Miracle of LOVE ผมเรียกมันว่าปาฏิหาริย์แห่งรัก
-43-
สามเดือนกับการปั่นโปรเจคชิ้นสุดท้ายของชีวิตในรั้วมหาวิทยาลัยเป็นอะไรที่มหาโหดสุดๆ แม้จะเป็นงานเดี่ยวแต่เวลาทำงานผมกับไอ้ดีนถนัดที่จะใช้สมองร่วมกันมากกว่า ช่วยกันคิดและช่วยกันทำแล้วทุกอย่างจะออกมาดี ดังนั้นหลังจากพี่เปรมกลับสกลนครไป ผมกับไอ้ดีนก็แทบจะได้รวมเป็นร่างเดียวกัน หรือถ้ามีคนกล่าวหาว่าเราเป็นชู้กันก็ไม่แปลกครับ เพราะหนึ่งวันมียี่สิบสี่ชั่วโมง ผมเจอหน้าไอ้ดีนแทบตลอดเวลา หนึ่งสัปดาห์มีเจ็ดวันผมครอบครองไอ้ดีนแทบทุกวัน แม้แต่น้องปิ่นยังต้องเป็นรองจากผม และนี่อาจจะเป็นสาเหตุที่ทำให้พักหลังมานี้ผมกับพี่เปรมก็แทบไม่มีเวลาได้คุยเล่นกันเลย
ผมเชื่อว่าในช่วงเวลาแบบนี้นักศึกษาปีสุดท้ายทุกคนต้องเริ่มเป็นกังวลกับอนาคตของตัวเองว่าจบแล้วจะทำงานอะไรที่ไหนดี สำหรับผมและไอ้ดีนเรามีความฝันเดียวกันครับ แต่ก่อนที่จะไปถึงฝันเราก็ต้องเก็บเกี่ยวหาประสบการณ์กันก่อน ไอ้ดีนก็เริ่มจากการช่วยคุณลุงเด่นทำงานที่บริษัท ในขณะที่ผมเริ่มจากการรับผิดชอบงานในฐานะคุณหนูของตระกูลอิเคดะ จะว่าไปตอนนี้ผมก็เริ่มชินกับการที่มีพี่โทชิโอะมาเป็นบอร์ดี้การ์ด เพราะถ้าให้พูดกันตามตรงพี่โทชิโอะก็ไม่ได้เข้ามาวุ่นวายกับชีวิตส่วนตัวของผมเท่าไหร่ ไม่มีอะไรต้องปรับเปลี่ยนมากมายยกเว้นเรื่องเดียว นั่นคือ การทำตัวเป็นคุณหนูอิเคดะไอ ที่ต้องน่ารัก สวย และรวยมาก ที่สำคัญคือในบางครั้งผมจะต้องทนหลับหูหลับตาเข้าห้องน้ำหญิงให้ได้ครับ
เรื่องเรียนผ่านไปด้วยดีไม่มีสะดุด ตอนนี้ก็เหลือแค่รอรับปริญญาครับ ไอ้ดีนเองก็ได้เริ่มงานที่บริษัท ผมเองก็เริ่มงานที่คุณตาคุณยายมอบหมายให้ ขั้นแรกคือคุณหนูอิเคดะไอต้องเรียนรู้งานของโรงพยาบาล คุณยายบอกกับผมว่าผมไม่จำเป็นต้องเข้าไปที่โรงพยาบาลทุกวัน เพียงแต่ต้องเข้าประชุมผู้ร่วมทุนและผู้บริหารทุกครั้ง อีกทั้งต้องตรวจสอบเอกสารทุกอย่างด้วยตัวเองและยังต้องส่งคนเข้าไปตรวจสอบเครื่องมือและอุปกรณ์ทางการแพทย์ตามเวลาที่กำหนด ดูเหมือนง่ายแต่โคตรยากเลยครับ โดยเฉพาะงานที่เกี่ยวกับเอกสาร ส่วนคนที่คุณตาคุณยายส่งมาสอนงานให้ผมนั้นไม่ใช่ใครที่ไหน ก็พี่โทชิโอะสุดล่ำของน้องเขื่อนนี่แหละ ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อว่าจริงๆ แล้วพี่โทชิโอะเรียนจบปริญญาโทด้านการบริหารจากมหาลัยอันดับหนึ่งของญี่ปุ่นเลยนะครับ สงสัยว่าหลังจากนี้ผมคงต้องหาเวลาว่างสนใจเรื่องราวของพี่โทชิโอะให้มากขึ้นกว่านี้แบบจริงจังสักที
กลับมาเข้าเรื่องของผมกันต่อดีกว่าครับ หลังจากที่พี่เปรมขอผมแต่งงานเมื่อตอนวันเด็กครั้งนั้น ผมยอมรับครับว่าผมวุ่นอยู่กับโปรเจคมาโดยตลอด จนเมื่อสามอาทิตย์ก่อนพี่เปรมบอกผมว่าจะย้ายกลับเข้ามาทำงานในกรุงเทพฯ ในฐานะ เปรมนทีป์ อัศววิรุณฉาย ทายาทอันดับหนึ่งของชนะวิรุณพล และรับงานเต็มตัวที่โรงพยาบาล แม้ผมจะเข้าใจสถานการณ์ดีทุกอย่าง ยังคงคุยโทรศัพท์วีดีโอคอลเห็นหน้ากันทุกวัน แต่ในระยะหนึ่งเดือนที่ผ่านมาที่ผมได้เข้ามาศึกษางานในโรงพยาบาลสัปดาห์ละสองถึงสามครั้ง ซึ่งตลอดระยะเวลาทั้งหมดผมกลับไม่ได้เจอหน้าของพี่เปรมเลยสักครั้ง ยิ่งวันนี้ แม่ของผมนัดคุยกับทางผู้ใหญ่ฝั่งพี่เปรมเรื่องการแต่งงานของเรา ผมก็อยู่ที่นี่มาครึ่งค่อนวันแล้ว และพี่เปรมก็ทำงานอยู่ที่นี่ตั้งแต่เช้า แต่ความรู้สึกของผมราวกับว่าเราอยู่ไกลกันคนละซีกโลก
ผมปล่อยให้พวกผู้ใหญ่คุยกัน แล้วก็อุ้มน้องเปี๊ยกออกมาเดินเล่นคลายความอึดอัดใจ
“เดี๋ยวผมจะขอเดินเล่นกับน้องเปี๊ยกแถวๆ นี้แหละ” หันไปบอกพี่โทชิโอะเพื่อขอความเป็นส่วนตัว ก่อนจะเดินเข้าไปยังตึกผู้ป่วยนอกของโรงพยาบาล
สองเท้าของผมหยุดลงหน้าเคาท์เตอร์ที่มีเจ้าหน้าที่ของโรงพยาบาลหน้าตาจิ้มลิ้มสองคนที่กำลังช่วยกันเปิดหาเอกสารบางอย่างจากในแฟ้มอยู่
“ขอโทษนะคะ”
“อุ๊ย.. สวัสดีค่ะ”
สองสาวหยุดงานในทันทีที่เห็นว่าผมเป็นใคร ทั้งคู่พนมมือไหว้แล้วยิ้มหวาน
“ไม่ทราบว่าตอนนี้คุณหมอเปรมนทีป์อยู่ที่ไหนเหรอคะ?”
“ตอนนี้คุณหมอเปรมนทีป์อยู่ที่ห้องทำงานชั้นสี่ค่ะ”
“ถ้าหากดิฉันจะไปที่นั่น.. ไม่ทราบว่าจะเป็นการรบกวนการทำงานของคุณหมอรึเปล่าคะ?”
“ช่วงบ่ายคุณหมอไม่มีคนไข้ค่ะ ว่างยาวเลยค่ะ”
ไม่มีคนไข้... พี่เปรมว่าง แล้วทำไมถึงไม่คิดแม้แต่จะโทรหาผม
“ขอบคุณค่ะ” ผมส่งยิ้มหวานกลับไปพร้อมคำขอบคุณ
ทั้งสองเหมือนจะตะลึงค้างไปครู่หนึ่ง แล้วก็รีบดึงสติกลับมายกมือไหว้ผมอย่างนอบน้อม ซึ่งก่อนจะเดินจากมาผมเห็นสายตาที่ลอบสำรวจผมตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยความชื่นชม
วันนี้ผมใส่วิกทรงเดิมนั่นแหละครับ และก็ยังคงแต่งตัวสไตล์คุณหนูเหมือนทุกครั้ง แต่ครั้งนี้เป็นกางเกงผ้าเนื้อดีขาสั้นเอวสูงสีแดงก่ำใส่คู่กับเสื้อเชิ้ตแขนยาวสีครีมมีโบว์ระบายสีดำน่ารักตรงคอเสื้อ คลุมทับด้วยเสื้อสูทสีดำเพิ่มความเรียบร้อย ถึงผมจะเป็นผู้ชายที่ค่อนข้างจะผอมและตัวเล็ก แต่เมื่อแต่งตัวเป็นคุณหนูอิเคดะไอผมก็กลายเป็นผู้หญิงที่สูงเพรียวจนแม้แต่ผู้หญิงด้วยกันยังชื่นชมและอิจฉา และผมก็รู้ว่าคุณก็กำลังอิจฉาผมอยู่ใช่มั๊ยครับ
“ไปหาพ่อเปรมกัน” ผมก้มบอกเด็กน้อยในอ้อมแขนตอนที่ก้าวเข้าไปในลิฟต์
“หงิ๊ง” น้องเปี๊ยกส่งเสียงตอบรับเบาๆ ซึ่งในน้ำเสียงนั้นเต็มไปด้วยความน้อยใจปนเศร้า ผมลูบหัวน้องเปี๊ยกเพื่อปลอบใจ ทว่าในหัวใจของผมก็ต้องการการปลอบประโลมเช่นเดียวกัน
สัญญาณลิฟต์ดังขึ้นเมื่อถึงชั้นสี่ ผมเดินเลี้ยวไปตามป้าย แค่ไม่กี่เมตรก็ถึงห้องที่มีชื่อ ‘นายแพทย์เปรมนทีป์ อัศววิรุณฉาย’ ติดไว้หน้าประตู พี่เปรมอยู่ในห้องนี้ เพียงแค่ผมเปิดประตูเข้าไปเราก็จะได้เจอกัน แต่สองขาของผมกลับไม่ขยับ ผมยืนนิ่งอ่านชื่อนั้นซ้ำไปซ้ำมาราวกับว่าตัวเองเป็นเด็กเตรียมอนุบาลที่อ่านสะกดคำไม่ออก
“บ๊อก!”
สะดุ้งกับเสียงน้องเปี๊ยกที่เรียกชื่อผมเพื่อเตือนสติ ผมยกนิ้วขึ้น
‘ชู่วว์’ เบาๆ น้องเปี๊ยกทำหน้าหงุดหงิดแต่ก็ยอมเงียบครับ ผมจึงถอยห่างออกมาจากประตูบานนั้น แล้วนั่งลงบนเก้าอี้ตรงริมทางเดิน
ความรู้สึกของผมในเวลานี้มันสับสนไปหมด ผมก้มลงมองเท้าของตัวเอง ผมใส่รองเท้าหนังคุณภาพดีทรงบัลเล่ย์พื้นเตี้ยคู่ใหม่ที่ไปซื้อกับแม่เมื่อวันก่อน แม้ผมจะชอบที่มันใส่สบายเท้าแต่มันก็ไม่ใช่ตัวผมอยู่ดี ผมอยากจะร้องไห้แต่ก็ร้องไม่ออก ผมอยากจะอาละวาดโวยวายแต่ร่างกายกลับนิ่งเฉย ผมอยากจะร่าเริงสดใสแต่ภายในหัวใจของผมมันหม่นหมองเกินไป ในสมองของผมว่างเปล่า ผมคิดอะไรไม่ออกจึงได้แค่นั่งมองเท้าของตัวเองอยู่อย่างนั้นไปเรื่อยๆ และตลอดเวลาน้องเปี๊ยกก็ไม่ได้ส่งเสียงใดๆ จะมีก็แค่ใช้ลิ้นเลียบนหลังมือผมเป็นครั้งคราวเพื่อให้ผมรู้ว่าน้องเปี๊ยกยังอยู่กับผมตรงนี้
เข็มนาฬิกาเลื่อนไปจนเกือบจะครบหนึ่งรอบ ในที่สุดบานประตูสีขาวที่ปิดอยู่นั้นก็เปิดออก ผมเงยหน้าหันไปมองเจ้าของเสื้อกาวน์สีขาวสะอาดตาแทบจะทันที เธอคือใครคนหนึ่งที่ผมคุ้นหน้า ใครคนหนึ่งที่แม้จะเคยเจอกันเพียงแค่ผ่านสายตาแต่ผมกลับจำได้ไม่มีวันลืม ซึ่งใครคนนั้น คือ
‘แพทย์หญิงภาพฟ้า ตฤณวิกุลชร’ ใบหน้าเรียวสวยระบายยิ้มสดใส ดวงตาทอประกายวิบวับไปด้วยความสุข เธอเดินผ่านผมไปโดยไม่ได้หันมามองหรือบางทีเธออาจจะมองไม่เห็นว่าผมนั่งอยู่ตรงนี้ ราวกับว่าผมไร้ซึ่งตัวตน
“บ๊อกๆ บ๊อกๆ” น้องเปี๊ยกไม่พอใจบ่นเสียงดังว่า ‘พ่อเปรมทำไมทำอย่างนี้’ แต่เสียงนั้นก็หยุดลงทันทีเมื่อมีมือใหญ่มาลูบลงบนกระหม่อมเล็กๆ ผมเงยหน้ามองคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าของผม ดวงตาของเราสบกัน ผมจ้องเข้าไปในดวงตาคู่คมนั้น
“เป็นอะไร?”
ผมหลบสายตาของพี่เปรมด้วยการก้มลงมองเท้าของตัวเองอีกครั้ง ไม่กี่วินาทีถัดมาผู้ชายร่างสูงตรงหน้าก็ย่อตัวลงคุกเข่า เราสบตากันอีกรอบ จากนั้นก็เงียบด้วยกันทั้งคู่ แม้แต่น้องเปี๊ยกก็ยังเงียบสนิท จนผ่านไปหลายนาที พี่เปรมจึงได้ลุกขึ้นเต็มความสูงแล้วยื่นมือมาตรงหน้าของผม
“ไปเดินเล่นด้วยกันมั๊ย?”
ถ้าผมบอกว่าไม่ไปพี่เปรมจะทำยังไงกับผมเหรอ? ผมมองมือข้างนั้น แล้วเงยมองใบหน้าคม
“บ๊อกๆ บ๊อกๆๆ หงิ๊งง” เด็กน้อยที่เงียบมานานกระตือรือร้นขึ้นมาแทบจะทันที ‘เปี๊ยกอยากไปเดินเล่น ไปๆ กันนะพี่ไอ’ ส่งเสียงอ้อนพร้อมส่งสายตาเว้าวอนซะขนาดนี้ ถ้าหากไม่ไปคงจะใจร้ายเกินไป ทั้งหมดนี่เพราะผมเห็นแก่น้องเปี๊ยกล้วนๆ นะครับ ดังนั้นเพื่อไม่ให้เสียฟอร์มผมจึงลุกขึ้นเดินนำไปก่อน แต่เมื่อถึงหน้าลิฟต์พี่เปรมก็รับเอาน้องเปี๊ยกไปอุ้มไว้เอง
จากที่ผมเดินนำตอนนี้กลายเป็นเดินตามไปเงียบๆ และแน่นอนครับว่าโรงพยาบาลเอกชนระดับต้นๆ ของประเทศต้องมีสวนที่ร่มรื่นและสวยงามไว้ให้คนป่วยคนไข้ได้พักผ่อน แต่ช่วงบ่ายที่แดดค่อนข้างแรงภายในสวนจึงค่อนข้างโล่ง ผมหันมองรอบๆ ดูเหมือนว่าจะมีแค่ผม พี่เปรม และน้องเปี๊ยกครับ
เจอสนามหญ้าสะอาดๆ โล่งและกว้างแบบนี้ก็สนุกน้องเปี๊ยกเค้าล่ะครับ ลงจากอ้อมแขนพ่อเปรมปุ๊ปก็รีบวิ่งมาอ้อนขอตุ๊กตาน้องเน่าจากผม จะแกล้งก็คงจะไม่ได้เพราะแค่เห็นลูกกะตาใสๆ กลมโตผมก็รีบเปิดกระเป๋าหยิบน้องเน่าออกมาส่งให้น้องเปี๊ยกแทบจะทันที และหลังจากนั้นโลกของน้องเปี๊ยกก็มีแค่ตุ๊กตาน้องเน่าเท่านั้น ลืมพ่อเปรมกับพี่ไอไปโดยปริยาย
พี่เปรมนั่งลงบนเก้าอี้ใต้เงาต้นไม้ใหญ่ แล้วผมจะโง่ยืนอยู่ให้เมื่อยทำไมล่ะครับ นั่งด้วยสิ แต่เว้นระยะห่างกันสักหน่อยเท่านั้นเอง
“ภาพฟ้าแค่มาบอกข่าวดี”
เปิดประเด็นมาก็ทำเอาหัวใจของผมกระตุกเลยครับ ผ่านไปครู่ใหญ่จนผิดสังเกตว่าทำไมพี่เปรมเงียบไปนานผมจึงค่อยๆ หันไปมอง แล้วก็พบว่าดวงตาคู่คมกำลังจ้องผมอยู่ เมื่อเห็นว่าผมยอมมองตากันโดยไม่หลบ พี่เปรมจึงเริ่มพูดต่อ
“เธอท้อง”
หื๊ม? อะไรนะ?!
ใจหนึ่งผมอยากจะถามออกไปว่ามาบอกผมทำไม แม้จะรู้และมั่นใจอยู่เต็มอกว่าพ่อของเด็กในท้องของคุณภาพฟ้าไม่ใช่พี่เปรมอย่างแน่นอน แต่เพราะใบหน้าที่อิ่มเอมเปี่ยมสุขของคุณภาพฟ้าหลังออกมาจากห้องทำงานของพี่เปรมทำให้ผมกลัวจนเผลอกำมือที่วางอยู่บนหน้าขาแน่น
“ไม่ได้ถาม” และไม่ได้อยากรู้ ผมจึงขอปิดบทสนทนาเรื่องของบุคคลที่สามลงเพียงเท่านี้
ใบหน้าคมจุดระบายยิ้มอ่อน ก่อนจะยื่นมือมาหยิกจมูกของผมเบาๆ นั่นเป็นการแสดงออกที่ผมรู้ได้ทันทีว่าเรื่องเด็กในท้องของคุณภาพฟ้าไม่ได้เกี่ยวข้องใดๆ กับพี่เปรมอย่างแน่นอน
“กูคิดว่ามึงยังอยู่คุยกับพวกผู้ใหญ่”
ผมเชิดหน้าขึ้นแล้วหลบสายตาไปทางอื่นแทนคำตอบ จากนั้นเราก็เงียบด้วยกันไปทั้งคู่นานหลายนาที มารู้ตัวอีกทีก็ตอนที่ระยะห่างของเราถูกทำลายและหัวไหล่ของเราก็ชนกันแล้วครับ
“เวลาผ่านไปเร็วนะ”
พี่เปรมพูดยังกับคนแก่อายุสักห้าสิบ แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ยังจะพยักหน้าเห็นด้วยกับคนแก่อยู่ดี
“ระยะทางระหว่างบ้านมึง มหาลัยมึง กับมหาลัยและคอนโดกู อยู่ไกลกันคนละฟากเมือง แต่ทำไมมึงยังอดทนมาที่คอนโดกูได้แทบทุกวัน”
จู่ๆ พี่เปรมก็พูดอะไรยาวๆ แถมเป็นเรื่องในอดีตสมัยที่ผมทำอะไรโง่ๆ ขึ้นมา ภาพเรื่องราวมากมายระหว่างเราทั้งคู่ตั้งแต่วันแรกที่เจอกันจนถึงปัจจุบันฉายขึ้นในห้วงคำนึง ว่าแต่นี่ใช่คำถามที่ผมต้องตอบรึเปล่า? หรือแค่คำบอกเล่าเรื่องราวเมื่อครั้งที่ผมยังอ่อนด้อยไร้เดียงสาในเรื่องความรักกันแน่
“ถ้ากูรู้ใจตัวเองเร็วกว่านั้นก็ดี”
ผมหันมองเสี้ยวใบหน้าคมแทบจะทันที
“แต่สำหรับไอ คิดว่าแบบนี้แหละดีแล้ว”
“หืม?”
“ที่เราได้รู้จักกันแบบนี้ไอเรียกมันว่าปาฏิหาริย์แห่งรักนะ”
ใบหน้าคมระบายรอยยิ้ม ส่วนผมกลั้นยิ้มจนแก้มจะแตกแล้วครับ
“ปาฏิหาริย์ของมึงคืออะไร?”
ปกติพี่เปรมไม่เคยถามกลับ ทำไมรอบนี้ถึงอยากรู้ขึ้นมาได้ แต่คนฉลาดอย่างผมก็หัวไวพอที่จะตอบ
“มีบางอย่างที่พิเศษสำหรับไอ ซึ่งสิ่งพิเศษนั้นก็ทำให้ไอได้รักกับพี่เปรม”
ใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มของพ่อลอยขึ้นมาในมโนจิตของผม และเป็นเวลาเดียวกับที่น้องเปี๊ยกหันมาสบตาพร้อมกับส่งยิ้มให้ผม
“หายงอนแล้ว?”
อ้าว บรรยากาศกำลังดีเปลี่ยนเรื่องแบบนี้ผมหุบยิ้มแทบไม่ทัน
“ใครงอน? ไม่มี๊”
เสียงหัวเราะ
‘หึ’ ดังขึ้นเบาๆ อย่าบอกนะไอ้ที่หลอกชวนคุยเรื่องอดีตเมื่อกี้คือวิธีการง้อ โถพ่อคุณสุดที่รัก น่าเอ็นดูจริงๆ ครับ
จู่ๆ เราก็มองหน้ากันแล้วก็คั่นด้วยความเงียบลงครู่หนึ่งเพื่อปรับเปลี่ยนโหมดอารมณ์ ลางสังหรณ์ของผมบอกให้รู้ว่าพี่เปรมกำลังจะพูดอะไรที่จริงจังกับผม และมันก็เป็นจริง
“มึงคิดจะแก้แค้นคุณตาคุณยาย”
คิ้วของผมขมวดแทบจะทันที
“ถ้าหากมึงทำแล้วสบายใจกูก็จะไม่ห้าม”
มือใหญ่ดึงมือของผมไปกุมเอาไว้ ผมมองหน้าพี่เปรมแบบไม่เข้าใจว่าพี่เปรมต้องการจะบอกอะไรผมกันแน่
“กูแค่เป็นกังวลว่าถ้าหากคุณตาคุณยายรู้ว่าจริงๆ แล้วคุณหนูไอคือมึง มันจะมีปัญหากับข้อตกลงที่มึงทำกับทางตระกูลอิเคดะรึเปล่า?”
สมองของผมเริ่มทำงานหนักอีกครั้งครับ วิเคราะห์เหตุผลจับต้นชนปลายทั้งหมดทั้งมวลตามที่พี่เปรมพูด และผมก็เพิ่งได้รู้แจ้งแล้วครับว่าคุณตาคุณยายคิดนำหน้าผมไปหลายขุม พวกท่านให้ผมอยู่ในฐานะหลานสาวแถมยังมีเงื่อนไขข้อตกลงว่าผมห้ามทำพลาดเด็ดขาด ผมได้พี่เปรม แต่ตระกูลอิเคดะได้มากกว่านั้น เพราะตราบใดที่ผมยังคงอยู่ในสถานะนี้นอกจากจะได้พี่เปรมมาเป็นลูกเขยแล้ว การที่ผมเข้าไปเป็นสะใภ้คนโตของตระกูลชนะวิรุณพลอย่างออกหน้าออกตา สมเกียรติและฐานะ ก็เท่ากับว่าตระกูลอิเคดะได้กำไรทางธุรกิจเช่นเดียวกัน แต่ถ้าในทางกลับกัน เมื่อไหร่ที่ผมเปิดเผยตัวตนจริงๆ ออกมา คิดเหรอว่าคุณตาคุณยายของพี่เปรมจะยอมให้เรื่องจบง่ายๆ ท่านมีสิทธิฟ้องร้องกลับตามกฎหมายและเมื่อนั้นเกมส์ก็จะพลิกกลับทันที ไพ่ตายของผมก็คือพี่เปรม แต่ไพ่ตายของตระกูลอิเคดะคือผม ทุกอย่างคือธุรกิจ.. นับว่าเป็นการดำเนินธุรกิจอย่างเลือดเย็นมากครับ และมันทำให้ผมคิดไปถึงแม่ วิธีการที่แม่จัดการล้างแค้นแทนพ่อนั้นเลือดเย็นกว่าผมหลายสิบเท่า แค่คิดก็ขนลุกแล้วครับ
ผมคงจะหยุดนิ่งเพื่อคิดนานไปหน่อยครับ พี่เปรมจึงลูบแก้มของผมอย่างอ่อนโยน
“ถ้ามึงโอเค กูก็โอเค”
“ไม่! ใครจะบ้าโอเคล่ะ!”
มาอีกแล้วครับเสียงหัวเราะ รอบนี้ยิ้มละมุนแล้วหัวเราะเบาๆ เล่นเอาซะผมเขินเลย
“ขอไอแต่งงานแล้วจะมายกเลิกไม่ได้หรอกนะ แล้วอีกอย่างไอลงทุนแต่งตัวสาวซะขนาดนี้ แม้นมจะแบนไปหน่อยก็เหอะ แต่เป้าหมายหลักก็เพราะรักของเรานะ” ที่ผมยอมรับเงื่อนไขจากตระกูลอิเคดะเพราะเหตุผลของพี่เปรมเป็นหลัก ส่วนผลพลอยได้อื่นๆ ช่างแมร่มทิ้งมันไปให้หมดครับ
“แน่ใจ?”
“แน่ใจสิ ต่อให้ไม่สามารถเปิดเผยตัวได้ตลอดชีวิต แต่ไอก็ยังเป็นไอคนนี้คนเดิมที่หน้าตาดี โคตรแมน นมแบน และมีไข่ แบบที่พี่เปรมชอบไม่ใช่รึไงล่ะ?” มาถึงขนาดนี้แล้วผมจะถือคติที่ว่าได้คืบแล้วอย่าเอาศอก ไม่งั้นจะพลาดหมดครับ
“เมียกูโคตรแมน”
“เพิ่งรู้?”
“น่ารัก”
เหยดดดดดดดด หยอดมาแบบนี้เขินจนลำไส้บิดเกลียวเป็นรูปหัวใจแล้วครับ และเราก็นั่งมองหน้ากันอยู่อย่างนั้นอีกเกือบนาที
“ไอคิดถึงพี่เปรมนะ”
“อืม”
“บ้านที่ไม่มีพี่เปรม มันเหงามากรู้ไหม”
เกือบสี่เดือนที่ไม่ได้เจอกัน มันนานเกินไปสำหรับผม และยิ่งได้รู้ว่าพี่เปรมกลับไปอยู่ที่คฤหาสน์หลังใหญ่หัวใจของผมก็รู้สึกว่างเปล่าเหมือนน้ำที่ค่อยๆ ถูกแดดแผดเผาให้ระเหยแห้ง
“อดทนอีกนิด”
มือใหญ่ยกขึ้นวางบนแก้มของผมแล้วใช้นิ้วเกลี่ยเบาๆ
“กูก็ไม่ต่างจากมึง”
ความอบอุ่นจากฝ่ามือและปลายนิ้วของพี่เปรมทำให้ผมรู้สึกอิ่มเอมใจอย่างบอกไม่ถูก
“ขอบคุณปาฏิหาริย์ของมึง”
พ่อครับ ไม่ว่าตอนนี้พ่อจะอยู่ที่ไหน ผมก็ยังอยากให้พ่อได้รู้ว่าสิ่งที่พ่อได้ทำเพื่อผมนั้นมันมีค่าและยิ่งใหญ่มากแค่ไหน ผมมีความสุขมากจริงๆ ครับ
“บ๊อกๆ” เด็กน้อยส่งเสียงแซวมาแต่ไกลเลยครับ เห็นทำเป็นไม่สนใจแบบนั้นแต่หูน้องเปี๊ยกกระดิกฟังอยู่ตลอด
“ไอ้เปี๊ยก มึงนั่นแหละตัวดีเลย”
พี่เปรมกวักมือเรียกปุ๊ปน้องเปี๊ยกก็รีบคาบน้องตุ๊กตาเน่าวิ่งดุ๊กดิ๊กมาทันที พี่เปรมจับน้องเปี๊ยกขึ้นมานั่งบนเก้าอี้ด้วยกัน ผมคิดว่ามันจะดูเป็นครอบครัวสุขสันต์มากกว่านี้ถ้าหากในเวลานี้ผมสามารถสลัดภาพลักษณ์ของคุณหนูอิเคดะไอออกแล้วกลับไปเป็นพบรัก รัชชารักษ์ สุดมาดแมนและแฮนด์ซั่ม
“พี่เปรม”
“อืม”
“จูบหน่อย”
ใบหน้าคมจุดยิ้มมุมปาก
“ไม่กลัวใครจะมองว่าคุณหนูไอแร่ดรึไง?”
หมดอารมณ์เลยครับ มองบน ปากคว่ำแล้วสะบัดหน้าไปทางอื่น
“พบรัก”
ไม่ต้องมาเรียก ชิส์
“ถ้าไม่หันมากูจะจับมึงปล้ำตรงนี้นะ”
“ตรงนี้ไม่ได้! ถ้าในห้องทำงานพี่เปรมก็ว่าไปอย่าง..” เปลี่ยนบรรยากาศบ้างไรบ้างก็ดีเหมือนกันนะ
ใบหน้าคมระบายรอยยิ้มแล้วพยักหน้า แสดงว่าตกลงครับ ผมนี่รีบหรี่ตามองเลย เมื่อกี้ผมพูดเล่นๆ นะ จะมาพยักหน้าตกลงอะไรกันเล่า
ท่ามกลางความร่มรื่นในยามบ่าย เราทั้งคู่มองหน้ากันเงียบๆ อยู่ครู่หนึ่ง แล้วผมก็ค่อยๆ หลับตาลง ถ้าเปรียบว่าริมฝีปากเป็นแม่เหล็ก ผมเป็นขั้วบวกพี่เปรมเป็นขั้วลบ เมื่ออยู่ใกล้กันก็จะมีแรงดึงดูดกันอย่างรุนแรง แนบชิด บดเบียด และโหยหา
“ไอจางงง!!”
เฮือกกกกกกกกกกกกกก! ด้วยสันชาตญาณผมผลักอกพี่เปรมสุดแรงอย่างไว
“โอ โอก้าซัง?!”
แม่ผมไม่เท่าไหร่ แต่ด้านหลังแม่เป็นคุณตาคุณยายและคุณพ่อคุณแม่ของพี่เปรมนี่สิครับ มันทำให้ผมอยากจะเอาเสื้อสูทครอบหัวแล้วมุดหายลงไปใต้ดินซะเดี๋ยวนี้
พี่เปรมกระตุกแขนผมเพื่อเรียกสติว่าสถานะของผมในเวลานี้คือคุณหนูอิเคดะไอ ผมจึงรีบลุกขึ้นวิ่งไปหาแม่เบะปากบีบน้ำตาร้องไห้กระซิกๆ ดัดจริตได้ทันท่วงทีโดยไม่ต้องมีใครสอน ‘น้องไอไม่ได้แร่ดนะแม่ น้องไอแค่ทำตามหัวใจเรียกร้องเท่านั้นเอง’
“ไอจางง โยะฉิ.. โยะฉิ..” สองมือที่แสนอบอุ่นยกขึ้นประกบสองแก้มที่เปื้อนน้ำตาของผมเอาไว้เพื่อโอ๋ปลอบใจ แต่เพียงครู่เดียวแม่ก็หันไปตะคอกเสียงดังใส่ครอบครัวพี่เปรม
“อะนะตะตะชิ โนะ โคอุโดะ นิ เซกินิน โวะ โม๊ตเตะกุดาไซ!” แม่บอกให้ครอบครัวพี่เปรมรับผิดชอบในการกระทำครั้งนี้ ในขณะที่ผมได้แต่ยืนตัวแข็งทื่อ ด้วยตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยเห็นเวลาแม่โกรธจริงๆ แบบนี้
คุณตาคุณยายของพี่เปรมหน้าซีดเผือด ส่วนคุณพ่อกับคุณแม่ของพี่เปรมก็หน้าตาเครียดเชียวครับ และช่วงเวลาที่ผู้หลักผู้ใหญ่กำลังตึงเครียด เสียงทุ้มของพระเอกก็ดังขึ้น
“โกเม็นนาไซ วะตะชิ งะ วารุกัตตะ”
อื้อหืออ สามีของผมเป็นสุภาพบุรุษมากครับ พี่เปรมบอกยอมรับผิดคนเดียวเต็มๆ แถมมีการย่อตัวลงคุกเข่าสำนึกผิดด้วย ใบหน้าหล่อคมดุจพี่ท็อปวงบิ๊กแบงฉายความจริงจังในแบบที่ผมแทบจะคลานเข่าเข้าไปหาเพื่อร้องขอชีวิต
“วะตะชิวะ อิเคดะ โอโจซามะ โวะ ไอชิเตรุ”
โอ้วว มายก้อดด! พี่เปรมบอกว่ารักผมต่อหน้าพวกผู้ใหญ่ ผมยกมือขึ้นป้องปิดปากที่อ้าค้างตาเหลือกด้วยความตกตะลึงประหนึ่งได้ยินเสียงประกาศว่าผู้ชนะคว้ามงกุฎฝังเพชรเก้าร้อยเก้าสิบเก้ากะรัต เมื่อก่อนผมเคยสงสัยว่าทำไมเวลาที่มิสยูนิเวิร์สได้รางวัลต้องยกมือปิดปาก ทาบหน้าอก แล้วทำหน้าทำตาเหมือนจะร้องไห้ทั้งๆ ที่อยากจะกรีดร้องแต่ก็ต้องกลั้นเอาไว้จนหน้าบิดเบี้ยว ซึ่งตอนนี้ผมเข้าใจพวกเธอแล้วครับ และถ้าหากเบ้าหน้าไม่ดีก็ไม่สามารถทำได้หรอกนะครับ
ระหว่างที่ผมกำลังตกอยู่ในสถานการณ์เดียวกับมิสยูนิเวิร์ส ผมได้ยินเสียงจากคุณยายของพี่เปรมบอกล่ามของแม่ว่า ‘เรื่องเมื่อครู่เราคงต้องคุยกันใหม่ค่ะ’ จากนั้นผมก็ถูกแม่ทั้งผลักทั้งดันให้เดินตามเข้าไปในตึกของโรงพยาบาลอีกครั้งด้วยกัน
แต่เดี๋ยวนะ... พี่เปรมพูดและเข้าใจภาษาญี่ปุ่นด้วยเหรอ?! เฮ้ย?! ทำไมผมเพิ่งรู้??
.
.
.
.
หัวข้อ: (◕‿◕✿Miracle of ⓛⓞⓥⓔ❀•ผมเรียกมันว่าปาฏิหาริย์แห่งรัก•❀-แจ้งข่าวPre-Order- P.81 (อ่าน 538800 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก