Miracle of LOVE ผมเรียกมันว่าปาฏิหาริย์แห่งรัก
-5-
ผมก็เป็นเหมือนวัยรุ่นทั่วไป ที่มักจะมีไอดอลในดวงใจ ยิ่งช่วงนี้เกาหลีกำลังมาแรง ไอดอลของผมก็ไม่พ้นเกาหลีหรอกครับ ผมคิดว่าต่อให้พวกคุณไม่ใช่ติ่งเกาหลี แต่ก็ต้องพอจะรู้จักจีดราก้อนบ้างล่ะ เป็นทั้งนักร้อง นักแต่งเพลง เก่งสารพัดด้าน และยังเป็นแฟชั่นนิสต้าแห่งวงการเกาหลีเลยก็ว่าได้ เพราะฉะนั้นเทรนด์การแต่งตัวของผมจึงเรียกว่าจีดีสไตล์ มุ่งเน้นความมั่นใจบนพื้นฐานของความดูดี
ใช่ครับ ผมเป็นคนมั่นใจในตัวเอง เบ้าหน้าผมดีมาตั้งแต่เกิดโดยไม่ต้องพึ่งคุณไสยศาสตร์หรือศัลยกรรมใดๆ และถึงแม้ผมจะเตี้ยก็แล้วไงล่ะ รูปร่างบวกกับหน้าตาแบบผมเนี่ยเรียกได้ว่าน้องๆ ไอดอลเกาหลีที่สาวๆ กรี๊ดกร๊าดกันเลยนะ ขนาดไอ้ดีนเพื่อนรักกับพี่ดินพี่ชายสุดเลิฟยังยอมแพ้ในความมีเสน่ห์ชวนหลงใหลของผมเลย หากทว่าตอนนี้ความมั่นใจเหล่านั้นของผมได้ถูกผู้ไม่ประสงค์ดีใช้ฆ้อนทุบให้พังแล้วขับรถบั๊มมาบี้ซ้ำจนแหลกละเอียด
“บ๊อกๆๆๆ.. ” ไอ้เหี้ยพี่เปรม! ไอ้หมอบ้า! ไอ้ผู้ชายใจชั่ว! ไอ้คนใจร้าย! ไอ้พระเอกจำเลยรัก! มึงเอาชุดปัญญาอ่อนอะไรมาใส่ให้กูเนี่ยยยย!!
โวยวายแล้วก็ต้องดิ้นๆ ชักดิ้นชักงอ ไถตัวกลิ่งไปกับพื้น ไอ้พี่เปรมถอดไอ้รีลัคคุมะนี่ให้กูเด๋วนี้นะเฟ้ย! นอกจากจะเป็นการหยามศักดิ์ศรีของนายพบรักแล้วมึงไม่คิดถึงอากาศเมืองไทยบ้างรึไงว่ามันร้อนจนจะไหม้แล้ว!
“โหยๆ ชอบอะดิมึง ดิ้นใหญ่เชียว ฮ่าๆ” ชอบพ่องพี่ดิครับ!
“บ๊อกๆ แง้งๆ.. ” ถอดให้ผมเดี๋ยวนี้เลยนะ!
ดูสิครับ นอกจากจะหัวเราะชอบอกชอบใจ ไม่สนใจใยดีอาการประท้วงของผมสักนิด แล้วยังจับผมหนีบรักแร้มาปล่อยทิ้งแหมะไว้บนโซฟาอีก ถึงผมจะอยู่ในร่างน้องเปี๊ยกนี่แต่ก็มีหัวใจนะเออ ทำร้ายจิตใจกันแบบนี้มันรุนแรงเกินไปจริงๆ
“เสียดายชุดผึ้งน้อยมันใหญ่ไป.. แต่ไม่เป็นไรเก็บให้มึงใส่ตอนโตกว่านี้อีกหน่อยละกัน.. หรือเอาไว้ใส่ต้อนรับตอนเจ้านายมึงกลับมาดี.. ฮ่าๆ” ซื้อมาผิดไซด์ก็บอกมา อย่ามาเนียนว่าเสียดงเสียดาย แล้วไม่ต้องมาอ้างว่าจะใส่ต้อนรับผมด้วย มันจะไม่มีวันนั้น เพราะทันทีที่ผมฟื้นขึ้นมา ผมจะเอาชุดพวกนี้ไปเผาทิ้งให้หมด!
“แง้งๆ.. ” ศึกครั้งนี้ผมจะไม่ยอมแพ้หรอกนะ
กำลังตั้งใจขู่ให้อีกฝ่ายกลัว แต่ทำไมได้ยินแต่เสียงหัวเราะ แล้วยังเดินหายไปในครัว ทิ้งให้ผมชักดิ้นชักงอทุรนทุรายอยู่เพียงผู้เดียว สนใจกันบ้างสิครับพี่เปรม แง้งงงงงงงงงงงงงง!
“เออๆ กูได้ยินแล้ว.. กูกำลังรีบทำให้มึงกินอยู่นี่ไง..” ใบหน้าหล่อวิ้งหันมาบอกด้วยภาษาดอกไม้อันไพเราะ แล้วก็หันไปจัดการกับอาหารมื้อเช้าอันแสนสุขต่อ มันซาบซึ้งมากซะจนผมแทบจะกระโดดไปงับคอให้ขาด
“บ๊อกๆๆๆ.. ” ไม่ได้หิวเว้ย!
ทำไมวันนี้พี่เปรมดูโง่จังเลยเนี่ย แปลความผมผิดหมดเลย นี่ตั้งใจหรือโง่จริง กรุณาตอบที แม้ผมจะคิดว่าเจ้าตัวรีลัคคุมะนี่มันน่ารัก แต่ผมก็ไม่เคยคิดที่จะซื้อชุดแบบนี้มาใส่ รำคาญไอ้ฮู้ทบ้านี่อีกต่างหาก ชอบร่นมาคลุมปิดหน้าปิดตาอยู่เรื่อย
“แง้งๆ.. ” ทนไม่ไหวแล้วเว้ย!
พยายามใช้เท้าหน้าเขี่ยปัดฮู้ทที่แสนจะน่ารำคาญออก แล้วตั้งท่าเตรียมกระโดดลงจากโซฟา ยังไงก็ต้องคุยกันให้รู้เรื่องว่าไม่ชอบแนวแบบนี้เข้าใจกันบ้างสิครับ เอาละ นับถอยหลัง สาม สอง หนึ่ง กระโดด
“เอ๋ง..” หน้าทิ่มลงพื้นได้สวยงามมาก ฮืออออ
“ทำเหี้ยไรว่ะไอ้เปี๊ยก.. หิวจนต้องหาเห็บหาไรกินรึไง ไม่มีหรอกมึง กูให้แม่บ้านมาปัดกวาดเช็ดถูตลอด..” กำลังเจ็บและมึนอยู่คิดตามไม่ทันว่าหมาเนี่ยมันกินเห็บกินไรด้วยเหรอ?? งงเลยดิ??
“มึงเนี่ยน้า.. ซนชิบหาย”
“บ๊อกๆ” ใครซนไม่ทราบ ที่เป็นอยู่เนี่ยเค้าเรียกโกรธเฟ้ย!
พี่เปรมจับผมขึ้นจากพื้นด้วยมือข้างเดียว แล้ววางลงบนหน้าขาของตัวเอง แต่นั่นไม่สำคัญเท่ากลิ่นหอมๆ ของอาหารที่เพิ่งปรุงสุกใหม่ๆ กำลังโชยเข้าจมูกชวนให้ท้องร้องหิวขึ้นมาแทบจะทันที
“ชิวาวาแบบมึงอะกะโหลกบางกว่าหมาพันธุ์อื่นๆ เพราะงั้นอย่าซนนักดิว่ะ” ลูบหัวผมเบาๆ อึ้งเลยมั๊ยละครับ? ผมไปต่อไม่ถูกเลยทีเดียว
เงยหน้ามองพี่เปรมที่กำลังตั้งอกตั้งใจคนโจ๊กในถ้วยน้องคิตตี้สีชมพู ถ้วยกิตติมาศักดิ์ประจำตัวของผม แล้ววันนี้มีพิเศษตรงช้อนที่ไม่รู้ว่าพี่เปรมไปหามาจากไหน เป็นเหมือนช้อนข้าวเด็กน้อย แต่จะติดอยู่ตรงลายน้องคิตตี้เข้าชุดกับถ้วยนี่แหละ ถามจริงๆ เหอะ พี่เปรมไม่เห็นรึไงว่าน้องไข่ของเจ้าเปี๊ยกมันตั้งโด่อยู่เนี่ย ตัวผู้นะครับพี่ เอาลายซุปเปอร์ฮีโร่ดีกว่ามั๊ย
“เอ้า รีบกินซะ กูจะได้ไปกินบ้างวันนี้กูมีเข้าวอร์ดเช้านะมึง” ตักโจ๊กที่เป่าจนอุ่นพอดีแล้วมาจ่อตรงปาก แล้วจะให้ผมทำยังไงได้ล่ะนอกจากต้องอ้าปากงับงั่มๆ อืม อร่อยดี
อย่าเข้าใจผิดนะ นายพบรักคนนี้ไม่ใช่พวกประเภทเห็นแก่ของกิน ไม่ใช่พวกที่เห็นคนโคตรหล่อและใจดีแล้วจะหวั่นไหว แต่ที่ยอมนิ่งเงียบง่ายๆ ก็เพราะเห็นแก่ที่พี่เปรมต้องรีบไปเข้าวอร์ดต่างหาก เพิ่งสอบเสร็จแต่ยังเข้าวอร์ดอยู่ ได้ยินแว่วๆ ว่าคงจะครบชั่วโมงอาทิตย์หน้า ถึงจะได้หยุดพักปิดเทอมแบบนักศึกษาคนอื่นบ้าง ก็แค่เห็นใจทั้งเรียนทั้งทำงาน ผมมีเหตุมีผลพอนะ เชื่อผมสิ
“เอิ๊กก” เอ่อ.. หมาก็เรอเป็นนะครับ..
อิ่มมาก.. ปกติโจ๊กแค่ถ้วยเล็กๆ แบบนี้ไม่พอยาไส้ผมหรอกนะ แต่มันเยอะมากสำหรับกระเพาะเล็กๆ ของเจ้าเปี๊ยก
ผมถูกวางลงบนพื้น แล้วพี่เปรมก็ลุกขึ้นกลับเข้าครัว ล้างมือล้างไม้แล้วนั่งกินข้าวเช้าบ้าง กินไปก็อ่านหนังสือไปด้วย เป็นหนังสือภาษาอังกฤษเล่มหนาๆ หน้าปกเป็นรูปร่างกายมนุษย์ เดาว่าน่าจะเป็นอะไรที่เกี่ยวกับกายวิภาคศาสตร์ นี่ขนาดสอบเสร็จแล้วนะแต่ยังต้องอ่านหนังสือเก็บความรู้อยู่อีก
นั่งมองพี่เปรมกินข้าว ผู้ชายตรงหน้าผมมีใบหน้าหล่อคม คิ้วเข้ม จมูกเป็นสัน รวมเป็นรูปหน้าที่เฟอร์เฟค ไม่สิ ทั้งตัวเลยก็ว่าได้ สูงยาวเข่าดี ซิกแพคเป็นลอน ดูก็รู้ว่าเล่นกีฬาแน่นอน เรียนก็เก่ง ทำอาหารเป็น แถมใจดีอีกต่างหาก เสียอย่างเดียวคือปากหมาเหี้ยๆ แล้วพลอยทำให้ผมคิดไปถึงพี่เปรมที่ผมเคยรู้จักก่อนหน้านี้ พี่เปรมคนนั้นเป็นผู้ชายสุภาพ พูดคุยสนุก ไฮเทคโนโลยี การแต่งตัวเนี๊ยบหรูตามแบบฉบับคุณหนูไฮโซ ขี้หงุดหงิด ขี้โมโห แต่ไม่นานก็หาย ไม่ชอบสัตว์เลี้ยงทุกชนิด โดยเฉพาะหมาและแมว เหตุผลเพราะรำคาญเสียงเห่า ไม่ชอบทำอาหารแต่ชอบให้ผมทำมากกว่า เป็นที่ปรึกษาที่ดี เป็นผู้ชายที่อยู่ด้วยแล้วไม่เคยรู้สึกเบื่อ และเป็นผู้ชายที่ผมเกลียดที่สุดในตอนนี้
สะบัดหัวไล่ความคิดเอาไอ้ผู้ชายใจร้ายคนนั้นออกไปจากสมอง แล้วพลันสายตาก็หันไปเห็นเงาของตัวเองที่สะท้อนอยู่ตรงบานประตูกระจก นั่นมันคือผมที่อยู่ในร่างน้องหมาชิวาวาตัวน้อย ถ้าถามว่าในความทรงจำของผมมีอะไรบ้าง มันก็มีตั้งแต่ผมเริ่มจำความได้นั่นแหละ แต่มันจบลงแค่ผมสอบเสร็จแล้วรีบมาหาพี่เปรมที่ห้อง วันนั้นฝนตก แล้วผมก็นั่งดูโทรทัศรอพี่เปรมอยู่ตรงโซฟา แล้วหลังจากนั้นเกิดอะไรขึ้นบ้างผมจำไม่ได้เลย นี่ก็ผ่านมาแล้วเป็นเดือนผมก็ยังคิดไม่ออกและจำไม่ได้ว่าอุบัติเหตุที่เกิดขึ้นนั้นมันมีสาเหตุมาจากอะไร บางทีอาจจะเพราะผมเดินสะดุดจนตกท่อน้ำทิ้ง หรือโดนสาวๆ ที่ผิดหวังในความรักจากผมมาแก้แค้นผลักผมให้ตกบันได แต่ไม่ว่าจะคาดเดาแบบไหน มันก็น่าแปลกที่มีเพียงแค่จุดนี้จุดเดียวที่ผมจำไม่ได้ มันเหมือนช่องว่างที่กลวงโบ๋อยู่ในความทรงจำ
“ไอ้เปี๊ยก เหม่ออีกแล้วนะมึง” นิ้วเท้างามๆ สะกิดผมอย่างแผ่วเบา
ผมตวัดหางตามองเจ้าของนิ้วเท้าให้รู้ว่าไม่พอใจ นี่ถ้าพูดได้จะด่าให้ไฟแล่บเลย แถมกระโดดถีบยอดหน้าหล่อๆ นั่นสักทีนึง หมั่นไส้ชิป ทำนิสัยทุเรศๆ ยังโคตรหล่อโคตรดูดีเหี้ยๆ แต่ผมก็มั่นใจนะว่าผมเองก็หล่อประเสริฐศรีไม่แพ้กัน พี่เปรมก็พี่เปรมเหอะ ได้เจอพบรักตอนฟื้นแล้วจะสะบัดร้อนสะบัดหนาวให้รู้ซะบ้างว่าป๊อปปูล่าของจริงมันเป็นยังไง
“กูไปแล้วนะมึง วันนี้บ่ายๆ กูก็กลับแล้วล่ะ ไว้จะซื้อหนมมาฝาก” ผมมองแผ่นหลังที่กำลังยืนใส่รองเท้าอยู่ตรงหน้าประตู ฝ่ายนั้นพูดทั้งๆ ที่ไม่ได้หันมามองผมสักนิด แต่ไม่เป็นไร ณ จุดนี้ให้อภัยได้
“บ๊อกๆ” โอเค ผมจะรอขนมนะ
บานประตูปิดไปแล้ว ผมเองก็อ้าปากหาว เจ้าเปี๊ยกมันยังเป็นหมาเด็ก กินอิ่มแล้วก็ต้องนอนเพื่อสุขภาพที่ดี แล้วค่อยตื่นมากินขนมทีเดียว อ๊ะ! อย่าเข้าใจผิดอีกนะว่าผมเห็นแก่กิน ที่ทำไปก็แค่จักมารยาทเท่านั้นแหละ ผู้ใหญ่ให้ของก็ต้องรับไว้ไม่ใช่รึไง
แต่เดี๋ยวนะครับ ผมลืมอะไรไปรึเปล่า? อารมณ์โกรธก่อนหน้านี้ของผมหล่นหายไปตอนไหนแล้วอ่า ใครเจอช่วยเอามาคืนผมด่วนเลยนะครับ ขอร้องงงง
.
.
.
.
ผมเพิ่งจะรู้ตัววันนี้เองว่าการเรียนด้านศิลปะนั้นมันดีแบบนี้ เพราะวาดรูปบ่อยผมจึงสามารถควบคุมน้ำหนักของมือตัวเองได้ดีเยี่ยม แม้จะอยู่ในร่างน้องหมาแรกๆ อาจจะลำบากสักนิดกับที่ต้องมีมือสี่มือ ไม่เรียกว่าเท้าครับ เพราะผมไม่ใช่หมา จนถึงตอนนี้ก็ยังทำใจยอมรับไม่ได้ เฮ้อ ข้ามๆ มันไปเถอะ เอาเป็นว่าด้วยทักษะและพรสวรรค์เฉพาะตัวที่มีมาแต่กำเนิด ผมจึงนอนหงาย ไซร้เสา เกาพุง พิงผนัง นอนตะแคง แล้วใช้มือทั้งสี่ตวัดหนัก ตวัดเบา ลากเส้นโค้ง หยัก ตรง อยู่เป็นชั่วโมงก็สามารถหาวิธีปลดกระดุมสลัดเอาเจ้าชุดรีลัคคุมะออกไปจากตัวได้สำเร็จ
“บ๊อกๆๆ” ผมกำลังหัวเราะดังๆ เป็นภาษาญี่ปุ่นอยู่ครับ
มองเจ้ารีลัคคุมะที่นอนแน่นิ่งอยู่บนพื้นด้วยสายตาหยามเหยียด ให้รู้ซะบ้างว่าใครเป็นใคร เชอะ สะบัดหน้าใส่ซะเลย
กำลังจะหันหลังเชิดหน้าเดินจากไปอย่างสวยงาม แต่สายตาก็ดันไปหยุดอยู่ตรงบานประตูบานหนึ่งเสียก่อน มันคือประตูห้องนอนที่ผมใช้ทุกครั้งที่ผมมาที่นี่ ใช้บ่อยจนมันกลายเป็นห้องของผมไปโดยปริยาย ในนั้นมีของใช้มากมายที่ผมเอามาทิ้งไว้ มีกระทั่งโต๊ะดราฟรูปที่พี่เปรมจอมปลอมคนนั้นเป็นซื้อให้เป็นของขวัญวันเกิดของผมเมื่อปีก่อน หลายครั้งที่ผมอยากจะเข้าไปในห้องของตัวเอง เผื่อจะมีอะไรที่ทำให้ความทรงจำส่วนที่หายไปกลับมาได้บ้าง แต่ติดตรงที่เจ้าของห้องล็อคห้องของผมไว้ ตั้งแต่อยู่ในร่างน้องหมามาเดือนกว่าประตูบานนั้นไม่เคยถูกเปิดออกเลย มันปิดตายอยู่แบบนั้น แม้แต่แม่บ้านก็ยังไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าไปทำความสะอาด ผมเองก็ไม่เข้าใจว่าทำไมพี่เปรมคนนี้ถึงได้หวงห้องของผมนัก
ครืดๆเสียงสั่นของโทรศัพท์จากที่ไหนสักแห่งทำให้ผมต้องหลุดออกจากภวังค์ แล้วเดินหาจนเจอว่าพี่เปรมลืมโทรศัพท์ไว้บนโซฟา แบบนี้ก็เสร็จผมละสิ หุหุหุ
ผมใช้ลีลาอันสวยงามหาทางขึ้นไปบนโซฟา แล้วมองดูหน้าจอสว่างวาบโชว์รูปผู้หญิงคนหนึ่งสวยหยดและมีชื่อประกอบว่าภาพฟ้า ชื่อคุ้นๆ แฮะ คิดสิคิด ผมใช้สมองประมวลผลอยู่ไม่นานก็นึกออกว่าเป็นชื่อที่หลุดออกจากปากพี่เปรมเมื่อวาน ตอนนั้นผมงอนอยู่เลยไม่ค่อยได้สนใจเท่าไหร่ หรือว่าจะเป็นแฟนพี่เปรมว่ะ
ครั้งแรกไม่มีคนรับ หน้าจอดับไปแล้ว แต่ผ่านไปไม่ถึงสามวิ คุณภาพฟ้าคนสวยก็สว่างวาบโชว์หราหน้าจออีกครั้ง และอีกครั้ง ผมเป็นประเภทขี้สงสารซะด้วยสิ กลัวเค้าจะโทรจนแบตเสื่อม อุ้งมือหน้าข้างขวาเลยเอื้อมไปสไลด์ปุ่มเขียวเบาๆ จากนั้นก็แตะสัมผัสตรงสปี๊คเกอร์โฟน
“คุณเปรมคะ ทำไมรับโทรศัพท์ฟ้าช้าจังเลย” ถ้ารับเร็วก็แปลกแล้วล่ะครับ
“แล้วคุณเปรมรีบไปไหนเหรอคะ ทำไมหมดคาบปุ๊ปหายไปไหนเนี่ย ไม่รอฟ้าบ้างเลย” พี่เค้าปวดขี้มั้งครับ
“ฮัลโหลๆ คุณเปรมคะ ทำไมเอาแต่เงียบละคะ” เป็นคนกลัวความเงียบเหรอครับ
“คุณเปรมคะ! ได้ยินที่ฟ้าพูดมั๊ยคะเนี่ย” แก้วหูผมจะทะลุแล้วครับ
“ฟ้าจะวางสายแล้วจริงๆ นะ!” ไหนใครห้ามไม่ให้คุณวางสายเหรอครับ บอกมาครับเดี๋ยวผมจะไปงับคอมันให้
ตื๊ด ตื๊ด ตื๊ด..เฮ้ย! ไรว่ะ ชิงตัดสายไปก่อนแบบนี้ ไม่แน่จริงนี่หว่า กำลังมันส์เลยอะ หวังว่าคงไม่ทำให้คุณเปรมกับคุณภาพฟ้าทะเลาะกันหรอกนะ ผมไม่ได้มีเจตนาร้ายใดๆ ทั้งสิ้น ที่ทำไปทั้งหมดเกิดจากความสงสารล้วนๆ จริงๆ นะ
เมื่อแน่ใจว่าจะไม่มีใครโทรมาอีก ผมจึงยืนมองโทรศัพท์นิ่งๆ อย่างใช้ความคิด และความคิดหนึ่งก็แล่นเข้ามาในหัว โทรศัพท์อยู่ตรงหน้า ทำไมถึงไม่ติดต่อไปหาแม่ หรือไอ้ดีน บอกเล่าความจริงผ่านแอพพลิเคชั่นข้อความพิมพ์บอกไปว่าตอนนี้ผมอยู่ในร่างของน้องหมา ให้เล่นตอบคำถามเกี่ยวกับผมสักหนึ่งพันข้อเพื่อพิสูจน์ความจริงผมก็ยินดีนะ แต่คิดไปคิดมากลัวแม่จะเป็นลมรับไม่ได้ ถ้าอย่างนั้นก็คงจะเหลือแค่ไอ้ดีนเพื่อนรัก แต่ก็ดันติดตรงที่จำเบอร์ไอ้ดีนไม่ได้ ผมเชื่อว่าทุกคนก็เป็น ยุคนี้เป็นยุคสังคมก้มหน้า ทุกสิ่งทุกอย่างอยู่ในโทรศัพท์มือถือหมด ถ้าไม่มีโทรศัพท์มือถือก็เหมือนขาดสมองและความจำ เหมือนคนโง่ไปเลยทีเดียว แล้วแบบนี้จะทำยังไงดี หรือว่าจะลองส่งมั่วๆ ไปหาใครสักคน แล้วขอความช่วยเหลือจากคนๆ นั้น วิธีนี้ก็ไม่เลวเหมือนกัน ว่าแล้วก็เขี่ยๆ ปุ่มข้างๆ โทรศัพท์ ทันทีที่หน้าจอสว่างจ้าและสไลค์ทูอันล็อคได้มันก็โชว์หน้าให้ใส่พาสเวิร์ด
“แง้งงงงงง!” รมณ์เสียว่ะ!
ทิ้งตัวลงนอนดิ้นกระแด่วๆ ด้วยความหงุดหงิดอย่างที่สุด งับแมร่มให้หมดเลย หมอน เบาะ โดยเฉพาะเจ้ารีลัคคุมะมานี่เลยมึง มาให้กูระบายอารมณ์เดี๋ยวนี้
ชีวิตหนอชีวิต เกิดมาดูโลกได้แค่ยี่สิบปีก็ต้องเจอวิบากกรรมสุดสมเพชเวทนา ทั้งๆ ที่ตั้งแต่จำความได้ผมไม่เคยทำร้ายสัตว์ใดๆ ยกเว้นยุง มด แมลงสาบ แมลงหวี่ ตะขาบ บลาๆ ที่มันคิดจะมาทำร้ายผม ผมก็แค่ต้องป้องกันตัว แล้วทำไมถึงต้องลงโทษผมแบบนี้ ฮืออออออออ ทำไมเรื่องมันถึงได้เศร้าแบบนี้นะ
เศร้าแป๊ปนะครับ อย่าเพิ่งขัดจังหวะ “ไอ้เปี๊ยก!” .................
แมร่มเอ้ย! ดั่งนรกชังหรือสวรรค์แกล้ง!อย่าถามนะว่านั่นเสียงใคร จะมีใครซะอีกล่ะที่เรียกผมด้วยวาจาอันอ่อนนุ่มอ่อนโยนแบบนี้ แต่ทำไมผมถึงรับรู้ได้ด้วยสันชาตญาณของเจ้าเปี๊ยกว่าเสียงฝีเท้าที่ดังอยู่นั้นไม่ได้มีแค่คนเดียว
“เฮ้ย นี่เหรอว่ะไอ้เปี๊ยก น่ารักดีนี่หว่า” ผู้ชายคนหนึ่ง ความสูงระดับเปรต เฮ้ย ระดับเดียวกับพี่เปรม เดินเข้ามาย่อตัวนั่งมองผม มือก็ยื่นมาลูบหัว พี่คนนี้ผมเคยเจอตอนไปค่ายซัมเมอร์เมื่อสองปีก่อน รู้สึกจะชื่อ ‘พี่เจมส์’ พี่เจมส์ออกแนวตี๋ๆ เด็กเนิร์ด ไม่ได้โคตรหล่อวัวหายควายล้มแบบพี่เปรม
“น่ารักอะ ไปหามาจากไหนเนี่ยเปรม” เสียงของใครอีกคนที่ดังมาไม่ไกลนัก เสียงมันคุ้นมาก จนผมต้องรีบหันไปมอง และได้พบสบตากับผู้ชายคนหนึ่งที่ทำให้โลกทั้งโลกของผมก็ถูกกดสวิทซ์ให้หยุดทันที
เคยดูหนังรักโรแมนติคกันมั๊ยครับ ฉากที่พระเอกกับนางเอกต้องพลัดพรากกันด้วยอุปสรรคนานัปการ แล้วได้กลับมาพบเจอกันอีกครั้ง ณ ทุ่งข้าวโพดสาลี ท้องฟ้าสดใส สายลมพัดอ่อน แล้วเพลงรักธีมหลักของเรื่องก็ดังขึ้นสร้างบรรยากาศอันสุดซึ้งหวานหวิว หลังจากมองตากันด้วยความปลื้มปริ่มอิ่มเอมอยู่ครู่ใหญ่ เพลงรักก็บรรเลงมาถึงท่อนฮุก แล้วทั้งคู่ก็วิ่งเข้าสู่อ้อมกอดของกันและกันแบบสโลว์โมชั่น มันเหมือนกับผมและพี่ดินในตอนนี้เลย ผมเป็นพระเอกและพี่ดินเป็นนางเอก ปล.หวังว่าพี่จะไม่โกรธผม
พี่ดิน..
พี่ครับผมคือน้องไอ น้องพบรักของพี่ไงครับเสียงเรียกร้องภายในใจของผมดังออกมาด้วยความตื้นตันใจ พี่ดินพี่เท่ห์มากที่โผล่มาตอนที่ผมต้องการความช่วยเหลือ ผมจะยกให้พี่เป็นยอดยาหยีในใจตลอดไป
ขอเพลงประกอบด้วยครับ อินเนอร์กำลังมา น้ำตาของผมคลอหน่วงได้ที่ ในขณะที่อีกฝ่ายก็มองมาด้วยรอยยิ้มละมุน ผมเตรียมจะวิ่งเข้าหานางเอกแล้ว
“ไอ้เปี๊ยก หิวมั๊ยมึง มาๆ กินข้าวก่อนจะได้โตไวๆ แล้วนี่ใครถอดชุดให้มึงเนี่ย!”
เอ่อ...................ผู้กำกับครับ ทำไมถึงปล่อยให้ตัวร้ายออกมาผิดคิวแบบนี้ โถ่ ขอติดแฮชแท็ก
#ร้องไห้หนักมาก ได้มั๊ย? TOT
--------------------------------
ก่อนอื่น รินขอขอบคุณ คุณ Mouse2U ที่แนะนำนิยายเรื่องนี้ให้ทุกคนได้รู้จักกัน 
และยังติดตาม พี่เปรมและน้องพบรักมาตั้งแต่ต้นด้วย ขอบคุณมากคะ 
และที่ขาดไม่ได้คือขอบคุณทุกคนมากๆๆ คะที่ชอบเรื่องนี้
ยังไงรินขอฝากน้องพบรักไว้ในอ้อมอกพี่เปรม เฮ้ย ในอ้อมอกทุกคนด้วยนะคะ 55
มาถึงตอนที่ 5 แล้ว เย้ๆ หนทางข้างหน้ายังอีกยาวไกล สู้ต่อไปริริน 55555
หัวข้อ: (◕‿◕✿Miracle of ⓛⓞⓥⓔ❀•ผมเรียกมันว่าปาฏิหาริย์แห่งรัก•❀-แจ้งข่าวPre-Order- P.81 (อ่าน 536584 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก