กลายรักครั้งที่❧6(ครึ่งแรก)
ช่วงเช้าและช่วงบ่ายของวันนี้เป็นวันที่เซโครยุ่งที่สุดตั้งแต่มาทำงานบนเกาะแห่งนี้ช่วงเช้าต้องเข้าประชุมใหญ่ที่จัดขึ้นประจำเดือนโดยพูดคุยกันในหัวข้อไดโนเสาร์พันธุ์ใหม่ที่อาศัยอยู่ในน้ำซึ่งเป็นสายพันธุ์ที่พวกเรายังไม่เคยฉุบชีวิตขึ้นมาก่อนเพราะจำเป็นต้องมีพื้นที่ที่กว้างมากและถ้าเกิดเหตุขัดข้องจนพวกมันหลุดไปในทะเล...
ระบบนิเวศทางน้ำต้องเสียหายอย่างหนักและอาจส่งให้มนุษย์เป็นอันตรายไปด้วย ข้อสรุปของการประชุมวันนี้คือเลื่อนการเพาะพันธุ์ไดโนเสาร์ที่อาศัยอยู่ในน้ำไปก่อน
ซึ่งในความคิดผมก็เห็นด้วยเป็นอย่างมากขนาดบนบกเรายังควบคุมได้ไม่ดีพอแล้วยังจะหาภาระมาเพิ่มโดยการเพาะพันธุ์ไดโนเสาร์น้ำได้ยังไงกัน...ถึงจะไม่มีไดโนเสาร์ที่อยู่ในน้ำแต่ถ้าเป็นพวกครึ่งบกครึ่งน้ำก็มีอยู่นะ
พอจบจากการประชุมในช่วงเช้าผมก็ต้องไปช่วยหน่วยแพทย์เข้าไปรักษาฝูงไทเซอราท๊อปที่เป็นไดโนเสาร์กินพืชขนาดกลางมีนิสัยไม่ดุร้ายและเป็นมิตรถ้ามนุษย์เข้าหาอย่างถูกวิธี...
เห็นว่าช่วงนี้มีโรคที่กำลังแพร่ระบาดอยู่ในไดโนเสาร์กินพืชเลยต้องมาทำการตรวจและฉีดยาป้องกันแต่ถึงจะบอกว่าฉีดป้องกันแต่ทางเราก็ยังไม่รู้ว่าโรคนั้นคืออะไรกันแน่...ข้อมูลที่ได้มามีแค่ติดต่อกันผ่านการสัมผัสทางผิวหนังและมาจากใบพืชที่ไดโนเสาร์กินเข้าไป
กว่าจะจัดการฝูงไทเซอราท๊อปเสร็จก็ใช้เวลาไปหลายชั่วโมงทำให้ผมไม่ได้ไปให้อาหารเช้ากับยูทาร์...ปกติผมจะให้อาหารยูทาร์2รอบคือ10โมงกับบ่าย4โมง...
ตอนนี้ก็ปาไปบ่าย2แล้วยูทาร์คงจะหิวน่าดู
“...ยูทาร์ขอโทษนะ”ผมพึมพำเบาๆแล้วรีบกลับห้องไปอาบน้ำเพื่อล้างเชื้อโรคที่อาจติดมาก่อนจะเดินทางไปที่กรงของยูทาร์ หวังว่าจะไม่หิวจนกินต้นไม้ไปหมดแล้วหรอกนะ
จริงสิ...ลืมพายูทาร์ไปสระน้ำที่อยู่อีกด้านนึงเลย
“ทำไมถึงลืมได้นะ”ผมพึมพำอย่างหัวเสียพร้อมกับรีบวิ่งไปที่รถก่อนจะขับตรงไปยังกรงของยูทาร์ระหว่างทางผมก็เสียบหูฟังไร้สายที่วางทิ้งไว้ในรถและทันทีที่ผมเปิดสัณญาณ...
ปิ๊บๆ
(คุณเซโคร)เสียงหวานของคุณฟีดังขึ้นอย่างร้อนรนทำใหผมขมวดคิ้วทันที
“เกิดอะไรขึ้นครับ?”ต้องมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นแน่ๆและต้องเกี่ยวกับยูทาร์ด้วย
ผมรู้สึกสังหรณ์ใจแปลกๆอย่างบอกไม่ถูก
ขออย่าให้เกิดเรื่องไม่ดีอะไรขึ้นเลย
(คุณ...คุณหลงไป่จิงมาที่นี่คะ)
“ว่าไงนะ?...มาทำไม?แล้วตอนนี้สถานการณ์เป็นยังไง?”ผมรีบถามอย่างร้อนรนแล้วเหยียบคันเร่งเพิ่มอีกนิดเพื่อหวังจะไปให้ถึงเร็วกว่านี้สักนิดนึง
ทำไมคนคนนั้นถึงได้มาละเนี่ย
ยังไม่มีใครบอกว่าเขาได้รับสิทธิ์ดูแลยูทาร์แล้วสักหน่อย
(เขา...เขาเข้าไปให้อาหารยูทาร์คะแล้วยูทาร์ก็ดูจะโกรธมากแถมยังพยายามกระโดดขึ้นไปหาคุณไป่จิงด้วย)
“บ้าเอ้ย!”ผมสถบออกมาอย่างร้อนรน...ผู้เชียวชาญพฤติกรรมสัตว์บ้าอะไรเข้าหาสัตว์ไม่เป็นแบบนี้เนี่ย
(ว้าย!...ตายแล้ว!!)
“เกิดอะไรขึ้น?!”ผมตะโกนถามปลายสายพร้อมกับจอดรถที่หน้ากรงของยูทาร์อย่างร้อนรน
(คุณไป่จิงโดนยูทาร์เหวี่ยงลงไปแล้วคะ!)
“ว่าไงนะ?!...ทำไมล่ะแค่โยนอาหารไม่น่าถูกเหวี่ยงได้นี่!”
(เขาใช้เบ็ตตกปลาเกี่ยวเนื้อไว้คะ...ว้าย!! ตายแล้วทำไงดี!)
“บ้าเอ้ย!!...คุณฟีเปิดประตูเล็กด้านในเดี๋ยวนี้”ผมสั่งการณ์แล้ววิ่งเข้าไปที่ด้านข้างของกรงที่มีประตูเล็กสำหรับเปิดเข้าออก
(คุณเซโครจะเข้าไปเหรอคะ?...มันอันตรายนะคะถ้าเกิด...)
“เปิดเดี๋ยวนี้!!!”ผมตะโกนใสพร้อมกับทุบกรงเหล็กด้านหน้าอย่างร้อนรน...เสียงคำรามและเสียงกรีดร้องดังขึ้นจนผมแทบไม่อยากคิดว่าจะเกิดอะไรกับผู้ชายคนนั้นเลย
ตึง!
ทันทีที่ประตูเปิดผมก็วิ่งเข้าไปภายในอย่างไม่คิดชีวิต...ถ้ายูทาร์ไปฆ่าใครเข้าเบื้องบนต้องมองว่ายูทาร์เป็นอันตรายเกินกว่าจะให้อยู่ต่อเพราะยูทาร์ไม่ใช่ไดโนเสาร์เต็มตัวการจะกำจัดเป็นเรื่องที่ทำได้ง่ายๆยิ่งกว่าดีดนิ้วซะอีก
“ยูทาร์อยู่ไหน?”
(อยู่ทางทิศ11นาฬิกาของคุณเซโครไปอีก20เมตรคะหลังพุ่มไม้อยู่ด้านข้างกรง)
เมื่อรู้ตำแหน่งผมรีบวิ่งเข้าไปก่อนจะเจอภาพที่คุณไป่จิงกำลังนั่งหลังชิดกับกำแพงด้วยร่างกายที่สั่นเทาจากความหวาดกลัวไดโนเสาร์ร่างใหญ่ตรงหน้า
กรรรร!!!
เสียงคำรามดังกึกก้องก่อนจะอ้าปากขนาดใหญ่ที่เต็มไปด้วยเขี้ยวอันแหลมคมออกมาพร้อมขยับเข้าไปใกล้คุณไป่จิงมากขึ้น...การที่มนุษย์ตกลงมาในนี้ก็ไม่ต่างกับเป็นอาหารยิ่งวิ่งหนีก็ยิ่งปลุกเร้าสัญชาตญาณของไดโนเสาร์มากขึ้นไปอีก
แม้แต่ผมที่เข้ามาแบบนี้ก็ไม่รู้ว่าจะรอดกลับไปไหมเพราะมันไม่เหมือนกับตอนอยู่ในลิฟท์หรือด้านบนที่ปลอดภัยแต่ผมปล่อยให้ยูทาร์ฆ่าใครไม่ได้...
ถ้าจะฆ่าใครคนแรกต้องเป็นผม!
“ยูทาร์!!!”ผมตะโกนเรียกเสียงดังลั่น ทั้งร่างกายของผมสั่นไปหมดทั้งกลัวทั้งตื่นเต้น ไม่รู้สักนิดว่าอนาคตข้างหน้าจะเป็นยังไง
กึก!
ปากขนาดใหญ่ที่กำลังจะขย้ำคุณไป่จิงชะงักกก่อนจะละออกมาแล้วหันมาทางต้นเสียงพร้อมกับจมูกที่ส่งเสียงดังเหมือนกำลังดมกลิ่นอยู่
“ยูทาร์...ห้ามฆ่านะ...มานี่...มาหาผมนะ”ผมบอกเสียงสั่นโดยในใจได้แต่ภวนาให้ยูทาร์ไม่หิวจนหน้ามืดตามัวถึงขนาดเห็นผมเป็นอาหาร
กรร!
เสียงคำรามเริ่มเปลี่ยนไปก่อนจะค่อยๆก้าวออกจากคุณไป่จิงที่หน้าซีดเซียวแล้วตรงเข้ามาหาผมอย่างเชื่องช้า
“ฟียังติดต่อคุณไป่จิงได้ไหม?”ผมกระซิบถาม
(ได้คะ)
“บอกให้เขาค่อยๆออกไปทางประตูเล็ก...พอเขาออกไปแล้วปิดประตูซะ”
(แต่คุณ...)
“ผมไม่เป็นไร...แล้วตัดสัณญาณด้วย”
(...ทราบแล้วคะ)
ระหว่างที่ยูทาร์เดินเข้ามาผมก็ค่อยๆขยับถอยหลังให้ออกห่างจากตรงนี้เพื่อคุณไป่จิงจะได้หนีได้ง่ายขึ้นแต่ผมไม่บ้าพอจะวิ่งหนีหรอกนะ...ถ้าวิ่งก็คือตาย
“ยูทาร์...มานี่...ตามผมนะ...ใจเย็นๆนะ”ผมพยายามส่งเสียงออกไปแม้เสียงนั่นจะสั่นจนน่าสงสารก็ตามที
สองขาของยูทาร์ค่อยๆก้าวตามมาพร้อมกับดวงตาสีอำพันที่จับจ้องมาที่ผม จมูกขนาดใหญ่ที่สูดดมกลิ่นจากระยะไกลๆราวกับจะย้ำให้แน่ใจว่าคนที่ยืนอยู่เป็นเซโครตัวจริง
พอถอยมาได้สักระยะผมก็หยุดนิ่งอยู่กับที่เพื่อให้ยูทาร์ที่ตามมาขยับเข้ามาใกล้มากขึ้น...หัวใจของผมเต้นถี่รัวด้วยความกลัวและกังวล...
ทั้งที่อีกใจก็อยากเชื่อแต่ก็หวาดกลัวเหลือเกิน
ฝืด
ลมหายใจร้อนๆค่อยๆเข้ามาเป่ารดหัวผมช้าๆก่อนจะขยับขึ้นลงเพื่อพิสูจกลิ่น...ผมปล่อยให้ยูทาร์ทำตามใจเพราะตอนนี้ไม่มีอะไรจะเสียแล้ว
กรรร
เสียงครางสูงในลำคอพร้อมกับดวงตาสีอำพันที่เข้ามาใกล้ทำให้ผมรู้สึกราวกับถูกเรียกชื่องั้นแหละ
“ยูทาร์”
งื๊ดดด
เสียงสูงครางขึ้นในลำคออย่างต่อเนื่องก่อนที่ลมหายใจร้อนจะเป่ารดทั้งร่างผม
หัวใจที่เต้นถี่ค่อยๆคลายตัวลงเมื่อเห็นว่ายูทาร์ไม่ได้จะทำอันตรายอะไร
“เด็กดี...ขอบคุณที่ไม่เห็นผมเป็นอาหารนะ”ผมพึมพำเบาๆพร้อมกับเงยหน้าขึ้นไปสบตาสีอำพันที่ค่อยๆผละออกไปแล้วหันควับไปยังทิศที่เป็นประตูเล็ก
ยูทาร์คงได้ยินเสียงประตูปิดแน่ๆเลย...แปลว่าคุณไป่จิงคงจะปลอดภัยแล้วสินะ
“ยูทาร์”พอผมเรียกไดโนเสาร์ตัวยักษ์ก็หันมาหาในทันทีก่อนจะก้มหัวลงมาเพื่อจะได้เห็นหน้าผมได้ชัดขึ้น
“ขอโทษที่มาช้านะ”ผมเอ่ยขอโทษพร้อมกับเอื้อมมือไปสัมผัสบริเวณโพรงจมูกขนาดใหญ่นั่นอย่างเบามือ...ถ้าผมมาเร็วกว่านี้เรื่องแบบนี้คงไม่เกิดขึ้น
“จริงสิ...คงหิวมากเลยใช่ไหมงั้นผมไปเอาอาหารมาให้นะ”ผมบอกพร้อมกับค่อยๆเดินไปที่ประตูเพื่อออกไปด้านนอกแต่ก็ต้องชะงักเมื่อร่างของยูทาร์เดินมาขวางทางผม
“ยูทาร์?”ผมมองขึ้นไปอย่างไม่เข้าใจ
“ผมจะออกไปเอาอาหารมาให้ยูทาร์ไงหลีกทางให้ผมเถอะ”
ยูทาร์ไม่ยอมขยับเขยื้อนทำเพียงแค่อยู่นิ่งแล้วมองมาด้วยสายตาที่สื่อความหมายบางอย่าง...
งื๊ดดด
เสียงครางสูงดังขึ้นอีกรอบสร้างความไม่เข้าใจให้ผมอย่างมาก
“...ไม่อยากให้ผมออกไปเหรอ?”ผมลองถามออกไปดู...ยูทาร์มีสมองเหมือนมนุษย์ เขาจึงคิดเป็นและวิเคราะห์หลายๆสิ่งได้ในเวลาอันสั้น
เพราะงั้นผมจึงต้องคิดตามท่าทางและการกระทำนั่นแล้วสิ่งที่คิดได้ก็มีเพียงแค่นี้
ยูทาร์เข้าใจสิ่งที่ผมพูดเรื่องนี้เป็นความจริงที่ผมรู้ดีที่สุด
“พยักหน้าคือใช่...ส่ายหน้าคือไม่ใช่”ผมสอนยูทาร์แล้วทำท่าให้ดู....ผมทำแบบนี้อีกสองสามครั้งเพื่อให้ยูทาร์ได้เรียนรู้และจดจำ
“ผมขอถามอีกครั้ง...ไม่อยากให้ผมออกไปใช่ไหม?...ถ้าอยากให้ผมอยู่ต่อก็พยักหน้าแต่ถ้าไม่...”ผมยังพูดอธิบายไม่ทันจบศีรษะขนาดใหญ่ของไดโนเสาร์ตรงหน้าก็ผงกขึ้นลงช้าๆแต่หลายครั้ง
ดวงตาสีเหลืองอำพันที่สวยงามที่จ้องมาอย่างสื่อความหมายทำให้ผมคลียิ้มออกมาบางๆเมื่อยูทาร์ไม่อยากให้ผมห่างไปไหน...การอยู่คนเดียวคงจะเหงามาก
ผมเองเข้าใจในจุดนั้นดีกว่าใคร
ตั้งแต่จำความได้ทั้งพ่อและแม่ต่างก็ไม่อยู่บ้านปล่อยให้เด็กอายุ7ขวบอยู่บ้านเพียงลำพัง ความเหงาที่อยู่อย่างเดียวดายและความเศร้าที่ต้องอยู่เพียงลำพังผมรู้ดี
ยูทาร์คงจะเหงามากและผมคงเป็นเพื่อนเพียงคนเดียวที่ยูทาร์มี
ไหนๆก็เข้ามาขนาดนี้แล้ว...อยู่ต่ออีกหน่อยจะเป็นไรไป
...
มุมให้ความรู้เรื่องไดโนเสาร์

ไซส์โมซอรัส (อังกฤษ: Seismosaurus) เป็นไดโนเสาร์ซอโรพอดที่ใหญ่ที่สุดและยังเป็นไดโนเสาร์ที่ใหญ่ที่สุดด้วย ยาวประมาณ 52-60 เมตร และอาจหนักถึง 122 ตัน ใหญ่กว่าวาฬสีน้ำเงินถึง 2 เท่า ( ไดโนเสาร์กินเนื้อที่ใหญ่ที่สุดคือสไปโนซอรัส ) ชื่อมีความหมายว่ากิ้งก่าแห่งแผ่นดินไหว เพราะเวลาเดินจะทำให้พื้นสั่นเหมือนแผ่นดินไหว กินพืชเป็นอาหาร รักสงบ อาศัยอยู่ในยุคครีเทเชียสตอนปลาย ค้นพบโดยกิลต์เลตต์ เมื่อปีค.ศ.1991 รัฐนิวเม็กซิโก สหรัฐอเมริกา
ขอขอบคุณแหล่งข้อมูลและรูปภาพจาก :
https://th.wikipedia.org/wiki/ไซส์โมซอรัส
....................................................................
สวัสดีคะ
ครั้งนี้มาอัพเร็วเพราะลองสร้างเพจของตัวเองขึ้นมาเลยอยากลองใช้ดูว่าเป็นยังไง
บอกตรงๆคือเราไม่ค่อยได้เล่นพวกนี้มากนนักอย่างพวกเฟสบุ๊คก็เล่นแค่ลงรูปกับกดไลค์แค่นั้นเอง
ยังไงก็ขอฝากเพจ
nicedog หน่อยนะคะ
มีอะไรเข้าไปคุยกันได้คะ
กลับเข้ามาเรื่องนี้กันดีกว่า...มีหลายคนบอกว่าอยากให้คุณหลงไปจิงโดนกินซะเราเลยเขียนแค่แบบเกือบๆโดนละกันเนอะ
ฉากบู๊เล็กๆพอกรุบกริบ
หลังจากนี้จะเกิดอะไรขึ้นคอยติดตามตอนต่อไปด้วยนะคะ
ไว้เจอกันอาทิตย์หน้าคะ

nicedog
♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪