Miracle of LOVE ผมเรียกมันว่าปาฏิหาริย์แห่งรัก
-16-
..หนึ่งอาทิตย์กับการใช้ชีวิตคู่กับไม้ค้ำยัน มันก็โอเคนะครับ ถือว่าเป็นคู่ชีวิตที่ดีในระดับหนึ่งเลยทีเดียว ไม่มีบ่น ทนแดด ทนฝน เป็นหลักยึดให้สองขาของผมมีพลังก้าวเดินต่อไป.. ใส่ฟีลลิ่งว่ารู้สึกมีพลัง อัพโหลดรูปขาข้างซ้ายคู่กับไม้ค้ำยัน เสร็จแล้วก็กดโพส เป็นอันเรียบร้อยสำหรับสเตตัสหน้าเฟสบุ๊ค
“วินาทีนี้ไม่มีใครเว่อร์เกินเพื่อนกูแล้ว” ไอ้เพื่อนรักกดถูกใจเป็นคนแรก ไอ้ดีนถือว่าเป็นหน้าม้าแฟนคลับอันดับต้นๆ ของผมเลยครับ
“บ๊อกๆ” น้องเปี๊ยกส่งเสียงว่าอยากรู้บ้างว่าผมกับไอ้ดีนกำลังคุยเรื่องอะไรกันอยู่
“อ้อ นี่ไง พี่ไออัพสเตตัสในเฟสบุ๊ค เหมือนที่เคยอัพรูปกับน้องเปี๊ยกบ่อยๆ นั่นแหละ” ผมเปิดเฟสบุ๊คของตัวเองให้น้องเปี๊ยกดูและอธิบายไปด้วย แค่ไม่ถึงนาทีก็มีคนกดถูกใจไปเกินครึ่งร้อยแล้วครับ
วันนี้ผมพาน้องเปี๊ยกมามหาลัยด้วยครับ เพราะแม่ต้องออกไปทำธุระนอกบ้านทั้งวันผมไม่อยากทิ้งน้องเปี๊ยกไว้ลำพัง จึงตัดสินใจพามาด้วย อีกอย่างขาของผมเจ็บแบบนี้ไอ้ดีนเลยต้องขับลูกรักของมันมาคอยบริการผมอยู่แล้ว ดังนั้นจึงพาน้องเปี๊ยกมาได้แบบสบายๆ ตอนเข้าห้องเรียนผมเลือกนั่งแถวหลังๆ น้องเปี๊ยกเด็กดีก็นอนหมอบกัดตุ๊กตาน้องเน่าเล่นอยู่ข้างๆ ขาของผม ไม่มีซุกซนหรือส่งเสียงรบกวนใดๆ แต่กลับเรียกความสนใจจากสาวๆ ไปได้แบบเต็มๆ นั่นเพราะความน่ารักน่าเอ็นดู ใครได้พบสบตาเป็นต้องหลงรักแทบทุกราย
อ้อ เกือบลืมไปเลยครับ เรามาย้อนความหลังไปเมื่ออาทิตย์ที่แล้วนิดหนึ่งดีกว่า เพราะตั้งแต่กลับมาจากทริปที่ชลบุรี ชีวิตของผมก็ดี๊ดี แม้ว่าระยะทางระหว่างชลบุรีกับกรุงเทพฯ จะเดินทางแค่ไม่กี่ชั่วโมง แต่ถือว่าเป็นเวลาอันมีค่าที่ครอบครัวอุตส่าห์มอบโอกาสทองให้ผมเลยก็ว่าได้ และผมก็ใช้มันได้แบบคุ้มค่าที่สุดเก็บทุกรายละเอียดไม่ให้หลุดรอดสักเม็ด
ในวันนั้นพี่เปรมมาส่งผมถึงหน้าประตูรั้วบ้านในตอนบ่ายสี่โมงนิดๆ ซึ่งแม่และครอบครัวไอ้ดีนยังเดินทางมาไม่ถึง ผมโทรไปถามแม่ก็ได้คำตอบว่าคุณลุงเด่นจะแวะทำธุระก่อนคงจะถึงบ้านตอนค่ำ ผมก็เลยต้องให้พี่เปรมช่วยประคองผมเข้าบ้าน ตอนแรกก็กะจะให้พี่เปรมพาไปส่งถึงห้องนอน แต่มันก็ดูจะไม่งามสักเท่าไหร่เพราะพี่เปรมเพิ่งมาบ้านผมเป็นครั้งแรก เพราฉะนั้นต้องเอาไว้รอบหน้าละกัน พี่เปรมดูลังเลเล็กน้อยกับการที่จะต้องทิ้งผมไว้ที่บ้านคนเดียว ไอ้ตัวผมเองก็เกรงใจ๊เกรงใจ พี่เปรมขับรถมาเหนื่อยๆ แล้วต้องมาคอยดูแลผมอีก ผมจึงหลุบตาเล็กน้อย พูดเสียงอ่อยว่า
‘ไอรอแม่กลับมาทำกับข้าวให้กินได้ แค่สี่ห้าชั่วโมงเอ๊ง’ เสียงสูงตอนท้ายนิดเดียวแค่นั้นแหละครับ พี่เปรมสุดหล่อจึงเดินเข้าครัวไปทำอาหารมื้อเย็นง่ายๆ แต่อร่อยสุดๆ ให้ผมกิน แล้วยังใจดี๊ใจดีอยู่รอเป็นเพื่อนจนแม่กลับมา ทำเอาหัวจงหัวใจของนายพบรักแตกกระจุยกระจายเป็นกลีบดอกไม้สะพรั่งบานเต็มต้น
พี่เปรมกลับชลบุรีในตอนเย็นวันรุ่งขึ้นซึ่งผมมีเรียนเต็มวัน แต่ก็ไม่ลืมที่จะส่งไลน์ไปอวยพรให้อีกฝ่ายเดินทางปลอดภัย ถึงแล้วให้บอกด้วย พี่เปรมอ่านข้อความของผมตอนสี่โมงเย็น แต่ตอบกลับมาตอนเกือบจะห้าทุ่มว่า ‘พี่ถึงชลบุรีแล้ว ฝันดีนะ’ ไม่มากไป ไม่น้อยไปกว่านั้น มันกำลังดีสำหรับความสัมพันธ์ที่เพิ่งเริ่มต้น แค่นั้นผมก็ฝันดีไปตลอดทั้งคืน และเมื่อไหร่ที่คิดถึงใบหน้าหล่อๆ นั่นหัวใจก็สั่นไหวระทึก แบบนี้รึเปล่านะที่เค้าเรียกว่าอาการของคนมีความรัก
“มึงกับน้องเปี๊ยกนี่ยังไง คือกูว่ามันแปลกๆ มั๊ยว่ะ?” กำลังอารมณ์ดีๆ อยู่เชียว ไอ้เพื่อนสุดหล่อตาตี๋ก็ทำให้ผมต้องหลุดออกจากมโนจิตอย่างไว ไอ้ดีนก้มลงใต้โต๊ะมองน้องเปี๊ยก ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองผม คิ้วของมันขมวดแทบจะเป็นปม
“ตรงไหน?” อะไรที่ว่าแปลก
“ตกลงมึงคุยกับหมารู้เรื่อง??”
“น้องเปี๊ยกไม่ใช่หมา” ต่อให้ใครมองน้องเปี๊ยกว่าเป็นแค่สัตว์ตัวหนึ่ง แต่สำหรับผมน้องเปี๊ยกเป็นน้องชายตัวน้อยที่ผมรัก จนบางทีผมก็คิดว่าผมอาจจะรักและผูกพันกับน้องเปี๊ยกมากกว่าน้องไอด้าน้องสาวของผมซะอีก
“เอ่อ แล้วไอ้หูตั้ง สี่ขา นั่นมันเรียกว่าอะไรว่ะ?”
“น้องเปี๊ยกเป็นน้องชายกู”
“งั้นมึงก็เป็นหมา?”
“กูไม่ใช่หมา แต่กูเป็นเพื่อนกับหมา” ผมพูดด้วยน้ำเสียงสบายๆ และไม่ได้มองหน้าไอ้ดีนด้วยซ้ำ เพราะผมกำลังเขียนร่างแบบแปลนตามโจทย์ที่อาจารย์ให้ไว้เมื่อสามอาทิตย์ก่อน ตอนนี้ผมรู้แล้วว่าผมจะทำแปลนนี้ให้เป็นร้านอะไร
“อ่อ” ไอ้ดีนพยักหน้าแบบงงๆ แล้วก้มลงขีดเขียนงานของตัวเองบ้าง และหลังจากที่ผมนับหนึ่งถึงห้าในใจ ไอ้เดือนคณะก็เงยหน้าพรวดขึ้นมาโวยวาย
“ไอ้สัตว์พบรัก มึงด่ากูว่าหมางั้นเหรอว่ะ?!” ก็ยังดีนะที่มันรู้ตัว แม้จะช้าไปห้าวินาทีก็ตาม
ผมไม่ได้ต่อล้อต่อเถียงกับไอ้ดีนต่อ แค่ปล่อยให้มันโวยวายโหวกเหวกอยู่สักพัก งึมๆ งำๆ อีกหน่อย แล้วมันก็จะกลับมาเป็นปกติของมันเอง
“แล้วมึงจะทำร้านอะไรว่ะ?” เห็นมั๊ยละครับ ไอ้ดีนมันกลับมาโหมดคนหล่อเหมือนเดิมแล้ว
“เพ็ทช็อป”
“ได้แรงบันดาลใจจากน้องเปี๊ยกว่างั้น?”
“อืม” ตอบตามตรงครับไม่มีปิดบัง
“แล้วมึงล่ะ?” ถามมันบ้างครับ เดี๋ยวจะหาว่าผมไม่สนใจเพื่อน
“ร้านขายแร่ด มีมึงเป็นมาสคอส” มันทำหน้าทำตาโรคจิตซาดิสใส่ผม แต่คิดเหรอว่าจะทำให้ผมสะทกสะท้านได้
“ด้วยความยินดี” ถ้ามึงทำร้านนี้จริง กูจะแต่งตัวเป็นมาสคอสให้ร้านมึงเลย ผมยักคิ้วให้ไอ้ดีนอย่างลูกผู้ชาย ไอ้ดีนก็หัวเราะขำใหญ่ ดีครับมีเพื่อนบ้าก็ต้องบ้าตามมันให้ทัน
เราสงบศึกน้ำลายลงแค่นั้น แล้วต่างคนก็ต่างมุ่งมั่นทำงาน เพราะวิชาตอนบ่ายต้องเอางานไปเสนอให้อาจารย์ตรวจเช็คความคืบหน้าอย่างน้อยสามสิบเปอร์เซ็นต์ จนเวลาผ่านไปชั่วโมงกว่าใกล้จะได้เวลาเข้าเรียน ผมกับไอ้ดีนบิดขี้เกียจยืดเส้นยืดสายและเก็บข้าวของลงกระเป๋า ผมไม่ลืมที่จะขอเปิดเช็คสเตตัสที่ลงไปก่อนหน้า แล้วก็พบว่าเมื่อห้านาทีที่แล้ว
‘Preamnatee’ มากดถูกใจ
‘FIRST LOVE’ ผมรีบเอาให้น้องเปี๊ยกดูด้วยความดีใจ น้องเปี๊ยกจะเข้าใจรึเปล่าผมก็ไม่มั่นใจ แต่ที่รู้ก็คือพี่เปรมติดตามความเคลื่อนไหวของผมอยู่เหมือนกัน
โบราณว่าไว้ช้าๆ ได้พล้าเล่มงาม แต่สำหรับผมขอยึดสุภาษิตที่ว่าน้ำขึ้นให้รีบตัก มีโอกาสแล้วต้องรีบคว้า สะพานทอดมาก็ต้องรีบข้าม ผมยิ้มให้ตัวเองอยู่ในใจพร้อมส่งกระแสจิตไปหาคุณหมอเอ็กซ์เทอร์นที่ชลบุรีว่า ‘พี่หนีผมไม่รอดหรอก’ หึหึ
.
.
.
.
วันหยุดเสาร์อาทิตย์ที่ไม่ต้องกังวลกับงานส่งอาจารย์ มันเป็นอะไรที่ทำให้ผมมีความสุขมากสำหรับชีวิตนักศึกษา เพราะแปลนงานร้านเพ็ทช็อปสำหรับสัตว์เลี้ยงของผมไปได้สวย อาจารย์ที่ว่าเคี่ยวที่สุดในคณะถึงกับออกปากชม ทั้งนี้ทั้งนั้นต้องยกความดีความชอบให้น้องเปี๊ยกเค้าล่ะครับ ที่ทำให้ผมปิ๊งไอเดียอันเจิดจรัสนี้ขึ้นมาได้ ตอนนี้ก็เหลือแค่เก็บรายละเอียดเท่านั้นและก็ยังมีเวลามากพอที่จะจัดการให้เสร็จทันส่ง
แผลที่ฝ่าเท้าซ้ายของผมดีขึ้นเยอะแล้วครับ อาจจะยังลงน้ำหนักได้ไม่เต็มที่และยังต้องพึ่งไม้ค้ำยันอยู่แต่ถือว่าสามารถเดินเหินได้สะดวกขึ้นมากโข ดังนั้นวันเสาร์ผมจึงตื่นตั้งแต่เช้าตรู่ไปทำกับข้าวใส่บาตรกับแม่ ช่วงนี้ผมกับแม่จะตื่นเช้ามาใส่บาตรพระทุกวัน เพราะเสาร์หน้าเป็นวันคล้ายวันเกิดของพ่อ ปกติในทุกปีแม่ก็จะกลับไทยมาในช่วงนี้ เราไม่ได้ทำบุญครบรอบวันตายแต่จะทำบุญในเดือนเกิดของพ่อแทน โดยแม่ให้เหตุผลว่าพ่อยังอยู่กับเราเสมอ พ่อไม่เคยจากไปไหน ผมเองก็คิดแบบนั้นเช่นกัน ผมยังจำวันที่ผมตื่นจากนิทราอันยาวนานได้ดี พ่อเป็นคนมาปลุกผม พ่อยังมองผมอยู่เสมอจากบนนั้น บนท้องฟ้าอันกว้างไกล
แม่จะกลับสวิสเซอร์แลนด์หลังจากทำบุญครบรอบวันเกิดของพ่อ เพราะน้องไอด้างอแงร้องหาแม่ตลอด ในมุมหนึ่งของจิตใจผมก็อยากจะลองงอแงบ้างแต่มันก็ทำได้แค่เก็บความคิดนั้นไว้ในหลืบซอกเล็กๆ ผมอยากจะเห็นแม่ยิ้มมีความสุขมากกว่าต้องมาร้องไห้เพราะผม
เมื่อวานเสร็จจากทำบุญ ผมก็ต้องไปโรงพยาบาลตรวจร่างกายตามที่คุณหมอนัดไว้ ผลออกมาปกติดีทุกอย่าง จากนั้นผมก็พาแม่ไปช้อปปิ้งต่อ แต่เพราะผมใช้ไม้ค้ำยันจนล้า แม่เลยให้ผมนั่งรออยู่กับน้องเปี๊ยก ตั้งแต่กลับชลบุรีมาแม่เอาแต่บ่นเรื่องที่ผมไม่ยอมให้แม่ซื้อรถให้ จะไปไหนมาไหนกับแม่แต่ละทีก็ยืมลูกรักไอ้ดีนตลอด แม่ว่าผมไม่หัดเกรงใจเพื่อนและอีกสารพัด จะเอาไงดีล่ะ เกรงใจมันก็เกรงใจอยู่นิดหน่อยละนะ แต่ไอ้ดีนมันเป็นคนโยนกุญแจรถใส่หน้าผมเองนี่นา ผมไม่ได้ร้องขอใดๆ สักคำ นอกจากแค่ส่งสายตาเจียมเนื้อเจียมตัวก็เท่านั้น
เช้าวันอาทิตย์เราเพิ่งใส่บาตรพระกันเสร็จ ผมเดินอ้อมด้านหลังแม่เพื่อจะตักโจ๊กใส่ถ้วยให้แม่และตัวเอง โดยไม่ลืมเอาถ้วยคิตตี้ใส่โจ๊กให้น้องเปี๊ยกด้วย
“โอก้าซัง” ผมเรียกแม่หลังจากที่จัดการเรื่องอาหารให้น้องเปี๊ยกเสร็จเรียบร้อยแล้ว ผมไม่ค่อยเรียกแม่ด้วยภาษาญี่ปุ่นสักเท่าไหร่ จะเรียกก็ต่อเมื่ออยากเรียกจริงๆ เท่านั้น
ผมนั่งลงตรงโต๊ะทานข้าว แล้วแม่ก็เดินมานั่งฝั่งตรงข้ามกับผม แม่เลิกคิ้วถามว่ามีอะไร พร้อมกับตักโจ๊กทานไปด้วย ผมกับแม่สนิทกันมาก พ่อกับแม่เลี้ยงผมแบบเพื่อนที่สามารถคุยกันได้ทุกเรื่อง และผมเองก็ไม่เคยมีความลับกับพวกท่าน จะมีอยู่แค่เรื่องเดียวเท่านั้นที่จนถึงตอนนี้ผมก็รู้สึกผิดอยู่ในใจ
“แม่จะผิดหวังมั๊ยถ้าน้องไอจะมีความรู้สึก... เอิ่ม... ชอบผู้ชาย” ชอบผู้ชายด้วยกันไม่ได้หมายความว่าผมจะเป็นเกย์นะครับ ผมเองยังชอบผู้หญิงอยู่ โดยเฉพาะผู้หญิงแบบแม่นี่คือต้นแบบสาวในฝันของผมเลย
“คุณเปรมน่ะเหรอจ๊ะ” แม่ส่งยิ้มมาให้ผม มีขยิบตาด้วย
“แค่ก!” ผมสำลักโจ๊กจนข้าวทะลุออกทางจมูกเลยทีเดียว
แม่คร้าบบบบบบบ แม่จะตรงประเด็นไปไหนเนี่ย อ้อมบ้างไรบ้างก็ได้ ว่าแต่แม่รู้ได้ยังไง ใครมาฟ้องแม่ ไอ้ดีนกับพี่ดินเหรอ? แต่ผมมั่นใจนะว่าไม่มีใครรู้เรื่องนี้ นอกจากน้องเปี๊ยก ผมตวัดสายตาไปเค้นหาความจริงจากน้องเปี๊ยกทันที น้องชายตัวน้อยของผมที่กินโจ๊กจนเลอะไปทั้งหน้าก็ส่ายหัวไปมาปฏิเสธใหญ่ว่าไม่ใช่เปี๊ยกนะ
“ไม่ต้องบอกแม่ก็รู้น๊า น้องไอจังกับคุณเปรมเป็นแฟนกันใช่มั๊ยเล่า” แม่อมยิ้มแล้วหัวเราะคิกคักซะน่ารักเชียว
“ม แม่ รู้ได้ไงอะ” ปาดน้ำตาและน้ำมูกผลจากการสำลักโจ๊กเมื่อครู่
“แม่อาบน้ำร้อนน้ำเย็นมาก่อนน๊า” แค่อาบน้ำร้อนเฉยๆ ครับแม่ อาบน้ำทั้งร้อนและน้ำเย็นนี่ไม่มีในสุภาษิตคำพังเพยของไทยครับ
“ตอนแรกที่เจอคุณเปรมแม่ก็ตกหลุมรักทันที ทำไมผู้ชายคนนี้หล่อจังเลยน๊า ยิ่งได้เห็นว่าเค้าดูแลเอาใจใส่น้องไอตอนป่วย แม่ก็คิดว่าถ้ามาขอเมื่อไหร่ แม่จะยกให้แบบไม่เอาขันหมากสักบาทเลยล่ะ” เค้าเรียกว่าไม่เอาสินสอดสักบาทครับแม่ แต่แม่จะยกผมให้เค้าฟรีๆ ได้ยังไงกันล่ะ ผมไม่ยอมหรอกนะ
“แล้วแม่เคยถามพี่เปรมมั๊ยล่ะว่าเค้าเป็นอะไรกับผม บางทีเค้าแค่มาเพราะสงสารผมก็ได้นะ”
“ไม่ได้ถามหรอก แต่คุณเปรมเค้าแนะนำตัวเองเลยว่าเป็นแฟนของน้องพบรัก”
“ห๊ะ??!!” พี่เปรมนี่นะแนะนำตัวเองแบบนั้น ไม่จริง ผมไม่เชื่อ เป็นไปไม่ได้ มันต้องมีอะไรผิดพลาดแน่ๆ
“ตอนนั้นแม่ตกใจมากเลย ร้องเอ๋ เสียงดังมาก แต่คุณเปรมก็ยืนยันและขอโทษที่ไม่ได้บอกเรื่องนี้มาก่อน และยังไม่มีใครรู้ แต่ก็อยากบอกให้แม่รับรู้เอาไว้ เป็นผู้ชายที่ดีจริงๆ เลยน๊า” แม่ยิ้มจนตาปิด ดูเหมือนว่าแม่จะชอบพี่เปรมจริงๆ แต่ผมคิดว่ามันไม่น่าจะเป็นไปได้
เอ๊ะ หรือว่า?!ใครคนหนึ่งโผล่เข้ามาในความคิด ทั้งที่ทำผมไว้เจ็บแสบขนาดนั้น ผมไม่มีวันลืมเด็ดขาด ผมควรจะอธิบายเรื่องนี้ให้แม่ฟัง แต่ผมควรจะเริ่มเล่าตั้งแต่ตรงไหนดีนะ เพราะถ้าหากแม่รู้เรื่องทั้งหมดไม่แน่แม่อาจจะเหมารวมโกรธพี่เปรมไปด้วยก็ได้
“น้องไอจัง” แม่คงเห็นผมทำหน้าเครียดเหมือนคนปวดท้อง แม่จึงเรียกแล้วยื่นมือมากุมมือผมไว้
“จำเอาไว้นะว่าอะไรก็ตามที่ทำให้น้องไอมีความสุขและไม่ทำให้ใครเดือดร้อน แม่และพ่อที่อยู่บนฟ้าก็จะมีความสุขด้วย เพราะน้องไอเป็นลูกรักของพ่อกับแม่ คือหัวใจของเรา” มือที่แสนอบอุ่นบีบมือผมเบาๆ ความอบอุ่นนั้นแผ่ซ่านเข้าถึงหัวใจ
“ชิอะวะเซะ นิ นะริตั้ย โนะ นะระ, นะรินะไซ. ไฟท์โตะ!” มันเป็นประโยคที่แม่มักจะพูดให้กำลังใจผมมาตั้งแต่เด็ก
‘ถ้าอยากมีความสุขก็จงมีซะ สู้ๆ’ แม่ยกกำปั้นขึ้นให้ผมพร้อมรอยยิ้มที่ทำให้ผมต้องยิ้มตาม แล้วถลาลุกขึ้นไปกอดแม่ หอมแก้มซ้ายขวาด้วยความสุขหัวใจ
“เซกาอิเดะ, โอก้าซังกะ ดาอิสุกิเดะสุ” น้องไอรักแม่ที่สุดในโลกเลยนะครับ
.
.
.
.
เกี่ยวกับความรักของผมแม่ไฟเขียวให้ผ่านตลอดแบบที่ผมเองก็ยังงงๆ แต่การที่แม่ยอมรับในเรื่องนี้ก็ถือว่าเป็นเรื่องราวดีๆ เรื่องหนึ่งในชีวิตของผมเลยทีเดียว เอาจริงๆ ผมเองก็ไม่แน่ใจว่าทำไมผมถึงได้ชอบพี่เปรมมากขนาดนี้ บางทีผมอาจเป็นเกย์?? แต่ที่ผ่านมาผมก็ไม่เคยชอบผู้ชายคนอื่นแบบนี้มาก่อนเลย และก็ยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผมเริ่มชอบพี่เปรมตั้งแต่ตอนไหน หรืออาจจะเป็นช่วงเวลาที่เกิด
‘ปาฎิหาริย์’ ระหว่างผมกับน้องเปี๊ยกตอนนั้นก็เป็นไปได้??
วันนี้มีเรียนบ่ายแต่ผมก็ยังคงต้องตื่นก่อนไก่โห่ เพราะต้องมาช่วยแม่ทำกับข้าวใส่บาตรเหมือนทุกวัน และวันเสาร์นี้ก็วันครบรอบวันเกิดของพ่อแล้วครับ หนึ่งปีได้ทำบุญใหญ่สักครั้งผมก็อยากจะให้คนสำคัญมาร่วมด้วย ดังนั้นเมื่อใส่บาตรเสร็จผมก็รีบกลับขึ้นห้องนอน สลัดเสื้อคลุมกับกางเกงวอร์มออกจากตัว ผมไม่ได้แต่งตัวโป๊นะครับ ก็แค่ปกติเวลานอนผมใส่เสื้อยืดบางๆ ย้วยๆ กับกางเกงผ้ายืดขาสั้น จะให้ผมไปใส่บาตรชุดนอนแบบนั้นมันไม่ดีแน่ๆ ก็เลยหาเสื้อเชิ้ตมาคลุมทับกับใส่กางเกงวอร์มขายาวทับขาสั้นไว้เท่านั้นเอง
ผมอุ้มน้องเปี๊ยกแล้วกระโดดขึ้นนั่งพิงหัวเตียง ขยี้หัวให้ยุ่งเหยิงเหมือนเพิ่งตื่นนอน ขยับจัดเสื้อให้เข้าที่เข้าทางโดยทิ้งคอเสื้อย้วยๆ ให้ไหลตกจากไหล่โชว์ผิวหัวไหล่ขาวๆ ข้างหนึ่ง แต่ท่าทางเสื้อมันจะย้วยมากไปหน่อยเลยกลายเป็นโชว์หัวนมชมพูแทน เอาเป็นว่าอย่าคิดอะไรมากครับผมก็ผู้ชายพี่เปรมก็ผู้ชายมีอะไรเหมือนๆ กัน อีกอย่างคือผมไม่ใช่ผู้ชายแบบที่ไอ้ดีนมันกล่าวหาว่า
‘แร่ด’ หรอกนะครับ ไอ้ดีนมันปากหมาแบบนั้นมาตั้งนานแล้ว ผมน่ะทั้งแมนและแฮนด์ซั่ม สาวๆ ติดตรึม ถ้าผมไม่เตี้ย ความหล่อของผมก็สูสีกับพี่เปรมนั่นแหละครับ
เรียกความมั่นใจกันแล้ว ผมก็เปิดโทรศัพท์แอพฟลิเคชั่นสุดฮิตอย่างไลน์ ขณะนี้เวลาหกโมงเช้ากับอีกสี่สิบนาที ซึ่งเป็นช่วงเวลาที่พี่เปรมจะได้พักผ่อนหลังจากต้องเข้าเวรมาทั้งคืนและต้องรับงานอีกครั้งตอนเจ็ดโมงเช้า ในแต่ละวันพี่เปรมได้นอนแค่ไม่กี่ชั่วโมง ช่างน่าสงสารจริงๆ ผมเองก็อยากจะไปดูแลปรนนิบัติพัดวีใกล้ๆ เอาให้ได้คะแนนนำคุณหมอภาพฟ้าชนิดที่ใครก็ตามไม่ทัน แต่ติดตรงที่ระยะห่างของเราทั้งคู่ ผมจึงต้องเร่งพัฒนาความสัมพันธ์อย่างสุดตัว โดยมีน้องเปี๊ยกเป็นผู้ช่วยที่ดี และจุดประสงค์หลักในครั้งนี้ก็คือจะต้องชวนพี่เปรมให้มาร่วมทำบุญให้พ่อด้วยให้ได้
“โทรหาพ่อเปรมกัน บอกพ่อเปรมว่าสู้ๆ พร้อมนะน้องเปี๊ยก”
“บ๊อกๆ”
โอเครับ น้องเปี๊ยกพร้อม ผมก็พร้อม วิดีโอคอลได้ และทันทีที่เสียงรอสายดังขึ้น ผมก็เริ่มนับหนึ่งถึงสิบอยู่ในใจ ก้อนเนื้อในอกด้านซ้ายของผมดังกระหึ่มยังกับกลองรบ จนน้องเปี๊ยกยังต้องเงยหน้าขึ้นมองแล้วส่งเสียงแซว และนับได้ถึงเจ็ด หน้าของพี่เปรมก็โผล่มาเต็มจอ นี่ขนาดพี่เปรมไม่ได้นอนแต่ความหล่อก็ยังสามารถทำลายล้างชีวิตของผมได้
“มอร์นิ่ง พ....”
‘เฮ้ย! ไอ้เปี๊ยกอมตีน’ “บ๊อกๆๆ”
‘ไม่เจอแค่ไม่กี่อาทิตย์ตัวโตพอดีตีนกูเลยนะมึง’ “บ๊อกๆ”
‘แล้วนี่มึงตื่นเช้าได้ไงว่ะ ปกติมึงสันหลังยาวจะตายห่า นอนทั้งวัน’ “บ๊อกๆๆ”
‘แมร่มโคตรคิดถึงมึงว่ะ ไอ้เปี๊ยกปัญญาอ่อน’ “บ๊อกๆๆ”
บทสนทนาระหว่างคู่รักที่พลัดพรากกันมานานยังคงดำเนินต่อไป กระหนุงกระหนิงน่ารักน่าชังแตกต่างจากเวลาที่คุยกับผมลิบลับ ถ้าคุยกับผมก็แค่ถามคำตอบคำหรือไม่ก็อืมๆ อือๆ ทำให้ผมรู้เลยว่าที่ผ่านมาผมเข้าใจผิดมาตลอดว่าผมคือตัวเอกของเรื่อง และคู่แข่งของผมก็คือคุณหมอภาพฟ้า นี่ผมมองข้ามเปรมเปี๊ยกไปได้ยังไงกัน ทั้งๆ ที่ผมก็นั่งโชว์หัวนมชมพูอยู่ตรงนี้ แต่พี่เปรมก็ไม่คิดจะทักทายผมสักคำ หรือว่าผมไม่ได้อยู่ในสายตาของพี่เปรมสักนิด ที่ทำดีกับผมมาตลอดเพราะน้องเปี๊ยกใช่มั๊ย
ไม่ต้องเลย น้องเปี๊ยกไม่ต้องหันมาเลียหัวนมพี่ไอเลยนะ งอนแล้ว งอนทั้งน้องเปี๊ยกและพี่เปรมนั่นแหละ ผมดึงคอเสื้อที่หล่นเปิดโชว์เม็ดเชอรี่น้อยของตัวเองขึ้นแล้วมัดคอเสื้อให้ปิดถึงลูกระเดือก จากนั้นผมก็เอาโทรศัพท์วางพิงกับหมอนให้คู่รักเค้าคุยกันให้หายคิดถึงกันไปข้างหนึ่งเลย
ส่วนตัวประกอบอย่างผม ก็ทำแค่ดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมโปง ปิดแมร่มให้หมด ขอหลบไปนั่งร้องไห้ตรงปลายเตียงก่อนนะ
เศร้าแพ๊พ T^T.
.
.
.
.
.
.
TBC
ขอกระดาษทิชชูให้น้องไอด้วยค่ะ 
ขอบคุณมากๆ นะคะสำหรับทุกกำลังใจและการติดตาม
และขอบคุณงามๆ สำหรับ +ชื่นชม และ +เป็ด นะคะ
หัวข้อ: (◕‿◕✿Miracle of ⓛⓞⓥⓔ❀•ผมเรียกมันว่าปาฏิหาริย์แห่งรัก•❀-แจ้งข่าวPre-Order- P.81 (อ่าน 538786 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก