ตอนที่ 38
วันจันทร์เช้าอันสดใสมาพร้อมกับใต้ตาที่บวมเป่ง เมื่อคืนครับ ไอ้พี่ตุลย์มันปลุกผมให้มาดูตอนต้นอีกแล้วววว นี่ผมนึกว่าเราจะคุยกันเข้าใจแล้วนะว่าตอนที่พี่ตุลย์อยู่ก็ช่วยดูแลไป ตอนที่ไม่อยู่เดี๋ยวผมเลี้ยงเอง
‘ก็นายยังตื่นยากอยู่เลย เสียงตอนต้นร้องไห้นายก็ไม่ตื่น ฉันก็ต้องปลุกจนกว่านายจะชิน เผื่อมีอะไรสุดวิสัยนายจะได้ตื่นมาดูแทนได้’
นั่นแหละครับ ผมจะไปเถียงอะไรเขาได้ สุดท้ายเมื่อคืนก็ตื่นครับ นับรวมกันก็สี่รอบ เบากว่าคืนก่อนอยู่ แต่มันรวมกันคือสองวันนี้ผมยังนอนไม่ครบแปดชั่วโมงเลยไง ผมเริ่มเข้าใจคนเป็นแม่เป็นพ่อคนเลยนะ ไม่แปลกใจแล้วว่านางฟ้าในวันนั้นถึงกลายมามีสภาพเป็นคนทำถ่านขนาดนี้
“เอส ฉันจะไปทำงานแล้วนะ” พี่ตุลย์พูดเสียงดังบอกผมที่อยู่ในครัวขณะที่กำลังหยิบรองเท้าให้ที่หนึ่งไปด้วย
“ครับๆ โชคดี รีบกลับบ้าน” ผมยื่นหน้าออกตอบ
“ดูแลตอนต้นดีๆ ละ ถ้ากลับมาลูกฉันเป็นอะไรไปละก็ เตรียมตัวไว้ได้เลย” มีขู่
“รู้แล้วหน่า ยุงไม่ให้ไต่ ไรไม่ให้ตอมเลย” ผมลากเสียงยาวพลางโบกมือไล่ พี่ตุลย์มองหน้าผมนิ่งเหมือนจะหยั่งเชิง ก่อนจะหันไปคุยกับที่หนึ่งแล้วพากันออกจากห้องไป เหลือเพียงผมกับตอนต้น มนุษย์หมู
“เหลือเราแค่สองแล้วละเบบี้ หลังจากนี้จะดื้อแค่ไหนก็ได้แต่อยู่กับช่วยสงบเสงี่ยมทีเถ๊อะ” พูดจบก็เทินขึ้นเหนือหัว
วันนี้วันออกภาคปฏิบัติครั้งแรก หลังจากเมื่อวานติวเข้มอย่างหนักหน่วง ยิ่งกว่าสอบไฟนอลชนิดที่ว่าเมื่อวานนี่แทบไม่ได้ยินเสียงอะไรเลยนอกจากเรียกชื่อผม แล้วดันไม่ใช่แค่เรื่องลี้ยงเด็กด้วยนะครับ ผมก็ไม่รู้ไปมายังไงรู้ตัวอีกทีก็ล้างจาน เก็บของ กวาดบ้าน ถูโต๊ะแล้วเรียบร้อย พอรู้สึกตัวหายจากการสมองช้า ไม่ทันจะได้โวยวายว่าเกี่ยวกับเลี้ยงตอนต้นตรงไหนพี่ตุลย์ก็ชิ่งตอบมาก่อนยาวเป็นหางว่า
เมื่อวานนี่อย่าเรียกผมว่าพ่อบ้านครับ เรียกผมว่าทาสยังไม่เกินไปด้วยซ้ำ
“ง่วงแล้วหรอ?” ผมถามเมื่อเห็นว่าตอนต้นตาปรือพิงหัวมาที่ไหล่ ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องนอนหยิบเป้อุ้มเด็กที่เก็บอยู่ในตู้เสื้อผ้าขึ้นมา แล้วยัดหมูลงไป ผมไม่กล้าทิ้งให้ตอนต้นนอนในห้องคนเดียวหรอกครับ ผมกลัวเกิดสถานการณ์ฉุนเฉิน แต่จะให้เฝ้าจนกว่าจะตื่น ผมก็ทำไม่ได้ เมื่อวานผมก็เพิ่งรู้ว่ามีเป้นี่ด้วย ผมเลยตัดสินใจกระเตงเลย ให้แปะอยู่กับตัวผมเนี่ยแหละสบายใจสุด
แต่ก่อนที่ผมจะออกมาจากห้องนอน ก็หยิบหนังสือวิชาที่สอบไฟนอลเป็นวิชาแรกติดมือออกมาด้วย ตั้งใจจะเอามาอ่านในระหว่างที่ตอนต้นกำลังนอนหลับ
ถึงยังไงผมก็นักศึกษาเตรียมสอบละนะ
“ฮ้าววว” ผมหาวเสียงดังชนิดไม่อายผีบ้านผีเรือน อ่านหนังสือไปได้เกือบชั่วโมง ความง่วงเริ่มครอบงำ อยากจะเปิดทีวีดูอะไรก็ได้ให้หายง่วง แต่ผมก็กลัวว่าตอนต้นจะดันตื่นขึ้นมาด้วยเลยทำได้แค่นั่งนิ่งๆ แล้วก็ปิดหนังสือลง
เฮ้อ
ผมมันเป็นสัตว์สังคมครับ พอไม่ได้คุยกับใคร ไม่ได้ยินเสียงอะไรนี่ทำให้ผมรู้สึกงุ่นง่านไม่น้อยเลยนะ จะโทรไปคุยกับเพื่อนเอาแบบไร้สาระเป็นชั่วโมง เงินโทรศัพท์ผมก็มีไม่เยอะขนาดนั้น จะใช้เงินฟุ่มเฟือยซื้อบัตรเติมเงินทีละหลายๆ ร้อยก็ไม่ได้หรอก
“ตอนต้นเมื่อไหร่จะตื่นสักที มาเล่นกับพี่เถอะ นี่จะเฉาตายละ” ผมเอี้ยวตัวหันไปพูดกับตอนต้นที่ยังนอนแปะอยู่ที่หลัง แต่เสียงที่ได้ตอบกลับมาก็เป็นเสียงฟี้ๆ ของคนที่นอนหลับสนิทแล้วก็เท่านั้นเอง
เห็นมันนอนแล้ว ผมนี่อยากนอนบ้างเลย แต่ก็กังวลว่าถ้าตอนที่ผมเผลอหลับจะเกิดเรื่องขึ้น
...แต่ถ้ากอดไว้คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง?
ว่าแล้วผมก็จัดการเอาตอนต้นออกจากเป้อุ้มเด็กแบบเบามือที่สุดแล้วไปหยิบผ้านวมจากเตียง ปูกับพื้นหน้าทีวีก่อนจะล้มตัวลงนอนพร้อมกับกอดเด็กอ้วนไว้แน่นเพื่อให้ชื่นใจว่าอีกฝ่ายจะอยู่ใกล้ๆ ตัว
…
แต่ด้วยความกังวล สุดท้ายผมก็สะดุ้งตื่น ไม่แน่ใจตัวเองว่านอนไปนานเท่าไหร่ สิ่งแรกที่ทำคือปัดป่ายมือหาตอนต้นที่ผมมั่นใจว่านอนกอดเอาไว้แน่น ก่อนจะลุกพรวดขึ้นมานั่งจนหน้ามืดเมื่อรู้สึกว่าเด็กนั่นไม่ได้อยู่ใกล้ๆ ตัว! กวาดสายมองไปรอบๆ ด้วยความตกใจ ก่อนจะค่อยๆ โล่งที่เห็นตอนต้นกำลังเล่นของเล่นจากในกล่องอยู่ไม่ห่างจากผมไปสักเท่าไหร่
โอเคๆ ผมคงนอนไม่ได้แหละ ผมกังวลเกิน จนนอนหลับไม่ค่อยสนิทเลย
“จะทำอะไรก็บอกกันบ้างสิ” ผมบ่น แต่เด็กนั่นก็ไม่สนใจยังหัวเราะสนุกสนานอยู่กับของเล่นตรงหน้า ผมเลิกสนใจไอ้เด็กอ้วนนั่น หันมองนาฬิกาดูว่าถึงเวลามื้อที่สองตามที่พี่ตุลย์ได้บอกเอาไว้หรือยัง
9:42 น.
อีกนิดก็เป็นเวลาตื่นปกติของผมแล้วนะเนี่ย
หมับ
ผมอุ้มตอนต้นขึ้นใส่เป้อุ้มเด็ก สะพายหลังไว้ เดินดุ่มๆ เข้าไปในครัวเตรียมอาหารเช้าให้ตอนต้นกับตัวผมเอง ไอ้ของผมเนี่ยเมินไปก่อนได้เลย เสียบน้ำร้อนเป็นอันจบ ม.ม.น.น. มาม่าแน่นอน แต่ของตอนต้นนี่ต้องพิถีพิถันกันหน่อย พี่ตุลย์บอกว่าเด็กวัยนี่จะค่อนข้างเลือกกิน เหม็นคาวปลาบ้าง คาวไข่บ้าง สารพัดจะเลือกมาก
“อยากกินมาม่ารสต้มยำดูไหม? อร่อยนะ แซ่บๆ” ผมชวนเด็กที่อยู่ที่หลังผมคุยหลังจากรู้สึกว่า ไม่มีเสียงอ๋อแอ๋อะไรมากสักพัก แต่ว่า ทั้งๆ ที่ปกติเด็กนั่นก็จะส่งเสียงตอบกลับมาแท้ๆ แต่คราวนี้เงียบจนผมใจคอไม่ดี ต้องเอี้ยวคอเพื่อจะหันไปมอง “เป็นอะ...”
“ฮึก...”
“ฮะ เฮ้ย! เป็นไร?” ผมรีบคว้าตอนต้นออกจากเป้ที่สะพายอยู่ด้านหลัง เด็กนั่นเริ่มหน้าแบะพร้อมปล่อยโฮ เล่นเอาผมทำอะไรไม่ถูกไม่รู้ว่าไปทำอะไรผิดเข้า หรือเพราะว่าผมอุ้มมันออกมาจากกองของเล่นวะ!?
“เดี๋ยว เป็นอะไรอะ? อย่าเพิ่งร้องนะ” ผมหันซ้ายแลขวาหาคนช่วย แต่ก็นึกขึ้นได้ เอ้า สัส กูอยู่คนเดียววว หรือจะโทรเรียกตำรวจดีหรือจะเป็นผู้ว่า กทม. ตามนโยบายทั้งชีวิตเราดูแลดี ไม่ได้ๆ สงสัยต้องใช้วิชาพระพุทธศาสนาแล้วครับ อัตตา หิ อัตตโน นาโถ
ตนเป็นที่พึ่งแห่งตนครับ!
“ฮึก...ฮึก แงงงงงงง” มันร้องแล้ว!
“โอ๋ๆๆ ไม่ร้องนะ แต่ช้าแต่ แต่ช้าแต่ หิวหรอ? กำลังจะทำอะไรให้กินอยู่นะ รอแป๊บได้ไหม”
“แงงง แงงงงงง!” แต่แทนที่จะต่อรองกันได้ ปรากฎว่าตอนต้นยิ่งแหกปากร้องกว่าเดิม ผมที่ไม่ชินก็ยิ่งรนรานอยากจะวิ่งไปหาป้าสร้อยใจจะขาด แต่จะเอาภาระไปให้คนเจ็บก็ไม่ใช่เรื่องเลยตัดสินใจวิ่งเข้าห้องน้ำ อย่างน้อยก็น่าจะทำให้เสียงไม่ออกไปรบกวนคนที่อยู่ชั้นเดียวกันมากนัก
“จะร้องทำไมเนี่ย เป็นผู้ชายไม่ร้องสิ! เอาไหนลองบอกสิ ว่าเป็นอะไร จะได้แก้ไขถูกไง”
“แงงง!”
“เฮ้ย ไม่ได้บอกให้ร้อง! บอกว่าให้พูด ต้องการอะไรเนี่ย”
“ฮึก ฮึก! แงงง แงงงงงง!”
ผมชูตอนต้นขึ้นระดับสายตา ไม่รู้จะทำยังไงให้อีกฝ่ายหยุดร้อง เอาจริงๆ นี่เป็นครั้งแรกที่ผมต้องมาเผชิญตอนต้นที่งอแงอย่างนี้คนเดียว ผมไม่ทำเก่งนะ ยอมรับเลยว่าทำอะไรไม่ถูก ยิ่งอีกฝ่ายร้อง ผมก็ยิ่งเครียด หน้าตอนต้นแดงไปหมด ทั้งน้ำมูกน้ำตาก็ไหลไม่หยุดเลย
“ไม่เอา ไม่ร้องสิ เป็นอะไรไปหรอ?” ผมรู้ตัวเลยว่าเสียงสั่น แต่ผมก็ไม่รู้จะทำยังไงจริงๆ ตอนต้นก็ยิ่งร้องดังขึ้น ดังขึ้น
สุดท้ายผมตัดสินใจออกมาจากห้องน้ำ โทรหาพี่ตุลย์ที่พึ่งเดียวที่จะช่วยได้
/ฮัล.../
“ตอนต้นร้องไห้อะ! ทำไงดีอะ ผมไม่รู้ว่าหิวข้าว อยากเล่นของเล่นหรืออะไร แต่ถ้าหิวข้าวก็ต้องรอก่อนเพราะผมยังทำไม่เสร็จเลย แล้วผมควรจะให้ตอนต้นปลอบให้หยุดร้องก่อน หรือว่าปล่อยให้ร้องไปก่อนแล้วรีบทำข้าวให้เสร็จดี พี่กลับมาช่วยได้ไหมอะ ทำไงดี หรือ หรือผม...”
/อันดับแรก นายควรจะใจเย็น/
“พี่ไม่ได้ยินเสียงร้องของตอนต้นหรือไง จะให้ผมใจเย็นอะไรได้ยังไงเล่า!”
/แล้วนายร้อนรนไปจะได้อะไรขึ้นมา ยิ่งเจอปัญหานายต้องยิ่งนิ่งเข้าไว้/
“...โอเค” ผมสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ถอนหายใจออกมายาวๆ เรียกสติสที่กระเจิดกระเจิง
/เมื่อวาน ฉันก็บอกนายไปหมดแล้วว่าเด็กจะร้องเพราะอะไรบ้าง ลองเช็คดูดีๆ/
“พี่บอกว่า...”
/ตุลา ทำอะไรอยู่!? เดี๋ยวก็เข้าประชุมสายหรอก....ครับ เดี๋ยวผมจะไปเดี๋ยวนี้...โทษทีฉันต้องไปก่อน ใจเย็นๆ เข้าไว้แล้วกัน ตู๊ด/ พี่ตุลย์ตัดสายไปอย่างเร่งรีบ
ตอนต้นยังคงแผดเสียงร้องอยู่ คงความดังได้ดีไม่มีตก แต่คำของพี่ตุลย์ก็ทำให้ผมใจเย็นขึ้นมาก พยายามเมินเสียงร้องนั่นไปแล้วหาสาเหตุ
เจ็บ? ไม่ ตอนต้นจะเจ็บอะไรละ ไม่ได้ไปโดนอะไรเข้าสักหน่อย
หิว? อันนี้ก็ไม่แน่
ของเล่น? ผมยื่นของเล่นที่ตอนต้นเล่นค้างไว้อยู่ แต่อีกฝ่ายก็ไม่มีทีท่าจะสนใจไม่ว่าผมจะหยิบอันไหนๆ ขึ้นมา
อึ?
...
เออว่ะ!
ผมชูตอนต้นขึ้น จับมันหันตูดให้ผมก่อนจะดมกลิ่น
รู้แจ้งเห็นชัด ชัดมากยิ่งกว่าหนัง 4D กะระยะไม่ถูก ดมใกล้ไป กลิ่นแม่งลงไปถึงคอ!
พอตั้งสติ เอาของเก่าที่ทำท่าจะขย่อนออกกลับลงไปในกระเพาะได้ก็รีบวิ่งปรู๊ดเข้าไปในห้องน้ำจัดการตามที่ได้ร่ำเรียนเมื่อวาน ตอนที่อยู่ในห้องน้ำก็ว่าได้กลิ่นตุๆ แต่ก็นึกว่ากลิ่นห้องน้ำ แม่งเอ๊ย
“วันหลังปวดอึก็บอก เดี๋ยวจะพามา!”
ตาย ตาย กว่าป้าสร้อยจะหายดี กูตายแน่ๆ
ผมพิงตัวไปกับโซฟาอย่างหมดแรง เหี่ยวแห้งเหมือนผ้าเปียกพาดไปกับเบาะ เวลาตอนนี้สี่โมงครึ่ง พวกพนักงานบริษัทก็คงเลิกงานแล้ว เด็กมหา’ลัยอย่างผมตอนนี้ก็หมดคาบเรียนแล้ว แต่ผมกลับยังไม่จบ วันนี้ผมเดินตลอด ยืนทั้งวันแล้วยังต้องแบกตอนต้นที่ตัวหนักอย่างกับหมูไว้อีก จนรู้สึกว่าขาหร่อยๆ จะหมดแรงให้ได้
ได้พักนั่งดูทีวี หึหึ จะไปดูตอนไหนละครับ! พอมันหิว ผมก็ต้องเข้าครัว ต้องมานั่งป้อน กินเสร็จผมก็ต้องล้างจาน ตอนต้นก็คึกคักเวลาจะเล่นถ้าไม่เล่นด้วย ก็งอแง เขวี้ยงของใส่อีก ระบบขับถ่ายก็ดีเยี่ยม เปลี่ยนผ้าอ้อมจนชักจะชินกลิ่น พอมันหมดแรง นอน ผมจะนอนก็กลัวว่ามันจะหาย ดูทีวี ก็กลัวจะตื่น อ่านหนังสือสอบก็กลัวจะเผลอหลับ ได้แต่นั่งโง่ๆ จนมันชาตพลังเต็ม แล้วตัวผมก็ไปวนลูปทำกับข้าวใหม่
นับถืออะบอกตรง นับถือทุกคนที่เป็นแม่คนเลยนะครับ นับถือซิงเกิ้ลแด๊ดด้วย นับถือป้าสร้อย ซิงเกิ้ลคุณปู่ คุณย่า คุณตา คุณยายที่ต้องเลี้ยงหลานด้วยนะครับ
Rrrrrrrrrr
“ฮัลโหล” ผมตอบเสียงยานครางอยากให้พี่ตุลย์ที่โทรมารู้ว่า ฉันกำลังจะตายไปอีกในไม่ช้า แต่อยากจะบอกคำนึงให้รู้ว่า คนที่รักเธอจนตายมีอยู่จริง ไม่ใช่นิยายจำไว้~ ถุ้ย
/ตอนต้นเป็นไงบ้าง?/
“สดใสร่าเริงสุดๆ ปลอดภัยหายห่วง” ผมหัวเราะเหอะๆ ในลำคอ พอนึกว่าก็เด็กนั่นสูบพลังผมจนเหี่ยวแห้งขนาดนี้ “แล้วทำไมวันนี้กลับช้าจัง นี่มันสี่โมงครึ่งแล้วนะ”
/มารับที่หนึ่งน่ะ โทษที แล้วก็จะแวะห้างฯ นิดหน่อย ที่หนึ่งอยากกินแดดดี้โด แล้วจะเอาอะไรด้วยไหม?/
“ไม่อะ ผมไม่อยากได้อะไรทั้งนั้นนอกจากพี่แล้วตอนเนี่ย รีบกลับเถ๊อะะ” นี่ถ้ามุดเข้าไปในโทรศัพท์แล้วกราบได้ จะเบญจางคประดิษฐ์งามๆ
/...โอเค จะรีบกลับให้เร็วที่สุดก็แล้วกัน/
“คร๊าบๆ” ผมขานรับก่อนจะกดตัดสาย โยนมือถือไว้ข้างตัวก่อนจะอุ้มตอนต้นที่ยืนเกาะโซฟาทำท่าเหมือนอยากจะมาเล่นด้วย
“แอะ”
“ยังต้องอยู่ด้วยกันอีกแป๊บนึงอะ กว่าพ่อจะกลับ” ผมถอนหายใจ
“อะ แอะ...” อีกฝ่ายส่งเสียงฟังไม่ได้ศัพท์ออกมาเหมือนอยากจะปลอบ อยากจะคุยด้วย
ผมหัวเราะเบาๆ อ่า เอาเถอะ
“กลับมาแล้วววว~” เสียงของที่หนึ่งดังไกลๆ ตั้งแต่หน้าลิฟต์ จนผมที่ได้ยินแว่วๆ นี่แทบจะนับเป็นวินาทีรอให้สองคนพ่อลูกเข้าห้องมา แล้วทันทีที่พี่ตุลย์เปิดประตูเข้ามาปุ๊บ ผมที่ตั้งท่ารออยู่แล้วก็ยัดตอนต้นใส่มือปั๊บ!
“ฝากต่อด้วยนะ ผมจะไปนอนแล้ว บาย!”
“อันธพาลกินโดนัทด้วยกันไหม?” ที่หนึ่งที่กำลังกินแดดี้โดอยู่หน้าทีวีเอ่ยปากชวน แต่ผมก็โบกมือปฏิเสธแบบไม่มีลังเล เดินจ้ำๆ อีกนิดก็จะถึงห้องนอนแล้วว!
“เอส ไม่อ่านหนังสือสอบหรอ? ตกลงกันว่า ถ้าฉันกลับมาดูตอนต้นนายจะอ่านหนังสือสอบไม่ใช่หรอไง?”
“ก็จะอ่านอยู่” ผมตอบเสียงเนือย มือจับลูกบิดแล้วเนี่ย รู้เลยว่าอยากจะพุ่งตัวใส่เตียงมากแค่ไหน “ผมขอพักก่อนเถอะ สองวันมานี้ผมนอนยังไม่ถึงแปดชั่วโมงเลย”
“แล้วจะตื่นมาอ่านกี่โมง? ถ้านอนยาวตื่นเช้าก็ไม่ได้อ่านอีก”
“เอางี้ พี่ค่อยปลุกผมแล้วกัน ตอนไหนที่พี่กะว่าผมคงพักผ่อนพอแล้วอะ”พูดเสร็จผมก็เปิดประตูก่อนจะเข้าไปในห้องนอน อาบน้ำ กินข้าวอะไรตอนนี้ไม่อยากทั้งนั้น อยากนอนสุดอะไรสุด
พอคิดว่าวันนี้ภารกิจเลี้ยงเด็กของผมจบสักทีก็...
“เฮ้อ...” ถอนหายใจ
เอ้า ฉิบหายน้ำตาไหล
ไหลมาทำไมวะ! มึงทำงานตรงต่อร่างกายส่วนไหนกูเนี่ย
คือผมก็ไม่รู้แน่ชัดนะ ว่าทำไมอยู่ดีๆ น้ำตาก็ไหลออกมาเอง แต่ผมคิดว่ามันไม่ใช่ความรู้สึกซาบซึ้ง เสียใจ ท้อแท้หรืออะไรแบบนั้นเลยครับ ความเหนื่อยผมว่าก็ไม่เชิงอะ ผมไม่ใช่คนที่จะเหนื่อยแล้วร้องไห้แบบนั้น ชินครับชิน แต่ผมคิดว่าน่าจะเพราะความ ‘รู้ซึ้ง’ มากกว่า
จะยังไงดีละ ผมก็อธิบายไม่ถูก คงเป็นการรู้ซึ้งของการเลี้ยงลูก ความเหน็ดเหนื่อยของคนเป็นพ่อเป็นแม่ ความเหนื่อยของพี่ตุลย์งี้ละมั้ง
ผมก็ไม่รู้ว่ะ
เออ ช่างแม่ง ปาดน้ำตาแล้วนอนเถอะ ผมไม่ไหวแล้วครับ ฝันดี!
“ตื่นได้แล้ว สี่ทุ่มแล้ว”
“อื้อ...ขอสิบนาที” ผมส่งเสียงอื้อ เขยิบตัวหนีแขนพี่ตุลย์ที่มาเขย่า ก่อนจะลุกพรวดร้องจ๊าก เมื่อไอ้พี่ตุลย์เปลี่ยนมาหยิกแขนผมแทน “หยิกทำไมเนี่ย! ไม่ต้องปลุกรุนแรงขนาดนั้นก็ได้มั้ง”
“หยิกอะไร? แค่บีบเนื้อที่แขนดูเท่านั้นเอง” พี่ตุลย์พูดด้วยสีหน้างงๆ ผมหรี่ตามองอย่างพิจารณาแต่ก็ดูเหมือนว่าพี่ตุลย์ตั้งใจแค่จะบีบแขนเช็คไขมันหรืออะไรสักอย่างจริงๆ แต่คงกะแรงไม่ถูกมั้ง หรือไม่แขนผมก็อ่อนแอไปเอง “ช่างมันก่อน ตื่นแล้วก็ไปอ่านหนังสือไป จะสอบไฟนอลอยู่แล้วไม่ใช่หรอ?”
“อือ” ผมลากเสียงยาวขณะลุกออกจากเตียง “ไม่อยากอ่านเลยอะ อยากนอนยาวๆ ขี้เกียจชะมัด”
“สอบแบบมหา’ลัยไม่ได้เหมือนม.ปลายหรอกนะ ที่จะอ่านหน้าห้องก็ทำได้”
“รู้หน่า อ่านมาเป็นเทอมยังไม่รู้เลยว่าจะทำได้เปล่า” ว่าพลางบิดขี้เกียจ ยืดแขนยืดขาให้ร่างกายได้ตื่นตัว ก่อนจะเดินไปหยิบหนังสือเรียนที่จะสอบเป็นวิชาแรกตั้งใจจะเอาไปอ่านที่นอนตัวเองข้างเตียง
“อ่านที่หน้าทีวีได้นะ เด็กๆ แยกย้ายกันนอนหมดแล้ว คงจะเงียบอยู่”
“อ้าวหรอ เดี๋ยวผมไปอ่านหน้าทีวี”
“โต๊ะญี่ปุ่นอยู่หลังตู้เสื้อผ้าน่ะ”
“คร๊าบๆ” ผมเดินไปตามที่พี่ตุลย์บอก ใช้แขนข้างนึงหอบหนังสือ อีกข้างถือโต๊ะญี่ปุ่น มีพี่ตุลย์ช่วยเปิดประตูห้องนอนให้ “พี่กางโต๊ะให้ผมหน่อยนะ เดี๋ยวขอไปล้างหน้าล้างตาให้ตื่นๆ ก่อน”
หลังจากเห็นพี่ตุลย์พยักหน้า ผมก็เดินเข้าไปล้างหน้าล้างตาในห้องน้ำ ทำธุระให้เสร็จเรียบร้อยเพื่อจะได้อ่านหนังสือสำหรับคืนนี้ ผมเช็ดมือที่เปียกน้ำกับกางเกง ตกใจไม่น้อยที่เห็นพี่ตุลย์กำลังยืนพิงเคาเตอร์อยู่ในห้องครัว
“ผมนึกว่ากางโต๊ะให้เสร็จแล้วพี่จะกลับไปนอน”
“เดี๋ยวอีกสักพักก็จะไปนอนแล้ว”
“อ๋อ ฝันดีนะ” ผมบอกก่อนจะเดินไปทรุดตัวนั่งหน้าโซฟา กางหนังสือเรียนที่ต้องอ่าน กับแนวข้อสอบที่จดเอาไว้ในสุด รวบรวมสามารถจดจ่ออยู่กับการเรีย...
“ดูเหมือนว่าจะยากนะ มีแต่ตัวเลข” พี่ตุลย์ที่ไม่รู้ว่าโผล่มานั่งข้างๆ ตั้งแต่เมื่อไหร่ยื่นหน้ามาใกล้จนผมถึงกับผงะผลักหน้าออกแทบไม่ทัน
“ก็พี่ไม่เคยเรียนมาก่อน แล้วมาดูหนังสือเลยคงจะรู้เรื่องอยู่หรอก” ผมรวบรวมสติที่กระเจิดกระเจิงเมื่อกี้กลับมาใหม่ ก้มหน้าอ่านหนังสืออีกครั้งไม่สนใจสายตาของคนที่นั่งอยู่ข้างๆ
“เหนื่อยไหม?”
“พี่หมายถึงอะไรละ?” ผมถามกลับไป ใช้ความพยายามมากขึ้นในการที่จะเพ่งความสนใจไปที่หนังสือ
“เลี้ยงตอนต้น”
“เหนื่อย แต่วันนี้มันก็ครั้งแรก ต่อๆ ไปก็คงจะดีขึ้น”
“ตอนที่นายโทรมาตอนนั้น น้ำเสียงร้อนรนมากจนฉันก็พลอยกังวลไปด้วย จนเกือบทำงานพลาด”
“ขอโทษแล้วกันนะ ตอนนั้นผมทำอะไรไม่ถูกจริงๆ คิดว่าพี่คงช่วยได้ ไม่ได้อยากทำให้พี่กังวลหรอก” ผมใช้ไฮไลต์ขีดเน้นข้อความสำคัญของหัวข้อที่กำลังอ่าน พอพี่ตุลย์ลุกกลับเข้าไปในครัว ก็ค่อยรู้สึกสงบขึ้น เพ่งสมาธิอ่านหนังสือได้เต็มที่ แต่ผมว่าทางที่ดีพี่ตุลย์น่าจะรีบๆ กลับห้องนอนไปสักที
“กินกาแฟไหม?” พออ่านหนังสือได้ไม่นาน พี่ตุลย์ก็ถามขึ้นเสียงดังจนสมาธิผมกระเจิงอีกรอบ เงยหน้ามองเจ้าของห้องด้วยสายตาตำหนิ ก่อนจะตกใจเมื่อเห็นแก้วกาแฟ ที่อีกฝ่ายยื่นให้มา
“อ๋ออ แต้งกิ้ว” ผมยื่นมือไปรับไว้ เนี่ยแหละเพื่อนผมในยามค่ำคืนนี้ ยาวๆ กันไป ว่าแล้วผมก็ยกซดสักหนึ่งอึก ที่อยู่ในห้องครัวตอนนั้นคือกำลังต้มน้ำร้อนสินะ
“เข้มไปไหม?”
“นิดหน่อย แต่เขาว่าเข้มแบบนี้จะทำให้ไม่ง่วง”
“อืม”
ผมเหลือบตามองพี่ตุลย์ที่ยังไม่ไปไหน ชั่งใจว่าจะบอกให้เขาไปนอนเถอะ ผมจะได้อ่านหนังสือ หรือช่างแม่ง อ่านทั้งๆ ที่มีพี่ตุลย์กวนอยู่เนี่ยแหละ
“เมื่อไหร่พี่จะเข้านอนอะ?” สุดท้ายผมก็เลือกพูดไล่กลายๆ ไฟนอลนี้ผมต้องไม่เอ...เอ สงสัยจะเอฟ อะไรแบบนั้น ไม่ครับ!
“ก็อีกสักพัก” พี่ตุลย์ตอบ ผมส่งเสียงออในลำคอเป็นการขานรับ เมื่อพี่ตุลย์ยังไม่ไปผมก็ทำอะไรไม่ได้ไปมากกว่า ก้มหน้าอ่านหนังสือ “อา โทษที ฉันอยู่กวนนายสินะ”
“ถ้าไม่ติดว่าเกรงใจ ก็จะบอกว่าใช่อยู่” ผมยิ้มแฉ่ง ท่าทางผมคงกวนตีนไม่หน่อย จนพี่ตุลย์ต้องหัวเราะหึหึตามสไตล์ออกมา
“งั้นฉันไปนอนแล้วนะ”
“ฝันดีครับผม ไม่ต้องให้ผมไปร้องเพลงกล่อมนอนหรอกเนาะ” ผมโบกมือประหนึ่งนางงามก่อนจะเบือนหน้ากลับมาเพ่งสมาธิอยู่ที่หนังสืออีกครั้ง แต่เพียงแว๊บเดียว! แค่แว๊บเดียวที่สายตาของผมน่าจะอยู่กับตัวอักษร กลับต้องมาสบตาอยู่กับใครสักคน ใช้เวลาอึ้งอยู่นานก่อนจะรู้ตัวว่าผมโดนพี่ตุลย์ที่พุ่งเข้ามาจับหันหน้าแล้วขโมยจูบไป!
“
ขอบคุณที่ช่วยดูแลลูกของฉันนะ ตั้งใจอ่านหนังสือละ” พี่ตุลย์ยิ้มให้ ก่อนจะลุกเดินกลับเข้าไปในห้องนอน
ปัง
“...”
ผมหันกลับมา ตั้งท่าจะอ่านหนังสืออีกครั้ง
...
โธ่! หัวใจเต้นดังชะมัด บอกผมทีสิครับแล้วอย่างนี้จะอ่านหนังสือได้ยังไงเล่า…
TBC
เฮลโล่ววว บอกไว้แล้วว่าเจอกันหลังคริสมาสต์ เพราะว่าสอบเสร็จก็คริสมาสต์นู่นเลย แต่ว่า แต่ว่า
คิดถึงงงงงง! คิดถึงมาก อยากพาเอสมาหา โฮฮฮฮฮฮฮ
เพิ่งผ่านวันพ่อไปประมาณสิบกว่าวัน ถือว่าวันนี้เป็นตอนฉลองวันพ่อแล้วกัน 5555555555
ต่อไป ความเข้มข้นจงมา หึหึหึ
#daddybeloverคัมแบ็คทอฟ้า! <3
หัวข้อ: !!!!!!!!! DADDY BE LOVER รักนะครับคุณพ่อลูกสอง [ตอนพิเศษ 4] (25-4-61) !!!!!!!!!! (อ่าน 419058 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก