ตอนที่ 41
“ที่หนึ่งจะไปนอนแล้วละ”
“หะ อ๋อ โอเคๆ” ผมปล่อยที่หนึ่งออกจากอ้อมแขน มองเด็กตัวเล็กๆ ที่กำลังอุ้มน้องชายของตนมาให้ผมก่อนแล้วตนค่อยปีนขึ้นเตียง “พรุ่งนี้ต้องตื่นเช้าไปเรียนอีกนี่เนาะ”
“...” ที่หนึ่งไม่ตอบนอกจากพลิกตัวหันหลังให้ผม
“โอเค” ผมลากเสียงยาว “ถ้างั้นพี่ออกจากห้องแล้วนะ” ผมว่าพร้อมหมุนตัวเตรียมจะออกจากห้อง
“...พ่อกับแม่ทะเลาะอะไรกันไม่รู้แต่เสียงดังขนาดนั้น คงไม่มีโอกาสที่จะได้อยู่ด้วยกันพร้อมหน้าพร้อมตาอีกแล้วใช่ไหมพี่เอส?”
“เอ๋? เอ่อ...พี่ก็ตอบไม่ได้ว่ะ มันอาจจะมีหรือไม่มีก็ได้ พี่ก็ไม่อยากจะ...”
“ไม่ต้องพูดแล้วละ ที่หนึ่งจะนอนแล้ว”
“...ถ้างั้นก็ ฝันดีแล้วกัน” ผมบอก เอื้อมไปปิดไฟในห้องก่อนจะเดินออกมาพร้อมกับตอนต้นที่มีทีท่าง่วงไม่ต่างกัน ผมมองพี่ตุลย์ด้วยความลังเล แต่ตัดสินใจเดินเข้าไปในห้องนอนพาตอนต้นเข้านอนก่อนแล้วค่อยเดินออกมา
“ที่หนึ่งนอนแล้วหรอ?” ทันทีที่พี่ตุลย์เห็นผมก็ถามขึ้น
“ก็ว่าจะนอนแล้วอะนะ”
“ที่หนึ่งได้ยินอะไรหรือเปล่า? ไม่ได้ตั้งใจจะให้เสียงดังขนาดนี้”
“ที่หนึ่งได้ยินเสียง แต่คงจับใจความไม่ได้ เขารู้แค่ว่าพี่กับพี่ทอฟ้าทะเลาะกันขนาดนี้คงจะกลับมาอยู่ด้วยกันอีกไม่ได้ ตอนนี้ก็เลยซึมๆ อะ”
“ถ้างั้นก็ไม่เป็นไรหรอก เพราะความจริงมันแย่กว่านั้นอีก” พี่ตุลย์พิงหลังไปกับโซฟา
“พี่...โอเคไหมอะ?” ผมถามพลางทรุดตัวนั่งลงข้างๆ
“โอเค ก็ไม่ได้เป็นไรหรอก แค่โกรธแล้วก็รู้สึกกังวลนิดหน่อย เด็กๆ เขาก็คิดว่าพ่อกับแม่ต้องอยู่ด้วยกัน แต่ชีวิตจริงมันมีอะไรมากกว่านั้นก็เลยกลัวว่าวันที่ที่เขาเข้าใจว่าครอบครัวทุกครอบครัวไม่ได้สมบูรณ์ เรื่องพวกนี้ก็จะกลายเป็นปมด้อยไปน่ะ”
“อืม ผมเข้าใจอยู่”
“เฮ้อ ให้ตายเถอะ ทำไมอยู่ดีๆ ถึงมาทำอะไรแบบนี้นะ”
ผมก้มหน้าพอคิดไปว่าที่ความเป็นแม่ของพี่ทอฟ้ามันเดือดขึ้นมาอาจเพราะคำพูดของผมก่อนหน้านี้ก็ได้ “...เรื่องนี้อาจจะผิดที่ผมเองก็ได้นะ”
“หา? แล้วนายไปเกี่ยวอะไรด้วย?”
“ก็วันนั้น...”
ผมเล่าเรื่องวันที่ผมบังเอิญเจอพี่ทอฟ้าอยู่ที่ร้านให้พี่ตุลย์ เล่าทุกเม็ด เก็บทุกรายละเอียดไม่ตกหล่นแม้แต่คำพูดเดียว
“อ๋อ คงเพราะโดนด่ามาสินะ” พี่ตุลย์หัวเราะ
“ขอโทษนะที่ผมเข้าไปยุ่งก็แค่หวังดีอยากให้ที่หนึ่งได้เจอแม่บ้าง ไม่คิดว่าจะออกมาเป็นแบบนี้อะ ถ้าผมระงับอารมณ์ตัวเองตอนนั้น ก็คงไม่ต้องเกิดเรื่องแบบนี้หรอก”
“ช่างมันเถอะ เป็นแบบนี้อาจจะดีก็ได้เรื่องมันจะได้จบๆ ถ้าไม่มีเรื่องวันนี้ฉันก็คงรู้สึกเหมือนว่ามันยังก้ำกึ่ง”
“แล้วพี่ทอฟ้าเขาจะมาที่นี่อีกไหมอะ?”
“ถ้ายังกล้าอยู่ก็มา ฉันไม่มีปัญหาอะไรอยู่แล้ว”
“ถ้าเป็นผม ผมไม่กล้านะโดนขนาดนี้” ผมหัวเราะเสียงแห้ง เกาหัวแกรกๆ ยังไม่รู้จะทำตัวยังไงกับความตึงเครียดแบบนี้ ผมไม่รู้ว่าตอนนี้พี่ตุลย์รู้สึกหรือไม่รู้สึกอะไร แต่ที่แน่ๆ ฟิลลิ่งอึดอัดมากครับ O<=<
ตุ๊บ
“อะไร? อย่ามาเนียน” ผมผลักหัวไอ้พี่ตุลย์ที่ถือวิสาสะมาหนุนตักผมหน้าตาเฉย
“หวงเนื้อหวงตัว?”
“ก็ใช่อะดิ มาแตะตัวลูกเขานี่ได้ขอพ่อแม่เขายัง” ผมพูดเสียงกวนแต่ไอ้พี่ตุลย์ก็ทำเพียงหัวเราะหึหึตอบกลับมา กวนประสาทพอกันจนอยากจะลุกให้หัวโหม่งพื้นไปให้รู้แล้วรู้รอด
“ขอพักหน่อยเถอะหน่า ถ้ามีหมอนแถวนี้ก็ไม่หนุนตักหรอกหน่า”
“หรอออ” ผมหัวเราะหึหึเลียนแบบ เหลือบมองหมอนพิงหลังที่อยู่หลังไอ้พี่ตุลย์ “เห็นว่าวันนี้ผจญศึกหรอกนะ จะให้ยืมตักเป็นกรณีพิเศษ ขอบอกเลยว่า ใช่ทุกคนจะได้สัมผัสกับตักทองคำของผมนะคร๊าบ"
“ครับๆ”
ผมหัวเราะเบาๆ ก้มมองหน้าพี่ตุลย์ที่เต็มไปด้วยความเหนื่อยล้า ไม่รู้ว่าที่สีหน้าเขาไม่ค่อยแสดงอารมณ์เพราะถ้าแสดงออกมาแล้วจะเห็นใบหน้าพวกนี้หรือเปล่า
“นี่ๆ หลับหรือยัง?” ผมถาม เอานิ้วจิ้มหูพร้อม ไม่มีหรอกครับจิ้มกงจิ้มแก้มไอ้คนที่นอนอยู่ตักผมตัวใหญ่ถึกทึนจะตายห่าผมไม่อาจจะหลอกตัวเองให้ทำได้จริงๆ แต่ถ้าเป็นผู้หญิงน่ารักๆ สักคนนะ อือหือออ ไม่ใช่นิ้วด้วยที่จะใช้จิ้มอะ ป.น.น. ปากแน่นอน <3
“...”
ไม่มีเสียงตอบรับจากไอ้พี่ตุลย์ แต่เห็นอยู่ว่าคิ้วขมวด
“หลับแล้วหรอ? เสียดายจังน๊า...วันนี้อุตส่าห์ว่าจะยอมทุ่มเทกายทุ่มเทใจปลอบให้เต็มที่สักหน่อย นานๆ จะยอมเสียตัวให้ผู้ชายทั้งที”
คำพูดพวกนี้ให้รู้กันแค่เรา ผม และก็พี่ตุลย์นะครับ ชาตินี้ชาติหน้าชาติไหนอย่าไปบอกใครเด็ดขาด ใจไม่ได้ฝักใฝ่ทางนี้นะครับ! (ขอย้ำอีกครั้งครับ!) แต่ไอ้พี่ตุลย์เขาเป็นกรณีพิเศษ
ช่างแม่ง ว่าแล้วขอแอบเหล่ดูผลลัพธ์
อะๆ มีขยับตัว
“เฮ้อ หลับไปแล้วมันก็ช่วยไม่ได้อะนะ ช่วงนี้ใกล้สอบไฟนอลแล้วด้วยต้องงดพักกิจกรรมเข้าจังหวะ สอบเสร็จก็ต้องมาลุ้นกับผมสอบ พอผลออกก็จิตตก กว่าจะมีฟิลลิ่งยอมเสียตัวคราวหน้าสงสัยจะปีหน้า~”
พรึ่บ!
อยู่ดีๆ ไอ้พี่ตุลย์ก็ลุกพรึ่บหัวแทบโขลกกับคางผม หันมามองแบบน่ากลัวมากจนถึงกับต้องผงะ
“งั้นต้องขอเต็มที่กักตุนไว้จนถึงปีหน้าแล้วกัน”
“ฮะ เฮ้ย! ใจเย็-ๆ เอ๊ย ใจเย็นๆ!” ผมแทบจะถลาหัวฟาดพื้นไปตามแรงฉุดกระชากลากถู นี่ถ้าไม่รู้มาก่อนนึกว่ากำลังเล่นไฟรักอสูร! “ไอ้พี่ตุลย์โว๊ย ปิดบ้านปิดช่องก่อนจะเข้านอนสิเฮ้ย”
พี่ตุลย์ชะงักลากผมไปเช็กเตาแก๊ซ ปักไฟ ประตูห้อง พอเห็นว่าทุกอย่างเรียบร้อยก็ปิดไฟจนให้ห้องมืดตื้ดตื้อ
เอาละมืดๆ แบบนี้ถ้ายังลากถูลู่ถูกังอีก กูได้เลือดแน่ๆ
“เตรียมตัวเตรียมใจแล้วสินะ”
อยากจะบอกว่า ตอนนี้อยากถอยหลังกลับมากเลยครับ รู้สึกกลัวอะตัวเองงงง!~
“รู้สึกไม่ค่อยพร้อม ปวดท้องสงสัยเมนส์มา แหะๆ”
“ไม่เป็นไร ฝ่าไฟแดงได้” หันมายิ้มเหี้ยมเปิดประตูห้องนอนพร้อม
ทำได้เพียงก้มหน้ารับชะตากรรม แต่อันที่จริงก็แอบตื่นเต้นนะครั้งที่สี่~ (ปิดหน้า) “จะทำอะไรก็ขอแบบนุ่มนวล เกรงใจเด็กๆ ด้วยนะพลีส”
“แน่นอนอยู่แล้ว”
ปัง
“ช่วงนี้มีหนังอะไรน่าดูบ้างวะ” ผมแอบกระซิบถามไอ้ธันที่กำลังพิมพ์ไลน์ยิกๆ ส่งให้แฟนมัน
“ก็หลายเรื่องอยู่นะ มึงชอบหนังแนวไหนอะ?”
“ไม่รู้ว่ะ”
“อะไร? แนวหนังที่ตัวเองชอบก็ไม่รู้เนี่ยนะ”
เอ้า ก็ไม่ค่อยได้ดูหนังนี่หว่า ล่าสุดที่เข้าไปดูกับโรงก็นู่นตอนที่พ่อยังอยู่นู่น หลังจากนั้นผมก็รอแผ่นอะ ถูกกว่าเยอะ สบายไม่ต้องเบียดใครด้วย
“เออหน่า หาหนังให้กูสักเรื่องสิ เอาแบบที่คนกำลังฮือฮา สนุกๆ”
“แป๊บ วันนี้หนังเข้าหลายเรื่องด้วยเดี๋ยวเช็คก่อน” ไอ้ธันว่า ปิดช่องแชทที่กำลังคุยกับแฟนแล้วเช็คหนังให้ผมแทน ระหว่างที่รอให้ไอ้ธันกำลังสแกนหนังให้ ผมก็หันมาจดเลคเชอร์ยิกๆ
เหี้ยไรเนี่ย หันไปคุยกับเพื่อนแป๊บเดียว จารย์พูดอะไรไม่รู้เรื่องแล้ว orz
“แล้ว...มึงจะไปดูหนังหรอ?”
“ทำไม? มันแปลกมากหรือไง?” ผมถามกลับจ้องโปรเจอเตอร์เขม็ง
“ก็แปลกอะดิ ทีกูชวนละไม่เคยไป ไหนบอกไม่มีตังไงวะ! จะแอบกูไปดูกับสาวคนไหน ตอบ!”
“กับแฟนมึงไง นี่แอบกิ๊กกันอยู่ไม่รู้หรอ ว๊าย โดนสวมเขานะเนี่ย” ผมหัวเราะเจ้าเล่ย์พร้อมกระดิกนิ้วก้อยยิกๆ กวนประสาท เห็นมันฮึดฮัดๆ อยากจะกระโจนมากัดคอผมแต่ทำไม่ได้เพราะยังอยู่ในคาบเรียนแล้วรู้สึกมีความสุข ฮ่าๆ
“งั้นมึงไปหาหนังดูเอาเองเลย” พร้อมนิ้วกลางสวนกลับมา ผมเลยต้องเป็นฝ่ายกระโจนเอาหัวไถกับไหล่ของมันแทน
“เก๊าล้อเล่นนะตัวเองงงง ไม่ได้ไปดูสักหน่อย พอดี แบบว่า...คนรู้จักเขาอยากพาคนที่กำลังดูๆ กันอยู่ไปดูหนังแต่เขาไม่ค่อยได้ตามสักเท่าไหร่เลยไม่รู้ว่าหนังอะไรน่าดูบ้างก็แค่นั้นเอ๊งงง”
“เขาว่ากันว่า คนที่อ้างว่าเป็นคนรู้จัก ร้อยละเก้าสิบเก้าคือเรื่องของตัวเอง”
อะจึ่ย
“ไม่ใช่นะ เรื่องของคนรู้จักกูจริงๆ มองตากูๆ” ผมจ้องตาเขม็ง คิ้วขมวดแบบซีเรียสแอนด์จริงจังสุดๆ
“เหรออออออ”
“เออสิ” หน้าตาแม่งไม่เชื่อสุดๆ “อย่ามัวแต่ถามกูหน่า สรุปได้ยังอะหนังที่ดูให้มึงหาให้เนี่ย”
“ทำโวยวายกลบเกลือน เออๆ ดีนะที่วันนี้มีหนังเข้าน่าดูหลายเรื่อง เรื่องที่น่าจะมีคนดูเยอะก็น่าจะมีเรื่องนี้ เรื่องนี้ แล้วก็...”
“ฮึม ฮึ้ม ฮึ่ม~” ผมเดาฮัมเพลงทอดน่องอย่างอารมณ์ดีเข้าตึกจีเอ็มเอ็มแกรมมี่ ผ่าง! ไม่ใช่ครับเขาตึกสำนักพิมพ์ที่พี่ตุลย์ทำงานอยู่ ที่เล่นมุข ‘หะ’ แบบนี้แค่อยากให้รู้ว่าอารมณ์ดีคร๊าบ! ~ “โย่ หวัดดีครับพี่พลอยไพลิน”
“...ต้องการอะไร?”
โหย ยังมองผมตาขวางเหมือนเดิมนี่จะจองล้างจองผลาญกลายเป็นวิญญาณสิงตึกนี้เลยไหมเนี่ย
“แค่มาทักทายเฉยๆ เองอะ ทำไมต้องหงุดหงิดใส่ด้วยอะครับ” ผมพูดเสียงหงอย
“คนรู้จักหรอ? หล่อจัง”
“ขอบคุณครับผม” ทันทีที่ได้ยินคำพูดของพี่ประชาสัมพันธ์ที่นั่งอยู่ข้างๆ ผมก็รีบส่งยิ้มโปรยเสน่ห์ อื้อหือ รู้สึกกระชุ่มกระชวยขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก~
“มาทำไมที่นี่หรอ? หรือว่าจะเอาต้นฉบับไปให้ฝ่ายบรรณาธิการดูจ๊ะ ให้พี่พาไปไหม?” ง่อ ยิ้มให้ผมแบบนี้แปลว่าหลังเลิกงานนี่นัดต่อได้สินะ
“ผมไม่ได้จะมาส่งต้นฉบับอะไรหรอกครับ มาหาคนน่ะครับ”
“มันมาหาผู้ชายน่ะ” พี่พลอยไพลินพูดแทรก “ยังตามตื้อเขาอยู่อีกหรอ? หน้าด้านจัง”
“เอ๋? ปะ เป็นเกย์หรอ?”
ผมหันจ้องหน้าผู้หญิงที่ชื่อพลอยไพลินโดยที่ไม่ได้สนใจเสียงของพี่สาวอีกคนเลยสักนิด ทั้งๆ ที่วันนี้ก็แค่อยากมาทักทายคิดว่าเรื่องเก่าๆ มันจะจบไปแล้วแท้ๆ
หึ ตามตื้องั้นหรอ?
อยากจะประกาศออกโทรโข่งว่าได้กันแล้วด้วยเว๊ย!
“แค่อยากมาทักทายเฉยๆ เท่านั้นเองน๊า ไม่ได้อยากจะมาหาเรื่องเลย ผมไปหาผู้ชายดีกว่า วันนี้ว่าจะไปดูหนังด้วยกัน ไม่ต้องอิจฉานะ ที่ตัวเองแค่คุยกับเขาก็ยังทำไม่ได้~”
ผมพูดเสียงกวนพลางเดินถอยหลัง พอเห็นเจ๊พลอยไพลินลุกขึ้นพรวดขึ้นมาแทบจะปีนออกจากเลานจ์พุ่งมาตบ ผมก็รีบแลบลิ้นใส่แล้วหันหลังเดินตรงไปยังลิฟต์
เฮ้อ วันนี้อุตสาห์อารมณ์ดีแท้ๆ มาโดนทำให้หงุดหงิดจนได้
ติ้ง...
“อ้าว เอสมาทำอะไรที่นี่?”
“หือ” ผมเงยหน้าตามเสียงที่ได้ยิน ก่อนจะเห็นว่าประตูลิฟต์เปิดออกแล้ว และคนตรงหน้าผมก็เป็นไอ้พี่ตุลย์ที่ผมกำลังจะไปหา “ก็จะมาหาพี่เนี่ยแหละ”
“งั้นหรอ” พี่ตุลย์ว่าพลางเดินเข้ามาในลิฟต์ กดชั้นที่ต้องการเสร็จสรรพ “ถ้ามีเรียนก็น่าจะบอกกันก่อน จะได้เอาตอนต้นมาด้วย...แฮ้ย แล้วตอนต้นละ!?” พี่ตุลย์หันขวับมาทันที ผมรีบต้องยกมือขึ้นเบรกก่อนจะกลายเป็นเรื่องใหญ่
“ตอนต้นป้าสร้อยดูแลอยู่ครับ เขาบอกว่าคิดถึงตอนต้นมากแล้วตอนนี้ก็หายดีแล้ววันนี้ผมก็เลยให้ป้าสร้อยดูแลตอนต้นไปแล้วละ ไม่ต้องเป็นห่วง”
ผมแอบไขว้นิ้วไว้ที่หลัง ที่จริงก็ก็ไม่ได้โกหกหรอก...แค่ไม่ได้บอกว่าป้าสร้อยไม่ได้เป็นคนขอดูแลตอนต้นหรอก แต่ผมเป็นขอให้ป้าสร้อยมาดูแลตอนต้นเอง ป้าเขาเองก็คิดถึงตอนต้นก็เลย โป๊ะเช๊ะ!
คือไม่อยากให้พี่ตุลย์คิดว่าผมทิ้งๆ ขว้างๆ ไอ้หมูอ้วนนั่นนะ
“งั้นหรอ แล้วแน่ใจนะว่าป้าสร้อยเท้าเขาหายดีแล้วน่ะ”
“เขาบอกว่าหายดีแล้วอะ” ผมตอบ เหลือบมองพี่ตุลย์เล็กน้อย “นี่ วันนี้เลิกงาน เราอย่าเพิ่งกลับบ้านกันไหม”
“หือ?”
“วันนี้...ไปดูหนังกับผมนะ”
“...”
“ก็ ก็แค่เห็นว่าช่วงนี้มันมีแต่เรื่องเครียดๆ ได้ไปพักผ่อนบ้างแบบดูหนังอะไรงี้ก็คงดี แถมเรื่องที่จะไปดูก็มีรอบใกล้ๆ เวลาด้วย จะได้ไม่ต้องเสียเวลารอนาน เป็นหนังเพิ่งเข้าใหม่มีแต่คนบอกว่าสนุกด้วยนะ แต่เราจะกลับบ้านก็ได้ ไปดูแลตอนต้นเองน่าจะสบายใจกว่า แล้วเดี๋ยวที่หนึ่งก็จะกลับมาแล้วด้วย แล้วก็ ลืมๆ มันไปก็ได้ ก็แค่ลองชวนดู ไม่มีอะไรมากหรอก”
ผมพูดรัวพอเห็นพี่ตุลย์เงียบไป หัวเราะเสียงดังแต่รู้สึกน่าอายชอบกล อยากทะลุลิฟต์ให้หัวโหม่งชั้นล่างชะมัด
“เอาสิ”
ติ้ง...
ไม่ทันที่ผมจะหายตกใจกับคำตกลงนั่น เสียงลิฟต์ก็ดังขึ้นเรียกพี่ตุลย์ให้ออกไปเสียก่อน
“ฉันทำธุระเสร็จแล้วจะรีบไปหา รออยู่ข้างล่างนะ”
“โอ โอเค” ผมตอบ มองตามแผ่นหลังในชุดสูทนั่นจนประตูลิฟต์ปิด ยังมึนๆ งงๆ สงสัยก็สงสัยว่าทำไมถึงยอม แต่ถ้ามว่าดีใจไหม ก็ดีใจแน่นอน
…
“เยสสสส! ได้เรื่องเว๊ย เก่งมากเจ้ากู! กำลังจะได้ไปดูหนังกับพี่ตุลย์แล้ว เดอะเฟริสเดทเว้ยเฮ้ย!”
“คนโดนชวนต้องเป็นคนจ่ายใช่ไหม?” พี่ตุลย์เหล่มองผมที่เดินลอยหน้าลอยตาเข้าช่องขายตั๋วหนัง
“พี่ไม่มีเงินอะน้อง ติดไว้ก่อนได้เปล่า~” ผมว่าพลางกระดิกนิ้วยิกๆ ให้ส่งเงินมา
“ทีก่อนหน้านี้บอกให้ใช้เงินฉันเอาไปตัดผม ไม่ยอม จะเป็นจะตาย”
“ตอนนั้นก็ส่วนตอนนั้นดิ ตอนนี้ก็ส่วนตอนนี้ บ่นมากจัง ถ้างั้นเดี๋ยวเปิดกระปุกเลี้ยงป็อปคอร์นเลยเอ้า!”
“เก็บไว้กินข้าวเถอะ”
ผมหัวเราะหึหึ รู้หรอกว่าต่อให้ผมจะอาสาเลี้ยงทั้งหมด พี่ตุลย์ก็ไม่ยอมหรอกครับ เบื่อจริงเลยพวกปากแข็งเนี่ย ว่าแล้วหันไปคุยกับพนักงานที่รออยู่ดีกว่า
“ดูเรื่องไหนครับ?”
“เดอะบอยครับรอบที่ใกล้จะถึงเนี่ยอะครับ”
“มันเป็นหนังอะไร?” พี่ตุลย์ที่ยืนอยู่ข้างหลังเอ่ยถาม ที่จริงเขาก็ถามผมอย่างนี้มาตั้งแต่ออกจากสำนักพิมพ์ ลงจากรถ เดินเข้าห้างฯ ตลอดทาง แต่ผมก็ไม่อยากบอกไง ให้ไปตื่นเต้นเองในโรง อิอิ
“เข้าไปดูก็รู้เองละหน่า”
“ที่นั่งเต็มหมดแล้วครับเหลือแค่ด้านหน้าใกล้ๆ จอกับแถวฮันนีมูนเองครับ”
“เอาไงดีอะ จะนั่งใกล้จอไหม? เพื่อนบอกว่าเรื่องนี้มีคนแห่ไปดูเยอะ แต่ไม่คิดว่าจะถึงขั้นเต็มขนาดนี้อะ” ผมหันไปถามพี่ตุลย์ที่ยืนกอดอกรออยู่ข้างหลัง เอิ่ม นี่ผมมากับแฟนหรือมากับพ่อวะ
“ก็นั่งฮันนีมูนก็ได้”
“มันเสียเงินเพิ่มนะ?”
“อื้ม ไม่เป็นไร”
“โอเค งั้นฮันนีมูนครับ” ผมบอกกับพนักงาน แต่พอเห็นเขาไม่ขยับในทันทีก็เงยหน้าขึ้นมอง งงเล็กน้อยที่เขาทำหน้าแปลกๆ อะไรวะ? ซื้อที่นั่งฮันนีมูนมันผิดตรงไหนเนี่ย ถึงหน้าผมจะดูเหมือนคนไม่มีตัง แต่ผู้ชายอีกคนหนึ่งเขามีนะครับ!
หลังจากที่ได้รับตั๋วหนังกันมาแล้ว ผมกับพี่ตุลย์ก็พากันขึ้นไปชั้นบนซื้อป็อปคอร์นแล้วก็รอหนังเข้า
“จะว่าไปทำไมเขาต้องมองผมแบบนั้นด้วย? หน้าอย่างผมนี่ไม่เหมาะกับที่นั่งฮันนีมูนหรอถามจริง” ผมหันไปบ่นกับพี่ตุลย์พลางโยนป็อปคอร์นรสชีสเข้าปาก เพิ่งมีรสสตอเบอร์รี่มาใหม่ด้วย แต่เห็นสีแล้วน่าจะเลี่ยนผมขอบายดีกว่า
“ไปเห็นที่นั่งก่อนอาจจะเข้าใจอะไรมากขึ้นก็ได้”
“หะ?”
“ออกมาแล้วจะไปอธิบายอะไรให้เขาฟังฉันก็ไม่ว่าอะไรหรอกนะ”
“หา?” ผมมองพี่ตุลย์ที่กำลังหัวเราะเสียงเบาด้วยความงงๆ
เออ อะไรของพวกเขาวะ
“ไม่มี! มันหายไปไหนเนี่ย” หญิงสาวพูดเสียงเครียดขณะที่รื้อกระเป๋าถือของเธอทุกใบจนบนเตียงรกเละเทะไม่มีชิ้นดี แต่เธอก็ไม่คิดจะเก็บแม้แต่น้อย ยังคงรื้อซ้ำๆ ยกสิ่งนั้นวางสิ่งนี้ หาของบางอย่างจนวุ่นวายแทบประสาทเสีย
“ฟ้า หาอะไรอยู่หรอ?”
เธอชะงักเมื่อได้ยินเสียงของผู้เป็นสามีอยู่ด้านหลัง
“เปล่าค่ะ” เธอปฎิเสธพร้อมรอยยิ้มที่ถูกส่งออกไปอย่างฝืนเต็มที่ เขาเป็นคนที่สุดท้ายที่เธออยากจะบอกว่ากำลังหาอะไร เพราะถ้าเขารู้ว่าสร้อยข้อมือที่เป็นของขวัญชิ้นแรกหายไปละก็ด้วยนิสัยของสามีที่เธอรู้ดี นี่จะได้เป็นเรื่องใหญ่แน่ๆ!
“แต่หรือของซะเต็มเตียงเลยนะ บอกมาเถอะเดี๋ยวช่วยหา”
“มะ ไม่เป็นไรค่ะพี่วี!” เธอรีบปฏิเสธน้ำใจของสามีพร้อมขยับตัวเข้าไปขวางไม่ให้อีกฝ่ายเข้าไปยุ่ง แอบคลำๆ หาอะไรก็ได้ที่ทำให้เธอสามารถหลบเลี่ยงสถานการณ์นี้ออกไป “อะ! คือว่าฟ้ากำลังหาลิปสติกอยู่น่ะค่ะ พอดีจำไม่ได้ว่าใส่ไว้ในกระเป๋าถือใบไหน พอดีตั้งใจว่าพรุ่งนี้จะใช้น่ะค่ะ”
เธอพูดเร็วพร้อมยกลิปสติกที่คลำหาได้เมื่อครู่ขึ้นแถ แม้วีจะงงๆ กับท่าทางของอีกฝ่ายแต่เขาก็ยอมพยักหน้าเออออเข้าใจในที่สุด
“หาเจอก็ดีแล้วละนะ ถ้าเป็นของที่หาซื้อไม่ได้แล้วแย่แน่เลย”
เธอทำได้เพียงแค่หัวเราะเสียงแห้งตอบกลับไป ถึงแม้ปกติเธอจะใส่ข้อมือรวมๆ กันจนสร้อยข้อมือเส้นนั้นไม่เป็นที่สังเกตุเห็นสักเท่าไหร่ แต่ถ้านานกว่านี้ละก็เขาต้องจับได้แน่ว่าเธอทำสร้อยข้อมือที่สำคัญมากระหว่างเขาทั้งสองได้หายไป!
“พี่จะนอนแล้วหรอ? ฟ้าจะรีบเก็บของให้นะ”
“พี่ยังไม่ค่อยง่วงเท่าไหร่เลย ว่าจะไปดูทีวีสักหน่อยแล้วค่อยมานอน แต่ถ้าฟ้าง่วงแล้วจะนอนก่อนเลยก็ได้ไม่ต้องรอพี่” วีบอกกับหญิงสาวผู้เป็นภรรยาขณะที่เขากำลังหยิบชุดนอนออกจากตู้เสื้อผ้าตน
“โอเคค่ะ” เธอตอบรับ หันหลังกลับไปจัดของที่รื้อออกจากกระเป๋าหลายๆ ใบแต่อย่างนั้นใจเธอก็ยังล่องลอยไปหาสิ่งที่ตนยังหาไม่เจอ
มันอยู่ที่ไหนกัน! ในเมื่อไม่เคยถอดเลยแท้ๆ เมื่อวานก็ยังใส่อยู่เลย!
ใจเย็นๆ ทอฟ้า เมื่อวานนอกจากไปทำงานที่ร้านก็ไม่ได้ไปไหนเลยแท้ๆ
....ไม่สิ ยังมีอีกที่หนึ่งเมื่อวานนี้ยังมีอีกที่หนึ่งที่ไปมา ห้องของผู้ชายคนนั้น อดีตคนรักกับลูกชายทั้งสองของเธอ!
ใช่แล้ว เมื่อวานเธอมีปากเสียงกับเขา! หลังจากที่ผู้ชายคนนั้นตบเธอ เลือดก็ขึ้นหน้าจนคว้ามือถือปาใส่กระแทกกับผนังจนจอแตก ตอนที่ล้วงมือถือขึ้นมาตอนนั้นสร้อยข้อมือต้องไปเกี่ยวโดนอะไรสักอย่างแล้วตกอยู่ที่ห้องนั้นแน่ๆ!
จะต้องกลับไปที่นั่นอีกเหรอเนี่ย! ทั้งๆ ที่ไม่อยากจะเหยียบเข้าไปที่นั่นอีกแล้วแท้ๆ!
“บ้าจริง!” เธอสบถพร้อมกับเหวี่ยงกระเป๋าที่อยู่ใกล้มือลงกับเตียงอย่างระบายอารมณ์ หันขวับไปยังประตูห้องที่เปิดอ้าเผยภาพสามีของเธอที่นั่งดูทีวีอยู่ในห้องนั่งเล่น
ถ้าออกไปตอนนี้ละก็ไม่ได้แน่ แต่ถ้าไม่รีบหาให้เจอโดยเร็วละก็ เขาอาจจะสังเกตเห็นก่อนก็ได้!
เสียงยวบลงด้วยน้ำหนักตัวของคนที่กำลังปีนขึ้นมา วีมองหน้าหญิงผู้เป็นภรรยาพอเห็นว่าเธอหลับสนิทแล้วจึงค่อยเอนตัวลงนอนเพื่อจะหลับใหลลงบ้าง โดยที่เขาไม่รู้เลยว่าผู้หญิงที่นอนอยู่ข้างตัวค่อยๆ ลืมตาขึ้นช้าๆ มือกำกุญแจรถเอาไว้แน่นเตรียมพร้อมที่จะออกไปทันทีอีกฝ่ายหลับสนิทจนไม่รู้สึกตัว
คืนนี้ เธอต้องออกไปคืนนี้…
TBC#Daddybelover
หัวข้อ: !!!!!!!!! DADDY BE LOVER รักนะครับคุณพ่อลูกสอง [ตอนพิเศษ 4] (25-4-61) !!!!!!!!!! (อ่าน 419090 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก