ตอนที่ 33
*ต่อจาก 50%
“ตอนต้น จะเดินไปไหนละครับ” เสียงของหญิงวัยกลางคนพูดขึ้นขณะที่เธอเดินตามเด็กชายตัวน้อยวัยหนึ่งขวบพร้อมกับถ้วยข้าวในมือ
เธอต้องเหนื่อยทุกวันมาเลี้ยงตอนต้นให้กับครอบครัวข้างบ้านโดยไม่มีค่าจ้างใดๆ ตอบแทน ต้องเหนื่อยทั้งวันกับการวิ่งไล่เด็กที่ตอนคลานก็คลานเก่งคลานไม่หยุด พอเดินได้ ก็เดินเตาะแตะโงนเงนไปทั่วห้องต้องมาไล่จับจ้าละหวั่น ไหนยังต้องชงน้ำ ทำอาหาร เล่นของเล่น พาอาบน้ำ พานอนกลางวัน แทบจะสูบพลังงานจากหญิงที่กำลังเข้าสู่วัยชราจนแทบจะหมดร่างกาย
แต่สำหรับเธอที่ลูกโตและแยกไปอยู่ นานๆ ทีจะมาเยี่ยมสักทีแล้ว การอยู่กับตอนต้นก็เป็นสิ่งที่คลายเหงาไม่ใช่น้อย และมันก็ทำให้เธอนึกถึงสมัยที่ลูกของเธอยังอยู่กับเธอตลอดเวลา เพราะงั้นแม้จะเหนื่อยสายตัวแทบขาด และไม่ได้เงินตอบแทนแม้แต่บาทเดียว เธอก็ยินดีที่จะตื่นเช้ามาดูแลเด็กตราสมบูรณ์ได้ทุกวัน
“แอ…อ่าา!”
“อยู่นิ่งๆ มากินข้าวก่อนสิครับตอนต้น”
แกร๊ก...
“ป้อนข้าวตอนต้นอยู่หรอครับป้าสร้อย?”
“อ้าว กลับมาแล้วหรอ” ป้าสร้อยละสายตาจากเด็กตัวน้อย หันไปหาผู้เป็นเจ้าของห้องพักที่กำลังเดินเข้ามาเธอแต่เพียงเสี้ยววินาที หญิงวัยกลางคนก็ต้องรีบหันกลับไปดูเด็กตัวน้อยที่ยังเดินโงนเงนไปมาไม่มั่นคง
“เดี๋ยวผมช่วยนะครับ ป้อนข้าวทั้งๆ ที่จับตอนต้นแบบนี้ไม่ได้คงลำบาก” เสียงหัวเราะในลำคอเป็นเอกลักษณ์ของตุลย์ดังขึ้นแผ่วเบา เขาก้าวเท้าเพียงไม่กี่ก้าวก็สามารถจับตัวลูกชายมาอยู่ตรงหน้าป้าสร้อยได้ แต่แทนที่เรื่องจะจบโดยการที่ตอนต้นยอมกินข้าวแต่โดยดี เด็กตัวน้อยกลับดิ้นหนีปฏิเสธซุกหน้ากับไหล่ของผู้เป็นพ่อแทน “อ้าว ดื้ออะไรอีกครับหื้ม?”
“หรือว่าพอเห็นพ่อมาแล้ว ก็อยากให้พ่อป้อนข้าวให้แทนครับ?” ป้าสร้อยเดี๋ยวอ้อมไปด้านหลังเพื่อจะถามตอนต้นที่ซูกหน้าอยู่กับไหล่ของผู้เป็นพ่อ
“งั้นเดี๋ยวผมป้อนตอนต้นเองครับ” ตุลย์กลับหลัง หันมาทางป้าสร้อย และในขณะที่เธอกำลังยื่นชามข้าวของตอนต้นให้อีกฝ่าย สายตาก็เหลือบเห็นใครบางคนที่ยืนอยู่หน้าประตู
และมันสร้างความแปลกใจให้เธออย่างมากเมื่อผู้หญิงคนนั้นไม่ใช่ ‘พลอยไพลิน’ และตุลย์ก็ไม่ใช่ผู้ชายจำพวกที่จะพาผู้หญิงขึ้นคอนโดฯ บ่อยนัก!
“ตุลย์ ผู้หญิงคนนั้น...”
“อ๋อ...” เสียงทุ้มลากเสียงยาวในลำคอ เอี้ยวตัวไปหา ‘ทอฟ้า’ ที่ยืนอยู่หน้าประตูพร้อมกับกวักมือเรียกให้หญิงสาวเดินเข้ามา “ผมจะแนะนำให้รู้จักนะครับ”
แกร๊ก... “ป้าสร้อยครับ นี่ ทอฟ้า” ตุลย์เงียบเสียงไป เหลือบมองใบหน้าสวยของหญิงสาวที่ยืนอยู่ข้างกาย “เขาเป็น...”
“จอดครับ” ผมลากเสียงยาวบอกกับพี่วินฯ ที่ขับมาส่งถึงหน้าคอนโดฯ ก่อนจะควักเศษเหรียญที่ดังก๊องแก๊งอยู่ในกระเป๋าตังส่งให้สิบห้าบาท “เอาไปเลยพี่ ไม่ต้องทอนนะพี่ พอดีวันนี้มีตัง”
“จ่ายมาพอดีเป๊ะแบบนี้จะเอาตรงไหนทอนละเนี่ย กรีดเนื้อเลยไหม?” พี่วินฯ พูดหยอกพลางยัดเหรียญบาทล้วนในมือลงเสื้อกั๊กสีส้มประจำตำแหน่ง
“โถ ก็เผื่อแบบฟลุ๊คคนกันเองคิดสิบบาทอะไรแบบนี้ไง”
“ต่อให้เป็นญาติพี่ก็คิดราคาเต็มเว๊ย” พี่วินฯ หัวเราะสะใจก่อนจะขับมอเตอร์ไซค์ออกไปหาลูกค้ารายใหม่
บอกแล้วไง ผมเป็นคนสนิทกับคนง่ายครับบ นี่ผมอยู่ที่นี่มากี่เดือนแล้ว ใช่บริการแทบทุกวัน วันดีคืนดี ขี้เกียจกลับคอนโดฯ เร็วผมก็นั่งคุยกับพี่วินฯ ฆ่าเวลาซะเลย ไปๆ มาๆ เลยสนิทกันครับ แต่ขนาดสนิทกันแล้วนะ ไม่ยอมลดราคาบ้างเลย แต่ก็อย่างว่าแหละครับ ช่วงเศรษฐกิจตกต่ำก็ต้องเข้าใจ
เหมือนป้าแม่บ้านที่ผมอุ้มตอนต้นไปนั่งคุยด้วยเมื่อหลายวันก่อนอะ เขาก็ย่ำแย่กับเงินเดือนเหมือนกันครับ งานแม่บ้านเงินก็น้อย งานก็หนัก ข้าวของก็แพง ลูกก็โลภ ผัวก็ไม่มี
ชีวิตคนเรามันต้องถีบครับ ผมเข้าใจ
ติ้ง...
เสียงลิฟต์ที่เคลื่อนลงมารับผมดังขึ้นก่อนที่จะค่อยๆ เปิดออก ก่อนหน้าที่ผมจะมาถึงลิฟต์นี้ ลิฟต์อีกตัวที่อยู่ข้างๆ ก็เพิ่งมารับคนที่ชั้นหนึ่งเหมือนกัน แต่ผมมาไม่ทันครับ ตะโกนบอกก็สายไป เห็นแต่ไหล่ของใครสักคนแล้วประตูลิฟต์ก็ปิดใส่หน้าผมที่อยู่ห่างออกไปสักเกือบ 7 เมตรเห็นจะได้
ติ้ง...
เสียงลิฟต์ดังขึ้นอีกครั้ง พร้อมกับประตูที่ค่อยๆ เปิดออก ผมเดินทอดน่องอย่างอารมณ์ดี ไปตามเส้นทางที่คุ้นเคย ฮัมเพลงเบาๆ แต่ขณะที่ผมกำลังสุนทรีย์อยู่นั้น ข้างหน้าผมห่างออกไปไม่มากเท่าไหร่ปรากฎแผ่นหลังของชายหญิงคู่หนึ่ง ผมคิดว่าน่าจะเป็นสองคนนี้แหละ ที่ขึ้นลิฟต์อีกตัวหนึ่งมาก่อนผม
“ผู้หญิงนี่หุ่นดีชะมัด” ผมพึมพำเสียงหื่นกับตัวเองเบาๆ พลางมองทรวดทรงของผู้หญิงตรงหน้า จากที่ผมใช้ชีวิตอยู่มา สิ่งที่เรียนรู้ได้คือบางครั้งผู้หญิงหุ่นดีใช่ว่าจะสวย เพราะงั้นมองจากด้านหลังนี่เพอร์เฟ็คแล้วครับ ไม่ต้องหันหน้ามา อิอิ
ดูหุ่นผู้หญิงจนหน่ำใจแล้วก็เหลือบมาดูผู้ชายที่เดินอยู่ข้างๆ
...
เดี๋ยวก่อนนะ เสื้อเชิ้ตสีนั้นคุ้นๆ เหมือนจะเห็นพี่ตุลย์ใส่ตอนเช้า...กวาดตาดูตั้งแต่หัวจรดเท้ารู้สึกคลับคล้ายคลับคลาว่าจะเป็นคนที่ขึ้นว่าคนรักของผมเอง
...
มากับผู้หญิง!?
ว่าแล้วก็หันไปดูอีกที...หันแบบนี้ สะโพกแบบนี้ ขา ความสูงแบบนี้ ...อื้ม...
นี่ไม่ใช่ พี่สาวคนสวยพลอยไพลินนี่หว่า!
“มากับใครวะ? บุกเลยดีไหมเนี่ยพาผู้หญิงขึ้นคอนโด” ผมหัวเราะหึหึในลำคอเดินหักนิ้วมือกร๊อบๆ ไปหาคู่ชายหญิงตรงหน้า
เอ๊ย แต่เดี๋ยวก่อน อาจจะไม่มีอะไรก็ไปวะ ไอ้เอส หัวหน้าเยี่ยมบ้านไง เหมือนกับสมัยเรียนที่มีครูไปเยี่ยมตามบ้านไง!
เอออ...
แต่หัวหน้าไอ้พี่ตุลย์เป็นผู้ชายไม่ใช่หรอฟะ!
หรือจะเป็นผู้หญิงเหมือนเจ๊พลอยไพลินแบบเข้ามายุ่งกับพี่ตุลย์ ตามมาถึงคอนโด? ไอ้พี่ตุลย์ยิ่งเป็นพวกบื้อๆ ไม่ค่อยทันมารยาทหญิงอยู่ แล้วถ้าเป็นอย่างนั้นเอาไงดีวะ ตอนนี้ได้กันแล้วด้วย มีสิทธิในตัวพี่ตุลย์เต็มที่อะ แต่จะไปหาเรื่องผู้หญิงก็ไม่ใช่สไตล์ เราเกิดเป็นสุภาพบุรุษ ตอนเกิดนี่คาบพรมแดงมาเกิดเลย เอาไว้ปูทางให้กับสาว (สวย)ๆ
อื้ม....คิดไม่ตกแหะ orz
ปัง...
อะ อ้าว ชิบหาย มัวแต่ยืนคิดเพลินไปนิด สองคนนั้นเขาห้องไปแล้วเฮ้ย!
ไม่รอช้า ผมกึ่งวิ่งกึ่งเดินตรงไปยังประตูห้อง B8002 ทันที หายใจเข้า หายใจออกเรียกสติให้ได้มากที่สุด ประเมินความเป็นไปได้พร้อมเตรียมแผนรับมือ จริงๆ จังยิ่งกว่าว่างแผนตอนเล่นเกมกับไอ้ปัน
ฮู้ววว ฮ้าาา ฮู้วววว ฮ้าาาา
เอาวะ...เปิด!
แกร๊ก... “ป้าสร้อยครับ นี่ ทอฟ้า” ผมค่อยๆ ปิดประตูห้องลงให้เสียงเบาที่สุด ไม่รบกวนพี่ตุลย์ ป้าสร้อย และผู้หญิงที่ได้ยินว่าชื่อ ‘ทอฟ้า’ “เขาเป็น...แม่ของที่หนึ่งกับตอนต้นครับ”
!!
“อันธพาล ทำไมมายืนเกะกะขวางทางแบบนี้อะ” เสียงที่ดังขึ้นจากทางด้านหลังของผมเรียกความสนใจจาก คนอีกทั้งสามที่ยืนอยู่รอยต่อบริเวณห้องครัวกับห้องนั่งเล่น ทุกคนพร้อมใจกันหันมาทางผมและที่หนึ่งที่กำลังเบียดผมเข้ามาข้างใน
“ที่หนึ่ง!”
“...แม่!” คำเรียกสั้นๆ แต่ชัดเจนที่สุดดังเข้าโสตประสาทของผมที่ยังมึนงง รู้ตัวอีกที ที่หนึ่งกับผู้หญิงที่เขาเรียกว่า ‘แม่’ ก็พุ่งกอดเข้าหากันพร้อมกับเสียงสะอึกสะอื้นที่ดังขึ้นแผ่วเบา
แม่ของที่หนึ่งกับตอนต้นจริงๆ ถ้างั้นนี่ก็เป็น คนรักเก่าของพี่ตุลย์ ผู้หญิงที่พี่ตุลย์ไม่เคยเล่า และไม่เคยพูดถึงมาก่อน เป็นผู้หญิงที่ทำให้พี่ตุลย์ ‘อกหักสามครั้ง’ สินะ
“ที่หนึ่ง แม่คิดถึงจังเลย ปีเดียวลูกโตได้ตั้งเยอะแหนะ เป็นไงบ้างจ๊ะ? สบายดีไหม?”
“สบายดีครับ...แม่หายไปไหนมา รู้ไหมว่า...ฮึก ที่หนึ่งคิดถึงแม่มากแค่ไหน”
“ไม่ว่าที่หนึ่งจะคิดถึงแม่เท่าไหร่ แม่เองก็คิดถึงหนูเท่านั้นเลยนะลูก” ผู้หญิงที่ชื่อทอฟ้ากอดลูกชายคนโตของตัวเองแน่นขึ้น จงใจให้ความคิดถึงของตนแสดงออกผ่านอ้อมแขนนั้น
“แม่จะกลับมาอยู่กับที่หนึ่งแล้วใช่ไหมครับ?...ฮึก แม่จะมานอนกับที่หนึ่ง จะกินข้าวด้วยกันเหมือนเดิมใช่ไหมครับ ฮึก...”
“ที่หนึ่ง แม่เขาไม่ได้จะกลับมาอยู่กับเราหรอกนะ” เสียงที่ตอบเป็นเสียงของพี่ตุลย์ที่กำลังคุกเข่าลงตรงหน้าลูกชายคนโตพร้อมกับมือใหญ่ที่กำลังลูบหัวของเด็กที่หนึ่ง
“ทำไมละ! ฮึก ทำไมแม่จะไม่กลับมาอยู่กับที่หนึ่ง ที่หนึ่งไม่ดีอะไรงั้นหรอ?”
“ไม่ใช่ว่าที่หนึ่งไม่ดีนะลูก แต่แม่เองก็มีบ้านที่ต้องกลับเหมือนกัน มีงานและหน้าที่ที่ต้องไปทำ”
“ฮึก...”
“แต่บ้านของแม่ และที่ทำงานของแม่ก็อยู่ไม่ไกลจากที่นี่เลยนะ อยู่ใกล้ที่ทำงานพ่อด้วยนะ แม่สามารถมาหาลูกได้ทุกวันเลย บางวันแม่ก็อาจจจะนอนค้างกับที่หนึ่งก็ได้ด้วยนะ”
“ถ้าบ้านแม่อยู่ที่นี่ มาหาที่หนึ่งที่นี่ได้ทุกวัน ถ้างั้นทำไมแม่ไม่กลับมาอยู่กับพ่อเหมือนเดิมละครับ ฮึก” ที่หนึ่งว่าพลางปาดน้ำตาปรอยๆ
“แม่กับพ่อ...มีเหตุผลของผู้ใหญ่อยู่นะลูกรัก”
“ถ้างั้นวันนี้แม่นอนกับที่หนึ่งได้ไหม? ที่หนึ่งอยากนอนกอดแม่ ที่หนึ่งมีเรื่องเยอะแยะอยากจะเล่าให้แม่ฟัง”
“เอ่อ...วันนี้แม่คงนอนค้างกับที่หนึ่งไม่ได้หรอกครับ แม่มากระทันหันมาก เสื้อผ้าอะไรก็ไม่ได้เอามาเปลี่ยนเลย พรุ่งนี้ถ้าพ่อไม่ว่า เดี๋ยวแม่จะมานอนค้างด้วยดีไหมละ?”
“...ก็ได้ครับ”
“แต่ว่าวันนี้แม่แค่อยากเจอหน้าที่หนึ่งกับตอนต้นเท่านั้นเอง แล้วก็จะพาไปกินข้าวเย็นกันด้วยดีไหมละ”
สิ้นคำพูดของผู้หญิงที่ชื่อ ‘ทอฟ้า’ ท่าทางหงอยๆ ของที่หนึ่งเมื่อครู่ก็พลันสดใสดีใจขึ้นมาทันตาก่อนที่เด็กนั่นจะหันมาถามพี่ตุลย์ที่ยืนป้อนข้าวตอนต้นอยู่ “พ่อจะไปด้วยไหมอะ?”
“ไม่ครับ พ่อมีงานต้องทำน่ะ วันนี้ให้เป็นวันของแม่กับที่หนึ่งเลยแล้วกัน เดี๋ยวพ่อจะอยู่บ้านกับพี่เอสแล้วก็ตอนต้นเอง”
“เอส? ใครหรอ?”
หลังจากยืนอยู่หน้าประตูห้องซะนาน ผมก็ได้มีตัวตนอะไรขึ้นมาบ้างแล้วสินะ แต่ผมไม่แปลกใจนะ มีพ่อ มีแม่ มีลูก คนอื่นก็กลายเป็นหมา ป้าสร้อยที่อยู่เป็นคนนอกร่วมกันกับผมก่อนหน้านี้ก็คงรู้สึกไม่ต่างกัน จนแอบเดินเลี่ยงออกจากห้องพักไปตั้งหลายนาทีก่อนแล้ว
“ยืนอยู่หน้าประตูน่ะ” พี่ตุลย์ว่าพลางเพยิดหน้ามาทางผมไม่พอยังกวักมือเรียกผมให้เดินเข้าไปหาอีก
“สวัสดีครับ”
ที่จริงผมเป็นคนอัธยาศัยดี รู้อยู่ใช่ไหมละ ยิ่งกับผู้หญิงหน้าตาดีแล้วด้วยความเฟรนลี่ของผมนี่แทบทวีคูณ แต่ตอนนี้มันกลับไม่ทำงาน เต็มไปด้วยความรู้สึกอึกครึม ระแวงและกังวล
ผมไม่ได้รู้สึกแย่กับการมองเห็นภาพ ‘ครอบครัว’ ที่แท้จริง กลับกันผมชอบภาพของ ‘ครอบครัว’ นะ ตามภาษาคนที่ยังเป็นลูกนั่นแหละ ไม่ว่าเบื้องหลังคำว่า ‘ครอบครัว’ จะเลวร้ายมากแค่ไหน แต่การได้เห็นพ่อกับแม่อยู่ใกล้ๆ กันยังไงก็มีความสุขอยู่ดี แล้วมันก็ทำให้รู้สึกยินดีกับเขาไปด้วย
ผมไม่สะเทือนใจกับคำว่า ‘แม่’ ที่หลุดออกมาจากปากที่หนึ่งเลย เพราะไม่ว่าผมจะเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย เป็นคนรักของผมหรือไม่ แม่ของที่หนึ่ง ก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง การได้เรียกคนเป็นแม่ว่า ‘แม่’ เป็นสิ่งที่ดีแล้ว ผมไม่นึกอิจฉาอะไรเลย
แต่สิ่งที่อยู่ในใจของผม...ไม่รู้หรอกว่า จะเรียกว่า เห็นแก่ตัวคิดแต่เรื่องของตัวเองหรือเปล่า แต่ถ้ามันเป็นอย่างนั้นจริง ผมก็พร้อมโดนด่าครับ แต่มันก็เป็นเรื่องเดียวที่ผมมีสิทธิที่จะคิดระแวง
คือเรื่องของ ผู้หญิงที่ชื่อ ‘ทอฟ้า’ กับพี่ตุลย์
ถ่านไฟเก่าน่ากลัวกว่ามือที่สาม และผมก็ไม่เคยรู้เรื่องของเขาทั้งสองเลยแม้แต่นิดเดียว! “นี่เอส เป็น...ลูกของคนรู้จักน่ะ กำลังเรียนอยู่มหาวิทยาลัยแถวนี้ ก็เลยมาอาศัยอยู่ด้วยประหยัดค่าหอน่ะ แล้วก็มาช่วยดูแลที่หนึ่งกับตอนต้น”
ผมไม่เคยคิดหงุดหงิดเรื่องงี่เง่าอย่างเรื่องสถานะที่แนะนำกับคนอื่น จะเป็นคนรู้จัก ลูกของเพื่อน ลูกของญาติ เป็นคนข้างบ้าน เป็นห่าอะไรก็ช่างผมไม่เคยแคร์ แต่มันมีข้อยกเว้นให้กับคนที่ผมระแวงเสมอ
“อ๋อ แล้วเรียนอยู่คณะไหนหรอ?”
“คณะพาณิชย์และบัญชี สาขา การเงินครับ”
“พี่ชื่อ’ทอฟ้า’ นะ ขอบคุณมากนะจ๊ะที่ช่วยดูแลลูกชายทั้งสองของพี่”
“ไม่เป็นไรครับ สบายมาก” ผมยิ้มตอบไปตามมารยาท ก่อนจะขอตัวเดินเข้าห้องนอนของพี่ตุลย์เสียดื้อๆ คุยกันแค่นี้ผมก็รู้แล้วว่าผู้หญิงที่ชื่อ ‘ทอฟ้า’ ไม่ใช่สไตล์เดียวกับพี่พลอยไพลิน แต่ผมก็ไม่รู้อะไรนอกเหนือไปกว่านั้น ไม่รู้ว่าเขาปรากฎตัวขึ้นในตอนนี้ทำไม ไม่รู้ว่าทำไมบ้านเขาถึงอยู่แถวนี้ตอนนี้ ไม่รู้ว่าทำไมที่ทำงานเขาต้องอยู่ใกล้กับที่ทำงานของพี่ตุลย์ด้วย
ปึง!
ผมจงใจถีบใต้เตียงอย่างจังด้วยความหงุดหงิด โยนกระเป๋าไว้ที่มุมประจำก่อนจะทิ้งตัวลงกับฟูกบนพื้นที่เป็นที่นอนของตัวเอง
หงุดหงิดที่มันไม่รู้เนี่ยแหละ!
“ก่อนหน้านี้ทำอะไรเสียงดัง? เตะตู้หรอ?” พี่ตุลย์เดินอุ้มตอนต้นเข้ามาภายในห้องนอนพร้อมกับคิ้วที่ขมวดกันเป็นปม ผมละสายตาจากเกมมือถือมองหน้าอีกฝ่ายเล็กน้อยก่อนจะกลับมาสนใจกับเกมในมือต่อ
“เดินชนขอบเตียงต่างหาก ไม่ได้ทำเสียงดังอะไรสักหน่อย”
“หรอ เสียงดังขนาดนั้นนิ้วหักหรือยังละ?”
“ไม่หักหรอก นี่แข็งแรงยันเล็บเท้า” ผมพูดกวน ถอนหายใจเล็กน้อยก่อนจะปิดเกมแล้ววางโทรศัพท์เครื่องละ 1990 บาทไว้ข้างตัว “พี่ทอฟ้ากลับแล้วหรอ?”
“พาที่หนึ่งไปกินข้าว แล้วจะกลับมาส่งอยู่”
“อ๋อ”
“...”
“...”
“...”
อื้มม...
พอได้อยู่คนเดียวเงียบๆ สักพักแล้วความหงุดหงิดก็หายไปอยู่หรอก แต่ความแคลงใจที่ตัวเองไม่รู้อะไรเลยก็ยังอยู่ และตอนนี้ก็ดันกลายเป็นความอึดอัดแล้วด้วยเรียบร้อย
“ผมว่าพี่ควรเล่าเรื่องทุกอย่างให้ผมฟังได้แล้วละ”
“เล่าอะไร?”
“เรื่องที่ทำงานมั้ง วันนี้มันมีอะไรที่แตกต่างจากเดิมละ!”
“เรื่องของทอฟ้า?”
“ใช่ เรื่องของผู้หญิงที่ทำให้พี่อกหักสามครั้ง เรื่องของเขาที่พี่ไม่เคยเล่าอะไรให้ผมรู้เลย จนวันนี้ผมเห็นเขากับตาเนี่ย”
“จะรู้เรื่องของทอฟ้าไปทำไม ไม่เห็นมีประโยชน์อะไรเลยสักนิด”
ผมถอนหายใจ ลุกขึ้นจากฟูกตรงไปหาพี่ตุลย์ที่กำลังนั่งพักผ่อนอยู่ปลายเตียงพร้อมกับท่าทางและสายตาที่จริงจังไร้ซึ่งความล้อเล่น “ผมอยากรู้เรื่องของพี่กับเขา”
แต่พี่ตุลย์กลับขมวดคิ้วแสดงความไม่ชอบใจ “จะอยากรู้ไปทำไม เรื่องของฉันกับฟ้ามันก็แค่เรื่องอดีต”
“ผมอยากรู้ ว่าผมต้องระแวงเขาไหม”
“!”
“ผมอยากรู้ว่าถ่านไฟเก่าจะติดขึ้นมาไหม”
“...”
“ผมอยากรู้ว่าพี่จะกลับไปรักเขาครั้งที่สี่ไหม”
“...เฮ้อ” พี่ตุลย์ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ก่อนจะดึงแขนผมให้ไปนั่งลงข้างๆ เขา “ฉันกับฟ้ารู้จักกันตั้งแต่ตอนม. ต้น ฟ้าเป็นรุ่นน้องหนึ่งปีแล้วก็เป็นคนที่เข้าหาก่อน แต่กว่าฉันจะตกลงคบก็ตอนขึ้น ม.ปลาย ปีสุดท้าย อาจเพราะว่าฟ้าพยายามกับฉันอยู่หลายปี ฉันก็เลยค่อนข้างรักและไว้ใจเขามาก”
“...”
“ตอนที่ฉันกำลังขึ้นปีสอง ฟ้ากำลังเข้ามหา’ลัย เราก็เกิดพลาดมีที่หนึ่งกันขึ้นมา ฟ้าต้องออกจากมหา'ลัย แต่ฉันเรียนต่อ ที่จริงพอรู้ว่าท้องเราก็ย้ายมาอยู่ด้วยกันที่หอพักของฉัน แล้วเราก็เริ่มระหองระแหงกันขึ้นมาในช่วงเวลานั้น ทะเลาะกันบ่อยขึ้น มีเรื่องกันบ่อยขึ้นแต่ฉันก็ไม่เคยเอะใจหรอก เข้าใจว่าคนท้องมักจะอารมณ์แปรปรวน จนกระทั้งที่หนึ่งคลอดออกมา ฉันนึกว่าอะไรๆ จะดีขึ้น...แต่ก็ไม่เลย ฟ้าอยู่กับที่หนึ่งเพียงแค่ห้าเดือนแล้วก็ทิ้งลูกให้อยู่กับฉันส่วนตัวเองก็หายไป”
“แล้วพี่รู้ไหมว่าเขาหายไปไหน?”
“ไม่รู้หรอก ตอนนั้นฉันก็พยายามติดต่อเขานะ แต่ฉันเองก็ต้องเรียนแล้วยังเลี้ยงที่หนึ่งคนเดียวอีก ถึงจะมีแม่มาช่วยก็ยังยุ่งมาก อยากจะไปตามหาก็ทำไม่ได้”
“ตอนที่ตุลย์ย่ำแย่ไม่มีใครเห็นหรอก แต่น้ากับพ่อของตุลย์เขาเห็น ไม่มีใครอยากให้ลูกตัวเองตกอยู่ในสภาพนั้นอีก น้าถึงกังวลมากยังไงล่ะ กังวลว่าจะเกิดแบบนั้นขึ้น น้าถึงต้องระวังทุกคนที่เข้ามาหาตุลย์แทนตัวของตุลย์เอง”
วันนั้นที่แม่ของพี่ตุลย์พูดเป็นนัยๆ ว่าเพราะแม่ของที่หนึ่งกับตอนต้นทำให้พี่ตุลย์เป๋ไป ก็คงเป็นเรื่องตอนที่ผู้หญิงที่ชื่อทอฟ้าทิ้งไปครั้งแรกสินะ...
“แต่เพราะเพื่อนที่อยู่โรงเรียนเดียวกัน เลยรู้ว่าฟ้าหนีฉันกับที่หนึ่งไปหาผู้ชายอีกคน ฉันก็ไม่รู้ว่าหรอกว่าพวกนั้นเอาเวลาไหนมาสวมเขาให้ฉัน อาจจะเป็นตอนที่ท้อง หลังคลอด หรืออาจจะเป็นตอนที่ฉันเพิ่งเข้ามหา’ลัย ก็ได้ ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน”
“ผู้หญิงคนนั้นคิดยังไงถึงกล้าทิ้งพี่กับลูกที่เพิ่งคลอดได้” ผมแสดงความคิดเห็นอย่างเจือน้ำโห
“จริงๆ ฉันก็เสียใจ อย่างที่บอกว่าฉันรักเขามาก ผูกพัน และก็ไว้ใจ แต่ฉันก็ทำอะไรไม่ได้ ในเมื่อคนจะไป รั้งไว้ก็เท่านั้น ฉันก็เลี้ยงที่หนึ่งไป เรียนไป จนจบ ชีวิตของฉันไม่มีใคร พอมีลูกฉันก็ทุ่มกับลูกหมด ฟ้าก็เลยเป็นผู้หญิงคนเดียวที่ยังมีอิทธิพลอยู่ข้างในใจ และยังอยู่ในความทรงจำเต็มไปหมด ตอนที่ที่หนึ่งอายุ 6 7 ขวบ ฟ้า...ก็กลับมา”
“...”
“ไม่สิ ก็ไม่เชิงกลับมา ตอนนั้นคงจะทะเลาะกับผู้ชายอีกคนละมั้ง ก็เลยหนีมาอยู่บ้านพ่อแม่ตัวเอง ก็เลยมาเจอฉันอีก อย่างที่บอก...ฟ้าเหมือนผู้หญิงที่ถูกแช่แข็งเอาไว้ พอเจอกันทุกอย่างมันก็ละลาย เราก็เลยเผลอมีความสัมพันธ์สี่ห้าครั้งในช่วงหนึ่งเดือนที่เขาหนีอีกคนมา พอเขาคืนดีกันทุกอย่างระหว่างฟ้ากับฉันก็จบ”
“อกหักครั้งที่ 2 สินะ”
“แล้วอีกประมาณห้าหรือหกเดือนต่อมา ฟ้าก็กลับมาหาฉันอีกพร้อมกับ ‘ตอนต้น’ ที่อยู่ในท้อง ฟ้าบอกว่าเลิกกับผู้ชายคนนั้นแล้วจะกลับมาหาฉัน มาช่วยกันเลี้ยงลูกอยู่เป็นครอบครัวด้วยกัน ตอนนั้นฉันคิดว่ามันดีกับที่หนึ่งและตอนต้น...ฉันให้อภัย ให้ฟ้ากลับมาเป็นครอบครัวของฉัน เป็นแม่ของลูกชายทั้งสอง...เป็นผู้หญิงของฉันอีกครั้ง”
“...”
“มันเป็นช่วงเวลาที่ดีมาก ฉันทำงานสำนักพิมพ์ ฟ้าเป็นแม่บ้านเลี้ยงลูก จนกระทั้งตอนต้นคลอด... ตอนที่หนึ่งคลอด ฟ้ายังอยู่เลี้ยงให้นมอยู่ตั้งหลายเดือนนะ แต่ตอนของตอนต้น ทันทีที่ฟื้นตัวแล้วฟ้าก็หายไป ไปแต่งงานกับผู้ชายอีกคน!”
“...”
“ตลอดสี่เดือนที่กลับมาอยู่ด้วยกันมันเป็นช่วงเวลาที่ดีสำหรับฉัน แต่ ‘พิเศษ’ สำหรับที่หนึ่ง วันนั้นสิ่งที่ทำให้ฉันเจ็บปวดไม่ใช่การที่ฟ้าทิ้งฉันไปเป็นครั้งที่สาม แต่เพราะเขาทิ้งที่หนึ่งกับตอนต้นต่างหาก ตอนที่ฉันเห็นลูกชายตัวเองร้องไห้หาแม่แทบทุกวัน นายจินตนาการไม่ออกหรอกเอสมาฉันรู้สึกยังไง”
“เพราะครั้งสุดท้ายสินะ ที่ทำให้พี่ไม่อยากนึกถึงเรื่องของแม่ของเด็กสองคนนี้อีก”
ตุ๊บ
พี่ตุลย์ทิ้งตัวลงนอนกับเตียง เรื่องราวที่เขาเล่า ภาพเก่ามันก็จะย้อนฉายอยู่ในความคิด สิ่งที่เขาไม่อยากเห็น ความรู้สึกที่เขาไม่อยากจำได้จะเข้ามาอย่างที่ห้ามไม่ได้
“เอส”
“หื้ม?”
“ที่นายถามว่าต้องระแวงหรือเปล่า ถ่านไฟเก่าจะติดขึ้นมาไหม นายได้คำตอบหรือยัง?”
“...ผม”
“ถ้ายัง ฉันก็จะตอบให้ว่าไม่มีอะไรที่ต้องระแวง มันไม่มีอะไรที่จะหวนกลับมาได้อีก”
ตุ๊บ
ผมทิ้งตัวลงนอนข้างผู้ที่ขึ้นชื่อว่าเป็นคนรัก เอนหัวซบไหล่ทิ้งความแคลงใจเอาไว้ด้านหลัง
“และที่นายถามว่า ฉันจะรักทอฟ้าเป็นครั้งที่สี่ไหม...ก็คงไม่ เพราะฉันมีนายแล้ว”TBCO<=< นอนแผ่หลาหน้าบทความ ในที่สุดก็เข็นออกมาได้ 150% จากการเก็บเล็กผสมน้อยวันละจึ้ง วันละจึ้ง
อีก 8 วัน ก็จะจบมิดเทอมล้าววววววววว
#daddybelover
หัวข้อ: !!!!!!!!! DADDY BE LOVER รักนะครับคุณพ่อลูกสอง [ตอนพิเศษ 4] (25-4-61) !!!!!!!!!! (อ่าน 419050 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก