หัวข้อ: เหตุเกิดบนเตียงของห้องข้างเคียงวิศวะ ตอนพิเศษ 14.11.62 อัปจ้า

[Riodreamlove]

เฮ้อ!! ในที่สุดก็จบเรื่องซักที
สองเลือกจบได้สวยมาก ยอมเจ็บเพือจบ สองแกร่งมากนะที่แค่เซไม่ถึงกับล้มเรื่องพี่ท็อป ตั้งหลักใหม่เนอะ
   เรายอมรับเลยนะ ว่าเราเกลียดท็อปอ่ะ ถึงจะเป็นพระเอกหรือไม่ก็ตาม คือต่อให้ตอนนี้ความรู้สึกของท็อปจะรักสองจริงๆแล้วก็เหอะ แต่จุดเริ่มต้นมันมาจาก [[ความหลอกลวง]] ล้วนๆมันไม่สวยงาม ไม่จริงใจจากข้างในลึกๆอยู่แล้วปะ ถึงจะมารักจิงๆทีหลังก็เหอะ ในความคิดเราๆอยากให้สองเลิกขาดกับผู้ชายแบบนี้อ่ะ เราว่ามันไม่แมน อีกอย่างถ้าสองจะเริ่มต้นใหม่กับยิม ก็ไม่ได้เสียหายเลย ไม่เกี่ยวกับว่าเป็นพระยาเทครัวหรืออะไร เพราะเรื่องโยสองก็ไม่ได้ผิด  แถมยิมยังมีความจริงใจมาตั้งแต่ต้น ไม่ว่าจะขุดลงไปในก้นบึ้งหัวใจลึกขนาดไหน สุดท้ายก็พบเเต่ความจริงใจอยู่ดี เพราะฉะนั้นเรายืนยันคำเดิมว่าเราเชียร์ยิมเป็นพระเอก
ถึงหลายๆคนจะบอกว่าบทยิม ยางง้ายๆก็เป็นได้แค่พระรอง และอิพี่ท็อปยังไงๆก็พระเอกแถมยังได้กำไรจากสองไปเยอะแล้วก็เถอะ บทคนดีที่นิยายส่วนใหญ่ให้เป็นได้แค่พระรอง เราแอบหวังว่าเรื่องนี้บทคนดีที่คอยอยู่เคียงข้างนายเอกตลอดเวลาจะได้เป็นพระเอกนะ55+ #ทีมยิม #ทีมสอง #แม่ยกยิมสอง
ปอลอ... คือถ้าเรื่องนี้อิพี่ท็อปเป็นพระเอกตัวจริง จะเป็นนิยายเรื่องแรกเลยที่เราเกลียดพระเอกเข้าใส้ เกลียดแบบเกลียดตัวร้ายเลยอ่ะ #ขอโทดแม่ยกพี่ท็อปมา ณ ที่นี้ด้วยค่ะ

[yowyow]

 

[Snimsoi]

สองไม่เคยหลอกลวงให้ใครมารักนะ สองจริงใจกับทุกคนเสมอ นางไม่เคยตั้งใจให้ใครเจ็บ นางแค่ไร้หัวคิดและความรับผิดชอบไปหน่อย และก็ชอบหนีปัญหา แต่นางก็ปรับปรุงตัวแล้วนะ แต่พี่ท็อปนี่สิ อย่างนี้มันเหมือนหลอกฟันกันเลย อยากเห็นพี่ท็อปเจ็บปวดมากๆ แต่ยังเชียร์พี่ท็อปเป็นพระเอกนะ แต่ต้องได้บทเรียนบ้าง ให้บทเรียนสองไปแล้วตัวเองก็ควรได้บ้างนะจะได้รู้ว่าไม่ควรล้อเล่นกับความรู้สึกใครรวมทั้งตัวเองด้วย
สำหรับสองจบเรื่องแล้วเริ่มต้นใหม่นะ อย่างน้อยก็ได้ว่าก็รักใครเป็นเหมือนกัน

[ลิงน้อยสุดเอ๋อ]

สองเอ๊ย เอาใจช่วยน่ะ

[loveview]

เรื่องของมินท์นี่กลายเป็นทำเป็นว่า สองผิดเต็มๆแต่ตามความคิด
ก็ผิดทั้งคู่แหละแต่ส่วนใหญ่ชอบโทษฝ่ายที่ดูว่า น่าจะผิด
ถ้าพี่ท็อปเข้ามาหลอกจริง มันก็ควรจะจบๆไปซะ ยื้อไปไม่ได้อะไร
รักเขามากแค่ไหนเขาก็ไม่รู้หรอก ส่วนไอ้แกนนี่ชอบทำมาเป็นตัดสินชาวบ้านนะ คิดว่าแน่นักรึไง

[รินดาwดาริน]

บทแทรก : ท็อป

ผมเคยถามตัวเองอยู่บ่อยครั้งว่าผมกำลังทำอะไรอยู่ ผมมักคิดอยู่ก่อนเสมอว่าเวลาลงมือทำสิ่งใดแล้วผลลัพธ์ของมันคุ้มค่ากับเวลาและแรงกำลังที่เสียไปหรือไม่ ถ้ามันไม่คุ้ม ผมก็เลือกที่จะไม่เสี่ยง จนกระทั่งมาในตอนนี้ สถานการณ์ที่ดูน่าสับสนของผมกับรุ่นน้องชื่อ'สอง'

หลังจากที่ผมตัดสินใจข้ามเส้นเข้ามาในชีวิตของผู้ชายประเภทนี้ที่ตัวเองไม่อยากข้องเกี่ยวด้วย หนำซ้ำยังเป็นเพื่อนข้างห้องที่คุ้นเคยกันมาก่อน ทั้งผ่านคำบอกเล่าจากมิ้นท์ซึ่งก็ตรงกับบุคลิกของไอ้สองทุกอย่าง ถ้าจำเป็นล่ะก็...อยากหลีกเลี่ยงไอ้ประเภทรักสนุกไม่ผูกพัน เล่นๆกับคนอื่นไปทั่ว มันไม่คุ้มค่าที่จะเสี่ยง อย่างกรณีไอ้บอม แรกๆมันก็ดีทุกอย่าง จนผ่านมา3เดือนมันก็เริ่มออกลายเลว 

แต่เพราะสัญญาที่ติดเอาไว้กับอดีตแฟนที่บอบช้ำรักจากไอ้สอง ทำให้ผมต้องมาอยู่ในวังวนนี้ด้วยอย่างเสียไม่ได้ โดยไม่รู้ตัวผมกลายเป็นที่พึ่งของมิ้นท์ไปซะแล้ว ไม่อยากอยู่แต่ก็ต้องอยู่เพราะคำสัญญาที่ให้ไว้กับทั้งแม่ของมิ้นท์และตัวมิ้นท์เอง 
ย้อนกลับไปในวันที่ผมเจอกับมิ้นท์เป็นครั้งแรก ตอนนั้นผมก็คบผู้หญิงอยู่บ้าง ไม่ได้เปิดเผยว่าเป็นเกย์ ถ้าไม่ชอบผมจะไม่คบมาบังหน้าเด็ดขาด จนกระทั่งมาเจอกับมิ้นท์ที่งานกีฬาของเขต

เธอเป็นผู้หญิงคนแรกที่ผมมองว่าน่ารัก และอยากทำความรู้จักด้วย ท่าทางใสซื่อทำให้ผมชอบใจเป็นพิเศษ เลยได้เบอร์ติดต่อกัน จังหวัดของเราอยู่ติดกัน ใช้เวลาไม่ถึงชั่วโมงก็สามารถขับรถมาหากันได้ ดังนั้นระยะทางไม่ใช่ปัญหา ...มิ้นท์อยู่ม.4 ย่างๆ16ปี แต่เรื่องอายุก็ไม่ใช่อุปสรรคอะไร

ในวันนึงผมไปหามิ้นท์

'ทำไมมิ้นท์ถึงไม่คบกับพี่สักทีล่ะ สองเดือนแล้วนะ ...หรือว่ามิ้นท์ไม่ได้ชอบพี่?'ผมถามอย่างไม่เข้าใจ ในเมื่อผมก็มาหามิ้นท์ทุกเสาร์-อาทิตย์ โทรคุยกันแทบทุกวัน แต่มิ้นท์ก็บ่ายเบี่ยงไม่ยอมคบกับผมเสียที ความอดทนผมมีจำกัดจริงๆ

'...ไม่ใช่แบบนั้นค่ะ คือว่า...มิ้นท์...ยังตัดใจจากผู้ชายคนนึงไม่ได้น่ะค่ะ'อีกฝ่ายตอบกลับมาซื่อๆ ผมฟังแล้วหงุดหงิด โมโหทันที

'หมายความว่าไง แล้วทำไมไม่บอกพี่ตั้งแต่แรกว่าชอบคนอื่นอยู่ ทำแบบนี้ไม่เท่ากับว่าให้ความหวังพี่เหรอ'ผมพูดอย่างไม่พอใจ มีผู้หญิงแบบนี้ด้วยเหรอ

'มิ้นท์ก็ชอบพี่ท็อปนะ แต่ว่า...มิ้นท์ขอเคลียร์เรื่องนี้ก่อนได้ไหม แล้วสัญญาค่ะว่าจะคบกับพี่ท็อป'มิ้นท์ยิ้มบางๆให้ผม แววตาสั่นไหวเล็กน้อย ผมรู้ว่ามิ้นท์ไม่ได้โกหก เลยพยักหน้าตกปากรับคำว่าจะรอ

ตอนนั้นผมทุมเทกับมิ้นท์พอสมควร ผมก็ไม่ใช่คนที่สมหวังในความรักมากนัก ผมเสียใจ อกหักมาก็หลายครั้ง....แน่นอนว่าส่วนใหญ่เป็นผู้ชาย และสาเหตุที่เลิกราเหมือนๆกันคือ การนอกใจ ผมเลยขยาดพวกเจ้าชู้ ทิ้งระยะห่างไม่คบผู้ชายดูบ้าง เผื่อว่าจะมีโชคกับผู้หญิงและมิ้นท์คือคนแรกของผมจริงๆ

นับแต่นั้นมาผมคบกับมิ้นท์ในฐานะแฟนในอีกหนึ่งสัปดาห์ที่คุยกันคราวก่อน ช่วงเวลาที่คบกับมิ้นท์ไม่ยาวนานนักปีกว่า เคยมีอะไรกันบ้างตามปกติของเด็กวัยนี้

ส่วนไอ้แกน เป็นเพื่อนกลุ่มเดียวกัน มันไม่รู้ว่าผมชอบผู้ชาย อีกฝ่ายรู้แค่ว่าผมมีแฟนแต่อยู่คนละจังหวัด ไอ้แกนมันหัวเราะเยาะผมว่า ผู้หญิงคนนั้นไม่จริงใจกับผมหรอกแค่หลอกเอาเงินมากกว่า

สิ่งที่ผิดสังเกตของมิ้นท์และผมก็เกิดขึ้น

ผมชอบผู้ชาย มีประสบการณ์มาไม่น้อย บางครั้งผมก็สับสนกับการที่มาคบกับมิ้นท์ แต่ผมไม่เคยนอกใจมิ้นท์แม้ว่าจะเผลอไปคุยด้วยบ้าง แต่ไม่ถึงขั้นแลกเบอร์ ตอนนั้นผมคุยกับมิ้นท์น้อยลงเพราะมิ้นท์ไม่ว่าง ติดงานบ้าง อ่านหนังสือบ้าง ผมก็เข้าใจว่าเธอเป็นเด็กเรียนแต่ช่วงที่ห่างๆกันทำให้ผมรู้สึกชอบมิ้นท์ลดน้อยลงเรื่อยๆ และไม่ได้โหยหาในตัวเธอนัก

จนกระทั่งเพื่อนที่อยู่โรงเรียนเดียวกับมิ้นท์ส่งข่าวมาบอกว่า มิ้นท์กำลังคุยกับคนอื่นอยู่ ตอนแรกผมไม่เชื่อเพราะมิ้นท์ไม่ใช่คนแบบนั้น แต่ผมกลับมาคิดทบทวนถึงผู้ชายที่มิ้นท์ยังตัดใจไม่ได้ ผมไม่เคยถามถึงถือว่าไม่ก้าวก่าย จนผมสืบจนรู้ว่ามันชื่อ สอง เด็กกว่าผมปีเดียว หลังๆมาปฏิเสธผมว่าไม่ว่าง ไม่อยู่บ้านบ้างล่ะ จริงๆแล้วอยู่กับไอ้สองต่างหาก ผมเหมือนโดนหยาม หลายคนอาจพูดว่าศักดิ์ศรีมันกินไม่ได้ แต่สำหรับผม ...ผมถือว่ามันคือค่าของความเป็นมนุษย์

ผมทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นอะไร แต่พยายามตีตัวออกห่างจากมิ้นท์ จนเจ้าตัวรู้ ตอนนั้นรู้ได้ทันทีว่าเธอไม่ได้หน้าซื่อตาใสแบบที่เคยมองอีกต่อไปแล้ว ผมเลยหาข้ออ้างว่ามิ้นท์เปลี่ยนไปไม่เหมือนเดิม และนอกใจผม แน่นอนมิ้นท์ไม่ยอมรับ และไม่ยอมเลิกด้วย เพราะเท่าที่ผมสืบรู้มาว่าไอ้สองมันเป็นพวกเจ้าชู้ ม่อไปเรื่อย มิ้นท์คงไม่มั่นใจในตัวไอ้สองเท่าไหร่หากว่าเลิกกับผมแล้ว จะได้คบมันหรือเปล่า

ผมเอาเรื่องนี้ไปปรึกษาเพื่อนในกลุ่มบอกพวกมันไปหมดว่าผมเจออะไรมาบ้าง ผมบอกแค่ชื่อมิ้นท์ เหมือนไอ้แกนมันชะงักนิ่งไป ท่าทางครุ่นคิดแต่ผมไม่ได้สนใจมากนัก

'เออ มึงบอกว่าน้องเค้าอายุเท่าไหร่นะ '

'อยู่ม.4 จะ16แล้วมั้ง'ผมตอบส่งๆ

'ห๊ะ เด็กว่ะ แล้วมึงได้น้องเค้ายังวะ'เพื่อนคนนึงถามอย่างนึกสนุก

'เออ แฟนกันนี่หว่า'ผมบอก ไอ้แกนเหลือบมองหน้าผมทันที

'ตกลงน้องเค้า16 หรือยัง ระวังพรากผู้เยาว์นะเว้ย'ไอ้แกนขึ้นเสียงใส่ ผมชะงักไป....ไม่ได้คิดถึงเริ่องนี้แม้แต่น้อยเลย

'เออว่ะ เวรแล้วไง เอ๊ะ แต่กูไม่ได้ปล้ำน้องเค้านะเว้ย เป็นแฟนกันนี่หว่า'ผมพูดตามที่คิด มาจับผมเข้าคุกไม่ได้หรอก สมยอมนี่

'เออก็นั่นแหละ พ่อแม่น้องเค้ารู้ไหมว่ามึงไปเอาลูกสาวเค้าแล้ว'ไอ้แกนถามต่อ เหมือนเป็นเดือดเป็นร้อน ผมถอนหายใจ

'ไม่รู้โว้ย เด็กเรียนจะตาย..มึงเลิกทำให้กูเครียดเถอะน่า'ผมรีบตัดบทมันไปในที่สุด โดยที่ไม่รู้เลยว่าไอ้แกนมันกำลังถามข้อมูลเรื่องน้องสาวของมัน

จนกระทั่งคืนนึง ไอ้แกนนัดผมมาเลี้ยงวันเกิดน้องสาว ผมแปลกใจมาก อีกฝ่ายไม่เคยบอกผมว่ามีน้อง พอผมไปถึงที่ร้านอาหาร ก็เจอกับไอ้แกน แล้วก็มิ้นท์ ผมตกใจ ไม่คิดว่านั่นคือน้องสาวมัน ผมแค่กลบเกลื่อนทำเป็นไม่รู้จัก เพราะผมเคยเอาเรื่องมิ้นท์ไปเล่าให้เพื่อนในกลุ่มฟัง มิ้นท์ก็รู้งานดีทำเป็นไม่รู้จักผม แล้วไอ้แกนก็เปิดฉาก

'เออท็อป มึงบอกว่าแฟนมึงชื่อมิ้นท์ แถมอยู่ม.4อีก เหมือนน้องกูเลยว่ะ อยู่ม.4เหมือนกัน อายุน่าจะไล่เลี่ยกัน อยู่โรงเรียนอะไรวะ กูอยากรู้'ไอ้แกนถาม สีหน้าดูสะกดอารมณ์

ผมไม่รู้ว่ามันรู้เรื่องหรือยัง ผมมองมิ้นท์ที่ก้มหน้านิ่งๆ ผมได้แต่ประมวลความคิดว่าจะทำยังไงดี

'เออ... ไอ้แกนคือกูไม่รู้ว่ามินท์เป็นน้องมึง....กูขอโทษนะ'ผมเลือกที่จะบอกความจริงออกไป ไอ้แกนกำหมัดแน่น ก่อนจะพุ่งเข้าชาร์ตตัวผมแล้วต่อยเต็มแรง ไอ้แกนมันเลือดขึ้นหน้่าทันที มันโกรธที่ผมไปเอาเรื่องน้องมันไปเล่าให้คนอื่นฟัง

'กูนึกแล้วเชียวว่าต้องเป็นมึง คิดจะชิ่งทิ้งน้องกูหรอไง ฟันแล้วทิ้งเหรอมึง'ผมมึนงง ผมเนี่ยนะฟันแล้วทิ้ง แต่ไม่ได้ตอบโต้อะไร

'กูคบกับมิ้นท์นะเว้ย ที่กูตีตัวออกห่างก็เพราะ มิ้นท์นอกใจกูเอง มึงถามน้องมึงสิวะ'ผมบอกมัน แต่มันไม่ฟังผม

'ข้ออ้างไง มึงคงกลัวข้อหาพรากผู้เยาว์ล่ะสิ ถึงได้จะทิ้งน้องกู' ผมพูดอะไรมันก็ไม่รับฟัง ผมไม่รู้ว่ามิ้นท์เล่าเรื่องแบบไหนให้ไอ้แกนฟังกันแต่ที่แน่ๆ ผมกลายเป็นคนเลวในสายตาไอ้แกนไปแล้ว

ไอ้แกนมันตัดขาดความเป็นเพื่อนกับผมลง แบนผมออกจากกลุ่ม ผมเลือกไม่ได้เพราะมันไม่ยอมฟังความจริงจากปากผมเลย มันประกาศกร้าวว่าหากผมยังหน้าด้านมาให้มันเห็นหน้ามันจะแจ้งข้อหาพรากผู้เยาว์กับผม เพราะผมรู้ดีหากว่าฝ่ายแม่ของมิ้นท์เข้าเริ่องคงไม่จบง่ายๆแน่

ผมไม่มีทางเลือกจริงๆ

ผมโทรไปหามิ้นท์

'ทำแบบนี้ทำไม'

'มิ้นท์ขอโทษที่บอกพี่แกนไปแบบนั้น แต่พี่แกนเอาจริงนะ จะแจ้งความจับพี่'มิ้นท์เสียงสั่นเหมือนคนร้องไห้

'แล้วแม่มิ้นท์รู้เรื่องหรือเปล่า'

'ไม่รู้เรื่องหรอก รู้แค่ว่ามิ้นท์เลิกกับพี่ท็อปแล้ว..'

'จะให้พี่เป็นคนเหี้ยๆในสายตาไอ้แกนจริงๆเหรอ'ผมถามอย่างโกรธเคือง

'มิ้นท์ไม่มีทางเลือกนะพี่ ถ้าพี่แกนรู้ความจริง แม่ก็ต้องรู้ด้วยว่ามิ้นท์น่ะ...'อีกฝ่ายฟูมฟาย แม่ของเธอค่อนข้างเข้มงวด หากรู้ว่าลูกสาวทำตัวไม่เหมือนกันที่วางกรอบไว้ คงไม่พอใจ

 'แล้วไง จะไปคบกับไอ้สองหรอ'ผมถามอย่างเจ็บใจ

'...ไม่รู้เหมือนกัน 'ผมแอบสะใจ คนอย่างไอ้สองไม่คบใครจริงจังหรอก ได้แค่กิ๊กๆกั๊กๆหลอกฟันเท่านั้นแหละ

'ตามใจ โชคดีแล้วกัน'ผมจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับมิ้นท์อีก ทำผมผิดหวังแล้วยังจะทำให้ผมเสียเพื่อนพ่วงกับการหวิดคุกอีก พอกันที อย่าให้ได้เจอกันอีกเลย

จากนั้นผมต้องแยกตัวไปอยู่กับเพื่อนกลุ่มใหม่ กลายเป็นว่าผมกับไอ้แกนไม่ถูกกันไปโดยปริยาย ส่วนมากมันจะหาเรื่องผมก่อน หลังจบม.6 ผมได้ยินข่าวของมิ้นท์จากเพื่อนเก่าว่าโดนไอ้สองมันฟันแล้วทิ้ง ตอนนี้มันย้ายโรงเรียนหนีไปตั้งแต่กลางเทอมแล้ว

ผมฟังแล้วก็สะท้อนใจ นึกสงสารมิ้นท์   แต่บางครั้งโชคชะตามันก็ตลกร้าย ผมได้ที่เรียนแล้ว แต่ดันเจอไอ้แกนมารายงานตัวที่มหา'ลัยเดียวกันอีก มันยังคงโกรธผมไม่เปลี่ยนแปลง

มิ้นท์โทรมาหาผม แล้วเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้ฟัง ผมเลยไปหาที่บ้าน สภาพดูย่ำแย่ ร้องไห้อยู่ตลอด ไม่ยอมออกจากห้อง แม่ของเธอเลยขอร้องให้ผมอยู่ช่วยก่อน ตอนนั้นมิ้นท์โดนบีบจากสังคมในโรงเรียนพอสมควร ทำให้สาพจิตแย่ จนถึงขั้นพยายามฆ่าตัวตาย ด้วยการกรีดข้อมือ โชคดีที่ผมเข้าไปช่วยได้ทัน ตั้งแต่นั้นมา อีกฝ่ายต้องพบจิตแพทย์เพื่อไม่ให้เครียด ต้องหาคนคอยคุยด้วย นอกจากแม่ และไอ้แกนแล้ว ก็มีผมคอยแวะมาหาบ้าง โดยที่ไม่เจอกับไอ้แกน หมาบ้าที่ไม่ฟังอะไรเลย คงรู้แล้วล่ะว่าผมไม่ได้หลอกฟันน้องสาวมัน

'ช่วยดูแลมิ้นท์มันหน่อยนะลูก ถือว่าช่วยๆน้องมันนะ แม่รู้ว่าเลิกกันไปแล้วแต่เป็นที่พึ่งให้มิ้นท์ได้ไหม'แม่ของมิ้นท์พูดกับผม ไอ้แกนคงรู้เรื่องเเล้ว แต่ทำอะไรไม่ได้ เพราะเธอไม่ยอมเจอหน้ามันเลย

'แม่รู้เรื่องของเรากับแกนแล้วนะ'คำพูดของแม่มิ้นท์ทำให้ผมแปลกใจ

'....ครับ?'

'แม่ไม่ถือโทษโกรธท็อปหรอกนะ เพราะมีแต่เรานี่แหละที่อยู่ข้างๆมิ้นท์มัน '

'ผมไม่ได้เป็นแบบที่ไอ้แกนมันเข้าใจนะแม่'

'แม่เข้าใจจ๊ะ...มิ้นท์น่ะ.....'แม่ถอนหายใจแล้วไม่พูดอะไรต่อให้มากความ ท่านคงรู้เรื่องจากปากของมิ้นท์แล้วท่านจับมือผมราวกับฝากฝังลูกสาวไว้กับผม มีแต่ไอ้แกนที่มัวตาไม่รับรู้อะไร ผมก็ไม่เข้าใจมันเหมือนกัน

มิ้นท์ยังคงดื้อดึงอยากเจอไอ้สองบอกให้ผมพามันมาหามิ้นท์เพราะอยากคุยด้วย

'ไม่เจอคนแบบนั้นก็ดีแล้วนี่ อย่าทำให้เป็นเรื่องใหญ่เลย ไอ้แกนมันรู้เข้าเดี๋ยวก็ซวยกันหมด'แต่มิ้นท์ดื้อดึง ผมเลยพาไปมิ้นท์ไปดูแถวๆหอพักไอ้สอง ก็เจอกับกิ๊กของไอ้สองเข้าพอดี ท่าทางมีความสุขดี

'ทำไมสองถึงลืมเรื่องของมิ้นท์ได้ง่ายแบบนี้ล่ะพี่'อีกฝ่ายดูผิดหวังชัดเจน

'ปล่อยเขาไปเถอะ มิ้นท์รักตัวเองดีกว่านะ แล้วตั้งใจอ่านหนังสือจะได้สมัครเรียน'ผมบอก พอเรียนจบมอ.ปลาย มิ้นท์ยังไม่ได้เข้ามหา’ลัย เพราะเรื่องการรักษา

'พี่สองต้องขดใช้ให้มิ้นท์บ้างสิ มิ้นท์เสียหายจนอยู่ไม่ได้แบบนั้น'

ผมได้แต่ถอนใจ กลายเป็นว่ามิ้นท์ไปร่ำร้องเอากับไอ้แกน มันไม่ชอบไอ้สองเป็นทุนเดิมอยู่แล้วยังมิ้นท์เป็นแบบนี้ก็ยิ่งอยากจะกระทืบมัน ผมรู้ว่ามันรักน้องมันมาก ถึงจะคนละแม่ก็เถอะ

'พี่แกนคงทำให้พี่สองเจ็บแค่กายเท่านั้นแหละ จะสำนึกหรือจดจำเรื่องของมิ้นท์แค่ไหนก็ไม่รู้'

'พี่ว่ามันก็สมควรแล้วล่ะ ปล่อยให้แกนมันจัดการเถอะ...'

'...ไม่รู้สิ...มิ้นท์ก็อยากให้่พี่สองเจ็บบ้าง รู้สึกเหมือนมิ้นท์บ้าง'ผมมองหน้ามินท์เหมือนเห็นลางร้าย

'.....มิ้นท์จะทำอะไร'ผมถามนิ่งๆ

'พี่ท็อปช่วยมิ้นท์หน่อยนะ'อีกฝ่ายเอ่ยกับผมอย่างร้อนใจ

'ช่วยอะไร เท่าที่พี่ทำให้มันก็มากพอแล้วนะ'ผมบอกนิ่งๆ

‘...สัญญากับแม่ไว้แล้วนี่ว่าจะอยู่ข้างๆและช่วยมิ้นท์'

‘มันก็ใช่ แต่มิ้นท์ไม่คิดว่าพี่ลำบากใจเหรอ’

‘พี่ไม่รักมิ้นท์แล้ว...ใช่สิ ลืมไปว่าพี่ชอบผู้ชาย'ผมชะงัก

‘.....รู้ได้ยังไง'

‘มิ้นท์รู้น่ะสิ..นานแล้วด้วย แต่มิ้นท์ก็เลือกไม่พูดออกมาตอนทึ่คบกัน.....'

‘....แล้วไง'ผมยังคงนิ่ง

‘ช่วยจัดการพี่สองให้หน่อย '

‘จัดการ?'

‘ก็....ทำให้พี่สองเสียใจบ้างสิ จะได้จำแล้วไม่ไปทำกับใครเขาอีก รู้ไหม มิ้นท์ได้ยินพี่แกนคุยโทรศัพท์กับใครไม่รู้ว่า ให้แจ้งความจับพี่สองด้วยน่ะ’ ผมแปลกใจ ไอ้แกนมันจะทำอะไรกันแน่

'ก็ดีแล้วนี่ มันจะได้บทเรียน อีกอย่างเราไม่ใช่คนที่ไปติดสินว่าใครได้'

‘หาทนายเก่งๆมาก็ไกบ่เกลี่ยกันได้แล้วมั้ง...ขนาดเจอเรื่องของมิ้นท์ไปยังไม่เข็ดอีกแล้วยังจะไปทำกับเด็กผู้ชายอีกด้วย’

ผมไม่ได้ตอบอะไร’พี่ช่วยมิ้นท์ได้ไหม ครั้งสุดท้ายแล้วออกจากโรงบาลเมื่อไหร่มิ้นท์จะไปสมัครเรียนแล้ว'

‘จะให้ช่วยอะไร’

'พี่แกนก็บอกว่าจะให้บทเรียนแก่พี่สองบ้าง ก็คงไม่พ้นเรื่องกำลัง...อยากให้ฝ่ายนั้นเจ็บที่ใจดูบ้างดูสิ จะทุรนทุรายไหม'มิ้นท์พูด ก่อนจะมองผมอย่างร้องขอ ผมวส่ายหน้า

'พี่ไม่ชอบเรื่องแบบนี้หรอก'เล่นกับความรู้สึกของคนอื่นน่ะ ผมไม่ชอบ

'...แค่ไม่นานหรอก พี่ไม่จำเป็นต้องไปรักไปหลอกก็ได้'อีกฝ่ายพูดอย่างดื้อดึง

'ถ้าไม่หลอกแล้วมันจะเจ็บได้ยังไงกัน'

'มิ้นท์หมายถึงว่า ให้พี่ท็อปไปสนิทกับพี่สอง ทำยังไงก็ได้ให้พี่สองพูดเรื่องของมิ้นท์ออกมา ดูว่าพี่สองจำเรื่องมิ้นท์หรือรู้สึกผิดเรื่องมิ้นท์บ้างหรือเปล่า'

'เล่นเป็นเด็กไปได้ คิดว่าพี่ว่างขนาดนั้นเลยหรือไง'

'...มิ้นท์ขอโทษเรื่องที่นอกใจพี่ท็อปจริงๆ มิ้นท์ก็ได้รับบทเรียนแล้วนี่ไง ...มิ้นท์ขอโทษ'เจ้าตัวเอ่ยถึงเรื่องเก่าๆขึ้นมา ผมไม่อยากฟังนัก ก่อนจะบอกปัดอย่างอารมณ์เสีย

'....ช่างเถอะ '

'พี่โกรธไหมที่รู้ว่ามิ้นท์คุยกับพี่สอง'

'อือ โกรธสิ'

'พี่ไม่อยากรู้จักคนที่หยามพี่เหรอไง'ไอ้สองคนนั้นน่ะหรอ ผมไม่อยากยุ่งกับคนแบบนั้นหรอก ผมโกรธมัน แต่เรื่องนี้ไปว่ามันฝ่ายเดียวไม่ได้ ถ้ามิ้นท์ไม่ก่อเรื่อง คงไม่ลงเอยแบบนี้

'....พี่ไม่อยากยุ่งกับคนแบบนี้'

'งั้นก็ตามใจพี่ ความรู้สึกส่วนตัวของพี่มิ้นท์ไม่ยุ่งหรอก แต่เรื่องที่มิ้นท์ขอ ทำให้ได้ไหมคะ ครั้งสุดท้ายแล้ว จากนั้นมิ้นท์จะไม่บังคับหรือดึงรั้งพี่ไว้อีก'มิ้นท์พูด มองผมด้วยสายตาหนักแน่น ผมลังเล ไม่คิดว่าการทำแบบนั้นจะเกิดประโยชน์อะไร

‘แล้วมันจะได้อะไรขึ้นมาน่ะมิ้นท์ คนเรามันก็เจ็บด้วยกันทั้งนั้น'ผมบอกเสียงปราม

‘ได้สิ อย่างน้อยๆก็ทดแทนความรู้สึกที่เสียไปของมิ้นท์ไง มิ้นท์แค่อยากรู้ว่าพี่สองจะเจ็บจะรู้สึกผิดบ้างไหมก็เท่านั้นเอง'

'....'ผมไม่ตอบ ที่ผ่านมาผมเหนื่อยกับมิ้นท์มานานเหลือเกิน

'ได้ไหม....'เธอเอ่ยอีกครั้ง ผมมองสภาพของมิ้นท์ ไม่ต่างจากคนป่วยนัก ถ้าหากว่าผมยอมทำ ต่อไปนี้ผมจะไม่ต้องมาเจอหน้ามิ้นท์อีก คงจบเรื่องของเราตลอดไป เหลือไว้แค่คนรู้จัก


ผมยืนนิ่งอยู่หน้าห้องพักของตัวเอง หลังจากที่ย้ายเข้ามาอยู่ที่หอแห่งนี้...เพราะ ไอ้สองก็อยู่หอเดียวกัน ผมแค่อยากเห็นหน้าคนอย่างไอ้สอง ผมไม่เข้าใจมิ้นท์ ว่าต้องการอะไรกันแน่ อยากให้ไอ้สองเจ็บหรือสำนึกได้กัน มันต่างกันยังไง ผมเลือกไม่ได้ ที่ต้องเข้ามายุ่งวุ่นวายกับเรื่องพวกนี้ ส่วนไอ้แกน ผมคิดว่ามันรู้ความจริงจากปากของมิ้นท์แล้วล่ะว่าผมไม่ได้เป็นพวกฟันแล้วทิ้ง แค่มันยังทำท่าโกรธผมไม่ลืมหูลืมตาแบบนั้น ผมก็จนปัญญาแล้ว

ผมขนของเข้าห้องใหม่ ไอ้สองเป็นคนอยากรู้อยากเห็นเหลือเกิน หรือไม่ก็มนุษสัมพันธ์ดีเกินเหตุ ทำท่าเข้ามาเมียงมองแถวหน้าห้องผมหลายครั้งแล้ว ขณะที่กำลังรื้อข้าวของออกจากกล่องพลาสติกไปจัดวาง ผมแอบเห็นเจ้าตัวเดินมามองที่บรืเวณหน้าประตูห้องที่เปิดแง้มไว้ ผมเลยพูด

'จะเข้ามาดูเลยก็ได้นะเว้ย ถ้าจะมองขนาดนี้'ไม่ผิดเลยมันเข้ามาข้างในห้องจริงๆด้วย ร่างสูงสมส่วนในชุดกางเกงขาก๊วยกับเสื้อยืดสีเทาเก่าๆ ไอ้สองทำท่ามองรอบห้องแล้วยิ้มกว้างมาให้ 

'หวัดดีครับ ผมชื่อสองนะ อยู่ปีสอง ศิลปกรรม แล้ว....นี่ชื่ออะไรครับ'ไอ้สองหันมาถามผมด้วยรอยยิ้ม มันมองผมอย่างสนใจดูจากแววตาประกายวาวของเจ้าตัว ผมแปลกใจไอ้สองอยู่คณะเดียวกับไอ้แกน

'กูชื่อท็อป อยู่ปีสามวิศวะ'ผมตอบแล้วยิ้มบางๆไปให้ ญาติดีด้วยหน่อยคงไม่เสียหาย

'อ้อ แล้วคิดยังไงมาอยู่หอนี่ล่ะครับ ว่ากันว่าหอนี้..ผีดุ'มันทำท่ากระซิบ ผมนึกขำ

'เหรอวะ กูไม่กลัวเว้ย'ผมบอก แล้วเอาของไปวางที่บนโต๊ะคอม ไอ้สองทำท่าสนอกสนใจกับข้าวของของผมเหลือเกินผิวปากไปด้วยขณะที่มองกรอบรูปเล็กๆมีรูปคู่ผมกับไอ้บอมที่ได้เป็นของขวัญมา

'..โห นี่แฟนพี่เหรอ'มันเดินไปหยิบมาดูพลิกไปพลิกมร

'มึงนี่...ขี้เสือกจริงๆ'ผมบ่น แต่มันแค่หัวเราะ ผมเดินคว้ากรอบรูปไปทิ้งขยะ

'อ้าว ทิ้งทำไมล่ะพี่'

'รกหูรกตาน่ะ'ผมบอกแล้วไหวไหล่ ไอ้สองทำหน้างง ก่อนจะพยักหน้า ช่วงนี้ผมกับไอ้บอมทะเลาะกันบ่อย ผมค่อยๆหมดความรู้สึกไปกับมันเรื่อยๆ เมื่อรู้ว่ามันนอกใจผมแถมยังเอาบัตรผมไปใช้ฟุ่มเฟื่อยอีก ผมเลือกที่ไม่ใส่ใจรอจนกว่ามันจะพอไปเอง แต่ถ้าไม่ ผมคงจัดการขั้นเด็ดขาดกับมัน

จากนั้นผมกับไอ้สองก็สนิทกันเรื่อยๆ ไม่เห็นมีท่าทีว่าจะจำเรื่องของมินท์ได้ ไม่แน่อาจจะไม่อยากพูดถึง บางวันผมก็เห็นมากับเด็กนักเรียนเอกชนคนนึงหน้าตาน่ารักๆขาวๆหน่อยท่าทางออกจะเกินชายเล็กน้อย 'โย' ได้ยินว่าชื่อนี้ คงจะเป็นเด็กๆในสังกัดมัน

ผมสืบเรื่องของอีกฝ่าย จากเด็กแถวบ้านที่เรียนโรงเรียนเดียวกันกับโย เจอประเด็นสำคัญซะแล้ว ไอ้โย เป็นน้องไอ้ยิม เพื่อนร่วมรุ่นของผมเอง ไม่สนิทใจเท่าไหร่ เพราะนิ่งๆเดาไม่ออกแถมยังสนิทกับไอ้แกน ไม่รู้ว่าไอ้แกนเล่าอะไรให้ไอ้ยิมฟังบ้างมันถึงมองผมแปลกๆ

ผมไม่ได้เข้าไปคุยกับมิ้นท์บ่อยนัก แต่มิ้นท์ไม่พอใจกับท่าทีของไอ้สอง คงต้องให้นานกว่านี้ล่ะมั้งกว่ามันจะเผยอะไรออกมา.....ถึงคราวที่ผมต้องทำอะไรสักอย่างให้รู้จักไอ้สองมากกว่านี้

เรื่องในคืนนั้น ผมวางแผนไว้แล้ว...แต่ไม่ใช่เพราะมิ้นท์หรือใคร เพราะตัวผมเองนี่แหละที่อยากลองเสี่ยง

จนกระทั่งไอ้แกนมันเห็นผมเข้าไปคุยกับมิ้นท์ที่โรงพยาบาล มันโมโหมากถึงขั้นท้าชกผม และต้องการจะน็อคผมอีก  บ้าจริงๆ แต่ผมก็ยอมตกลงไป ในเมื่อมันอยากชกนักก็เอาให้จบๆ ผมไม่อยากค้างคากับมันนาน เพื่อนแบบนี้ผมไม่อยากคบด้วยหรอก จนวันชกจริง ไอ้สองมันเข้ามาห้าม ทำผมคาดไม่ถึงอีกแล้ว ผมเจ็บตัวพอสมควร ใช้เวลาไม่นาน ผมก็สามารถพิชิตมันได้เป็นคนแรก
จะว่าไปแล้วไอ้สองมีหลายอย่างที่ผมคาดไม่ถึง จนผมเริ่มไขว้เขว เพราะถูกใจนิสัยที่คล้ายกัน ไอ้สองเข้ากับผมได้ง่าย แถมยังขี้เอาใจอีก ไม่เกี่ยงงอนสักนิด จากที่เห็นว่ามันเป็นผู้ชายแย่ๆ กลับกลายเป็นว่ามันก็เข้าท่า มีมุมน่ารักอยู่ ถ้าใครดีมามันก็ดีกลับ

เรื่องไอ้บอมทำผมหัวเสียมากมันใช้บัตรผมไปรูดที่สปาร์เกย์หรู แน่นอนว่าค่าตัวเด็กนวดพวกนั้นไม่ใข่น้อยๆไหนจะเงินที่ให้โดยเสน่ห์หาอีก ผมเลยต้องจัดการขั้นเด็ดขาด ผมไม่ได้รักมันแล้ว มันก็กลายเป็นคนเฮงซวยสำหรับผมเท่านั้น ไม่ปราณีด้วยหรอก
อย่างที่ผมเคยบอกใช่ว่าผมอยากจะเล่นกับความรู้สึกของใคร ถ้าผมเลือกได้นะ แต่กรณีของไอ้สองนั้น ผมเลือกไม่ได้ ผมก้าวข้ามเส้นมาแล้ว ไม่ควรคิดอะไรเกี่ยวกับไอ้สองเลย แค่เห็นมันเป็นไอ้สองเท่านั้น แต่ผมกลับไปใส่ใจมันมากขึ้น ก็ยิ่งทำให้ถลำลึกลงไปเรื่อยๆ

สุดท้ายผมเจออัลบั้มสมัยมัธยมของมัน ยิ่งระยะนี้ไอ้แกนกับไอ้ยิมเริ่มเข้ามาป่วนประสาทไอ้สองบ่อยๆจนมันเริ่มวิตกกังวล ผมมองเห็นจากแววตาคู่นั้นของมัน ผมถามในสิ่งที่รู้อยู่แล้วคือ...มันย้ายโรงเรียน และไอ้สองเองก็พูดถึงมิ้นท์ ผมรู้ว่ามันรู้สึกผิดขึ้นมาแล้ว อาจเป็นเพราะมีไอ้แกนไอ้ยิมคอยป่วนแบบนั้น ผมไม่อยากเล่นกับความรู้สึกของมันอีก ผมไปหามิ้นท์และบอกว่าไอ้สองสำนึกผิดแล้ว มิ้นท์อยากเจอกับไอ้สอง อยากเคลียร์เรื่องที่ผ่านมาให้จบๆไปซะ

ผมไม่อยากให้มิ้นท์ไปคุยกับไอ้สอง เพราะมิ้นท์อาจจะบอกความจริงเกี่ยวกับผม  ตอนนี้ผมยังอยากใช้เวลาอยู่กับมันอีกหน่อย เลยไม่ได้นัดแนะให้อีกฝ่าย ผมแค่ไม่อยากให้มันรู้...เพราะจุดเริ่มต้นมาจากความไม่จริงใจ ต่อให้แก้ตัวว่าตอนนี้ผมจริงใจต่อมัน ก็เหมือนการตบหัวแล้วลูบหลังผมเชื่อว่าไอ้สองมันจะต้องเสียความรู้สึกแน่นอน

[รินดาwดาริน]

ผมจึงสับสนว่าควรจะหยุดหรือควรเดินต่อ เพราะไม่อย่างนั้นแล้วผมคงเป็นฝ่ายที่ถลำตัวลงไปซะยิ่งกว่ามันอีก

ไอ้แกนทำให้ไอ้สองยิ่งระแวงสงสัยผมเข้าไปอีก ทริปทะเลหมอก ผมรู้สึกดีกับมันมากขึ้น การจองห้องต่อนั้นผมเห็นว่ามันไม่สนุกเมื่อมีไอแกนอยู่ ...และผมอยากมีเวลาอยู่กับมันสองคน เหมือนไอ้สองมันรู้ตัวว่าจะเกิดอะไรขึ้น...ถึงผมจะไม่อยากให้จบลงแบบนี้ก็ตาม

'....ถ้าหากว่าผมจบเรื่องของเฮียแกนแล้ว พี่ยังจะ.....'คำถามที่กระชากใจผมออกมาจากปากของไอ้สอง ผมไม่ประหลาดใจนัก ผมเห็นแววตาคืบแคลงหม่นเหม่อของมันตลอดเวลาของการป่วยและเวลาที่อยู่กับผม มันอาจไม่รู้ตัวที่เผยความรู้สึกผ่านสายตา 

'อะไร'ผมถามต่อ รู้สึกหวาดหวั่นในใจกับคำพูดต่อมา ไอ้สองทำหน้านิ่งๆเหมือนตัดสินใจมาดีแล้ว

 'พี่ยังอยากจะคบผมอยู่ไหม'ผมตกใจที่มันถามแบบนี้ออกมา วินาทีทีาได้ยินผมแค่นิ่งอึ้ง เพราะอะไรมันถึงถามแบบนี้...หรือว่ารู้เรื่องทั้งหมดแล้ว จะรู้เรื่องแค่ไหนกันและรู้ได้จากปากของใคร

'...มึงไม่ต้องคิดอะไรทั้งนั้นแหละ ตอนนี้กูอยู่ข้างมึงอยู่ 'ผมบอกไปแบบนี้ ดูจากแววตาของไอ้สองแล้ว มันเสียใจก่อนจะปรับให้เป็นปกติพร้อมรอยยิ้ม


'พี่ยังอยากคบกับผมต่อไหม'

ผมยังอยากคบกับไอ้สองต่ออยู่แล้ว..ถ้าเป็นไปได้ แต่ผมว่ามันไม่แฟร์เท่าไหร่ หากผมจริงใจและแมนพอก็สมควรเริ่มใหม่กับมันอีกครั้ง ไม่ใช่อาศัยความชอบความรักของมันที่มีให้ผม จากวังวนแห่งความคลุมเครือแบบนี้

ผมไม่ได้ตั้งใจจะหลอกมัน .. และความรู้สึกของผมก็ไม่ใช่เรื่องหลอกลวง แต่ผมก็ปล่อยให้มันคิดไปเองแบบนั้น ผมกลับมานั่งเสียใจหลังจากที่กลับจากโรงพยาบาลแล้ว ไอ้สองคงไม่เป็นอะไรมาก ผมเป็นห่วงมันมากจริงๆ
ถ้อยคำของมันยังก้องอยู่ในหัวของผม ที่มันพูดแบบนั้น...ทำเหมือนว่าไม่ใยดีเท่าไหร่หากว่าต้องเลิกกัน แค่สร้างกำแพงป้องกันให้ตัวเองหรอกหรือ

ผมไม่ได้ย้ายหอพัก แค่เก็บของออกไปนอนที่อื่นสักระยะนึงก่อน ผมรู้สึกแย่จริงๆ รู้อยู่เต็มอกว่าไอ้สองมันรักผมซึ่งมันมากกว่าที่ผมรู้สึกกับมัน ผมเองถ้าเลือกได้ก็ไม่อยากให้มันเสียใจ หรือว่าร้องไห้ ผมไม่เคยเห็นมันร้องไห้ ผมไม่อยากเห็น มันทำได้ดี
ผมย้ายไปอยู่บ้านเช่าของไอ้อิฐ กับเพื่อนอีก1คนซึ่งเหลืออยู่ห้องนึงพอดีเพราะเพื่อนคนก่อนหน้าย้ายไปอยู่หอพักแทน มันไม่ได้ถามว่าทำไมถึงย้ายมาอยู่บ้านเช่า

คืนนั้นผมอยากเมา

ผมไปนั่งดื่มคนเดียวที่โต๊ะริมติดสระน้ำคลอเสียงเพลงเบาๆ ผมดื่มไปเรื่อยๆจนกว่าจะเมา

“ได้ข่าวว่ามึงทิ้งมันแล้วสินะ”เสียงไอ้แกนดังมาจากด้านหลัง ผมไม่สนใจมันแค่นั่งดื่มต่อไป อีกฝ่ายเดินมานั่งเก้าอี้ข้างๆผม

“กูถามจริงๆนะ มึงแค่หลอกหรือจริงจังกับมันกันแน่วะ แต่เอาเถอะ ในเมื่อกูจบเรื่องกับมันไปได้แล้วก็ถือว่าสิ้นสุดกัน.. บางทีมึงกับกูอาจจะ...”

"หึ มึงคิดว่ากูกับมึงจะกลับมากอดคอเป็นเพื่อนกันได้อีกเหรอวะ ดูสิ่งที่มึงทำกับกู มึงก็รู้ความจริงมันเป็นยังไง แต่มึงยังเกลียดขี้หน้ากูอยู่ ทำไมวะ บอกกูหน่อยสิ”ผมตะคอกใส่มัน จะให้ผมกลับไปเป็นเพื่อนกับมันหลังจากที่แค่ยืมมือผมไปจัดการกับไอ้สอง ความเป็นเพื่อนมันก็แค่ผลประโยชน์หรือไง  ผมรู้สึกแย่กับมันมาเยอะ

“....เออ มึงเป็นเกย์ไม่ใช่เหรอวะแต่มึงมาหลอกแดกน้องกู”ผมมองหน้ามัน อยากจะเข้าไปชกปากหมาๆของมันให้เลือดกบ

“ตามใจมึงเถอะ อยากคิดอะไรก็เรื่องของมึง แต่กูกับมึงก็เป็นได้แค่คนรู้จัก กูทำให้มิ้นท์มาเยอะแล้ว ถือว่าพอกันที”ผมบอก ถอนหายใจแรงๆ

“มึงรักไอ้สองจริงเหรอวะ ทั้งๆที่มันเป็นคนทำให้มิ้นท์ต้องเจอเรื่องแบบนี้”

“ถ้ามิ้นท์ไม่นอกใจกูก่อน เรื่องมันจะเป็นแบบนี้ไหมวะ แล้วกูจะเป็นแบบนี้ไหม กูถามจริงๆเหอะ รู้ว่ามึงรักน้องแต่บางครั้งกูหูตาสว่างบ้างเถอะว่ะ”

“....หาดีๆกว่านี้ไม่ได้แล้วหรือไง หึ แล้วมึงคิดว่ามันจะกลับมารักมึงหรือไง”

“ไม่รู้ แค่รอเวลาก็เท่านั้น”ผมนิ่งมองน้ำแข็งในแก้วที่ละลายช้าๆ

"มันมีไอ้ยิมอยู่แล้ว คิดว่ามันจะเลือกใครคนที่ทิ้งมันหลอกมัน หรือคนที่คอยอยู่ข้างๆมัน”ไอ้แกนพูด ผมแค่ยิ้ม

"ถ้าเป็นแบบนั้น..ก็ต้องยอมรับความจริงล่ะมั้ง”ผมพูดไปอย่างนั้น แม้ในใจจะรู้สึกร้อนเป็นไฟ ที่ผมยอมถอยออกมาจากไอ้สองก็เพื่อให้โอกาสตัวผมเองและสำหรับมัน

สำหรับผมไม่ว่าจะยังไงจุดเริ่มต้นคือความไม่จริงใจ ถึงผมจะรู้ตัวว่าก้าวข้ามคำว่าชอบไอ้สองมาแล้วก็ตาม แต่ต้องหยุด เพื่อให้เวลาตัวเองถอยออกมา ให้มันลืมภาพลวงๆที่ผมเคยทำไว้กับมันแม้จะไม่ได้หลอกลวงไปเสียทุกเรื่อง  แต่ผมอยากเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง โดยปราศจากความลวง ส่วนไอ้สองหากมันทำใจลืมภาพแย่ๆของผมออกไปได้แล้ว และให้เวลากับตัวเองนานพอแล้ว...ผมก็พร้อมจะเสี่ยงกับมันอีกครั้ง

“ถือว่าเป็นบทเรียนของกูก็แล้วกันว่ะ แล้วมึงล่ะไอ้แกน มึงได้บทเรียนมาบ้างหรือยัง”ผมพูด มันเงียบไป ผมมองเสี้ยวหน้าที่นิ่งงันของมัน

“เออ กูเจอมาตั้งนานแล้ว บทเรียนเจ็บๆ แถมมีราคาแพงซะด้วย ทำยังไงก็คง...เรียกร้องกลับมาไม่ได้...”ไอ้แกนพูดกับตัวเอง
ผมมองมันนิ่งๆไม่รูึสึกอะไร อันที่จริงไม่อยากรับรู้มาให้ปวดหัวหรอก ผมลุกขึ้นยืน

“กูเลี้ยงมึงแล้วกัน กลับไปเหอะ”ไอ้แกนพูดแล้วหยิบแก้วมาชงให้ตัวเอง ผมมองมันนิ่งๆก่อนจะเดินออกจากร้านมาทันที


ชีวิตของผมกลับมาเหงียบเหงาเฉื่อยชา หลังจากที่ใกล้เรียนจบปีสาม ผมแค่ตั้งหน้าตั้งตาเรียนและเริ่มคิดหัวข้อโปรเจ็ค ขณะที่พักเที่ยงผมมาขลุกอยู่กับพวกไอ้ธาม 

 “สรุปมึงกับไอ้สองเลิกกันแล้วเหรอวะ”ไอ้ธามถามทันทีที่ผมเดินมานั่งที่โต๊ะกลมใต้ถุนตึกภาค

“อือ”ผมตอบสั้นๆไม่อยากนึกถึงเรื่องนี้เท่าไหร่นัก

“ทำไมวะ มันก็ดูรักมึงนะเว้ย”ไอ้ธามยังพูดต่อไป ผมแค่หยิบโทรศัพท์มากดเล่นอย่างเหม่อลอย

“หรือมึงแค่เล่นๆกันวะ”ไอ้อิฐทำหน้าไม่พอใจขึ้นมา ผมชะงักแล้วส่ายหน้า

“เปล่าหรอก...แค่ มีเรื่องที่เข้ากันไม่ได้”ผมตอบเบาๆ รู้สึกโหวงเหวงในใจ

“อะไรวะ นึกจะเลิกก็เลิก นึกจะชอบก็ชอบ กูล่ะงงกับมึง”ไอ้แบมโพล่งออกมาแล้วตบไหล่ผมไปด้วย ผมเงียบ

“เรื่องมันยังไงกันแน่วะไอ้ท็อป กูได้ยินมาว่าไอ้สองมันชกกับไอ้แกน น็อคเลยด้วย มึงได้ไปดูแลเยี่ยมมันบ้างไหมเนี่ย”ไอ้ธามมองหน้าผม

“อืม ไปมาแล้ว ...”

“ระวังนะเว้ย เสียของรักแล้วจะมาฟูมฟายไม่ได้นะ”ไอ้ธามพูดให้ผมได้ยิน ผมถอนหายใจแล้วผุดลุกเดินหนีพวกมันไปเข้าห้องน้ำ ระหว่างทางเดินผมเจอเข้ากับไอ้ยิม ท่าทางมันดูดีขึ้นกว่าเดิม ...อืม มันไม่ได้สวมแว่นนั่นเอง ผมปั้นหน้านิ่ง ไอ้ยิมแค่มองหน้าผม ในใจผมคิดถึงไอ้สอง มันเป็นยังไงบ้าง


“ไอ้สองมัน—”ผมไม่ทันได้พูดจบ ไอ้ยิมมันพูดขึ้นมาก่อน

“สบายดีตามอัตภาพ ...เลิกกันแล้วจะถามถึงมันทำไมอีก”

ผมมองหน้ามัน รู้สึกจี๊ดขึ้นมา เป็นคนอื่นพูดผมคงไม่รู้สึกระคายอะไร แต่มันคือไอ้ยิม มันชอบไอ้สองนี่มันคงมีโอกาสทำแต้มกับไอ้สองล่ะสิ อยู่หอพักเดียวกันแบบนั้นก็คงจะสนิทกันมากขึ้น

ผมกลบเกลื่อนความว้าวุ่นในใจเอาไว้ “ก็แค่อยากรู้”

“อืม ไม่ต้องห่วงหรอกมันสบายดีอยู่แล้ว มึงก็รู้ว่ามันเข้มแข็ง”ไอ้ยิมพูดจากนั้นก็เดินผ่านผมไป ทิ้งให้ผมได้แต่คิดฟุ้งซ่านอยู่คนเดียว ผมปวดหัวขึ้นมาตุบๆ ก่อนจะก้าวขาเดินเข้าห้องน้ำล้างหน้าล้างตาให้สดชื่น
ไม่ แบบนี้มันแย่กว่าที่คิด ผมอยากเจอมันสักครั้งแล้วพูดความจริงกับมันบ้าง เผื่อว่า....มันอาจจะยังรอผมอยู่บ้าง  ผมแวะไปที่คณะศิลปกรรม ไปซื้อกาแฟที่ร้านพี่แยม ที่จริงตั้งใจมาหาไอ้สอง แต่ก็ไม่กล้าเข้าไปที่ตึกคณะหรือแม้แต่โทรไปหา

“หายหน้าไปนานเลยนะท็อป เมื่อก่อนเห็นมาบ่อยๆ”พี่แยมชวนคุย ผมยิ้มให้ “ติดงานน่ะพี่ เลยไม่ได้แวะมา”ผมตอบแล้วหยิบโทรศัพท์มาถ่ายรูปคาปูชิโน่เข้มๆที่ผมสั่งมาสองแก้ว แล้วส่งรูปไปที่ไลน์ไอ้สอง ยังดีที่มันไม่บล็อคผมไปซะก่อน

OnTop : ซื้อฝากมึง แก้วนึง...ว่างไหม มาเจอกันได้หรือเปล่า ถ้ายุ่งอยู่ก็ไม่เป็นไร

ผมรอให้มันเปิดอ่าน ผ่านไปสิบนาที ไอ้สองก็อ่านข้อความแล้ว ผมรอให้มันตอบกลับมา จนแล้วจนรอดผ่านไปเกือบยี่สิบนาทีมัยนก็ยังไม่ตอบกลับมา ผมเลยถอดใจ ถือแก้วคาปูฯอีกแก้วเพื่อเอาไปทิ้ง ให้ผมกินสองแก้วคงไม่ไหว ผมเดินมาถึงที่รถมอเตอร์ไซค์ของผมที่จอดไว้หน้าร้าน

แชทไลน์เด้งมาที่หน้าจอ ไอ้สองตอบกลับมาจนได้ทำให้ผมยิ้ม

2 : จะรีบกลับไปไหนครับ รอนานแค่นี้เองพี่

ผมหันไปมองทางตึกคณะ เห็นไอ้สองกำลังเดินมาหาผม

 “...ไง”ผมทัก รู้สึกเกร็งๆไม่เหมือนเมื่อก่อน ไอ้สองดูผอมลงไปบ้างแต่ยังดูดีเหมือนเดิม มันใส่เสื้อยืดสีดำกับกางเกงยีนส์ สงสัยแค่มาทำงานที่คณะ

“ไหนล่ะกาแฟผม ...โห ละลายจนจืดหมดแล้วแน่เลย”ไอ้สองคงแก้วคาปูฯที่วางอยู่ตระกร้าหน้ารถขึ้นมาดูดแล้วทำหน้าบิดเบี้ยว

“อืม ก็รอจนมันละลายหมดแล้ว”ผมบอก ไอ้สองมองหน้าผมแล้วถือแก้วกาแฟในมือไว้

“....มีเรื่องจะคุยกับผมหรือเปล่าพี่”อีกฝ่ายขยับมาใกล้ผม

“ก็....แค่อยากเจอหน้ามึงบ้าง”ผมตอบไปตรง ๆ มองหน้าอีกฝ่ายอย่างค้นหา เจ้าตัวไหวไหล่ก่อนจะหัวเราะเบาๆ

“พี่หนีผมไปเองนี่หว่า”

“ขอโทษนะ สำหรับทุกๆอย่าง มึงอาจไม่เชื่อกูอีกแล้วก็เถอะ แต่กูไม่อยากให้เรื่องมันจบ หรือเป็นแบบนี้”ผมพูดมองหน้าไอ้สองที่แค่รับฟังนิ่งๆแล้วพยักหน้าเบาๆ

“...ครับ ผมเชื่อพี่”

“กูพร้อมจะเล่าทุกอย่างให้มึงฟัง ถ้ามึงอยากรู้ มึงก็โทรหากูนะ ....โอเคไหมวะ”ผมบอก ถ้าหากมันไม่อยากรับฟังอะไรอีก ผมจะถือว่านั่นคือการตัดสินใจของมัน ว่ามันคงไม่คิดจะเริ่มต้นใหม่กับผมได้...

ไอ้สองมองหน้าผมเหมือนไม่เข้าใจ

“ครับพี่ ...แต่มันอาจจะนานก็ได้นะ”

“อืม กูจะรอก็แล้วกัน”ผมแค่ยิ้มบางๆ

“..แน่ใจนะว่ารอได้น่ะ อืม... ผมใจแข็งไม่เบาเลยนะ อีกอย่างจะให้ผมไปเสี่ยงกับพี่อีกเหรอครับ”ไอ้สองตอบกลับมา ทำให้ผมใจชื้นขึ้นมาหน่อย ก็ไม่ถือว่าเป็นการปฏิเสธซะทีเดียว

“มึงอยากจะเสี่ยงหรือเปล่าล่ะ แต่ครั้งนี้ กูจริงใจนะ”ผมตอบ

“ไม่รู้สิ แต่ถ้ามันคุ้มที่จะเสี่ยง ผมก็ไม่เกี่ยงหรอก แต่ว่าผมเองก็ไม่แน่ใจว่าถ้าลงทุนไปแล้วมันจะคุ้มหรือเปล่าน่ะสิพี่ เฮ้อ ถ้างั้น ผมไปก่อนนะ ถ้าผมอยากรู้ ผมจะโทรไปหา”ไอ้สองพูดช้าๆ ส่งยิ้มให้ผม

“อือ ไว้เจอกัน”อีกเมื่อไหร่ ผมเองก็ไม่รู้ ผมมองไอ้สองเดินหายไปฝนห้องปั้น ผมได้แต่ยอมรับในสิ่งที่เกิดขึ้น
หลังจากที่ผมเลิกเรียนแล้ว แม่ก็โทรมาหาผม บอกว่าให้ผมขึ้นไปดูงานที่นิคมอุตสาหกรรมแห่งหนึ่งโรงงานผลิตรถยนต์ยักษ์ใหญ่ ที่เน้นเรื่องการดีไซด์ส่วนเครื่องยนต์ ทำให้ผมต้องไปทำงานในช่วงปิดภาคเรียน เพื่อปูทางในการฝึกงานในปี4  ผมคงได้แต่รอในระหว่างนั้นว่าผมยังจะมีความหวังอยู่หรือเปล่า

3 เดือน ที่จะไม่ได้เจอหน้าไอ้สอง  3เดือนของมันอาจจะเปิดรับคนอื่นเข้ามาแล้วก็ได้

[❣☾月亮☽❣]

อืม. รอไปเหอะพี่. บางทีห่างๆกันก็คงจะดี
เฮียแกนมันก็ซื่อบื้อนะ. เรื่องของตัวเองก็ไม่ใช่ อย่างที่ท็อปว่า
เอาใจช่วยสองนะ

[brookzaa]

ดูเหมือนอะไรมันจะง่ายไปหมดเลยนะ ทั้งทอป  ทั้งไอ้เฮียแกน

แต่สองนี่สิมันจะง่ายไหมนะ

สองคงไม่เปิดใจลองคบกับยิมนะ คือสงสารยิมไง

[ขนมโก๋]

ถอยกันคนละก้าว

[manami_01]

คิดว่าสองคงรอพักใจสักพักอ่ะ คงไม่อยากสารต่อกับใครอะไรตอนนี้นะ

แบบหัวใจกำลังช้ำบางทีก็คงรอให้ดีขึ้นถึงจะรอคิดอีกทีว่าจะเดินทางไปทางไหนกับใครมั้งนะ? 

[flimflam]

หงุดหงิดมิ้นนนน คืออยากให้คนนั้นคนนี้ได้รับบทเรียน
ทำตัวเป็นศาลเหรอ? ไปตัดสินความผิดให้คนอื่น
ตอนแรกคือสงสารนะ พอมารู้ความจริงคือไม่โอเคแรงมากกกกกก
คือเที่ยวโทษคนนั้นคนนี้ไปทั่ว โยนความผิดให้คนอื่นบ้างล่ะ จะตัดสินโทษให้ชาวบ้านบ้างล่ะ
ทำเพื่ออะไร? หกดากหสาดกสหาดกส
พออ่านฝั่งพี่ท็อปแล้วค่อยเบาใจ(?)อย่างน้อยตอนนี้ก็ไม่ได้คิดจะหลอกแล้วใช่มั้ยคะ T___T
ไม่เสียแรงที่เป็นทีมพี่ท็อปปปปปปปปปปปป

[fanglest]

เฮ้ยยยยย
อารมณ์เหมือนจะหน่วง แต่ก็ไม่หน่วง เอะยังไง
เหมือนมีความหวังอยู่ริบหรี่ ที่จะรีเทิร์น
แต่ก็ยังดีกว่าไม่มีล่ะว้าา
สามเดือนผผ่านไป สองคบกับยิมแล้วป่ะเนี้ย
สงสารยิมนะ แต่ความรักมันไม่ได้เกิดจากความสงสารนี่หว่า
ทำใจนะ ยิม เอ้ย
สองไม่โทรมาหา ก็ไม่คิดจะโทรหาสองเลยรึไงพี่ท็อป โถ่ คิดอะไรของพี่เนี้ย
อยากรีเทิร์นแต่ไม่พยายาม อยากบอกความจริง แต่ก็ตั้งเงื่อนไข อะไรของพี่
สงสารสองแปลกๆ ที่ต้องคอยเสี่ยงทั้งที่ไม่รู้จุดหมาย
พี่ท็อป แม่งไม่เคยแสดงความจริงใจเลย  เก็บไว้อมแทนเหรียญเหรอพี่
ความจริงใจเก็บไว้ แม่งใครจะไปรู้  เปิดเผยหน่อยดิ โถ่
จะเอาไง ล่ะ สอง โคตรยอมพี่ท็อปอะ โทรๆไปเหอะสอง เห้ออ คงหวังให้พี่ท็อปโทรไม่ได้หรอกมั้ง
 

[boobooboo]

รักกัน  เหรอท๊อป  ลองคิดให้ดี ๆ นะ

[l3loodl2o5e]

อ่านแล้วเกลียดมิ้นเลยวะ รู้สึกว่านังนี่เห็นแก่ตัวสุดๆ

[nuttzier]

นั่นเง่ะ  พี่ท๊อป  รักเค้าแล้วก็บอกมาเหอะ   โหววว..วว

[Rhythm]

ถึงคราวที่พี่ท็อปต้องเป็นฝ่ายกระวนกระวายใจแล้วสินะ แต่จะว่าไปการที่ท็อปคิดจะเริ่มความสัมพันธ์กับสองใหม่ แทนการสานสัมพันธ์เดิมที่เริ่มต้นด้วยกลลวงก็ดีนะ เรื่องคาใจต่างๆ จะได้เคลียร์กันซะให้จบๆ ไป ไม่คลุมเครือ
สองต้องเล่นตัวบ้างนะ ได้เวลาที่พี่ท็อปต้องตามง้อเมียแล้ว 

อ่านเรื่องจากทางท็อปตอนนี้แล้ว ทำให้รู้สึกว่าสองพี่น้องแกนมิ้นท์ไม่น่าคบเลย ยิ่งเฮียแกนนี่เหมือนพวกเอาตัวเองเป็นใหญ่ คิดเองเออเอง สมควรหลีกให้ไกล  มิ้นท์เองก็มีส่วนในการก่อเหตุไม่น้อย แต่ด้วยความที่ดูเหมือนเป็นผู้ถูกกระทำ ความผิดก็เลยถูกมองข้ามไป แต่มิ้นท์ก็คงได้รับบทเรียนแล้วแหละ  

[GuoJeng]

สมชื่อเรื่องจริงๆคับ เหตุเกิดบนเตียงของห้องข้างเคียงก็ห้องพี่ท็อปน่ะสิ พาสองไปมีไรกันบนเตียงพี่ท็อปแล้วเรื่องมันก็เป็นแบบนี้เลย ย้ายมาอยู่ข้างห้องสองเพื่อมิ้นท์โดยเฉพาะเลยนะ
ท็อปกับสองจะสานกันต่อไปมั้ยล่ะ บางทีรู้ความจริงมันก็เสียความรู้สึก สองจะเสี่ยงต่อป่าวล่ะ ชอบเสี่ยงด้วยนี่ รอ รอ รออ่านตอนใหม่คับ

[ลิงน้อยสุดเอ๋อ]

ต้นเหตุเกิดจากชะนีตัวเดียว
ที่มาเรียกร้องจากคนอื่น แต่ไม่ได้ดูพฤติกรรมของตัวเอง

[sweetbasil]

ฝากเพลงให้สอง
http://youtu.be/SA-GgQg2XgY 

[Freja]

เรางงที่ทุกคนเหมือนจะทำตามที่มินท์ต้องการหมดเลยนะ   คือที่มินท์ต้องการมันไม่ใช่การสอนบทเรียนสองแต่เป็นการแก้แค้นที่สองฟันแล้วชิ่งหนี   ที่จริงท็อปไม่น่าที่จะต้องมาทำตามที่มินท์ต้องการในเมื่อที่มินท์ทำมันแย่เสียกว่าแย่ ไม่ใช่แค่นอกใจหรือคบซ้อนแค่นั้นแต่โบ้ยความผิดให้ท็อปเต็มตัว   แถมยังต้องมาประคบประหงมมินท์ที่พยายามฆ่าตัวตายเพราะคนที่นางคบซ้อนระหว่างที่เป็นแฟนท็อปฟันแล้วทิ้ง

ไม่ใช่ว่าสองจะไม่ผิด สองผิดเต็มๆที่หนีความรับผิดชอบ  แต่ความผิดของสองก็ไม่ได้ถึงขนาดที่ว่าสองไปล่อลวงเด็กสาว เพราะว่ามินท์ยิ่งกว่าสมยอม  สองสำนึกผิดมากว่าที่มินท์สำนึกผิดเสียอีก

ส่วนแกนก็นะ.....ไม่ฟังอะไรเลยตัดสินอะไรต่อมิอะไรเอง  น้องสาวตัวเองที่รักนักรักหนานั่นก็ไม่ได้เริ่ดอะไรอย่างที่แกนคิดเลย  อยากให้แกนได้รับรู้ความจริงจะได้กระอักว่าตัวเองโง่เง่าขนาดไหน มีแต่กล้ามเนื้อมากกว่าสมองจริงๆ

เหมือนที่บอกว่าท็อปเองโดนจูงจมูกทำสอง จึงสมน้ำหน้าที่ได้แต่มองแล้วก็ระแวงว่ายิมจะได้เข้ามาแทนที่ตัวเองข้างๆสองเมื่อไหร่   รอไปก่อนแล้วกันนะ  ท่าทางสองมันยังเจ็บอยู่ว่ะ

ยิมกับผิงนี่เป็นตัวละครที่เราชอบที่สุด ณ ตอนนี้  ผิงที่เป็นหลักให้เพื่อนตลอด  เพื่อนจะมีแฟน เลิกกับแฟน  ทะเลาะกับใครผิงอยู่ข้างเพื่อนตลอด   ส่วนยิมนี่ใจสู้มากๆ  ไม่ยอมถอย ต่อให้โดนบอกปัดเป็นร้อยรอบก็ยังไม่ถอย  การอยู่ทั้งๆที่รับรู้ว่าอีกฝ่ายไม่รักแบบที่ตัวเองหวังไว้นี่โคตรเจ็บแต่ในขณะเดียวกันก้ยังมีสุขบนพื้นฐานของความเป็นจริงนะ  คือรับเท่าที่อีกฝ่ายให้ได้ แล้วก็ทำใจไว้แล้ว นายแน่มากยิม (ตราบใดที่ไม่ได้มาเพื่อหลอกสองนะ - ระแวงมากๆเพราะแผนบ้าบอคอแตกนี่แหละ)

สรุป โดนจูงจมูกโดยชะนีเห็นแก่ตัวเกือบหมด

[yowyow]

 

[kun]

ช่วง 3 เดือนที่จะจากกันน่าจะพิสูจน์ใจพี่ท๊อปได้น่ะว่ารัดหมดใจไหม เรายังเชียร์พี่ท๊อปอยู่น่ะ ให้ไวๆๆๆเลย
แอบอยากให้คนดีอย่างผิงยิมกินกัน ฮ่าๆๆๆๆ
เฮียแกน มิน เอาไปทิ้งไกลๆๆๆเลย

[วายซ่า]

 น้องสองเข้มแข็มมากลูก

ทุกคนต่างก็มีปม แต่น้องชะนีมิ้นต์ นางร้ายที่สุด ทำตัวเอง แต่โทษคนอื่นฝ่ายเดียว

 หวังว่าจะเคลียร์ทุกเรื่องอย่างเข้าใจกันนะ

[Ysolip]

ขอบคุณตอนนี้มากๆค่ะที่ทำให้รู้สึกอะไรกับพี่ท็อปขึ้นมาบ้าง
แรกเริ่มไม่ได้มาจากความเต็มใจเสียทีเดียวพี่ท็อปก็เจออะไรมาเยอะ
เหมือนผิดหวังซ้ำซากทั้งๆที่คิดจะเปิดใจกลับโดนอย่างเดิม
เรื่องไม่ต่างจากสองเท่าไหร่ความรุนแรงคงเท่าๆกัน
พี่ท็อปได้คะแนนในส่วนที่แกไม่ได้เต็มใจจะทำแต่จำใจทำ
เพราะว่าสัญญาของแม่มิ้นท์  แต่ก็โดนหักคะแนนไปในส่วนที่
พี่ท็อปไม่ได้รักสองมากอย่างที่คนอ่านคิด อืม
แต่ว่าดีใจจริงๆที่พี่ท็อปยังอยากจะลองเสี่ยงยังอยากคงความรู้สึก
กับสองไว้ขอบคุณจริงๆ เพราะในมุมมองของคนอ่านที่รับรู้
พี่ท็อปคงจะคิดไม่ผิดใช่ไหมคะที่เลือกจะกลับมาหวังว่าสอง
คงจะเลือกพี่ท็อป?หรือเปล่า ใจจะเชียร์พี่ท็อปแล้วนะ
แต่คงต้องรอดูตอนหน้าอีกทีความรู้สึกของสองจะเป็นยังไง
คงจะได้ตัดสินกันเสียที ตอนนี้มองว่ายิมยังไม่แฟร์เท่าไหร่
หรือไม่ก็อาจเป็นห่วงสองเลยเลือกพูดคำพูดเหล่านั้น
ถือว่าตอนนี้เป็นพาร์ทโกยคะแนนของพี่ท็อปเลยนะคะ ชอบนางเพิ่ม
สุดท้ายทุกคนก็มีบทเรียนกันหมดไม่เว้นแกน บางที
เรื่องของแกนอาจจะคล้ายๆกับมิ้นท์ก็ได้

[kukkikkooka]

ตามอ่านทันตอนล่าแล้วววว

พี่ท๊อปสู้ๆ

[Yunatsu]

อ่าน 2 ตอนรวดดด
ไม่รู้จะสงสารใครเลย
ทั้ง2คนก็เล่นกับความรู้สึกของคนอื่นมาเยอะ
มาเจอบทเรียนกันเองบ้าง
ถ้าคิดได้ กลับมาคบกันใหม่ได้ คงจะดีขึ้นนะ
 

[zhai]

คำอธิบายสั้นๆๆ คำเดียว
"เวรกรรม"
ความผิดพลาดวัยเด็กของสอง
สงสารมิ้นท์มากมายเหมือนกัน
มันวนกลับมาหาสอง
น่าน่ะ  เดี๋ยวกรรมหมด ความสุขก็มาเนอะ
 

[TachibanaRain]

  เห็นชื่อเรื่องแล้วไม่คิดว่าจะดราม่าหน่วงจิตขนาดนี้นะเนี่ย สงสารสองมากอะคือถึงแม้สองจะทำตัวแย่ๆแต่มันก็เป็นการตกลงยินยอมกันทั้งคู่ป่าววะ มิ้นท์ไม่น่าทำงี้เลย ไหนจะดึงพี่ท็อปมาเอี่ยวอีกเลยทำให้อีรุงตุงนังไปกันใหญ่ ส่วนยิมนี่เป็นคนดีมากนะแต่ยังไงเราก็ยังเชียร์ท็อปสองอยู่ดี เพราะยิมเป็นพี่โยขืนมาคบกับสองคงกระอักกระอ่วนกันแปลกๆอะ

[bulldog17]

ตอนแรกก็สงสารมินท์นะ
ตอนนี้มันไม่ใช่อ่ะแก
สองพี่น้องแบบนิสัยสมกันจริงๆ
ท็อปนี่ซวยจริงๆที่เจอพี่น้องนรกคู่นี้ ((