Miracle of LOVE ผมเรียกมันว่าปาฏิหาริย์แห่งรัก
-38-
เสียงคุ้นเคยที่ดังแว่วๆ อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลทำให้ผมรู้สึกตัว แต่ด้วยร่างกายที่โคตรจะอ่อนเปรี้ยเพลียแรงแค่หายใจแรงๆ ก็ยังรู้สึกเหนื่อย ในหัวก็ปวดหนึบหนับมึนไปหมด ผมจึงทำให้ผมแค่นอนนิ่งๆ มองเสาน้ำเกลือพร้อมกระดิกหูฟังบทสนทนาระหว่างคุณหมอและคนไข้ไปด้วย
“คุณตาเคยมีประวัติเป็นโรคเบาหวาน และไม่ได้ตรวจน้ำตาลในเลือดมานานพอสมควร ยังไงเดี๋ยวหมอจะต้องนัดคุณยายให้มาตรวจน้ำตาลในเลือดอีกครั้งนะครับ”
น้ำเสียงทุ้มนุ่มของคุณหมอชวนเคลิ้มมากครับ ได้ยินแค่เสียงก็จินตนาการได้เลยว่าหน้าตาต้องอภิมหาหล่อสะท้านทรวงอย่างแน่นอน
“เหี้ยนานแล้วคุณหมอ” สำเนียงท้องถิ่นดังแจ้วฉะฉานทำเอาผมสตั๊นไปสามวินาที
ว่าแต่คุณหมอกำลังทำหน้าแบบไหนอยู่นะ อยากรู้แต่ก็กลัวจะเสียฟอร์มครับ ขอนอนนิ่งๆ ไปอีกสักแป๊ปละกัน
“เหี้ย แปลว่า หาย ค่ะคุณหมอ คุณตาเค้าหมายความว่าโรคเบาหวานหายนานแล้วค่ะ”
เสียงหวานๆ ของใครอีกคนที่ผมเดาว่าน่าจะเป็นคุณพยาบาลอธิบายขึ้นมา ผมจึงถึงบางอ้อครับและคิดว่าคุณหมอก็คงจะเป็นเหมือนกัน
หลังจากนั้นคุณหมอก็สนทนาปัญหาอาการป่วยกับคนไข้กันต่อ ผมจึงตัดสินใจค่อยๆ ขยับตัวพลิกนอนหงาย แล้วเหลือบมองไปทางต้นเสียงนิดนึง สำรวจรวบๆ ดูแว่บเดียวก็รู้ได้ทันทีครับว่าเป็นห้องผู้ป่วยรวม แต่มีเฉพาะผู้ชายนะครับ มีทั้งหมดเจ็ดเตียงแต่ผู้ป่วยมีแค่สามคน และเตียงของผมก็เป็นเตียงสุดท้าย แยกออกมาโดดเดียวอยู่ริมสุด นั่นหมายความว่าเมื่อตรวจคุณตาเสร็จก็จะถึงคิวของผมครับ
คุณพยาบาลแยกเดินมาที่ผมด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะขออนุญาตวัดความดันและวัดไข้ หลังจากนั้นไม่นานคุณหมอก็เดินตามมา คุณหมอเป็นผู้ชายร่างสูงสมส่วน ใบหน้าหล่อเหลาคมคายไร้ที่ติ เมื่ออยู่ในชุดกาวน์สีขาวสะอาดยิ่งทำให้ดูอ่อนโยนมากยิ่งขึ้น ราวกับเป็นใครที่ผมไม่เคยรู้จักมาก่อน
คุณหมอหยุดยืนที่ข้างเตียงของผมคนละฝั่งกับคุณพยาบาล ใบหน้าคมก้มลงอ่านแผ่นกระดาษที่อยู่กระดานขนาดเอสี่ในมือ คุณพยาบาลบอกตัวเลขผลความดันและจากปรอทวัดไข้ คุณหมอก็จดลงบนแผ่นกระดาน จากนั้นจึงเงยหน้าขึ้นมองมาที่ผม เราสบตากันนิ่งๆ คุณหมอส่งยิ้มบางๆ อ่อนโยนมาให้ผม ชนิดที่ว่าใครเห็นเป็นต้องหลอมละลาย
“ความดันปกติ แต่ยังมีไข้อ่อนๆ อยู่ เพราะฉะนั้นตอนนี้คนไข้จะยังรู้เพลียอยู่นะครับ ต้องรอให้น้ำเกลือหมดถุงแล้วจะดีขึ้น”
สายตาและรอยยิ้มของคุณหมอยังคงประดับไว้เช่นเดิม
“หมออยากให้คนไข้ระวังเรื่องการเลือกรับประทานอาหาร เพราะอาหารบางอย่างถูกเก็บไว้นาน ถูกเก็บไว้ในอุณหภูมิที่ไม่เหมาะสม หรืออาหารที่เราไม่แน่ใจในความสะอาด ถ้าเป็นไปได้ควรจะหลีกเลี่ยงนะครับ”
ผมยังคงนอนฟังนิ่งๆ ไม่ได้ตอบหรือพูดอะไรออกไป ทำเพียงอ่านชื่อบนหน้าอกของคุณหมอซ้ำไปซ้ำมา
“ช่วงนี้ให้ทานอาหารอ่อนๆ ประเภทโจ๊กหรือข้าวต้มไปก่อนนะครับ และก็อย่าลืมทานยาหลังอาหารตามที่หมอจัดให้ด้วยจะได้หายไวๆ”
จบประโยคของคุณหมอ ผมก็ขยับพลิกตัวหันหลัง ดึงผ้าห่มขึ้นมาปิดหน้าอก แล้วมองหน้าคุณพยาบาลที่ส่งยิ้มเจื่อนๆ มาให้ผม
“คุณพยาบาลครับ”
“ค่ะ?”
“คุณพยาบาลเห็นน้องชายผมบ้างมั๊ยครับ ชื่อน้องเปี๊ยก ตัวเล็ก กลม ป้อม ตาโต หน้าย่นเหมือนเครียดตลอดเวลา อายุประมาณสองถึงสามสัปดาห์”
คุณพยาบาลร้อง
‘อ้อ’ จากนั้นก็เบนสายตาไปทางคุณหมอ แต่ดูเหมือนว่าคุณหมอจะไม่ได้สนใจครับ เพราะผมเห็นเงาแว่บๆ ทางหางตาเดินออกไปอีกทาง คุณพยาบาลจึงแสดงอาการลำบากใจออกมาทางสีหน้าอย่างเห็นได้ชัดเจนจนผมต้องยิ้มออกมา
“ไม่เป็นไรครับ ขอบคุณนะครับ” ผมส่งยิ้มให้คุณพยาบาลคนสวย แล้วปล่อยอารมณ์และความรู้สึกที่แสนงี่เง่าของตัวเองทิ้งไว้เบื้องหลังเปลือกตา
.
.
.
.
ผมได้รับอนุญาตให้กลับบ้านได้ในตอนบ่ายหลังจากน้ำเกลือหมดถุงและได้หลับไปแบบมาราธอน คนที่เข็นรถเข็นส่งผมถึงเตียงนอนก็เป็นคุณหมอนั่นแหละครับ แถมยังใจดีทำข้าวต้มร้อนๆ อร่อยๆ ให้ผมกินอีกถ้วยใหญ่ และด้วยความมีน้ำใจผมจึงยอมอ้าปากพูดว่า
‘ขอบคุณ’ ก่อนจะปล่อยให้คุณหมอกลับไปทำงานเพื่อมวลชนครับ
และในคืนนั้น ณ บนเตียง..
กลิ่นตัวเย็นๆ ของพี่เปรมทำให้ผมต้องยกขาขึ้นก่าย ยกแขนขึ้นกอดเอว ซุกหน้าลงกับหน้าท้องแกร่ง จากนั้นก็ช้อนตามองคนที่กำลังตั้งใจอ่านหนังสือ ดวงตาคู่คมยังคงมองแต่น้องอักษร ส่วนน้องพบรักก็ได้แต่นอนเปล่าเปลี่ยวอย่างน่าสงสาร
“ไอไม่ชอบคุณหมอที่ตรวจไอวันนี้เลย”
ดวงตาคู่คมละจากหน้าหนังสือแล้วหรี่มองผม
“ทำไม?”
ยู่ปากใส่พี่เปรมไปหนึ่งที ก่อนจะจ้องตากลับ
“หล่อเหี้ยๆ แถมยังขี้เก๊ก เจ้าชู้ ส่งยิ้มเรี่ยราดไปทั่ว ถ้ามีแรงหน่อยไอจะตั๊นหน้าไปสักหมัด”
“หื๊อ?”
คิ้วเข้มขมวดฉับเลยครับ ตอนนี้ใครจะมองว่าผมไร้สาระหรือยังไงก็ช่างแมร่งมันครับ เก็บกดมาทั้งวันยังไงก็ต้องขอปลดปล่อยให้หมด ผมลุกขึ้นนั่งขัดสมาธิเผชิญหน้าเล่นจ้องตากับพี่เปรม
“ถ้าเกิดไอป่วย ไปไม่สบาย หรือต่อให้ใกล้ตาย พี่เปรมอย่าส่งไอไปรักษากับไอ้คุณหมอนั่นอีกเด็ดขาด ถ้าจะรักษา พี่เปรมก็รักษาไอที่บ้าน หรือส่งไอไปให้คุณหมอคนอื่นก็ได้”
หนังสือถูกปิดลง คิ้วเข้มขมวดแน่น ผมเห็นความเจ็บลึกที่สะท้อนอยู่ในดวงตาคู่คม และมันก็ทำให้หัวใจของผมเจ็บด้วยเหมือนกัน ผมยกมือขึ้นทุบที่หน้าอกตัวเองอย่างมาดแมนสองสามครั้ง
“เพราะไอคุ้นเคยกับการเป็นหนึ่งเดียว ไม่ว่ารอยยิ้มและสายตาทุกสิ่งอย่างที่มีให้ไอต้องแตกต่างจากคนอื่น เพราะไอชินกับการเป็นคนพิเศษ ดังนั้นไอจึงรับไม่ได้ถ้าหากไอจะได้รับความรู้สึกในระดับเดียวกับคนอื่น”
“ไอจัง..”
“ไอรู้ว่าพี่เปรมกำลังทำงาน แต่.. โธ่เอ้ยยย!! ไองี่เง่ามากใช่มั๊ย?”
ยกมือขึ้นเกาหัวเกรียนๆ ของตัวเองแรงๆ ให้ตายเถอะ เมื่อได้พูดออกมาจริงๆ แทนที่จะรู้สึกดีขึ้น ผมกลับรู้สึกว่าตัวเองกำลังทำตัวปัญญาอ่อนชะมัด ทำไมผมกลายเป็นคนงี่เง่าแบบนี้ไปได้เนี่ย
มือใหญ่จับมือผมเอาไว้ จากนั้นก็ลูบหัวผมอย่างอ่อนโยน คิ้วที่ขมวดแน่นเมื่อครู่คลายออกจากกัน ใบหน้าคมระบายรอยยิ้มบางๆ
“ไว้กูจะต่อยหน้าไอ้หมอนั่นให้มึง”
“ไม่” สวนกลับอย่างไวครับ
ดวงตาคู่คมหรี่ลงเล็กน้อย
“ไอต่อยได้คนเดียว”
เสียงหัวเราะ
‘หึ’ ดังขึ้นในลำคอของพี่เปรม ริมฝีปากเผยรอยยิ้มกว้างแบบที่นานๆ ผมจะได้เห็นสักครั้ง
“ยิ้มอะไร?” ผมสงสัยจริงๆ นะครับ จู่ๆ พี่เปรมก็ยิ้มแบบนี้ในขณะที่ผมกำลังฟุ้งซ่านมันหมายความว่ายังไง
“ดีใจ”
“เรื่อง?”
“เมียหึง”
โอ้โห พี่เปรมพูดออกมาได้หน้าตาเฉย อย่ามาขี้ตู่นะ ใครหึงไม่ทราบครับ ไอ้คุณหมอหล่อนั่นจะไปยิ้มเรี่ยราดหรือพูดจาหวานนุ่มทุ้มลึกกับใครต่อใครก็ไม่ใช่เรื่องของผมสักหน่อย คนอย่างพบรักไม่เค๊ยยยย ไม่เคยทำนิสัยเป็นผู้หญิงแบบนั้นครับ
“มั่วแระ ใครหึง” มันไม่ใช่เรื่องจริง เพราะฉะนั้นผมไม่ยอมรับหรอกครับ
ใบหน้าคมขยับเข้ามาใกล้ชิดริมหูของผม
“คนพิเศษของกูขี้หึงได้น่าฟัดชะมัด” ฟันคมๆ งับติ่งหูของผมเบาๆ จนผมต้องหดคอหนี
เขินฉิบหายให้ตายเถอะ!
.
.
.
.
วันอาทิตย์เวลาบ่ายสองโมง คือเวลาไฟท์บินจากสกลนครกลับกรุงเทพของผมและน้องเปี๊ยก ขามานั่งรถกันมาเป็นสิบชั่วโมง ขากลับขอสบายหน่อยครับ
ผมกับพี่เปรมไม่ได้ล่ำลากันหวานซึ้งตรึงใจดั่งในละคร เพราะสกลนครกับกรุงเทพมหานครยังไปมาหาสู่กันได้ วันหยุดของพี่เปรมก็บินไปหาผม วันหยุดของผมก็บินมาหาพี่เปรม ดังนั้นพี่เปรมแค่ลูบหัวผมแล้วบอก
‘กลับไปก็ตั้งใจฝึกงานด้วย’ แล้วก็บอกน้องเปี๊ยกให้เป็นเด็กดี ส่วนผมก็แค่หอมแก้มไปหนึ่งฟอดพร้อมกำชับว่า
‘อย่าให้ใครมาเต๊าะได้ล่ะ’ ผมก็แค่หวงนิดหน่อยเท่านั้นเอง ไม่ได้หึงจริงๆ นะครับ
ไอ้ดีนกับน้องปิ่นมารอรับผมที่สนามบินดอนเมืองครับ คู่นี้เขาพัฒนาไปถึงขั้นที่ว่าเรียนจบปุ๊ปก็จะมีการหมั้นหมายกันไว้ก่อนครับ ดูแล้วเรื่องการยอมรับจากผู้ใหญ่อาจจะแตกต่างจากคู่ของผมลิบลับ แต่เรื่องความรักผมมั่นใจว่าคู่ของผมไม่แพ้ใครครับ
“โอก้าซางงงง ตาไดอิมะ โมโดะริมัสชิตะ” เปิดประตูบ้านเข้ามาก็ต้องตะโกนบอกว่าผมกลับมาแล้วครับแม่
“น้องไอจางงงง โอกาเอะริ นาไซอิ” แม่ตอบรับแล้วเข้ามาโผกอดผมทั้งที่ยังใส่ผ้ากันเปื้อน
ผลัดกันหอมแก้มซ้ายขวากันไปหลายฟอด ผมตั้งท่าอ้าปากจะอ้อนแม่ต่ออีกสักหน่อย แต่ดูเหมือนว่าผู้กำกับจะไม่เขียนบทให้ผมต่อครับ แม่ผละกอดจากผมอย่างว่องไวแล้วดึงน้องเปี๊ยกที่อยู่ในกระเป๋าขึ้นไปอุ้มในกอด
“น้องเปียกกก โอกาเอะริ นาไซอิ โด๊ะ เดชิทากะ?” ถามน้องเปี๊ยกไถ่สารทุกข์สุขดิบว่าเป็นยังไงบ้าง อีกฝ่ายก็รู้งานครับ ร้องหงิ๊งๆๆ น่าเอ็นดูเชียว ผมจึงหมดความสำคัญไปโดยปริยาย
ปล่อยให้แม่กับน้องเปี๊ยกเค้ากระหนุงกระหนิงกันไป ส่วนผมก็เดินขึ้นไปห้องนอน ผมหยุดตรงบานหน้าต่างเมื่อเปิดม่านออกจะเห็นระเบียงห้องนอนของพี่ดิน ถ้าพี่ดินไม่อยู่บ้านผ้าม่านจะถูกปิดไว้ครับ แต่เวลานี้ผ้าม่านถูกเปิดไว้ครึ่งหนึ่ง ผมยกยิ้มให้กับเบื้องหลังผ้าม่าน จากนั้นก็ส่งข้อความหาพี่เปรมเพื่อบอกว่าถึงบ้านเป็นที่เรียบร้อยแล้ว จึงค่อยล้มตัวลงนอน คิดเรียงลำดับเรื่องมากมายที่ต้องจัดการ แต่ตอนนี้ขอพักร่างกายและสมองก่อนนะครับ
.
.
.
.
เอาเข้าจริงเวลามันก็ผ่านไปไวเหมือนโกหก ผมกลับบ้านมาได้หนึ่งอาทิตย์ ใช้ชีวิตปกติทั่วไป กินอิ่ม นอนหลับ สมองโล่งโปร่งสบาย อารมณ์แจ่มใสเบิกบาน การฝึกงานวันแรกของผมก็โคตรจะดีครับ ชีวิตของผมดำเนินไปแบบนี้เรื่อยๆ ไม่เร่งรีบ จนถึงสุดสัปดาห์ ผมจึงได้โอกาสได้พาน้องเปี๊ยกที่อายุครบหนึ่งเดือนเต็มมาหาหมอครับ
“สรุปว่าน้องเปี๊ยกเป็นลูกผสมระหว่างเฟรนช์ บูลด็อก กับปั๊ก เหรอครับคุณหมอ?”
“ใช่ค่ะ น้องเค้าเป็น เฟรนชี้ ปั๊ค”
ผมมองน้องเปี๊ยก และน้องเปี๊ยกก็มองผมตาปริบๆ เจ้าตัวเล็กก็เพิ่งรู้ตัวเองครับว่าตัวเองเป็นสายพันธุ์อะไร ที่แท้ก็สายพันธุ์ผสมนี่เอง
“เฟรนช์ บูลด็อก กับปั๊ก นิสัยรักเจ้าของคล้ายๆ กัน หมอก็มีน้องปั๊กอยู่ตัวนึงน่ารักมาก กินเยอะเห็นของกินเป็นไม่ได้ จะมาอ้อนทำหน้าตาน่าสงสาร นอนกรน ตดเหม็น เดินๆ อยู่อยากตดก็ตด บ้ากาม บ้าพลัง ขนปลิวว่อน เจอคนแปลกหน้าไม่มีเห่า เก่งแต่เห่ากับเจ้าของ ดังนั้นเลี้ยงไม่ยากค่ะ แค่ให้ระวังเรื่องโรคผิวหนัง และระบบการหายใจเป็นพิเศษก็พอ”
เอิ่ม.. คุณหมอแน่ใจนะครับว่าที่พูดมาทั้งหมดนั่นคือนิยามของคำว่า
‘น่ารัก’ และ
‘เลี้ยงไม่ยาก’ แต่ก็ถือว่าดีนะครับที่ผมกับน้องเปี๊ยกเราสื่อสารกันเข้าใจ จะปวดท้อง หรือไม่สบายน้องเปี๊ยกก็สามารถบอกผมได้ ไม่งั้นผมคงได้เครียดไปมากกว่านี้
คุณหมอแนะนำเพิ่มเติมเกี่ยวกับการดูแลน้องเปี๊ยกอีกเล็กน้อย จากนั้นก็ตรวจสุขภาพและให้ยาถ่ายพยาธิ พร้อมกับนัดวันฉีดวัคซีนและถ่ายพยาธิอีกครั้งเดือนหน้า เสร็จจากการตรวจผมก็โทรไปบอกพ่อน้องเปี๊ยกเรื่องสายพันธุ์ของลูกชาย ซึ่งพี่เปรมแค่หัวเราะเบาๆ กลับมา เพราะไม่ว่าน้องเปี๊ยกจะเป็นสายพันธุ์อะไร น้องเปี๊ยกก็ยังคงเป็นน้องเปี๊ยกลูกชายของพ่อเปรมและน้องชายของพี่ไอเหมือนเดิมครับ
ก่อนกลับบ้านผมแวะร้านคาเฟ่แห่งหนึ่ง ผมมีนัดกับใครคนหนึ่ง เป็นผู้ชายเชื้อสายญี่ปุ่นวัยใกล้เกษียณ สวมแว่น ผิวขาว รูปร่างสูงโปร่ง ท่าทางและหน้าตาใจดี ผมไม่เคยเจอตัวจริงเค้าหรอกครับ เคยแค่คุยผ่านโทรศัพท์สองสามครั้ง และเคยเห็นในรูปที่แม่เคยให้ดูเท่านั้น ดังนั้นเมื่อมาถึงผมจึงต้องมองให้แน่ใจก่อนจะเข้าไปทักทาย และตอนนี้ผมก็เห็นเป้าหมายแล้วครับ กำลังนั่งจิบกาแฟอยู่กับผู้ชายอีกคนอยู่มุมหนึ่งของร้าน
“อะนะตะ วะ นากามุระ ซัง เดะสึ ก๊ะ?” ถามตามมารยาทครับว่าใช่คุณนากามุระรึเปล่า?
“ไฮ้ โอโจ ซามะ, วาตาชิ วะ นากามุระ เดะสึ” คุณลุงนากามุระโค้งให้ผมแทบจะเก้าสิบองศา แถมยังเรียกผมว่าคุณหนูอีก ทำเอาผมรู้สึกกระดากอายยังไงชอบกล
“วาตาชิ วะ ไอจัง เดะสึ โดโสะ โยโรชิคุ โอเนะไกชิมัส” ผมรีบฝากเนื้อฝากตัว โค้งกลับไปอย่างไวด้วยกิริยามารยาทอันอ่อนน้อมตามที่บุพการีสั่งสอนมา จนคุณลุงมีท่าทางตกใจ รีบประคองให้ผมนั่งยกใหญ่ จากนั้นผู้ชายอีกคนที่ผมไม่คุ้นหน้าค่าตาก็ลุกขึ้นยืนตัวตรงแล้วโค้งให้ผมด้วยท่าทางที่อ่อนน้อมแต่ทว่าดูเข้มแข็งในเวลาเดียวกัน
“วาตาชิ วะ โทชิโอะ เดะสึ โดโสะ โยโรชิคุ โอเนะไกชิมัส”
พี่เค้าแนะนำตัวว่าชื่อโทชิโอะครับ สูงใหญ่ หล่อเหลาสไตล์แดนปลาดิบแบบที่สาวๆ หลายคนเห็นแล้วต้องกรี๊ดครับ แต่ผมกลับสัมผัสได้ถึงบรรยากาศและกลิ่นไอของจิตสังหารแผ่ปกคลุมรอบตัวของฝ่ายตรงข้าม
ทักทายพอเป็นพิธีการกันเรียบร้อย ก็คุยทำความรู้จักกันอีกสักหน่อยก่อนจะค่อยเข้าสู่ประเด็นหลักครับ อยากรู้กันใช่มั๊ยล่ะครับว่าคุณลุงนากามุระเป็นใคร ถ้าจะให้แนะนำตัวอย่างเป็นทางการคุณลุงนากามุระก็คือพี่เลี้ยงหรือคนดูแลแม่เจโกะของผมมาตั้งแต่เด็ก และตลอดเวลาที่แม่แฝงตัวอยู่กับไอ้โทมัสก็ได้คุณลุงนากามุระนี่แหละครับที่เป็นคนคอยระวังภัยเป็นเงาให้แม่อยู่ข้างหลัง นอกจากนี้แม่ยังมีลูกน้องคนสนิทหลายคน แต่ที่แม่แนะนำคุณลุงนากามุระให้ผมรู้จักเป็นคนแรกเพราะว่าคุณลุงมีตำแหน่งพี่เลี้ยงของแม่พ่วงอยู่ด้วยนี่แหละครับ แม่จึงนับถือเหมือนญาติผู้ใหญ่คนหนึ่งและไว้ใจมากที่สุด
ส่วนพี่โทชิโอะ อายุยี่สิบแปดปี มากกว่าพี่เปรมสองปี เป็นลูกชายคนโตของคุณลุงนามามุระ และจากนี้เป็นต้นไปพี่โทชิโอะจะเป็นคนดูแลผมแบบเดียวกับที่ลุงนากามุระดูแลแม่ครับ หรือจะให้พูดดูดีสักหน่อยก็คือเป็นบอดี้การ์ดนั่นแหละครับ ทั้งๆ ที่ผมพยายามปฏิเสธเรื่องนี้ไปหลายครั้ง แต่เพราะเป็นคนที่ทางคุณตาและคุณยายส่งมาโดยตรง ผมจึงต้องยอมรับสถานะ
‘โอโจ ซามะ’ หรือตำแหน่งคุณหนูของตระกูลใหญ่จากดินแดนซามุไรแบบจำยอม ซึ่งเรื่องนี้พี่เปรมก็พอจะรู้อยู่บ้างแล้ว แต่เรื่องของพี่โทชิโอะนี่สิผมจะบอกเรื่องนี้กับพี่เปรมยังไงดีล่ะครับเนี่ย ว่าจากนี้ไปชีวิตของผมจะมีบุคคลที่สามซึ่งเป็นผู้ชายหน้าตาดีเข้ามาดูแลเพิ่มขึ้นอีกคน ต่อให้พี่เปรมเข้าใจเรื่องครอบครัวฝั่งแม่ของผมแต่ผมว่าเรื่องบอดี้การ์ดมันเหนือความคาดหมายไปหน่อย
ผมพยายามสลัดความกลัดกลุ้มในอกออก แล้วเริ่มคุยเรื่องประเด็นในการพบเจอกันครั้งนี้ ซึ่งแน่นอนว่าเป็นเรื่องของไอ้เด็กเขื่อน ผมขอให้คุณลุงนากามุระช่วยสืบเรื่องของเด็กนั่นมาให้ แต่ดูท่าว่าคนที่ทำงานนี้จริงๆ คือพี่โทชิโอะครับ ผมฟังรายละเอียดที่พี่โทชิโอเล่าอย่างตั้งใจด้วยความรู้สึกที่ยากจะบรรยายครับ ทำไมเรื่องมันถึงกลับตาลปัตรเป็นแบบนี้ไปได้ ยิ่งฟังจบก็เหมือนมีใครเอาก้อนหินมาถ่วงไว้กลางใจ ความแค้นส่วนตัวที่เคยมีก็มลายหายไปหมดสิ้น แต่ผมก็ยังอดทนนั่งฟังต่อไปจนจบโดยที่สมองก็คิดถึงเหตุและผลไปด้วย
“อาริกาโต โกะซาอิมาซ” ผมกล่าวขอบคุณเมื่อเสร็จธุระครับ
“โคะชิระโคะโซะ, โอโจ ซามะ” สองพ่อลูกค้อมศีรษะอย่างนอบน้อม เอาจริงๆ ผมยังไม่ชินนะครับกับการให้คนอายุเยอะกว่ามาทำความเคารพผมแบบนี้
และเพื่อไม่ให้เป็นการเสียมารยาท ผมขอเป็นคนเลี้ยงกาแฟเองครับ ในระหว่างนั้นสมองของผมก็คิดอะไรบางอย่างออก
“คนดูแลผมต้องพูดไทยได้นะ เพราะผมเป็นคนไทย” ผมไม่ได้แกล้งนะ ผมพูดความจริง
ทุกคนลองคิดดูสิครับ ว่าถ้าหากว่าพี่เปรมอยู่ตรงนี้ด้วยแล้วผมเอาแต่พูดภาษาญี่ปุ่นกับพี่โทชิโอะ พี่เปรมสุดที่รักของผมจะอึดอัดมากแค่ไหน บางทีอาจถึงขั้นเกิดคดีฆาตกรรมแย่งชิงคนหน้าตาดีแบบผมขึ้นก็เป็นได้ ดังนั้นถ้าพี่โทชิโอะพูดไทยไม่ได้ผมก็จะได้มีข้ออ้างให้คุณตาคุณยายช่วยเปลี่ยนคนดูแลให้ผมใหม่ยังไงล่ะครับ
“ด้วยความยินดีครับคุณหนู ผมยินดีรับใช้คุณหนูครับ”
เฮ้ยย! / หงิ๊งง!ผมกับน้องเปี๊ยกอุทานด้วยความตกใจจนตาเหลือกพร้อมกัน ตะลึงตึงตึงกันเลยทีเดียวครับ พี่โทชิโอะพูดไทยชัดถ้อยชัดคำกว่าแม่เจโกะซะอีก
“ขอกุญแจรถด้วยครับ”
จะเอากุญแจรถไปทำไม ไม่ให้หรอก ผมกำกุญแจรถแน่นแต่เมื่อเจอสายตาเรียบนิ่งดุดันของฝ่ายตรงข้าม มือก็ดันอ่อนส่งกุญแจรถให้พี่โทชิโอะไป เป็นอันว่าขากลับบ้านผมมีสารถีขับรถไปส่งครับ ส่วนผมก็ทำแค่นั่งเบาะหลังกับน้องเปี๊ยกเป็นคุณหนูผู้น่ารักเลยทีเดียว
กลับถึงบ้านผมแทบจะล้มตึงลงไปอีกรอบเมื่อแม่บอกว่าพี่โทชิโอะจะอยู่กับเราไปก่อนโดยให้เหตุผลว่าเพื่อสร้างความไว้วางใจระหว่างเจ้านายและลูกน้อง แต่แม่ครับแม่ไม่เคยรู้อะไรเลยว่าลูกเขยของแม่เห็นนิ่งๆ แบบนั้นความจริงแล้วหึงโหดขนาดไหน แม้ว่าผมกับพี่โทชิโอะจะไม่ได้มีซัมติ้งในกอไผ่กันแต่อย่างใด แต่ผมก็เข้าใจหัวอกของคนรักกันดี ลองถ้าเป็นผมสิต้องอยู่ห่างแฟนแล้วข้างกายแฟนยังมีคนอื่นคอยดูแล ต่อให้ไว้ใจขนาดไหนผมก็หวงก็หึงทั้งนั้นแหละครับ จะให้พูดกับพี่โทชิโอะก็ลำบากใจเพราะมันคือหน้าที่ที่คุณตาคุณยายสั่งมา ถ้าหากผมจำกัดหน้าที่ของอีกฝ่ายมาก คุณตาคุณยายอาจลงโทษพี่โทชิโอะได้ ซึ่งแน่นอนว่าผมไม่อยากให้เป็นแบบนั้นครับ และตอนนี้ผมชักจะกลุ้มใจเรื่องตัวเองยิ่งกว่าเรื่องของพี่ดินซะอีก
นั่งมองออกไปนอกหน้าต่างอย่างใช้ความคิด แต่แล้วเงาของใครบางคนที่กำลังเดินไปเดินมาอยู่หลังผ้าม่านในห้องพี่ดิน ก็ทำให้ผมต้องหยุดความคิดเรื่องของตัวเองทั้งหมด
“แม่ครับ ไอจะไปบ้านโน้น ฝากน้องเปี๊ยกด้วยนะ” ผมตะโกนบอกแม่ที่กำลังนั่งคุยกับพี่โทชิโอะอยู่ตรงห้องนั่งเล่น แม่ส่งเสียงตอบรับ ในขณะที่พี่โทชิโอะลุกขึ้นจะเดินมาที่ผม ทำให้ผมต้องยกมือห้ามแล้วบอกว่าแค่มองอยู่ห่างๆ ก็พอ ยังไงขอเวลาให้ผมทำความคุ้นเคยกับสถานะคุณหนูที่ต้องมีบอร์ดี้การ์ดสักหน่อยนะครับ
วันนี้ไอ้ดีนก็ออกไปลั๊นล้ากับน้องปิ่น พี่ดินก็เพิ่งออกไปโรงพยาบาลเมื่อเช้า ผมเจอคุณลุงเด่นและคุณป้าพิมพ์ที่กำลังจะออกไปร่วมงานการกุศลตรงประตูเข้าบ้านพอดี ท่านทั้งคู่ไม่เคยถามผมหรอกครับว่ามาทำอะไร เจอหน้าปุ๊ปคุณลุงเด่นก็บอกผมให้ไปกินของว่างที่คุณป้าพิมพ์ทำไว้ให้ ส่วนคุณป้าพิมพ์แค่ดึงผมไปจุ๊บกระหม่อมทีหนึ่งแล้วบอกว่าเย็นๆ จะกลับมาทานข้าวด้วย ประหนึ่งว่าผมเป็นลูกชายคนหนึ่งของบ้านและผมก็สามารถเข้าออกบ้านหลังนี้ตามความต้องการครับ ดังนั้นเป้าหมายของผมในตอนนี้ก็คือชั้นสองห้องนอนพี่ดิน
เคาะประตูห้องนอนสองสามครั้ง บานประตูก็เปิดออก
“สวัสดี นายปรมินทร์ ชนะวิรุณพล”
รอยยิ้มบนใบหน้าของคนที่อยู่ในห้องพี่ดินเหือดหายไปในพริบตา เจ้าของชื่อขมวดคิ้วแน่นพร้อมกับจ้องผมเขม็ง
“ออกมาคุยกันหน่อยสิ” ผมส่งยิ้มให้เด็กหนุ่มที่ยืนหน้าตาถมึงทึงตรงหน้า แล้วหันหลังเดินลงบันไดมานั่งรอที่ห้องนั่งเล่น ไม่นานนักเสียงก็ได้ยินฝีเท้าเดินตามมา
เรานั่งเผชิญหน้ากันโดยที่ไม่มีใครพูดอะไร ผมยิ้ม แต่อีกฝ่ายนิ่ง จนกระทั่งพี่แม่บ้านเดินมาถามผมว่าจะรับของว่างมั๊ย ตอนแรกก็กะจะปฏิเสธครับ แต่พี่แม่บ้านบอกว่าคุณป้าพิมพ์ทำขนมจีบแบบที่ผมชอบไว้ให้ตั้งแต่เมื่อเช้า แต่เพราะผมออกไปทำธุระนอกบ้านจึงยังไม่ได้ทานผมจึงต้องรับมาครับ รอจนขนมจีบมาเสิร์ฟ ผมทานไปสองชิ้นด้วยความอร่อย แล้วจึงค่อยเริ่มบทสนทนาอย่างจริงจัง
“ได้ค่าจ้างมาเท่าไหร่?”
“มึงพูดเรื่องอะไร?”
อื้อหือ เป็นเด็กที่พูดจาได้แบบน่าจะตบให้เลือดกบปาก ผมอายุมากกว่าเด็กตรงหน้าตั้งสี่ห้าปียังกล้าใช้สรรพนามมึงกู แต่ก็ดีครับ แบบนี้ก็ดีเหมือนกัน
“คุณตากับคุณยายของพี่เปรมจ้างมึงมาเท่าไหร่? บีบหลานชายไม่ได้จึงคิดจะมาเล่นกับญาติพี่น้องกูอย่างนั้นเหรอ?” ชัดเจนพอมั๊ยครับ และมันคงจะชัดเจนพอที่จะทำให้อีกฝ่ายถึงกับกำมือแน่น ขบเคี้ยวเขี้ยวฟัน มองผมอย่างอาฆาตแค้น
“มึง”
“มึงจะถามกูว่ารู้ได้ไงใช่มั๊ย?”
ในดวงตาคู่สวยนั้นสั่นไหวระริก แต่แค่แว่บเดียวแล้วก็กลับมาเขม้นตึงอีกครั้ง
“กูรู้ว่ามึงไม่ได้อยากได้เงิน แต่เพราะพี่เปรมใช่มั๊ยมึงถึงรับงานนี้”
“มึงเป็นใครกันแน่?”
ผมยกยิ้มให้กับคำถาม สูดลมหายใจเข้าปอดแล้วผ่อนออกมาเบาๆ แล้วตอบออกไปแบบรัวๆ แต่ชัดเจนทุกถ้อยคำ
“กูชื่อ พบรัก นามสกุล รัชชารักษ์ นักศึกษาปีสี่ คณะมัณฑนศิลป์ ฉลาด หน้าตาดี และมีผัวแล้ว ผัวกูชื่อเปรมนทีป์ กูเป็นน้องพี่ดิน เป็นลูกพ่อปิติกับแม่เจโกะ หลานคุณลุงเด่นคุณป้าพิมพ์ เพื่อนไอ้ดีน อ้อ.. กูมีตากับยายและคุณลุง คุณน้าด้วยนะ แต่อยู่ที่ญี่ปุ่นโน่น.. เก๋ปะล่ะ?” ไม่ได้กวนตีนนะครับ ที่พูดออกมาทั้งหมดนั่นคือความจริงล้วนๆ หรือใครจะเถียง
“เก๋พ่องมึงดิ”
อ้าว ไอ้เด็กนี่ เล่นถึงบุพการีแบบนี้ต่อยกันเลยมั๊ย? นี่ถ้าไม่ติดว่ามึงเป็นน้องพี่เปรม และกูยังมีจิตใจเมตตากรุณาต่อสัตว์ร่วมโลก กูต่อยมึงคว่ำไปนานแล้ว ผมยัดขนมจีบใส่ปากแล้วเคี้ยวตุ้ยๆ เพื่อสงบสติอารมณ์แล้วจึงค่อยเริ่มต่อครับ
“ทำไมมึงถึงได้เกลียดพี่เปรมนักหนา เค้าไปทำอะไรให้มึงขนาดนั้น คนที่มึงควรเกลียดมึงกลับไม่เกลียด แต่มึงก็ยังทำตามคำสั่งเค้าเป็นหมาเชื่องเชียว” ถามไปแบบนั้นแหละครับ เพราะผมรู้คำตอบอยู่เต็มอกทั้งหมดแล้ว
“เรื่องของกู”
ไอ้เขื่อนมันกำลังบอกว่ากรุณาอย่าเสือกเรื่องของมันครับ แต่ผมได้ยินแล้วกลับยกยิ้ม
“ถ้ามึงฆ่ากู.. พี่เปรมก็จะเจ็บปางตาย ในขณะเดียวกันคุณตาคุณยายก็จะเป็นทุกข์ทุรนทุราย ไม่มีใครมีความสุข และอาจจะถึงกับตรอมใจตายไปด้วย มันคือทฤษฎีสังหารหมู่แบบโดมิโน่?” ชื่อทฤษฎีนี้ผมเพิ่งคิดขึ้นมาแบบสดๆ ร้อนๆ ครับ และไม่รู้ว่าผมพูดตรงจุดใจดำเกินไปรึเปล่า ไอ้เขื่อนถึงได้โกรธจนตัวสั่นเลยครับ ผมจึงจิ้มขนมจีบขึ้นกินอีกคำ อร่อยจริงๆ นะครับ
“แต่มึงไม่รู้อะไรไปอีกอย่างนะเขื่อน.. ว่าถ้ากูตาย.. มึงก็จะต้องเจ็บปางตายเช่นเดียวกัน”
ดวงตาที่ลุกวาวด้วยโทสะ หรี่ลงจ้องมองมาที่ผม
“มึงไม่เชื่อเหรอ?” ผมเอียงคอถามตาปริบๆ เมื่ออีกฝ่ายยังเงียบ ผมจึงยิ้มอ่อนโยนแล้วพูดต่อ
“ถ้าอย่างนั้นมึงลองถามพี่ปลื้มดูสิ.. ว่าถ้ากูตายแล้วพี่ปลื้มจะเป็นยังไง?”
“หมายความว่ายังไง...” ได้ผลครับ มันยอมอ้าปากออกมาจนได้
ยังไงซะไอ้เขื่อน ก็ยังเป็นเด็ก จะคิดเทียบชั้นกับผมคงต้องไปเกิดใหม่ซะแล้วล่ะครับ
“หมายความตามที่พูด..” ยักไหล่ตอบ จากนั้นก็ตะโกนบอกพี่แม่บ้านว่าให้จัดขนมจีบให้ผมอีกชุดใหญ่ๆ จะเอากลับไปกินที่บ้านครับ
ผมลุกขึ้นยืน ผมหันมาส่งยิ้มให้เขื่อนอีกครั้ง
“ยังไงถ้าหากมึงคิดเปลี่ยนใจอยากจะเปลี่ยนแผน.. มึงก็ไปหากูที่บ้านได้ทุกเมื่อ.. แต่ตอนนี้กูขอมึงแค่อย่างเดียวคือช่วยเคลียร์เรื่องพี่ปลื้มกับพี่ดินก่อน.. เพราะถ้าหากมึงทำพี่ดินเจ็บ.. กูไม่เอามึงไว้แน่..”
ทิ้งท้ายไว้แค่นั้นครับ ที่เหลือให้เด็กมันคิดเองบ้าง และผมก็มั่นใจว่าเด็กแบบไอ้เขื่อนมันฉลาดพอตัวครับ และเรื่องทั้งหมดผมจะไม่โทษว่าเป็นความผิดของเด็ก โดยเฉพาะเด็กที่น่าสงสารอย่างไอ้เขื่อน..
ผมใช้วิธีมุดรั้วกลับมาบ้านเหมือนเดิมครับ แต่ต้องสะดุ้งจนตัวโยนเมื่อเจอกับร่างสูงใหญ่ที่ยังไม่ค่อยจะคุ้นชินของพี่โทชิโอะ
“มีอะไร?” ผมเห็นแว่บๆ นะว่าเมื่อกี้มียกยิ้มนิดๆ
อีกฝ่ายส่ายหน้าตอบ ผมก็ไม่ได้ว่าอะไรต่อครับ เดินเข้าบ้านไปเล่นกับน้องเปี๊ยก ทิ้งเรื่องเด็กเขื่อนไว้แบบนั้นรอให้เด็กมันใช้ความคิดบ้าง ในขณะที่ผมเองก็ขอเวลาเคลียร์ปัญหากับพี่เปรมก่อนนะครับเพราะมันคือปัญหาระดับชาติของผมเลยทีเดียว
.
.
.
.
.
TBC.. 
มาถึงตอนนี้แอบคิดว่าคนอ่านคงจะเบื่อกันแล้วใช่มั๊ยค่ะ แบบว่ายาวจังเลย เมื่อไหร่จะจบเนี่ย อิอิอิอิ 
อยากบอกว่าใกล้แล้วค่ะ อดทนอ่านและอยู่เป็นกำลังใจให้กันอีกนิดนะคะ 
น้องไอ ได้เข้ารอบตัดสินในหัวข้อ
'นายเอกยอดเยี่ยม' SENGPED AWARDS 2015 ด้วย
รินร้องไห้หนักมาก
ขอบคุณทุกคะแนนที่มีให้น้องไอมาถึงจุดนี้นะคะ ถึงไม่ได้ตำแหน่งก็ไม่เป็นไร แค่เข้ารอบมาก็ดีใจมากๆ แล้วค่ะ
หัวข้อ: (◕‿◕✿Miracle of ⓛⓞⓥⓔ❀•ผมเรียกมันว่าปาฏิหาริย์แห่งรัก•❀-แจ้งข่าวPre-Order- P.81 (อ่าน 538863 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก