หัวข้อ: << Heart หัวใจนี้มีเพียงเธอ >>

[MayA@TK]

พี่เอกต้องช่วยน้องนัทให้ได้นะ

[stickyyrice]

ทำไมเรามาเจอเรื่องนี้ตอนที่มันตัดตอนลุ้นพอดีเลยเนี่ยยย รอจ้า

[lizzii]

ลุ้นนนน ขอให้ทุกอย่างผ่านไปด้วยดี
เพราะเรื่องนี้มันใส่ๆ ฟิลกู๊ดดด ใช่ไหมมมม

[boboman]

เอาใจช่วยทั้งคู่เลย
รอน้า

[Belove]

                             Heart

                       หัวใจนี้มีเพียงเธอ

                           บทที่ 25



“ถ้าผมไม่อยู่ พี่เอกอย่าเสียใจนะ”


มือที่เกาะกุมมือใหญ่บีบกระชับแน่นเมื่อเสียงแผ่วเบาอ่อนระโหยผ่านออกมาจากริมฝีปากซีด


“อยู่ให้ได้อยู่ให้เป็นปกติ มีความรักครั้งใหม่ มีใครสักคนที่ดูแลพี่เอกแทนผม”


“อย่าพูดอย่างนั้นนัท เพราะมันไม่มีวันเป็นไปได้”


ดวงตาดื้อดึงแห้งผากมองสบตาคนรัก


น้ำตาของลูกผู้ชายแห้งเหือดไปแล้ว ไม่ใช่เพราะความสงสารธนัทจางหายแต่เป็นเพราะเขาร้องไห้

จนไม่มีน้ำตาจะไหลรินลงมาแล้วต่างหาก มือข้างที่กุมมือของธนัทดึงเข้ามาแนบอก

ส่วนอีกมือศรุตลูบศีรษะคนรักอย่างแผ่วเบา


“พี่จะผ่าตัดให้นัทด้วยความรู้ทั้งหมดที่พี่มี จะไม่ทำให้นัทเจ็บปวดจากอะไรทั้งสิ้น

หลับไปไม่นานนัทจะตื่นขึ้นมาเป็นนัทคนเดิมที่ยิ้มสู้กับทุกสิ่ง”


ศรุตฝืนยิ้มให้กำลังใจทั้งที่หัวใจของเขาแทบจะขาดรอนเมื่อเห็นแววตาของธนัท


“เราต้องไปกันแล้วครับ ห้องผ่าตัดที่ดับบลิวเอสโอเปิดรอคุณหมอและคุณธนัทอยู่”


เสียงขัดจังหวะดังขึ้นจากเจ้าหน้าที่ควบคุมการเดินทาง ศรุตจำต้องปล่อยมือจากการเกาะกุม

แล้วให้เจ้าหน้าที่กดปุ่มเล็กๆข้างเตียง เตียงนอนที่ธนัทนอนอยู่ค่อยๆเลื่อนขนาดเข้ามาจนพอดีตัว

ปลายขาเตียงมีล้อเล็กๆเลื่อนลงมาจากขาเตียง ใช้เวลาเพียงไม่นาน ก็กลายเป็นเตียงที่สามารถ

เคลื่อนย้ายได้ เจ้าหน้าที่กดปุ่มเล็กๆอีกหนึ่งปุ่ม เตียงนอนเคลื่อนที่ก็เริ่มขยับและขับเคลื่อนไปตาม

คำสั่งผู้บังคับ


ยานยนต์ขับเคลื่อนด้วยไฟฟ้าขนาดใหญ่หยุดนิ่งสงบอยู่ที่หน้าโรงพยาบาล เจ้าหน้าที่ควบคุมเตียงบังคับ

ให้เตียงนอนของหนุ่มน้อยเลื่อนเข้าไปด้านใน


“เดี๋ยว”


เสียงห้ามทำให้ทั้งหมดหยุดชะงัก นายแพทย์ชินวุฒิเดินตรงเข้ามาหาเพื่อนรักแล้วตบบ่าเบาๆ


“มีใครบางคนอยากคุยกับธนัทน่ะ ขอเวลาสักครู่นะ”


ศรุตเลิกคิ้วอย่างสงสัย ก่อนคิ้วเข้มจะขมวดเป็นปมเมื่อเห็นคนที่เดินตรงเข้ามายืนซ้อนหลังชินวุฒิ

เพื่อนสนิทหันไปมองร่างบางที่ยืนหลบ ชินวุฒิหันกลับไปแล้วดึงแขนให้คนที่ยืนหลบออกมาเผชิญหน้า


“เร็วสิ มีอะไรจะพูดก็พูดซะ”


ชินวุฒิส่งเสียงเข้มใส่คนที่ยืนก้มหน้าจนสะดุ้ง ก่อนที่จะยินยอมเงยหน้าขึ้นสบตากับธนัทด้วยความสำนึกผิด

มีนก้าวมาหยุดอยู่ข้างเตียงที่ข้อมือยังมีผ้าพันแผลพันไว้ น้ำตาแห่งความอัดอั้นคลออยู่ในดวงตายาวรี


“พี่มาขอโทษกับเรื่องทั้งหมด พี่ผิดเอง”


มือเรียวที่มีผ้าพันแผลเอื้อมผ่านศรุตที่ยืนอยู่ใกล้ๆมากุมมือธนัทไว้


“ปล่อยให้ความรักความหลงเข้ามาควบคุมจิตใจจนทำเรื่องที่ไม่ดี พี่มันเลวเอง”


มีนก่นด่าตัวเอง น้ำตาแห่งความเสียใจพรั่งพรูออกมา ธนัทกลับต้องเป็นฝ่ายยิ้มน้อยๆ

แล้วยกมือมากุมมือมีนไว้


“ผมเข้าใจ เวลามีความรักเราก็ทำทุกอย่างเพื่อให้ได้ความรักกลับมาคุณมีนอย่าโทษตัวเองเลย

แต่ถ้าคุณมีนไม่สบายใจจริงๆเอาเป็นว่าผมไม่ถือโทษคุณมีน เลิกเสียใจเถอะครับ”


มีนยิ้มทั้งน้ำตา หญิงสาวหันไปมองสบตาเครียดขรึมของศรุตอย่างครั่นคร้าม


“พี่เอกจะยกโทษให้มีนได้ไหมคะ”


ศรุตนิ่งไปแล้วก็ต้องถอนหายใจออกมาเมื่อเห็นใบหน้าของหญิงสาว


“พี่ยกโทษให้ มีนเข้าใจก็ดีแล้ว”


มีนเป็นฝ่ายถอนหายใจแรงๆเมื่อได้ยิน ความรู้สึกทุกข์ทรมานที่อัดแน่นกระจายตัวอย่างรวดเร็ว

หญิงสาวกระชับมือที่กุมมือของธนัทเพื่อให้กำลังใจ


“สู้นะ จะต้องมีชีวิตรอดจากการผ่าตัดเปลี่ยนอวัยวะให้ได้ เชื่อใจพี่เอกไว้ เฮอคิวลิสไม่มีวันพลาด

เขาจะมอบชีวิตใหม่ให้นัท จะได้มาอยู่คู่กับคนที่รักนัทที่สุด”


ธนัทยิ้มรับคำอวยพรนั้น ชินวุฒิดึงแขนให้มีนก้าวห่างออกมาแล้วเจ้าหน้าที่ก็บังคับให้เตียงบรรทุกร่างผอมบาง

นั้นเลื่อนเข้าไปในยานยนต์ไฟฟ้า โดยมีศรุตอยู่ชิดติดเตียงไม่ยอมห่าง


หนุ่มน้อยหลับตาลงเมื่อรู้สึกถึงการเคลื่อนที่ไปบนอากาศ เขาค่อยๆผ่อนลมหายใจออกช้าๆแล้วสูดหายใจ

เข้าไปใหม่อย่างหวงแหนเพราะไม่รู้ว่าเมื่อได้หลับใหลไปกับยาสลบเขาจะมีโอกาสได้กลับมามีลมหายใจ

อีกครั้งหรือไม่


ทันทีที่ยานยนต์ไฟฟ้าขับเคลื่อนมาจอดที่หน้าองค์การวิทยาศาสตร์ สุทัศน์ก็ปรี่เข้าไปใกล้ธนัทที่ถูกเข็น

ออกมาด้วยความห่วงใย เขาส่งเสียงออกคำสั่งระแวดระวังการเคลื่อนย้ายให้เป็นไปอย่างนุ่มนวลที่สุด

จนกระทั่งเตียงของธนัทผ่านเข้าไปในลิฟท์ ใบหน้าเคร่งเครียดที่ดูแก่ลงไปทันตาแม้ว่าเวลาจะผ่านไป

เพียงไม่กี่วันหันมาสบตาศรุต


“ผมมีลูกชายคนเดียว และผมก็รักเขามาก”


เสียงเข้มของสุทัศน์ดังขึ้น


“ผมยอมให้เขาทำทุกอย่างในสิ่งที่เขาอยากจะทำ ทั้งเรื่องต้นไม้ และเรื่องที่ผมขัดใจที่สุดคือไปรักกับ

ผู้ชายด้วยกันอย่างคุณ แต่ผมก็ยอมได้เพียงแค่แลกกับความสุขของลูก”


สุทัศน์ก้าวมาหยุดยืนตรงหน้าชายหนุ่มที่ยืนเครียดไม่แพ้กัน


“ตอนนี้ผมจำเป็นต้องฝากชีวิตลูกชายกับการผ่าตัดเปลี่ยนหัวใจไว้กับคุณ คนที่เกลียดการผ่าตัด

เปลี่ยนอวัยวะจากสเต็มเซลล์ที่สุด และผมหวังว่าผมจะได้ลูกของผมกลับคืนมา”


ศรุตสบตาบิดาของธนัท ดวงตาคู่คมจริงจังเมื่อเอ่ยปากสัญญา


“คุณจะไม่ผิดหวังหรอก คุณสุทัศน์”


ดวงตาที่มีร่องรอยเหี่ยวย่นโดยรอบจากวัยวุฒินิ่งมองชายหนุ่มคราวลูกก่อนที่จะเอื้อมมือมาตบบ่า

เบาๆ สุทัศน์ถอนหายใจ ก้มหน้าลงอย่างเหนื่อยอ่อน


“ฝากด้วยนะ เฮอคิวลิส ชีวิตเจ้านัทอยู่ในมือคุณ”







ธนัทนอนนิ่งแต่ดวงตากลับเบิกกว้างด้วยความตื่นเต้นแกมหวาดกลัว

ในที่สุดเวลานี้ก็มาถึง ถึงแม้ว่าเขาจะทำใจยอมรับมาเนิ่นนานแต่เมื่อถึงเวลาจริงๆหนุ่มน้อยก็ยังหักห้ามใจ

ไม่ได้

ภายในห้องรอผ่าตัดอากาศเย็นจนหนาวด้วยการปรับอุณหภูมิจากเครื่องปรับอากาศ แต่เหงื่อเม็ดโตก็ยัง

ผุดขึ้นจนไรผมของเขาเปียกชื้นจากความตื่นเต้น ความอบอุ่นที่คุ้นเคยก้าวเข้ามาใกล้ แล้วมาหยุดยืน

แนบชิดที่ข้างเตียง ศรุตอยู่ในชุดสีเขียวของแพทย์ผ่าตัด


สีเขียว สัญลักษณ์ของการมีชีวิต


มือแกร่งคว้ามือของธนัทมากุมไว้ เขาใช้มืออีกข้างลูบเบาๆ ที่แก้มของธนัท


“สัญญากับพี่ว่าจะสู้ไปด้วยกัน สัญญากับพี่ว่าจะอยู่กับพี่ตลอดไป”


เสียงเข้มขอสัญญา ธนัทสบตากับดวงตาคู่นั้น หยาดน้ำใสที่เหือดหายกลับมาเกลือกกลิ้งอยู่ใน

หน่วยตาคู่หวานก่อนที่มันจะหยดลงมาทางหางตาผ่านมือของศรุตที่วางมือแนบแก้ม


“ผมสัญญา”


เสียงสั่นเครือแต่หนักแน่นส่งตรงมาจากริมฝีปากซีด ศรุตก้มลงประทับริมฝีปากของเขาตามไปทันที

ที่คำสัญญาดังขึ้นธนัทสะอื้นกับกำลังใจที่มาจากจุมพิตนั้น ยิ่งเมื่อลิ้นร้อนตรงเข้ามาเกี่ยวกระหวัด

เขาก็ยิ่งรู้สึกอบอุ่น ศรุตยังคงสบตาใบหน้าใกล้กันจนเขายังรู้สึกถึงลมหายใจแผ่วเบาของธนัท

เมื่อเขาค่อยๆ ถอนริมฝีปากออกมา


ศรุตกระซิบที่ข้างหูเป็นประโยคสุดท้ายก่อนที่เจ้าหน้าที่จะเคลื่อนย้ายธนัทเข้าไปในห้องผ่าตัด


“มีชีวิตอยู่เพื่อพี่ พี่รักนัทนะ”







แสงขาวสว่างจากไฟที่ซ่อนอยู่บนเพดานห้อง มันเจิดจ้าจนร่างบางที่อยู่บนเตียงเล็ก

กลางห้องแสบตา ก่อนที่เขาจะมึนงงจากฤทธิ์ของยาที่พยาบาลฉีดเข้าไปในสายน้ำเกลือ

ตาปรือหันไปสบตากับศรุตในชุดเขียวปิดบังใบหน้าด้วยหน้ากากซิลิโคนอีกครั้งจนกระทั่ง

สติดับวูบลง


ศรุตสูดลมหายใจเข้าปอด เขาหยิบถุงมือซิลิโคนปราศจากเชื้อมาใส่แล้วก้าวขึ้นยืน

บนแท่นยืนข้างซ้ายของร่างที่สลบไสล พยาบาลวิสัญญีใส่ท่อช่วยหายใจพร้อมเปิดจอ

มอนิเตอร์ เส้นชีวิตปรากฏเป็นสีเขียวเรืองแสงอยู่ด้านศีรษะ


“พร้อมค่ะ”


ศรุตมองร่างนิ่งที่ยังหายใจ มือแกร่งรับมีดคมมาจากพยาบาลที่ทำหน้าที่ส่งเครื่องมือ

แล้วจรดมันลงที่หน้าอกข้างซ้าย


“มีชีวิตอยู่เพื่อพี่ พี่รักนัทนะ”


พึมพำคำพูดเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนคมมีดจะกรีดลงบนเนื้อ



TBC

[lizzii]

สู้นะนัทททท

[twinmonkey0311]

พี่เอกเก่งอยู่แล้วต้องช่วยนัทได้แน่ๆ นัทจะต้องปลอดภัยแล้วกลับมาหาพี่เอกนะ

[Freja]

ชอบตรงที่บอกว่าสีเขียวเป็นสีของการมีชีวิตค่ะ    เราก็รอสู้ไปกับนัทนะคะ

[Mouse2U]

นัทต้องได้กลับมาหาพี่เอกแน่นอน~~

[ตัวไหมอ้วนกลม]

    สู้ ๆ นะทั้งสองคน

[MayA@TK]

ลุ้นๆๆ   
ขอให้พี่เอกช่วยน้องนัทให้ได้
ขอให้น้องนัทสู้เพื่อพี่เอก

[boboman]

ค้างสุดอะไรสุดดด
เอาใจช่วยยย

[fay 13]

 

[Belove]

                                        Heart


                                หัวใจนี้มีเพียงเธอ

                                    ตอนที่ 26



“บางทีเราก็อยากที่จะให้หัวใจกับใครบางคน เพื่อที่จะให้คนๆนั้นรับรู้ถึงความรู้สึกที่เรามีให้

ความรู้สึกที่ไม่สามารถสั่งการได้ด้วยสมอง แต่ต้องใช้ความรู้สึกจากหัวใจที่เราเรียกกันว่า ความรัก ”


ถ้าปลุกธนัทจากหลับใหลได้ ศรุตอยากจะบอกให้ธนัทรู้ว่าตอนนี้เขาเข้าใจคำพูดประโยคนี้แจ่มแจ้งแล้ว

เขาอยากจะบอกให้ธนัทได้รู้ว่าความจริงแล้วเขาเองก็รู้สึกเช่นเดียวกันนี้ตั้งแต่วินาทีแรกที่ได้สบตากับธนัท

ที่ร้านต้นไม้ เพียงแต่เขาไม่เข้าใจว่ามันคือสิ่งที่เรียกว่า ความรัก


คมมีดที่มีเขาเป็นผู้กรีดลงไปบนเนื้อนุ่มที่เขาเคยสัมผัส และยังจำได้ถึงกลิ่นกายละมุนที่หอมจนติดจมูก

ทำให้ศรุตเจ็บปวดราวกับมีดนั้นผ่าลงมาที่ตัวเขาด้วย


สีแดงฉานไหลรินลงมาจากบาดแผล ศรุตต้องยับยั้งความรู้สึกหวาดกลัวและเรียกสมาธิกลับคืนมา

ให้เร็วที่สุดเมื่อถ่างกล้ามเนื้อที่ปกคลุมซี่โครงออกจนมองลงไปเห็นก้อนเนื้อหัวใจสีกระดำกระด่างที่ยังคงเต้น

ด้วยอัตราที่ช้าเต็มที


“สัญญากับพี่ว่าจะสู้ไปด้วยกัน สัญญากับพี่ว่าจะอยู่กับพี่ตลอดไป”


สัญญาแล้วนะนัท อย่าผิดคำสัญญา


นายแพทย์ผู้ช่วยมือที่สองต่อเส้นเลือดเทียมเข้ากับเส้นเลือดใหญ่ที่ศรุตบรรจงตัดออกอย่างระมัดระวัง

เพราะเขารู้ดีว่านี่คือจุดที่เปราะบางที่สุด แล้วนำไปต่อกับเครื่องปั้มหัวใจเทียม ก่อนที่จะพูดเสียงดังตาม

ขั้นตอนเมื่อเปิดเครื่องให้ทำงาน ในเวลาไม่นานเมื่อไม่มีเลือดไปหล่อเลี้ยงหัวใจดวงน้อยที่ธนัทใช้มา

สิบปีก็ค่อยๆ เต้นช้าลงจนกระทั่งหยุดนิ่ง


เท่ากับตอนนี้ธนัทไม่มีแม้กระทั่งหัวใจ


ศรุตตั้งสติรับมีดจากพยาบาลแล้วค่อยๆตัดเฉือนพังผืดที่เกาะติดรอบๆหัวใจที่ตายแล้ว

ด้วยความชำนาญจนในที่สุดเขาก็ยกมันขึ้นมาออกจากร่างที่ยังนอนนิ่งได้สำเร็จ


“เอาหัวใจดวงใหม่มาเร็ว!”


นายแพทย์ใหญ่ของการผ่าตัดตะโกนเสียงดัง นายแพทย์ผู้ช่วยรีบลนลานยกหัวใจดวงใหม่สีแดงสด

จากกล่องบรรจุมาส่งให้ ศรุตรีบรับมาแล้ววางลงทดแทนในตำแหน่งเดิม


“หมอคะ เลือดเริ่มไหลจากบาดแผลเยอะขึ้นแล้ว ตอนนี้ที่วัดได้เกือบพันซีซีแล้วนะคะ

หมอต้องเร่งมือแล้ว”


เสียงพยาบาลประจำห้องผ่าตัดส่งเสียงรายงานเกือบจะทำให้เขาเสียสมาธิ

ศรุตสูดลมหายใจเข้าปอดแล้วเร่งมือเย็บปิดเส้นเลือดต่อเข้ากับหัวใจดวงใหม่


“ปิดเครื่องหัวใจเทียมได้”


ศรุตตะโกนออกคำสั่งเมื่อการเย็บเส้นเลือดเรียบร้อย หัวใจดวงใหม่ที่มาจากการเพาะ

เนื้อเยื่อสเต็มเซลล์ค่อยๆเต้นช้าๆก่อนจะเร็วขึ้นจนอัตราการเต้นเริ่มอยู่ในเกณฑ์ปกติ

เริ่มมีรอยยิ้มเกิดขึ้นบนใบหน้าที่ซ่อนอยู่ภายใต้หน้ากากซิลิโคนเมื่อการผ่าตัดดำเนินไปด้วยดี

ศรุตเริ่มต้นการเย็บปิดชั้นกล้ามเนื้ออย่างชำนาญ จนกระทั่งมาถึงชั้นผิวหนัง


“หมอคะ ฉันว่ามันแปลกๆนะ อัตราการเต้นของหัวใจมันเริ่มช้าลง”


แพทย์หญิงวิสัญญีเอ่ยเตือน นายแพทย์ศรุตจึงได้เงยหน้าไปมองเส้นกราฟของหัวใจที่แสดงอยู่

บนจอเรืองแสง


วี้ด…


ทุกคนในห้องผ่าตัดสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงเตือนจากเครื่องมอนิเตอร์ โดยเฉพาะอย่างยิ่งก็คือ

นายแพทย์หนุ่ม เขามองจอแสดงผลอย่างไม่เชื่อสายตาว่าเส้นกราฟที่แสดงการทำงานของหัวใจ

กลายเป็นเส้นตรง

ศรุตใจหายวาบ เมื่ออยู่ๆหัวใจดวงใหม่ก็หยุดเต้น เขาตะโกนสั่งการให้ทุกคนประจำที่

ในตำแหน่งช่วยฟื้นคืนชีพชายหนุ่มขึ้นไปปั๊มหัวใจด้วยดวงตาที่แดงก่ำ

ทุกครั้งที่อุ้งมือกดกระแทกลงบนบาดแผลที่ยังเย็บปิดไม่เสร็จดีก็เหมือนหัวใจของเขา

แทบจะหลุดออกนอกร่าง


“นัทกลับมา อย่าเป็นอะไรนะ สัญญาแล้วไงว่าจะสู้”


เสียงตะโกนอย่างบ้าคลั่งดังไปพร้อมกับการปั๊มหัวใจ น้ำตาที่เหือดแห้งหยดลงมาอย่างไม่อาย

เลือดจากบาดแผลที่ยังปิดไม่สนิทไหลกองไปอยู่ที่เตียงบางส่วนกระเซ็นมาเปรอะเปื้อน

ใบหน้าที่หวาดกลัวของศรุตปะปนไปกับน้ำตา

เหตุการณ์โกลาหลวุ่นวายยิ่งสร้างความเครียดให้กับทุกคน และยิ่งเมื่อหัวใจของธนัทยัง

ไม่กลับมาเต้น เจ้าหน้าที่ทั้งหมดก็ยิ่งพยายามยื้อชีวิตให้หนุ่มน้อยที่นอนสิ้นสติพ้นจาก

เงื้อมมือมัจจุราช


“ไหนบอกว่ารักกันจะทิ้งกันไปหรือไง สัญญาแล้วนะว่าจะอยู่เพื่อพี่”


ศรุตเริ่มควบคุมตนเองไม่ได้ เขาส่งเสียงตะโกนอย่างขาดสติเมื่อเพียรพยายามที่จะปั๊มหัวใจ

แต่ก็ไม่มีทีท่าว่าหัวใจดวงน้อยจะกลับมาเต้น มือของนายแพทย์ผู้ช่วยเอื้อมมารั้งที่แขนของเขา


“หมอครับ พอแค่นี้เถอะ หัวใจหยุดเต้นเกินครึ่งชั่วโมงแล้ว ตัดใจเถอะ”


อุ้งมือแกร่งหยุดชะงัก ศรุตกัดริมฝีปากจนห้อเลือดดวงตาพร่างพรายไปด้วยน้ำตาที่แย่งกัน

หยดลงมาใส่แผ่นอกที่ปราศจากการทำงานของหัวใจ


“โว้ย... นัทตื่นมาสิ”


ชายหนุ่มใช้กำปั้นทุบไปที่ตำแหน่งบาดแผลที่ตรงกับหัวใจ


“พี่อยู่ไม่ได้ ถ้าไม่มีนัท”


เขาทุบกำปั้นลงไปอีกเป็นครั้งที่สอง


“อย่าทิ้งพี่ไป”


กำปั้นหนาถูกทุบลงไปอีกครั้งเป็นครั้งที่สาม ก่อนที่ศรุตจะยอมจำนนรับความจริง


ร่างสูงทรุดลงเข่ากระแทกพื้นเมื่อคนที่รักที่สุดไม่กลับมาหายใจ วงแขนแกร่งเอื้อมไป

โอบกอดร่างที่ปราศจากลมหายใจนั้นก่อนที่จะร้องไห้ออกมาอย่างสุดกลั้น


เขายังไม่ทันได้บอกธนัทเลยว่าต้นโฮย่าต้นไม้ต้นแรกที่ได้มานั้นตอนนี้มันแตกออกมาหลายหน่อ

บางหน่อเริ่มออกดอกเล็กๆให้เห็น


เขายังไม่ทันได้บอกว่าต้นหัวใจล้านดวงที่แขวนไว้ที่ระเบียงบ้านนับความยาวได้หลายฟุต

ใบของมันอวบอิ่มจนแทบจะปริ


เขายังไม่ทันได้บอกว่าเขากลับไปรดน้ำต้น Bleeding heartให้ทุกวัน

จนมันกลับมามีใบที่เขียวสดอีกครั้ง


เสียงสัญญาณของเครื่องวัดสัญญาณชีพ ดังขึ้นอีกครั้งท่ามกลางความเงียบ

แพทย์หญิงวิสัญญีหันไปมองก่อนจะส่งเสียงร้องออกมาอย่างตื่นเต้น


“หมอคะ หัวใจเต้นแล้ว”


ทุกคนในห้องหันมามองที่มอนิเตอร์เรืองแสงเป็นตาเดียว รอยยิ้มเริ่มบังเกิด

เมื่อเครื่องจับสัญญาณการเต้นที่แผ่วเบาของหัวใจได้ ศรุตรีบดึงสติกลับคืนมา

เขาดันตัวลุกอย่างรวดเร็ว แล้วสั่งการเสียงดัง


“อะดรีนาลินเพิ่มอีกสามมิลลิกรัม ด่วน”


นายแพทย์หนุ่มควบคุมการช่วยฟื้นคืนชีพอย่างเร่งด่วนอีกครั้ง เขาเริ่มจะหายใจโล่งอก

เมื่อการเต้นของหัวใจเข้าสู่เกณฑ์ปกติ


“คุณพยาบาลรบกวนหน่อยครับ ช่วยเช็ดน้ำตาให้ผมหน่อย”


ศรุตยืนนิ่งให้พยาบาลประจำห้องยกผ้าสะอาดมาซับคราบน้ำตาให้ เขารีบลงมือ

เย็บปิดแผลซ่อมแซมที่ผิวหนังจนเสร็จแล้วถอดถุงมือซิลิโคนที่เต็มไปด้วย

คราบเลือดออกพลางแจ้งให้ฝ่ายวิสัญญีให้ยานำฟื้น จากนั้นพยาบาลวิสัญญี

ก็เริ่มฉีดยาเข้าสู่สายน้ำเกลืออีกครั้ง



อีกไม่นานคนรักของเขาก็จะตื่นขึ้นมาพร้อมหัวใจดวงใหม่ มีชีวิตใหม่และอยู่กับเขา

ไปอีกชั่วชีวิต


ศรุตคลี่ยิ้มอยู่ภายใต้หน้าการซิลิโคนอย่างปีติเมื่อการผ่าตัดประสบความสำเร็จ



แต่เมื่อแพทย์วิสัญญีที่ยืนอยู่ด้านศีรษะเงยหน้าขึ้นมาสบตาเธอกลับเอ่ยคำพูด

ที่ทำให้เขาแทบล้มทั้งยืน



“หมอคะ คนไข้ไม่ฟื้นจากยาสลบ”



TBC

 




อ่านตอนจบกันเลยไหมคะ

[twinmonkey0311]

  นัทกลับมาหาพี่เอกนะ

[Mouse2U]

น้องนัทไม่แกล้งพี่เอกแบบนี้สิคะ ขอร้องล่ะค่ะ ช่วยกลับมาทีเถอะ~~

[MayA@TK]

นัทอย่าใจร้ายกับพี่เอกเลยนะนัทรีบฟื้นขึ้นมาเถอะ 
หัวใจหยุดเต้นตั้งนานนัทยังสู้ได้เลย
ลุ้นๆๆๆ ฮรือออออออออออ รบกวนมาอัพตอนต่อไปเร็วๆนะ

[fay 13]

 

[stickyyrice]

อ่านนนน เอามาาา

[lizzii]

ง่ะะะะะะ ตอนจบมาเลยค่ะ ไม่อยากใจแป้วนานนน

[Belove]

                                 Heart

                          หัวใจนี้มีเพียงเธอ

                              บทที่ 27




ร่างสูงขาดการดูแลปล่อยให้หนวดเคราขึ้นครึ้มรก กล้ามเนื้อที่เคยแข็งแรงก็ผ่ายผอม

อย่างเห็นได้ชัดเพียงชั่วไม่กี่วัน


ศรุตก้าวเข้ามาในห้องไปหยุดยืนเบื้องหลังสุทัศน์บิดาของธนัทที่ยังคงนอนสงบนิ่งอยู่บนเตียง

เจ็ดวันแล้วสินะที่คนรักของเขายังคงหลับสนิท ศรุตไม่อยากจะนับเพราะในความรู้สึกแล้ว

มันเนิ่นนานกว่าความเป็นจริงหลายเท่านัก


สุทัศน์ยืนนิ่งก้มหน้ามองคนเป็นลูกที่หลับตาพริ้มราวกับเด็กน้อยที่กำลังฝันดี

ในปากมีท่อช่วยหายใจใส่คาไว้ ส่วนบาดแผลจากการผ่าตัดบริเวณทรวงอกดีขึ้นมาก

เหลือเพียงรอให้แผลสมานเป็นเนื้อเดียว

จะเหลืออีกอย่างก็เพียงแค่ เหลือให้ลูกชายของเขาตื่นขึ้นมาเสียที


“ผมขอโทษที่เป็นอย่างนี้”


ศรุตเอ่ยเสียงเครือ ความมั่นใจในตนเองดูจะลดน้อยถอยลงจนไหล่กว้างที่เคยทะนงลู่ค้อม

ลงอย่างเห็นได้ชัด


“อย่าโทษตัวเอง เฮอคิวลิส”


สุทัศน์กลับต้องเป็นฝ่ายพูดปลอบโยน


“ถึงผมจะไม่ใช่หมอแต่ผมก็ทำงานที่เกี่ยวข้องกับพวกคุณ ผมรู้ดีว่าการผ่าตัดครั้งที่สอง

มันยากกว่าครั้งแรกเสมอ แค่ทำให้หัวใจกลับมาเต้นได้ก็นับว่าดีที่สุดแล้ว ที่เจ้านัทมันไม่ตื่น

ก็อาจเป็นเพราะสมองขาดออกซิเจนไปช่วงหนึ่งตอนที่หัวใจหยุดทำงานก็ได้”


สุทัศน์หันไปลูบศีรษะบุตรชายด้วยความสงสาร


“คราวนี้ก็เหลือเพียงแค่เจ้านัทจะสู้จนตื่นมาเผชิญกับโลกใบนี้ไหวหรือเปล่า

ถ้าเจ้านัทฟื้นผมจะยอมให้เจ้านัททำทุกอย่างเท่าที่ลูกชายของผมจะมีความสุขได้

แม้แต่จะไปใช้ชีวิตร่วมกับคุณ ผมก็ยินดี”


ศรุตก้มหน้าน้อยๆคลี่ยิ้มรับคำอนุญาตนั้น แม้จะยังคาดการไม่ได้ว่าจะมีวันนั้นหรือไม่


“ขอบคุณครับคุณสุทัศน์ที่เข้าใจ เอ่อ...ผมมีเรื่องจะถาม ถ้านัทสามารถกลับมาเป็นปกติ

แล้วหัวใจดวงนี้ของนัทจะต้องหมดอายุลงไปในอีกสิบปีข้างหน้าหรือเปล่า”


สุทัศน์หันหน้ามองเขาอย่างปรานีเป็นครั้งแรก


“นี่แหละคืองานของพวกเรา ดับบลิวเอสโอ งานที่ต้องพัฒนาต่อไปเรื่อยๆเพื่อให้เกิดสิ่งที่ดีกว่าเดิม

หลังจากที่ผลิตหัวใจจากสเต็มเซลล์ได้เมื่อสิบปีก่อนแต่ก็ยังมีข้อจำกัด แต่ตอนนี้เราพัฒนาไป

ดีกว่าเดิมได้มากแล้ว หัวใจดวงใหม่ที่อยู่ในตัวเจ้านัทไม่มีข้อจำกัดนั้น คุณสบายใจได้

อ้าว...ทิ้งงานมานานแล้วต้องไปทำงานก่อน เดี๋ยวจะกลับมาดูเจ้านัทอีกทีตอนเย็นๆ

คุณเอก...”


สุทัศน์ก้าวมาหยุดยืนต่อหน้าศรุต ยกมือขึ้นตบไหล่เบาๆเพื่อให้กำลังใจ


“ผมฝากเจ้านัทไว้ให้คุณดูแลนะ”


สุทัศน์ยิ้มให้ศรุตอย่างไว้วางใจก่อนที่จะเดินออกไปนอกห้อง

เมื่ออยู่เพียงลำพังกับร่างที่นอนนิ่งสนิท ศรุตก็ถอนหายใจหนักหน่วงนัยน์ตาซึมเศร้า

จ้องมองธนัทเปี่ยมด้วยความรัก

เขาค่อยๆ ดึงผ้าห่มขึ้นคลุมจนถึงคอของธนัทแล้วก้มลงไปจูบที่หน้าผากเบาๆก่อนที่จะโน้มตัว

ลงไปกอดกระชับร่างที่บางลงกว่าเดิมนั้นไว้เหมือนเช่นทุกวันที่เขาทำตั้งแต่ธนัทไม่ได้สติ


“นัท วันนี้เป็นยังไงบ้างฝันดีหรือเปล่า เมื่อไหร่จะตื่นมาเล่าให้พี่ฟังบ้าง”


เขาพูดเบาๆกับธนัท ราวกับว่าธนัทรับรู้ในคำสนทนานั้น


“อยู่คนเดียวเหงามากเลยนะนัทไม่สงสารพี่บ้างเหรอ ถ้าสงสารก็ตื่นขึ้นมาเร็วๆอย่ามัวแต่ไป

เที่ยวเล่นอยู่ในฝัน อย่าลืมว่าชีวิตจริงยังมีพี่ที่รออยู่ พี่รักนัทนะ”


ศรุตจูบแก้มขาวซีดอีกครั้งแล้วจึงเหยียดกายตรงปล่อยธนัทจากอ้อมกอด หันหลังเดินห่างออกไป







ที่ไหนกันนะ

ธนัทมองรอบๆตัวอย่างแปลกใจ  รับรู้ได้ว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเป็นยามราตรีหากแต่สถานที่ที่เห็น

กลับเด่นชัด มีแต่ความเย็นชื้นจนหยาดน้ำค้างกลั่นตัวมาตกต้องที่แขน ท่ามกลางท้องฟ้าสีดำ

ที่ปราศจากเมฆหมอกมองเห็นหมู่ดาวแข่งกันถักทอแสงและขุนเขาสูงตระหง่านที่เหลือเพียง

เงาทมึนในความมืด แต่ธนัทก็รับรู้ได้ว่ามีแต่ต้นไม้ต้นใหญ่ปกคลุมหนาทึบ


อากาศเย็นจนหนุ่มน้อยต้องห่อไหล่ไว้ เหลือบมองไปด้านข้างเขาเห็นบ้านหลังน้อยสร้างทรงแปลกตา

เหมือนในอดีตที่เขาเคยดูในสารานุกรมจากคอมพิวเตอร์ ธนัทไม่รอช้าเขาวิ่งขึ้นเนินไปจนถึง

ระเบียงกว้างหน้าบ้าน


เท้าที่เตรียมจะก้าวเข้าไปชะงักเมื่อเห็นร่างของคนสองคนยืนอยู่ที่ระเบียง เขาเพ่งมองและตกใจ

ที่รู้สึกคุ้นตาเสียเหลือเกิน

แต่แปลกที่เจ้าของสถานที่กลับไม่ได้ยินเสียงผู้บุกรุกอย่างเขา

หนุ่มน้อยก้าวเข้าไปช้าๆราวกับต้องมนต์สะกด จนใกล้พอที่จะเห็นใบหน้าของคู่สนทนาที่ดูเหมือน

จะมองไม่เห็นเขา แล้วธนัทก็ต้องสะดุ้งสุดตัว


ไม่ควรจะตกใจหรอกหรือเมื่อคนสองคนที่ยืนตระกองกอดกันอยู่ที่ระเบียงสวยนี้ มันคือตัวเขาและศรุตชัดๆ

ธนัทกลั้นใจยืนฟังการสนทนาที่เขาอีกคนกำลังคุยกับศรุตอีกคน


“ถ้าดวงจันทร์ให้ได้จริง ผมแค่ต้องการใครสักคนที่พร้อมจะให้ความรักกับผมโดยไม่หวังสิ่งตอบแทน

คนที่พร้อมจะยืนเคียงข้างเวลาที่ผมล้ม ก็แค่นั้นเอง ดวงจันทร์จะให้ได้หรือเปล่า”


ธนัทเจ้าของสถานที่เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อย ธนัทผู้มาเยือนโดยไม่มีใครรู้สงสารจนน้ำตาซึม


“คุณก็ลองอธิษฐานดูสิ ความจริงอาจจะส่งมาแล้วแต่คุณไม่รู้ตัวก็ได้”


ศรุตในสภาพที่อ่อนโยนแปลกตาไปจากที่เขาเคยเห็นตอบกลับเสียงนุ่ม ก่อนที่จะเอ่ยคำถามที่ทำให้ธนัท

สะดุดใจ


“คุณเชื่อเรื่อง soul mate ไหม คนที่คุณคุ้นเคยและเกิดมาเพื่อกันและกันไปทุกๆชาติ

คนที่คุณรู้ว่าเขาเกิดมาเพื่อคุณ ผมเชื่อนะว่ามันมีจริงแล้วผมก็เชื่อว่าคุณจะพบคนๆนั้นจนได้”


ตัวตนของเขาสะดุ้งวาบกับคำถามและยิ่งเมื่อมองลึกเข้าไปในแววตาของธนัทคนที่เป็นเจ้าของสถานที่

เขาก็รู้คำตอบที่น่าจะเหมือนกัน


เชื่อสิ!! ทำไมจะไม่เชื่อ ไม่เช่นนั้นเขาคงจะไม่รู้สึกสะดุดตากับอิสริยะตั้งแต่ที่เห็นคราวแรกที่

องค์การวิทยาศาสตร์แล้วยิ่งรู้สึกผูกพันเมื่อเวลาผ่านไป


ธนัทตั้งใจมองภาพที่เกิดขึ้นต่อไป


ตัวเขาในอีกบทบาทหนึ่งยืนนิ่งอัดอั้น เหมือนคนที่อยากจะพูดอะไรสักอย่างแต่ลำบาก

ที่จะกล่าวออกไป จนศรุตคนนั้นถอนหายใจเบาบาง ก่อนที่จะพูดประโยคต่อไป


“ดึกแล้ว น้ำค้างลงหนักคุณควรเข้าไปพักผ่อน”


ศรุตคนนั้นขยับตัวยืนตรงเต็มความสูง เขาเอื้อมมือไปจับกระชับชายผ้าคลุมที่พาดผ่านไหล่สองข้าง

ของธนัท คนที่อยู่ใกล้ให้กระชับแน่นแล้วหยุดนิ่งอยู่ท่านั้น ศรุตยกมือขึ้นปัดปอยผมให้ธนัท

ก่อนที่จะรั้งไหล่บางเข้ามาใกล้จนใบหน้าห่างกันไม่ถึงนิ้ว ธนัทคนนั้นเอียงหน้าหนีจนริมฝีปาก

ของศรุตหยุดลงได้แค่ไรผม

(ฉากหนึ่งของอธิศและธีทัตจากเรื่อง รักได้ไหมผู้ชายธรรมดา  บทที่ 15)




ตัวตนของธนัทสั่นสะท้าน ความหนาวยะเยือกแล่นผ่านตั้งแต่เส้นผมจรดปลายเท้า

เขาเข้าใจแล้วว่า ความผูกพันกับศรุตตั้งแต่แวบแรกที่พบเจอนั้นมีที่มาอย่างไร

ธนัทยกมือขึ้นกุมศีรษะเมื่อดูเหมือนเสียงอะไรบางอย่างเข้ามารบกวนเหมือนคลื่นแทรก

อยู่ในความรับรู้


“สัญญากับพี่ว่าจะสู้ไปด้วยกัน สัญญากับพี่ว่าจะอยู่กับพี่ตลอดไป พี่รักนัทนะ”



หัวสมองหมุนติ้วจนรู้สึกวิงเวียน ลำคอแห้งผากแสบร้อนอย่างคนกระหายน้ำ

ธนัทหลับตาลงแล้วขยับมือเพื่อควานหาแก้วน้ำ


ศรุตหันกลับมามองร่างที่ยังนอนนิ่งแล้วก็ต้องเบิกตากว้างเมื่อเห็นปลายนิ้วที่โผล่พ้นผ้าห่ม

ออกมาค่อยๆขยับอย่างอ่อนแรง




                              The End

แต่

เดี๋ยว

มี

อีก

นิด

จ้า

 

[Belove]

                               บทส่งท้าย



หุ่นยนต์ตัวจ้อยกำลังประกอบป้ายแล้วปักลงไปในพื้นดินเป็นขั้นตอนสุดท้ายเมื่อดวงอาทิตย์

ใกล้จะลับแสง และทันทีที่การติดตั้งป้าย “ฟาร์มต้นไม้ My Heart” เสร็จสิ้นลง

เสียงเฮก็ดังลั่นเพื่อแสดงความยินดี


“ในที่สุด ไอ้นัทก็มีวันนี้ แต่ถ้าไม่ใช่เพราะเรามันก็ไม่สำเร็จ”


เสียงภามหัวเราะหึหึดังขึ้นเมื่อเสียงเฮหมดลง ก่อนที่จะได้ยินเสียงเพียะจากฝ่ามือ

พิฆาตของวัตรตามมา


“โอ๊ย ม้าจะตีป๊าทำไมเนี่ย เจ็บนะ”


ภามทำหน้ามุ่ยแต่ก็ไม่กล้าต่อว่าเสียงดังเมื่อเจอสายตาพิฆาตเพิ่มอีกหนึ่งอย่าง


“ไอ้เรื่องหลงตัวเองนี่ไม่มีใครเกินป๊าเลยจริงๆ ไม่มีป๊าไอ้นัทมันก็ทำของมันได้”


ธนัทยืนยิ้มอย่างสดใส ในที่สุดก็ถึงวันนี้วันที่เขาจะมีพร้อมทุกอย่างทั้งคนรัก

และฟาร์มต้นไม้ของเขา


“พี่วัตรอย่าไปว่าพี่ภามเลย ก็จริงแหละ ถ้าไม่ได้พี่ภามส่งหุ่นยนต์มาช่วยตั้งหลายอย่าง

ฟาร์มนี้คงไม่เสร็จเร็วอย่างนี้”


“คุยอะไรกันอยู่”


ศรุตเดินเข้ามาสอดมือไปด้านหลังเอวของธนัทแล้วกระชับมาใกล้


“กำลังขอบคุณพี่ภามน่ะครับที่มาช่วย พี่เอกมีอะไรหรือเปล่า”

ศรุตยิ้มรับ


“ไอ้ชินมันเอาอาหารมาช่วยงานเลี้ยงคืนนี้ แล้วก็เลยถือโอกาสแจกการ์ดแต่งงานกับมีน”

ธนัทเบิกตากว้างอย่างยินดีเมื่อได้ยิน


“แล้วก็มาเรียกทุกคนที่มัวแต่ยืนคุยกันให้เข้าไปในบ้านได้แล้ว ยัยแอมกับเจมส์ทำอาหารเสร็จแล้ว”







ธนัทก้าวออกมาที่ระเบียงบ้านหลังน้อยที่เขาออกแบบจากความฝัน อาจจะไม่เหมือนนักแต่ก็ใกล้เคียง

จนทำให้เขารักมันมาก

ท้องฟ้ามืดมิด เห็นความสว่างจากนิวซิตี้อยู่อีกฟากฝั่งของท้องฟ้า ธนัทคลี่ยิ้มเมื่อรู้สึกถึงแรงโอบกระชับ

จากเบื้องหลัง หนุ่มน้อยหันหลังกลับไปกอดตอบแล้วก็ต้องหัวเราะเมื่อเห็นบรรยากาศภายในบ้าน


แอมเริ่มต้นหัดเดินอีกครั้งหลังจากการผ่าตัดกระดูกต้นขาประสบความสำเร็จด้วยการฝีมือของศรุต

และการเพาะเนื้อเยื่อโดยจิรวิชญ์ที่กำลังช่วยประคองร่างสาวน้อยไว้


ส่วนชินวุฒินั่งเคียงข้างอยู่กับมีนกำลังหัวเราะกับบทสนทนากับภามที่มีคนคอยเบรคอย่างวัตร


สุทัศน์บิดาของเขาที่เพิ่งเสร็จจากงานตามมาทีหลังกำลังชมภาพยนตร์จากคอมพิวเตอร์ที่ฉายภาพสามมิติ


นี่คือชีวิตที่ธนัทใฝ่ฝันไว้


“พี่รักนัทมากนะ”


คำพูดที่ได้ยินไม่รู้กี่ครั้งดังขึ้นใกล้ๆหูแต่ก็ยังไม่เบื่อที่จะฟัง ธนัทเปิดริมฝีปากนุ่มรับการบอกรัก

จากศรุตที่กดแนบริมฝีปากลงมาอย่างอ่อนหวาน

ความรู้สึกเต็มตื้นซาบซึ้งอัดแน่นทุกครั้งที่ได้ยิน หนุ่มน้อยเอ่ยปากตอบเบาๆเมื่อศรุตยอมปล่อย

จากจุมพิตที่ยาวนาน

“ผมรักพี่เอกเหมือนกันครับ”


                                           จบบริบูรณ์



                                                     



Belove ‘s Talk

อันดับแรกขอบคุณนักอ่านที่อ่านจนจบจ้า

เฉลยแล้วนะว่าเป็นเรื่องสุดท้ายจากนิยายในซีรี่ส์นี้

ติดตามอ่านอีกสองเรื่องกันได้เลยค่ะ

รักได้ไหมผู้ชายธรรมดา

Only Love is Real ให้รักนำทาง





ประชาสัมพันธ์

คนแต่งเปิดนิยายใหม่เพิ่งลงตอนแรก ให้กำลังใจกันด้วยเถอะ เพี้ยง

พี่ไม่หยิ่ง รักจริงหวังฟัน

                                               

[Freja]

ต่อให้อยุ่ในโคม่า เราก็จะยังมีหวังอยู่นะ  เหมือนในข่าวผู้ชายที่นอนโคม่ามา 12 ปียังฟื้นเลย   

ปริ่มๆ ตื้นตันกับความรักค่ะ  ยินดีด้วยที่เขียนนิยายดีๆจบไปอีกเรื่องนะคะ  ขอบคุณมากค่ะ

[Mouse2U]

..

อบอวลไปด้วยความสุข ^^ ดีใจที่น้องนัทฟื้นขึ้นมาเติมรอยยิ้มให้กับพี่เอกอีกครั้งนะคะ

ขอบคุณค่ะ  

[MayA@TK]

 

อบอวลไปด้วยความสุขดีใจที่จบและก็เสียใจที่จบเช่นกัน
รอให้กำลังใจเรื่องต่อไปนะ

 

[twinmonkey0311]

ขอบคุณนะคะสำหรับนิยายเรื่องนี้ 

[lizzii]

ตอนจบมันฟิลกู๊ดดดดด สุดๆๆๆ

[Ice_Iris]

ร้องไห้หนักมาก

ซึมซามไปกับเรื่อง

อารมณ์ค้าง

ขอกลับไปเช็ดน้ำตาก่อนนะขอรับ

ขอบคุณที่แบ่งปันขอรับ

[boboman]

ขอบคุณมากๆ เลยนะคะที่แต่งนิยายดีๆ ออกมาให้ได้อ่านกัน ^^
จะตามไปอีกหลายๆ เรื่องเล้ย!

[jessiblossom]

ขอบคุนสำหรับนิยายดีๆนะคะ