรื่องค่าเช่าก็ได้นะ” ผมกระซิบ
“แค่ 1,800 ไม่เป็นไรหรอก ของเล่นที่หนึ่งบางทียังแพงกว่าเลย” พี่ตุลย์พูดอย่างไม่แคร์ก่อนจะหันมาสบตากับผม “แล้วอีกอย่าง ฉันก็รู้ดีว่านายไม่หนีหรอก”
แค่แว๊บเดียว แว๊บเดียวจริงๆ นะ! ที่ผมรู้สึกว่า ผมพึ่งพาคนตรงหน้านี้ได้...
TBCเฮ้ยยย เห็นอะไรยัง~ คึคึ
ขอโทษที่เมื่อวานไม่ได้อัพ เพราะว่าไรทืเตอร์มัวทำอันนี้อยู่! แต่แด๊~~
#daddybelover
หัวข้อ: !!!!!!!!! DADDY BE LOVER รักนะครับคุณพ่อลูกสอง [ตอนพิเศษ 4] (25-4-61) !!!!!!!!!! (อ่าน 419081 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก