Miracle of LOVE ผมเรียกมันว่าปาฏิหาริย์แห่งรัก
-15-
ยาชาหมดฤทธิ์ตั้งแต่เมื่อคืน ผมกินยาแก้ปวดตามที่คุณหมอบอกก็ไม่ได้ช่วยอะไรมาก เลยต้องนอนร้องไห้กระซิกๆ ให้แม่ปลอบจนผล็อยหลับไปเองแบบไม่รู้ตัว ชีวิตของพบรักน่าสงสารจริงๆ ที่ต้องมากลายเป็นเฮียเป๋ที่เท่ห์ที่สุดในปฐพีให้สาวๆ หัวใจสลายเล่น
“เจ๊บบบ ไอ้สัตว์!” กำลังนั่งครึ้มใจอยู่ดีๆ ไอ้เพื่อนเลวก็แกล้งเดินเฉี่ยวขาข้างซ้ายของผม
“บ๊อกๆ” ดีมากน้องเปี๊ยก ด่ามันแรงๆ เลย
“ไอ้ห่านี่ก็แกล้งมันอยู่ได้ ไปช่วยพ่อทางโน้นไป๊” ขอบพระคุณพี่ดินมากครับ ใจพี่หล่อเหมือนหน้าตาจริงๆ เลยครับ
“ส่วนมึงตัวโตจนไอ้เปี๊ยกมันเลียตูดไม่ถึงอยู่แล้ว ยังทำสำออยอยู่ได้” คำชมเมื่อครู่ผมขอถอนรากถอนโคนคืนให้หมดเลยครับ แล้วขอโทษนะ น้องเปี๊ยกตัวเท่าเมี่ยงแค่นั้นจะเลียตูดใครได้นอกจากเด็กทารก และที่สำคัญกว่านั้นก็คือแมนๆ อย่างพบรักไม่เคยสำออยหรอกนะจะบอกให้ ชิส์!
ไอ้สัตว์ดีนหัวเราะเยาะผมดังลั่น ก่อนจะโดนคุณป้าพิมพ์ไล่ให้ไปไกลๆ ด้วยความรำคาญ ส่วนพี่ดินก็เดินไปหาคุณลุงเด่นที่เคาท์เตอร์ของโรงแรมเพื่อจัดการเช็คเอาท์กลับกรุงเทพ เวลาแห่งการพักผ่อนหย่อนใจของผมกำลังจะหมดลง น้ำทะเลก็ยังไม่ได้เล่นให้หนำใจ รูปก็ได้ถ่ายไปแค่ห้าร้อยกว่ารูป แล้วดูสิผมเพิ่งลงรูปในไอจีและเฟสบุ๊คได้แค่สิบกว่ารูปเอง
อ้อ ผมยังไม่ได้บอกใช่มั๊ยครับว่าถึงแม้ว่าผมจะไม่ใช่เน็ตไอดอล แต่ก็มีคนติดตามในเฟสบุ๊คและไอจีหลักหมื่นเลยนะ ก็เป็นปกติของคนหน้าตาดีแบบผมย่อมป๊อปปูล่าเป็นธรรมดา ยิ่งเวลาที่ผมลงรูปตัวเองในวันที่แต่งตัวบ้านๆ อย่างใส่เสื้อกล้ามบางๆ กับกางเกงขาสั้น ก็มีสาวๆ มากรี๊ดกันให้ตรึม แล้วตั้งฉายาผมว่า
‘เคะน้อย’ ซะน่ารัก ซึ่งผมเดาว่ามันคงแสลงมาจากคำว่า คาวาอิเนะ ในภาษาญี่ปุ่น ที่แปลว่าน่ารักจังแน่ๆ ผมรู้นะว่าทุกคนกำลังอิจฉาผมอยู่ หุหุหุ
“ออกเดินทางได้แล้วครับสาวๆ” เสียงพี่ดินทำให้แม่และคุณป้าพิมพ์ลุกขึ้น แล้วก็เดินจากไป
เฮ้ยๆๆ แม่ครับแม่ลืมผมรึเปล่าเนี่ย น้องไอของแม่ขาพิการอยู่นะ ถึงจะมีไม้ค้ำยันช่วย แต่ผมก็ยังไม่ชินใช้ไม่ถนัดจะไม่มีใครคิดเข้ามาช่วยผมเลยรึไง และเหมือนแม่จะได้รับกระแสจิตจากผม แม่จึงหันกลับมามอง
“น้องไอจัง สู้ๆ นะ” แม่ชูกำปั้นให้ผม แล้วควงแขนคุณป้าพิมพ์หัวเราะคิกคักกันไป
“บ๊อกๆ” น้องเปี๊ยกเห่าถามผมด้วยความเป็นห่วงว่าผมไหวมั๊ย ผมก็ได้แต่ส่ายหน้าตอบว่าไม่ไหว แล้วไม่รู้ว่าว่าไอ้เพื่อนโฉดของผมหายหัวไปไหน ผมหาใครไม่ได้นอกจากพี่ดินที่ยืนส่งยิ้มเยาะมาให้อยู่ไกลๆ
“พี่ดินนนนนนนนนนนนนนน” ตีหน้าเศร้าแล้วส่งเสียงอ้อนไปสุดฤทธิ์
“ไม่ต้องเลยมึง โง่เจ็บตัวเอง ก็ต้องช่วยเหลือตัวเองให้ได้” พี่ดินใช้คำพูดโหดร้ายมากจนผมอยากจะร้องไห้โฮออกมา ผมไม่ได้โง่สักหน่อย แค่ตั้งใจ เฮ้ย! มันเป็นอุบัติเหตุต่างหาก
“ใช้ไม้นี่ไม่ถนัดอ่า ช่วยน้องก่อนไม่ได้รึงายยย” ทำตาปริบๆ บีบน้ำตาให้คลอเบ้าหน่อยๆ เดี๋ยวพี่ดินก็ใจอ่อน
พี่ดินยกมือขึ้นกอดอกมองผมยิ้มๆ มันเป็นรอยยิ้มแบบไม่ค่อนจะชอบมาพากลสักเท่าไหร่ แต่อย่าไปสนใจครับ วินาทีนี้ผมต้องการคนมาช่วยประคับประคองให้เดินได้สะดวก หรือถ้าให้ดีที่สุดคือช่วยให้ผมขี่หลังแล้วพาไปส่งถึงรถได้ยิ่งดี
“หงิงงงงงงงง” น้องเปี๊ยกวิ่งไปคลอเคลียที่ขาพี่ดินแล้วส่งเสียงอ้อนช่วยผมอีกแรง แต่ท่าทางพี่ดินจะเข้าใจผิด คิดว่าน้องเปี๊ยกอ้อนให้อุ้ม พี่ดินจึงจับน้องเปี๊ยกขึ้นอุ้มแล้วลูบหัวอย่างเอ็นดู น้องเปี๊ยกแพ้ทางเลยครับ เจอสัมผัสแบบนี้ทีไรเป็นเคลิ้มแล้วต้องทิ้งผมทุกที จำไว้เลยนะน้องเปี๊ยก
“พอดีพี่ต้องอุ้มเจ้าเปี๊ยก ไว้เดี๋ยวพี่ไปตามคนมาช่วยน้องละกัน” พูดซะเป็นผู้ดีเชียว แล้วดูเหตุผลของพี่ชายอันแสนประเสริฐศรีซะก่อน น่าหมั่นใส้จริงๆ
ก็ได้ ก็ได้ พบรักช่วยเหลือตัวเองก็ได้ เดี๋ยวนี้ผมมันน่ารักน้อยกว่าน้องเปี๊ยก ผมอ้อนร้อยได้สิบ แต่น้องเปี๊ยกอ้อนร้อยได้พัน นี่เห็นว่าเป็นน้องเปี๊ยกนะพี่ชายคนนี้จึงยอม ผมจัดไม้ค้ำยันให้เข้าที่เข้าทางแล้วขยับขาทีละนิด พยายามลงน้ำหนักที่ขาข้างขวาให้มากที่สุด แต่เพราะไม่เคยใช้ไม้ค้ำยันมาก่อน ผมจึงพลาดทิ้งน้ำหนักผิดข้างตลอด
“ฮือออ เจ็บ” ขยับมาได้แค่ไม่กี่ก้าวน้ำตาก็ร่วงแหมะ นี่ผมไม่ได้สำออยนะ ผมเจ็บจริงๆ ไม่ไหวแล้วโว้ย ทำไมวันนี้ทุกคนใจร้ายกับผมจังเลย งอนแล้ว โป้งด้วย ทุกคนเลย น้องเปี๊ยกด้วย
“ไหวมั๊ย?” ไม่ต้องมาแกล้งถามแบบนี้หรอก เหมือนน้องเปี๊ยกเมื่อกี้นั่นแหละ ขนาดตอบว่าไม่ไหวก็ยังทิ้งไปเลย มันน่าน้อยใจนัก
“ไหวสิ ฮึก สบายมากด้วย ฮึก ไม่เจ็บสักนิด ฮึก” พูดประชดพร้อมสะอื้นไปด้วยเอาให้คนถามสำนึกผิดแบบสุดๆ
“แน่นะ?” ยังมาทำเป็นถามเสียงหล่ออีก อย่ามาแกล้งโง่ไม่รู้ว่าคนกำลังพูดประชด
ว่าแต่ผมกำลังพูดอยู่กับใคร???“................... เอ๋????” กระพริบตาปริบๆ รัวๆ ไล่น้ำตาแทบไม่ทันเลยครับ กับคนที่ยืนอยู่ตรงหน้า
ผมไม่มั่นใจว่าผมกำลังฝันไปรึเปล่า ฝันตอนกลางวันแดดเปรี้ยงๆ แต่กลิ่นน้ำหอม รวมทั้งรูปร่างหน้าตาทุกอย่างมันช่างชัดเจนแทบไม่มีผิดเพี้ยน ผมคงไม่ได้ฝันไปใช่มั๊ย ก็ไหนเมื่อวานตอนออกจากโรงพยาบาลคุณหมอบอกพี่ดินว่าวันนี้ไม่ว่าง แล้วทำไมถึงมายืนอยู่ตรงนี้ได้ล่ะ หรือว่าที่นี่มีคนไข้ให้คุณหมอต้องตามมาดูแล ถ้าอย่างนั้นคนไข้คนนั้นก็คงจะสำคัญมากสินะถึงได้มีบริการดูแลนอกสถานที่แบบนี้
“..........เจ็บ” ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าตอนนี้มันเจ็บตรงไหน ตรงฝ่าเท้าข้างซ้าย หรือตรงก้อนเนื้อในอกด้านซ้ายที่กระหน่ำทำงานอย่างหนักกันแน่ แต่ที่รู้คือผมก็เป็นคนไข้ของคุณหมอ เพราะฉะนั้นคุณหมอต้องดูแลผมก่อน ถ้าไม่ดูแลผมจะทิ้งไม้ค้ำยันแล้วล้มตัวลงนั่งจ้ำเบ้าให้ดูเดี๋ยวนี้เลย
“ต้องค่อยๆ เดิน แรกๆ ก็ยังไม่ชินหรอกแต่เดี๋ยวก็จะคล่องเอง อย่างน้อยหนึ่งเดือนนี้ก็ต้องใช้ไม้ค้ำยันนี้นะ เวลาไปเรียนจะได้ไม่ลำบากมาก” นี่คือคุณหมอกำลังเป็นห่วงผมอยู่ใช่มั๊ย เคลิ้มจนแอบมโนไปว่าคุณหมอกำลังย่อตัวลงตรงหน้าเพื่อให้ผมขี่หลัง
บนโลกแห่งความเป็นจริงพี่เปรมไม่ได้ทำแบบที่ผมคิดหรอกครับ แค่ช่วยเดินข้างๆ ประคองแบบหลวมๆ เว้นระยะห่างไว้พอหอมปากหอมคอ จนผมต้องเดินเซซ้ายเซขวา สะอึกนิด สะอื้นหน่อย เพื่อลดระยะห่างลง แต่ระยะทางมันก็ช่างสั้นยังไม่ทันได้ล้มชนหน้าอกแน่นๆ ก็เดินมาถึงลานจอดรถซะแล้ว ผมหันซ้ายแลขวาก็ไม่เจอรถตู้ของคุณลุงเด่นสักคัน จะมีที่คุ้นๆ ก็แค่เมอร์ซิเดสเบนซ์ สปอร์ตคูเป้ สองศูนย์หนึ่งห้า สีขาวมุกกระแทกตาเท่านั้น หนังตาข้างซ้ายของผมกระตุกยิกๆ เลยครับ หัวใจและมือไม้สั่นจนล้วงโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงออกมากดหาแม่แทบไม่ทัน และยังไม่ทันจะได้อ้าปากพูดอะไร แม่ที่กดรับสายไวมากจนผิดปกติก็ระรัวใส่อย่างกับรอให้ผมโทรไปอยู่นานแล้วจนภาษาไทยสำเนียงเพี้ยนไปหลายคำ
‘น้องอายจางเป็นเด็กดีนะคะ อย่าดื้อกับคุณเปรม เดินทางปลอดภาย เจอกันที่บ้านจ้า’ ผมได้ยินเสียงไอ้ดีนและเสียงน้องเปี๊ยกเห่าฮิ้ววววเป็นแบล็คกราด์วอยู่ด้านหลัง แล้วแม่ก็กดวางสายอย่างไว ทิ้งให้ลูกชายสุดที่รักยืนงงด้วยรอยยิ้มและความเขินอายเพียงลำพัง
เพราะรู้ว่าหนังหน้าของตัวเองคงไม่ต่างจากสีลูกตำลึง ผมจึงไม่กล้าหันไปมองพี่เปรมที่ยืนซ้อนหลังอยู่ใกล้ๆ สักเท่าไหร่ แต่เงาสะท้อนจากหน้าต่างรถก็แอบเห็นใบหน้าหล่อคมมีรอยยิ้มจุดขึ้นที่มุมปาก
แมร่มเอ้ย หล่อทำลายล้างชัดๆ“พี่เปรม พี่เจอน้องเปี๊ยกรึยัง?” หาเรื่องคุยแก้เขินตอนที่อีกฝ่ายเปิดประตูรถให้เข้าไปนั่งบนเบาะข้างคนขับ
“เจอแล้ว เมื่อเช้า” ตอบพร้อมกับโน้มตัวลงมาขยับเบาะให้ผมได้นั่งสบายขึ้นแล้วยังช่วยคาดเข็มขัดให้อีก ไรผมดำขลับปัดผ่านปลายจมูกไปนิดเดียว ถ้าผมหัวใจวายตายเพราะถูกออร่าของคุณหมอเปรมนทีป์ทำร้าย ผมจะโทษใครดี
พี่เปรมขึ้นประจำตำแหน่งคนขับ แล้วสี่ล้อก็เคลื่อนออกจากโรงแรมสู่ถนนใหญ่ ผมหันมองใบหน้าหล่อคม สันจมูกโด่ง คิ้วเข้ม เป็นระยะ เหมือนในความฝันไม่มีผิด ผมเคยนั่งตรงตำแหน่งตุ๊กตาหน้ารถแบบนี้ ในรถคันนี้ โดยที่มีสุดหล่อคนนี้เป็นสารถี และผมก็ได้แต่มองอีกฝ่ายอยู่แบบนี้ จนคนถูกมองรู้ตัว ละสายตาจากถนนหันมามองผมแว่บนึง
“พี่ดินกับคุณน้าท่านกลัวว่าเราจะลำบาก เพราะทางนั้นต้องแวะทำธุระอีกหลายที่กว่าจะถึงกรุงเทพ เลยฝากเราให้กลับกับพี่ก่อน” ผมเข้าใจเหตุผลที่คุณหมอกำลังพูด เข้าใจมากกว่านั้นด้วยซ้ำ
“แล้วพี่เปรมหยุดงานได้เหรอ?” สงสัยจริงๆ ครับ เพราะเท่าที่รู้มาเอ็กซ์เทอร์นของพี่เปรมหนักกว่าพี่ดินหลายเท่ามาก
“เพิ่งรู้เมื่อเช้านี่แหละว่าได้หยุด จู่ๆ อาจารย์หมอก็เกิดใจดีขึ้นมา” ผมพยักหน้ารับแล้วปิดปากเงียบ
จากประโยคก่อนหน้ามีใครรู้สึกถึงความห่างเหินระหว่างผมกับพี่เปรมได้บ้างครับ ผมเหลือบมองซีกใบหน้าหล่ออีกหลายครั้งด้วยความสงสัย หัวใจที่เต้นโครมครามก่อนหน้าบีบรัดแปลกๆ ผมไม่ชอบความรู้สึกแบบนี้เอาซะเลย ความรู้สึกเหมือนเมื่อก่อนที่ใครคนนั้นไม่ชอบเอ่ยเรียกชื่อของผม ผมเกลียดช่วงเวลาเหล่านั้น และเกลียดตัวเองในตอนนั้น ผมไม่ต้องการให้มันกลับมาซ้ำรอยเก่า มันจะต้องไม่เป็นแบบนั้นอีกเด็ดขาด
“พบรัก” จ้องมองอีกฝ่ายนิ่งๆ ก่อนจะเอ่ยชื่อตัวเองออกมาแบบห้วนๆ
“หืม?” คิ้วเข้มเลิกสูงขึ้นเล็กน้อย สายตาคู่คมหันมามองผมแว่บหนึ่ง
“ชื่อ พบ-รัก” ย้ำอีกครั้ง เน้นๆ ชัดๆ
รถจอดลงเพราะติดสัญญาณไฟจราจรพอดี ใบหน้าคมจึงหันมาเผชิญหน้ากับผมตรงๆ ริมฝีปากไม่มีรอยยิ้ม และในแววตาก็ยากจะเดาความหมาย
“รู้แล้ว” ตอบสั้นๆ แล้วหันกลับไปมองแสงสีแดงบนเสาไฟตรงสี่แยก
“ก็ทำไมไม่เรียก” ทำไมถึงไม่เคยเรียกชื่อกันสักครั้ง
ผมถามออกไปด้วยความน้อยใจ บางทีชื่อของผมมันอาจจะน่าเกลียดจนไม่อยากเอ่ยหรือไม่มันก็อาจจะขยะแขยงมากสำหรับพี่เปรมใช่มั๊ย? ที่ผ่านมาจึงไม่เคยเรียกชื่อของผมเลย ขอบตาของผมร้อนผ่าวไปหมด และอีกไม่กี่วินาทีต่อมน้ำตาคงได้ทำงานหนักอีกแน่นอน ผมไม่ใช่คนขี้แย แต่ผมเป็นคนที่อ่อนแอกับคนที่แคร์เสมอ และผมก็รู้ว่าอีกฝ่ายไม่ได้โง่ถึงขนาดที่จะไม่เข้าใจในความรู้สึกของผม
ไฟจราจรเปลี่ยนเป็นสีเขียว คนหลังพวงมาลัยยังคงเงียบ ผมเองก็เงียบเช่นเดียวกัน ผมมองออกไปดูวิวทิวทัศน์ที่รถขับผ่าน บรรยากาศอึดอัดค่อยๆ แผ่กระจายช้าๆ ผมไม่ชอบเลยให้ตายเหอะ นี่ถ้าหากตีนไม่เจ็บ ผมจะขอให้จอดรถแล้วลงไปเรียกแท็กซี่หรือโบกรถกลับบ้านเองไปนานแล้ว แต่มาคิดๆ ดูอีกทีอุตส่าห์ลงทุนเจ็บตัวขนาดนี้ถ้าไม่บรรลุจุดมุ่งหมายจะยอมแพ้ง่ายๆ ได้ยังไง
“พบรัก” จู่ๆ ผมก็ได้ยินเสียงแว่วๆ แผ่วๆ มาตามช่องแอร์ในรถ
“ห๊ะ?” ผมต้องรีบหันไปมองหาว่ามีผีช่องแอร์ซ่อนอยู่ตรงไหน
ดวงตาคู่คมเหลือบมองผมเล็กน้อย เราสบตากันเพียงชั่วครู่ ก่อนที่อีกฝ่ายจะหันกลับไปมองถนน ใบหูนั้นแดงจนคิดว่าถ้าเอามือไปจับมันคงจะร้อนน่าดู และตรงแก้มขาวๆ ก็ขึ้นริ้วแดงๆ มันเป็นปรากฏการณ์ที่ทำให้หัวใจของผมเต้นระทึกโครมคราม
“พบรัก” เสียงทุ้มนุ่มเอ่ยออกมาชัดเจนเต็มสองหูและดังก้องไปทั้งหัวใจ
ครับ.. ผมขานรับอยู่ในใจ ริมฝีปากฉีกยิ้มกว้างอย่างห้ามไม่อยู่ หน้าของผมในตอนนี้มันบานยิ่งกว่าดอกทานตะวันอีกครับ ผมเพิ่งรู้วันนี้แหละแค่พี่เปรมเรียกชื่อของผมแค่นี้มันจะทำให้คนเรียกเขินได้ เห็นใบหน้าคมนิ่งเรียบแบบนั้นแต่ตอนนี้ทั้งหูและหน้าแดงเถือกไปหมด แล้วยังลามมาถึงคออีก
เซ็กซี่จังเลยน๊าอุ๊ย! นี่ผมคิดอะไรออกไปเนี่ย ไม่นะครับ ผมไม่ได้คิดแบบนั้น ผมแค่ว่ากันไปตามเนื้อผ้า อย่าเอาไปบอกน้องเปี๊ยกนะ เดี๋ยวล้อผมแย่เลย ผมยกมือขึ้นจับแก้มของตัวเองที่ร้อนผะผ่าวเหมือนเป็นไข้และป้องกันไม่ให้มันบานแฉ่งไปมากกว่านี้
“แปลว่า.. รักแรกพบ?” พบรัก แปลว่า รักแรกพบ.
ผมส่งสายตาจ้องมองใบหน้าคมนั้นตลอด พี่เปรมปล่อยมือจากพวงมาเลยมาเกาท้ายทอยนิดหน่อย ส่วนผมก็ยังไม่ได้เอามือออกจากแก้มที่เหมือนลูกตำลึงของตัวเอง ยิ่งได้ยินเสียง “อืม” ที่ฮึมฮำเบาๆ อยู่ในลำคอของพี่เปรม มันก็ยิ่งทำให้ผมอยากจะระเบิดตัวเองออกมาเป็นพลุรูปหัวใจซะเดี๋ยวนี้ให้ได้
สี่ล้อของยานพาหนะคันหรูยังคงขับเคลื่อนไปเรื่อยๆ ท้องฟ้าวันนี้สดใส หัวใจของผมก็อิ่มเอมเหลือเกิน แต่ผมเป็นประเภทโลภมากซะด้วยสิ
“พี่เปรม”
“อือ”
“พบรัก.. หิวแล้วอะ” รักแรกพบของพี่ หิวข้าวแล้วนะ และถ้าพี่ไม่จอดแวะร้านข้าวภายในห้านาทีนี้ ผมอาจจะกินพี่เปรมเป็นอาหารมื้อเที่ยงได้ เห็นผมตัวเล็กๆ แบบนี้ แต่ผมกินจุนะเออ
.
.
.
.
.
สรุปว่ามื้อเที่ยงวันนี้ก็เป็นเหมือนเดทแรกของเราก็ว่าได้ พี่เปรมช่วยประคองผมเฉพาะตอนขึ้นลงรถและขึ้นลงบันไดเท่านั้น ที่เหลือปล่อยให้ผมใช้ไม้ค้ำยันด้วยตัวเอง แต่ทุกย่างก้าวของผมอยู่ในสายตาของพี่เปรมตลอด
ร้านอาหารที่พี่เปรมเลือกเป็นร้านที่ดีไซด์กิ๊บเก๋น่ารัก เห็นแล้วคิดว่าเป็นร้านเค้กหรือร้านเบเกอรี่ซะอีก ผมเป็นพวกที่ชอบงานดีไซด์การตกแต่งมากๆ เจอร้านถูกใจแบบนี้ไม่ว่าจะสั่งอะไรมาก็อร่อยทุกอย่าง กินของคาวเสร็จก็ตามด้วยของหวาน อิ่มจนแน่นท้องไปหมด แอบเรอออกมาเสียงดังอีกต่างหาก ถามว่าอายมั๊ย? มันก็อายอยู่นะ แต่มันเรอออกไปแล้วจะให้ตามกลืนเก็บลงคอก็ไม่ได้ เอาเป็นว่าอย่างน้อยมันก็ทำให้ผมเห็นมุมน่ารักอีกมุมของพี่เปรม นั่นคืออมยิ้มน้อยๆ แล้วยกมือขึ้นขยี้หัวผมเล่น เพราะฉะนั้นที่ผมเรอออกไปเมื่อกี้มันเป็นเรอทักพี่เปรมละกันนะครับ
จบจากมื้อเที่ยงเหมือนเราจะเข้าใกล้กันมากขึ้นอีกนิด ระหว่างทางผมชวนพี่เปรมคุยหลายๆ เรื่อง ส่วนใหญ่จะเป็นเรื่องงานของพี่เปรม ผมพยายามใช้ไหวพริบเจาะลึกถึงความสัมพันธ์ระหว่างพี่เปรมกับคุณหมอที่ชื่อภาพฟ้า แต่พี่เปรมก็ฉลาดพอที่จะเลี่ยงคำตอบออกไปแบบไม่ให้ผมตามไปจิกตบได้ พี่เปรมถามผมเกี่ยวกับเรื่องเรียนบ้าง แอบดีใจที่พี่เปรมก็สนใจในความเป็นไปของผม จะติดก็ตรงหนังท้องที่อิ่มแปร้ มันทำให้หนังตาเริ่มหย่อนลงเรื่อยๆ นี่แหละ ยิ่งได้แอร์เย็นๆ เบาะรถนิ่มๆ เล่นเอาผมง่วงหาวจนน้ำตาซึม พี่เปรมคงจะรู้ว่าผมง่วงจึงไม่ได้ชวนผมคุยต่อ คงอยากให้ผมปลีกวิเวกวังเวงอย่างสงบ แต่ไม่ได้เด็ดขาด พบรักเอ๋ย เจ้าจะเอาเวลาอันมีค่าเช่นนี้ไปนอนเฉยๆ ได้ยังไง เบิกตาให้กว้าง แล้วหาอะไรทำสิ ว่าแล้วก็แอบมองซีกหน้าของคนขับรถสุดหล่อ หยิบหูฟังเสียบเข้าที่หูเปิดเพลงของไอดอลเกาหลีจีดราก้อนฟังเพลินๆ และเปิดเช็คโลกโซเชียลของตัวเองไปเรื่อย ผมเห็นพี่ดินโพสรูปเมื่อสามชั่วโมงที่แล้ วเป็นรูปคู่กับคนที่นั่งอยู่หลังพวงมาลัยในตอนนี้ มีคนมากดถูกใจหลักพันและคอมเมนต์อีกหลายร้อย ผมอ่านบรรดาข้อความทั้งหมดแล้วก็พอจะคาดคะเนได้ว่าเป็นแฟนคลับพี่ดินร้อยยี่สิบและอีกสามร้อยสี่สิบเป็นของพี่เปรม
ชิส์ หมั่นไส้จริง แต่เดี๋ยวนะ ผมยังไม่ได้เป็นเพื่อนในเฟสบุ๊คกับพี่เปรมนี่นา แล้วพี่เปรมเล่นไอจีกับทวิตเตอร์ด้วยรึเปล่า ที่สำคัญเบอร์โทรกับไลน์ผมไม่มีอะไรสักอย่างเลย ผมลืมเรื่องนี้ไปได้ยังไงเนี่ย
คิดได้แล้วก็รีบเปิดรายชื่อผู้ติดต่อ ค้นหาเชื่อ
‘พี่เปรม’ แล้วลบทิ้ง เปิดไลน์ข้อความสนทนาระหว่างผมกลับพี่เปรมที่เคยคุยเมื่อนานมาแล้วก็ลบทิ้งไปให้หมด อะไรก็แล้วแต่ที่เกี่ยวข้องกับพี่เปรมในอดีตผมจัดการลบมันออกไปจากโทรศัพท์จนเกลี้ยงโดยไม่คิดเสียดายสักนิด ผมแอบมองใบหน้าหล่อคมเข้มเป็นระยะพลางก็คิดหาวิธีที่จะขอใจแลกเบอร์แบบไหนดี เพราะถ้าขืนขอไปตรงๆ แล้วพี่เปรมถามกลับมาว่าเอาไปทำไม ผมจะตอบว่าไงดีล่ะ เอาไปซื้อหวยครับ อย่างนั้นเหรอ? สมองขบคิด ดวงตาก็ไล่มองรายชื่อเพลงเกาหลียอดฮิตที่เก็บไว้ในเครื่องไปด้วย
อ่า นึกออกแระผมขยับตัวยืดหลังตรงแล้วพิงเบาะ ยกมือเสยผมให้ดูเท่ห์ หันมองพี่เปรมซึ่งพอดีกับที่พี่เปรมหันมามองผม กระแสไฟฟ้าแล่นวูบวาบทั่วร่างของผมอีกแล้ว แต่ก็แค่แป๊ปเดียวเพราะพี่เปรมต้องหันกลับไปมองถนนต่อ ผมกระแอมให้ลูกคอเข้าที่เล็กน้อย รอจังหวะดนตรีอินโทรจากหูฟัง จากนั้นก็..
“แวบเดียวแค่ดู ก็ทำให้รู้ว่าเธอน่ะโดนหัวใจ
อยากบอกเหลือเกินว่าเธอน่ารักแค่ไหน
จริตมากไปกลัวมันไม่ดีไม่งาม”
มีหันมามองแบบอึ้งๆ เล็กน้อย งงละสิ หึๆ
“ก็เลยเก๊กฟอร์ม ทำเป็นอ้อมค้อมทำเป็นว่าดูเฉยเมย
จนเธอมาขอเบอร์โทรเข้าทางแล้วเอ๋ย
อยากบอกจังเลยถึงบ้านให้รีบโทรหา”
คราวนี้ยิ้มหล่อวัวตายควายล้มมาเต็มเลยครับ
“เบอร์โทรอื่นจะได้ยินเสียงรอสาย
แบบ แบบ แบบ ว่าให้รอ
แต่เบอร์นี้ จะได้ยินเสียงใจบอกว่า...”
เตรียมจะเข้าท่อนฮุคแล้วครับ ขยับขาลำบาก ใช้เด้งหน้าอกเอาละกัน ฮึบๆๆ
“ท่านกำลังเข้าสู่บริการรับฝาก หัวใจ
ลงทะเบียนฝากไว้ตัวเอากลับไป ใจให้เก็บรักษา
ยอมจำนนเธอแล้ววันนี้แค่แรก เห็นหน้า
ฝากไว้กับฉันนะหัวใจของเธอ แลกเบอร์โทร โอ๊ะ โอ โอย”
“เฮ้ย!” ผมคว้าโทรศัพท์ไอโฟนที่ลอยหวือมาแทบไม่ทัน
อะไรอ่า เพิ่งจบท่อนฮุคเองนะ ยังไม่จบเพลงสักหน่อย ผมยังไม่ได้ร้องท่อนสุดท้ายเลยนะ พี่เปรมทนฟังไม่ได้ถึงขนาดต้องโยนโทรศัพท์ใส่กันเลยเหรอเนี่ย ผมได้แต่ยิ้มแป้นมองพี่เปรมตาแป๋ว โดยที่มือก็กดสไลด์หน้าจอโทรศัพท์ของพี่เปรมรอไว้แล้ว
“ศูนย์สี่หนึ่งหนึ่ง” พี่เปรมบอกมาแค่นั้น แล้วจะช้าอยู่ทำไมละครับ จิ้มปลดล็อคอย่างไวเลย
แอดเฟสบุ๊คและไลน์ ฟอลโล่ไอจีและทวิตเตอร์ จัดเก็บเบอร์โทรของผมลงไปใช้ชื่อว่า
‘รักแรกพบ’ แล้วหารูปของตัวเองใส่ไว้ด้วย เวลาผมโทรเข้าหาพี่เปรมจะได้โชว์หน้าหล่อๆ ของผม เสร็จแล้วก็โทรออกกลับเข้าเครื่องของผมเพื่อจะได้จัดการเก็บเบอร์ของ
‘คุณหมอสุดหล่อ’ ไว้ ส่วนรูปพี่เปรม เดี๋ยวค่อยไว้โอกาสหน้าละกัน
“พี่เปรม”
“อืม”
“เรียกว่าไอก็ได้นะ ชื่อเล่นน่ะ ไอจัง เป็นภาษาญี่ปุ่น”
“อืม”
“เรียกสิ”
“ไอ”
“อะไรนะ?”
“ไอจัง”
“รักนะ” ความหมายของชื่อไอจังไงครับ อึ้งละสิ งานนี้มีอึ้ง
พี่เปรมถอนมือจากพวงมาลัย แล้วยื่นเอาหลังมือมาถูแก้มของผมเบาๆ ก่อนจะผละออกไป ใบหน้าคมระบายรอยยิ้มโดยที่ไม่ได้หันมามองผมแม้แต่น้อย และสภาพของผมตอนนี้ก็ไม่ต่างจากคนกำลังเป็นไข้ ทั้งตัวร้อน หน้าร้อน และหัวใจเต้นเร็วเกินอัตราปกติ อีกอย่างผมก็อยากจะร้องเพลงของพี่หญิงลีท่อนสุดท้ายให้จบจริงๆ นะ ร้องในใจดังๆ ก็ได้ พี่เปรมไม่ได้ยินหรอก เอ้า! สาม สอง หนึ่ง
‘ใจคงขาดหวิว หากเธอโดนซิวเพราะมีมือดีโฉบไป
รักแรกของฉันไม่รู้มีอีกเมื่อไร
เอาใจแลกใจอย่างนี้ไว้ก่อนและดี...’.
.
.
.
.
.
TBCก่อนอื่นขอขอบคุณคนอ่านทุกท่านมากเลยนะคะที่คอยให้กำลังใจและติดตามกันมาตลอด
ขอบคุณทุกคำติชม คำแนะนำ และทุกๆ ข้อความที่บอกให้รินมีกำลังใจที่จะเขียนนิยายเรื่องนี้ต่อไป
อย่าเพิ่งทิ้งรินไว้กลางทางนะคะ 
หัวข้อ: (◕‿◕✿Miracle of ⓛⓞⓥⓔ❀•ผมเรียกมันว่าปาฏิหาริย์แห่งรัก•❀-แจ้งข่าวPre-Order- P.81 (อ่าน 538861 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก