ต่อจาก 50%
“ตุลา ลูกมาหา” ทันทีที่ผมกับตอนต้นโผล่หน้าอยู่ที่ประตู คุณหัวหน้าฝ่ายขายที่นั่งอยู่ก็ตะโกนประกาศกับคนที่นั่งทำงานอยู่ข้างใน พอสิ้นคำ ก็เป็นอีกครั้งที่ฝูงชนพนักงานในแผนกลุกฮือขึ้นมาหาตอนต้นกันยกใหญ่ จนพี่ตุลย์ต้องรีบลุกแทรกฝูงชนเดินเข้ามาเอาตอนต้นไป
“มาอีกจริงๆ ด้วยสินะ”
“ก็บอกแล้วว่าจะมาอีกแล้วอีกอย่างตอนต้นก็บอกว่าอยากเจอพ่อ~”
“ลูกฉันยังพูดไม่ได้” พี่ตุลย์ส่ายหัวกับคำพูดของผมเล็กน้อย ก่อนจะพาตอนต้นไปนั่งที่โต๊ะทำงานของตัวเอง ทิ้งผมยืนโด่เด่อยู่หน้าประตู
“เพิ่งสังเกต คนนี้ใครอะตุลย์?” พี่พนักงานหญิงคนหนึ่งที่ยืนอยู่ไม่ห่างหันถามพี่ตุลย์พร้อมกับชี้นิ้วมาทางผม
“นั่นสิ ตุลย์บอกว่าลูกคนโตอายุแค่เก้าขวบเองไม่ใช่หรอ?” พี่ผู้ชายอีกคนที่นั่งอยู่ไม่ห่างเสริมทัพ
“สวัสดีครับ ผมเป็น...อ่า ลูกพี่ลูกน้องของพี่ตุลย์น่ะครับ กำลังจะเข้ามหา'ลัยก็เลยอาศัยอยู่ด้วยกัน"
“หรอ หน้าตาดีจังเลยนะ บ้านตุลย์นี่หน้าตาดีหมดทุกคนเลยไหมเนี่ย?” พี่พนักงานสาวคนที่ถามว่าผมเป็นใครหันไปพูดกับพี่ตุลย์ ก่อนจะหันกลับมาที่ผม “ชื่ออะไรละเรา? พี่ชื่อแจงนะ”
“ชื่อ...”
“เอส มานี่หน่อย” กำลังจะอ้าปากตอบ คุณพ่อที่กำลังกระเตงลูกไปถ่ายเอกสารก็เรียกผมขึ้นเสียก่อน ผมหันไปบอกชื่อตัวเองกับพี่แจงแล้วรีบผละไปตามเสียงเรียกนั้น
“มีอะไรหรอ?”
“อย่าพาตอนต้นมาอีกนะ”
“หะ? ทำไมอะก็บอกแล้วไงตอนที่พี่ออกไปทำงานข้างนอกก็ฝากพี่คนอื่นช่วยดูให้ก่อน ฝากหัวหน้าพี่ก็ได้ พี่ก็เห็นเมื่อวานแล้วนี่ว่าพวกเขาเอ็นดูไอ้เด็กอ้วนนั่นกันจะตายไป ยอมโดดงานมาดูลูกให้พี่อยู่แล้ว”
“เพราะยอมโดดงานมาดูลูกให้ฉันเนี่ยแหละ ฉันถึงไม่อยากให้พาตอนต้นมา” พี่ตุลย์ว่าก่อนจะก้มหยิบกระดาษที่ซีร็อกแล้ว
“ทำไมอะ?”
“นายคิดว่ามันดีแล้วหรอ ที่ให้คนอื่นเสียงานเพราะต้องมาดูแลตอนต้น ฉันเข้าใจนะที่นายหวังดีกับเรื่องของฉัน ของลูกฉัน แต่นายก็ต้องคิดถึงคนอื่น คิดถึงผลกระทบอื่นๆ ที่ตามมาด้วย ถ้ามันทำให้คนอื่นเดือดร้อน ไม่ได้งาน งานล่าช้า ก็อย่าดีกว่า”
“แต่หมอเขาบอกว่าพี่กับตอนต้น...”
“ฉันได้ยินเหมือนกันหน่า” พี่ตุลย์พูดแทรก ก่อนจะหันมาสบตากับผมที่ยืนอยู่ข้างๆ แล้วมันก็เช่นเดิม เป็นสายตาของคนที่หนักใจและกลุ้มใจเหมือนกัน “แต่มันเป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้จริงๆ พอมาคิดดูแล้ว ตอนที่ทำงานอยู่ฉันอาจจะไม่ได้เจอ ได้ยุ่งกับตอนต้นอะไรมาก แต่ตอนกลับบ้านไปแล้ว ฉันทุ่มเทให้ตอนต้นทดแทนตอนทำงานได้นี่”
“มันก็จริงอะ...” ผมพยักหน้าคล้อยตามเมื่อคิดตามคำพูดนั้น ยกมือขึ้นมาเคาะกระโหลกของตัวเองเบาๆ เป็นการลงโทษที่คิดน้อยเกินไป
“แต่ก็ขอบใจมากที่หวังดีกับฉัน” ผมหันตามเสียงทุ้มที่ดังอยู่ข้างหู รอยยิ้มจางๆ ที่เต็มไปด้วยความรู้สึกของการขอบคุณอย่างที่พูดทำให้ผมรู้สึก...
ผม ‘กำลังตกหลุมรัก’ แย๊กกก ไม่ใช่รู้สึกนั้นเว๊ย!
หมายถึงรู้สึกแบบ ปลื้มปริ่ม! ปลื้มปริ่ม! เวรเอ๊ย ไอ้ควิซบ้านั่น ตื่นเช้ามาก็อุตสาห์ลืมๆ ไปแล้วนะ ยังมาหลอกหลอนกูอี๊ก!
“แล้วอีกอย่างที่นี่มันก็น่าเบื่ออะนะ ถ้าตอนต้นมานายก็ต้องมาด้วยใช่ไหม? ถ้าพามาส่งแล้วกลับเลยก็เปลืองเงินใช่ไหม หรือถ้าจะรอกลับพร้อมกัน แล้วระหว่างนั้นนายจะไปทำอะไร?”
“ก็จริง จะให้นั่งรอจนเย็นก็ดูเป็นการทรมานวัยซนคนมหัศจรรย์อย่างผมไปหน่อย”
“เพราะงั้นไม่ต้องมาหรอก ช่วงนี้อยู่แต่ห้องเตรียมตัวเข้ามหา’ลัยใช่ไหมละ? ก็อยู่เล่นกับตอนต้นที่นั่นแหละ ช่วยป้าสร้อยด้วย เฝ้าบ้านด้วย”
อันหลังนี่น่าจะหมาใช่ไหม?
“ก็ได้ๆ ถ้างั้นพรุ่งนี้...”
“ตุลา! คราวนี้แฟนมาหา~” ขณะที่ผมกำลังจะพูด เสียงของหัวหน้าแผนกฝ่ายขายก็ดังขึ้นเรียกคนที่ยืนอยู่หน้าเครื่องถ่ายเอกสาร พี่ตุลย์เอาตอนต้นมาฝากไว้กับผม ก่อนจะเดินผละออกไป
“ลินหรอครับ?”
“แหนะ พูดอย่างนี้แปลว่าเป็นแฟนกันจริงๆ แล้วอะดิ”
“เปล่าสักหน่อย ก็เวลาลินมาหาผมทีไร หัวหน้าก็พูดเรียกแบบนี้ทุกที” พี่ตุลย์พูดกับหัวหน้าขำๆ ก่อนจะเดินออกจากห้องทำงานไป
ผมขยับตัวเดินห่างจากเครื่องถ่ายเอกสารเล็กน้อยเพื่อที่จะแอบดูคนที่มาหาพี่ตุลย์…
เหยดดดด เจ๊พลอยไพลินจริงๆ ตอนแรกก็คิดไว้แล้วว่าน่าจะใช่ แต่เมื่อตอนที่ผมเข้ามาที่สำนักพิมพ์นี้ ผมไม่เห็นเจ๊พลอยไพลินนั่งอยู่โต๊ะประชาสัมพันธ์ไง คิดว่าวันนี้จะได้มีชีวิตแบบเงียบสงบไลฟ์ เพราะเจ๊แกไม่มาทำงานซะแล้ว
“แก... แกว่าตุลย์กับผู้หญิงฝ่ายประชาสัมพันธ์คนนั้นเขาได้กันยัง?”
ผมที่กำลังส่องคนสองคนที่อยู่ด้านนอกเหลือบมองผู้หญิงคนนึงที่นั่งทำงานไปพลางคุยกับเพื่อนโต๊ะข้างๆ ไปพลางอยู่ท้ายแถว
“ตุลย์บอกอยู่ว่าไม่ได้เป็นอะไรกันนี่”
“แต่ช่วงนี้ฉันสังเกตนะ ตั้งแต่ย้ายสาขากลับมา ผู้หญิงคนนั้นมาหาตุลย์บ่อยมาก ถี่มากกก! ตอนกลางวันก็ไปกินข้าวด้วยกัน เวลาที่ออกไปติดต่อกับร้านขายหนังสือบางทีเจ้าหล่อนยังติดไปด้วยเลย แถมตอนเย็นฉันยังเห็นสองคนนั้นกลับบ้านด้วยกันตั้งหลายครั้งนะแก!”
อือหือ...รุกหนักเหมือนกันนะเนี่ย
“แต่ฉันก็เห็นสองคนนั้นเขาเป็นแบบนี้มาตั้งแต่ก่อนย้ายสาขาไปต่างประเทศแล้วไม่ใช่หรอ?”
“โอ๊ย แกนี่ ไม่สังเกตเลย มันถี่ขึ้นย่ะ เมื่อก่อนนานๆ จะมาทีแผนกเราสักทีนึง แต่ตอนนี้มาบ่อยยังกับทำงานอยู่แผนกนี้ไปแล้วอย่างนั้นแหละ แล้วก็เวลาตุลย์ไปทำงานข้างนอกนะ ผู้หญิงคนนั้นเคยไปด้วยที่ไหนกันละ”
“ก็จริงนะ แต่ฉันไม่เห็นตุลย์มีอาการ ท่าทางแบบกำลังอินเลิฟอะไรอย่างนี้เลยนะ”
“อันนี้ฉันก็ไม่รู้สิ แต่แกก็รู้ใช่ปะ ถ้าบังเอิญว่าตุลย์ไม่มีลูกแล้วนะ ฉันก็ปลื้มๆ เขา อยู่ ก็มีบางทีแอบไปเดินเนียนอ้อมทางด้านหลังงี้นะ ฉันเห็นเขาจับมือถือบ่อยขึ้นนะ แล้วที่สำคัญฉันได้ข่าววงในจ้ะ! คนที่กองบรรณาธิการยามสยองไลน์มาเล่าให้ฟัง บอกว่า ผู้หญิงฝ่ายประชาสัมพันธ์คนนั้นอะ ไปราวีกับคนที่ชื่อ ‘มิ้น’ ที่อยู่กองบรรณาธิการยามสยองด้วยนะ ประมาณว่าอย่ามายุ่งกับตุลย์อะไรแบบเนี่ย!”
“มิ้น? ใช่ ผู้หญิงที่ห้าวันมานี่มาที่แผนกเราบ่อยๆ ปะ?”
“ไม่แน่ใจเหมือนกัน แต่คิดว่าคงใช่ สงสัยนางบังเอิญมาเจอมั้ง ก็เลยไปราวีเขา ทำตัวเป็นเมียหลวงแบบเนี่ย มันต้องได้กันแล้วแหงๆ!”
“แต่คนนั้นเขาเพิ่งเข้าอยู่ในกองบรรณาธิการยามสยองได้เดือนเดียวเอง ก็เลยวางแผนการขายไม่ค่อยดี เลยต้องมาปรึกษาเฉยๆ ไม่ใช่หรอ?”
“โอ๊ย แก อารมณ์เมียหลวงมั้ง ไม่ว่าด้วยเหตุผลใดๆ อย่ามายุ่งกับผัวฉันอะไรแบบนั้น จำตอนที่นางย้ายสาขาได้ปะ ตอนนั้นตุลย์มีแฟนไง ผู้หญิงที่ท้องที่เคยมาที่แผนกเราน่ะ นางอาจจะกลัวประวัติซ้ำรอยอะไรงี้ละมั้ง เพราะตุลย์ยังบอกว่าตัวเองไม่ได้คบกับนางอยู่เลย”
“เฮ้ยแก แต่ตุลย์จะเป็นพวกนั้นหรอ ที่แบบว่าได้เขาแต่ไม่คบเขาอะไรแบบเนี่ย ดูไม่ใช่คนแบบนั้นน๊า...”
“มันเป็นเรื่องปกติของผู้ชายอยู่แล้วย่ะ นี่ไม่รู้อะไรเลยนะ ผู้ชายเรื่องได้กับใครเขาไม่แคร์ เขาจะคบกับคนที่ชอบจริงๆ เท่านั้นย่ะ”
“ถ้างั้นผู้หญิงฝ่ายประชาสัมพันธ์นี่อารมณ์องุ่นเปรี้ยวปะ ประมาณว่าฉันไม่ได้แดก ตัวไหนก็ไม่ต้องได้กิน”
“ประมาณนั้นมั้ง”
ผมพยักหน้ากับตัวเองเล็กน้อยกลับมาสนใจที่สองคนที่อยู่ข้างนอกห้องทำงาน ตอนมัธยมผมอยู่กับเพื่อนผู้ชายเลยไม่มีโมเม้นฟังผู้หญิงนั่งนินทาชาวบ้านกันแบบนี้หรอกครับ แล้วพอผมได้มานั่งฟังแบบนี้ นี่รู้เลย ผู้หญิงเป็นสิ่งมีชีวิตที่เก็บรายละเอียดอย่างแท้จริง ข้อมูลโคตรแน่น!
แอ๊ด...
เสียงประตูบานใสดังขึ้นเบาๆ พร้อมกับร่างของพี่ตุลย์ที่กำลังกลับเข้ามา ทันทีที่คนในแผนกหันมาเห็นก็พร้อมใจกันส่งเสียงแซวพี่ตุลย์ตลอดทางที่มายังโต๊ะทำงาน ส่วนผมรอให้ทุกอย่างกลับสู่ปกติ ก่อนที่จะเดินอุ้มตอนต้นเข้าไปนั่งขัดสมาธิอยู่ข้างเก้าอี้ทำงานของพี่ตุลย์
“นี่”
“หื้ม?”
“ผมว่าพี่กับพี่พลอยไพลินอยู่แบบนี้ไม่ดีเลยนะ”
“หมายถึงอะไร?”
“ก็หมายถึงสถานะที่พี่กับพี่พลอยไพลินเป็นอยู่ไง”
อีกฝ่ายก้มหน้าลงมามองผม คิ้วเข้มขมวดเข้าหากัน “พูดอะไร ไม่เข้าใจ อย่าอ้อมค้อมดิ”
“ผมหมายถึงว่า เวลามีใครถามว่าพี่กับพี่พลอยไพลินเป็นอะไรกัน พี่ก็ตอบไม่ได้เป็นอะไรกันตลอดเลย แต่เวลาทำตัวเนี่ย มันเหมือนคนที่เป็นแฟนกันอย่างเงี่ย! มันไม่ดีเวลาที่คนนอกเขามองพี่พลอยไพลินนะรู้ยัง?”
“ทำตัวเป็นแฟนกันยังไง? ไม่ได้จับมือถือแขน กอด หอมแก้มอะไรกันเลย”
“พี่อยู่ในยุคไหนเนี่ย ไปกินข้าวด้วยกันทุกวัน เวลาพี่ไปทำงานข้างนอกก็มีพี่พลอยไพลินตามไปด้วย แถมตอนเลิกงาน พี่ยังกลับพร้อมกันแถมมาคอนโดพี่อีก นี่มันเพื่อนหรอหะ!?”
“แล้วเพื่อนกันไปกินข้าวด้วยกันไม่ได้หรอไง? เวลาที่ลินไปทำงานข้างนอกแล้วลินไปด้วย ก็ลินบอกว่าต้องไปซื้อของแถวนั้น เรื่องกลับบ้านก็ด้วย ก็ลินเขาสนิทกับที่หนึ่งก็อยากแวะมาเล่นกับที่หนึ่งก็แค่นั้น”
“คือพี่บริสุทธิ์ใจ ผมรู้ครับ แต่คนอื่นเขาไม่รู้ไง พี่จะอธิบายลงกระดาษเอสี่แปะไว้หน้าประตูทางเขาสำนักพิมพ์เลยไหมละ คนอื่นเขาจะได้เข้าใจ พี่ต้องมองในมุมคนนอกที่เขาไม่เข้าใจดิ”
“แล้วไปแคร์อะไรกับคนนอก ในเมื่อฉันกับลินเราเป็นเพื่อนกันอย่างบริสุทธิ์ใจ”
ประเด็นคือลินของพี่ เขาไม่บริสุทธิ์ใจโว๊ย
“ถามหน่อยดิ ตั้งแต่มีลูกก็ไม่ได้สนใจเรื่องความรักเลยใช่ปะ?”
“... ก็ ใช่อะ”
“พี่จำได้ปะ ว่าผมเคยถามพี่ประมาณว่า มีใครเข้ามาหาพี่บ้างไหม? แบบเข้ามาจีบ’ ตอนที่เราไปห้างฯ ด้วยกันคราวนู่นอะ”
“จำได้”
“แล้วพี่ก็ตอบประมาณว่า ฉันมีลูกแล้ว ไม่มีใครชอบหรอก ตอนนั้นผมก็ยังสงสัยนะว่าไม่มีจริงๆ หรือพี่ไม่รู้ แต่ตอนนี้ผมมั่นใจและ ว่าพี่อะไม่รู้! พี่ไม่สนใจเรื่องนี้สักนิด พอพี่ไม่สนใจ พี่ก็ไม่ได้รู้เล๊ยยยย ว่าไอ้สิ่งที่พี่ทำอยู่ ที่แสดงออกมาให้คนข้างนอกเห็น มันเป็นพฤติกรรมของคนคบกันแล้ว!”
พี่ตุลย์เงียบไป เหมือนกำลังใช้ความคิดกับตัวเอง ผมก็ไม่รีบร้อนให้เวลาคนที่อายุมากกว่าได้คิด
ผมเข้าใจนะ ว่าพี่ตุลย์อยู่ในยุค ส่งจดหมายจีบกัน โดนพ่อกำนันไล่ยิงหน้าบ้าน(?) ถ้าเราแตะต้องใครแล้ว ก็หมายความว่าเขาเป็นแฟนเราอะไรเทือกๆ นั้น แต่นี่มันยุคที่ 4G เข้าโลกแล้วเฮ้ยยยย!
“ฉันก็ไม่อยากให้ลินเสียหาย แต่ถึงกับขนาดเลิกไปกินข้าวด้วยกันเนี่ย...คนนอกอาจจะเลิกมองไม่ดีนะ แต่ความสัมพันธ์กับฉันของลินก็คงจบด้วย ยังไงเราก็เป็นเพื่อนกัน ถ้าจะต้องทำขนาดนั้น...”
“ผมยังไม่ได้พูดสักคำว่าให้พี่เลิกทำทุกอย่าง แค่บอกว่าการกระทำของพี่ในสังคมยุคนี้คนข้างนอกเขามองกันยังไงแล้วก็แค่นั้น”
“แล้วถ้างั้นฉันควรทำไง?”
“พี่ก็แค่อย่าให้พี่พลอยไพลินมาที่คอนโดนฯ ทุกวันอีกก็พอแล้ว~”
“...” เงียบ
“ว่าไงพี่?” ผมสะกิดข้อเท้าไอ้พี่ตุลย์ที่ตอนนี้เมินผมไปพิมพ์งานต๊อกแต๊กอยู่ที่โน๊ตบุ๊คแล้ว อะไรวะ เป็นคนถามเองว่าเอาไงดี พอผมตอบก็เงียบ เงียบแบบนี้แล้วจะทำตามไม่เนี่ย ถ้าทำตามนะ...เกมที่เจ๊พลอยไพลินอยากจะเล่น คงไม่มีทางชนะแล้ว หึหึ “เน่! พี่ตุลย์”
“ฉันกำลังคิด” อีกฝ่ายพูดเสียงเรียบโดยที่ยังไม่ละสายตาจากเอกสารที่กับหน้าจอโน๊ตบุ๊ค
“คิดอะไร? ที่ผมแนะนำอะหรอ?”
“กำลังคิดว่า นายกำลังหวงฉันหรือเปล่า”
“ไม่ใช่!”
พรึ่บ!
ทันทีที่ผมลุกขึ้นยืนพูดเสียงดังอย่างลืมตัว ทุกสายตาในห้องทำงานนั้นก็พร้อมเพียงกันหันมาหา จนผมต้องโค้งขอโทษรอบทิศทางไม่เว้นแต่กำแพงเผื่อปลวกที่อยู่ในนั้นจะสะดุ้ง!
“จะเสียงดังทำไมเนี่ย?”
แล้วยิ้มทำไมละ!
“กะ ก็เป็นการยืนยันแบบหนักแน่นมากไง ว่าไม่ได้หวงเลย” ผมทำหน้าลอย ค่อยๆ ลดตัวลงกลับมานั่งขัดสมาธิเช่นเดิม และเพราะผมลุกพรวดเมื่อกี้แหละ ตอนต้นที่เผลอหลับไปก่อนหน้านี้ก็เลยลืมตาตื่นขึ้นมาซะงั้น แต่ก็มีท่าทีงัวเงียหลับตากลับไปนอนอีก
“แต่อาการแบบนี้...ขอรื้อฟื้น ช่วงมีความรักครั้งเก่าก่อนนะ อื้ม...เขาเรียกว่า ‘ร้อนตัว’ ปะ”
“ไม่ใช่ ก็บอกว่าไม่ใช่ไง ร้อนตัวบ้าอะไรเล่า!” ผมพูดเค้นเสียง ยิ่งเห็นใบหน้าไอ้พี่ตุลย์ที่ช่วงหลังๆ มานี่ผมเผลอคิดว่าเขาหล่อดีกำลังฉายความอารมณ์ดี มาพร้อมกับรอยยิ้มแบบล้อเลียนก็ยิ่งทำให้ผมอยากจะเอาเลื่อยมาเลื่อยขาเก้าอี้ให้คนที่นั่งอยู่แม่งล้มหงายท้อง
“ก็ในควิซบอกว่านายกำลังตกหลุมรักฉันนี่หน่า”
“ก็บอกอยู่ในควิซมันมัว อย่าไปเชื่อมัน” ผมพูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นที่สุด แถมชูกำปั้นด้วยนะยืนยันว่าจริงๆ เว๊ย เชื่อดิ!
“อ๋อหรออออ”
เกลียดว่ะ พอเวลาไอ้พี่ตุลย์เข้าโหมดนี้ทีไร ร่างกายผมนี่อยากจะพุ่งไปกระโดดถีบหน้า แต่ในใจ...เหี้ยเอ๊ย ขออุทานแบบนี้อีกรอบ มึงจะเต้นแรงทำไมมม! ไอ้พี่ตุลย์ก็เหมือนกัน ทีกับความรู้สึกคนอื่น พี่พลอยไพลินเงี่ย คนอื่นเงี่ย ดูไม่ออกบอกไม่ถูก! นี่อยากจะบอกมากว่า เพราะไม่อยากให้เจ๊พลอยไพลินได้พี่ไปครอบครองต่างหากถึงต้องมาทำอยู่อย่างนี้!
เอ่อะ...ทำไมฟังแล้วมันก็ดูเหมือนคนกำลังหวงวะ
ไม่ๆๆ ที่ต้องขัดขวางเนี่ยเพราะเจ๊พลอยไพลินทำฤทธิ์กับผมไว้เยอะต่างหาก! ว่าผมเป็นเกย์ เป็นแมงดา มาทำตัวหึงหวงไร้สาระกับผมต่างหาก!
“ผมจะกลับแล้ว!” ผมลุกขึ้นพรวด
“กลับตอนนี้? ไม่ได้หรอก ฉันยังทำงานไม่เสร็จ”
“ไม่ได้บอกว่าจะกลับกับพี่สักหน่อย ผมจะกลับของผมเอง” วางตอนต้นลงบนตักของคนเป็นพ่อ “วันนี้เลี้ยงตอนต้นไปอีกวันเลยนะ ตอนกลางวันก็ป้อนข้าวตอนต้นด้วย เล่นกับตอนต้นด้วย!” ว่าจบก็หยิบเป้ที่สะพายมาส่งให้พี่ตุลย์แล้วบอกลาทุกคนในห้องทำงาน วิ่งปรู๊ดออกจากห้องตรงไปที่รีบทันที
ณ จุดๆ นี้ ไอ้ปันเลย ไปหาไอ้ปันให้ไว รอกูก่อนนะเพื่อนรัก กูกำลังจะเอาปัญหาไปหามึงแล้วววว TT
TBCขอโทษที่มาช้า ฮืออออ ฟิลลิ่งของไอ้เอสช่วงนี้เป็นอะไรที่แบบ เหมือนจะซับซ้อนและวุ่นวาย เลยออกมาช้านิดนึง orz
ส่วนเจ๊พลอยไพลินนี่อารมณ์แบบ รุกหนัก ตื้อเท่านั้นที่จะครองโลก ผู้ชายของข้าใครห้ามแตะ แต่ทำอะไรได้ไม่มากเพราะไอ้พี่ตุลย์ไม่รู้เรื่องเลย 555555555
#daddybelover
หัวข้อ: !!!!!!!!! DADDY BE LOVER รักนะครับคุณพ่อลูกสอง [ตอนพิเศษ 4] (25-4-61) !!!!!!!!!! (อ่าน 419083 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก