ตอนที่ 25
ผมพูดมันออกไปแล้ววว! อ๊ากกกกกกก ผมไม่ได้ตั้งใจจะพูดนะครับ ก็ดูไอ้พี่ตุลย์พูดดิ! แล้วเพิ่งจะดูหนังรักจบมาอีก เพิ่งฟังเพลงรักจบมาด้วย แล้วได้กลิ่นแอลกอฮอล์อีก! แบบว่า ตอนนั้นสมองผมมันรวนอะ ตกใจกว่าคนฟังก็คนพูดเนี่ยแหละ! พอพูดเสร็จปุ๊บ ก็เหมือนมีค้อนทุบลงมาที่หัว รู้ตัวอีกทีผมก็ลุกขึ้นวิ่งเข้าห้องนอนล็อคห้องเรียบร้อย ไม่สนใจไอ้พี่ตุลย์ที่นอนหมดสภาพอยู่ที่หน้าทีวีเลยสักกะนิดด ลืมไปเลย จนกระทั้งผมตื่นแล้วเห็นเจ้าของห้องนอนหลับคว้ำหน้าอยู่ที่พื้นเนี่ยแหละครับ
ถ้าตื่นมาแล้วจำเรื่องเมื่อคืนได้ ผมจะทำยังไงวะ?
สมมุติว่าพี่ตุลย์อื่นมาแล้วจำได้นะ มันก็มีไม่กี่ทางหรอกครับ คือ ตอบรับผม กับ ปฏิเสธผม แต่ทางไหนผมก็ไม่อยากได้ทั้งนั้นอะ ถ้าปฏิเสธก็แปลว่าผมอกหักถูกไหมครับ? ถึงผมจะพูดตอนที่หัวสมองเบลอก็จริง แต่ถ้ามันไม่ใช่ความรู้สึกผม ก็คงไม่เผลอพูดออกมาหรอกใช่ปะ แต่ถ้าเป็นพี่ตุลย์ตอบรับ...ผมก็กลายเป็นเกย์อะดิ! ไม่เอาาาาาาาา เป็นเกย์นี่เรื่องใหญ่อะ ตอนประถมหรือม.ต้นสักอย่างหนึ่ง จำมีเพื่อนร่วมห้องมาล้อผมว่าเป็ยเกย์ ผมนี่ต่อยมันปากแตก พากันเข้าห้องปกครองกันเลย แล้วตอนนี้ผมจะมาเป็นเกย์ได้ไง ไม่เอา ไม่ยอม ใครยอม แต่เอสไม่ยอมม!
“เข้าส้วมจนตกชักโครกตายไปแล้วหรอไง?”
ชะอุ้ย
ผมหันมองประตูห้องน้ำ ถึงจะไม่เห็นหน้าแต่ก็รู้ว่าคนที่อยู่อีกด้านนึงก็คือเจ้าของห้องพัก ที่เมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนผมเห็นเข้านอนตายอยู่ที่พื้นหน้าทีวี
ทำไมถึงเป็นคนแก่ที่ Die hard แบบนี้นะ คิดถึงหน่อยเป็นไม่ได้โผล่มาตลอด
...
เอ๊ย! ไม่ใช่คิดถึง! นึกต่างหากนึก นึกถึงหรอก แค่หน่อยเดียวไม่ได้เยอะอะไร!
“คนกำลังใช้ห้องน้ำอยู่ ไม่ว่างไม่เห็นไง รีบมากทำไมไม่มาเข้าตั้งแต่เมื่อวาน” ผมพูดตอบกลับไปพลางลุกขึ้นจากชักโครก ผมไม่ได้กำลังทำธุระหนักอยู่หรอกครับ แค่หาที่เงียบสงบมานั่งคิดอะไรเฉยๆ ไม่น่าเชื่อก็ต้องเชื่อว่าห้องนี้ที่ที่เงียบที่สุดก็คือห้องสุขานี่เอง
ผมถอนหายใจเล็กน้อย นี่จะเป็นการเผชิญหน้าครั้งแรกหลังจากที่ผมหลุดปากโพล่งออกไปแล้วเมื่อคืน
...
ใจเต้นแรงชิบ
แอ๊ด...
ผมผงะเล็กน้อยเมื่อได้เห็นหน้าพี่ตุลย์ สภาพสุดเนี๊ยบที่ผมเห็นตอนก่อนจะไปงานแต่งงานคืออย่างหล่อครับ แต่ตอนนี้อย่างเซอะ หรืออาจจะเรียกว่าทุเรศก็ยังไม่หนักหนาอะไร ผมที่ผมอุตสาห์เซ็ตให้ ยุ่งเหยิงไม่เป็นทรง เสื้อผ้าก็หลุดลุ่ยใส่ไม่เรียบร้อยผิดวิสัยสุดๆ หน้าก็แดงกล่ำ บวมชึ่ง แถมยังขมวดคิ้วดูอารมณ์เสียแต่เช้า ตัวก็ยังเหม็นกลิ่นเหล้าอีกต่างหาก!
นี่ผมนึกถึงครอบครัวที่สามีนั่งกินเหล้าทั้งวันทั้งคืนทุกวันไม่มีขาดอะ คนเป็นภรรยานี่ทนอยู่ได้ไงวะ
“ทำอะไรอยู่ฉันในห้องน้ำหะ ฉันนั่งรอตั้งนานสองนานก็ไม่ออกมาสักที”
“ผมก็นั่งเพลินๆ แต่งกลอนไปพลาง อ่านฉลากยาสระผมไปพลาง ถ้ารีบมากทำไมไม่บอกเล่า”
“แล้วฉันจะรู้ไหมว่านายนั่งไร้สาระอยู่ในห้องน้ำ..คนยิ่งปวดหัว ปวดตัวอยู่ ยังมากวนแต่เช้าอีก”
เวรกรรม โดนด่าแต่เช้าเลยกู
“ขอประทานอภัยด้วยนะขอรับ กระผมไม่อาจจะตรัสรู้ได้จริงๆ ว่ามีคนนั่งรออยู่ วันหลังถ้าพี่รีบมากก็เปิดประตูเข้ามาเลยก็ได้ มาใช้ด้วยกันเดี๋ยวผมขยับแบ่งชักโครกให้ใช้”
“...”
“...ล้อเล่นหน่า ไม่เห็นต้องทำหน้าเป็นจริงเป็นจังขนาดนั้นเลย” ผมยักไหล่ก่อนจะระบายยิ้มลอยหน้าลอยตาแบบกวนๆ เดินเลี่ยงอีกฝ่ายออกมาจากห้องน้ำ
“นายชอบล้อเล่นตลอดเลยนะเอส” แต่ผมก็ต้องชะงักเท้าเมื่อได้ยินเสียงทุ้มๆ ดังขึ้น “เรื่องเมื่อคืน นายก็ล้อเล่นด้วยใช่ไหม?”
จะ จำได้ด้วยหรอวะเนี่ย! ชิท! นึกว่าลืมไปแล้วซะอีก เอาไงดี จะปล่อยให้เข้าใจไปว่าล้อเล่นเลยดีไหม เนียนๆ ไปว่าไม่มีอะไร จะได้ไม่ต้องถูกปฏิเสธ ไม่ต้องเป็นเกย์ เป็นปกติอย่างที่แล้วๆ มา
“คือ...”
“แต่ฉันเคยบอกนายแล้วใช่ไหม? ว่าฉันน่ะเป็นคนจริงจัง”
ผมเกลียดเวลาที่พี่ตุลย์แบบนี้ชะมัด...
“เรื่องเมื่อคืน...” กัดปาก เอาวะไอ้เอส! เป็นผู้ชาย ทำไปแล้วก็ต้องรับผิดชอบดิวะ! “ไม่ว่าผมจะล้อเล่นอะไรแค่ไหนก็ตาม แต่เรื่องเมื่อคืนผมก็จริงจังเหมือนกันนั่นแหละ!”
ยอมรับไปแบบแมนๆ! แมนมาก พูดแบบหันหลังให้ด้วยนะ ฮือออ ถึงจะเป็นผู้ชายแต่ใจมันก็แป่วได้เหมือนกันแหละ จะถูกปฏิเสธหรือเปล่าก็ไม่รู้ ใครอยากได้กระผมไปอยู่เครียงคู่กันที่บ้านของคุณกรุณารีบติดต่อมาที่เบอร์ 091-818-xxxx แล้วเตรียมที่นอนของผมไว้ให้พร้อม ข้างกรงหมาคู่ใจก็ได้ เพราะอีกไม่กี่นาที ผมอาจจะต้องโดนไล่ออกไปจากบ้าน...
จุ๊บ…
“แย๊กกกกกก” ผมร้องลั่นตะปบท้ายทอยของตัวเองที่เมื่อครู่มีความรู้สึกว่าอะไรนิ่มๆ ที่เรียกว่าปากมาประทับ แล้วยิ่งหันขวับมาเจอหน้าพี่ตุลย์ที่มีสีหน้าเพลียๆ แต่ดันยิ้มอารมณ์ดีก็รู้เลยว่าไอ้ที่จูบท้ายทอยผมเมื่อกี้มันเป็นฝีมือใคร
“โทษที เมื่อคืนกินเยอะไปหน่อย ปวดหัว คิดอะไรไม่ค่อยออก เดี๋ยวไปล้างหน้าล้างตาก่อนแล้วกัน”
ละ แล้วพี่ตุลย์ก็เดินเข้าห้องน้ำปิดประตูใส่หน้าผมเลย ทิ้งให้ผมยืนค้างหน้าโง่อยู่ที่เดิม
ตุ๊บ...
ผมทิ้งตัวลงนั่งอยุ่หน้าห้องน้ำ ท้ายทอยที่โดนจูบก็ร้อนผ่าวจนต้องยกมือขึ้นแตะไว้ตลอดเช่นเดียวกับใบหน้าของผมเองที่อุณหภูมิขึ้นสูงปรี๊ด ไอ้พี่ตุลย์แม่ง...ทำผมใจสั่นอีกแล้วอะ ทั้งๆ ที่รู้ว่าผมไม่ชอบที่ต้องมาหวั่นไหวแบบนี้แท้ๆ!
แต่จริงๆ แล้วถ้าเทียบกับสองอาทิตย์ที่ผ่านมาที่ต้องอยู่กับความอึดอัดสับสนแบบนั้น อยู่แบบนี้ต่อไปอีกหน่อย ก็...ดีละมั้ง
30%
“ขอข้าว...ขอข้าวให้ผมที~” ผมร้องโหยหวนขณะที่เปิดประตูเข้ามาภายในห้อง แทบจะล้มคว่ำไปกับพื้นอย่างหมดแรง
ใครกันวะที่บอกว่า ‘เข้ามหา’ลัยเดี๋ยวก็สบาย’ สบายกับผีอะดิ! การบ้านไม่มี แต่เรียนหนักฉิบหาย อาจารย์ไม่ง้อ สอบรึก็ไม่บอก ข้อกาก็ไม่มี ข้อเขียนอีกต่างหาก โดดเรียนทีคืองง นี่ถ้าทำตัวเหลวไหลไม่วายติดเอฟแน่นอน ฮือออ
...
ทำไมไม่มีใครตอบกลับผมมาเลยวะ
ว่าแล้วก็เงยหน้าดูบรรยากาศภายในห้อง...
“อะ เฮ้ย! พี่ตุลย์เกิดอะไรขึ้นเนี่ย? ทะเลาะกับที่หนึ่งหรอ?”
“เปล่า ไม่ได้ทะเลาะกัน” พี่ตุลย์ตอบเสียงเรียบ ถึงจะพูดอย่างนั้นแต่ดูยังไงก็ทะเลาะกันชัดๆ มันจะมีเหตุผลอะไรได้อีกที่คนสองคนจะยืนหันหน้าเข้าหากันโดยที่ทำสีหน้าน่ากลัวด้วยกันทั้งคู่
“อ๋อหรอครับบ ไม่ทะเลาะเลย แล้วจะยืนคุยกันทำไม นั่งคุยกันดีๆ ดิ แล้วทำไมต้องทำหน้าตาน่ากลัวแบบนั้นใส่ที่หนึ่งด้วยอะ?”
“น่ากลัว? ฉันไม่ได้ทำสายตาน่ากลัว แต่กำลังคุยเรื่องซีเรียสกับที่หนึ่งก็เท่านั้น” พี่ตุลย์ว่าก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยหน่าย
“ที่หนึ่งทำอะไรให้อีกอะ?”
“จะไม่ไปโรงเรียนวันมะรืน”
“หา?” ผมหันขวับไปหาที่หนึ่งทันที “โดนล้อเรื่องแม่ก็เลยจะโดดเรียนอีกแล้วไง?”
“เปล่าสักหน่อย! ไม่มีใครล้อที่หนึ่งเรื่องแม่แล้ว” เด็กนั่นตะคอกใส่ผมกลับมา เดินกระทืบเท้าทำอารมณ์ไปนั่งโซฟาข้างๆ ตอนต้นที่กำลังเกาะเล่นอะไรสักอย่างอยู่คนเดียว
“เอ้า แล้วถ้างั้นทำไมไม่ไปโรงเรียนละ?”
“วันมะรืนที่โรงเรียนจัดงานวันแม่น่ะ ก็เลยไม่อยากไป เวลาที่โรงเรียนจัดงานวันแม่ทีไรก็ไม่ไปโรงเรียนทุกที พอไม่ยอมก็ร้องไห้ ก็เลยยอมๆ มาตลอด แต่ตอนนี้ที่หนึ่งไม่ใช่เด็กแล้ว จะมาโดดเรียนเพราะเรื่องแบบนี้มันไม่ได้!”
“ไม่ว่าที่หนึ่งจะอายุกี่ขวบ แต่ที่โรงเรียนมันก็เหมือนเดิมทุกอย่าง ที่หนึ่งไม่มีแม่ให้ไหว้แล้วที่หนึ่งจะไปโรงเรียนทำไม!”
“แต่วันนั้นทั้งวันมันไม่ได้มีแค่กิจกรรมนี่ ตอนเช้าที่หนึ่งก็มีเรียนไม่ใช่หรอ? จะหยุดทั้งวันได้ไง”
“ถ้าไปเรียนแล้วขอกลับตอนมีกิจกรรม เพื่อนก็ต้องรู้สิว่าที่หนึ่งกลับก่อนเพราะอะไร ที่หนึ่งไม่อยากให้มีคนมาว่าที่หนึ่งที่ไม่มีแม่ไปร่วมงานหรอก!”
แล้วหยุดเรียนไปทั้งวัน นี่เพื่อนจะไม่รู้เลยสินะ
“แล้วถ้าตอนเช้าเกิดมีเรื่องสำคัญขึ้นมาลูกจะทำยังไง ถ้าเกิดลูกขาดเรียนวันนั้นแล้วลูกเรียนตามเพื่อนไม่ทันจะทำยังไง ทำการบ้านไม่ได้จะทำยังไง พ่อเข้าใจว่าที่หนึ่งไม่อยากเจออะไร แต่ลูกก็น่าจะคิดถึงสิ่งที่ลูกต้องเสียบ้าง”
“ที่หนึ่งไม่สนใจหรอก! ที่หนึ่งบอกว่าไม่ไปก็คือไม่ไป!” เด็กนั่นกระโดดลงจากโซฟาวิ่งตึงตังเข้าไปในห้องนอนของตัวเองก่อนจะปิดประตูเสียงดังอย่างใช้อารมณ์ ผมเหลือบสายตามองพี่ตุลย์ที่ยังยืนที่เดิม สีหน้าเหนื่อยใจ ลำบากใจแต่ก็เป็นห่วงและกังวล มือเท้าเอว เริ่มเดินวนไปวนมาอยู่หน้าทีวี
ผมเข้าใจความรู้สึกของไอ้เด็กที่หนึ่งนั่นนะ ผมเองก็ไม่มีแม่ เวลาที่โรงเรียนจัดงานวันแม่ทีไรผมก็ไม่ค่อยอยากจะไปหรอก คิดดูสิครับ ในเวลานั้นนะจะมีคนที่มีแม่มารวมตัวกัน มาไหว้แม่ มากอดแม่ แล้วพวกแม่ๆ ก็กอดเด็กพวกนั้น มันเหมือนกับเข็มเล็กๆ ไม่รู้กี่ร้อยเล่มแทงเข้ามาในหัวใจเลยล่ะ แต่ผมก็ไม่ได้หนีปัญหานะครับ ไม่สิ...ไม่เชิง พ่อผม ไม่ให้หนีปัญหา พ่อผมเป็นคนใจดี แต่ก็ไม่ได้เป็นคนตามใจไปเสียทุกอย่าง ถ้าผมบอกพ่อว่าไม่ไปงานวันแม่ แน่นอนว่า ยังไงพ่อก็ต้องลากผมไป ดีไม่ดีจะยืนเฝ้าอยู่หน้าโรงเรียนไม่ให้ผมชิ่งหนีกลับเองอีกต่างหาก ตอนแรกๆ ผมก็ร้องไห้เหมือนกันนะครับ แต่พอหลายครั้งที่สอง ครั้งที่สาม ผมก็เริ่มเฉยๆ ดีไม่ดียังรู้สึกมีความสุขไปกับภาพตรงหน้าด้วยถึงแม้ว่าผมจะไม่มีแม่เหมือนพวกเขาก็ตาม ไม่รู้ดิ ผมมีความรู้สึกประมาณว่า...อื้ม พวกนายโชคดีแล้วล่ะที่มีแม่ แล้วก็ได้กอดแม่แบบนั้น อะไรประมาณเนี่ยแหละครับ
“ปัญหาเรื่องแม่นี่จะเป็นปัญหาเรื้อรังไปตลอดชีวิตเลยหรอไง?” ผมสะดุ้งหลุดออกจากภวังค์เมื่อได้ยินเสียงของพี่ตุลย์ ใบหน้าที่มักจะเรียบนิ่งดูเจ็บปวด
ผมไม่เคยเป็นพ่อคน ผมไม่รู้หรอกว่าความรู้สึกของคนเป็นพ่อจะเป็นยังไง แต่ถ้าให้ผมเดา เขาอาจจะกำลังเสียใจ ที่พ่อที่ยืนอยู่ตรงนี้ ไม่ได้มีค่าไปกว่า ‘แม่’ ที่ไม่รู้อยู่ที่ไหน...ละมั้ง
“นี่พี่ตุลย์ ที่หนึ่งเคยไปเล่าเรื่องแม่ให้เพื่อนที่โรงเรียนฟังหรอ? พวกนั้นถึงมาล้อว่าที่หนึ่งไม่มีแม่”
“ฉันคิดว่าไม่นะ สิ่งที่ตัวเองไม่มี ใครอยากจะพูดให้ฟังละจริงไหม? แต่ฉันคิดว่าเพราะเพื่อนที่โรงเรียนไม่เคยเห็นแม่ของที่หนึ่งมากกว่า ก็เลยรู้ว่าที่หนึ่งไม่มีแม่ เวลานัดพบผู้ปกครองหรือเวลาไปรับ ไปจ่ายค่าเทอม อะไรพวกเนี่ย ก็จะมีฉันไปทำตลอด ซึ่งแม่จะเป็นคนทำหน้าที่พวกนี้น่ะ ส่วนใหญ่”
“อ๋อ...ถ้างั้นแค่หาแม่ไปงานวันมะรืนก็น่าจะจบนี่ใช่ไหม?”
“ก็ไม่แน่ แต่จะหาใครละ”
“พี่สาวที่ชื่อพลอยไพลินไง เขาสนิทกับที่หนึ่งนี่”
“...”
“?” ผมเลิกคิ้วสงสัยกับท่าทางอึดอัดของพี่ตุลย์ “มีอะไรหรอครับ?”
“เฮ้อ!” อีกฝ่ายถอนหายใจเสียงดังพลางยกมือเสยผมทางด้านหลัง “ฉันกับลิน...ตอนนี้ไม่ค่อยโอเคกันเท่าไหร่น่ะ”
“หะ? อ้าว ทำไมอะ? ทะเลาะกันหรอ?”
“เชิงนั้น”
“งั้นพี่ก็รีบไปคืนดีกับเขาเลยครับ จะได้สมมุติเขามาเป็นแม่ให้ที่หนึ่งไง พี่ไปง้อนิดง้อหน่อย ซื้อขนมให้สักยี่สิบบาทเดียวพี่สาวก็คืนดีด้วยแน่นอน”
“คนที่ไม่อยากยุ่งด้วยคือฉันต่างหาก ช่างเถอะ ข้ามไปได้เลยคนนี้น่ะ”
ผมมองคนที่ยืนอยู่หน้าทีวีนิ่งๆ ไม่ได้พูดอะไรตอบกลับไป
“...” ผมก็เพิ่งนึกขึ้นมาได้ว่าพักนี้พี่สาวคนสวยไม่ค่อยมาที่ห้องของพี่ตุลย์สักเท่าไหร่แล้วผมเองก็เป็นเด็กมหา’ลัยแล้วก็เลยไม่ว่างจะไปสำนักพิมพ์ของพี่ตุลย์ด้วย แถมมีเรื่องของพี่ตุลย์ให้คิดอีก เลยกลายเป็นว่าผมก็เลยลืมๆ เธอไปซะงั้น พอนึกได้แล้ว ก็แอบเหงาเหมือนกันนะเนี่ย ไม่มีใครให้เล่นด้วยเลยอ่ะ
“จะเหลือใครอีกเนี่ย? ผู้หญิงคนอื่นที่ที่หนึ่งรู้จัก”
“อื้มม...” ผมลากเสียงในลำคอ อุ้มตอนต้นขึ้นมานั่งตัก “อะ! ป้าสร้อยไง ป้าสร้อย! รู้จักกับที่หนึ่ง แถมอายุก็เหมาะสมกับการมีลูกแล้วด้วยนะ”
“อายุสมกับเป็นแม่ฉันด้วย”
ผมหัวเราะลั่น “คิดซะว่า พี่มีเมียแก่ไง มันเป็นเรื่องปกติครับ โคอ่อนกินหญ้าแก่ อย่าไปซีเรียส~”
“เฮ้อ ก็คงจะอย่างนั้น ถ้างั้นฉันไปคุยกับที่หนึ่งก่อน”
“คร๊าบ~”
“เออแล้วก็...” ผมหันไปหาพี่ตุลย์ที่ตอนนี้หันมาคุยกับผมอยู่หน้าประตูห้องนอนของที่หนึ่งแล้ว “เห็นบอกว่าหิวข้าว ในตู้เย็นมีถุงกับข้าวที่ฉันแวะซื้อมาอยู่ อุ่นแล้วก็เอามากินซะ”
เท่านั้นแหละครับ ผมรีบปรี่เอาตอนต้นใส่ในเก้าอี้ฝึกเดินแล้วเข็นเข้าไปในครัวด้วยกันแทบจะทันที ความหิวที่หายไปเมื่อครู่ปะทุขึ้นมาอีกครั้งเมื่อเห็นถุงพะโล้ กับข้าวเปล่าที่ใส่กล่องพลาสติกเอาไว้อยู่ในตู้เย็น
“เก็บไว้ให้ผมใช่ไหมเนี่ย? น่ารักจังเลย ตกหลุมรักเลยนะเนี่ย!” พูดยิ้มสองสิ่งนั้นขึ้นมา ตั้งท่าจะเอาไปใส่จานอุ่นไมโครเวฟกิน แต่สายตาดันเหลือบไปเห็นเจ้าของห้องที่กำลังเอามือปิดหน้าอยู่หน้าประตูห้องของที่หนึ่ง และผมคงไม่สนใจอะไรหรอกถ้าบังเอิญไม่ให้ว่าหูของอีกฝ่ายแดงแปร๊ด
...รู้สึกเหนือขึ้นมาเลยอะ! ยืดครับ งานนี้ยืดเลย หึหึหึ
ผมย่องเดินเข้าไปหาคนที่กำลังยกมือปิดหน้าช้าๆ ไม่ให้รู้ตัว ก่อนจะ...
จุ๊บ!
“เฮ้ย!” มือใหญ่ตะคุบเข้าที่ท้ายทอยของตัวเองอย่างเร็วจนแทบจะฟาดหน้าผม พี่ตุลย์หันขวับมองผมอย่างตกใจกับการจู่โจมของผม แต่ผมก็ทำแบบที่พี่ตุลย์ทำแหละครับ ไม่พอนะ แถมสกิลลอยหน้าลอยตาแบบกวนสัสให้ด้วยเป็นของแถม “นาย...”
“เอาคืนครับผม”
หึหึ ยุคของไก่อ่อนเอส มันจบแล้วเว๊ย
ผมเลียริมฝีปาก ยักคิ้วให้อีกฝ่ายอย่างกวนๆ แต่พอเห็นท่าทางว่าผมกำลังจะขุดหลุมให้ตัวเองอีกจนได้ก็รีบละล่ำละลักเปิดไพ่ต่อไปทันที!
“รีบเข้าไปคุยกับที่หนึ่งได้แล้ว เดี๋ยวเด็กนั่นหลับก่อน อดคุย เรื่องแม่กลายเป็นปัญหาระดับชาติขึ้นมาแล้วผมไม่รู้ด้วยนะ~” พอผมพูดถึงลูกขึ้นมาพี่ตุลย์ที่ตั้งท่าจะเข้ามาหาผมก็ชะงัก เปลี่ยนทิศทางเป็นเดินเข้าห้องของที่หนึ่งไปแทนแต่ไม่วายหันมาชี้หน้าอาฆาตประมาณว่าฝากไว้ก่อนด้วยนะ
เป้ง เป้ง! หมดยก เอส จากทีมฝ่ายแดงชนะครับผม~
70%
รู้สึกอยากได้เอสส ง่อวววว
จงเสพความหวานให้มากๆ เข้าไว้ ~
#daddybelover
หัวข้อ: !!!!!!!!! DADDY BE LOVER รักนะครับคุณพ่อลูกสอง [ตอนพิเศษ 4] (25-4-61) !!!!!!!!!! (อ่าน 419045 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก