Miracle of LOVE ผมเรียกมันว่าปาฏิหาริย์แห่งรัก
-21-
ผมแวะกลับมาบ้านอีกครั้งก่อนจะกลับชลบุรี วันนี้คุณตากับคุณยายไปเยี่ยมเพื่อนแถบชานเมืองคงจะกลับประมาณสองทุ่ม ส่วนคุณพ่อกับคุณแม่และน้องปิ่นก็คงจะอยู่บ้านเพราะเป็นวันหยุด ดังนั้นหลังมือเย็นแบบนี้คุณพ่อกับคุณแม่น่าจะอยู่ในห้องนั่งเล่น ผมตั้งใจว่าจะออกเดินทางกลับชลบุรีประมาณหนึ่งทุ่มครึ่ง ตอนนี้จึงยังพอมีเวลาที่จะคุยกับบุพการีสักครู่แล้วค่อยอาบน้ำและเตรียมตัวออกเดินทาง
“อ้าว คุณเปรม” คุณแม่ที่นั่งปอกผลไม้อยู่หันมามองผมแล้วทักทายด้วยรอยยิ้ม
“คุณพ่อ กับน้องปิ่นละครับ?”
“คุณพ่อเดินไปเอาเอกสารที่ห้องทำงาน ส่วนน้องปิ่นทำรายงานอยู่บนห้องค่ะ” คุณแม่เลื่อนจานผลไม้ที่ปอกเรียบร้อยแล้วมาวางไว้ตรงหน้าผม รอยยิ้มของคุณแม่เป็นรอยยิ้มเหมือนเช่นปกติที่ไม่ว่าจะมองสักกี่ครั้งก็ให้ความรู้สึกที่อบอุ่น
“เมื่อคืนคุณเปรมไม่ได้นอนที่บ้าน?”
ผมหยิบแอปเปิ้ลขึ้นทาน ในขณะที่คุณแม่ก็กำลังหั่นแก้วมังกรผลไม้โปรดของคุณพ่อไปด้วย คุณแม่ไม่ได้มองหน้าผมเพื่อรอคำตอบ เพราะมันไม่ใช่เรื่องแปลกถ้าหากผมจะไปค้างบ้านเพื่อนหรือไปเที่ยวและดื่มบ้าง เพราะผมไม่ใช่เทพบุตรอย่างที่ใครๆ ตัดสินจากหน้าตา ฐานะ และการศึกษา ผมก็คือผมผู้ชายที่ชื่อ เปรมนทีป์ อัศววิรุณฉาย มนุษย์ธรรมดา ที่มีรัก โลภ โกรธ หลง และมีสังคมแบบคนทั่วไป
“ครับ”
“เพื่อนรุ่นเดียวกัน หรือว่ารุ่นพี่คะ?”
คิ้วของผมขมวดกันเล็กน้อยตามความรู้สึกผิดปกติ ผมมองคุณแม่ที่ตั้งอกตั้งใจกดคมมีดลงบนเนื้อแก้วมังกรให้มีขนาดพอคำเท่าๆ กัน ผมไม่ได้ตอบคำถามของแม่ แต่นั่งมองทุกอิริยาบถของคุณแม่อยู่อย่างนั้นจนกระทั่งท่านหั่นแก้วมังกรจัดลงบนจานให้คุณพ่อเสร็จเรียบร้อย ท่านก็เช็ดมือด้วยผ้าขาวสะอาดแล้วหันมามองผมด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยนดังเดิม แต่ในแววตามีบางอย่างที่ผมคิดว่ามันแปลกไปเล็กน้อยมันมีความกังวลปะปนอยู่ด้วย ผมจึงส่งยิ้มกลับไปให้ท่าน
“ผมไปนอนบ้านแฟนมาครับ”
คำตอบของผมทำให้คุณแม่เลิกคิ้วตาโต ผมรู้ว่าท่านคงตกใจไม่น้อยที่ผมตอบออกไปตรงๆ แบบนี้ แต่เพียงครู่เดียวท่านก็ปรับสีหน้าให้กลับมายิ้มได้แม้มันจะดูฝืนเฝื่อนไปบ้างก็ตาม
“คุณเปรมหมายถึง.. หนูภาพฟ้าใช่มั๊ยคะ?” ผมไม่ค่อยแน่ใจนักว่าคุณแม่กำลังคิดอะไรอยู่ แต่เท่าที่ผมรู้ก็คือคล้ายว่าคุณแม่กำลังจะลองใจผมทั้งๆ ที่ท่านก็รู้คำตอบนั้นดีอยู่แล้ว
ผมส่งยิ้มกลับให้คุณแม่แล้วหยิบแอปเปิ้ลขึ้นมาทานอีกชิ้น ผมไม่ใช่ประเภทเอาใจคนเก่งและอ้อนใครไม่เป็นแต่ออกจะติดขวานผ่าซากด้วยซ้ำ ถ้าหากทำอะไรผิดมาผมก็จะยอมรับผิดตรงๆ นั่นจึงเป็นสาเหตุให้ผมโดนทำโทษบ่อย แตกต่างจากไอ้ปลื้มน้องชายฝาแฝดของผมที่ลูกเล่นแพรวพราว ถ้ามันรู้ว่าผิดมันก็จะจับจุดอ่อนเข้าอ้อนคุณแม่และคุณยายก่อนใครเพื่อน แต่ถึงไอ้ปลื้มไม่อ้อนก็ไม่มีใครกล้าทำโทษแรงๆ เพราะกลัวจะผิดใจกับคุณปู่คุณย่าที่ประคบประหงมไอ้ปลื้มยิ่งกว่าไข่ในหิน ยังดีที่มีคุณพ่อกับคุณแม่คอยปรามไว้บ้างไม่เช่นนั้นไอ้ปลื้มคงได้เสียคน
“ว่าไงค่ะคุณเปรม?” ท่าทางสบายๆ ของผมคงจะทำให้คุณแม่อึดอัดจนต้องถามย้ำอีกรอบ
“ภาพฟ้าเป็นแค่เพื่อนของผมครับ”
“ถ้าไม่ใช่หนูภาพฟ้า แล้วเป็นลูกสาวบ้านไหนล่ะคะ?” น้ำเสียงของคุณแม่ดูร้อนรนผิดจากเมื่อครู่มาก
“ไม่ใช่ลูกสาวบ้านไหนทั้งนั้นแหละครับ”
“คุณเปรม” คุณแม่เรียกชื่อเพื่อปรามผมเล็กน้อย
“คุณปลื้มบอกอะไรคุณแม่เหรอครับ?”
คุณแม่นิ่งไปเพราะไม่คิดว่าผมจะถามตรงประเด็นและโดนจุด ผิดกับผมที่ยังคงระบายรอยยิ้มอย่างสบายใจ ท่านอ้ำๆ อึ้งๆ กระวนกระวายที่โดนผมจับผิดได้ ทำให้ผมต้องยื่นมือไปกุมมือของท่านไว้ ลูบหลังมือของท่านเบาๆ มือที่อุ้มชูเลี้ยงดูผมมาตั้งแต่ได้ลืมตาบนโลกใบนี้ แม้ว่าคุณแม่จะดูภายนอกเป็นผู้หญิงที่แข็งแกร่งและเก่งมากแค่ไหน แต่ในฐานะแม่ท่านอ่อนโยนและอ่อนไหวกับลูกๆ ยิ่งกว่าใคร จึงไม่แปลกที่คุณแม่จะเอ็นดูไอ้ปลื้มและน้องปิ่นมากกว่าผมที่เป็นพี่ชายคนโตของบ้าน
“คุณเปรมกำลังคิดจะทำอะไรคะ?” คำถามของคุณแม่ทำให้ผมรู้สึกว่าตัวเองดูน่ากลัวเหมือนผู้ร้ายเลยก็ว่าได้ แต่ผมก็ชินซะแล้วครับ
“ก็ไม่นี่ครับ” ผมปล่อยมือที่กุมคุณแม่ไว้
“แต่นั่น.. นั่น..”
“แฟนคุณปลื้ม” ต่อประโยคให้คุณแม่ครับจะได้ไม่ต้องมีอารัมภบทนาน
“คุณแม่กำลังจะบอกผมว่า ผมกำลังแย่งแฟนของน้องชายตัวเองอยู่ใช่มั๊ยครับ?” ยังใจดีช่วยพูดความคิดของคุณแม่ออกมา
“คุณเปรมทำแบบนั้นจริงมั๊ยคะ?” ดวงตาที่สั่นไหวน้อยๆ มองผมอย่างคาดหวัง แต่ครั้งนี้ผมคงจะต้องทำให้แม่ผิดหวัง
“คำตอบนี้คุณปลื้มและคุณแม่เองก็น่าจะรู้ดีนี่ครับ”
“คุณเปรมกำลังจะบอกอะไรกับคุณแม่รึเปล่าคะ?”
“ก็บอกตามความเป็นจริงนั่นแหละครับ”
“แต่คุณเปรมคะ คุณแม่คิดว่าเรื่องนี้..” ประโยคของคุณแม่ถูกตัดขาดตอนไปกลางอากาศโดยคุณพ่อที่เดินส่งยิ้มมาแต่ไกล
“คุยอะไรกันเอ่ยคุณแม่คุณลูก ท่าทางเครียดเชียว?”
คุณพ่อของผมเป็นนักธุรกิจที่เก่งกาจ ถึงขนาดที่คุณพ่อมีฉายาในวงการธุรกิจว่าพญาเหยี่ยว นั่นหมายความว่าถ้าหากคุณพ่อเล็งเป้าหมายใดไว้ก็จะไม่มีผิดพลาด ประสบความสำเร็จทุกครั้งไป ซึ่งผมคิดว่าในอนาคตข้างหน้าไอ้ปลื้มก็จะยืนได้ถึงจุดนั้นเหมือนกัน
“ไม่มีอะไรค่ะคุณ ชั้นคุยกับลูกสัพเพเหระน่ะค่ะ คุณทานผลไม้สิคะ” คุณแม่พยายามกลบเกลื่อนด้วยรอยยิ้มและผลไม้ในจาน
“คิดว่ากำลังจะจับคู่คุณเปรมกับลูกสาวบ้านไหนอยู่ซะอีก” คุณพ่อส่งสายตาล้อมาที่ผม
“ถ้าหากเปลี่ยนเป็นลูกชายบ้านไหนละครับคุณพ่อ?” ผมส่งยิ้มให้คุณพ่อที่อ้าปากค้างเหวอๆ เล็กน้อย ผิดกับคุณแม่ที่ขึงตาดุผมยกใหญ่ นี่ถ้าหากนั่งอยู่ใกล้ๆ ผมคงได้โดนหยิกจนเนื้อเขียวแน่
“ถ้าคุณเปรมรักจริงหวังแต่ง คุณพ่อก็ไฟเขียวทั้งหมดนั่นแหละ จริงมั๊ยคุณ?” สติของคุณพ่อกลับมาหลังจากสตั๊นไปหลายวินาทีกับคำตอบของผมก่อนหน้า ท่านหันไปถามความเห็นของคุณแม่ด้วย แต่กลับเจอหน้าบึ้งๆ แทน คุณพ่อก็แกล้งร้อง
‘อูย’ ออกมา แล้วหันมาขยิบตาให้ผม สักพักคุณแม่ก็ถอนหายใจออกมาแล้วส่ายหน้ายิ้มๆ
คุณพ่อของผมท่านเป็นคนร่าเริงและเปิดโลกกว้างให้กับลูกๆ เสมอ ในขณะที่คุณแม่จะเป็นฝ่ายเข้มงวดมากกว่าโดยเฉพาะในเรื่องระเบียบวินัยและความรับผิดชอบในด้านต่างๆ ทั้งนี้ทั้งนั้นคุณพ่อและคุณแม่ก็ไม่ได้ขีดเส้นบังคับลูกว่าต้องเรียนเก่ง ต้องเป็นที่หนึ่ง แค่เห็นลูกมีความสุขรู้จักใช้ชีวิตในสังคมในแบบที่ลูกพอใจโดยไม่เดือดร้อนใครแค่นั้นก็เพียงพอแล้ว แต่ในกรณีนี้คงติดที่ลูกชายฝาแฝดทั้งคู่ดันชอบผู้ชายเหมือนกันแล้วยังเป็นผู้ชายคนเดียวกันอีก
ทั้งนี้ปัญหาเรื่องความรักของผมและไอ้ปลื้มไม่ได้อยู่ที่คุณพ่อและคุณแม่หรอกครับ เพราะผู้ทรงอิทธิพลของบ้านนี้รวมทั้งผู้กุมอำนาจในชีวิตของผมไม่ใช่พวกท่านทั้งคู่ แต่เป็นคุณตาและคุณยายของผมต่างหาก นั่นแหละคือปัญหาใหญ่ที่ผมจะต้องเจอ มิหนำซ้ำถ้าหากว่าเรื่องผมแย่งแฟนไอ้ปลื้มไปถึงหูคุณปู่คุณย่าคงมีแรงหนุนของปัญหาเพิ่มมาอีก แต่อะไรจะเกิดก็ต้องเกิดไม่ใช่เหรอครับ มันเป็นสัจธรรมของโลกใบนี้ มีปัญหาเอาไว้ให้แก้ เรียนผูกเองก็ต้องเรียนแก้เอง ในเมื่อผมตัดสินใจลงไปแล้วผมก็ต้องเดินหน้าให้ถึงที่สุด แม้จะใช้เวลานานหน่อยแต่มันก็มีทางออกในตัวของมันเองเสมอ หรือต่อให้อีกฝ่ายจะบอกให้หยุดผมก็จะอุ้มแบกพาไปให้ถึงฝั่งเอง
“แล้วนี่ต้องเปลี่ยนโรงพยาบาลเมื่อไหร่ล่ะ?” สถานการณ์เริ่มผ่อนคลายคุณพ่อก็เปลี่ยนเรื่องคุย
“สัปดาห์หน้าครับ ที่ชลบุรีเหมือนเดิม แต่คนละอำเภอครับ”
เอ็กซ์เทอร์นไม่ได้ฝึกอยู่ที่โรงพยาบาลเดียวนะครับ ต้องวนไปฝึกกับโรงพยาบาลหลายๆ ระดับ อาจารย์หมอก็เปลี่ยนด้วยครับ ซึ่งครั้งนี้ก็ออกไปโรงพยาบาลอำเภอนอกๆ ไม่ได้อยู่ในอำเภอแหล่งท่องเที่ยวเหมือนเดิม ปริมาณงานและผู้ป่วยก็คงจะลดลงมาหน่อย ผมหวังไว้แบบนั้นนะครับ
“ขับรถกลางค่ำกลางคืนก็ระวังด้วยล่ะ ว่างๆ คุณพ่อกับคุณแม่ก็คิดกันไว้ว่าจะแวะไปให้กำลังใจถึงโรงพยาบาลสักครั้งเหมือนกัน”
“ขอบคุณครับ”
“ถ้าอย่างนั้นผมขอตัวก่อนนะครับ” ยกมือไหว้บุพการี คุณพ่อก็ยกมือขึ้นข้างหนึ่งเพื่อรับไหว้ผมพร้อมให้พร
“ไปดีมาดีคุณลูกชาย ไว้อย่าลืมพาว่าที่ลูกสะใภ้มาไหว้คุณพ่อคุณแม่ด้วยนะ”
คุณพ่อพูดด้วยรอยยิ้มกริ่ม ต่างจากคุณแม่ที่เบือนหน้าหนีไปอีกทาง ผมรู้ว่าคุณแม่ไม่ได้โกรธอะไรผมหรอกครับ เพียงแค่ท่านไม่พอใจเท่านั้นที่ลูกชายสองคนของท่านรักคนๆ เดียวกัน
ผมเข้าห้องอาบน้ำแต่งตัวเตรียมพร้อมสำหรับการเดินทาง แล้วจึงเดินลงมาชั้นล่างตอนหนึ่งทุ่มสี่สิบห้านาที ผ่านตรงห้องโถงก่อนถึงประตูใหญ่ผมก็เจอกับใครบางคนที่ยืนพิงกรอบประตูด้วยท่าทางสบายๆ
“ไม่ได้เจอกันนานเลยนะครับคุณเปรม”
ก็คงจะจริงที่เราแทบจะไม่ได้เจอกันเลย ครั้งสุดท้ายก็คงจะตั้งแต่เกิดเรื่องกับไอ้เปี๊ยก ซึ่งก็ผ่านมานานหลายเดือนแล้ว แต่ก็ไม่เห็นจะแปลกเพราะต่อให้ผมอยู่บ้านหลังนี้ทุกวันก็ใช่ว่าจะได้เจอหน้าไอ้เขื่อนซะเมื่อไหร่ ไอ้เขื่อนมีการเปลี่ยนแปลงไปเล็กน้อยที่เห็นได้ชัดคือส่วนสูงที่คาดว่าน่าจะเพิ่มขึ้นจากเดิมประมาณสองเซนติเมตร
“อืม” ผมตอบรับคำทักทายที่แสนจะสุภาพแปลกหู
ผมเดินผ่านไอ้เขื่อนไปโดยไม่ได้หลุดทักทาย ท่าทางของผมคงจะขัดใจไอ้เขื่อนไม่น้อย มันทำเสียงฟึดฟัด แล้วขยับตัวก้าวเดินตาม
“รู้มั๊ยครับว่าตั้งแต่คุณเปรมไม่อยู่เนี่ย ทุกคนในบ้านนี้ดูมีความสุขขึ้นเยอะเลย”
‘โดยเฉพาะมึงสินะ’ ผมพูดตอบอยู่ในใจ เพราะถ้าหากพูดออกไปคงได้เป็นเรื่องยาวแน่นอน ผมไม่อยากมีเรื่องกับใครก่อนเดินทาง แต่ชั่ววูบที่เดินลงมาจากตัวบ้านผมได้กลิ่นน้ำมันเครื่องจางๆ มันทำให้ผมต้องหยุดเดินแล้วหันไปมองหน้าไอ้เขื่อนที่มีศักดิ์เป็นน้องชายของผมคนหนึ่ง แม้จะเป็นญาติห่างๆ กันแต่ก็เห็นหน้ากันมาตั้งแต่เด็กเพราะเราโตมาในรั้วบ้านเดียวกัน
“เขื่อน ปีนี้มึงอายุสิบเจ็ด มึงโตพอที่จะรู้จักแยกแยะผิดชอบชั่วดีได้แล้ว และอีกอย่างก็ควรจะกลับไปตั้งใจเรียนได้แล้ว อยากเรียนอะไรด้านไหนก็บอกคุณตาท่านไป ท่านสนับสนุนมึงเต็มที่ หรือว่าไม่กล้าบอก กูจะได้ช่วยบอกให้”
“อย่ามาเสือกเรื่องของกู อย่ามาทำเป็นรู้ดี มึงเอาตัวของมึงให้รอดก่อนเหอะ”
“แต่กูว่ามึงเรียนสายบริหารน่าจะไปได้สวยกว่าพวกช่างนะ สายช่างไม่น่าจะเหมาะกับมึงโดยเฉพาะช่างยนต์” ย้ำเสียงตรงประโยคสุดท้ายแล้วกระตุกยิ้มให้เด็กหนุ่มตรงหน้า ที่ตอนนี้หน้าถอดสีแทบจะเป็นไข่ต้ม
“ลุงศักดิ์ครับ” ผมหันไปเรียกลุงศักดิ์ คนขับรถเก่าแก่ของบ้านที่เพิ่งเดินมาจากทางหลังบ้านเมื่อครู่
“ครับคุณเปรม”
“ผมฝากเอารถของผมไปเช็คสภาพที่ศูนย์ด้วย แล้วขอกุญแจรถอีกคันให้ผมด้วยครับ” ลุงศักดิ์ทำหน้าแปลกใจและสงสัยที่จู่ๆ ผมคิดจะเปลี่ยนรถกะทันหันแต่ก็ยอมทำตามคำสั่งโดยไม่ถามอะไร
ปกติรถคันโปรดของผมคือเมอร์ซิเดสเบนซ์ สปอร์ตคูเป้ สองศูนย์หนึ่งห้า สีขาวมุก ไปไหนไปกันตลอด ทั้งๆ ที่ผมมีรถปอร์เช่ เคย์แมน สีขาวอีกคันที่คุณพ่อคุณแม่ให้เป็นของขวัญตอนสอบเข้ามหาวิทยาลัยได้ ผมชอบมันมากแต่ติดตรงที่คุณพ่อคุณแม่ให้ของขวัญผมกับไอ้ปลื้มแบบเดียวกันจะต่างกันก็แค่สี ของไอ้ปลื้มเป็นสีดำ และไอ้ปลื้มก็รักรถของมันมาก ผมจึงไม่ค่อยจะใช้ปอร์เช่สักเท่าไหร่ แต่วันนี้คงต้องพึ่งมันแล้วล่ะ ผมสตาร์ทรถลองเครื่องสักพัก เพราะไม่ได้จับมานาน แต่ลุงศักดิ์ก็ดูแลรถทุกคันให้พร้อมใช้งานอยู่เสมอ
ผมขับรถออกมาจากตัวบ้าน มองกระจกหลังก็เห็นเด็กหนุ่มที่ยืนก้มหน้ากำมือแน่นจนสั่นไปทั้งร่าง ไอ้เขื่อนไม่ใช่เด็กที่เลวโดนสันดาน เมื่อก่อนมันเป็นเด็กอ่อนโยนและอ่อนไหวด้วยซ้ำ แต่มีอะไรบางอย่างที่ทำให้มันถึงขั้นมาทำอะไรกับรถของผมแบบนี้ บางอย่างที่ผมคิดว่ามันน่ากลัวเกินไปสำหรับเด็กอย่างไอ้เขื่อน
.
.
.
.
สัปดาห์ถัดมาผมก็ต้องย้ายตัวเองไปรายงานตัวที่โรงพยาบาลเล็กๆ ในอำเภอที่ห่างออกจากตัวเมืองชลบุรี ซึ่งคือสถานที่เอ็กซ์เทอร์นที่สองของผม อาคารโรงพยาบาลมีแค่อาคารเดียว ชั้นเดียว ส่วนที่พักของผมก็เป็นบ้านพักแพทย์ในรั้วของโรงพยาบาล มีแพทย์ประจำรวมทั้งผู้อำนวยการโรงพยาบาลแค่สี่คน ถือว่าน้อยมากทีเดียวและแพทย์ก็ต้องเข้าเวรทุกวัน ดังนั้นเอ็กซ์เทอร์นแบบผมก็เหมือนการแบ่งเบาภาระของแพทย์ประจำนั่นแหละครับ อย่างเช่น ฝากเวร และเข้าเวรแทน ซึ่งผมคิดว่าคงเหมือนกันทุกโรงพยาบาล ครั้งนี้ผมแยกกับภาพฟ้าไกลกันเลยทีเดียว เพราะโรงพยาบาลของภาพฟ้าอยู่ที่ลพบุรี ผมคิดว่าเป็นเรื่องที่ดีครับห่างๆ กันบ้าง เผื่อภาพฟ้าจะได้เจอคนที่ดีสักที
ผ่านไปไม่เท่าไหร่ผมก็อยู่ที่นี่มาได้เกือบสองอาทิตย์แล้วครับ แต่ผมก็ได้คุยกับอาจารย์หมอแค่ไม่กี่คำ อาจารย์หมอของผมก็คือผู้อำนวยการโรงพยาบาล ท่านติดประชุม ติดงานสัมมนา ติดสารพัดงาน แทบจะไม่ได้อยู่โรงพยาบาลเลย จนผมแอบสงสัยว่าโรงพยาบาลแห่งนี้อยู่มาได้ยังไงกัน ไม่แปลกหรอกครับที่ผู้ป่วยจะน้อย และส่วนใหญ่ก็เป็นเคสเล็กๆ เพราะถ้าหากเคสด่วนฉุกเฉินก็จะส่งไปยังโรงพยาบาลประจำอำเภอทันที แต่เห็นงานน้อยก็ใช่ว่าจะได้หยุดเพิ่มขึ้นจากเดิมนะครับ เพราะงานฝากเวร เข้าเวร เป็นหน้าที่หลักของเอ็กซ์เทอร์น บางทีก็เข้าติดกันทีเดียวสามวันรวด ยังดีหน่อยตรงที่ได้กินข้าวตรงเวลาเท่านั้นเอง
หลังจากที่อดหลับอดนอนมาหลายวันก็ได้ฤกษ์หัวถึงหมอนตอนตีหนึ่ง ตั้งใจว่าจะปิดโทรศัพท์แล้วหลับพักผ่อนแบบเต็มๆ สักที แต่เพราะจู่ๆ ก็นึกถึงน้องชายฝาแฝดที่ขาดการติดต่อมาหลายอาทิตย์ไปจนน่าสงสัย
ทุกอย่างในห้องแชทของผมกับไอ้ปลื้มยังเหมือนเดิมไม่มีตัวสีแดงแสดงข้อความเข้าแต่ผมก็ยังกดเข้าไปดู ข้อความสุดท้ายคือเมื่อสองอาทิตย์ก่อนเวลา
‘2:15pm’ เป็นรูปโทรศัพท์และตัวเลขระบุ
‘3:56’ นาทีจากไอ้ปลื้ม ถ้าให้เดาในตอนนั้นไอ้ปลื้มคงคอลกลับหาผมหลังจากที่ผมคอลหามันหลายรอบแล้วมันไม่ได้รับ และคนที่รับคอลจากไอ้ปลื้มจะเป็นใครไปไม่ได้ถ้าไม่ใช่เด็กสุดแสบของผม ซึ่งผมก็ไม่ได้อยากรู้ว่าทั้งคู่คุยอะไรกัน เพราะรู้ว่าเดี๋ยวพบรักก็คงจะบอกผมเอง แต่ที่แน่ๆ นี่สินะสาเหตุที่ทำให้คุณแม่ร้อนรน แต่มันก็ไม่น่ากลัวเท่าการที่ไอ้ปลื้มหายไป แม้จะเป็นฝาแฝดกันแต่มีหลายอย่างที่ผมเดาความคิดของไอ้ปลื้มไม่ได้ ไอ้ปลื้มมันพลิกแพลงและมีกลยุทธ์ในหัวมากมายเหมือนนักธุรกิจที่มันได้เรียนรู้มาตั้งแต่เด็ก ซึ่งผมก็ยอมรับว่าบางครั้งผมก็กลัวความคิดของมัน รวมกระทั่งครั้งนี้ด้วย
ผมพยายามสลัดเรื่องปวดหัวออกไปเพราะยิ่งคิดกังวลมากสมองก็ยิ่งทำงานได้ช้าลง กำลังจะหลับตาอยู่แล้วครับแต่เสียงเรียกสายวีดีโอคอลก็ดังขึ้นขัดจังหวะซะก่อน ทำเอาหงุดหงิดไม่น้อย แต่เมื่อเห็นหน้าจอว่าเป็นใครอารมณ์ฉุนเมื่อครู่ก็หายไปเป็นปลิดทิ้ง สองอาทิตย์กว่าแล้วที่ไม่ได้เจอกัน เห็นแค่หน้าผ่านโทรศัพท์ก็ยิ่งคิดถึง แต่ก็ยังอยากที่จะคุยแบบเห็นหน้าแบบนี้ทุกวัน
“ทำไมยังไม่นอน?”
‘นอนเปลี่ยวเดียวดายอยู่นี่ไง’ มีทำปากจู๋ด้วยครับ แล้วนั่นคืออะไรเสื้อผ้าท่อนบนหายไปไหนหมด
“ไปใส่เสื้อแล้วก็นอนได้แล้ว นอนแก้ผ้าไม่อายไอ้เปี๊ยกมันบ้างรึไง?” พูดออกไปแบบนั้น แต่ผมก็อดไม่ได้ที่จะสำรวจร่างกายขาวอมชมพูแสนน่าหลงใหล
‘แก้ผ้าตรงไหน ใส่กางเกงอยู่นี่ไง’ ยังจะมาทำตอแหลได้น่าฟัดอีก แล้วมีการขยับกล้องโชว์(เป้า)กางเกงจนเต็มหน้าจอด้วยนะครับ เพื่อให้รู้ว่าใส่กางเกงอยู่ แต่สำหรับผมกางเกงที่สั้นเสมอจู๋แบบนั้นผมไม่อยากจะเรียกว่ากางเกงได้ มีเมียแร่ดน่ารักน่าเอ็นดูก็แบบนี้แหละครับ ต้องยอมอย่างเดียว
“ไว้ถ้าเปลี่ยวมากกูกลับคราวหน้าจะจัดเต็มให้สมใจมึงเลย”
‘ท ทะลึ่งตึงตัง’ มีต่อท้ายแผ่วๆ ว่า
‘จะรอนะ’ แร่ดได้อีกครับสุดที่รักของผม
“ไปหาเสื้อใส่แล้วนอนได้แล้วไป พรุ่งนี้มีแข่งรอบแรกไม่ใช่รึไง?” พรุ่งนี้พบรักมีแข่งบาสเก็ตบอลงานกีฬามหาวิทยาลัย ซึ่งเป็นการแข่งขันระดับมหาวิทยาลัยทั่วประเทศไทยเลยครับ
หลายคนสงสัยเหมือนผมใช่มั๊ยครับว่าตัวเท่าเมี่ยงอย่างพบรักเนี่ยเป็นนักกีฬาบาสเก็ตบอลของมหาลัยได้ยังไง แถมเป็นตัวหลักซะด้วย แต่ก็เอาเถอะครับคุณเมียผมคงเก่งจริงๆ นั่นแหละ แค่มาตรฐานความสูงไม่ผ่านเกณฑ์ก็ใช่ว่าจะชู้ตลูกบาสไม่ลงห่วงสักหน่อย
‘อีกนิดไม่ได้เหรอ?’ “อย่าดื้อ”
‘ก็ได้’ สะบัดเสียงหน้าคว่ำไปแล้วครับ แต่ก็ยังวางโทรศัพท์ให้หน้าจอหันไปฉายภาพตอนใส่เสื้อด้วย
ผมก็ได้แต่ส่ายหน้าไปมา แล้วแกล้งทำเป็นมองไอ้เปี๊ยกที่วิ่งเล่นอยู่แถวนั้น ไม่ใช่ว่าอะไรหรอกนะครับ ผมชอบมากซะด้วยซ้ำ แต่ที่ต้องทำดุไปบ้างมองข้ามไปบ้างเพราะสงสารตัวเอง เนื่องจากการช่วยตัวเองบ่อยๆ มันไม่ดีต่อสุขภาพจิตครับ
อีกฝ่ายแต่งตัวเสร็จก็อุ้มไอ้เปี๊ยกมาไว้บนเตียง แล้วล้มตัวลงนอน หน้าตาจิ้มลิ้มฉีกยิ้มกว้างเต็มจอจนผมต้องยิ้มให้กับความน่ารักสดใสแบบเด็กๆ และใกล้ๆ มีเงาตะคุ่มของไอ้เปี๊ยกยุกยิกๆ เล่นอยู่กับตุ๊กตาน้องเน่า
‘พี่เปรม..’ “อืม”
‘ชอบหัวนมของไอรึเปล่าอะ?’ ถ้าผมจะหัวเราะออกมาเสียงดังผมจะโดนเด็กงอนรึเปล่าครับ
“อืม” ตอบไปเสียงนิ่งๆ ทั้งที่กำลังกลั้นหัวเราะไว้เต็มที่
‘แล้วทำไม..’ผมรู้ว่าพบรักกำลังจะถามเรื่องอะไร สงสัยจะยังคาใจเรื่องที่เคยวีดีโอคอลโชว์หน้าอกแบนๆ ให้ผมดูเมื่อครั้งก่อนโน้นแล้วผมไม่สนใจเป็นแน่ เอาตามตรงก็คือตอนนั้นผมก็ไม่ทันมองเหมือนกัน เปิดรับสายปุ๊ปหน้าไอ้เปี๊ยกก็บานเต็มจอ ผมจึงเห็นแค่อะไรแว่บๆ ด้านหลังเท่านั้น เพิ่งมาอึ้งไปต่อไม่ถูกก็ตอนที่ไอ้เปี๊ยกแล่บลิ้นเลียหัวนมโชว์อย่างเย้ยหยัน ผมจึงเพิ่งถึงบางอ้อว่าไอ้เม็ดสีระเรื่อๆ นั่นคือเม็ดเชอร์รี่น้อยนั่นเอง ซึ่งผมก็จัดการชิมรสชาติกัดขยี้จนบวมเต่งทับรอยไอ้เปี๊ยกไปเรียบร้อยแล้ว
“มากกว่าหัวนมกูก็ชอบ ชอบหมดยันเล็บขบของมึงเลย โอเครึยัง ไปนอนได้แล้ว”
ได้รับคำตอบถูกใจ ก็ยิ้มหน้าบานลักยิ้มบุ๋มน่ารักน่าหยิก แค่นั้นไม่พอยังมีการยกบาทาขึ้นมาแนบแก้มโชว์นิ้วโป้งเท้าขึ้นให้ผมดูด้วยว่าไม่มีเล็บขบสักหน่อย ผมรู้แล้วล่ะครับว่าที่แท้ไอ้เปี๊ยกก็ปัญญาอ่อนอมตีนได้แม่มันนี่เอง
‘บ๊อกๆ’ ไอ้เปี๊ยกก็คงจะขำแม่มันเหมือนกัน
“ดูแลแม่มึงดีๆ นะไอ้เปี๊ยก” อย่าให้หมาตัวผู้มาจีบแม่มึงตอนกูไม่อยู่ล่ะรู้มั๊ย
‘บ๊อกๆๆ’ ไอ้เปี๊ยกรับคำอย่างกับเข้าใจที่ผมสั่ง แต่มันก็ฉลาดแบบนี้มาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้วครับ
‘พี่เปรม..’ เสียงอ้อนมาอีกแล้วครับ ไม่ยอมนอนสักที
ผมนิ่งไม่ตอบครับ ตีหน้าดุกลับไปด้วย อีกฝ่ายก็ทำหน้าจ๋อยซะจนน่าสงสาร ผมก็แค่เป็นห่วงดึกดื่นป่านนี้แล้วยังจะมาอ้อนโน่นอ้อนนี่ไม่ยอมหลับไม่ยอมนอน พรุ่งนี้ก็จะต้องแข่งกีฬาอีก นอนไม่เต็มอิ่มเดี๋ยวก็ไม่มีแรงกันพอดี
‘ชุดนี้ยังมีกลิ่นพี่เปรมติดอยู่เลย ห๊อมหอม’ คว้าเสื้อบาสที่คงวางไว้แถวๆ นั้นขึ้นมาดมแล้วทำหน้าตาเคลิ้มยังกับเด็กเมากัญชา
จำได้ว่าผมใส่ชุดนั้นตั้งแต่เมื่อสองอาทิตย์ก่อนที่จะกลับมาชลบุรี แม้จะใส่แค่ไม่กี่ชั่วโมงแต่ก็ทำโน่นทำนี่จนได้เหงื่ออยู่เหมือนกัน
“ซกมกนะมึง” ว่าไปแบบนั้นแต่ในใจทั้งขำและเอ็นดู
เด็กหน้าใสเก็กหน้าเข้มแล้วทำมือปาดตรงคอให้ผมรู้ว่าต่อให้ซกมกแค่ไหนก็ต้องรับให้ได้เพราะถ้าหากผมรับไม่ได้หรือคิดจะทิ้งมีโทษคือต้องตายสถานเดียว เห็นแล้วผมกลัวจนตัวสั่นเลยครับ
“มีอะไรก็พูดมา แล้วไปนอนซะ” คุยกับเด็กเรื่องเยอะ ท่ามากแล้วยังชอบท่ายากก็ต้องตามใจกันหน่อยครับ
‘พรุ่งนี้ไอแข่งบาสรอบแรก พี่เปรมอวยพรไอหน่อย’ “โชคดี วิ่งให้ทันลูกล่ะ” เป็นห่วงจริงๆ ครับ ขาสั้นๆ แบบนั้นจะวิ่งตามลูกทันรึเปล่ายังไม่รู้ ผมนึกภาพไม่ออกเลยครับ
‘พี่เปรมอะ’ ทำปากยื่นแก้มป่องไม่พอใจใส่ผมอีก ก็อวยพรไปแล้วไงไม่พอใจอะไรอีกล่ะ
“สู้ๆ”
‘พี่เปรมอ่า’ หน้างอเป็นปลาทูคอหักเลยครับ
“ขอให้ผ่านเข้ารอบ”
‘พี่เปรมอ้าาาา’ อ้ายาวขนาดนี้ผมคงต้องยอมแล้วล่ะครับ ผมมองใบหน้างอๆ ที่ส่งสายตาละห้อยด้วยความเอ็นดู จนอยากจะจับมาจูบให้หายใจไม่ทันไปเลยทีเดียว
“ไอจัง..”
แค่เรียกชื่อก็ทำตาวิ้งเป็นประกายเชียวครับ สมแล้วที่เป็นแม่ของไอ้เปี๊ยก สำเนาถูกต้องกันมาเป๊ะเลย
“พี่เปรมรักน้องไอนะครับคนดี..” จิ้มไปตรงรอยบุ๋มตรงข้างแก้มไปหนึ่งที
จากหน้างอกลายเป็นบานแฉ่งในฉับพลัน มีการร้องเยสดีใจอีกต่างหาก แอบมีเสียงไอ้เปี๊ยกเห่าแซวมาด้วย ทำไมกันนะถึงชอบให้ผมเรียกชื่อและบอกรักบ่อยๆ ไม่รู้บ้างรึไงว่าเรียกชื่อออกไปทีไรไม่ว่าจะชื่อจริงหรือชื่อเล่นที่มีความหมายว่ารักนั้นทำให้ผมต้องเขินทุกที
‘ถ้าไอได้เข้ารอบชิงจะให้พี่เปรมยิงประตูหลังไม่ยั้งเลย สู้โว้ยยย!!’ ตะโกนลั่นประสานกับเสียงเห่าของไอ้เปี๊ยก
เอ่อ.. พูดไม่ออกครับ ได้แต่หัวเราะ
‘หึหึ’ รู้สึกหน้าร้อนๆ ยังไงชอบกล อีกฝ่ายบอก
‘ฝันดีนะพี่เปรม’ แล้วกดวางไป ผมยกมือขึ้นเกาท้ายทอยแก้เขิน แล้วได้แต่มองหน้าจอโทรศัพท์ที่ดับไปนานแล้วอยู่อย่างนั้น ผมรู้สึกได้ว่าพักนี้ผมจะเขินและยิ้มบ่อยเกินไปรึเปล่านะ
.
.
.
.
.
.
.
TBC
หัวข้อ: (◕‿◕✿Miracle of ⓛⓞⓥⓔ❀•ผมเรียกมันว่าปาฏิหาริย์แห่งรัก•❀-แจ้งข่าวPre-Order- P.81 (อ่าน 538820 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก