ตอนพิเศษ เป็นเมียหมอต้องอดทน
[/size][/color]
Kawhom Say ถ้าพูดถึงปีใหม่คนเราจะนึกถึงอะไร วันหยุดยาว วันรวมญาติ สังสรรค์กับเพื่อนฝูง หรือการใช้เวลากับคนพี่เศษซึ่งคงเป็นได้ยากสำหรับผม ทำไมนะหรอ ก็ไอ้คนพิเศษผมดันเป็นหมอ ช่วงเทศกาลอย่างนี้อย่าหวังเลยว่าจะได้ลาแถมยังต้องไปอยู่เวรที่โรงพยาบาลทั้งกลางวันกลางคืน ส่วนผมนะหรอมหาลัยหยุดยาวตั้งแต่คริสมาสเลยครับ เปิดอีกทีก็วันจันท์หน้าโน่นแหละ แอบเซงนะครับแต่ก็เข้าใจ ไว้หลังปีใหม่ค่อยหาเวลาไปเที่ยวกันก็ยังไม่สาย
"ตัวเล็ก เห็นที่ชาร์ตโทรศัพท์พี่ไหม" พี่ริคตะโกนถามจากห้องชั้นบนในขณะที่กำลังเก็บของย้ายสำมะโนครัวไปอยู่โรงพยาบาลชั่วคราว
"ตรงโต๊ะทำงานชั้นล่างไง" ผมตระโกนตอบพลางวางจานข้าวผัดสองจานลงบนโต๊ะ ไม่นานไอ้คุณชายก็เสด็จลงมาพร้อมเป้ใบเล็กบนหลัง ถ้าไม่รู้จักกันคนส่วยใหญ่คงดูไม่ออกหรอกว่าพี่ท่านเป็นหมอ ก็ไอ้หนวดเครากับผมยาวๆ ดูเหมือนพวกแก้งค์ฮาเลย์ซะมากกว่า แต่ก็เท่ละว้าแฟนผม "ของแค่นั้นพอหรอพี่"
"เหลือเฟือ" พี่ริคยิ้มตอบ "จะมีเวลาอาบน้ำหรือเปล่าเถอะ" เหอะ...คนไข้คงไม่เยอะจนไม่มีเวลาอาบหรอกมั้ง ขี้เกียจละสิไม่ว่า คนตัวโตทำจมูกฟุดฟิดเหนือจานข้าวก่อนจะวกมาจบที่แก้มผม "กลิ่นหอมน่ากินจัง"
"ตลอดอะพี่..." ผมบ่นแก้เขินเอี้ยวหน้าหลบจมูกโด่งๆ ที่ระรานไม่เลิก แต่ก็โดนรวบเอวไว้หนีไปไหนไม่รอดปล่อยให้พี่มันฟัดจนหนำใจ "งื้อ...จะกินไหมข้าวเดี๋ยวก็สายหรอก"
"กินสิ กินน้องข้าวอะ...โอ๊ย" ผมเขกหัวหมาบ้าไปทีอย่างหมั่นเขี้ยว เจ้าตัวก็ทำหน้าเจ็บจะเป็นจะตาย
"เอาอีกซักทีดีไหม...หืม" น่าซ้ำซะจริง
"ไม่จ้ะ ตัวเล็กใจร้าย" อ้อนเข้าไป คิดว่าตัวเองน่ารักหรือไง "พี่ไม่อยู่ตั้งหลายวันจะทนไหวหรอ ฮึ" ผมสะดุ้งเมื่อถูกมือแกร่งบีบบั้นท้ายเบาๆ
"ทะ...ทะลึ่งวะพี่" ผมทุบอกคนช่างแกล้ง ซ่อนหน้าแดงๆ จากดวงตาสีน้ำตาลเป็นประกายนั่น "ใครจะไปหมกมุ่นเหมือนพี่"
"แต่ถ้าหิวขึ้นมาจะทำยังไง" น้ำเสียงฟังดูเป็นห่วงแต่หน้าตานี่หื่นเว่อ เหอๆ
"ก็จัดหนักแล้วไงเมื่อคืน" แค่ภาพเมื่อคืนเล่นเข้ามาในหัวทำเอาผมร้อนผ่าวไปทั้งหน้า ก็พี่หมอมันเล่นทบต้นทบดอกให้เพราะจะไม่อยู่หลายวัน กลัวเมียพลังงานหมด คิดถูกคิดผิดวะเนี่ยที่เปลี่ยนตัวเองเป็นซักคิวบัสอ้อถ้าเป็นผู้ชายเขาเรียกอินคิวบัสนี่หว่า ตอนนั้นก็แค่อยากช่วยไอ้โย แต่ตอนนี้เริ่มกลุ้มกับสิ่งที่ตัวเองเป็น เพราะพลังงานหลักของอินคิวบัสอย่างผมนั่นคือเซ็กซ์ หากเป็นทั่วๆไปก็คงเป็นพวกวันไนท์แสตน เปลี่ยนคู่นอนไปเรื่อยๆ เพื่อความอยู่รอด ส่วนผมก็มีพี่หมอริคไงครับ ถึงผมไม่เรียกร้องไอ้หมาป่าหื่นกามอย่างมันก็หาเรื่องได้ตลอด
"แต่พี่อยู่โน่นเป็นอาทิตย์เลยนะ" พี่หมอยังคงแย้ง
"น่า...ผมไม่ลงแดงตายหรอก" ไอ้คนจะลงแดงตายผมว่ามันมากกว่า "กินข้าวสิพี่ แปดโมงแล้วนะโว้ย"
"แน่ใจนะ" ยัง....ยังจะมาย้ำ เลยได้แต่พยักหน้าตอบ "หยุดหลายวัน จะไปไหนเนี่ย"
"คงแวะไปเยี่ยมคนที่บ้านแต่ไม่ค้างหรอก ขี้เกียจทะเลาะกับป๊า " ที่บ้านรู้เรื่องพี่หมอแล้วครับว่าเราเป็นแฟนกัน ตอนแรกป๊าอาละวาดบ้านแตกเลยครับ ไม่ยอมรับท่าเดียวแทบจะตัดผมออกจากกองมรดก แต่ก็ได้อาม่าช่วยกล่อมเพราะแกรู้จักหมอริคมานาน ตะล่อมจนแกยอมแต่ก็ยังตึงๆ ใส่กันอยู่ ส่วนม๊ากับเจ๊ข้าวฟ่างไม่มีปัญหาครับ สองรายนั้นเขาหัวสมัยใหม่ ผมอยู่กับใครแล้วมีความสุขก็สนับสนุน
"ถ้าว่างก็แวะไปหาพี่ที่โรงพยาบาลด้วยนะ"
"ไปทำไมอะพี่ วุ่นวายเปล่าๆ"
"มาเติมกำลังใจให้พี่ไง คิดถึงเราจนขาดใจแน่เลย" เหอะ...เสี่ยวที่สุด แล้วกระผมจะหน้าแดงทำไมวะ ผมว่าข้าวผัดมันหวานๆ เนอะ กว่าจะกินกันหมดเลี่ยนแทบขาดใจ
"ไปได้แล้ว ลีลาจริง" ผมดันแผ่นหลังกว้างบังคับให้พี่หมอเดินออกประตูบ้าน
"เดี๋ยวๆ พี่ลืม"
"ลืมอะ...!!!!" พี่มันหันขวับกลับมาดึงผมเข้าไปจูบหนักๆ จนหนำใจ ก่อนจะยิ้มหล่อทิ้งท้ายแล้วขึ้นรถขับออกไปปล่อยให้ผมยืนเหวออยู่หน้าบ้าน
ตอนบ่ายผมแวะเข้าไปเยี่ยมคนที่บ้านเอาของฝากไปให้ อยู่ทานข้าวเย็นกับพี่ป้าน้าอาแล้วก็กลับโดยไม่ลืมซื้อหนังสองสามเรื่องติดมือกลับบ้าน จริงๆ ผมก็ไม่ได้มีปัญหากับการนอนคนเดียวหรอกนะเพราะบางวันพี่มันก็ต้องเข้าเวร วันที่สองโยแวะมาอยู่เป็นเพื่อนผมในตอนกลางวัน ทำโน่นทำนี่กินกัน เพื่อนผมมันนึกคึกอยากทำขนมเค๊กเซอร์ไพรผัว คือพี่รอทมันเป็นแวมไพร์มึงจะทำเค๊กให้มันทำซากอะไรไม่เข้าใจ ถล่มห้องครัวที่บ้านซะยับเยินพอเค๊กเสร็จมันก็รีบสะบัดตูดกลับ บอกรีบไปช่วยผัวทำงาน โยนาห์มันทำงานล่าให้สภาอย่างจริงจังแต่ก็ไม่ถึงกับงานหลักเพราะมันยังเรียนอยู่ ที่มันตั้งใจกับงานนี้ส่วนหนึ่งเพราะมันอยากชดเชยเรื่องที่ไอ้ธีรตาย ถึงโยจะเลิกฟูมฟายแต่มันก็ยังรู้สึกผิดแล้วก็ไม่อยากให้ใครมาโชคร้ายเพราะอมนุษย์เลวๆ แบบไอ้ธีร
สังคยานาห้องครัวเสร็จผมจึงจัดแจงเค๊กใส่กล่องเอาไปฝากพี่หมอที่โรงพยาบาลโดยไม่ลืมซื้อข้าวติดไปด้วย ก็ไม่ต้องแนะนำอะไรมากเพราะเจ้าหน้าที่บางคนก็คุ้นหน้าผมดี นั่งรอพี่หมออยู่หน้าห้องตรวจรอจนมันพักจึงถือวิสาสะเปิดประตูเข้าไป พี่หมอยิ้มกว้างเมื่อเห็นว่าเป็นผมถ้าตอนนี้มันอยู่ในร่างหมาป่าคงกระดิกหางเริงร่าวิ่งมาพันแข้งพันขาแน่ๆ
"หิวไหมพี่ ผมเอาเค้กมาฝาก" ผมชูของฝากในมือให้ดู
"มากกก วันนี้ทั้งวันพี่ยังไม่ได้กินอะไรเลย" ดูท่าจะหิวจัด...รับถลาเข้ามาอย่างไว...แต่ว่า
เห้ย!!!! "พี่ เดี๋ยวคนมาเห็น" ผมดุมันเสียงเบา พลางขืนตัวออกจากวงแขนแกร่งที่กอดรัดผมไว้แน่น ไม่กล้าโวยวายเพราะมันเป็นเขตโรงพยาบาล
"ไม่มีหรอก นี่มันเวลาพักพี่ ใครจะเข้ามาละ ฮึ" มันเถียง "ไหนๆ มาหอมให้ชื่นใจหน่อย" แล้วอีพี่มันก็ปู้ยี่ปูยำแก้มผมจนหนำใจ มือมันไวคว้าเอาถุงเค๊กในมือไปวางไว้บนโต๊ะ ก่อนที่ผมจะถูกมันต้อนจนไปนั่งแหมะบนเตียงคนไข้...เชี่ย ลางไม่ดีอีกแล้วกู
"นี่มันโรงพยาบาลนะพี่" ผมบอกเสียงเบา มือกร้านไล้แก้มผมเบาๆ กับนัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนมันทำให้ใจผมสั่น "พี่หมอ..."
"แค่จูบ...นะครับ" แล้วมึงจะกระซิบทำไม ขนลุก ทันทีที่ริมฝีปากร้อนสัมผัสกันสติสตังถึงกับกระเจิง ยิ่งถูกลิ้นร้อนกวาดต้อนยิ่งอดไม่ได้ที่จะโต้ตอบจนรสจูบทวีความเร่าร้อนอย่างไม่มีใครยอมใคร
"อื้อ..." ผมครางประท้วงเมื่อมือซนล้วงเข้ามาในสาบเสื้อ ลูบจากหน้าท้องไล้มาตรงอกให้สะท้านเล่น ต้องรีบเบรกเดี๋ยวมันเลยเถิด แต่การจะผลักมนุษย์หมาป่าแรงควายอย่างมันออกนี่แทบจะเป็นไปไม่ได้เลย
ก๊อก ก๊อก ก๊อก เสียงประตูเหมือนเสียงสวรรค์ ผมสบโอกาสผลักมันออกห่างตัวจะย้ายร่างมานั่งนิ่งตรงเก้าอี้หน้าโต๊ะทำงาน พี่หมอมันทำหน้าเสียดายเต็มประดาจนต้องชี้หน้าคาดโทษไอ้คนหื่นไม่เลือกสถานที่
"เข้ามาเลยครับ"
พยาบาลเดินถือแฟ้มคนไข้เข้ามาวางที่โต๊ะพร้อมยิ้มทักทายพวกเรา
"นี่เป็นข้อมูลคนไข้ทั้งหมดที่จะ OR ในอีกหนึ่งชั่วโมงค่ะ...เอ่อ ถ้าคุณหมอทานข้าวเสร็จยังไงรบกวนไปที่แผนกด้วยนะค่ะ" เฮ้อน่าสงสารซะจริงเพิ่งพักยังไม่ทันไรก็มาตามซะแล้ว ถ้าให้ผมไปเรียนหมอขอบายเลยหายตังแทบตายแต่ก็ไม่มีเวลาใช้ กินข้าวเย็นเป็นเพื่อนหมอริคเสร็จผมจึงขอตัวกลับ ขืนอยู่ต่อมันคงอิดออดไม่ยอมทำงานเป็นแน่
วันที่สามที่สี่ผ่านไปแบบเอื่อยเฉื่อย บ้างก็ทำโน่นทำนี่กับไอ้เพื่อนรัก หรือไม่ก็ออกไปเดินห้างคนเดียวเจออะไรน่ากินก็ซื้อไปฝากพี่ริค แวะไปกินข้าวกับมันเป็นบางมื้อ แต่ยิ่งนับวันยิ่งรู้สึกเบื่อ การที่ต้องนอนคนเดียวพอหลายคืนเข้ามันก็รู้สึกโหวงๆ เหมือนขาดอะไรไป ผมไม่อยากจะยอมรับเท่าไหร่ว่าพลังงานในร่างกายมันกำลังหมด พยายามหาอะไรทำให้ลืมสัญชาติญาณตัวเองไปเพื่อผ่านพ้นในแต่ละวัน
"ทำไมสีหน้าเราดูไม่ดีเลย" พี่หมอทักทันทีที่เห็นผม วันนี้วันสิ้นปีผมหอบกับข้าวมากมายที่ใช้เวลาทำกว่าค่อนวันมาหามันที่โรงพยาบาล ตั้งใจจะฉลองกันเบาๆ ในระหว่างเวลาพักของมัน
"ก็ไม่เป็นไรนิพี่" ผมโกหก ทั้งที่จริงวันนี้รู้สึกเพลียกว่าทุกวันแต่ประสาทสัมผัสกลับทำงานได้อย่างดีเยี่ยม แล้วยิ่งมายืนใกล้ๆ พีริคแบบนี้กลิ่นกายจางๆ เล่นเอาผมเบลอไปเลย
"แน่ใจนะ..."
"
อ๊ะ..." ผมสะดุ้งเมื่อจู่ๆ พี่มันก็จับแก้มผมเหมือนมีกระแสวิ่งผ่านไปทั่วร่าง ร่างสูงมองผมอย่างครุ่นคิด
"หิวแล้วหรอ ที่รัก" เสียงทุ้มกระซิบถามทำเอาขนลุกไปทั้งตัว
"จะบ้าหรอ" ผมกลบเกลื่อน "จะกินไหมพี่ เดี๋ยวก็หมดเวลาพักก่อน" รีบเปลี่ยนเรื่อง ไม่อยากโดนมันซักไปมากกว่านี้
เราทานมื้อเย็นพร้อมฉลองกันเล็กๆ ในโรพยาบาลโดยไม่ลืมชวนเจ้าหน้าที่แถวนั้นมาร่วมวงด้วย ก่อนที่พวกพี่เขาจะกลับไปทำหน้าที่ตน ช่วงเทศกาลวุ่นวายเป็นธรรมดา มีคนเจ็บคนป่วยมหาศาลแต่ส่วนมากก็เป็นพวกอุบัติเหตุเสียมากกว่า
ตกดึกผมถูกพวกเพื่อนในคณะลากออกมาเคาท์ดาวที่ผับ ส่วนโยมันอดต้องทำงานข้ามปีให้สภากับผัวมัน แสงสีกลิ่นเหล้ากลิ่นบุหรี่หรือแม้แต่ฟรีโรโมนจากผู้คนที่เบียดเสียดในผับทำเอาผมแย่ ในสภาวะที่ขาดพลังงานแบบนี้อินคิวบัสอย่างผมตอบสนองต่อสิ่งเหล่านี้ได้ไวจนน่ากลัว เหมือนมีพลังบางอย่างดึงดูดคนรอบข้างให้เข้ามาหาแบบที่ควบคุมไม่ได้ แอลกอฮอลแก้วแล้วแก้วเล่าจากมือเพื่อนทำเอาผมสติหลุด รู้ตัวอีกทีคือผมกำลังจูบสาวสวยนางหนึ่งที่นั่งคลอเคลียอยู่บนตัก เมื่อตระหนักได้ว่าตัวเองทำอะไร ผมสะดุ้งตกใจผลักเธอออกจนร่างบางลงไปนั่งกับพื้น
"
อะไรของนายเนี่ย"สาวเจ้าวีนลั่น
"ขะ...ขอโทษ" ละล่ำละลักตอบ รีบวิ่งออกมาจากตรงนั้นโดยไม่สนเสียงเรียกของเพื่อนที่โต๊ะเลย แย่...แบบนี้มันแย่ ถ้าอยู่ต่อไป อาจคุมตัวเองไม่ได้ รู้สึกร่างกายมันร้อนจนแทบไหม้ แต่ผมไม่อยากคว้าใครก็ได้มานอนด้วยถ้านั่นไม่ใช่คนที่ผมรัก
พอถึงบ้านผมรีบวิ่งขึ้นบนชั้นสอง พุ่งตัวเข้าห้องนอนปิดประตูขังตัวเองอยู่ในนั้น ของทุกชิ้นที่ติดกายถูกโยนกระจัดกระจาย หวังว่ามันจะช่วยระบายความร้อนรุ่มภายในได้แต่ไม่เลย ผมทิ้งตัวลงบนที่นอนอย่างอ่อนแรง ร่างกายมันสั่นไปหมด ในคอแห้งผาก ที่เค้าเรียกว่าลงแดงมันเป็นแบบนี้สินะ
ตืดดดดดด... เสียงไอโฟนสั่นฉุดสายตาให้หันมอง จะเป็นใครได้ละนอกจากแฟนผม เอื้อมมือที่เล็บคมเริ่มยาวปัดมันออก ถ้าผมได้ยินเสียงพี่เขาตอนนี้ ผมคงคิดถึงกว่านี้ ทรมานกว่านี้ แค่นี้ทั้งกลิ่นกาย ผิวเนื้อ และใบหน้าของพี่มันก็ประดังเข้ามาในความทรงจำทำเอาร่างกายโหยหาเจียนตาย
ผมไม่อยากเรียกให้พี่ริคกลับมา เพียงเพราะความกระหายอยากในเซ็กซ์ของตัวเอง ในเมื่อตอนนี้แฟนผมกำลังช่วยชีวิตคนอีกมากที่เขาเดือดร้อน ผมทำไม่ได้จึงได้แต่ภาวนาให้มันผ่านพ้นไปเพียงแค่หลับตา
Ricardo Say ผมนั่งฟังเสียงรอสายมากว่าสิบรอบแต่เจ้าของโทรศัพท์กลับไม่มีทีท่าว่าจะรับ ข้าวหอมมาหาผมเมื่อเย็น ทำไมจะดูไม่ออกว่าแฟนตัวเองอาการไม่สู้ดี ถึงได้รีบโทรหาทันทีที่ออกจากห้องผ่าตัด ผมเป็นเพื่อนกับยูจีนมานานจึงรู้ลีว่าลิมิตของซักคิวบัสหรืออินคิวบัสนั้นมีไม่เกินห้าวัน อย่างน้อยๆ ก็ควรได้พลังงานจากเซ็กซ์หนึ่งครั้งต่อสัปดาห์ เพราะงั้นผมเลยห่วงเพราะตั้งแต่น้องมันเปลี่ยนตัวเองเป็นอินคิวบัสมาก็ไม่เคยทิ้งห่างจากมันเกินสามวันเลยด้วยซ้ำ
เกือบหนึ่งอาทิตย์ที่ผมต้องมาสิงสถิตอยู่ที่โรงพยาบาล มันเป็นช่วงเจ็ดวันอันตรายของเทศกาลปีใหม่ ตำแหน่งของผมค่อนข้างจำเป็นเพราะผมเป็นศัลยแพทย์ ปวดหัวจริงๆ กับพวกเมาแล้วขับ บ้างก็ตีกันมา คึกคะนองทำอะไรไม่คิด เข็นเข้าโรงพยาบาลมาไม่น้อย บางคนหายแล้วก็ซ่า ปากดีบ้างล่ะ ญาติบางคนก็เหลือเกินจะดีจะร้ายไม่เคยโทษคนของตัวเองมาด่าหมอด่าพยาบาล ขอร้องอย่าทำเลย บุคลากรทางการแพทย์ล้วนแล้วแต่เป็นคน สิ่งที่พูดมาบั่นทอนกำลังใจคนทำงานเขาเปล่าๆ
ผมรีบเปลี่ยนชุดเดินไปหยิบกระเป๋าตังกับโทรศัพท์ในห้องก่อนจะรีบร้อนเดินออกมา สวนกับพวกบุรุษพยาบาลที่เข็นเตียงคนไข้ฉุกเฉินจากอุบัติเหตุผ่านหน้าไป ณ วินาทีนี้ใครจะสนละ ถึงผมจะทำงานช่วยคนแต่อย่าลืมผมคือแวร์วูฟ การปล่อยให้ใครซักคนตายก็ไม่ใช่เรื่องชวนหนักใจเท่าไหร่นัก เพราะใจมันพะวงกับคนที่บ้านมากกว่า กลับมาถึงบ้าน ไฟข้างในมืดสนิทแต่กลิ่นไอรุนแรงแปรปรวนที่แผ่กระจายจากภายในบ่งบอกว่าคนที่ผมกำลังตามหาอยู่ที่นี่ ผมรีบกระโจนขึ้นบนระเบียงห้องนอน โชคดีว่าไม่ได้ล๊อคไม่งั้นคงพังมันทิ้งแน่
"ตัวเล็ก..." ร่างบอบบางนอนคุดคู้อยู่กลางเตียง ปีกและหางสีดำตกลู่ไปข้างตัว กรงเล็บจากมือเล็กๆ จิกที่นอนแน่นจนขาด บ่งบอกถึงความทรมานที่เจ้าตัวฝืนทนถึงขั้นไม่สามารถควบคุมรูปลักษณ์ตัวเองได้จึงอยู่ในร่างเต็มเช่นนี้
"พี่...มาได้ไง" เสียงหวานแหบแห้งและเบาหวิวดูสิ้นแรง เอื้อมไปเปิดไฟในห้องทำให้เห็นสภาพคนรักของผมเต็มตา มันทั้งน่าสงสาร น่ารัก และน่า...ในเวลาเดียวกัน ข้าวหอมที่เหลือเพียงเชิ๊ตตัวบางนอนสั่นสะท้านอยู่ตรงหน้า ผิวเนียนแดงซ่านดูน่าสัมผัสไปเสียทุกส่วน "อ๊ะ..." ตัวเล็กสะดุ้งเฮือกเพียงแค่แตะเบาๆ บอกให้รู้ว่าในยามนี้คนตรงหน้าไวต่อสัมผัสเหลือเกิน ผมนั่งลงบนเตียงนุ่มก่อนช้อนอุ้มแฟนมาไว้บนตัก รับรู้ถึงความร้อนผ่านผิวกายที่สั่นสะท้าน
"ไม่ไหวทำไมไม่บอกพี่" นัยน์ตาฉ่ำน้ำค้อนมองอย่างดื้อรั้น เอามือลูบไล้แก้มใสอย่างเอ็นดู
"ก็...พี่ ฮะ...ทำงาน อา..." ข้าวหอมกัดริมฝีปากกลั้นเสียงจนแดงช้ำ ยั่วเกินไปแล้วโอ๊ย...ทนไม่ไหวแล้ว ก้มลงไปลิ้มรสริมฝีปากหวานนั่น ขบเม้มกลีบเนื้อนิ่มก่อนจะแทรกลิ้นเข้าไปหยอกล้อกับลิ้นเล็กภายใน ข้าวหอมร้อนๆ กินกี่ทีก็ไม่เบื่อ ร่างบางก็ตอบสนองกลับอย่างหิวโหย พอผมล่าถอยลิ้นเล็กกลับเป็นฝ่ายรุกล้ำเข้ามาแทน ลิ้นชื้นตอบโต้กันจนน้ำลายแทบหก จากที่เหมือนจะสิ้นแรงคนตัวเล็กกลับดันร่างผมให้นอนราบบนเตียงก่อนจะปีนขึ้นมาคร่อมทับโดยที่ปากยังระดมจูบอย่างเร่าร้อน
"อา...พี่หมอ" ข้าวหอมครางเสียงพร่าเมื่อผมเมื่อมือสากไล้ต่ำตามแนวสันหลังไปยันโคนหางก่อนจะบีบเค้นสะโพกมนอย่างหมั่นเขี้ยว
"หิวจัดเลยสิเรา...หึๆ" ผมกระเซ้า เมื่อมือเล็กฉีกทึ้งเสื้อผมจนขาดวิ่น ลูบไล้แผงอกลากต่ำหน้าท้องก่อนจะปลดตะขอกางเกงออกแล้วล้วงมือเข้าไปสัมผัสหมาป่าตัวร้ายภายใน ทอดมองคนน่ารักค่อยๆ ปลดกระดุมเชิ้ตออกทีละเม็ดโดยที่สายตายังจับจ้องมาพร้อมกัดริมฝีปากน้อยๆ อย่างยั่วยวน ภาพของเสื้อที่ล่วงลงจากไหล่บ้างช้าๆ เร้าอารมณ์จนร้อนไปทั้งกาย อยากจะกระแทกเอวบางซะเดียวนี้ แต่ก็อดทนไว้เผื่อจะได้เห็นทีเด็ดของเมียสุดที่รัก
"ข้าวทำให้นะ..." คนข้างบนเอ่ยอ้อน ผมละอยากจะดิ้นตายไปกับความน่ารักนี้ ยิ้มรับหน้าบานก่อนจะรั้งใบหน้าหวานมาจูบให้รางวัลซักหน่อย
"ตามใจเลยครับ" ริมฝีปากร้อนพรมจูบไปทั่ว ก่อนกระขบกัดเบาๆ ตรงคอ ลิ้นร้อนลากต่ำลงมาแล้วจู่โจมยอดอดของผมให้เสียววาบ ฝ่ามือนิ่มเค้นคลึงอีกข้าง จนผมต้องซี๊ดปากหลังแทบไม่ติดฟูก รู้สึกใจเต้นระส่ำเมื่อริมฝีปากของข้าวลากต่ำลงไปเบื้องล่าง ทั้งลากเลีย กดจูบ และขบกัดทิ้งรอยไว้รายทาง ก่อนมาจบตรงขอบกางเกงพร้อมๆกับถอนร่นไปคุกเข่าตรงหว่างขา มือเล็กโอบประคองท่อนเนื้อแกร่งก่อนจะขยับรูดหนักๆ จนมันแข็งขืนทำเอาลมหายใจสะดุดด้วยความซาบซ่าน "ชิมดูไหม..."
"อืม..." น้องมันยิ้มรับก่อนค่อยๆ เลียเบาๆ ที่ส่วนแล้วครอบริมฝีปากกลืนกินส่วนกลางกายแต่ก็ได้แค่ครึ่งท่อนเพระขนาดของมัน โพรงปากร้อนสร้างความรัญจวนได้ไม่น้อย นัยน์ตาสวยช้อนมอง ผมก็ยิ้มตอบแทนคำชม
"ดีครับ..." ผมคลึงแก้มใสอย่างเอาใจ ยิ่งเห็นว่าผมชอบโพรงปากร้อนและมือเล็กยิ่งเร่งจังหวะจนต้องแอ่นรับ อารมณ์มันพุ่งสูงจนแทบสุดแต่คนทำกับหยุดเอาดื้อๆ "แกล้งพี่หรอ..."
"คิคิ ใจเย็นพี่" คนตัวเล็กหัวเราะคิกคักพลางหยัดกายขึ้นนั่งคร่อมให้ช่องทางด้านหลังเสียดสีท่อนเนื้อร้อนอย่างจงใจ ข้าวหอมยิ้มร้าย ก่อนจะยกมือขื้นเลียนิ้วเรียวช้าๆ ส่วนมืออีกข้างกอบกุมข้าวหอมน้อยขยับรูด เลียจนนิ้วชุ่มแล้วยันตัวขึ้นก่อนจะกดนิ้วเหล่านั้นสู่ช่องทางสีอ่อนช้าๆ
นิ้วที่หนึ่ง ขยับวนเบา
นิ้วที่สอง สะโพกมนบิดเร่าดัวยความเสียว
นิ้วที่สาม คิ้วเรียวขมวดมุ่นอย่างอึดอัด ...บอกได้คำเดียวว่าเอ็กซ์สัดๆ
"พี่จะไม่ไหวแล้วนะ..." ผมประท้วงอย่างสุดกลั้น บีบสั่นโพกนิ่มแรงๆ บอกให้รู้ถึงความต้องการที่เอ่อล้น ภาพที่เห็นมันเร้าอารมณ์ใช่น้อยเสียเมื่อไหร่ มองนิ้วเรียวที่ถูกกลืนเข้าไปในช่อทางสีหวาน กับแก่นกลางที่ชี้หน้าอย่างท้าทาย ไหนจะดวงตาฉ่ำน้ำที่ทอดมองมา ได้เห็นภาพคนรักที่กำลังเล่นเสียวกับตัวเองอยู่ด้านบนจากมุมนี้ อะไรๆ มันชัดไปหมดปีกสีดำที่สยายกว้างขับให้ร่างขาวบางงดงามดุจเทพจากสวรรค์
"
อ๊ะ...มัน ฮะ ใหญ่" น้องมันดึงนิ้วออกก่อนจะจับเอาท่อนเนื้อแกร่งจ่อปากทางนุ่ม แล้วค่อยๆ กดร่างลงมา เรียวขาทั้งสองสั่นเกร็งจนผมต้องประคองบั้นท้ายน้องไว้อีกแรง น้องข้าวกลั้นใจกดร่างลงมาทีเดียว "
โอ๊ย...ซี๊ด" ใบแหงนหน้าครางลั่นอย่างทรมานจนน้ำตาคลอ ภายในรัดแน่นจนผมต้องกัดฟันทนเพื่อให้อีกฝ่ายได้ตั้งตัว
"ไหวไหมที่รัก..." ตัวเล็กพยักหน้าแทนคำตอบ ฝ่ามือนิ่มยันอกผมไว้ก่อนที่ร่างบางจะขย่มสุดตัว ตอดรัดความเป็นชายจนสติกระเจิง จนต้องกระแทกสวนหนักๆ เรียกเสียงครางลั่นของคนน่ารัก เมคเลิฟในคืนสิ้นปีเป็นอะไรที่พีคสุด คุ้มค่ากับการโดดเวรเสียจริง
"อ๊า พี่ เร็ว ฮะ...อือ" เสียงหวานสะอื้นราวจะขาดใจ เมื่อหมาป่าตัวร้ายสอดลึกโดนจุดกระสัน เล็บคมจิกข่วนแผ่นอกระบายอารมจนเลือดซึม ผิวกายแดงก่ำพร่างพรมไปด้วยเหงื่อขับกลิ่นเนื้อหอมชวนมึนผสมกลับกลิ่นคาวเลือด กระตุ้นสัญชาติญาณดิบของผมให้ลุกฮือ
ผมพลิกร่างบางนอนราบปีกสีดำแผ่สยายลงบนเตียง จับขาเรียวพาดบ่าก่อนโถมกายใส่เต็มที่ให้สมอยากจนร่างบางโยกคลอนไปตามแรง
"พี่...ฮะ จูบ ฮ๊า..." ข้าวหอมรั้งคอผมลงไปจูบอย่างหิวกระหาย แลกน้ำลายกันจนเยิ้ม หายปลายลูกศรโอบรัดรอบตัวผมแน่นตามแรงรมณ์ที่พุ่งสูง ในขณะที่เบื้องล่างยังสอดประสานกันไม่หยุด
"อ๊า!!!!!...ฮึก" ข้าวหอมหวีดร้องสุดเสียงพร้อมๆกับน้ำรักที่ปลดปล่อยจนเลอะหน้าท้องของเราทั้งคู่ ภายในที่ร้อนรุ่มและบิดเกร็งบังคับให้ผมจำต้องปล่อยทุกความรู้สึกเข้าไปจนเต็มตื้นจึงถอดถอนออกมาจน คนตัวเล็กนอนหอบสั่นจากกิจกรรมร้อนแรงที่พึงผ่าน นัยน์ตาปรือฉ่ำเยิ้มจ้องผมไม่วางตา ก่อนสิ่งต่อมาจะทำให้ผมจิตหลุดได้ทันทีเมื่อขาเรียวแยกกว้างอย่างจงใจพร้อมใช้นิ้วแหวกให้เห็นช่องทางสีแดงช้ำที่มีน้ำขาวขุ่นไหลเลอะออกมา
"สวัสดีปีใหม่นะครับ...ที่รัก" ข้าวหอมบอกเสียงพร่า ริมฝีปากอิ่มแย้มยิ้มบางก่อนจะแลบเลียริมฝีปากอย่างเชิญชวน...เมียใครวะยั่วเก่งเป็นบ้า แค่นี้ก็ทั้งรักทั้งหลงจนโงหัวไม่ขึ้นแล้วเนี่ย
เสียงพุที่จุดดังจากด้านนอกบอกให้รู้ว่าศักราชใหม่ได้เริ่มขึ้นแล้ว แต่ใครเล่าจะสนในเมื่อภาพตรงหน้าเร้าใจกว่า ผมบอกไว้เลยว่าเด็กน้อยช่างยั่วตรงหน้าได้ร้องครางลั่นบ้านยันเช้าแน่นอน หมอริครับประกัน
Talk Talk
[/b]
-ขอขอบคุณผู้อ่านทุกท่านที่แวะอ่านแวะชม ตอนพิเศษนี้เปรียบดังของขวัญขอบคุณแก่ท่านผู้อ่าน 
-มีผู้อ่านที่เคารพท่านหนึ่งอยากได้รูปข้าวหอมตอนเป็นอินคิวบัส วาดให้แล้วเด้อ อาจไม่เต้มที่เท่าไหร่แต่ก็ยังวาดเนอะ อิอิ ไม่ได้ลืมนะอย่าโกรธเค้าเลย 
-ตอนนี้เรากำลังอีกเรื่องที่ออนแอร์ เรื่องราวไม่ใกล้ไม่ไกล วนเวียนแถวๆ สภากลางนี่แหละจ้า 
ชื่อเรื่อง
Dark Wing ปีกทมิฬ...เมื่อฟ้าจรดผืนน้ำ
[/b]
ติดตามกันได้ที่
ไม่รู้ว่าภาพมะนเรทไปไหมอะ เรทไปเอาออกได้นะ ของขวัญปีใหม่เบาๆ จ้า
[/b]
รักนะจุ๊บๆ มีอะไรขอมาได้ยินดีรับใช้จ้า
[/b]
โพลล์
หัวข้อ: Night knight อัศวินรัติกาลตอนพิเศษ รอทxโยนาห์ แจ้งข่าวตีพิมพ์ค่ะP13 13/09/59 (อ่าน 137414 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก