Miracle of LOVE ผมเรียกมันว่าปาฏิหาริย์แห่งรัก
-37-
“พี่เปรม..”
“อืม”
เสียงทุ้มครางตอบในลำคอ แต่ทว่าสายตากลับไม่หันมามองผมสักนิด อุตส่าห์อาบน้ำประแป้งจนตัวหอมฟุ้ง พยายามนอนเปลือยช่วงไหล่และถลกขากางเกงให้สูงสักแค่ไหนก็ไม่ได้ทำให้พี่เปรมหลุดความสนใจจากหนังสือเล่มหนาที่มีชื่อว่า Anatomy and physiology ได้เลย พี่เปรมจะต้องอ่านหนังสือแบบนี้ก่อนนอนเสมอ และผมเองก็ไม่เคยรบกวน แต่เพราะเรื่องพี่ดินทำให้ผมอึดอัดใจจนนอนไม่หลับ ผมมองคุณสามีที่นั่งพิงหลังอ่านหนังสือวิชาการราวกับว่ามันเป็นนิยายขายดีติดอันดับต้นๆ ของโลกด้วยความหงุดหงิดใจ
ผมพลิกตัวนอนหันหลังให้พี่เปรม มองเจ้าตัวน้อยที่นอนขดตัวอยู่ในตะกร้า ในสมองก็คิดหาวิธีสารพัดเพื่อจะมาดึงดูดความสนใจจากพี่เปรม จะให้อ่อยเป็นสาวน้อยช่างยั่วมันก็ไม่ใช่ตัวผม และนอกจากไอดอลสุดแมนจากแดนกิมจิอย่างจีดราก้อนแล้วอย่างอื่นผมก็ไม่เชี่ยวชาญเลยครับ ทุกวันนี้ก็ฟังแค่เพลงของบิ๊กแบง วินเนอร์ ไอค่อน ซุปเปอร์จูเนียร์ หรือว่าผมควรจะเลือกมาสักเพลง รัวเกาหลีให้พี่เปรมอึ้งกันสักยกดีกว่าครับ ว่าแล้วก็วอร์มเสียงเขย่าลูกคอสักหน่อยดีกว่า
อะแฮ่มๆ
น้องเปี๊ยกผงกหัวขึ้นมองผมแล้วทำตาโต ผมเลยยักคิ้วให้ไปหนึ่งที ก่อนจะเริ่มโซโล่แบบจริงจังครับ
“มีเวลาสักสองสามนาทีไหม.. ถ้าเธอไม่ยุ่งอะไร .. ขอฉันคุยด้วยสองสามคำ..
.. มีเรื่องค้างใจมากมายอยู่เป็นล้านคำ.. ย่อมาแล้วเหลือแค่สั้นๆ.. แค่ที่มันสำคัญจริงๆ”
เสียงหนังสือถูกพับปิดไปตั้งแต่ประโยคแรกแล้วครับ และไหนๆ ก็เริ่มแล้วขออีกหน่อยละกัน
“กรุณาฟะ...”
“ว่ามา..”
เสียงทุ้มดังขึ้นก่อนที่ผมจะได้รัวแร๊พแบบจีดราก้อน แม้จะขัดใจเล็กน้อย แต่ผมก็ไม่ปล่อยให้เสียเวลาครับ ผมรีบพลิกตัวกลับทันทีแบบไม่มีอ้อยอิ่ง พี่เปรมยังนั่งพิงหัวเตียงแบบเดิม แต่ดวงตาคู่คมจ้องมองมาที่ผมพร้อมกับรอยยิ้มจุดที่มุมปาก ผมจึงกระเถิบตัวลุกขึ้นนั่งข้างๆ พี่เปรม แล้วดึงมือใหญ่มากุมไว้
“พี่เปรมรู้เรื่องเด็กในบ้านพี่เปรมมาเป็นปลิงดูดพี่ชายไอแล้วใช่ปะ?” เข้าประเด็นเลยครับ
“ไม่รู้เรื่องปลิง แต่รู้เรื่องที่ไอ้เขื่อนไปอยู่กับพี่หมอ”
อยากจะเหวี่ยงตาใส่คำตอบที่โคตรจะกวนของพี่เปรม แต่ติดที่ว่าจมูกโด่งๆ กดจูบลงบนขมับอย่างอ่อนโยนนี่แหละครับ อารมณ์จึงเบาบางลง
“แล้วทำไมพี่เปรมไม่เห็นเคยเล่าให้ไอฟัง” หอมแก้มกลับไปเต็มฟอดครับ
“ก็ไม่รู้จะเล่าอะไร เพราะกูเองก็ไม่ได้รู้อะไรมาก”
“แล้วพี่เปรมรู้เรื่องนี้มาจากไหน?”
“ไอ้ปลื้ม”
“พี่ปลื้ม?”
“อืม”
ตอบอืม.. มาสั้นๆ แบบนี้พี่เปรมหมายถึงจบไร้ซึ่งคำอธิบายต่อครับ ดวงตาคู่คมเบนกลับไปหาหนังสือเล่มหนาอีกครั้ง ทำเอาผมอยากจะลุกขึ้นไปจับหนังสือเขวี้ยงออกไปนอกหน้าต่างโทษฐานที่บังอาจมาดึงความสนใจจากพี่หมอสุดที่รักไปจากผมได้ แต่เพราะมันทำแบบนั้นไม่ได้และก็ปล่อยให้จบแบบนี้ไม่ได้อีกเช่นกัน
“ไอรู้นะว่าพี่เปรมโทรไปคุยเรื่องนี้กับพี่ดินแล้ว” จากนั่งข้างๆ ผมขยับตัวขึ้นนั่งบนตักเลยครับ เอาให้มันรู้กันไปว่าหนังสือทฤษฎีเกี่ยวกับกายวิภาคศาสตร์และสรีรวิทยา จะสู้ภาคปฏิบัติอย่างพบรักไม่ได้
พี่เปรมกระตุกยิ้ม สองมือใหญ่ประคองสะโพกของผมเอาไว้
“กูแค่เป็นห่วงว่าน้องชายกูจะไปรบกวนพี่หมอ”
ได้ยินพี่เปรมเรียกไอ้เด็กนั่นว่าน้องชาย ทำเอาคิ้วผมกระตุกเลยครับ
“แล้วพี่ดินตอบว่าไง?”
“ไอ้เขื่อนมันป่วย.. พี่หมอก็ต้องรักษาคนป่วย”
ป่วย?? ป่วยเป็นอะไร เป็นเด็กสันดานเสียสิไม่ว่า แล้วพี่ดินเป็นกุมารแพทย์นะ ไอ้เด็กนั่นจะมาเป็นกุมารให้พี่ดินรักษาได้ยังไง อย่ามาแถครับคุณสามี
“แต่..”
“พอแล้ว..” พี่เปรมตัดบทของผมอย่างไร้เยื่อใยด้วยการใช้จมูกโด่งปัดปลายจมูกของผมเบาๆ
หัวใจอ่อนยวบ เกือบใจอ่อนยอมปิดคดีแล้วล่ะครับ แต่ถ้าเป็นแบบนั้นมันก็ยังค้างคาอยู่ในใจ ผมใช้สองมือประคองใบหน้าคมเอาไว้ให้ดวงตาของเราสบกันในระยะแค่คืบ ยังไงก็ขอพูดอีกสักนิดครับโดยใช้น้ำเสียงที่อ่อนโยนและเซ็กซี่ที่สุด
“ไอหวงและเป็นห่วงพี่ดินเพราะพี่ดินเป็นพี่ชายไอ และยังเป็นเหมือนพ่อคนที่สองของไอด้วย ไอจึงไม่อยากให้เด็กสันดานแย่แบบนั้นมาเกี่ยวข้องกับพี่ดิน” ยิ้มอ่อนตบท้าย แต่ทำไมคิ้วเข้มๆ ของพี่เปรมถึงได้ขมวดเป็นปมแบบนั้นล่ะครับ
พี่เปรมถอยกลับไปนั่งพิงหัวเตียงเหมือนเดิม อารมณ์อ้อยอิ่งเมื่อครู่กระเจิงหายไปไวยิ่งกว่าความเร็วแสง ดวงตาคู่คมจ้องผมนิ่งๆ พี่เปรมโหมดนี้ทำเอาผมอยากหดตัวหนีไปมุดอยู่ในตะกร้ากับน้องเปี๊ยกให้รู้แล้วรู้รอด มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย?? หรือว่าเพื่อกี้ผมพูดอะไรผิดเหรอครับ?? สมองอันเฉียบแหลมของผมประมวลผลการวิเคราะห์อย่างไว ก็ได้คำตอบเพียงว่าพี่เปรมคงจะหึงผมกับพี่ดินอย่างแน่นอน ผมอมยิ้มและหรี่ตามองใบหน้าคมที่เรียบนิ่ง โธ่.. พี่เปรมล่ะก็คิดมาก แต่ยังไม่ทันจะได้พูดอะไรออกไปพี่เปรมก็ตัดหน้าขึ้นมาซะก่อน
“มึงรู้จักนิสัยไอ้เขื่อนได้ยังไง?”
ป๊าดดดดดดดดดด ผมสบถกับตัวเองเสียงดังลั่นอยู่ในใจ จากที่อมยิ้มมั่นอกมั่นใจเมื่อครู่ตอนนี้ตกใจจนไปไม่เป็นเลยครับ ว่าแล้วก็เหลือบไปมองน้องเปี๊ยกสักนิด รายนั้นตกใจจนตาโปนแทบหลุดออกมาจากเบ้าแล้วกระเด้งบนพื้น และด้วยความยำเกรงในพ่อเปรมมาแต่ไหนแต่ไร น้องเปี๊ยกจึงมุดตัวกลับลงในตะกร้า ไม่แม้แต่จะรอให้ผมร้องเรียกด้วยซ้ำ ทิ้งพี่ชายที่น่ารักอย่างผมให้เผชิญชะตากรรมเพียงลำพัง T^T
“พบรัก กูถามมึงอยู่”
รู้แล้วๆ อย่ากดดันได้มั๊ยล่ะพี่เปรม กำลังคิดหาคำตอบอยู่เนี่ย
“พบรัก!!”
เหี้ย! จะตะคอกทำไมเนี่ย สถานการณ์พลิกผันเร็วจนผมตั้งตัวไม่ทัน จนสมองของผมฝ่อหมดแล้วครับ
“จะให้กูทวนคำถามมั๊ย?” กดเสียงซะต่ำจนผมแทบจะก้มลงไปกราบแทบตักเพื่อขอชีวิตเลยครับ
“อ.. ไอ.. ขอโทษ..” น้ำตาหยดแหมะลงบนแก้ม
ด้วยประสบการณ์ที่สั่งสมมาสอนให้รู้ว่าเมื่อเข้าตาจนกับคนในครอบครัวให้รีบเก็บความแมนทิ้งถังขยะไปก่อนครับ
“มึงจะขอโทษกูทำไม” ใบหน้าเรียบนิ่งตึงเครียดอย่างเห็นได้ชัด ผมจึงบีบน้ำตาลงอีกหยด
พี่เปรมสบถออกมา แล้วตามด้วยเสียงถอนหายใจหนักๆ จากนั้นก็ดึงผมไปกอดพร้อมลูบแผ่นหลังและจูบกระหม่อมเพื่อปลอบโยน เห็นมั๊ยล่ะครับ วิธีนี้ได้ผลจริงๆ
พี่เปรมผละอ้อมกอดแล้วเช็ดน้ำตาให้ผม ดวงตาของเราจดจ้องประสานกัน ไร้ซึ่งคำพูดใดๆ แต่ผมสามารถสัมผัสได้ถึงความห่วงใยนั้น และมันก็เป็นเหมือนแรงโน้มถ่วงที่ทำให้ริมฝีปากของผมถูกดึงดูดให้เข้าไปหาแบบอัตโนมัติ ร่างกายของเราสัมผัสกันแนบชิด ผมยกสองแขนโอบรอบคอของพี่เปรมไว้ ในขณะที่มือใหญ่ก็เคล้นคลึงสะโพกของผมไปด้วย และก่อนที่กิจกรรมจะเข้าสู่กระบวนการเรียนรู้อย่างสร้างสรรค์แบบเต็มตัว เสียงทุ้มแหบพร่าแต่ทว่าเน้นหนักทุกคำพูดก็กระซิบประโยคหนึ่งออกมา
“อย่าให้กูรู้ด้วยตัวเองว่าไอ้เขื่อนมันทำอะไรมึง..”
ทันทีที่ประโยคของพี่เปรมจบ ผมเสียววูบทั่วแผ่นหลัง เพราะผมรู้ดีว่าพี่เปรมรักผมมากพอที่จะสามารถฆ่าใครสักคนหนึ่งได้ ดูได้จากเมื่อครั้งผลจากการกระทำของไอ้โทมัส แต่ครั้งนี้แตกต่างกัน พี่เปรมทำให้ผมรู้สึกกลัวขึ้นมาจริงๆ ผมกอดแผ่นหลังของพี่เปรมไว้แน่น จูบซับบนขมับย้ำๆ หลายครั้ง
“มีพี่เปรมอยู่ตรงนี้แล้วจะมีใครกล้าทำอะไรไอได้ล่ะ..” ผมส่งยิ้มให้พี่เปรม แล้วแนบหน้าผากชนกัน สายตาของเราจ้องมองกัน ลมหายใจรินลดกันและกัน
ผมอยากจะพูดขอโทษพี่เปรมสักร้อยครั้งพันครั้งสำหรับเรื่องที่จำเป็นต้องปิดบังไว้ ผมไม่ได้กลัวถ้าหากพูดออกไปว่าผมเคยอยู่ในร่างน้องเปี๊ยกมาก่อนแล้วจะทำให้ใครต่อใครจะมองว่าผมบ้า แต่สิ่งที่ทำให้ผมต้องเก็บงำเรื่องนี้ไว้กับตัวไปจนวันสุดท้ายของชีวิตนั้นเป็นเพราะคำสัญญาที่มีให้ไว้กับพ่อและน้องเปี๊ยกต่างหาก
ริมฝีปากของผมแตะแผ่วเบาบนดวงตาคู่คมและสันจมูกโด่งของพี่เปรม ผมยิ้ม พี่เปรมยิ้ม และหลังจากนั้นเราทั้งคู่ก็ดำเนินไปตามครรลองของอารมณ์ ส่วนเรื่องพี่ดินผมขอพับเก็บไว้เป็นการบ้านให้ไปจัดการเมื่อถึงกรุงเทพครับ
.
.
.
.
และแล้ววันงานเลี้ยงต้อนรับ นายแพทย์เปรมนทีป์ อัศววิรุณฉาย ก็มาถึง ผมเองก็ไม่ได้ตื่นเต้นอะไรกับการที่จะต้องไปเปิดตัวในฐานะคนรักของพี่เปรมหรอกนะครับ ก็แค่ตื่นเช้าพาน้องเปี๊ยกออกไปวิ่งจ๊อกกิ้งให้เลือดสูบฉีด และพอพี่เปรมออกไปทำงานก็เอามะเขือเทศมาโปะหน้าบ้างไรบ้าง คืนนี้ผมจะได้ดูสดใสเปร่งปรั่งไงล่ะครับ
“มีใครอยู่มั๊ยคะ?..”
เสียงผู้หญิงมาร้องถามแว่วๆ อยู่หน้าประตูบ้าน น้องเปี๊ยกรีบกระเด้งตัวลุกขึ้นอย่างไวตามสันชาตญาณครับ
“บ้านคุณหมอเปรมนทีป์.. มีใครอยู่มั๊ยคะ?”
รอบนี้ผมคงจะนอนเพิ่มความหล่ออยู่นิ่งๆ ไม่ได้แล้วล่ะครับ ผมหยิบมะเขือเทศออกจากหน้าด้วยความหงุดหงิดใจ จะมีใครรู้บ้างว่าคนที่มาขัดจังหวะตอนที่คนกำลังจะเสริมความดูดีเนี่ยถือว่าเป็นบาปนะครับ
ผมเปิดประตูต้อนรับแขกที่ไม่ได้รับเชิญ แต่ต่อให้ในใจอยากจะก่นด่าแค่ไหนริมฝีปากของผมก็ทำได้แค่ระบายยิ้มอ่อนออกมาพร้อมกับสองมือยกพนมไหว้ให้กับแพทย์หญิงวิริยา ที่เจอกันเมื่อวันก่อน
“สวัสดีจ๊ะน้องพบรักคนน่ารักแฟนคุณหมอเปรมนทีป์สุดหล่อและเคะน้อยกลอยใจของพี่หมอคัท จำพี่หมอได้ใช่มั๊ย?”
ช่างเป็นคำทักทายที่ดูเป็นทางการมากซะจนผมไม่รู้ว่าควรจะยิ้มดีใจหรือร้องไห้ดีครับ และไอ้ที่บอกว่าเคะน้อยกลอยใจของพี่หมอคัทเนี่ยมันคืออะไรครับ?
“จำได้สิครับ” ผมพยักหน้ารับพร้อมรอยยิ้มหวาน
“พี่หมอชื่อวิริยา เรียกกว่าพี่หมอคัทก็ได้ พอดีพี่หมอเพิ่งออกเวรเดินผ่านบ้านพักเลยแวะมาทักทาย นี่น้องพบรักอยู่บ้านคนเดียวแบบนี้ทุกวันไม่เหงาเหรอ ไม่คิดจะออกไปเดินเล่น หรือเดินไปตลาดบ้างเหรอ?”
โอ้โห รัวเป็นแร๊พยิ่งกว่าซีแอลทูเอ็นนี่วันอีกครับ แล้วรอยยิ้มกับดวงตาที่อยู่ภายใต้แว่นตากรอบหนาก็ส่องประกายอันน่าขนลุกแปลกๆ
“อ่า ไม่ครับ” ผมไม่ชอบอากาศร้อน ขอหลบแดดอยู่ในบ้านและตากแอร์อยู่ในห้องนอนดีกว่าครับ
“ที่นี่ร้านเจ็ดสิบเอ็ด กับดอกบัวเร่งด่วนด้วยนะ ตรงหัวมุมตลาด เผื่อน้องพบรักอยากได้อะไร เดินออกจากโรงพยาบาลข้ามถนนแล้วเลี้ยวซ้าย เดินตรงไปเรื่อยๆ เจอวงเวียนเลี้ยวขวาก็ถึงแล้วค่ะ พี่หมอเดินประจำ”
“อ่อ.. ครับ ขอบคุณครับ” มีอะไรอีกมั๊ยครับ พอดีเวลาของผมมีไม่มาก ผมต้องเตรียมตัวและมีภาระหน้าที่ต้องจัดการอีกเยอะครับ และเหมือนว่ากระแสจิตของผมจะเดินทางไปถึงเธอ
“โอเค.. หมอไม่รบกวนแล้วนะ แค่ได้เห็นหน้าน้องพบรักวันละนิด พี่หมอก็ฟินแล้วค่ะ พักผ่อนต่อเถอะนะ คืนนี้พรุ่งนี้เจอกันนะ”
เธอยิ้มให้ผมก่อนจะเดินจากไปอย่างไวชนิดที่ผมไม่ทันจะได้ยกมือไหว้ลา ทิ้งเอาไว้เพียงรอยยิ้มที่ทำให้ผมรู้สึกร้อนๆ หนาวๆ พิลึก กับคำศัพท์ของสาววายซึ่งผมไม่ค่อยจะเข้าใจในความหมายสักเท่าไหร่ เอาเป็นว่าปล่อยให้มันผ่านไปละกันครับ
ผมกลับเข้ามาในบ้าน มองนาฬิกาบอกเวลาสิบโมงครึ่ง พี่เปรมบอกว่าวันนี้จะกลับมาทานมื้อเที่ยงด้วย ผมจึงเดินเข้าครัวไปเปิดตู้เย็นคิดเมนูไปด้วย ซึ่งในตู้เย็นตอนนี้มีแค่ไข่ เต้าหู้ และเบคอนครับ ผมปิดตู้เย็นมองไปรอบครัวเจอวุ้นเส้นอยู่หนึ่งห่อ เห็นแล้วก็คิดอยากจะกินกุ้งอบวุ้นเส้นขึ้นมาครับ แต่ดูจากส่วนผสมที่มีอยู่แล้วไม่ครบแน่ๆ เอาไงดีเนี่ย ถ้าออกไปร้าน
‘ร้านเจ็ดสิบเอ็ด’ หรือ
‘ดอกบัวเร่งด่วน’ เพื่อซื้อของคงไม่เป็นไรหรอกมั้ง พี่หมอคัทบอกว่าอยู่ไม่ไกลนี่นา รีบไปแล้วจะได้รีบกลับมาทำกับข้าวทันพี่เปรมกลับมาตอนเที่ยงพอดี
“ไปเที่ยวกันมั๊ยน้องเปี๊ยก?”
“หงิ๊งงง” เจ้าตัวน้อยสนับสนุนเต็มที่ไม่เคยมีห้ามครับ
เมื่อมีกองหนุน ผมก็ไม่รอช้าครับ กลัวว่าเดี๋ยวจะกลับมาไม่ทันพี่เปรม สะพายกระเป๋าผ้าข้างซ้าย และกระเป๋าใส่น้องเปี๊ยกข้างขวา สวมหมวกกันแดดสักหน่อย ผมเดินเลาะสนามกีฬาและอาคารของโรงพยาบาล เมื่อถึงหน้าโรงพยาบาลก็ข้ามถนน เลี้ยวขวา เดินตามที่คุณหมอวิริยาบอกนั่นแหละครับ แต่ผ่านสถานีตำรวจก็แล้ว ที่ว่าการอำเภอก็แล้ว เกือบจะหนึ่งกิโลเต็มๆ เหงื่อไหลโชกเต็มแผ่นหลังผมก็ยังไม่ถึงวงเวียนสักที สงสารก็แต่น้องเปี๊ยกครับ อยู่ในกระเป๋าที่โยกไปโยกมาจนเมาสลบยาวหลับไปแล้วครับ ผมยังคงเดินไปเรื่อยๆ จนเกือบครบสองกิโลนั่นแหละครับถึงจะได้เห็นวงเวียนอยู่กลางถนน เมื่อถึงวงเวียนก็ถึงตลาด เลี้ยวขวาอย่างว่องไวเห็นป้ายเขียวๆ ก็พุ่งเข้าไปตากแอร์เย็นๆ ทันทีครับ
เลือกซื้อของในเจ็ดสิบเอ็ดแค่ไม่กี่อย่าง ที่เหลือจะเน้นหนักไปทางของสดและเครื่องปรุงที่ใช้ในครัวซึ่งร้านดอกบัวเร่งด่วนที่นี่มีของสดเยอะพอสมควรครับ ซื้อจนเต็มถุงผ้าใบใหญ่ ผมเดินกลับออกมาอย่างเสียดายแอร์เย็น และพอคิดถึงระยะทางกับแดดตอนเที่ยงที่ร้อนเปรี้ยงๆ เท่านั้นเหงื่อก็ซึมขึ้นมาทันที หันซ้ายแลขวาหาพี่วินแมงกาไซด์เท่ห์ๆ สักคันก็ไม่เจอ รถสองแถวก็ไม่เห็นสักคัน จะเจอก็แต่รถเข็นผลไม้ของคุณป้าท่าทางใจดีคนหนึ่งเท่านั้น และผมก็รู้สึกเปรี้ยวปากขึ้นมาทันทีครับ จนแล้วจนรอดก็ได้มะม่วงกับกะปิหวานมาในราคายี่สิบบาทแต่ขนาดและปริมาณแตกต่างจากในกรุงเทพมาถุงใหญ่
หน้าร้านดอกบัวเร่งด่วนมีเก้าอี้ม้าหินเก่าๆ วางอยู่ ผมจึงยึดเป็นที่พักเหนื่อย เปิดประเป๋าให้น้องเปี๊ยกได้หายใจหายคอ เจ้าตัวน้อยปรือตาขึ้นมองผมอย่างน่าสงสาร ผมลูบหัวกล่อมเบาๆ น้องเปี๊ยกก็หลับไปอีกรอบ ผมจึงได้จัดการหยิบมะม่วงมาจิ้มกะปิหวานสักทีครับ มะม่วงเปรี้ยวๆ ตัดกับรสชาติเค็มๆ หวานๆ ของกะปิบอกได้คำเดียวว่ามันสุดยอดมาก ชิ้นเดียวไม่พอ กินไปพร้อมกับนั่งมองรถที่วิ่งผ่านไปผ่านมาและมองวิถีชีวิตของคนท้องถิ่นที่นี่ไปด้วยเพลินเลยครับ ว่าแต่รถคันหรูที่มาจอดตรงหน้าผมนี่ทำไมมันคุ้นๆ แบบนี้ล่ะครับ ผมกัดมะม่วงที่เยิ้มฉ่ำไปด้วยกะปิเข้าปากพลางมองบานประตูรถที่เปิดออก และวินาทีนั้นผมก็รู้สึกหน้ามืดคล้ายจะเป็นลม
“พ.. พี่เปรม..” มาโผล่ที่นี่ได้ยังไง แล้วทำไมถึงต้องทำหน้าเหมือนโจรป่าจะฉุดพระเอกขนาดนั้น ไม่รู้บ้างรึไงว่ากำลังทำให้พระเอกกลัวจนเยี่ยวแทบราดแล้วครับ
“ก.. กินมะม่วงมั๊ย?” ส่งมะม่วงชิ้นที่กินค้างไว้ส่งให้ผู้ชายสูงหล่อที่เต็มไปด้วยรังสีอึมครึมตรงหน้า
ไร้ซึ่งคำตอบ และไร้ซึ่งความปราณี.. อินโทรเพลงจำเลยรักลอยมาประกอบสถานการณ์
“อ.. อร่อยนะ?” พยายามฉีกยิ้มและแถสุดฤทธิ์ครับ แม้จะรู้ว่าไม่มีประโยชน์ก็ตาม
ยังคงมีแต่ความเงียบปกคลุม พี่เปรมจ้องผมเขม็ง และมันก็ทำให้ผมไม่กล้าแม้แต่จะหายใจแรงๆ ความอึดอัดที่มีแค่ไม่กี่วินาทีก็ยาวนานราวสิบนาที แต่แล้วจู่ๆ มือใหญ่ก็คว้าถุงผ้าและกระเป๋าใส่น้องเปี๊ยกขึ้นรถไป ผมที่มือหนึ่งถือชิ้นมะม่วง อีกมือถือถุงกะปิก็ได้แต่ทำหน้าเอ๋อ มองสี่ล้อของรถออดี้ออกตัวไปแบบต่อหน้าต่อตา ในขณะที่ผมยังนั่งอยู่ที่เดิม
พี่เปรมทิ้งไอ..
“ฮึก..”
พี่เปรมทิ้งไอ..“ฮึก.. ฮือออ”
บ่อน้ำตาแตกโดยไม่ต้องบีบเค้นเหมือนเมื่อคืนเลยครับ ผมปล่อยโฮเป่าปี่ชนิดที่สะกดคำว่าอายไม่เป็น ในสมองมีเพียงประโยคเดียวที่วิ่งวนไปมา ผมถูกทิ้ง พี่เปรมทิ้งผม เจ็บแน่นไปทั้งอก จุกจนแทบกระอัก แรงยิ่งกว่าโดนสายฟ้าฟาด ผมทำอะไรไม่ถูก แม้แต่จะขยับตัวก็ยังทำไม่ได้
“ฮื๊อออ.. ฮึก.. ฮื๊ออออ”
ร้องไห้จนหายใจไม่ทันครับ คนแถวๆ นั้นก็มามุงดูกันยกใหญ่ ถามไถ่ด้วยความเป็นห่วงมากมาย แต่ไม่ได้อยู่ในความสนใจของผมสักนิดครับ โลกนี้หยุดการเคลื่อนไหวไปตั้งแต่พี่เปรมทิ้งผมไปแล้วล่ะครับ แล้วผมต้องทำยังไงดี มันเสียใจ มันเจ็บที่หัวใจ มันเจ็บอยู่ข้างใน
“พบรัก!”
เสียงใครสักคนเรียกชื่อผม แต่หูมันอื้อๆ อึงๆ ผมคงจะหูฝาดไปเองครับ
“ไปขึ้นรถ”
อะไร ใครจะไปขึ้นรถ รถไม่มีแล้ว รถไปแล้ว ไปพร้อมกับน้องเปี๊ยก ผมถูกทิ้ง พี่เปรมทิ้งผมไปแล้ว และขณะที่กำลังแหกปากร้องห่มร้องไห้อยู่นั้น จู่ๆ ร่างของผมก็เหมือนจะลอยหวือ มันเร็วมากบวกกับร่างกายและสมองของผมเหมือนหยุดทำงานไปชั่วขณะ จะมีก็แค่น้ำตาที่ไหลเหมือนก๊อกแตกกับหัวใจที่แหลกเพราะโดนทิ้ง
ผมยังคงอยู่ในความเศร้าโศกเสียใจ ไม่คิดสนใจสิ่งรอบข้าง เสียง
‘หงิ๊งๆ’ หรือเสียงทุ้มของใครสักคนที่เรียกชื่อผมอยู่หลายครั้งผมก็ไม่สนทั้งนั้น
“พบรัก ได้ยินที่กูพูดบ้างมั๊ยเนี่ย?”
คนเพิ่งโดนทิ้งไม่รู้รึไง หัวใจของผมกำลังเจ็บ ใครไม่เคยโดนทิ้งคงไม่เข้าใจ แล้วจะให้ได้ยินอะไรอีกเล่า
มือใหญ่ของคนคนหนึ่งปาดเช็ดน้ำมูกน้ำตาให้ผม ทั้งที่อยากจะปัดป้อง แต่เพราะมือของผมข้างหนึ่งก็ยังถือมะม่วงที่กินค้างอยู่ ส่วนอีกข้างก็ถือกะปิหวาน จึงไม่ว่างมาป้องกันตัว ผมสั่งน้ำมูกแรงๆ ไปหนึ่งทีเพราะร้องไห้หนักมากติดต่อมาเกือบสิบนาที
“มองหน้ากู”
ใบหน้าของผมโดนล็อคให้สายตาอยู่ในระดับเดียวกับดวงตาคู่คม คิ้วเข้มๆ จมูกโด่งเป็นสัน เมื่ออุปกรณ์เครื่องหน้าอันแสนจะเพอร์เฟคอยู่รวมกันจึงได้ออกมาเป็นพี่เปรม?
“พ.. ฮึก.. พี่เปรม.. ฮึก..”
ผมพยายามกระพริบตาปริบๆ รัวๆ เพื่อไล่น้ำตา จากนั้นก็ใช้หลังมือข้างที่ถือมะม่วงไว้มาปาดเช็ดน้ำมูกที่ยืดลงมาเกือบจะเข้าปากอยู่รอมร่อออก แล้วก็หยุดสายตามองคนตรงหน้านิ่งๆ พี่เปรมจริงๆ ด้วยครับ ไม่ผิดแน่นอน ผมนอนกอดอยู่ทุกคืนผมจำกลิ่นได้
“พี่เปรมทิ้งไอ.. ฮึก” บ่อน้ำตาตื้นขึ้นมาอีกรอบครับ
“ใครทิ้งมึง?”
ยังจะมาถาม ก็เมื่อกี้ใครล่ะที่ทิ้งผมไปน่ะ
“กูจะทิ้งมึงทำหอกอะไร ตรงนั้นมันที่ห้ามจอด กูแค่ขยับไปจอดตรงหน้าตลาดเท่านั้นเอง”
ไม่จริง ผมไม่เชื่อ พี่เปรมโกหก ฮื๊ออออ แหกปากอีกรอบแมร่มเลย โหดร้าย ทำร้ายจิตใจดวงน้อยๆ ของผมได้ลงคอ แล้วยังมาบอกว่าแค่ขยับรถ ใครจะเชื่อขยับรถไปหน้าตลาดอะไรกันถึงได้หายไปตั้งสามสี่นาที
เสียงถอนหายใจหนักๆ ดังขึ้น พี่เปรมดึงผมออกจากรถแล้วกอดไว้ด้วยสองแขนแกร่ง ริมฝีปากอุ่นๆ ประทับลงบนกระหม่อมของผมซ้ำๆ หลายครั้ง
“กูขอโทษ.. นิ่งซะ”
น่าแปลกนะครับ แค่อ้อมกอด แค่สัมผัส และแค่คำพูด ที่ดูเหมือนจะธรรมดาทั่วไป แต่มันกลับทำให้ก๊อกน้ำตาของผมหยุดทำงานแบบอัตโนมัติ ร่างกายและหัวใจอ่อนยวบไปหมด เอาเป็นว่าไอ้ที่ร้องไห้แทบเป็นแทบตาย และเจ็บปวดโอดครวญแทบขาดใจเมื่อก่อนหน้าถือว่าเป็นโมฆะแล้วกันนะครับ แต่ยังไงไหนๆ ก็ไหนๆ แล้วครับขอปาดน้ำมูกกับเสื้อพี่เปรมสักหน่อยละกัน
คดีความจบลงแบบง่ายดายชนิดที่ทนายยังยกมือกุมขมับ มันเป็นธรรมดาของคนรักกันครับ และถ้าจะให้พูดจากใจจริง ผมเชื่อใจพี่เปรมและรู้ว่าพี่เปรมไม่มีวันทิ้งผมหรอก เพียงแต่ในตอนนั้นพี่เปรมดูน่ากลัวมากและผมก็วิตกจริตมากไปเท่านั้นเองครับ และสรุปมื้อเที่ยงในวันนี้พี่เปรมก็เป็นคนเข้าครัวลงมือทำเองอีกเช่นเคย และก็เลยพักเที่ยงมาหลายสิบนาที ดังนั้นเมนูกุ้งอบวุ้นเส้นของผมคงต้องเลื่อนออกไปก่อน ผมนั่งกินมะม่วงจิ้มกะปิหวานรอพี่เปรมทำข้าวผัดกุ้งจานด่วนให้ทาน ไม่นานเกินรอครับ ข้าวผัดหอมๆ น่าตาน่ากินก็มาเสิร์ฟตรงหน้า ผมรีบวางมะม่วงแล้วเปลี่ยนมาจับช้อนในทันที ส่วนน้องเปี๊ยกกินนมหมดไปสองขวดด้วยความหิวตั้งแต่เข้าบ้านมาแล้วล่ะครับ พักนี้น้องเปี๊ยกกินจุมาก ตดบ่อยด้วย กลิ่นตัวก็ค่อนข้างแรงขึ้น หรือมันอาจจะเป็นเพราะอยู่ในวัยของเด็กกำลังโต เอาไว้กลับไปกรุงเทพฯ เมื่อไหร่ผมจะพาน้องเปี๊ยกไปหาสัตว์แพทย์แบบจริงจังสักทีครับ
“กินของแบบนั้นตอนท้องว่างเดี๋ยวก็ได้ขี้แตกหรอก”
พี่เปรมหมายถึงมะม่วงกะปิของผมครับ แต่แหม.. มาพูดเอาตอนที่ผมกำลังจะตักข้าวผัดหอมๆ เข้าปากพอดี.. อืม บางทีพี่เปรมก็สตรองเกินไปแล้วนะครับ
ผมหรี่ตามองพี่เปรมแล้วยู่ปากส่งให้ไปทีหนึ่ง จากนั้นก็จัดการกับข้าวตรงหน้าอย่างอร่อย ข้าวจานของผมเยอะกว่าของพี่เปรมอย่างเห็นได้ชัด แต่ไม่ต้องกังวลครับ ผมไม่เคยกินของแบบทิ้งขว้างแค่นี้ไม่สะเทือนกระเพาะของผมด้วยซ้ำ
เรากินกันเงียบๆ มีเสียงน้องเปี๊ยกที่กำลังเล่นกับน้องเน่าเป็นฉากหลัง จนข้าวของเราทั้งคู่หมดจาน และด้วยความเป็นคนสำนึกในบุญคุณของอาหารมื้อนี้ผมจึงรีบแย่งหน้าที่ล้างจาน ซึ่งขณะที่ผมกำลังทำหน้าที่อันทรงเกียรติอยู่นั้น พี่เปรมก็ถอนหายใจออกมาดังๆ อีกรอบจนผมต้องหันไปมอง
“เคยบอกแล้วใช่มั๊ยเวลาไปไหนมาไหนก็ให้บอกกันก่อน แล้วโทรศัพท์มีไว้บูชารึไง ถึงไม่พกไปด้วย หวังว่ากูคงไม่ต้องพูดเรื่องนี้กับมึงเป็นรอบที่สามนะ”
นานทีปีหนพี่เปรมจะร่ายยาวแบบนี้สักที และทุกครั้งงานก็เข้าผมตลอด ไปๆ มาๆ เรื่องทั้งหมดเกิดจากความผิดของผมเหรอครับ จริงดิ?! ไม่เคยรู้ตัวมาก่อน แล้วทำไมผมถึงรู้สึกว่าหน้ามันชาๆ เหมือนโดนใครตบมาฉาดใหญ่แบบนี้ล่ะครับ ผมกระพริบตาถี่ๆ แล้วตามด้วยการฉีกยิ้มให้พี่เปรมแบบที่คิดว่าเป็นรอยยิ้มที่หวานหยดที่สุด จากนั้นก็รีบหลบสายตาทำเป็นตั้งอกตั้งใจล้างจาน จำไว้นะครับถ้าใครรื้อฟื้นเรื่องนี้ขึ้นมาอีกผมจะงอนไปยันลูกบวชเลยคอยดู!
.
.
.
.
งานเลี้ยงตอนรับนายแพทย์ใหม่ของโรงพยาบาลเต่าเงย ไม่ได้ใหญ่โตอะไรหรอกครับ จัดง่ายๆ ในห้องประชุมของโรงพยาบาลเหมือนเป็นงานเลี้ยงให้บุคลากรของโรงพยาบาลทั้งหมดมาเจอกันซะมากกว่า พี่เปรมไปรับผมกับน้องเปี๊ยกที่บ้านพักตอนหกโมงเย็น และผมขอย้ำอีกครั้งนะครับว่าผมไม่ได้ตื่นเต้น แค่หัวใจมันเต้นตุบตับหนักๆ เท่านั้นเองครับ และที่โหดร้ายที่สุดสำหรับคนหล่อหน้าตาดีแบบผมก็คืออาการตาบวมช้ำนี่ ทั้งที่ตลอดช่วงบ่ายผมจะจะพยายามเอาทั้งแตงกวาและช้อนแช่เย็นมาวางรอบดวงตามันก็ไม่ได้ช่วยอะไรเลย ดูเหมือนจะยิ่งบวมช้ำหนักกว่าเดิมด้วยซ้ำ ทำไมเวลาออกงานกับพี่เปรมทีไรผมต้องอยู่ในสภาพแย่กว่าพี่เปรมตลอดเลยนะ T^T
ภายในห้องประชุมมีผู้ร่วมงานหลายสิบชีวิตประจำอยู่แล้วครับ การจัดงานเป็นแบบท้องถิ่น มีโต๊ะเตี้ยๆ แบบนั่งพื้นวางเรียงรายและเวทีขนาดย่อม แค่โผล่เข้าไปพี่หมอคัทก็กวักมืออย่างไวประหนึ่งว่าสนิทสนมกันมานานนับสิบปี แต่มันก็ดีนะครับเพราะผมจึงผ่อนคลายไปได้เยอะ
พี่เปรมพาผมไปแนะนำผมกับท่านผู้อำนวยการและแพทย์ว่าเป็น ‘คนรัก’ ยิ่งตอนที่พี่เปรมถูกเชิญขึ้นไปบนเวทีเพื่อแนะนำตัวอย่างเป็นทางการ ตอนที่พิธีกรถามคำถามแทนสาวๆ ว่าหัวใจยังว่างรึเปล่า พี่เปรมก็ทำแค่มองมาทางผม พร้อมยิ้มน้อยๆ แล้วพูดว่า
“ผมมีคนรักแล้วครับ” ชัดเจนทุกคำพูด
ถ้าถามผมว่าเขินมั๊ย? ผมก็ตอบได้ทันทีว่าเขินมาก..
ปฏิกิริยาของคนในงานไม่ได้ดูแตกตื่นหรือมีท่าทางแปลกๆ กับความรักของเรา อาจจะมีหันหน้ามามองแล้วส่งยิ้มให้แต่เป็นยิ้มแบบจริงใจนะครับ และก็คงจะมีแค่พี่หมอคัทเท่านั้นที่นั่งทำตาเชื่อมปริ่มประหนึ่งว่ากำลังมีความสุขแบบสุดๆ ตามประสาสาววาย มันทำให้ผมรู้สึกโล่งอกเหมือนยกภูเขาออกจากอกยังไงก็ไม่รู้ มันเรียบง่าย และให้บรรยากาศอบอุ่นดีครับ
ตอนทานอาหารพี่เปรมนั่งโต๊ะกับท่าน ผอ. และผู้หลักผู้ใหญ่ ผมแยกมานั่งโต๊ะใกล้ๆ กันกับพี่หมอคัทและหมอคนอื่นๆ ทุกคนเป็นกันเองมากครับ และทุกคนก็ไม่ใช่คนในพื้นที่ แต่มาประจำอยู่ที่นี่นานพอควร จึงสามารถแนะนำผมได้หลายๆ อย่าง เช่น ถาดอาหารที่วางบนโต๊ะเรียกว่าพาข้าว การทานอาหารก็เน้นข้าวเหนียวเป็นหลัก และอาหารแบบแปลกๆ สำหรับผมก็มีเยอะ ผมจำชื่อไม่ค่อยได้ เอาเป็นว่าผมเลือกกินเฉพาะที่คิดว่าผมกินได้เท่านั้นครับ ก็มีแกงเห็ดเผาะ ต้มไก่บ้าน ซุปหน่อไม้ ที่แน่ๆ จานเด็ดที่ผมชอบสุดคงไม่พ้นส้มตำลาวครับ ตำมาแบบไม่เผ็ดมาก จกกับข้าวเหนียวร้อนๆ ทำเอาผมคิดถึงไอ้ดีนขึ้นมาทีเดียว อย่ามองว่าผู้ชายจกปลาร้าไม่เป็นนะ ผมกับไอ้ดีนถือว่าตัวพ่อเลยล่ะครับ สำหรับน้องเปี๊ยกตอนแรกดูจะตื่นคนเล็กน้อยแต่พอเห็นอาหารเท่านั้นแหละน้ำลายหยดแหมะเลยล่ะครับ
“อย่ากินเยอะ” พี่เปรมกระซิบบอกผมตอนที่ผมกำลังอร่อยเต็มที่กับอาหารรสจัด
ผมมองพี่เปรมแบบงงๆ ไม่ค่อยเข้าใจในความหมายเท่าไหร่ ในเมื่ออาหารแซ่บลืมความแมนขนาดนี้ทำไมถึงกินเยอะไม่ได้ ผมก็ไม่ได้กินตะกรุมตะกรามนะ ออกจะเรียบร้อยด้วยซ้ำ ผมกินไปก็มองสายตาดุๆ ของพี่เปรมไปด้วย
จนเมื่อกลับมาถึงบ้านพักและในคืนนั้นผมก็ไม่ได้หลับไม่ได้นอนเพราะท้องเสียทั้งคืนนั่นแหละครับผมถึงได้เข้าใจในสิ่งที่พี่เปรมบอก หนักๆ เข้ามีอ๊วกด้วย ไม่มีแรงแม้กระทั่งจะกระดิกนิ้ว จนพี่เปรมต้องให้ผมขี่หลังมานอนให้น้ำเกลือที่โรงพยาบาลด้วยอาการของ
‘อาหารเป็นพิษ’ รู้สึกว่าวันนี้มันเป็นวันสตรองของผมจริงๆ ครับ..
.
.
.
.
.
TBC..
สวัสดีคะ 
2-3 ตอนที่ผ่านมา รินมาลงนิยายแบบเร่งรีบมาก มีความผิดพลาดเยอะ รู้สึกผิดต่อคนมากค่ะ 
ยังไงก็ขอโทษไว้ ณ ที่นี้ด้วยนะคะ 
หัวข้อ: (◕‿◕✿Miracle of ⓛⓞⓥⓔ❀•ผมเรียกมันว่าปาฏิหาริย์แห่งรัก•❀-แจ้งข่าวPre-Order- P.81 (อ่าน 538764 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก