Miracle of LOVE ผมเรียกมันว่าปาฏิหาริย์แห่งรัก
-36-
“อรุณเบิกฟ้า นกกาโบยบิน ออกหากินร่าเริงแจ่มใส เราเบิกบานรีบมาเร็วไว ยิ้มรับวันใหม่ยิ้มให้แก่กัน...”
ได้นอนเต็มอิ่มแล้วตื่นเช้ามาพบเจอกับอากาศบริสุทธิ์และธรรมชาติสดใสผมก็อดไม่ได้ที่จะต้องแหกปากร้องเพลงโชว์พลังเสียงสักหน่อยครับ
“สดชื่นจังเลยนะน้องเปี๊ยก” ก้มลงบอกน้องเปี๊ยกที่นอนชูคออยู่ในตะกร้า
ผมสูดลมหายใจเข้าเต็มปอด ยืดเส้นยืดสายบิดกายไปมาพอเป็นพิธีแล้วจึงเดินเข้าห้องน้ำ อาบน้ำอาบท่าจนสบายตัวเสร็จแล้วก็พาน้องเปี๊ยกไปขับถ่ายและเดินเล่นรอบบ้านกันพักใหญ่ ก่อนจะกลับเข้าบ้านมากินมื้อเช้า
พี่เปรมออกไปทำงานก่อนไก่โก่งคอขันอีกครับ แต่ก็ยังอุตส่าห์ทำแซนด์วิชไว้ให้ผมและยังวางนมกับขวดนมไว้ให้ลูกชายตัวน้อยวัยกระเตาะอีกด้วย ผมป้อนนมน้องเปี๊ยกก่อนแล้วจึงจะกินในส่วนของตัวเอง ล้างจานทำความสะอาดและจัดของภายในบ้าน เรื่องตกแต่งบ้านผมชอบมากเป็นสิ่งที่ผมถนัดที่สุด แต่เรื่องทำความสะอาดนี่แหละครับเรื่องใหญ่สำหรับลูกผู้ชายอย่างนายพบรักจริงๆ ตอนที่จับไม้กวาดและไม้ถูพื้นผมก็คิดอยากจะโทรไปให้แม่และคุณป้าพิมพ์ส่งแม่บ้านมาสักสองสามคน สุดท้ายก็ได้แต่คิดครับ เพราะถ้าขืนผมทำแบบนั้นจริงๆ พี่เปรมคงจะมองผมด้วยสายตารักใคร่น่าดู
กว่างานบ้านจะเสร็จก็เกือบเที่ยง ก้มๆ เงยๆ กวาดบ้านถูพื้นจนปวดเมื่อยเอวไปหมดเลยล่ะครับ และจังหวะที่กำลังจะหย่อนก้นลงนั่งพักให้หายเหนื่อย เสียงแตรรถกระหน่ำรัวจากหน้าบ้านก็ทำผมสะดุ้งตัวโยน ในขณะที่น้องเปี๊ยกตกใจตัวสั่นตาเหลือกเลยครับ
“โอ๋ๆๆ” ผมรีบอุ้มเจ้าตัวเล็กวัยแบเบาะมาปลอบขวัญก่อนจะรีบชะโงกหน้าออกไปดูหน้าบ้านจากบานหน้าต่างในห้องนอน
“คุณหมอเฟอร์นิเจอร์มาซ๊ง!!” ผู้ชายวัยสี่สิบส่งเสียงร้องบอกด้วยสำเนียงท้องถิ่น ผมจึงรีบตอบรับก่อนจะวิ่งลงไปชั้นล่าง
รถกระบะสามคันจอดอยู่หน้าบ้านพัก มองของที่อยู่บนหลังรถกระบะก็ได้แต่อึ้งนิดๆ ว่าพี่เปรมไปเลือกสั่งเฟอร์นิเจอร์ตั้งแต่เมื่อไหร่ แม้กระทั้งช่างแอร์ก็มาแบบพร้อมติดตั้ง ระหว่างนั้นพี่เปรมก็โทรเข้ามาถามไถ่เรื่องการส่งของและให้สิทธิผมในการจัดบ้านตามใจชอบทุกอย่างและก็กำชับหลายรอบเรื่องให้ผมนั่งรออยู่นอกบ้านตรงที่โล่งๆ ซึ่งเสียงบ่นของพี่เปรมมันทำให้ผมยิ้มกว้างออกมากับความเป็นห่วงและความหวงที่ไม่อยากให้ผมอยู่ท่ามกลางคนแปลกหน้า ทั้งที่โรงพยาบาลอยู่ห่างจากบ้านพักแค่ไม่กี่ร้อยเมตร ผมยืนอยู่หน้าบ้านหันไปก็เห็นโรงพยาบาล และแถวนี้ก็มีคนเดินผ่านไปผ่านมาเป็นระยะแต่พี่เปรมก็ยังเป็นห่วงอยู่ดี ก็ช่วยไม่ได้นี่นาเพราะผมหน้าตาดีแบบนี้พี่เปรมจึงต้องหวงเป็นธรรมดา
ผมนั่งรออยู่นอกบ้านกับน้องเปี๊ยก เฟอร์นิเจอร์จัดเสร็จตั้งแต่บ่าย แต่กว่าเครื่องปรับอากาศจะติดตั้งเสร็จเรียบร้อยก็ตอนบ่ายสามโมงเย็น ผมกลับเข้าบ้านแล้วลงล็อคปิดประตูตามคำสั่งพี่เปรม
“เฮ้อออออ” เปิดพัดลมเป่าระบายความร้อนก่อนจะทิ้งตัวลงนอนบนโซฟาโดยมีน้องเปี๊ยกนอนอยู่บนหน้าท้อง
จะว่าไปก็ไม่ได้เหนื่อยอะไรหรอกครับ เรื่องจัดบ้านผมก็แค่ยืนชี้ตำแหน่งบอกจุดตามที่ผมวางแปลนไว้ก่อนหน้าตั้งแต่แรก แต่คงนั่งรอข้างนอกในตอนบ่ายที่แดดระอุบวกกับอาการปวดเมื่อยตัวจากกิจกรรมเมื่อวาน ซ้ำด้วยเมื่อเช้าทำงานบ้านสารพัดผมจึงรู้สึกสะบัดร้อนสะบัดหนาวเหมือนจะเป็นไข้ ดังนั้นเมื่อได้เจอลมเย็นๆ กับโซฟานุ่มๆ หนังตาก็เริ่มหย่อน ทั้งที่ข้าวยังไม่ตกถึงท้องสักเม็ดแต่ผมก็ไม่ได้รู้สึกหิวแต่อย่างใด ตอนนี้ผมอยากนอนหลับกลางวันสักงีบมากกว่าครับ
“พี่ไอขอนอนสักงีบนะ”
“หงิงง” น้องเปี๊ยกส่งเสียงขานรับอย่างน่ารัก ผมจึงจูบกระหม่อมเล็กๆ นั่นไปหนึ่งทีก่อนจะวางใส่ลงในตะกร้าคู่กับน้องเน่า ก่อนจะปิดเปลือกตาและหลับไปอย่างง่ายดาย
ผมไม่รู้ว่าหลับไปนานแค่ไหน และผมก็ไม่ได้ฝันถึงเลขเด็ดประจำงวดนี้แต่อย่างใด รู้แค่ว่าเป็นการนอนหลับที่อิ่มเอม แต่เพราะกลิ่นหอมของอะไรบางอย่างมันทำให้น้ำย่อยในกระเพาะทำงานอย่างหนักจนผมต้องตื่นขึ้นมาพร้อมกับการรับรู้ถึงอาการปวดหัวหนึบๆ ผมใช้เวลาปรับสมดุลทางสายตากับแสงสว่างจ้าจากหลอดไฟนีออนบนเพดานอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะลุกขึ้นนั่งบนผ้านวมที่ทบเป็นสองชั้น มีผ้าห่มคลุม แต่เดี๋ยวนะครับผมจำได้ว่าผมนอนอยู่บนโซฟาไม่ใช่เหรอ?? ผมมองผ้านวมสลับกับโซฟาที่อยู่ใกล้ๆ กันอย่างงงๆ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองร่างสูงตระหง่านในชุดเสื้อกล้ามกับกางเกงบอล ขนาดใส่แบบนี้พี่เปรมยังโคตรเท่ห์ระเบิดระเบ้อเลยล่ะครับ
“พี่เปรม..” เสียงของผมที่เอ่ยออกมาแหบแห้งจนตัวเองยังตกใจ
พี่เปรมไม่ได้ตอบรับหรือพูดอะไร ทำเพียงย่อตัวลงนั่งแล้วยกมือขึ้นนาบบนหน้าผากของผม
“ลุกขึ้นไปล้างหน้าจะได้มากินข้าว” พี่เปรมสั่งเสร็จก็ลุกขึ้นเดินกลับเข้าครัวไป ทิ้งให้ผมนั่งมองแผ่นหลังกว้างตาปริบๆ และในอกก็รู้สึกวูบโหวงแปลกๆ แต่ก็ต้องลุกขึ้นครับ
หลับไปตอนบ่ายตื่นมาอีกทีตอนหนึ่งทุ่ม ผลจากการหลับยาวมาราธอนทำให้ผมรู้สึกตื้อๆ ในหัว ผมกวักน้ำล้างหน้าแบบลวกๆ เอาให้พอสดชื่น ก่อนจะเดินเข้าไปในครัว บนโต๊ะทานข้าวที่เพิ่งถอยมาหมาดๆ วันนี้มีผัดกระเพราหมูสับกลิ่นหอมวางอยู่แล้ว ส่วนพี่เปรมกำลังหั่นต้นหอมผักชีใส่ลงในถ้วยต้มจืดไข่น้ำถ้วยใหญ่ ใส่หมูสับกับเต้าหูด้วยเป็นแบบฟูลอ๊อฟชั่นมากครับ ท้องผมลั่นด้วยความหิวแทบจะทันที ผมจึงเดินไปตักข้าวในหม้อใส่จานสองจาน
“พี่เปรมไปตลาดมาเหรอ?”
“อืม ห่างจากโรงพยาบาลประมาณกิโลกว่าๆ”
ผมพยักหน้าหงึกหงัก ไม่ต้องถามหรอกครับว่าไปกับใคร ไปเมื่อไหร่ วันนี้พี่เปรมเริ่มทำงานวันแรกคงมีคนอาสาพาไปโน่นไปนี่เยอะแยะตามประสาหมอใหม่ไฟแรงแถมยังหล่อสะบัดช่ออีกต่างหาก พี่เปรมทำเสร็จก็เอามาวางไว้บนโต๊ะแล้วเราก็เริ่มลงมือทานมื้อเย็น ผมตักซดน้ำซุปอุ่นร้อนกำลังดีลงคอก่อนเลยครับ
“อร่อย”
“กินเยอะๆ”
พี่เปรมตักหมูสับ และไข่ในซุปใส่จานให้ผมจนแทบล้น ในขณะที่ตัวเองกินแค่เต้าหู้ พี่เปรมมักจะเลือกของดีๆ อร่อยและมีประโยชน์ให้ผมก่อนแบบนี้เสมอครับ และดูเหมือนว่าทุกอย่างจะดำเนินไปแบบปกติถ้าไม่ติดตรงที่สีหน้าพี่เปรมดูเครียดๆ และเรียบนิ่งเกินไป ผมสามารถจับรังสีความอึดอัดนั้นได้ครับ
“พี่เปรมมีอะไรรึเปล่า?”
แม้จะตะหงิดๆ ว่าตัวต้นเหตุคงจะไม่พ้นตัวผมเอง แต่ก็ยังใจกล้าหน้าด้านถามออกไป ดีกว่าต้องมานั่งลำบากใจอยู่ครับ พี่เปรมมองหน้าผมนิ่ง ก่อนจะหลบสายตาตักข้าวกินแบบเงียบๆ ไปอีกสองคำ ช่วงเวลาแค่นาทีกว่าๆ นั้นผมรู้สึกราวกับว่ามันนานเป็นชั่วโมง และมันก็ทำให้ผมไม่สามารถกลืนข้าวลงคอได้ ผมทำเพียงนั่งมองพี่เปรมเพื่อรอคำตอบอยู่อย่างนั้นจนกระทั่งพี่เปรมวางช้อนส้อมลง ดื่มน้ำ แล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่ จากนั้นก็มองหน้าผม
“กูเป็นหมอและมึงก็เป็นเมียกู” เสียงทุ้มเน้นย้ำทุกคำชัดเจน พร้อมกับที่นิ้วชี้เรียวยาวชี้มาที่ผมตรงคำว่า
‘มึง’ และชี้เข้าหาตัวเองตรงคำว่า
‘เมียกู’ ทำเอาผมนี่รีบวางช้อนส้อมลงแล้วนั่งหลังตรงรอฟังสามีสุดที่รักพูดต่ออย่างเจียมตัว
“ในขณะที่กูออกไปทำงานดูแลใครต่อใคร แต่เมียกูนอนไม่สบายอยู่ที่บ้าน.. มึงรู้มั๊ยว่ากูรู้สึกยังไง?”
พูดแบบนี้ผมรู้แล้วล่ะครับว่าคงเป็นเรื่องที่ผมเผลอหลับไปบนโซฟาเป็นแน่ และผมก็ผิดเต็มประตู ผมยกมือขึ้นเกาแก้มทำหน้าละห้อย แล้วช้อนสายตามองพี่เปรมอย่างสำนึกผิด แต่สิ่งที่ผมเจอในแววตาคู่คมนั้นไม่ใช่ความเกรี้ยวกราดหรือโกรธขึ้งแต่อย่างใด สิ่งที่ผมเห็นเด่นชัดคือความเจ็บปวดที่เก็บกักไว้ต่างหาก
“กูไม่สามารถตายแทนมึงได้ แต่กูสามารถจะทิ้งทุกอย่างเพื่อแลกกับมึงได้เพราะมึงคือความสุขของกู เพราะฉะนั้นถ้ากูดูแลรักษาความสุขของตัวเองไว้ไม่ได้ กูก็ไม่สามารถจะดูแลรักษาชีวิตของคนอื่นได้เช่นกัน”
น้ำเสียงทุ้มที่เต็มไปด้วยความอัดอั้นและหนักแน่นนั้นทำให้ผมรู้สึกแน่นตื้อขึ้นมาในอกแทบจะทันที เหมือนใครสักคนเอาไม้หน้าสามมาตีกลางแสกหน้าแล้วตะคอกใส่เสียงดังว่า
‘มึงรู้มั๊ย?! ว่าผู้ชายคนนี้รักมึงมากแค่ไหน?!’ ผมไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรออกไป ร่างกายเย็นวาบ และสมองก็ถูกสั่งการให้หยุดคิดและหยุดทำงานชั่วขณะ
“อ.. ไอ.. ไอ.. ไอรักพี่เปรมนะ” ฮึก.. บ่อน้ำตาแตกเลยครับ โรคสำออยอ้อยสร้อยมาเยือนในทันทีทันใด
พี่เปรมถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะคว้าคอแล้วโน้มหัวของผมไปแล้วจูบกลางกระหม่อมหนักๆ และนี่คือข้อดีของหัวเกรียนๆ ครับนั่นคือสามารถรับรู้สัมผัสที่แนบลงบนหนังหัวนั้นได้ชัดเจนและซึมลึกเข้าสู่ทุกโสตประสาทอย่างรวดเร็ว
มือใหญ่ปาดเช็ดน้ำมูกน้ำตาให้ผม เราจ้องสบตากันท่ามกลางความเงียบ แล้วจู่ๆ ใบหน้าคมที่นิ่งเรียบเยือกเย็นมาตลอดก็หลุดยิ้มออกมา
“พี่เปรมก็รักไอ”
“..............”
“ต่อจากนี้ถ้าหากไอรู้สึกไม่สบาย ไม่ว่าจะแค่ปวดหัวหรือเป็นหวัดธรรมดาก็ต้องบอกให้พี่รู้เข้าใจมั๊ย? และยิ่งถ้าหากพี่อยู่ใกล้แค่นี้ถ้าไอไม่อยากโทรศัพท์ไอก็เดินไปหาพี่ที่โรงพยาบาลได้ตลอดเวลา”
“............................”
“เพราะรักถึงต้องบ่นและต้องดุเข้าใจมั๊ย? หืม?”
“...................................................”
“ไอ?”
“.................................................................”
‘ครับ’ ผมขานรับอยู่ในใจ ผมจ้องมองใบหน้าหล่อเหลาคมคายไร้ที่ติตรงหน้าด้วยความลุ่มหลง ผมลืมไปแล้วครับว่าครั้งสุดท้ายที่พี่เปรมพูดกับผมด้วยสรรพนามและด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนสุดซึ้งตราตรึงใจแบบนี้มันคือเมื่อไหร่ พี่เปรมในโหมดนี้แม้จะไม่คุ้นชินแต่ก็ทำให้ผมหลงแรงกว่าเดิมเป็นล้านเท่าทวีคูณ
“ไอจัง!?”
“ห๊ะ?!!” ผมสะดุ้งหลุดจากภวังค์แห่งรักจนแทบตกเก้าอี้
“ฟังที่กูพูดป่าวเนี่ย?”
“อ่อ” พี่เปรมนทีป์คนดีเมื่อครู่หลุดออกจากร่างไปแล้วสินะ ตอนมาก็มาแบบไม่ตั้งตัว ตอนไปก็ไปแบบไม่ล่ำลา เปลี่ยนโหมดไวแบบนี้ผมตามแทบไม่ทันครับ
“ฟ ฟังสิ เข้าใจมากด้วย” ฉีกยิ้มกว้างหวายเยิ้มพร้อมกับถูหลังมือพี่เปรมเบาๆ
“เข้าใจแล้วก็กินข้าวต่อสิ” ใบหน้าหล่อคมจุดรอยยิ้มตรงมุมปาก
“คร้าบบบ” กระพริบตาปริบๆ ช้อนตามองพี่เปรมให้พอดูน่ารักแล้วหยิบช้อนตักข้าวเข้าปาก น่าแปลกจังทำไมรสชาติถึงได้หวานแบบนี้นะ
บรรยากาศกลับมาเป็นปกติแล้วครับ แต่มีเพิ่มเติมคือความมุ้งมิ้งของผมเองนี่แหละ กินอะไรก็รู้สึกว่าหวานไปซะหมด แม้กระทั่งพี่เปรมในความรู้สึกของผมตอนนี้หล่อออร่ามากครับ
“ศุกร์นี้โรงพยาบาลจะมีงานเลี้ยงต้อนรับกู มึงต้องไปด้วยนะ”
“ครับ”
คิ้วพี่เปรมขมวดเป็นปมเล็กๆ ทันทีที่ได้ยินคำตอบรับอันไพเราะและมีมารยาทจากผม และเมื่อผมช้อนตาปริบๆ มอง ริมฝีปากบางน่าจูบนั้นก็กระตุกยิ้มหล่อแบบพระเอกจอมโฉดทันที
“ไปในฐานะเมียหมอ”
แทบสำลักข้าวเลยครับ หมดกันบรรยากาศมุ้งมิ้งฟรุ้งฟริ้งเมื่อครู่ นี่พี่เปรมจะประกาศให้เค้ารู้ว่าเป็นหมอเกย์ จะเอางั้นเลยเหรอครับที่รัก??
“ทำไม?” ดวงตาคู่คมหรี่ลง
“ก ก็ไม่ทำไมครับ” ข้าวไม่ต้องกินมันแล้วล่ะครับ มาเล่นนั่งจ้องตากันดีกว่า จ้องไปจ้องมาจนผมร้อนไปทั้งหน้า ลามไปถึงหู ไหลลงตรงคอ และอีกไม่นานความร้อนก็คงจะลุกลามไปทั้งตัวแล้วครับ
ผมก็ได้ยินเสียงหัวเราะ
‘หึ’ เบาๆ ก่อนพี่เปรมจะเป็นฝ่ายเลื่อนสายตาไปที่จานข้าวของผม
“กินข้าว”
“อ่อ ครับ” เป็นเมียเด็กที่ดีและเชื่อฟังสามี ผมรีบจับช้อนตักข้าวเข้าปากทันทีครับ แต่ก็อดไม่ได้ที่จะช้อนสายตาไปมองสามีบ่อยๆ
พี่เปรมไม่ได้มองผมหรอกครับ มองข้าวในจาน มองกับข้าว และก็มีหันไปมองน้องเปี๊ยกบ้าง แต่ทว่าใบหน้าคมนั่นเหมือนจะกลั้นยิ้มไว้ตลอดเวลาและบนแก้มขาวๆ ก็มีริ้วสีแดงจางๆ ปรากฏ นานๆ พี่เปรมจะหลุดเขินสักทีครับ เพราะฉะนั้นผมจึงไม่ละสายตาไปไหน จนพี่เปรมต้องยอมหยุดสายตาลงที่ผม ริมฝีปากคลี่เป็นรอยยิ้มที่เสริมสร้างความหล่อระดับทำลายล้างให้หัวใจของผมระทดระทวย ผมยิ้มตอบ ยิ้มกว้างหน้าบานกว่าจานข้าวอีกครับ
.
.
.
.
คืนนั้นผมเป็นไข้ ตื่นมาก็นั่งๆ นอนๆ ทั้งวัน จนวันนี้เข้าสู่วันที่สามของการมาใช้ชีวิตอยู่ตามลำพังกับพี่เปรม ผมโทรหาแม่ตอนตื่นนอน แล้วก็ป้อนนมน้องชายตัวน้อยก่อนจะทานข้าวเช้าของตัวเอง น้องเปี๊ยกยังเด็กเกินไปที่จะพูดคุยหรือปรึกษาหารือเรื่องใดๆ และผมก็ยังแยกไม่ออกว่าน้องเปี๊ยกเป็นสายพันธุ์อะไรกันแน่ เพราะทั้งผมและพี่เปรมไม่มีใครเชี่ยวชาญด้านสัตว์เลี้ยงสักคน แต่พี่เปรมฟันธงว่าเป็นปั๊ก ในขณะที่ผมคิดว่าคล้ายเฟรนช์บูลด็อกมากกว่า หรือบางทีอาจจะเป็นชาเป่ยก็เป็นไปได้เหมือนกัน ผมมองหน้าตายับย่นมู่ทู่ของน้องเปี๊ยกแล้วอมยิ้ม
“น้องเปี๊ยกของพี่ไอน่ารักที่สุด” ไม่เห็นจะหน้าตาอมตีนแบบพี่เปรมว่าสักหน่อยครับ หน้าตาแบบนี้เรียกว่าอมยิ้มต่างหาก
ไหนๆ วันนี้อากาศสดใสร่างกายก็กลับมาเข้าที่ ผมกะว่าจะพาน้องเปี๊ยกออกไปเดินเล่นรอบๆ โรงพยาบาลหน่อยครับ ดังนั้นผมจึงต้องเลือกเสื้อผ้าที่เรียบร้อยสักหน่อย ซับหน้าบางๆ ลงลิปกลอสนิดๆ ไม่ต้องแต่งอะไรมากหรอกครับ แค่ได้นอนเต็มตื่นกินเต็มอิ่ม หน้าตาหล่อเหลาของผมก็กลับมาสดใสปิ๊งปั๊งได้เหมือนเดิม
ตรวจตราความดูดีของตัวเองอย่างมั่นใจว่าไม่มีสิ่งใดขาดตกบกพร่อง ผมก็จับน้องเปี๊ยกใส่กระเป๋าขนาดเล็กที่พี่เปรมถอยมาให้จากร้านเพ็ทช็อปแล้วก็ออกเดินทางไปสำรวจโลกกว้างกัน
ออกจากบ้านตอนสายนิด แดดกำลังดี ท้องฟ้าสดใส อากาศบริสุทธิ์อวลอยู่รอบกาย บ้านพักในส่วนของแพทย์ค่อนข้างเงียบครับ พี่เปรมบอกว่าหมอส่วนใหญ่เป็นเพิ่งจบใหม่และมาใช้ทุนที่นี่ จึงยังไม่มีครอบครัว จึงทำงานอยู่ที่โรงพยาบาลมากกว่าอยู่บ้าน และหมอที่นี่ก็มีน้อย อุปกรณ์และเครื่องมือทางการแพทย์ก็มีจำกัดดังนั้นถ้าเป็นการรักษากรณีใหญ่ๆ จะส่งไปที่โรงพยาบาลประจำอำเภอ
ผมเดินมาถึงหน้าโรงพยาบาล ถือว่าเป็นโรงพยาบาลที่ร่มรื่นมากทีเดียวครับ ผมหยุดอ่านป้ายที่เขียนว่า ‘โรงพยาบาลเต่าเงย’ ถ้าเป็นเต่าก็ต้องเงยหน้าแหงนมองฟ้า แต่ผมเป็นแค่คนหล่อที่ดูดีมากเป็นพิเศษเพราะฉะนั้นผมไม่จำเป็นต้องเงยหน้าตามเต่าครับ ชื่นชมธรรมชาติพอหอมปากหอมคอแล้วก็เดินเข้าไปในตึกสักนิดครับ ไหนๆ ศุกร์นี้พี่เปรมก็จะพาไปเปิดตัว ดังนั้นอย่างน้อยผมควรจะรู้จักสถานที่ทำงานของพี่เปรมบ้างใช่มั๊ยล่ะครับ
ครืดๆๆแรงสั่นสะเทือนในกระเป๋ากางเกง หยิบขึ้นมาดูหน้าจอที่โชว์หราชื่อเพื่อนรัก
“ว่าไง”
‘เป็นไงบ้างวะ หนีไปเป็นคุณนายหมอบ้านนอกแล้วทิ้งกูไปเลยนะมึง’“เพราะเป็นมึงไงกูถึงทิ้ง”
ไอ้ดีนสบถเบาๆ ก่อนจะหัวเราะร่วนอย่างชอบใจ สงสัยจะไม่มีใครให้ลับฝีปากครับ ผมเองก็ขำเหมือนกันจะว่าไปผมก็คิดถึงไอ้ดีนเหมือนกันครับ
'กูแค่จะโทรมาบอกมึงว่าพี่ดินหาพี่สะใภ้มาให้พวกเราแล้วนะเฟ้ย’“พี่ดินพี่แฟน? ใคร? ลูกสาวบ้านไหน? นิสัยเป็นไง? สเปคกูหรือสเปคมึง?” จากที่กำลังจะเหยียบขึ้นบันไดหน้าโรงพยาบาลเป็นต้องหยุดชะงักทันที
‘ไม่ใช่ทั้งสเปคกูและสเปคมึง’ ไอ้ดีนเว้นวรรค ผมก็เงียบรอฟังอย่างตั้งใจ
‘ยังเด็กอยู่เลย สิบหกสิบเจ็ดปีได้มั้ง ตัวเล็กๆ บางๆ เล็กกว่ามึงอีก ขาว หน้าตาน่าเอ็นดู แม่ก็เอ็นดูมันชิปหาย แต่กูว่าแม่งมันกวนตีนให้กู’“ผู้ชาย?”
‘เออ’เอาจริงๆ ผมตกใจนะครับ พี่ดินพี่ชายที่เคารพของผมไม่เคยมีวี่แววทางด้านนี้มาก่อน ที่พี่ดินป๊อปมาตั้งแต่ไหนแต่ไร พี่ดินก็ไม่ใช่ผู้ชายเจ้าชู้ ถึงจะมีสาวๆ มากมายห้อมล้อมแต่ถ้าพี่ดินก็ไม่เคยมีประวัติคบซ้อน และไม่เคยมีประวัติเรื่องคบผู้ชาย ผมรู้เลยว่าตอนนี้คิ้วของผมขมวดเป็นปมมากแค่ไหน ผมไม่ได้รังเกียจเรื่องชายรักชายเพราะผมเองก็เป็นแบบนั้น ความรักมันห้ามกันไม่ได้หรอกครับ แต่ที่ทำให้ผมรู้สึกกังวลก็ตรงคำอธิบายรูปล่างลักษณะของแฟนพี่ดินอยู่ต่างหาก และแล้วเมื่อภาพของใครคนหนึ่งแว่บขึ้นมาในสมอง ผมก็อุทานออกมาด้วยความตกใจ
“ไอ้เด็กเขื่อน!?”
‘อ้าว มึงรู้จักด้วยเหรอวะ?’
“พี่ดินพาไปที่บ้าน? พี่ดินแนะนำมันว่าเป็นแฟน?”
‘จริงๆ พี่ดินไม่ได้แนะนำว่าเป็นแฟนหรอก พี่ดินบอกแค่ว่าคนไข้ที่ดูแลอยู่ แต่แม่งคนไข้อะไรพากันมานอนที่บ้านแทบทุกวัน กูเลยคิดว่าแฟนแน่นอนฟันธง!’สิ่งที่ไอ้ดีนกำลังบ่นไม่ได้เข้าหูผมสักนิดครับ
“ตอนนี้พี่ดินอยู่ไหน?”
‘เพิ่งออกไปโรงพยาบาล’
“แล้ว.... เด็กนั่น?”
‘ไปด้วย ตัวติดกันยังกับกาวตราช้าง’ไม่จริงน่า.. ผมได้แต่บอกตัวเองอยู่ในใจวนไปวนมาแบบนั้น พี่ดินกับไอ้เด็กนั่นโคจรมาเจอกันได้ยังไง หรือตั้งแต่เมื่อตอนที่ร้านอาหารนั่น ผมไม่ห้ามหรือว่าอะไรถ้าพี่ดินจะมีแฟนเป็นผู้ชาย แต่ต้องไม่ใช่ไอ้เด็กเขื่อน ผมไม่น่าปล่อยให้เรื่องมันมาไกลถึงขนาดนี้ และผมจะต้องคุยกับพี่เปรมให้รู้เรื่องเดี๋ยวนี้ครับ
‘อ้อ ว่าแต่มึงรู้จักแฟนพี่ดินได้ไง?’“เดี๋ยวกลับไปกูจะเล่าให้มึงฟัง”
วางสายแล้ววิ่งขึ้นตึกทันที พี่เปรมเคยบอกว่าช่วงเช้าพี่เปรมจะต้องเข้าไปตรวจในหอผู้ป่วยในก่อนแล้วถึงจะมาอยู่ประจำที่ห้องตรวจ และดูจากเวลาแล้วพี่เปรมก็คงจะอยู่ที่ห้องตรวจแล้วครับ ผมจึงเดินตามป้ายบอกทางไปยังห้องตรวจผู้ป่วยนอกครับ
ผมหยุดนั่งลงหน้าห้องตรวจที่มีชื่อติดไว้ว่า
‘นายแพทย์เปรมนทีป์ อัศววิรุณฉาย’ มีคนไข้นั่งรอตรวจอยู่สามสี่คนครับ ผมเลือกนั่งริมสุดไกลออกมาหน่อย ห่างออกไปนิดเป็นคุณยายท่านหนึ่งอายุอานามน่าจะเกินวัยเกษียณมาหลายสิบปีแล้ว คุณยายท่านหันมามองและยิ้มให้ผมโชว์ฟันสีดำ ด้วยเป็นบุรุษมารยาทดีงามผมจึงยิ้มกลับไปพอเป็นพิธีครับ เพราะในสมองและอารมณ์ของผมตอนนี้มีแต่เรื่องพี่ดินเต็มไปหมด
“เป็นพิเหรอ?”
เอาแล้วไงครับ ความหล่อของผมไปสะกิดต่อมสาวรุ่นคุณยายเข้าให้แล้วไงครับ เมื่อกี้มัวแต่คิดเรื่องพี่ดินจึงไม่ทันได้ฟังว่าคุณยายพูดว่าอะไร พิ พิ อะไรหว่า?? เอาเป็นว่าขอยิ้มหวานเข้าสู้แทนไปก่อนครับ
“เฮียนอยู่เสอ?”
ห ห๊ะ?? อะไรนะ อีกครั้งสิครับคุณยาย เฮียน? เงี่ยน!?? นี่ผมฟังผิดไปใช่มั๊ย? หน้าตาของผมออกจะแบ๊วใสซื่อนะครับ ผมหันซ้ายแลขวาเอามือถูหัวเข่าแบบร้อนๆ หนาวๆ กลัวใครจะมาได้ยิน
“เจ๊บโหโข่ยบ่?”
สมองรีบทิ้งเรื่องพี่ดินไปอย่างไวแล้วรีบตั้งใจฟังพร้อมผวนพยัญชนะไล่วรรยุกต์ในประโยคของคุณยาย โข่ย? โคย? K?? เหยดดดดดด K!!!
อุ้มน้องเปี๊ยกแล้วกระเด้งตัวลุกขึ้นอย่างอัตโนมัติเลยครับ ผมมองหน้าคุณยายใกล้ฝั่งอย่างฟาดฟันกันทางสายตาราวกับจอมยุทธ์ฟาดฟันกระบี่อยู่ครู่นึง จนในที่สุดคุณยายก็ส่ายหน้าป้อยๆ และถอนหายใจหนักๆ ออกมา
“หน้าตาคื๊อซวย คือผู้งาม บ่เป็นต๋า เป็นกึ๊ก เป็นเอ๋อเสีย”
โอเคครับมากล่าวหาถึงหน้าตาอันเป็นสิ่งที่ผมภาคภูมิใจว่าซวย แล้วยังมีเอ๋ออีก คนไข้ที่นั่งอยู่แถวนั้นหันมามองผมเป็นตาเดียว นี่ถ้าไม่ติดว่าเห็นแก่หน้าตาของคุณหมอเปรมนทีป์ผมคงได้ทะเลาะกับคนแก่ไปนานแล้วครับ ผมสูดหายในเข้าออกลึกๆ ส่งยิ้มให้คุณยายส่งท้ายก่อนจะเดินออกมา
“มีอะไรให้หมอช่วยมั๊ยคะ?”
“ไม่มีครับ”
“อ้าว หมอก็คิดว่ามาหาคุณหมอเปรมนทีป์ซะอีก”
หันขวับกลับไปทันทีครับ ตรงหน้าของผมคือผู้หญิงผิวขาวโอโม่ใส่แว่นหนาเตอะแบบเด็กเรียนทั่วไป อายุน่าจะรุ่นราวคราวเดียวกับพี่เปรม ใส่เสื้อกาวน์สีขาวสะอาดปักชื่อตรงหน้าอกว่าแพทย์หญิงวิริยา ผมหรี่ตาลงเล็กน้อยเพื่อวิเคราะห์คนตรงหน้า ผมแน่ใจว่าเราไม่เคยรู้จักกัน และพี่เปรมก็ยังไม่เคยแนะนำผมให้ใครรู้จัก ตลอดสามวันที่ผ่านมานอกจากช่างแอร์และคนขนเฟอร์นิเจอร์ผมไม่ได้เจอใครแปลกหน้าอีกเลย
“อย่ามองหมอแบบนั้นสิ หมอแค่เดาเอาน่ะ”
“เดา?”
“ก็เดาว่าน้องน่าจะต้องมาหาคุณหมอเปรมนทีป์แน่ๆ น่ารักขนาดนี้เป็นแฟนคุณหมอเปรมใช่มั๊ยล่ะ พี่มองปราดเดียวก็รู้แล้ว สายตาสาววายอย่างหมอมองอะไรแบบนี้ไม่เคยพลาด”
“หืม?” สาววาย?? นี่ความแมนของผมดูออกขนาดนั้นเลยเหรอครับ??
“ว่าไงคะ?”
“ขอบคุณมากนะครับ แต่ผมแค่ผ่านมาเฉยๆ ครับไม่ได้มีธุระอะไรกับคุณหมอเปรมนทีป์ ยังไงผมขอตัวก่อนนะครับ” ผมโน้มตัวลงเล็กน้อยเพื่อขอตัวครับ แล้วหันหลังเดินออกมาจากโรงพยาบาลทันที
จริงๆ แล้วคุณหมอวิริยาไม่ได้มีวี่แววของนางร้ายหรือการคุกคามใดๆ หรอกครับ ดูเป็นผู้หญิงที่เต็มได้ด้วยกัลยาณมิตรด้วยซ้ำ แต่เป็นผมเองนี่แหละที่จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว เป็นกังวลเรื่องพี่ดินแล้วยังมาหงุดหงิดกับคุณยายเมื่อครู่อีก ผมจ้ำเท้ากลับมาถึงบ้านพักอย่างไว จากนั้นก็ส่งข้อความหาพี่เปรมว่าเลิกงานแล้วให้กลับบ้านไวๆ
“หงิงงง” เด็กน้อยที่นอนผงกหัวน้อยๆ อยู่บนเตียงส่งเสียงด้วยความเป็นห่วงครับ
“น้องเปี๊ยกโตไวๆ นะ” ลูบหัวน้องชายตัวจ้อยที่ยังไม่ประสีประสา ฉีกยิ้มกว้างไปหนึ่งที ก่อนจะตัดสินใจโทรหาพี่ดิน เสียงรอสายดังอยู่ครู่หนึ่ง
‘สวัสดีครับ’ไม่ใช่พี่ดิน...
“เขื่อน?”
‘ครับ’ ถ้าหูไม่แว่ว ผมคิดว่าผมได้ยินเสียงหัวเราะในลำคอเบาๆ จากปลายสาย และมันก็ทำให้คิ้วของผมกระตุก
“พี่ดินอยู่ไหน?”
‘ทำงานสิ’“กวนประสาทนะมึง”
‘หึ’ผมวางสายแทบจะทันที จากนั้นก็เปลี่ยนเป็นโทรเข้าเบอร์โรงพยาบาลครับ ยังไงวันนี้ผมต้องคุยกับพี่ดินให้ได้ หลังจากสายถูกโอนไปโอนมาอยู่ครู่ใหญ่ในที่สุดเสียงที่ผมคุ้นเคยก็ทำให้ผมถอนหายใจออกมา
‘สวัสดีครับ นายแพทย์ภูฤทธิ์ พ..’“พี่ดิน ไอเอง” รีบแทรกก่อนที่คุณหมอท่านจะรายงานตัวยาวเป็นหางว่าวจบครับ
‘พบรัก? แล้วทำไมไม่โทรเข้ามือถือพี่ล่ะ??’“แล้วโทรศัพท์พี่ดินอยู่ไหนล่ะ”
‘ก็อยู่กับพี่นี่ไง ไม่เห็นมีเบอร์.. เออ.. มีโทรเข้าเมื่อสิบห้านาทีที่แล้วนี่หว่า’ผมเชื่อพี่ดินครับ และมันก็ทำให้ผมต้องกระตุกยิ้มเบาๆ
“สงสัยว่าเบอร์โทรของน้องชายคนนี้คงถูกใครบางคนตั้งโอนสายไว้มั้ง.. ใครกันนะที่ไม่อยากให้ไอคุยกับพี่ดิน.. ใจร้ายจังเลย..” ทำเสียงเศร้าไปในตอนท้ายเล็กน้อยครับ
‘พบรักเป็นน้องชายของพี่.. จะคุยเมื่อไหร่ก็ได้.. เพราะฉะนั้นไม่ต้องคิดมาก.. ไม่เกินสิบนาทีเดี๋ยวพี่จะโทรกลับ’พี่ดินวางสายไปด้วยเสียงที่หงุดหงิด แต่มันกลับทำให้ผมกระตุกรอยยิ้มมาดพระเอกตรงมุมปากอีกรอบ
.
.
.
.
.
.
.
TBC
ขอบคุณที่ยังไม่ทั้งกันไปไหนนคะ 
หมายเหตุ***
ชื่อ โรงพยาบาล ขอไม่ใช้ชื่อจริงของสถานที่นะคะ แค่เอามาอ้างให้ใกล้เคียงกันค่ะ จึงจำเป็นต้องเปลี่ยนชื่อ เพราะพื้นเรื่องใช้สถานที่นั้นค้าบป๋ม ส่วนคำแปลภาษาภูไท รินลืมใส่ให้ แต่ก็มีคนอ่านที่น่ารักแปลไว้ให้แล้ว กระทู้แรกหน้า 69 เลยค่ะ ขอบคุณมากๆนะคะ 
หัวข้อ: (◕‿◕✿Miracle of ⓛⓞⓥⓔ❀•ผมเรียกมันว่าปาฏิหาริย์แห่งรัก•❀-แจ้งข่าวPre-Order- P.81 (อ่าน 538857 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก