Miracle of LOVE ผมเรียกมันว่าปาฏิหาริย์แห่งรัก
-32-
คุณเคยรักใครสักคนมั๊ย?รักในแบบที่อยากอยู่ใกล้ตลอดเวลา อยากดูแล อยากเข้าใจ อยากเอาใจใส่ในทุกสิ่งทุกอย่างและอยากจะให้เค้ารักเราเพียงคนเดียว เป็นเพียงหนึ่งเดียวในหัวใจของเค้าเท่านั้น..
ผมไม่ได้คาดหวังกับความรักมากเกินไปใช่มั๊ยครับ?ผมเคยถามประโยคนี้กับตัวเองบ่อยๆ เมื่อนานมาแล้ว จนกระทั่งพี่เปรมได้ก้าวย่างเข้ามาในชีวิตอย่างเต็มตัว ผมก็เลิกคาดหวังในความรักและหยุดตั้งคำถามแบบนั้นกับตัวเอง และจะว่าไปตั้งแต่กลับมาจากงานแต่งงานของพี่หมอโก้และพี่หมอยุ้ยที่ปราณบุรีเมื่อสัปดาห์ที่แล้ว ผมก็รู้สึกว่าจิตใจและร่างกายเข้มแข็งขึ้นเยอะเลยล่ะครับ ต้องขอบคุณคุณตาและคุณปุ๋ยน้อยจริงๆ ที่ทำให้ผมเลิกกังวลกับหลายๆ เรื่องได้สักที
“พี่เปรม”
“อืม?” เสียงทุ้มครางตอบในลำคอ ใบหน้าคมก็ไม่ได้หันมามองผม แต่ผมก็ยังยิ้มหน้าบานอยู่อย่างนั้น
ท้องฟ้าในช่วงเวลาที่เที่ยงของวันนี้มืดครึ้ม อีกไม่นานฝนคงจะกระหน่ำเทลงมา และการจราจรของประเทศไทยก็จะกลายเป็นอัมพาต พี่เปรมจึงอยากจะกลับให้ถึงบ้านก่อนที่ฝนจะตก ผมและน้องเปี๊ยกก็คิดแบบนั้นเช่นกัน มันไม่สนุกเลยกับการติดอยู่ในรถหลายๆ ชั่วโมง แต่ผมกลับรู้สึกอารมณ์ดี ฟ้าจะมืดมากแค่ไหน อากาศจะอึมครึมเพียงใด ผมก็รู้สึกว่ารอบกายสดใสเบิกบานไปหมด ขนาดน้องเปี๊ยกที่นอนแทะน้องเน่าอยู่เบาะหลังผมยังคิดว่าเป็นภาพที่ช่างหวานซึ้งน่าประทับใจเหลือเกิน
“พี่เปรม”
“ว่า?”
ดวงตาคู่คมเหลือบมามองผมเล็กน้อย และมันก็ทำให้ผมยิ้มกว้างกว่าเดิม ซึ่งจริงๆ แล้วผมไม่ได้มีอะไรหรอกครับ ที่เรียกชื่อพี่เปรมก็เพราะแค่อยากจะเรียกเท่านั้น รู้สึกอุ่นใจและสุขใจที่ได้เรียกชื่อๆ นี้
“พี่เปรม”
“.......”
รอบนี้พี่เปรมไม่ได้ส่งเสียงตอบกลับใดๆ คิ้วเข้มขมวดเล็กน้อย แล้วละสายตาหันมามองหน้าผมตอนที่รถหยุดติดสันญาณไฟจราจรพอดี ผมยิ้มกลับจนตาปิด
“พ..”
“กูจะดูดปากมึง”
ยังเอ่ยชื่อไม่ทันจบ ก็โดนสวนกลับซะแล้วครับ เวลาที่พี่เปรมทำหน้านิ่งๆ แบบนี้หล่อเถื่อนสะเทือนใจผมจริงๆ ครับ
“งั้นจอดรถ” ให้ไวเลยครับที่รัก ผมยักคิ้วบอกอย่างครึ้มอกครึ้มใจ
“เดี๋ยวกูจะดูดมากกว่าปาก” กระตุกยิ้มมุมปากพร้อมกับยื่นมือมาหยิกคางผมเบาๆ
“เปลี่ยนใจไม่ต้องจอดล่ะ ไอขอเวลาสักสองอาทิตย์ก่อนละกัน”
“เพื่อ?”
“ฟิตร่างกาย” เพิ่งพ้นจากความตายมาหมาดๆ ยังไงก็ขอเวลาฟื้นฟูสภาพหน่อยครับ
พี่เปรมหัวเราะ
‘หึ’ ในลำคอ ก่อนจะโน้มหน้าเข้ามาใกล้ จับคางของผมไว้แล้วบดขยี้ริมฝีปากลงมาหนักหน่วง จนผมต้องรีบยกแขนขึ้นคล้องคอพี่เปรมไว้เพื่อช่วยประคองตัว ลิ้นของเราตวัดพันกันอย่างโหยหาไม่มีใครยอมใคร จวบจนได้ยินเสียงแตรที่กระหึ่มดังนั่นแหละครับ ถึงต้องยอมปล่อยจากกัน
“ค่ามัดจำ” พี่เปรมทิ้งท้ายไว้ก่อนที่รถจะขยับเคลื่อนไปข้างหน้า
ผมเอี้ยวตัวไปอุ้มน้องเปี๊ยกมาจากเบาะหลัง เจ้าเด็กน้อยมองผมตาเชื่อมอย่างล้อเลียน เขินมันก็เขินอยู่หรอกนะครับ แต่อารมณ์นี้อยากอวดคนทั้งโลกมากกว่าว่าผมกำลังมีความสุขมากแค่ไหน
สงสัยกันใช่มั๊ยครับว่าทำไมผมถึงได้อารมณ์ดีขนาดนี้ ก็เดาไม่ยากหรอกนะ ผมกับพี่เปรมเพิ่งกลับจากโรงพยาบาล ซึ่งแน่นอนว่าผลการรักษาของผมออกมาชัดเจนแล้วว่าเซลล์ก้อนเนื้อพวกนั้นได้ตายหายไปจากชีวิตของผมแล้ว ประโยคจากคุณหมอ
‘ดีใจด้วยค่ะ คนไข้หายขาดจากโรคนี้แล้วนะคะ’ ทำผมร้องไห้หนักมากโดยที่ไม่รู้ตัว มันเป็นการเสียน้ำตาที่ทำให้ผมมีความสุขที่สุดในชีวิต เหมือนภูเขาลูกใหญ่ที่หนักอึ้งอยู่ในอกได้ถล่มพังครืนลงมาเหลือเพียงสายน้ำเย็นฉ่ำ หายใจได้สะดวกขึ้น ยิ้มได้กว้างขึ้น สมองโล่งปลอดโปร่ง ต่อให้มีผลข้างเคียงจากการรักษาหลงเหลือไว้เป็นหลักฐานทิ่มแทงใจไปตลอดชีวิต มันก็ดูไร้ค่าไปทันทีกับความรู้สึกราวกับอิสรภาพที่ผมได้รับกลับคืนมา และจากนี้ไปผมจะต้องดูแลตัวเองให้มากขึ้น ผมสามารถก้าวผ่านความตายมาได้ถึงสองครั้ง ครั้งแรกด้วยปาฏิหาริย์ซึ่งมันทำให้ผมได้พบกับพี่เปรม และปาฏิหาริย์ในครั้งนั้นก็ทำให้ผมได้รับความรักและกำลังใจจากพี่เปรมเพื่อสู้กับความตายในครั้งนี้ ผมยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าถ้าหากผมไม่มีผู้ชายที่ชื่อเปรมนทีป์คนนี้อยู่ด้วยชีวิตของผมและน้องเปี๊ยกจะเป็นยังไง
ครืดๆๆไอโฟนในกระเป๋ากางเกงสั่นสะเทือน ผมหยิบขึ้นมาดู แค่เห็นหน้าจอแว่บเดียวก็รีบกดรับสายทันทีครับ
“โมชิโมชิ โอก้าซางงงง นิ อาอิตัยยยย”
‘ไอจางงงงงงงงงง นิ อาอิตัยยยยย’ ผมคิดถึงแม่มากๆ และแม่ก็คิดถึงผมเหมือนกันครับ ถ้าตัดฉากเป็นหนังซีรี่ย์ได้ ตอนนี้คงเป็นฉากที่ผมกับแม่กำลังวิ่งเข้าหากันแล้วโอบกอดกันกลางทุ่งดอกไม้ที่ไหนสักแห่ง แม่จะรู้มั๊ยนะว่าตอนที่ผลการรักษาออกมา ผมอยากจะกอดแม่ อยากจะให้แม่อยู่ด้วยกันกับผม มีความสุขกับผมมากแค่ไหน แต่ผมก็ไม่คิดที่จะพูดอ้อนเหมือนเด็กน้อยอย่างเมื่อก่อนออกไป ผมเลือกที่จะเก็บความรู้สึกเบาหวิวนั้นไว้ในใจ แล้วถามออกไปว่าแม่สบายดีรึเปล่าแทน
“โอก้าซัง เก็นกิ เดะสุ กะ?”
‘ไฮ้! เก็นกิ เดะสุ’ แม่ตอบเสียงดังหนักแน่นว่าสบายดี มันทำให้คำพูดมากมายที่อยากจะพูดกับแม่ก็เลือนหายไปจากสมองเอาดื้อๆ ผมควรจะดีใจที่แม่สบายดีและมีความสุขไม่ใช่เหรอ? แล้วทำไมผมถึงได้รู้สึกเสียดในอกแปลบๆ แบบนี้นะ ผมก้มลงมองน้องเปี๊ยก ดวงตาคู่โตกำลังมองผมอยู่ ผมจึงสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ เพื่อเรียกกำลังใจของตัวเองกลับมา
‘น้องไอเพิ่งกลับมาจากโรงพยาบาลใช่มั๊ย? อยู่กับคุณเปรมใช่มั๊ย?’ แม่จำได้ว่าวันนี้เป็นวันฟังผลของผม นั่นแสดงว่าแม่ยังเป็นห่วงผมอยู่ตลอดเวลา ผมยิ้มออกมาแทบจะทันที แล้วหันไปมองพี่เปรม ซึ่งใบหน้าคมนั่นหันมามองผมแว่บนึงพอดี พี่เปรมยิ้มให้ผม
“ไฮ้!” ทุกคำถามที่แม่ถามมาคำตอบคือ
‘ใช่’ ทั้งหมดครับ
‘น้องไอจังเสียงใสสดแบบนี้มีเรื่องดีใช่มั๊ยน๊า?’ สดใสครับแม่ไม่ใช่ใสสด เวลาแม่ตื่นเต้นแล้วพูดภาษาไทยเร็วๆ ทีไรจะน่ารักแบบนี้ทุกทีล่ะครับ และมันก็ทำให้ผมยิ้มทุกครั้ง
“ไฮ้!”
‘นานิ?’ แม่ถามว่าเรื่องอะไรเสียงตื่นเต้นเชียวครับ ผมยิ้มจนหน้าบานเป็นกระด้ง แล้วก็แกล้งแม่ด้วยการเงียบ
‘มันไม่อยู่กับน้องไอแล้วใช่มั๊ย?’ ความหมายของแม่ก็คือก้อนเนื้อนั่นมันหายไปจากชีวิตของผมแล้วใช่มั๊ย?
ผมสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ ยกมือข้างซ้ายขึ้น ชี้นิ้วชี้ไปข้างหน้าพร้อมกับกระดกนิ้วโป้งตั้งฉากกับนิ้วชี้ ณ จุดนี้ผมอยากได้ธีมประกอบเป็นเพลงสามแบงของวงกาแลคซี่ระเบิดจริงๆ แต่ด้วยกลัวว่าแม่จะตกใจผมจึงทำได้แค่นึกหน้าของคุณลุงปัญญา
“ท ท ท ท ทะดาชิ!” ถ ถ ถ ถ ถูกต้องแล้วคร้าบบบบ!
เสียงหัวเราะของพี่เปรมดังขึ้นเบาๆ พร้อมกับเสียงถอนหายใจของแม่จากปลายสาย แม่พูดแผ่วๆ ว่า
‘อุเรชิ’ ที่แปลว่า
‘มีความสุขจัง’ เหมือนว่าแม่กำลังพึมพำกับตัวเองมากกว่าพูดอยู่กับผม แต่ผมก็รู้ดีว่าแม่คงกำลังยิ้มกว้างและน้ำตาไหลอยู่แน่ๆ ที่ผมผ่านพ้นโรคนั้นมาได้เสียที
พี่เปรมยิ้ม แม่หัวเราะ ผมก็หัวเราะ น้องเปี๊ยกเองก็ยังหัวเราะ ทุกคนกำลังมีความสุขครับ
“แม่ทำอะไรอยู่เหรอ?”
‘แม่กำลังทำข้าวหน้าอิคูระสำหรับมื้อเย็นอยู่จ๊ะ ของโปรดน้องไอนี่นะ ไว้แม่จะทำให้กินน๊า’ อิคูระหรือไข่ปลาแซลมอน ของโปรดผมเลยล่ะครับ ว่าแต่เดือนพฤษภาคมของสวิตเซอร์แลนด์จะช้ากว่าไทยประมาณหกชั่วโมง ตอนนี้ที่ไทยบ่ายสองโมง ที่โน่นก็เพิ่งจะแปดโมงเช้าเองไม่ใช่เหรอ? แล้วทำไมแม่ถึงบอกว่ากำลังอยู่ในครัวทำอาหารมื้อเย็นอยู่ล่ะ? แล้วถ้าหากหูของผมทำงานไม่ผิดเพี้ยน ผมได้ยินเสียงเพลงและใครหลายคนกำลังพูดภาษาญี่ปุ่นแว่วเข้ามาทางโทรศัพท์
“โอก้าซัง วา โดะโกะ เดสุ กะ” แม่อยู่ที่ไหนกันน่ะ?
แม่เงียบไปครู่หนึ่ง ผมพยายามเงี่ยหูฟังแต่ตอนนี้กลับไม่ได้ยินเสียงอะไรทั้งนั้น
‘ไอจัง คิโอะสึเคะเตะ เนะ’ แม่ไม่ตอบคำถามแต่บอกให้ผมดูแลตัวเอง แม่ย้ำประโยคนี้หลายครั้งและยังบอกว่าจะรีบกลับมาหาผมก่อนจะตัดสายทิ้งไป
หน้าจอโทรศัพท์ดับไปแล้วแต่ผมก็ยังมองมันอยู่อย่างนั้น ได้สติก็ตอนที่น้องเปี๊ยกเลียแผล่บลงบนหลังมือและเสียงพี่เปรมที่เรียกถามว่ามีอะไรรึเปล่า? ผมลูบหัวน้องเปี๊ยกและหันไปส่ายหน้าพร้อมส่งยิ้มให้พี่เปรม หากแต่ในหัวของผมกำลังบอกว่าแม่มีอะไรบางอย่างที่ปิดบังผมอยู่..
.
.
.
.
งานเลี้ยงฉลองพ้นโรคภัยของนายพบรักถูกจัดขึ้นอย่างอลังการ ณ สนามหน้าบ้านของคุณลุงเด่นและคุณป้าพิมพ์ครับ ดาวเด่นของงานยังคงเป็นน้องเปี๊ยกเหมือนเดิม น่ารักจริงๆ ครับน้องชายตัวเล็กของผม ซึ่งงานนี้คุณลุงคุณป้าเชิญผู้จัดการในบริษัทมาครบทุกฝ่าย เครื่องดื่มแอลกอลฮอล์พร้อมและอาหารทุกชนิดที่ถูกคัดเลือกมาล้วนเป็นของโปรดของผมทั้งนั้น แต่ทว่าผมกลับถูกห้ามดื่มของมึนเมาทุกชนิด ซึ่งผมก็ยอมครับ เพราะผมยังอยากมีชีวิตอยู่บนโลกนี้อีกนานๆ ผมจึงต้องเชื่อฟังพี่เปรมให้มากขึ้นโดยเฉพาะเรื่องดูแลตัวเอง
สาเหตุที่เชิญหัวหน้าและผู้จัดการฝ่ายต่างๆ มาเพราะเป็นการบอกให้รู้กลายๆ ว่าสามเดือนนับจากนี้ไอ้ดีนและผมจะเข้าไปฝึกงานในฝ่ายออกแบบผลิตภัณฑ์ที่บริษัทครับ ทั้งๆ ที่ผมกับไอ้ดีนเลือกบริษัทกันไว้แล้วแต่สุดท้ายก็ถูกคุณลุงเด่นและคุณป้าพิมพ์มัดมือชกเข้าจนได้ เหตุผลก็มีแค่เรื่องเดียวครับถ้าคือเป็นห่วงผม เพิ่งหายป่วยก็ไม่อยากให้ไกลหูไกลตา เอาจริงๆ ผมคิดว่ามันก็ดีนะครับ ฝึกงานกับบริษัทคุณลุงเด่น นอกจากได้หยุดเสาร์อาทิตย์แล้วเจ้าของบริษัทยังใจดีสุดๆ ให้นักศึกษาฝึกงานแบบผมออกนอกสถานที่ไปหาโลเคชั่นคิดแบบแปลนงานโดยยึดหลักเศรษฐกิจพอเพียงแถวๆ โรงพยาบาลในต่างจังหวัดได้ ถือว่าเป็นข้อเสนอที่ดีเยี่ยมเพื่องานโดยเฉพาะ ไม่ได้เอาความเป็นลุงหลานมาเกี่ยวข้องเลยสักนิด จริงๆ นะครับ
ปาร์ตี้เลิกไม่ดึกครับ แค่สี่ทุ่มครึ่งพวกผู้ใหญ่ก็แยกย้ายกันกลับบ้าน ส่วนผมก็ได้เวลาเข้านอน กลับมาอาบน้ำเสร็จผมก็เอาน้องเปี๊ยกเข้านอน ลูบหัวกล่อมแค่ไม่กี่ทีเจ้าตัวน้อยก็หลับตาพริ้ม
“พรุ่งนี้พี่เปรมไปทำธุระที่มหาลัยใช่มั๊ย?”
ผมนอนอยู่บนเตียงมองร่างกายสูงสมส่วนเต็มไปด้วยมัดกล้าม ที่กำลังเช็ดผมชื้นน้ำอยู่หน้ากระจก
“อืม”
“งั้นไอออกไปซื้อของกับไอ้ดีนและน้องปิ่นนะ” นัดกับไอ้ดีนและน้องปิ่นไว้ครับ ผมจะไปซื้อของใช้จำเป็นให้พี่เปรมที่ต้องไปทำงานใช้ทุนที่ต่างจังหวัด
คิ้วเข้มขมวด หรี่ตามองผมอย่างกับผมทำอะไรผิด ก่อนจะเดินไปปิดไฟในห้องเหลือไว้แค่โคมไฟตรงหัวเตียง
“ทำไมมองไอแบบนั้นเล่า?”
“มึงขอกู?” พี่เปรมชี้เข้าหาตัวเอง
ก็เข้าใจอยู่หรอกครับว่าปกติเวลาผมจะไปเที่ยวกับเพื่อนหรือจะไปไหนผมไม่เคยขออนุญาตพี่เปรมอย่างเป็นทางการแบบนี้ แต่ก็แล้วทำไมล่ะ อยากทำตัวเป็นเด็กดีบ้างไม่ได้รึไง?
“ขอพ่ออยู่มั้ง?”
“กวนตีนนะมึง” พูดจบก็ดึงผมเข้าไปกอด ก่อนจะดึงผ้าห่มมาคลุมร่างเราทั้งคู่เอาไว้
“แล้วพี่เปรมไม่ใส่เสื้อนอนรึไง?”
“กอดมึงอุ่นกว่า”
ไปต่อไม่ถูกเลยครับ บทจะสวีทขึ้นมาก็เล่นเอาเบาหวานขึ้นตาเลยทีเดียวครับ ผมยกแขนขึ้นกอดเอวสอบแล้วซบหน้าหลับตาบนแผงอกแน่นๆ หลับฝันดีราตรีสวัสดิ์ครับ
.
.
.
.
วันรุ่งขึ้นผมตั้งใจจะขับรถไปเองครับเพราะไอ้ดีนต้องไปรับน้องปิ่นก่อน แต่พี่เปรมยังไม่ยอมให้ผมขับรถเพราะกลัวจะง่วงและเป็นห่วงสารพัดสารเพตามประสาคนมีสามีเป็นหมอนั่นแหละครับ สุดท้ายพี่เปรมจึงต้องไปส่งผมกับน้องเปี๊ยกก่อนแล้วจึงไปทำธุระของตัวเอง ขากลับก็จะแวะมารับและหาอะไรกินมื้อเย็นด้วยกันที่ห้างเลย
ไอ้ดีนกับน้องปิ่นก็มาถึงล่วงหน้าครู่ใหญ่แล้วล่ะครับ เราเดินซื้อพวกเสื้อผ้าและของใช้จำเป็นกัน ซึ่งน้องปิ่นถือว่าเป็นน้องสาวที่รู้ใจพี่ชายมากทีเดียวผมแทบไม่ต้องทำอะไรเลยครับ เดินหล่อๆ สะพายถุงผ้าน้องเปี๊ยกกับพยักหน้ารับเวลาน้องปิ่นหันมาถาม ส่วนหน้าที่คนถือของคงเป็นสุภาพบุรุษอย่างไอ้ดีนไป
“ไม่น่าเชื่อเลยนะคะว่า พบรักจะเป็นแฟนพี่เปรม”
“ทำไมล่ะครับ?” คำถามนี้ไม่ใช่ของผมครับ งานเผือกแบบนี้ต้องไอ้ดีนคนเดียว
“ก็ไม่รู้สิคะ ปิ่นยังเชื่ออยู่เลยนะเนี่ยว่าพบรักเป็นแฟนพี่ปลื้ม”
“เหลวไหลน่ะปิ่น” ไอ้ดีนหัวเราะเบาๆ แล้วโยกหัวน้องปิ่น
ผมเข้าใจครับว่าทำไมน้องปิ่นถึงคิดแบบนั้น ก็เพราะพี่ปลื้มเป็นเกย์แบบเปิดเผยน่ะสิครับ แตกต่างจากพี่เปรมที่ทนต่อความหล่อกระแทกใจของผมไม่ไหว พี่เปรมเลยยอมเป็นเกย์ดีกว่าปล่อยให้คนหล่อแบบผมต้องหลุดมือไปครับ
“จะพี่เปรมหรือพี่ปลื้ม ยังไงปิ่นก็ดีใจที่ได้พบรักเป็นพี่สะใภ้” คนสวยส่งยิ้มหวานให้ ผมก็ต้องรีบส่งยิ้มกลับครับ แม้จะแอบไม่คุ้นชินกับคำว่าพี่สะใภ้ก็เหอะ
“ส่วนเรื่องคุณตากับคุณยาย ทุกคนในบ้านไม่มีใครกล้าขัดพวกท่านหรอกค่ะ ปิ่นเคยลองเข้าไปคุยแล้วโดนเอ็ดกลับมาเป็นเรื่องใหญ่โต แต่คุณพ่อคุณแม่และปิ่นเอาใจช่วยพี่เปรมกับพบรักนะคะ ไม่ว่าจะยังไงความสุขของพี่เปรมก็คือความสุขของปิ่นค่ะ” ความจริงใจสื่อออกมาทางสายตาอย่างชัดเจน
“ขอบคุณครับ” ขอบคุณจากใจครับ
เรื่องผู้ใหญ่บ้านพี่เปรมผมขอไม่ออกความเห็นใดๆ ครับ แม้จะพอเดาออกว่าจริงๆ แล้วคุณตาคุณยายและคุณปู่คุณย่าเหมือนว่ากำลังจะแข่งกันในเรื่องการเลี้ยงหลาน เนื่องจากทั้งสองครอบครัวมีวิธีการดูแลลูกหลานที่แตกต่างกัน แถมทั้งคู่ยังมีอิทธิพลอำนาจเงินและชื่อเสียงอยู่ในมือ หากหลานทางฝ่ายใครได้ดีกว่าก็ถือว่าได้หน้าตาไป นี่ผมแค่เดาทางนะครับ ไม่กล้าฟันธงให้ร้าย เพราะยังไงซะผมก็เป็นแค่คนนอก
เราเดินกันจนเหนื่อยจึงเข้าร้านอาหารยอดฮิตของวัยรุ่นไทยเพื่อหาของคาวและของหวานลงกระเพาะกันสักหน่อย นั่งคุยและนั่งกินกันได้สักพักโทรศัพท์น้องปิ่นก็ดังขึ้น ท่าทางจะเป็นเรื่องด่วนครับ น้องปิ่นดูร้อนรนทีเดียว วางสายปุ๊ปก็ขอตัวทันที น้องปิ่นบอกว่าเพื่อนสนิทโดนรถชน จึงเหลือแค่ผมกับน้องเปี๊ยกนั่งละเลียดของหวานกันต่อไป เรานั่งกันอยู่มุมด้านในสุด ไม่เป็นที่สะดุดตา น้องเปี๊ยกโผล่หัวออกมามองหน้าผม
“งิ๊งงง”
“เรื่องนั้นนะเหรอ? ไม่เป็นไหรหรอก ไม่มีใครแยกพี่ไอกับพี่เปรมได้หรอก น้องเปี๊ยกไม่ต้องเป็นห่วงนะ”
“หงิงๆ”
“พี่ไอก็รักน้องเปี๊ยก รักมากเลยล่ะ”
เรื่องที่น้องปิ่นพูดก่อนหน้าเกี่ยวกับคุณตาคุณยายของพี่เปรมทำให้น้องเปี๊ยกเป็นกังวลครับ เห็นน้องเปี๊ยกเป็นเด็กน้อยไม่ค่อยประสีประสาแต่จริงๆ แล้วหูกระดิกเก็บรายละเอียดทุกอย่างที่เกี่ยวกับผมและพี่เปรมมาโดยตลอด ผมลูบหัวเล็กๆ และส่งยิ้มให้น้องเปี๊ยก อยากจะจับมากอดมาจูบกระหม่อมแต่สถานที่ไม่เอื้ออำนวยครับ เดี๋ยวพนักงานมาเจอได้โดนไล่ออกไปทั้งพี่ทั้งน้องแน่ๆ
“อีกไม่เกินชั่วโมงพ่อเปรมก็มาถึงแล้วล่ะ” อ่านข้อความที่พี่เปรมส่งมาแล้วก้มลงบอกน้องเปี๊ยก
ผมสั่งอาหารประเภทของว่างมาอีกจานเพราะน้องเปี๊ยกบอกว่ายังไม่อิ่ม และก็สั่งไอศกรีมมาให้ตัวเองอีกถ้วยเพื่อกินฆ่าเวลาระหว่างรอพี่เปรม ขณะที่ผมกำลังตักไอศกรีมเข้าปากสลับกับป้อนน้องเปี๊ยกไปด้วยนั้น ใครบางคนก็เดินมายืนหน้าโต๊ะของผม ตอนแรกผมตกใจคิดว่าถูกพนักงานจับได้เรื่องน้องเปี๊ยก แต่ไม่ใช่ครับ ยิ่งกว่าพนักงานก็ตรงที่ผมตาฝาดเห็นเป็นนางยักษ์สองตนนี่แหละ
ผมลุกขึ้นและยกมือไหว้บุคคลตรงหน้า
“คนแก่จะขอนั่งด้วยคนคงไม่เป็นไรหรอกนะ”
แหม ออกตัวว่าแก่ขนาดนี้ ผมจะกล้าไล่ได้ยังไง
“เชิญครับ” รอให้คนแก่นั่ง และให้คนสาวนั่งตาม ผมก็นั่งบ้าง แล้วรีบลูบหัวกล่อมน้องเปี๊ยกที่ตั้งท่าอ้าปากจะส่งเสียงให้เงียบลง
ผู้หญิงตรงหน้าของผมคนแรกคือคุณยายของพี่เปรม ส่วนอีกคนที่นั่งข้างๆ คุณยายเธอแต่งตัวหวานราวกับคุณหนูผู้อ่อนโยนนั่นคือคุณปุ๋ยน้อยครับ ไม่รู้เหมือนกันว่าลมอะไรหอบคุณผู้หญิงทั้งสองมาหาผมถึงที่นี่ นัดกันไว้ก็ไม่ใช่หรือบางทีจงใจสะกดรอยตามผมมา
“เมื่อครู่ฉันเดินซื้อของอยู่ เห็นเธอเดินอยู่กับน้องปิ่น”
อ้อ โอเคครับ มันเป็นแค่ความบังเอิญที่เรามาเดินห้างเดียวกัน
“ไม่ต้องอ้อมค้อมละนะ พูดกันตรงๆ เลย ชั้นไม่มีวันยอมรับเรื่องของเธอกับคุณเปรมเป็นอันขาด”
เข้าประเด็นเร็วและแรงมากครับคุณยาย แต่ไม่ทราบว่าคุณยายดูละครน้ำเน่าหลังข่าวเยอะไปรึเปล่าครับเนี่ย ที่สำคัญคือผมไม่ใช่นางเอกละครแบบนั้นด้วยนะครับ
“ครับ ผมเข้าใจ” ก็คุณตาและคุณยายแสดงออกโจ่งแจ้งขนาดนี้มาบอกผมอีกทำไม
“อนาคตของคุณเปรมคือศัลยแพทย์ นั่นเป็นความฝันของเค้า”
“ครับ” ผมทราบ
“คุณตาของคุณเปรมคือศัลยแพทย์มือหนึ่งของประเทศ ซึ่งถ้าเกิดคุณตาแค่เพียงเอ่ยคัดค้านเพียงเสียงเดียว แน่นอนว่าย่อมมีอิทธิพลต่ออนาคตของคุณเปรม”
“ครับ” ผมทราบดีครับ
“ถ้าเธอรักคุณเปรมจริง เธอก็ควรจะปล่อยคุณเปรมไป”
“ปล่อยไปไหนครับ?” จะปล่อยเข้าป่า หรือปล่อยไว้กลางทุ่งนา เรื่องนี้ผมไม่ทราบจริงๆ ครับ
“อย่ามาเล่นลิ้นกับชั้น”
อ้าว ก็ผมไม่รู้จริงๆ นี่ครับ จู่ๆ มาบอกให้ผมปล่อยพี่เปรม แล้วผมไปล่ามโซ่พี่เปรมไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่? ผมมองหน้าคุณยายอย่างไม่เข้าใจจริงๆ คุณยายเองก็มองผมอย่างไม่พอใจกลับมาเช่นกัน ส่วนคุณปุ๋ยน้อยผมขอมองผ่านครับ เธอสวยหวานเกินไป ผมกลัวว่ามองแล้วน้ำตาลในเลือดจะสูงเกินพิกัดเดี๋ยวได้ลำบากต้องไปโรคพยาบาลกันอีก
“ชั้นรู้ว่าเธอฉลาดพอที่จะเข้าใจ เธอก็รู้ไม่ใช่เหรอว่าที่เธอยังมีชีวิตอยู่ทุกวันนี้ได้ก็เพราะเงินของหลานชายชั้น”
ใครๆ ก็บอกว่าผมฉลาดทั้งนั้นแหละครับ ส่วนเรื่องเงินผมก็พอจะรู้มาบ้างครับว่าพี่เปรมออกค่ารักษาให้ผมทั้งหมด แต่นั่นคือสิ่งที่พี่เปรมเต็มใจทำเพื่อผม ไม่มีใครเอ่ยขอร้องสักคน มันคือความเต็มใจล้วนๆ ครับ
“เรื่องนี้คุณยายคงต้องไปคุยกับหลานชายของคุณยายเองดีกว่าครับ” มาคุยกับผมคงไม่มีประโยชน์อะไร เพราะหลานชายคุณเป็นคนขุดหลุมล่อผมให้ตกลงไปนะครับ ผมอยู่หล่อๆ ให้สาวกรี๊ดของผมดีๆ หลานของคุณยายก็เข้ามาเกี่ยวพันกับชีวิตของผมเอง
“ชั้นมีหลานแค่สามคน” เสียงและสายตาเฉียบขาดจนผมต้องยืดอกนั่งหลังตรง
“อ่อ ขอโทษครับ คุณผู้หญิง”
อยากบอกไปนะว่าคุณยายของผมมีแค่คนเดียวอยู่ที่ญี่ปุ่นโน่น ถึงจะไม่เคยเจอหน้าค่าตาแต่คิดว่าต้องสวยกว่าคุณผู้หญิงตรงหน้าแน่ๆ ดูได้จากเบ้าหน้าอันเพอร์เฟคของแม่และผมครับ
“การเป็นนายแพทย์ที่จะให้คนมานับหน้าถือตา นอกจากความเก่งแล้ว พื้นฐานทางด้านครอบครัวก็เป็นส่วนสำคัญ ถ้าหากมีใครรู้ว่าคุณเปรมเป็น... มันไม่ใช่เรื่องที่ดีสำหรับคุณเปรมแน่ๆ”
เงียบครับ ที่เงียบนี่ไม่ใช่อะไรหรอกนะครับ กำลังนั่งเสียดายไอศกรีมที่เพิ่งสั่งมาเมื่อกี้ มันละลายจนกลายเป็นของเหลวไปต่อหน้าต่อตา จะตักกินก็กลัวจะเป็นการเสียมารยาทและทำให้คุณผู้หญิงหงุดหงิดใจไปมากกว่านี้
“อยากได้เงิน หรืออะไร? ..ถ้าไม่เหลือบ่ากว่าแรงชั้นจะจัดการให้ แลกกับการที่เธอจะออกไปจากชีวิตของหลานชายชั้น”
ขอเว้นจังหวะถอนหายใจกับคนแก่ติดละครน้ำเน่าสักเฮือกนะครับ
“เงินผมมีเยอะแล้วครับ สามารถใช้จ่ายได้สบายทั้งชาติ ส่วนความรักผมก็ได้จากครอบครัวและพี่เปรมพอแล้ว ชีวิตของผมไม่ต้องการอะไรจากคุณผู้หญิงแล้วล่ะครับ ขอบคุณมากครับ”
“อวดดี! คุณยายให้โอกาสขนาดนี้ยังมาอวดดีอีก!”
สาวสวยแสนหวานดุจนางฟ้าผู้อ่อนโยนที่นั่งเงียบสงบเสงี่ยมมานานพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเกรี้ยวกราดแตกต่างจากภาพลักษณ์มากครับ ผมล่ะอยากจะถามจริงๆ ว่าใครไปเหยียบหางคุณปุ๋ยน้อยตอนไหนไม่ทราบเนี่ย? ถึงได้กระวีกระวาดฟาดงวงฟาดงาขนาดนี้
“ฉันจะพูดเป็นครั้งสุดท้าย ฉันขอสั่งให้เธอออกไปจากชีวิตหลานชายของชั้น”
“ผมก็จะบอกคุณผู้หญิงเป็นครั้งสุดท้ายเหมือนกันครับ ว่า.. คุณผู้หญิงไม่มีสิทธิมาสั่งหรือบงการชีวิตของผม เราไม่ได้เป็นอะไรกัน และคุณผู้หญิงก็ไม่ได้ทำตัวให้ดูน่านับถือพอที่ผมจะต้องทำตามและเชื่อฟัง”
ซ่า!น้ำดื่มในแก้วถูกสาดมาเต็มหน้าของผมชนิดที่ไม่ทันได้ตั้งตัว แต่ดีหน่อยครับที่ผมใส่หมวก ปีกหมวกช่วยได้เยอะ แต่เสื้อนี่เปียกหมดเลยล่ะครับ ผมได้ยินเสียงหัวเราะเยาะจากคุณปุ๋ยน้อย สาบานได้ว่าถ้าคู่ต่อสู้เป็นผู้ชายผมลุกขึ้นต่อยหน้าทั้งคู่ไปนานแล้วครับ แต่นี่ดันเป็นคนแก่กะโหลกกะลากับสตรีผู้มีปัญญาน้อย ผมจึงทำได้แค่แผ่เมตตาให้ครับ
ผมถอนหายใจแล้วลุกขึ้นถอดหมวก ลูบหน้าและหัวเกรียนๆ ของตัวเอง ใครจะมองก็ช่างแมร่มมันแล้วล่ะครับ ความอายหายไปจากชีวิตของผมพร้อมกับเส้นผมบนหัวนั่นแหละ ผมหยิบถุงผ้าน้องเปี๊ยกที่ขู่แง่งๆยิงฟันเตรียมจะงับศัตรูขึ้นบ่า
“ถ้าหากคุณผู้หญิงถือว่ามีวุฒิภาวะมากพอคงจะพอเข้าใจในสิ่งที่ผมพูดไปทั้งหมด” ยกมือไหว้ลาตามมายาทครับ
ผมเดินออกจากร้านท่ามกลางสายตาของหลายๆ คู่ แต่วินาทีนี้ไม่มีเวลาจะมาสนใจใคร และก่อนจะผ่านเคาท์เตอร์ของร้านไป ผมหันไปบอกพนักงานว่าค่าอาหารทั้งหมดเก็บที่คุณผู้หญิงทั้งสองนั้นได้เลย ถือว่าเป็นค่าทำขวัญที่มาสาดน้ำใส่ผมละกันครับ
“พี่เปรมอยู่ไหนแล้วอะ?”
โทรหาพี่เปรมตรงทางออกไปยังลานจอดรถ ไม่มีอารมณ์จะดินเนอร์ที่นี่แล้วล่ะครับ อยากกลับบ้านไปอ้อนให้พี่เปรมทำอะไรๆ อร่อยให้กินดีกว่า
‘ติดอยู่ตรงแยกจะเข้าห้างนี่แหละ’“งั้นเดี๋ยวไอไปรอที่ทางออกนะ ไออยากกลับไปกินข้าวบ้านแล้วล่ะ”
‘อืม เดี๋ยววนไปรับ’ พี่เปรมกับผมเหมือนกันตรงที่ไม่ชอบเรื่องมากต้องมาซักไซ้ไล่เรียงว่าทำไม อะไร ยังไง ให้มากเรื่อง ผมวางสายแล้วเดินไปยังจุดรอรถตรงทางออก
“บ๊อกๆ บ๊อกๆ” ทันทีที่ออกจากห้างมา น้องเปี๊ยกก็ส่งเสียงรัวคำด่าสารพัดจนผมอดยิ้มไม่ได้
“เดี๋ยวพี่ไอจะฟ้องพี่เปรมให้หมดเลย” จะฟ้องแม่ คุณลุงเด่น คุณป้าพิมพ์ ฟ้องให้หมดทุกคนเลยครับ
อ๊ะๆ อย่ามองว่าผมเป็นคนขี้ฟ้องนะ และไม่ได้คิดจะแก้แค้นอะไรทั้งนั้น เพียงแต่เรื่องนี้ควรที่จะให้ผู้ใหญ่รับรู้ไว้บ้างว่ามันเกิดอะไรขึ้น เพราะแม้ผมจะบรรลุนิติภาวะแล้วแต่ก็ยังอยู่ในการดูแลของผู้ปกครองครับ
ขณะที่กำลังท่องยุบหนอพองหนออยู่ในใจ และเดินบ่นกับน้องเปี๊ยกอยู่นั้น จู่ๆ ก็มีรถคันหนึ่งพุ่งมาจอดตรงหน้าผมในระยะกระชั้นชิดจนทั้งผมและน้องเปี๊ยกตกใจจนแทบกรี๊ด แต่สุดท้ายก็กรี๊ดไม่ออกครับเมื่อประตูรถเปิดออกแล้วปรากฏร่างของชายฉกรรจ์ที่ผมไม่รู้จักมาก่อนสองคน ทั้งคู่เดินเข้ามาหาผมอย่างไวพร้อมกับใช้อะไรบางอย่างที่แหลมคมและเย็นเฉียบจี้ไว้ตรงสีข้างของผม มันเป็นวินาทีที่ความกลัวของผมถูกปลุกขึ้นมาอีกครั้ง..
.
.
.
.
.
.
TBC...
หัวข้อ: (◕‿◕✿Miracle of ⓛⓞⓥⓔ❀•ผมเรียกมันว่าปาฏิหาริย์แห่งรัก•❀-แจ้งข่าวPre-Order- P.81 (อ่าน 538760 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก