Only You EP.10 :: The Spoiled-Giant. [35%]
ตื่นเช้ามาผมก็โดนวิคเตอร์จับอ้าขา แล้วเขาก็กระหน่ำกระแทกใส่ผมอย่างแรง จนตอนนี้ผมรู้สึกร้าวและล้าช่วงง่ามขาง่ามก้นไปหมด มันสะสมมาจากเมื่อวาน พอมาเจอตอนนี้ที่เพิ่มดีกรีความแรงเข้าไปมันเลยทำให้ร่างผมจะแหลกอยู่แล้ว ที่จริงอย่าเรียกว่าตื่นเลย เขาตื่นก่อนผมแล้วก็มาก่อกวนด้วยการซุกไซ้คอ ขบกัดยอดอก มือไม้ก็สอดใส่เข้าไปด้านในตัวผมจนผมต้องตื่น พอตื่นเต็มตาเท่านั้นแหละ ผมก็โดนเขาจัดชุดใหญ่รับยามเช้า จนกระทั่งตอนนี้ผมก็ยังไม่ได้ลุกไปไหน เตียงขนาดคิงไซส์ของโรงแรมสั่นไหวมาเนิ่นนาน เขาเสร็จไปแล้วรอบนึง ไม่ยอมปล่อยให้ผมเสร็จด้วย ผมก็คิดว่าเขาจะหยุดแต่เขาก็ยังคงเอาแขนค้ำร่างหนาๆ ใหญ่ๆ ของตัวเขาเองและซอยใส่ผมไม่หยุดหย่อน
“อือ… อือ…” ผมแทบจะหมดเสียงร้องแล้ว มันเหนื่อยสะสม แล้วสองรอบล่าสุดนี้เขาก็ใส่มาเต็มพิกัดมาก ผมล้าไปหมดแล้ว สองมือผมจับต้นแขนเขาไว้ วิคเตอร์ถลกผ้านวมลงไปที่พื้นด้านล่าง ร่างเปลือยเปล่าของเราส่งผ่านไอร้อนให้กันและกัน
“พะ… พอแล้ว ผมต้องเข้าไปที่มหา’ลัยอีกนะ” ผมบอกเขาเสียงอ่อนแรง ใบหน้ากระตุกด้วยความเจ็บ แต่วิคเตอร์ก็ยังคงตั้งหน้าตั้งตากระแทกผมไม่หยุด เสียงน้ำขุ่นๆ ของเขาในรอบที่แล้วดังอย่างลามก แต่เขาก็ไม่สนใจ เสียบเอาเสียบเอาจนน้ำมันล้นทะลักออกมาเลอะผ้าปูที่นอนหมดแล้ว
“ยังไงนายก็ต้องกลับมาหาฉัน” เขาว่าเสียงสะบัด ใบหน้าตึงเครียด คิ้วเข้มขมวดมุ่น จ้องตาผมเปลือกตาแทบไม่กระพริบ ด้านล่างก็ไม่หยุดขยับเข้าออก ผมนิ่วหน้าตอนที่ส่วนหัวของเขาโดนจุดเสียวและกระแทกเข้ามาแรงจนเจ็บไปพร้อมกัน
“แต่ยังไงวันนี้ผมก็ต้องไปเรียนก่อน วันนี้ผมมีสอบย่อย… อ๊ะ…” วิคเตอร์กระแทกเข้ามาซะแรง เล่นเอาผมจุก เสียววูบทั่วท้องน้อย ผมห่อปากด้วยความเจ็บแปลบ สองมือผมจับต้นแขนล่ำๆ ของเขาไว้แน่น
ผมกำลังสงสัยว่าเขาเป็นอะไร ทำไมเขาดูอารมณ์ไม่ดี
“วิคเตอร์ คุณเป็นอะ… อ้า… อะไร…” พอผมถามแบบนั้น แรงกระแทกที่ส่งมาก็ยิ่งหนักขึ้น เขาไม่ได้ซอยใส่รัวๆ เขาไปอย่างช้าๆ แต่ว่าเน้นหนักหน่วงจนขาผมแทบจะตั้งฉากไม่ไหว ถ้าไม่ได้เขารองข้อพับขาทั้งสองข้างไว้ ผมคงนอนขาหมดแรงราบไปกับเตียง
“…” เขาไม่ตอบ แต่กลับทำนิ่งจนรู้สึกอึดอัด หน้าตาก็ดุ จังหวะกระแทกก็ดุตามไปด้วย ผมแอบงงว่าผมไปทำอะไรให้ เมื่อคืนก่อนนอนผมก็ตามใจเขาไปแล้วไง
ผมปิดตาหยีเพราะความเจ็บตรงช่องทางด้านหลังเนื่องจากแรงอัดของวิคเตอร์รุนแรงมาก ผมหนีบขาเข้ากับเอวสอบของเขา แต่วิคเตอร์รีบยกมือไปแบะขาผมออกทันที ทั้งที่เขายังอัดใส่ผมไม่หยุด หน้าตาก็จริงจังขึงขังจนผมเริ่มกลัว เขากดต้นขาด้านในผมไว้แน่นให้ติดกับต้นขาด้านหน้าของเขา นั่นจึงทำให้ก้นผมยกขึ้นสูงกว่าเดิม ความลึก ความเจ็บก็กระหน่ำเข้าหาผมจนต้องส่งเสียงร้องยานคางด้วยความเจ็บแสบออกมา เขากดขาผมให้แบะอ้าออกเพื่อไม่ให้ผมหุบขาได้ความรู้สึกแสบเสียดแล่นไปทั่วตรงบริเวณที่เชื่อมกับของเขาอยู่ ผมเลยยกมือไปจับมือเขาเพื่อดึงออก แต่วิคเตอร์กลับปัดมือผมออกอย่างแรง จนผมต้องเอามือไปวางไว้บนหน้าท้องของเขาแทน
เขาปัดมือผมออกอย่างแรงตอนที่ผมจะจิกเล็บ (ที่ไม่ค่อยยาว) เข้าไปที่เนื้อช่วงท้องแกร่งของเขา สีหน้าเหี้ยมของเขาทำให้ผมเปลี่ยนใจเอามือไว้บนกล้ามท้องเขาเฉยๆ แอบมีดันๆ นิดหน่อยเพื่อให้เขาลดแรงกระแทกลงบ้าง แต่ก็เปล่าประโยชน์ เพราะเขายังคงใส่แรงมาเท่าเดิม
“ผมทำอะไรผิด…” ผมถามเสียงแหบ กัดริมฝีปากล่างไว้แน่น วิคเตอร์คำรามในลำคอ แล้วก็งัดก้นผมขึ้นจนผมร้องเสียงเพี้ยนเพราะความหวาดเสียวในช่องทางด้านใน
“…” เขาก็ยังไม่ตอบ ได้แต่ขบกรามแน่น และออกแรงดันงัดขึ้นมาอีกครั้งอย่างแรงจนผมร้องโอดครวญออกมา ผมพยายามยกตัวขึ้นหนี แต่เขาก็กดขาผมลงไว้อย่างเดิม ผมพยายามคิดว่าเกิดอะไรขึ้น แต่โดนเขาทำแบบนี้อยู่ สติก็แทบไม่เหลือให้คิดออกเลย
“Victor. I’m sore. (วิคเตอร์… ผมเจ็บ…)” ผมบอกเสียงเบาหวิว มองเขาอย่างอ้อนวอนทางสายตา แต่เขากลับมองตอบกลับมาด้วยสายตาดิบเถื่อนและแรงกระแทกก็ดิบไม่แพ้กัน
“อื้อ…” ผมพยายามกัดฟันไม่ให้ร้องเสียงดัง แต่แรงกระแทกกระทั้นที่เขาส่งมานั้นมันรุนแรงจนต้องนิ่วหน้า สองมือที่วางไว้บนกล้ามท้องเขาค่อยๆ ร่วงลงไปกองบนพื้นอย่างหมดแรง
สุดท้ายผมก็ยังคิดไม่ออก เพราะโดนเขาโหมกระหน่ำใส่จนเขาเสร็จ ส่วนผมเขาไม่ยอมให้เสร็จเด็ดขาดทั้งที่จริงๆ แล้วเขาไม่จำเป็นต้องขู่หรือห้ามหรอก เพราะผมแทบไม่มีอารมณ์ร่วมด้วยเลย ก็เล่นใส่เอาๆ ไม่สนใจที่ผมขอร้องหรือสีหน้าของผมเลยสักนิด พอเขาเสร็จรอบสอง เขาก็ถอนตัวเองออก ลุกเดินเข้าไปอาบน้ำโดยไม่สนใจผมที่นอนหมดแรงเลยแม้แต่นิด
น้อยใจเหมือนกันนะ เมื่อวานยังดีๆ กันอยู่เลย วันนี้ทำไมเป็นแบบนี้
เมื่อเขาไม่สนใจ ผมเลยต้องพยุงตัวเองให้ลุกขึ้นนั่ง น้ำของวิคเตอร์ไหลเลอะเปรอะเปื้อนง่ามขาและผ้าปูเตียงเต็มไปหมด แถมยังมีสีแดงจางๆ ของเลือดติดมาอีก ผมไม่แปลกใจหรอก เพราะเขาอัดสะโพกใส่ผมแรงซะขนาดนั้น ผมค่อยๆ คลานลงจากเตียง เดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวมาเช็ดน้ำของเขาออกไปให้พอสะอาดขึ้นบ้าง เดี๋ยวที่เหลือผมจะเข้าไปจัดการในห้องน้ำ
ผมนั่งรอวิคเตอร์อยู่ที่เตียงสักพัก เขาก็เดินโป๊ออกมาโดยที่ไม่มองผมเลยแม้แต่นิด เขาเดินไปที่กระเป๋าเดินทาง ก้มลงหาของใช้เงียบๆ ผมมองแผ่นหลังที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อเขาอย่างไม่เข้าใจ กำลังพยายามนึกว่าผมพูดอะไรผิดไป หรือไปทำอะไรให้เขาโกรธกันแน่
แต่ก็ยังนึกไม่ออก ผมเลยถอนหายใจ เดินเข้าไปอาบน้ำเงียบๆ คนเดียว
ในระหว่างอาบน้ำผมก็พยายามทบทวน เผื่อน้ำเย็นๆ จะช่วยให้รำลึกนึกถึงจุดที่ผมพลาดไปก็เป็นได้ เมื่อวานหลังจากอาบน้ำเสร็จ เราก็กำลังจะเข้านอน ตอนนั้นผมง่วงมากแล้วจริงๆ เพราะเพลียร่างจากการนัวเนียกับเขาทั้งวัน
ก่อนนอนงั้นเหรอ… อ้อ เรื่องที่ผมนอนกอดตุ๊กตารึเปล่า นี่เขาโกรธจริงๆ เหรอเนี่ย มันไม่น่าใช่ประเด็นใหญ่โตนี่นา เล็กกว่าน้ำผึ้งหยดเดียวอีกนะ แค่นั้นก็ทำให้เขาเป็นถึงขนาดนี้เลยเหรอ แต่แน่ละ นั่นใครล่ะ วิคเตอร์ไง ผู้ชายที่เอาแต่ใจที่สุดในโลก
ผมอาบน้ำเสร็จก็เช็ดตัวให้แห้ง เดินไปเป่าผมหน้ากระจกจนมันแห้งตามตัว ผมเอาผ้าขนหนูผืนใหญ่ห่อตัวแล้วรีบเดินกะเผลกน้อยๆ ออกไปจากห้องน้ำ วิคเตอร์หายไปจากห้อง ผมเริ่มรู้สึกไม่ดี ไม่ชอบอะไรแบบนี้เลย ทำไมต้องหนีด้วย ผมออกมากวาดตามองไปทั่วห้องโถงอีกครั้งก็ไม่พบเขา เลยตัดสินใจเดินไปเปิดประตู แง้มหน้าออกไปดูด้านนอกก็เห็นแต่ความว่างเปล่า
ผมยืนเคว้งคว้างอยู่หน้าห้องสักพัก รู้สึกแย่ที่เขาทำแบบนี้ ทำไมไม่คุยกันดีๆ เรื่องแค่นี้มันน่าจะคุยกันได้ไม่ใช่เหรอ ผมยืนก้มหน้าหงอยอยู่หน้าห้อง กำลังจะหมุนตัวกลับเข้าไปด้านใน สายตาก็เหลือบไปเห็นวิคเตอร์ที่เปลือยท่อนบน ท่อนล่างใส่กางเกงยีนตัวเดิมเดินกลับมาจากโซนสูบบุหรี่ ในมือเขาถือซองบุหรี่กับไฟแช็คมาด้วย ผมกระตุกยิ้ม ก่อนจะหุบยิ้มฉับ เมื่อเห็นสีหน้าตึงๆ และแววตาจ้องเขม็งของเขา
“เดินออกมาจากห้องในสภาพนี้ได้ยังไง?!” เสียงของเขาแทบจะเป็นเสียงตะคอก ผมแอบสะดุ้งนิดหน่อย มองร่างสูงใหญ่ไหล่กว้างที่ก้าวเท้าเร็วๆ ตรงมาทางผม
“ก็… ก็คุณหายไป ผมเลยออกมาตาม”
“มีแค่ผ้าขนหนูผืนเดียวเนี่ยนะ?!” เขาถามหน้าเครียด เดินมาหยุดตรงหน้า กลิ่นบุหรี่จางๆ ลอยมาปะทะจมูกจนต้องแอบย่นหน้า
“ชั้นนี้ก็ไม่มีใครไม่ใช่เหรอ” ผมว่าเสียงอ่อย วิคเตอร์จ้องตาดุกลับมาทันที
“ออสตินอยู่ห้องตรงข้ามนี่ไง!”
“เขาเป็นผู้ชาย ไม่คิดอะไรหรอก”
“เอเลี่ยน” เสียงกดต่ำฟังแล้วอันตรายมาพร้อมกับใบหน้าดุดัน ผมหดคอลงอย่างหวาดกลัว กระพริบตาปริบๆ มองหน้าเขาที่ยังคงตึงเครียด
แกร๊ก~
“มีอะไรรึเปล่าครับ” เสียงทุ้มหนักๆ ดังขึ้นพร้อมกับเสียงเปิดประตูของห้องตรงข้าม วิคเตอร์รีบเดินเอาแขนมาโอบร่างผมไว้ ทำให้หน้าผมซุกไปกับอกอุ่นของเขา มีตัวเขาบังตัวผมไว้อยู่
“เปล่า นายไม่ต้องสนใจหรอก” ผมไม่เห็นว่าออสตินทำหน้ายังไง เพราะตอนนี้กำลังซุกหน้าอยู่กับอกของวิคเตอร์
“คุณจะลงไปทานอาหารเช้าด้านล่างหรือให้พนักงานยกขึ้นมาให้ครับ”
“เดี๋ยวลงไปกินข้างล่างก็แล้วกัน เสร็จแล้วจะได้ไปส่งแมทเลย” ออสตินคงพยักหน้ารับแล้ว เพราะมีเสียงปิดประตูตามมา
วิคเตอร์ดันร่างผมให้กลับเข้าไปยืนในห้อง ก่อนที่เขาจะเดินตามเข้ามาและปิดประตูตามหลัง พอหันกลับมา เขาก็มองหน้าผมแวบเดียวแล้วเดินเลี่ยงกลับเข้าไปในห้อง ผมมองตามด้วยความเหวอ รีบก้าวเท้าตามเขาไป วิคเตอร์นั่งลงบนโซฟาตัวยาว ดวงตาจับจ้องมองทีวีไม่สนใจผมสักนิด ผมเลยเดินไปนั่งบนตักเขา แต่เขาก็ยังไม่เอาแขนมาโอบรัดเอวแบบที่ชอบทำ มือขวาก็วางไว้บนโซฟา ส่วนแขนซ้ายก็พาดยาวบนพนักพิงโซฟา ดวงตาก็มองแต่ทีวี
ฟังรู้เรื่องรึไง นั่นมันข่าวเช้าของเมืองไทยนะ
“Giant…” ผมเรียกเสียงอ่อน แต่คนถูกเรียกก็ยังคงทำนิ่งไม่สนใจผม จนผมเริ่มหน้าเสีย
“Victor, are you mad at me because of the doll? (วิคเตอร์… โกรธผมเรื่องตุ๊กตาเหรอ)” เขายังนิ่ง ผมเลยยื่นหน้าไปหอมแก้มสากของเขา พ่อหน้าหนวดหันมามองทั้งที่ยังหน้านิ่ง แล้วหันกลับไปมองทีวีต่อ เขายกรีโมตกดเปลี่ยนช่อง
“It’s not a big deal. Don’t be mad, please. (มันไม่น่าใช่เรื่องใหญ่นี่นา อย่าโกรธผมเลยนะ)” ผมว่าเสียงติดจะอ้อนอยู่ในที
“It’s not a big deal? Yes. But how dare you ignore me? (ไม่ใช่เรื่องใหญ่ก็จริง แต่นายทำเมินฉันได้ยังไง)” เขากดหน้ามองผมและว่าเสียงเรียบ ตุ๊กตาน่าจะเป็นแค่จุดเริ่มต้น แต่สาเหตุที่แท้จริงคือจุดนี้มากกว่า เรื่องเรียกความสนใจนี่ก็เป็นอีกหนึ่งอย่างที่เขาเป็นควบคู่กับการเอาแต่ใจ
“I’m not. I just feel so sleepy. (ผมไม่ได้เมิน ผมแค่ง่วงนอน)” ผมว่าเสียงอ้อมแอ้ม
“You said I can get mad at you. (นายบอกฉันว่าอยากโกรธก็โกรธไป)” โธ่ ก็ตอนนั้นคนมันง่วงนี่หว่า โดนเอามาทั้งวัน พอหัวถึงหมอนมันก็อยากนอนแล้ว พอเขาทำท่าจะงี่เง่า ผมก็เลยพูดส่งๆ ไปงั้นแหละ
“No. Don’t be mad at me. (ไม่เอาแล้ว ไม่ให้โกรธแล้ว)” ผมบอกเสียงอ้อน ยกสองมือขึ้นไปจับแก้มสาก บังคับให้หันมามองที่ผม เขาสบตาผมนิ่ง ผมเลยลุกขึ้นชันเข่านั่งคร่อมตักเขาไว้ ผ้าขนหนูร่วงหล่นมากองที่เอว ผมโน้มตัวกอดเขา เอาหน้าซุกกับไหล่ขวาหนาๆ
“วิคเตอร์… เราไม่น่าโกรธกันด้วยเรื่องแค่นี้นะ” ผมบอกเสียงเบาพลางลูบมัดกล้ามบนแผ่นหลังเขาไปเรื่อย
เพี๊ย!
“โอ๊ย!” ผมร้องตกใจตอนที่เขาดึงผ้าขนหนูออกจากเอวแล้วฟาดสองมือลงบนแก้มก้นผมอย่างแรง ผมดันหน้าออกจากไหล่เขา สบตาขุ่นมัวของยักษ์ขี้หงุดหงิด
“ก็นายดื้อกับฉัน ไหนว่าจะตามใจฉันไง” เขาว่าอย่างเอาแต่ใจ หน้าตากระฟัดกระเฟียด น้ำเสียงดื้อดึงเหมือนเด็ก
“คุณโตแล้วนะ หัดลดอาการเอาแต่ใจลงบ้างสิ” ผมว่าเสียงอ่อย มีแววขอร้องอยู่ในน้ำเสียง วิคเตอร์ทำหน้านิ่งไม่เปลี่ยนแปลง ก่อนตอบเสียงนิ่งสงบ
“ไม่ นายสิ ต้องตามใจฉัน” ผมถอนหายใจเบาๆ กับคนที่ดื้อกว่าผม เป็นผู้ชายตัวใหญ่ยักษ์ที่เอาชนะเด็กไม่เกินห้าขวบได้สบาย นี่ถ้ามีลูก เขาคงแข่งกันดื้อกับลูกแน่นอน แต่พอดีผมไม่มีมดลูกเลยมีลูกให้เขาไม่ได้ เขาเลยมาดื้อแข่งกับผมนี่ไง ซึ่งบอกเลยว่าเขาชนะ
“แต่ตอนนี้หายโกรธผมก่อน”
“ตามใจฉันก่อนสิ” เขายังคงนิ่ง แต่ยังดีที่ไม่เย็นชาใส่จนรู้สึกเย็นเยือกไปทั้งตัว
ผมโน้มหน้าไปจูบปากเขา แล้วเขาก็จูบตอบกลับมาอย่างเชื่องช้า ผมเป็นฝ่ายบุกลิ้นเข้าไปในปากอีกฝ่าย วิคเตอร์ตอบรับอย่างชิลๆ แล้วสักพักเขาก็เป็นฝ่ายคุมเกม พอรู้ตัวอีกที ผมก็นอนอยู่บนโซฟาโดยที่วิคเตอร์ยังไม่ยอมถอนริมฝีปากออกไป สองมือเขาเลื่อนไปปลดกระดุมกางเกงยีน ดึงลงไปเหนือเข่า ปล่อยน้องชายเขาออกมากลางอากาศ ก่อนที่จะดันเข้ามาในตัวผมเร็วๆ จนผมนิ่วหน้า
แล้วผมก็ตามใจเขาบนโซฟา ปล่อยให้เขาทำเพื่อที่จะได้อารมณ์ดี วิคเตอร์ยังคงแรงดีไม่มีตก ผิดกับผมที่แทบจะหมดแรงแล้ว ผมก็รู้นะว่าเขาเป็นพวกร่างกายแข็งแรง แต่บางทีผมก็อยากให้เขาอ่อนแอบ้างก็ได้ ไม่ต้องฟิตขนาดนี้
กว่าจะง้องอนเขาเสร็จ วิคเตอร์ก็เสร็จไปหนึ่งรอบ ในระหว่างที่ทำ เลือดจากข้างในของผมไหลออกมาเปรอะแก้มก้น วิคเตอร์เห็นแต่เขากลับปล่อยผ่าน กระแทกใส่เข้ามาตามปกติ มันไม่ได้เจ็บหรือว่าแสบอะไร แถมยังเสียวตามปกติเวลาโดนลูกชายเขาก่อกวนด้านใน เหมือนเลือดมันออกมาเพราะโดนกระแทก แต่ตอนเดินคงเสียดน่าดูเลยแหละ วิคเตอร์ปลอบโยนผมด้วยการจูบซับไปทั่วใบหน้า พอผมร้องครางเสียงสั่นเขาก็ก้มลงมาจูบ
“It’s fine.” สบายห่าอะไรล่ะ เลือดออกเนี่ย ห๊า! ไอ้ยักษ์ ทำหน้าทำตาอย่างกับผู้ใหญ่หลอกเด็ก เขายกมือซ้ายลูบหัวผมเหมือนพ่อลูบหัวลูก ส่งรอยยิ้มใจดีและอบอุ่นมาให้ ผิดกับความรุนแรงและดิบเถื่อนด้านล่างที่เขาใส่ไม่ยั้ง
เขาเมามันส์กับการซอยสะโพก ไม่สนใจความเป็นชายของเขาที่เลอะเลือดเช่นกัน แม้จะเหนื่อยจนแทบหายใจไม่ทัน แถมยังเจ็บจนร่างจะร้าว แต่พอได้เห็นรอยยิ้มของเขา ก็รู้สึกดีกว่าตอนเห็นเขาหน้าบูดบึ้ง วิคตอร์ใช้ปากช่วยปลดปล่อยความอึดอัดให้ผม ลำตัวผมบิดไปมาซ้ายขวา ใบหน้าแหงนขึ้นพร้อมหอบกระเส่า สองมือผมขยุ้มเส้นผมเขาแน่น วิคเตอร์ตวัดลิ้นใส่ผมไม่ยั้งจนผมถึงจุดสุดยอด ผมทิ้งตัวลงบนโซฟาอย่างเหนื่อยหอบ เขาใช้ลิ้นทำความสะอาดแมทน้อยจนเกลี้ยงเกลาแล้วพาผมกับตัวเขาเองไปล้างตัวในห้องน้ำอีกรอบ พอทำความสะอาดร่างกายเสร็จ เราก็ช่วยกันแต่งตัวเพื่อที่จะได้ไปหาอะไรทานที่ชั้นหนึ่งของโรงแรม
ที่นั่นหรือที่ไหนมีอาหารอะไรที่กินแล้วมีพลังมาสู้รบกับความต้องการทางเพศของไอ้ยักษ์อังกฤษตนนี้บ้างมั้ย หรือมีอะไรที่กินแล้วทำให้ความอยากของเขาลดลงบ้าง แต่ไม่เอาถึงขั้นหายจนไม่เหลือเลยนะ เพราะผมเองก็ชอบเรื่องบนเตียงกับเขาอยู่เหมือนกัน แหะๆ ขอแค่ไม่เอาเลือดผสมเท่านั้นเอง
หัวข้อ: :Love ♥ no boundaries: ตอนพิเศษส่งท้าย บ๊ายบาย [END] 22.09.18 (อ่าน 799823 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก