หัวข้อ: เหตุเกิดบนเตียงของห้องข้างเคียงวิศวะ ตอนพิเศษ 14.11.62 อัปจ้า

[yowyow]

อีกคู่ก็   พี่ดีนกับเฮียแกนเลย  แมนๆเตะบอลแรงๆ  555555

 

[Ra poo]

พี่ท็อปแซ่บบ ชอบให้พี่แกรับ ราชินีมากๆ

[DogmaticGoose]

เรื่องนี้อ่านแล้วหน่วงๆ ระแวงคนโน้นคนนี้ตลอดเวลาเลยค่ะ 

เป็นกำลังใจให้ ขอให้กล้ามท้องพี่ท็อปกลับมาเร็วๆ จะได้พิชิตน้องสองได้ในเร็ววันนะคะ 55
คงไม่นานเกินรอ ขอแค่ทำตัวน่ารักแบบนี้ต่อไป น้องสองจะไปไหนรอด

จะรอติดตามนะคะ แอบลุ้นคู่ยิมผิง แกนดีนด้วยค่ะ ว่าแต่จับสายเคะมุโยมาชนกันดีไหมนะ 

[kun]

จงมาๆๆๆๆ

[Rhythm]

พี่ท็อป on top ตอนสองเมาอีกล่ะ  back to the beginning...หรอ 

พี่ดีนนี่มายังไงล่ะเนี้ย ดูพี่แกมีความหลังกับเฮียแกนอยู่นะ จัดไปอีกคู่เลยดีกว่า 

เชียร์ยิมผิง ผิงไปทำอะไรมาถึงโทรม เกี่ยวกับยิมด้วยหรือเปล่า 
 

[New_Tai]

รอตอนต่อไปอยู่น๊าา

[sweetbasil]

 :z2:คิดถึงสอง

[Walitya]

 

[โซดาหวาน]

คิดถึงสอง คิดถึงพี่ท๊อป 

[❣☾月亮☽❣]

 

[รินดาwดาริน]

ตอนที่ 17 คำขอของคนข้างห้อง

ผมกลับมาที่ห้องเพ้นท์ หยิบกระถางแคคตัสไปวางที่ชั้นวางของด้านข้างห้อง พี่ท็อปคงโกรธผมถ้าผมเป็นพี่ท็อปแล้วเจอเหตุการณ์แบบนี้ ผมก็คงโกรธ เรื่องพี่ดีนผมไม่คิดว่าเจ้าตัวจะมาวุ่นวายขนาดนี้เพราะผมไม่คิดว่าพี่ดีนจะจริงจัง เหมือนแค่ทำเล่นๆ สนุกๆ ผมโทรศัพท์ไปหาไอ้ผิงให้รีบกินมื้อเที่ยงให้เสร็จเร็วๆ เพื่อหารือกับมันเรื่องนี้ซะหน่อย
เมื่อถึงเวลาเที่ยงครึ่ง ไอ้ผิงกับไอ้โก๋ก็กลับเข้ามาที่ห้องเพ้นท์ ผมเลยพามันออกไปนั่งที่หลังห้องเพ้นท์เพราะลับหูลับตาคนดี เวลาจะคุยเรื่องลับๆ ต้องหาที่ซ่องสุมหน่อย

“พี่ดีนเขาเอาจริงเหรอเนี่ย” ไอ้โก๋ทำหน้าฉงนก่อนจะเกาหัวทำหน้ามึนๆ ผมไหวไหล่

“กูควรจะจัดการปัญหายังไงดีวะ ถึงกูไม่ตอแยกับพี่ดีน กูเชื่อว่าพี่ดีนต้องหาทางมายุ่งกับกูอีก เหมือนตั้งใจมากวนประสาทกูเล่นๆ เลยว่ะ กูรู้สึกแบบนั้น” ผมบอกพวกมัน ไอ้ผิงมองหน้าไอ้โก๋เหมือนประมาณว่ากูว่าแล้ว

“มึงต้องชัดเจนไปเลยเว้ยว่ามีเจ้าของแล้ว...”

“พี่ดีนแกไม่สนใจหรอกถ้ากล้าออกตัวแรงขนาดนี้” ไอ้โก๋รีบแย้งทันที ผมถอนหายใจเซ็งๆ

“แล้วจะเอายังไง ปล่อยให้พี่ดีนมาป่วนไอ้สองเล่นแบบนี้น่ะเหรอ กูว่าพี่ดีนเป็นพวกชอบยุ่งกับของคนอื่นว่ะ รักสนุกชอบความตื่นเต้น”

“เห็นทีต้องเอาจริงหน่อยแล้วว่ะ ไม่งั้นไม่จบแน่เรื่องนี้” ผมบอกมันสองคน

“หึหึ ได้ฤกษ์ง้อผัวแล้วเว้ยเพื่อนกู” ไอ้ผิงยิ้มชอบใจ

“เงียบไปเหอะ” ผมลุกหนีมันสองคน พอหมดประโยชน์ก็เฉดหัวทิ้งซะเลย เหมือนผมหาที่ระบายความเหนื่อยหน่ายใจมากกว่าปรึกษาหาทางออก ตอนนี้ผมมีเรื่องที่ต้องจัดการสองเรื่อง โยกับพี่ดีน ส่วนยิมนั้นผมไม่ได้เจอหรือติดต่อมันอีกเลยหลังจากจบค่าย ผมนึกถึงมันบ้างตามประสาคนเคยอยู่หอพักเดียวกัน คงต้องใช้เวลาสักระยะนึง ส่วนโยตั้งแต่ที่มันซื้อของมาฝากผมเหมือนมันพยายามจะเข้าหาผมอีกครั้ง ผมกลับมาที่หน้ากระดานตัวเอง ก่อนจะส่งข้อความหาไอ้โย ผมไม่อยากค้างคาอะไรอีก

2 : เย็นนี้ออกมาเจอกูที่ร้านกาแฟเจ้าเก่านะ มีเรื่องจะคุย
Yo : เย้ ^^ โอเค แล้วเจอกันครับ

ผมมองข้อความที่ตอบกลับมาไม่นานหลังจากที่ผมส่งไปให้มันอย่างเหนื่อยใจ โยมันคิดอะไรอยู่ คิดว่าผมจะสานต่อกับมันอีกหรือยังไง บ้าไปแล้ว ผมอยากให้มันเข้าใจและยอมรับความจริงเรื่องของผมกับมันให้ได้เสียที มันก็ผ่านมาหลายเดือนแล้ว

ผมหยิบสร้อยออกมาสำรวจอย่างละเอียดอีกครั้ง บางทีพี่ท็อปก็ชอบทำอะไรที่คาดไม่ถึงอยู่บ่อยๆ ไหนจะเรื่องคืนนั้น เรื่องนาฬิกา พี่ท็อปยอมให้ผมมากจริงๆ ซึ่งผมเองก็ไม่ได้ขอให้ทำแบบนั้น พอเห็นของที่พี่ท็อปให้ผมนึกถึงพวงกุญแจไม้แกะสลักหน้าหมานั่นคิดไปคิดมา พี่ท็อปเกิดวันไหนนะ? ผมจำไม่ได้ อันที่จริงไม่เคยถามเลยต่างหาก ผมเปิดเฟซบุ๊กไปดูวันเกิดพี่ท็อป

อืม อีกสองอาทิตย์จะถึงวันเกิดพี่ท็อปแล้ว ผมไม่อยากรอเวลาให้ผ่านไปเฉยๆ พี่ท็อปเองก็พยายามเข้าหาผม แต่เหมือนยังไม่เต็มที่ ผมคำนวณเวลาแล้วเทอมหน้าพี่ท็อปต้องไปฝึกสหกิจแล้วด้วย เวลาผ่านไปเร็วจริงๆ

หลังจากที่เลิกเรียนแล้วผมก็เตรียมตัวกลับ ในเมื่อตอนเช้าพี่ท็อปมาส่ง ผมเลยยืมรถไอ้โก๋มาก่อนเพราะพี่ท็อปคงงอนผมแน่นอน ไม่มารับอยู่แล้ว ผมสตาร์ทรถเสียงดังแล้วออกตัวทันที ผมรู้สึกได้ว่าโทรศัพท์สั่นหลายครั้ง คาดว่าโยน่าจะโทรมาตามผม เมื่อมาถึงร้านกาแฟ ผมเห็นโยเลือกนั่งโต๊ะริมสุดติดผนังด้านใน ใบหน้าบึ้งตึง แต่พอเห็นผมเท่านั้นมันก็ปรับสีหน้าโบกมือให้ผมหน้าระรื่นขึ้นมาทันที

“ทำไมนานจัง โยมารอตั้งนานแล้วเนี่ย”

“เออ กูเรียนนี่หว่า แล้วมึงเป็นยังไงบ้าง” ผมถามเพราะตอนนี้มันกลับมาทำผมสีดำตามปกติแล้ว

“ก็เรื่อยๆ” โยยิ้มก่อนจะตักฮันนี่โทสเข้าปาก ผมถอนหายใจเหนื่อยหน่าย

“ไอ้โย มึงรู้ใช่ไหมว่ากูนัดมาด้วยเรื่องอะไร” ผมไม่ได้แตะกาแฟที่มันสั่งไว้ให้ผม แค่กอดอกมองหน้ามันนิ่งๆ โยมันทำหน้าจ๋อยๆ ขึ้นมาแทน

“อือ ไม่คุยเล่นกับโยบ้างเลยนะ ไหนๆ ก็จะเขี่ยทิ้งแล้วไม่ใช่เหรอ” มันยังไม่วายประชดใส่ผมอีก ผมส่ายหน้าอยากตบกะโหลกมันมากกว่า

“ก็จะทิ้งแล้วทำไมต้องให้เหลือเยื่อใย” ผมแค่ยิ้ม โยถอนหายใจเสียงดังก่อนจะพยักหน้าหงึกๆ

“โอเคๆ โยเข้าใจ...นึดนึง” มันมองหน้าผมแล้วหัวเราะชอบใจอยู่ฝ่ายเดียว ผมเลยปล่อยให้มันบ้าและหยุดไปเองนั่นแหละ

“พี่สองอะ ทำไมต้องนิ่งด้วยล่ะ...ไหนๆ ก็จะไม่ได้เจอหน้ากันแล้ว ทำดีกับโยบ้างสิ” โยทำหน้าซึมๆ ผมรู้ว่ามันแกล้งทำ...ล่ะมั้ง

“กูไม่อยากเสียเวลา มึงก็รู้ว่าต้นเหตุของเรื่องนี้มาจากอะไร ยังไงกูก็ขอโทษด้วยแล้วกัน เลิกทำตัวเหลวไหลกลับไปตั้งใจเรียนเหมือนเดิมเถอะ” ผมบอกมันด้วยใจจริง ผมหวังดีกับมัน อย่างน้อยๆ มันก็เหมือนน้องคนนึง ผมอยากให้มันเป็นเด็กผู้ชายมัธยมปลายธรรมดาๆ ไม่ก๋ากั่นแม้ว่ามันจะเป็นไปไม่ได้แล้วก็เถอะ นอกจากมันจะแอ๊บ

“รู้น่า...อาเฮียบ่นให้ฟังอยู่ทุกวัน” มันพูดเบาๆ ทำหน้าบึ้งก่อนจะเหลือบมองหน้าผมเหมือนจะพูดอะไรสักอย่างแต่ไม่เปิดปากออกมาสักที

“มีอะไรว่ามา”

“คือ...เรื่องเฮีย...” ผมนิ่งฟัง อยากจะรู้ว่ามันจะพูดเรื่องอะไรเกี่ยวกับยิม บางครั้งผมก็คิดไปเองว่าโยอาจจะรู้เรื่องที่ยิมมันชอบผมก็ได้

"เฮียยังชอบพี่สองอยู่หรือเปล่า...”โยพูดออกมาจนได้ ผมแค่นิ่งไปก่อนจะถอนหายใจออกมา นึกแล้วเชียวว่ามันต้องรู้

“ไม่รู้เหมือนกัน...”

"ช่วงนี้เฮียดูเฮิร์ทๆ ยังไงไม่รู้ พี่สองปฏิเสธเฮียด้วยเหรอเนี่ย”โยพูดเบาๆ ผมส่ายหน้า“ไม่ใช่หรอก กูกับยิมเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน”

“เหรอ โยแค่เห็นว่าอาเฮียดูนิ่งกว่าเดิมอีก ปกติก็น่ากลัวอยู่แล้ว มาเป็นแบบนี้ยิ่งไม่น่าเข้าใกล้ไปใหญ่”

“มึงก็อย่าไปกวนใจมัน”ผมบอก อีกฝ่ายพยักหน้า

“อือ รู้น่า โยไม่ใช่เด็กแล้วนะ”

“เออ ยังไงดูแลมันด้วยแล้วกัน”ผมพูด เหลือบมองโยที่ดูเชื่อฟังผมไปทุกอย่าง 

“อือ พยายามจะไปหา อาเฮียย้ายหอแล้วนี่ พี่สองอยากรู้ป่ะ” ไอ้โยยื่นหน้าเข้ามาใกล้ผม

“ไม่เอา ไม่อยากรู้ มึงห้ามพูดนะ” ผมรีบพูดแทรกเพราะไม่อย่างนั้นมันคงพูดออกมาแน่ๆ การที่ผมไม่อยากรู้ไม่ใช่เพราะไม่สนใจใยดีเรื่องของยิม ถ้าหากผมรู้เข้ากลัวว่าตัวเองจะเดินหน้าเข้าไปหามันอีกครั้ง แม้ว่าจะหวังดีแต่ในเมื่อมันตั้งใจจะหลบหน้าไปทำใจสักระยะผมก็ไม่ควรไปก้าวก่าย

“ใจร้ายจริงๆ ...แต่ก็ดีแล้วล่ะ”โยพึมพำ

“มึงเองก็ดูแลตัวเองด้วยแล้วกัน...” ผมบอกทิ้งท้ายไว้แค่นี้ โยมันแค่ทำหน้าเหมือนหมาหงอยตาละห้อย แอบสงสารมันนิดนึงแต่ไม่อยากปล่อยไว้ให้ความหวังมันเดี๋ยวเจอเรื่องวุ่นอีก ผมแยกกับโยหลังจากที่คุยกันรู้เรื่องแล้ว ผมกลับมาที่หอพัก เหมือนพี่ท็อปยังไม่กลับมาเลย

ตืด ตืด ตืด

คิดถึงก็โทรมาพอดีเลย ผมกดรับ

“ว่าไงครับ หายงอนแล้วเหรอ” ผมหัวเราะเสียงใส เพราะอยู่ในช่วงตามง้อผมน่ะสิ จะมางอนซ้ำซ้อนคงไม่ทันกิน

[อะไรวะใครงอน ...แล้วนี่อยู่หอหรือไง]

“ครับ เพิ่งมาถึงเลย”

[นี่มึงยังกิ๊กอยู่กับเด็กเก่ามึงอยู่อีกเหรอวะหา] พี่ท็อปแกล้งทำเป็นโกรธ อีกฝายรู้ด้วยแฮะสงสัยมีสปายส่วนตัวแน่นอน ขนาดไอ้ผิงไอ้โก๋ยังไม่รู้เรื่องเลย ผมแอบยิ้ม แอบตามติดผมล่ะสิไม่ว่า

“โยน่ะเหรอ เปล่าหรอกครับ แค่ไปเคลียร์ครั้งสุดท้าย ตอนนี้ก็โสดๆ นะครับ” ผมพูดอารมณ์ดี ได้ยินพี่ท็อปทำเสียงจิ๊ปากอย่างหงุดหงิด

[เออซี่...มึงนี่] แล้วเจ้าตัวก็เงียบไป

“ทำไมครับ หึงเหรอ”

[เออ มึงจะทำไม แม่งร่อนไปทั่ว เฟรนลี่เหรอมึง] อีกฝ่ายยังคงอารมณ์ไม่ดี แต่ทำให้ผมหลุดขำออกมา

“ฮ่าๆ ผมก็เป็นแบบนี้มาแต่ไหนแต่ไรแล้วนี่ โธ่ ยอมรับมาง่ายๆ ก็จบแล้ว ผมไม่เอามาล้อหรอกน่า”

[เออๆ แล้วกินอะไรยัง] พี่ท็อปถามห้วนๆ อีกฝ่ายจะพูดเพราะๆ ตอนมีโปรของแท้เชียว

“ยังเลย หิว” ผมบอกเป็นนัยยะชัดเจน

[อยากกินอะไรจะได้กลับไปทำให้...] ไม่คิดว่าจะได้ยินแบบนี้จากปากพี่ท็อปเลย ผมเลยยิ้มออก

“จริงดิ บริการดีเว่อร์ ขอเป็นต้มยำอะไรก็ได้เอาเมนูง่ายๆ ก็ได้พี่ ผมได้ทุกอย่างแหละ”

[ไข่เค็ม]

“อะไร ไข่เค็ม...” ผมเลิกคิ้วถาม ไม่ได้จะคิดอกุศลอะไร

[มึงนี่... เออๆ ทำอะไรก็กินใช่ไหม กูอยู่ตลาดเนี่ยจะกินอย่างอื่นไหม] พี่ท็อปถามต่อ ผมได้ยินเสียงคุยจ้อกแจ้กของคนรอบข้าง

“เออ... เอาขนมครกมาให้กล่องนึงแล้วกัน” ผมบอกไปตามที่คิดออก เจ้าตัวอือออแล้ววางสายไป ไม่เคยกินกับข้าวฝีมือพี่ท็อปเลย คงใช้ได้อยู่ล่ะมั้ง

ผมมองจอโทรศัพท์ ‘ไอ้ผิง’ มันโทรมามีเรื่องอะไรหรือเปล่า

“ฮัลโหลว่าไงมึง” ผมรับสาย

[เออ มึงๆ ตอนมึงเป็นอีสุกอีใสตอนตกสะเก็ดมึงใช้ยาอะไรทาวะ กูไม่รู้ว่ะ]ไอ้ผิงถาม ทำเอาผมมึนไปหลายวินาที มันเป็นอีสุกอีใสหรือไง แต่ไม่น่าจะใช่นะ

“เอ่อ...กูจำชื่อไม่ได้ว่ะ ระวังนะเว้ยอย่าไปเกามัน มึงเป็นเหรอวะ”

[ไม่ใช่กู คือ...เออๆ ช่างแม่งเถอะ ใช้ยาอะไร] ไอ้ผิงทำเสียงดังใส่อีก ผมทำหน้างงๆ แล้วพยายามนึกชื่อยา ตอนผมเป็นอีสุกอีใสมันก็นานมาแล้ว

“ใช้เจลอะไรสักอย่าง...อ๋อๆ สกาเจลไง ทาไปเลย ถ้ามีไข้ก็แดกพาราซะ ถ้าแพ้ซื้อยาแก้แพ้มาแดก โอเคนะมึง” ผมไม่ได้ถามว่าใครเป็น

[อ๋อ...แล้วซื้อที่ไหนวะ] น้ำเสียงมันมึนๆ อึนๆ

“ถามโง่ๆ อีก ร้านยาสิ เออแล้วใครเป็นล่ะ” ผมถามเพราะสงสัย ไอ้ผิงไม่ตอบแถมเปลี่ยนเรื่องอีก

[…เออกูเห็นพี่ท็อปที่ตลาดหลังมอด้วย]

“เออแล้วไง ไหว้ซะสิ”

[พรุ่งนี้เอารถมาคืนไอ้โก๋ด้วย] แล้วมันก็วางสายไป กวนตีนจริงๆ ผมไม่สนใจเรื่องของมันอีกต่อไป

ผมมองนาฬิกา อีกไม่นานพี่ท็อปคงกลับมาแล้ว เลยได้โอกาสเคลียร์ห้องซะหน่อย ส่วนมากมีแต่ขยะทั้งนั้น มาคิดดูแล้วห้องรกแบบนี้  อยู่ไปได้ยังไง ผมเปิดม่านที่หน้าต่าง เปิดประตูระเบียงไว้ รูปสเก็ตช์หน้าพี่ท็อปยังคงอยู่ที่เดิม จะว่าไปแล้ว

ผมก็ฝังใจกับพี่ท็อปพอสมควร ถึงจะเสียใจกับสิ่งที่พี่ท็อปทำแต่ผมไม่กล้าทำลายรูปพี่ท็อปทิ้งไปเปล่าๆ เสียดาย อุตส่าห์ตั้งใจวาด แต่ดีแล้วที่วันนั้นผมไม่ได้เอารูปพี่ท็อปไปทิ้ง

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

เสียงเคาะประตูถี่ๆ ดังขึ้นก่อนที่ประตูจะเปิดผลัวะเข้ามา พี่ท็อปเดินเข้ามาพร้อมถุงใส่ของเต็มสองมือ ผมเข้าไปช่วยถือ

“ทำไมซื้อมาเยอะจัง” ผมถาม ปกติไม่ได้ทำกับข้าวเอง

“เผื่อ หิวจะได้เอามาทำกินไง มึงจะซื้อกับข้าวถุงทุกมื้อเลยหรือไง”

“อืม งั้นพี่มาทำให้ผมกินทุกวันสิ” ผมพูดต่อ อีกฝ่ายมองหน้าผมนิ่งๆ ผมหลุดปากไปอีกแล้ว เหมือนทอดสะพานให้อย่างเต็มใจเลยด้วย ผมยิ้มแล้วดึงถุงในมือของเจ้าตัวมาวางที่โต๊ะตัวเล็กๆ

“แดกได้หรือเปล่าล่ะฝีมือกู วันนี้มึงต้องลอง” พี่ท็อปหัวเราะเบาๆ หยิบชามใบใหญ่ออกมา

“ต่อให้ฝืนทนแค่ไหนผมก็จะกลืนเข้าไปให้ได้”

“ถ้าจะขนาดนั้นก็ไม่ต้องแดกหรอก” พี่ท็อปเหลือบตามองดุๆ ผมเลยเก็บของใส่ตู้เย็น นั่งมองเจ้าตัวกำลังหุงข้าว

“มึงจะไม่ช่วยกูเลยสินะ”เจ้าตัวพึมพำ

“ผมทำไม่เป็น รอกินอย่างเดียว” ผมหัวเราะแล้วลุกไปเปิดโทรทัศน์ดูฆ่าเวลา พี่ท็อปมองผมด้วยสายตาแปลกๆ ก่อนจะนั่งหั่นไก่เปิดกระทะไฟฟ้าต้มน้ำ

“เดี๋ยวนี้มึงเจอไอ้ยิมอยู่ไหม” พี่ท็อปถามเหมือนหาเรื่องคุยเสียมากกว่า ผมส่ายหน้า

“ไม่ได้เจอแล้ว มันย้ายไปอยู่หออื่นแล้ว”

“เหรอวะ ชั่วคราวหรือถาวร” พี่ท็อปถามอารมณ์ดีขึ้นมา ผมแอบเบ้ปาก

“ไม่รู้สิ ถ้าตัดใจได้คงไม่กลับมาหรอกมั้ง” ผมตอบไปตามที่คิด มันคงไม่กลับมาอยู่หอเดิมหรอก ย้ายไปย้ายมาทำไมกันให้วุ่นวาย

“แล้วไอ้โยล่ะ มึงไปเจอมันทำไม” พี่ท็อปถามอีก จะว่าไปตอนโทรมา ก็ถามไปแล้วนะเนี่ย ผมเลยแอบยิ้ม

“ไปคุยกับมันให้รู้เรื่องไงพี่ คราวนี้เอาจริงด้วย คงไม่ได้เจอมันอีกแล้วล่ะ”

“เหมือนมึงอาลัยอาวรณ์มันนิดๆ นะ” พี่ท็อปจ้องผมแบบจับผิด ผมเลยลองสำรวจอาการของตัวเอง ไม่ถึงขั้นอาลัยอาวรณ์แค่เป็นห่วงมันขึ้นมา อาจเป็นเพราะผมชอบทำนิสัยแย่ๆ ใส่มันมากเกินไปล่ะมั้ง ไม่ก็ผมอ่อนไหวมากไปหน่อย

“ผมไม่คิดอะไรกับมันซะหน่อย... พี่ก็รู้ว่าผมรักใคร” ผมหัวเราะเบาๆ ไม่ได้หันไปมองพี่ท็อป แต่รู้สึกได้ว่าเจ้าตัวกำลังจ้องผมเขม็ง

“อือ แล้วมึงรักใครล่ะ”อีกฝ่ายเอ่ยถามด้วยใบหน้าฉาบรอยยิ้ม

“ผมต้องบอกไหมครับ”ผมหันไปมองเจ้าตัวที่ไม่ละสายตาไปจากผม อีกฝ่ายแค่ทำหน้าพอใจแล้วก้มมองหม้อต้มยำสำเร็จรูปจากคนอร์ที่แค่ใส่ไก่ใส่เห็ดลงไปแค่นั้นเอง

“หึหึ เล่นตัวนะมึง” พี่ท็อปแค่ยิ้มกับตัวเอง

เมื่อข้าวสุกแล้วผมไม่อยากเอาเปรียบพี่ท็อปเลยไปช่วยทอดไข่ เมนูเดียวที่ผมทำอร่อยสุดแล้วล่ะ นอกนั้นก็ตามยถากรรม พี่ท็อปยังทำตัวดีน่ารักจัดแจงตั้งโต๊ะพร้อมกับจานข้าวไว้พร้อม 

“ถามจริงเถอะ ทำไมมึงถึงยอมให้ไอ้ดีนมาวุ่นวายขนาดนั้น ได้ข่าวว่ามันมายุ่งกับมึงตั้งแต่ตอนค่ายแล้ว... ไม่เห็นมึงบอกกูเลย” พี่ท็อปหยิบยกเรื่องพี่ดีนมาจนได้ อันที่จริงผมว่าจะคุยเรื่องนี้กับเจ้าตัวหลังกินข้าวอิ่ม

“ไม่อยากให้คิดมากไง ก็นึกว่าไม่มีอะไร” ผมตอบไปตามจริง 

“มันกวนตีนนะว่าไหม” พี่ท็อปเคาะนิ้วกับโต๊ะอาหารไปด้วยเหมือนกำลังขบคิดเรื่องนี้อย่างหนักเพราะคิ้วขมวด ผมถือจานไข่เจียวมาวางบนโต๊ะ

“ผมไม่คิดว่าพี่เขาจะจริงจังหรอก”

“มันแค่อยากสนุกกับมึงล่ะมั้ง...” พี่ท็อปมองหน้าผมไปด้วยแล้วยื่นช้อนให้ผม

“พี่คิดว่างั้นเหรอ” ผมไหวไหล่ไม่สนใจเท่าไหร่ อีกฝ่ายนั่งเขี่ยข้าวไปมา

 “พี่ดีนไม่ถูกกับเฮียแกนด้วยนะ” ผมบอก อีกฝ่ายทำเสียงฮึมฮัมไปด้วยแล้วเบ้ปาก

“ไอ้แกนอริเยอะเหมือนกันนะ ปากหมาแบบนั้นก็สมควรเหอะ”เจ้าตัวยิ้มเยาะสะใจอยู่คนเดียวแล้วก้มหน้าก้มตากินเงียบๆ ลองชิมต้มยำของพี่ท็อปดู ของสำเร็จรูปรสชาติมันก็โอเคอยู่แล้วไม่ต้องปรุงมากก็อร่อย

“มึงยังสูบบุหรี่อยู่หรือเปล่า” พี่ท็อปกวาดสายตามองไปรอบๆ ห้อง ที่ไม่เจอซากบุหรี่เพราะผมเพิ่งเก็บห้องไปหมาดๆ

“ก็มีบ้าง นานๆ ที” ผมตอบ พี่ท็อปพยักหน้ารับรู้ “น่าจะเลิกนะสอง เสียบุคลิก ปอดพังไปแล้วมั้ง”อีฝ่ายบอกด้วยความหวังดี ผมพยักหน้าตาม

“พี่เลิกแล้วเหรอครับ” ผมแปลกใจ พี่ท็อปยิ้มแล้วพยักหน้า

“เออ ก็ช่วงที่เฮิร์ทๆ ไม่ได้แตะบุหรี่เลย ช่วงนั้นป่วยๆ ด้วยเลยถือโอกาสเลิกไปเลย”พี่ท็อปพูด ก่อนจะทำหน้าเศร้าเล่าความจริง เรียกคะแนนสงสารงั้นเหรอ ผมยิ้มกว้าง

“ดีนี่พี่”ผมพูด อย่างน้อยก็เลิกบุหรี่ได้ ถือว่าประสบความสำเร็จนะ ไม่ง่ายเลยที่จะเลิกสูบ แสดงว่าอีกฝ่ายคงเฮิร์ทจริง

“เมื่อไหร่มึงจะเลิกล่ะ”พี่ท็อปเลิกคิ้วสูง มองผมอย่างคาดหวัง

“ขอเวลาหน่อยไม่อยากเลิก”แม้ว่าช่วงนี้ผมลดลงไปเยอะ แค่สูบในช่วงที่หัวตื้อๆ ตามอารมณ์บ้างก็เท่านั้น อย่างผมให้เลิกบุหรี่คงยาก ผมรู้ตัวดีเลยถ้าเลิกก็คงกลับมาสูบต่อ ไม่รู้ว่ามะเร็งมีดีอะไร

“ตามใจ แค่ไม่อยากให้สูบบ่อยๆ ลดลงก็ดีแล้ว” พี่ท็อปยิ้ม

“แล้วได้เข้าฟิตเนสบ้างไหมเนี่ย” ผมนึกขึ้นได้ พี่ท็อปหัวเราะหึๆ ชอบใจ

“ไม่มีเวลาเลยว่ะ แต่ก็พยายามออกกำลังกายอยู่ ทำไมวะ ติดใจซิกซ์แพ็กกูขนาดนั้นเชียว”

“เปล่าหรอก แค่อยากให้ดูดีมากกว่านี้ไง ผู้ชายอะไรมีพุง น่าเกลียด” ผมย่นหน้านึกสภาพพี่ท็อปมีพุงย้อยแล้วทนดูไม่ได้

“เหรอ มึงมองย้อนดูพุงมึงไหมวะ” พี่ท็อปยอกย้อนได้เจ็บปวด

“อย่างผมอัพไม่ขึ้นแล้วล่ะพี่” ผมไม่ได้มีพุงน่าเกลียดอะไรอย่างนั้นหรอก พอมีกล้ามเนื้อนิดหน่อย อย่างน้อยๆ หน้าท้องแบนราบก็พอแล้ว

“พูดเหมือนคนแก่ๆไปได้”

“พี่ก็อย่าปล่อยตัวเองล่ะ” ผมย้ำอีกรอบแล้วหัวเราะ

มื้อเย็นวันนี้ถือว่าเป็นมื้อแรกที่ได้พูดคุยกันเองหลังจากที่ห่างมาหลายเดือน คิดไปคิดมาก็อยากนอนกอดพี่ท็อปให้ชื่นใจสักหน่อย แต่ดูเหมือนจะใจดีเกินไป พี่ท็อปอยู่ล้างจานให้ผมจนเสร็จครบทุบใบ

“กูไปแล้วนะ”

“อืม” ผมตอบเบาๆ สายตาจับจ้องอยู่หน้าจอโทรทัศน์

“เหงา มาหากูได้นะ เตียงเหลือที่เยอะ” พี่ท็อปทิ้งท้ายได้น่ารักในความรู้สึก เหมือนหย่อนเหยื่อลงในน้ำรอให้ผมงับ

“ครับ คิดถึงแล้วจะไปหา” ผมโบกมือให้แล้วล้มตัวลงนอนบนเตียง

ประตูห้องปิดลงเบาๆ ได้ยินเสียงพี่ท็อปเปิดเข้าห้องตัวเองกุกกัก ผมเอื้อมไปหยิบพวงกุญแจมามอง ผมกำลังทบทวนความรู้สึกของตัวเองว่าอยู่ในระดับขั้นไหนสำหรับความรู้สึกที่มีต่อพี่ท็อป แน่นอนว่าเลยขั้นชอบไปนานแล้ว...มันกำลังไต่ระดับไปหาขั้นรักหรือเปล่านะ แน่นอนว่าคำว่ารักครั้งนี้ ไม่ได้รวมกับความรู้สึกครั้งก่อนเพราะในตอนนั้นมันคลุมเครือบอกไม่ถูก ผมเริ่มนับใหม่ตั้งแต่วันกลับจากค่าย วันที่ให้โอกาสพี่ท็อปนั่นแหละ ไม่ว่าจะแบบไหนพี่ท็อปก็มีอิทธิพลต่อความรู้สึกของผมมากอยู่ดี แล้วแบบนี้ผมคงนอนคนเดียวต่อไปอีกไม่ได้แน่ๆ ผมอาจจะเหงาขึ้นมาดื้อๆ ทั้งๆ ที่มีคนที่สามารถเติมเต็มได้อยู่ใกล้แค่เอื้อมแท้ๆ มันสรุปได้ไม่ยากเลยว่าผมต้องการแค่พี่ท็อปคนเดียวเท่านั้น

ผมลุกออกไปนั่งเล่นที่นอกระเบียง รับลมยามเย็นผ่อนคลายหัวใจ ก่อนจะเหลือบมองที่ระเบียงห้องข้างๆ ไม่เห็นอะไรนอกจากกำแพงห้องที่กั้นเอาไว้

ผมนั่งใจลอยอยู่เพลินๆ ก็สะดุ้งเพราะเสียงพี่ท็อปดังมาจากระเบียงข้างๆ มาอารมณ์ไหนครับพี่ท็อป เหมือนพี่ท็อปพยายามชะเง้อหน้ามามองผมจากฝั่งนั้น

"จำได้ไหม มึงเคยบอกกูว่าเวลาคบใครแล้วมึงก็ให้เกียรติคนนั้นเสมอ”

“จำได้สิครับ ผมเป็นคนพูดเองจะลืมง่ายๆ ได้ยังไง”

“มึงเป็นคนแบบนั้นจริงๆ ด้วยแฮะ”

"ก็ถึงได้บอกไงครับว่าให้ลองคบก่อนแล้วถึงจะรู้...แล้วตอนนี้รู้หรือยังว่าผมรักใครแล้วจริงจังแค่ไหน” ผมพูดดังพอให้พี่ท็อปได้ยิน

“อืม ตอนนี้รู้ดีแล้วว่ะ”

“จำให้ขึ้นใจเลยนะครับ... พี่ก็เคยพูดนี่ว่าอยากได้คนจริงใจไม่อยากได้พวกรักสนุก...ผมเป็นคนดีได้นะถ้าพี่ต้องการตอนนี้ก็เป็นแล้ว พอหรือยังล่ะครับ” ผมพูดชัดๆ ผมจำได้ว่าประโยคพวกนี้ผมเคยพูดจากปากตัวเองและเคยได้ยินกับหูจากปากพี่ท็อป มาถึงตอนนี้ทุกอย่างมันกลับกัน มีหลายสิ่งหลายอย่างที่เปลี่ยนไป แต่ที่สำคัญที่สุดคือใจคนที่เปลี่ยน เปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้นแล้ว พี่ท็อปที่เหมือนก่อนยังหัวเราะผมตอนที่ผมบอกจะเป็นคนที่ดีกว่านี้ด้วยซ้ำ 

“กูเข้าใจแล้ว”

"ผมเคยบอกพี่ไปแล้วว่าถ้าหากผมต้องการที่จะหยุดอยู่ที่ใครสักคน ผมก็สามารถทำได้จริงๆ” ผมเงยหน้ามองท้องฟ้าที่เริ่มหม่นแสง

“กูก็ไม่ต่างไปจากมึงหรอก...จริงๆ นะ” พี่ท็อปพูดพอให้ผมได้ยิน

“พักผ่อนเถอะพี่...”ผมบอกทิ้งท้าย จากนั้นก็เดินกลับเข้ามาในห้อง เข้าไปอาบน้ำไม่นานนัก ก่อนจะเดินไปนอนลงนอนบนเตียงอย่างเหนื่อยหน่าย พอขาดคนอีกคนไป ก็เหมือนจะเหงาขึ้นมา 

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

เสียงเคาะประตูดังขึ้น ไม่ต้องเดาว่าเป็นใคร ผมลงจากเตียงเดินไปปลดล็อก

“มีอะไรครับ” ผมถามก่อนจะเปิดประตูออกกว้างให้พี่ท็อปเดินเข้ามาได้สะดวก เปิดประตูให้อีกฝ่ายเข้ามาด้านในห้อง

“ขอนอนด้วยคนสิ...กูอยากนอนกับมึง”พี่ท็อปเอ่ยออกมา คงจะรวบรวมความกล้ามาเรียบร้อยแล้วถึงได้พูดแบบนี้  เจ้าตัวสวมชุดนอนสีขาวสะบาดตา ผมจุดพลุในใจ

“เตียงแคบนะ”ผมหัวเราะออกมาเบาๆ ก่อนจะปิดประตูลงเมื่ออีกฝ่ายเข้ามาในห้องแล้ว จากนั้นก็เดินไปหยิบหมอนในตู้เสื้อผ้ามาวางบนเตียงข้างกับหมอนของผม

“ปกติก็นอนไซส์นี้ไม่ใช่หรือไง” พี่ท็อปพูดยิ้มๆ แล้วกระโดดไปนอนบนเตียงซุกหน้าลงกับหมอนนิ่งๆ อย่างสบายอารมณ์ ผมมองตาม

“จะนอนแล้วหรือไง เพิ่งตะวันตกดินเอง”ผมเอ่ยถาม มองอากัปกิริยาของอีกฝ่ายแล้วยิ้ม

“อือ ขอชาร์จแบตก่อนดิ...” พี่ท็อปหันหน้ามาทางผม “ขอโทษนะ ที่มึงต้องเป็นฝ่ายเข้าหากูก่อนตลอดมา... บางครั้งกูปอดแหก ปากหนักเกินไป โคตรไม่แฟร์เลยว่าไหม แต่กูก็มักจะเรียกร้องจากมึงเสมอเลย”พี่ท็อปพูด แล้วหัวเราะเยาะให้ตัวเอง  แววตาหมองลง

“คิดมากทำไม สำคัญที่ว่าตอนนี้พี่ท็อปกำลังทำอะไรต่างหาก”ผมไหวไหล่ ไม่ถือสาอะไรกับเรื่องนี้นัก ก่อนจะเอนตัวลงนอน มองพี่ท็อปอย่างสังเกตสังกา

"เรามาคบกันไหม ...เป็นแฟนกับกูนะสอง” พี่ท็อปพูดทั้งๆ ที่นอนอยู่แบบนี้ ผมหัวเราะ ขอเป็นแฟนแบบนี้น่ะเหรอ

“ทำไมดูไร้เรี่ยวแรงจัง”

“ก็รอชาร์จแบตจากมึงไงวะ เก็ตไหมเนี่ย” พี่ท็อปย่นหน้าก่อนจะอ้าแขนรอ ผมกลอกตาไปมา ไม่โรแมนติกเอาซะเลย แต่แบบนี้ก็โอเคนะ สมเป็นพี่ท็อปดี

“อืม แบบนี้ผมปฏิเสธไม่ได้น่ะสิ รู้อยู่แล้วใช่ไหมล่ะ” ผมยิ้มก่อนจะขยับเข้าไปกอดพี่ท็อปให้สมใจ

“มึงไม่คิดจะปฏิเสธอยู่แล้วไม่ใช่หรือไง” พี่ท็อปยิ้มกว้าง

“ถ้าปฏิเสธเดี๋ยวเฮิร์ทอีกรอบหรอก ไม่อยากให้ปล่อยตัวมากไงครับ เข้าใจนะ” ผมแค่รู้สึกหมั่นไส้นิดหน่อย มั่นใจเกินร้อยจริงๆ

“อือ ตอนนี้ก็ไม่โสดแล้วนะ ต่อไปอย่าไปใจดีกับไอ้นั่นอีกนะ มีแฟนแล้วบอกมันไปชัดๆ เลยนะ” พี่ท็อปกอดผมแน่นกว่าเดิม

“ครับ” ผมยิ้มรับคำอย่างเต็มใจ

แค่นี้แหละที่ผมต้องการ ส่วนไอ้คำบอกรักผมไม่ต้องการหรอก  รู้ๆ กันอยู่ว่ารู้สึกอย่างไงต่อกัน ผมไม่อยากไปยึดติดกับคำพูดมากนัก มันสำคัญอยู่แค่ว่าการกระทำที่มีต่อกัน ความสัมพันธ์ที่ไม่มีให้คนอื่นอีกแล้ว แค่เราสองคนนั่นแหละผมหวังว่าพี่ท็อปจะชาร์จแบตไปอีกนานเลยล่ะ

[Rhythm]

กลับมาคบกันซะทีนะท็อปสอง พี่ท็อปทำหน้าที่แล้ว/ ทำกับข้าวให้กินไง สองก็อย่าลืมทำหน้าที่ของตัวเองบ้างนะ ชวนพี่ท็อปออกกำลังกายบ้าง ซิกแพกส์จะได้มาไว้ๆ
ยิมเป็นอีสุกอีใสใช่ไหม ผิงถึงต้องคอยดูแล ระวังจะติดนะผิง 

ขออนุญาตแจ้งคำผิดนะจ๊ะ

“หึหึ ได้กฤษง้อผัวแล้วเว้ยเพื่อนกู”ไอ้ผิงยิ้มชอบใจ

- ได้ฤกษ์ง้อหรือเปล่าเอ่ย?

ผมมองนาฬิกา อีกม่านพี่ท็อปก็คงกลับมาแล้ว

- อีกไม่นานพี่ท็อป...?

ขอบคุณจ้าที่รีบพิมพ์มาให้อ่านกัน รอตอนต่อไปเน้อ

[❣☾月亮☽❣]

 . ชาร์จแบตกันเต็มที่เลยนะ. พี่ท็อปน่ารักจัง
สงสัยยิมจะได้พยาบาลชื่อผิง  น่าเป็นห่วงจัง พยาบาลมือใหม่  ลุ้นต่ออีกคู่สองคู่ อิอิ
ขอบคุณคนเขียนค่ะ

[fanglest]

ถึงความโรแมนส์ไม่ค่อยจะมี
แต่มันดูจริงใจดีจริงๆ
ในที่สุดก็เป็นแฟนกันอีกครั้งแล้วสินะ
เฮียแกนกับดีน มีซัมติง อัลไลกันหรือเปล่าาาาา
 

[TR]

กลับมาคบกันแล้วววววว
อ่านแล้วอมยิ้มแก้มตุ่ย
ถึงจะดูไม่โรแมนติก แต่มันก็เหมาะเป็นทอปสองดี
ดูแล้วรู้สึกถึงความความจริงใจพี่ทอป

ต่อไปสองก็ตอบคนอื่นไปได้เต็มปากแล้วนะว่ามีแฟนแล้ว

ส่วนคนที่เป็นอิสุกอิใสนี่ ยิมล่ะสิ หึหึ
คู่นี้เค้าไปถึงไหนกันแล้ววว

ส่วนเฮียแกนกับพี่ดีน มีซัมติงแน่ๆ! เดี๊ยนจับออร่าได้ 555
#แมนๆคุยกันครัช

[ชมพูพาล]

กลับมาคบกันแล้ว น่ารักมาก พี่ท็อปแมนๆ เลย ชอบพี่ท็อป 

[sodawan1]

เค้าเป้นแฟนกันแล้วววว   

[fuku]

อ่านพาร์ทท๊อปแล้วอยากตบชะนีมินท์ค่ะ


นางเป็นตัวร้ายแบบอินี่เกิดมาแบบไหนว่ะ เรื่องที่เกิดเพราะตัวเองหลายใจเอง เลือกผิด แต่เอาความผิดไปโยนให้คนอื่น

[May@love]

กลับมาเป็นแฟนกันแล้ว. 

[brookzaa]

 

[New_Tai]

เค้าตกลงเป็นแฟนกันแล้ววว อิพี่ดีนถอยไป วู้วววว   

[flimflam]

คบกันแล้ววววววววววว
เหมือนจะเคยพิมพ์ประโยคคล้ายๆแบบนี้มาก่อน 555555555
พี่ท็อปขอคบได้อ่อนแรงมาก 555555555
แอบสงสัยในความสัมพันธ์ของเฮียดีนกับเฮียแกนตามสอง(?)
ขนาดสองยังสงสัยเลย 55555555555555
แล้วที่ผิงโทรมาถาม...คือพี่ยิมเป็นอีสุกอีใสใช่มั้ย 55555555555555555555555555555

[nuttzier]

หืมมม...มมม  ขี้อ่อยอ่ะ  ทั้งคู่เลย   ...

ร้ายกาจมาก

[ลิงน้อยสุดเอ๋อ]

อ๊าย รอคอยพี่ท็อปมีซิกแพค

ก็ชอบเรื่องเสี่ยเหมือนกัน อยากให้คนแต่งมีแรงใจอัพทั้งสองเรื่องน่ะค่ะ

[manami_01]

เย้ยยยยยยยยยยยยย


ในที่สุดท่านคนแต่งทีรักก็พากสองกับท๊อปกลับมาแล้ว


ฮืออออออออออ


คิดถึงมากเลยอ่ะ


เหมือน ๆ พี่ดีนกับเฮียแกนจะเคยคบกันเลยนนะ


หรือแบบว่าดีนเคยไปบอกแกนว่าชอบหว่า?


เอาเถอะแค่สองไม่ยุ่งด้วยก็พอแล้วมั้ง?

[TachibanaRain]

พี่ท็อปพอกลับมาคราวนี้คือดีอะมีอะไร รู้สึกยังไงก็พูดตรงๆไม่คลุมเครือเหมือนตอนแรกๆ ส่วนที่ผิงโทรมาถามนี่คนเป็นคงเป็นพี่ยิมสินะๆ อยากอ่านคู่นี้แล้วอะ เฮียยิมหายไปนานคิดถึงๆ

[sweetbasil]

เขาเป็นแฟนกันแล้วๆๆๆๆ    พี่ดีนไปหาคนอื่นเถอะนะ
ผิงดูแลใครอยู่อ่ะ 

[WASAWATTE]

ชอบตอนพี่ท็อปขอสองเป็นแฟนจุง..
 

[kun]

ดีใจจังคบกันแล้ว เย้ๆ

[kukkikkooka]

พี่ท๊อปน่ารักจังงงงงงงงง