หัวข้อ: เหตุเกิดบนเตียงของห้องข้างเคียงวิศวะ ตอนพิเศษ 14.11.62 อัปจ้า

[analogue]

สองโดนแล้วไง
55555

[รินดาwดาริน]

( ต่อ) ตอนที่ 3

“โอย....โคตรเจ็บเลย ไม่เอาแล้วนะ”ผมนอนคว่ำหน้าแล้วบ่นอู้อี้กับหมอน อันที่จริงที่ผมยอมขึ้นให้คือเห็นพี่ท็อปอยากจริง “ไม่ชอบเหรอ”พี่ท็อปหันมามองหน้าผมแล้วยิ้ม ยังมีหน้ามาถามอีก

“ไม่ค่อยอ่ะ...แต่ก็ได้อยู่...แม่งแสบว่ะพี่”ผมพึมพำ แล้วหัวเราะ เลื่อนมือไปกุมก้นของตัวเอง รู้สึกแสบร้อนที่ช่องทางของขึ้นมา มันเต้นตุบๆ ยิ่งเวลาขยับเดินนี่นะ แทบร้องจ๊าก และโชคดีที่ครั้งแรกไม่มีเลือด คงเพราะไม่ได้รุนแรงใส่เต็มแบบในหนังอะไรแบบนั้น ไม่งั้นคงได้แต๋วแตกกันบ้าง

“เสียดายของ ถ้าไม่ได้ใช้”พี่ท็อปหัวเราะแล้วเข้ามากอดผมไว้ ฝ่ามือวนเวียนลูบไล้แถวเนินก้นผมไปด้วย ผมเหลือบมองอีกฝ่ายนิ่งๆ 

“อย่าพี่ ไม่มีครั้งที่สองแล้วนะ”ผมปัดมือพี่ท็อปออก เมื่อมือนั้นบีบก้นผมเต็มแรง เต็มมือ

“โอเคครับ...”เจ้าตัวยอมปล่อย แน่ล่ะสิ พอได้ฟันผมไปแล้วก็หวานขึ้นมาเป็นกอง พี่ท็อปยื่นหน้ามาหอมแก้มฟอดใหญ่ จนผมรู้สึกถึงการตกเป็นรองขึ้นมา อีกฝ่ายยื่นจมูกมาเกลี่ยที่แก้ม

“เป็นเมียพี่จริงๆแล้วนะ”พี่ท็อปพูด เหลือบมองตาผม

“พี่ก็เมียผมนั่นแหละครับ”ผมบอก พลิกตัวมานอนตะแคงข้าง ขยับเข้าไปนอนหนุนบ่าอีกฝ่ายแทน

พี่ท็อปยิ้มมุมปากนิดๆ แววตานึกสนุกขึ้นมา “แล้วมันจะต่างกันไงวะ ในเมื่อก็ได้กันไปแล้ว จะไม่ให้พลิกได้อีกเลยเหรอ”อีกฝ่ายพูด ยกแขนมาโอบไหล่ผม ทำเอาผมคิดตามไปด้วย  คิดไปคิดมา ผมกับพี่ท็อปก็เป็นผัวเป็นเมียของกันและกัน อืม จะผลัดกันเลยดีไหมนะ ผมก็ไม่อยากเป็นรับแบบถาวรหรอก

“อืม ไม่รู้ล่ะ อยากรู้ว่าใครแน่กว่าใคร”ผมพูด มองหน้าพี่ท็อป แล้วยื่นหน้าไปจูบที่รอยช้ำเหนือโหนกแก้มเบาๆ ก่อนเลื่อนมาประกบจูบพี่ท็อปจนพอใจ

“หึ ตามใจ กูก็ไม่ซีเรียสขนาดนั้น”พี่ท็อปยิ้ม มองผมไม่วางตา

“เหรอ ก็ได้เค้าทั้งขึ้นทั้งล่อง จะไม่คุ้มได้ไง”ผมพูดความจริง อีกอย่างพี่ท็อปนี่ไม่น่าไว้ใจจริงๆ วันดีคืนดีเกิดอยากเสียบผมขึ้นมาอีกจะทำยังไง

“ปากดีนะมึง”พี่ท็อปก้มหน้ามาหมายจะจูบ แต่ผมเอนหลบได้ทัน “ก็แน่อยู่แล้วยังอื่นก็ดีด้วยนะ”ผมหัวเราะ

“ตูดฟิตใช่ไหม”พี่ท็อปสวนกลับมาทันที ผมได้ยินแล้วอ้าปาก คิดอะไรไม่ออก พูดเรื่องนี้ทีไรแล้วผมใจหวิวทุกที

“อะไรวะ เลิกเลยๆ”ผมผลักพี่ท็อปให้ออกห่างจากตัว คิ้วขมวดเข้าหากันทันที “หึ อะไรวะ นึกว่าจะแน่ ก็บอกเองนี่หว่า ด้วยความยินดี แล้วโวยวายทำไม”

 “ตกลงพี่อยากคบผมไหม”ผมหันมองหน้าพี่ท็อปอย่างจริงจัง พอผมเอ่ยเรื่องนี้ขึ้นมา เจ้าตัวแค่ยิ้ม คิดคำตอบอยู่นาน

“...ไม่รู้ว่ะ... รอได้เปล่า กูมีเรื่องจบไม่ลงอยู่ แต่เป็นมึงก็น่าสนใจดีนี่”พี่ท็อปเอ่ยยิ้มๆ ก่อนจะขยับเข้ามากอดผมไว้ ลักษณะเหมือนที่ผมเคยกอดบรรดาเมียๆทั้งหลาย ราวกับเห็นภาพทับซ้อน ฝ่ามืออุ่นของเจ้าตัวลูบไล้แก้มผมไปมา

"เรื่องไอ้บอม เฮียแกนน่ะเหรอ”ผมเอ่ย รู้สึกหงุดหงิดกับชื่อของสองคนนี้เสมอ ผมเงยหน้ามอง พี่ท็อปพยักหน้าให้กับคำถามของผมก่อนจะตอบเสียงนุ่มคล้ายกับปลอบประโลม

“อืม... เคลียร์ๆกับไอ้บอมก่อน”

“อ้าว แบบนี้เค้าก็เป็นชู้สิ ตายห่าแล้วไง”ผมแกล้งออดอ้อนกอดพี่ท็อปแน่นขึ้นไปอีก อีกฝ่ายแค่หัวเราะชอบใจ

“ไม่ใช่หรอก...”เสียงพี่ท็อปเอ่ยแผ่วเบา จากนั้นผมเผลอหลับไป พักหนึ่งพี่ท็อปทำท่าจะเสียบผมอีกรอบ ยังดีที่ผมไหวตัวทัน ตื่นนอนขึ้นมาก่อนที่พี่ท็อปจะจับผมแหกแข้งแหกขาอีก ผมบ่นอุบ “พี่แม่งน่ากลัว รับปากแล้วนี่”ผมผุดลุกมานั่งช้าๆ ความเจ็บแล่นขึ้นมาจากก้น พี่ท็อปหัวเราะแค่จะแกล้งผม เพราะเห็นนอนไม่ตื่นเสียที ผมมองเวลานี่ก็เที่ยงคืนกว่าๆแล้วด้วย
ทันใดนั้นมีเสียงเคาะประตูรัวๆดังขึ้น ผมมองหน้าพี่ท็อป ใครกันมาเอาป่านนี้

“ใครอะ”ผมถาม

“เดี๋ยวกูไปดูเอง”ผมมองตามอีกฝ่ายที่ลุกเดินไปทั้งอย่างนั้น ใส่บ็อกเซอร์ตัวเดียวโท่งๆออกไปเปิดประตู ผมมองอย่างอยากรู้

“...มีอะไรอีก”ปรากฏว่าเป็นไอ้บอม ผมนิ่วหน้า มันมาทำไม ผมมองมันอย่างนึกสงสัย

“อะไรวะ ไอ้นี่อีกแล้ว มันไม่มีที่ซุกหัวนอนหรือไง”ไอ้บอมมองผมอย่างไม่สบอารมณ์ มันปากหมาอีก ทำเอาผมทำอารมณ์ไม่ดี

“มาทำไมวะ ไม่ได้นัดมา”พี่ท็อปพูดอารมณ์เสีย

“เออ กูก็อยากจบๆจะแย่แล้ว”มันกัดฟันพูด ผมเงี่ยหูฟัง ท่าทางจะเด็ดอยู่นะ ว่าแต่ไอ้บอมไปทำอะไรพี่ท็อปกันนะ พี่ท็อปหันมองผม ก่อนจะพูดหน้าตายว่า “ห้องไม่ว่าง”

“ไล่มันกลับไป”อ้าว ไอ้นี่ ผมเหลือบมองไอ้บอม ก่อนจะลุกออกจากเตียง “ผมกลับก็ได้นะพี่”ผมบอก

“อืม ออกไปก่อนนะ โทษทีนะ”พี่ท็อปหันมาพูดกับผมด้วยสีหน้าเป็นกังวล

ผมแค่รีบใส่เสื้อผ้าทันทีก่อนจะเดินออกไปจากห้อง พอได้ก้าวขาเดินถึงได้รู้พิษสงของการโดนเปิดวันแรก ปวดก้นพอตัวเลย แต่เก็บอาการไว้ ผมเหลือบมองหน้าไอ้บอม มันไม่พอใจผมเช่นกัน พอออกจากห้องพี่ท็อปมาก็เจอกับตัวมารอย่างยิมเข้าให้ มันกำลังคุยโทรศัพท์อยู่ สายตามันเหลือบมองมาที่ผมไปด้วย ก่อนจะเดินหมุนกุญแจรถลงบันไดไป...เบื่อหน้ามันจริงๆ ผมเดินกลับเข้าห้องของตัวเอง

ตืด ตืด ตืด

ไม่ทันได้นั่งลงกับเตียงก็ต้องหยิบโทรศัพท์ออกมาดู ‘น้องโย’ ลืมไปว่ายังไม่ได้โละเบอร์มันออก แล้วโยมันโทรมาทำไมกัน ผมอารมณ์เสียขึ้นมาทันที ผมคิดอะไรอยู่ก่อนจะกดรับ

 [ ฮือ... พี่สอง] ทันทีที่กดรับปลายสายสะอึกสะอื้นเรียกชื่อผม นอกนั้นฟังไม่ออก ผมขมวดคิ้ว โยเป็นอะไรของมันกัน

“มีอะไร”ผมตอบกลับห้วนๆ

 [ฮือ ผมไปหาพี่ได้ไหม]

“...”ผมเงียบ อยากรู้มันจะมาไม้ไหนกัน

[พี่สองอ่ะ อย่าเงียบสิครับ ฮือๆ ผมไม่รู้จะโทรหาใครแล้ว ผมคิดถึงพี่คนเดียวเลย]

“เออ จะมาก็มา”ผมบอกตัดรำคาญ

[ฮึก... มารับโยหน่อยสิครับ โยไม่มีเงินเลยอ่ะ ฮือ.. ได้ไหมพี่สอง] เด็กเปรตจริงๆ อีกฝ่ายพูดไปร้องไห้ไป จนผมอดใจอ่อนไม่ได้

“แล้วอยู่ที่ไหน”โยตอบกลับมาบอกว่าอยู่แถวสี่แยกถนน xx ซึ่งไกลจากบ้านของมันมาก แล้วไปทำอะไรตรงนั้นกัน นี่ก็เที่ยงคืนกว่าๆแล้วด้วย ผมเป็นห่วงมันขึ้นมานิดๆ มันยังเด็กอยู่ม.4 เอง ให้เดาว่าต้องทะเลาะกับป๊ามัน ผมเลยต้องฝืนไปรับมันเพราะอาการเจ็บก้นแผงฤทธิ์แล้ว ผมเอารถเคเอสอาร์ไปรับโยที่สี่แยกดังกล่าว พอไปถึงโยมันร้องไห้ฮึกฮัก ก่อนจะเข้ามากอดผมแน่นๆ ยังอยู่ในสภาพเสื้อนักเรียนสีขาวแต่กางเกงลำลองขาสั้น

“...ฮือ พี่สอง..”ไม่รู้ว่ามันทำมารยาอะไรหรือเปล่า ผมได้แต่ถอนหายใจ

“รีบๆขึ้นมาเหอะ มันดึกมากแล้ว กูจะได้ไปส่งบ้าน”ผมบอก โยส่ายหน้ากอดผมแน่นไปอีก “ไม่เอานะ...โย ไม่อยากกลับบ้านตอนนี้ ป๊ายังโมโหโยอยู่เลย...”มันพูดอู้อี้กับท่อนแขนของผมแทน 

“งั้นขึ้นมาเร็วๆ”ผมบอกแล้วดึงมืออีกฝ่ายออก

ผ่านไปเกือบ15นาทีกว่าจะมาถึงหอพักของผมได้ มันสะอื้นมาตลอดทางคว้าแขนผมไว้ไม่ยอมปล่อย ถ้าเป็นเมื่อก่อน ผมคงปลอบมันมากกว่านี้ แต่โยมันทำตัวไม่น่ารักเมื่อวันก่อน ผมก็อดรำคาญมันไม่ได้ พอมาถึงห้อง ไม่ทันที่ผมจะถอดเสื้อแขนยาวออก โยก็เข้ามากอดผมทันที

“อะไรอีก”ผมถาม ไม่ได้ผลักไสอีกฝ่ายออกไป

“ฮึก...พี่สองอ่ะ... โยกำลังร้องไห้เสียใจอยู่นะ ไม่ปลอบหน่อยหรอ”โยเงยหน้าที่เงาวับไปด้วยน้ำตา ดวงตาทั้งสองข้างฉ่ำแดงและบวมอีกต่างหาก ผมถอนหายใจ

“กูปลอบใครไม่เป็น มีอะไรว่ามา”ผมดึงแขนมันออกแล้วเดินไปถอดเสื้อออกเหลือแต่บ็อกเซอร์ ตอนนี้ผมยังคงเจ็บแสบที่ก้นอยู่ ไม่มีอารมณ์มาเล่นสนุกกับโยหรอก เลยนั่งลงกับเตียงมองอีกฝ่ายที่เดินมาหา

“เกลียดโยแล้วเหรอ”

“ก็ไม่เชิง”ผมมองหน้ามันอย่างเต็มตา จึงได้รู้ว่า ผมยังโกรธมันอยู่ แต่ไม่ได้เกลียดอะไรมันหรอก

“พี่สองอะ โยทะเลาะกับป๊า ฮือ ดูนี่ ป๊าตีโยด้วย เป็นรอยเลย”โยถอดกางเกงให้ดูมีรอยแดงๆถลอกๆเป็นเส้นๆเหมือนรอยไม้ปรากฏบนก้นขาว

“ไปทำเรื่องอะไรอีกล่ะ”ผมถอนหายใจเพราะเคยฟังมันบ่นเรื่องทะเลาะกับป๊ามัน

“ก็เรื่องที่โยพา...ผู้ชายเข้าบ้าน”

“จะบ้าหรือไง ไม่เคยบอกแบบนั้น”ผมเอ่ยเสียงห้วน มองคนตัวเตี้ยกว่าด้วยสายตาไม่พอใจ อยู่ๆจะมาโบ้ยความผิดให้ผมคนเดียวก็ไม่ถูก ที่สำคัญผมไม่เคยบอกให้มันไปทำตัวแบบนั้นเลย

“ก็พี่สองบอกให้โยหาเพื่อนเยอะๆไง”อีกฝ่ายยังคงไม่ยอมลดราวาศอกให้ มันมองผมด้วยสายตากล่าวโทษ

“ก็ใช่ แต่ไม่ได้หมายความว่าให้ไปเอากับใครก็ได้ อ้อ ไม่ให้พาเข้าบ้าน รู้ทั้งรู้ว่าป๊ากับม๊าเคร่งเรื่องนี้ก็ยังจะพาไปอีก”ผมพูดอย่างเหนื่อยใจไม่คิดว่าโยจะทำตัวไร้สมองแบบนี้หรือว่ามันประชดใคร

“ก็เพราะพี่สองนั่นแหละ”โยยังยืนยันเหมือนเดิม ผมถอนหายใจ ไม่เข้าใจความคิดของอีกฝ่ายเลยสักนิด

“เพราะกู?”ผมถามเสียงกังขา

“ใช่ เพราะพี่ไม่สนใจโยไง โยถึงต้องไปหาคนอื่น”มันพูดอย่างน้อยอกน้อยใจสายตาที่มองมาดูตัดพ้อต่อว่าผม

“อย่ามางี่เง่า มึงไม่ใช่แฟนกู”ผมพูดห้วนๆตัดอารมณ์ของอีกฝ่าย มันทำท่าจะร้องไห้ขึ้นมาอีก ผมเริ่มรำคาญตอนแรกก็ว่าสงสารแต่ไปๆมาๆแม่งเป็นภาระจริงๆ

“ฮือ...พี่สองใจร้ายว่ะ ไม่รักโยหรอ”โยเริ่มโวยวาย แววตาทั้งสองข้างแดงก่ำ มีน้ำใสๆเอ่อล้นออกมาทีละนิด ผมไม่รู้ว่ามันเป็นเรียนวิธีการแอคติ้งมาจากไหน แต่มันสมจริงมาก ผมมองมันอย่างเฉยเมย

“กูเคยพูดเหรอโย จำที่เคยบอกไม่ได้หรือไง”ผมพูด

“ก็รู้แล้ว...ก็นึกว่าจะชอบโยบ้าง เมื่อก่อนหวานกว่านี้อีก”โยมองผมไม่ละสายตาไปไหน

“ก็เมื่อก่อนไง”ผมบอก เมื่อก่อนมันทำตัวน่ารักกว่านี้ ไม่ค่อยมาวุ่นวายอะไรกับผม ตามที่ตกลงกันตั้งแต่แรกว่าความสัมพันธ์ที่เกิดขึ้นก็แค่เรื่องเซ็กส์ไม่ต้องพูดถึงความรักความชอบอะไรทั้งนั้น

“จะเขี่ยโยทิ้งไม่ง่ายนะ”โยพูดอย่างไม่ยอมแพ้ แววตาคู่นั้นจ้องผมอย่างถือดี

“ลองดูไหมล่ะ”ผมท้า แล้วเดินเข้าไปหามัน โยแค่มองหน้าผมนิ่งๆและเบะปากทำท่าจะร้องไห้หนักกว่าเดิม

“เออๆ มึงเงียบเหอะ แล้วที่บ้านรู้ไหมว่าออกมาข้างนอก”ผมถาม ในใจสังหรณ์ไม่ดีเท่าไหร่นัก โยแค่ไหวไหล่ปาดน้ำตาออกไปจากแก้ม

“ไม่รู้ โยหนีมา”มันพึมพำไม่กล้าสบตากับผม คำตอบที่ได้ยินทำเอาผมควันออกหู รู้สึกว่าโยทำอะไรก็ขวางหูขวางตาไปซะหมด

“ห๊ะ ทำไมมึงทำแบบนี้ ให้ตายเหอะ มึงนี่...ไม่คิดว่าป๊าม๊าเค้าเป็นห่วงเลยเหรอวะ”ผมเกาศีรษะอย่างอารมณ์เสีย ป๊ากับม๊ามันยิ่งประคบประหงมมันยิ่งกว่าไข่ในหิน มันออกมาจากบ้านโดยไม่บอกกล่าวใครแบบนี้ ป๊ากับม๊าคงออกตามหากันวุ่น

“ก็โยไม่อยากอยู่บ้านแล้วนี่ คืนนี้โยขอค้างด้วยนะ นะๆ พี่สอง”โยเข้ามาจับแขนผม แววตาของมันดูอ้อนวอน ผมส่ายหน้า สะบัดแขนออกจากมือของอีกฝ่าย

“ไม่ได้ เดี๋ยวป๊าม๊าเป็นห่วง”ผมขมวดคิ้ว มองคนตัวเตี้ยกว่าอย่างหนักใจ  “...ไม่สนใจหรอก”โยบ่นอุบ เดินไปนั่งที่เตียงอย่างไม่สะทกสะท้านอะไร

“โทรไปบอกซะ ว่าอยู่บ้านพี่ เค้าจะได้ไม่เป็นห่วง”ผมย้ำคำเดิมก่อนจะยื่นโทรศัพท์ไปให้ โยทำหน้าง้ำงอ ก่อนจะยอมรับโทรศัพท์จากมือของผมไป เฮ้อ ผมล่ะเบื่อจริงๆ

“ก็ได้ๆ...”มันทำหน้าบึ้งแล้วกดเบอร์ม๊าแล้วโทรออก ก่อนจะเปิดปากพูด “โหลม๊า...นี่โยเองนะ...อืม อยู่กับพี่...พี่ที่มหาลัย...ไว้ใจได้สิม๊า...เป็นเพื่อนอาเฮียอ่ะ ..อื้มๆ แล้วป๊าล่ะ...”เหมือนพูดอะไรกันไม่นานจากนั้นก็วางสายไป ผมเองก็ร้อนใจเลยถามมัน

“ว่าไงบ้าง”

“อืม ม๊าไม่โกรธโย มีแต่ป๊าแล้วกับอาเฮียเท่านั้นแหละที่เกลียดโกรธโยอยู่...”โยถอนหายใจ ก่อนจะคืนโทรศัพท์มาให้ผม อีกฝ่ายทำหน้าเบื่อหน่าย “ทำไมวะ”ผมถาม

“ก็...อาเฮียน่ะสิ รู้เรื่องที่โย..คบผู้ชายแล้วก็...ชอบนอนกับผู้ชายอะ อาเฮียเอาไปฟ้องป๊ากับม๊าแต่ป๊ากับม๊าไม่เชื่อ ก็เลยไม่ค่อยได้เจอหน้ากันเท่าไหร่ จนมาเมื่อวานอยู่ๆป๊าก็ขอดูเฟสโย...แต่โยไม่ให้”ผมฟังเงียบๆ พอจะนึกภาพออกว่าปฏิกิริยาของครอบครัวมันเป็นยังไง

 “งั้นคืนนี้…”โยเปลี่ยนเรื่อง มันหันมามองผมด้วยสายตาแพรวพราว ผมส่ายหน้า

“นอนอย่างเดียวเถอะ ไม่งั้นก็กลับไปดูดเจี๊ยวไอ้บึกนั่นต่อ”ผมบอกอย่างหงุดหงิด โยเดินเข้ามาตีแขนผมหลายเพียะ “บ้าหรอ ไม่เอาแล้วอะ ชอบพี่สองมากกว่า ใจดี”โยยิ้มแล้วเข้าหอมแก้มผมฟอดใหญ่ ผมเลยปล่อยเลยตามเลยไม่อยากปากเปียกปากแฉะเอ่ยห้ามมัน

“กูจะเตะมึงให้เละคาตีนกูนี่ กูใจดีแล้วสินะ”ผมมองหน้ามันนิ่งๆ ไอ้โยยิ้มกว้าง ก่อนจะนั่งลงบนเตียงต่อตามเดิม

“อื้ม ก็ใจดีกว่าป๊าอีก เบื่อ ขอมานอนกับพี่สองทุกวันเลยได้ไหมอะ ไม่อยากอยู่บ้านแล้ว"โยทำหน้าบึ้ง มองผมเหมือนขอร้อง ผมจ้องมันเขม็ง “ไม่มีทาง กลับไปอยู่บ้านกับป๊าม๊ามึงนั่นแหละ”ผมบอก

“คืนนี้ไม่ได้เหรอ คิดถึงพี่สองจะตาย”โยพูดอ้อนๆก่อนจะขยับมาใกล้ ดูออกว่าไอ้โยมันต้องการอะไร แต่ตอนนี้ผมไม่มีอารมณ์อยากจะทำอะไรกับมันหรอก ผมแค่ผลักมันออกห่าง

“นอนอย่างเดียว ไม่งั้นก็กลับบ้านไป”ผมบอกเสียงเข้ม มันทำหน้าไม่พอใจแต่ก็เถียงอะไรไม่ได้

“งั้นกอดก็พอ”โยบอกอย่างเอาแต่ใจก่อนจะเข้ามากอดผมแน่น ผมได้แต่ถอนหายใจเฮือกใหญ่ โยคือภาระของผมจริงๆ

[รินดาwดาริน]

...


เช้าวันต่อมา ผมสะดุ้งตื่นจากการโทรมาปลุกของพี่ท็อป ผมแหกขี้ตามารับโทรศัพท์ในเวลาหกโมงครึ่ง ข้างกันนั้นมีไอ้โยนอนกอดผมไว้ไม่ปล่อยเลย ผมยกแขนเล็กๆของมันออกจากตัว ก่อนจะรับสายพี่ท็อป

“ครับพี่”น้ำเสียงของผมงัวเงียชัดเจนแม้ว่าจะพยายามทำเป็นสดชื่นก็ตามที คนปลายสายหัวเราะเบาๆ

[ซื้อโจ๊กให้หน่อย] พี่ท็อปสั่งจนผมนิ่วหน้า นี่ผมกลายเป็นเบ๊ของพี่ไปแล้วเหรอไง จะปฏิเสธก็ไม่ได้

“อืมๆ เดี๋ยวแวะไปหานะครับ”ผมตอบกลับไป ระหว่างนั้นก็ลุกจากเตียงเดินมาหยิบเสื้อผ้ามาสวมทับลวกๆ พี่ท็อปวางสายไปแล้ว คนบนเตียงขยับตัวตื่นมามองผม

“คุยกับใครอ่ะ แฟนเหรอ"โยงัวเงียถามแล้วลุกขึ้นนั่งมองด้วยใบหน้ายับยู่ยี่ด้วยความงัวเงีย ผมส่ายหน้า

“เปล่า”รู้สึกหงุดหงิดที่ต้องมาย้ำสถานะของตัวเองแบบนี้ โยทำหน้าประหลาดใจ

“อ้าว แล้วทำไมต้องโทรมาปลุก”ผมขมวดคิ้วกับการตั้งคำถามมากมายของอีกฝ่าย โยมันเซ้าซี้จริงๆ

“ไม่ไปเรียนหรอไง”ผมเปลี่ยนเรื่อง วันนี้เป็นวันพุธ เพิ่งนึกขึ้นได้ว่ามันต้องไปโรงเรียน มาอยู่กับผมแบบนี้มันจะไปเรียนยังไง ผมไม่อยากให้มันขาดเรียนหรอก ไหนจะป๊ากับม๊ามันอีก ไม่อยากให้เรื่องยุ่งยาก

“ไม่ไปอ่ะ ขี้เกียจ”ไอ้โยส่ายหน้า แววตารั้นเอาแต่ใจ พูดอย่างไม่สนใจอะไร ผมมองมันเงียบๆ ทำไมมันทำตัวไร้สาระได้มากขนาดนี้นะ “อย่าดื้อสิ”ผมบอกปรามๆ

“ไม่ได้เอาชุดนักเรียนมา”ไอ้โยบอกก่อนจะล้มตัวลงนอนต่ออย่างไม่ใส่ใจ ผมยืนมองด้วยสายตาเอือมระอา ช่างเถอะ ในเมื่อมันไม่สนใจเรียน พูดไปก็ไม่เข้าหูมันหรอก

“อืม...ตามใจ”ผมไม่พูดอะไรอีกแค่เดินออกจากห้อง เบื่อจริงทำไมชีวิตผมต้องมาเจอเรื่องวุ่นวายขนาดนี้ด้วย ผมไปซื้อโจ๊กมาให้พี่ท็อปกับโยด้วย รอไม่นานก็ได้โจ๊กร้อนๆกลับหอพัก เมื่อเดินกลับมาที่หอพร้อมกับถุงโจ๊กสามถุง ระหว่างที่เดินขึ้นบันได ผมสวนกับยิมอีกแล้ว มันเหลือบตามามองผมก่อนจะขมวดคิ้วมองที่ถุงในมือผม แล้วมันก็แค่นยิ้มออกมา...

อะไรกัน ผมหันไปมองมันงงๆ ก่อนจะเดินไปยังห้องของพี่ท็อป

“มาแล้วครับ... โจ๊กร้อนๆ”ผมบอก ขณะเดียวกันพี่ท็อปอาบน้ำเสร็จพอดี เดินโชว์หุ่นช้ำเลือดของตัวเอง และกำลังเช็ดผมไปมาแล้วเดินมาหา สายตาเหลือบมองถุงโจ๊กอีกสองถุงด้วยรอยยิ้ม

“อีกหนึ่งถุง นี่ของใครกัน อย่าบอกนะเอาเด็กมากกทันทีที่ออกจากห้องกู"พี่ท็อปเอ่ยด้วยรอยยิ้ม สายตาเหมือนเห็นเรื่องสนุก ผมรีบปฏิเสธ

“ไม่ใช่ครับพี่ ไอ้โยไง คนก่อนน่ะ”ผมบอก

“อ้าว นี่ยังแดกของเก่าอยู่แกเหรอ”พี่ท็อปทำหน้าล้อเลียนก่อนจะหัวเราะเบาะผมเบาๆให้ระคายหู

“แหมพี่ มันแค่มาหาที่ซุกหัวนอน เฮ้อ”ผมโอดครวญ รู้สึกเสียหน้าที่โดนพี่ท็อปปรามาส จากนั้นก็เลยเล่าเรื่องของโยให้พี่ท็อปฟัง

“อืม ระวังคุกนะมึง”พี่ท็อปมองผมด้วยสายตานิ่งๆ บอกเตือนผมด้วยน้ำเสียงปรามๆ ผมย่นคิ้วก่อนจะถอนหายใจ ผมก็ไม่ได้รู้สึกดีเรื่องไอ้โยหรอก

“นั่นสิ เสียวๆเหมือนกันเนี่ย”ผมพูดไปตามตรง มีลางสังหรณ์ว่าไอ้โยจะไม่ยอมเลิกยุ่งกับผมง่ายๆ สังเกตจากปฏิกิริยาเมื่อคืนแล้วก็เอาเรื่องอยู่เหมือนกัน

 “หึ แล้วแบบนี้จะขอกูเป็นแฟน ฝันไปเถอะ”พี่ท็อปส่ายหน้าพูด ก่อนจะเช็ดผมต่อไปเรื่อยๆมองผมด้วยแววตาเรียบเฉยจนผมใจหายวาบ

“โห พี่ ก็—”ผมยังไม่ทันแก้ตัวจบ พี่ท็อปก็พูดแทรกอย่างไม่ใส่ใจอะไร ใบหน้ามีรอยยิ้มบางๆ  "ก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่"

“ผมยังไม่ถามพี่เรื่องไอ้บอมเลยนะ"

“แล้วไม่ถามล่ะ รอให้ถามอยู่"

“....แล้วเป็นไงบ้าง"ผมถามทันที พี่ท็อปแค่ไหวไหล่ด้วยท่วงทีสบายๆ

“อืม อีกไม่นานหรอก เดี๋ยวก็เลิก”อีกฝ่ายดูไม่แยแสอะไร ทำให้ผมแปลกใจว่าไอ้บอมมันไปทำอะไรให้พี่ท็อปกันแน่ อีกอย่างท่าทีของพี่ท็อปทำให้ผมรู้ว่าเจ้าตัวไม่ได้รู้สึกอะไรกับแฟนรักเก่าแล้ว

“มันติดหนี้พี่หรือไง”ผมพูดติดตลกไปแบบนั้นแต่สีหน้าและท่าทางของพี่ท็อปเมื่อตอบผมกลับมาทำให้ผมหุบยิ้มทันที

“ใช่ มันติดหนี้กูอยู่”พี่ท็อปพูดนิ่งๆ แววตาดูแข็งกร้าวไปชั่วขณะ สีหน้าดูเหี้ยมขึ้นมา ไม่ค่อยได้เห็นพี่ท็อปแสดงอารมณ์แบบนี้เท่าไหร่ แค่ครั้งสองครั้งเองแค่เฉพาะเวลาที่ทะเลาะกับไอ้บอม


หลังจากนั้นผมกลับมายังห้องของตนเอง “หิวหรือยัง”ผมเอ่ยถามเด็กหนุ่มระหว่างที่เดินเข้ามาในห้อง โยเข้าตรงหรี่เข้ามาหาผมด้วยสีหน้าสดใส


“นานจัง โยรอจนไส้กิ่วแล้วเนี่ย”อีกฝ่ายเข้ามาจับแขนผมไว้แน่น แต่ผมชักสีหน้าใส่จนมันเองที่ต้องเป็นคนถอยห่างออกไปเอง 


“มากินได้แล้ว”ผมบอกน้ำเสียงเรียบเฉย แล้วเดินไปหยิบถ้วยมาให้โยก่อนจะเดินมาตั้งโต๊ะตัวเล็กให้อีกฝ่าย แค่นี้ก็ถือว่าผมบริการโยเต็มที่แล้ว


“พี่สองวาดรูปใครเหรอ หล่อดีนะ”โยถามเอ่ยถามอย่างสนใจ ขณะที่ผมกำลังแกะถุงโจ๊กเทใส่ถ้วยให้ ผมเงยหน้ามองมันเงียบๆ

“อย่ายุ่งน่า”ผมบอกห้วนๆ ไม่อยากให้โยมาวุ่นวายกับข้าวของในห้องผมแบบมั่วๆ ที่ผมเตือนไปก่อนหน้านั้นมันคงไม่ได้เก็บมาใส่ใจเลยสินะ ไอ้โยทำหน้าบึ้ง ย่นคิ้วเข้าหากันอย่างไม่ชอบใจ

“ใจร้ายว่ะ คนนี้เหรอแฟนพี่”โยถามเสียงอ่อยๆแล้วมองหน้าผมนิ่งๆ ผมเลื่อนถ้วยโจ๊กหมูไปให้โย มันยิ้มดีใจที่ผมบริการมันดี

“ว่าที่แฟน”ผมบอกเน้นเสียง แล้วถอนหายใจออกมา “เหรอ…”โยพึมพำเบาๆ

“ตกลงจะไม่ไปเรียนใช่ไหม”ผมถามซ้ำอีกครั้ง ทั้งๆที่รู้คำตอบอยู่แล้ว ไอ้โยพยักหน้าตักโจ๊กเข้าปากอย่างเอร็ดอร่อย “อืม โยอยากอยู่กับพี่สองมากกว่า”

“กูจะทำงาน ...ถ้าจะอยู่ก็เงียบๆ”ผมบอกอย่างเหนื่อยใจ ถึงจะห้ามเจ้าตัวก็คงไม่ฟังผมหรอก

“ครับ”โยมองหน้าผมอยู่นาน แววตาใสกลมโตนั้นแสดงความรู้สึกออกมาชัดเจน จนผมหวั่นใจ “มึงไม่ต้องมาชอบกูเลยนะ กูไม่รักมึงหรอก”ผมรีบพูดออกมาทันที โยทำไหล่ห่อ ก่อนจะพึมพำกับตัวเองด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

“ใจร้ายอะ..”โยก้มหน้าลงก่อนจะคนๆโจ๊กในถ้วยตนเองไปมาอย่างเหม่อลอยท่าทางราวกับว่ากำลังคิดอะไรอยู่ ผมมองท่าทีของมันอย่างไม่สบายใจ

“ต่อไปก็ไม่ต้องมานอนกับกูอีกด้วย"ผมเริ่มเปิดประเด็น อีกฝ่ายเงยหน้ามองด้วยสายตาตกใจก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นสายตาตั้งคำถาม

“อ้าว...ทำไมอะ”โยถามเสียงดัง

“กลับบ้านไปอยู่กับม๊า เป็นเด็กดีไปเหอะ เหลวไหลมามากแล้ว"ผมบอก ทำหน้าจริงจัง ผมเองอยากให้โยหยุดเรื่องที่กำลังทำอยู่ไม่ว่าจะกับผมเองหรือแม้แต่คนอื่นๆอีก ไม่อยากให้มันทำตัวแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆไม่จบไม่สิ้น อย่างน้อยผมก็ยังมีความห่วงใยให้มัน

“ก็เพราะใครกันล่ะ"โยโทษผมทันที ซึ่งผมก็คาดการณ์ไว้แล้ว ผมก็คิดว่าเป็นความผิดของตนเองด้วยส่วนหนึ่ง ที่ชักจูงมันเข้ามาสู่เรื่องคาวๆมั่วกามแบบนี้ แต่ผมไม่ได้บังคับหรือล่อลวงอะไร หรือทำอะไรที่ผิดกฎหมายเลยสักนิด โยก็แค่เป็นเด็กอยากรู้อยากเห็นในเรื่องเซ็กส์ที่หาเอาจากที่บ้านหรือเพื่อนในรั้วโรงเรียนไม่ได้ อย่างที่บอก ผมรู้จักมันผ่านเน็ต ในเว็บไซน์เกย์เว็บหนึง โยตั้งกระทู้หนึ่งขึ้นมาแนะนำตัวและทิ้งรูปเปลือยๆไว้ ตอนนั้นผมก็แค่นึกสนุกเท่านั้นเองเห็นว่าโยมันอยากลองกับผู้ชาย... อันที่จริงมันก็ชอบผู้ชายนั่นแหละ และที่สำคัญมันเด็กและยังซิงๆอยู่แต่ไม่ใสซื่อเหมือนหน้าตาเลยสักนิด ผมเลยทักแชทมันไป แลกเบอร์แลกรูปกันแล้วนัดเจอ...ก็ตามลูปเดิมๆคือนัดมามีเซ็กส์แค่นั้น แต่โยมันตื้อผมเรื่อยๆ จนต้องยอมสนิทด้วย

“กูจูงจมูกมึงเหรอไง"ผมพูดเสียงดัง

“พี่สองชวนผมออกมาจากบ้านเองนี่"โยเถียงกลับ ผมเริ่มอารมณ์เสียขึ้นมากับคำกล่าวโทษในน้ำเสียงของอีกฝ่าย

“อย่าพูดเหมือนว่ากูเป็นคนแรก "ผมมองหน้ามันนิ่งๆ เท่าที่ผมรู้ ก่อนหน้านั้นมันน่าจะเรียนรู้อะไรมาบ้างแล้ว ตอนแรกผมคิดว่ามันจะสดใหม่ แต่ก็นะ ไม่ทันได้คิดว่ามันคงไม่มีทางเวอร์จิ้นแน่ๆเพราะงั้นคงมาเล่นเว็บเกย์หรอก

“...ก็คนแรก โยรู้จักพี่คนแรก แล้วก็พาผมไปมั่วไง"ไอ้โยพูดอย่างดื้อดึง

“ไอ้โย!"ผมโมโห ที่จริงผมให้เกียรติทุกคนเสมอ ยกเว้นคนๆนั้นล้ำเส้นเกินกว่าที่ขีดไว้ ซึ่งผมก็ไม่ไว้หน้าหรอก

“...ไม่รู้ล่ะ ไม่งั้นโยจะฟ้องป๊ากับอาเฮียแน่ คอยดูเถอะ ถึงจะโกรธโย แต่สองคนนั้นก็ต้องจัดการกับพี่สองได้แน่นอน ลองดูสิ"มันพูดอย่างไม่เกรงกลัว ใบหน้าดูดื้อรั้น นั่นไงลางสังหรณ์ของผมมันแม่นจริงๆด้วย คงสายไปที่จะสลัดมันออกห่าง

“เออ เอาสิ คิดว่ากูกลัวเหรอ ถ้าไม่ใช่กูก็เป็นคนอื่นอยู่ดี อย่ามาอ้างว่าเป็นเพราะกูคนเดียว!"

“...พี่สองอะ ฮือ"โยกลับมาบีบน้ำตาร้องไห้อีกครั้ง ผมถอนหายใจเซ็งๆ แม่งไอ้โยจะเป็นภาระแก่ผมในวันหน้าแน่ๆ ผมเดินเข้าไปหามันที่โต๊ะอีกฝั่ง เข้าไปจับไหล่ทั้งสองข้างแน่นๆ ก่อนจะก้มหน้าไปพูดด้วยน้ำเสียงปลอบประโลม ไม่อยากให้มันเตลิด

“ไอ้โย มึงจำข้อตกลงได้ไหม"ผมเอ่ย

“ได้..."โยพยักหน้า พูดเสียงแผ่วเบา แววตาสั่นไหวจ้องมองผมอย่างขอความเห็นใจ

“กูไม่เคยบังคับมึงนะ ..."ผมพูดเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะเดินกลับไปที่นั่งของตัวเอง ก้มหน้ากินโจ๊กต่อ โยไม่ได้พูดอะไรอีก มันมองหน้าผมสักพักก่อนจะก้มหน้าก้มตาตักโจ๊กเข้าปากเงียบๆ

จากนั้นไม่นานโยออกไปซื้อขนมที่เซเว่นในซอยหอพัก ผมเลยถือโอกาสเดินไปหาพี่ท็อปในห้องถัดไป พอเข้ามาด้านใน พี่ท็อปยิ้มมุมปากเหมือนรู้เรื่องราวที่เกิดขึ้น  “ไง เด็กมึงงอแงหรอ"พี่ท็อปหัวเราะเบาๆ

“ได้ยินด้วยเหรอพี่"ผมทำหน้าเซ็ง “ระวังเรื่องจะยุ่งนะ อย่าลืมว่ามันก็มีพ่อมีแม่"พี่ท็อปพูดเชิงสั่งสอน ผมแค่รับฟังเงียบๆ แต่ไม่อยากเอามาซีเรียสในตอนนี้ เลยเปลี่ยนเรื่องคุยแทน

“ไม่มีเรียนเหรอครับ”ผมถาม

“มี ตอนเก้าโมงนี่แหละ เออ ขอกุญแจรถหน่อยสิ น้ำมันรถกูหมดแล้ว"พี่ท็อปยื่นมือกระดิกนิ้วมาทางผม

“ให้ผมไปส่งเหอะ ขี่ไหวเหรอ"ผมถาม มองพี่ท็อปที่ยังคงมีร่องรอยของการพกช้ำตามใบหน้า เจ้าตัวส่ายหน้า ก่อนจะเดินไปหยิบกระเป๋าสะพายขึ้นมา

“หึ ไหวน่า กูไม่อ่อนแอขนาดนั้น”พี่ท็อปพูดอย่างไม่สะทกสะท้าน ผมเลยต้องพยักหน้า ยอมแพ้

“อืม ขอถามอะไรหน่อยได้ไหมพี่”ผมเอ่ยถามอย่างลังเล อีกฝ่ายมองหน้าผมนิ่งๆ ก่อนจะผงกหัวให้ “ว่ามาสิ”

“พี่กับเฮียแกนมีเรื่องอะไรกันแน่..."ผมสังเกตว่าพี่ท็อป มีสีหน้าบึ้งตึงขึ้นมาเล็กน้อย แววตาดูไร้อารมณ์

“..ก็แค่เรื่องผู้หญิงคนหนึ่ง นานมาแล้วล่ะ"ผมแปลกใจกับคำตอบของพี่ท็อป ยังจำเรื่องที่พี่ตั้มพูดให้ฟังคราวก่อนได้ดี แต่ไม่อยากเชื่อว่าจะเป็นเรื่องผู้หญิง เรื่องชู้สาว

“...แย่งแฟนกันเหรอ”

“ไม่ใช่หรอก น้องไอ้แกนน่ะ...อย่าเพิ่งถามเลย ถ้าจบเรื่อง กูจะเล่าให้มึงฟังเองนะ”พี่ท็อปยิ้มบางๆก่อนจะยื่นมือมาลูบศีรษะของผมไปด้วยแล้วโยกๆ เหมือนผมเป็นตุ๊กตา ผมย่นคิ้วตาม

“ครับ แล้วพี่...ไม่โกรธเหรอ...เรื่องไอ้โยมัน..”ผมอึกอักนิดหน่อย

“อ้อ เด็กตุ๊ดนั่นน่ะเหรอ ทำไมกูต้องเอามาโกรธด้วยวะ ฮ่าๆ”พี่ท็อปยิ้ม ก่อนจะไหวไหล่ไม่ใส่ใจ ผมโล่งใจขึ้นมา

“...ก็นึกว่าจะ...”ผมพูดไม่ทันจบพี่ท็อปก็ดักซะก่อน “กูไม่ได้ไร้สาระขนาดนั้น  ...แต่ถ้าคิดจะเดินหน้าจริงจังกับกูล่ะก็...อย่าให้มีบ่อยๆล่ะ กูเบื่อมากกว่า อย่าให้กูต้องเจอคนแย่ๆอีกเลย”พี่ท็อปเอ่ยเรียบๆ เหลือบมองผมไปด้วย

“ครับพี่"ผมยิ้มแล้วยื่นหน้าเข้าไปจุ๊บแก้มพี่ท็อปเบาๆก่อนที่เจ้าตัวจะเพ่งกระบาลผม “หึ มึงนี่ได้ใจใหญ่เลยนะ”พี่ท็อปส่ายหน้า ดันตัวผมให้ออกจากห้อง

ผมกลับมาที่ห้องแล้วยังไม่เห็นไอ้โยยังไม่กลับมาอีก แค่ไปเซเว่นหน้าปากซอยแท้ๆ จนกระทั่งพี่ท็อปมาขอกุญแจรถจากผม ไอ้โยก็ยังคงไม่โผล่หัวออกมา

ตืด ตืด ตืด

ผมเห็นว่าไอ้โยโทรมาหา เลยกดรับสาย

“ทำไมไปนานจัง”ผมถามทันที คนปลายสายตอบกลับด้วยความอึกอัก

[พี่สองผมกลับบ้านก่อนนะพี่ ...ต้องไปหาม๊าอะ แค่นี้นะพี่] จากนั้นโยมันก็วางสายไปเลย ผมงุนงง ฟังจากน้ำเสียงของโยที่ดูเหมือนตื่นๆ และร้อนรนด้วย ผมสงสัยว่าเป็นอะไรของมันกัน พอนึกขึ้นได้ว่าบุหรี่ก็หมดอีก ผมเลยอยากเข้าไปตีสนิทยิมซะหน่อยดีกว่า ผมเดินออกจากห้องแล้วเดินไปหยุดอยู่ที่หน้าห้องฝั่งตรงข้ามกับห้องผม ผมเคาะประตูติดๆกัน

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

รอไม่นานเจ้าของห้องก็ออกมาเปิดประตูด้วยสีหน้าแปลกประหลาดใจอย่างเห็นได้ชัด "มีอะไร...."

"ขอบุหรี่สักสองสามตัวสิ มีหรือเปล่าวะ"ผมเอ่ยถามด้วยรอยยิ้ม คนตัวสูงกว่าเล็กน้อยขยับแว่นก่อนจะจ้องมองมานิ่งๆ

“หึ มาขอกับกู... แล้วก็ช่วยพูดดีๆด้วย”มันปิดประตูใส่หน้าผมเต็มแรง จนเกือบหลบไม่ทันซะแล้ว ถ้าเข้าห้องมันได้ก็ดีนะ อย่างเข้าไปสำรวจเหมือนกัน

ก๊อก ก๊อก

ผมใช้สองมือเคาะ ว่าแต่มันไม่ไปเรียนหรือไงนะ ผมขมวดคิ้วสงสัย “อะไรอีก”คราวนี้ยิมมันไม่ได้ใส่แว่น มองไปแล้วก็ไม่ชินตาแต่ก็หล่อดี

“ก็บอกว่าขอบุหรี่หน่อย พี่ท็อปไม่อยู่แล้ว แล้วพี่ไม่ไปเรียนเหรอ"ผมยิ้ม มันทำหน้านิ่ง “เข้ามาสิวะ”และแล้วผมก็เข้าห้องมันได้ ผมมองรอบๆห้องมันก็ไม่มีอะไรมาก สะอาดเรียบร้อยดี ไม่มีของมาก ภายในห้องสี่เหลี่ยมมีเตียงนอนติดชิดริมห้อง ข้างๆกันมีตู้เสื้อผ้า และตู้เก็บหนังสือเล็กๆที่แน่นขนัดไปด้วยหนังสือเรียน

ยิมเดินไปหยิบซองบุหรี่ที่โต๊ะลิ้นชักก่อนจะโยนให้ ผมรับมามองเห็นว่ามีอยู่สี่มวนเอง “แต๊งมากๆ”ผมหัวเราะ ยิมมองหน้าผมนิ่งๆ

“แล้วไหนล่ะ....ของแลกเปลี่ยน"ยิมยิ้มมุมปาก ผมมองอีกฝ่ายอย่างแปลกใจ  “โอเค ...ไม่ได้เอาเงินมาด้วยสิ ทำไงดีล่ะ"ผมบอก ทำเป็นมองไปรอบๆห้องอย่างสังเกตสังกา ยิมเดินเข้ามาใกล้ผมมากขึ้น ผมเลิกคิ้วมองอย่างพิจารณา 

“...ไม่ต้องเป็นเงินก็ได้”อีกฝ่ายเอ่ยเรียบๆ แค่บุหรี่สี่มวนจะต้องเอาอะไรไปแลกนะ...หึ พูดเหมือนอ่อยผมเลย

“หึๆ ขอคิดก่อนนะ... อะไรดีว้า...”ผมทำหน้านึกก่อนจะเข้าไปหาแล้วยื่นหน้าไปจูบแก้มยิมเบาๆ ผมสังเกตในระหว่างนั้นว่ายิมมันตกใจยืนนิ่ง มีแววตาวูบไหวหลังกรอบแว่น ผมหัวเราะในใจแล้วเลื่อนไปจูบต้นคอของยิมบ้าง ทันใดนั้นยิมผลักผมออกเต็มแรง

“ไอ้สอง! ทำเหี้ยอะไร มึงนี่มันไม่เลือกหน้าจริงๆ”อีกฝ่ายตวาดใส่ แววตาโกรธเกรี้ยว ผมยิ้ม ไม่สนใจเท่าไหร่

“อะไรกัน แค่นี้เอง ผู้ชายไม่เสียหายหรอกน่า...อ้อ ใครว่าไม่เลือก นี่ก็คนตรงข้ามกันเอง สนิทๆกันเข้าไว้นะพี่ยิม...จะได้เสือกเรื่องผมง่ายๆไง”ผมยิ้มแล้วหัวเราะพอใจ ก่อนจะเดินออกจากห้องของอีกฝ่าย ผมเห็นหน้ายิมก่อนจะปิดประตูแค่ยืนมองผมมองด้วยสายตาเดาไม่ออก ผมอารมณ์ดีเดินเข้าห้องตัวเอง ออกไปนั่งที่นอกระเบียงแล้วจุดบุหรี่ หยิบโทรศัพท์มากดเบอร์โทรของพี่ตั้มทันที รอสายไม่กี่ตู๊ด

“เออว่าไงไอ้สอง”

“ขอโทษที่รบกวนนะพี่ พี่รู้จักคนที่ยิมไหมครับ อยู่วิศวะเครื่องกลปีสาม”ผมรีบพูด เผื่อว่าพี่ตั้มจะเคยเห็นหน้าเห็นตา หรือไม่ก็เคยได้ยินชื่อ

“ไอ้ยิมเหรอวะ อืม เคยเจอนะแต่ไม่ค่อยรู้อะไรมาก ทำไม มีเรื่องกันหรือไง อยากให้กูช่วยสืบว่างั้น”

“ครับพี่ ได้ไหมอ่ะ พอดีอยากรู้ประวัติ แล้วก็ญาติพี่น้องยันผัวยันเมียมันเลยพี่”

“แหม ทำอย่างกับว่ากูเป็นโคนัน เออ แต่บอกไว้ก่อนนะ งานนี้ไม่หมู”

“ทำไมอะพี่”

“ก็มันอยู่แก๊งเดียวกับไอ้แกนไง” ดูเหมือนว่าผมกำลังหย่อนตีนลงในดงปูกล้ามโตๆให้หนีบเล่น ตั้งแต่พี่ท็อปเข้ามาในชีวิตผมมากขึ้นก็เจอแต่เรื่อง

“อ้าวเหรอ”ผมตกใจขึ้นมา รู้สึกว่ายิมไม่ใช่คนที่ผมจะไปเล่นแง่ด้วยง่ายๆ ในใจพลันนึกถึงพี่ท็อปขึ้นมา

 “เออ ได้เรื่องแล้วจะโทรหา”พี่ตั้มบอกทิ้งท้ายก่อนจะวางสายไป

เอาล่ะ...คราวนี้ผมจะระวังตัวมากขึ้นตามที่ไอ้ผิงบอก ตอนนี้ ไอ้ยิมดูเหมือนจะเริ่มเข้ามาวุ่นวายกับผมมากแล้วตั้งแต่มันย้ายมา ...ว่าแต่เป็นแผนของใครหรือเปล่านะ..? เกี่ยวกับพี่ท็อปหรือเปล่า เพราะยิมมันพวกเดียวกับเฮียแกน

เห็นทีจะต้องขุดหลุมดักทางหนุ่มแว่นที่แสนตื่นตูมนั่นหน่อยแล้ว นึกว่าจะเด็ด แล้วกล้าพูดนะว่าผมอ่อน ใครกันแน่วะที่โคตรอ่อน...  พอนึกพึงพี่ท็อปแล้วผมหน้าหมองลง คิดว่าคงไม่มีเรื่องอะไรให้ผมต้องผิดหวัง เพราะผมคิดดีแล้วว่าอยากเดินหน้าจีบพี่ท็อปแบบจริงจังสักที ถึงแม้ว่าความสัมพันธ์ของผมกับพี่ท็อปจะดูแปลก ๆ ได้กันก่อนแล้วสานต่อทีหลัง แต่มันจะไม่ฉาบฉวยเหมือนตอนเริ่มต้นหรอก เพราะความรู้สึกของผมน่ะ ไม่เอามาล้อเล่นหรอก

[❣☾月亮☽❣]

ชักมึนละ. อีรุงตุงนังดีแท้
น้องโยน่าห่วงสุด. ตัวปัญหาเลยอะ

[Freja]

ยิมพี่ชายโยหรือเปล่า?

[►MoNkEy-PrInCe◄]

ไม่ใช่ส่าพลิกล็อคยิมเป็นพระเอกนะ 555

[sodawan1]

คืออัลไลยังไง ท๊อปสอง สองยิม ยิมท๊อป(?) ดูยุ่งเหยิงมากกกกก
ความสัมพันธดูงงๆๆอ่ะ 555

ใครจะคู่กะสองละเนี่ยยย ท๊อปหรือว่ายิม  โอ้ยยรอตอนต่อไปปป

[PaTtO]

น้องสองนี่น่าจะเป็นตัวแปรสำคัญ

[New_Tai]

อ่าาา สองไปแล้ววววว 5555
โดนอิพี่ท๊อปเปิดเลยไงง  แหม่ๆๆ ผลัดกันเนอะ

ยิมนี่คงไม่ใช้ว่าแอบชอบสองหรอกนะ  หรือว่ามีแผนการอะไรในใจ
โว๊ะะะ ๆ เรื่องนี้ เงื่อนงำเยอะจิง ท๊อป แกน ยิม เกี่ยวกันยังไง อยากรู้!!!

[sweetbasil]

จะเอาท็อปสองอ่ะ

[Sugar_Halloween]

ความสัมพันธ์คลุมเครือ 3P รึเปล่า อย่านะ

[โซดาหวาน]

สอง ออนท๊อปซะล่ะ >//<

ยิมมมมมมมม น่าสงสัยอ่า คงจะไม่ 3P ใช่มั้ยยยยย ถ้าใช่ เค้าา......จะได้กรี้ดดดดดดดดด ว่า..ไม่เอาน๊าาาาา
ท๊อปสองเท่านั้นน 55555

ท๊อป แกน ยิม สามคนนี้วางแผนเล่นเกมส์อะไรกันอยู่หรือเปล่า
โดยมีสองเป็นตัวล่อหรืออะไรยังไง ทำไมรู้สึกว่า สามคนนี้พยายามดึงสองให้สนใจตกลงไปในหลุมพรางไงไม่รู้
(เอะหรือตรูคิดลึกคิดมากกกกไป55555)

รอลุ้นตอนต่อไปรัวๆๆๆๆๆ 
ปล.1 มาทุกวันเลออออ ชอบมว๊ากกกกกกกกก
ปล.2 ตอนนี้สองดูแรดดอ่ะ รู้ยังง!! (วิ่งไปฟ้องพี่ท๊อปแปป) หอมแก้มยิมนี่คืออัลไล อ่อยช่ะ? 5555

[GuoJeng]

รอ ติดตามตอนใหม่คับ

[brookzaa]

 

[ziqh.leo]

โอววว ไม่คิดว่าน้องสองจะยอมออนท๊อปนะเนี่ย 555
รอตอนต่อไปค่า เป็นอะไรที่งงงวยมากในเรื่องของความสัมพันธ์

[JJHJJH]

สองเอ้ยยย หันไปเอาดีทางออนท็อปเถอะ น่าจะรุ่งพุ่งกระฉูด

ยิมโคตรแปลก คิดไม่ออกเลยมาปมไหน

[bun]

อยากรู้เหมือนสอง ตกลง ใคร เกี่ยวข้องกันยังไง

[sanri]

  เอิ่ม เริ่มสับสนอ่ะ ตกลงว่าใครมีอดีตอะไรยังไงกัน แค้นกันไปแค้นกันมาเนี่ย
แล้วอีน้องโย เอ็งเป็นไรมากป๊ะ ทำตัวมีพิรุดนะเราอ่ะ 

[QXanth139]

อีรุงตุงนังมากกกกก

[alt1991]

 

[analogue]

สลับซับซ้อน
เดาไม่ถูกเลย
555555

[BoolinMini]

โยนี่ตัววุ่นวายในอนาคตหรือเปล่านะ

[agava1313]

เล่นกับยิมมากระวังจะโดนยิมจับออนท็อปมั่งหรอก

[PAiPEiPEi]

ยิมนี่จะเป็นเฮีย ของโยรึเปล่า

เฮียแกนก้เป็นอริกับท็อปนั่นแหละ  ส่วนยิมคือเเก๊งเดียวกับเฮียเเกน  แล้วก็ไม่ชอบสอง ที่มานัวอยู่กะน้องชาย  เลยสัมพันธ์กันอิรุงตุงนัง    ใช่ไหมมมมมมมม    แต่เราขอให้ซับซ้อนกว่านี้     ส่วนตัวโคตรจะพุ่งเป้าไปที่เฮียแกน  คืออยากรู้แบบสุดอะ

[flimflam]

ยกนี้ถือว่าเสมอ 1 : 1 เลยแฮะ 5555555555555
มาดูกันว่านี่จะเป็นครั้งแรกหรือครั้งสุดท้ายของสองกัน 555555555

[yowyow]

 

[วายซ่า]

เรื่องชักจะซับซ้อน แล้วน้องสองก็กำลังเล่นกับไฟหรือเปล่า

ระวังหลังดีๆนะ   

[BlackClover]

แอบเชียร์ยิม..ไม่รู้สิมันดูลึกลับน่าค้นหาดี  แล้วรู้สึกชอบใจตั้งแต่เปิดตัวล่ะ
คิดเหมือนกันว่า ยิมเป็นพี่ของโย ...ดูจากชื่อ+ ที่บอกว่าพี่ชายย้ายออกไป
ไหนจะุตอนเอาน้ำไปราดหัวอีก

[รินดาwดาริน]

ตอนที่ 4 เล่ห์กล

ผมเก็บของใส่กระเป๋าเพื่อเตรียมไปปั่นงานต่อที่คณะ แต่เมื่อเดินมาถึงโรงจอดรถบริเวณข้างหอพัก ดันลืมไปได้ว่าพี่ท็อปเอารถผมไปใช้ ผมกดโทรศัพท์หาไอ้ผิงแต่มันเสือกไม่รับอีก สงสัยตายห่าไปพร้อมๆงานมันแล้วแน่ๆ ในเวลาเดียวกันนั้น สายตาผมเหลือบไปเห็นยิมกำลังเดินออกมาจากหอพักใส่รองเท้าอยู่พอดี

 “เฮ้ย พี่ยิมครับ จะเข้ามอเหรอ ให้ผมติดรถไปด้วยนะ”ผมถามเมื่อยิมเดินมาที่โรงจอดรถ ในขณะที่อีกฝ่ายเดินหน้านิ่งไม่สนใจผม

"..."เมื่อไม่ได้รับคำตอบผมเลยตื้อต่อไป “พี่แว่น เอ้ย พี่ยิม ขอติดรถไปด้วยได้ไหมครับ ผมต้องไปทำงานที่คณะ โทรหาเพื่อนไม่ติดเลยสักคน”ผมเดินไปใกล้อีกฝ่ายมากขึ้น ทำหน้าละห้อยเพื่อเรียกคะแนนความสงสาร ยิมเหลียวมามองผม คิ้มขมวดมุ่น

“...มึงเป็นคนยังไงกันแน่วะ”ยิมพูดแล้วมองหน้าผม สีหน้าดูสับสนก่อนจะกลับมาเรียบเฉยเหมือนเดิม ผมครุ่นคิดกับคำถามของยิมและแปลกใจไม่น้อยที่อีกฝ่ายถามแบบนี้

“ฮ่าๆ จะให้ผมตอบจริงๆหรือไงกัน ผมว่าพี่มีคำตอบอยู่แล้วล่ะ --แล้วนี่จะให้ผมติดรถไปด้วยไหม”ผมยิ้มกว้าง ยิมแค่ถอนหายใจ ก่อนจะมองนาฬิกาที่ข้อมือซ้าย

“จ่ายมาก่อน”คำพูดของยิมทำให้ผมต้องมองหน้าอีกฝ่ายงงๆ ยิมโยนหมวกกันน็อคสีขาวมาให้ “เงินเหรอ...หรือว่าจูจุ๊บ?”ผมแกล้งหัวเราะเดินเข้าไปใกล้อีกฝ่ายเพื่อหยอกล้อแต่ยิมนิ่งไม่ได้ขยับ

“500 เอามาให้กู”

“ห๊ะ เยอะจังวะ”ผมยิ้มกว้างสวมหมวกกันน็อคแล้วหยิบกระเป๋าเงินออกมา นับแบงค์ร้อยให้ห้าใบ ยิมแค่ยิ้มนิดๆก่อนจะรับเงินใส่กระเป๋าแล้วหันไปเสียบกุญแจรถแล้วถอยออกมา

โห เอาจริงด้วยเว้ย นึกว่าขำๆ หมดกันค่าข้าวค่าสีค่ากระดาษ  ยิมสตาร์ทรถก่อนจะเบิ้ลสองสามครั้ง “...ขึ้นมา”

ผมรีบขึ้นไปซ้อนท้ายอีกฝ่ายทันที ตอนออกตัวก็ไม่บอกไม่กล่าวเลย ผมเกือบหงายหลัง ในหัวครุ่นคิดเรื่องของอีกฝ่ายอยู่ หึ ต้องตีสนิทให้ตายใจแล้วค่อยตลบหลัง ยิมขี่รถได้ถูกกฎจราจรจริงๆขับช้าด้วย ไม่รู้ว่าจะแกล้งหรือไง ดีนะที่โกหกไปว่ารีบ ถ้าชั่วโมงเร่งรีบจริงๆผมคงพ่นไฟ

ยิมจอดรถที่หน้าคณะผม

“ขอบคุณมากครับ”ผมถอดหมวกกันน็อคแล้วยื่นให้อีกฝ่าย ที่แค่มองหน้าผมนิ่งๆ ไม่ออกรถไปสักที ผมเลยจ้องกลับบ้าง จะเล่นเกมส์หรอไงครับ ใครหลบตาคนนั้นแพ้

“...ระวังตัวไว้บ้างก็ดี ขอเตือนไว้ก่อน”จากนั้นก็บิดรถออกไปด้วยความเร็ว ทิ้งให้ผมโมโหโกรธาอยู่ฝ่ายเดียว อุตส่าห์รู้สึกดีกับมันซะหน่อย คำพูดน้ำเสียงของมันยังสะท้อนอยู่ในหัว...เตือนงั้นเหรอ...มันเตือนผมเรื่องอะไรกัน...ผมนึกไปถึงคำพูดน่าสงสัยของไอ้เถากับยิมตอนที่อยู่ร้านกาแฟ

เอาสิ...ผมจะรอดูน้ำยาของมันว่าจะไปได้สักกี่น้ำ คิดจะขู่ผมเหรอไง ผมแค่นหัวเราะออกมาก่อนจะเดินเข้าคณะไปตึกจิตรกรรม เดินผ่านลานกลางระหว่างอาคาร แดดยามสายช่างกัดกินผิวหนังจริงๆ ผมเดินไปซื้อลูกชิ้นนึ่งมาสามสี่ไม้กับข้าวเหนียวหมูปิ้งร้านประจำ ขณะที่กำลังจะควักเงินจ่ายคนขาย แขนปริศนาก็ยื่นเงินชิงตัดหน้าผมไปซะก่อน “นี่ครับ”ผมหันไปมองคนที่ยืนข้างๆ ก็เจอกับร่างสูงชะลูด กับหน้าออกฝรั่ง ผมหยักศกประบ่า

“เฮียแกน”ผมตกใจนิดหน่อย ไม่รู้ว่ามายืนข้างๆผมตอนไหน

“เออ ทำไมวะ ตกใจอย่างกับเห็นผี”เฮียแกนหัวเราะแล้วรับเงินทอนกลับมา ผมถือถุงของกินที่ผมซื้อ ไม่สิ เฮียแกนออกให้

“ขอบคุณนะเฮีย ทำไมใจดีจังล่ะเนี่ย”ผมหัวเราะแบบเสแสร้ง มาเงียบๆข่มผมได้ไม่น้อยเลย เฮียแกนชี้ไปที่โต๊ะไม้ริมทางเดิน ผมเดินไปนั่ง

“มาปั่นงานหรอไงมึง”

“ครับเฮีย ยังไม่ถึงไหนเลย”ผมยิ้มแล้วมองหน้าเฮีย ที่มีรอยช้ำจางๆที่เหนือโหนกแก้ม ผมยังจำคำพูดของตัวเองได้ดี เฮียแกนคงลืมไม่ลงพอกัน

“เออ เร่งหน่อยเดียวก็เผางานกันพอดี...แล้วมึง...เป็นยังไงบ้างวะ”เฮีอแกนขยับมามองหน้าผมก่อนจะกอดอกฟังผม

“ก็เรื่อยๆอะเฮีย ผมก็ชิวล์ตามประสานี่แหละ แล้วเฮียล่ะสบายดีไหมครับ”ผมถามจ้องหน้าอีกฝ่ายกลับอย่างไม่เกรงกลัว อีกฝ่ายแค่ยิ้มสุภาพมาให้ก่อนจะเงียบไปนานไม่ได้ตอบคำถามของผม เฮียแกนสบตาผมนิ่งๆ

“...กูถามจริงๆ ทำไมต้องหักหน้ากูขนาดนั้นวะ”

“หักหน้าอะไรเฮีย ผมแค่...ไม่อยากให้เฮียถูกนินทาลับหลังแย่ๆ เฮียก็รู้อยู่แก่ใจว่าทำไม”ผมพูดก่อนจะถอนหายใจ ยังจะวกมาเรื่องชกวันนั้นอีก ผมเริ่มเบื่อขึ้นมา

“ไอ้สอง ดูถูกกูเกินไปหรือเปล่าวะ...กูกับไอ้ท็อปมีเรื่องกันมาตั้งนานแล้ว กูตั้งใจจะตัดสินกันวันนั้นเลยด้วยซ้ำ แต่มึงมาขวาง”

“แล้วพี่ท็อปรู้หรือเปล่าว่าเฮียจะตัดสินน่ะ...ให้มันแฟร์ๆกันหน่อยดิเฮีย ผมชื่นชมเฮียมาตลอด เฮียน่าจะรู้นี่”ผมพูดความจริง ใครๆก็ชื่นชมเฮียแกนกันทั้งนั้น ไม่ว่าจะด้านการเรียน ความสามารถในการคุมคนอย่างผู้นำเชียร์ ประธานสโมฯในรุ่นก่อนๆ

“มึงก็ต้องเข้าข้างผัวมึงอยู่แล้ว...”เฮียแกนพ่นลมหายใจแรงแล้วแค่นยิ้มหัวเราะเบาๆ ผมมองหน้าอีกฝ่าย “งั้นผมก็ขอโทษด้วยแล้วกันถ้ามันทำให้เฮียขายหน้ามากนัก”

“มึงนี่เก่งนะ เก่งจริงๆ”เฮียพูดนิ่งๆ ผมถอนหายใจแรงๆ ผมไม่อยากมีปัญหากับเฮียเลยจริงๆ

“ขอบคุณนะเฮียสำหรับมื้อนี้”ผมชูถุงของกินขึ้นมา ใครจะหาว่าผมหน้าด้านไม่สนล่ะครับ ออกให้ผมเอง ผมไม่ย้อนถามหรอกว่าจ่ายให้ทำไม ผมลุกขึ้นยืนเตรียมเดินไปยังห้องเพ้นท์

“...เก่งแต่เรื่องเหี้ยๆ... กูแค่สงสัยว่ามึงอยู่รอดมาถึงวันนี้ได้ยังไง”ผมชะงักกึก เฮียแกนหมายถึงเรื่องอะไรกัน...จะว่าไปเรื่องเหี้ยๆที่ผมทำก็เหี้ยไม่เท่าที่เฮียแกนทำ ผมหมุนตัวกลับแล้วเดินไปหาเฮียแกนที่นั่งมองผม

“เฮียต้องการอะไร”ผมถามตรงๆ ยังไม่อยากเผยไต๋ออกไปก่อน

“ก็แค่เตือนว่าเด็กมันมีพ่อมีแม่นะโว้ย ทำลูกชายบ้านนั้นเสียคนขนาดนั้นมึงรับผิดชอบไหวหรอ นี่พูดในฐานะที่กูอายุมากกว่านะ กูแค่เห็นว่าอนาคตมึงจะได้ดีกว่านี้ ถ้าไม่ไปทำเรื่องแบบนั้น”ผมนิ่งงัน...พูดถึงเรื่องโยหรือไง มีโยคนเดียวมี่เด็กสุดแล้ว

“แล้วเฮียรู้อะไรมากกว่านี้ไหมล่ะครับ หรือไปฟังใครแล้วเอามาพูด”

“...ฮ่าๆ ทำไมวะ มึงจะต่อยกูให้หน้าแหกเหมือนที่คุยบนเวทีวันนั้นน่ะเหรอ ก็เท่ห์ดีนะ พวกทำตัวแตกต่างจากคนอื่น แต่ก็เหมือนเอาคอมาวางบนเขียงรอให้กูสับ...อย่าทะนงตัวเกินไปไอ้สอง ระวังตัวไว้เหอะ พวกกูกัดไม่ปล่อย”เฮียลุกเดินออกจากโต๊ะ ยิ้มเหมือนหวังดีมาตบไหล่ผมเบาๆ แล้วเดินขึ้นบันไดไป

ผมยืนนิ่งเหมือนโดนสูบวิญญาณออกจากร่างก่อนจะเดินเอาของที่เฮียแกนจ่ายให้ไปทิ้งลงขยะ อารมณ์เสียอีก ผมเดินไปหาไอ้ผิงที่ห้องเพ้นท์

“เฮ้ย ผิง ตายห่าแล้วหรือไง”ผมเดินเข้าไปทักเพื่อนสนิท เห็นไอ้ผิงนอนอยู่ริมห้องสภาพดูไม่ได้เลย ตาปรือๆบวมๆ ไอ้ผิงเช็ดน้ำลายแล้วผุดลุกมาหาวนอน

“ฮ้าว ง่วงฉิบ มึงไม่ได้ซื้ออะไรมาเลยหรอ”ไอ้ผิงมองผมตาละห้อย ผมส่ายหน้าแล้วนั่งลงตรงหน้ามัน

“ยังตื่นไม่เต็มตาหรือไง มา เดี๋ยวกูเล่าเรื่องอะไรให้ฟัง รับรองตาสว่างแน่”ผมบอก ไอ้ผิงทำท่าสนใจ ผมค่อยๆเล่าเรื่องของเฮียแกน และถ้อยคำที่เจ้าตัวพูดกับผมที่โรงอาหารให้ฟังคร่าวๆ “สรุปว่าเฮียแกนมาหาเรื่องมึงเหรอ”ไอ้ผิงเอ่ยถามด้วยสีหน้ามึนๆ

“มาขู่เว้ย”ผมตอบกลับไป เหมือนมาเตือนก่อนแล้วค่อยจัดการทีหลังอะไรแบบนั้น พลางนึกถึงไอ้ยิมอีกคน ตกลงมาอยู่พวกเดียวกันกับเฮียแกนงั้นเหรอ แท็กทีมกันมาเชียว ผมเริ่มเสียวสันหลัง หวั่นๆว่าจะโดนเล่นงานในเวลาอันใกล้นี้

“กูบอกมึงแล้วไง ไอ้สอง...แล้วนี่มึงจะเอาไงต่อ”มันพูดเสียงเครียด ผมถอนหายใจ ยิ่งมาพูดพร้อมๆกันแบบนี้ผมก็ยิ่งสงสัยในตัวพวกมันมากขึ้น ทั้งไอ้ยิมกับเฮียแกน

“เฮ้อ เรื่องไอ้โย...แม่งเอ้ย ไม่คิดว่าจะเรื่องจะเป็นแบบนี้”ผมส่ายหน้า ไอ้ผิงมองผมด้วยสายตานิ่งเฉย มันยกยิมอย่างสมน้ำหน้า

“เออว่ะ ไอ้เด็กนั่นกูบอกแล้วมึงเขี่ยทิ้งไปเลย เสือกเก็บไว้ทำพันธุ์อีก”มันส่ายหน้า

“กูจะไปรู้ไหมวะ มันก็ไม่เคยขัดกูเลยนี่”ผมพูดอย่างเหนื่อยหน่าย “ถ้าป๊ากับม๊ามันรู้เรื่องนะ กูว่ามึงไม่รอดแหงๆ”ไอ้ผิงขยับมาพูดเสียงเครียด คิ้วขมวดเข้าหากัน ผมมองมันอย่างข้องใจ

    “ไอ้นี่ ให้กำลังใจกูจัง... ไอ้โยมันไม่เอาไปฟ้องปากับม๊ามันหรอก กูว่ามันไม่กล้าขนาดนั้น”ผมพูดปลอบใจตัวเอง แต่ในตอนนี้ก็ไม่แน่ใจแล้วเหมือนกันว่าเรื่องนี้มันจะไปจบลงที่ตรงไหน

“กูกลัวเป็นเรื่องขึ้นมาว่ะ...คราวก่อนที่มึงรอดมาได้เพราะอีกฝ่ายไม่เอาเรื่องมึงนะเว้ย”อยู่ๆไอ้ผิงก็พูดเรื่องเก่าๆขึ้นมา ยิ่งทำให้ผมอารมณ์เสียมากกว่าเดิม

“ไอ้ผิง มึงก็รู้ว่ากูไม่ได้ตั้งใจ ตอนนั้นกูก็ยังเด็กๆอยู่”ผมถอนหายใจ ไม่อยากพูดถึงเรื่องเก่าๆอีก ผมอารมณ์ไม่ดี ปวดหัวจนจะระเบิด ไอ้ผิงเลยหัวเราะเบาๆ ยื่นมือมาตบไหล่ผมเบาๆ

“เออกูรู้ มึงถึงมาคั่วผู้ชายนี่ไง”

“เออ มึงก็พูดให้กูหวั่นๆ”ผมถอนหายใจ ไอ้ผิงยิ้ม “ไม่ต้องคิดมากเรื่องไอ้โย กูว่าตอนนี้มึงควรหาทางรับมือเฮียแกนดีกว่า”ก็เพราะคำพูดของมันนั่นแหละ ทำให้ผมคิดมากเรื่องไอ้โยหนักกว่าเดิมน่ะสิ

“ไม่รู้ ...แต่มึงบอกว่าใส่ก่อนได้เปรียบไง”

“โห นี่มันพวกเฮียแกนนะเว้ย ใส่ก่อนก็เหมือนเปิดศึก มึงก็ต้องรอจังหวะรอดูท่าทีของพวกเฮียแกน ไอ้ยิมนั่นด้วย อยู่ห้องตรงข้ามกันเลยนี่ ระวังนะมึง...”ไอ้ผิงทำเสียงต่ำมองผมด้วยสายตาพิเรนทร์ชอบกล

“อะไรของมึง”

“ข้างห้องมึงยังไม่รอด แล้วห้องตรงข้ามล่ะวะ จะเหลือเหรอ ฮ่าๆ ระวังไว้นะมึงเดี๋ยวมีเมีย เอ้ย มีผัวเพิ่มขึ้นมาแล้วจะหนาว”ไอ้ผิงมองผมอย่างล้อเลียน ทำให้ผมคลายความกังวลลงไปได้บ้าง

“หึ กูเนี่ยนะจะมีผัว เหอะ ไม่มีทางหรอก”ผมส่ายหน้า แค่พี่ท็อปคนเดียวก็เกินพอแล้ว

“แล้วพี่ท็อป เมื่อคืนมึงได้ฟันไหม เห็นเถียงกันอยู่ได้ ใครบนใครล่าง”มันยื่นหน้ามาถามด้วยความอยากรู้ ผมเหลือบมองมันนิ่งๆ

“กูอยู่บน มึงจบเรื่องหรือยัง”ผมอารมณ์เสียใส่มัน ร่องรอยจากเมื่อคืนยังปวดตุบๆอยู่ที่ก้นของผมอยู่เลย

“เหรอวะ....”ไอ้ผิงมันมองผมเหมือนไม่แน่ใจ เอ้า พูดจริงก็ไม่เชื่ออีก โกหกที่ไหนแค่พูดไม่หมด

“ไอ้โก๋ไปไหน”ผมชะเง้อมองหาเงาหัวของเพื่อนอีกคนดูบ้าง ตั้งแต่เข้ามาคณะยังไม่เห็นหน้ามันเลย พักนี้มันชอบออกไปกับเพื่อนกลุ่มอื่นบ่อยกว่าพวกผมอีก

“ไปแดกข้าวล่ะมั้ง”

“เฮ้อ เซ็งว่ะ”ผมพึมพำ มองไอ้ผิงเดินไปนั่งทำงานที่หน้าเฟรมต่อ ผมหยิบโทรศัพท์มากดเบอร์พี่ท็อปอย่างลังเลใจเรียนอยู่หรือเปล่านะ ผมควรโทรไปดีไหม ไม่ทันกดโทรออก OnTop ก็โทรเข้ามาเสียก่อน หึ ใจตรงกันเลย

“หวัดดีครับ”

[เออ มึงมาคณะกับใครวะ] พี่ท็อปเปิดหัวข้อสนทนาด้วยเรื่องของไอ้ยิม ผมประหลาดใจ ใครเป็นสายสืบให้เจ้าตัวกันถึงรู้เรื่องเร็วแบบนี้

“ฮั่นแน่ ข่าวล่ามาไว ใครคาบข่าวกันนะ ผมมากับไอ้ยิม เสียค่าวินไปตั้ง500แหนะ”ผมหัวเราะ พี่ท็อปเหมือนเงียบไป

[...มันต้องการอะไรหรือเปล่าวะ] น้ำเสียงของคนปลายสายดูเคร่งขรึมขึ้นมา ผมนิ่วหน้า

“หืม ไม่นี่พี่ ผมไปกวนตีนมันไว้เยอะ คงจะเอาคืนผมมั้ง แล้วนี่พี่คิดถึงผมเหรอครับถึงได้โทรมา”

[ไม่คิดถึงโทรมาไม่ได้ใช่ไหมวะ] พี่ท็อปหัวเราะชอบใจ

“จะตอบให้ชื่นใจไม่ได้หรอครับ”ผมแกล้งพูดไปแบบนั้นเอง

[เออ แค่นึกถึงเฉยๆว่ะ หึๆ คืนนี้ว่างไหม] พี่ท็อปถาม

“ว่างครับ จะจองตัวผมหรอ”ผมยิ้มกับตัวเอง

[เออ ไปแดกเหล้ากันไปไหม]

“ฟรีใช่ไหมพี่”ผมถาม

[เออกูเลี้ยงมึงเอง เมียทั้งคน] พี่ท็อปหัวเราะเหมือนสะใจ

“ครับผม เมียก็เมีย อย่างกับว่าผมแคร์อ่ะ”ผมพูดอย่างไม่ใส่ใจเท่าไหร่

[ชวนไอ้ผิงไปด้วยก็ได้นะ]

“โอเคเลยพี่”ผมรับปาก มองไอ้ผิงที่กำลังก้มหน้าทำงานของตัวเองไปด้วย ของฟรีมันไม่พลาดหรอก

[เดี๋ยวกูไปรับมืดๆได้ไหมวะ รอที่คณะเลย ไปร้านหลังคลองชลฯ]

“ได้ครับ มาถึงแล้วก็โทรมานะพี่” ผมวางสายก่อนจะเอ่ยถามเพื่อนสนิท “ผิงไปแดกเหล้าหรือเปล่าวะ”

“หืม ไปกับพี่ท็อปเหรอ ไปสิ ของฟรีกูไปหมด”ไอ้ผิงตอบกลับมาแบบไม่ต้องคิด มันยิ้มกว้าง “ไอ้โก๋ล่ะ”ผมถาม

“โอย ไม่ต้องชวนมันหรอกแค่เมื่อวานมันก็จะตายห่าแล้ว”

“เออๆ รอมืดๆนะพี่ท็อปจะโทรมา”ผมเดินไปหยิบบุหรี่จากกระเป๋าไอ้ผิงมาหนึ่งมวนแล้วเดินไปอ้อมไปหลังห้องเพ้นท์ นั่งปล่อยความคิดคนเดียวเงียบๆ รู้สึกโปร่งสบายขึ้น


เมื่อได้เวลาพี่ท็อปก็มารับผม ส่วนไอ้ผิงขี่รถตามมา อยากจะบอกว่าทางสายหลังคลองชลหลังมอนี่เปลี่ยวจริงๆ เสี่ยงโดนฉุดสุดๆเพราะมืดเสาไฟห่างเป็นกิโลเลยมั้ง สงสัยกินงบกันไปหมด เมื่อมาถึงร้านเหล้า บรรยากาศชิวล์เพื่อชีวิตอีกตามเคย ร้านเหล้าเคล้าเสียงดนตรีมีอยู่สองโซนคือโซนด้านในร้านคือติดกับเวทีร้องเพลง อีกด้านนึงคือโซนด้านข้าง ซึ่งโต๊ะของพี่ท็อปก็อยู่โซนนี้

“ไง ตัวติดกันอีกตามเคยนะ”พี่ธามเรียกก่อนจะยิ้มทักทาย ผมแค่ยิ้มแล้วนั่งลงเก้าอี้ข้างๆพี่ท็อปที่นั่งติดมุมร้านบรรยกาศสลัวได้ที่ ไอ้ผิงนั่งลงข้างๆผม

“ไอ้สองกินอะไร”พี่ท็อปถาม กำลังคีบน้ำแข็งให้ผมอยู่

“เหล้าโซดาก็ได้พี่”ผมยิ้มตอบ พี่ท็อปชงเหล้าให้ผม  ยื่นแก้วมาให้แล้วขยับเก้าอี้หันเข้าหาผม

“ทำไมครับ อยากมองแต่ผมหรือไงกัน”ผมยิ้มหวาน พี่ท็อปหัวเราะแล้วพูด “ยังไม่ทันเมาเลยนะไอ้สอง ปากดีอีกแล้ว”

“ผมก็ปากดีแบบนี้แหละพี่ เพิ่งรู้หรือไง”ผมยิ้มขำ


พี่ท็อปดึงผมเข้าไปในโลกส่วนตัวกันสองคน ไม่ได้สนใจสายตาของเพื่อนรวมโต๊ะอย่างพี่ธาม พี่อิฐ หรือไอ้ผิง เสียงเพลงดังพอที่จะกลบเสียงของผม


“สองมึงอยากรู้ไหมว่า ทำไมกูถึงยังคบกับไอ้บอมอยู่”พี่ท็อปพูด ผมต้องโน้มหน้าไปฟังเพราะเสียงรบกวนเยอะ “ทำไมล่ะครับ”ผมถาม พี่ท็อปแค่ยิ้มบางๆ

“ที่กูบอกว่ามันติดหนี้กูน่ะ เรื่องจริง”

“หนี้แบบไหนกันพี่”ผมสงสัย หนี้เงิน หรือว่าหนี้บัญชีแค้นอะไร

“หึ หนี้เงินนั่นแหละ มันแอบไปออฟเด็กลับหลังกูอยู่บ่อยๆ หึ แต่เสือกใช้บัตรกู แต่บัตรนั่นของแม่กูเองแหละ ที่เอาให้กูไว้ใช้น่ะก็เลยแจ็กพอร์ตแตกเพราะแม่มาเช็คทีหลังว่ากูเอาไปใช้อะไรบ้าง...ความเชื่อใจติดลบ หักเงินกูอีก ริบบัตรคืน มีแต่เสียกับเสียว่ะ มึงคิดดู..ไม่อย่างนั้นมันคงใช้ไปเยอะกว่านี้ก็เลยต้องหาทางให้มันใช้หนี้กูให้ได้ เรื่องเงินไม่เข้าใครออกใครนะเว้ย”

“อืม แล้วไอ้บอมมันต้องทำอะไรใช้หนี้พี่”ผมมองหน้าพี่ท็อปที่ยิ้มแปลกๆ

“ก็คืนเงินกูเท่าที่มันใช้ไป...แต่ต้องแลกด้วยการ...”พี่ท็อปโน้มหน้ามาใกล้ผม มือของพี่ท็อปวนเวียนอยู่แถวต้นขาผมที่ลูบและบีบเล่น ผมหัวเราะเบาๆ

“อย่าบอกนะว่าเอาตัวเข้าชดใช้นะ”ผมพูด พี่ท็อปยักคิ้วให้

“เออ ก็คุ้ม ได้เงินคืนพร้อมดอกเบี้ยเลย”พี่ท็อปนี่น่ากลัวกว่าที่คิดไว้นะ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าไอ้บอมมันต้องโดนพี่ท็อปทะลวงไส้แน่นอน

“โหดว่ะ น่ากลัวแฮะ”ผมหัวเราะเบาๆ พี่ท็อปยิ้มก่อนจะยื่นหน้ามาใกล้ผม “มันเอาเงินไปใช้อย่างอื่นด้วยน่ะสิ...เสียเครดิตกูหมด ก็เลยเอาคืนเล็กๆน้อยๆ”

“อืม ก็สมควรแล้วมั้งนะ”ผมไหวไหล่แล้วตระครุบมือพี่ท็อปออกจากการเกาะกุมที่คุกคามมายังเป้ากางเกงผมเรียบร้อย ผมเหลียวมองรอบตัวมีแค่ไอ้ผิงที่นั่งจ้องอยู่ มันทำหน้าเอือมแล้วเบือนหน้าหนีไปคุยกับพี่อิฐแทน

“...มึงล่ะวะ กูจะเชื่อมึงได้ไหม”

“ผมบอกแล้วไงว่า ผมพร้อมที่จะจริงจังกับใคร ผมก็ทำได้นะ ผมว่าผมชอบพี่”ผมยิ้มแล้วก้มมองมือผมที่จับมือพี่ท็อปอยู่ เล่นไล้ไปตามกระดูกนิ้วมือเบาๆ

“จริงเหรอ”

“ใช่ดิพี่ เพราะผมชอบพี่ไม่อย่างนั้นจะยอมขนาดนี้เลยเหรอครับ”ผมหัวเราะ พี่ท็อปสบตาผมนิ่งๆเหมือนกำลังค้นหาอะไรจากแววตาของผม “หึ ปากดีนะ มึงเก่งจังเรื่องพูดเนี่ย”

“ผมพูดจริงแล้วก็ไม่เชื่ออีก”ผมทำหน้าเง้างอน แล้วชนแก้วกับพี่ท็อปที่มองผมไม่วางตา ผมหันไปคุยกับไอ้ผิง

“เอ้าๆ จะสิงกันแล้วหรือไงวะ เกรงใจเพื่อนบ้างก็ได้นะไอ้ท็อป”พี่ธามหัวเราะ แล้วดึงแขนพี่ท็อปให้ขยับออกห่างผม

“ไม่ได้ทำอะไรเลยนะเว้ย”พี่ท็อปขยับเก้าอี้เข้าหาโต๊ะ

“ผมปวดฉี่ ไปเข้าห้องน้ำก่อนนะพี่”ผมบอกพี่ท็อปแล้วลุกไปห้องน้ำหลังร้าน เนื่องจากร้านเหล้าแห่งนี้เป็นร้านชิวล์ๆ ตัวห้องน้ำอยู่ห่างจากตัวร้านอยู่สองสามเมตร ทำให้เวลาเดินออกจากร้านเหล้า จะมีที่ว่างระหว่างหน้าห้องน้ำกับทางออกร้านอยู่ ทำให้มีคู่หนุ่มสาว หรือแม้กระทั่งชายกับชายแต่ส่วนมากที่เจอจะเป็นชายหญิงนั่งยืนจู๋จี๋แทบจะสิงรวมร่างกันได้อยู่แล้ว ผมเดินมาล้างมือ เจอไอ้เถาเข้ามาในห้องน้ำพอดี ผมมองมันงงๆ

“อ้าว อยู่ร้านนี้ด้วยเหรอ”

“เออ แต่อยู่โซนด้านในนู้น มึงมากับพี่ท็อปเหรอ”ไอ้เถาถาม ผมพยักหน้าแล้วส่องกระจกต่อ

“พี่ยิมก็มานะ”ผมสงสัย มันบอกผมทำไมกัน ผมเห็นว่าไอ้เถามันมองผมอยู่

“เออแล้วไงวะ”ผมทำไม่สนใจ เพราะยังไงก็ไม่เกี่ยวกับผมอยู่ดี

“พี่เค้าบอกให้ไปหา”

[รินดาwดาริน]

หืม? ยิมเนี่ยนะ อยากเจอผมน่ะ เหนือความคาดหมายจริงๆ

“กูเนี่ยนะ ฮ่าๆ ทำไมวะ นี่เตี้ยมกันมาแล้วสิเนี่ย”ผมหัวเราะ แสดงว่ามันรอจังหวะให้ผมออกมาคนเดียวแล้วเข้าหาผมหรือไง... แบบนี้มีแผนชัดๆ

“พี่ยิมบอกว่า เรื่องเงินเมื่อเช้า ก็บอกมาว่างั้น ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม”ไอ้เถาบอกผมต่อเห็นมันทำหน้าสงสัยเหมือนกัน คงไม่รู้เรื่องอะไร

“เหรอวะ”ผมคิดอย่างสงสัย เงิน500บาทนั่นน่ะหรอ ยิมจะมาไม้ไหนกัน  ผมนึกถึงคำพี่ท็อป 'มันต้องการอะไรจากมึงหรือเปล่า' ประกอบกับพฤติกรรมน่าแคลงใจของยิมกับเฮียแกนทำให้ผมอยากรู้จริงๆ

“ถ้าไงก็ไปหาพี่ยิมด้วยล่ะ"ไอ้เถาเดินไปเข้าห้องน้ำห้องริมสุด ผมเดินออกจากห้องน้ำ แล้วโทรหาไอ้ผิง

“เออ กูไปโต๊ะไอ้เถานะ ถ้ากูมาช้าเกินครึ่งชั่วโมงแสดงว่างานเข้า โอเคหรือเปล่าวะ”

[เออๆ ว่าแต่มีเรื่องอะไรวะ]

“ก็เรื่องไอ้ยิมน่ะ "

[มึงนี่แกว่งตีนหาเสี้ยนจริงๆ]ไอ้ผิงว่า

“ฝากดูพี่ท็อปด้วย อย่าให้ไปม่อใครนะ”ผมทิ้งท้ายบอกมัน

[ถุย เขาไม่ใช่มึงเว้ย]แล้วมันก็ตัดสายไป

ผมเดินไปโซนในสุดก็เห็นไอ้ยิมนั่งอยู่ที่โต๊ะคนเดียว เห็นว่ามีแก้วหลายใบวางเกลื่อนโต๊ะเลย วันนี้มันไม่ได้ใส่แว่น คอนแทคเลนส์ล่ะมั้ง

“มีอะไรวะ แล้วเพื่อนไปไหนหมด”ผมนั่งลงโดยไม่รอให้ยิมบอก

“เรื่องเงินน่ะ...ที่พี่ให้ผมมา 500”ยิมไม่ตอบคำถามผม แค่ชงเหล้าให้ตัวเองแล้วยกดื่มด้วยท่าทีสบายๆเหมือนไม่เห็นผมอยู่ในสายตา

“มีอะไรก็ว่ามาดิ”ผมหงุดหงิดที่มันทำท่าทางแบบนั้น ต้องให้ผมถามก่อนหรือไง

ยิมมองหน้าผมแล้ววางแก้วเหล้าลง “ไปกับกูไหม” ผมแปลกใจที่มันมาไม้นี้ เพื่ออะไรกัน? อีกอย่างจะให้ผมเอาตัวแลกกับเงิน500บาทน่ะเหรอ โคตรรดูถูก ผมแค่ยิ้มส่ายหน้า ทำเป็นแช่มชื่นแต่ใอกร้อนเป็นไฟ

 “ทำไมเกิดอยากแดกผมขึ้นมาเหรอ มีอะไรดลใจเหรอครับพี่ยิม”ผมแกล้งทำเสียงอ่อนลง ยื่นหน้าไปมองไอ้ยิมใกล้ๆแล้วหัวเราะ

“แค่ตอบมา ตกลงหรือไม่ตกลง”มันยังคงรักษาความสงบนิ่งของมันไว้ได้ดี ผมถอนหายใจ  สมองกำลังประมวล ตกลงมันทำแบบนี้เพราะอยากทำจริงๆหรือมีแผนการอะไร ผมเองก็อยากรู้ ลองเสนอตัวเข้าไปหน่อยจะเป็นอะไรไป คิดว่ามันคงไม่มาทำร้ายอะไรผมหรอก

“...ตกลง”ผมตอบด้วยรอยยิ้ม ไอ้ยิมนิ่งไป เห็นคิ้วมันขมวดคิ้วเข้ากัน แสดงว่าเป็นกังวลล่ะสิ

“แล้วแฟนมึงล่ะ...เออ ลืมไป ท็อปมันมีแฟนอยู่แล้ว ส่วนมึงก็แค่คู่นอนใช่ไหม”ไอ้ยิมทำเป็นพูดดี ผมไหวไหล่ไม่สนใจเท่าไหร่

“แล้วพี่ล่ะ ถ้าเอ่ยปากชวนผมขนาดนี้”

“หึ ตามมา”มันไม่ตอบคำถาม ผมมองมันอย่างท้าทาย เอาสิ อยากรู้ว่ามันจะทำอะไร ผมเดินตามมันไปที่หลังร้าน มีห้องหนึ่งอยู่ มันเปิดเข้าไป ท่าทางจะเตรียมการมาแล้ว เพราะน่าจะเป็นห้องเก็บของของร้านนี้มากกว่า ผมเดินเข้าไปมองรอบห้องมืดสลัว ๆ มีไฟสีส้มขุ่นๆกระพริบติดๆดับๆเป็นระยะ ในห้องมีกล่องลังวางซ้อนๆกัน มีกองผ้าปูโต๊ะเป็นก้อนม้วนใหญ่ๆอยู่ริมห้อง

“จะเอาตรงนี้เลยเหรอ”ผมถามมันแล้วมองไปรอบๆห้องอีกครั้งเผื่อว่ามันจะเล่นตุกติกอะไร

“ทำไมวะ ป๊อดเหรอ”มันดันผมไปชิดกำแพง ก็เอาสิ อยากจะเห็นลีลาหนุ่มแว่นหน่อยเป็นไง ผมเป็นคนกล้าได้กล้าเสียอยู่แล้ว

“เปล่า ก็เร้าใจดี”ยิมโน้มมาจูบผมไม่ห่าง เบียดชิดเข้ามา ก่อนจะผลักผมลงไปที่กองผ้าปูโต๊ะ หลังผมกระแทกไปกับพื้นแข็งๆที่รองอยู่ใต้ผ้า  แถมรุนแรงซะด้วยนะ

“เบาๆ เดี๋ยวช้ำหมด”ผมหัวเราะ  “หึ...”มันยิ้ม คงคิดว่าคุมเกมส์สินะ ผมแค่ปล่อยให้มันทำ ผมแค่รอพลิกเท่านั้น

“อืม...”ผมรั้งคอในมาจูบต่อ มือมันก็ไม่อยู่สุขวนเวียนอยู่แถวกางเกง ผมดูดลิ้นมัน กัดริมฝีปากล่างมันแรงๆจนได้เลือด มันเจ็บแต่ผมไม่ปล่อย รั้งคอมันไว้แล้วดึงเสื้อมันแรงๆให้ล้มลงแล้วผมพลิกคร่อมมันไว้

“เป็นไง ชอบไหม”ผมรับรู้รสชาติฝาดเลือด ผมใช้เข่ากดมันไว้มันย่นหน้าเจ็บ

“เหี้ย ปล่อยกู”มันพยายามลุกแต่ผมกดมันไว้

“อยากโดนเหรอยิม หึ มึงเล่นผิดคนแล้ว”นอกจากพี่ท็อปผมไม่ให้ใครมารุกผมได้หรอก ผมโน้มไปเลียดูดที่คอเจ้าตัวแรงๆจนเกิดรอย

“คิดว่าผมโง่งั้นสิ...ไอ้ความดื้อดึงแบบนี้มันคล้ายใครกันน้า....”ผมมองหน้าขึ้นสีแดงเรื่อๆของอีกฝ่าย มันเม้มปากแน่น มองผมนิ่งๆตามเคย ผมลุกจากตัวยิม

“อยากรู้เรื่องของผมจนต้องเอาตัวเข้าแลกเลยเหรอไง แต่ก็ขอบคุณว่ะ ทำผมตื่นเต้นขึ้นมาได้”ผมยิ้มแล้วมองยิมที่ผุดลุกจากกองผ้า

“อย่าคิดเองเออเองสิ”อีกฝ่ายยังคงนิ่งได้อีก ปัดเนื้อตัวที่เปื้อนไรฝุ่นแล้วก็เช็ดปากแรงๆ

“แล้วไม่ใช่หรือไง...หรือว่า..เกิดปิ๊งผมขึ้นมาเหรอไง”ยิมมองหน้าผม

“ไม่ใช่แบบนั้น กูอยากรู้ว่ามึงจะยอมกูหรือเปล่า ก็เห็นว่านอนกับคนอื่นง่ายๆเสมอ”มันพูดกลบเกลื่อน แต่จุดประสงค์ของมันจะมีเท่านี้จริงๆงั้นเหรอไง

“ใครล่ะ บอกชื่อมาหน่อยสิ ว่าที่นอนกับกูง่ายๆน่ะ”ในบรรดาคนที่ผมคั่วด้วยเนี่ย ไม่มีแบบ One night  stand เลยสักคน กว่าจะมาเป็นคู่นอนของผมอย่างน้อยต้องคุยถูกคอ ฟังข้อตกลงที่โอเคทั้งสองฝ่าย และแน่นอนผมไม่แคร์หรอกว่าโสดไหม

“...ก็ท็อปไง”ไอ้ยิมเอ่ยอย่างไม่แน่ใจ แววตาหลังกรอบแว่นดูสับสน ผมมองมันอย่างตั้งใจ

“หึ ก็ใช่ พี่ท็อปก็เป็นคนรู้จักมักคุ้นกันอยู่....ทำไมวะ มึงชอบพี่ท็อปเหรอ”ผมลองเดาดู แต่ไอ้ยิมแค่นิ่ง ไม่มีปฏิกิริยาตอบกลับมา แต่ผมก็ไม่คิดว่ามันจะชอบอะไรพี่ท็อปหรอก แต่ไม่เข้าใจว่ามันจะมาวุ่นวายกับผมทำไม มันต้องการอะไรกันแน่

“กูเลือกคนดีๆกว่านี้ได้...”ยิมเอ่ยเบาๆหลังจากเงียบไปนาน คำตอบของมันทำให้ผมหัวเราะออกมา แม้ว่ามันจะไม่มีเรื่องอะไรให้ขำ

“แล้วพี่ล่ะ มีดีหรือเปล่าวะ”ผมเอ่ยเสียงสงสัยมองคนตรงหน้าอย่างสนใจ

“...ทำไม สนใจกูเหรอ”อีกฝ่ายพูดเรียบๆ ยังจะมาย้อนผมอีก ผมส่ายหน้า ยิมไม่ทำให้ผมสนใจมันมากไปกว่าเรื่องเกี่ยวข้องกับเฮียแกนหรอก ผมไม่ได้ชอบมัน มันไม่ใช่สเป็คผมเลยสักนิด ผมแค่ยิ้มบางๆ

“นั่นสิ ต้องดูก่อนว่ามีดี หรือเปล่า…”

“กูก็แค่เห็นว่าคนแบบไอ้ท็อปน่ะหรอ อริไอ้แกนมัน กระจอกว่ะ”ยิมหัวเราะ ผมเลิกคิ้วมอง ไม่พอใจมันอย่างแรงที่พูดจาแบบนั้น ผมไม่ใช่คนดี พี่ท็อปไม่ใช่คนดี แล้วยังไงล่ะ เกี่ยวอะไรกับมันด้วยเหรอไง 

“แล้วพี่ล่ะ ก็กระจอกเหมือนกัน แต่...ชอบเล่นพรรคเล่นพวก ใครกระจอกกว่าใคร”ผมตอกกลับอย่างไม่พอใจ จ้องหน้าอีกฝ่ายด้วยความหงุดหงิด

“...กูกับไอ้แกนเป็นเพื่อนกันก็จริง แต่อย่าเหมารวมสิวะ กูก็มีวิธีของตัวเองที่จะจัดการกับคนที่เกลียด บอกให้เบาใจก็ได้...กูกับไอ้ท็อปไม่ได้มีเรื่องบาดหมางอะไร ไม่จำเป็นต้องไปพาลเกลียดมันหรอก...”ยิมพูด

“งั้นเหรอ...”ผมมองอีกฝ่ายอย่างข้องใจ

“แต่เป็นมึงต่างหาก...ที่ต้องระวังตัวจากกู…”

“ผมกับพี่ ไปทะเลาะกันตอนไหน"ผมถามอย่างไม่เข้าใจ ผมไม่เคยไปทำอะไรให้มันเดือดร้อนเลยสักครั้ง ทำไมมันต้องมารังควานในเรื่องที่ผมไม่รู้ด้วย แทนที่จะบอกผมให้เข้าใจ ไม่ใช่มาเล่นเกมส์บ้าๆบอๆแบบนี้

         “...ไม่จำเป็นต้องรู้หรอก”อีกฝ่ายตอบห้วนๆ ผมแค่ยิ้ม

“ให้แล้วไม่รับคืน....”ผมคืนแบงก์500กลับไปให้ ถ้าผมรับ มันคงดูไม่ดี ผมเดินออกมาจากห้องนั้น ไอ้ยิม...เดี๋ยวคงได้รู้กันล่ะ ผมมองนาฬิกา...ผ่านมายี่สิบนาทีแล้ว ผมกลับไปที่โต๊ะ พี่ท็อปหันหน้ามามองอย่างสงสัย

"หายหัวไปไหนมาวะ นาน"

“ไปข้างนอกกันเหอะพี่ ไม่สนุกเลยพี่”ผมบอกทำหน้าเซ็งๆ พี่ท็อปพยักหน้า คงรู้ว่าคงเกิดเรื่องอะไรขึ้น “พี่ธาม ฝากเพื่อนผมด้วยนะ"ผมยิ้มตบไหล่ไอ้ผิงเบาๆมันแค่ยักคิ้วให้ผม

"เออๆ ไม่ต้องห่วง แล้วจะไปต่อไหนกันวะ ถึงข้างทางจะมืด แต่ก็เลือกที่หน่อยนะเว้ย"พี่ธามหัวเราะแซว คนในโต๊ะมองผมกับพี่ท็อปด้วยสายตาล้อเลียน ผมไม่ใส่ใจอะไร ผมเดินออกมาจากร้าน จนมาถึงลานจอดรถ หยุดลงที่ข้างๆรถของพี่ท็อป เจ้าตัวเดินตามมาด้านหลัง

"ไปนั่งเล่นให้อาหารปลาในมอไหมพี่"ผมเอ่ยชวน พี่ท็อปทำหน้าแปลกใจ มองผมอย่างค้นหา

"ดึกขนาดนี้เนี่ยนะ”พี่ท็อปยิ้ม

"น่า ไม่ได้เหรอครับ เอาใจหน่อย"ผมแกล้งพูดด้วยน้ำเสียงอ้อนดูบ้าง อีกฝ่ายมองยิ้มๆ

"โอเคๆ ตามใจมึง"พี่ท็อปหัวเราะแล้วผลักศีรษะผมเบาๆ

คราวนี้ผมเป็นคนขี่รถมอเตอร์ไซด์ของพี่ท็อปเข้าไปในมหา’ลัย ก่อนจะจอดแวะซื้อขนมปังมาสองห่อใหญ่ที่ริมถนนหน้าโรงอาหารหอใน แล้วตรงไปยังอ่างเก็บน้ำที่อยู่ทางด้านหลังมหา’ลัยซึ่งเป็นสถานที่ให้อาหารปลา หรือวิ่งออกกำลังกาย โดยรอบๆอ่างที่มีพื้นที่กว้างพอ และมีแสงไฟเพียงพอ

ผมเข้าไปจอดที่ลานจอดรถหลังโรงอาหารหอใน "นึกครึ้มอะไรวะ "พี่ท็อปวางหมวกกันน็อคกับเบาะรถ แล้วเดินตามผมมา

"ก็แค่อยากหาที่นัวกันหน่อย"ผมพูดขำๆ ก่อนจะเดินลงไปตามขั้นบันไดเพื่อลงไปบริเวณสันอ่างเก็บน้ำ แสงไฟสีส้มสว่างจ้าจากสปอร์ตไลท์ทำให้มองเห็นทางเดินได้สะดวก ผมเลือกทำเลที่เงียบๆห่างจากผู้คน

  "เฮ้อ อากาศดีนะครับ ทำไมเราต้องมัวแต่ไปมั่วสุมในร้านเหล้ากันนะ"ผมหัวเราะแล้วมองไปรอบๆอ่างเก็บน้ำที่มีคนบางตาเดินเล่นเป็นจุดๆ

"เออว่ะ เข้าท่าๆ ว่าแต่มึงมีอะไรไม่สบายใจหรือไง"พี่ท็อปขยับมานั่งใกล้ๆผมแล้วจับหน้าผมให้หันมาทางตัวเอง

"ดูออกด้วยหรอพี่"ผมเลิกคิ้วถาม

"อืม แววตามึงอ่ะ ชัดเจนเลย"พี่ท็อปจ้องตาผมนิ่งทำให้ผมยิ้มออกมา

"ผมดูออกง่ายขนาดนั้นเลย"

"ก็ไม่หรอก แต่เพราะกูสังเกตมั้งเลยรู้ แต่กูไม่เซ้าซี้หรอก เพราะกูเองยังมีเรื่องปิดบังมึงเลย"พี่ท็อปปล่อยมือแล้วส่ายหน้าหัวเราะเบาๆไปด้วย ผมถอนหายใจเซ็งๆแล้วมองลงไปในน้ำที่นิ่งสนิท

"....ผมไปเจอไอ้ยิมมา"

"อืม"

"ผมไม่เข้าใจมันเลย มันบอกให้ผมระวังตัว แล้วก็บอกว่ามันไม่ได้มาดี หึ ผมกำลังคิดอยู่ว่าเรื่องอะไร"ถึงไม่ค่อยแน่ใจในสิ่งที่สงสัยก็เถอะ คงต้องไปตรวจสอบให้ชัดเจนอีกที

"...ก็ไม่ต้องคิดหรอก คิดมากก็ปวดสมอง เปลืองพื้นที่เปล่าๆแค่รับมือมันให้ได้ก็พอ ไอ้ยิมมันดีอย่างนึง มันเป็นคนตรง แล้วก็แยกแยะออก ..."

"เฮ้อ เซ็งว่ะ"

"มึงมันขี้เบื่อจริงๆ อยู่กับกูนานๆจะเบื่อกูด้วยหรือเปล่าวะ"พี่ท็อปเอนตัวเท้าแขนไปด้านหลังแล้วใช้เท้าเตะผมเบาๆ

"ถ้าอยู่กับพี่ท็อป ผมก็แฮปปี้แล้วครับ"ผมยิ้มกว้าง

"ชอบพี่จริงๆใช่ไหม"พี่ท็อปพูด ผมหัวเราะเบาๆ "ครับ ผมชอบพี่"ผมสบตาอีกฝ่ายใกล้ๆ

“พี่มีเรื่องจะบอกมาตั้งนานแล้ว"พี่ท็อปลุกมานั่งขัดสมาธิตรงหน้าผมใกล้ๆ

“ครับผม ว่ามาเลยครับ"

"อันที่จริง...พี่ชอบสองมานานแล้ว..."คำพูดของพี่ท็อปเหมือนมีศรรักมาปักลงกลางใจ สิ่งที่ยืนยันได้ดีว่าความรู้สึกของผมที่มีต่อพี่ท็อปคือเรื่องจริง หัวใจที่เต้นถี่ เลือดสูบฉีดแรง

“หมายความว่า..."ผมถามช้า ๆ  รู้สึกแปลกใจระคนดีใจไปด้วย พี่ท็อปยิ้มบาง ๆ แล้วดึงมือผมจับ

“อืม พี่แค่ลวงสองมาตกหลุมพลางที่ขุดไว้ตั้งนาน...ฮ่าๆ หลงพี่ชายคนนี้แล้วสินะ"พี่ท็อปหัวเราะก้อง ทำเอาผมขำพรืด ให้ตายเถอะ ผมคิดว่าพี่ท็อปไม่สนใจผมเลย

"แหม ร้ายนะครับเนี่ย แต่ก็เก่งนะ ทำให้ไอ้สองใจเต้นรัวขนาดนี้ได้เนี่ย"ผมยิ้มแล้วยื่นหน้าไปใกล้เพื่อจูบพี่ท็อป แต่มือของเจ้าตัวผลักหน้าผมออกแรงๆ

"อยู่ใกล้มึงมีแต่เปลืองตัวว่ะ"พี่ท็อปแกะห่อขนมปัง ผมแค่ยิ้ม รู้สึกว่าวันนี้ท้องฟ้าสวยกว่าปกติ

"ฮ่าๆ น่าจะรู้ว่าเปลืองตั้งแต่ออนท็อปผมวันนั้นแล้วนะ"ผมหัวเราะแล้วโยนขนมปังลงในน้ำ

"เออว่ะ โคตรเปลืองตัว....แต่ก็คุ้มนะ"พี่ท็อปหันมายิ้มกับผมแล้วยักคิ้วให้ ผมรู้สึกสบายใจและอุ่นใจขึ้นมาทันที

“งั้นเรามาคบกันเถอะ”ผมพูด

“ฮ่าๆ เร็วไปไอ้น้อง รอให้กูพิสูจน์อะไรหลายๆอย่างก่อนดิ บอกแล้วไงเป็นแฟนกูมันไม่ง่ายนะโว้ย”พี่ท็อปขว้างขนมไปลงไปหลายก้อน

“โอเคครับ ตามใจพี่อยู่แล้ว แต่ขออย่างเดียวนะ”

“อะไร”

“...อย่ามองใครอีกนอกจากผมได้ไหม”ผมเอ่ยเบาๆ ถึงจะไม่ใช่แฟนกัน แต่ผมก็ไม่อยากอยู่ในสถานะที่เป็นตัวเลือกของพี่ท็อป ผมไม่ชอบเรื่องแบบนี้

“แล้วกูจะเสียเปรียบไหมเนี่ย แล้วมึงล่ะ ไปเคลียร์ตัวเองก่อนดีไหมวะ”พี่ท็อปพูด มองผมอย่างกังขาไม่ต่างกัน ผมไหวไหล่ ผมเองก็อยากไปเคลียร์ตัวเองเหมือนกัน

“ได้อยู่แล้ว ผมก็ตั้งใจไว้แบบนั้นแหละพี่ ผมว่าผมจะหยุดแล้วว่ะ”ผมบอก จากที่เคยกิ๊กกั๊กไปเรื่อยๆไม่มีแฟนเป็นตัวเป็นตนสักที เมื่อก่อนผมยังสนุกกับการทำแบบนั้น แต่ในเวลานี้ผมกลับไม่อยากได้อะไรอีก มันเหมือนผมเบื่อกับเรื่องเดิมๆ และพอเจอพี่ท็อป มันทำให้ผมทุ่มความสำคัญกับเจ้าตัวไปซะหมด

“อืม แล้วกูจะคอยดูนะ ว่าจะทำได้จริงอย่างที่พูดไหม”พี่ท็อปส่งยิ้มมาให้ แววตามีประกายสดใสขึ้นมา อย่างที่เคยบอกไว้ ผมสปาร์คกับรอยยิ้มของพี่ท็อปจริงๆ โดยไม่รู้ตัว


ราวกับว่าผมเดินไปตกหลุมพรางที่เจ้าตัวขุดไว้แบบลับๆ