Miracle of LOVE ผมเรียกมันว่าปาฏิหาริย์แห่งรัก
-11-
ผมรู้สึกมึนหัวและเปลือกตาหนักอึ้งไปหมดอยากจะนอนต่อเหลือเกินเหมือนยังนอนไม่อิ่ม
‘น้องไอตื่นได้แล้วลูก อย่านอนทับตะวัน ประเดี๋ยวได้หลับตายกันพอดี’ เสียงของพ่อดังอยู่ข้างเตียง มือใหญ่ของพ่อจับผมเขย่าตัวเบาๆ
‘น้องไอไม่เอาอย่าเป็นเด็กขี้เซาแบบนี้’ รับรู้ด้วยสันชาตญาณว่าถ้าผมไม่ลืมตาขึ้นในทันทีพ่อคงได้หยิบไม้เรียวมาตีผมแน่ๆ
พ่อไม่เคยตีผมจริงๆ หรอกครับ แค่ขู่ไปแบบนั้น แต่ผมก็ไม่ค่อยถูกชะตากับไม้เรียวนักอย่าได้เจอหน้ากันจะดีที่สุด เพราะฉะนั้นผมจึงพยายามเปิดเปลือกตาขึ้น ในแสงสีขาวสลัว ผมเห็นพ่อส่งยิ้มมาให้ มันเป็นรอยยิ้มที่อบอุ่นละมุน มือใหญ่ข้างเดิมที่เขย่าผมเมื่อครู่ยกขึ้นลูบหัวผมเบาๆ
‘เก่งมากลูก น้องไอของพ่อเก่งที่สุด’ ผมส่งยิ้มให้พ่อ แล้วคว้ามือพ่อมาจับไว้ มือของพ่อใหญ่กว่ามือของผมมาก ทั้งใหญ่และอบอุ่น
‘ก็น้องไอลูกพ่อนี่นา’ แม้ใครๆ จะบอก ว่าผมเป็นลูกแม่ ถอดแม่มายังกับพิมพ์เดียวกัน แต่ผมก็มั่นในว่าผมได้รับความหล่อ เท่ห์ เก่งและฉลาดมาจากพ่อแบบเต็มๆ เช่นเดียวกัน
ผมกระพริบตาอยู่หลายครั้งเพื่อจะปรับสมดุลทางสายตา สมองยังมึนตุบๆ เล็กน้อย และผมก็รู้สึกได้ว่าร่างกายของผมเหมือนจะเป็นเหน็บชา นี่ผมนอนอยู่ท่าเดียวนานกี่ชั่วโมงกันละเนี่ยถึงได้ขยับแขนขาแทบไม่ได้เลย ด้วยความตกใจผมกำลังจะหันไปร้องเรียกให้พ่อช่วย แต่กลับเจอแม่แทน
“น้องไอจัง” ดวงตาของแม่แดงก่ำบวมช้ำ ในขณะที่ริมฝีปากกำลังระบายรอยยิ้มกว้าง
“แม่...” ผมร้องเรียกแม่ด้วยเสียงที่แหบแห้งจนน่าตกใจ
คุณป้าในชุดสีขาวสะอาดที่รู้ได้ทันทีว่าคือคุณพยาบาล จู่ๆ ก็โผล่มายังกับซุปเปอร์วู๊แมนแทรกตัวเข้ามาแยกผมกับแม่ออกจากกันด้วยมารยาทที่ดีงาม จากนั้นคุณป้าพยาบาลก็ให้ผมค่อยๆ จิบน้ำอุ่นจนรู้สึกชุ่มคอ จังหวะนี้เองที่ผมเพิ่งได้สังเกตรอบตัว พร้อมๆ กับสัมผัสได้ถึงความเคว้งคว้างที่ลอยวนอยู่ในห้วงหัวใจที่รับรู้ความจริงว่าพ่อได้จากผมไปแล้ว จากไปอย่างไม่มีวันกลับ..
คุณป้าพยาบาลถอยทัพไปยืนอีกฟากเตียง แล้วคุณหมอที่มีชื่อปักตรงหน้าอกว่า แพทย์หญิง ดร.สายธาร อัศววิรุณฉาย เดินเข้ามายืนส่งยิ้มที่แสนคุ้นเคยให้ผม
“สวัสดีค่ะ”
“ค... ครับ”
“รู้สึกปวดหัวหรือปวดตรงไหนของร่างกายบ้างรึเปล่าค่ะ” คุณหมอถามไปก็จดอะไรยิกๆ ในกระดานที่ถือไว้ไปด้วย
“ปวดหัวนิดหน่อยครับ”
“นั่นคงเกิดจากการผ่าตัดค่ะ แต่อีกไม่กี่วันก็หายดีแล้วค่ะ” พูดจบก็ตรวจชีพจร อัตราการเต้นของหัวใจ และอะไรอีกมากมายบนร่างกายผมโดยมีคุณป้าพยาบาลคอยช่วย ซึ่งผมก็แอบมองนามสกุลที่ปักอยู่บนเสื้อกาวน์ของคุณหมออยู่หลายครั้ง จนคุณหมอตรวจเสร็จก็หยิบกระดานขึ้นมาจดอีก
“บอกคุณหมอสิคะว่าชื่ออะไร นามสกุลอะไร?” ส่งยิ้มให้ผม มันเป็นรอยยิ้มที่ผมเคยเห็นบ่อยๆ
“ชื่อพบรัก นามสกุลรัชชารักษ์ ครับ” คำตอบของผมทำให้คนทั้งห้องยิ้มได้
“ผู้หญิงคนนี้เป็นอะไรกับผู้ป่วยคะ?” ทันทีที่คุณหมอหันไปทางแม่
ผมมองหน้าแม่ที่ปาดน้ำตาป้อยๆ ยืนลุ้นอย่างกับว่าผมกำลังตอบคำถามรอบชิงมงกุฎฝังเพชรร้อยยี่สิบกะรัตพร้อมสายสะพายจากเวทีมิสไทยแลนด์กาแลคซี่
“โอก้าซัง.. เอ่อ ผมหมายถึงเป็นคุณแม่ของผมน่ะครับ” แม่ยกมือปิดปากกลั้นเสียงกรีดร้องด้วยความดีใจ ในแววตาคู่นั้นบ่งบอกชัดว่าแม่อยากจะตะโกนให้โลกรู้ว่า ‘เค้าคือลูกชายของชั้น’ เห็นแล้วผมอยากจะย่อตัวลงไปรับมงกุฎพร้อมสายสะพายให้แม่ภูมิใจเสียตอนนี้เลยจริงๆ
“แล้วจำได้มั๊ยคะ ว่าทำไมถึงมานอนอยู่ที่โรงพยาบาล?” มันเหมือนคำถามจิตวิทยานะครับ ทดสอบความทรงจำอะไรทำนองนี้
ผมนิ่งเงียบไปครู่ใหญ่ หลับตาลงแล้วคิดทบทวนเรื่องราวมากมายที่พอจะจำได้ เรื่องอะไรไม่สำคัญก็ข้ามผ่านมันไป เก็บเอาไว้แค่เรื่องที่อยากจำก็พอ
“ผม.... โดนรถชนครับ” ได้ยินคำตอบนี้ของผมเข้าไป ผมก็ได้รับรอยยิ้มอันปลื้มปิติจากทุกคน
คุณหมอลดกระดานลงไว้ข้างกาย แล้วมองผมด้วยสายตาเอ็นดู
“ตอนที่ผู้ป่วยหลับไป ฝันถึงอะไรอยู่คะ บอกคุณหมอได้มั๊ย?”
ตอนหลับไปผมฝันถึงอะไรอยู่อย่างนั้นเหรอ? ผมทบทวนคำถามแล้วมองเพดานสีขาวสะอาดตาด้านบน มองแล้วมองเล่าก็ไม่เจอจิ้งจกเดินผ่านมาให้ทักทายสักตัว ผมจึงหันกลับไปหาคุณหมอพร้อมฉีกยิ้มกว้าง
“ผมไม่ได้ฝันอะไรเลยครับ” ตอบตามความจริงทุกอย่าง
คุณหมอพยักหน้ายิ้มๆ กับผม ก่อนจะหันไปพูดอะไรบางอย่างกับคุณป้าพยาบาลอีกสองสามประโยค หลังจากนั้นก็หันไปพยักหน้าให้แม่ที่ราวกับกำลังยืนรอช่วงเวลานี้อยู่นานแล้ว พอได้รับสัญญาณจากคุณหมอ แม่ก็ถลาตัวเข้ามาอย่างไว จับมือผมไว้แน่น
“เดี๋ยวจะมีการตรวจร่างกายโดยรวมอีกรอบนะคะ และพรุ่งนี้จะต้องมีการทำเอ็มอาร์ไอ ซีทีแสกน รวมทั้งทำกายภาพด้วย เพราะนอนมานานกล้ามเนื้อจะอ่อนแรงได้ง่าย ยังไงอยู่ดูอาการต่ออีกสามสี่วันก่อน ถ้าผลออกมาปกติดีก็กลับบ้านได้ค่ะ”
“ครับ” ผมส่งยิ้มให้คุณหมอ และมองส่งจนคุณหมอและคุณป้าพยาบาลเดินออกจากห้องไป ซึ่งสวนทางกับคุณลุงโทมัสพอดี ทั้งคู่ทักทายกันเล็กน้อย
คุณลุงโทมัส เป็นพ่อเลี้ยงของผมครับ ผมเรียกพ่อเลี้ยงว่าคุณลุง ส่วนเด็กผู้หญิงตัวเล็ก ผมบลอนด์ ที่คุณลุงอุ้มอยู่นั้นคือน้องสาวของผมครับ อายุสองขวบ เรามีแม่คนเดียวกัน เธอชื่อไอด้า รูปร่างหน้าตาได้คุณลุงมาทั้งหมด จะมีก็แค่สีผิวและลักยิ้มข้างแก้มเท่านั้นที่เหมือนแม่และผม
“ลูกรักของแม่ ฮึก..” น้ำตาของแม่ไหลออกมา
ไม่รู้ว่าผมมาอยู่จุดนี้ได้ยังไง จุดที่ทำให้แม่ร้องไห้เสียใจด้วยความเจ็บปวดเพราะผมที่ไม่คิดดูแลตัวเองให้ดี ถ้าผมคิดถึงแม่มากกว่านี้ ผมคงไม่ทำตัวงี่เง่าแบบนั้น ประสบการณ์อันเลวร้ายครั้งนี้เป็นบทเรียนที่ดีสำหรับผมไปจนวันตาย
“น้องไอขอโทษครับแม่” ขอโทษสำหรับทุกๆ อย่าง
ผมอยากจะโอบกอดแม่ แต่ด้วยสภาพอาการทางร่างกายในตอนนี้ผมทำได้แค่นอนร้องไห้นิ่งๆ รับอ้อมกอดของแม่ อ้อมกอดที่ผมโหยหายิ่งกว่าสิ่งใด ราวกับได้ปลดแอกพันธนาการแห่งความทุกข์ระทมออกไปจากชีวิตนี้เสียที
เราแม่ลูกมัวแต่กอดรัดกันจนลืมอีกสองชีวิตที่ยืนมองและส่งยิ้มมาให้ ผมหันไปมองคุณลุงโทมัสแล้วพยายามจะยกมือไหว้ แต่ก็ไม่สำเร็จ ท่านจึงเดินมาหาผมด้วยรอยยิ้มที่แสนใจดี ลูบหัวผมอย่างอ่อนโยน ส่วนน้องสาวของผมก็อ้อแอ้ไปตามเรื่องตามราวของเด็ก ผมกับน้องไอด้าไม่ค่อยสนิทกันเท่าไหร่ อาจจะเป็นเพราะเราไม่ได้โตมาด้วยกัน ตั้งแต่ไอด้าลืมตาดูโลก นี่เป็นครั้งที่สองที่ผมได้เจอน้องสาว ส่วนครั้งแรกก็ตอนที่น้องอายุได้แค่แปดวัน
สถานการณ์กลับมาสู่สภาวะปกติ แม่บอกว่าพี่ดิน ไอ้ดีนและคุณลุงเด่นกับคุณป้าพิมพ์กำลังรีบมาที่โรงพยาบาล ทุกคนเป็นห่วงผมมาก นอกจากนั้นก็เป็นเรื่องสัพเพเหระในระหว่างที่ผมนอนหมดสติอยู่ ผมหันมองข้างหัวเตียง ดอกไม้หลากสีสันถูกจัดเป็นช่อกลมๆ ปักอยู่ในแจกัน มันยังสดอยู่ แต่ก็ดูรู้ว่าคงอยู่แบบนี้มาตั้งแต่เมื่อวาน
“แม่ครับ วันนี้วันที่เท่าไหร่แล้วครับ?”
“วันที่สิบห้าพฤษภาคมจ๊ะ”
อีกสองอาทิตย์ก็จะเปิดเทอมแล้วสินะ
“แม่ครับ..”
“ว่าไงจ๊ะ?”
“น้องไอคิดถึงแม่ และน้องไอก็รักแม่มากนะครับ”
“แม่ก็เช่นกันจ๊ะ”
ผมสัญญานะครับแม่ว่าจากนี้ถ้าผมจะรักใครสักคน ผมจะมีสติให้มากกว่าเดิม และจะไม่เป็นไอ้โง่ให้ใครมาหลอกง่ายๆ อีกครับ..
.
.
.
.
อยู่รอดูอาการต่อที่โรงพยาบาลอีกสี่วันเต็ม คุณหมอก็อนุญาตให้ผมกลับมาพักฟื้นที่บ้านได้ แต่ยังคงต้องไปตรวจร่างกายตามที่คุณหมอนัดอยู่ตลอด และตอนนี้ผมก็กลับมาอยู่บ้านได้สองวันแล้ว มีหลายอย่างเปลี่ยนไปในช่วงที่ผมไม่อยู่ อย่างแรกคือห้องนอนของผมถูกย้ายจากห้องเดิมให้มาอยู่ห้องใหญ่ ซึ่งเคยเป็นห้องนอนของพ่อกับแม่ ส่วนห้องนอนเก่าของผมก็ยกให้น้องไอด้าไป ในขณะที่แม่และลุงโทมัสนอนที่ห้องรับรองแขก ผมไม่ได้ถามเหตุผลกับแม่ว่าทำไมถึงทำแบบนี้ เพราะผมรู้จักแม่ดีกว่าใคร และรู้ว่าแม่รักผมและรักพ่อมากแค่ไหน
ผมขยับมือข้างขวาที่จับดินสอไว้ลงบนกระดาษปอนด์ เพราะไม่ได้จับดินสอวาดรูปมานาน การขยับข้อมือยังค่อนข้างติดขัด อีกแปดวันก็จะเปิดเทอม ผมจึงต้องซ้อมมือให้มากเพื่อที่จะได้กลับไปเป็นปกติได้ทันเปิดเรียน แต่ผมก็แทบจะไม่มีสมาธิเลยเพราะว่ามีสายตาตี๋ๆ คู่หนึ่งกำลังจับจ้องผมอยู่แทบจะตลอดเวลา
“มีอะไรก็พูดมา” ความอดทนของผมมันหมดลงแล้วครับ
“มึงรู้ว่ากูกำลังจะถามอะไร?” ไอ้เพื่อนรักมันทำเสียงเข้ม แต่ขอโทษนะเพื่อน กูไม่กลัวสักนิด
“กูจะไปตรัสรู้กับมึงได้ไงว่ะ”
“งั้นถ้ากูถามมึงต้องตอบกูตรงๆ”
“อืม” จะพยายามละกัน
“มึงไปทำอะไรที่คอนโดของพี่ชายปิ่น” ไอ้ดีนมันถามผมพร้อมๆ กับพยายามใช้สายตากดดัน ผมรู้ได้โดยที่ไม่ต้องเงยหน้าหันไปมองไอ้ดีนด้วยซ้ำ ผมเองก็ไม่ได้แปลกใจอะไรในคำถามของมันเหมือนกัน จะมีสักกี่เรื่องกันเชียวที่ทำให้ไอ้ดีนอยากกินเผือกจนถึงขนาดต้องยอมเสียมาดคุณชายแบบนี้
“ไปหาผัวมั้ง” ผมตวัดปลายดินสอลงน้ำหนักในจุดที่ควรจะเป็นเงา จากนั้นก็ลากเส้นในส่วนอื่นๆ ให้ภาพออกมาสมบูรณ์
แต่ผมว่ามันมีอะไรผิดปกตินะ ผมขมวดคิ้วเล็กน้อยกับความเงียบที่ไม่น่าจะเกิดขึ้นแล้วหยุดจังหวะพักมือครู่หนึ่ง เพื่อจะหันไปมองเพื่อนรักสักนิดว่ายังสบายดีอยู่รึเปล่า และผมก็ได้พบว่าเพื่อนของผมโดนสต๊าฟไปเสียแล้ว จะบอกว่าไงดีครับ เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่ผมเห็นไอ้ดีนอ้าปากเหวอ ตาค้าง พูดอะไรไม่ออกได้แต่ทำหน้าแดกจุดยาวเป็นหมื่นลี้
ด้วยความเป็นห่วงและความปรารถนาดี ผมจึงยกบาทาอันสะอาดบริสุทธิ์ของตัวเองขึ้นมาแล้วนาบลงบนใบหน้าหล่อตี๋นั่น มันสะดุ้งสบถเสียงดังแล้วด่าผมเป็นไฟแล่บพร้อมกับปัดตีนผมออกพัลวัน ผมก็ได้แต่หัวเราะ ท่าทางสติมันจะกลับมาครบถ้วนแล้วครับ
ผมกลับมาสนใจงานในมือต่อ ปล่อยให้ไอ้ดีนยกมือขึ้นถูหน้าไปพ่นคำด่าไปอยู่คนเดียว จนบรรยากาศกลับมาเงียบอีกครั้ง แต่ผมรู้ว่าครั้งนี้จะเงียบไม่นาน ผมจึงนับหนึ่งถึงสามในใจ
“พบรัก มึงเป็นเกย์เหรอว่ะ?”
ผมตวัดหางตาใส่ไอ้ดีน ดูเหมือนมันจะตกใจกับปฏิกิริยาของผม
“กูถามเฉยๆ ไม่ได้รังเกียจนะเว้ย ไม่ต้องมามองกูแบบนั้น ไอ้ห่านี่” ไอ้ดีนหน้าเจื่อนลงเล็กน้อย แล้วแกล้งทำเป็นหลบตาไปทางอื่น ยกมือขึ้นเกาแก้ม ผมเห็นแล้วก็อยากจะหัวเราะเสียงดัง ผมเพิ่งรู้ว่าไอ้ดีนมันกลัวผมขนาดนี้ มีเพื่อนตัวโตเท่าควายแต่ป๊อดชิปหาย
“เกย์นี่มันคือผู้ชายชอบผู้ชายใช่ป่ะว่ะ แต่กูก็ยังชอบผู้หญิงนะ” ผมพูดขึ้นโดยที่สายตายังคงจ้องอยู่ที่ปลายดินสอ
“อ้าว แล้วเมื่อกี้มึงบอกว่าไป....”
“กูก็พูดไปอย่างนั้นแหละ กูเองก็จำไม่ได้แระว่าไปที่นั่นทำไม” ผมยักไหล่ แล้วมองออกไปนอกหน้าต่าง ท้องฟ้าวันนี้สวยดีแฮะ
ด้วยท่าทางของผมที่คงไปโดนปุ่มหมั่นไส้ของไอ้ดีนเข้า มันจึงสบถเสียงดังก่อนจะหยิบตุ๊กตาปาใส่ผมที่กำลังใจลอยไปกับก้อนเมฆสีขาวบนท้องฟ้า ผมจึงถูกตุ๊กตาเต่าแซมมี่อัดเข้ากลางหน้าจังๆ เลยครับ
“มึงเกือบทำกูตกใจหมดเลยไอ้เพื่อนเชี่ย”
“มึงตกใจ??.. งั้นถ้าสมมติว่ากูบอกว่ากูไปหาผัวจริงๆ แล้วกูเป็นเกย์จริงๆ มึงก็คงรังเกียจกูสินะ” ผมจับตุ๊กตาเต่าวางไว้ข้างๆ แล้วหันกลับไปมองหน้ามัน จ้องเข้าไปในดวงตาเล็กจิ๋วคู่นั้น
เราเป็นเพื่อนกันมานาน นานมากจนที่สามารถอ่านความรู้สึกจากสายตานั้นได้ และตอนนี้ไอ้ดีนกำลังสับสน แต่ก็แค่ไม่นานความสับสนของมันก็จางหายไป หลงเหลือแค่ความมั่นใจและรอยยิ้มกวนเบื้องล่าง
“กูว่ามันก็เหมาะกับมึงดีนะ ตัวเล็กๆ บางๆ น่ารักยังกับตุ๊กตาญี่ปุ่น ผิวนี่ก็โคตรขาวโคตรเนียน ตากลมๆ ขนตาก็ยาว แก้มโคตรใส มีลักยิ้มอีกต่างหาก มึงก็เหมาะสมที่จะมีผัวว่ะ ไม่แปลกและกูก็ไม่รังเกียจด้วย มีแต่จะสนับสนุนให้เพื่อนมีผัวอย่างเป็นทางการ” ไอ้ดีนยืดอกฉีกยิ้มอย่างภาคภูมิใจ แต่ขอโทษนะ
“ไอ้สัส” ผมสบถออกมาเบาๆ ก่อนจะยกเท้ายันตรงอกแน่นๆ ของไอ้ดีนไปโครมใหญ่ จนมันลงไปนอนหงายอยู่บนพื้น แต่ก็ไม่ได้เข็ดหลาบอะไรหรอกนะ ปากของไอ้ดีนยิ่งกว่ากรรไกร พ่นด่าผมไฟแล่บกว่าเดิมอีก
ออดเสียงออดหน้าบ้านดังขึ้น ทำให้ไอ้ดีนที่กำลังรวบรวมเอาสัตว์ครึ่งบกครึ่งน้ำมายำรวมกันต้องหยุดชะงักลงกลางคัน ผมหันไปมองทางฝั่งระเบียง ตรงประตูรั้วมีรถยุโรปคันหรูคันหนึ่งจอดอยู่ แต่ก็ไม่คิดจะสนใจอะไรมากกว่านั้นเพราะคิดว่าคงเป็นเพื่อนแม่หรือไม่ก็เพื่อนของลุงโทมัส ไอ้ดีนเองก็ไม่ได้สนใจว่าใครจะมาใครจะไป มันหันไปมองแว่บนึงแล้วก็ตั้งท่าเตรียมจะจับผมมาซักฟอกต่ออย่างไม่ยอมลดละ ส่วนผมก็ได้แต่อืมๆ เออๆ ไปตามเรื่องตามราวแค่ไม่อยากให้เพื่อนรักน้อยใจก็เท่านั้น เพราะเอาจริงๆ แล้วผมก็จำอะไรไม่ได้หรอก ไม่ว่าจะเรื่องอะไรก่อนหน้าผมก็จำไม่ได้ทั้งนั้น
ถามตอบอยู่หลายคำถาม เรื่องราวก็ยังไม่ไปถึงไหน ไอ้ดีนที่อยากกินเผือกร้อนๆ ก็เลยเริ่มหงุดหงิดกับความพิรี้พิไรของผม ไอ้ดีนหยิบหมอนข้างมาฟาดใส่ผมหลายยก และสุดท้ายก็คว้าผ้าห่มจะเอามารัดคอผม แต่เสียงกุกๆ กักๆ ตรงหน้าประตูห้องทำให้ผมกับไอ้ดีนได้แต่มองหน้ากัน กลางวันแสกๆ แบบนี้คงไม่มีผีออกมาหลอกนะ ผมในฐานะเจ้าของบ้าน เจ้าของห้อง และผู้ชายที่แมนเกินร้อยจึงอาสาลุกขึ้นไปแง้มประตูดู หันซ้ายหันขวาก็ไม่เจออะไร แต่พอทำท่าจะปิดประตูเท่านั้นแหละ ผมก็แทบเยี่ยวราดกับลูกกะตาดำกลมโตโปนๆ ที่กำลังมองผมอยู่
“บ๊อกๆ” สตั๊นไปห้าวินาที
“น้องเปี๊ยก....” อาการช็อคทำให้เสียงของผมเบาหวิว
เมื่อสติค่อยๆ กลับมา ผมจึงย่อตัวลงนั่งมองน้องหมาตัวน้อย ผมรู้สึกได้ทันทีว่าขอบตาของผมร้อนผ่าว
“บ๊อกๆ” มันทักทายและยิ้มให้ผม
พูดอะไรไม่ออกสักคำ ผมปาดน้ำตาบนแก้ม แล้วอุ้มน้องหมาชิวาวาขึ้นมากอดแนบอก ก้มลงจูบกระหม่อมเล็กๆ ซ้ำๆ ความรู้สึกมากมายจนไม่สามารถบรรยายออกมาได้
“เฮ้ย! หมาใครเนี่ย?” ไอ้ดีนโผล่มาก็เสียงดังใส่จนน้องหมาจนมันสะดุ้งตกใจ
“หมากู” ผมเดินกลับเข้ามาในห้องพร้อมลูบหัวปลอบโยนเจ้าตัวเล็กในอ้อมแขน
“หมามึง?! เมื่อไหร่ ทำไมกูไม่เห็นจะรู้เรื่อง” มันทำอย่างกับว่าเรื่องที่ผมเลี้ยงน้องหมาเป็นเรื่องใหญ่โตระดับชาติ คุณมึงจะโอเว่อร์ไปไหนเนี่ย
“งั้นก็รู้ซะสิ” ตวัดหางตาใส่มัน พร้อมกับรอยยิ้มที่จุดขึ้นตรงมุมปาก แค่นั้นแหละไอ้ดีนเงียบเป็นเป่าสากเลยครับ
“บ๊อกๆๆ” น้องเปี๊ยกบอกว่าอย่าเพิ่งเงียบสิ นี่มันเป็นเพียงแค่การเริ่มต้นเองนะ
ถูกต้องแล้วครับ ชีวิตของผมกับน้องเปี๊ยกยังมีอะไรต้องทำอีกเยอะ ผมวางน้องเปี๊ยกลงบนเตียง ลูบหัวมันด้วยความคิดถึง สักพักก็มีคนมาเคาะประตู รอบนี้ไอ้ดีนลุกขึ้นไปเปิด แม่ของผมก็เดินเข้ามาพร้อมตะกร้าใบใหญ่ โดยมีลุงโทมัสยกกล่องกระดาษลายมิกกี้เมาท์เดินตามหลังเข้ามา
“ขอบคุณครับแม่ ขอบคุณครับคุณลุง” ผมลุกขึ้นรับของจากแม่ ส่วนไอ้ดีนก็ช่วยรับกล่องจากลุงโทมัส
“แม่เคยเจอน้องเปียกด้วยนะ” แม่บอกผมด้วยรอยยิ้ม น้องเปี๊ยกก็เห่าบ๊อกๆ อย่างน่าเอ็นดูกลับไปด้วย แต่แม่ครับ น้องชื่อเปี๊ยกครับ ไม่ใช่เปียก...
“น้องเผียกน่าล๊าก” นี่เป็นสำเนียงของลุงโทมัสครับ
“บ๊อกๆ” แม้แต่น้องเปี๊ยกยังหัวเราะเลย
สำเนียงญี่ปุ่นก็เปียก สำเนียงฝรั่งก็เผียก ช่างเป็นชื่อที่น่ารักจริงๆ ผมส่งยิ้มให้แม่และลุงโทมัสที่เดินออกจากห้องไป แต่พอหันกลับมาก็เจอหน้าไอ้ดีนที่เอ๋อแดกยิ่งกว่าเดิม
“มีกูคนเดียวที่เพิ่งรู้ว่ามึงเลี้ยงหมา” มันชี้หน้าตัวเองประมาณว่ามีกูโง่อยู่คนเดียวงั้นเหรอ เห็นแล้วก็สงสารมันนะ ไอ้ดีนมันคงจะน้อยใจที่มันเป็นคนสุดท้ายที่รู้เรื่องนี้ ผมควรจะพูดปลอบใจเพื่อนรักของผมยังไงดีนะ
“เออ” คำเดียวสั้นๆ กะทัดรัดและชัดเจน
จบคำตอบของผม เพื่อนสุดที่รักก็ยกตีนขึ้นยันผมเต็มแรง แล้วผมพูดอะไรผิดเหรอ ไอ้ดีนถึงได้ทำกับผมแบบนี้ กระซิกๆ เสียใจจังเลย T^T
.
.
.
.
.
.
.
TBC...
ลืมนิยายเรื่องนี้กันรึยังค่ะ??
มาต่อให้แล้วน๊า อย่าเพิ่งเบื่อและทิ้งกันไปก่อนะคะ
หัวข้อ: (◕‿◕✿Miracle of ⓛⓞⓥⓔ❀•ผมเรียกมันว่าปาฏิหาริย์แห่งรัก•❀-แจ้งข่าวPre-Order- P.81 (อ่าน 538828 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก