ตอนที่ 22
“ไอ้ปัน! มึงฟังกูอยู่ไหมเนี่ยย”
“ฟังอยู่”
“ฟังเหี้ยไร ไม่ละสายตาจากหน้าจอคอมฯ เลยนะมึง”
“เอ้า แต่กูฟังอยู่ไง มึงจะให้กูนั่งจับเข่าคุยกับมึงเลยไหมอะ”
“ถ้าทำได้จะดีมาก นี่กูกำลังปรับทุกข์กับมึงอยู่นะเนี่ย”
“กูเล่นเกมไปด้วย กูก็ยังฟังมึงอยู่หน่า มีคนๆ นึงชอบมาพูดจาหยอดมึงบ้าง ล้อบ้าง แซวบ้างใช่ไหม? แล้วมึงก็รู้สึกอึดอัด อารมณ์เดียวกับเวลาที่เพื่อนมาแซวมึงกับคนที่มึงไม่ได้ชอบถูกไหม?”
“เออ”
“เห็นไหม กูก็ฟังมึงพูดอยู่เนี่ย” ถึงไอ้ปันจะว่าอย่างนั้น แต่นิ้วมือของมันสองข้างนี่รัวแป้นพิมพ์จนปุ่มแทบจะกระเด็นหลุดออกมา ผมถอนหายใจเล็กน้อยเอนร่างนอนเอกเขนกบนเตียงของมัน
“เวลาแม่งทำอย่างนั้นกับกูทีไรนะ กูรู้สึก กูไม่ค่อยเป็นตัวของตัวเองอะมึง รับมือลำบากฉิบหาย ทั้งๆ ที่เมื่อก่อนตอนอยู่ ม.ปลาย จำได้ปะ เพื่อนจะล้อกู แซวกูกับคนไหน กูก็รับมุข เล่นด้วยได้ตลอด แต่กับคนนี้แม่งไม่ได้เลยว่ะ พอเล่นด้วยก็ยิ่งหนัก พอไม่เล่นด้วยแม่งก็ยิ่งหนักอยู่ดี ทำยังไงให้เขาเลิกแหย่กูสักทีวะ?”
“ตอนแรกกูก็ว่าจะแนะนำให้มึงลองเตะปากดู มันจะได้เงียบๆ ไปบ้าง แต่ลืมไปว่าอีกฝ่ายเป็นผู้หญิง กูเลยไม่รู้วิธีเหมือนกันว่ะ”
ประเด็นคือแม่งเป็นผู้ชายไง...เออ เตะปากเลยไหม?
“กูพูดจริงจังก็แล้ว อะไรก็แล้วก็ไม่ยอมหยุดนะเว๊ย ยิ่งช่วงๆ หลังมาเนี่ย หนักเลย แค่นิดหน่อยอะมึง หาเรื่องมาหยอด มาแหย่กูได้ตลอด”
“ไม่ใช่ว่าผู้หญิงคนนั้นชอบมึงหรอวะ?”
“เขาไม่ได้ชอบกูเว๊ย อันนี้กูแน่ใจเลย แบบแหย่เอาหนุกหนานอะมึง” ผมว่าพลางตีขากับเตียงไปมา
“อ๋อ ถ้างั้นกูว่าเพราะมึงแกล้งหนุกละมั้ง พอมึงยิ่งโวยวายก็ยิ่งเข้าทางแหย่หนักกว่าเดิม ไอ้ของพวกเนี่ยกับคนแบบที่มึงเล่าเนี่ยต้องไม่ดิ้นไปกับคำที่เขาหยอดเว๊ย!”
“...” ผมหันมองเสี้ยวหน้าของเพื่อนสนิท ที่ตอนนี้มันคงกำลังลุ้นกับเกมมาก เพราะมันแทบจะมุดหน้าเข้าจอคอมพิวเตอร์อยู่แล้ว “มึงคิดงั้นหรอ?”
“เออดิ! ยิ่งดิ้นเร้าๆ ก็ยิ่งได้ใจคนแกล้งเว๊ย ถ้าห้ามแล้วไม่ฟัง เราก็ต้องเอาคืน ผู้หญิงคนนั้นทำอะไรมามึงทำกลับเลย! แต่ไม่ใช่หยอดกันไปหยอดกันมากลายเป็นหนังอินเดียนะห่า แบบทำให้ผู้หญิงคนนั้นไม่กล้าหยอดมึงอีกอะ เล่นแรงไปเลย!”
ตึง!
มีเสียงซาวด์กระแทกปุ่มประกอบความระทึก
“มึงช่วยแนะนำมาเป็นวิธีเลยได้ไหม พูดแบบนี้งงชิบหาย เล่นกลับแรงๆ ไม่ให้กล้าหยอด? งงว่ะ?”
“เอ้า กูจะแนะนำมึงเป็นวิธีๆ ได้ไง กูไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาจะหยอดมึงยังไง วิธีที่กูบอกเนี่ย มึงก็บอกกูเองใช่ไหมละ ว่าเขาไม่ชอบมึง ก็แปลว่าเขาแค่แกล้งไม่จะจีบมึงเว๊ย พูดง่ายๆ คือเขาไม่ได้จะเอามึงทำผัว ถ้าเขาไม่ได้ชอบมึงจริงๆ เวลาเขาจะพูดแบบนั้นอีก มึงก็ทำในสิ่งที่เขาไม่ชอบไปเลย เขาจะได้ขยาดไง”
“อ๋อ...”
“แบบพูดปุ๊บ ก็บีบหน้าอกปั๊บเลย เขาไม่กล้าล้อมึง แทบยังได้กำไรนิดๆ หน่อยๆ~”
“พร้อมกับรอยตบข้างแก้ม ถ้ากูเจอแบบชมมณี นักมวยเงี่ย มึงก็เตรียมตัวหาแบรนด์ซุปไก่สลัดจัดกระเช้าไปเยี่ยมกูที่โรง’บาลได้เลย”
“ฮ่าๆๆ เออๆ กูมีเงินอยู่ซื้อกระเช้าให้มึงได้แน่นอน แต่มึงไม่โดนหรอกหน่า ผู้หญิงที่หยอดมึงน่ากลัวขนาดนั้นเลยไง๊?”
มาก...นี่ยังงงอยู่ว่ารอดจากการโดนจับหักคอได้ยังไง
“ก็...ไม่ เป็นผู้หญิงธรรมดาๆ ที่กล้าแหย่ผู้ชายก่อนเฉยๆ อะมึง”
“ถ้างั้นก็ทำตามที่กูบอกเนี่ยแหละ น่าจะไล่แมลงหวี่แมลงวันได้ชะงักอยู่”
“เออๆ” ผมพูดขอบคุณมันก่อนจะลุกขึ้นจากเตียงไปหยิบหนังสือการ์ตูนที่เรียงรายกันเป็นระเบียบอยู่มุมนึงของห้องนอน ก่อนจะสังเกตเห็นหนังสือสามสี่เล่มที่วางอยู่นอกชั้น พอจับดูก็รู้ว่าเป็นหนังสือการ์ตูนเล่มใหม่ที่ผมยังไม่ได้อ่านทั้งนั้น ไม่รอช้า ผมกอบมาหมดนั้นแล้วกระโดดขึ้นเตียงหามุมทันที
“เฮ้ย! เวร แพ้เฉยยย! ใครตือดึ้งมาตอนนี้วะทำเกมกูกระตุกไอ้สัส!” ผมเหลือบสายตามองไอ้ปันที่กำลังหัวเสียจากการเล่นเกม จากมุมที่ผมนั่งทำให้เห็นหน้าจอคอมพิวเตอร์เลยพลอยทำให้เห็นด้วยว่ามันกำลังปิดเกมและเปิดหน่าต่างเฟสบุ๊คที่ตอนนี้มุมขวาของหน้าจอเด้งสติ้กเกอร์โง่ๆ ตัวนึงออกมาไม่หยุด “โอ้โห ดูไอ้เนสมันส่งเฟสมา”
“อะไรมันจะอยากคุยกับมึงขนาดนั้นวะ” ผมคลานเข่าลงมาจากเตียงไปหาไอ้ปันที่กำลังรัวนิ้วลงคีย์บอร์ดตอบ ‘เนส’ เพื่อนที่โรงเรียน
“มันแค่อยากให้กูดูเอ็มวี เพลง Don’t wait กูเคยเผลอเข้าไปฟังแล้วเพลงนี้ เอ็มวีมันเป็นชายชายเว๊ย ไอ้เนสแม่งไม่เคยเจอ ตื่นเต้นตายห่าเลยส่งมาให้ดูเนี่ยแหละ”
ผมจ้องตรงไปยังภาพตัวเองเพลง Don’t wait ที่ขึ้นโชว์อยู่หน้าจอ แม้จะเป็นเพียงภาพที่ผู้ชายสองคนเอาหน้าผากชนกัน ก็มากพอแล้วที่จะตัดสินว่ารับได้มากพอที่จะกดเข้าไปดูหรือไม่
“ไอ้ปัน มึงคิดยังกับ...เกย์วะ?”
“เกย์หรอ? เกย์เนี่ยมันเป็นพวกผู้ชาย แต่ชอบผู้ชายใช่ปะ? คือถ้าไม่มาวี๊ดว๊ายใส่กู กูก็รับได้หมดนะ กูแพ้พวกประมาณกระเทยอะมึง ถึงกูจะไม่ซีเรียสเรื่องเพศแต่กับกระเทยนี้เป็นกรณีเฉพาะของกูเลย แล้ว...มึงถามทำไมวะ?”
“คือกูสนิทกับผู้ชายคนนึง แล้วทีนี้มันมีผู้หญิงคนนึงแอบรักแอบชอบผู้ชายคนนี้ คงชอบมาก ก็เลยระแวงทุกคนที่เข้าใกล้ผู้ชายคนนี้ไม่เว้นกูที่เป็นผู้ชาย ตอนแรกกูก็ปฏิเสธแล้วนะเว๊ย ว่ากูไม่ได้เป็นเกย์ ไม่ได้เป็นแมงดาด้วย แต่เขาก็ไม่เชื่อกู กูไปยุ่งกับผู้ชายคนนั้นหน่อยเดียว ผู้หญิงคนนั้นก็รีบปรี่เข้ามาหาเรื่องทุกที แต่ล่าสุด กูหมดความอดทน ว่ากูอยู่นั่น กูก็เลยเป็นมารความรักแม่งเลย คนอย่างเอสฆ่าได้หยามไม่ได้อยู่แล้ว”
“หาาา? มึงไปทำลายความรักของคนๆ นึงเอาสะใจเฉยๆ เนี่ยนะ?” ไอ้ปันเลิกคิ้วถามผมเสียงสูง
“มึงใช้คำรุนแรงไปปะ กูแค่ขัดขวาง ไม่ให้เขาได้อยู่ด้วยกันเฉยๆ แค่ไม่เจอกัน ไม่ได้คุยกัน ก็เป็นแฟนกันไม่ได้”
“ก็ไอ้ตรงที่มึงบอกว่า ไม่เจอกัน ไม่ได้คุยกันเนี่ยแหละที่กูว่าทำลาย มึงจำตอนที่มึงแอบปลื้มน้องลูกไม้ได้ไหม ตอนม.5อะ?”
“จำได้”
“ตอนที่มึงรู้ว่าน้องเขาไม่มาโรงเรียนมึงจำได้ปะ ว่ามึงหงอยแค่ไหน เฟลแค่ไหน?”
“ก็...จำได้ จำได้ว่าตอนนั้นกูรู้สึกแย่สุดๆ แบบทำอะไรก็ไม่ดีขึ้นเลย จนวันต่อมาเจอลูกไม้ที่โรงเรียนกูนี่นึกว่าตอนนั้นตัวเองติดปีกบินขึ้นฟ้าไปแล้วด้วยซ้ำ”
“แล้วมึงจำได้ปะ? ตอนที่มึงจีบน้องลูกไม้ แล้วตอนนั้นน้องเขางอนมึงอะไรสักอย่างไม่ยอมพูดด้วย มึงนี่วุ่นวายจนไม่เป็นอันเรียน แถมยังมาระบายกับกูไปน้ำตาคลอเบ้าไปด้วยนะ”
“เอ้า ก็ตอนนั้นกูใจเสียมากเนี่ยหว่า อยู่ดีๆ ก็ไม่คุยกับกู อยากคุยแทบตายก็ไม่ได้คุย นี่ถ้าตอนนั้นไม่ติดว่าอาจารย์โหดนะกูโดดเรียนไปหาลูกไม้ที่ห้องเรียนแล้ว”
“เนี่ย มึงก็รู้นี่หว่า ว่าการไม่ได้เจอเขา ไม่ได้คุยกันมันรู้สึกแย่แค่ไหน แต่มึงก็ยังทำให้ผู้หญิงคนนึงเจอกับความรู้สึกแบบนั้นเพราะความสะใจ กับต้องการเอาชนะของมึงเนี่ยนะเอส?”
ผมอ้าปากตั้งท่าจะเถียง แต่ไอ้สมองส่วนความดีที่ซ่อนอยู่ลึกๆ ของผมกลับทำหน้าที่ขึ้นมาซะอย่างนั้น ผมเลยทำได้เพียงแค่เบือนหน้าหนีอย่างดื้อดึง ไม่ยอมรับ และไม่ปฏิเสธ
“มึงรู้ปะ? ที่กูหมดความอดทนเพราะผู้หญิงคนนั้นแม่งบอกกูให้มาแข่งกัน ใครได้ผู้ชายคนนั้นก่อน ชนะ ได้นี่หมายถึง ได้กันอะมึง มึงว่ามันไม่ได้น่าโมโหหรอวะ!”
“เออ มันก็น่าโมโหจริงๆ นั่นแหละ แต่แม่บอกว่า อย่าถือคนบ้าอย่าว่าคนเมา”
ผมหัวเราะลั่น “นี่มึงกำลังด่าผู้หญิงว่าบ้าอยู่ใช่ปะ?”
“ก็กูแมน แต่ไม่ได้เป็นสุภาพบุรุษไง เขาด่าเรา ทำไมเราจะด่าเขาบ้างไม่ได้วะ”
“มันร้ายค่ะหัวหน้า” ผมจีบปากจีบคอพูด ก่อนที่เราสองคนจะหัวเราะด้วยกันขึ้นมาอีกครั้ง
“แล้วผู้ชายคนนั้นเขาก็ชอบผู้หญิงคนนั้นปะ?”
“จากที่ดูแล้ว น่าจะไม่ได้ชอบนะ แค่เป็นเพื่อนกัน”
“ถ้างั้นยิ่งแล้วใหญ่ มึงไม่ต้องไปขัดขวางเขาหรอก แค่นั้นก็ลำบากแล้ว”
“โหย แล้วแม่มึงไม่สอนหรอ ผู้หญิงมีมารยาร้อยเล่มเกวียน ถ้าผู้หญิงคนนั้นใช้วิธีโกงอะ”
“เขาจะโกงมึงยังไง? แบบพวกตัวร้ายในละครอะนะ? ในชีวิตจริงใครเขาจะร้ายแบบนั้นเล่า แต่ถ้าเขาทำอะไรมึงขึ้นมาจริงๆ ก็ค่อยเอาคืนดิ ถ้ามึงไม่อยากทำเองก็โทรหากูก็ได้ หึหึ”
“ถ้ากูแพ้ กูก็ต้องเลิกยุ่งกับผู้ชายคนนั้นนะเว๊ย”
“สรุป มึงไปลงแข่ง ใครได้กับผู้ชายคนนั้นก่อนชนะด้วยหรอวะ?”
“เปล่า! กูคงไม่ทุ่มเทกายใจไปลงเล่นด้วยหรอก ก็บอกอยู่ว่ากูไม่ได้เป็นเกย์”
“เออ ถ้าไม่ได้เล่นก็ไม่ต้องซีเรียส ไม่ต้องทำตามกฎ มึงจะอยู่หรือมึงจะไปมันก็เรื่องของมึง”
“เหยดดด มีสาระ!”
“แน่นอนอยู่แล้ว เวลามีปัญหามึงออกไปเดินดูผู้หญิงที่แต่งหน้านะ
ขนาดผู้หญิงตัวเล็กๆ ยังพยายามเอาชนะธรรมชาติที่ยิ่งใหญ่ได้เลย แล้วเราละ!?”
“สาระของมึงทั้งหมดทั้งมวลจบลงแค่ตรงนี้เลยไอ้ปัน” ผมพูดจบ มันก็หัวเราะร่าทันที ผมลุกขึ้นไปนั่งอ่านหนังสือการ์ตูนต่อบนเตียง ส่วนมันก็กลับไปเล่นเกมของมันอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์ ถึงแม้ผมจะแสดงท่าทีแบบนี้ แต่หลังจากที่คุยกัน ผมรู้สึกโล่งใจยังไงบอกไม่ถูก เวลาที่อยู่บ้านพี่ตุลย์ ผมกับเขาอาจจะคุยกัน ช่วยเหลือกันได้ในหลายเรื่องๆ แต่เรื่องของพี่พลอยไพลิน หรือแม้แต่ความรู้สึกของผมที่มีต่อเขา ผมก็คุยกับเขาไม่ได้ ต้องเก็บเอาไว้ในใจคนเดียวตลอด แล้วพอมาได้คุย ได้มาระบายกับกับไอ้ปัน มันก็ทำให้ผมระลึกได้ว่า...
เรามีเพื่อนไว้ทำไม
วันนี้ผมออกจากสำนักพิมพ์ของไอ้พี่ตุลย์เร็ว เพราะรีบมาหาไอ้ปัน แต่ผมก็เพิ่งนึกได้ว่า เอ้า! ผมไม่อยู่ เจ๊พลอยไพลินก็กลับมากับพี่ตุลย์อะดิ! เท่านั้นแหละ ผมนี่ตั้งท่าจะกลับไปสำนักพิมพ์อีกรอบเลย แต่บังเอิญว่า ตอนที่คิดได้ผมนี่ยืนอยู่หน้าคอนโดแล้วครับ แล้วมันก็เย็นมากแล้วด้วย ก็เลยต้องขึ้นห้องไปอย่างช่วยไม่ได้จริงๆ orz
แอ๊ด...
“พ่อ คนหนีเที่ยวกลับมาแล้วว!” ทันทีที่ผมเปิดประตูห้องเข้าไป เสียงของที่หนึ่งก็ดังขึ้นพร้อมกับปรากฎร่างของเด็กอายุสิบขวบที่กระโจนเข้ามาใส่ฟันดาบพลาสติกลงมาที่เอวของผม ผมกวาดสายตามองไปทั่วๆ ห้อง รู้สึกแปลกใจเล็กน้อยที่ไม่เห็นเจ๊พลอยไพลินมาที่ห้อง B8002 นี่ ทั้งๆ ที่คิดว่ายังไงก็ต้องติดรถมาด้วยแน่ๆ
หรือไอ้พี่ตุลย์จะทำตามที่ผมพูดวะ?
“ฉัวะ!”
ผมก้มมองไอ้เด็กที่หนึ่งที่ยังฟันเอวผมอย่างต่อเนื่องจนชัดเริ่มเจ็บ “พ่อไม่เคยสั่งสอนหรอว่า การต่อสู้มันต้องเท่าเทียม นี่ฉันยังไม่ได้เตรียมตัวเลยนะเว๊ย อาวุธก็ไม่มี!”
“อื้อ ฉันยังไม่ได้สอน” เสียงทุ้มต่ำของพี่ตุลย์ดังขึ้นอยู่ด้านหลังที่หนึ่ง “ไปไหนมา? บอกกลับบ้านก่อนฉัน แต่มาถึงหลังเนี่ยนะ”
“ไปบ้านเพื่อนมาครับบ”
“น่าจะโทรมาบอกบ้าง นี่โทรไปก็ไม่รับด้วยนะ” พี่ตุลย์ว่าเสียงเรียบติดห้วนเล็กน้อยก่อนจะหันหลังเดินกลับเข้าไปในครัว ทิ้งผมให้ยังยืนมึนๆ อยู่หน้าประตูโดยกับไอ้เด็กที่หนึ่ง
“พ่อนายโกรธหรอ?” ผมกระซิบถาม
“คงงั้นมั้ง พ่อบอกว่า อันธาพาลกลายเป็นเด็กหนีเที่ยวไปแล้ว แล้วก็บอกที่หนึ่งว่าถ้าจะไปไหนให้บอกพ่อก่อน พ่อจะได้ไม่เป็นห่วงแบบนี้อะ”
“หรอ” ผมตอบที่หนึ่งเสียงเบา ก่อนจะเดินตรงไปหาใครที่อยู่บางคนที่กำลังชงนมให้ตอนต้นอยู่ในครัว “เป็นห่วงผมหรอครับ?”
พี่ตุลย์เหลือบมองเล็กน้อยก่อนจะกลับไปให้ความสนใจที่ขวดนมตามเดิม “ก็ต้องเป็นห่วงสิ คนในบ้านหายไปไหนไม่บอกไม่กล่าว”
“แต่ผมโตแล้วนะ อีกไม่กี่เดือนก็จะยี่สิบแล้ว”
“แล้วไง? ฉันห่วงได้แค่เด็กอายุไม่เกินสิบห้าหรอไง?” พี่ตุลย์พูดพร้อมกับเดินเอานมที่ชงไปให้กับตอนต้นที่นั่งเล่นอยู่กับที่หนึ่งหน้าทีวีแล้วเรียบร้อย แน่นอน มีผมเดินตามอยู่ข้างหลังด้วย
“เปล่า ผมแค่สงสัยว่า ทีเมื่อก่อน ผมทำงานกลับบ้านสี่ทุ่มทุกวัน ไม่เห็นจะห่วงว่าผมโดนหิ้วไปหรือเปล่า แต่นี่มันแค่หกโมงเย็นเองน๊า~”
“ก็นั่นนายไปทำงาน แต่นี่ไม่รู้ไปไหน ก็บอกว่ากลับบ้าน แต่พอฉันกลับมาแล้วไม่เจอ ห้าโมงครึ่งแล้วก็ยังไม่กลับ มันก็ต้องเป็นห่วงสิ!”
“จะ ใจเย็น ผมแค่แซวเล่นเอง อย่าจริงจังขนาดนั้นสิ” ผมรีบยกมือขึ้นยอมแพ้ทันที เมื่อเห็นสีหน้าซีเรียสของผู้เป็นเจ้าของบ้าน ดูเหมือนว่าเพราะผมยิ่งทำล้อเล่น พี่ตุลย์ก็เลยดูโกรธกว่าเก่าอีก โอ๊ย! ไอ้เอสเอย ปากพาซวยจนได้ “พี่ตุลย์คือ...
“ที่หนึ่งทำการบ้านหรือยัง?”
“ยังเลยครับ”
“งั้นรีบไปทำการบ้านเร็ว ถ้าลูกไปทำช้าเดี๋ยวพลาดการ์ตูนตอนทุ่มครึ่งพ่อไม่รู้ด้วยนะ”
“ก็ได้ งั้นที่หนึ่งทำการบ้านอยู่ในห้องนะ ถ้าการ์ตูนมาแล้วพ่อต้องไปเรียกที่หนึ่งด้วยนะ!”
“ครับๆ” ทันทีที่พี่ตุลย์รับปาก ที่หนึ่งก็โกยของเล่นที่อยู่บนพื้นไปเก็บในกล่องพลาสติกใสข้างโซฟา ก่อนจะเดินเข้าห้องตัวเองไปทำการบ้านตามคำสั่งของคนเป็นพ่อ
“พี่ตุลย์ คือว่า ผมขอโทษนะ” หลังจากที่ที่หนึ่งไปแล้ว ผมก็พูดขอโทษกับพี่ตุลย์ทันที แต่อีกฝ่ายกลับลุกเดินหนี หยิบโน๊ตบุ๊คเข้าไปทำงานที่โต๊ะกินข้าวในครัวซะอย่างนั้น
โอ้โห นี่คิดว่าทำแบบนี้แล้วจะยอมหรอ!
ผมเองก็ลุกขึ้นพรวดรีบเดินไปรินน้ำเย็นๆ ใส่แก้วแล้ววางลงบนโต๊ะกินข้าวข้างๆ โน๊ตบุ๊ค ฮือออ ทำไงได้ ก็ต้องยอมสิครับ ก็ผมมันเป็นคนผิดนี่หว่า
“ทำงานไปด้วย กินน้ำไปด้วย หัวสมองจะได้ไบร์ทนะครับ~”
“...”
ไม่ได้ผล
“พี่นั่งทำงานตลอดเลย ต้องเมื่อยแน่ๆ เดี๋ยวผมนวดให้นะ ผมนวดให้ป้าเพ็ญ เจ้าของอพาร์มเม้นท์ที่ถูกไปไหม้น่ะประจำเลย แกบอกว่าผมนวดเก่งด้วยนะครับ!” ว่าแล้วก็ผมก็รีบมานวดไหล่ให้คนที่นั่งพิมพ์งานต๊อกๆ นวดไหล่ นวดต้นแขน งัดสารพัดสกิลออกมาบริการกันสุดอะไรสุด
“...”
“รู้สึกปวดเท้าไหมครับ เดี๋ยวผมไปอุ่นน้ำให้แช่เอาไหม?” ตอนนี้เหงื่อเริ่มตก
“...”
“หะ หิวไหมครับ? เดี๋ยวผมทำอะไรให้กิน ถึงอาจจะไม่อร่อย แต่กินไปไม่น่าจะตาย ถ้าไม่อยากกินฝีมือผม เดี๋ยวลงไปซื้ออะไรแถวๆ นี้ให้กินก็ได้นะ!”
“...”
“อ๊ากกกก ผมขอโทษนะ วันหลังไปไหนจะโทรบอกก่อนทุกอย่างเลย ไปเซเว่น เข้าห้องน้ำจะรายงานด่วนแบบยี่สิบสี่ชั่วโมง ติดจอยิ่งกว่าข่าวสด แม้ตอนนอน ฝันว่าอยู่ข้างนอกก็จะโทรบอกแน่นอน เพราะงั้นยกโทษแล้วหายโกรธผมเถอะนะ นะ นะ พลีสสสส~” ณ จุดนี้ครับ ผมคุกเข่ากอดแขนพี่ตุลย์แน่น เอาแก้มไถประหนึ่งตัวเองเป็นแมวสีชาดกันเลยทีเดียว
นี่ถ้ายังไม่หายโกรธอีกนิดจะไปกอดขาแล้วเนี่ย ฮือออ!
“หึหึ”
ผมเงยหน้าพรึ่บทันทีที่ได้ยินเสียงหัวเราะในลำคอที่คุ้นหู ก่อนจะเห็นไอ้พี่ตุลย์กำลังเท้าศอกกับโต๊ะปิดปากที่กำลังยิ้มอยู่ของตัวเอง!
“ทำไมชั่วแบบนี้อะ!”
“ชั่วอะไร? ฉันหัวเราะนี่ผิดตรงไหน”
“อย่ามาทำเนียน รู้หรอกว่าหายโกรธแล้ว แต่แกล้งให้ผมทำนู่นทำนี่เอาใจพี่ใช่ไหม!”
“นายทำของนายเองเลยนะ” ไอ้พี่ตุลย์ว่าพร้อมกับหัวเราะเสียงเบาอีกเล็กน้อย ผมรู้สึกว่าหน้าตัวเองหนักๆ เหมือนเลือดมันไหลปรี๊ดขึ้นมากองกันอยู่ใบหน้า รู้สึกอับอายด้วยโกรธด้วยปนเปกันไป แต่ก็ทำได้เพียงแค่ร้อง ‘ชิ’ เพราะผมเป็นฝ่ายผิดก่อนจริงๆ “ไม่มีใครพยายามง้อฉันมากขนาดนี้มาตั้งนานแล้วแหะ เออ รู้สึกดีพิลึก”
“งั้นซึมซับเอาไว้มากๆ เถอะ เพราะนี่จะเป็นครั้งแรกและครั้งสุดท้ายของผมครับ” สะบัดหน้าใส่ด้วยนะ ให้รู้ว่าตอนนี้ผมเคืองมาก
“ขอบใจที่แคร์ฉันมากนะ”
“พี่ก็เป็นห่วงผมมากน่าดูเลยนี่ กลัวโดนผมใครหิ้วไปใช่ไหมละ~”
“ถ้าฉันโกรธ นายคงวุ่นวายใจมากสินะ กินไม่ได้ นอนไม่หลับ”
“ไม่ได้ถึงขนาดนั้นสักหน่อย”
“มีคนเอาน้ำมาให้ นวดไหล่ให้นี่นึกถึงมะ...”
“แม่ใช่ไหมละ”
“คิดอย่างนั้นก็ตามใจ” พี่ตุลย์พูดพร้อมกับหัวเราะในลำคออีกครั้ง
"ฮึ่ย!" ทั้งสีหน้า แววตา รอยยิ้ม ทุกๆ อย่าง มันทำให้ผมนี่โคตรอยากจะชกเลย! แต่...มันเป็นแบบนี้ทุกทีสิหน่า! เวลาพี่ตุลย์ทำแบบนี้ทีไร ผมดันก้าวขาไม่ออกซะงั้น เหมือนเรี่ยวแรงมันไปอยู่ที่หัวใจหมด ก็เลยเล่นซะเต้นรัวขนาดนี้!
“เดี๋ยวนี้ไม่รู้ทำไมฉันถึงเผลอคิดถึงคำตอบของควิซนั้นบ่อยๆ”
“ผมก็พยายามบอกอยู่นี่ไง ว่าอย่าไปเชื่อมันมาก ลืมๆ มันไปเถอะ ก็แค่ควิซที่ใครก็ไม่รู้ทำขึ้น”
ผมพูดอย่างไม่ค่อยใส่ใจนัก ทั้งๆ ที่จริงแล้ว ผมเองก็เป็นเหมือนกัน...และที่น่าตกใจกว่าคือผมรู้ตัวว่ามันไม่ใช่การงมงายหรือยึดติด มันเหมือน...
เวรเอ๊ย! มันเหมือนเป็นอะไรบางอย่างที่ทำให้ผมเอะใจว่าข้างในหัวใจผมมันกำลังมีประตูบานหนึ่งที่มันกำลังสร้างขึ้นโดยที่ผมไม่รู้ตัว!
“ตอนนี้ฉันก็ยังสงสัยอยู่ว่าทำไมฉันถึงนึกถึงนายขึ้นมาตอนที่ทำ”
“...”
โกหกแน่ๆ เขาแค่แกล้งผม เขาอาจจะไม่ได้ทำควิซนั้น หรือถ้าทำก็อาจจะไม่ได้คิดถึงผมอย่างที่พูดก็ได้
“นายว่าถ้าฉันไปทำควิซนั้นอีกรอบ คราวนี้ฉันจะได้อะไร?”
“...”
“ถ้าเขาไม่ได้ชอบมึงจริงๆ เวลาเขาจะพูดแบบนั้นอีก มึงก็ทำในสิ่งที่เขาไม่ชอบไปเลย” “ฉันอาจจะเปลี่ยนจาก ‘กำลังตกหลุมรัก’ เป็น ‘รักไปแล้ว’ ก็...!”
พอที!
ผมกระชากคอเสื้อของคนที่นั่งพิมพ์งานเข้ามาประทับริมฝีปากเป็นการบังคับให้หยุดพูด และกว่าที่พี่ตุลย์จะรู้ตัวว่าอะไรเป็นอะไรผมก็รีบผละริมฝีปากออกมาอย่างว่องไว
“ถ้าพี่พูดอะไรแบบนี้อีก ผมก็จะ...อุ๊บ!”
ดะ เดี๋ยวนะ...
“อ๊ากกกกกกกกกกกก!” ผมกรีดร้องลั่นหลังจากที่ผลักไอ้พี่ตุลย์ออกอย่างแรง ใบหน้านั่นเรียบนิ่งไม่ได้รู้สึกรู้สาอะไรกับการกระทำเมื่อกี้เลยสักนิด ผิดกับพี่ ที่แทบจะวิ่งไปกรี๊ดร้องอยู่กลางถนน
มะ เมื่อกี้เว๊ย! ยังไม่ทันพูดจบเลย ไอ้พี่ตุลย์มัน...มันจูบผมอะ! ย้ำ จูบเลย! ไม่ใช่ประทับเล็กๆ อย่างที่ผมทำ แต่ถึงขั้นประกบ! ไม่มีลิ้น แต่ว่าแนบแน่นฉิบหาย ฮืออออ เป็นจูบแน่นอนร้อยเปอร์เซ็นไม่มีเหี้ยไรมาผสมเลย ขอกรีดร้องอีกรอบ อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกก!!
ผม-จูบ-กับ.....ผู้ชายยยย!
“พี่ทำอะไรเนี่ย!”
“จูบคืน”
ช็อก...
ผมอ้าปากพะงาบๆ ไม่รู้จะพูดอะไรในสถานการณ์แบบนี้ ที่ผมทำเนี่ยก็คิดว่าไอ้พี่ตุลย์มันจะได้ขยะแขยงแล้วไม่กล้าพูดอะไรกับผมแบบนี้อีก แต่แม่งดูทำ!
“นี่...ผมเป็นผู้ชายนะ” โอ้โห เสียงนี่สั่น 7.9 ริกเตเอร์ ใจเย็นไว้ ไอ้เอส แค่จูบกับผู้ชายครั้งแรกเอ๊ง!
“ฉันก็เป็นผู้ชาย นายยังจูบฉันก่อนเลย”
“ก็ดูพี่พูดดิ! พูดอะไรอย่างนั้นกับผู้ชายด้วยกันมันน่าขนลุกจะตาย!”
“แล้วที่จูบฉันนี่ไม่น่าขนลุกยิ่งกว่าหรอ? จูบได้ ฟังไม่ได้ สรุปขนลุกหรือเขินแน่ๆ เอาดีๆ”
“พี่พูดแบบนี้ ถ้าเป็นผู้หญิง ผมคิดว่าพี่จะจีบผมแล้วนะ!”
“อื้มมม นั่นสิ”
นั่นสิ อะไร๊!
“พอๆ ไม่พูดแล้ว สาม สี่! แยก” ผมพูดเองเออเองเสร็จจสรรพ เดินกระแทกเท้าตึงๆ ไปอุ้มตอนต้นมานั่งดูทีวีด้วยกัน เปิดช่องที่ฉายการ์ตูนของที่หนึ่งรอไว้พยายามไม่สนใจเสียงหัวเราของไอ้พี่ตุลย์ที่ดังลอยมาเบาๆ
ไอ้ปัน พรุ่งนี้มึงเจอกูใหม่แน่!
TBCมาแล้วววว หายไปหนึ่งวัน มาพร้อมกับตอนยาว ย๊าว ยาว แทงตรงเด๊ะ
ตอนนี้เว๊ย มีการพัฒนาไปถึงขั้นแตะเนื้อต้องตัวกันแล้วววว ไม่น่าเชื่อก็ต้องเชื่อว่าเรื่องนี้ใสกว่าที่ตั้งใจไว้มาก 555555555
#daddybeloverส่วนใครที่คิดถึงเจ๊พลอยไพลิน รอแป๊บ เดี๋ยวนางก็มา~
หัวข้อ: !!!!!!!!! DADDY BE LOVER รักนะครับคุณพ่อลูกสอง [ตอนพิเศษ 4] (25-4-61) !!!!!!!!!! (อ่าน 419105 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก