หัวข้อ: เหตุเกิดบนเตียงของห้องข้างเคียงวิศวะ ตอนพิเศษ 14.11.62 อัปจ้า

[โซดาหวาน]

ท๊อปสอง สองท๊อป 
ไม่เอาโย เอาอิน้องโยไปเก็บด่วนน!
55555

ปล.ป๊าไม่น่ามาขัดจังหวะเล้ยยยย กำลังลุ้นว่าโยจะตอบว่าไง 55
รอตอนต่อไป

[milky way]

เราก็อยากให้สองรุกมากกว่า
ว่าแต่พี่ท๊อปมีความลับที่ปิดไว้แน่เลย

[brookzaa]

ใครมาดี ใครมาร้ายต้องรอต่อไป ไม่อย่างเดา เนอะๆ

[yowyow]

 

[flimflam]

พี่ยิมชัวร์!! เราเชื่อว่าใช่ 555555555555555555555
เฮียของโยนี่คงเป็นใครไม่ได้นอกจากยิมแล้ว...
#แต่ถ้าไม่ใช่คงแอบตกใจค่ะ455555555555555555
พี่ท็อปยังทำตัวมีลับลมคมในเหมือนเดิมเลย
เอาเป็นว่าจะเชื่อใจพี่ท็อปนะ ;3;

ตอนนี้แต้มก็เสมอกันอีกแล้ว 555555555555
ในอนาคตจะถาวรหรือแข่งกันทำแต้มเอ่ย 

[JJHJJH]

โย ยิม เออ ชื่อคล้องกันแหะ สงสัยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[WASAWATTE]

สองได้ออนท็อปอีกแล้ว!!
 

[kun]

ท่าทางสองจะต้องออนท๊อปถาวรแล้วมั้งเนี่ย อิอิ
ท๊อปมีอะไรปิดบังไหมเนี่ย ยังไงก็เชียร์ท๊อป ฮ่าๆๆๆๆ
ยิมต้องพี่โยแน่เลย

[sodawan1]

รอตอนต่อไป 

[gupalz]

สงสัยคู่นี้จะผลัดกันตลอดแน่ๆเลย

[mox2224]

ยิมพี่โยชัวร์
แต่ทำไมรู้สึกเหมือนพี่ท็อปหลอกสองแปลกๆ
ดูรักเร็วชอบเร็ว บอกชอบมานานแล้วทั้งที่สองเพิ่งเจอไม่นาน
หรือเราคิดมากไปเอง

ป.ล. แอบชอบยิมดูเย็นชา แปลกๆดี เป็นพระเอกเราก็ไม่ว่านะอิๆ

[minneemint]

ชอบให้สองเป็นรุกมากกว่า
อีกอย่างการที่สลับกันสถานะไม่ชัดเจน

[Glitterycandy]

ยิมส่งท็อปมาเอาคืนให้น้องโย

[kukkikkooka]

เพิ่งได้อ่านเรื่องงนี้ค่ะ  ดูปมเยอะแยะเลยนะเนี่ยย

อ่านไปนี่ยังสงสัยตลอดว่าใครเป็นพระเอกมันก็มีโอกาสนะว่าอาจจะเป็นยิมหรือท๊อป

นี่ลุ้นกว่าเรื่องความลับของพี่ท๊อปอีก 555555

รอตอนต่อไปค่า

[Babelilong]

อยากรู้ว่าสองจะเคลียร์ปัญหายังไง

รอจ้าาาาาาาาาาา


 

[kjkjji]

โอ้ยย อ่านตอนแรกๆเราเดาว่าคู่ของน้องสองนี่ต้องพี่ยิมแน่เลย ออกแนวพระเอกหล่อ ลึกลับ มีประเด็นและโผล่มาทีหลังไรงี้ แอบคิดว่าน้องสองพี่ท็อปสปาร์คกันไวไป พี่ท็อปแม่มตัวหลอกแน่ๆ 555 แบบ..พี่ท็อปต้องไปคู่อีตาพี่แกนแน่เลย
แต่พอมาถึงตอนที่น้องสองยอมให้พี่ท็อปรุก เราเริ่มเขวละ เห้ยยยย
ยิ่งหลังๆอ่านสองคนนี้อยู่ด้วยกันแล้วยิ่งแบบบ เห้ยยยย
ได้แต่หวังว่าจะไม่มีพลิกเปลี่ยนคู่ ขอสองท็อป ท็อปสองเถอะ ไหนๆก็ไหนๆละ 

ปล.แอบติดใจพี่ท็อปตอนเป็นรุกนะ พี่แกอย่างหล่อ
แต่ตอนเป็นรับก็แซ่บมากกก นี่เป็นน้องสองจะคลุกวงในตลอดเวลาเลย 55555

[รินดาwดาริน]

ตอนที่ 6 ตกหลุม (พราง) รัก

ช่วงหนึ่งสัปดาห์หลังจากกลับจากบ้านพี่ท็อปแล้ว ผมแทบจะย้ายสัมมะโนครัวไปอยู่ห้องอีกฝ่าย กลางวันไปเรียน กลางคืนไปนอนกับพี่ท็อป เย็นวันนี้หลังจากที่ปั่นงานที่คณะได้ไปตามที่วางแผนไว้แล้ว พี่ตั้มโทรหาผมเรื่องยิม เท่าที่ฟังจากปากของเจ้าตัว พี่ตั้มบอกว่าไอ้โย เป็นน้องชายของยิมจริงๆด้วย ผมไม่แปลกใจเท่าไหร่ แต่ผมหนักใจขึ้นมาเพราะยิมมันดูโกรธเคืองผม คำพูดทุกอย่างที่มันเคยเอ่ย ผมจำได้ขึ้นใจ เรื่องที่อีกฝ่ายพูดเตือนด้วย

[เด็กอยู่เลยนะเว้ย ม.4 เอง... เวรเหอะ ถ้าพ่อแม่มันเอาเรื่อง มึงนี่เสี่ยงคุกนะ ถ้าไม่คุกก็จ่ายเงินบานเลย]ถ้อยคำของพี่ตั้มทำหนักใจ ในเมื่อผมก็หวั่นใจเป็นทุนเดิม ถ้าหากเจอคดีพรากผู้เยาว์เข้าจริงๆล่ะก็ ได้ตายโหงแน่นอน ยอมความก็ไม่ได้ด้วย อนาคตผมคงดับจริงๆ ปัญหาคงตามมาเป็นพรวน ส่วนยิม...คงจะมาเอาเรื่องผมสินะ ...น้องมันทั้งคน

" แต่ทำยังไงได้ล่ะพี่ ผมว่าจะตัดไฟซะก่อน ไม่รู้ว่าจะทันหรือเปล่า”

[...ฮึ....มันเป็นเพื่อนกับไอ้แกน กูว่าคงช้าไปแล้วมั้ง ไอ้สองเว้ย]พี่ตั้มจุดบอก ผมถอนหายใจ

"แล้วเฮียแกนกับพี่ท็อปมีเรื่องอะไร"

[อืม ยากว่ะ แต่ละคนก็พูดไม่ตรงกัน เพราะเรื่องทะเลาะกันจริงๆน่ะ สามสี่ปีก่อนนู้นมั้ง แต่มันเพิ่งจะมาหนักเมื่อสามสี่เดือนนี่เอง] ผมนิ่งฟัง ตอนนั้นถามจากพี่ท็อป บอกทะเลาะเรื่องน้องสาวเฮียแกน ผมเดาว่าน้องสาวเฮียแกนต้องเป็นเด็กเก่าพี่ท็อปแน่ๆเลย

"...แล้วเฮียแกนมีน้องสาวไหมพี่"

[ห๊ะ ไม่นี่หว่า ลูกคนเดียว...]พี่ตั้มตอบเสียงดังฟังชัด ผมชะงักไป น่าแปลก ก็พี่ท็อปบอกว่าเรื่องน้องสาวเฮียแเกนนี่ แล้วทำไมถึงเป็นแบบนี้ซะได้

"มั่นใจ100%ไหมพี่ผมอยากให้ชัวร์ๆ"ผมทำหน้าเซ็ง นี่เรื่องชักอิรุงตุงนังจริงๆ

[...เออ ก็ในทะเบียนบ้านมันบอกไว้แบบนี้นี่หว่า...เดี๋ยวกูส่งไปให้ดูในแชทนะ... ถ้ายังข้องใจเดี๋ยวกูจะลองไปสืบดูอีกทีแล้วกัน] พี่ตั้มบอก ไม่นาน ผมก็เปิดแชท กดดูรูปภาพระเบียนประวัติของเฮียแกน ผมมองชื่อ ‘กฤตพัฒน์ ณกรกันต์’ เป็นชื่อสกุลจริงของเฮียแกน ผมรู้สึกคุ้น ๆ ในความรู้สึกว่าเคยได้ยินนามสกุลนี้มาจากที่ไหนนะ ผมขยายภาพ ในนั้นก็กรอกว่าเป็นลูกคนเดียว ไม่มีพี่น้อง

ใครกันที่โกหก...พี่ท็อปเหรอ จะโกหกไปทำไมกัน?

ผมวางสายจากพี่ตั้ม เดินขึ้นมาชั้นสามที่เงียบกริบ ผมเอาหูไปแนบประตูห้องพี่ท็อปที่เงียบฉี่ ผมลองเคาะประตูเบาๆสองสามครั้ง ไม่มีเสียงตอบรับหรือเสียงการเคลื่อนไหวเลยแม้แต่น้อย สงสัยไปเรียน ผมเดินหยุดที่หน้าห้องตัวเอง แล้วจ้องไปที่ห้องของยิมที่เงียบกริบเหมือนกัน ผมลองไปเคาะดูบ้าง...เงียบเชียบเหมือนเคย หายไปพร้อมๆกันแบบนี้ ผมเลยอยากไข้ข้อข้องใจ ถึงแม้จะรู้ดีว่าพี่ท็อปกับยิมมันเรียนภาคเดียวกันก็เถอะ

ผมเปิดเว็บ reg ของมหา’ลัยแล้วเสิร์ชชื่อสกุลจริงพี่ท็อปลงไป ผมกดเอ็นเทอร์ ปรากฏตารางเรียนขึ้นมา ผมกวาดสายตามองแล้วก็พบว่ามีชั่วโมงเรียนอยู่ยาวไปถึงสองทุ่มเลย ก่อนจะตลกตัวเอง ผมชักระแวงแม่งไปทุกเรื่องจริงๆ ผมลองโทรหาโยดูแต่ไม่รับสายผม ผมโทรจิกไปสี่ห้าสายก็ไม่รับอีก จนผมเริ่มหงุดหงิดเลยส่งข้อความไปแทน

2 : โทรกลับด้วย มีเรื่องจะคุย
ผมล้มตัวนอนลงกับเตียง นอนคิดอะไรสักพัก สายตาเลื่อนไปจับที่ขาตั้งไม้ที่มีรูปของใบหน้าพี่ท็อปตั้งอยู่ปลายเตียง พี่ท็อปกำลังยิ้มอยู่ในภาพที่ผมจิตนาการขึ้นมาเอง ‘จะหลอกหรือจะรักเอาให้แน่สิพี่’ผมคิดในใจ
ผมนอนฟังเพลงในโทรศัพท์ จนกระทั่งมีคนโทรเข้ามา รู้ได้ทันทีว่าใคร ผมกดรับสายแต่ไม่ได้พูดอะไร

[ไงครับพี่สอง] โยเป็นฝ่ายเอ่ยปากก่อน

"เย็นนี้ออกมาเจอได้ไหม มีเรื่องจะคุยด้วย”ผมลุกขึ้นจากเตียงมองนาฬิกา ห้าโมงเย็นแล้ว

[มีเรื่องอะไรหรือเปล่าพี่สอง กลัวป๊าไม่ให้ออกบ้านอะพี่]

“เรื่องสำคัญ เกี่ยวกับเฮียยิมของมึง”

[อ้าว รู้จักกันด้วยเหรอ พี่สองอะ โยคงไปเจอพี่บ่อยๆไม่ได้แล้วนะ]

“เออ กูไม่ได้สนใจเรื่องนั้นโว้ย นี่เรื่องคอขาดบาดตายเกี่ยวกับมึงแล้วก็กู...มารอปากซอยจะขี่รถไปรับ”ผมบอกมันอย่างหงุดหงิด โยยอมตกลง

[ถ้าขอป๊าได้ เดี๋ยวส่งข้อความไปหานะ]

ผมถอนหายใจเบื่อๆ ก่อนจะลุกหยิบหมวกกันน็อคมาถือลงไปรอที่หน้าโรงจอดรถ ไม่นานเสียงสั่นเป็นสัญญาณว่ามีข้อความเข้า

Yo : พี่สองมารอโยที่หน้าซอยเลย โยจะรออยู่ที่หน้าเซเว่น
ในใจผมก็คดว่าโยมันต้องออกมาหาผมได้อยู่แล้ว

ผมสตาร์ทรถ แล้วขับไปตามถนนเส้นใหญ่ตรงไปยังซอยบ้านของโย ผมก็หวั่นๆถ้าเกิดไอ้ยิมรู้เรื่องขึ้นมาเดี๋ยวมันจะควันออกหูอีก ผมนัดเจอกับโยวันนี้เพราะต้องการจะจบความสัมพันธ์ทางกายให้เด็ดขาด เพราะถึงจะปล่อยต่อไปก็ไม่เกิดเรื่องดี
ผมเห็นร่างขาวๆไซน์มินิของไอ้โยที่ยืนกดโทรศัพท์อยู่หน้าเซเว่น ผมขี่เข้าไปจอดด้านหน้า โยเงยหน้ามามองแล้วยิ้มกว้างวิ่งมาหาผมท่าทางดีใจ

“คิดถึงพี่สองจัง มาหอมหน่อย”ผมรีบหลบเอนหน้าหนีไอ้โย มันทำท่าจะจูบผมจริงๆด้วย ผมผลักมันแรงๆ

“ให้ไวดิ กูจริงจังนะ”ผมพูดไม่ยิ้ม โยหน้างอไม่พอใจแต่ก็เดินมาซ้อมหลังผม แถมยังกอดเอวผมไว้อีก ผมได้แต่ถอนหายใจ เถียงกับมันก็รังแต่จะเสียเวลาเปล่า

“พี่สองพาโยไปไหน โยก็ไปหมดแหละ”คนด้านหลังหัวเราะเสียงใส ผมได้แต่ข่มใจขี่รถไปยังร้านกาแฟที่อยู่คนละพื้นที่กับละแวกบ้านของมันเผื่อป๊าม๊ามันผ่านมาเจอเข้าเดี๋ยวจะซวย

ผมเดินเข้าไปที่ร้านกาแฟ มีโยเดินตามประชิดไม่ห่าง ผมสั่งคาปูชิโน่มาแก้วนึง โยสั่งโกโก้ ผมเดินไปเลือกโต๊ะที่อยู่มุมสุด โยมันมานั่งข้างๆผม

“กูจะพูดเลยนะ...กูว่ามึงกับกูอย่าเจอกันอีกเลย เลิกติดต่อเลิกรู้จักกัน...”ทันทีที่ผมพูดจบ โยที่นั่งมองผมด้วยสีหน้าแจ่มใสกลายเป็นหมองลงทันตา มันนั่งนิ่งหน้าแดงก่ำเหมือนโกรธ

“....ทำไมอะพี่ โยจะไม่ทำตัวงี่เง่าอีกแล้วนะ นะๆ”โยจับแขนผมแล้วเขย่า ผมถอนหายใจ มองหน้ามันนิ่งๆ

“มึงรู้ไหม พี่มึงจะเอาเรื่องกู อีกอย่างถ้าเรื่องนี้ถึงหูป๊ามึง มึงคิดว่ากูจะปลอดภัยหรือไง”โยทำหน้าอึ้งๆ ผมยอมรับว่าเป็นคนเห็นแก่ตัว ผมก็แค่ไอ้สองผู้ชายห่วยๆมาแต่ไหนแต่ไรแก้ไม่หายหรอก ผลประโยชน์ของตัวเองก็ต้องรักษาไว้

“...เฮียยิมน่ะเหรอ พี่สองกลัวหรือไง ถ้าเฮียมันมาวุ่นวายกับพี่ พี่ก็สั่งสอนมันไปเลยสิ”โยพูดด้วยอารมณ์ ผมส่ายหน้า วันนี้จะคุยกันรู้เรื่องไหม  ผมไม่พูดอะไร เพราะมีคนมาเสิร์ฟออเดอร์ที่ผมกับโยสั่งไปมาวางที่โต๊ะ

“เออ ถ้ามันทำแบบนั้นก็ดีสิ กูคงไม่ถ่อมาหามึงแบบนี้ มึงยังไม่18 เลย ถ้ากูโดนแจ้งความ กูก็จบเห่ อยากให้กูเข้าคุกขึ้นศาลหรือไงวะโย ...ถือว่ากูขอร้องล่ะ”ผมจำใจต้องพูดแบบนี้ ทำให้ตัวเองน่าสงสาร แต่มันก็เป็นความจริงนั่นล่ะ

“...โดนจับเลยเหรอ... ถ้าอย่างนั้นโยจะไปคุยกับเฮียกับป๊าให้นะ เขาไม่เอาเรื่องพี่สองหรอก”โยยิ้มเจื่อนมองหน้าผมอย่างคาดหวัง ผมถอนหายใจ

“มึงทะเลาะกับป๊ากับอาเฮียของมึงไม่ใช่หรือไง ... มึงกล้าพูดเหรอว่าที่ผ่านมามึงทำอะไรกับใครมาบ้าง”ผมแทบจะตะคอกใส่มัน โยหน้าซีด เงียบไปมันกัดเล็บตัวเองไปพลาง คิ้วขมวดเข้าหากัน ผมแค่นเสียงอย่างอารมณ์เสีย ผมจะต้องมาตกม้าตายเพราะโยน่ะเหรอ ไม่มีทางหรอก ผมปล่อยให้เป็นแบบนั้นไม่ได้ พ่อเอาผมตายแน่ๆ คราวนี้ผมคงได้ไปอยู่ข้างถนน

 ผ่านไปหลายนาทีไม่มีใครพูดอะไรออกมา

“ฮึก...ผมชอบพี่รักพี่อ่ะ ผมไม่อยากเลิกกับพี่”

“ห๊ะ กูกับมึงไม่ได้คบกันเสียหน่อย กูบอกมึงแล้วไงโย นี่ก็เพื่อตัวมึงเองนะ...”ผมเงียบไป มีเพียงเสียงสูดน้ำมูกดังมาจากโยเท่านั้น

“ถ้าโยอายุ18 แล้วแสดงว่ายังเจอกับพี่สองได้เหมือนเดิมใช่ไหม”โยยื่นหน้ามาถามผม จับมือผมไว้แน่นๆ ผมหลับตาพ่นลมหายใจ ผมไม่แน่ใจว่าสามารถแจ้งความย้อนหลังได้หรือเปล่า

“กูไม่ได้รักมึง โย กูเห็นมึงเป็นแค่...โย มึงก็รู้ว่ามันเป็นแบบนั้นไม่ได้”ผมบอกมันอย่างละเหี่ยใจ โยหน้าบึ้งฮึดฮัดไม่พอใจขึ้นมา ผมดึงไหล่มันเข้ามาใกล้ ส่งสายตาดุดันไปให้เพื่อมันจะกลัวบ้าง

“ตอบมา จะเลิกยุ่งกับกูหรือเปล่า”ผมกระซิบมันแต่ก็แฝงความแข็งกระด้างดุดัน โยจ้องตาผมไม่กระพริบ เหมือนคนเจ้าคิดเจ้าแค้น

“พี่สองใจร้าย อีกไม่กี่เดือนเอง โยจะ18แล้ว นะๆ แล้วโยจะยอมถอยออกไปก่อน โยจะเลิกติดต่อพี่สอง จะลบเบอร์ ลบเฟส ลบรูปลบทุกอย่างเลยนะ ถ้าพี่สองยอมตกลงกับคำขอของโยบ้าง”

“...”ผมไม่ตอบอะไร ให้ตายเหอะ ทำไมมันถึงสลัดยากแบบนี้ ทีไอ้ตอนที่ตกลงกันครั้งแรกมันยังยิ้มรับด้วยความเต็มใจ

“หรือจะให้ผมไปฟ้องป๊ากับอาเฮียว่าพี่สองข่มขืน ทำอนาจารโย”

ผมมองหน้ามันอย่างตกใจ ไม่คิดว่ามันจะเล่นแง่แบบนี้

“โอ้โย!”

“ว่าไงล่ะพี่สอง ไม่รู้ล่ะ โยพูดจริง”โยปล่อยมือผมแล้วหยิบแก้วโกโก้มาดื่มอย่างสบายใจ คงคิดว่าถือไพ่เหนือกว่าผมก็ไม่ได้อยู่ในฐานะที่ปฏิเสธหรือต่อรองอะไรได้

“เออ ก็ได้...ตกลงตามนั้น แต่ต้องรอเวลาก่อน ไม่ใช่ว่าพอมึง18แล้วจะมาเจอกูได้เหมือนเดิม กฎหมายมันคุ้มครองพวกเด็กเยาวชนจะตาย”

“เย้ พี่สองน่ารักจัง ...โห แบบนี้โยก็จะไม่ได้ยินเสียงพี่สองอีกนานเลย อีกอย่าง...โยต้องเหงามากแน่ๆเลย”โยหัวเราะแล้วกอดแขนผมอย่างไม่อาย ผมถอนหายใจ ไอ้เด็กเปรตเอ้ย อย่าให้ถึงทีผมนะ ผมจะเอาคืนแน่นอน

“เออๆ ช่วยลบเบอร์หรืออะไรก็ตามที่เกี่ยวข้องกับกูออกให้หมดนะ”ผมกำชับมันอีกรอบ

“วางใจหายห่วงเลยครับ งั้นพี่สองหอมแก้มโยหน่อยนะ นะๆ อีกหน่อยก็ไม่เจอกันแล้วอะ”โยเข้ามาใกล้ ผมเหลือบมองรอบตัว คนไม่ค่อยมี แต่ว่าพนักงานคอยจ้องอยู่น่ะสิ ผมเลยไม่อยากลีลาชักช้า เลยต้องยื่นหน้าไปหอมแก้มโยฟอดนึงอย่างเสียไม่ได้ โยหัวเราะพอใจ

“แบบนี้ค่อยดีหน่อย แล้วพี่สองรู้จักเฮียของโยได้ยังไง”โยทำหน้าสงสัย ผมนึกถึงไอ้ยิมแล้วหงุดหงิด “ก็มันอยู่หอเดียวกับกู แล้วมันชอบกวนตีนเหมือนจะหาเรื่องกูหน่อยๆ เหอะ”

“โยก็ลืมบอกไป วันนั้นที่โยรีบกลับออกมาก่อนเพราะว่าโยเห็นอาเฮียน่ะสิ เลยต้องเปิดแน่บมาก่อน โลกกลมเกินไปแล้ว”โยทำหน้าเซ็ง เหอะ ไอ้ยิมมันก็ห่วงน้องไม่เข้าท่าเลย ดูนิสัยน้องมันก่อนเถอะ

“เหอะ ก็ว่าอยู่....เอาเป็นว่ามึงกับกูเจอกันวันนี้วันสุดท้าย กลับได้แล้ว”ผมบอกโยแล้วดึงให้มันลุกขึ้น มันทำหน้าอิดออดแต่ก็ยอมตามมา ผมสะบัดมือออกจากการเกาะกุมของมันได้แล้วเดินไปจ่ายเงิน ผมไม่รู้ว่าทำแบบนี้แล้วจะช่วยให้อะไรดีขึ้นไหม แต่อย่างน้อยช่วงนี้ผมก็ปัดไอ้ตัวรังควานออกไปได้คนนึงแล้ว

หลังจากที่ไปส่งไอ้โยที่หน้าซอยแล้วผมก็วกกลับมาที่หอพัก ฟ้าก็มืดแล้ว คงจะหกโมงเย็นกว่าๆได้แล้วล่ะมั้ง เมื่อมาถึงโรงจอดรถข้างหอ ผมหยิบโทรศัพท์ออกมาโทรหาพี่ท็อป แต่ไม่รับสาย ผมโทรไปอีกสองสามรอบ แต่ก็ไม่รับเหมือนเดิม ทำอะไรอยู่นะ

เฮ้อ ผมนี่ทำตัวน่ารำคาญเป็นพวกโทรจิกซะอย่างนั้น
ผมเดินขึ้นบันไดไปชั้นสามก็เจอกับยิมที่ยืนก้มหน้ากดโทรศัพท์พิงประตูหน้าห้องตัวเองอยู่ ผมเดินไปยืนตรงหน้ามัน

"ไง....อาเฮีย"ผมทักเสียงสดใส มองหน้าที่ประดับด้วยแว่นตาตามเดิมของมัน ยิมเงยหน้าจากโทรศัพท์แล้วมองผมนิ่งๆไม่ได้พูดอะไรออกมา ผมเหลือบมองที่เรียวต้นคอขาวของมันที่มีรอยดูดจางมากแล้ว ผมยิ้มเยาะ

"...ท่าทางจะรักน้องชายมากจริงซะด้วย แต่คงเสียเปล่า"ผมหัวเราะ นึกถึงท่าทางของโอ้โยแล้วก็เหนื่อยใจแทนมันที่มีน้องแบบนี้

"...ถ้างั้นมึงก็ระวังหน่อยนะ อยู่ใกล้พี่ชายขนาดนี้"ยิมพูดนิ่งๆ เก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋ากางเกง กอดอกยืนมองผมนิ่งตามเดิม

"ระวังอะไร พี่เตือนมครั้งที่สามแล้วนะ ...จะทำเหมือนวันนั้นเหรอ"

"หึ มึงไม่ได้อยู่ในสถานะที่ต่อรองได้ ...อย่าลืมสิ...น้องกูยังไม่18เลย...”ยิมหัวเราะคล้ายจะเย้ยหยัน ผมไม่ได้ตอบอะไร แค่จ้องหน้ามันนิ่งๆ กำหมัดแน่นอยากชกปากมันจริงๆ "จำเอาไว้เรื่องนี้ สั่นคลอนอนาคตมึงได้นะ"

"พี่ก็รู้อยู่แก่ใจ ว่าโยมันเต็มใจ อย่าทำให้เป็นเรื่องใหญ่สิวะ"ผมไม่พอใจ ตะคอกใส่มัน ทำเหมือนผมล่อลวง ให้โยมันตามผมมาอย่างไม่เต็มใจ “พูดกับมึงไป มึงก็ไม่เข้าใจ เพราะมึงมันไม่ได้สำนึกอะไรได้อยู่แล้ว”

"เอาสิ อยากทำอะไรก็ทำ เป็นสิทธิ์ของพี่นี่ "ผมแค่นเสียงบอกมัน ถ้ามันจะแจ้งความผมจะทำอะไรได้ ยิมยืนนิ่งเหมือนข่มอารมณ์โกรธ มันมองหน้าผมเขม็ง ผมเห็นว่ามันไม่มีอะไรจะพูด เลยหมุนตัวกลับเข้าห้อง

"เดี๋ยว...."ผมชะงักหันไปตามเสียง ฉับพลันนั้นแรงปะทะหนักก็กระแทกเข้าที่สันกรามผมเต็มแรง อย่างไม่ทันได้ตั้งตัว ผมล้มไปกองกับพื้น มึนไปแวบนึง

"เชี่ยเอ้ย  ..."ผมผุดลุกขึ้น รู้สึกโกรธ เข้าไปหามัน ยิมแค่ยิ้มออกมาก่อนจะพูดเบาๆ "ถ้ามีสำนึก ก็ควรจะกลับเข้าห้องมึงไปเงียบๆได้แล้ว"คำพูดของมันทำให้ผม กำหมัดแน่น ทำได้แค่ผลักมันออกเต็มแรง ผมสบถก่อนจะหุนหันเข้าห้องปิดประตูเสียงดัง

ผมโทรหาพี่ท็อปอีกครั้ง คราวนี้ไม่รับอีก โธ่เว้ย ผมเซ็งมาก หงุดหงิดจนต้องระบายอารมณ์กับข้างของในห้อง ผมเดินไปเปิดตู้เย็น หยิบเบียร์สองกระป๋องมาเปิดดื่มดับอารมณ์ที่พุ่งพล่านอยู่ตอนนี้ ผมหลับตาปล่อยอารมณ์หงุดหงิดให้ไหลผ่านจากร่างกายไป ผมลืมตาในความมืด เบื่อ เซ็ง เหงา ผมรู้สึกอย่างนี้จริงๆ รู้สึกอยากเมาขึ้นมา ความรู้สึกเดิมๆเข้ามากัดกิน ไม่อยากอยู่คนเดียวมันต้องมีใครสักคนมาเติมเต็มซะหน่อย ผมลูบสันกรามที่ปวดขึ้นมาอย่างอารมณ์เสีย

ผมกดโทรออกไปหาไอ้โก๋เพื่อนผมเอง

[ไงวะ]

“อยู่หอเปล่าวะ อยากแดกหล้าว่ะ”ผมบอกมันด้วยอารมณ์เซ็งเต็มที่

[เปล่า อยู่บ้านไอ้บีเว้ย มาเปล่าๆ เหล้าเบียร์เพียบ พอดีเพิ่งทำงานเสร็จที่คณะเลยมาฉลองกันหน่อย มึงหายหัวไปไหนวะ]

“เออๆ มารับกูหน่อยดิ เฮ้อ กูไม่ได้หายหัวไปไหนหรอกแค่--”

[มัวแต่ไปเฝ้าที่วิศวะหรอวะ ฮ่าๆ เพื่อนกูเป็นหนักจริงๆ]ไอ้โก๋หัวเราะ ผมได้ยินเสียงคุยดังๆกับเสียงเพลงของพี่เสกดังแทรกเข้ามา

“หึๆ เดี๋ยวกูลงไปรอนะเว้ย”

[โอเคเพื่อน เจอกัน] ผมวางสายจากไอ้โก๋แล้วก็เข้าไปล้างเนื้อล้างตัวเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นเสื้อยืดกางเกงบอลทำธรรมดา ผมหยิบกระเป๋าเงินออกมาอย่างเดียว เหลียวมองห้องพี่ท็อปที่เงียบสงัดก่อนจะถอนหายใจเซ็งๆ

ผมนั่งรอไอ้โก๋มารับไม่นานนัก แค่ไม่ถึงสิบนาที ไอ้โก๋ก็ขี่c5สีน้ำเงินมารับผม “ทำหน้าตาเป็นหมาหงอยอีกแล้วเพื่อนกู โรคเก่ามาถามหาหรอวะ”ไอ้โก๋มองหน้าผมแล้วส่ายหน้าก่อนจะชะงักไป “เฮ้ย โดนใครต่อยมา” ผมกระโดดไปซ้อนมันแล้วสะกิดให้มันออก
รถได้

“คนแถวนี้แหละ—คนเยอะไหมวะ” 

“เออ ก็ห้าหกคน เพื่อนเราทั้งนั้นแหละ”ไอ้โก๋ว่า คงจะมีแต่เพื่อนๆผม อย่างไอ้ผิง ไอ้โก๋ ไอ้เชี่ยวไอ้พอล
ไอ้โก๋ขี่รถไปทางหลังคลองชลข้ามสะพานไปตรงเข้าหมูบ้าน ลัดเลาะซอยเล็กๆไป ก็เจอกับบ้านไม้ยกพื้นสองชั้น ชั้นล่างเป็นปูน ชั้นบนเป็นไม้สักคาดว่าเป็นบ้านของไอ้บี ที่ลานหน้าบ้านมีผู้ชายห้าคนปูเสื่อนั่งตั้งวง แหกปากร้องเพลงพี่เสกกันลั่น พอพวกนั้นเห็นผมกับไอ้โก๋ก็โบกมือส่งเสียงเรียกกันเย้วๆ

“ไงพวก ไม่ได้เห็นหน้ามึงมาหลายวันเลยว่ะ มาๆ พญาเสือรอมึงอยู่”ไอ้เชี่ยวชูขวดเหล้าที่มีน้ำสีใสมีรูปตราเสืออยู่

“ไอ้ห่า แม่ง40ดีกรีเลยเหรอ  กะให้กูตายเลยสินะ”ผมหัวเราะแล้วถอดรองเท้าแล้วเข้าไปนั่งข้างๆไอ้ผิง โดยมีไอ้เชี่ยวเทเหล้าใส่แก้วช็อตมาให้ซะเต็มปรี่

“เอาไป สำหรับมึง โทษฐานที่เห็นแฟนดีกว่าเพื่อน”

“เออ แล้วทำไมมึงมาคนเดียววะ นึกว่าจะตัวติดกับพี่ชายข้างห้องซะแล้ว”ไอ้ผิงที่ยื่นหน้ามาใกล้กอดคอผม ท่าทางมันเมาแล้ว ตาฉ่ำๆหน้าแดงหน้าดำไปแล้ว

“อย่าถามเรื่องนี้เหอะ เมาแล้วไปนอนเลย เฮ้ย มึง เอามันไปเก็บเหอะ ท่าทางไม่ไหวแล้ว”ผมบอกไอ้โก๋ที่หัวเราะกับท่าทางของไอ้ผิง ผมกับไอ้โก๋หิ้วปีกมันคนละข้าง พาไปนอนบนเสื่อที่ปูอยู่ชั้นล่าง เปิดพัดลมให้มันไว้ ถึงจะพูดว่ามาแดกเหล้ากับเพื่อน แต่ผมซัดคนเดียวเงียบๆ ไม่พูดไม่จากับใคร ใครถามอะไรผมก็แค่ถอนหายใจส่ายหน้า ผมแค่เบื่อ เซ็งกับเรื่องที่เกิดขึ้นกับผม เห็นน้ำสีใสแบบนี้ เล่นงานผมได้เป๋เลย ผมลืมเวียนหัว โลกหมุนนิดหน่อย รู้สึกกับแกล้มที่กินไปมันตีขึ้นมา ยอมรับว่าเมา แต่ยังรู้สึกตัวว่าอะไรเป็นอะไร ผมพยุงตัวเองไปอ้วกในห้องน้ำ แทบหมดไส้หมดพุง

ผมล้างหน้า เดินเซขาสั่น พรุ่งนี้ผมคงไม่ไหวแน่นอน ผมล้มตัวลงไปนอนข้างๆไอ้ผิงที่กรนสนั่น

ตืด ตืด ตืด ผมพยายามใช้เรี่ยวแรงที่มีอยู่ล้วงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูที่หน้าจอ ‘พี่ท็อป’ หืม?? โทรกลับมาแล้วเหรอ ผมกดรับสาย

“ครับเพ่”รู้สึกว่าลิ้นพันกัน ผมหัวเราะออกมาด้วยความเมา

[เฮ้ย เมาเหรอวะ มึงมีอะไรวะ โทรหากูซะเยอะ]

“แล้วทำไมพี่ ไม่รับสายผมล่ะ ไอ้เราก็เป็นห่วง โธ่”ผมโวยวายลั่น พี่ท็อปหัวเราะ

[มึงเมาขนาดหนักเลยว่ะสอง ไปแดกที่ไหน ที่ร้านหรือว่าบ้านเพื่อนมึง]

“บ้านเพื่อน บอกแล้วจะรู้จักเหรอ ไอ้บี บ้านไอ้บี รู้จักเปล่าครับ”ผมถาม พยายามยันตัวเองลุกขึ้นนั่ง หรี่ตามองไอ้พวกเพื่อนอีกสามสี่คนที่ยังทรหดแดกเหล้าต่อไปได้ แม่งคอเหล็กจริงๆ

[บอกมาว่าอยู่แถวไหน]

“หลังคลองชล ข้ามสะพานมาก็เจอแล้ว เออ พี่โทรมาทำไมอะ โทรมาถามแค่นี้เหรอ”

[เออไอ้เหี้ยนี่ มึงพูดดีๆ อยู่ตรงไหน] ผมส่ายหน้า กวักมือเรียกไอ้โก๋ “โก๋!”ผมตะโกนเรียกมัน ไอ้โก๋วิ่งเหยาะๆมาหาผม “มีไรวะ”

“บอกพี่กูหน่อยว่าที่นี่ที่ไหน”ผมยื่นโทรศัพท์ไปให้ไอ้โก๋ที่ทำหน้ามึนๆ ผมหัวเราะที่มันเอ๋อ ก่อนจะเอนตัวนอนลงหลับตา แย่ว่ะ มึนหัว ผมได้ยินเสียงไอ้โก๋บอกทางพี่ท็อปอยู่ แต่คุยนานมากแทบจะบอกทุกๆตารางเมตรเลยมั้ง หึๆ จากนั้นผมก็เผลอหลับไป

 “สอง ไอ้สอง”เสียงทุ้มนุ่มคุ้นหูดังอยู่ใกล้ๆ พร้อมกับอะไรเย็นๆมาสัมผัสที่ใบหน้าลำคอและแขน ผมหลับตาส่งเสียงอือออไป สมองประมวลผลได้ว่าผมกำลังถูกเช็ดตัวอยู่

“เฮ้อ มึงนี่ซัดไปเยอะเลยนะ เมาเป็นหมาเลยว่ะ”เสียงนั้นยังคงบ่นผมอยู่...

“..พี่..ท็อป หรอ”ผมถามออกไปเบาๆ ก่อนจะพยายามลืมตาขึ้น

“เออดิ กูเอง ผัวมึงไง”พี่ท็อปหัวเราะแล้วใช้มือเย็นๆมาตบๆแก้มผมทั้งสองข้างไม่แรงมากนัก ผมชะงักไป ผมเมาๆแบบนี้อาจจะเสี่ยงต่อการโดนเสียบได้ ผมสะดุ้งลืมตาขึ้นมาทันที ก็พบว่าหน้าพี่ท็อปอยู่ห่างแค่คืบเดียวกำลังมองหน้าผมอยู่ ผมกระพริบตางงๆ

“พี่พาผมมาหรอ”ผมถาม พี่ท็อปยิ้มแล้วลูบๆแก้มผมต่อไป ผมกวาดสายตามองไปรอบๆห้อง สภาพห้องรกๆ คุ้นตา....นี่มันห้องของผมเอง ผมยังมองเห็นรูปพี่ท็อปตั้งอยู่ปลายเตียงอยู่เลย น่าอายจริงๆเลย เผยไต๋ไปซะแล้ว

“อืม มึงเมาแล้วปากมากนะ”พี่ท็อปยิ้มน้อยๆแล้วดีดหน้าผากผมแรงๆจนดังป๊อก ผมย่นหน้าส่งเสียงประท้วง

“มึนหัวว่ะ พี่แอบทำอะไรผมหรือเปล่าเนี่ย ฮ่าๆ”ผมหัวเราะออกมาแล้วพยายามยันตัวลุกขึ้นมานั่งมีพี่ท็อปช่วยประคองเป็นสาวๆไปได้

“หึ อยากให้ทำหรือไงวะ”พี่ท็อปส่ายหน้า แล้วขยับมานั่งข้างๆผมอีกฝั่งนึงที่ติดผนังห้อง ผมหันไปมองพี่ท็อป

“จะค้างห้องผมเหรอครับ”

“อืม ไม่ได้เหรอไง”พี่ท็อปไหวไหล่แล้วจับจ้องไปที่รูปสเก็ตใบหน้าของตนเองที่อยู่ทางปลายเตียงแล้วยิ้ม ผมแค่ยิ้มกับตัวเอง

“หล่อกว่าตัวจริงอีกเนอะ ว่าไหม”ผมพูด

“เออว่ะ แถมกูยังดูฟรุ้งฟริ้งแปลกๆด้วย  ในจิตนาการกูดูยิ้มมีอ่อร่าขนาดนี้เลยหรอ”พี่ท็อปหันมามองผมแล้วยื่นหน้ามาใกล้ๆ ผมแค่เหยียดยิ้ม “ประมาณนั้นครับ”รอยยิ้มกระชากใจ

“ขอโทษนะ ที่ไม่ได้รับสายมึงพอดีว่ากูกำลังเคลียร์เรื่องเก่าๆอยู่”พี่ท็อปพูด ผมแค่นิ่งไปปล่อยให้คำพูดผ่านหูไป

“ท่าทางจะสำคัญมาก”

“เรื่องไอ้แกนไง”

“ครับ ผมก็ไม่ได้ว่าอะไร แค่หงุดหงิดที่ติดต่อไม่ได้”ผมหัวเราะกับความงี่เง่าของตัวเอง พี่ท็อปส่ายหน้าเบาๆ

“กูก็ไม่ได้ว่าอะไร... นี่สอง ถ้าหากคราวหน้ากูต้องต่อยตีกับไอ้แกนอีก กูไม่อยากให้มึงเข้ามาเกี่ยว หมายถึงโดนรากแหไปด้วย ไอ้แกนมันเจ้าคิดเจ้าแค้น มันลากคนที่เข้าข้างกูไปหมดแหละ”พี่ท็อปอธิบายให้ฟัง เฮียแกน ชักจะเหม็นขี้หน้าแล้วสิ

“ครับ ผมไม่เข้าไปขว้างหรอก ถ้ามันเป็นการตัดสินกันระหว่างพี่กับเฮียแกน”ผมพูด ในใจอยากถามเรื่องน้องสาวเฮียแกน พี่ท็อปมองหน้าผมเหมือนค้นหาอะไรบางอย่าง

“มีเรื่องไม่สบายใจหรอ”พี่ท็อปมองออกอีกแล้ว

“ใช่ครับ”

“เกี่ยวกับกูหรือเปล่า”พี่ท็อปขมวดคิ้วมองหน้าผม

“ก็ไม่เชิง...ผมถามพี่ได้ไหม”ผมกลัวว่าพี่ท็อปจะไม่ตอบ

“อืมว่ามาสิ”พี่ท็อปหันหน้ามามองผม

ผมจ้องตาพี่ท็อปนิ่งๆ “เฮียแกนมีน้องสาวด้วยหรอพี่”พี่ท็อปย่นคิ้วเข้าหากัน

“มีสิ...”ผมแปลกใจ เพราะพี่ท็อปตอบอย่างมั่นใจ “แต่ว่า ทำไมใน--”

“น้องคนละแม่ ใช้คนละนามสกุลไง ...ก็เลยไม่มีชื่ออยู่ในทะเบียนบ้าน กูบอกมึงก็ได้สอง ...น้องไอ้แกนเป็นแฟนเก่ากูเอง”พี่ท็อปพูดช้าๆ ผมมองหน้าพี่ท็อปอย่างแปลกใจ แฟนเก่า? ผมยิ้มออกมานิดนึง

“พี่คบผู้หญิงด้วยเหรอ”

“ก็เออสิ เมื่อก่อนน่ะ... ดูแปลกใจมากนะมึง”พี่ท็อปผลักหน้าผมออกห่าง ผมแค่ยิ้ม ไม่ได้ถามต่อเรื่องสาเหตุการทะเลาะเพราะจะก้าวก่ายเกินไป

“นิดนึงพี่ ว่าแต่คืนนี้เพิ่ง...”ผมหยิบนาฬิกาที่ห้อยคอมาดู “ห้าทุ่มครึ่งอยู่เลย... ผมเป็นคนนอนดึกด้วยสิพี่”ผมยิ้มให้พี่ท็อปที่เลิกคิ้วมองผม ก่อนจะขยับมาพิงผม

“จะอ่อยกูหรอไง”

“ผมแค่อยากให้พี่ลองเตียงผมหน่อยไง”ผมหัวเราะพูดทีเล่นทีจริง ถ้าได้ก็ดี ถ้าปฏิเสธก็โอเค พี่ท็อปยื่นหน้ามาคลอเคลียกับปลายคางกับลำคอผม

“โดนอะไรมาเนี่ย”พี่ท็อปขมวดคิ้วถาม แตะเบาๆที่รอยบวมเล็กๆแล้วย่นหน้า “ก็แค่...คู่กรณีน่ะ...”ผมถอนหายใจ แล้วตะปบมือพี่ท็อปที่เลื้อยเข้ามาในเสื้อผม

“อ๋อ...แค่นี้ไม่สะเทือนใช่ไหมวะ”

“จิ๊บๆ”ผมยิ้มกว้างแล้วหัวเราะเบาๆ ก่อนจะจับข้อมือพี่ท็อปไว้แน่นๆ เจ้าตัวย่นหน้ามอง

“บอกไว้ก่อนนะ...นอนเตียงเดียวกับผมน่ะ ไม่มีทางพลิกผมได้หรอก”ผมพูดเบาๆ พี่ท็อปเม้มปากคิดกรอกตาไปมา “ก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่”พี่ท็อปไหวไหล่

“แล้วผมก็ไม่อ่อนข้อให้พี่แล้ว”

[รินดาwดาริน]

 

[mox2224]

เพิ่งรู้ว่ายิมเตี้ยกว่าสอง...

[kun]

พออ่านตอนนี้ก็อยากให้พี่ท็อปรักสองจริงจังเลย  สองจะได้เป็นคนเอาถ่าน ฮ่าๆๆๆๆๆ มีพี่ท๊อปเป็นแรงใจไรงี้อ่ะ อิอิ

[kdds]

โยนี่ สลัดยาก

[brookzaa]

รรร ร ต่อไป

[JJHJJH]

พี่ท็อปชอบไอ้สองจริงๆ สิน๊า

[New_Tai]

สองคิดถูกแล้ววว  สองครั้งพอเนอะ!!!
5555

[sodawan1]

ไม่เอาโย ไม่เอายิม จะเอาแต่สองท๊อปปปปเท่านั้นนน!! 

[kukkikkooka]

น้องดยหนูควรหยุดได้แล้วนะลูกกก

โถววววววว

[flimflam]

สองไม่ปล่อยพี่ท็อปทำประตูแล้วเหรอ 55555555555
ของแบบนี้เสมอกันน่ะดีแล้ว 5555555555
แต่ก็อย่างว่า...พี่ท็อปทำตัวน่าระแวงมั่กกก

[โซดาหวาน]

สองจะหยุดพี่ท๊อปทำประตูได้จิงอ๋อออ ถ้าพี่ท๊อปอ้อนล่ะจะใจอ่อนมั้ยย? 55
แต่ก็แอบเชียรสองเป็นผัวพี่ท๊อปตลอดดดดไปอยู่น๊าาาา  อยากเห็สองเอาท๊อปอยู่อ่ะ!

[fahsida]

ถ้านามสกุลแกนคุ้นๆ แล้วทำไมสองไม่ลองสืบจากนามสกุลดูบ้างอ่ะ ในเมื่อท็อปบอกว่าน้องสาวแกนเป็นแฟนเก่าบางทีอาจมีมากกว่าเรื่องโยก็ได้ แต่ที่สำคัญคือโยนี่ทำไมไม่ยอมหยุดแล้วกลับไปเป็นเด็กดีซะทีนะ

[ขนมโก๋]

ขุ่นพระ คดีพลิก สองทำเราสตั้นไปเป็นนาที แต่เอ ท็อปจะกลับมาทวงบัลลังก์มั้ยนะ