หัวข้อ: Night knight อัศวินรัติกาลตอนพิเศษ รอทxโยนาห์ แจ้งข่าวตีพิมพ์ค่ะP13 13/09/59

[B52]

ช่วยโยให้ได้น่ะ

[l3loodl2o5e]

บทที่ 30 สิ้นสุด

[/b]

   Rote Say

     แม้อากาศในตัวเมืองจะดูเย็นสบายแต่ในป่าดำแห่งนี้กับเย็นเยือกราวกับโลกหลังความตาย เราเคลื่อนพลไปยังเป้าหมายอย่างเงียบเชียบและรวดเร็ว ในไม่ช้าคงมีการสูญเสียไม่ฝั่งเราก็ฝั่งมัน แม้จะดูเห็นแก่ตัวไปนิดที่เอาชีวิตคนเหล่านี้มาแลกกับโยนาห์เพียงคนเดียว แต่สำหรับผมต่อให้เป็นร้อยเป็นพัน ก็ไม่มีค่าเท่าชีวิตคนที่เรารัก เราแยกกันก่อนถึงหน้าปราสาทอาร์เคนหนึ่งกิโลเมตร ไอ้หมอในร่างมนุษย์หมาป่าดูเข้ากันดีราวกับเป็นเจ้าแห่งพรงไพรนำทัพไปประทะตรงกำแพง ส่วนอัลไสวเดอร์และผมมุ่งตรงไปยังทิวเขาด้านตะวันออกของปราสาท เราเดินเลาะไปตามตีนผาที่สูงชันสุดสายตาเมื่อแหงนมองก่อนจะหยุดนะจุดหนึ่ง


    "ตรงนั้นล่ะ" อัลไสวเดอร์เงยหน้าชี้ไปยังปากถ้ำเหนือหัว ตรงหน้าผา หากต้องไปตรงจุดนั้น สำหรับมนุษย์อาจต้องเป็นนักปีนเขามืออาชีพกับอุปกรณ์ครบมือ แต่สัมหรับอมนุษย์แบบพวกเขาก็แค่ปีนป่ายสลับกับกระโดด ใข้เวลาไม่ถึงห้านาทีด้วยซ้ำ


    "ให้พวกเราช่วยนะ" กากอยสองตนดึงร่างผมกับทายาทอาร์เคนบินมาส่งทีหมาย รอจนคนอื่นๆ ขึ้นมาครบจึงเดินต่อ แว่วเายงระเบิดเสียงถล่มมาจากที่ไกลๆ เดาว่าทางฝั่งริคคงเปิดศึกกันแล้ว


     "ชอบอะไรในตัวโย ไม่สิต้องบอกว่ารักสินะ" อัลสไวเดอร์ถามขึ้นขนาดที่เราเดินเลาะไปตามแนวหินงอกหินย้อย ความมืดดูจะไม่ใช่ปัญหาเท่าไหร่นัก


     "รอท ที่ฉันได้ยินเป็นคนฉลาด การที่นายใช้อำนาจของตระกูลเกณฑ์คนของสภามาช่วยคนๆ เดียว มันจะไม่สั่นคลอนชื่อเสียงของซานซิโอหรอกหรอ อีกทั้งความน่าเชื่อถือในสภากลางอาจสั่นคลอน ซึ่งฉันว่าเธอก็รู้เรื้องนี้ดีอยู่แล้ว"


      "โย มีค่ามากกว่าชื่อเสียงเหล่านั้น แต่จะถามว่าชอบหรือรักที่ตรงไหน คงเป็นทุกอย่างที่เป็นโยนาห์นั่นแหละ"


      "ความรักนี่แปลกดีนะ"


      "ใช่ มันแปลก รู้ตัวอีกทีสายตาก็หยุดอยู่ที่คนๆ เสียแล้ว เหมือนที่คุณรักคุณอุษา มันทำให้คุณยอมทุกอย่างเพื่อให้เธอมีความสุข รวมถึงรักลูกชายที่เธอรักด้วย ผมพูดถูกมั้ย" ว่าจบก็หันไปสบตาสีเทาคล้ายของคนรัก ซึ่งอีกฝ่ายทำเพียงพยักหน้ารับ


      "ถึงแล้ว หลังผนังนี่เป็นประตู" อัลไสวเดอร์พาพวกเราหยุดที่ผนังหินปูนผืนใหญ่ หลังจากเดินเข้ามาลึกจนไม่อาจได้ยินเสียงภายนอก หากสังเกตุดีๆ มันดูเรียบเกินกว่าจะเกิดจากธรรมชาติ อาจมีกลไก หรือ เวทย์ผนึกไว้ ซึ่งผมก็เดาไม่ผิด เื้อเจ้าของผมสีเงินยาว วาดวงเวทย์ด้วยเลือดที่กัดจากนิ้วตนก่อนพึมพำภาษาอารบิกโบราณ ไม่นานผนังที่ว่าก็สลายหายไปราวกับไม่เคยอยู่ตรงนั้น เผยให้เห็นทางเดินหินแกรนิตยาวๆ ที่ขนาบข้างด้วยห้องขังทั้งใหญ่และเล็ก


      เราเร่งเคลื่อนตัวเข้าไปอย่างรวดเร็วและเงียบเชียบ ในชั้นใต้ดินนี้ไม่มีคนของซาโตนี่ซักตน เดาว่าอาร์วาร์คคงไม่คิดว่าเราจะเข้ามาทางนี้จริงๆ แต่พอถึงโถงกลางชั้นหนึ่งการปะทะก็เริ่มขึ้น พวกมันดูตกใจไม่น้อย่โดนตลบหลัง เพราะไม่ทันได้ตั้งตัวจึงโดนจัดการราบคาบในเวลาไม่นาน


     "ห้องพิธีอยู่ชั้นไหน" ผมถาม


     "ชั้นสี่ โดมตรงทิศตะวันออก"


      ผมวิ่งนำไปตามทางบันไดวนที่อัลไสวเดอร์บอก รับมือพวกที่กระโจนเข้าใส่ไปพลาง ณ วินาทีนี้ความปราณีใดๆ คงไม่มีเพราะบอกตามตรงว่าผมรีบ กลิ่นเลือดบวกกับที่รู้สึกห่วงโยนาห์ ทำเอาภายในร้อนรนพุ่งพล่าน ฉีกกระชากทุกอย่างที่ขวางทางจนร่างกายชุ่มโชกไปด้วยเลือด ตอนนี้ห้าทุ่ม แค่ชั่วโมงเดียว บ้าเอ๊ย...โครม! ผมออกแรงยันแวร์วูฟที่กระโจนใส่จนร่างใหญ่กระเด็นชนราวบันไดหินแตกยับก่อนร่วงลงไป...อีกแค่สองชั้น


     บูม!!!! บันไดหินสู่ชั้นสี่ถูกระเบิดเป็นจุนตัดทางเรา ผมกระโดดข้ามช่องว่างนั้นสุดแรง ก่อนโถมเข้าใส่ไอ้ตัวจุดชนวนแล้วบิดคอมันให้หักคามือ อัลไสวเดอร์โดดตามมาติดๆ และคนอื่นๆ ในลำดับถัดมา



       "ข้างหน้าเรียบร้อยแล้วหรอ" ผมถามเมื้อเห็นแวร์วูฟสีน้ำตาลตัวใหญ่ กระโจนมายืนเคียงข้าง...ไอ้หมอริคนั่นแหละครับ


      "ไม่มีอะไรน่าห่วงแล้ว" มันตอบเสียงทุ้มฟังดูแหบสากเพราะไม่ได้อยู่ในร่างคน "จะเอาไงต่อ" มันถามพลสงมองไปตรงหน้า


      ผมมองตาม เวรเถอะ! นี่มันกองทัพอมนุษย์นานาพันธุ์ชัดๆ สู้อะไหวแต่กว่าจะถึงตัวโยมีหวังไม่ทันแน่ ขนาดกำลังประมวลมวลผลทางอื่น ซึ่งไม่มีหรอก กระจกตรงหน้าต่างข้างๆ ก็แตกดังเพล้ง!...เผยร่างต้นเหตุที่พุ่งเข้ามา


     "น้องข้าว!/ตัวเล็ก!" ผมกับไอ้หมอตระโกนออกมาพร้อมกันอย่างตกตะลึก ข้าวที่ยิ้มแหยๆ เกาหัวแกรกๆ พร้อมเดินมาหาเรา ปีกสีดำคล้ายอีกาหุบไว้ข้างกายกับหางปลายลูกศรที่กวัดแก่งตามจังหวะเดิน ไปนจะปลายหูแหลมๆ และเขี้ยว เล็กๆ โผล่พ้นริมฝีปากเล็กที่เผยอหอบนั่นอีก ทุกคนกำลังมองอึ้งๆ ส่วนเพื่อนผมที่ตอนแรกอึ้งแต่ตอนนี้เปลี่ยนเป็นสายตาหลงไหลแทน...มันใช่เวลามาหื่นไหม เมียกูกำลังจะตายเนี่ย


      "พี่ยูจีนเขาช่วยนะ" น้องมันอธิบายสายตาลุ้นๆ ว่าจะโดนผัวว่าหรือไม่ อิหมอไม่ตอบแต่คว้าเมียมันไปกอดเลยครับ "พี่ริค เฮ้ย! หยุด...พี่รอทเดี๋ยวผมพาบินไปเข้าทางด้านบนแทน พังกระจกโดมเข้าไปน่าจะดีกว่า"


      "แล้วคนอื่นๆ ละ" ผมถาม


      "ให้พี่หมอพาฝ่าเข้าไป...แฟนข้าวเก่งอยูแล้วเนอะ" ไม่วายหันไปอ้อนเสียงอ่อนใส่ไอ้แวร์วูฟตัวโต "ผมกับพี่รอท อ่า...แล้วก็คนอื่นๆ ที่บินได้จะเข้าไปขวางพิธีก่อนและพยาสมมจะช่วยไอ้โยให้ได้ ไม่ไหวยังไงเราก็จะยื้อจนกว่าที่เหลือจะตามมา...โอเคไหม?"


      "ฟังดูเข้าท่าดี ไม่มีเวลาแล้วตกลงตามนั้น" อัลไสวเดอร์ที่เงียบอยู่นานเอ่ยสรุป


      "ตามมาไวๆ นะครับ" ว่าแล้วน้องมันก็หอมแก้มขนๆ ไอ้ริคไปที แวร์วูฟตัวโตคำรามรับในคอ ข้าวเดินมาคว้าแขนผมก่อนจับไว้มั่น แล้วทะยานสู่อากาศ ...ไอ้หมอตามมาคงใช้เวลาไม่นาน ดูจากร่างที่โดนมันเหวี่ยงกระจาย คงเพราะได้กำลังใจดี...หมั่นไส้โว้ย!


     "ปล่อยพี่ลงตรงนี้เลย เดี๋ยวพังกระจกให้"


      เพล้ง!!!  ผมทิ้งตัวผ่านโดมกระจกมายืนบนพื้นหินอ่อน ก่อนที่คนอื่นๆ จะตามลงมา น้องข้าวเองก็มายืนข้างตัวเช่นกัน

   ไอพลังมหาศาลแผ่กระจายไปรอบห้องดึงสายตาให้ไปหยุดที่ร่างคุ้นเคยบนบรรลังย์ลายวิจิตรที่เบื้องหลังเป็นงานแกะสลักหินที่ชื่อว่าประตูนรก...ดวงตาสีเลือดที่จ้องมาทำเอาผมชาวาบไปทั้งตัว นี่ไม่ใช่โยนาห์ที่ผมรู้จัก ไม่จริง! ผมมาช้าไป ทั้งที่ยังไม่เที่ยงคืนแท้ๆ แต่พิธีมันสำเร็จไปแล้ว ความเสียใจความตึงเครียดผิดหวังโถมเข้ามาในใจ มันคงน้อนกลับไม่ได้เสียแล้ว


      "แกมาช้าไปเด็กน้อย...โยนาห์คงไปรอพวกแกในโลกหน้าแล้วละ ฮ่าๆๆ" อาร์วาร์คหัวเราะลั่นอย่างสะใจ ขนาดที่ยังยืนอยู่ข้างๆ ร่างของโยอย่างภักดี...อยากจะพุ่งไปจับมันฉีกเป็นชิ้นๆ ซะเดี๋ยวนี้


      "รอท ราฟาเอลโล่ ซานซิโอ สินะ ในหัวเด็กคนนี้มีภาพเจ้าเต็มไปหมด อ่าาา คงรู้นะว่าข้าขึ้นมาบนโลกนี้เพาะอะไร" ลูซิเฟอร์ในร่างคนที่ผมรักเหยียดยิ้มร้าย ก่อนจะหายวับมายืนประจันหน้าผมในพริบตา...ไวเกินไปแล้ว
      "ข้าต้องการกลับไปล้างแค้นที่แดนสวรรค์และแน่นอนจำเป็นต้องผ่านโลกใบนี้เพื่อเปิดประตูนั่น และมันคงจะดีถ้ามีสายเลือดที่แข็งแกร่งของเจ้าคอยช่วยเหลือ" มือเรียวไล้ไปตามแก้ม ดวงตาที่จ้องมาราวกับตรึงขาผมอยู่ตรงนั้นจนไม่อาจขยับ
      "ข้าสัมผัสได้ถึงพลีงในตัวเจ้า คงน่าเสียดายแย่หากต้องกำจัดทิ้งเพียงเพราะเจ้าจะโง่เง่าขวางทางข้า ข้ารับรองจะตอบแทนให้เจ้าอย่างเหมาะสม"


       "หึ...ใครมันจะไปร่วมมือกับแกกัน" ผมปัดมือที่เคยชอบจับนั้นออกอย่างรังเกียจ


       "แต่ถ้าเจ้าร่วมมือ ร่างกายนี้ที่เจ้าปรารถนาจะยังเป็นขอเจ่าอยู่ต่อไป" ไม่ใข่แค่พูดแต่ลูซิเฟอร์กลับดึงมือผมไปลูบไล้แผ่นอกเนียนแต่ผมก็สะบัดออกในทันที...ร่วมมือเพื้อแลกกับร่างกายนี้นะหรอ...หึ


       "ไม่! ไม่มีทาง ก็แค่ร่างที่หน้าตาเหมือนกัน ถ้าไม่ใช่โยนาห์ที่ผมรู้จัก มันก็ไม่ ความหมายอีกต่อไป" ผมตะโกนลั่นพร้อมดึงหอกลองกินุสที่ใส่ด้ามเป็นหอกั่นออกมาหวดใส่ร่างตรงหน้าแต่เจ้าตัวกลับหลบได้อย่างรวดเร็ว...คำสัญญาที่ให้ไว้กับคนรักกึกก้องอยู่ในหัว...หากโยต้องกลายเป็นสิ่งที่อยู่ตรงหน้าผมจะฆ่ามันด้วยตัวเอง


      "แก...อัก" อาร์วาร์คที่ทำทาาจะเข้ามาขวางกับโดนคูแฝดตนที่เพิ่งเข้ามาถึงกระโจนใส่จนล้มกลิ้งไปอีกมุม การตะลุมบอนจึงเริ่มขึ้น โดนผมกับไอ้เพื่อนตายอย่างไอ้หมอพุ่งเป้าไปที่ลูซิเฟอร์


      โครม! เพล้ง! เป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วที่ร่างผมกับแวร์วูฟตัวยักษ์ถูกเตะกระเด็นหลังจทกพุ่งเข้าใส่เป้าหมาย ทำเอาเจ็บร้าวไปทั้ัตัว ผมฝืนยันการลุกขึ้นอักครั้งอย่างสุดกลืน แม้รู้อยู่เต็มอกว่าอีกฝ่ายมีพลังมหาศาลและไร้ทางสู้ ในขนาดที่ไอ้หมอสิ้นฤทธิ์อยู่ข้างๆ เดือดร้อนน้องข้าวฝ่าดงตีน่าดูอาการ


     "พวกเจ้านี่มันน่ารำคาญเสียจริง คิดว่าไอ้หอกง่อยๆ นั่นจะทำอะไรข้าได้ ต่อให้ได้ น้ำหน้าอย่างเจ้านะเหรอจะปักมันลงที่อกข้า" ลูซิเฟอร์เหยียดยิ้มหยัน พลางคว้าคอคนของสภาที่เข้าจู่โจมแล้วหักทิ้งคามือ "รอท...ยอมร่วมมือซะเถอะน่า ดีกส่าเอาชีวิตไปทิ้ง"


     "ไม่มีวัน!" ผมตอบกลับเดือดดาล ต่อให้ต้องตายผมก็จะเอามันตายไปด้วย...โยคงไม่ต้งการให้ร่างตัวเองถูกใข้อย่างชั่วร้ายแน่ๆ และเป็นอีกครั้งที่ผมพุ่งเจ้าใส่มันสุดแรงและฉับพลันทำเอามันที่ไม่ทันตั้งตัวล้มกบิ้งไปถามกัน


     "แก..." มันกัดฟันกรอดก่อนพลิกร่างขึ้นคร่อมผมแล้วบีบคอแน่น เพิ่มแรงขึ้นเรื้อยๆ จนเจ็บแปลบ ผมพยานามแกะมือมันออกแต่ไร้ผม...ปล่อยไว้คงตายแน่ อึดอัด ทรมาน แต่ก่อนจะตาย ขอเหอะ! ผมรวบรวมแรงปะกหอกใส้อกมันด้วยสองมือแต่กลับถูกรั้งด้วยมืออีกข้างที่ว่างอยู่ "โง่ เจ้ามันโง่ หอกนี่เอาไปปักอกตัวเองเถอะ"


     ลูซิเฟอร์พลิกมือผมหันเข้าหาตัวก่อรกดปลายหอกลงมาเรื่อยๆ โดนที่ผมพยายามยั้งแรงนั่นไว้ จนค้างเติ่งอยู่บนอกบาดผิวพอเลือดซึม ผมจ้องใบหน้าที่เคยหลงไหล นัยน์ตาดีเลือดที่จ้องมาอย่างเกรี้ยวกราดคู่นั้นที่เคยเป็นสีเทาสวย และเต็มไปด้วยความรู้สึกดีๆ ที่โยมีให้ ผมยังตายไม่ได้...ไม่...ผมยังทำไม่สำเร็จ แต่ร่างกายดันไม่เป็นใจเพร่ะมันไม่อาจรั้งแรงนั้นไว้ได้อีก น่คนอย่างรอทต้องมาตายแค่นี้จริงหรือ ในขนาดที่ผมสิ้นหวังแรงที่กดลงมากับจสงหายไปพร้อมมือที่บีบคอผมแน่นเริ่มคลานออก ใบหน้าสวยเริ่มบิดเบี้ยวอย่างสับสน ดวงตาคู่สวนเปล่ยนเป็นเทาสลับแดงคล้ายมีบสงสิ่งต่อต้านอยู่ภายใน


      "เจ้าเด็กบ้า ออกไปจากหัวข้า...อ๊าก... เจ้าควรจะตาย วิญญาณเจ้าควรจะตาย....เจ้าก็ด้วย" และแล้วร่างบางก็กลับมาจู่โจมผมอีกครั่ง มือเรียวบีบขย้ำคอผมแน่กว่าเก่า ส่วนอีกข้างกระชากหอกไปจากมือผมก่อนเงื้อขึ้นสูง ผมได้แต่หลับน้อมรับชะตากรรมอย่างสิ้นหวัง...ขอโทษนะที่ทำตามสัญญาไม่ได้


      ฉึก! เลือดสีสดสาดกระเซนไปทั่วพื้นเมื่อหอกลองกินุสปักลงผิวเนื้อ ผมลืมตามองภาพตรงหน้าอย่างตื่นตะลึงเมื่อนั่นไม่ใข่เลือดของผม แต่เป็นของร่างบางข้างบนที่บัดนี้ทำเพียงมองผมด้วยรอยยิ้มและดวงตาสีเทาเศร้าสร้อย ก่อนจะดันหอกทั้งเล่มให้ฝังจนมิดด้ามแล้วดึงออก เรียกเลือดให้ไหลทะลักจนอาบไปทั้งตัวโยและผม หอกถูกทิ้งลงข้างตัวด้วยมือที่อ่อนแรงแล้วร่างบางก็ล้มฟุบลงบนอกในทันใด


      "รอท" เสียงแผ่วเบาเอ่ยเรียก ก่อนที่ร่างของโยนาห์จะแน่นิ่งไป สมองที่ก่อนหน้ายังมึนตื้อเริ่มประมวลผลกับสิ่งที่เกิดขึ้น แววตาสุดท้ายที่เห็นนั่นคือคนที่ผมรัก โยจบทุกอย่างด้วยตัวเองและ...ไม่อยู่อีกต่อไปแล้ว ผมเอื้อมมือที่สั่นเทากอดร่างบางไว้แนบอก กอดไว้แน่นราวกับว่าหากปล่อยมันคงสลายไป โย...ตายแล้ว!?นี่เป็นครั้งแรกที่ผมรู้สึกสูญเสียเพราะโยนาห์เป็นคนแรกที่ผมเลือกจะรักแต่ทำไมถึงได้มาจากผมไปทั้งที่ยังอยู่ด้วยกันไม่นาน โยนาห์ตรงหน้ายังคงหลับตาพริ้มหากเป็นในยามเช้าของทุกวันผมคงมีความสุขที่เฝ้ามอง แต่ตอนนี้ผมรู้ดีว่าเจ้าตัวคงหลับไปตลอดการ...เจ็บปวดเหลือเกิน อึดอัดเหมือนถูกบีบไปทั้งใจ ผมขอโทษ ผมผิดเอง...โยนาห์ หากผมรอบคอบกว่านี้ ระวังมากกว่านี้ ไม่ทิ้งโยให้อยู่คนเดียวเรื่องบ้าๆ นี่คงไม่เกิดขี้น อาร์วาร์คแค่โดนกำจัด แล้วเราก็อยู่ด้วยกันไปจนตาย ภาพตรงหน้าเริ่มพร่าเลือนกลับน้ำตาที่เริ่มเอ่อก่อนมันจะไหลอาบแก้ม ผมร้องไห้ คนอย่างรอทกำลังร้องไห้ อย่างที่ไม่เคยร้องมาก่อนแม้กระทั่งตอนเกิด


...ภาวนาให้ปราฏิหารเกิดขึ้นอีกครั้ง ได้โปรด อะไรก็ได้ ผมขอร้อง หากต้องอยู่ต่อไปโดยไม่มีคนที่รักผมคงตายทั้งเป็น...

Talk Talk

[/b]


-ยังไม่จบหรอกนะแค่เกือบๆ อัพช้ามากขออภัย นั่งพิมในไอเเพท ยากมากมาย

-เดี๋ยวจะมีตอนพิเศษของซัคคิวบัสมือไหม่อยู่ซักหน่อย หวังว่าจะยังอยู่ด้วนกันนานๆ นะ

-เรามีโครงการจะทำเล่มเเต่คั้งใจจะซาวเสียงคร่าวๆ ก่อน ถ้ามีคนสนใตอาจทำขาย แต่คงราคไม่แพง อยากให้ออกมาเป็นหนังสือน่าสะสมมากกว่า เพราะเราตั้งใจจะทำเก็บเป็นที่ระทึกให้ตัวเองอยู่แล้ว ซึ่งส่วนหนังสือตั้งใจจะวาดภาพประกอบใส่เยอะๆ วาดปกเอง อยากให้มันเป็นมากกว่านิยายคือเป็นงานอาท ควรแก่การสะสมอะไรประมานี้ คิดเห็นเช่นไรบอกกล่าวด้วย ตอนนี้นั่งลงสีหน้าปกอยู่ งานดรออิ้งสีไม้ละเอียดยิบ สามวันแล้วได้แต่ ดอกไม้ ฮ่าๆ


- สุดท้ายนี้ขอขอบคุณทุกท่านที่ทำให้จินตนาการของคนๆ นี้มาค่าขึ้นมาขิบคุณจริงๆ

[imac]

เอาใจช่วย

[mild-dy]

 

[whistle]

 

[B52]

โยต้องอยู่ซิ

[anandawan]

พี่รอท อย่าพึ่งร้องสิ เค้าจะร้องตามแล้วนะ โย ฟื้นสิลูก

[❣☾月亮☽❣]

   โย

[arij-iris]

โยตายจริงๆหรอ? แงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง

[l3loodl2o5e]

Sample หน้าปกที่กำลังวาดเล่นๆ อีกเยอะเลย เฮ้อ

[rinny]

โอ๊ยยยย จะร้องไห้ สงสารโยมาก
คือพึ่งจะอ่านรวดเดียววันนี้ ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วย
ง่าาาาาา สงสารโยกับรอทที่สุดเลย TTT o TTT

[•♀NoM!_KunG♀•]

น่าสงสารจุง

[lovelypolly]

  งือ งือ ไม่นะ มันต้องไม่เป็นแบบนี้เซ่!!!!
ตามอ่านทันแล้ว รอลุ้นปาฏิหารย์อยู่นะค่ะ มาต่อไวๆเถอะ เค้ารออยู่.....
ส่วนเรื่องหนังสือ สนใจอยู่นะ แต่ขอทราบรายละเอียดกับราคาก่อนได้มั้ย
จะได้ตัดสินใจถูกกกก 

[sukaz]

 

[Kaemmiizz]

มันยังไม่เที่ยงคืนสินะ พิธีจึงไม่สมบูรณ์
ภาวนาให้มีปาฏิหารย์แห่งรัก สงสารโยและรอทจับใจ ทำไม?? #ร้องไห้
รออ่านต่ออยู่นะค่ะ

[Blue]

 

[l3loodl2o5e]

บทที่ 31 บทส่งท้าย

[/b]

Yonah Say
   สิ่งสุดท้ายที่จำได้คือความเจ็บแปลบที่หัวไหล่เพราะถูกฉีดยาสลบเข้าตัว ผมสะดุ้งตื่นขึ้นมาในความมืด เวิ้งว้างว่างเปล่าสุดลูกหูลูกตา มันอาจเป็นความฝันหรือไม่ก็โลกหลังความตาย คิดได้แบบนั้นมันก็ชวนให้ใจหายวาบ...ไม่จริงนะ ผมอาจจะแค่หลับไป  คนที่ผมเฝ้าภาวนาให้ตามมาช่วยคงไม่ได้มาช้าเกินไป นึกถึงดวงตาสีฟ้าสดใสนั่นแล้วรู้สึกมีความหวัง...นี่สินะที่เขาว่าหากนึกถึงคนที่เรารักมันมักทำให้เรามีพลังขึ้นมาได้ จะว่าไป รอทเองป่านนี้คงโกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยงที่ผมหนีมาแบบนี้  อยากเจอหมอนั่นจัง...อยากเจอ...อยากเจอ พลันภาพรอบตัวก็เปลี่ยนไป

   รอท!...ผมร้องเรียกคนที่อยู่ตรงหน้าหากแต่ไม่มีเสียงใดออกจากปาก ตอนนี้ผมนั่งคร่อมอยู่บนร่างของคนที่ผมอยากเจอมากที่สุด แต่ทำไมดวงตาคู่นั้นดูเจ็บปวดและสิ้นหวังนัก นอกจากนั้นมือของผมยังกำลังบีบคออีกฝ่ายแน่น...ไม่นี่ไม่ใช่ผม แต่เป็นร่างผมที่คงโดนลูซิเฟอร์ชิงไปแล้ว ผมควบคุมตัวเองไม่ได้ หยุดนะ หยุดเดี๋ยวนี้! ผมได้แต่กรีดร้องในใจอย่างบ้าคลัง ฆ่าไม่ได้ ผมพยายามรวบรวมแรงทั้งหมดคล้ายมือตัวเองออก...หยุด เชี่ย กูบอกให้หยุด ลูซิเฟอร์ห่าเหวอะไรกูไม่สน นั่นแฟนกู  นี่ตัวกูเอาคืนมา...

   "เจ้าเด็กบ้า ออกไปจากหัวข้า...อ๊าก... เจ้าควรจะตาย วิญญาณเจ้าควรจะตาย....เจ้าก็ด้วย" ลูซิเฟอร์ตวาดลั่นก่อนมือที่ผมพยายามออกแรงรั้งไว้จะถูกแรงมหาศาลยื้อไปคว้าเอาหอกลองกินุสก่อนกระชากขึ้นสูงอย่างคุมไม่อยู่หมายจะปลิดชีพคนที่ผมรัก รอทหลับตารับชะตากรรมตัวเองลงอย่างสงบ...ไม่!!! มึงต่างหากที่ต้องตาย งั้นก็ตายไปพร้อมๆ กันนี่แหละ...

   ฉึก!!! หอกลองกินุสปักลงบนอกผมด้วยมือตัวเอง...สำเร็จ...ผมทำสำเร็จ แม้จะเจ็บปวดจากบาดแผลแต่เมื่อมองหน้ารอทที่จ้องผมตอบอย่างตื่นตะลึงพลันให้รู้สึกเบาใจขึ้นทันใด มันปลอดภัยถึงสภาพสะบักสบอมเพียงใดมันก็ยังปลอดภัย จนผมหลุดยิ้มออกมาอย่างดีใจลืมความเจ็บปวดและเลือดที่ไหนนองพื้นไปสิ้น

   "รอท" ผมเรียกมันเสียงแผ่วเมื่อภาพตรงหน้าเริ่มพร่าเลือนไปพร้อมๆ กับเรี่ยวแรงที่จางหาย แย่แล้วเวลาของผมกำลังหมด ผมยังไม่ได้บอกรักมันเลย ไม่เอา...ผมยังไม่อยากตาย แต่เหมือนร่างกายผมคงยื้อต่อไปไม่ไหวเพราะตอนนี้ได้ล้มฟุบลงบนตัวอีกคน...รอทมึงกอดกูสิ...ขอเวลาอีกนิด...ยังไม่ใช่ตอนนี้...












   ราวกลับร่างนั้นล่องลอยว่างเปล่า ปราศจากความรู้สึก รอบตัวสว่างจ้าไปหมด ความตายรู้สึกแบบนี้หรอ งั้น...ผมจะได้ไปเจอแม่กับไอ้ธีรแล้วสิ แต่เดี๋ยวนะ เหมือนผมจะได้ยินใครร้องไห้จากที่ไกลๆ ใครนะเสียงคุ้นจัง ผมเดินเข้าหาเสียงนั้น มันชัดขึ้นชัดขึ้น...รอท!!

   "โย...ฟื้นสิ...โย อย่าทิ้งผมไป" เสียงสะอื้นนั้นดังอยู่ข้างหู พาให้หัวใจสั่นไหวขึ้นอีกครั้ง ผมรับรู้ถึงแรงกอดที่รัดตัวผมแน่น ก่อนตระหนักได้ว่ามันไม่ใช่ฝันหรือโลกหลังความตาย...เพราะผมยังไม่ตาย และนี่คือความจริงที่เมื่อลืมตาผมก็เจอกับคนที่ผมอยากเจอมากที่สุด และมันกำลังร่ำไห้เรียกชื่อผมไม่หยุดอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

   "ไม่ยักรู้...ว่าคนอย่างนายก็ร้องไห้เป็น" ผมถามเสียงเบา ยิ้มขำเมื่อเห็นหน้าเหวอๆ ของไอ้คุณรอท

   "โย!" ทุกคนที่อยู่ตรงนั้นร้องลั่นออกมาอย่างประหลาดใจที่ผมยังไม่ตาย อย่าว่าแต่คนอื่นเลย ผมเองยังงง แม้แต่แผลตรงกลางอกก็ไม่รู้สึกเจ็บแล้ว

   "นายยังไม่ตาย" ดวงตาสีฟ้าคู่นั้นดูยินดีและสับสน "ทำไม!?"

   "จะ...จะไปรู้หรอ...อ๊ะ เบา หายใจไม่ออก" ผมโวยเพราะรอทดันกอดผมแน่นจนเริ่มหายใจไม่ออก "นี่ปราสาทอาร์เคนหรอ"

   "ใช่..." ผมมองไปรอบๆ ตอนนี้เราอยู่ในห้องโถงที่โดมกระจกด้านบนแตกกระจุย เสา พื้น หน้าต่าง ทุกสิ่งทุ่งอย่างในนี้ล้วนเต็มไปด้วยร่องรอยความเสียหายจากการต่อสู้ รวมถึงสภาพแต่ละคนเหมือนเพิ่งผ่านศึกสงครามมา บ้างอยู่ในร่างอมนุษย์บ้างบาดเจ็บจนเพื่อนต้องช่วยพยุงบอกให้รู้ว่าทุกคนทุ่มสุดตัวเพื่อนช่วยผม...จนอดรู้สึกซาบซึ้งใจไม่ได้

   "ขอบคุณ...ขอบคุณทุกคนที่มาช่วย" ผมบอกพร้อมมองหน้าทุกๆ คน ที่เพียงแค่ยิ้มตอบกลับมา ผมมองหาตัวการที่ทำให้ต้องมาอยู่ตรงนี้...ไอ้สารเลวนั่นโดนจัดการไปแล้วหรือยัง
   
   "มันตายไปแล้ว" ไอ้ข้าวบอกพลางหลบให้ผมเห็นศพของมัน ซึ่งอัลไสวเดอร์กำลังนั่งมองอยู่ไม่ห่าง เดาว่าพ่อคงเสียใจเพราะยังไงนั่นก็พี่ชายเขา

   "มันจบแล้วสินะ" ผมถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกพร้อมหันมายิ้มให้รอท

   "ใช่...มันจบแล้ว กลับบ้านกันเถอะ"

   "อืม"

....................................................................

   หลังจากปิดเทอมอันแสนวุ่นวายชีวิตวัยรุ่นของผมก็กลับมาสงบสุขอีกครั้งในเทอมสอง ถึงแม้ที่ผ่านมาผมได้สูญเสียคนสำคัญไปถึงสองคนแต่ก็ใช่ว่าจะไม่ได้อะไรกลับมาเลยเพราะตอนนี้ผมมีพ่อที่ขี้บ่นไม่แพ้แม่ษาเลย แล้วก็ไอ้คุณรอทที่ตามติดผมไม่ต่างจากเงา เรื่องที่เกิดขึ้นที่ปราสาทอาร์เคนใช่ว่าจะได้ผ่านไปเงียบๆ พ่อโดนคดีนิดหน่อยเพราะกลุ่มคนของพ่อดันเคยไปสร้างความยุ่งยากให้กับพวกสภาจึงต้องมีการทำงานชดใช้ความผิดด้วยการเขียนตำราพิธีกรรมและภูมิเวทย์ต่างๆ แก่ห้องสุดของสภากลาง ส่วนรอทก็โดนสอบหนักแถมยังต้องเขียนรายงานยาวเหยียดเรื่องของการเกณฑ์คนของสภามาใช้ในเรื่องส่วนตัว แถมยังโดนพี่ซอนเน่บังคับไปทำงานแทนทันทีเมื่อเรียนจบ ช่วงนี้ใช้ชีวิตสบายๆครับปีสามเทอมสองไม่มีอะไรมากสำหรับมัน แถมงานนักล่าตอนนี้ก็มีคนมาทำแทนแล้วครับ ได้ยินมาว่าเป็นลูกบุญธรรมของพี่ชายรอทมาจากตระกูลราเวน...ก็ตามชื่อเลยครับ ราเวน เป็นเผ่าอีกาครับ คล้ายๆ พวกมนุษย์หมาป่าเพราะพวกนี้กลายร่างเป็นอีกาได้ครับ ส่วนผมตอนแรกก็ร่ำร้องอยากทำงานนักล่าของสภาแต่จากเรื่องร้ายๆ ที่ผ่านมาทำให้ตอนนี้ขอทำตัวเป็นเด็กมหาลัยธรรมดาดีกว่าครับ

   "ถามจริง วันๆ นายไม่มีเรียนหรือไงฮะ " ผมหันไปว่าไอ้คนที่นั่งยิ้มอยู่ข้างกาย เอ่อวันนี้เรียนเพนท์ครับ ออกมาวาดรูปนอกสถานที่กันเป็นพระราชวังใกล้ๆ มหาลัยนี่แหละ ส่วนไอ้คุณรอทก็อย่างเช่นทุกวันถ้ามันว่างก็จะตามมาเฝ้าผม

   "มีวิชาบรรยายโดดได้ ค่อยเข้าสอบเอา" ครับ...เข้าใจครับว่ามึงเก่ง ผมได้แต่มองมันแบบหน่ายๆ เอาเถอะครับผมเริ่มชินกับการโดนเพื่อนในคณะแซวแล้วครับ แต่ที่ไม่ชินคงเป็นหมาสีน้ำตาลตัวใหญ่ที่นอนกระดิกหางดิ๊กๆ อยู่ข้างไอ้ข้าวหอมนี่ละครับ

   "พี่หมอมึงไม่เข้าเวรหรือไงวะ" ฟังไม่ผิดหรอกครับนั่นพี่ริคขวัญใจน้องข้าวนั่นแหละครับ ผมเคยบอกไปหรือยังว่าแวร์วูฟนะ มีสามร่าง มนุษย์ มนุษย์หมาป่า แล้วก็หมาป่าครับ

   "กูก็ไม่รู้วะ กูบอกเขาแล้วว่าไม่ต้องห่วงกูมาก นี่ถ้าเสียการเสียงานจะทำไงวะแม่ง" มันหันไปดุ จนพี่ริคถึงกลับครางหงิงๆ เอิ่ม...เหมือนหมากลัวเจ้าของเลยครับ ปัญหามันเกิดก็ตั้งแต่ไอ้เพื่อนรักมันตัดสินใจเปลี่ยนตัวเองเป็นซัคคิวบัสเพราะต้องการพลังมาช่วยผม แต่ก็อย่างที่รู้กันเผ่าพันธุ์นี้เขามีดีเรื่องเสน่ห์ทางเพศ ไอ้ข้าวมันเลยราศีจับออร่าวิ้งวับดึงดูดให้คนเข้ามาแจกขนมจีบอย่างช่วยไม่ได้ เดือดร้อนพี่หมอต้องมาเฝ้าถ้าว่าง ครั้นจะใส่เสื้อกราวมานั่งเฝ้ามันก็ไม่เนียนเลยมาในร่างหมาป่า จนกลายเป็นหมากันหมาอยู่อย่างนี้ละครับ

   "อ๊ายย...ไอ้ข้าว หมาที่ไหนวะ" นั่นไงครับความชุลมุนกำลังจะเริ่มเมื่อแก๊งสาวๆ กรูกันเข้ามาลูบมาคลำขนนิ่มๆ ของไอ้พี่ริค แถมพี่ท่านยังกระดิกหางรับ เรียกคะแนนนิยมไปอีกครับ...เฮ้อ! เพลียแทนเพื่อน

   "โย...งานเสร็จยัง" คนข้างตัวถามขึ้น ก่อนที่ผมจะมองสำรวจเฟลมผ้าใบของตัวเอง

   "หืม...ก็เสร็จแล้วละ"

   "งั้นกลับกันเถอะ" มันรบเร้า พลางเก็บของให้ผมเสร็จสรรพ

   "ละ...แล้วไม่รอไอ้ข้าวกับพี่หมอหรอ"

   "กลับไปก่อนเลยมึง ของกูอีกนาน" ไอ้ข้าวบอกพลางโบกมือไล่ผมด้วยครับ "ไปเลยชิ่วๆ"

   "เออ! แล้วเจอกัน"

   ไอ้คุณรอทจูงมือผมให้เดินตาม ไอ้อาการมองนาฬิการัวๆ บ่งบอกว่ามันรีบ...จะไปไหนของเขานะ มันเปิดประตูให้ผมเข้าไปนั่งในรถก่อนตัวมันจะเอาอุปกรณ์ทั้งหมดไปวางที่เบาะหลังแล้วมาประจำที่คนขับ  นัยน์ตาสีฟ้ามองผมเป็นประกายโชวสิ่งที่อยู่ในมือ...ผ้าเช็ดหน้า!!?

   "เฮ้ย! จะทำอะไร" ผมเอี้ยวตัวหลบเมื่อมันทำท่าจะเอาผ้าปิดตาผม

   "มีเซอไพร์นิดหน่อย...น่า...ไม่เอาไปทิ้งที่ไหนหรอก" มันยิ้มกว้างยืนยันในสิ่งที่พูด...เซอไพร์ห่าอะไรวะ คงไม่ลากเอาอมนุษย์ทั่วสารทิศมาโชวร่างจริงหรือไม่ก็โชวคลังแสงที่มีขีปนาวุธให้ดูหรอกนะ ผมพยักหน้าเออออกับมันไป เอาเถอะการที่เกือบตายมาสองครั้งผัวผมมันประคบประหงมเสียยิ่งกว่าไข่ในหิน มันคงไม่ทำอะไรอันรายกับผมหรอกครับ รอทผูกผ้าปิดตาก่อนขโมยจูบหน้าผากผมไปที รับรู้ถึงเสียงเครื่องยนต์ที่เริ่มทำงานกับแรงกระชากจากรถที่เคลื่อนที่ด้วยความเร็วสูง...เพิ่งสี่โมงเย็นกว่าๆ มันจะรีบไปไหนวะ มองก็ไม่เห็นแถมคลอด้วยเพลงป๊อปสบายๆ ผมจึงตัดสินใจเอนเบาะนอนไว้ถึงที่ให้รอทปลุกเอาแล้วกัน




   เสียงเปิดประตูฝั่งคนขับดึงผมออกจากนิทราก่อนที่รอทจะเดินอ้อมมาเปิดประตูให้ผมก่อนที่จะจูงผมเดินออกไป ดินอ่อนนุ่ม เสียงคลื่น สายลมพัดอ่อน และแสงสีส้มที่ลอดผ่านผ้าปิดตาผืนบางบอกให้รู้ว่าที่นี่คือทะเล กลิ่นดอกไม้อ่อนๆ ที่ลอยมาตามลมทำเอาผมหลุดยิ้มกับบรรยากาศแสนสงบของสถานที่แห่งนี้ อยากรู้แล้วสิว่ามันจะเซอไพร์ผมด้วยอะไร...ตื่นเต้นจริงจัง

   "ถึงแล้วครับ" มันกระซิบข้างหูให้ขนลุกวาบ ก่อนจะค่อยๆ แกะผ้าปิดตาออกอย่างเบามือ บ้านตากอากาศชั้นเดียวสไตล์โคโลเนียลปรากฏต่อสายตา รอบบ้านเป็นสวนดอกไม้นานาพันธุ์ พร้อมกับสระว่ายน้ำที่ดูกลืนไปกับวิวทะเลซึ่งตอนนี้อาบไปด้วยแสงสีแดงของอาทิตย์อัสดง คงไม่มีคำนิยามใดนอกจาก...สวย ทั้งบรรยากาศทั้งตัวบ้าน ให้ความรู้สึกอบอุ่นผ่อนคลายแห่งการพักพิง
   
   "ชอบไหม" ผมยิ้มกว้างพร้อมพยักหน้ารับรัวๆ

   "ชอบสิ สวยมากเลย...บ้านนายหรอ"

   "เปล่า...นี่บ้านของเรา" มือกร้านคว้ามือผมไปจับ ดวงตาสีฟ้ามองผมพร้อมรอยยิ้มอบอุ่น พลันให้ใบหน้าเห่อร้อนขึ้นมาอย่างอดไม่ได้ โอ๊ย...เขิน หยุดมองซักทีเถอะ เราต่างคนต่างเงียบเมื่ออีกคนยังยิ้มกว้างส่วนผมก็เอาแต่หลบสายตานั่น ถึงเราจะนอนด้วยกันอยู่ด้วยกันทุกวัน จนเหมือนมีอีกคนเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตแต่เราไม่เคยได้ทำอะไรพิเศษให้กันอย่างมอบดอกไม้ ดินเนอร์ใต้แสงเทียนหรือของขวัญแทนใจให้กันดังเช่นคู่อื่นๆ นั่นทำให้ผมทำอะไรไม่ถูกในตอนนี้

   "ต...เตรียมไว้นานแล้วหรอ" ผมถามเสียงเบา

   "ก็...ตั้งแต่จบเรื่องนั่นแหละ" รอทตอบพลางเสตามองไปรอบๆ ไอ้อาการบีบมือผมเป็นพักๆ อย่าบอกนะว่ามันกำลังเขิน!!! "ที่เกือบเสียนายไป มันทำให้ผมได้รู้ว่าควรทำอะไรให้นายบ้าง แต่ติดที่ว่าโยก็เป็นผู้ชายก็ไม่รู้ว่าอะไรที่จะทำให้นายประทับใจได้  สร้อย แหวนหรือช่อดอกไม้ก็ไม่รู้ว่านายจะถูกใจหรือเปล่า ก็เลยมานั่งคิดว่าอะไรละที่ผมอยากให้นายมากที่สุด...แล้วผมก็ได้คำตอบ" มันกลับมาสบตาผมจริงจัง

   "แล้วอะไรละ"

   "บ้านไง บ้านที่เป็นของเราสองคน...เพราะสิ่งที่ผมต้องการที่สุดคือการใช้ชีวิตอยู่กับนาย..." คำตอบที่ได้รับนำพาความอบอุ่นมาสู่ใจ ฟ้าหลังฝนสดใสเสมอเหมือนกับผมที่แม้จะผ่านเรื่องร้ายๆ มาแต่ตอนนี้ผมกลับกำลังมีความสุขกับคนตรงหน้า

   "ขอบคุณนะ ขอบคุณ...ขอบคุณจริงๆ" ผมโถมเข้ากอดร่างสูงซบลงกับอกกว้างนั่น ปลาบปลื้มจนน้ำตาซึม

   "อยู่ด้วยกันตลอดไปนะ" เสียงทุ้มเอ่ย...มันไม่ต่างจากคำขอแต่งงานเลยให้ตายสิ ผมแทบละลายลงตรงนี้แล้วนะ

   "อืม" สุขจนพูดไม่ออกเลยครับ

   "ผมรักโยนะ"

   "อืม"

   "นี่จะไม่พูดอะไรหน่อยหรอ" มันว่าพลางเชยคางให้มองหน้ามัน

   "พะ...พูดอะไร"

   "โยรักผมหรือเปล่า" อ๋อนึกว่าอะไร ยังจะมาทวง

   "รู้อยู่แล้วจะถามทำไม" ผมเฉไฉ ทั้งเขินทั้งอาย ไอ้คำง่ายๆ แม่งพูดยากจังวะ...อ๊ากกกก!!!

   "ไม่พูดจะรู้ได้ไง...หืม!!!" ใบหน้าคมดูขัดใจ

   "ไม่รู้ก็ไม่ต้องรู้"

   "แค่บอกรักผม...น่า...พูดหน่อยนะ" มันอ้อน เห็นแล้วอยากแกล้งเลยครับ

   "ไม่พูดจะทำไม" ยักคิ้วน้อยๆ กวนตีนมัน ไอ้รอทตีหน้านิ่งไปพักหนึ่งก่อนจะเผยรอยยิ้มชั่วร้ายชวนให้ผมเสียวสันหลังวาบ "เฮ๊ย!!!" ผมร้องลั่นเมื่อจู่มันอุ้มผมขึ้นในท่าเจ้าสาว "จะ...จะทำอะไร"

   "เค้นคำว่ารักจากคนปากแข็ง" มันว่าก่อนจะกดจูบลงมาโดยที่ผมไม่ทันได้แย้ง บทจูบร้อนแรงดำเนินไปพร้อมกับไอ้แวมไพร์หื่นกามจะก้าวยาวๆ เข้าไปในบ้าน ให้ตายสิคืนนี้ผมจะปากแข็งกับมันไปได้ซักกี่น้ำ...จบเถอะ

Talk Talk

[/b]

-จบแล้วกรี๊ดดดดดดดดดดด เดี๋ยวจะมีตอนพิเศษมาแถมให้นะค่ะ ขอโทษที่อัพช้ามัวแต่ไปนั่งวาดรูป ฮ่าๆ

-อยากให้สรุปติชมให้หน่อยค่ะเพราะจะได้เอาไปปรับปรุงเรื่องต่อไปค่ะ ...ส่วนตัวที่รู้ว่าเป็นจุดบอดของงเราคงเปน คำผิด จับฉากโรเเมนติกทั้งหลายค่ะ 

-ไอ้เรื่องรวมเล่มหน้าปกเสดแล้วค่าาา แต่เราไม่เคยทำเลย ใครพอมีโรงพิมพ์ ที่พิมพ์จำนวนน้อยได้ แนะนำหลังไมกันมาด้วยเน้อ อีบุ๊คก็น่าสนเนอะ  หากเสนอและได้ราคาที่แน่นอนจะมาบอกอีกทีนะค่ะ บางทีเราควรทำโพลสำรจซักนิด

-นี่เป็นหน้าปกค่ะ งานดรออิ้งสีไม้ ของจริงแผ่น A3 ค่ะเพื่อที่แสกนแล้วภาพจะสวยคมชัด เดี๋ยวต้องไปทำเพิ่ม ในphotoshop ใส่ฟร้อนเเต่งกรอบ อีกนิดค่ะ

-สุดท้ายนี้ขอบคุณผู้อ่านทุกท่านค่ะ ที่ทำให้จิตนาการเพ้อฝันของเราดูเป็นสิ่งมีค่าขึ้นมาค่ะ ขอบคุณจากใจเลย...โปรเจคใหม่เจอกันเร็วๆ นี้ค่ะ

   

   
   
   


   

[igaga]

กรีดๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[❣☾月亮☽❣]

   ดีใจ ปกสวยมาก. ฟินค่ะ
ขอบคุณนะคะ ไม่ค่อยได้อ่านนิยายแฟนตาซีฟินๆ ขำๆ แบบนี้มนานแล้ว หาคนแต่งยาก

ขอฝากภาคต่อให้ด้วยค่ะ Dark Wing ตัวละครเกี่ยวข้องกับโยและรอทค่ะ

http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=48986.0

[•♀NoM!_KunG♀•]

หึหึ รอตอนพิเศษ

[B52]

  อยู่รอดปลอดภัย

[Kaemmiizz]

ปาฏิหารย์มันมีจริงๆ ไม่ต้องจากกันไม่ต้องเสียใจ ฟ้าหลังฝนย่อมสดใสเสมอ รักกันตลอดกาลไปเลยน๊า รอท❤โยนาห์

[anandawan]

อร้ายยยยย น้องโย อึ๋มจังเลย

[mild-dy]

 

[บูมเบส]

ขอบคุณมากครับสำหรับนิยายดีๆแบบนี้

[วัวพันปี]

 :pig4:ตามลุ้น ตามอ่าน
ในที่สุดก็รอด แต่ฉากมุ้งมิ้งน้อย ขอตอนพิเศษดพิ่มนะคะ
พี่หมาเอ๊ยพี่หมอกะน้องข้าวน่ารักจัง ขอภาพมนุษย์หมาป่ากับอินคิวบัสสักภาพนะคะ

[arij-iris]

เฮ้อ สุข เศร้า เคล้าน้ำตามานานพอจะจบก็ใจหายเหมือนกันนะเนี่ย 

ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆค่ะ 

[lovelypolly]

ไม่มีอะไรจะบอก นอกจาก 
 

[Ice_Iris]

กรีดร้อง.......

ชอบจัง

อยากได้แบบนี้บ้าง

ขอบคุณที่แบ่งปันขอรับ

[tegomon]

อ่านยุ2 วันรวดเดียวเลยจบ สนุกมาก ชอบๆ