หัวข้อ: เหตุเกิดบนเตียงของห้องข้างเคียงวิศวะ ตอนพิเศษ 14.11.62 อัปจ้า

[GuoJeng]

สองระแวงซะแล้ววขนาดรักพี่ท็อปสองก็ยังไม่มั่นใจล่ะ  เฮียแกนคงจะช่วยพี่ยิม จีบสองเพื่อให้สองกับพี่ท็อปเจอบทเรียนที่ทำไว้กับน้องมิ้นท์แน่ๆเลย พี่ท็อปก็เป็นเพื่อนเก่าของเฮีย รึว่าเอียแกนจะชอบพี่ท็อปตั้งแต่สมัยเรียนมัธยมล่ะ พอพี่ท็อปเล่นน้องสาวแกแล้วเกิดเรื่องน้องมิ้นท์ขึ้นมา เฮียแกเลยไม่พอใจกลายเป็นอารมณ์แค้นใจไม่หาย  จินตนาการสำคัญกว่าการรู้ความจริง ๕๕๕  รอ รอ รออ่านตอนใหม่คับ มาเร็วๆนะคับ

[fahsida]

จะหวานก็วานได้ไม่สุดติ่ง มีแต่ระแวงกับสงสัยสุดๆ เลยตอนนี้

[YounIn]

สนุกดีๆ
เรื่องน่าปวดหัวเยอะมากกกกก
ยิมนี่ดีจริงใช่มั้ย แอบชอบหรอ
แล้วพี่ท็อป จริงใจมั้ยนะ

[Rhythm]

พี่ท็อปน่ารักอ่ะ ดูแลเมียเป็นอย่างดีเลย  แต่มันก็ฟินได้ไม่ค่อยสุดเท่าไร เพราะยังมีอีกหลายอย่างที่ทำให้พี่ท็อปน่าสงสัย แต่พี่ท็อปคงไม่ได้มาร้ายใช่ไหม เพราะไม่งั้นคงบอกรักสองแบบส่งๆ ไปง่ายๆ แล้ว ไม่ต้องคิดอะไรมาก
แถมความเป็นไปได้ที่ยิมจะคู่กับสองแทน ก็มีให้เห็นเรื่อยๆ อีก สรุปว่าเดาทางไม่ถูกเลย 

ยังไงก็ลุ้นท็อปสองนะ ถ้ามองข้ามเรื่องความหวาดระแวงไป เวลาที่สองอยู่กับพี่ท็อป สองจะดูอ้อนๆ ยอมท็อปตลอด ส่วนท็อปก็เอาใจใส่สองดี   

[nuttzier]

เรื่องเยอะจังเนอะ  คุณชายสอง

[chaotic69]

จะเชื่อใจใครได้บ้างมั้ยยยยย
อ่านไปก็ระแวงตลอดเวลาเหมืินกัน กลัวหักมุมอีก 

[namzagirl]

สับสนสุดๆ

[manami_01]

แต่ดู ๆ ไปพี่ท็อปมันก็ดูจะชอบสองบ้างแหละแต่อาจจะยังไม่ใช่รัก

ส่วนยิมนี่ถ้าให้คิดนะเหมือนแอบชอบสองอยู่เลย

แบบว่าเคยเจอกันตอนม.ปลายแล้วเป็นรักแรกพบไรเงี่ย

แต่พอดีมาเกิดเรื่องน้องของยิมก่อนเลยเปลี่ยนจากชอบมาเป็นเจ็บปวดและแค้นแทน

แต่เพราะชอบนั้นแหละที่ทำให้ตัดใจไม่ได้เลยมาแอบตีเนียนใกล้ชิดแบบนี้

แต่ก็ดันมีไอ้พี่ท็อปอีกคนเลยยังแทรกไม่ได้ไง

เรามโนไปเอง ขอภัยหากใครมาอ่านคอมเม้นท์เรา 5555

ส่วนเฮียแกนคิดว่าแค้นฝั่งหุ่นมาก แบบว่าไม่ได้เอาคืนชาตินนี้นอนตายตาไม่หลับแต่ก็ควรให้น้องมาเคลีย์ด้วยป่ะ

[mild-dy]

 

[รินดาwดาริน]

ตอนที่ 11 จอมวางแผน

ผ่านไปสองสัปดาห์ผมกลับมาใช้ชีวิตเหมือนเดิมคืออยู่กับกลางวันอยู่ห้องตัวเอง ส่วนตอนกลางคืนไปนอนกับพี่ท็อป แต่ก็ช่วงสองสามวันที่ผ่านมาพี่ท็อปมีงานเยอะขึ้น บางครั้งก็ไม่ได้โทรคุยกันเลย บางครั้งก็ไม่ได้กลับมานอนที่ห้อง ส่วนเฮียแกนไม่รู้ว่าจะทำอะไรต่อ ส่วนยิมก็ไม่ค่อยมาให้ผมเห็นหน้าตั้งแต่วันที่มันโทรมาหาผม  ผมเทียวไปเทียวมาระหว่างคณะกับหอพัก ไหนจะงานปั้นแบบนูนสูง ไหนจะงานเพ้นท์มิดเทอมที่ดูเหมือนผมคงต้องเร่งเผางานเก็บรายละเอียดเล็กๆน้อยๆ

“มึงชอบหายหัวไปอยู่เรื่อย ติดแฟนแล้วทิ้งงานเหรอวะ”ไอ้ผิงได้ที ด่าผมตั้งแต่เจอหน้าที่ห้องเพ้นท์ ผมถอนหายใจเบื่อหน่าย เมื่อกี้ก็เจออาจารย์บ่นๆมาแล้วรอบนึง มาเจอไอ้ผิงอีกตัว สมองผมจะรวน

“กูก็มาแล้วนี่ไง อีกนิดเดียวก็เสร็จแล้ว”ผมบอกมัน ก่อนจะผสมสีในถาด ไอ้ผิงเท้าเอวมองผมทำงาน สงสัยมันคงเสร็จแล้ว น่าอิจฉาจริงๆ ตอนนี้มันก็เหลือแค่งานปั้นเท่านั้น เรื่องเฮียแกนผมไม่ได้เล่าให้มันฟัง แต่ผมว่ามันก็รู้นั่นแหละว่าหน้าผมโดนใครต่อยมา อริผมจะมีใครไปได้

“เฮ้อ มึงนี่นะ มากูช่วย แค่ลงแบ็คกราวด์ด้านหลังใช่ไหมวะ”ผมหันมองมันอย่างซึ้งใจ ไอ้ผิงก้มตัวอยู่เหนือถาดสี

“เออ ขอบใจนะเว้ยผิง เสร็จงานแล้วกูจะ—”

“เลี้ยงกูชุดใหญ่เลยนะเว้ย ไม่ถึงใจ กูไม่ยอมจริงๆนะมึง”ไอ้ผิงชิงตัดบทผมก่อน แล้วยื่นมือมาตบกะโหลกผมแรงๆจนสมใจมัน ก็ไม่ใช่ว่าผมจะทำไม่ทันหรอก แต่ผมไม่ได้มีแค่งานนี้งานเดียว ต้องแบ่งเวลาไปทำงานปั้นอีก ของผมเพิ่งนวดดินแค่นั้นเอง ของไอ้ผิงกับเพื่อนหลายๆคนขึ้นรูปกันแล้ว

“หลังมิดเทอมนะเว้ย”ผมบอกแล้วยิ้มให้ตัวเองอย่างน้อยก็เพื่อนดีๆคนนึงล่ะ

“เออ ไอ้สอง ทำไมช่วงนี้มึงดูโทรมๆไปวะ”ไอ้ผิงหันหน้ามาจากเฟรมงาน ผมนิ่งไปแล้วตีหน้าแช่มชื่น

“สงสัยนอนน้อยมั้ง กูคิดงานดึกๆติดมาหลายวันแล้ว”ผมบอก อันที่จริงคิดมากเรื่องเฮียแกนนั่นแหละ ผมกำลังหาทางติดต่อกับมิ้นท์ แน่นอนเบอร์เก่าไม่ได้ใช้แล้ว อีกอย่างจะไปให้พี่ตั้มช่วยก็ไม่ได้อีก เดี๋ยวเรื่องไปถึงหูเฮีย ผมต้องเข้าเฟซไปล่าขุดหาเพื่อนเก่าสมัยมัธยม แอบถามถึงมิ้นท์ดูส่วนใหญ่ก็ไม่มีเบอร์ติดต่อแล้ว ผมไม่กล้าถามมาก ไม่รู้ว่าเพื่อนคนไหนยังสนิทกับมิ้นท์อยู่หรือเปล่า เดี๋ยวเฮียแกนตามรอยเจอ

“พักผ่อนบ้างนะมึง เดี๋ยวป่วยแล้วจะซวย ใกล้จะมิดเทอมแล้วนะ”ไอ้ผิงมองผมอยู่นานก่อนจะหันไปลงสีต่อ ผมถอนหายใจ เรื่องของมิ้นท์เหมือนไม่เห็นทางไปต่อได้เลย

“เออ หมดงานแล้วก็คงหลับเป็นตาย...เอ้อ ผิง กินอะไรเปล่าวะ กูว่าจะไปซื้อกาแฟ”ผมลุกขึ้นไปหยิบกระเป๋าเงินมาถือ ไอ้ผิงทำหน้าคิดอยู่หลายนาที

“อืม...เอาชาเย็นมาให้แก้วนึง มึงจ่ายใช่ไหม”ไอ้ผิงหัวเราะ ผมพยักหน้าไปให้มันแล้วเดินออกจากห้องเพ้นท์ผ่านใต้ตึกภาควิชา ไปยังร้านกาแฟที่อยู่ข้างกัน ผมเหลือบตามองไปตามโต๊ะใต้ร่มที่มีช็อปวิศวะมานั่งอยู่สองโต๊ะ ภาคเดียวกับพี่ท็อป แต่คนละกลุ่มกัน เป็นยิมนั่นเอง

ขณะที่ผมเดินไปสั่งกาแฟ ยิมที่นั่งอยู่โต๊ะติดกับต้นไม้ใหญ่ มันหันมามองเห็นผมพอดี คราวนี้มันกลับมาใส่แว่นอีกครั้งนึง “แล้วก็เอาชาเย็นหนึ่งแก้วด้วยนะครับ...”ผมบอกพี่แยม “จ้า สั่งให้เพื่อนซี้เหรอ ทำไมรายนั้นเปลี่ยนเมนูบ๊อยบ่อย”พี่แยมหัวเราะไปด้วยเมื่อพูดถึงไอ้ผิง แต่ก็จริงนะ มาสั่งทีก็เปลี่ยนไปเรื่อย

“อย่าไปสนใจมันเลย แค่เอาเงินอย่างเดียว”ผมหัวเราะเบา ๆ  รู้สึกเหมือนมีคนมายืนใกล้ ๆ “ขอคาปูชิโน่อีกแก้วด้วยครับ”ยิมเผยยิ้ม ขณะที่พี่แยมกำลังชงออเดอร์ของผมอยู่ ผมหันไปมองหน้ามันนิ่งๆ ก่อนจะขยับหนีไปยืนออกห่าง

“ไม่ทักหน่อยเหรอไง”ยิมหันมาคุยกับผม ผมแกล้งหยิบใบเมนูมาดู  “กูแค่อยากมาเตือน...”
ประโยคนี้ทำเอาผมหันขวับไปมองทางมันทันที “หมายความว่าไง เตือนเรื่องอะไร”ผมถามห้วนๆ ไอ้ยิมแค่หัวเราะอยู่ในลำคอ

“อย่าพยายามที่จะตามหามิ้นท์เลย...ไม่งั้นมึงเดือดร้อนแน่”ผมนิ่งไป... มันรู้ได้ยังไง หรือว่าเฮียแกนรู้

“เรื่องของผมเหอะ”ผมพูดอย่างไม่ใส่ใจ ยิมเข้ามาคว้าแขนผมไว้ คงกลัวผมหนีเพราะคาปูชิโน่ของผมได้แล้ว ผมทำหน้าหงุดหงิด แต่มันยังคงจับแขนผมแน่นไม่ปล่อย

“ทำไมมึงต้องดื้อรั้นขนาดนี้...แฟนมึงไม่ได้เตือนหรือไงว่าเข้าไปยุ่งกับมิ้นท์อีกจะเจออะไร”ผมขมวดคิ้วกับคำพูดของยิม พี่ท็อปเคยติดต่อกับมิ้นท์ด้วยเหรอ ผมหันไปมองหน้าอีกฝ่าย ในใจสับสนปั่นป่วนขึ้นมา ยิมคลายมือที่แขนผมลง มันคงรู้ว่าผมคงไม่หนีไปไหนแน่นอน

“ได้แล้วจ้าสอง”พี่แยมพูดแทรก มีสีหน้าแปลกๆมองผมสลับกับยิมไปด้วย ผมรับแก้วชาเย็นมาวางแล้วจ่ายเงิน ผมเตรียมจะถามมันเรื่องนี้แต่มันทำหน้านิ่งพูดขึ้นมาก่อน

“หาที่เงียบ ๆ คุยกัน”ยิมเหลือบมองผมด้วยสีหน้าเรียบนิ่งเหมือนเคย ผมถอนหายใจ ในเมื่อมันมีเรื่องสำคัญขนาดนี้ ผมคงไม่โง่เดินหนีมันไปไหน หลังจากที่ไอ้ยิมจ่ายเงินค่ากาแฟแล้ว ผมก็พามันไปที่ห้องเพ้นท์ ไอ้ผิงมองยิมด้วยสายตางุนงง แต่ไม่ได้ถามอะไร ผมพามันไปหลังห้องเพ้นท์ จะได้ไม่ถูกรบกวนจากเพื่อนๆผม

 “พี่มาที่นี่ไม่คิดว่าเฮียแกนจะเห็นเหรอ”ผมเหลือบมองไปรอบๆอย่างระแวง

“ไม่หรอก วันนี้มันไม่อยู่น่ะ ไม่งั้นกูจะถ่อมาซื้อกาแฟที่นี่ทำไม...”ยิมมองหน้าผมแวบนึงก่อนจะหันไปมองอย่างอื่นแทน

“แล้วที่มึงพูดมาเมื่อกี้หมายความว่าไงวะ”

“...กูแปลกใจ ทำไมไอ้ท็อปไม่เล่าให้มึงฟังบ้าง”อีกฝายยิ้มยียวน ทำให้ผมหงุดหงิดขึ้นมา อีกแล้วเหรอพี่ท็อปที่โกหกผม แล้วยังมีเรื่องอะไรที่พี่ท็อปบอกผมไม่หมดบ้างนะ ยิมส่งยิ้มแปลกๆมาให้

“ถ้ากูไม่เอ่ยถึงไอ้ท็อปมึงก็คงไม่สนใจขนาดนี้”ผมมองหน้ามันอย่างเหนื่อยหน่าย “อย่าลีลา พูดมาเถอะ”ผมพูดตัดความร้อนรนในใจ

“...มึงจำได้ไหมที่ไอ้แกนท้าไอ้ท็อปชกที่ค่ายเฮียอ๋องน่ะ”

“เออ จำได้”เรื่องในวันนั้นเป็นชนวนให้เฮียแกนเริ่มแสดงท่าทีไม่ชอบหน้าผม

“...ก็เพราะไอ้ท็อปมันไปหามิ้นท์ กูไม่รู้หรอกว่ามันไปทำอะไรแต่ไอ้แกนมันโกรธมาก ถึงขั้นท้าชกไอ้ท็อปและอยากน็อคมันแบบนั้น”ยิมพูด มันถอนหายใจแรงๆ เรื่องราวในวันนั้นฉายเข้ามาในหัวทันที ถ้าผมไม่เข้าไปห้ามพี่ท็อปต้องโดนน็อคแน่นอน เฮียแกนท้าพี่ท็อปด้วยเรื่องของมิ้นท์ แต่ผมเข้าไปห้ามในวันนั้นซะก่อน เฮียแกนก็ยอมหยุดให้ผม

 ตอนนั้นผมไม่ได้เอะใจอะไรทั้งนั้น พอมาในวันนี้ มันกลับกัน มันน่าสงสัยมากจริงๆ ทั้งเฮียแกน พี่ท็อป ผมพยายามนึกถึงคำพูดของเฮียแกน... แต่ก็จำได้ลางๆ

“แล้วพี่รู้อะไรอีกหรือเปล่า ...วันนั้นได้อยู่ที่ค่ายมวยไหมะ”ผมถามต่อ ยิมมองผม ชั่วอึดใจนึงมันก็ถอนหายใจอีกครั้ง สีหน้าของเจ้าตัวดูเหมือนเหนื่อยล้า

“อืม...อยู่...”มันตอบสีหน้าเรียบเฉย

“แล้วพี่ก็เห็นทุกอย่างสินะ พี่รู้ไหมว่าทำไมเฮียแกนถึงยอมหยุดชก” ถ้าหากผมรู้เหตุผลที่เฮียแกนยอมหยุดชกพี่ท็อป บางทีอะไรๆมันคงกระจ่างขึ้นมาบ้าง

“...กูไม่รู้เหมือนกัน”ไอ้ยิมส่ายหน้า แต่ผมไม่เชื่อแบบนั้น มันต้องรู้อะไรบ้างแน่ๆ

“...ทำไมพี่ถึงบอกความจริงกับผมไม่ได้ล่ะ มาหาผมทั้งที แล้วยังมาปิดบังอีก”ผมระบายอารมณ์ที่อัดอั้นมานาน เดินไปเตะขวดพลาสติกเก่าที่วางอยู่ตามพื้นแถวนั้น

“ได้ ถ้ากูบอก ...มึงต้องกลับมาคุยกับกูเหมือนเดิม”ยิมเข้ามาดึงรั้งท่อนแขนของผม ก่อนจะหันไปเผชิญหน้ากับเจ้าตัว

“อะไรนะ”ผมล่ะเชื่อมันเลย นี่มันกล้าต่อรองงั้นเหรอ ผมโบกมือส่ายหน้า ถ้ามียิมยังวนเวียนอยู่ใกล้ผมแบบนี้ ผมก็ยิ่งระแวงหนักกว่าเดิม

“...กูยอมไม่เอาเรื่องมึงนะสอง...กูอุตส่าห์ล้มเลิกการแจ้งความ ทั้งๆที่กูเตรียมหลักฐานเอาไว้แล้ว”ไอ้ยิมพูดเสียงดัง ผมใจหายวูบไปทันที หลักฐานงั้นเหรอ ถ้าอีกฝ่ายจะรวบรวมหลักฐานแจ้งความเมื่อไหร่ก็ได้สินะ ผมดึงแขนออกจากมือยิม ก่อนจะเดินวนไปวนมาเพื่อคบคิด

ผมเหลือบมองหน้าอีกฝ่ายที่ยืนกอดอกมองมาทางผม

“ก็ได้ ผมยอม แต่พี่ต้องบอกสิ่งที่พี่รู้มาให้หมด”ผมเอ่ย จ้องเข้าไปในแววตาของอีกฝ่ายอย่างจริงจัง ยิมพยักหน้า

“ได้ กูจะบอกมึง เรื่องแรก ทำไมไอ้แกนถึงยอมหยุดชก เพราะมันมีแผนน่ะ แผนที่เพิ่งคิดออกในตอนนั้น ไอ้แกนมันไม่คิดว่ามึงจะเข้ามาวุ่นวายขนาดนี้ ถึงขั้นบอกให้มันยกเลิกการชก”ไอ้ยิมเริ่มเล่า ผมขมวดคิ้วตาม แผนงั้นเหรอ

“แผนที่จะเอาคืนผมน่ะเหรอ”ผมพึมพำ สังหรณ์ใจถึงลางร้ายขึ้นมา พอนึกถึงความโกรธของเฮียแกนที่มีต่อผมแล้ว ก็อดหวั่นในใจไม่ได้ อีกฝ่ายคิดจะทำอะไร

“อืม”ยิมผงกหัวทันที

“เกี่ยวอะไรกับพี่ท็อปหรือเปล่า”ผมถามเสียงเบา กระอักกระอวนเล็กน้อย ผมไม่ชอบที่เผยจุดอ่อนของตัวเองให้อีกฝ่ายรู้ ไม่อยากให้รู้ว่าผมก็ระแวงพี่ท็อปหรือให้เห็นถึงความสัมพันธ์ที่ไม่มั่นคง

 ยิมมองผมด้วยสายตาใคร่ครวญก่อนจะแย้มยิ้มออกมา

“มึงสงสัยไอ้ท็อปด้วยเหรอวะ นึกว่ามึงโง่อย่างที่ไอ้แกนบอกเสียอีก”ยิมหัวเราะเบาๆ ยิ่งทำให้ผมไม่ชอบใจเข้าไปใหญ่

“บอกมาสิ...”

“...กูไม่แน่ใจเหมือนกัน...แต่ที่กูรู้ ไอ้แกนมันอยากใช้ไอ้ท็อปหลอกมึง”

ผมเงียบ บอกไม่ได้ว่าตอนนี้รู้สึกออย่างไร เพราะมันปะปนกันไปหมด ความรู้สึกใจหายวูบ ตกใจ  เสียใจ   หรือบางทีผมอาจรู้อยู่แล้วว่า เรื่องมันจะเป็นแบบนี้ การหลอกลวงน่ะ ผมพยายามนึกถึเหตุการณ์ในวันนั้น

“เฮ้ย มึงเสือกอะไรด้วยวะ พวกกูตกลงกันแล้ว มึงลงไป กูจะชกต่อ”พี่ท็อปเป็นฝ่ายพูด
“มันไม่เกี่ยวกับมึง ลงไป มันเป็นเรื่องของกูกับไอ้ท็อป ไม่เกี่ยวกับมึง” คำพูดของเฮียแกน
 “มึงมันโง่ไอ้สอง  เออ ก็ได้ ...ไอ้ท็อปมันยอมแพ้ในครั้งนี้ แต่ครั้งหน้ากูไม่หยุดแน่ๆ”


 ถ้อยคำในวันนั้นของพี่ท็อปกับเฮียแกนประดังเข้ามาทันที เหมือนย้อนไปในวันนั้นเห็นได้เป็นฉากๆ

“สอง”

“แล้วไง มันจะหลอกอะไรผม”ผมถาม แต่ไม่ได้หันไปมองหน้ายิมอีกแล้ว คำพูดของเฮียแกนในทริปคราวก่อน ผุดขึ้นมาทันที นี่น่ะเหรอ...บทเรียนแบบเจ็บๆน่ะ พี่ท็อปจะทำแบบนี้จริงเหรอ ผมไม่อยากเชื่อ

“กูไม่รู้หรอก แต่มันก็น่าจะเดาๆได้ มึงอย่าเพิ่งด่วนตัดสินสิวะ กูยังพูดไม่จบเลย”ไอ้ยิมเข้ามาจับไหล่ผมเขย่า คงกลัวผมสำลักความจริงตายล่ะมั้ง

“เออ ว่ามา”

“แต่...ไอ้ท็อปมันไม่ร่วมมือด้วย ไอ้แกนเลยโมโหมาก จำได้ว่าวันนั้นมันเหมือนคนบ้าเลย มันเมาด้วยแหละ กูได้ยินมันพึมพำว่า อุตส่าห์ให้โอกาสไอ้ท็อปอีกครั้ง แต่ไอ้ท็อปก็โยนทิ้งไป มันเลยผิดแผนไปหมด...”ยิมเงียบ สายตามันดูเป็นห่วงผมอย่างไม่ปิดบัง ผมกระพริบตา อยากจะร้องไห้แต่ร้องไม่ออก

ผมสูดหายใจเข้า อย่างน้อยตอนนี้ผมก็เบาใจขึ้นมา ที่พี่ท็อปไม่ได้ร่วมมือกับเฮียแกนจริงๆสินะ

“แล้วเฮียแกน มีแผนอื่นเหรอ?”

“อืม...”

“อะไรล่ะ”ผมถาม ผลักอีกฝ่ายออกไปให้พ้นตัว

“ไม่รู้เหมือนกัน มันไม่ค่อยไว้ใจกูแล้ว เพราะกูไม่แจ้งความเรื่องมึงไง...ตอนแรกไอ้แกนมันคิดจะใช้กูจัดการมึง อย่างน้อยๆ มึงก็ต้องขึ้นศาล เสียชื่อเสียง แล้วก็อนาคตด้วย...แต่กูไม่ทำ”ยิมถอนใจ เดินไปนั่งที่โต๊ะหินอ่อน ถอดแว่นตาออก ผมมองมันอย่างสับสน

 “ทำไมครับ ทำไมพี่ถถึงไม่แจ้งความไปเลยล่ะ มันก็ง่ายนิดเดียว หลักฐานก็มีแล้วนี่”ผมถาม เดินไปยืนตรงหน้ามัน อีกฝ่ายหลบตาผม

“ไม่รู้สิมันบอกไม่ถูก กูคิดเรื่องนี้หลายตลบ ความตั้งใจตอนแรกของกูคือ ตามหาคนที่ทำให้ไอ้โยทำตัวเหลวไหล อยากแจ้งความ...จนมารู้ว่าเป็นมึง กูเกลียดมึง ยิ่งรู้ว่ามึงชวนไอ้โยไปทำอะไรมาบ้าง กูก็ยิ่งไม่อยากทำใจชอบมึง กูยิ่งสับสนมาก กูเองก็ไม่อยากให้มึงไปทำแบบนี้กับใคร อยากให้มึงได้บทเรียน แต่กูก็กลัว กูไม่อยากให้มึงเจอเรื่องแบบนี้เพราะไอ้โยมันก็ไม่ได้เป็นเหยื่อ กูก็รู้ว่ามันเป็นคนยังไง”ยิมพูดออกมายืดยาว ผมได้แต่ยืนฟัง ก็พอจะเข้าใจความรู้สึกของมันอยู่

“...กูเลยเลือกที่จะไม่ทำแบบนั้น...อีกส่วนนึงเพราะว่ากู...ชอบมึง”ยิมเงยหน้าขึ้นมองผม

“...แต่กู—”ผมกำลังจะแย้งออกไป

“ช่างเถอะ ไม่ต้องพูด”อีกฝ่ายพูดแทรกก่อนที่ผมจะทันพูดจบ

“ขอบใจนะ ที่ไม่แจ้งความ”ผมพูดจากใจ เรื่องโย ผมก็ผิดส่วนนึง ในส่วนที่ชักจูงมันทำในสิ่งที่ไม่ดี(ในสายตาของคนในครอบครัวมัน) ผมไม่ใช่คนแรกของมันก็จริง แต่ผมเป็นคนเปิดโลกให้มันรู้ มันเห็น จนมันชักเหลวไหล ขาดเรียนบ่อยและเริ่มดื้อด้าน

“อืม...กูบอกมึงได้เท่านี้”ไอ้ยิมใส่แว่นกลับเข้าที่ ก่อนจ้องหน้าผมเหมือนว่าผมเป็นฝ่ายผิด

“อืม”

“เรื่องไอ้แกนก็ระวังไว้บ้าง ส่วนไอ้ท็อป ไม่ต้องฟังกูมากก็ได้นะ เพราะกูจะใส่ไฟมัน”ไอ้ยิมทำหน้าเหมือนพอใจ เอาเถอะ ผมจะใช้สมองกลั่นกรองอีกต่อ ว่าใครเป็นยังไง

“พี่นี่ทำตัวเป็นเด็กขี้อิจฉา”

“อืม กูอิจฉา”มันหันมาจ้องผมสายตาจริงจัง ผมหุบยิ้มก่อนจะหัวเราะออกมาเก้อๆ

“อย่าเลย แล้วไม่มีเรียนต่อหรือไง”ผมเปลี่ยนเรื่อง อีกฝ่ายทำหน้านิ่งเหมือนเดิม

“...มี งั้นกูไปก่อนนะ...”ยิมลุกขึ้นยืนจากม้านั่ง ผมเดินนำเจ้าตัวเข้าไปที่ห้องเพ้นท์ ออกไปส่งมันที่หน้าตึกภาควิชส

“ครับ ไว้เจอกัน”ผมบอก แล้วหมุนตัวเดินกลับเข้าไปข้างในตึก

“เดี๋ยวดิ... ”แต่ยิมเรียกไว้ก่อน ผมหันไปมอง อีกฝ่ายกลับเดินมาหา

“รูปที่กูถ่ายไว้ เดี๋ยวกูเอาไปให้นะ ก็ตั้งใจว่าจะถ่ายให้...แต่มึงดันโกรธซะก่อน”แล้วมันก็ยิ้มออกมา  เวลาเจ้ายิ้มทีนึงเนี่ย โลกสดใสขึ้นมาเชียว ใบหน้าของยิมดูดีขึ้น ถ้ามันขรึมๆ ดูไม่น่าเข้าใกล้เท่าไหร่ในมุมมองของผม แต่ถ้ามันยิ้มหรือหัวเราะ มันจะเป็นคนที่น่าสนใจมาก

แต่ก็นั่นแหละ ผมรักพี่ท็อปไปแล้วนี่

“อือ ไปเรียนได้แล้ว”ผมโบกมือไล่มัน อีกฝ่ายมองหน้าผมก่อนจะเดินกลับออกไปที่รถของมัน จอดอยู่หน้าร้านกาแฟ ผมเดินกลับไปที่ห้องเพ้นท์ ทิ้งไอ้ผิงให้ทำงานคนเดียว

“โทษทีว่ะ มัวแต่คุยธุระอยู่”ผมเดินมาที่เฟรมรูป ไอ้ผิงมันนั่งอยู่บนเก้าอี้หันหน้ามาจ้องผมแบบระอา ผมเห็นว่ามันลงแบ็คกราวด์ส่วนบนจนเสร็จแล้ว ออกจะทึมๆหม่นๆเน้นโทนดำ น้ำเงิน ม่วงซะส่วนมาก

“เหรอวะ คุยกับผู้ชายหน้าใหม่อีกแล้ว เปลี่ยนคนแล้วหรอไง”

“ไม่ใช่ พี่ท็อปคือ Number one ของกู”ผมเข้าไปดีดติ่งหูไอ้ผิง “อ๋อ ไอ้แว่นนั่นคือ Number two สินะ หลายใจจังเพื่อนกู เอ๊ะ หรือว่าเป็นแบบนี้อยู่แล้ว”

“มึงนี่ กูรักเดียวใจเดียว เพื่อน”

“ฮ่าๆ พี่ท็อปคนนั้นน่ะนะ ไม่น่าเชื่อเว้ยเพื่อนกู เป็นเอามากจริงๆ”ไอ้ผิงส่ายหน้าทำเหมือนไม่เชื่อ “คอยดูแล้วกันเหอะ ”ผมหัวเราะ แล้วหันมาลงสีแบ็คกราวด์ที่เหลืออยู่ให้เสร็จ กำหนดส่งงานชิ้นนี้คืออาทิตย์หน้านี่เอง เดี๋ยวก็จะถึงเวลาให้พี่ท็อปมาดูซะแล้ว ไอ้ผิงกับผมย้ายเก็บสัมภาระย้ายไปทำงานที่ห้องปั้นต่อ

ผมกดเบอร์พี่ท็อปอย่างชั่งใจ...ไม่ได้คุยกันหลายวันแล้วด้วย เวลากลับหอพักก็ไม่ตรงกัน ผมกลับมา พี่ท็อปไม่อยู่มันก็สลับกันไปแบบนี้มาช่วงนึง แต่ผมก็แอบไปเช็คดูแล้ว พี่ท็อปมีงานจริงๆ

เหมือนมีโทรจิตส่งหากัน
‘OnTop’ โทรมาพอดีเลย ผมยิ้มกว้างทันที

“กำลังคิดถึงพอดีเลยพี่”ผมหัวเราะเบาๆ  ไอ้ผิงเดินมาเตะที่เพจปั้นประมาณว่าให้มาทำงาน ผมส่งนิ้วโอเคไปให้มัน ขอคุยกับพี่ท็อปไม่เกินสิบนาทีหรอก

[กูก็ว่าอยู่แล้ว ไม่ได้ยินเสียงกูสักอาทิตย์นึง มึงจะลงแดงหรือเปล่า] พี่ท็อปหัวเราะ

“ไม่หรอกแค่จี๊ดๆในอก หาเหล้าย้อมใจเอาก็ได้”ผมบอก กินเหล้าไม่รู้จะช่วยให้พร่ำเพ้อกว่าเดิมหรือหยุดคิดเรื่องพี่ท็อปกันแน่

[อะๆ อย่าเชียว ลดบ้างนะเหล้าอ่ะ แดกตลอด เออ กูโทรมาบอกว่าเย็นนี้ว่างนะเว้ย อยากไปไหนทำอะไรเป็นพิเศษหรือเปล่าสอง] ผมกะจะตอบไปว่าแค่พี่ท็อปอยู่ก็เกินพอแล้วแต่จะหาว่าเน่าเสี่ยวเกินไป

“อืม...ไปหาอะไรกินกันสองคนดีกว่าพี่ โอเคไหม”

[ดีเหมือนกัน ที่ไหนดี]

“อืม...ที่พาเพลินไหม ไม่เมาหรอก”ผมบอก ร้านพาเพลินเป็นร้านอาหารกึ่งๆร้านเหล้า ผมชอบสไตล์การตกแต่งของร้านออกแนวคันทรี่ๆนิดหน่อย

[โอเค ไม่ได้ไปนานแล้วเหมือนกัน แล้วมึงเลิกเรียนตอนไหน]

“ตอนห้าโมงเย็นอ่ะพี่”

[อืม เดี๋ยวกูรออยู่ที่ห้องนะ โอเค๊]

“โอเคครับ จุ๊บๆ”ผมวางสายหลังจากที่ได้ยินเสียงพี่ท็อปหัวเราะตามหลังมา

จากนั้นผมก็ใช้เวลาสองชั่วโมงไปกับการขึ้นฐานบนเพจ อย่างน้อยๆก็ได้เริ่มลงมือทำงานชิ้นนี้แล้ว อีกอย่างผมยังไม่ได้ร่างแบบเลย เฮ้อ เมื่อเลิกเรียนแล้วผมสะพายกระเป๋าเตรียมกลับหอพัก

“ไปแล้วนะเว้ยผิง”

“เออ กกกันเข้าไป มึงจะคิวว่างๆอีกเมื่อไหร่เนี่ย ไปแดกเหล้ากัน ไม่ได้ไปครบแก๊งกันนานแล้วนะมึง”

“อืม เดี๋ยวรอดูอีกทีนะ ไปวันไหนก็บอกด้วย จะได้ทำตัวให้ว่างไง”ผมบอกมัน ไอ้ผิงเดินมาตบๆไหล่ผม

ผมแยกมาจากไอ้ผิงแล้วเดินไปที่โรงจอดรถ วันทั้งวันไม่เห็นเฮียแกนเลย ก็ดี ถ้าเจอหน้ากัน ผมก็ไม่รู้ว่าเฮียแกนจะทำอะไร หรือ พูดอะไรออกมาหรือเปล่า เดี๋ยวก็เป็นข่าวแพร่สะพรั่งไปทั้งคณะอีก

[รินดาwดาริน]

ผมกลับมาที่หอพัก ก็เห็นว่ามีรถของไอ้ยิมจอดอยู่ด้วย เฮ้อ ไอ้ยิมนะไอ้ยิม มาชอบผมได้ยังไง ผมเดินไปชั้นสามเคาะประตูห้องพี่ท็อปสองสามที ก่อนจะเปิดประตูเข้าไปในห้อง แต่แล้วก็ต้องชะงักกึกอยู่กับที่เมื่อเห็นแขกคุ้นหน้าอยู่ในห้องพี่ท็อป ไอ้บอมนั่นเอง....มันยืนอยู่กลางห้อง จ้องมองไปที่พี่ท็อปนั่งอยู่บนเก้าอี้ ทันทีที่ไอ้บอมเห็นผมมันสะดุ้งตกใจ หน้าซีดเผือด ในขณะที่พี่ท็อปแค่หนมามองแล้วส่งยิ้มให้ผม

“ไง...เข้ามาสิ”พี่ท็อปพูดกับผมด้วยท่าทีปกติ ผมเหลือบตามองไอ้บอมที่มองผมด้วยสายตาไม่พอใจถึงพี่ท็อปจะเลิกติดต่อมันไปได้ระยะหนึ่งแล้วเพราะมันได้ชดใช้ตามจำนวนเงินที่ใช้ไปให้พี่ท็อปแล้วแต่พอมาเห็นไอ้บอมอยู่ในห้องพี่ท็อปแบบนี้แล้ว ผมรู้สึกปั่นป่วน โหวงเหวงในใจยังไงชอบกล

“เอ่อ งั้นกูไปก่อนนะ อย่าลืมนะมึง ...ช่วยกู”ไอ้บอมพูดด้วยน้ำเสียงฮึดฮัดไม่ค่อยพอใจแล้วมันก็รีบเดินออกจากห้องไปอย่างรีบร้อน ไม่ได้มองหน้าผม

“ทำไมมันมาอยู่ที่นี่”ผมถามนิ่งๆ พยายามทำเสียงให้เป็นปกติที่สุด

“คือว่ามัน.....”พี่ท็อปเริ่มพูดช้าๆ ไหวไหล่ไปด้วย

“มันมาทำอะไร..ตกลงนี่พี่ยังติดต่อกับมันอยู่เหรอ”ผมโพล่งออกมาอย่างหงุดหงิด อีกฝ่ายน่าจะบอกผมบ้าง เรื่องไอ้บอม ถึงพี่ท็อปบอกว่าไม่ได้รักมันแล้วก็ตาม พี่ท็อปลุกขึ้นยืนก้าวเดินมาหาผม

“นี่ยังพูดไม่จบเลยนะ แล้วมึงก็ยังคิดเอาเองแบบนี้”พี่ท็อปพูดอย่างใจเย็น ผมพยักหน้า พอจะรู้ว่าพี่ท็อปไม่พอใจเท่าไหร่ ใครๆก็ไม่ชอบคนที่พูดแทรกในขณะที่ตัวเองยังพูดไม่จบ

“ขอโทษครับ ก็ผมไม่ชอบมัน”ผมบอกเบาๆ

“กูรู้...แต่ที่มันมาวันนี้มันต้องการมายืมเงินกู”พี่ท็อปอธิบาย

“ห๊ะ”ผมถึงกับหูผึ่ง ไอ้บอมน่ะเหรอ

“มันติดพนันบอลน่ะ ไม่มีปัญญาใช้หนี้ แล้วก็ไม่มีใครให้มันยืมเงิน มันก็เลย....”พี่ท็อปเงียบเสียงมองหน้าผมไปด้วย ผมก็พอเดาออกว่ามันมาหาพี่ท็อปเพื่ออะไร.... ไอ้บอมมันจนตรอกขนาดนี้เลยหรือไง

“อ๋อ มันตั้งใจจะเอาตัวแลกเงินหรอไง”ผมพยายามพูดให้ดูดี แต่ถ้าหยาบกว่านี้ พี่ท็อปคงไม่พอใจ

“อืม แต่กูไม่ปฏิเสธมันไป มันก็เลยไม่พอใจ”พี่ท็อปแค่นยิ้มแล้วหัวเราะ

“...แล้วพี่จะทำยังไงต่อ ถ้ามันมาอีก”ผมถาม

“ไม่รู้สิ...แต่กูไม่เอากับมันหรอกวางใจได้”พี่ท็อปบีบไหล่ผมเบาๆ

“...มันติดหนี้เท่าไหร่”ผมลองถามดู พี่ท็อปเบ้ปาก

“หลายหมื่นอยู่”

“โห แล้วแบบนี้พี่ต้องเอามันกี่ครั้งกว่าจะหมด”ผมหัวเราะออกมา พี่ท็อปส่ายหน้าอย่างรวดเร็ว

“กูไม่เอามันอยู่แล้ว”

“แล้วพี่—”

“ยังไงกูก็ไม่ให้มันยืมหรอก ยังไงมันต้องหาเองจนได้แหละ ที่มันมาหากูก็เผื่อจะฟลุกได้เท่านั้นแหละ มันขยาดกูจะตายไป”เจ้าตัวพูดน้ำเสียงเรียบเฉย ไร้เยื่อใย อืม.. มันก็จริงอย่างที่พูด ถ้าผมเป็นไอ้บอม ผมจะไม่โผล่หน้ามาให้พี่ท็อปเห็นอีก ยกเว้นจะหมดหนทางจริงๆ

“อาบน้ำเถอะ จะได้สดชื่น”พี่ท็อปยิ้มแช่มชื่นแล่วเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวมาสองผืน ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องน้ำคนแรก

“จะอาบด้วยเหรอ”ผมถามทั้งที่รู้คำตอบอยู่เต็มอก

“เออ ไม่ได้เหรอวะ”

“ใครว่าล่ะ ดีเสียอีกมีคนถูหลังให้ไง..”พี่ท็อปยิ้มกว้าง เดินไปเปิดฝักบัวรอไว้ ห้องน้ำของห้องพักไม่ได้กว้างมาก มีชักโครกอยู่รวมด้วย พี่ท็อปขยับไปติดอ่างล้างหน้าเพื่อใหัผมมีพื้นที่ยืน หวังว่าเจ้าตัวจะไม่นึกอยากเปลี่ยนบรรยากาศมาทำในห้องน้ำนี่หรอกนะ ผมถอดเสื้อผ้าออก ขณะที่อีกฝ่ายยืนมองผมอยู่นิ่งๆ

“มองอะไรพี่ ไหนว่าจะอาบน้ำ”ผมมองอีกฝ่ายแล้วหัวเราะ ไม่รู้ว่าเจ้าตัวคิดอะไรอยู่กันแน่..ผมใจสั่นเล็กน้อยเพราะอยู่ในสภาพชวนเสียวแบบนี้ผมเสียเปรียบจริงๆถอดเสื้ออยู่ฝ่ายเดียว อีกฝ่ายแค่ยิ้มก่อนจะถอดกางเกงออก ผมเลยถือฝักบัวมาราดตัวให้เปียกชุ่ม ไม่ทันสังเกตพี่ท็อปที่เปลือยเปล่าเข้ามาซ้อนหลังผมซะอย่างนั้น ในใจผมรู้ถึงอันตรายที่จะเกิดขึ้นต่อไปนี้

“ไหนว่าจะอาบน้ำไง”ผมเหลียวหน้าไปมองคนด้านหลัง พี่ท็อปหัวเราะ

“ก็อาบไง..แต่ต้องหลังจากนี้”ไม่พูดเปล่า อีกฝ่ายโน้มหน้าลงมาจูบที่ท้ายทอยของผมไปด้วย แถมเลียอีกต่างหาก

“ในนี้เนี่ยนะ แคบจะตาย”ผมบ่น นึกสภาพห้องน้ำหอพักแล้วมันทำอะไรไม่เต็มที่

“อืม มึงอยู่เฉยๆ เดี๋ยวกูจัดการเองน่า”พี่ท็อปบอกแล้วโอบแขนรอบเอวผมทันที มือไม่อยู่สุข ผมปล่อยให้เจ้าตัว จัดการกับร่างกายของผมได้เต็มที่

กว่าจะอาบน้ำเสร็จจริงๆก็ปาไปตั้งชั่วโมงกว่าๆนู่น พี่ท็อปเดินตัวปลิวออกมาท่าทางปลอดโปร่งโล่งสบาย ผมก็โล่งน่ะนะ...โล่งท่อน่ะสิ

...

กว่าจะมาถึงร้านอาหารกึ่งแอลกอฮอล์ก็มืดค่ำแล้ว ผมเลือกโต๊ะบริเวณด้านนอก รับอากาศกำลังสบายเหมาะแก่การนั่งจิบเหล้าเคล้าบุหรี่เหลือเกิน

“มื้อนี้ผมเลี้ยงเองพี่”ผมบอก ขณะที่สั่งอาหารมาสามสี่อย่างพร้อมมิกเซอร์หนึ่งชุด พี่ท็อปพยักหน้าแล้วยิ้ม ผมเองก็ไม่ค่อยมีโอกาสได้มานั่งดื่มเหล้าตอนดึกๆหรอก ถ้าไม่ได้ไปบ้านเพื่อนๆ เพราะตั้งแต่สัปดาห์นี้ไปผมต้องทำงานต่อที่คณะ แทบจะค่อนคืนหรือไม่ก็นอนอยู่ที่คณะ ผมไม่ค่อยถนัดงานปั้น แม้ว่าจะเรียนแค่เบื้องต้นก็ตาม งานของผมโดนเอามาแก้สัดส่วนเล็กน้อย ต่างจากไอ้ผิงมันชอบงานปั้นพอๆกับงานจิตรกรรม  ผมเลยต้องใช้สมาธิมากกว่าเดิม

ขณะที่อาหารและมิกเซอร์มาถึงแล้ว พี่ท็อปก็ชงเหล้าให้ผมทันที อย่างกับว่าจะมอมผม

ผมรับแก้วเหล้ามาจากพี่ท็อป ผมมีหลายคำถามอย่างถามพี่ท็อปให้รู้แล้วรู้รอด แต่ก็ไม่อยากทำให้เสียบรรยากาศ ผมอยากถามเรื่องเฮียแกน...เรื่องมิ้นท์ พี่ท็อป มีเบอร์มิ้นท์หรือเปล่านะ? ผมหวนนึกไปถึงเบอร์แปลกในเครื่องพี่ท็อป  นั่นใช่เบอร์ของมิ้นท์ใช่ไหมนะ  คงต้องหาโอกาสพิสูจน์ แต่จะให้พี่ท็อปรู้ไม่ได้

“...คิดอะไรอยู่วะ หน้านิ่วคิ้วขมวด”เสียงของอีกฝ่าย ปลุกให้ผมหันมาสนใจเจ้าตัว

“ก็คิดเรื่องของเราไงครับ”ผมยิ้มตอบ

“...เรื่องของเรา ทำไมวะ บอกได้เปล่า”พี่ท็อปส่งยิ้มมาให้

“ก็...คิดว่าพี่กับผม มากันได้ขนาดนี้ จุดเริ่มต้นของผมกับพี่คือคืนเลี้ยงสายรหัสของผม แล้วพี่ดันปล้ำผมซะงั้น “ผมหัวเราะ พี่ท็อปยิ้มบางๆแล้วขว้างก้อนน้ำแข็งใส่ผม

“มึงก็ให้ความร่วมมือดีนี่หว่า สมยอมนั่นแหละ.... กูก็เคยคิดเหมือนมึงนะ ตอนแรกกะแค่สนุกๆเอง แต่เรื่องมาเป็นแบบนี้ซะได้เนอะ”พี่ท็อปยิ้ม นัยน์ตาสีดจังจ้องมาที่ผมอย่างวาววับ

ผมแค่ยิ้ม ถ้าหากเรื่องคืนนั้นเป็นแค่เรื่องบังเอิญประจวบเหมาะได้จังหวะพอดีไม่มีเงื่อนงำอื่นก็ดีสิ แต่ผมคิดว่าลึกๆแล้วเรื่องที่เกิดขึ้นกับผม ราวกับว่าวางแผนมาแล้ว ผมแค่สังหรณ์ใจเท่านั้นเองว่าพี่ท็อปจงใจให้เกิดเรื่องในคืนนั้นขึ้น ผมกลับมาคิดทบทวนหลายครั้งก็เกิดคำถามขึ้นมาว่าคนอย่างพี่ท็อปจะอกหักเพราะไอ้บอม แล้วถึงขั้นเมามายขนาดนั้นเลยหรือ เพราะผู้ชายห่วยๆคนเดียวเนี่ยนะ คนเท่ๆอย่างพี่ท็อปคนนี้ถึงกลับต้องกินเหล้าย้อมใจมากมายจนเมา ก็ในเมื่อพี่ท็อปเองก็มีแผนจะเอาคืนไอ้บอมมันอยู่แล้วแท้ๆ

“ก็ถือว่าเป็นเรื่องบังเอิญของเราก็แล้วกัน"ผมแกล้งหัวเราะชอบใจออกมา เหลือบมองพี่ท็อปที่แค่ยิ้มมาให้ผมเหมือนเคย

“มึงต้องขอบใจกูให้เยอะๆเลยล่ะ”

“ครับ ทุกวันนี้ผมก็ซึ้งใจพี่จะแย่แล้ว”ผมยื่นมือไปดึงแก้มพี่ท็อปเล่น

“ปากดีอีกแล้วนะ อะ เอานี่ยัดปากไปก่อน”พี่ท็อปดึงมือผมออกแล้วจิ้มนักเก็ตไก่ใส่ปากผมแล้วหัวเราะสะใจ ที่ผมแทบสำลัก

“พี่ เกือบเข้าจมูกเลย”ผมคายออกมาวางบนจาน

"พี่สอง...”เสียงคุ้นหูที่ผมไม่นึกอยากได้ยินอีกดังขึ้นจากด้านข้าง ผมหันไปตามเสียงเรียกแม้ใจจะไม่อยากเห็นหน้ามันอีก

“อ้าว...โย”ผมทำหน้าแปลกใจ อีกฝ่ายมาที่นี่ได้ยังไงกันโดยเฉพาะร้านแถวมหา'ลัยผมแบบนี้

พี่ท็อปเอนหลังพิงเก้าอี้กอดอกมองโยด้วยสายตาเดาไม่ออก โยมันดูผอมลงกว่าเดิม สายตาดูดีใจมองมาที่ผมจากนั้นก็เหลือบมองไปทางพี่ท็อปแล้วทำหน้าเจื่อนลงเมื่อเห็นสายตานิ่งๆไม่หือไม่อือของเจ้าตัว

“...ดีจังที่เจอพี่ที่นี่ ไม่ได้เจอตั้งนาน คิดถึงแย่เลย”

“มาทำอะไรที่นี่”ผมถาม เหลือบมองพี่ท็อปที่ยกแก้วเหล้ามาจิบไปพลาง โยยิ้มกว้าง

“พอดีว่ามากับเพื่อนน่ะ...เปิดหูเปิดตาบ้างไง..อ้อ พี่สองไม่ต้องห่วงโยนะ ขอเฮียแล้ว”ผมไม่นึกเชื่อคำพูดของมันเลยสักนิด ผมคิดว่ามันต้องตะเวนเที่ยวร้านเหล้าแถวมหา'ลัยเพื่อหาทางเจอผมหรือเปล่านะ

“งั้นเหรอ”ผมไม่รู้จะตอบอะไร โยเลยถามต่อ “แล้วพี่สองมากับใครหรอ...หน้าไม่คุ้นเลย”ไอ้โยถามหน้าซื่อ อันที่จริงมันเคยเห็นภาพสเก็ตซ์ของพี่ท็อปในห้องของผมมาแล้ว แต่มาทำเฉไฉ ไม่รู้เรื่องราวอีก ผมมองโย ก่อนจะหันไปมองพี่ท็อป

“นี่พี่ท็อป ..แฟนกูเอง”ผมพูดแล้วพยักหน้าไปทางเจ้าตัวที่ยิ้มออกมาทันที  ส่วนไอ้โยมองผมนิ่งๆ แล้วทำหน้ายับย่น

“สวัสดี น้องโย ได้ยินเรื่องน้องมาเยอะเลย สองชอบเล่าให้ฟังน่ะ”พี่ท็อปหันมาทักทายไอ้โยบ้าง

“อ้าว พี่สองเล่าเรื่องอะไรให้พี่เค้าฟังเหรอ”ไอ้โยหน้าบึ้งทันที ผมถอนหายใจ

“ช่างเถอะ... แล้วไม่กลับไปหาเพื่อนหรือไง ออกมานานแล้ว”ผมพูด หาทางไล่โย อาจดูแย่ แต่มันมาทำเสียเรื่องไม่ได้ อีกอย่างผมไม่อยากยุ่งกับอีกฝ่ายอีกแล้ว ...แบบถาวรด้วย

“โธ่ พี่สองอ่ะ ไม่ได้เจอตั้งนาน ขอคุยด้วยไม่ได้หรือไง”อีกฝ่ายพูดอย่างไม่พอใจ

พี่ท็อปถอนหายใจแรง “ขอโทษนะน้องโย พอดีพี่อยากมีเวลาส่วนตัวกับ.เมีย เอ้ย แฟนพี่น่ะ ถือว่าพี่ขอล่ะ...กลับไปที่เดิมของน้องเถอะ”พี่ท็อปพูดด้วยท่าทียิ้มแย้ม น้ำเสียงนุ่มหู ผมทำหน้ากระอักกระอ่วนตอนที่พี่ท็อปพูด โยมันหันมาจ้องผมเหมือนไม่อยากเชื่อหู มันยืนมองผมอยู่สักพักก่อนจะเม้มปากแน่น

“งั้นโยไปก่อนนะพี่สอง”ผมมองหน้าอีกฝ่ายแล้วยิ้มให้มันเป็นครั้งสุดท้าย โยทำหน้างอนแล้วเดินกลับเข้าไปด้านในแทน ผมถอนหายใจอย่างโล่งอก พี่ท็อปหัวเราะหึๆอย่างเจ้าเล่ห์

“ที่แท้มึงก็ปากดีนะสอง ทำไมไม่บอกไปเลยล่ะ...ว่าพี่น่ะเป็นอะไร”พี่ท็อปยื่นหน้ามาพูดใกล้  ผมหัวเราะ ก็ไม่ได้อายหรอก แต่มันกระดากปากเกินกว่าจะพูด พอมาอยู่ในสถานะนี้แล้วมันก็พูดยาก

“ ใจร้ายจริง ไม่รักษาหน้าผมเลยเหรอ”ผมพูดแล้วยิ้ม เจ้าตัวยื่นหน้ามาพูดใกล้ๆ

“ก็แค่พูดความจริงมันไม่ยากหรอก...เมื่อเย็นก็ย้ำสถานะไปแล้วแท้ๆ”พี่ท็อปทำหน้าเหมือนจะหัวเราะ

ผมส่ายหน้าเบาๆ บางครั้งความจริงมันก็ท่วมปากไงครับ หลังจากที่ไอ้โยกลับไปแล้ว พี่ท็อปดูจะร่าเริงขึ้นมาเยอะ ผมยังนึกแปลกใจโยมันแอบป๊ากับม๊ามาได้ยังไง ที่แน่ๆยิมไม่อนุญาติแน่นอน เฮ้อ ทำตัวเป็นเด็กดีมันยากนักหรือไง ผมเลยคิดอะไรดีๆออก ผมหยิบโทรศัพท์ออกมา

“จะโทรหาใครหรอ”พี่ท็อปถาม

“อ๋อ ผมจะบอกไอ้ยิมให้มาจัดการน้องมันหน่อย”ผมบอกแล้วกดข้อความส่งไปให้ไอ้ยิม 'ผมเจอน้องพี่ที่พาเพลิน มาจัดการด้วยล่ะ' ผมส่งไปแบบนั้น ผมเองก็ไม่เข้าใจทำไมถึงต้องทำแบบนี้ แต่ยิมดูรักน้องมันดี ก็เลย ช่วยมันปรามโยหน่อย

“ไหนว่าจะเลิกยุ่งกับมัน”พี่ท็อปมองผมด้วยสีหน้าแปลกๆ  “มันตื้อน่ะพี่ อ้างบุญคุณเรื่องที่ไม่แจ้งความน่ะ เข้าใจต่อรองนะ พี่ว่าไหม”

“มันชอบมึง"พี่ท็อปพูดเสียงชัดเจน ผมพยักหน้าแล้วถอนหายใจ

“แต่ผมรักพี่...แค่นี้ชัดเจนพอไหมครับ”ผมตอบกลับ ขณะที่พี่ท็อปค่อยๆยิ้มก่อนจะยื่นมือมากุมมือผมไปด้วย

“อืม กูเชื่อ”พี่ท็อปยิ้มให้ผม แน่นอนว่าผมไม่ได้รับการตอบกลับคำว่ารักจากพี่ท็อป ผมเริ่มจะมั่นใจได้100% แล้วว่าพี่ท็อปกำลังวางหลุมดักทางผมไว้อยู่...แล้วอีกฝ่ายก็รู้เสียด้วยว่าผมยิ่งกว่าเต็มใจเดินตกลงไปในกับดักนั้น

ผ่านไปสองชั่วโมงกว่าๆ พี่ท็อปขยันชงเหล้าให้ผมเหลือเกิน คงกะจะมอมผมแน่นอน คืนนี้ผมอาจไม่รอดมือพี่ท็อปไปได้ ที่จริง
ผมก็เต็มใจให้พี่ท็อปมอมนั่นแหละ แฟนกันนี่นะ จะปฏิเสธไปทำไม ผมมึนนิดหน่อย แอบไปอ้วกในห้องน้ำมาแทบหมดไส้หมดพุง ดังนั้นเพื่อความปลอดภัยพี่ท็อปจึงเป็นคนขี่รถกลับหอพัก

“ไหนว่าไม่เมาไงวะ ดูสภาพสิ”พี่ท็อปบ่น ขณะที่พยุงตัวผมไว้ก่อนจะพยายามพาผมขึ้นบันไดอย่างทุลักทุเล

“ไม่ได้เมาพี่”ผมบอกโบกไม้โบกมือแล้วพยายามก้าวขาเดินขึ้นบันไดไปทีละขั้นช้าๆ แต่ตอนนี้เครื่องรวนไปหน่อยเลยงกๆเงิ่นๆ ถ้าไม่มีพี่ท็อปคอยพยุงมีหวังผมหงายหลังลงไปกองกับขั้นบันไดแน่

“เมาก็ดี จะได้ง่ายๆหน่อย”พี่ท็อปพูดแล้วหัวเราะไปด้วย

“อะไรพี่”ผมหัวเราะออกมาราวกับว่าเป็นเรื่องตลก

 ในที่สุดพี่ท็อปก็พาผมมานอนบนเตียง ได้ ใช้เวลาสิบกว่านาที พี่ท็อปหายใจหอบถอดเสื้อออกโยนทิ้งลงตะกร้าพี่ท็อปยิ้มจูบปากผมเบาๆแล้วเข้ามาปลดซิปกางเกงผมลง ผมกับพี่ท็อปเปล่าเปลือยกันทั้งคู่ หลังจากที่ใช้เจลหล่อลื่นนำทางจนร่างกายเริ่มปรับสภาพ ผมเปิดรับให้พี่ท็อปแทรกตัวเข้ามาทีละน้อยจนสุด

ผมครางเบาๆ ขณะที่อีกฝ่าย สอดมือใต้ข้าพับจากนั้นก็สวนสะโพกเข้าออกเร่งจังหวะเร็วขึ้น เห็นหน้าท้องแข็งแกร่งของพี่ท็อปตอนนี้แล้วยิ่งเพิ่มอารมณ์ให้ผมมากขึ้น ยื่นมือไปลูบไล้เร่งเร้าอีกฝ่ายไปในตัว ในเมื่อไฟสวาทมันสุ่มซะท่วมหัว ผมปล่อยให้พี่ท็อปดำเนินทุกอย่างไปจนจบเกมส์นี้

อาจจะรวมถึงเรื่องราวต่างๆ ที่มันเกิดขึ้น ผมคงต้องปล่อยให้เวลาเป็นตัวคลี่คลายความจริงเองก็แล้วกัน  คล้ายกับคำพูดของยิม ที่เคยพูดไว้ว่าอยากจะรู้จุดจบของผมว่ามันจะออกมายับเยินแค่ไหน

[❣☾月亮☽❣]

สองยิมยังทันป่าวว้า. เห้อ. สองเอ๊ย. แน่ใจแล้วใช่ปะ.

คนเขียนรู้ไหมคะว่ามันค้าง. ฮ่าๆ. รอค่ะ.   

[bulldog17]

อ่านแล้วระแวงฝุดๆ

ฮือออออออ T~T

[minneemint]

ระแวง มึน งง

[lizzii]

คือยังไงนะ สับสนแทนสองจริงๆ

[brookzaa]

ไม่มีใครน่าไว้ใจสักคนเนอะ แต่ยิมอาจจะดีหรือปล่าว ยิ่งทอปยิ่งระแวงจิงๆนะ ไม่ไว้ใจทอปตั้งแต่แรกแล้วอ่ะ มันดูแปลกๆ ยิ่งบอมกลับมาอีก

สองก็ปล่อยตัวปล่อยใจไปตามเกมเพื่อรอจุดจบสินะ

[manami_01]

ยิมเป็นคนดีกว่าที่คิดก็ว่าแล้วทำไมไม่ชกหน้าคนที่ทำให้น้องตัวเองเสียคน


ก็ว่าแล้วว่ายิมต้องแอบชอบตั้งแต่ที่เจอกันก็มองสองแปลก ๆ ตลอดนิ 55


คิดแล้วเชียวทำไมซื้อหวยไม่ถูกสักทีวะเรา


ไอ้พี่แกนนี่ก็น่าเตะว่ะ จะอะไรนักหนาวะชกก็ชกไปแล้วยังจะเอาไรอีกเพ่!!


เดี๋ยวตรูขึ้นชกด้วยอีกคนหรอกชิชะ (อันนี้ล้อเล่นนะ เอาจริงอิฉ้านคงสลบคาเวทีค่ะ 555 )

[Freja]

โอ๊ยอะไรกันนี่    ที่สุดของการระแวง

[fahsida]

บอกเลยว่าอ่านแล้วระแวงสุดๆ คิดระแวงตามสองเผลอๆ มากกว่าสองด้วย 5555 นี่เริ่มอยากอ่านตอนจบไม่ก็ตอนที่ปมทุกอย่างคลี่คลายแล้วซิ

[sweetbasil]

ยกยิมให้ผิงดีกว่า
สองรักพี่ท้อบนะเนี่ยยอมทุกอย่างเลย ถ้าพี่ท้อปใจร้ายกับสองแย่แน่

[Rhythm]

สงสารสอง ยังไม่รู้ตัวซะทีว่าจะโดนอะไรบ้าง
ปกติถึงพี่ท็อปจะน่าสงสัยยังไง ก็ยังเห็นความจริงใจอยู่ แต่ช่วงท้ายๆ ของตอนนี้ ทำให้ชักจะเริ่มคิดล่ะว่าประมาทพี่ท็อปไม่ได้ ไม่รู้พี่แกมาดีหรือมาร้าย

"เมาก็ดี จะได้ง่ายๆหน่อย"

คำพูดนี้ฟังดูน่ากลัวอ่ะ พี่ท็อปอย่าทำให้สองเสียใจนะ น้องมันยอมพี่ทุกอย่างเลย

แอบเทใจให้สองคู่ยิมเพิ่มขึ้นอีกเล็กน้อย ตอนนี้คู่นี้เค้ามีโมเมนต์น่ารักๆ ด้วยกัน 

[GuoJeng]

ตอนนี้สนุกมากคับ หึยยย พี่ท็อปกับเฮียแกนมันต้องมีอะไรกันแน่ๆ ๕๕๕  เฮียแกนก็ไม่มีความสุขใจเจอหน้า สองกับท็อปทีไร มีแต่ความคิดพยาบาทมุ่งแต่จะเอาคืน 
         ส่วนยิมก็หาเรื่องมาคุยกับสองจนได้สินะ เอาหมายศาลมาขู่ เอาเรื่องเฮียแกนมาอ้าง ๕๕๕ แต่ก็คุ้มนะ เพื่อแลกกับการได้หยอดสองไปเรื่อยๆ ๕๕๕    รอ รอ รออ่านตอนใหม่คับ

[chaotic69]

ไปๆมาๆเราอยากเชียร์สองยิมมากกว่าแล้วอ่ะ
พี่ท็อปเอาร่างกายเข้าแลกล้วนๆ ไม่มีใจเลยสักนิด

[mild-dy]

 

[sodawan1]

ไม่อยากจะคิดเลยว่า ถ้าพี่ท๊อปอยุ่เบื้องหลังทุกๆอย่าง สองจะเป็นยังไงงง เฮ้อออ!

[New_Tai]

เหนือยแทนสองมากกกบอกเลยย เชื่อใจไว้ใจใครไม่ได้แม้แต่พี่ท๊อป ที่ดูจะร้ายยยยยกว่าใคร รึเปล่าา
ทำไมเค้ารู้สึกว่า กุญแจความลับความวุ่นวายที่เกิดขึ้นนี่ คือพี่ท๊อปกันนะ 555  หรือว่าเค้าจะคิกมากไปเองง 555
ยังไงก็จะรอตอนต่อไปนะคร๊าาาา ยอากรู้แล้ววว เรื่องมันเป็นไงกันแน่ สับสนแทนสองมักมากกกกกกกกก

[TanyaPuech]

ชอบเรื่องนี้มากกกกกก     อ่านแล้วสนุกมาก

หักเหลี่ยม เฉือนคมดี  ทุกตัวละครดูมีอะไรและฉลาด

เกือบไม่อ่านเพราะคิดว่าคงแนวลูกกวาดแบบที่นิยม  แต่ไม่ผิดหวังเลยสนุกๆ

ไม่ไว้ใจพี่ท้อปเลย  และชอบสุดคงสอง ที่ฉลาดแต่แกล้งโง่

[โซดาหวาน]

โอ้ยย สรุปยังไงเนี่ย  ท๊อปสอง สองยิม?
แต่ยังไงเค้าก็เชียรพีท๊อปอยุ่น๊าาา  เค้าไม่เชื่อหรอกว่า มาถึงขนาดนี้แล้วอิพี่ท๊อปมันจะไม่มีใจเลยย
อย่างน้อยก็ต้องมีความรุ้สึกกับสองบ้างล่ะ ถึงจะมีเรื่องปิดบังอยู่ก็เหอะะะ!!!

โอ้ยยย อยากอ่านพาสของอิพีท๊อปจุงงง ว่าคิดไรอยู่อ่ะ!?? 

[ziqh.leo]

ไม่ใช่ท๊อปอัดคลิป ตอนสองโดนกระทำนะ เหอๆ
เงิบเลยนะนั่น..

สรุปมาถึงตอนนี้ก็ยิ่งรู้เลยว่าไม่ควรไว้ใจท๊อปอย่างยิ่ง 55555 คือไม่ไว้ใจมาตั้งแต่พาร์ทแรกถึงพาร์ทนี้
แต่ไม่อยากให้ท๊อปเป็นคนหักหลังนะ คือแอบเชียร์ลึกๆ

[kukkikkooka]

ลุ้นไปกับสองทุกๆตอนเลยค่ะ

พี่ท๊อปปิดบังไรเอาไว้เนี่ยยย เฮ้ออออ