หัวข้อ: Night knight อัศวินรัติกาลตอนพิเศษ รอทxโยนาห์ แจ้งข่าวตีพิมพ์ค่ะP13 13/09/59

[mild-dy]

 

[sukaz]

 

[wishper]

NC เบาๆหรอ?
ไม่เบาแล้วมั้ง~

[suikajang]

เบามาก เลือดหมดละ ไปเติมเลือดแพ๊บ 

[l3loodl2o5e]

ตกไปหน้าสองละ. ดันๆ
ขอภาพประกอบด้วยค่ะ. เอาตอนท้ายที่น้องโยกำลังเบลอแล้วพี่รอทมาอุ้มไว้
ขอบคุณล่วงหน้าเป็นอย่างสูงจ้า

ที่รีเควสมาจัดให้แล้วเน้อ อาจไม่สวยเท่าไหร่แต่ขอบคุณจากใจเลยที่คอยให้กำลังใจเราในทุกๆ บทแถมช่วยดันให้อีก แล้วก็คนอื่นๆ ขอมาได้นะ เราชอบวาดเล่น คิดซะว่าเป็นการตอบแทนผู้อ่านทุกท่านละกัน

[alt1991]

 

[l3loodl2o5e]

บทที่ 23 moonlight romance

[/b]

      เสียงเพลงแจสเปิดคลอเบาๆ ท่ามกลางบรรยากาศหรูหราของร้านอาหานตะวันตกในกรุงเวียนนา เมืองแสนสงบที่ขึ้นชื่อเรื่องสถาปัตยกรรมของอาคารบ้านเรือนที่ยังคงความคราสสิกหรูหราอันเป็นเสน่ห์ดึงดูดทุกคนให้มาเยือน อุษานั่งจิบไวน์พลางกวาดตามองบรรยากาศภายนอกหน้าต่างร้านอย่างเพลิดเพลิน มุมนี้ถูกกั้นไว้เป็นห้องส่วนตัว ในใจนึกถึงลูกชายตัวดีที่ชื่นชอบศิลปะยิ่งกว่าสิ่งใด คงจะดีไม่น้อยหากพาโยนาห์มาเที่ยวที่นี่ซักครั้ง


      เธอเหลือบมองนาฬิกาใกล้จะหนึ่งทุ่มซึ่งเป็นเวลานัดของวันนี้ การเป็นดีลเลอร์นำเข้าเครื่องสำอางค์ทำให้เธอต้องเดินทางศึกษาตลาดในประเทศต่างๆ มีบ้างที่ลูกค้าอยากจะนัดดินเนอร์เป็นการส่วนตัวเพราะจริงๆ แม้อายุจะย่างเข้าเลขสี่แต่ไม่ได้ทำให้ใบหน้านี้งดงามน้อยลง กลับมีเสน่ห์ตามวัยไปอีกแบบ และแล้วประตูร้านก็เปิดออกพร้อมร่างสูงที่เดินตรงมายังเธอ ผมสีบรอนเงินยาวถูกรวบหลวมๆกับดวงตาสีเทาและใบหน้าที่แทบไม่เปลี่ยนไปเลยจากเมื่อสิบกว่าปีก่อนทำเอาแก้วไวน์แทบหลุดมือด้วยความประหลาดใจ


      “อัล!?” ริมฝีปากสวยระบายยิ้มอย่างดีใจ “อัลสไวเดอร์! ใช่คุณจริงๆ หรอ”


      “อืม...ไม่เจอนานเลยนะที่รัก” ร่างสูงระบายยิ้มก่อนนั่งลงตรงข้าม “คุณยังสวยเหมือนเดิมเลย คงจะดีถ้ามันจะเป็นอย่างนี้ไปนานๆ” มือเย็นเอื้อมมาจับมือเธอก่อนลูบเบาๆ อย่างสื่อความหมาย เธอยิ้มรับเจื่อนๆ จังหวะเดียวกับที่อาหารมาเสริฟ ที่นี่สามารถสั่งเมนูไว้ล่วงหน้าหรือไม่ก็มีชุดอาหารตามเทศกาลเปลี่ยนทุกๆ สองอาทิตย์


      “รู้ได้ไงว่าฉันอยู่นี่” อุษาถามคนตรงหน้าอย่างแปลกใจ


      “จริงๆ ก็ตามข่าวคุณกับลูกอยู่ตลอดนั่นแหละ แต่ที่ผมไม่เข้าใกล้คุณเพราะอยากให้โยได้เติบโตและใช้ชีวิตแบบคนธรรมดาอย่างที่คุณต้องการ” เขาอธิบายพลางลงมือทานอาหาร “โยเป็นยังไงบ้าง”


      “เอาจริงๆ ฉันก็ไม่ได้อยู่กับลูกมาก อย่างที่เห็นทำงานเดินทางตลอด โทรไปหาบ้าง ส่งเมลไปคุยบ้าง แต่ก็ดี เสเพลบ้างตามประสาวัยรุ่น ตอนนี้เรียนศิลปกรรมอยู่ จริงๆ เขาเพิ่งจะเสียเพื่อนสนิทไปนะแต่ดูเหมือนจะดีขึ้นแล้ว”


      “ยังชอบวาดรูปไม่เปลี่ยนเลยสินะ ถึงจะจำตอนเด็กไม่ได้”


      “ฉันก็ไม่อยากให้ลูกจำ”


      “แล้วคิดจะบอกเรื่องแวมไพร์กับลูกเมื่อไหร่” เธอส่ายหัว “แต่ท้ายที่สุดโยก็ต้องรู้นะ”


      “เขาไม่มีทางรู้ หลังจากวันนั้นเขาไม่เคยเจอคุณเลยด้วยซ้ำ ไหนจะตราผนึกของคุณอีก และฉันก็จะเลี้ยงเขาในฐานะมนุษย์แบบนี้แหละ” โลกของอมนุษย์มีอันตรายมากมาย จะดีกว่าถ้าโยได้เติบโตและมีความสุขแบบวัยรุ่นทั่วไป


      “แต่คิดว่าถึงเวลาที่โยต้องรู้แล้วละ” ร่างสูงแย้ง “อาร์วาร์ค แหกคุกนิฟเฮมออกมาแล้ว”


      เคร้ง!? ร่าบางเผลอปล่อนช้อนส้อมในมืออย่าตกใจ


      “ เขาอยู่นิ่งๆ มานานแล้ว คุกนิฟเฮม ตระกูลอาร์เคนเป็นคนสร้าง อาร์วาร์คเข้าใจมันดี เดาว่าเขาต้องรู้ว่าโยยังมีชีวิตอยู่จึงเริ่มเคลื่อนไหว ผมมั่นใจว่าคุณกับลูกต้องโดนตามล่าแน่ๆ ผมน่าจะฆ่าเขาทิ้งซะตอนนั้น” ดวงตาสีเทาดูเศร้าสร้อยเมื่อพูดถึงแฝดผู้พี่ของตน “อย่างน้อยถ้าโยรู้ว่าตัวเองเป็นอะไร รู้ว่าทำอะไรได้ เขาน่าจะปกป้องตัวเองไหว”


      “งั้นฉันควรจะรีบกลับไปหาโย” เธอมีทีท่ารีบร้อน อาหารตรงหน้าหมดความอร่อยไปทันที


      “ใจเย็นก่อนษา อาร์วาร์คคงยังไม่ไม่ทำอะไรตอนนี้ เขาโดนขังมานานพลังก็ยังไม่คงที่ เขายังต้องรวบรวมคน” อัลสไวเดอร์ว่าพลางกุมมือเธอแน่น “


      “ไม่รู้ล่ะฉันจะเคลียงานให้เสร็จแล้วกลับพรุ่งนี้เลย ฉันเป็นห่วงลูก” ร่างบางร้อนรนกับข่าวที่ได้รับสิ่งที่เธอกลัวมาตลอดสุดท้ายมันก็เกิด


      “งั้นผมจะรวบรวมคนเก่าๆ เดี๋ยวตามไปให้เร็วที่สุด อ๊ะ ษาคุณจะรีบไปไหน” เขาว่าพลางรั้งมือนิ่มๆ นั้นไว้ ดินเนอร์ของเขาและเธอเพิ่งเริ่มด้วยซ้ำ


      “ไปเตรียมตัว กับหาซื้อตั๋วเครื่องบินไง”


      “ครับ จะรีบตามไปนะ” เสียงทุ้มตอบรับก่อนจุมพิตหลังมือบางนั้นไปทีเรียกรอยยิ้มหวานจากเจ้าตัว

................................................................

      Kawhom Say


      ...Last night...


      “พี่บอกให้รอที่รถทำไมไม่รอละ” เสียงทุ้มดุผม


      “ก็ผมได้ยินเสียงปืน...เลยวิ่งเข้าไปดู” ผมก้มหน้างุด รู้ตัวว่าผิดเต็มๆ


      “คนปกติที่ไหนเขาวิ่งเข้าหาเสียงปืนวะ!” พี่หมอเริ่มเสียงดัง


      “ก็ผมเป็นห่ว...”


      “ห่วงตัวเองเถอะ!” เจ้าตัวพูดขัด “แล้วนี่ดูสิ ถ้าโยช่วยช้าไปนิดเดียวเราคงตายไปแล้ว” มือหนาเชยคางผมขึ้นสำรวจรอยมือช้ำๆ ที่โดนเมนอสบีบคออย่างขุ่นเคือง


      “ผม...ขอโทษ ผมก็แค่อยากช่วย”


      “ข้าวหอม ลืมไปแล้วหรอว่าตัวเองยังเป็นมนุษย์นะ เข้าไปแบบนั้นนอกจากจะไม่ช่วยแล้วยังเป็นภาระคนอื่นเขา โยบาดเจ็บขนาดนั้นส่วนหนึ่งเพราะต้องปกป้องเรารู้ตัวมั้ย” พี่หมอร่ายยาวในสิ่งที่ผมก็รู้ดี เออผมมันก็แค่มนุษย์ ทำอะไรก็ไม่ได้ ได้แต่นั่งง่อยลุ้นทั้งที่เป็นห่วงแทบตาย...แม่งเอ้ย


      “ก็ผมขอโทษแล้วไง พี่ไม่อยากให้ผมเป็นภาระก็เปลี่ยนให้ผมเป็นแบบพี่สิ” ผมเถียงออกมาในที่สุด


      “คิดว่ามันง่ายหรือไง” ดวงตาสีน้ำตาลดูแข็งกร้าว “ถ้าเราเป็นแบบพี่มันเลี่ยงที่จะมีเรื่องกับคนอื่นไม่ได้หรอกนะ อมนุษย์อย่างเรายังคงใช้ชีวิตด้วยสัญชาติญาณ การไล่ล่าแย่งชิงเป็นเรื่องปกติ แล้วครอบครัวเราก็ต้องมาเดือดร้อนไม่ช้าก็เร็ว ข้าวจะไม่สามารถใช้ชีวิตอยู่ร่วมกับพวกเขาได้อย่างปกติ ยอมได้หรือเปล่าละ”


      “พี่หมอยังอยู่กับผมได้เลย” ผมเถียงค้างๆ คูๆ ใจนึกถึง ป๊า ม้า พี่ฟ่างและก็อาม่า


      “พี่แกร่งพอจะปกป้องเราได้”


      “ผมก็จะแกร่งให้พอปกป้องคนอื่นได้”


      “ข้าวมันไม่ใช่เรื่องเล่นๆ นะ”


      “ผมไม่ได้เล่น!” ผมเริ่มเสียงดังบ้าง...ทำไมการที่ผมเป็นมนุษย์มันมีปัญหามากหรือไง!? ผมก็แค่อยากทำอะไรได้บ้างไม่ใช่ไร้ค่าอยู่แบบนี้ พี่หมอเก่งจะตาย...จะไปเข้าใจความรู้สึกผมได้ไง


      “พี่ว่าเราพูดไม่รู้เรื่องแล้วนะ” พี่หมอมีท่าทีเหนื่อยหน่าย...เหนื่อยมากใช่มั้ย!?...เออ


      “งั้นก็ไม่ต้องพูดกับผม” ผมตัดบทด้วยอารมณ์คุกรุ่นในตอนนั้น ก่อนจะหนีเข้าห้องนอนปิดประตูดังลั่น


      ...Back to present…


      แม่งเอ้ย! ผมลุกพรวดจากโซฟาเพราะทนบรรยากาศอึดอัดไม่ไหว พี่หมอเงียบผมก็เงียบราวกับว่าใครพูดก่อนแพ้ ดวงตาสีน้ำตาลเอาแต่จ้องผมนิ่งๆ จนผมทนไม่ไหวลุกพรวดไปคว้าเอาหมอนกับผ้าห่มในห้องเดินไปที่ประตู มือสากคว้าแขนผมไว้พร้อมมองด้วยสายตาประมาณว่า...จะไปไหน!?


      “จะไปนอนกับไอ้โย” ผมตอบห้วนๆ


      “ไม่ต้องไปกวนสองคนนั้นเลย” เสียงทุ้มเรียบนิ่ง “ถ้าไม่อยากอยู่ใกล้ขนาดนั้นเดี๋ยวพี่ไปเองก็ได้ นอนนี่ละ ไม่ต้องออกไปไหนด้วย ดึกแล้ว” ยังไม่ทันที่ผมจะปฏิเสธอะไรร่างสูงก็ปิดประตูเสียงดังจากห้องไปเสียแล้ว


      ผมล้มตัวลงนอน ทำยังไงก็ไม่อาจข่มตาหลับทั้งที่เหนื่อยล้าเต็มทนจากการเล่นน้ำมาทั้งวัน เหลือบเห็นหมอนอีกใบข้างๆ ที่ว่างอยู่แล้วใจมันโหวงๆ  บางทีผมอาจงี่เง่าเกินไปก็ได้ แต่ไม่มีใครชอบโดนดุหรอกจริงไหมถึงผมจะรูว่าพี่เขาห่วงผมมาก็ตาม ตอนนี้พี่หมอไปไหนนะ จะไปนอนที่ไหนกับใคร...ความคิดมากมายตีกันวุ่นอยู่ในหัว


      “แม่งเอ้ย!” ผมลุกขึ้นทึ้งหัวอย่างหงุดหงิด ไม่นงไม่นอนมันละ คว้ากางเกงยีนมาใส่หยิบกระเป๋าตังกับโทรศัพท์ มือกดโทรหาเบอร์ที่ทำผมนอนไม่หลับก่อนจะกระชากประตูห้องนอนเปิดอย่างร้อนใจ แต่ก็ต้องชะงักงันเมื่อเจอคนที่ผมตามหานั่งกระดกเหล้าอยู่ตรงโซฟากลางห้อง ส่วนโทรศัพท์ยังคงสั่นครืดอยู่บนโต๊ะภายใต้แสงสีเงินของดวงจันทร์ที่สาดเข้ามา


      “ไหนพี่บอกจะไปข้างนอก” ผมถามอย่างประหลาดใจ


      “บอกแล้วว่าไม่ต้องออกไหน” ไม่มีคำตอบกลับพูดไปอีกเรื่อง ดวงตาสีน้ำตาลนั่นยังคงมองแก้วในมือ


      “ผมจะออกไปตามหาพี่” ใบหน้าหนวดๆ หันมองผมแวบหนึ่งพลางกระตุกยิ้มที่มุมปากแต่ก็พยายามเก๊กไว้เหมือนยังโกรธผมอยู่ ทำผมหลุดขำเบาๆ...นี่สินะเจ้าตัวถึงกลับมา รู้สึกใจชื้นขึ้นมานิดๆ จึงทำใจดีสู้หมา!?ไปนั่งลงข้างๆร่างสูงนั่น แต่คนตัวโตใจน้อยยังทำเป็นไม่สนใจ


      “ขอโทษ” ผมว่าพลางเอนหน้าไปซุกไหล่หนานั่น รู้สึกอุ่นอยู่ข้างแก้ม “ที่ทำให้เป็นห่วง” ตอนนี้รู้แล้วครับโกรธกันไปก็เท่านั้นต่างคนต่างไม่สบายใจเปล่าๆ พี่หมอวางแก้วเหล้าลงก่อนถอนหายใจออกมาดังๆ

      “ไม่ให้อภัย” อะไรวะคนอุส่าง้อ


      “ตามใจ...เฮ้ย!” ผมทำท่าจะลุกหนีแต่กลับถูกดึงเสียหลักไปนั่งบนตักคนตัวโต ไอ้ยินเสียงหัวเราะหึๆ เริ่มสังหรณ์ใจไม่ดี “ไม่ให้อภัยแล้วมากอดทำไมเนี่ย” แขนแกร่งรัดผมไว้แน่นพร้อมก้มหน้าซุกต้นคอผม ไรหนวดที่คลอเคลียเล่นเอาขนลุกซู่เลยครับ


      “อยากให้อภัยต้องไถ่โทษสิ” ผมหันกลับไปมองก็พบกับรอยยิ้มของหมาป่าชั่วร้าย รับรู้ถึงสัญญาณอันตรายที่นำพาให้หน้าร้อนผ่าว


      “อย่ามาฉวยโอกาส”


      “เปล่านี่ ใครก็ไม่รู้ทำพี่เป็นห่วงแทบคลั่ง กลับมา ยังมางอนไม่ยอมคุยด้วย นอนหันหลังให้ทั้งคืนแถมไม่ยอมให้กอด จะขาดใจตายแล้วเนี่ย” พี่หมอบ่นอุบ พร้อมทำหน้าเหมือนจะขาดใจจริงๆ...ทั้งหมั่นไส้ ทั้งสงสารเลยทีนี้


      “โอ๋ๆ อย่าพึ่งตายนะพี่” ผมยิ้มขำพร้อมโน้มคออีฝ่ายลงมาจูบ ทั้งที่กะจูบปลอบเบาๆ กลายเป็นร้อนแรงไปซะได้ ริมฝีปากอุ่นบดเบียด ลิ้นร้อนลุกล้ำเข้ามาอย่าหิวกระหาย จาบจ้วงดูดกลืนเอาเรี่ยวแรงผมไปสิ้นจนสมองพล่าเบลอ รู้ตัวอีกทีแผ่นหลังก็สัมผัสเตียงแล้วครับ ไม่รู้โดนอุ้มมาตอนไหน


      “อื้อ...แปป...แฮกๆ ผมหายใจไม่ทัน” พี่หมอผละออกอย่าว่าง่ายแต่มือกลับลูบไล้ไปทั่วตัวจนสั่นสะท้าน ไม่วายเอาหนวดแข็งๆ มาซุกไซซอกคอผมอีก ผมได้แต่สะดุ้งเฮือกในทุกครั้งที่พี่หมอกดจูบไปตามร่าง ขบกัดทิ้งรอยบ้าง ก่อนจะวกกลับมายึดครองริมฝีปากผมอีกครั้งมือก็จัดการลอกคราบผมออกอย่างรวดเร็ว  ก่อนที่เสื้อผ้าจะถูกโยนทิ้งไปซักที่ในห้อง


      “อ๊ะ...อย่าพึ่ง” ห้ามไปก็ไร้ผลเพราะพี่หมอตอนนี้เหมือนสติหลุดจู่โจมผมไปทุกส่วน นี่แค่อินโทรยังทำผมแทบบ้าจนได้แต่ร้องครางเหมือนลูกกวางที่โดนหมาป่าขย้ำ พอจะเข้าใจครับ...เราไม่ได้มีอะไรกันบ่อยเหมือนคู่เพื่อนซี้ เพราะพี่หมอกลัวผมช้ำตายไม่ได้ฟื้นตัวไวแบบไอ้โย ส่วนใหญ่เราก็แค่กอดกัน จูบกันและก็นอนกอดกัน มีจัดหนักก็แค่สุดสัปดาห์ หมาป่าตัวร้ายของผมจึงอยู่ในสภาวะหิวโซเก็บกด พอได้เริ่มอะไรๆ ก็ฉุดไม่อยู่ เลยต้องปล่อยเลยตามเลย

      
      “พะ...พอแล้วพี่ผมเหนื่อย” ผมร้องห้ามคนตัวโตที่ตอนนี้ทาบทับกดจูบไปตามตัวหลังจากผ่านไปสองยก รู้สึกได้ถึงน้ำอุ่นๆ ที่ยังคั่งค้างข้างใน บ้างไหลเลอะมาตามโคนขาที่แทบจะไม่มีแรงขยับ


      “ยังไม่พอหรอก” ใบหน้าคมยิ้มเจ้าเล่ห์สายตาทอดมองจันทร์เพ็ญนอกหน้าต่างนั่น “คืนนี้พระจันทร์เต็มดวงนะ”


      “ละ...แล้วทำไม อื้อ...” ผมถามเสียงสั่น เมื่อมือสากๆ เริ่มระรานยอดอก


      “แวร์วูฟมักจะออกล่า เพราะ แข็งแกร่ง! ที่สุดในเวลานี้” ทำไมต้องเน้นด้วยอ๊าก!!!...แล้วยังจะเอาไอ้ความแข็งแกร่งที่ว่ามาถูไถปากทางผมเล่นให้ผมบิดเร่า...อือเสียวนะเว้ย เริ่มรู้สึกร้อนๆ แล้วสิ “นอกจากการล่า สิ่งที่สัญชาตญาณต้องการอีกอย่างก็คือ...เซ็กซ์!”


      “อ๊า!...” ผมครางลั่นเมื่อสิ่งที่ถูไถอยู่นั่นกดเข้ามามิดลำ แม้จะผ่านศึกมาไม่นานแต่ขนาดก็ยังทำผมเจ็บปนเสียวอยู่ดี พี่หมอยิ้มร้ายบอกถึงชะตากรรมของผมในคืนนี้ก่อนที่เอวหนาจะขยับกระทั้นรัวแรงจนจับจังหวะร้องไม่ถูกเลย...ให้ตายสิ พรุ่งนี้ผมจะลุกได้ไม่เนี่ย ทำอ้างสัญชาติญาณนี่มันความหื่นล้วนๆ พี่หมอแม่งๆ ๆ... โอ๊ย! คิดคำด่าไม่ออก สมองขาวโพลนไปหมด ตอนนี้ขอร้องครางให้หมาบ้าคลั่งตายก่อนละกัน

Talk Talk

[/b]

-สองบทที่ผ่านมาหวานแววเบาๆ สบายๆ ไปแล้ว บทหน้าเตรียมตัวรับอะไรหนักๆ กันเถอะ

-น้องข้าวยังแอบเวิ่นให้ได้ปวดหัวนิดๆ ตามไสตล์แหละจ้า

-รูปวาด เราจัดให้แล้วนะในเม้นบน คนอื่นๆ ขอเข้ามาได้นะ จัดได้ทุกเรท แต่ถ้าแรงมากเดี๋ยววาดส่งให้หลังไม อิอิ

-ขอบคุณทุกแรงใจแรงเชีย เรารู้แหละ เรื่องเรามันค่อนข้างจะอินดี้    แต่ยังมีรีดเดอร์คนดีคอยให้กำลังใจเราอยู่ตรงนี้ สู้ตายเลยจ้า 

      

      

      

      

      

      


      
   
      

      

[❣☾月亮☽❣]

   ฟ้นเบาๆ

ขอบคุณมากสำหรับตอนใหม่และภาพสวยๆ
คุณแม่กับคุณพ่อโยคุยกัน? 
พี่หมออิ่มอีกละ.  .

[Min*Jee]

ข้าวหอมก็น้าาาาาา การจะเปลี่ยนมันไม่ได้ง่ายขนาดนั้น
ต้องเตรียมใจรับผลที่ตามมาด้วย
รอตอนต่อไปเนาะะะะ
คุณพ่ออัลจะเจอกับโยบ้างไหมน้าาา

[arij-iris]

แหมๆๆ สัญชาตณานหรือความหื่นส่วนตัวกันแน่คะ พี่หมอ กดซะขนาดนี้ พรุ่งนี้เดินไม่เป็นแน่ ข้าวหอมเอ๊ยยยย

[BoolinMini]

เพิ่งได้เข้ามาอ่านค่ะ จนตอนนี้ตามอ่านจนทัน คนแต่งเขียนเรื่องได้ดีมาก ผูกเรื่องได้แทบจะไม่ขาดตอนเนื้อเรื่องมันเลยดูเนียนไปด้วยกัน คนแต่งทิ้งปมไว้และเริ่มเผยออกซึ่งดีกว่าบางเรื่องที่ผ่านๆมา คือทิ้งปมแรก ต่อปมสอง ต่อปมสาม แก้ปมแรก ผูกปมสี่ จนเราอ่านจนจบแล้วยังไม่รู้เรื่องที่ผูกปมไว้ทั้งหมดเพราะบางทีคนแต่งลืมเฉลยปมที่คาไว้มันเลยคาใจกันไป เอาเป็นว่าเราชอบและติดตามแน่นอน ขอบคุณที่แต่งนิยายดีๆมาให้อ่านนะคะ

มาที่เนื่อเรื่องกัน โดยส่วนตัวชอบนิสัยโยเป็นทุนเดิม คือเป็นนายเอกที่ฉลาดและดูเฉลียว ถึงจะอารมณ์ร้อนไปหน่อยแต่โดยรวมคือชอบเพราะสู้คน ดูแล้วสดใสดี ดีกว่าตาพระเอกที่ดูนิ่งเป็นปลัดขิก 5555 ส่วนคุณหมอนี่ชายในฝันชัดๆ สุภาพ อบอุ่น ดูแฟมิลี่แมนสุดๆ อ่านแล้วนึกภาพเป็นไซบีเรียนเลยล่ะ คิดแล้วระทวยประหนึ่งโดนเผา(?) แต่!!!ทุกเรื่องต้องมีแต่ ไม่ใช่ว่าเราไม่ชอบข้าวนะ เราออกจะคิดว่านางน่ารักเลยล่ะ รักเพื่อน น่ารัก มุ้งมิ้ง กวนๆ แต่พอมาเจอช็อตนางงี่เง่าเท่านั้นแหละ อยากจะจับมาบีบคอ เขย่าๆถามว่าคิดอะไรอยู่ เข้าใจว่าห่วงเพื่อน อยากช่วย แต่ช่วยคิดตามหน่อยตัวเองเป็นแค่มนุษย์ไม่ใช่จะเข้าไปช่วยได้ทุกอย่าง ถ้าอยากช่วยจริงๆคืออย่าทำตัวให้ทุกคนเป็นห่วงดิ เป็นไงละ พอเกิดเรื่องขึ้นมา พี่หมอดุหน่อยรับไม่ได้ เหวี่ยง วีนไปอีก ดูแล้วไม่มีเหตุผลเลย พี่หมอน่าจะโกรธนานกว่านี้ซักหน่อย เผื่อจะได้เห็นคนเดินไม่ไหว ห๊ะ(?) คึคึ

รอตอนต่อไปนะคะ

[Psycho]

 

[mild-dy]

พ่อแม่โยจะมาแล้วววววววว

มาลงต่อบ่อยๆนะคะ

[manami_01]

คุณพ่อคุณแม่ค่ะไม่เล่าแล้วค่ะ

น้องโยนอกจากจะรู้ว่าตัวเองเป็นใครมาจากไหนแล้วยังเป็นเมียแวมไพร์อีกตระกูลด้วยหึหึห

เดี๋ยวสามีเขาก็ปกป้องเองแหลหึหึ 

[ormn]

 

[l3loodl2o5e]

บทที่ 24 สูญเสีย

[/b]

   Yonah Say


      เสียงโทรศัพท์ที่ดังกับแรงสั่นปลุกผมจากฝันแปลกๆ ที่เริ่มจะชิน รู้สึกชาต้นขานิดๆ เพราะไอ้ข้าวเล่นยึดตักผมแทนหมอน หลับเป็นตายเลยครับสงสัยเมื่อคืนจะหนัก  ตอนนี้เราอยู่บนรถกำลังจะกลับ พี่หมอเป็นคนขับส่วนรอทเป็นตุ๊กตาหน้ารถคอยบอกทาง ส่วนยูจีนขอเที่ยวต่อ ขาไปไปเครื่องบินขากลับขับรถเพราะจะได้แวะเที่ยวตามรายทาง


      “ฮัลโลครับ”


      /โยนี่แม่นะ/ เสียงปลายสายทำเอาผมประหลาดใจจนต้องดูเบอร์ที่หน้าจออีกรอบ...ก็เบอร์แม่นี่นา


      “ทำไมกลับมาไวจังครับไม่เห็นบอกผมเลย”


      /อ่า แม่เคลียงานเสร็จไวจ้ะ แล้วนี่อยู่มหาลัยหรือเปล่า เดี๋ยวแม่ไปหา/


      “เปล่าครับ ผมไปทะเลมากำลังกลับ” ผมตอบออกไปตามจริง ลุ้นในใจว่าจะโดนว่าหรือเปล่าที่โดดเรียนไปเที่ยว


      /ไม่มีเรียนหรือไงฮะ แล้วไปกับใคร ถึงไหนแล้ว/ นั่นไงเสียงเริ่มขุ่น กลับบ้านไปจะโดนเชือดมั้ยเนี่ย


      “อ่าไปกับพี่รอท รุ่นพี่ที่มหาลัย ไอ้ข้าวแล้วก็พี่หมอ ถึงเส้นธนบุรีปากท่อแล้วครับแม่” ผมตอบเสียงหวาน...อ้อนไว้เพื่อความปลอดภัย


      “เรียกพี่รอทด้วย น่ารักจัง” ไอ้คุณผัวยิ้มกริ่มพร้อมแซว...เลยถลึงตามองมันแบบหมั่นไส้


      “เดี๋ยวผมให้พี่เขาเลยไปส่งที่บ้านก็ได้”


      /มันจะรบกวนพี่เขาหรือเปล่า/ แม่พูดอย่างเกรงใจ...เกรงใจเพื่อ!? มันรบกวนผมทุกคืนเลยนะ


      “ไม่รบกวนเลยครับ ผมยินดี” คนถูกพาดพิงแทรก...แอบฟังคนอื่นคุยไม่มีมารยาท


      /เสียงพี่รอทหรอลูก เสียงหล่อจัง ฮ่าๆ งั้นแม่ทำกับข้าวรอ พาเพื่อนมาพักกินข้าวเย็นก่อนก็ได้/ แม่หัวเราะร่วนทีกับผมเสียงแข็งอะไรวะ


      “ครับผม”


      /รักลูกน้า จุ๊บ!/ เสียงหวานๆ ทำผมยิ้มหน้าบาน ก่อนที่แม่จะวางไป


      “สรุปเราไปกินข้าวเย็นบ้านโยกัน” รอทบอก พี่หมอพยักหน้า      


      “แม่มึงกลับมาแล้วหรอ จะเลี้ยงข้าวเย็นด้วยหรอ” ไอ้คนที่ควรจะหลับลุกมาถามตาตื่น ไอ้นี่เห็นของฟรีเป็นไม่ได้


      “เออ แวะไปบ้านกูก่อน”


      “เย้ จะได้เจอนางฟ้าในฝันของผมแล้ว” ไอ้ข้าวทำหน้าเพ้อ อ้อนมืออ้อนตีนจนต้องตบกบาลมันไปที...ผลัวะ!


      “สัสแม่กู อย่าลามปาม” คนโดนตบลูบหัวปอยๆ ก่อนส่งสายตาน่าสงสารให้ผัวมัน



      ทันทีที่รถจอดนิ่งหน้าประตูบ้านผมก็รีบเปิดประตูลงจากรถ กระโดดข้ามรั้วเตี้ยๆ เข้ามาในบ้านอย่างเร่งร้อน ไม่ใช่ผมคิดถึงแม่จนทนไม่ไหวแต่เพราะกลิ่นไอของอมนุษย์ที่ผมสัมผัสได้จากในบ้านทำใจผมเต้นระทึกด้วยความเป็นห่วง ทันทีที่เข้ามาในบ้านผมเห็นแม่นอนนิ่งอยู่บนโซฟา ใบหน้าสวยหลับตาพริ้มคล้ายนิทรา เพียงแต่รอยมือช้ำเป็นปื้นรอบคอทำเอาผมถลาเข้าไปใกล้อย่างร้อนรน เงียบงันปราศจากแม้เสียงหายใจ เหมือนเรี่ยวแรงถูกสูบหายไปจนทรุดนั่งลงตรงนั้น ลูบแก้มเนียนนั่น เย็นเยียบราวกลับจะแช่แข็งจิตใจของผมไปด้วย


      “แม่...” ผมเขย่าร่างนั้น “โยกลับมาแล้ว แม่ครับ ฮึก แม่” ผมเรียกเธอซ้ำๆ จากแผ่วเบาจนแทบตะโกน แต่เหมือนเธอคงไม่ได้ยินอีกต่อไปแล้ว ได้แต่มองเธอผ่านม่านน้ำตา  อีกแล้ว ผมต้องเสียคนที่รักไปอีกแล้ว เจ็บปวดเหลือเกินเหมือนวิญญาณนี้มันจะแตกเป็นเสี่ยงๆ


      “ไม่เจอกันนานโตขึ้นเยอะเลยนะ” เสียงหนึ่งเรียกผมให้หันมองอย่างตื่นตะลึง ผมสีเงินยาวกับดวงตาสีเทาดูคุ้นตา ผมจำเขาได้จากความฝันอันลางเลือน “หน้าเธอคล้ายษามากๆ เลย”


      “มึงทำอะไรแม่กู” ผมถามเสียงดัง 


      “ก็แค่ช่วยให้เธอไม่ต้องเจ็บปวดอีกต่อไปไงละ” ร้อยยิ้มอบอุ่นถูกส่งมาแต่ทำไมผมถึงขยะแขยงมัน


      “แก...” ผมกัดฟันกรอดอย่างโกรธแค้น ทำท่าจะกระโจนใส่มันอย่างเหลือดอด


      “อย่า...โย” รอทเข้ามาคว้าตัวผมไว้ กลับเป็นมนุษย์หมาป่าร่างใหญ่กระโจนใส่มันแทน แรงปะทะ นำพาร่างทั้งสองล้มกลิ้งไปชนกำแพงปูนพังครืนลงตรงหน้า ก่อนที่พี่หมอจะเป็นฝ่ายโดนเหวี่ยงกระเด็นล้มตึงอยู่ข้างเรา


      “หึๆ...ดันมีพวกตัวสวะมาป่วนซะได้” ไอ้สารเลวนั่นยิ้มเยอะพลางลุกยืนเต็มสองเท้า “ไว้โอกาสหน้าเราค่อยคุยกันสองต่อสองนะ” ว่าแล้วมันก็วิ่งหายไปทางหลังบ้านในพริบตา


      “ไอ้เหี้ยมึง” ผมดิ้นพล่านให้หลุดจากอ้อมแขนแกร่ง “ปล่อย กูจะตามไปฆ่ามัน”


      “โย...นายสู้ไม่ได้หรอก ตั้งสติก่อน” รอทพยายามปลอบแต่ผมไม่อยากรับรู้มัน ออกแรงสะบัดตัวจนเราล้มตึงไปกับพื้นยังไม่สามารถดิ้นหลุดจากอ้อมกอดนี้ได้เลย


      “โย...ใจเย็นนะ” ข้าวบอกผมทั้งน้ำตา...ใครมันจะเย็นไหว แม่กูตายทั้งคน


      “ปล่อย...ฮือปล่อยกู ได้โปรด รอท ปล่อยให้กูตามไปลากคอมัน ฮึก...ไอ้สารเลวนั่นกู ฮือ” ผมทั้งด่าทั้งสะอื้น น้ำตาไหลพรากจนไม่อาจเห็นสิ่งรอบตัวได้ชัดเจน


      “โย...มันไม่ใช่ตอนนี้ ขอร้องละ” เสียงทุ้มสั่นไหว ยิ่งดิ้นรอทยิ่งกอดผมแน่นขึ้น ทั้งจิกทั้งข่วนเพื่อให้มันปล่อยจนแขนนั้นเลือดซึมแต่เหมือนเจ้าตัวกลับเมินความเจ็บนั่นสนใจแค่เพียงผม ดิ้นรนอยู่นานจนสิ้นแรงจึงทำได้เพียงฟุบหน้าสะอื้นกับอกแกร่ง ไม่รู้น้ำตาคนเรามีมากเท่าไหร่ผมร้องไห้ไปนานแค่ไหน เจ้าของอ้อมกอดนี้กับไม่มีปริปากบ่น มือหนาเพียงแค่ลูบหัวเบาๆ อยู่เช่นนั้นคล้ายปลอบประโลมใจที่ว้าวุ่นให้เริ่มสงบ จนในหัวเริ่มว่างเปล่า เหนื่อยเหลือเกินทั้งกายและใจ

...แม่จากไปแล้ว เป้าหมายเดียวในชีวิตได้สูญสิ้นไปเสียแล้ว...

...ผมควรทำยังไงต่อจากนี้...

............................................................................................

      
      “ไอ้โย กินอะไรหน่อยมั้ยมึง” ข้าวหอมถามพลางถือจานข้าวเข้ามาในห้องก่อนนั่งลงบนเตียงข้างๆ ผม


      “กูยังไม่หิวเอาวางไว้บนโต๊ะก่อน” ผมตอบเสียงแหบ แสบคอเป็นบ้า กินอะไรไม่ลงหรอกตอนนี้ เมื่อวานผมร้องไห้จนหลับตื่นมาก็อยู่ที่คอนโดเหลือแต่ไอ้ข้าวที่อยู่เป็นเพื่อนผมจนค่ำอีกวัน ส่วนรอทกับริค กำลังไปสืบดูว่าไอ้คนที่ฆ่าแม่ผมเป็นใคร


      “ตั้งแต่เย็นวานมึงยังไม่กินอะไรเลยนะ” มันทำสีหน้ากังวล “ถ้าขี้เกียจกูป้อนก็ได้ มา!” ว่าแล้วมันก็ตักข้าวผัดในจานจ่อปากผม...ผมได้แต่ส่ายหัว


      “หรือมึงอยากกินเลือด เอาเลือดกูก็ได้นะ” มันต่อรอง ผมก็ยังส่าย


      “เฮ้อ!” ไอ้ข้าวถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะวางจานข้าวบนโต๊ะหัวเตียงแล้วขึ้นมานั่งคุกเข่าตรงหน้าผม ก่อนจะจับหน้าผมให้สบตามันตรงๆ ...อะไรอีกละ!?


      “ไอ้โยมึงจะมัวหมดอาลัยตายอยากแบบนี้ไม่ได้นะ” น้ำเสียงมันจริงจังพอๆ กับสายตาที่มองมา “กูรู้ว่ามึงเสียใจ กูก็เสียใจ ที่มึงเป็นแบบนี้”


      “แล้วจะให้กูทำยังไง” ผมถามมันเสียงเบา “กูไม่เหลือใครแล้ว ต่อจากนี้กูไม่รู้จะทำเพื่อใคร”


      “เหลือสิ มึงยังมีพี่รอท ยังมีกูและตัวมึงเอง ถ้าไม่รู้จะทำเพื่อใครก็ทำเพื่อกูไง ไอ้ธีรก็ตายไปแล้ว กูเหลือมึงคนเดียวแล้วนะเพื่อน” แล้วหยาดน้ำใสๆ ไหลออกมาจากดวงตาสีดำคู่นั้น “รักตัวเองหน่อยสิวะ ถึงมึงจะไม่ใช่มนุษย์เต็มร้อยแต่มึงเล่นไม่กินอะไรแบบนี้ถ้าตายไปกูจะทำยังไง ฮึก...”


      “เฮ้ย! ร้องไห้ทำไม” มันร้องใหญ่เลยครับ...ผมเลยดึงมันมากอด


      “ก็กูเป็นห่วงมึงนี่...ฮือ”


      “เออรู้แล้วๆ” ผมตบหลังมันเบาๆ ในใจนึกขำที่ต้องมาปลอบมันแทนซะงั้น


      “กลัวมึงฆ่าตัวตาย” ทั้งพูดทั้งสะอื้นเลยไอ้เตี้ย


      “มึงอย่าเว่อร์ กูไม่ทำหรอก” มันยังร้องไม่หยุดเริ่มสงสัยแล้วครับว่าแม่ใครตาย “กูยังไม่ได้แก้แค้นเลยกูไม่รีบตายหรอกน่า” คิดได้แบบนั้นในใจมันเหมือนมีพลังบางอย่าง...รอทบอกผมสู้หมอนั่นไม่ได้แต่ในอนาคตผมต้องแกร่งขึ้นเพื่อที่จะฆ่ามัน


      “จริงหรอ” ...เด็กขี้แยเงยหน้ามองผมตาแป๋ว...มึงแบ๊วมากปะสัส จากใจที่หนักอึ้งกลับรู้สึกดีขึ้นได้ด้วยท่าทางปัญญาอ่อนของมัน


      “เออ!!!”


      “งั้นกินข้าวกินปลาซะ” มันบอกเสียงดัง


      “ครับแม่!” ผมประชด มันทำท่าจะป้อนผม “เฮ้ย! ไม่ต้องกูไม่ได้เป็นง่อย ตักมาทำไมเยอะแยะวะ มึงไปเอาช้อนมาช่วยกูกินสิ” ผมแย่งช้อนจากมือมันมากินเอง มันก็เดินไปหยิบช้อนอีกคันที่ครัวมานั่งกินข้าวผัดจานเดียวกับผม


      กินไปคุยไปว่าจะเอายังไงต่อ อันดับแรกคงเป็นเรื่องกฎหมาย ต้องทำเรื่องโอนทรัพย์สินของแม่มาเป็นชื่อผม ส่วนศพของแม่ว่าจะจัดพิธีฝังเงียบๆ ในพื้นที่ของโบสถ์ซักแห่ง แม่ผมเป็นคริสต์ครับ ส่วนตัวผมเองไม่ได้นับถืออะไร เป็นพวกไร้ศาสนาเพราะผมเชื่อในตัวเองที่สุด เรื่องเรียนผมจะทนให้จบเทอมนี้ค่อยว่ากันว่าจะดรอปไว้ก่อนหรือไม่ ใจหนึ่งก็อยากตามสืบเรื่องไอ้สารเลวนั่นสุดตัวแต่ใจหนึ่งก็อยากเรียนต่อไปตามปกติเพราะมันคือสิ่งที่แม่ต้องการ


      ข้าวหอมเก็บจานไปล้างส่วนผมก็คว้าผ้าขนหนูไปอาบน้ำ ล้างหน้าล้างตาให้สดชื่นเสียหน่อย ถึงมันจะเศร้าแต่คิดซะวะท่านยังอยู่ตรงนี้ในใจหรือเฝ้ามองผมจากที่ไกลๆ มันก็พอทำใจได้ ระหว่างที่แต่งตัวอยู่นั่นไอโฟนผมก็ดังเพราะมีสายเข้า หยิบดูเบอร์ไม่คุ้นเอาซะเลย ใครมันจะโทรหาผมวะ รุ่นพี่หรือเพื่อนที่คณะก็เซฟไว้หมด


      “ฮัลโลครับ”


      /โยนาห์ใช่มั้ย/ ใครวะ!?


      “ช ...ใช่ครับ”


      /ถ้าอยากรู้ว่าคนที่ฆ่าอุษาเป็นใคร และอดีตของเธอเป็นยังไงมาหาฉัน/เสียงปลายสายทำเอาผมคิ้วกระตุก


      “แกเป็นใคร” ผมกดเสียงต่ำ


      /ถ้ามาแล้วจะบอก/ มันต่อรอง คงไม่ใช่ไอ้สารเลวนั่นหรอกนะ มันบอกอยากคุยกับผมสองต่อสองนิ


      “แล้วจะไว้ใจได้ไง ว่าแกไม่ใช่พวกเดียวกับคนที่ฆ่าแม่ผม” ผมเริ่มเสียงดัง ไม่ได้อยู่ในอารมณ์จะให้ต่อรอง


      /ฉันรู้จักษา ไม่งั้นจะมีเบอร์ได้ไง แต่ถ้ายังไม่ไว้ใจกัน ฉันจะบอกอะไรให้ ว่าสร้อยที่เธอใส่ กับรอยสักที่อก ฉันเป็นคนทำ/ ผมนิ่งคิด ของสิ่งนั้นมันปกป้องผมมาตลอด คนที่ทำคงมีเจตนาดีต่อผม และมันก็ไม่ใช่ทุกคนที่รู้เรื่องนี้นอกจากผมกับแม่และคนสนิท


      “ให้ไปที่ไหน” มาถึงจุดนี้แล้วมันก็ต้องเสี่ยงหากอยากจัดการหมอนั่นผมต้องรู้จักตัวเองให้ดีก่อน


      /มาที่...ผมให้คนรอรับอยู่/ ผมกดวางสายก่อนใส่ชุดพร้อมลุย


      “เฮ้ย! มึงจะไปไหน” ไอ้ข้าวถามเมื่อผมเดินผ่านมันไปใส่รองเท้าอย่างเร่งร้อน


      “ข้างนอก เดี๋ยวกูมา! ไม่ต้องตาม” ผมเบรกมันก่อนจะเปิดประตูออกห้องไปเลย

Talk Talk

[/b]

-โยรับบทหนักมาเลยในบทนี้ ต่อไปจะเป็นอดีตทั้งหมดของโยแล้วนะจ้ะ
เป็นคีย์ สำหรับทุกสิ่งที่จะเกิดขึ้นต่อจากนี้ เขียนเองยังสงสารเลย 

-หลังจากนี้ บทรักโรแมนติกอาจน้อยลง เน้น แอคชั่น สืบสวน ดราม่า ประประวัติศาสตร์(ที่แต่งเอง)

-ภาพประกอบขอกันมาได้น้ะค่ะ เรามีภาพหนึ่งลงสีอยู่ อิอิ :z1:ต้องใช้เวลาเพราะเราตั้งใจมาก

-ขอบคุณสำหรับทุกเม้นที่เข้ามาให้กำลังใจ บางทีเราก็เหมือนคนบ้า อ่านเม้นไปยิ้มไป ชื่นใจสุดๆ

[GuoJeng]

คนมันไม่มีทางสู้ไง มันเลยใช้วิธีเล่นงานคนที่เรารักแทน แต่ก็ดีแล้วโยนาห์ จะได้ไม่ต้องห่วงหน้าพะวงหลัง 
    รอ รอ รออ่านตอนใหม่คับ

[BoolinMini]

เฮ้อออ ศึกสายเลือดนี่แหละที่น่ากลัว กลัวใจตัวเองที่จะสงสารคนสายเลือด แต่ก็อย่างว่า ในเมื่อถ้าเราไม่ทำเค้า เค้าก็ต้องทำเรา ต่อไปชักจะเห็นความวุ่นวายขึ้นมาลางๆละ ไหนจะศึกในตระกูล ไหนจะองค์กร ไหรจะเรื่องเลือดผสม ฮึฮึ มันส์พ่ะย่ะค่ะ

ปล.เรื่องดราม่าไม่ค่อยกลัวนะเพราะมันต้องมีทุกเรื่องอยู่แล้ว แม้แต่ในชีวิตจริงเรายังเลือกไม่ได้เลยย

[nightsza]

จะได้เจอหน้าพ่อแล้วสินะ

[manami_01]

แม่ตายแล้วหรอไม่จริงงงงงงงงงงงงงง

ทำไมพ่อโยไม่เปลี่ยนแม่โยล่ะ


ฮือดราม่าอ่ะ   

[Min*Jee]

แสดงว่าาาาาาาา เดี๋ยวจะเจอคุณพ่อแล้วสินะ!!!!
อดีตของโยต้องเข้มข้นแน่ๆ
รอตอนต่อไปเนาะ

[anandawan]

สงสารโย

[❣☾月亮☽❣]

    โย
เราเข้าใจนะว่าคนเขียนพยยายามให้ดราม่ามันไม่หนักมาก เพราะรอพีคตอนเจอพ่อใช่ปะล่ะ
แล้วไอ้ตัวที่บุกเข้าบ้านแม่คือใครอ่า ใช่ที่แหกคุกมาปะ  เดาว่าพ่อบินตามมาแต่ไม่ได้อยู่ด้วยเหรอ
เห้อ รู้สึกว่าแม่โยเลือกทางที่จะเป็นมนุษย์เอง สะกดโยไว้แล้วแยกทาง มันเสี่ยงมากเลยนะเพราะว่าการเป็นคนธรรมดานี่แหละเปราะบางเหลือเกิน

รอชมรูปค่ะ     

[วัวพันปี]

รู้สึกไปเองว่าอ่านฉากแม่ตาย สะเทือนใจน้อยกว่าตอนธีร์ตาย
รวบรัดแต่ไม่ร้าวลึก

[kdds]

ง่า คุณแม่ยังไม่ได้เจอหน้าโยเลย เศร้าจัง
โย จะออกไปติดกับอีกฝ่ายหรือเปล่า

[EunJin]

อยากรู้อดีตของโย ลุ้นมากๆๆๆๆๆๆๆ

[B52]

ไม่คิดว่าคุณแม่จะไปเร็วขนาดนี้ เวลาเศร้ายังจะไม่มีเลย

[•♀NoM!_KunG♀•]

รวดเดียวจบ ต้องตามต่ออ

[l3loodl2o5e]

บทที่ 25 อดีตที่หายไป

[/b]


Yonah Say

      Cbr1000 ลูกรักไม่แว้นกันนานคิดถึงจริงจัง เห็นแล้วมันเศร้าครับ มอเตอร์ไซคันนี้แม่ซื้อให้ผมเป็นของขวัญอายุ 17 ยังจำวันที่แม่แอบกลับมาจากทำงานต่างประเทศโดยไม่บอกพร้อมมาเซอไพร์ผมหน้าโรงเรียนด้วยบิ๊กไบท์คันงาม นึกถึงรอยยิ้มสดใสแล้วน้ำตาพาลร่วง พลันบรรยากาศรอบตัวมันหดหู่อย่างห้ามไม่อยู่ การตายของแม่เป็นเรื่องเซอไพร์พอกัน คำบอกรักของท่านยังก้องอยู่ในหูแต่คนพูดดันมาจากไปเสียแล้ว ไม่มีแม้แต่คำล่ำลาใดๆ ด้วยซ้ำ ชีวิตคนเรามันก็แบบนี้ถ้าคุณยังมีโอกาสก็ทำมันให้ดีที่สุด


      “นายจะไปไหน” เสียงไอ้ผัวเวรดังขัดอารมณ์ดราม่า มันเดินมากระชากกุญแจรถไปถือไว้ ผมเช็ดน้ำตาแบบลวกๆ ก่อนส่งยิ้มแห้งๆ ให้


      “ไปธุระ...” ผมว่าพลางพยายามแย่งกุญแจคืน


      “โย!” มันทำเสียงดุ


      “ไปเจอใครบางคนที่รู้เรื่องอดีตของผม” เล่นจ้องกันแบบนี้ถ้าไม่บอกความจริงคงไม่ยอมให้ไปสินะ


      “มันจะไม่เสี่ยงไปหน่อยหรอโย มันอาจเป็นกับดัก เหมือนหมอนั่นจะต้องการตัวนายอยู่ด้วย”รอทว่ามามันก็ใช่


      “นายรู้อะไรมั้ย คนที่ฆ่าแม่ษาผมเคยเห็นมันในฝัน ดังนั้นอดีตของผมมันจึงสำคัญหากผมคิดจะตามหาไอ้สารเลวนั่น” ผมอธิบาย มันไม่มีอะไรจะเสีย ตอนนี้ก็ตัวคนเดียวแล้วหากนี้คือก้าวแรกผมก็พร้อมที่จะเสี่ยง


      “งั้นผมไปด้วย” รอทว่าพลางดึงแขนผมลากไปที่รถ คงปฏิเสธไม่ได้หรอกครับมีมันอยู่ด้วยอย่างน้อยก็อุ่นใจ



      

      เราพากันมาที่ท่าเรือน้ำลึกแถวชลบุรี ดูจากสภาพเหมือนแค่เอาไว้เก็บพวกตู้สินค้าเก่าแต่ไม่มีการใช้งานใดๆ รอทจอดลดตรงกลางลานโล่ง แบบนี้เหมือนเป็นเป้านิ่งเลยให้ตายสิ ผมกวาดตามองไปรอบๆ ท่ามกลางความมืดชายฉกรรจ์กลุ่มหนึ่งเดินมาทางเรา พวกมันมีท่าทีตกใจเมื่อเห็นรอท ก่อนจะพยักพเยิดให้เราตามลงไป ผมสัมผัสได้ถึงอมนุษยืตัวอื่นๆ ที่เฝ้ามองเราอยู่รอบนอก คงมากกว่า 30 ตนแน่ๆ ผมเอื้อมไปจับมือรอทไว้อย่างหวาดหวั่น มันบีบมือผมเบาๆ ให้กำลังใจ


      “ไม่ต้องกลัวนะ” ผมยิ้มตอบมัน


      พวกมันนำเรามาถึงตู้คอนเทนเนอร์ขนาดใหญ่ที่ถูกดัดแปลงเป็นออฟฟิศ ทันทีที่เปิดเข้าไปเจอชายคนหนึ่งกำลังหันหลังให้เราผมสีเงินยาวทำเอาใจผมกระตุกวูบ...แล้วยิ่งพอหันหน้ามาผมถึงกับตาเบิกกว้างอย่างตื่นตะลึง ผมพุ่งใส่หมอนั่นอย่างลืมตัวแต่โดนรอทคว้าเอวไว้


      “โยใจเย็น หมอนั่นไม่ใช่คนที่ฆ่าแม่นายหรอก” เสียงทุ้มกระซิบข้างหูทำเอาผมประหลาดใจ ทั้งที่คนตรงหน้า เหมือนไอ้สารเลวนั่นทุกระเบียบนิ้ว


      “ใช่!...ตามนั้น” ชายคนนั้นยิ้มกว้างให้ผมอย่างใจดี มันรู้สึกต่างจากเจ้านั่นลิบลับ “อ๊ะ นั่งก่อนสิ”


      เรานั่งลงตรงโซฟากลางห้อง ผมนั่งข้างคุณผัวส่วนเจ้าถื่นนั่งตรงข้าม สัมผัสกลิ่นอายจากหมอนี่ดูดีๆ มันก้คนละคนอย่าที่รอทบอก ถึงจะคล้ายกันมากๆ ก็เถอะ


      “ขอโทษ ตอนแรกผมนึกว่าคุณเป็นคนเตียวกับที่ฆ่าแม่ผม” ผมบอกพลางรับแก้วน้ำจากเขา


      “ฉันจะไปฆ่าคนที่ตัวเองรักได้ไง เสียใจด้วยเรื่องแม่ ฉันเองก็เสียใจเหมือนกัน” ดวงตาสีเทานั้นเศร้าสร้อย ผมกับรอทสบตากันอย่างสงสัย“อ้อฉันยังไม่แนะนำตัวเลยนี่นา ฉัน อัลสไวเดอร์ อาร์เคน”


      “ฝาแฝดบ้านอาร์เคนสินะ เราเคยเจอกันเมื่อนานมาแล้ว ผม รอท ซานซิโอ”


      “เธอเป็นอะไรกับโยนาห์”


      “แฟน” ป๊าป! ฟาดแม่งตอบตรงไป...สัส! ไอ้ผัวเวรหันมายิ้มล้อ หน้าแดงสิกู


      “งั้นโยคงรู้แล้วใช่มั้ยเรื่องตัวเองเป็นเลือดผสม” ผมพยักหน้ารับ “สร้อย กับรอยสักละ”


      “จี้สร้อยมันแตกไปแล้วครับ ส่วนรอยสักมีอุบัติเหตุที่ทำให้ผมเกือบตายมันเลยหายไป” เขาเพียงพยักหน้ารับ


      “เรื่องคนที่ฆ่าแม่เธอ หมอนั่นชื่ออาร์วาร์ค เป็นพี่ชายฝาแฝดฉัน เพิ่งจะแหกคุกของสภามาไม่นาน คงร่วมกับซาโตนี่ตามล่าเธอแน่” เพราะแบบนี้ถึงหน้าตาเหมือนกัน “ทางสภาคงตามหามันให้วุ่น หวังวะรอทจะเก็บเรื่องฉันเป็นความลับนะ พวกนั้นคงเหมารวมฉันกับอาร์วาร์คแน่นอน”


      “แล้วจะเชื่อใจได้ไงว่าคุณไม่ได้ร่วมมือกับพี่ชายคุณ แล้วเขาจะตามล่าผมไปทำไม ทำไมต้องฆ่าแม่ผมด้วย” ผมถามด้วยความแคลงใจ


      “ฉันจะตอบทุกอย่าง ก่อนอื่น...เธอรู้สึกว่าฉันเชื่อใจได้หรือเปล่าละ” ตามความรู้สึกได้แต่พยักหน้ารับ


       “เอิ่ม...คุณ” นิ่งคิดไปพักหนึ่งเขาบอกว่ารักแม่ถ้าเดาไม่ผิดคนๆ นี้ “เป็นพ่อผมใช่ไหมครับ”


      “ถ้าตามสายเลือดไม่ใช่ ถึงฉันจะรักอุษามากแค่ไหนแต่เธอก็ยินดีเป็นแค่เพื่อนที่อยู่ดูแลกันและกัน” ดวงตาสีเทามีแววเจ็บปวด “แต่ฉันก็เลี้ยงเธอมาก่อนที่จะแยกกับษา เพราะแม่เธออยากให้เธอใช้ชีวิตแบบมนุษย์ธรรมดา” เขาว่าพร้อมยื่นอัลบัมรูปตอนเด็กให้เปิดดู ผมจำบ้านสีขาวหลังใหญ่นั่นได้ ฝันถึงมันบ่อยๆ


      “ละ...แล้วใครเป็นพ่อจริงๆ ของผมละ” ชายผมยาวมีท่าทีอึดอัดอัดใจ


      “พ่อจริงๆ ของเธอก็คือ อาร์วาร์ค อาร์เคน คนที่ฆ่าแม่ของเธอนั่นละ” เหมือนน้ำเย็นๆ สาดเข้าหน้าให้ชาวาบ นี่ผมต้องตามล้างแค้นพ่อตัวเองงั้นหรอ ไอ้สารเลวนั่นแค่รู้ว่ามีเลือดมันอยู่ในตัวก็รู้สึกขยะแยงเต็มทน “ทำไม...เขาถึง...” เสียงผมหายไปเหมือนมีก้อนอะไรมาจุกอยู่ที่คอ


      “แล้วเรื่องอดีตของโยละ” รอทถามขึ้น


      “เอาทั้งหมดเลยหรอ”


      “ทั้งหมดเลย ทุกสิ่งทุกอย่างที่ทำให้ชีวิตผมกลายเป็นแบบนี้” ทำไมเสียงผมสั่นจังวะ จากเรื่องพ่อกลับแม่ผมเริ่มกลัวความจริงเข้าแล้วสิแต่อีกใจก็อยากรู้


      “ถ้ามีเวลาฟังก็ยินดี เริ่มที่ตะกูลอาร์เคนของเราเลยแล้วกัน ตระกูลเราต่างจากซานซิโอซึ่งเป็นนักรบ ส่วนเราเก่งเรื่องเวทย์แขนงต่างๆ โดยสืบต่อกันรุ่นสู่รุ่นแต่อาร์เคนมีกฏเหล็กคือไม่แต่งงานกับมนุษย์เธออยากรู้ไหม? ว่าทำไม”


      “ครับผมเคยอ่านเจอในบันทึกตระกูล”


      “อย่างที่รู้ อาร์เคนกับซานซิโอสืบเชื้อสายจากเฮลล่า(เทพีแห่งโลกคนตายในตำนานนอธ)ซึ่งเป็นบุตรีของโลกิหรือลูซิเฟอร์ ถ้ารอทเคยเล่าให้เธอฟังบ้างมันมีตำนานส่วนหนึ่งที่มีแค่ในหนังสือลับของอาร์เคน ว่าลูซิเฟอร์พ่ายแพ้และร่วงหล่นสู่นรกส่วนเทพที่เข้าร่วมตกสู่โลกมนุษย์กลายเป็นอมนุษย์ พระเจ้าได้สร้างเขตแดนกันนรกกับโลกเราไว้ให้ผ่านได้เพียงวิญญาณ เฮลล่าจึงรับปากบิดาตัวเองว่าจะมอบทายาทหนึ่งคนให้เป็นร่างแก่ลูซิเฟอร์ เพราะร่างที่จะใส่วิญญาณได้นั้นต้องมีความเกี่ยวพันทางสายเลือด หากแต่ร่างที่สมบูรณ์ที่สุดคือร่างที่อยู่กึ่งกลางระว่ามนุษย์กับอมนุษย์ นั่นคือเลือดผสม ต้นตะกูลอาร์เคนเป็นพี่จึงรับเอาคำสาบานนี้มาไว้กับตัว ผู้นำตระกูลคนต่อมาไม่อยากสังเวยลูกหลานของตัวเองให้กับคำสาบานนี้จึงตั้งกฎไม่ให้แต่งงานกับมนุษย์เพราะอาจเกิดเป็นเด็กเลือดผสม”


      “ผมคงเป็นสิ่งที่ตระกูลคุณไม่อยากให้เกิดสินะ” สังหรณ์ใจว่าเรื่องวุ่นวายทั้งหมดมันเริ่มจากผมเองสินะ


      “ แต่การนำลูซิเฟอร์ขึ้นมามันก็เป็นหน้าที่มันเหมือนคำสาป ถ้าเธอสังเกตรอท...คนตระกูลอาร์เคนมักมีพลังมหาศาลแต่อายุไขสั้นกว่าตระกูลใหญ่อื่นๆ มาก ส่วนใหญ่อายุร้อยกว่าก็จากโลกนี้ไปหมด ผู้นำตระกูลคนนั้นจึงจัดตั้ง Satanismus Creed ขึ้นเพราะหาวิธีอื่นๆ เพื่อทำหน้าที่ให้สำเร็จแล้วล้างคำสาปนั้นไป แต่แนวทางขององค์กรมันรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ จนอาร์เคนบางคนต่อต้านเราจึงถอนตัวออกมาในที่สุด แต่ซาโตนี่ยังดำเนินต่อไปด้วยพวกอมนุษย์หัวรุนแรงที่เอาเรื่องการอันเชิญลูซิเฟอร์มาเป็นข้ออ้างในการฆ่าล้างมนุษย์”


      “คุณจะบอกว่าอาร์เคนไม่ได้เกี่ยวกับซาโตนี่แล้ว!?” รอทถาม


      “ก็พูดได้ไม่เต็มปากหรอก มีพวกเราในตระกูลบางคนยังเข้าร่วมอยู่” อัลสไวเดอร์ยักไหล่น้อยๆ “ตระกูลเราทั้งสายเลือดหลักและย่อยจึงเหมือนแบ่งเป็นสองฝ่าย”


      “พวกคุณจึงฆ่ากันเองเมื่อสิบกว่าปีก่อนนะเหรอ” คนข้างกายถาม


      “ก็ไม่ใช่ทั้งหมดหรอก” ทำไมเขาต้องทำหน้าลำบากใจเมื่อมองผมด้วยละ “ส่วนหนึ่งก็มาจากตัวเธอด้วย โยนาห์”


      “ตัวผม!? แล้วพวกคุณเจอแม่ผมได้ยังไง”


      “เราทั้งสองเจอกับษาที่มหาลัยในรัสเซีย แม่เธอมาเป็นนักเรียนทุน ตอนนั้นเรานึกคึกอยากไปใช้ชีวิตในมหาลัยบ้าง เธอเป็นคนน่ารักสดใสใครๆ ก็รัก แม้แต่เราที่ถูกสอนให้ดูถูกมนุษย์ยังรักเธอเลย แต่เหมือนเธอจะชอบอาร์วาร์คมากกว่า ฉันจึงถอยออกมา พวกเขาแต่งงานกันเงียบๆ จนมีเธอ พอโยเกิดออกมาเป็นเลือดผสมเราจึงคิดว่าควรพาหนีไปให้ไกล ให้ท่านพ่อรู้เรื่องไม่ได้และสุดท้ายท่านก็รู้จึงส่งคนตามล่าเธอกับแม่ อาร์วาร์คคิดว่าหนีไปเรื่อยๆ อาจถูกจับได้ในซักวัน จึงเข้าไปต่อรองกับท่านพ่อตรงๆ พี่ถูกบังคับให้รับตำแหน่งผู้นำตระกูลคนต่อไปแล้วถูกส่งไปช่วยงานของสภาในตะวันออกกลางจากนั้นเขาก็เปลี่ยนไป เขาเล็งเห็นว่ามนุษย์ต่างก็ฆ่าฟันกันทำลายล้างทุกสิ่งอย่างไม่คู่ควรกับโลกใบนี้ด้วยซ้ำ อาร์วาร์คละทิ้งความรัก ครอบครัวเขาตั้งใจจะทำหน้าที่ของตระกูลให้เสร็จสิ้นด้วยการสังเวยเธอให้เป็นร่างของลูซิเฟอร์ แต่ฉันไม่เห็นด้วย การที่คำสาบานนั่นเป็นจริงมันหมายถึงหายนะ สงครามจะเกิดขึ้นอีกครั้ง ต้องมีอีกกี่คนที่ล้มตาย” คิ้วหนาขมวดมุ่นพูดท้ายประโยคอย่างเคร่งเครียด


      “มันอาจจะเป็นแค่ตำนานไม่เป็นจริงก็ได้” ผมถามออกไปงั้นแหละ...มันดูเวอร์เกินไปแล้วนะ


      “แล้วการที่มีพวกเราอยู่บนโลกกับเธอที่เป็นเลือดผสม คิดว่าใช่ตำนานหรือเปล่าละ ตอนเธอสามขวบอาร์วาร์คลักพาตัวเธอไปจากบ้าน เพื่อไปทำพิธีในเขตของซาโตนี่ ฉันกับคนในตระกูลและพวกสภาบางส่วนจึงตามไปช่วยจนต้องสู้กับพวกนั้น สงครามย่อยๆ ครั้งนั้นทำให้คนของตระกูลเราล้มตายไปเกือบหมดแม่แต่ท่านพ่อ แต่อาร์วาร์คแข็งแกร่งเกินไป เพราะเราทั้งคู่ทำงานให้สภามาตั้งแต่เด็กฝึกฝนมาอย่างดี อีกทั้งยังได้รับการถ่ายทอดภูมิเวทต่างๆมาจากต้นตระกูล มีหนึ่งคนคิดจะหยุดทุกอย่างด้วยการฆ่าเธอทิ้งซะ เขาจู่โจมเธอในช่วงชุลมุน อาร์วาร์คจึงเข้าใจว่าเธอตายไปแล้วเพราะเห็นเธอนอนจมกองเลือดอยู่ตรงนั้น พอดีกับสภาที่พาคนบุกเข้ามาเพิ่มฉันจึงอาศัยจังหวะนั้นพาร่างเธอออกมา ส่วนอาร์วาร์คก็ถูกจับและขังไว้ในนิฟเฮมอย่างที่เธอรู้ ฉันพาเธอกลับมาหาอุษา แม่เธอเสียใจมาก แต่ปาฏิหาริย์ยังมีเพราะเธอยังไม่ตายถึงจะสาหัสเต็มที” ดวงตาสีเทามองผมด้วยอารมณ์หลากหลาย “ทุกคนคิดว่าเธอตาย เพื่อป้องกันเธอจากพวกซาโตนี่ ฉันจึงตัดสินใจผนึกส่วนที่เป็นแวมไพร์ของเธอไว้แล้วให้อุษาพาเธอหนีกลับมาอยู่ไทยเริ่มต้นชีวิตใหม่ในฐานะเด็กธรรมดาที่ไม่มีใครรู้จัก และคอยให้ความช่วยเหลือเธอกับแม่อยู่ห่างๆ เพราะพยายามกันเธอให้ห่างจากโลกของอมนุษย์ให้มากที่สุด”


      ฟังทุกอย่าจบภายในห้องพลันเงียบงันไม่มีใครพูดอะไรต่อส่วนผมได้แต่ก้มมองมือตัวเองที่บีบกันแน่น เสียงผมแหบแห้งไป ราวกับมีก้อนอะไรมาจุกอยู่ที่คอ ในหัวมันเหมือนมีอะไรมากระแทกหนักๆ อดีตของผมมันมากมายเกินกว่าจะจินตนาการ เพราะงี้สินะความทรงจำในวัยเด็กของผมจึงเลือนลาง การมีอยู่ของผมต้องสังเวยชีวิตผู้คนไปมากมาย แม่ตายเพราะผม แม้กระทั้งไอ้ธีรก็ด้วย...พลันรู้สึกร้อนผ่าวตรงดวงตาแต่พยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้...เป็นคุณจะรู้สึกอย่างไรที่รู้ว่าตัวเองนำหายนะมาสู่คนรอบตัว


      “คุณน่าจะปล่อยให้ผมตาย”


      “โยนาห์...คนเราเลือกเกิดไม่ได้หรอก” อัลสไวเดอร์บอกพลางตบไหล่ผมเบาๆ “ทุกคนรวมทั้งอุษาทำทุกอย่างเพื่อให้เธออยู่รอด อย่าคิดว่าชีวิตตัวเองไร้ค่าสิ รักษามันไว้ดีๆ อย่างน้อยก็เพื่อแม่ที่มองเธอจากบนฟ้าไง” รอยยิ้มอบอุ่นถูกส่งมาให้ คำพูดหล่านั้นเตือนสติผมว่าไม่ควรทำให้แม่ต้องตายเปล่า


      “ใช่...ถ้านายไม่อยู่แล้วผมจะทำยังไง” รอทว่าสายตาจริงจัง...ทำไมมึงต้องยิ้มหล่อด้วยวะ


      “แล้วผมต้องทำยังไงต่อไป”


      “จุดเริ่มของเรื่องนี้คือเธอกับพ่อของเธอ”


      “ผมไม่อยากเรียกมันว่าพ่อ” ผมขัดเสียงแข็งรังเกียจเกินจะยอมรับ ครอบครัวคนเดียวที่ผมรู้จักคือแม่ไม่ใช่ไอ้สารเลวที่ทำให้ผมเกิดมา


      “เอิ่ม...สรุปง่ายๆ คือ กำจัดอาร์วาร์ค ทุกอย่างก็จบ” เขาบอก ซึ่งนั่นก็ตรงกับความคิดผมเช่นกัน


      “แต่เจ้านั่นเจอผมกับริค หมายถึงลูกชายบ้านเดอลาครัวซ์แล้ว คงจะระวังตัวมากขึ้นไม่บุกเข้ามาหาโยตรงๆ แน่นอน” รอทบอก


      “งั้นก็คิดซะว่าเหลือเวลาให้เราเตรียมตัว อาร์วาร์คมีซาโตนี่คอยช่วย คงไม่ง่ายหรอกถ้าจะเข้าถึงตัว” ดวงตาสีเทาจ้องมาที่ผมอย่างครุ่นคิด “เธอต้องฝึก”


      สำหรับชีวิตผมในตอนนี้ กลับมาสู้โหมดปกติเหมือนเมื่อก่อนตอนเจอรอทใหม่ๆ เรื่องเรียนผมไม่ได้ดรอปครับเพราะพ่อไม่ยอมเนื่องจากเป็นสิ่งที่แม่ษาต้องการ ท่านอยากให้ผมได้เรียนได้รับปริญญาเหมือนวัยรุ่นทั่วไป...พ่อ!?...ผมหมายถึง อัลสไวเดอร์ เขาขอให้ผมเรียกแบบนั้นเหมือนตอนเด็กๆ ช่วงที่เขาดูแลผมกับแม่หลังจากเกิดเรื่อง ผมเองก็ไม่ได้ขัดข้องอะไรเพราะการใช้ชีวิตร่วมกับเขาความทรงจำตอนเด็กก็เริ่มกลับมาและผมก็รู้สึกว่านี่คือคนในครอบครัวจริงๆ...ไม่ใช่ไอ้สารเลวอาร์วาร์คนั่น พ่อได้บ้านหลังใหญ่พื้นที่กว้างในการซ่อนตัวแต่อยู่ใกล้ๆ มหาลัยซึ่งผมก็ย้ายไปพักที่นั่น แน่นอนไอ้ผัวตัวแสบมันงอแงไม่ยอม เก็บเสื้อผ้าตามมาด้วยเช่นกัน

...คืนไหนไม่ได้นอนกอดคุณผมคงขาดใจ... แม่งเว่อร์! คุณก็รู้มันนอนกอดอย่างเดียวที่ไหนละ

      ผมช่วยรอททำงานล่าบ้างเป็นการฝึกตัวเอง บางทีพ่อก็สอนวิทยาการเจ๋งๆของอาร์เคนให้ผม ตอนนี้ก็พอเข้าใจระบบการเขียนวงเวทย์ เล่นแร่แปรธาตุและพิธีกรรมบางอย่าง สกิลต่อสู้อื่นๆ ฝึกบ้างประปราย แต่ไม่ยากเท่าไหร่แค่ปล่อยไปตามสัญชาติญาณ  อ้อตอนนี้ผมเข้าใจเรื่องการควบกลิ่นไอตัวเองพอสมควร มันขึ้นอยู่กับสภาพอารมณ์และสมาธิ แต่ก็ยังต้องใส่สร้อยไว้อยู่ พวกซาโตนี่เหมือนจะเงียบหายไป พ่อบอกว่าคนอย่างอาร์วาร์คเกลียดความผิดพลาดหมอนั่นจะไม่จู่โจมท่าไม่มั่นใจ ยิ่งใกล้ตัวผมมีเลือดบริสุทธิ์ อยู่ด้วยถึงสามคนแถมกองกำลังที่พ่อรวบรวมไว้คงมีเวลาตั้งรับไปอีกนาน แต่ก็คงประมาทไม่ได้ คงเคยได้ยินใช่มั้ยคำกล่าวที่ว่า

...พายุมักมาหลังลมสงบ...

Talk Talk

[/b]

-ได้รู้อดีตของโย ซักทีนะ หลังจากคุมเครือมานาน 

-เรื่องของฝาแฝดอาร์เคนช่างตรงกับสิ่งที่ว่า ความรัก เริ่มต้นทุกอบ่างจริงๆ ทั้งสุขและทุกข์

-บทนี้ค่อนข้างใช้เวลาเพราะต้องเรียบเรียงทำพูดตัวละครค่อนข้างละเอียด แอบกลัวว่ามันจะเยอะจนงงกันหรอเปล่า เอาเป็นว่าต่อไปถ้าไม่เข้าใจตรงไหนโพสถามกันนะ

-อยากได้ตอนพิเศษไว้พักกันมั้ยจ๊ะ ถ้าอยากได้รีเควสมาซักนิด หรือจะอัดเนื้อเรื่องหลักยาวๆ บอกได้ๆ

-ขอบคุณทุกเม้นที่เข้ามาให้กำลังใจมันช่างคุ้มค่ากับการที่เราใช้เวลาในไวใสร่วมรวมข้อมูลต่างๆ แล้วดัดแปลงขึ้นเป็นเรื่องนี้ เรามีความสุขจริงๆ ที่ทุกคนสนุกกับมัน ขอบคุณนะค่ะ

      

      

      

      

[BoolinMini]

ตอนแรกนึกว่าเป็นแค่ลุงที่ฆ่าแม่ แต่ช๊อคตรงที่เป็นพ่อแล้วฆ่าแม่นี่แหละ ชีช้ำกะหล่ำปลี แค่สายเลือดเดียวกันทำร้ายกันยังว่าเศร้าแล้ว มาเจอแบบนี้ไปไม่เป็นเลยทีเดียว ต่อไปรอดูความแข็งแกร่งของโยนะ รอค่ะ