Miracle of LOVE ผมเรียกมันว่าปาฏิหาริย์แห่งรัก
-6-
เจ็บแค้นเคืองโกรธโทษฉันใย ฉันทำอะไรให้เธอเคืองโกรธ ปรักปรำฉันเป็นจำเลยของคุณ นี่หรือพ่อนักบุญ แท้จริงคุณคือคนบาป...
เพลงประกอบละครจำเลยรักเวอร์ชั่นคุณป้าอรวี สัจจานนท์ แล่นวาบเข้ามาในหัว อ๊ะๆ อย่าเข้าใจผิดนะครับ ที่ผมรู้จักเพลงนี้เพราะมันเป็นเพลงโปรดของคุณแม่ไอ้ดีนเพื่อนรักของผมต่างหาก งานไหนงานนั้นถ้าแม่ไอ้ดีนได้จับไมค์เมื่อไหร่ไม่เคยพลาดที่จะร้องเพลงนี้ทุกที แล้วทำไมผมถึงเลือกเพลงนี้น่ะเหรอครับ ก็เพราะในเวลานี้ผมมีสภาพไม่ต่างไปจากโสรยาที่ถูกนายหัวหฤษฎ์ทำร้ายทั้งร่างกายและจิตใจให้บอบช้ำหนักหน่วงน่ะสิ
จุดเริ่มต้นของมหกรรมจำเลยรักเกิดขึ้นตั้งแต่ช่วงค่ำ เพื่อนพี่เปรมมากมายทยอยกันมาที่ห้อง สองมือถือของพะรุงพะรังเต็มไปหมด เมื่อวานเจอพี่ดินรอบนึงแล้ว วันนี้พี่ดินก็มาอีก รอบนี้มากับพี่หมอโก้เพื่อนสนิทของพี่ดิน แล้วก็ยังสนิทกับผมด้วย ดังนั้นกะว่าวันนี้จะหาโอกาสบอกใบ้พี่ทั้งคู่สักหน่อยว่าน้องพบรักสุดน่ารักอยู่ตรงนี้ หวังว่าจะสำเร็จไม่มีตัวร้ายมาผจญเหมือนเมื่อวาน ถัดมาก็คือพี่เจมส์ พี่วิทย์ พี่เอื้อ นอกจากนี้ยังมีสาวๆ อีกสามคน พี่โบว์ พี่ยุ้ย และพี่ริยา ทุกคนที่กล่าวมาผมเคยเจอตอนเข้าค่ายซัมเมอร์ทั้งหมด
ส่วนวาระโอกาสในการรวมตัวกันครั้งนี้ก็คือเลี้ยงฉลองเนื่องจากพี่ดินและพี่โก้ผ่านการเป็นคุณหมอเอ็กซ์เทอร์นเรียบร้อยแล้ว จากนี้ไปก็ได้เป็นพี่หมออินเทอร์นแบบเต็มตัว แต่ผมยังเรียกพี่ดินนะไม่เรียกพี่หมอดิน เพราะมันไม่ชินปาก
พี่ดินกับพี่หมอโก้สนิทกับกลุ่มพี่เปรมเพราะพี่ดินเป็นพี่รหัสของพี่เปรม ส่วนพี่หมอโก้ก็เป็นพี่รหัสของพี่ยุ้ยและยังมีสถานะเป็นพี่หมอผู้รู้ใจอีกตำแหน่ง และวาระโอกาสแห่งการเมาอีกอย่างก็คือ ฉลองที่นักศึกษาแพทย์ปีห้าอย่างพี่เปรม พี่เจมส์ พี่วิทย์ พี่เอื้อ พี่โบว์ พี่ยุ้ย และพี่ริยา เสร็จสิ้นการเข้าวอร์ดและจะได้หยุดพักปิดเทอมเตรียมตัวที่จะเข้าสู่ปีสุดท้ายของการเรียนแพทย์ นั่นคือการเป็นคุณหมอเอ็กซ์เทอร์น ว่าแล้วผมก็หันไปมองหน้าว่าที่คุณหมอสุดหล่อแห่งวงการแพทย์ไทยสักหน่อย แค่ใส่เสื้อยืดเน่าๆ กับกางเกงบอลก็เท่ห์ระเบิดระเบ้อหม้อถังกะละมังแตกหมดแล้ว ชิส์ สะบัดหน้าใส่ซะเลย หล่อไม่เกรงใจชาวบ้านชาวช่องแบบนี้อย่าไปสนใจมากเลยครับ เราวนกลับมาสู่ละครจำเลยรักดีกว่า
หลังจากที่สมาชิกพร้อม กับแกล้มพร้อม วงเหล้าขนาดย่อมก็ก่อตัวขึ้น ผมก็ถูกสาวๆ ทั้งสามคนจับใส่ชุดปัญญาอ่อนรอบนี้เป็นหมีพูห์ แว่วๆ มาว่าพี่เปรมฝากซื้อแทนชุดรีลัคคุมะที่ถูกผมกัดจนยับเยิน ผมอยากจะถามจริงๆ ว่าพี่เปรมไม่สงสัยบ้างเหรอว่าทำไมผมถึงต้องกัดทิ้งน้องรีลัคคุมะของพี่จนเละเทะขนาดนั้น? ชอบนักใช่มั๊ยการทำร้ายจิตใจกันแบบนี้ เรื่องนี้ว่าช้ำใจแล้ว ยังมาเจอความโหดร้ายซ้ำมาอีกเรื่องนั่นคือพี่เปรมไม่สนใจใยดีผมเลย ปล่อยให้ผมเป็นที่เชยชมของชายหญิงมากหน้าหลายตา เดี๋ยวจับฟัด เดี๋ยวจับหอม ประหนึ่งผมเป็นนายเอกหนังเอวีที่โดนรุมโทรมจนบอบช้ำไปทั้งตัว โดยที่ไอ้พี่เปรมเอาแต่นั่งมองและหัวเราะไม่ได้คิดจะช่วยหรือหวงสักนิดเลย
เสียงเฮฮา ร้องเพลง เริ่มลดระดับลงเรื่อยๆ จนถึงตีสอง ปกติวงเหล้าแบบนี้พบได้ทั่วไปในหมู่นักศึกษาโดยเฉพาะผมที่เรียนด้านศิลป์นั้นจะคุ้นชินกับวงเหล้าบ้านๆ แบบนี้เป็นอย่างดี แต่นี่เป็นครั้งแรกที่ทำให้ผมสามารถลบความเชื่อเรื่องเรียนแพทย์แล้วต้องเข้าผับหรูเท่านั้นออกไป ทั้งๆ ที่ทุกคนที่อยู่ในห้องนี้บอกได้เลยว่าเป็นลูกคุณหนูทั้งนั้น แต่ดูแล้วไม่มีใครทำตัวหรูหราฟู่ฟ่าสักคน โดยเฉพาะเวลาจกข้าวเหนียวกับ ซุปหน่อไม้ ลาบหมู ส้มตำ น้ำตก ไก่ย่างจากร้านรถเข็นข้างทางกันแบบเมามันส์ นี่ก็เหมือนกัน กินกันอร่อยไม่มีหันมาป้อนกันสักคำ ให้ผมมองจนต่อมน้ำลายอักเสบก็ไม่เคยจะสนใจกันบ้างเลย น้อยใจโว้ยน้อยใจ!!
นี่แหละครับจำเลยรักเวอร์ชั่นน้องพบรักกับนายหัวเปรม ผมถูกทำร้ายทั้งร่างกายและจิตใจให้บอบช้ำหนักมาก ฮืออ ToT
“แง้งงงงงง” น้อยใจขั้นสุดแล้วนะ!!!
แต่ก็ยังไม่มีใครสนใจเสียงประท้วงจากในใจของผมเลย
ผมมองพี่ดินที่นั่งเกากีต้าร์เบาๆ มีพี่หมอโก้ร้องเพลงคลอ ทั้งคู่เมาได้ที่เลยครับ หน้าเหน้อแดงไปหมดแต่ก็ยังมีอารมณ์สุนทรีย์ หันไปอีกทางก็เจอศพพี่เจมส์ พี่วิทย์ พี่เอื้อ นอนอืดตายอยู่เต็มพื้นที่ ส่วนสาวๆ ทั้งสามกำลังเก็บข้าวของล้างจานและเมาท์กันอยู่ในครัว แล้วพี่เปรมล่ะ? ไปตายแล้วมั้ง?
เหลือบตามองด้วยหางตาสักนิด ไอ้คุณพี่เปรมนั่งตาเชื่อมหน้านิ่งเป็นรูปปั้นอยู่ตรงโซฟา เซ็กซี่ใช่เล่น แต่ก็ดูโหดใช่ย่อย เมาแล้วดูหื่นๆ แบบน่ากลัวชะมัด แต่ถึงอย่างนั้นก็ต้องยอมรับว่าใบหน้าอันเรียบนิ่งเย็นชาแบบนั้นไม่สามารถกลบความหล่อคมของพี่เปรมได้เลย หมั่นไส้จริงๆ
สำรวจรอบห้องอีกครั้งแล้วก็ค่อยขยับตัวกระดึ๊บแบบเนียนๆ ย่องเข้าห้องนอนไปงีบหลับบนเตียงนุ่มๆ ดีกว่า ไม่มีประโยชน์จะอยู่ต่อ เหล้าก็ไม่ได้จิบสับกรึ๊บ ข้าวเหนียวก็ไม่ได้จก แล้วตอนนี้ผมก็รู้สึกปวดเมื่อยตัวไปหมด เพิ่งรู้ตัววันนี้แหละว่าเสน่ห์ของเจ้าเปี๊ยกมันขั้นสุดยอดจริงๆ อิจฉาซะแล้ว แต่จะว่าไปดูพวกพี่ๆ เค้าเฮฮากันแบบนี้ผมก็อดที่จะคิดถึงกลุ่มเพื่อนๆ ของตัวเองขึ้นมาไม่ได้ พวกนั้นคอเหล้าคอทองแดงขั้นเทพกันทั้งนั้น ผมที่ว่าแน่ยังต้องยอมแพ้เลย และนี่ก็เหลือเวลาอีกหนึ่งเดือนกับยี่สิบวันมหาวิทยาลัยผมก็จะเปิดเทอมแล้ว
จะกลับเข้าร่างทันมั๊ยนะ?“หงิงง.. ” กระซิกๆ นี่คือเสียงร้องไห้จากหัวใจดวงน้อยๆ ของผม
ไม่ว่าจะมองทางไหนก็มีแต่หมอกหนามืดดำ ผมคิดไม่ออกว่าจะหาทางออกกับเรื่องนี้ยังไง ผมไม่อยากจะติดอยู่ในร่างของเจ้าเปี๊ยกไปจนตาย ผมอยากจะรู้จริงๆ ว่าผมทำผิดอะไรนักหนาถึงได้ลงโทษกันขนาดนี้
หมับ“เอ๋ง.. ”
ตัวผมลอยสูงขึ้นจากพื้นแบบไม่ทันตั้งตัว จะใครซะอีกละถ้าไม่ใช่นายหัวเปรมนทีป์เจ้าเก่าที่จู่ๆ ก็ลุกพรวดขึ้นมาแล้วคล้าผมอุ้มไว้ด้วยมือข้างเดียว ไอ้ตัวผมก็อยากจะดิ้นเล่นตัวอยู่หรอกนะแต่กลัวว่าถ้าเล่นตัวไปแบบนั้นสวัสดิภาพการอยู่รอดของผมก็จะลดน้อยลงไปด้วยน่ะสิ
พี่เปรมที่เมาแล้วหน้าโคตรหื่นและโหดอุ้มพาผมเดินเข้าไปในห้องนอน แต่แทนที่คิดว่าจะมีน้ำใจไมตรีพาผมมานอน ที่ไหนได้พี่เปรมแค่เดินเข้ามาเปิดลิ้นชักตรงหัวเตียงแล้วใช้มืออีกข้างที่ว่างหยิบพวงกุญแจออกมา อย่าบอกนะว่าพี่เปรมจะเอาผมไปขังลืมในตู้ไหนสักตู้ ไม่นะไม่ ผมยังไม่อยากตาย ผมยังไม่มีเมียไม่มีผัว และที่สำคัญก็คือผมยังอยากจะกลับไปร่างเดิมอยู่
“หงิงๆๆ” ขอร้องอ้อนวอนไว้ชีวิตผมเถอะนะ พี่เปรมสุดหล่อ พี่เปรมสุดเพอร์เฟค พี่เปรมของน้องไอจัง พี่เปรมที่มีความดีพร้อมดั่งคุณชาวีของน้องอารยา ได้โปรดดดดไว้ชีวิตผมด้วย
กริ๊ก“หงิ๊งง” เอ๋??..
ผมมองบานประตูที่เพิ่งปลดล็อคถูกผลักเปิดออกช้าๆ แสงไฟจากภายนอกส่องผ่านเข้าไปด้านในที่มืดสนิท แต่ดวงตาของเจ้าเปี๊ยกก็ทำให้ผมเห็นได้ในความมืดอย่างชัดเจนว่าห้องๆ นี้คือห้องอะไร
มันคือห้องนอนห้องหนึ่ง เป็นห้องนอนปกติธรรมดา เล็กกว่าห้องของพี่เปรมเกือบครึ่ง มันถูกปิดตายมานานเป็นเดือน แม้แต่แม่บ้านก็ไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าไปทำความสะอาด หลายครั้งที่ผมได้แต่เฝ้ามองบานประตูนี้ หวังอยากจะเข้าไปสืบหาจิ๊กซอร์ที่หล่นหาย มันเป็นจิ๊กซอร์ที่ผมเองก็ไม่รู้ว่ามันคือรูปแบบใด เพียงแต่รู้แค่ว่ามันหายไปเท่านั้น
หัวใจของผมเต้นตุบตับระรัว มองหน้าพี่เปรมสลับกับในห้องนอนอยู่ครู่หนึ่ง จนกระทั่งพี่เปรมก้าวผ่านเข้ามาในห้องแล้วหันไปปิดประตูลงล็อค รอบตัวก็ตกอยู่ในความมืดอย่างสมบูรณ์ สองเท้าของพี่เปรมเดินช้าๆ อย่างคนชำนาญทางไปจนถึงเตียง จากนั้นก็ล้มตัวลงนอนโดยมีผมแปะอยู่บนกล้ามเนื้อหน้าท้อง ผมมองไปรอบห้องทุกอย่างยังคงอยู่ในสภาพเดิม แม้แต่ผ้าเช็ดตัวที่ผมได้ใช้เป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะออกไปนั่งรอพี่เปรมที่ห้องรับแขก ตอนนี้มันก็ยังแขวนไว้ตรงหน้าตู้เสื้อผ้าแบบเดิม โต๊ะดราฟที่เขียนงานค้างไว้ ดินสอกับยางลบ และแม้แต่เศษยางลบยังอยู่ในสภาพเดิมไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง
“ห้องนอนเจ้านายมึง.. ”
หูของผมกระดิก ผมชูคอมองที่มาของเสียงพึมพำงึมงำด้วยเสียงแผ่วเบาคล้ายคนละเมอ แต่ต่อให้จะเบาสักแค่ไหนหูใหญ่ๆ ของชิวาวาก็สามารถได้ยินอย่างชัดเจน แม้กระทั่งเสียงจังหวะหัวใจและลมหายใจที่สม่ำเสมอบอกให้รู้ว่าร่างสูงได้เข้าสู่ห้วงนิทราไปแล้ว จะมีก็แต่หัวใจของผมที่อุ่นซ่านยังไงชอบกล..
มันคืออะไรกันนะกับความรู้สึกแบบนี้...
.
.
.
ตื่นมาเช้าวันใหม่ด้วยอาการสิ้นหวังกว่าเดิม เพราะอะไรนะเหรอครับ ก็เพราะว่าผมคาดหวังอย่างเต็มที่ว่าพี่ดินจะช่วยผมได้ คุณยังจำความรู้สึกตอนที่ผมได้เจอกับพี่ดินได้มั๊ย?? ความรู้สึกที่เหมือนฉากสุดซาบซึ้งในหนังรักโรแมนติคนั่นแหละ ในตอนนั้นโลกที่มืดมนของผมกำลังเจิดจรัสสว่างจ้า ราวกับว่าพี่ดินคือเทพธิดานางฟ้าผู้มาช่วยเหลือให้ผมหลุดพ้นจากความทุกข์ทรมาน แต่แล้วเพียงเสี้ยววินาทีที่นายหัวเปรมปรากฏตัว ความหวังที่เรืองแสงอร่ามของผมก็ถูกกระชากลากถูให้ตกสู่ห้วงอเวจีในฉับพลัน และในตอนนี้ความรู้สึกของผมก็แทบจะไม่ต่างกัน ผมที่พยายามจะทำทุกวิถีทางให้พี่ดินรับรู้ว่าผมอยู่ในร่างชิวาวาตัวนี้ เช่น ผมยิ้มแบบที่พี่ดินชอบบอกว่าเป็นรอยยิ้มที่น่ารักที่สุด ผมเต้นท่าตั๊กแตนตำข้าวแบบที่ชอบเลียนแบบจีดราก้อนให้พี่ดินดู ผมทำท่าสะบัดหน้างอนแบบที่พี่ดินชอบล้อบ่อยๆ ว่าแร่ด แต่ความพยายามทั้งหมดของผมก็พังลงอย่างไม่เป็นท่า เพราะเสียงหัวเราะจากผู้เป็นใหญ่แห่งนรกก็ดังลั่นหาว่าผมทำท่าปัญญาอ่อน พลอยทำให้พวกพี่ๆ ที่เพิ่งฟื้นจากแฮงค์เอ๊าท์ฮาลั่นท้องคัดท้องแข็ง
หมดแล้วสินะความหวังเดียวของผม “หงิงงง” ถอนหายใจออกมาอย่างท้อแท้ระคนกลุ้มใจเป็นที่สุด
พี่ๆ ทั้งหลายกลับไปหมดแล้วตั้งแต่ตอนสาย จะเหลืออยู่ก็แค่คุณเจ้าของห้องที่ไม่รู้ทำอะไรอยู่ในห้องนอนตั้งนานสองนาน และต่อให้ผมจะเป็นประเภทชอบกินเผือกกินมันแค่ไหน แต่ความน้อยใจตั้งแต่เมื่อคืนได้ถูกบวกเพิ่มด้วยเรื่องเมื่อเช้าทำให้ตอนนี้ผมโกรธไอ้คุณพี่เปรมจนควันออกหูวิ้งๆ
“ครับๆ.. ขึ้นมาได้เลยครับผมแจ้งพนักงานคอนโดไว้แล้ว..” ยังไม่ทันไร ตัวการมารร้ายก็เดินคุยโทรศัพท์ออกมานอกห้องนอน คราวนี้ใครจะมาอีกล่ะ ผมเบื่อจริงๆ นะเนี่ย
ผมขยับทำตัวให้กลืนไปกับหมอนอิงบนโซฟา ไม่เงยหน้ามอง ไม่แม้แต่จะสนใจอะไรอีกแล้ว แต่อย่างที่โบราณว่าไว้นั่นแหละยิ่งหนียิ่งเจอ
“ไอ้เปี๊ยกเป็นไรไปอีกล่ะมึง เพื่อนกูกลับไปหมดแล้วหงอยเชียวมึง” อย่าๆ อย่ามาทำเป็นพูดดี ก็ใครล่ะที่ทำให้ผมเป็นแบบนี้อะ
นิ่งครับ ผมทำเป็นนิ่ง สะบัดหน้าหนีด้วย คดีเมื่อคืนกับเรื่องเมื่อเช้ายังไม่สะสาง กรุณาอย่ามาสร้างปัญหาใหม่จะดีกว่า ไม่งั้นอย่าหาว่าพบรักไม่เตือนนะ
“ฮ่าๆ ไอ้เปี๊ยกอมตีน” ผมอมตีน แต่พี่อมหมาไว้ในปากเป็นร้อยตัวอะดิ
กำลังจะอ้าปากด่ากะว่าจะเอาให้แก้วหูทะลุไปเลยแต่เสียงออดหน้าห้องก็ดังขึ้นแทนระฆังว่าหมดยก พี่เปรมวางผมลงบนโซฟาเหมือนเดิม แล้วเดินไปเปิดประตู
บุคคลผู้มาเยือนเป็นผู้ชายห้าคนใส่ชุดเอี๊ยมหมีแบบช่างมีสัญลักษณ์บริษัทอะไรสักอย่างอยู่ตรงกระเป๋าหน้าอก และก็มีผู้หญิงหนึ่งแต่งตัวแบบพนักงานออฟฟิตทั่วไป พี่เปรมพูดคุยกับผู้หญิงคนนั้นอย่างเคร่งเครียดโดยมีผู้ชายในชุดช่างช่วยออกความเห็น ก่อนจะพากันเดินดูของต่างๆ ภายในห้องคอนโดนี้ทั้งหมด รวมทั้งห้องนอนของผมด้วย ก็กะว่าจะไม่กินเผือกกินมันแล้วนะ แต่ทำไงได้ละหูของเจ้าเปี๊ยกมันตั้งขึ้นตามสันชาตญาณ(?) เลยได้ยินทั้งหมดว่าคนเหล่านั้นคือคนจากบริษัทรับจ้างขนย้ายสิ่งของต่างๆ ติดที่ยังงงอยู่ตรงที่พี่เปรมจะขนย้ายอะไรอย่างนั้นเหรอถึงต้องจ้างบริษัทขนาดนี้
คุยกันอยู่นานเกือบชั่วโมง พี่เปรมกับคนจากบริษัทเข้าใจตรงกันเป็นที่เรียบร้อย พี่เปรมก็เดินกลับเข้าไปในห้องนอนอีกครั้งก่อนจะเดินออกมาพร้อมกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ยักษ์สองใบ ทำเอาผมอึ้งแดกจุดยาวเป็นหางว่าวเลยทีเดียว...................................................????
เสียงออดหน้าประตูดังขึ้นอีกครั้ง รอบนี้เป็นคุณลุงท่าทางใจดีคนหนึ่ง คุณลุงคนนั้นเดินเข้ามาแล้วเข็นกระเป๋าของพี่เปรมออกไป พี่เปรมอุ้มผมขึ้นมาไว้ในอ้อมแขนแล้วมองดูรอบๆ ห้องอีกครั้ง ในสายตาคมคู่นั้นผมมองเห็นแววตาที่เศร้าแต่ในขณะเดียวกันก็มีประกายของความหวังทออยู่ด้วย ผมเดาไม่ออกจริงๆ ว่าผู้ชายคนนี้กำลังคิดอะไรอยู่
พี่เปรมอุ้มพาผมเดินออกมาจากห้อง เสียงบานประตูที่ปิดลงราวกับว่าจะไม่ได้กลับมาที่นี่อีก ทุกสิ่งทุกอย่างที่เคยเกิดขึ้นก่อนหน้านี้ทั้งหมดรวมทั้งความทรงจำมากมายที่เกิดขึ้นในห้องนั้นถูกปิดไปพร้อมกับบานประตูนั่น เพียงแค่คิดหัวใจของผมก็กระตุกจี๊ดๆ
“บ๊อกๆๆ” พี่เปรมจะพาผมไปไหน? ใจคอผมไม่ดีเลย บอกผมสักนิดสิว่าพี่เปรมกำลังทำอะไรอยู่?
“ชู่วว์” พี่เปรมยกนิ้วขึ้นแตะบนริมฝีปากของตัวเอง คือผมต้องเงียบใช่มั๊ย??
แล้วทำไมผมต้องเงียบด้วย ทำไมผมต้องทำตามพี่เปรมด้วย ผมยังไม่ลืมเรื่องที่โกรธเคืองทั้งหมดหรอกนะ แต่ยอมเงียบก็ได้ว่ะ
ลงลิฟท์มาถึงชั้นลานจอดรถ พี่เปรมวางผมลงบนพื้น แล้วย่อตัวนั่งยองๆ ตามลงมา มือใหญ่ลูบหัวผมแผ่วเบา ก่อนจะล้วงหยิบอะไรบางอย่างจากในกระเป๋าออกมา มันเป็นเข็มขัดหนังเส้นเล็กๆ มีตัวอักษรแอลวีรอบเส้นบอกให้รู้ว่ามันแพงแค่ไหน ตรงปลายเข็มขัดมีแผ่นหนังสี่เหลี่ยมสลักตัวอักษรภาษาอังกฤษ P E A K ซึ่งผมอ่านออกเสียงได้ว่า
‘เผียก’ โครตทุเรศอะ
“กูซื้อนี่ให้มึงเนี่ยเพื่อที่มึงจะได้รู้ว่ามึงมีเจ้าของแล้ว” พูดพร้อมกับใส่เข็มขัดโคตรแพงให้ที่คอเจ้าเปี๊ยก
เอาไงดีล่ะ ผมต้องเขินมั๊ยเนี่ย? ถามจริงๆ นะบอกหน่อยว่าผมควรจะเขินมั๊ย? มีผู้ชายโคตรหล่อ โคตรเก่ง โคตรรวย โคตรใจดี ติดแต่ปากหมาเหี้ยๆ มาพูดจาแบบนี้พร้อมกับสวมของให้เนี่ยมันต้องเขินรึเปล่า?? ไอ้หัวใจน่ะมันโครมครามแทบจะหลุดมาจากอกอยู่รอมร่อ แต่ที่ตระหนักในโลกแห่งความเป็นจริงก็คือพี่เปรมเค้าพูดกับหมาไม่ใช่ผม เพราะฉะนั้นเลิกคิดเข้าข้างตัวเองได้แล้ว
“บ๊อกๆ” ถ้าไม่อยากเห็นหมาหัวใจวายต่อหน้าก็ช่วยกรุณาเลิกทำหน้าตาหล่อด้วย
“เจ้านายมึงชื่อพบรัก ชื่อเล่นว่าไอ จำไว้ด้วยนะมึง” ลูบหัวอย่างอ่อนโยนแล้วตบท้ายด้วยกระตุกยิ้มมุมปากเท่ห์ๆ เห็นแล้วก็ทำได้แค่ร้องตะโกนว่าหล่อเหี้ยจริงๆ เว้ย!!!
“คุณเปรมจะกลับเลยมั๊ยครับ?” คุณลุงคนเดิมที่เข็นกระเป๋าลงมาก่อนหน้าโผล่มาจากไหนก็ไม่รู้จนผมสะดุ้งเฮือกตกใจหูตั้งวิ่งไปหลบข้างขาพี่เปรม
“ไม่ล่ะ ลุงศักดิ์กลับไปก่อนได้เลยครับ เดี๋ยวผมขอพาไอ้เปี๊ยกนี่ไปฉีดวัคซีนที่คลินิกก่อน แล้วก็จะพาไปเดินเล่นที่สวนสาธารณะสักหน่อย”
อ้อ ลุงชื่อศักดิ์ แล้วลุกศักดิ์แกก็เดินจากไป ทิ้งให้ผมยืนมองหางกระดิกอยู่ที่เดิม แต่เดี๋ยวๆ นะ ฉีดวัคซงวัคซีนอะไร?! เมื่อกี้ผมได้ยินผิดใช่มั๊ย? หวังว่าคงหูฝาดไป อย่ามาฉีดอะไรผมทั้งนั้นเพราะผมกลัวเข็มยิ่งชีพ ไม่เอาๆ
“เอาล่ะไอ้เปี๊ยกวันนี้กูจะอยู่กับมึงทั้งวัน กูใจดีใช่มั๊ยล่ะ”
“บ๊อก” ก็นิดนึงนะ
“กูให้มึงเป็นตุ๊กตาหน้ารถเชียวนะ เพราะฉะนั้นนั่งให้เรียบร้อยนะมึง อย่าซน เข้าใจ?”
“บ๊อก” อืม เข้าใจก็ได้
ก็แค่ได้เป็นตุ๊กตาหน้ารถเบนซ์เมอร์ซิเดสเบนซ์สปอร์ตคูเป้สองศูนย์หนึ่งห้า ที่มีสารถีหล่อเหี้ยๆ มันไม่ได้ทำให้น้องไอจังของคุณแม่เจโกะตื่นเต้นอะไรมากมายหรอกนะ
จริงๆ นะ..........
.............. เชื่อดิTBC...
ขอบคุณทุกความคิดเห็นมากๆๆ เลยนะคะ
มันคือกำลังใจที่ดีเยี่ยมสำหรับรินจริงๆ เลยคะ 
หัวข้อ: (◕‿◕✿Miracle of ⓛⓞⓥⓔ❀•ผมเรียกมันว่าปาฏิหาริย์แห่งรัก•❀-แจ้งข่าวPre-Order- P.81 (อ่าน 536567 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก