Miracle of LOVE ผมเรียกมันว่าปาฏิหาริย์แห่งรัก
-12-
เปิดเทอมแล้วครับ..
ผมเป็นนักศึกษาชั้นปีที่สามแล้ว ปีนี้งานค่อนข้างเยอะ พวกวิชาพื้นฐานแทบไม่มี จะมีเฉพาะวิชาทางการออกแบบภายในโดยเฉพาะ แค่เปิดเรียนได้ไม่กี่วันอาจารย์ก็สั่งงานมาได้โหดมาก อาจารย์ให้โจทย์เป็นแปลนห้องๆ หนึ่งมา แล้วให้เราใช้จินตนาการลงไปว่าอยากจะทำร้านอาหารอะไรโดยใช้แปลนที่อาจารย์กำหนดให้เป็นหลัก ผมรู้ขั้นตอนดีว่าตามโจทย์ที่อาจารย์กำหนดขั้นตอนแรกคือเราต้องศึกษาข้อมูลเกี่ยวกับประเภทของร้านอาหารก่อน จากนั้นก็ค่อยเลือกจุดที่เราสนใจมาใช้เป็นคอนเซ็ปต์ในการออกแบบ แต่น่าแปลกมากที่ผมคิดอะไรไม่ออกเลย รูปพื้นที่สี่เหลี่ยมผืนผ้าที่อยู่บนกระดาษเหมือนหลุมสีขาวขนาดใหญ่ที่เกิดขึ้นในสมอง ผมมองดูเพื่อนๆ รอบกาย ทุกคนกำลังปรึกษาหารือกันเบาๆ แม้แต่ไอ้ดีนก็ยังนั่งบ่นงึมงำกับแปลนงาน กำหนดส่งงานคืออีกหนึ่งเดือนข้างหน้า ผมจึงเก็บแปลนเตรียบลุกออกจากห้องเมื่อหมดคาบเรียนของวันนี้
“เฮ้ย! ไปไหนว่ะมึง” ไอ้ดีนคว้าแขนผมไว้ มันทำหน้าแปลกใจที่เห็นผมลุกขึ้น
“กลับบ้าน...” ก็แค่จะกลับบ้านทำไมต้องทำหน้าแบบนั้นด้วย
คิ้วเข้มๆ ของไอ้ดีนขมวดแทบจะเป็นปม ดวงตาเล็กๆ หรี่มองผมราวกำลังจับผิดอะไรบางอย่าง ผมยกยิ้มมุมปากส่งให้มัน ไอ้ดีนจึงยอมปล่อยแขนของผม แล้วรีบเก็บข้าวของเดินตามผมออกมา
ตั้งแต่ออกจากโรงพยาบาลมาไอ้ดีนทำตัวแทบจะเป็นเงาของผม ยิ่งเปิดเทอมมานี่มันไม่ยอมให้ผมห่างจากสายตาเลยด้วยซ้ำ ขนาดจะไปห้องน้ำมันยังลุกตามผมไปด้วย ผมรู้ดีว่าไอ้ดีนมันเป็นห่วงผม เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับผมนั้นไอ้ดีนก็โทษตัวมันเองว่าถ้าหากตอนนั้นมันไม่ติดสาวจนแทบไม่ได้เจอหน้าผมเรื่องราวทั้งหมดอาจจะไม่เกิดขึ้น แม้แต่แม่ก็ยังคงแอบร้องไห้เมื่อคิดถึงช่วงเวลาที่ผมเป็นเจ้าชายนิทรา แม่โทษตัวเองว่าเพราะทิ้งผมไปมีครอบครัวใหม่ จึงไม่ได้อยู่ดูแลผมอย่างเต็มที่ ทุกคนที่รักผมต่างโทษว่าเป็นความผิดของตัวเองทั้งนั้น ไม่มีใครตำหนิว่าเป็นความผิดของผมเลย นั่นมันยิ่งทำให้ผมรู้สึกแย่มากกว่าเดิม
เรานั่งรถเมล์กลับบ้าน ที่จริงไอ้ดีนก็มีรถนะครับ คุณลุงเด่นกับคุณป้าพิมพ์ซื้อให้มันเป็นของขวัญตอนสอบเข้ามหาวิทยาลัยได้ แต่การจราจรที่โคตรจะเป็นอัมพาตแถวๆ มหาลัยบวกกับพื้นที่ที่มีจำกัด นานทีปีหนมันจึงจะเอาลูกรักมาเรียนด้วย ดังนั้นพาหนะที่ใช้ในการเดินทางสำหรับคุณหนูอย่างพวกเราก็คือรถเมล์นี่แหละครับ สะดวกดี นั่งรวดเดียวจากมหาลัยยาวถึงหน้าหมู่บ้านเลย เดินต่อเข้าบ้านอีกกิโลกว่าๆ ถือว่าออกกำลังกาย มันก็ชิลๆ ดีครับ
“กลับมาแล้วครับ”
“บ๊อกๆ” น้องชายตัวน้อยของผมวิ่งหลุนๆ กระดิกหางมาต้อนรับแทบจะทันที
“กลับมาแล้วเหรอจ๊ะ” แม่โผล่หน้ามาจากครัวพร้อมรอยยิ้ม
ผมจับน้องเปี๊ยกขึ้นมาอุ้มแล้วเดินเข้าไปหาแม่ในครัว สงสัยวันนี้แม่จะอาบน้ำให้น้องเปี๊ยกตัวหอมสะอาดเชียว
“แม่ทำอะไรอะ ห๊อมหอม” ผมเดินเข้าไปหอมแก้มแม่แล้วชะโงกมองหม้อที่อยู่บนเตา
มันคือแกงมัสมั่นหมูแบบที่พ่อชอบทาน และเป็นอาหารไทยแค่ไม่กี่อย่างที่แม่ทำได้ ผมแทบจำไม่ได้ว่ากินแกงมัสมั่นหมูครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่ หรือบางทีอาจจะเป็นวันที่พ่อจากผมไป
“ขึ้นไปอาบน้ำสิจ๊ะ เดี๋ยวจะได้ลงมาทานข้าวกัน วันนี้บ้านโน้นจะมาทานกับเราด้วยนะ” บ้านโน้นของแม่ก็คือบ้านไอ้ดีนนั่นแหละครับ
ลุงโทมัสกับน้องไอด้ากลับสวิสเซอร์แลนด์ไปเมื่อสองวันที่แล้ว เพราะจะทิ้งบริษัทให้ผู้จัดการดูแลอยู่เป็นเดือนมันจะส่งผลไม่ดี ส่วนน้องไอด้าปีนี้ต้องเข้าเรียนชั้นเตรียมอนุบาล แม่เลยให้กลับไปกับลุงโทมัสก่อน ส่วนแม่ขออยู่ดูแลผมที่ไทยอีกสักพักใหญ่แล้วค่อยตามกลับไป
ผมเดินขึ้นบนห้องพร้อมกับน้องเปี๊ยก วางกระเป๋าและน้องเปี๊ยกลงบนเตียงจากนั้นก็เดินเข้าไปอาบน้ำ อาบเสร็จเดินพันผ้าเช็ดตัวออกมา น้องเปี๊ยกของผมก็ถูกผู้ชายตัวอย่างกับยักษ์นอนกอดอยู่บนเตียงซะแล้ว ดีนะที่น้องเปี๊ยกเป็นผู้ชายไม่งั้นผมคงได้เรียกร้องค่าเสียหายจากไอ้ดีนแน่นอน
“บ๊อกๆ” น้องเปี๊ยกร้องขึ้น ทำให้ผมที่กำลังทาโลชั่นสำหรับผิวกายอยู่จึงต้องหันไปมอง
“มึงปล่อยน้องมันดิว่ะ มันอึดอัดนะเว้ย”
“มึงรู้ได้ไง มึงอ่านใจหมาได้อ่อ?” ช่างเป็นคำถามที่กวนส้นตีนมากสำหรับผม
“เออ กูอ่านใจน้องเปี๊ยกได้ น้องกูกำลังรำคาญมึงอยู่ ไม่ชอบกลิ่นน้ำหอมมึงด้วย เพราะฉะนั้นปล่อยน้องกูลงได้แล้ว”
“บ๊อกๆ” เด็กน้อยของผมเห่ายืนยันว่าผมพูดถูกทุกอย่าง
ไอ้ดีนมองหน้าผมกับน้องเปี๊ยกสลับกันไปมาครู่หนึ่งก่อนจะยอมปล่อยลง เจ้าตัวเล็กก็วิ่งดุ๊กๆ มาอยู่ข้างๆ ผม
“พบรัก.. กูมีเรื่องจะถามมึงมานานแระ เรื่องนี้จริงจังนะเว้ย มึงอย่าปิดบังกูเด็ดขาด” เสียงไอ้ดีนจริงจังผิดปกติ ท่าทางว่าคงเป็นเรื่องที่ทำให้มันเครียดพอดู ผมจึงไม่คิดจะพูดจากวนบาทา แค่เหลือบตามองนิ่งๆ เป็นคำตอบว่าอนุญาตให้มันเผือกได้
“มึงไปสนิทสนมกับพี่เปรม พี่ชายของปิ่นตั้งแต่เมื่อไหร่ว่ะ?”
คำถามจากไอ้ดีนทำให้มือที่กำลังจะหยิบเสื้อยืดจากในตู้ชะงักลง ชื่อ
‘พี่เปรม’ ดังก้องกังวานราวกับเสียงระฆังเตือนความจำ แต่ก็แค่เพียงแว่บเดียวเท่านั้น ผมก็กลับมาเป็นปกติ ผมสวมเสื้อยืดกับกางเกงผ้ายืดขาสั้นใส่อยู่บ้านสบายๆ เสร็จแล้วก็เดินไปนั่งตรงเก้าอี้หน้าโต๊ะดราฟ ข้างๆ มีแจกันที่ปักดอกไม้เหี่ยวแห้งวางอยู่ มันเป็นดอกไม้ที่ผมขอให้แม่เก็บมาจากแจกันที่โรงพยาบาล ผ่านมาหลายอาทิตย์แล้วมันจึงเหี่ยวเฉาไร้ชีวิตชีวาและดูไร้ค่า
“ไม่รู้...” เสียงตอบของผมค่อนข้างจะเบา
ผมมองอุปกรณ์วาดภาพที่อยู่บนโต๊ะดราฟ ดินสอ ยางลบ และไม้ที ทุกอย่างวางอยู่ในตำแหน่งเดิมตั้งแต่วันที่ผมกลับมาถึงบ้าน และตอนนี้ผมก็ยังไม่ได้ขยับหรือจับอะไรบนโต๊ะ ผมไม่ค่อยเข้าใจตัวเองสักเท่าไหร่ แต่ความรู้สึกมันบอกว่าไม่อยากให้มันเปลี่ยนไป อยากให้มันอยู่อย่างนั้น แบบเดิมของมัน
ไอ้ดีนลุกขึ้นจากเตียงแล้วลากเก้าอี้โต๊ะคอมพ์มานั่งจ้องหน้าผมใกล้ๆ มันคงจะอึดอัดกับท่าทีของผมจนทนไม่ไหวแล้วล่ะครับ
“ไม่รู้ได้ไง พี่เปรมเค้าไปเฝ้ามึงที่โรงพยาบาลทุกวัน ซื้อดอกไม้ไปให้ ไปนั่งคุยกับมึงเป็นวันๆ ทำอย่างกับมึงเป็นเมียพี่เค้าอย่างนั้นแหละ มึงไม่ต้องปิดบังกูหรอกบอกมาเหอะว่ามึงกับพี่เปรมเป็นอะไรกัน กูรับได้ทุกอย่าง ต่อให้มึงบอกว่ามึงเป็นฝ่ายรุก แล้วพี่เปรมเป็นฝ่ายรับ กูก็จะพยายามเชื่อมึง”
ประโยคของไอ้ดีนมันเกือบจะทำให้ผมเคลิ้มแล้วครับ ถ้าไม่ติดตรงที่จบไม่ค่อยสวยสักเท่าไหร่ ถ้ามันจบประโยคแบบอื่นนี่ผมคงได้หลับหูหลับตาเออออห่อหมกกับมันไปแล้ว
“อืม..” นี่คือคำตอบแบบตัดความรำคาญครับ
“อืมเหี้ยไรมึงเนี่ย”
“ก็.. อืม.. ไม่รู้ดิ” ผมไหวไหล่เล็กน้อย ก็ไม่รู้สินะ
“ไอ้เหี้ย! มึงยังเห็นกูเป็นเพื่อนอยู่มั๊ยเนี่ย!” ไอ้ดีนพุ่งตัวเข้ามาหาผม ถ้าผมไม่ทำอะไรสักอย่างผมคิดว่าไอ้ดีนอาจจะถึงขั้นจับผมถ่วงน้ำได้แน่นอน
“มึงเป็นเพื่อนเพียงคนเดียวที่กูรักมาก” ประโยคเดียว จอดครับ
เพื่อนร่างยักษ์ของผมยืนง้างแขนค้างกลางอากาศเลยทีเดียว มันหรี่ตามองผมอย่างใคร่ครวญ จากนั้นก็ลดมือที่ง้างลงมากอดอกไว้ แล้วกระตุกยิ้มมุมปาก ถ้าหากไม่ติดว่าไอ้ดีนทั้งสูงและใหญ่กว่าผมหลายเท่าผมคงจะกระโดดถีบยอดหน้าหล่อๆ มันไปนานแล้ว
“บ๊อกๆๆ” พระเอกของผมมาแล้วครับ
“ไปเหอะ น้องเปี๊ยกหิวข้าวแล้ว” บอกตัดบทแล้วรีบอุ้มน้องเปี๊ยกพาเดินลงชั้นล่าง ไอ้ดีนก็เดินตามลงมา
แม่กับคุณป้าพิมพ์แม่ของไอ้ดีนกำลังช่วยกันจัดโต๊ะอาหารอยู่ในครัว ส่วนคุณลุงเด่นพ่อของไอ้ดีนก็นั่งคุยโทรศัพท์อยู่ตรงห้องรับแขก ผมกับไอ้ดีนจึงไปช่วยสาวๆ จนเสร็จ คุณป้าพิมพ์จึงเดินไปตามสามี พวกเรานั่งกินข้าวกันพูดคุยโน่นนี่นั่นไปเรื่อย ส่วนใหญ่จะเป็นเรื่องสารทุกข์สุขดิบของแม่เวลาอยู่ที่สวิสเซอร์แลนด์มากกว่า
เท่าที่ได้รับรู้ แม่มีความสุขดี ลุงโทมัสเป็นคนดี และน้องไอด้าก็น่ารัก ผมดีใจที่เห็นแม่มีความสุขแต่ทำไมลึกๆ แล้วผมถึงรู้สึกว่าความสุขของแม่คือช่องว่างที่ทำให้ผมกับแม่ต้องห่างออกจากกันไปเรื่อยๆ ผมไม่เคยคิดรังเกียจลุงโทมัส เพียงแต่ผมไม่สามารถจะให้ใครมาแทนที่พ่อของผมได้ เช่นเดียวกับน้องไอด้า น้องสาวของผม เรามีแม่คนเดียวกันก็จริงแต่ด้วยรูปลักษณ์ภายนอกที่บ่งบอกชัดเจนว่าน้องไอด้าแทบจะไม่ได้เชื้อสายชาวเอเชียของแม่ มันจึงทำให้ผมไม่สนิทกับน้องสาวของตัวเองเช่นกัน และบางทีผมก็คิดว่าหลังจากที่ผมหายดีและแม่กลับสวิสเซอร์แลนด์ไปครั้งนี้ คงอีกนานกว่าผมจะได้เจอกับแม่อีกครั้ง คงจะนานเลยทีเดียว
“สัปดาห์หน้ามีวันหยุดยาว ไปเที่ยวทะเลกันมั๊ยครับ?” ทุกวันหยุดยาวๆ พ่อมักจะพาผมกับแม่ไปเที่ยวทะเลเสมอ บางครั้งครอบครัวไอ้ดีนก็ไปด้วย ผมคิดถึงบรรยากาศแบบนั้นเหลือเกิน
“นั่นสินะ ตั้งแต่น้องไอออกจากโรงพยาบาลเรายังไม่ได้ฉลองกันเลย” คุณป้าพิมพ์พูดเสริม
“ก็ดีเหมือนกันนะคุณ” คุณลุงเด่นก็เห็นด้วย
แม่หันมายิ้ม พร้อมตักมัสมั่นใส่จานให้ผม แม่บ่นตลอดว่าผมผอมลงไปมากอยากจะให้ดูมีน้ำมีนวลกว่านี้จะได้น่ารักเหมือนตุ๊กตาจนบางทีผมก็แอบคิดว่าแม่ลืมไปรึเปล่าว่าลูกของแม่เป็นผู้ชาย
“น้องดีนโทรหาพี่ดินสิลูกว่าสัปดาห์หน้าติดเข้าเวรอะไรรึเปล่า?” คุณป้าพิมพ์หันไปพูดกับลูกชายของตัวเองที่นั่งกินข้าวอร่อยอยู่คนเดียวไม่ได้สนใจใคร ไอ้ดีนที่กำลังเคี้ยวข้าวเพลินๆ ถึงกับขมวดคิ้วที่ถูกขัดจังหวะการกิน แต่ก็ยอมหยิบไอโฟนออกมาโทรหาพี่ดิน
“ว่าแต่เราจะไปไหนกันดี”
ทุกคนเงียบกับคำถามของคุณลุงเด่น คำถามง่ายๆ แต่ดูเหมือนว่าจะหาคำตอบได้ยากเหลือเกิน คุณแม่กับคุณป้ามองหน้ากันไปมา ผมเหลือบมองไอ้ดีนที่ยอมวางช้อนแล้วลุกขึ้นไปคุยพี่ดินตรงหน้าห้องครัว
ผมหันไปมองน้องเปี๊ยกที่กำลังกินข้าวของตัวเองเป็นระยะ ถ้วยใส่ข้าวของน้องเปี๊ยกลายคิตตี้สีชมพูหวานแหววมันก็ดูน่ารักเหมาะกับน้องเปี๊ยกดี น้องเปี๊ยกไม่ชอบทานอาหารเม็ด แต่ชอบทานข้าวคลุกกับเนื้อต่างๆ ถ้ามีผักเล็กน้อยก็ยิ่งชอบ วันนี้แม่คลุกข้าวกับเศษหมูทอดให้ท่าทางจะถูกใจน่าดู กินจนข้าวเลอะติดจมูก น้องเปี๊ยกคงรู้ว่าผมมองอยู่ ดวงตาคู่โตๆ จึงหันมามองผมเล็กน้อย พอน้องเปี๊ยกหันกลับไปสนใจข้าวของตัวเองต่อ ผมก็ตักข้าวเข้าปากตัวเองบ้าง เคี้ยวช้าๆ เอียงคอไปมา ดื่มด่ำกับความอร่อยของกับข้าวฝีมือแม่ จนเมื่อข้าวคำนั้นถูกกลืนลงคอจนหมด ผมจึงระบายรอยยิ้มออกมา
“ผมอยากไป.. ชลบุรีครับ”
.
.
.
.
.
.
ในที่สุดกำหนดการเดินทางก็มาถึง เราออกจากบ้านตั้งแต่เช้าตรู่ของวันศุกร์ซึ่งเป็นวันหยุดนักขัตฤกษ์ เดินทางด้วยรถตู้พร้อมคนขับรถจากบ้านเสี่ยเด่น ผู้โดยสารก็มีผม แม่ น้องเปี๊ยก ไอ้ดีน คุณลุงเด่นและคุณป้าพิมพ์ รวมทั้งพี่ดินที่อุตส่าห์ลางานมาเพื่อผมโดยเฉพาะ พี่ดินแกบอกแบบนั้นครับ แต่ผมรู้ว่าจริงๆ แล้วพี่ดินอยากพักผ่อนมากกว่า เพราะนอกจากตอนนี้พี่ดินจะเป็นคุณหมอแบบเต็มตัวแล้วก็ยังต้องเรียนเฉพาะทางไปด้วย พี่ดินเลือกเรียนทางกุมารเวชครับ เหตุผลง่ายๆ และดูดีของพี่ดินที่เลือกเรียนเฉพาะทางด้านนี้ก็คือ
‘หล่อแล้วต้องรักเด็กด้วย’ ซึ่งผมคิดว่ามันก็เหมาะกับพี่ดินดีครับ
การเดินทางแบบสบายๆ ไม่เร่งรีบ ใช้เวลาเกือบห้าชั่วโมงก็ถึงโรงแรมที่พักในเวลาเที่ยงพอดี พวกเราแยกย้ายกันเข้าห้องของตัวเอง ผมนอนห้องเดียวกับแม่และน้องเปี๊ยก ห้องพักหรูหราสมราคา มีชายหาดแบบส่วนตัว โรงแรมก็จำกัดคนเข้าพัก ทำให้บรรยากาศเงียบสงบไม่พลุกพล่าน แถมวิวดีอีกต่างหาก เห็นแล้วก็อยากจะร้องเพลงโอทะเลแสนงาม ฟ้าสีครามสดใส มองเห็นเรือใบ เล่นอยู่ในทะเล
“บ๊อกๆ” แหม น้องเปี๊ยกช่างขัดจังหวะอารมณ์สุนทรีของพี่ซะจริงเลย
“ชอบละสิ” ผมลูบหัวน้องชายอย่างเอ็นดู
น้องเปี๊ยกกับผมเรารู้ใจกันดี ผมเข้าใจทุกความหมายในเสียงเห่าของน้องเปี๊ยก ในตอนแรกผมเองก็ยังแปลกใจตัวเองว่าทำไมผมกับน้องเปี๊ยกมีบางอย่างที่สามารถสื่อถึงกันได้ แต่ความสงสัยนั้นก็ค่อยๆ เลือนหายไป ผมรู้แค่ว่ามีหลายคำถามที่ผมยังไม่สามารถหาคำตอบให้ตัวเองได้ และมีความลับอีกมากมายที่ผมไม่สามารถบอกกับใครได้เหมือนกัน มันเป็นความลับระหว่างผมกับน้องเปี๊ยกเท่านั้น
หลังจากล้างหน้าล้างตาและเก็บกระเป๋ากันเรียบร้อยแล้ว ก็ได้เวลาออกเดินทางไปหาอะไรลงท้อง แน่นอนว่าผมกับไอ้ดีนทำการบ้านมาอย่างดี หาร้านอาหารทะเลสดๆ อร่อยๆ ที่สามารถพาน้องเปี๊ยกเข้าไปได้ด้วย ร้านอาหารที่เป็นมื้อเที่ยงของเราในวันนี้อยู่ไม่ไกลจากโรงแรมมากนัก ผมอุ้มน้องเปี๊ยกลงจากรถแล้วเดินตามพวกผู้ใหญ่เข้าร้าน ระหว่างนั้นเสียงโทรศัพท์ของพี่ดินก็ดังขึ้น ผมก็ไม่ค่อยจะสนใจเท่าไหร่หรอกนะแต่ก็เดาได้ว่าคงจะเป็นเพื่อนสนิทของพี่ดินเพราะภาษาที่ใช้คุยค่อนข้างจะไพเราะเพราะพริ้งเหลือเกิน
“เออๆๆ ไม่เป็นไร ไว้ถ้ามึงว่างก็ค่อยๆ แวะมา อย่าไปลองดีกับอาจารย์หมอเลยว่ะ ไม่คุ้ม”
“อืมๆ โชคดีไอ้น้อง”
พี่ดินวางสายไปตอนที่เดินถึงโต๊ะพอดี ผมจึงหันไปมอง แต่ดันเจอกับสายตาสอดรู้สอดเห็นของไอ้ดีนซะก่อน ทำให้ผมต้องรีบหันกลับมาแล้วนั่งลงข้างๆ แม่โดยมีน้องเปี๊ยกนั่งบนตักของผม ฝั่งตรงข้ามคือคุณลุงเด่นและคุณป้าพิมพ์ ไอ้ดีนก็นั่งฝั่งนั้น พี่ดินเลยต้องนั่งข้างผม
แต่ละคนเปิดเมนูสั่งอาหารกันพัลวันด้วยความหิว และแน่นอนว่าทุกเมนูก็ต้องเป็นอาหารทะเล แค่คิดท้องผมก็ร้องประท้วงด้วยความหิว
“ว่าไงเปี๊ยก อยากกินไรอะเรา” พี่ดินจับน้องเปี๊ยกจากตักของผมไปนั่งบนตักตัวเองแทน
“บ๊อกๆๆ”
“น้องเปี๊ยกบอกว่าอยากกินข้าวคลุกปลานึ่งครับ”
“อ้าว ไหนไอ้เปรมบอกว่ามันชอบกินข้าวเละๆ แบบโจ๊กไงล่ะ หรือพอเปลี่ยนเจ้านายแล้วมึงก็เปลี่ยนใจไปเลย”
“บ๊อกๆๆ”
น้องเปี๊ยกถูกพี่ดินจับอุ้มขึ้นมาจ้องหน้าอย่างเอาเป็นเอาตาย ทำเอาผมใจคอไม่ดีไปด้วย โดยเฉพาะคำว่า
‘เปลี่ยนใจ’ มันเหมือนเข็มจิ้มจี๊ดลงกลางใจเลยทีเดียว
“พี่ดิน เบาๆ สิ น้องเปี๊ยกตกใจหมดแล้วนะ” เพื่อเป็นการปกป้องน้องเปี๊ยกสุดที่รัก ผมตั้งท่าจะอุ้มน้องเปี๊ยกกลับ แต่ก็ถูกจอมมารอย่างไอ้ดีนแย่งไปซะก่อนดวงตาคู่ตี๋หรี่ลงมองผมอย่างกับจะจับผิดอะไรบางอย่าง
“บ๊อกๆๆ” น้องเปี๊ยกเริ่มเห่าประท้วง ผมเองก็ชักจะเป็นห่วงสวัสดิภาพของน้องชายสุดที่รัก แต่ไอ้ดีนก็ไม่ได้ทำอะไรน้องเปี๊ยกมากไปกว่าจับวางบนตักแล้วลูบหัวปลอบโยน ทำเอาน้องเปี๊ยกเคลิ้มไปเลยทีเดียว
“เสียดายไอ้เปรมปลีกตัวมาไม่ได้ เลยไม่ได้เจอเปี๊ยกเลย” พี่ดินบ่นพึมพำ แต่ผมได้ยินชัดเจนเลยครับ ผมเริ่มรู้สึกว่าอากาศมันร้อนอบอ้าวยังไงชอบกล แล้วนี่เมื่อไหร่อาหารที่สั่งไปจะมาสักทีละเนี่ย
“รุ่นน้องของพี่ดินมาไม่ได้เหรอจ๊ะ?” คุณป้าพิมพ์ถามลูกชายด้วยความสงสัย แล้วพอพี่ดินตอบว่าใช่ครับ เท่านั้นแหละ บุพการีของผมก็ฉีกยิ้มหวานเชียว
“คุณเปรมสินะ แย่จังเลยน๊า น้องไอจังเนอะ”
อะไรของแม่ครับ ทำไมต้องมาพยักเพยิด
‘น้องไอจังเนอะ’ ใส่ผมด้วย แล้วยิ้มแบบนี้ให้ผมหมายความว่ายังไง ผมไม่เข้าใจสักนิดเลย แต่ที่ยิ่งกว่านั้นคือทุกคนครับเกิดอะไรขึ้นกันเนี่ย จู่ๆ ก็มาทำสายตาวิบวับใส่ผมซะอย่างนั้น ไม่เว้นแต่น้องเปี๊ยกที่ตอนนี้เหมือนจะแปรพักตร์ไปเรียบร้อยแล้ว โดยเฉพาะไอ้เพื่อนรักหักเหลี่ยมโหดอย่างไอ้ดีนไม่รู้ว่าคุณมึงเป็นอะไร ส่งสายตามายังกับจะควักลิ้นปี่ผมออกมาวางบนโต๊ะอย่างนั้นแหละ
“อุตส่าห์ตั้งใจมาชลบุรีทั้งที ไม่ได้เจอก็แย่จังเลยน๊า” แม่ยื่นมือมาหยิกแก้มผมด้วยท่าทางเหมือนจะมันเขี้ยวแต่ผมนี่สิอยากจะร้องไห้ให้หนักมากๆ
กำลังจะร่ำร้องออกมาเป็นหยาดน้ำตาอยู่รอมร่อ แต่อาหารจานร้อนก็เข้ามาช่วยชีวิตไว้ได้ทัน ทุกคนหันไปสนใจกุ้ง หอย ปู ปลา กันทั้งหมด ผมก็เลยได้หายใจหายคอโล่งอกไปได้บ้าง ผมไม่เข้าใจจริงๆ ว่าทุกคนเป็นอะไรกันไปหมด จะอะไรนักหนากับคนที่ชื่อ ‘เปรม’ ทำไมถึงได้ทำอย่างกับว่าอีกฝ่ายสำคัญกับผมจังเลย บอกเอาไว้ก่อนนะที่ผมเลือกมาชลบุรีเนี่ยเพราะเห็นว่ามันใกล้กับกรุงเทพฯ การเดินทางสะดวก ทะเลสวย อาหารทะเลอร่อย แค่นั้นจริงๆ
ผ่านไปพักใหญ่ อาหารก็พร่องไปเยอะ น้องเปี๊ยกก็เอร็ดอร่อยกับข้าวคลุกปลานึ่งที่คุณป้าพิมพ์ลงทุนคลุกให้เอง อ้อ ผมลืมบอกไปว่าผมพกเอาถ้วยน้องคิตตี้มาให้น้องเปี๊ยกด้วยนะครับ มันเป็นถ้วยประจำตำแหน่งของน้องเปี๊ยกผมจะลืมได้ยังไง น้องเปี๊ยกอิ่มแล้วก็วิ่งเล่นอยู่ใต้โต๊ะ ไม่ได้ซุกซนไปไกลกว่านั้น เลยไม่ต้องเป็นห่วงอะไรมากมาย
ผมเป็นคนชอบกินอาหารทะเล แต่ไม่ชอบแกะกุ้ง แกะปู ถ้าเป็นเมื่อก่อนพ่อจะเป็นคนแกะให้ผม ตอนนี้พ่อไม่อยู่แล้วจะให้แม่มานั่งแกะให้กินก็คงจะไม่ไหว ผมเองก็โตแล้วด้วย เพราะฉะนั้นผมจึงใช้สายตาอ้อนให้พี่ดินแกะให้ พี่ดินก็ใจดีครับ แกะใส่จานให้ผมกินอย่างอร่อยเลย และอีกนิดก็ใกล้จะอิ่มแระถ้าคุณลุงเด่นไม่พูดประโยคเด็ดขึ้นมาซะก่อน
“สมัยนี้มัวแต่ให้เค้ามาหามันไม่ทันหรอกนะ ถ้าเค้ามาไม่ได้ก็ไปหาเค้าเองเลยสิ” น้ำเสียงเนิบนาบของคุณลุงเด่นทะลุกลางปล้องขึ้นมาท่ามกลางบรรยากาศอันร้อนระอุของแสงแดดและลมทะเลยามเที่ยง
ผมคิดว่าเรื่องนี้มันจบไปตั้งแต่พนักงานยกอาหารมาเสิร์ฟแล้วซะอีก นี่ผมโดนหลอกให้ตายใจเหรอเนี่ย และมันก็เป็นอีกครั้งที่ทุกสายตาหันมามองผมอย่างพร้อมเพรียงด้วยรอยยิ้มกรุบกริบ ส่วนผมนะเหรอครับก็ได้แค่ทำตาปริบๆ แล้วยกมือขึ้นพัดหนังหน้าที่ไหม้เสียงดังฉ่าแข่งกับหม้อไฟทะเลเดือด
อากาศมันร้อนจริงๆ .
.
.
.
.
.
TBC
สวัสดีคะ รินมาต่อให้แล้วนะคะ
ตอนที่แล้วมีคนบ่นว่าทำไมสั้นจัง 
รินเลยต้องไปเปิดนับจำนวนหน้า word ดู
ไม่ได้สั้นเลยนะคะ จำนวนหน้า word เท่ากันทุกตอน
จะแตกต่างกันก็แค่จำนวนบรรทัดที่มากน้อยกันไป แต่ออกมาแล้วรวมจำนวนหน้าเท่ากันค่ะ 
ได้ยินเสียงหัวเราะของรินมั๊ยคะ 55555555555
ก็ไม่รู้จะหัวเราะให้ตัวเองทำไม 5555555 สติไปหมดแล้วค่ะ
รินจะพยายามมาลงนิยายให้ได้สัปดาห์ละสองตอนนะคะ
นังริรินสู้ๆๆ ฮึบๆๆ 
หัวข้อ: (◕‿◕✿Miracle of ⓛⓞⓥⓔ❀•ผมเรียกมันว่าปาฏิหาริย์แห่งรัก•❀-แจ้งข่าวPre-Order- P.81 (อ่าน 538803 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก