หัวข้อ: เหตุเกิดบนเตียงของห้องข้างเคียงวิศวะ ตอนพิเศษ 14.11.62 อัปจ้า

[bun]

สองควรจะจบเรื่องด้วยตัวเอง จะได้ไม่ต้องเครียดอีก
คุยกันให้รู้เรื่องกันไปเลย ว่าจะเอายังไง ยิ่งปล่อยเอาไว้นานมันยิ่งเจ็บนะ
ที่สำคัญคนอ่านเครียดตามสองกันหมดแล้ว

[nuttzier]

แย่มาก  ...  พี่ท๊อปจะเลวเกินไปแล้ว   ความรู้สึกคนนะเว๊ย

[zuu_zaa]

 

[Riodreamlove]

  งื้ออออ ถ้าเป็นอย่างที่สองคิด มันเจ็บปวดมากเลยนะ
แต่เราทีมยิมนะ- เราชอบยิมตั้งแต่ที่เจอกันแร้วอ่ะ เราเชียร์ยิมค่ะ
ตอนเเรกเราไว้ใจพี่ท็อปมากนะ แต่เริ่มระเเวงมาเรือยๆ ถึงพี่ท็อป
จะดูแลและห่วงสองดีก็เหอะ คือไม่รู้ว่าจริงใจอย่างที่แสดงออกมั้ย
หรือจิงโจ้ ฮรืออ อยากให้สองไปจบกับพี่ท็อปแร้วไปหายิม เรื่องโยค่อยเคลียทีหลัง 555+
#ทีมยิม #ทีมสอง #แม่ยกยิมสอง

[DuenTwinBII]

โดยส่วนตัวเราชอบยิมมากกว่าท็อปอีก  #ทีมยิม
อ่านๆไปทำไมสองต้องเอาใจท็อปตลอดเลย ดัดหลังท็อปแล้วไปคบกับยิมเถ๊อะ 

[sweetbasil]

ไม่อยากให้สองเป็นพระยาเทครัวเลยได้ทั้งน้องได้ทั้งพี่(โย-ยิม)
ตอนแรกพี่ท้อปอาจจะแก้แค้นให้มินต์แต่ตัวเองกลับมารักสองซะเองหรือเปล่า ไม่อยากเดา

[รินดาwดาริน]

ตอนที่ 13 พังทลาย

ในเวลานี้ผมแค่นอนรอเวลาเท่านั้น รอให้พี่ท็อปมาหาผม มันผ่านไปช้าจริงๆสำหรับการรอคอยอะไรสักอย่าง ผมถอนหายใจก่อนจะหยิบโทรศัพท์มาโทรหาพี่ตั้มในรอบหลายสัปดาห์ ตั้งแต่ทริปนั้นผมก็ไม่ได้คุยกับพี่ตั้มอีก เพราะผมยังโกรธพี่ตั้มอยู่ แต่ในตอนนี้ผมต้องการพึ่งใครสักคน ผมอยากระบายเรื่องราวออกไปบ้างไม่อย่างนั้นผมคงอัดอั้นในใจอยู่แบบนี้ และก็ไม่รู้ว่าเฮียแกนรู้แล้วหรือยังว่าผมไปเจอกับมิ้นท์

[มีอะไรวะสอง]เสียงพี่ตั้มดูแปลกใจมากขณะรับสาย คงไม่คิดว่าผมจะติดต่อมาอีก

“ถามจริงเหอะ พี่อยู่ข้างใครกันแน่”ผมเปิดฉากถาม ผมเดาไม่ถูกระหว่างเฮียแกนหรือว่าอยู่ข้างผมกันแน่

[...กูไม่ได้อยู่ข้างใครทั้งนั้นแหละ กูเป็นคนกลางกูก็ลำบากใจนะเว้ย] พี่ตั้มถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย

“ผมไว้ใจพี่ได้ไหม”ผมกุมขมับ หลับตาถามออกไป

[...ทริปวันนั้นกูขอโทษด้วย กูไม่รู้จริงๆว่าไอ้แกนมันจะมาด้วย]

“เรื่องนั้นช่างมันเหอะพี่”ผมรีบบอกออกไป ชื่อนี้แสลงหูผมมากขึ้นเรื่อยๆ

[มึงเป็นอะไรหรือเปล่าวะ ]พี่ตั้มทำเสียงตกใจ

“ผมป่วยน่ะ”

[มีอะไรไม่สบายใจหรือไง....เล่าให้กูฟังได้นะ]

“ก็เรื่องพี่ท็อปนั่นแหละ พี่คิดว่าพี่ท็อปเป็นคนยังไง....”ผมถาม จิตใจหนักอึ้ง พี่ตั้มเงียบเหมือนจะรู้ว่าสาเหตุที่ผมถามแบบนี้คืออะไร พี่ตั้มก็เป็นคนเตือนผมเรื่องพี่ท็อปนี่นะ

[กูไม่ซ้ำเติมมึงหรอกนะ รีบถอนตัวถอนใจออกจากมันเถอะ...]

 “พี่ท็อปจะไม่จริงใจกับผมสักครั้งเลยหรือไง”ผมโอดครวญ พยายามเข้าข้างตัวเองให้ถึงที่สุด ..ความหวังเล็กๆที่ยังเหลืออยู่สำหรับพี่ท็อปที่ผมเผื่อใจเอาไว้

[กูไม่รู้ มีแต่มึงที่ใกล้มันมากที่สุด....แต่ถ้ากลัวเจ็บก็จบเรื่องซะ....ตอนนี้มึงมีปัญหากับไอ้แกนคนเดียวก็พอ ]

“ผม...ไม่รู้จะตัดใจได้ไหม”ผมบอกไปตามจริง ผมเสียดายเวลาและเรื่องดีๆกับพี่ท็อปที่ผมหาไม่ได้จากคนอื่น

[...กูอยากให้มึงกลับมายืนจุดเดิม มึงมีเรื่องกับไอ้แกน...แค่นั้นเอง เอาเรื่องนี้ก่อน]

“อืม งั้นแค่นี้นะพี่ ปวดหัวว่ะ”ผมบอก

[ดูแลตัวเองดีๆ รักตัวเองด้วยล่ะ]พี่ตั้มบอกอย่างห่วงใย ผมเงียบก่อนจะวางสายจากพี่ตั้ม

แล้วทำไมล่ะ ทำไมต้องเป็นผมฝ่ายเดียวที่ต้องเสียใจ  ผมนอนหลับตาลง ในขณะหนึ่ง เสียงเล็กๆในใจก็ดังขึ้นมาในห้วงความคิด 'จะไปแบกมันไว้ทำไมให้มันหนักล่ะ' จนกระทั่งถึงเวลาที่พี่ท็อปกลับมาหาผม และมาพร้อมกับโจ๊กสองถุงในมือ ก่อนจะวางกระเป๋าที่เก้าอี้หน้าโต๊ะหนังสือแล้วเดินมาหาผม

“เป็นไงบ้างสอง เบาแล้วหรือยัง”พี่ท็อปนั่งลงบนเตียงแล้วเอามือแตะที่หน้าผากวัดไข้

“ก็ดีขึ้นมาบ้างแล้วล่ะพี่”ผมยิ้ม อาการไอและปวดหัวลดลงไปบ้างแล้ว “ทำไมหน้าซีดๆ ล่ะ”พี่ท็อปถาม มองหน้าผมอย่างเป็นห่วง ผมอยากถามพี่ท็อปว่าต้องการอะไรจากผมกันแน่ ทำแบบนี้กับผมทำไม

“พี่ท็อปครับ”ผมเอ่ยเบาๆ

“ว่าไง”พี่ท็อปนิ่งมองหน้าผมเพื่อรอคำถาม ผมดันตัวเองลุกขึ้นนั่ง

“รูปเพ้นเสร็จแล้วนะ พี่ยังอยากดูไหมครับ”ผมถาม พี่ท็อปยิ้ม “อยากสิวะ แล้วต้องเอาไปจัดแสดงไหม”

“ครับ ที่หอศิลป์ของมอ... แต่พี่จะได้เห็นเป็นคนแรก เพราะพี่งานผมถึงเสร็จออกมาได้"ผมพูดไปตามจริง เพราะแรงบันดาลใจได้มาจากพี่ท็อปล้วนๆ

“เสี่ยวว่ะ ป่วยแล้วยังจะหยอดอีก”พี่ท็อปหัวเราะแล้วตบขาผมเบาๆ ในใจผมเริ่มสงบลง ก่อนจะถามสงที่ค้างคาใจหลังจากที่ขบคิดเรื่องนี้มาหลายชั่วโมง

“ถ้าหากว่าผมจบเรื่องของเฮียแกนแล้ว พี่ยังจะ...”ผมค่อยๆพูดออกไปในที่สุด

“อะไร”พี่ท็อปเลิกคิ้วมองผมด้วยสายเรียบนิ่ง ผมเห็นว่าแววตาของเจ้าตัวนั้นสั่นไหวเล็กน้อย

“พี่ยังอยากจะคบผมอยู่หรือเปล่า”ผมพูดออกไปอย่างชัดเจน เมื่อจบคำถาม พี่ท็อปดูตกใจ ก่อนจะนิ่งงันไป เจ้าตัวสูดหายใจเข้าแล้วส่งยิ้มให้ผม

“ทำไมถึงถามแบบนี้”พี่ท็อปขยับเข้ามาใกล้ ไม่ยอมตอบคำถามผมมาดีๆ ผมมองพี่ท็อปไม่ละสายตา

“ไม่รู้สิ ผมแค่คิดมากไปหน่อย”

“มึงไม่ต้องคิดอะไรทั้งนั้นแหละ ตอนนี้กูอยู่ข้างมึงอยู่”เจ้าตัวพูดอย่างอ่อนโยน ผมแค่เงียบ อยู่แค่ตอนนี้สินะ...

“....ผมหิวแล้ว่ะ”ผมเปลี่ยนเรื่องแทน พี่ท็อปมองหน้าผมแล้วเดินไปแกะโจ๊กใส่ถ้วย

ผมลุกจากเตียง เดินไปหยิบยาออกมา แล้วเดินมาตั้งโต๊ะอาหารตัวเล็ก พี่ท็อปถือยกถาดถ้วยโจ๊กมาสองใบกับจานของทอดสองสามอย่างมาด้วยก่อนจะวางลงกับโต๊ะ พี่ท็อปยิ้มแล้วเลื่อนถ้วยมาให้ตรงหน้าผมแล้วหยิบช้อนมาวางในถ้วยเสร็จสรรพ ถ้าทุกอย่างไม่ใช่การเสแสร้งก็ดีไป

“กินเยอะๆนะสอง ของโปรดทั้งนั้นเลย”พี่ท็อปบอก ก่อนจะตักเอ็นไก่ทอดให้ผม 

“ครับ ...แล้วพี่จะอิ่มเหรอ”ผมถามเพราะแค่โจ๊กกับกับแกล้มแค่นี้ไม่น่าจะอิ่ม ยิ่งไปเรียนกลับมาแบบนี้ต้องทานข้าวมากกว่า

“อิ่มอยู่แล้วล่ะ ตอนอยู่แล็ปพี่กินขนมมาจนอยู่ท้องแล้ว”อีกฝ่ายตอบแล้วก้มหน้าก้มตาตักโจ๊กเข้าปาก ผมลงมือกินบ้าง

“ผมคุยกับมิ้นท์แล้วนะ”ผมบอกหลังจากที่ทนอึดอัดต่อไปไม่ไหว พี่ท็อปมีท่าทีตกใจชัดเจน ก่อนจะวางช้อนลงอย่างแรง ทำหน้านิ่วคิ้วขมวด ผมคิดว่ามิ้นท์คงไม่ได้บอกเจ้าตัว ว่าผมเข้าไปคุยที่มหา'ลัยในวันนั้น

“หมายความว่าไง”พี่ท็อปถาม มีสีหน้าเป็นกังวล

“ก็แค่เข้าไปคุยเรื่องเก่าๆของผมน่ะ ...แต่ก็ไม่รู้ว่ามิ้นท์ยอมให้อภัยแก่ผมไหม แต่ได้คุยกันก็ดีแล้วล่ะ ผมเบาใจขึ้นเยอะ แต่พี่ก็น่าจะบอกผมหน่อยว่ายังติดต่อกับมิ้นท์อยู่ จะได้เคลียร์ๆกันไปนานแล้ว”ผมพูด อีกฝ่ายมีสีหน้ากระอักกระอ่วนใจ

“สองติดต่อมิ้นท์ได้ยังไงกัน ไม่กลัวไอ้แกนมันเล่นงานหรือไง”เจ้าตัวเหมือนไม่พอใจผมขึ้นมา อ้างเฮียแกนอีกแล้วสังเกตหลายครั้งเวลาผมถามเรื่องที่ผมสงสัยมักจะไม่ได้คำตอบมาในทันที

“...ไม่รู้สิ ผมก็ไม่ได้คิดเรื่องนั้น แต่พี่ทำไมถึงไม่ยอมบอกผมล่ะว่าติดต่อมิ้นท์อยู่ตลอด พี่ก็เห็นว่าผมร้อนใจแค่ไหน แล้วยังจะมาโกหกผมเรื่องไม่ได้ติดต่อมิ้นท์แล้ว......ผมรู้สึกแย่นะพี่”ผมแทบตะโกนใส่พี่ท็อป แต่ควบคุมอารมณ์ไว้ได้แต่เสียงดังกว่าปกติ พี่ท็อปนิ่งไป

“มันยังไม่ถึงเวลาต่างหาก”

“เวลาอะไร พี่ควรบอกความจริงกับผมบ้าง ไหนจะเรื่องที่เฮียแกนท้าพี่ชกคราวก่อนนั้น เพราะเฮียรู้ว่าพี่ไปหามิ้นท์....มันหมายความว่ายังไงกับไอ้การที่พี่ปกปิดผมแบบนี้”ผมพูด พี่ท็อปถอนหายใจแรง

“เรื่องชกกับไอ้แกนมันเป็นเรื่องของพี่ กูไม่อยากให้มึงมาก้าวก่าย ที่กูไม่บอกก็เพราะกูไม่คิดว่ามึงจะอยากติดต่อกับมิ้นท์ ..กูเคยบอกแล้วไงว่าให้เวลาเป็นคนจัดการเรื่องที่เกิดขึ้นเอง”ถ้าเป็นแต่ก่อนผมคงเชื่อพี่ท็อป

“เวลา? ไม่ใช่มั้งครับ คนที่คุมเกมส์นี้ต่างหากที่เป็นฝ่ายจัดการ อาจจะเป็นมิ้นท์ ..เฮียแกน...หรือแม้กระทั่งพี่ท็อปเอง”

“ไอ้สอง! นี่มึงคิดว่ากูเป็นคนทำเรื่องทั้งหมดหรือไง”

“ไม่รู้สิ ผมคิดว่ามีคนที่เกลียดผมอยู่ไม่กี่คนหรอก แล้วจะเป็นใครไปได้ล่ะ ถ้าไม่ใช่หนึ่งในสามคนนี้”

“ไม่ใช่นะสอง”

“งั้นมิ้นท์สินะ...รู้ไหมตอนได้คุยกับมิ้นท์ผมถามมิ้นท์ไปว่า ได้ใช้ให้พี่ท็อปมาหลอกผมหรือเปล่า.....จะไม่ให้ผมระแวงพี่ได้ยังไง ในเมื่อพี่ปกปิดบางอย่างกับผม”

พี่ท็อปดูตระหนกในสิ่งที่ผมพูดออกมา อีกฝ่ายเงียบ

“กู...”พี่ท็อปดูหมดคำพูด จะให้ผมตีความเอาเองสินะ

“พี่มีอะไรจะบอกผมอีกไหม ...ที่ผมถามไปตอนแรก หมดเรื่องไอ้แกนแล้วยังจะคบกันต่อไปไหมครับ...ผมอยากรู้จริงๆ”

“...อยากคบต่อสิ”

“งั้นก็อย่าโกหกผมสิครับ รู้ไหมว่าผมไม่อยากถูกหลอก ถ้าพี่จะทำแบบนั้น...ก็อย่ามาปั้นหน้ากับผมอีกเลยครับ พี่เคยพูดไม่ใช่หรอว่าไม่ชอบเล่นกับความรู้สึกของใคร...”

“ใช่ กูเคยพูด ถ้าเลือกได้กูจะไม่ทำแบบนั้น”แล้วตอนนี้ล่ะ พี่อยู่ในสถานการณ์แบบไหน เลือกได้หรือว่าไม่ได้

“ช่างเถอะ ผมแค่อยากรู้ความจริงจากปากของพี่บ้าง”ผมก้มหน้าตักโจ๊กเข้าปากต่อไป รู้สึกได้ว่าพี่ท็อปกำลังจ้องมองผมอยู่ ผมให้โอกาสเจ้าตัวแล้ว เพื่อความหวังในเสี้ยวหนึ่งของผม แต่ดูท่าแล้วมันคงไม่มีค่าอะไร ในเมื่อพี่ท็อปยังโกหกผมแทบทุกประโยค ผมไม่รู้ว่าต่อจากนี้ ผมกับพี่ท็อปจะไปได้ไกลอีกแค่ไหน

 ผมเฝ้าสังเกตุพฤติกรรมของพี่ท็อปไปเงียบๆ ระหว่างที่อีกฝ่ายอยู่เฝ้าไข้ผม ความสัมพันธ์ของผมกับพี่ท็อปมันไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปแล้ว มีความอัดอัดเข้ามาแทรก พูดกันน้อยลง ถ้าหากผมกับเฮียแกนสามารถจบเรื่องระหว่างกันได้แล้วก็คงไม่มีเหตุไม่ข้องแวะต่อกัน

ผมเชื่อว่าพี่ท็อปต้องตีตัวออกห่างผมแน่นอนหรือเลิกกับผมไปเลยก็ได้ มันคงไม่ผิดอะไรถ้าหากผมจะเป็นฝ่ายชิงจบเรื่องกับพี่ท็อปก่อน....ในเมื่อเจ้าตัวได้เอาคืนให้มิ้นท์แล้ว..มิ้นท์เองก็น่าจะรู้ได้ว่าผมได้รับบทเรียนไปแล้วในวันที่เจอกัน...แน่นอนว่าเวลาของพี่ท็อปก็หมดลงแล้วเช่นกัน

 เมื่อผมหายจากอาการป่วย ผมกลับเข้าไปตามงานในระหว่างที่ขาดเรียนไปสามวัน มีงานชิ้นเล็กๆสองสามงานยังดีที่มีไอ้ผิงกับไอ้โก๋คอยอยู่ช่วยอีกแรง มันก็บ่นไปตามนิสัยของมันแต่ก็ยังคอยชวนผมทุกอย่าง เทอมนี้ ถ้าไม่ได้เพื่อนคอยช่วย ผมคงล้มไม่เป็นท่า

ส่วนพี่ท็อป แน่นอนว่ายังทำดีกับผมเหมือนเดิม และไม่ได้พูดถึงเรื่องที่ทะเลาะกันในเย็นวันนั้นอีกเลย แต่มีความคืบแคลงสงสัยในทุกการกระทำระหว่างกัน ผมยังคงทนรอเวลาอยู่ต่อไป ผมเชื่อว่าพี่ท็อปรอเวลาเช่นเดียวกัน 
ระหว่างที่ผมอยู่ในห้องปั้น สายเข้าจากมิ้นท์ทำให้ผมแปลกใจ

“ว่าไงมิ้นท์”ผมรับสาย อีกฝ่ายมีเรื่องสำคัญอะไรหรือเปล่านะ

[มิ้นท์ได้คิดทบทวนเรื่องของพี่สองแล้ว วันนี้พี่อยู่มอหรือเปล่า พอดีว่ามิ้นท์มาหาเพื่อนที่มอของพี่ เลยอยากคุยด้วยน่ะ] หัวใจผมพองโตขึ้นมาทันทีที่ได้ยินแบบนี้ ผมยิ้มออกมา หากเรื่องของมิ้นท์จบลงโดยตัวมิ้นท์เอง ไม่ใช่การตัดสินจากเฮียแกน

“ได้สิมิ้นท์ แล้วให้เราไปหาที่ไหนดี ...เฮียแกนอาจรู้เข้านะ”ผมบอก รีบเก็บของใส่กระเป๋าไอ้ผิงมองหน้าผมทันทีพร้อมตั้งคำถาม

[...พี่สองมาหามิ้นท์ที่ร้านกาแฟข้างคณะเกษตรแล้วกัน มิ้นท์จะรออยู่ที่โต๊ะในสุดนะ ...แล้วเจอกันค่ะ]มิ้นท์พูด ผมตกปากรับคำไปจากนั้นก็วางสาย

“จะไปไหนอีกวะมึง”

“ไปแปบเดียวน่า กูจะไปเคลียร์กับมิ้นท์”ผมบอก ไอ้ผิงทำหน้าเหลือเชื่อ “จริงดิ...มึงเจอมิ้นท์ได้ไง”

“เออ เดี๋ยวกูกลับมาเล่าให้ฟังทุกอย่างเลย”ผมยิ้มให้มัน ไอ้ผิงพยักหน้าตบไหล่ผม

“ดีแล้วว่ะ มันจะได้จบๆซะที”

 ผมตรงไปยังร้านกาแฟที่อยู่ถนนสายเดียวกับคณะเกษตร ผมเห็นมิ้นท์ที่นั่งอยู่โต๊ะริมสุด เพราะร้านเป็นกระจกใสแถบนึง ผมจอดรถแล้วเดินเข้าไปข้างในร้าน อีกฝ่ายเงยหน้าจากโทนศัพท์ขึ้นมามองเมื่อผมเดินมาถึงโต๊ะ ผมเลื่อนเก้าอี้แล้วนั่งลง มิ้นท์ยิ้มให้ผมบางๆ

“ได้ข่าวว่าพี่ไม่สบาย ตอนนี้ดีขึ้นแล้วเหรอ”มิ้นท์ถาม ผมแค่ยิ้ม รู้เรื่องของผมได้ พี่ท็อปคงบอก ผมรู้สึกโง่ขึ้นมา พี่ท็อปไม่คิดจะบอกความจริงให้ผมฟังบ้าง

“หายแล้วล่ะ ไม่ได้เป็นหนักอะไรมากหรอก...แล้วมิ้นท์อยากพูดอะไรกับเรา”

“อย่างที่บอก มิ้นท์ไม่อยากแก้แค้นพี่อีก ...ในเมื่อพี่เองก็ถูกพี่แกนวุ่นวายอยู่ มิ้นท์ขอโทษด้วยนะ”มิ้นท์พูดเบาๆ ผมพยักหน้าเข้าใจ นึกแปลกใจว่ามาขอโทษผมทำไมกัน

“ขอโทษเราทำไม เราต่างหากที่ควรพูดคำนี้นะ”ผมบอก มิ้นท์มองหน้าผม

“ขอโทษที่ขอให้พี่ท็อปเข้ามาวุ่นวายกับพี่ไง” ผมนิ่งงัน ถึงจะเดาออก แต่ก็ทำให้ผมหน้าชา หน่วงในใจได้ไม่น้อย

“มิ้นท์ให้พี่ท็อปมาทำดีกับเราสินะ...อยากให้เราโดนทิ้งบ้างหรือไง”ผมพูดแล้วหัวเราะออกมาเบาๆอย่างไร้อารมณ์ขัน มิ้นท์ถอนหายใจ

“มันก็ไม่ใช่แบบนั้น ตอนแรกก็แค่ขอให้พี่ท็อปลองเข้าหาพี่สองดู อยากรู้ว่าพี่จะเล่นด้วยไหม...มิ้นท์ยอมรับนะว่าตัวเองก็ไม่ใช่คนดี มิ้นท์ผิดต่อพี่ท็อปด้วยเหมือนกัน พี่ท็อปก็ใช่ว่าอยากจะช่วยอย่างเต็มใจ”มิ้นท์บีบมือตัวเองไปมาก่อนจะมองหน้าผม

“แล้วตอนนี้ล่ะ ทำได้แล้วนี่ มิ้นท์ก็ยอมยกโทษให้เราเหรอ”ผมถาม ไม่อยากฟังคำแก้ตัวของมิ้นท์เท่าไหร่

“ใช่  มิ้นท์คิดว่าพี่คงคิดได้แล้ว มิ้นท์ยกโทษให้พี่ด้วยใจจริง”

“อืม”ผมพยักหน้า

“เอาเป็นว่า มิ้นท์ไม่อยากให้เรื่องมันบานปลายไปอีก”

“แล้วเรื่องพี่ท็อป...”

“...มิ้นท์เป็นฝ่านตื้อพี่ท็อปเองแหละ พี่สองอย่าคิดมากเลยนะ”อีกฝ่ายพึมพำ มองผมเหมือนจะรู้สึกผิด พอพูดแบบนี้เหมือนตบหัวแล้วลูบหลังกันเลย ผมทำได้แค่ยอมรับความจริง

“ช่างเถอะ เราไม่โกรธหรอก”

“งั้น...มิ้นท์ขอตัวก่อนนะ...”มิ้นท์บอกลา ก่อนจะเร่งรีบกลับออกไป ผมสูดหายใจเข้าลึกๆ พอกันซะทีกับเรื่องของพี่ท็อป

 ผมกลับไปที่คณะอีกครั้ง เจอไอ้ผิง กับไอ้โก๋ ผมเดินไปหามันด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง ผมทำใจเรื่องพี่ท็อปได้ในระดับนึง ผมเลยเล่าเรื่องของมิ้นท์ให้ฟังอย่างเดียว ส่วนเรื่องพี่ท็อป ผมไม่ได้บอก อย่างน้อยผมไม่อยากดูโง่เง่าน่าสมเพชเกินไปกว่านี้แล้ว
ผมกับไอ้ผิง ไอ้โก๋ เดินไปที่ใต้ถุนตึกรวม เพื่อไปหาซื้อของว่างกิน ระหว่างทางที่เดินกลับคนเยอะพอสมควรเพราะเป็นช่วงพักเที่ยงแล้ว แต่ทว่ากลุ่มผู้ชายตัวสูงกลุ่มเฮียแกนเดินตรงเข้ามาหาผม ไอ้ผิงสะกิดหลังผมรัวๆ ผมมองคนกลุ่มนั้นที่เดินใกล้เข้ามาไม่ได้ทันสังเกตเห็นว่ามีอะไรอยู่ในกระเป๋าเป้สะพายหลังของเฮียแกน

".....ว่าไงเฮีย"ผมเอ่ยทักออกไปก่อน ผมเหลือบเห็นว่านอบข้างมีเสียงซุบซิบ และสายตาจ้องมอง พวกเฮียแกนเป็นที่รู้กันดีใยคณะเพราะเคยทำสโมฯตอนปีสาม แน่นอนว่ามีชื่อเสียงในด้านบวกมาเยอะ การที่พวกนี้มาทำท่าเหมือนจะเปิดศึกกับผม คงเป็นอะไรที่ค่อนข้างน่าสนใจ แน่นอนว่าเครดิตของผมติดลบโดยปกติอยู่แล้ว

“สำหรับมึง”เฮียแกนพูดนิ่งๆก่อนจะดึงของในเป้ออกมา ที่แท้ก็เป็นนวมสีแดง ผมสะดุดกึกตัวชา จากนั้นก็โยนนวมออกมาให้ผมเต็มแรง ผมรับไว้ได้แล้วจ้องมองของในมือ ไอ้ผิงกระตุกเสื้อผมเบาๆ

“สอบเสร็จ กูท้ามึงชกค่ายเฮียอ๋อง”เฮียแกนพูด เสียงรอบข้างซุบซิบ รู้ๆกันอยู่แล้วว่าการที่เฮียแกนออกปากท้าชกใคร ฝ่ายนั้นต้องมีเรื่องกับเฮียแกน และไม่ใช่เรื่องเล็กๆ ยิ่งผมมันเป็นแค่ไอ้สองเด็กปีสองที่ไม่ได้มีผลงานกิตติคุณอะไรออกจากทำชื่อเสียให้คณะซะมากกว่า ก็ยิ่งเห็นสมควรว่าผมต้องเป็นฝ่ายผิดแน่ ซึ่งก็ทำนองนั้นแหละนะ

“แล้วเรื่องทุกอย่างมันจะจบใช่ไหมเฮีย”ผมถามกลับไป เฮียแกนยิ้มเยาะ

“เออ.... แต่กูบอกมึงไว้นะ ว่ากูจะน็อคมึงแน่นอน”พูดจบเฮียแกนพูดเสียงเหี้ยมก่อนจะเดินออกไป ผมยืนนิ่งไอ้ผิงเข้าจับแขนผมไว้

“มึงจะรับคำท้าไหม”ไอ้โก๋ทำหน้าตกใจซีดเผือก ไอ้ผิงก้มมองนวมในมือผมหวั่นๆ

“รับสิวะ มันจะได้จบๆ”ผมบอกนิ่ง ๆ แล้วเดินหนีสายตาและคำซุบซิบของคนพวกนี้ ไอ้ผิงพยักหน้าเข้าใจเดินมากับผม

“แต่มึงต้องเตรียมตัวฟิตด้วยนะ เฮียแกนไม่ธรรมดามึงก็รู้”ไอ้ผิงพูดเสียงเครียด ผมหัวเราะ ไม่จำเป็นขนาดนั้นหรอก เฮียแกนประกาศแล้วจะน็อคผมแบบนี้ สู้ไปก็เสียเปล่าอีกอย่างที่เฮียแกนบอกจะน็อคมันหมายความว่าผมต้องยอมรับความพ่ายแพ้ตั้งแต่เริ่ม ไอ้ผิงหรือคนอื่นๆคงคิดว่าผมจะสู้ให้ถึงที่สุด แต่ผมไม่สู้เฮียแกนหรอก ผมผิดเรื่องน้องสาวเฮีย ผมจะยอมรับความพ่ายแพ้เพื่อชดใช้เรื่องมิ้นท์  และเรื่องของผมกับเฮียแกนจะจบลงไม่เกี่ยวข้องกันอีก

“เออ”ผมรับปากลอยๆ

เมื่อผมทำงานที่คณะจนเสร็จเป็นที่เรียบร้อย การสอบกลางภาคเรียน จะเริ่มในสัปดาห์หน้า สาขาผมไม่จำเป็นต้องอ่านหนังสือกันให้วุ่นวาย มีแค่วิชาของมอแค่สองตัวเท่านั้นที่ต้องอ่าน ส่วนของคณะเน้นปฏิบัติ บางวิชาก็ให้ทำงานชิ้นใหญ่แทนการสอบแทน อย่างวิชาปั้นกับเพ้นท์ ส่วนพี่ท็อปหายหน้าหายตาไปเพราะต้องติวหนักกับเพื่อนที่คณะ ผมก็ไม่ทุรนทุรายมากอย่างที่คิดไว้ ผมชักปลงๆมากกว่า แบกไว้มันก็หนัก ปล่อยวางบ้างก็ดี

เรื่องการฝึกชกมวยนั้นผมไม่ได้เข้าไปฝึกแค่วอร์มร่างกายไว้แค่นั้น ผมรอให้การสอบผ่านไปก่อน เรื่องเฮียแกนท้าชกกับผมกระจายไปเร็ว และเหมือนเคยพวกเพื่อนเฮียแกนตั้งพนันไว้แบบเงียบๆ ลงขันข้างเฮียแกนซะส่วนมาก จะมีก็แต่ไอ้ผิงกับไอ้โก๋ ที่ลงข้างผมไว้ อ้อ เว้นยิมคนนึงมันเสนอหน้าเข้าข้างผมด้วย

“มึงรู้ไหม ไอ้แว่นนั่นลงข้างมึงตั้งเยอะ  โคตรใจปล้ำ หักหน้าเฮียแกนดีๆนี่เอง”ไอ้ผิงหัวเราะ ผมนึกถึงยิม มันรู้ว่าผมจะชกกับเฮียแกน พยายามให้ผมไปฝึมมวยที่ยิม แต่ผมอ้างนู่นอ้างนี่ไม่ยอมไป เสียเวลามากกว่า

“เหรอวะ มันก็กล้านะเนี่ย”ผมหัวเราะหึๆ ไอ้ผิงหมุนEEในมือไปมา สีหน้ามีรอยยิ้มกวนๆ

“กูว่า มันทำคะแนนน่าดู สงสัยอยากขึ้นแท่น number one ฮ่าๆ"ไอ้ผิงยื่ยหน้ามามอง ก่อนจะตบไหล่ผม

“ตลกน่า มันก็เพื่อนๆกูนี่แหละ”ผมมองหน้าไอ้ผิงที่ทำหน้าไม่เชื่อ

“โธ่ ดูสิวะ มันทำตัวดีกว่าแฟนมึงอีก ใส่ใจดีจริงๆ”

“เออ  กูยอมรับนะว่ามันดีจริง แต่กูไม่ชอบมันไง”ผมตอบกลับแล้วหัวเราะ ไอ้ผิงเบ้หน้า ผมก็พูดไปอย่างนั้นไอ้ผิงเพื่อนผมแมนทั้งแท่ง

ตืด ตืด ตืด

เสียงสั่นเตือนข้อความเข้า ผมหยิบมาเปิดอ่าน

Ontop : เดี๋ยวแวะหา อยากทานอะไรไหม

2 : เอาผัดไทยมาก็ได้ครับ

Ontop : โอเค เผื่อเพื่อนมึงด้วยไหม

2 : ก็ดีครับ

ผมตอบแชทของพี่ท็อปไปแบบปกติ ในใจก็รู้กันอยู่ว่ามันไม่เหมือนเดิมแล้ว  รอไม่นานพี่ท็อปก็เดินเข้ามาพร้อมถุงผัดไทสองห่อกับน้ำผลไม้ปั่นของชอบผมด้วย ผมยิ้มแล้วโบกมือให้พี่ท็อปเดิินมาหาแล้วยื่นถุงผัดไทมาให้ผม ผมยื่นห่อผัดไทไปให้ไอ้ผิงที่มำจมูกฟุดฟิด ก่อนจะรีบขอบคุณพี่ท็อปแล้วรู้หน้าที่จึงเดินหนีไปด้านนอกแทน พี่ท็อปลากเก้าอี้มานั่งข้างๆผม

“ไม่คิดว่าพี่จะมาหาผมนะเนี่ย”ผมพูด พี่ท็อปแค่ยิ้มมาให้

“...พี่ว่างพอดีน่ะ ทำไมไม่บอกพี่ล่ะว่าไอ้แกนท้าชก...”

“ไม่คิดว่าพี่จะสนใจหรอก”ผมหัวเราะ เจ้าตัวนิ่งไปก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่

“กูเป็นห่วงมึงนะ กูพูดจริง ไม่ว่ามึงจะระแวงหรือไม่เชื่อใจกูแล้วก็ตาม”อีกฝ่ายสบตากับผม

“ครับผมเชื่อ ว่าแต่พี่จะมาคุยเรื่องเฮียแกนหรือไง”

“กูแค่อยากเจอมึงเท่านั้นเอง เรื่องไอ้แกนก็ส่วนหนึ่ง”ผมมองหน้าเจ้าตัว ถ้าหากผมไม่รู้ความจริงในช่วงเวลานี้ล่ะก็ ผมคงมีความสุขกว่านี้

"ไม่ต้องห่วงหรอกครับ จบการชกเมื่อไหร่ก็เท่ากับว่าผมกับเฮียแกนหมดเรื่องกันเสียที ผมเหนื่อยกับเรื่องพวกนี้จริงๆ"ผมส่ายหน้า

“มึงต้องสู้มันนะ อย่างน้อย ก็ต่อยมันไปให้ได้เลือดบ้างไทำไมถึงเชียร์ให้ผมสู้กันนักนะ

“...อืม คราวนี้ไม่ใครก็ใครที่ต้องตายไปข้างหนึ่งเพราะคงไม่มีใครหน้าไหนมาห้ามระหว่างการชกได้”ผมพูด ถึงนึกตอนที่ผมไปห้ามเฮียแกนกับพี่ท็อปในคราวนั้น

“สู้สิ กูจะอยู่ข้างมึงเอง”ผมมองแล้วยิ้มให้พี่ท็อป ถ้าไม่ได้ออกมาจากใจ ก็คงพูดปลอบใจผม

“สอบเสร็จแล้วเราไปเที่ยวกันไหมพี่”ผมเอ่ยชวน มีสถานที่น่าสนใจที่ผมยังไม่เคยไปเลย อย่างน้อยจะจบกันทั้งทีอยากให้มีเรื่องดีๆ เจ้าตัวทำหน้าใคร่ครวญ

“คงต้องดูอีกที ไม่รู้ว่าแม่กูจะเรียกตัวไปตอนไหน เอาไว้ค่อยคุยกันอีกทีนะแล้วค่อยคุยกัน”

“เอาแบบนั้นก็ได้ครับ”ผมตอบ คิดคงไม่มีโอกาสไปเที่ยวกับพี่ท็อปแล้วล่ะ

……


หลังจากที่สอบมิดเทอมเสร็จ ก็ถึงกำหนดชก ผมมเตรียมตัวที่ค่ายมวยเฮียอ๋องตามนัด ยิมดันอยากเป็นพี่เลี้ยงผมขึ้นมา ส่วนพี่ท็อปบอกว่าติดงาน ผมไม่แปลกใจเลย แต่ผมไม่คิดจะสู้ตั้งแต่แรก เมื่อเปลี่ยนชุดเสร็จ วอร์มร่างกายเตรียมพร้อม ส่วนมากเป็นเพื่อนผมมาดู แล้วก็เพื่อนของเฮียแกน

 “แฟนมึงไปไหนวะ...ไม่มาให้กำลังใจเลย”ไอ้โก๋บ่น ขณะที่พันผ้าที่มือผมอยู่ข้างซ้าย มียิมพันผ้าให้ผมข้างขวา ไอ้ไอ้ผิงที่กำลังนวดไหล่ใหล่ผม หันไปหายิม

“มีแต่พวกลูกไล่ ห้องตรงข้ามตามติดยิ่งกว่าแฟนอีก”มันได้ที หันไปล้อเลียนยิม แต่ยิมมันแค่เหลือบมองนิ่งๆ ผ่านแว่นตามเคย ไอ้ผิงทำหน้าไม่สบอารมณ์ที่มันยังนิ่งเป็นหิน

“งานเยอะน่ะ”ผมบอกปัดไป ก่อนจะกำหมัดเพื่อตรวจสอบความกระชับของผ้าพันมือ

“แบบนี้กำลังใจหดหายแน่เว้ย”ไอ้ผิงหันมาล้อผมต่อ ผมไหวไหล่แล้วชกแขนมันเบาๆ ก่อนจะยืดกล้ามเนื้อต่อ ผมไม่ได้ชกมวยมานานมาก  ผมมองไปที่ฝ่ายตรงข้ามที่กำลังวอร์มร่างกายอยู่เหมือนกัน  เมื่อได้เวลา ผมก็เดินขึ้นไปบนสังเวียน จากนั้นเฮียอ๋องให้สัญญาณเริ่มชกได้ ผมหลบหนีเฮียแกนซะส่วนใหญ่ อีกฝ่ายดาหน้าเข้ามาอย่างดุดัน ตั้งแต่เริ่ม ขณะเดียวกัน ผมหลบพลาดไปบ้าง โดนหมัดขวาของอีกฝ่ายหลายครั้ง รู้ซึ้งถึงความเจ็บที่ใบหน้า มันตึงและชาไปหมด ก่อนจะเป็นความเจ็บที่ทำให้ผมเคลื่อนไหวช้าลง

“ไอ้ท็อปไปไหนล่ะ”เฮียแกนยิ้ม ขณะที่ขยับจังหวะต้อนผมไปจนสุดมุมพอดี แล้วปล่อยหมัดลงมาที่ลำตัวของผมเต็มแรง แต่ผมเกร็งกล้ามเนื้อได้ทัน ก่อนจะขยับหนีออกมาได้ แต่เฮียแกนก็ตามมาอย่างไม่มีเหนื่อย จนผมหลังติดเชือกอีกครั้งจนได้

“บอกอะไรให้นะ.... ไอ้ท็อปมันก็แค่หมากตัวนึงของกู กูแค่ใช้มันให้เป็นประโยชน์ เป็นไงล่ะ จะโดนเขี่ยทิ้งแล้วสิ”เฮียแกนแสยะยิ้มให้ผม

“หมายความว่าไง"ผมถาม สวนหมัดชกกันหมัดซ้ายหนักของอีกฝ่ายไว้ได้

“กูกับมันไม่ญาติดีกันหรอก กูได้ยินมิ้นท์พูดกับไอ้ท็อปเรื่องของมึง... มันง่ายกว่าแค่รอเวลา”พูดจบก็สวนหมัดเข้าตรงหางคิ้วผมซะเจ็บแปลบ อาการชาแทรกเข้ามาก่อนที่จะรู้ว่ามีหยดเลือดไหลวตามรูปหน้า ผมได้ยินเสียงเพื่อนๆ เรียกชื่อผม
ผมปวดหนึบ แสดงว่าคนที่ดูเกมส์และคุมเรื่องราวทั้งหมดคือเฮียแกน แค่รอให้พี่ท็อปจัดการกับผมแล้วก็ค่อยออกแรงทีหลัง เป็นแผนที่ดี ถ้าหากผมไม่ทันตั้งตัวล่ะก็ ผมคงฟูมฟาย ไม่มีแรงมาชกกับเฮียแกนได้หรอก เยี่ยมจริงๆ นี่คือบทเรียนเจ็บๆแบบเฮียแกนสินะ แต่เจ้าตัวคงไม่รู้ว่าผมไม่ได้เดินตามแผนที่วางไว้  ดีแล้วที่ผมไม่โง่นานกว่านี้ ไม่อย่างนั้นผมคงน่าสมเพชและเจ็บมากกว่านี้
ผมแค่ทำหน้าเหมือนปวดใจหนักหนา ไม่ได้ตอบโต้อะไร ให้อีกฝ่ายคิดซะว่าผมจุกจนพูดไม่ออก

“ไปทำอีท่าไหนล่ะ ไอ้ยิมถึงไม่เอาเรื่องได้”ผมหงุดหงิดคำพูดของเฮีย ปล่อยหมัดใส่อีกฝ่าย เจ้าตัวถอยออกไปตั้งหลักเพราะรับหมัดผมเต็มแรง ยังไงแรงส่งมันหนักโดยธรรมชาติอยู่แล้ว ไม่เจ็บก็ให้มันรู้ไป

“อยากคิดอะไรตามใจเถอะ”ผมยิ้ม ให้เฮียแกนดิ้นอยู่ฝ่ายเดียวก็พอ

“กูจะน็อคมึง”เฮียแกนพูด ผมแค่ยิ้มบางๆ ทำใจรอไว้อยู่แล้ว เหมือนทุกอย่างช้าไป เฮียแกนขยับมาใกล้พร้อมกับหมัดซ้ายที่หนักหน่วงพอจะทำให้ผมสลบเหมือดได้ ในวินาทีนั้นผมลดการ์ดลง ไร้การป้องกันใดๆ อีกฝ่ายมีสิทธิ์เลือกที่จะมอบความเจ็บปวดให้ผมได้ ในหลายจุดบนใบหน้าของผม

จุดไหนเป็นจุดตาย จุดไหนที่จะเจ็บปวดที่สุดและทำให้ผมไปหยอดน้ำเกลือกินข้าวต้มในโรงพยาบาลได้
หมัดของอีกฝ่ายพุ่งมาที่บริเวณปลายคาง แรงส่งจากหัวไหล่มาที่หมัด เลือกได้ดีเพราะเป็นจุดสำคัญของเส้นประสาทเลย เสี้ยววินาที ผมรู้ตัวอีกทีก็ล้มลงไปกองกับเวทีแล้ว ทุกอย่างเหมือนภาพช้า ผมไม่เจ็บตอนล้มไปกองกับพื้น มีเพียงความปวดร้าวรุนแรงที่ใบหน้า สันกรามไล่ไปถึงท้ายทอย ทุกอย่างสว่างจ้าเบลอมัว

“เฮ้ย ไอ้สอง ได้ยินกูไหม”ยิมข้ามเชือกเข้ามาหาผมก่อนจะตบหน้าผมเรียกสติเบาๆ ไอ้ผิงกับไอ้โก๋กระโดดข้ามเชือกมาดูอาการด้วยความตกใจ ร้องเรียกชื่อผมก้องไปหมด สมองของผมรับรู้แต่เสียงรอบตัวเท่านั้น

จากนั้นสติผมดับวูบไปทันที

[รินดาwดาริน]

...

....


  ผมลืมตาตื่นขึ้นมาพร้อมกับความเจ็บปวดที่ใบหน้า โดยเฉพาะปลายคาง ร้าวไปจนถึงสันกราม จนผมต้องร้องโอดโอย ผมโดนบล็อกศีรษะไว้ และรู้สึกตึงๆที่หางคิ้วคงเย็บไปหลายเข็ม

“เป็นไงบ้างวะ กูนึกว่ามีงจะไม่ตื่นซะแล้ว”ไอ้ผิงเข้ามาใกล้ๆสีหน้าดูโทรมและห่วงใยชัดเจน ผมนิ่วหน้าเพราะความปวดตุบๆที่สันกรามมันคงบวมระบม ผมสงสัยว่ามันจะร้าวหรือไม่

“อันตรายมากนะ มึงไม่ควรลดการ์ดลงแบบนั้น มึงอยากตายหรอ”ยิมเดินมาหาผมที่ข้างเตียง ผมหันไปมองเจ้าตัว มันถอดแว่นออกแล้ว ผมส่งยิ้มไปให้เพื่อนๆที่เป็นห่วงเกินเหตุ

“แค่ครั้งเดียวเอง กูไม่ตายง่ายๆหรอก”ผมเคยได้ยินว่าถ้าหากโดนที่บริเวณนี้บ่อยๆ อาจทำให้เซลล์ประสาทเสียหายจนทำให้สมองตายได้...กรณีนี้ความเป็นไปได้สำหรับผมมีน้อยมาก เพราะผมไม่ใช่นักมวยนี่นะที่จะต้องเอาหน้าไปรับหมัด
ยิมยืนมองผมด้วยสายตานิ่งเฉย “ไม่คิดถึงพ่อมึงบ้างหรือไง ถ้าหากร้ายแรงเข้าคนที่ต้องดูแลมึงคือพ่อมึงนะ”ผมถึงกับถอนหายใจ เอาเรื่องพ่อผมมาอ้างก็เท่านั้น

“อืม บ่นเป็นพ่อกูไปได้”ผมหัวเราะเบาๆ

“นี่ รู้ไหม กูเสียค่าพนันเลย กูลงขันข้างมึงนะเว้ย”ไอ้ผิงพูดขำๆสร้างบรรยากาศให้ดีขึ้น ปกติมันก็ชอบพูดกวนประสาททำนองนี้อยู่แล้ว ผมก็ไม่เคยคิดจริงจัง ออกจะขำที่มันไม่ทำท่าซีเรียสเกินเหตุ ไอ้โก๋ยื่นหน้ามามองผมอย่างเป็นห่วง ยิมมองหน้ามันนิ่งๆ

“ชีวิตเพื่อนน่าจะสำคัญกว่าค่าพนันนะ เล่นเป็นเด็กไปได้”เจ้าตัวบ่น ไอ้ผิงได้แต่ถอนหายใจเฮือกใหญ่

“อารมณ์ขันยามเพื่อนป่วยไง จะมาชี้ช้ำเป็นกระหล่ำปีเน่าไปทำไม”

“อย่าซีเรียสสิ เดี๋ยวกูใช้คืน –โอ้ย”ผมหัวเราะไม่ไหวต้องจับที่บล็อคกรามไว้เพราะเจ็บแปลบ ยิมยิ้ม

“พี่ท็อปมาเยี่ยมบ้างหรือเปล่า”ผมหันไปถามเพื่อนสองคน แม้ว่ารู้ดีว่าเจ้าตัวคงไม่ได้ติดต่อมา

“ไม่ได้มา”ไอ้โก๋ตอบ ผมพยักหน้ารับรู้ ทอดสายตามองเพดานนิ่งๆ ยิมถอนหายใจ

พวกนั้นออกไปด้านนอก กลับไปเอาเสื้อผ้าของผมที่หอพัก และแวะซื้อผลไม้กับนมมาไว้ให้ผม ระหว่างนั้น ผมนอนหลับไปบ้าง หลังจากที่หมอมาถามอาการและมาเปลี่ยนถุงน้ำเกลือให้ ประตูห้องถูกเปิดออก ขณะที่เงาร่างของคนที่ผมอยากเจอหน้า เดินเข้ามาด้วยความกังวลและดูอ่อนเพลีย

“พี่ท็อป”ผมหันมองคนที่ยืนข้างๆเตียง อีกฝ่ายมองผมอยู่นาน ก่อนเดินไปลากเก้าอี้มานั่งลง

“เป็นไงบ้าง กูเป็นห่วงแทบแแย่ ...ไม่คิดเลยนะว่าจะยอมให้ไอ้แกนสวนเต็มๆแบบนั้น มันอันตรายนะ”พี่ท็อปเอ่ยอย่างห่วงใย

“ครับ ผมรู้ แต่ถ้าผมไม่จบเรื่อง  มันก็คงยืดเยื้อกันอีกนาน ผมไม่อยากเสียเวลา”ผมแค่นยิ้มมองอีกฝ่ายที่ดูโทรมลงไปบ้าง ดูผอมลงกว่าเดิม มีเรื่องอะไรทำให้ไม่สบายใจกันนะ

“ก็ดีแล้ว จบเรื่องไอ้แกนได้...พี่คิดว่า—“พี่ท็อปพูดช้าๆ สายตาเหมือนไม่ได้โฟกัสที่ใบหน้าผม

“ถึงเวลาที่ต้องจบเรื่องของเราแล้วใช่ไหม”ผมพูดแทรกขึ้นมา จ้องหน้าอีกฝ่าย และเห็นว่าชั่ววูบหนึ่งเจ้าตัวดูตกใจก่อนจะกลบเกลื่อนสีหน้าปกติ

“แล้วมึงคิดว่าไงล่ะ”อีกฝ่ายถอนหายใจ เอ่ยอย่างหมางเมิน

“เราต้องเลิกกันด้วยหรือครับ ทำไมล่ะ”ผมถามเหมือนคนไม่รู้อะไร ตีหน้าเศร้าไปให้อีกฝ่าย ส่วนหนึ่งผมเองก็เจ็บ ทั้งแสดงและซ่อนความรู้สึกไปในคราวเดียว

“ไม่รู้สิ มึงคิดว่าเรื่องของเราเป็นไปได้หรือไง....มันแปลก ไม่ใช่เหรอ ที่เราสองคนเคยได้ผู้หญิงคนเดียวกันมาแล้ว”ผมนึกอยาหัวเราะกับถ้อยคำของอีกฝ่าย ถ้าไม่ติดว่าบล็อกศีรษะไว้อยู่ ผมคงหลุดขำ เลยได้แต่ยิ้มเศร้า

“แล้วทำไมเพิ่งมาคิดตอนนี้ล่ะ พี่นัดกับเฮียแกนไว้หรือไง”

“ไม่ใช่” พี่ท็อปปฏิเสธทันที ผมไม่รู้ว่าอีกฝ่ายรู้แล้วหรือยัง ว่าผมรู้ความจริงแล้ว แต่ถึงไม่พูดออกมา ทั้งผมกับพี่ท็อปก็เข้าใจสถานการณ์ดีว่า อะไรเป็นอะไร

“พี่หลอกผมเหรอ”ผมเอ่ยถาม มองอีกฝ่ายตรงๆ ผมถามด้วยความรู้สึกจริงๆ แววตาของอีกฝ่ายสั่นไหว ดูไม่มั่นใจ 

“กูเคยพูดว่าไม่ชอบคนแบบมึง เพราะมันทำให้กูนึกถึงไอ้บอม และกูก็ไม่อยากเสี่ยงที่จะคบกัน”พี่ท็อปพูด ไม่รู้ว่าเป็นความคิดจริงๆขออีกฝ่ายไหม แต่มันเป็นคำตอบที่ไม่ได้เรื่อง ผมมองหน้าอีกฝ่าย กวาดสายตาจับสังเกตสีหน้า แววตาของเจ้าตัวไปด้วย

“แล้วมาคบผมทำไม”ผมถามโง่ๆออกไป แค่เดินตามเกมส์ไป แต่ในใจกลับเสียความรู้สึกไปไม่น้อยเหมือนกัน เมื่อต้องมานึกย้อนถึงว่าที่ผ่านมาพี่ท็อปไม่จริงใจ หลอกลวง ดูไม่ออกว่าเรื่องไหนเท็จหรือจริง

“แค่อยากรู้ว่ามึงเป็นคนยังไง เหมือนที่มินท์เคยบอกไว้หรือเปล่า”พี่ท็อปตอบ แต่ยังไม่ยอมบอกเหตุผลจริงๆที่เข้าหาผม ทำให้ผมเชื่อใจ

“แล้วเป็นยังไงล่ะครับ ดูโง่ๆกว่าที่คิดใช่ไหม”ผมพูดช้าๆ มองลึกลงไปในแววตาของอีกฝ่าย

“ไม่หรอก”พี่ท็อปส่ายหน้าพูดเสียงแผ่ว

“ผมคุยกับมิ้นท์มาแล้วนะ เธอยอมให้อภัยผมแล้ว”ผมบอก พี่ท็อปจ้องผมดูประหลาดใจและวิตกกังวลในคราวเดียวกัน

“งั้นเหรอ ก็ดีแล้วนี่”

“ถึงเวลาแล้วที่ผมควรจะหยุดเรื่องนี้ซะที”

“หมายความว่า—“พี่ท็อปกำลังเอ่ย แต่ผมตัดบทซะก่อน

“พี่จำที่ผมเคยพูดได้ไหม  คืนที่เรานอนกันแล้ว พี่เคยท้าผมไว้ และผมรับคำท้านั้น ในตอนนั้นผมเองก็อยากจะลองเสี่ยงกับพี่ดูสักตั้ง ดูเหมือนว่าพี่จะทำได้นะ”

“แล้วยังไง”พี่ท็อปยังคงดูสับสน

“แต่ไม่ใช่ซะหน่อย พี่ไม่ได้เป็นฝ่ายชนะ เพราะผมแค่ยอมให้พี่ กับทุกเรื่อง เทียบกันแล้ว พี่ไม่ได้พยายามอะไรมากมายหรอก”ผมพูด เลิกจับจ้องอีกฝ่าย ผมเงียบไป ใช่สิ ถ้าหากเป็นเกมส์จริงๆล่ะก็ มันก็แค่การวางเดิมพัน มีความเสี่ยงถ้าใครพลาดก็ถือว่าแพ้ และเจ็บตัวไปเอง

พี่ท็อปเหมือนจะเดาเรื่องออก อีกฝ่ายลุกขึ้นยืนจากเก้าอี้

“ผมว่ามันถึงจุดอิ่มตัวของเราแล้วล่ะ ผมตื่นเต้นที่คบกับพี่ เหมือนว่า ผมเจอกับความท้าทายและต้องการจะพิชิตให้ได้ แต่พอทำได้ แน่นอนว่า ย่อมมีวันเบื่อ ไม่มีอะไรน่าสนใจอีก”ผมพูดออกไป พยายามไม่เผยความรู้สึกมาเกินไป เหมือนว่าอาการเจ็บจากแผลที่ปลายคางจะเริ่มออกฤทธิ์ ผมกระพริบตา มองอีกฝ่ายที่ยืนนิ่งไม่ขยับ แววตาดูวูบไหวไปชั่วขณะหนึ่ง

เจ้าตัวเหมือนพูดไม่ออก ผมคิดว่าพี่ท็อปเองก็รู้ว่าผมรู้เรื่องทุกอย่าง ไม่ได้เป็นแค่คนโง่  ผมทิ้งช่วงรวบรวมคำพูด

“ผมประทับใจ เรื่องดอกกุหลาบ ผมชอบมาก ยังเก็บไว้อยู่เลย แต่ผมพอแค่นี้แหละ ขอบคุณสำหรับทุกอย่าง ที่ทำให้ผมนะ”ผมพูดจากใจ นำหลอกลวงยังมีเรื่องดีๆอยู่เหมือนกัน ผมทำใจเเข็งอวดดีไปแบบนั้นเอง การเสแสร้งมันเจ็บ โดยเฉพาะกับคนที่เรารัก

“อืม พี่ก็คิดแบบนี้ กูกับมึงคงไปกันไม่รอดหรอก”พี่ท็อปไหวไหล่ พูดเหมือนไม่แยแส มองหน้าผมด้วยสายตาเดาไม่ออก 

“ครับ ...ขอให้พี่โชคดีนะ”ผมบอกเบาๆ แม้ว่าไม่อยากพูดคำนี้เลยสักนิด ในใจขัดแย้งกันอย่างประหลาด

“หายไวๆล่ะ”อีอกฝ่ายพูดสั้นๆ เสียงเบาลงกว่าเดิม ก่อนจะหมุนตัวเดินไปที่ประตูห้อง แต่ผมพูดทิ้งท้ายไว้ก่อน

“ผมมีความสุขที่ได้อยู่กับพี่นะ ไม่ว่าพี่จะรู้สึกยังไงก็ตาม ผมแค่ผิดหวังนิดหน่อยที่ทำลายกำแพงที่พี่สร้างไว้ลงไม่ได้”ผมบอก กำแพงโกหกของอีกฝ่าย ผมรู้สึกว่าขอบตาเริ่มร้อน 

“อืม ขอบคุณสำหรับทุกอย่างเหมือนกัน”พี่ท็อปพูด ไม่ได้หันมามองทางผม แต่ก็เดินออกจากห้องไป เมื่อประตูห้องปิดลง ผมหลับตา ถอนหายใจอย่างช้าๆ สุดท้ายแล้วพี่ท็อปก็ไม่แม้แต่จะพูดความจริงกับผม มันก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่ไม่ใช่เหรอ เรื่องของมิ้นท์ ผมเองก็สามารถทบทวนให้เข้าใจเหตุผลของพี่ท็อปได้ เพราะมิ้นท์ขอให้เจ้าตัวทำแบบนี้ไม่ใช่หรือไง

ผมนิ่งงัน จากที่รู้สึกผิดหวัง กลายเป็นรู้สึกเลวร้ายกว่ามาก การบาดเจ็บตามร่างกาย ดูจะเป็นเรื่องเล็กไป ถ้าเทียบกับการถูกทำลายความรู้สึกลง ผมคิดว่าตัวเองจะไม่ร้องไห้ ไม่ได้ฟูมฟาย แต่ผมก็เจ็บ บางทีก็อยากจะน้ำตาไหลอาบแก้ม เปล่งเสียงร้องออกมาอย่างไม่อาย แต่มันก็ไม่ได้เป็นแบบนั้น ผมแค่สูดน้ำมูก น้ำตาเอ่อคลอ แต่ปวดหนึบที่อกซ้าย
คงไปจริงๆแล้วสินะ จนกระทั่งตอนนี้ ผมเองก็ยังไม่รู้ว่าพี่ท็อปรู้สึกยังไงกับผมกันแน่ ที่จริงผมไม่ใช่ฝ่ายชนะหรอก ผมเป็นผู้แพ้  แพ้ให้พี่ท็อป แพ้ให้กับใจของตัวเอง


...........


     ผมออกจากโรงพยาบาลได้ในที่สุด หลังจากที่ต้องนอนเป็นหมาป่วยอยู่ประมาณสัปดาห์นึง  ยิมกับ ไอ้โก๋ ไอ้ผิงกลายเป็นบุคคลที่ผมเห็นหน้าบ่อยที่สุดแล้ว ผมกลับมายังห้องพักของตัวเอง เหลือบไปมองห้องของพี่ท็อป อดใจไม่ให้เข้าไปเคาะประตูแล้วหมุนลูกบิดเข้าไป ยิมแตะหลังผมให้เดินต่อ ก่อนจะไขกุญแจห้องตัวเองแล้วเดินเข้าไปในห้อง
ผมวางกระเป๋ากับเก้าอี้แล้วเดินไปนอนบนเตียงแล้วเงี่ยหูฟังข้างห้องอย่างลืมตัว และยังคงได้ยินเสียงเคลื่อนไหวจากในห้องนั้นอยู่ เสียงกุกกักๆดังอยูบางครั้งก็มีเสียงปาดเทปอยู่สองสามครั้งราวกับว่ากำลังเก็บของ ผมเดินออกไปดูที่ห้องของพี่ท็อป ผมลองใจกล้าเคาะประตูห้องของอีกฝ่ายเบาๆ รอไม่นานเจ้าตัวก็เดินมาเปิด อีกฝ่ายแปลกใจที่เห็นผม ก่อนจะเปลี่ยนสีหน้า “มีอะไรหรือเปล่า”เจ้าตัวไม่มองหน้าผมสักนิด ผมส่ายหน้า

“...พี่จะไปไหนเหรอ”ผมถาม ทีแรกแค่อยากมาหาพี่ท็อปก็เท่านั้นแหละ อยากเห็นหน้าเจ้าตัวอีกสักครั้ง แต่เมื่อผมเห็นว่าภายในห้องที่ดูโล่งผิดหูผิดตา ผมเห็นว่าเตียงนอนนั้นไร้ผ้าปูแล้ว

“ย้ายหอ”อีกฝ่ายตอบ ผมใจหายวาบ มองคนตรงหน้าอย่างผิดหวัง

“ทำไมล่ะพี่ ถึงเราไม่ได้เป็นแฟนกัน เราเป็นเพื่อน เป็นพี่เป็นน้องกันได้นะ ผมไม่มารังควานพี่หรอก”ผมบอก  แค่ไม่อยากให้อีกฝ่ายย้ายหนีผมไปไหน

“กูไม่อยากเป็นเพื่อนกับมึงหรอกนะ ....ถ้าเหงาก็มีไอ้ยิมแล้วนี่ คงจะช่วยเติมเต็มเตียงนอนมึงได้”พี่ท็อปยิ้มแล้วปิดประตูใส่หน้าผมเต็มแรง ผมไหล่ตก เดินกลับเข้าห้องของตัวเอง ราวกับวิณญาณออกจากร่าง ผมส่ายหน้า  ใจร้ายนะพี่ท็อป อยากรู้ว่าคำพูดพวกนั้นฝืนใจบ้างไหม

หลังจากที่่ท็อปขนข้าวของย้ายออกไป ผมก็ขังตัวอยู่ในห้อง ผมขอเวลาให้ตัวเองถอยมาตั้งหลักสักระยะ

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

มีเสียงเคาะประตูจากนั้นประตุก็ถูกเปิดออก ปรากฏเป็นยิมเดินเข้ามาพร้อมข้าวกล่อง เจ้าตัวส่งสายตาเอือมระอามาให้ ตอนนี้อีกฝ่ายกลายเป็นเด็กส่งข้าวให้ผมไปแล้ว แน่นอนผมไม่ได้ขอให้มันทำ แต่ยิมมันดื้อ

“กินเข้าไปให้หมด แค่คนๆเดียวทำให้มึงมีสภาพแบบนี้น่ะเหรอ”ยิมวางกล่องข้าวที่โต๊ะปลายเตียง ก่อนจะนั่งลงข้างๆ

“อืม ผมรู้ กำลังพยายามอยู่"ผมลุกจากเตียงแล้วนั่งมองกล่องข้าวอย่างไม่นึกอยากกิน

“พยายามอะไร ปากบอกว่าจะลืมไอ้ท็อป ในห้องแม่งมีแต่รูปมัน ตกลงไม่อยากลืมมันใช่ไหม”อีกฝ่ายยิมส่ายหน้า มองผมอย่างไม่สบอารมณ์ ผมไม่ตอบอะไร

“โง่”ยิมพูด ทำเอาผมหลุดหัวเราะออกมาได้ “เออ คนอย่างผมต้องมาตายเพราะความรัก ต้องมาล้มเพราะโง่เง่าของตัวเอง”ผมยิ้มเยาะตัวเอง อีกฝ่ายจ้องผมอย่างไม่สบอารมณ์นัก

“ด่าตัวเองไปแล้วมันดีไหมล่ะ มึงจะทำให้คนอื่นห่วงมึงทำไม”ยิมเอ่ยอย่างห่วงใย ผมมอง ดีใจที่มันเป็นคนดีถึงขนาดนี้

“พี่เป็นคนดีนะ แต่ผมกับพี่คงไม่ใช่คู่กันหรอก เพราะถ้าใช่ พี่คงได้ผมไปตั้งแต่ตอนมัธยมแล้ว...มันจะยุ่งยากแค่ไหน ถ้าโยมันรู้ว่าพี่น่ะ...”ผมมองยิมอย่างจริงจัง อีกฝ่ายเม้มปาก

“กูรู้น่า ที่กูทำให้มึงก็เพราะว่าอยากทำ อย่างที่เคยบอกกูไม่ได้หวังผล...ของฟรีจากกูที่มึงได้รับคือความจริงใจของกู”อีกฝ่ายบอก ผมถึงยิ้มกับคำพูดของมัน 

“แต่มึงจะไม่ลองสักตั้งหน่อยเหรอ”ยิมเอ่ยขึ้นาอีกครั้ง ผมเงียบ ก่อนจะหันมองเจ้าตัว แววตาของอีกฝ่ายไม่สั่นไหว มันสะทอนภาพของผมอยู่

“แล้วถ้าหากว่าพี่ผิดหวังล่ะ"ผมเอ่ยเบาๆ ยังไม่อยากเปิดใจรับใครเข้ามาตอนนี้ แล้วยิ่งเป็นคนใกล้ตัวแบบนี้ ชีวิตผมไม่สงบสุขแน่ถ้าโยมันรู้ พี่น้องต้องทะเลาะกันอีก คิดแล้วก็ปวดหัว

“กูก็ทำใจไง ...กูไม่ขออะไรมากหรอก แค่ให้กูอยู่ข้างๆมึงเท่านั้นเอง”ยิมพูดหนักแน่นซะจนผมอึดอัดขึ้นมาเล็กน้อย

“อยากเป็นตัวสำรองเหรอไง”ผมพูด ตอนนี้ผมยังลืมพี่ท็อปไม่ได้

“หึ ก็ได้แค่ไหน กูเอาแค่นั้น กูไม่ใช่คนมักมาก”อีกฝ่ายพูดติดตลก ผมถอนหายใจ ดูเหมือนว่ายิมจะยังไม่พร้อมกับการปฏิเสธรักจากผมซะทีเดียว ผมยอมทานข้าวลงท้อง พลางนึกถึงวันพรุ่งนี้หรือในวันต่อๆไป ชีวิตของผมคงกลับเข้ามาสู่ความปกติและสงบสุขเหมือนเคย....หรือเปล่านะ

[Freja]

เราคิดว่าสองจบเรื่องได้ดีมากๆเลย   เป็นคนอื่นอาจจะอาละวาดทุรนทุราย โลกแตกไปแล้ว   สองให้โอกาสท็อปครั้งแล้วครั้งเล่า แต่ท็อปก็ไม่คว้าโอกาสนั้นไว้  จากนี้ไปสองก็คงไม่น่าเป็นห่วงเท่าไหร่ ดูปลงๆ  มียิมมีผิงอยู่ข้างๆ   ชีวิตก็น่าจะมีแต่ดีขึ้น  น่าจะปรับตัวได้  เหลือแต่ท็อป

อย่ารเรื่องโยนี่เราไม่โทษสองเลยนะ   ไม่มีสองโยอาจจะเละมากไปกว่านี้ก็ได้   อย่างน้อยที่สุดสองก็ไม่ได้คิดร้ายหรือไม่แคร์โย     

ตอนที่สองชกกับแกนนี่ขอบอกเลยนะว่าสองแมนมากๆ   ผิดก็รับ อยากเคลียร์ให้มันจบๆไป  ถึงจะฉลาดน้อยที่ไม่แคร์ว่าตัวเองอาจจะเจ็บหรือเป็นอันตราย

อยากอ่านพาร์ทท็อปมากๆเลยตอนนี้  อยากเห็นนางดิ้นทุรนทุรายค่ะ

[❣☾月亮☽❣]

    .  สองลงสวยๆคอไม่หัก หักแค่อกช่างมันเถอะไม่ตาย
แก้แค้นพี่ท็อปสักดอกสองดอกเหอะ. หมั่นไส้พี่แก.
ตอนหน้ารอสมน้ำหน้าคน.  หึหึ

ขอบคุณคนเขียนจ้า.   

[boobooboo]

รักยิม

[minneemint]

 :z13:ย

[GuoJeng]

สองทำถูกแล้วล่ะ ยอมๆไอ้แกนมันไปจะได้จบๆซะ
งงตามสองไปด้วยเลย พี่ท็อปมันรักสองบ้างรึป่าว รอ รอ รออ่านตอนใหม่คับ มาเร็วๆนะคับ

[bulldog17]

เราว่าพี่ท็อปจบแย่กว่าสอง
สองตั้งรับได้ดี แต่ตอนนี้ตั้งหลักให้ได้ล่ะ สู้ๆ

[โซดาหวาน]

ในที่สุดดดเรื่องของเฮียแกนกับสองก็จบซะที โอ้ยยยแบบว่ามันลุ้นมากกก
แล้วคือแบบมันจบง่ายอ่ะ แต่จบแบบนี้ก็ดีอ่ะเนอออะ (คืออัลไลยังไง) 555


รอๆๆ พี่ท๊อปปปปปป

[manami_01]

โอ๊ยอ่านมาถึงตอนนี้ก็ยังโกรธไอ้พี่ท็อปอยู่ดี

ไม่รู้ว่าใจจะรักสองบ้างเปล่า อาจจะรักแต่บอกไม่ได้เพราะติดว่ามินล์กับแกนหรือเปล่า


สองอาจจะแค่อยากแก้แค้นสองที่มาทับทางตัวเอง


หรือโว้ยไม่รุ รอนะคะตอนนี้ค้างคามากแบบว่าโอ๊ยอยากรู้มากเลย     

[cross]

สองจบเรื่องได้ดี ทำใจยอมรับกับมัน เชื่อว่าหลังจากนี้ชีวิตสองจะดีขึ้นมีเพื่อนอย่างผิง ยิม คอยอยู่ข้างๆ ส่วนท็อปเราไม่เคยเห็นใจเลย เพราะทุกอย่างท็อปเริ่มมันด้วยเกมส์ ด้วยการแก้แค้น ในเมื่อจบกับสองแล้วก็ขอให้จบให้ขาด กลับไปหามิ้นท์ที่รักเถอะ

[sodawan1]

โอ้ยยย อยากอ่านพาสพี่ท๊อปปแล้วววว
จะได้รู้ซะทีว่า อิพีท๊อปมีเหตุผลอัลไลถึงทำร้ายสองงงงแบบนี้ 

[New_Tai]

ใจจิงก็แอบเชียรยิมอยู่น๊าาา แตยังไงก็ยังอยากให้พี่ท๊อปเป็นพระเอกอยู่ดี (เอะยังไง!?)5555

ในที่สุดเรื่องยาววุ่นวายก็จบซะที รึเปล่าาาา ทีนี้ก็เหลือแต่เรื่องของสองกับท๊อปที่จะอัลไลยังไงกันต่อไป
ตอนหน้าจะได้รู้ความรู้สึกของท๊อปแล้ววว รออยู่น๊าาาาา 

[AMINOKOONG]

หวังว่าตอนต่อไปจะเได้เห็นท็อปมันรับผลจากการกระทำของมันบ้างนะ
ต่อให้มันจะเป็นพระเอกหรือแค่ตัวประกอบก็ไม่อยากให้ปล่อยผ่าน
อยากเห็นมันเจ็บปวดทุรนทุรายจะเป็นจะตายบ้าง ขอเถอะ พลีสสสสสสสสสสสส!!!

[brookzaa]

จบสักที โดยที่สองเป็นคนจบมันลงเองทุกอย่าง ดีแล้วแหละ เจ็บแต่จบ

ยิมแกเป็นพระเอกจิงๆ ได้แค่ไหนก็เอาแค่นั้นด้วย พระเอ๊กพระเอก แต่คงคู่สองไม่ได้มันต้องมีปัญหาอีกแน่ๆ

ทอปก็ปล่อยไป แล้วแต่ ไม่เคยมีความจริงใดๆออกจากปากเลย หึสมควรแล้ว

เฮียแกนกับมิ้นก็จบไป ไม่ต้องมาเกี่ยวข้องกันอีก ก็แค่คนรู้จัก

จบโดยสมบูรณ์แบบ(?) อิอิ  อยากจบแบบไม่มีใครแฮปปี้อ่ะ ชอบๆ

[fahsida]

สองสุดยอดมาก ยอมเจ็บแล้วให้มันจบไปกับเฮียแกน แต่เรื่องของท็อปเราว่าท็อปก็ดูเสียใจ ดูเหมือนจะจริงใจกับสองนะ แต่ก็ไม่พูดความจริง ทั้งๆ ที่สองยอมให้ทุกอย่างแล้วแท้ๆ อ่านถึงตอนนี้บอกเลยว่าเราเริ่มอยากเชียร์ยิมสองแทนท็อปสองแล้ว หึ!

[Ysolip]

เป็นคนชอบความหน่วงๆเศร้าๆ ไม่รู้ทำไมเหมือนกันชอบอารมณ์หม่นๆสีเทา
ไม่หวานจ๋าชมพูไม่ดำมืดจนน้ำตาคลอ ชอบอารมณ์โทนเรื่องของเรื่องนี้
ตอนแรกคิดจากชื่อเรื่องว่าคงออกแนวฮาๆอะไรแบบนี้เพราะก็ชอบแนวนี้เหมือนกัน(สรุปชอบหลายแนว55)
พอกดเข้ามาอ่านแล้วไม่ใช่อย่างที่คิดเลยแต่ก็ยังอ่านเหตุผลเพราะก็ชอบ
ไม่อยากจำกัดความรู้สึกตัวเองว่าควรเข้าข้างโกรธใครหรือแม้แต่เชียร์ใคร
ก็เลยเลือกที่จะคงความรู้สึกตัวเองไว้ ไม่ได้สงสารสองเท่าไหร่แต่ก็ชอบมันนะ
ไม่ได้เกลียดพี่ท็อปคิดว่ามันต้องมีเหตุผลอยู่แล้วจะไม่เกลียดมันไปก่อน
ส่วนยิมสารภาพว่าก็แอบปลื้มมันชอบนะความเอาใจใส่ของมันอ่ะ
แต่ว่าคนเขียนคะแววมันมาพระรองหรือ?คือจะมีเลื่อนแท่นไหมไม่กล้าออกตัวเชียร์มันมากเท่าไหร่
สุดท้ายความดีจะแพ้หัวใจหรือคะ(ก็คงงั้น)พี่ท็อปจะเป็นพระเอกหรือ
ที่ยังไม่ยอมชอบใครออกนอกหน้าเพราะกลัวมันไม่ใช่นี่แหละค่ะเจ็บดีเลยต้องเผื่อใจเชียร์
สุดท้ายก่อนจบเม้นจริงๆเม้นนี้เพื่อคนนี้เลยนะ "ไอ้ผิง"
คือมันดูเป็นเพื่อนตัวเอกที่คนอ่านคนนี้รักเป็นเพื่อนที่เพื่อนจริงๆค่ะ
อ่านในแต่ละตอนสัมผัสได้ถึงมิตรภาพของผิงไม่ทิ้งเพื่อนเลยอยู่เคียงข้าง
จำได้ว่ามีโก๋ก็ไม่ได้ว่านะคะแต่โก๋บทน้อย5555เลยชอบผิงพอมาอ่านตอนล่าสุด
ชอบผิงเพราะความไม่ทิ้งเพื่อนจริงๆ
ไม่ว่าสองจะคู่ใครก็เชียร์นะคะ สองสู้นะเดี๋ยวแกก็ทำใจได้ เย่!

[sweetbasil]

พี่ท็อปจัไม่รู้สึกอะไรกับสองจริงนะเหรอ คนเคยค้าม้าเคยขี่นะพี่
ชอบท้อปนะอย่กรู้เหตุผลของนาง พี่ท้อปยอมเอาตัวเข้าแลกเพื่อแก้แค้นให้มิ้นเนี่ยนะ

[nuttzier]

สรุป  ใคร เคะ  ใคร เมะ  ว่ะเนี๊ยะ  ...?????

[bonusbobobo]

สองจบเรื่องได้ดี ตอนนี้อยากรู้ว่าท็อปรู้อะไรกับสองบ้างรึเปล่า

รอพาร์ทท็อป

[bun]

ในที่สุดสองก็จบเรื่องทุกอย่าง ถึงจะเจ็บบ้างแต่ก็คลายกังวลไม่ต้องคอยมานั่งคิดว่าใครวางแผนอะไร
ส่วนพี่ท๊อป ถ้าจริงใจกับสองจริงก็ต้องยอมทิ้งศักดิ์ศรี แล้วมาพูดความจริงกับสองน่าจะดีกว่า
ถ้าไม่มีใจให้กันจริง ก็คงจบกันแบบนี้ แบบที่ไม่จริงใจให้กัน

[Rhythm]

ในที่สุดสองก็จบเรื่องกับเฮียแกน แล้วก็เคลียร์กับมิ้นท์ได้สักที เหตุการณ์ครั้งนี้คงทำให้สองเรียนรู้อะไรได้หลายๆ อย่าง แอบเคืองเฮียแกนตรงที่รู้ทั้งรู้ว่าสองตั้งใจลดการ์ดยอม แต่ก็ปล่อยหมัดมาซะเต็มแรง แต่ก็ดีจะได้จบกันจริงๆ

  หน่วงกับเรื่องของพี่ท็อปกับสองมาก รู้สึกผิดหวังกับพี่ท็อปที่ยังไม่เผยสิ่งที่ตัวเองรู้สึกออกไปจนให้หมด พี่ท็อปมีความเสมอต้นเสมอปลายอยู่อย่างหนึ่งคือ ไม่พูดหรือแสดงอะไรออกไปให้สุด เหมือนจะสัมผัสได้จากตอนที่ท็อปเคลียร์กับสองที่ รพ.ว่าท็อปน้อยใจสอง? รออ่านพาร์ทของท็อปตอนหน้าดีกว่า....

ยังไงสองก็ไม่ให้โอกาสยิมแน่ๆ แล้ว ดูแลกันไปแบบเพื่อนก็ดีเหมือนกันนะ อย่างผิงไง เป็นเพื่อนที่น่ารักดี แอบชอบโมเมนต์เล็กๆ ที่ยิมกับผิงเถียงกัน คู่เพื่อนก็น่าสนนะ 

[Tennyo_Y]

พี่ท๊อปคงชอบสองจริง ๆ สอนะ แต่อาจจะสัญญากับมิ๊นไว้ว่าจะไม่ชอบ รอต่อไป

[fanglest]

ยิมแม่งดีว่ะ สองได้เป็นแฟนคงโชคดี
แต่เชื่อเหอะ ไอ้คนดีๆแบบนี้มันก็เป็นได้แค่พระรองล่ะว้าาา
ทั้งในความรู้สึกเรา และความเป็นจริง
สมอง มันอยากให้เชียร์ยิมนะ  แต่ทำไมใจเราถึงร้องหาพี่ท๊อปก็ไม่รู้
คงได้รับอิทธิพลมาจากสองชัวร์ป๊าป
ชิ ยังไงก็ตัดใจจากพี่ท็อปไม่ได้ล่ะน้าา
ไม่รู้จะว่าไง  อ่านไป ใจเจ็บจี๊ดตามไปด้วย  หน่วงว่ะ
พี่ท็อปแม่งใจร้ายจริง ใจร้ายกับสองไม่พอ ดูท่าว่าจะใจร้ายกับตัวเองด้วยนะ
พี่ท็อปก็มาง้อสองหน่อยดิ. ไม่สองก็เดินหน้าจีบใหม่? เค้าจะเรียกว่าหน้าด้านมั้ยวะ
โอ้ย สับสนโว้ยย