Miracle of LOVE ผมเรียกมันว่าปาฏิหาริย์แห่งรัก
-17-
“น้องไอจัง หนูไม่สบายรึเปล่าจ๊ะ?” แม่ยกหลังมือขึ้นอังหน้าผากของผมเป็นรอบที่สิบแล้วตั้งแต่ออกจากบ้านมา
ตอนนี้เราอยู่ที่วัดกันครับ วันนี้เป็นวันทำบุญในวันครบรอบวันเกิดของพ่อ ครอบครัวไอ้ดีนมากันพร้อมหน้า เพื่อนสนิทของพ่ออย่างคุณน้ายศและคุณน้าจันทร์ก็มาร่วมด้วยเหมือนเช่นทุกปี แต่ครอบครัวฝั่งพ่อไม่มีใครมาสักคน ผมเองก็จำไม่ได้เหมือนกันว่าพี่น้องของพ่อหน้าตาเป็นยังไง ตอนเด็กๆ เคยเห็นแค่คุณปู่กับคุณย่าแต่ท่านก็เสียไปนานมากแล้วจนผมจำความแทบไม่ได้ อาจจะเป็นเพราะครอบครัวของพ่อไม่ชอบแม่หาว่าแม่มาเกาะลูกชายเค้ากินและครอบครัวของแม่ก็ไม่ชอบพ่อที่เป็นคนต่างชาติ ความรักของพ่อกับแม่เป็นความรักที่ครอบครัวไม่ยอมรับแต่ทั้งคู่ก็ข้ามผ่านมันมาได้ แม่ยอมจากบ้านเกิดเมืองนอนมาเพื่อพ่อในขณะที่พ่อก็ทุ่มเททุกสิ่งทุกอย่างเพื่อแม่ นี่คือความรักที่ผมคาดหวังเสมอว่าอยากจะได้พบเจอกับตัวเองในสักวัน
กลับมาเรื่องที่ผมไม่สบาย ตั้งแต่เช้าวันนี้มาทุกคนถามคำถามเดียวกับแม่นั่นแหละครับว่าผมไม่สบายรึเปล่า? เพราะหน้าผมซีดเป็นไข่ต้ม ดวงตาก็ลึกโหลยังกับหมีแพนด้ามาเข้าสิง จึงไม่แปลกที่ใครต่อใครจะถามด้วยความเป็นห่วงแบบนั้น ผมก็ได้แต่บอกว่าผมสบายดีไม่ได้เจ็บป่วยอะไร จะมีก็แค่เจ็บใจเท่านั้น มันร้าวไปหมดทั้งหัวใจและหนังหน้ากับการได้รู้ความจริงว่าผมเป็นแค่ตัวหลอก
กระซิกๆ ได้ยินเสียงร้องไห้จากหัวใจผมมั๊ยครับ?ผมไม่ได้โกรธน้องเปี๊ยกหรอกนะครับ เพราะน้องเปี๊ยกเองก็คงจะไม่รู้อิโหน่อิเหน่อะไร น้องยังเด็กขนาดนั้นวันๆ ก็มีความสุขกับการกิน นอน และวิ่งเล่นงับตุ๊กตาน้องเน่า แต่ที่ผมโกรธ น้อยใจ และรู้สึกเจ็บปวดจนกินไม่ได้ นอนไม่หลับก็คงจะเป็นอีกคนต่างหาก พี่เปรมทำกับผมแบบนี้ได้ยังไง พี่ทำให้ความมั่นใจของผมลดฮวบฮาบชนิดที่ผมไม่กล้าสู้หน้าจีดราก้อนไอดอลเกาหลีของผมได้อีกเลย ศักดิ์ศรีเป็นเรื่องสำคัญมากสำหรับลูกผู้ชาย แล้วทำไมพี่เปรมถึงทำกับผมแบบนี้
“นั่นดิมึง ไหวปะเนี่ย?” ไอ้เพื่อนรักใช้นิ้วจิ้มกลางหน้าผากของผมจึกๆ
“พี่ว่ากินยาแล้วไปนอนในรถก่อนไป ทางนี้เดี๋ยวพวกพี่จัดการเอง” พี่ดินโบกมือไล่ปัดๆ เหมือนผมเป็นผีเสื้อแสนสวยก็ไม่ปาน เอ๊ะ หรือว่าเป็นแมลงวันกันว่ะ
“ผมไม่เป็นไร” คำตอบของผมทำให้ไอ้ดีนกับพี่ดินมองผมแล้วก็ส่ายหน้าไปมาแต่ก็ไม่ได้ว่าอะไรต่อเพราะยังไงวันนี้ก็เป็นวันสำคัญมากๆ วันหนึ่งของผม
“ถ้าอย่างนั้นดื่มน้ำหวานสักหน่อยละกัน เป็นลมเป็นแล้งขึ้นมาทิ้งให้นอนที่วัดนี่นะเว้ย” พี่ดินส่งแก้วน้ำหวานสีแดงให้ผมดื่ม ซึ่งความเย็นจากน้ำแข็งและความหวานช่วยให้ผมรู้สึกดีขึ้นนิดหน่อย
ผมยึดที่สั่งตรงเสาในศาลาวัดช่วยแม่ คุณป้าพิมพ์ คุณน้าจันทร์ พี่ดิน และไอ้ดีนจัดของสำหรับถวายพระ ส่วนคุณลุงเด่นกับคุณน้าศักดิ์นั่งพูดคุยเรื่องข่าวสารบ้านเมืองอย่างออกรสออกชาติ นี่ถ้าหากพ่ออยู่ด้วยวันนี้ทั้งวันก็ถกปัญหาบ้านเมืองกันไม่จบ
“หงิงงง” น้องเปี๊ยกเอาหัวมาวางบนตักผม แล้วส่งเสียงถามด้วยความเป็นห่วง
“พี่ไม่ได้เป็นอะไร” เด็กหนอเด็ก ผมลูบหัวน้องเปี๊ยกอย่างเอ็นดู
ตั้งแต่วันนั้นจนถึงวันนี้ก็เข้าสู่วันที่สามแล้วที่ผมแทบจะไม่ได้คุยกับพี่เปรม ไลน์มาผมก็ไม่ตอบ โทรมาก็ไม่รับ จะมีรับก็ครั้งเดียวเพราะแม่อยู่ด้วยแต่ก็ไม่ได้คุยอะไรเพราะผมบอกว่ากำลังยุ่งอยู่ ไม่ใช่ว่าผมหมดรักพี่เปรมนะครับ แต่เข้าใจหัวอกผมบ้างว่าคนมันน้อยใจและเสียหน้าแค่ไหนที่หัวนมชมพูของผมสู้น้องเปี๊ยกไม่ได้
“อุ๊ยตาย! น้องไอจัง หนูทำแบบนั้นไม่ได้นะลูก” เสียงแม่ที่ดังขึ้นทำให้ผมดึงสติกลับมาแล้วหันมองรอบตัว ทุกคนจับจ้องมาที่ผมคนเดียว ผมทำอะไรผิดอย่างนั้นเหรอ?
“งิ๊งงง” ผมก้มลงมองน้องเปี๊ยกที่อยู่บนตัก
เฮ้ยย! ใครเอาน้องเปี๊ยกสุดที่รักของผมไปยัดใส่ในถุงปัจจัยแบบนั้น ไอ้พวกใจชั่ว ไอ้คนใจร้าย อย่าให้จับได้นะกูจะอัดให้น่วมเลย ผมรีบเปิดปากถุงใส่ของถวายพระออกอย่างไว น้องเปี๊ยกก็รีบตะกุยกระโดดออกมาทันที แต่แทนที่จะให้ผมปลอบขวัญ น้องเปี๊ยกกลับวิ่งไปที่แม่ของผมแทน
“หงิงง”
“โอ๋ๆ น้องเปียกของแม่”
ทำไมน้องเปี๊ยกไม่มาหาผมล่ะ นี่ขนาดน้องเปี๊ยกก็เมินผมอย่างนั้นเหรอ ใช่ซี๊! ผมมันแค่ตัวประกอบจะสู้ตัวเอกได้ยังไง
“ไอ้พบรักมึงเป็นเหี้ยไรว่ะเนี่ย จะฆาตกรรมน้องชายมึงรึไง?”
“กู?” ชี้เข้าหาตัวด้วยความงวยงง ผมนี่นะจะทำร้ายน้องเปี๊ยก ไม่มีทาง เป็นไปไม่ได้เด็ดขาด เถียงขาดใจ
“มึงนั่นแหละ ไอ้เหี้ย!” ไอ้ดีนผลักหัวผมจนหน้าแทบคว่ำลงบนถาด
“น้องดีนกับพี่ดิน พาพบรักไปล้างหน้าล้างตาหน่อยสิลูก” คุณป้าพิมพ์ส่งสายตาเป็นห่วงเป็นใยมาให้ แม่ก็พยักหน้าเห็นด้วยว่าผมควรจะลุกขึ้นไปทำแบบที่คุณป้าพิมพ์บอก
“น้องเปี๊ยก” ผมเรียกน้องเปี๊ยกที่แอบอยู่หลังแม่
“หงิงงิ๊ง” น้องเปี๊ยกส่งเสียงสะอื้น เล่นเอาผมต้องเบะปากอยากจะร้องไห้ไปด้วย เมื่อกี้ผมทำร้ายน้องเปี๊ยกจริงๆ เหรอเนี่ย ผีห่าซาตานตัวไหนเข้าสิงผมนะ โถ่ น้องเปี๊ยก พี่ไอขอโทษ พี่ไอไม่รู้ตัวสักนิด อย่ามาเมินพี่แบบนี้ได้มั๊ย พี่เกลียดการถูกเมินที่สุด
“เฮ้ยๆ เหี้ยมึง ร้องไห้ทำพ่อง” ไอ้ดีนตกใจจริงจังมากครับที่เห็นน้ำตาของผมไหล และเสียงกระต่ายตื่นตูมของมันก็ทำเอาทุกคนแตกตื่นไปทั้งศาลาวัด
ผมไม่ใช่ผู้ชายที่ชอบผู้ชายมาตั้งแต่กำเนิด ผมเป็นผู้ชายธรรมดาที่ใช้ชีวิต ดื่มเหล้า หน้าหม้อใส่สาวๆ เหมือนคนอื่นๆ และผมก็ไม่ใช่ผู้ชายที่อ่อนแออะไรนิดอะไรหน่อยก็เบะปากร้องไห้ ถ้าไม่นับตอนที่ผมเอาเท้าไปแหย่เปลือกหอย ก็มีแค่ตอนที่คุณพ่อเสียชีวิตเท่านั้นที่ผมร้องไห้อย่างหนัก ผมเองก็ไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมช่วงนี้ถึงได้จิตใจอ่อนไหวง่ายนัก โดยเฉพาะเรื่องที่เกี่ยวกับพี่เปรม
แม่ขยับตัวเข้ามาดึงผมเข้าไปกอดปลอบ พี่ดินก็รีบจับน้องเปี๊ยกมาประเคนให้ผมถึงหน้าตัก น้องเปี๊ยกก็ไม่ได้ดิ้นหนีอะไร มองหน้าผมตาแป๋ว ส่วนไอ้ดีน และคุณลุงป้าน้าอาทั้งหลายต่างก็พากันล้อมหน้าล้อมหลัง ประหนึ่งว่าถ้าผมอยากได้อะไรแล้วทำให้หยุดร้องไห้ได้ทุกคนจะทำให้เดี๋ยวนี้ แต่มันกลับยิ่งทำให้น้ำตาของผมทะลักออกมาเหมือนเขื่อนพัง ไอ้ที่เก็บกดมาหลายวันพังทลายลงวันนี้แหละครับ
“หลวงปู่มาแล้วครับ” คุณน้ายศที่เห็นหลวงปู่กับหลวงน้าอีกสามรูปเดินขึ้นศาลามาเป็นคนแรกร้องเตือนทำให้ทุกคนเริ่มแตกกระจายแยกไปนั่งประจำที่ ผมเองก็รีบปาดน้ำหูน้ำตาออกอย่างไว
“หงิงง” น้องเปี๊ยกเลียแผล่บบนหน้าผมพร้อมกับส่งเสียงปลอบ
“พี่ไอขอโทษนะน้องเปี๊ยก” จับเด็กน้อยขึ้นมากอด แล้วจุ๊บกระหม่อมไปสองสามฟอด ก่อนจะขยับไปนั่งใกล้ๆ แม่
หลวงปู่และหลวงน้าคุยทักทายกับคุณลุงเด่นและคุณน้าศักดิ์อยู่ครู่หนึ่ง ผมก็ได้แต่ฟังเข้าหูซ้ายทะลุหูขวา ซืดน้ำมูกสองสามครั้งให้จมูกโล่ง แล้วก็ก้มหน้าก้มตามองพื้นศาลาเพื่อทำสมาธิให้จิตใจเลิกฟุ้งซ่านซะที ซึ่งขณะที่ใกล้จะบรรลุถึงชั้นปูนของศาลาวัด ไอ้ดีนที่นั่งฝั่งซ้ายของผมก็ขยับตัวยุกยิกและน้องเปี๊ยกก็ส่งเสียงเห่าดีใจกับอะไรบางอย่างเบาๆ แต่ผมก็ไม่ได้หันไปมอง
เมื่อได้เวลาคุณลุงเด่นก็ส่งแผ่นกระดาษที่เขียนชื่อของพ่อให้หลวงปู่นำไปใส่พาน แล้วหลวงปู่ก็โยงสายสิญจน์มาที่พาน ผมเงยหน้าขึ้นมองขั้นตอนเหล่านั้นก่อนจะกลับมานั่งก้มหน้าสงบเสงี่ยมเช่นเดิม หลวงปู่เริ่มสวดบังสกุล อุทิศส่วนกุศลจนจบ แล้วจึงเผากระดาษลงในถ้วยกรวดน้ำรอจนแผ่นกระดาษไหม้เหลือแค่เถ้า จากนั้นก็ส่งถ้วยกรวดน้ำนั้นคืนมาที่คุณลุงเด่นให้พวกเราได้กรวดน้ำแผ่ส่วนบุญส่วนกุศลให้พ่อ แม่ดึงมือผมให้ไปจับโถกรวดน้ำไว้ด้วยกัน ส่วนคนอื่นๆ ก็จับชายเสื้อหรือไม่ก็แตะแขนต่อๆ กันไป ซึ่งไอ้ดีนที่นั่งฝั่งซ้ายเลือกที่จะแตะมือลงบนแขนของผม ว่าแต่ทำไมรู้สึกเหมือนน้ำหอมของไอ้ดีนจะเปลี่ยนกลิ่นไปว่ะ ความสงสัยทำให้ผมหันไปมอง และมันก็ทำให้ผมเบิกตากว้างที่สุดในชีวิตก็ว่าได้
“เหี้ย?!” ตกใจขี้หดตดหายหมด มาได้ยังไง มาตอนไหน แล้วใครสั่งให้มา อย่ามาเล่นมุกว่าใจสั่งมานะมันเชยมาก
“ชู่วว์” ใบหน้าหล่อคมตีหน้าดุ คิดว่าผมจะกลัวรึไง ไม่มีทางหรอกนะ แต่ที่ยอมหันกลับมาแล้วนั่งเรียบร้อยเนี่ยเพราะกำลังจะกรวดน้ำให้พ่อต่างหาก
พระท่านเริ่มสวดบทกรวดน้ำ ผมเองจึงต้องตั้งจิตให้นิ่งเพื่อจะส่งผลบุญผลกุศลให้ถึงพ่อ เสร็จแล้วก็ถึงขั้นตอนการถวายอาหารและปัจจัย ผมยกชุดปัจจัยขึ้นแล้วหันไปมองแม่แต่แม่กลับผลักให้ผมไปถวายเองโดยอ้างว่าจะถวายอีกชุดกับคุณป้าพิมพ์และคนอื่นๆ ผมจึงคลานเข่าเตรียมถวายปัจจัยให้หลวงปู่ แต่แล้วก็มีมืออีกคู่เข้ามาประคองชุดปัจจัยด้วย ผมเหลือบสายตามองก็เห็นคุณป้าพิมพ์ทั้งผลักทั้งดันคุณหมอรูปหล่ออยู่ด้านหลัง จะให้ผมโวยวายตอนนี้ก็ดูจะไม่ดีเลยต้องร่วมกันถวายปัจจัยกับพี่เปรมแบบจำยอม
ถวายปัจจัยเสร็จหลวงปู่ก็ประพรมน้ำมนต์ ผมก้มหัวลงรับพรแล้วบังเอิญหัวไปชนกับพี่เปรมเสียงดังป๊อก ทำเอาผมกลับพี่เปรมอุทานออกมาด้วยความเจ็บพร้อมกัน จนแม่กับคุณป้าพิมพ์เหลือบมองด้วยสายตาล้อๆ นี่ผมเจ็บนะ และมันก็เป็นอุบัติเหตุไม่ต้องมาส่งสายตาล้อแบบนั้นเลยนะครับ
ขั้นตอนเสร็จสิ้น แต่ต้องอยู่รอให้พระฉันเพลเสร็จก่อนแล้วทุกคนก็จะทานมื้อเที่ยงกันที่วัดกันเลย ระหว่างที่พระฉันเพลผมก็ถูกไล่ให้เอาน้ำที่กรวดมาเทใต้โคนต้นไม้ใหญ่ด้านหน้าศาลาวัด ผมจึงถือโอกาสเดินเล่นรับลมซะเลย วัดนี้เป็นวัดแถบชานเมือง สงบร่มรื่น เมื่อก่อนไม่ว่าจะวันเกิดพ่อ แม่ หรือว่าผม พ่อก็จะพามาทำบุญที่วัดนี้เสมอ เพราะตอนเด็กๆ พ่อเคยบวชเณรอยู่ที่วัดนี้
“จะไปไหน?” เสียงทุ้มที่มีอิทธิพลต่อจิตใจของผมดังมาจากด้านหลัง ทำให้ผมต้องชะงักเท้าลง แต่ถึงจะหยุดเดิน ผมก็ไม่ได้หันกลับไปตอบหรอกนะ เพราะผมงอนและโกรธอยู่นี่นา
เสียงฝีเท้าเดินเข้ามาใกล้ หัวใจเจ้ากรรมก็เต้นโครมครามจนอึดอัดไปทั้งอกด้านซ้าย อยากจะเดินหนีก็ก้าวขาไม่ออก ได้แต่ยืนเกาแก้มเพราะรู้สึกมันร้อนวูบวาบแปลกๆ หรือว่าผมจะไม่สบายจริงๆ
“งอนกูเรื่องอะไร?” พี่เปรมมายืนประจันหน้า จนผมต้องเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าคม เพราะแปลกใจเล็กน้อยกับลักษณะการพูดที่เปลี่ยนไป แต่แบบนี้ก็ดีพี่เปรมแบบหล่อเถื่อนก็ดูเร้าใจดี ผมชอบและรู้สึกคุ้นเคยมากกว่าแบบนิ่มนวลซะอีก
“งอนไร? ใครงอน?” ผมหลุบตาลงมองไหปลาร้าของพี่เปรม ผู้ชายอะไรแม้แต่ไหปลาร้าก็ยังดูดีชะมัด ว่าแต่นี่ผมเตี้ยมากขนาดที่ระดับสายตาอยู่ตรงไหปลาร้าของพี่เปรมเท่านั้นเองเหรอ
เสียงถอนหายใจหนักๆ ดังอยู่บนหัว ทำเอาหัวใจผมหล่นวูบ พี่เปรมเหนื่อยและเบื่อกับผมขนาดที่ต้องถอนหายใจดังขนาดนี้เลยเหรอ ใช่ซี๊! ผมไม่ใช่น้องเปี๊ยกนี่นา ทำอะไรก็ขัดหูขัดตาไปซะหมด
ต่างฝ่ายต่างเงียบ ผมอยากจะขยับขาแล้ววิ่งหนีไปไกลๆ แต่ร่างกายก็ทรยศจึงทำได้แค่ยืนสูดกลิ่นกาย และฟังเสียงลมหายใจของพี่เปรมอย่างทรมานอยู่แบบนี้ ผมชำเลืองสายตาขึ้นมองใบหน้าคมเล็กน้อยสายตาเราสบกันพอดี แล้วก็มองนิ่งกันอยู่อย่างนั้น ราวกับว่านี่คือการแข่งขันจ้องตา และสุดท้ายพี่เปรมก็เป็นฝ่ายยอมแพ้ หลบตาไปทางอื่นแล้วยกมือขึ้นเกาท้ายทอย
“กูง้อใครไม่เป็น” เสียงทุ้มเข้มแผ่วเบาเหมือนคนขาดความมั่นใจฟังแล้วไม่เหมือนพี่เปรมที่ผมรู้จักสักนิด แต่ทำไมมันทำให้ผมรู้สึกดีแบบนี้นะ
ใจจริงผมก็อยากจะตอบกลับไปนะว่ามาบอกกูทำไม จากนั้นก็สะบัดหน้าใส่แล้วหันหลังเดินจากไปแบบนางเอกใจเด็ดในซีรี่ย์เกาหลี แต่เพราะว่าผมเป็นแค่ตัวประกอบของเรื่องนี้จึงไม่มีสิทธิจะทำตัวแบบเป็นตัวเอก จะทำได้มากสุดก็แค่กลั้นยิ้มไว้เต็มที่
“ก็หัดไว้บ้างสิ”
ป๊อก!เสียงที่ทุกท่านได้ยินคือเสียงจากแรงดีดนิ้วลงกลางหน้าผากของผมเองครับ
“เหี้ย! เจ็บ!” ผมยกมือปิดตรงหน้าผาก รู้ได้เลยว่าตอนนี้มันคงแดงเป็นปื้นแน่ๆ ดีดได้แรงควายมาก เจ็บจนน้ำตาเล็ดเลยครับ
“บอกมาว่างอนเรื่องอะไร?” จะขอโทษ หรือโอ๋สักคำก็ไม่มี ยังมาทำเสียงดุใส่อีก ตกลงนี่จะง้อหรือจะจับผมไปฆาตกรรมกันแน่เนี่ย แต่ต่อให้ดุแค่ไหนผมก็ไม่กลัวหรอก
‘บอกให้โง่สิ’ ผมยักคิ้วให้พี่หมอสุดหล่อไปหนึ่งทีพร้อมกระตุกยิ้มมุมปาก แล้วรีบเดินหนีทันที
ผมเดินมาด้านหลังของวัดที่ค่อนข้างจะเปลี่ยวเพราะมันเป็นที่รวมโกศบรรจุอัฐิของผู้ล่วงลับทั้งหลาย รวมทั้งของพ่อผมด้วย อ๊ะๆ อย่าคิดว่าผมจะล่อลวงพี่เปรมมาทำมิดีมิร้ายนะครับ ผมรู้จักกาลเทศะ สถานที่และเวลาไหนควรไม่ควร ไว้ถ้าหากเป็นที่บ้าน โรงแรม ห้องน้ำ ห้องนอน ห้องครัว ก็ค่อยว่ากันอีกที
ผมหยุดยืนหน้าโกศของพ่อ ดอกไม้ พวงมาลัย อาหาร ขนมเค้ก และเครื่องดื่ม วางอยู่หน้าโกศ ผมคิดว่าพี่เปรมคงจะฉลาดพอที่จะไม่ต้องรอให้ผมแนะนำว่า
‘นายปิติ รัชชารักษ์’ ตรงหน้าเป็นใคร
“รอแป๊ปนึง” จู่ๆ พี่เปรมก็หันมาบอกผมแล้วหันหลังเดินจากไปอย่างไว ทิ้งให้ผมยืนงงเป็นไก่ตาแตกมองแผ่นหลังกว้างที่วิ่งหายไปตาปริบๆ
อ่อ แล้วผมหายงอนพี่เปรมตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย??งงกับตัวเองเล็กน้อย แต่ก็ช่างมันเถอะครับ ผมไม่ใช่ผู้หญิงจะเล่นตัวมากมันก็ไม่ดี เสียเวลาเปล่าๆ ผมหันกลับมามองหน้าโกศ สิบปีแล้วที่พ่อจากผมไปอย่างไม่มีวันกลับ ผมชอบใบหน้าที่ยิ้มแย้มของพ่อในรูปที่ติดอยู่หน้าโกศและมันก็เป็นรูปเดียวกับที่วางอยู่บนโต๊ะข้างเตียงนอนของผม เป็นรูปที่ผมชอบที่สุดและคิดว่าพ่อหล่อที่สุด เพราะผมเป็นคนถ่ายรูปนี้เอง ดังนั้นทุกครั้งที่มองก็เหมือนว่าพ่อกำลังยิ้มให้ผมอยู่ตลอดเวลา
ไม่นานนักพี่เปรมก็กลับมาพร้อมพวงมาลัยในมือ พี่เปรมยกมือขึ้นไหว้พ่อ แล้ววางพวงมาลัยลงข้างๆ แจกันดอกไม้ ผมกำลังคิดว่าสถานการณ์มันคุ้นๆ เหมือนลูกเขยกำลังแนะนำตัวกับพ่อตายังไงชอบกล แล้วทำไมผมถึงรู้สึกเขินด้วยนะ
“ชิส์” ผมแค่รู้สึกหมั่นไส้ แล้วก็รู้สึกว่าแก้มมันร้อนๆ จึงยกมือขึ้นเกา
“เป็นอะไร?” เป็นคำถามที่ดีมากครับ คนเกาแก้มอยู่ให้ตอบว่าเกาตูดอยู่รึไง
“สนใจด้วย?” ยักไหล่ตอบ
ไม่แปลกหรอกครับที่พี่เปรมจะหันมาหรี่ตาแบบดุๆ ให้กับความกวนส้นตีนของผม
“คุณน้าครับ ปกติแล้วลูกชายคุณน้าดื้อแบบนี้เหรอครับ?” แน่ะ มีฟ้องพ่อผมด้วย
“พ่อ” ผมพูดขึ้นเสียงค่อนข้างดังเอาให้คนฟังได้ยินเต็มสองหู
คิ้วเข้มๆ ของพี่เปรมเลิกขึ้นมองหน้าผมอย่างไม่เข้าใจ ทำให้ผมเข้าใจแล้วว่าคนไอคิวสองร้อยก็สามารถโง่ได้ในบางเรื่องเหมือนกัน
“ไม่ใช่คุณน้า แต่ให้เรียกคุณพ่อ” ชัดรึยังครับพี่หมอสุดหล่อ
พี่เปรมยกยิ้มมุมปากนิดๆ เป็นอะไรที่หล่อโคตรเหี้ย เล่นเอาหัวใจของผมเต้นระริกระรี้
“แล้วไม่คิดจะแนะนำพี่ให้พ่อรู้จักหน่อยรึไง?” มียักคิ้วข้างเดียวให้ด้วย
สัตว์! เขินเหี้ย! ผมสบถด้วยความเขินอายอยู่ในใจ ให้มันได้แบบนี้ตั้งแต่แรกสิครับผมจะได้ไม่ต้องมาเหนื่อยอ่อยอยู่ตั้งนาน แบบนี้ก็จะได้ข้ามไปอีกขึ้นเลย และต่อให้ผมจะเขินแล้วหน้าแดงหูแดงสักแค่ไหน แต่ด้วยศักดิ์ศรีของลูกผู้ชาย ผมก็ต้องยืดอกพูดความจริงออกไปต่อหน้าพ่อให้เสียงดังฟังชัดที่สุด
“พ่อครับ นี่พี่เปรมนทีป์ อัศววิรุณฉาย นักศึกษาแพทย์ปีหก รูปร่างหน้าตาหล่อหรู การเรียนดี กีฬาเก่ง และบ้านรวยมากครับ” ผมหันไปยักคิ้วให้คนที่ส่งสายตาคมกริบมาให้
“พี่เปรมเค้าเป็นแฟนน้องไอครับพ่อ ว่าที่ลูกเขยของพ่อไงครับ” ถูกใจพ่อมั๊ยละครับ
ผมหันกลับมามองพี่เปรมอีกครั้ง รอบนี้ใบหน้าคมและดวงตาสีเข้มมองผมแน่นิ่งจนผมรู้สึกใจคอไม่ดี ผมพูดอะไรผิดไปอย่างนั้นเหรอ?
“ทีนี้พี่ก็บอกพ่อสิว่าจะดูแลน้องไอให้ดียังไงบ้าง?” ผมแกล้งทำเป็นเมินสายตาที่ทิ่มแทงผมอยู่ แล้วหันกลับไปส่งยิ้มให้พ่อ
เงียบ.. ไม่มีคำตอบใดๆ อยู่เกือบนาทีจนผมเผลอเม้มปากแน่นด้วยความอึดอัด แต่แล้วพี่เปรมก็ย่อตัวนั่งคุกเข่าแล้วยกมือไหว้พ่อ ดวงตาคู่คมจ้องมองไปยังรูปของพ่อแน่นิ่ง ผมรู้ได้ทันทีว่าพี่เปรมกำลังบอกอะไรบางอย่างกับพ่อโดยที่ไม่อยากให้ผมได้รับรู้ ใบหน้าของพี่เปรมเรียบนิ่งไร้ความรู้สึกใดๆ มันก็ยิ่งทำให้ผมรู้สึกคับแน่นไปทั้งอก พี่เปรมคิดอะไรอยู่ หวังว่าคงจะไม่ได้ปฏิเสธผมหรอกนะ
นานหลายนาทีที่ผมต้องทนอยู่กับสภาวะทิ้งตัว พี่เปรมก็ลุกขึ้น หันมามองหน้าผมแล้วยกมือขึ้นลูบหัว สัมผัสจากฝ่ามือใหญ่ที่ผมรู้สึกคุ้นเคยเป็นอย่างดีทำให้หัวใจที่บีบรัดเมื่อครู่ฟื้นตัวกลับมาอย่างไว ผมก็คงเหมือนกับน้องเปี๊ยกที่ชอบให้คนที่เรารักสัมผัสอย่างอ่อนโยน
ผมกับพี่เปรมบอกลาพ่อ แต่ผมก็แอบได้ยินพี่เปรมพูดกับพ่อว่า
‘ผมจะมาเยี่ยมอีกครับ’ และมันก็ทำให้ผมหุบยิ้มไม่ได้
“บอกหน่อยดิ เมื่อกี้พี่เปรมบอกอะไรพ่ออะ?” ผมถามระหว่างทางที่เดินกลับไปยังศาลาวัด
พี่เปรมหันมายักคิ้วแล้วกระตุกยิ้มมุมปาก มันเท่ห์มากชนิดที่ว่าผมแทบจะละลายให้ได้ตรงนั้น ถ้าไม่ติดตรงที่ว่ามันคุ้นๆ อย่างกับพี่เปรมกำลังตอบผมอยู่ในใจว่า
‘บอกให้โง่สิ’ เหมือนก่อนหน้าที่ผมทำกับพี่เปรมเลย เจอของจริงเข้าแล้วมั๊ยล่ะพบรักเอ๋ย
“ไม่บอกก็ไม่ต้องบอก ไม่เห็นจะอยากรู้เลย”
“ก็ดี” มียักไหล่ด้วย
เฮ้ย! เมื่อกี้ผมประชด อย่ามาทำแกล้งโง่แล้วกวนตีนแบบนี้นะเฟ้ย ผมหยุดยืนฟึดฟัดด้วยความขัดเคืองใจ พี่เปรมจึงต้องหยุดเดินแล้วหันกลับมามองผม ใบหน้าหล่อคมนิ่งเรียบไร้ซึ่งอารมณ์กวนตีนหรือล้อเล่นใดๆ
“เรื่องที่มึงบอกว่ากูเป็นอะไรกับมึง อย่าเอามาพูดล้อเล่นอีก”
สะเทือนใจผมมากครับ น้ำตาแทบกระเฉาะเลยทีเดียว นี่พี่เปรมคิดว่าผมล้อเล่นอย่างนั้นเหรอ
“ไม่ได้ล้อเล่นสักหน่อย จริงจังทุกคำพูด” จริงใจด้วย จะควักใจผมเอาไปพิสูจน์มั๊ยล่ะ ผมแอบเห็นแววตาของพี่เปรมสั่นไหวเล็กน้อย แต่ก็แค่แว่บเดียว
“กูไม่ใช่คนที่มึงกำลังคิดอยู่หรอก”
“แล้วพี่เปรมรู้เหรอว่าไอกำลังคิดถึงใครอยู่?”
พี่เปรมเงียบไป ตอนนี้เหมือนว่าเรากำลังเล่นเกมส์จ้องตากันครั้ง ใครหลบตาก่อนคนนั้นเป็นคนแพ้ แต่ที่แน่ๆ ไม่ใช่ผมแน่นอน ผมไม่เคยยอมแพ้กับความรู้สึกของตัวเอง
“ถ้าพี่เปรมไม่รู้ ก็ช่วยไปบอกไอ้หล่อที่ชื่อเปรมนทีป์ อัศววิรุณฉาย ให้ไอหน่อยล่ะกัน” ขยับเดินเข้าหาพี่เปรมให้เหลือระยะห่างแค่ครึ่งเมตร จะได้จ้องตากันให้ชัดๆ เอาให้ทะลุทะลวงกันไปเลย
“แน่ใจนะว่าเป็นกู”
“ยิ่งกว่าแน่ใจ”
“มึงจะไม่เสียใจ?”
“จะเสียใจมากถ้าไม่ใช่คนนี้” ผมเดินเข้าไปใกล้อีกระดับแล้วจิ้มไปที่หน้าอกแน่นๆ ของพี่เปรม
กระตุกยิ้มมุมปากอีกแล้ว มีหรี่ตามองผมด้วยสายตากรุบกริบด้วย นี่ถ้าอยู่ที่บ้านผมอาจจะได้แก้ผ้ากระโดดลงสระน้ำเพื่อดับความร้อนที่ระอุไปทั่วกายแน่ๆ
“มึงอยากได้กูเป็นผัวขนาดนั้น?”
“แล้วพี่เปรมอยากได้ไอเป็นเมียรึเปล่าล่ะ?”
“โคตรแร่ดเลยว่ะ”
“แล้วชอบป่ะล่ะ?”
ยักคิ้วแล้วกระตุกยิ้มกลับบ้าง คราวนี้ริมฝีปากบางของพี่เปรมระบายเป็นรอยยิ้มละมุนทำลายล้างหัวใจของผมให้เป็นจุล ใบหน้าหล่อคมค่อยๆ โน้มเคลื่อนมาใกล้ ใกล้ทีละนิด ทีละหน่อยจนผมเผลอกลั้นหายใจ
ช้าจริงเว้ย!ด้วยความเป็นคนใจร้อน สองแขนของผมจึงกอดร่างสูงใหญ่ไว้แน่นแล้วซุกหน้าลงกับหน้าอกแกร่ง ก็คิดอยากจะจูบอยู่หรอกนะแต่เกรงใจสถานที่นิดนึง ตอนนี้ขอแค่กอดก่อนละกัน วันหน้าวันหลังค่อยเต็มที่เลย
“ไอจัง” พี่เปรมหัวเราะในลำคอเบาๆ ก่อนจะเอ่ยชื่อของผมออกมา มือใหญ่ลูบแผ่นหลังของผมขึ้นลง รู้สึกได้ถึงความสยิวจนต้องค่อยๆ ผละตัวเองออกมาด้วยกลัวว่าจะถลำลึกไปกว่านี้
หลังจากนั้นเราทั้งคู่ก็เดินกลับไปยังศาลาวัดโดยที่ไม่มีใครพูดอะไรอีกเลย เพราะแค่หันมองหน้าแล้วสบตากันต่างฝ่ายก็ต่างหน้าแดงหูแดง และผมก็แอบท่องยุบหนอพองหนออยู่ในใจ
เอ๋??จู่ๆ ผมก็นึกถึงบทสนทนาสุดท้ายเมื่อครู่อะไรขึ้นมาได้ ผมถามพี่เปรมว่าชอบรึเปล่า? แล้วพี่เปรมก็ตอบว่า
‘ไอจัง’ ก็แปลว่า
‘รัก’ สินะ ถ้าเป็นอย่างที่ผมคิดจริงๆ ก็แย่แล้วล่ะครับทุกคน พี่เปรมทำกับผมแบบนี้ ผมไปไหนไม่รอดแน่ๆ
.
.
.
.
.
TBC
มาแล้วคะ มาแล้วๆๆ ลืมกันรึยังคะ อย่าเพิ่งลืมกันนะ 
ขอบคุณทุกแรงสนับสนุนมากๆ เลยนะคะที่ทำให้นิยายเรื่องนี้เดินทางมาได้ไกลถึงขนาดนี้ 
อย่าเพิ่งทิ้งน้องไอไปไหนนะคะ ดูสิคะน้องน่าดูเอ็นมากเลย 
หัวข้อ: (◕‿◕✿Miracle of ⓛⓞⓥⓔ❀•ผมเรียกมันว่าปาฏิหาริย์แห่งรัก•❀-แจ้งข่าวPre-Order- P.81 (อ่าน 538865 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก