Miracle of LOVE ผมเรียกมันว่าปาฏิหาริย์แห่งรัก
-29-
เทศกาลสอบปลายภาคจบลงแล้วล่ะครับ แล้วหลังจากนั้นปิดเทอมและขยับขึ้นเรียนปีสี่ ซึ่งเป็นช่วงเวลาของการฝึกงานตามบริษัทต่างๆ โดยส่วนใหญ่ก็จะหนีไม่พ้น สำนักพิมพ์โปรดัคชั่นเฮาท์ หรือ กราฟฟิคเฮาท์ โดยผมกับไอ้ดีนจะไปฝึกงานที่บริษัทของคุณลุงศักดิ์บุคคลซึ่งเป็นเพื่อนรักของพ่อครับ และในขณะที่ผมฝึกงานพี่เปรมก็เป็นคุณหมออินเทอร์นหรือคุณหมอที่ต้องทำงานใช้ทุน ระหว่างนั้นพี่เปรมก็จะเรียนต่อด้านศัลยแพทย์ไปด้วย และจนกว่าจะเรียนจบก็ใช้เวลาถึงห้าปี พี่เปรมจึงจะสามารถย้ายเข้ามาเป็นนายแพทย์ในโรงพยาบาลของครอบครัวได้ แต่กว่าจะถึงจุดนั้นผมก็กลุ้มใจไม่น้อยว่าพี่เปรมจะจับฉลากได้ไปเป็นคุณหมออินเทอร์นที่โรงพยาบาลไหนเนี่ยแหละครับ
“โอ๊ย อิจฉาจริงเว้ย!” ไอ้หมาดีนเห่าใส่ผมหลังจากเดินออกมาจากห้องสอบแล้วเจอรถเมอร์ซิเดสเบนซ์สีขาวจอดอยู่ตรงลานบาสเก็ตบอลของมหาลัย ผมล่ะอยากรู้จริงๆ ว่าพี่เปรมไปติดสินบนพี่ยามรึยังไงเนี่ยทำไมถึงได้จอดที่ดีแบบนี้ได้
“กูไปก่อนนะ ไว้เจอกันที่บ้าน” ผมหันไปตบบ่าไอ้ดีนแล้วเดินฉิวตัวปลิวไปหาเจ้าของรถคันหรู
ไม่ต้องห่วงไอ้ดีนหรอกนะครับ มันไม่มีวันโดดเดี่ยวหรอกเพราะเดี๋ยวไอ้ดีนก็ต้องไปรับน้องปิ่นสวีทหวานกันสองต่อสองหลังสอบเหมือนกัน
“รอนานมั๊ย?” คนตอบส่ายหน้าแล้วใช้สายตาบอกให้ผมขึ้นรถ
พี่เปรมเอ็กซ์เทอร์นเสร็จตั้งแต่เมื่อสามวันที่แล้วครับ ดังนั้นสามวันที่ผ่านมาพี่เปรมอยู่ดูแลผมระหว่างสอบได้ตลอดเวลา แต่จะว่าไปตั้งแต่ผมกลับมาจากชลบุรีเมื่อคราวก่อน พี่เปรมก็ขยันขับรถไปกลับชลบุรี-กรุงเทพมากขึ้น จากที่ได้เจอกันเดือนละครั้งเปลี่ยนมาเป็นได้เจอกันแทบทุกอาทิตย์ แม้แต่ละครั้งจะอยู่ได้แค่อาทิตย์ละวันพี่เปรมก็ไม่เคยบ่น แถมยังกำชับเรื่องกินยาและถามคำถามเกี่ยวกับร่างกายของผมซ้ำๆ แบบเดิมทุกครั้งจนแทบจะกลายเป็นคุณลุงขี้บ่น และผมก็ไม่แน่ใจว่าพี่เปรมไปติดสินบนไอ้ดีนกับพี่ดินไว้รึเปล่า ไอ้ดีนมานอนเฝ้าผมทุกคืนไม่พอยังทำตัวติดหนึบกับผมมากกว่าเก่า ในขณะที่พี่ดินถ้าว่างปุ๊ปก็ขนอุปกรณ์การแพทย์มาตรวจวัดความดันโน่นนี่นั่นสารพัดทำอย่างกับผมเป็นเด็กน้อย แต่ถึงอย่างนั้นผมเองก็ไม่คิดจะถามเกี่ยวกับความเปลี่ยนแปลงทั้งหมดนี้
“หิวมั๊ย?”
“มากกก” ผมพยักหน้าตอบพร้อมกับจับน้องเปี๊ยกมาวางบนตัก
มือใหญ่ยื่นมาลูบแก้มผมเบาๆ ก่อนจะสตาร์ทรถ ผมมองเสี้ยวหน้าคมที่จ้องไปยังถนนเบื้องหน้า ความเปลี่ยนแปลงอีกอย่างหนึ่งที่ผมสัมผัสได้ก็คือความตึงเครียดและกังวลที่แฝงอยู่ในดวงตาคมเข้ม
ผมไม่ได้ถามว่าพี่เปรมจะขับรถไปที่ไหน และผมก็ไม่ได้เสนอว่าอยากจะกินอะไรในมื้อเที่ยงนี้ ฉลองที่ผมสอบเสร็จและพี่เปรมฝึกเอ็กซ์เทอร์นจบครับ ผมทำเพียงนั่งคุยกับน้องเปี๊ยกบ้างพี่เปรมบ้าง จนพาหนะราคาแพงของพี่เปรมพาพวกเรามาจนถึงสวนสาธารณะแห่งหนึ่งกลางกรุงเทพฯ แต่เพราะว่าเป็นวันธรรมดาและช่วงเวลาก็แค่เที่ยงกว่าๆ ผู้คนเลยยังบางตาไม่พลุกพล่าน ผมลงมาจากรถพร้อมน้องเปี๊ยกแล้วมองไปรอบๆ ด้วยความแปลกใจและคุ้นชินเหมือนว่าผมเคยมาที่นี่กับพี่เปรมแล้วครั้งหนึ่งแต่ก็นึกไม่ออกจริงๆ ว่าเมื่อไหร่
ประตูท้ายรถถูกเปิด พี่เปรมหยิบตะกร้าใบใหญ่ออกมาถือไว้ด้วยมือข้างหนึ่ง แล้วมืออีกข้างก็กุมมือของผมไว้ ผมก้มลงมองน้องเปี๊ยกเพื่อถามว่าอยากจะวิ่งเล่นหรืออยากจะให้ผมอุ้ม แต่พี่เปรมกลับตอบคำถามนั้นแทนว่าที่นี่หมาเยอะ ให้อุ้มไปก่อน ถึงที่โล่งๆ แล้วค่อยวาง ดังนั้นด้วยสวัสดิภาพอันปลอดภัยของลูกชายตัวน้อยผมจึงอุ้มไปตลอดทาง เพราะเอาเข้าจริงระหว่างนั้นก็เจอน้องหมาเยอะอยู่เหมือนกัน บางตัวมีส่งเสียงขู่คำรามด้วยความอิจฉาใส่น้องเปี๊ยกด้วยนะครับ
เดินมาสักพักเราก็หยุดลงตรงริมสระน้ำใต้ร่มไม้ต้นใหญ่ เพราะเป็นเวลาเที่ยงกลางสระน้ำจึงว่างเปล่าไร้เรือถีบสำหรับคู่รัก ไกลๆ ออกไปมีครอบครัวพ่อแม่และลูกฝาแฝดตัวน้อยกำลังนั่งเล่นพักผ่อนกันอยู่ บนถนนเส้นเล็กก็มีจักรยานปั่นผ่านไปผ่านมาเป็นระยะและผู้คนเดินเล่นอยู่ประปราย บรรยากาศรอบตัวมันดูอ้อยอิ่งเชื่องช้า ผ่อนคลาย และคุ้นเคยมากจริงๆ ครับ
พี่เปรมหยิบเสื่อพับในตะกร้าออกมาปู จากนั้นก็หยิบกล่องอาหารอีกสี่ห้ากล่องออกมาเรียงราย เมื่อผมเปิดฝาออกน้ำลายก็สอฟูมปากทันทีล่ะครับ เมนูง่ายๆ แต่ของโปรดของผมทั้งนั้น หมูทอดกระเทียมพริกไทย ไข่ลูกเขย ผัดพริกแกงไก่ใส่ถั่วฝักยาว และที่ขาดไม่ได้ก็คือน้ำซุปเต้าหู้สาหร่ายเอาไว้ซดให้คล่องคอครับ
“พี่เปรมทำเองหมดนี่เลยเหรอ?” ผมส่งสายตาวิ้งวับไปให้พี่เปรม มีสามีดีก็แบบนี้แหละครับ
“คุณป้าพิมพ์ทำ”
เอ่อ.. บางทีผมก็อยากให้พี่เปรมโกหกบ้างก็ได้นะ
“แต่นี่กูทำเอง” พี่เปรมชี้ไปที่ถ้วยน้ำซุป ด้วยใบหน้านิ่งเรียบ
แค่นี้ก็ทำให้ผมฉีกยิ้มแทบไม่ทัน เพราะอะไรรู้มั๊ยครับ ก็เพราะว่าทุกมื้ออาหารของผมจะต้องมีน้ำซุปเป็นองค์ประกอบที่สำคัญ และน้ำซุปเต้าหู้สาหร่ายสไตล์ญี่ปุ่นก็เป็นหนึ่งเมนูที่แม่ทำมาให้กินตั้งแต่จำความได้ มื้อไหนขาดไปถือว่ารสชาติของอาหารกร่อยลงไปล่ะครับ
“กินด้วยกันนะ” ผมส่งช้อนให้พี่เปรม แล้วก็ตักกับข้าวกินจากกล่องเดียวกัน
ข้าวมีอยู่กล่องเดียวครับ กล่องใหญ่มาก ขนาดแบ่งไปคลุกให้น้องเปี๊ยกกินแล้วก็ยังเหลือเยอะแต่ก็ถือว่าพอดีสำหรับผู้ชายสองคน
อาหารมื้อนี้แม้จะไม่เลิศหรูแต่ประทับใจผมสุดๆ ไปเลยล่ะครับ ดังนั้นผมจึงอดไม่ได้ที่จะแชะภาพเก็บไว้ ระหว่างที่พี่เปรมหันไปบ่นใส่ลูกชายเรื่องกินมูมมาม ผมก็อัพโหลดรูปที่ถ่ายไว้เมื่อครู่ลงอินสตาแกรมแล้วแชร์ไปเฟสบุ๊คและทวิตเตอร์เอาให้ครบทุกโซเชียลเลยครับ เป็นรูปอาหารที่วางอยู่บนเสื่อ เน้นกล่องข้าวที่มีช้อนส้อมสองชุดแต่บังเอิญผมตะแคงกล้องเยอะไปหน่อยจึงติดขาเรียวยาวภายใต้กางเกงจ๊อกเกอร์สีโอลีฟและน้องเปี๊ยกที่ตะกุยอยู่แถวรองเท้าลูเซอร์ สคูลเลอร์ โลว์ ไวท์ ผมพิมพ์แคปชั่นใต้รูปว่า
‘Jubilant’ แล้วแท็กชื่อ
Preamnatee จากนั้นก็เก็บโทรศัพท์มือถือเข้ากระเป๋าไว้ค่อยเช็คกระแสตอบรับทีหลัง
เรากินข้าวกันไปเรื่อยๆ คุยเรื่องทั่วไปตามสภาพดินฟ้าอากาศ เรื่องงานของพี่เปรม และเรื่องความฝันของผม ฝันที่อยากจะเดินตามรอยพ่อ เป็นมัณฑนากรที่ประสบความสำเร็จในอาชีพ และหลังจากข้าวหมดกล่อง กับข้าวหมดเกลี้ยง เราก็ล้างปากด้วยผลไม้ที่พี่เปรมเตรียมมานั่นแหละครับ เราทั้งคู่ต่างนั่งมองไปข้างหน้า ผมไม่รู้ว่าพี่เปรมมองที่เดียวกับผมรึเปล่า พี่เปรมเงียบไป ผมก็เงียบด้วยเช่นกัน
“กูเคยมาที่นี่ครั้งแรกกับแฟนกู” จู่ๆ เสียงทุ้มก็พูดขึ้น ทำให้ผมต้องหันไปมอง อะไร
‘แฟนกู’ นะ? หูฝาดรึเปล่า?
“ครั้งที่สองมากับไอ้เปี๊ยก” พี่เปรมพูดโดยที่สายตายังมองไปข้างหน้า
ผมร้องอ๋อในใจเมื่อจบประโยคที่สอง แฟนคนแรกคือใครผมไม่ใส่ใจ ส่วนแฟนคนที่สองคือน้องเปี๊ยกรักกันมากแค่ไหนผมรู้ดี แต่ไม่ทราบว่าพี่เปรมจะมาย้อนรำลึกความหลังครั้งเก่าอะไรกันตอนนี้ครับ
“และนี่เป็นครั้งที่สาม กูมากับมึง” จะย้ำให้รู้ว่าผมมาเป็นลำดับที่สาม??
ใช่สิ ผมมันไม่น่ารัก ไม่หุ่นกระชับมือเหมือนแฟนอันดับหนึ่งและสองสินะ เหวี่ยงตาใส่เลยสิครับ ซึ่งพอดีกับที่ดวงตาคู่คมหันมา ใบหน้าคมจุดรอยยิ้มเล็กๆ ตรงมุมปาก
“กูมีความสุขที่สุด”
“หืม?” อารมณ์เปลี่ยนกระทันหัน จากเหวี่ยงกลายเป็นเบิกตาโตแบ๊วใส่พี่เปรมแทบไม่ทัน
“เมื่อก่อนกูเคยสงสัยว่าไอ้ปลื้มมันมีความสุขกับการเป็นเกย์ยังไง รักแบบชายรักชาย หรือรักเพศเดียวกันมันจะมีความสุขได้จริงๆ อย่างนั้นเหรอ จนเมื่อมาเจอมึง ความสงสัยทุกอย่างของกูก็หมดลง”
ตั้งใจฟังและพยักหน้าทำความเข้าใจตามที่พี่เปรมพูด มือใหญ่เอื้อมมากุมมือของผมไว้ พี่เปรมในเวลานี้โรแมนติกน่าดูนะครับ ทำเอาผมนิ่งค้างอย่างกับต้องมนต์
“บางทีปาฏิหาริย์แห่งรักอย่างที่มึงเคยบอกอาจจะมีจริงก็ได้ ซึ่งมึงนั่นแหละคือปาฏิหาริย์สำหรับกู มึงทำให้กูยิ้มแบบคนปัญญาอ่อนได้ เวลาที่อยู่ใกล้มึงกูรู้สึกอุ่นใจอย่างประหลาด มึงทำให้กูรู้ความหมายของคำว่ารักที่ไม่ใช่แค่เปลือกนอกและฉาบฉวย ถ้าจะพูดให้น้ำเน่าสักนิด ‘มึงก็คือสิ่งที่มีค่าสำหรับกู’” นิ้วใหญ่เกลี่ยบนหลังมือของผมเล่น
“กูไม่ใช่พระเอกในนิยายที่จะให้สัญญาว่ากูจะรักมึงและสามารถแลกชีวิตของตัวเองเพื่อมึงได้ แต่กูรู้แค่ว่ากูจะทำทุกอย่างและทุกทางเพื่อที่จะรักษามึงไว้ให้ดีที่สุด” เราไม่ได้มองตากันหวานซึ้ง ผมทำเพียงก้มมองมือข้างที่พี่เปรมกุมไว้ และพี่เปรมก็ยังคงมองไปข้างหน้า ณ จุดใดจุดหนึ่งที่ผมไม่อาจจะรู้ได้
มาถึงตรงนี้ผมพอจะเข้าใจอารมณ์ของพี่เปรมแล้วล่ะครับ และมันก็ทำให้ผมรู้สึกหวั่นในหัวใจ ผมหันไปมองน้องเปี๊ยกครู่หนึ่ง เจ้าตัวเล็กของผมเล่นเขี่ยดินเขี่ยหญ้าอยู่ใกล้ๆ ดูเหมือนไม่ได้สนใจอะไรแต่หูตั้งๆ นั่นกำลังทำงานอย่างดีเยี่ยมครับ
“ขอบคุณนะพี่เปรม” บีบมือใหญ่เบาๆ แทนคำขอบคุณและความรู้สึกทุกอย่าง
ผมเอียงคอชะโงกหน้าน้อยๆ ไปให้พออยู่ในสายตาของพี่เปรม เมื่อใบหน้าคมหันมา ดวงตาของเราจ้องกัน และผมก็ระบายรอยยิ้มจนเต็มแก้ม ก่อนจะพูดจาสุภาพไพเราะกับคุณหมอ
“ถ้าผมเป็นสิ่งที่มีค่าสำหรับคุณหมอ ถ้าอย่างนั้นผมขอให้คุณหมอช่วยอธิบายทุกอย่างและทุกทางเพื่อที่จะรักษาผมไว้ให้ดีที่สุดหน่อยได้มั๊ยครับ?” คำถามของผมทำให้คิ้วเข้มขมวดเล็กน้อย
ดวงตาคู่คมหรี่ลงจ้องมองเข้ามาในดวงตาผมอย่างกับว่ากำลังอ่านอะไรบางอย่างอยู่
“ถ้ากูไปแอบมีกิ๊ก กูคิดว่าไม่เกินยี่สิบสี่ชั่วโมงกูคงโดนมึงจับได้แน่นอน”
ถ้าจะสร้างเรื่องสมมติแบบนี้ ผมคิดว่ามันไม่ดีต่อตัวพี่เปรมเองนะครับ ผมดึงมือกลับมาแล้วเปลี่ยนเป็นนั่งขัดสมาธิหักนิ้วดับกรอบ ทว่าใบหน้ายังประดับรอยยิ้มนางงามไว้เหมือนเดิม
“ลองดูมั๊ยล่ะ?”
“ภูมิใจชะมัด เมียกูเป็นอับดุล”
“อย่าแถ”
ผู้ชายตัวโตตรงหน้ายอมแพ้ด้วยการยกมือขึ้นทั้งสองข้าง จากนั้นเราก็กลับเข้าสู่โหมดที่ค้างไว้ก่อนหน้า เงียบกันไปครู่หนึ่ง แต่ผมกลับรู้สึกว่ามันเป็นความเงียบที่ยาวนาน มันเหมือนเวลาถูกเบรคไว้ให้เชื่องช้าด้วยเสียงลมพัดทำให้ใบไม้ไหวกิ่งไม้กระทบกัน เสียงล้อจักรเบียดพื้นถนน เสียงนกร้องอยู่ไกลๆ หรือแม้กระทั่งเสียงหัวเราะพูดคุยที่ลอยมาตามลม ผมมองใบไม้ที่หลุดปลิวร่วงลงมาจากต้น ผมหยิบมันขึ้นมาดู ใบของมันยังเขียวสดแต่ตรงกลางใบมีรอยด่างสีน้ำตาลและก้านของมันก็เป็นสีเหลือง ให้ผมเดาใบไม้ใบนี้คงไม่ได้ร่วงโรยเหี่ยวเฉาแต่เพราะคงเกิดจากแมลงใบไม้หรืออะไรสักอย่างที่ทำให้มันต้องปลิดตัวเองลงจากต้นก่อนเวลาอันควร
เสียงพี่เปรมที่ถอนหายใจออกมาเบาๆ ทำให้ผมหยุดความคิดทุกอย่างแล้วหันไปมอง
“เบรน ทูเมอร์” เสียงทุ้มเอ่ยออกมาอย่างเคร่งเครียด
ผมเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยกับศัพท์ทางการแพทย์ที่ไม่เคยกระดิกหู
“ภาวะเนื้อเยื่อที่มีการเจริญเติบโตผิดปกติเป็นค่ากลางๆ มีอัตราการเจริญเติบโตและแพร่กระจายช้า ซึ่งอาจจะเป็นมะเร็งหรือไม่ใช่มะเร็งก็ได้”
ผมก็ไม่ได้หลบสายตาคมที่จ้องอยู่ ผมตอบไม่ถูกเหมือนกันว่าอารมณ์และความรู้สึกของผมในเวลานี้ แม้จะรู้ว่าร่างกายของตัวเองกำลังป่วย และพอจะทำใจล่วงหน้าไว้บ้างแล้ว แต่เมื่อถึงเวลาจริงผมทำได้แค่มองพี่เปรมนิ่งๆ แม้จะไม่เข้าใจแต่ก็ยังอย่างตั้งใจฟังต่อไป พี่เปรมจึงขยับตัวเปลี่ยนท่านั่งหันหน้าเข้าหาผมแล้วใช้มือกุมมือของผมไว้ทั้งสองข้าง
“ผลตรวจเอ็มอาร์ไอ เจอก้อนเนื้อผิดปกติในสมอง แต่อยู่ในตำแหน่งที่ไม่เป็นอันตราย และขนาดของก้อนเนื้อก็ไม่ใหญ่มากแต่ก็ปล่อยเอาไว้ไม่ได้เช่นกัน”
ในหูของผมได้ยินเสียงวิ๊งเหมือนมีใครมาเคาะแก้วใสอยู่ใกล้ๆ แต่สักพักก็หายไป
“สาเหตุที่เกิดโรคนี้ไม่มีแน่ชัด แต่ในกรณีของมึงอาจจะเป็นผลกระทบจากอุบัติเหตุ”
ใช่สินะ อุบัติเหตุครั้งนั้น... ผมหันไปสบตาน้องเปี๊ยกที่ยืนมองพ่อเปรมนิ่งค้างราวกับโดนสต๊าฟเอาไว้
“กูคุยกับคุณแม่แล้ว กรณีของมึงสามารถรักษาให้หายขาดได้ ซึ่งจะใช้วิธีการฉายรังสี ส่วนการผ่าตัดจะเป็นทางเลือกสุดท้าย”
มือใหญ่ยกขึ้นแนบลงบนแก้มของผมทั้งสองข้าง นิ้วโป้งเกลี่ยบนแก้มของผมเบาๆ และนั่นทำให้ผมเพิ่งรู้ตัวว่าผมกำลังร้องไห้
“ที่กูเพิ่งบอกมึงเพราะอยากให้มึงสอบให้เสร็จก่อน กูไม่อยากให้เรื่องนี้มาทำลายอนาคตและความฝันของมึง และมันก็ยังอยู่ในช่วงเวลาและขอบเขตที่ปลอดภัย แต่หลังจากนี้ไปมึงต้องรักษาอย่างจริงจัง และเพราะผลข้างเคียงจากการฉายรังสีในแต่ละคนจะไม่เหมือนกัน กูและคุณแม่เองก็ไม่รู้ว่ามึงจะได้รับผลข้างเคียงอะไรบ้าง แต่จงจำไว้ว่ากูอยู่กับมึง กูจะดูแลมึงอย่างดีที่สุด”
ผมยิ้มให้พี่เปรม ผมไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมต้องยิ้มทั้งๆ ที่น้ำตาไหลออกมาไม่หยุด ผมตกใจกับสิ่งที่ได้รับรู้ แต่ในขณะเดียวกันก็ดีใจที่พี่เปรมยอมอธิบายทั้งหมด ผมถูกสองแขนแกร่งโอบกอดไว้ มือที่แสนอบอุ่นลูบหัวของผมที่ซบลงบนบ่ากว้างแผ่วเบา
“กูจะทำทุกอย่างและทุกทางเพื่อที่รักษามึงไว้ให้ดีที่สุด”
นั่นไม่ใช่คำสัญญา แต่เป็นคำที่บอกว่าผู้ชายคนนี้จะพยายามอย่างสุดความสามารถเพื่อผม ซึ่งผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันต้องพยายามมากแค่ไหน และต้องใช้เวลานานเท่าไหร่เพื่อให้ความพยายามบรรลุผล สิ่งเดียวที่ผมทำใจตอนนี้ก็คือปล่อยโฮออกมาโดยไม่คิดจะอายใครเพื่อให้ความกลัวและความอึดอัดที่คับแน่นอยู่ในอกมันถูกระบายด้วยน้ำตา และผมก็ได้ยินเสียงร้องไห้
‘หงิงงง’ เบาๆ ทับซ้อนกับเสียงร้องไห้ของผม
.
.
.
กลับมาถึงบ้าน คุณป้าพิมพ์ คุณลุงเด่น รอรับผมอยู่ที่หน้าบ้าน แม้ไม่พูดแต่ผมก็รู้ว่าทุกคน รวมทั้งไอ้ดีน พี่ดิน หรือแม้แต่แม่ที่อยู่ไกลถึงอีกซีกโลกก็คงจะรู้เรื่องอาการป่วยของผมมาพักใหญ่แล้ว และอีกไม่นานแม่คงจะบินมาหาผมแน่นอน แต่ทันทีที่เหยียบเข้ามาในบ้าน ความคาดไม่ถึงก็เกิดขึ้น น้ำตาที่คิดว่าหยุดไหลไปแล้วกลับทะลักล้นออกมาอีกครั้งเมื่อได้เจอหน้าใครบางคน
“โอก้าซัง...” เสียงของผมทั้งเบาและสั่นเครืออย่างน่าทุเรศ ก่อนจะโผเข้ากอดแม่
แม่มาเร็วกว่าที่ผมคิดไว้ พี่เปรมคงจะบอกแม่นานแล้ว ไม่ใช่สิ ตั้งแต่ไปตรวจเอ็มอาร์ไอเมื่อครั้งนั้น พี่เปรมคงจะเตรียมทุกอย่างเพื่อผมมาโดยตลอด
“มุสุโขะซัง.. มุสุโขะซัง..” แม่พูดว่า
‘ลูกชายของฉัน’ ซ้ำไปซ้ำมาปนเสียงสะอื้นเบาๆ
อ้อมกอดของแม่อบอุ่นเหมือนสายน้ำเย็นที่ปลอบประโลมผมได้ทุกเมื่อ ผมไม่อายถ้าใครจะหาว่าผมอ่อนแอและทำตัวเป็นลูกแหง่ ยิ่งในเวลานี้ต่อให้คนทั้งโลกกำลังหัวเราะและด่าผมว่าใจตุ๊ดผมก็จะไม่โต้เถียงใดๆ ผมปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาและคงจะเหมือนกับแม่ที่กำลังร้องไห้อยู่เช่นกัน
นานพอดูกว่าผมจะหยุดน้ำตาและเรียกสติให้กลับมาได้ ผมมองหน้าแม่ที่เต็มรื้นไปด้วยน้ำตา แม่ของผมที่เคยสดใสและสวยอ่อนวัย แต่กลับมีรอยคล้ำรอบดวงตาจางๆ มันทำให้ผมรู้ว่าตลอดระยะเวลาที่แม่รู้เรื่องอาการป่วยของผมแม่เป็นห่วงและจะต้องทำใจให้เข้มแข็งมากแค่ไหน มันไม่ต่างจากตอนที่ผมนอนเป็นเจ้าชายนิทราอยู่เลยสักนิด ทั้งๆ ที่ผมเคยสัญญาว่าจะดูแลตัวเองให้ดี แต่สุดท้ายผมก็ทำให้แม่ต้องมาร้องไห้เพราะผมอีกจนได้
“โกะเมนนาไซ โอก้าซัง...” ขอโทษนะครับแม่
มือที่ดูแลเลี้ยงดูให้ผมเติบโตและมีชีวิตที่ดีมาจนถึงทุกวันนี้ลูบแก้มที่เปื้อนคราบน้ำตาของผมอย่างอ่อนโยน ด้วยรอยยิ้ม
“วะตาชิโนะมุซะโกะ วะ วะรูอิโดโตะโว ชิเตอิไน..” ลูกของแม่ไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย แม่บอกอย่างนั้น แต่ผมก็ยังรู้สึกผิดอยู่ดี และถ้าผมยิ่งอ่อนแอมากเท่าไหร่ผมก็จะกลายเป็นลูกชายที่แย่มากขึ้นเท่านั้น
ผมยกมือขึ้นปาดน้ำตาของตัวเอง แล้วระบายยิ้มเต็มแก้ม กอดและหอมแก้มแม่ไปหลายฟอด แล้วก็หันไปยิ้มให้กับทุกคนที่ยืนมองอยู่ คุณป้าพิมพ์ร้องไห้จนตาบวมจนผมต้องเข้าไปกอดปลอบอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นผมก็พยายามทำตัวให้ปกติเพื่อไม่ให้สถานการณ์แย่ลงไปกว่านี้ และผมก็เป็นเด็กหนุ่มที่อายุย่างเข้ายี่สิบเอ็ดปี ผมไม่ใช่เด็กน้อยที่ต้องให้ทุกคนมาโอ๋ปลอบใจแบบทั้งวันทั้งคืน
“แม่มานานแล้วเหรอ? แล้วใครไปรับแม่? แล้วทำไมแม่ไม่บอกไอก่อนว่าจะมา?”
“แม่เพิ่งมาถึงเมื่อตอนสาย คุณป้าพิมพ์กับคุณลุงเด่นไปรับแม่ที่สนามบิน ก็ถ้าแม่บอกน้องไอก่อน น้องไอก็รู้สิ” อ่อ นั่นสินะ ผมไม่น่าถามแม่เลย
ระหว่างนั้นพี่เปรมและน้องเปี๊ยกก็เดินมานั่งร่วมวงที่ชุดโซฟาด้วย แม่เห็นน้องเปี๊ยกปุ๊ปก็ร้องเรียก ‘น้องเปียก’ ทันที เจ้าของชื่อเปียกแฉะก็รู้งานเหมือนเดิม กระดิกหาง กระโดดดึ๋งๆ ดีใจอ้อนให้แม่อุ้ม
“น้องไอเพิ่งรู้นะเนี่ยว่าทุกคนสนิทกับพี่เปรม” ผมมองน้องเปี๊ยกที่อยู่ในอ้อมแขนแม่แล้วเปลี่ยนหัวข้อสนทนา
แม่ไม่ตอบผมครับ แต่ผมเห็นนะว่าแม่แอบขยิบตาให้ลูกเขยน่ะ ส่วนคุณป้าพิมพ์กับคุณลุงเด่นก็ส่งสายตากรุบกริบกับพี่เปรมด้วย
ผมไม่ได้โกรธหรือน้อยอกน้อยใจกับเรื่องที่ได้รับรู้เป็นคนสุดท้าย เพราะผมรู้ดีว่าที่ทุกคนทำไปทั้งหมดเพื่อผม สำหรับผมการเรียนมันคือเส้นทางที่จะทำให้ผมได้ไปยืนอยู่ ณ จุดเดียวกับพ่อ ทุกคนรู้ถึงความมุ่งมั่นและตั้งใจของผมเป็นอย่างดี ผมต่างหากที่ควรจะขอบคุณครอบครัวที่แสนอบอุ่นนี้ที่คอยดูแลเข้าอกเข้าใจ และคอยรับฟัง ให้กำลังใจผมตลอด แต่ที่ผมจะงอนก็มีอยู่เรื่องเดียวนี่แหละครับ คือเรื่องที่พี่เปรมไปแอบกุ๊กกิ๊กกับญาติผู้ใหญ่ของผม อย่าคิดว่าพี่เปรมทำแบบนี้แล้วจะได้ส่วนลดค่าสินสอดนะ ระดับนายพบรัก รัชชารักษ์ มาตรฐานมีแต่เพิ่มขึ้น ไม่มีลดลงนะครับพี่น้อง
.
.
.
.
เย็นวันนั้นทุกคนมารวมตัวดินเนอร์กันที่บ้านของผม คุณป้าพิมพ์โชว์ฝีมือปลายจวักระดับชาววังโดยมีแม่ของผมเป็นลูกมือ ทุกคนพยายามทำตัวเป็นปกติที่สุดเก็บซ่อนความกังวลไว้ในใจแม้จะไม่ค่อยแนบเนียนเท่าไหร่ แต่ก็ไม่มีใครพูดถึงอาการป่วยของผมให้เสียบรรยากาศ
เมื่อถึงเวลานอน ผมขอนอนกับแม่ แต่ถูกแม่ไล่ให้มานอนห้องตัวเอง ก่อนจะกลับห้องแม่มองหน้าผมแล้วยิ้ม
แม่ไม่ได้ปลอบใจ
‘ไม่เป็นไร’ แม่ไม่ได้บอกว่า
‘อย่าเครียดและเป็นกังวล’ และแม่ก็ไม่ได้ห้ามว่า
‘อย่ากลัว’ “กัมบัตเตะคุดะไซ..” แม่พูดออกมาด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนแต่ทว่าเข้มแข็งในเวลาเดียวกัน
‘พยายามเข้านะ..’ แม่บอกผมแบบนั้น และมันก็เหมือนมีพลังลี้ลับมาทำให้ทุกสิ่งทุกอย่างที่อัดแน่นอยู่ในอกของผมเบาบางลงอย่างน่าประหลาด
เดินกลับมาที่ห้องนอนตอนสี่ทุ่มกว่า เปิดประตูเข้ามาน้องเปี๊ยกก็วิ่งพุ่งมาหาผมทันที ผมรับเจ้าตัวน้อยมาอุ้มไว้ แล้วมองไปทางประตูห้องน้ำที่ปิดอยู่ บนเตียงมีไอโฟนและหนังสือเล่มใหญ่หน้าปกเขียนว่า
‘Brain’ วางไว้
“พี่ไอจะพยายามนะ” ผมก้มลงบอกน้องเปี๊ยก
“บ๊อกๆ” แน่นอน! น้องเปี๊ยกบอกผมเสียงดังและหนักแน่น ผมจึงจุ๊บกระหม่อมเล็กๆ ไปหนึ่งที
วางน้องเปี๊ยกลงบนพื้นแล้วเดินไปที่โต๊ะคอมพ์ เปิดคอมพ์พิวเตอร์เพื่อหาข้อมูลเกี่ยวกับ
‘โรคเนื้องอกในสมอง’ ซึ่งอาการของโรคตรงตามที่เกิดขึ้นกับผมแทบทุกอย่าง ผมจึงลองหาข้อมูลหัวข้อใหม่นั่นคือ
‘การฉายรังสีรักษาโรคเนื้องอกในสมอง’ มีการอธิบายไว้มากมายจากหลายเว็บไซด์ ซึ่งผมก็เปิดอ่านทุกเว็บ โดยเฉพาะประเด็น
‘ผลข้างเคียงระหว่างฉายรังสีรักษาบริเวณสมอง’ ยิ่งอ่านความกลัวและกังวลก็ค่อยๆ เพิ่มขึ้น และมันก็ทำให้ผมรู้สึกว่าเหนื่อยและอ่อนล้าเหลือเกิน ผมจึงปิดทุกอย่างลงแล้วนึกถึงคำพูดของแม่เมื่อครู่ ผมจะพยายามต่อสู้กับโรคนี้ด้วยตัวของผมเอง เพื่อตัวเอง และเพื่อทุกคนที่ผมรักและรักผม
บานประตูห้องน้ำถูกเปิดออก ร่างกายสมส่วนเต็มมัดกล้ามเดินออกมาด้วยผ้าขนหนูพันรอบเอวเพียงผืนเดียว มองนานไม่ได้ครับเดี๋ยวพี่เปรมจะหาว่าผมหื่น ผมจึงหันกลับมามองหน้าจอคอมพ์อีกครั้ง แล้วเปิดเฟสบุ๊ค อินสตาแกรม ขึ้นมาเช็คกระแสตอบรับจากรูปที่ลงไปเมื่อวันนี้สักหน่อย ตอนลงรูปยังหวานโรแมนติกอยู่เลยแต่หลังจากนั้นไม่นานผมก็หลายเป็นนกกระปูดตาบวมแดงจนถึงตอนนี้
มีคนกดถูกใจรูปในเฟสบุ๊คเกือบห้าหลักแล้วครับ ส่วนในอินสตาแกรมก็ปาเข้าไปหลายพันแล้วเหมือนกัน ให้ตายสิทำไมผมถึงได้โซฮ็อทแบบนี้นะ แต่นั่นก็ไม่น่าตื่นเต้นเท่ากับมีคนชื่อ
Preamnatee แท็กรูปให้ผมพร้อมแคปชั่นสั้นๆ
‘Adored’ ซึ่งเพิ่งลงไปเมื่อยี่สิบนาทีที่แล้วให้ผมเป็นรูปแผ่นหลังของผมตอนที่กำลังเดินอยู่ในสวนสาธารณะโดยมีหัวเล็กๆ ของน้องเปี๊ยกชะโงกมองกล้องตาแป๋ว มีคนกดถูกใจไปหลายพันและก็มีข้อความอีกหลายร้อย แปลกนะครับแม้ผมกำลังมีเรื่องให้คิดกังวลมากมายแต่ผมกลับยิ้มได้
ผมปิดคอมพ์แล้วเดินไปจัดที่นอนให้น้องเปี๊ยก ก่อนจะขึ้นไปนั่งบนเตียงมองพี่เปรมที่กำลังติดกระดุมเสื้อนอน
“พี่เปรม.. ถ้าเกิดไอฉายรังสีแล้วไม่หายล่ะ”
พี่เปรมไม่ได้ตอบในทันที ใบหน้าคมหันมามองผม จากนั้นก็เดินมาเก็บหนังสือและโทรศัพท์บนเตียงไปวางไว้บนโต๊ะ
“ยังไงมึงก็ต้องหาย เพราะอาการมันอยู่ในขอบเขตที่รักษาได้และยังไม่ได้กลายเป็นเนื้อร้าย”
ผมพยักหน้าเข้าใจ ทั้งๆ ที่จริงๆ แล้วไม่ได้เข้าใจเลยสักนิด
“แล้ว.. ถ้าผลข้างเคียงจากการรักษาทำให้ไอเปลี่ยนไปล่ะ?” ผมก้มลงมองมือที่วางอยู่บนตักของตัวเอง
ในหัวของผมมีแค่ตัวอักษรและข้อความเกี่ยวผลข้างเคียงอะไรบ้างระหว่างฉายรังสีรักษาบริเวณสมองที่ได้อ่านจากในอินเตอร์เน็ตเมื่อครู่อยู่เต็มไปหมด
“นอนได้แล้ว ดึกแล้ว” นอกจากจะตอบไม่ตรงคำถาม พี่เปรมยังหลบสายตาของผม
ผมล้มตัวลงบนเตียงมองพี่เปรมที่เดินไปพาลูกชายเข้านอน เสร็จแล้วก็ปิดไฟ ก่อนจะกลับขึ้นมานอนบนเตียงกอดเอวผมไว้หลวมๆ
“พี่เปรม..” ไอกลัว...
ผมอยากจะพูดออกไปแบบนั้น แต่มันกลับจุกอยู่ในอกและแน่นอยู่ในลำคอจนไม่สามารถกลั่นออกมาเป็นคำพูดได้ และมันก็ทำให้น้ำตาของผมก็ไหลออกมา
“พบรัก” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นท่ามกลางความเงียบ
“ไม่ว่าผลข้างเคียงจากการรักษาจะเป็นยังไง สำหรับกูแล้วมันไม่สำคัญเท่ากับมึงสามารถรักษาโรคให้หายขาดได้หรอก” ริมฝีปากประทับลงบนหลังต้นคอของผม
“กูห้ามไม่ให้มึงกลัวไม่ได้ แต่กูแค่ไม่อยากจะให้มึงคิดหมดหวังทั้งๆ ที่ยังไม่ได้ลงมือสู้” แขนแกร่งกระชับกอดแน่นขึ้น
แผ่นหลังของผมแนบกับแผ่นอกของพี่เปรม มือใหญ่ที่กระชับกอดกุมมือของผมเอาไว้แล้วประสานนิ้วเข้าด้วยกัน
“ต่อให้มึงล้มสักกี่พันครั้ง กูก็จะฉุดให้มึงลุกขึ้นมาให้ได้ เพราะมึงเป็นคนที่กูรัก..”
ผมยิ้มออกมาทั้งๆ ที่น้ำตายังไม่หยุดไหล ผมปาดน้ำตาแบบลวกๆ แล้วพลิกตัวกลับเข้าหาพี่เปรม ใบหน้าของเราอยู่ระดับเดียวกันบนหมอน ดวงตาของเราจ้องกันในระยะใกล้ แม้จะไม่มีแสงไฟแต่เราก็มองเห็นกันในความมืด พี่เปรมขยับหน้าเข้ามาใกล้ และผมก็หลับตาลงรับจุมพิตที่ไล่จากหน้าผากลงมาตามสันจมูกและหยุดที่ริมฝีปากของผม แผ่วเบาแต่หนักแน่นในความรู้สึก
“ไอจัง...” พี่เปรมกระซิบแผ่ว
ทุกครั้งที่ชื่อ
‘ไอจัง’ ถูกเอ่ยเรียก นั่นหมายถึง
‘คำบอกรัก’ จากพี่เปรม
ผมขยับตัวเข้าสู่อ้อมแขนแกร่งที่แข็งแรง หลับตาลงแล้วหลับไปอย่างง่ายดาย และผมก็ฝัน..
ในความฝันผมเห็นตัวเองในวัยเด็กกำลังนั่งวาดรูปอยู่กับพ่อ ผมจำช่วงเวลาเหล่านั้นได้ดี ผมมองภาพตรงหน้าและพยายามยื่นมือจะไขว่คว้าและเรียกพ่อเสียงดัง แต่ไม่ว่าจะพยายามสักแค่ไหนผมก็ทำได้เพียงแค่ยืนมองอยู่ไกลๆ อย่างไร้ตัวตน ผมทรุดตัวลงนั่งร้องไห้จนตัวโยน และในขณะนั้นเองก็มีมือคู่หนึ่งมาประคองให้ผมลุกขึ้นยืน คนๆ นั้นทำหน้าดุ แต่ก็ยังก้มลงปัดเศษใบไม้ใบหน้าที่ติดตามแข้งขาให้ผมและเช็ดน้ำตาให้ผม
‘เข้มแข็งหน่อยสิน้องไอ ลูกผู้ชายเค้าต้องสู้นะลูก’ อย่างกับมีเวทมนต์ทำให้น้ำตาที่กำลังไหลของผมหยุดลงได้อย่างอัตโนมัติ
‘ก้าวผ่านความกลัวและความอ่อนแอนั้นไปให้ได้ อย่างที่น้องไอเคยทำมาสิลูก’ ใช่ครับ ผู้ชายที่ยืนอยู่หน้าผมตรงนี้คือ
‘พ่อ’ ของผม พ่อที่เฝ้ามองดูผมตลอดเวลา ผมไม่ใช่ผู้หญิง ผมเป็นผู้ชาย เป็นลูกชายที่พ่อกับแม่ภูมิใจและรักมากกว่าสิ่งใด เพราะฉะนั้นผมจะมาอ่อนแอแบบนี้ไม่ได้
‘ผมจะสู้ครับพ่อ’ ผมบอกพ่อด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นราวกับหัวใจได้ถูกเติมพลังให้แข็งแกร่ง
‘พยายามเข้านะ’ พ่อพูดประโยคเดียวกับที่แม่พูดกับผม มือใหญ่ลูบหัวผมอย่างอ่อนโยนพร้อมรอยยิ้ม
ผมพยักหน้าหนักแน่นรับคำของพ่อ และนี่คงเป็นฝันดีในรอบหลายๆ เดือนที่ผ่านมา และดีที่สุดก็คือผมนอนหลับยาวสบายถึงเช้าโดยไม่มีอาการปวดหัวมารบกวนเลยแม้แต่น้อย..
.
.
.
.
TBC..
แถมข้างล่างอีกนิดค่ะ
หัวข้อ: (◕‿◕✿Miracle of ⓛⓞⓥⓔ❀•ผมเรียกมันว่าปาฏิหาริย์แห่งรัก•❀-แจ้งข่าวPre-Order- P.81 (อ่าน 538784 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก