หัวข้อ: ...........ดวงใจรัตติกาล........... - ตอนที่ 18.2 / P15 13มิ.ย.59

[Nooneder]

คุณหลวงน่ารัก รักเลย ชอบๆ

[PIang-gel]

รอมาต่อค่า

[dahlia]

โธ่ พลาดเรื่องนี้ไปได้อย่างไง สนุก น่ารัก อะ

คนจากอนาคตหลงมาอดีตยังพอปรับตัวเอาตัวรอดไหวอยู่  แต่คนสมัยอดีตดันมาโผล่เอายุคปัจจุบันนี่สิ กว่าจะปรับตัวได้ พาราคงหมดหลายกระปุกแน่ๆๆ 555555

[maemix]

โดนเต็มๆ จี้ใจดำสุดสุด

[RindaP]

มาอ่านแล้วจ้า สนุกมาก 

[Poseidon]

[•♀NoM!_KunG♀•]

ขอตามด้วยคนนะเจ้าค่ะ ><

คุณหลวงน่ารักเชี่ยะ

[fay 13]

 

[Nunun_B2UTY]

 

[zombi]

รับกับพ่อดวง แต่มารุ่มร่ามกับคุณหลวงแบบนี้ไม่ดีเลยนะ

[เกริด้า(๐-*-๐)v]

ประโยคสุดท้ายนี่มันทำไมมมมมมมมล่ะ?! พูดแบบนี้เอามีดมาแทงเลยดีกว่า ชิมิ? เหอๆ เจ็บปวดดดดดด

ว่าแต่เอาความรู้สามสิบกว่าปีไปทำมาหากินอย่างอื่นดีกว่าเก็บขี้ควายนาาาาา

แอบอยากรู้ว่านายมืดจะทำยังไงกับกิจการในอนาคตล่ะเนี่ย แบบนั่นยิ่งกว่าเด็กอีกมั้ง

แล้วไม่ว่าจะดวงไหนก็ดุและใจแข็งจัง ไม่มีท่าทีจะสมหวังเลยอ่ะ

แต่รัตนี่ฮามากนะ ชอบมากเลยตอนพูดถึงความเสือกอ่ะ 55555+

[magarons]

ก่อนเขามาอ่านนั่งร้องไห้ อ่านไปอ่านมานั่งขำเฉย ถถถถถถ

[yochan]

ตอนที่ 5 Part I





   
เป็นเวลากว่าสามสัปดาห์แล้ว ที่รัตติกาลหลงตื่นมาในร่างของไอ้มืด ชายหนุ่มใช้เวลาอยู่นานกว่าจะชินกับสีผิวและสีตาที่แปลกไปของตัวเอง แม้ว่าใบหน้าของไอ้มืดคนนี้จะเหมือนถอดเขามาราวกับโคลนนิ่ง แม้กระทั่งส่วนสูงยังคิดว่าเป็นคนเดียวกัน แต่สีผิวที่คล้ำกว่าและดวงตาที่ออกสีน้ำตาลเข้มไม่ใช่สีฟ้าสว่างอย่างที่ควร ก็ทำให้เขารู้สึกประหลาดอยู่มาก


แต่ถึงอย่างไรรัตติกาลก็คิดว่าอยู่ที่นี่ ยังไงก็ไม่ค่อยได้มีโอกาสส่องกระจกอยู่ดี


กิจวัตรประจำวันของรัตติกาลค่อนไปทางน่าเบื่อ เพราะเขาต้องใช้แรงงานทำสวนหรือแบกหาม แล้วยังต้องช่วยงานครัวงานทำความสะอาดของพวกผู้หญิงอีก อันที่จริงรัตติกาลเป็นคนเสนอตัวรับทำงานเอง เพราะเขาอยากทำตัวให้เป็นประโยชน์สักหน่อย คนอยู่ไม่นิ่งแบบเขาให้ทำสวนอย่างเดียวก็ออกจะน่าเบื่อเกินไป


แล้วทุกอย่างที่ชายหนุ่มทำก็ออกมาดีเสียด้วย ขนาดที่คนรอบข้างต่างพากันอึ้งจนตาค้าง ผิดกับตอนแรกๆ ที่เอาแต่สร้างแต่ความป่วนเป็นไหนๆ


“คุณหลวง อาหารมาแล้วคร๊าบ”


หลังจากโดนก้านมะยมวันนั้น รัตติกาลต้องใช้เวลาหาทางง้อคุณหลวงอยู่นานกว่าจะยอมคุยด้วย ที่จริงหากเขาไม่ทำตัวเอาการเอางาน ไม่แคล้วหลวงอินทรทินกรก็ยังไม่ยอมคุยจนถึงวันนี้


“ตั้งไว้ตรงนี้นะครับ”


หลวงอินทรทินกรเดินออกจากห้องเพื่อนั่งทานอาหารด้านนอก วันนี้สำรับอาหารมีอาหารฝีมือรัตติกาลเช่นเคย รสชาติอาหารที่ชายหนุ่มเป็นคนปรุง สำหรับคนสมัยนี้ถือว่าแปลกและไม่คุ้นลิ้นนัก แต่ก็ถูกปากคนที่ได้ลองทานแทบทั้งนั้น


วัตถุดิบในสมัยนี้ไม่ได้หาง่ายเหมือนสมัยที่เขาอยู่ น้ำมันต้องเจียวเอง เนื้อหมูเนื้อวัวก็ต้องมีงานใหญ่จริงๆ ชาวบ้านถึงจะล้มสักตัว หากินง่ายหน่อยก็เป็นพวกปลาพวกกุ้งแม่น้ำ แต่คนลงมือจับก็คือเขา หรือไม่แล้วก็ต้องไปซื้อที่ตลาดซึ่งต้องเสียเงินเสียทองมากในยุคสมัยที่เงินฝืดเคือง


พอทำทุกอย่างเองเหมือนกลับไปอยู่ยุคหิน รัตติกาลก็คิดว่าชีวิตแบบนี้ไม่เลวนัก เพราะมีอะไรให้ทำจนไม่ต้องไปนึกถึงยุคที่เขาจากมา และไม่ต้องนึกถึง ไอ้ดวง ตลอดเวลา


“นี่อะไรหรือ”


หลวงอินทรทินกรชี้มือไปที่อาหาร เมื่อเห็นว่ารัตติกาลกำลังเหม่อ


“อ้อ...ไข่ตุ๋นกุ้งครับ แล้วนั่น กุ้งเผาน้ำจิ้มซีฟู้ด”


“seafood?”


ชายหนุ่มยิ้มเมื่อคนร่างเล็กกว่าทวนภาษาอังกฤษเป็นเชิงถาม เพราะอาหารที่วางอยู่ไม่มีอะไรที่เป็นอาหารทะเลสักอย่าง


ตั้งแต่หลวงอินทรทินกรรู้ว่ารัตติกาลพูดภาษาฝรั่งได้คล่องแคล่ว สำเนียงภาษาไม่มีผิดเพี้ยนจากเจ้าของภาษาแม้แต่น้อย เวลาเย็นก็จะให้เขาไปอ่านหนังสือต่างประเทศให้ฟัง หรือบางครั้งก็จะชวนคุยภาษาอังกฤษด้วย เพราะคุณหลวงบอกว่าหากไม่ฝึกไม่ใช้ สิ่งที่อุตส่าห์ไปร่ำเรียนมาถึงเมืองนอกเมืองนาก็จะหลงลืมหมด มีรัตติกาลอยู่ก็ดี ที่จะช่วยให้ไม่หลงลืมสิ่งที่ได้เล่าเรียน


“ไอ้รัตก็มีประโยชน์กับคุณหลวงแค่นี้แหละ”


รัตติกาลเคยตัดพ้อเล่นๆ แต่หลวงอินทรทินกรถือเป็นจริงจัง ถึงกับจะจ่ายเงินให้เป็นเรื่องเป็นราว จนเขาต้องรีบปฏิเสธไปทันที


“ผมไม่กล้ารับเงินคุณหลวงหรอกครับ เอาอย่างนี้ไหม ถ้าคุณหลวงไม่สบายใจ ผมพูดภาษาอังกฤษกับคุณหลวง ส่วนคุณหลวงก็สอนดนตรีให้ผม และถ้าจะเมตตากว่านั้น...จะร้องร้องเพลงหวานๆ...ให้ผมฟังด้วยก็ไม่ขัด เห็นไอ้อ่ำบอกว่าเสียงคุณหลวงนี่เพราะเชียว”


เอ่ยพลางยิ้มกว้างเห็นฟันขาว


ทีแรกหลวงอินทรทินกรนิ่งเงียบจนรัตติกาลคิดว่าตัวเองพูดอะไรไม่เข้าหูอีกฝ่ายเข้า ยิ้มกว้างเกือบจะหุบอยู่แล้ว แต่พอคุณหลวงเจ้าของเรือนพยักหน้ารับ เขาก็ได้แต่ฉีกยิ้มจนปากจะถึงหู ทั้งๆ ที่ไม่รู้ทำไมต้องยิ้มขนาดนี้ด้วยเหมือนกัน


“แต่ฉันไม่ร้องเพลงให้นายรัตฟังหรอกนะ อยากฟังเพลงหวานๆ นักก็ไปให้พ่อดวงคนนั้นร้องเถอะ”


...แป่ว


“คุณหลวงอย่าพูดถึงมันสิครับ แค่คิดถึงก็เจ็บจี๊ดแล้ว”


ทำท่าเหมือทีเล่น แต่ใครจะรู้ว่าความคิดถึงของรัตติกาลนั้นจริงแท้ที่สุด คิดถึงมากจนต้องหาอะไรทำเพื่อไม่ให้คิดถึงไอ้เวรนั่น แต่ก็ดูเหมือนจะไม่ช่วยเมื่อมาเห็นหน้าของหลวงอินทรทินกรที่เหมือนดวงใจอย่างกับแฝด


เห็นก็เจ็บ ไม่เห็นก็เจ็บ


ถึงอย่างนั้นก็ยังอยากเห็น


และตอนนี้ ขณะที่เขากำลังมองหลวงอินทรทินกรทานอาหารอย่างเรียบร้อย ก็ได้รู้สึกถึงสำนวน 'หน้าชื่นอกตรม' ก็คราวนี้


นับวันเขายิ่งหมดหวังจะกลับไปสู่ในยุคของตัวเอง บางครั้งก็มีความคิดแวบขึ้นมาว่าเขาอาจจะติดอยู่ที่นี่ตลอดชีวิตก็ได้ ทุกคืนหลังจากที่ไปนั่งคุยนั่งอ่านหนังสือให้คุณหลวงฟัง เขาก็จะกลับเรือนคนใช้ที่เงียบเหงาไร้ผู้คน ไอ้อ่ำไปอยู่กับเมีย ส่วนยายแหวนกับอีแดงก็อยู่แยกไปอยู่เรือนที่ใกล้กับชุมชน มีเขา...ในร่างไอ้มืด...ที่จะเป็นคนคอยเฝ้าเรือนใหญ่ให้คุณหลวง


...หรือไอ้มืดมันอยู่คนเดียวบ่อยๆ จนเป็นโรคซึมเศร้า เลยคิดจะกระโดดน้ำฆ่าตัวตายวันนั้นวะ


อยู่คนเดียวทีไร รัตติกาลก็คิดโยงเรื่องไปเรื่อย จนชักไม่มั่นใจว่าตัวเองเริ่มประสาทเสียแล้วหรือไม่ กลางคืนเพื่อไม่ให้คิด บางครั้งก็แอบไปขอเหล้าไอ้อ่ำมาดื่มสักอึกสองอึกให้หลับไป เผื่อว่าตื่นขึ้นมาแล้วทุกอย่างจะกลับคืนสู่สภาพเดิม


แต่ก็ไม่มีวันไหนที่เขาจะตื่นขึ้นมาแล้วทุกอย่างกลับกลายเป็นอย่างเดิมได้


“นายรัต”


“ค..ครับ?”


“เหม่ออะไรหรือ”


“เอ๋ เปล่านี่ครับ”


หลวงอินทรทินกรมองรัตติกาลนิ่ง ชายหนุ่มทำเพียงแค่ยกมุมปากทั้งสองข้างยิ้มตอบ เห็นแบบนั้นคุณหลวงเจ้าของเรือนก็ได้แต่ถอนหายใจก่อนจะเอ่ย


“ช่างเถอะ...ว่าแต่นายรัตทานข้าวหรือยัง”


“เอ่อ...ยังครับ”


ก็เรือนนี้ตั้งแต่ที่เขามาอยู่ไม่กี่วันแรก หลังจากที่สร้างเรื่องจนข่าวดังไปถึงบ้านคุณพ่อคุณแม่ของหลวงอินทรทินกร รัตติกาลก็ถูกอบรมยกใหญ่ถึงเรื่องมารยาท ยิ่งเรื่องทานข้าวก่อนนายยิ่งไม่ต้องหวัง


“คราวหลังไม่ต้องรอให้ฉันทานเสร็จ นายรัตทานก่อนได้เลย ทำงานยุ่งทั้งวันแล้วยังทานน้อยอีก ถึงได้ซูบลงขนาดนี้”


ชายหนุ่มได้แต่ยิ้มให้ หลวงอินทรทินกรก็ช่างใจดีกับเขาเหลือเกิน อารมณ์หม่นๆ เลยแทบพลันหาย


“หรือว่าอาหารที่นี่ไม่ถูกปาก”


รัตติกาลส่ายหน้าปฏิเสธ อาหารที่นี่ไม่แย่ เขากินได้แต่แค่กินไม่เยอะเหมือนปกติเท่านั้น พอดีเขาเป็นสัตว์กินเนื้อ ไม่ค่อยหนักผักหนักปลาเหมือนคนที่นี่เท่าไหร่


...อืม จะว่าไปก็เรียกว่าอาหารก็ไม่ถูกปากจริงๆ นั่นล่ะ บวกกับความเครียดส่วนตัวด้วย ทำให้ไม่ค่อยอยากอาหาร แต่ก็ไม่คิดจะบอกคุณหลวงไปตรงๆ หรอก


“ไปยกอาหารของนายรัตมาที่นี่ไป”


“หา! ยกมาทำไมครับ”


“ยกมาทานตรงนี้”


“เอ่อ...จะดีเหรอ...”


“จะขัดคำสั่งเจ้านายอีกแล้วหรือ”


“โอ๊ย ไม่มีทางขัดคุณหลวงได้หรอกครับ ไปยกมาแล้ว~”


รัตติกาลวิ่งฉิวไปหยิบถาดอาหารของตัวเองมาวางตรงหน้าหลวงอินทรทินกรอย่างรวดเร็ว อาหารของคนใช้ก็ไม่มีอะไรมาก ข้าวสวยแล้วแต่จะตัก กับกับข้าวอย่างน้ำพริกและผักต่างๆ ของดีๆ ต้องให้เจ้านาย เพราะเจ้านายเป็นคนจ่ายเงิน


“กับข้าวที่นายรัตทำน่ะ แบ่งทานไปสิ”


ไม่พูดเปล่า หลวงอินทรทินกรเป็นฝ่ายเลื่อนกับข้าวมาวางไว้ที่ถาดของรัตติกาลให้เอง


“ถึงรายได้ของเรือนนี้จะไม่มากเท่าแต่ก่อน แต่ก็ไม่แย่ขนาดปล่อยให้คนใช้อดตายหรอกนะ”


“ขอบคุณครับ แต่คุณหลวงก็ทานไปไม่กี่คำเหมือนกันนะครับ อาหารที่ผมทำไม่อร่อยหรือ”


“อร่อย รสไม่จัดไม่อ่อนไป หากเป็นผู้หญิงคงหัวกระไดไม่แห้ง”


“ฮะๆๆ”


“ทานสิ”


“คุณหลวงก็ทานให้อิ่มก่อนสิครับ”


ได้แต่มองกันไปมาไม่มีใครยอมตักข้าวใส่ปากก่อน


“รั้นจริงๆ หรือต้องให้ป้อนถึงจะยอมทานอีกล่ะ”


หลวงอินทรทินกรเป็นฝ่ายเอ่ยขึ้นถึงเหตุการณ์ก่อนหน้า เมื่อครั้งที่รัตติกาลเพ้อเพราะพิษไข้ยามที่ตื่นขึ้นมาในร่างนายมืดใหม่ๆ


รัตติกาลยกยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ ก่อนจะอ้าปากรอรับข้าวจากคุณหลวง หน้าพลางยื่นเข้าไปใกล้ๆ คลับคล้ายกับหนึ่งในฝูงปลาในบ่อที่คอยรอรับอาหารจากคนใจบุญ


“อ้า....”


คนร่างเล็กมองค้อนท่าทีน่าหมั่นไส้ของรัตติกาล แต่ก็คิดว่าในเมื่อเป็นคนพูดออกไปเอง สุดท้ายจึงยอมตักข้าวกับกับข้าวอย่างพอดีคำ ยื่นป้อนให้ชายหนุ่มอย่างที่ใครเห็น ก็คงอยากด่ารัตติกาลให้ดังไปสามบ้านเจ็ดบ้านว่าลามปามเจ้านาย


ข้าวเข้าปากได้ก็เคี้ยวไปยิ้มไป ประหนึ่งกลายเป็นคนบ้า


คุณหลวงยิ่งใจดี ก็ยิ่งทำให้เขาคิดถึงดวงใจ จนหัวเราะทั้งน้ำตาออกมา


กลืนข้าวหมดปากก็ทิ้งตัวเข้าไปซบหน้ากับตักหลวงอินทรทินกรอย่างไม่สนว่าอีกฝ่ายจะว่าอย่างไร สองมือแกร่งกอดเข้ากับเอวแน่น ใบหน้าซุกกับหน้าท้องแบบที่ไม่ยอมเงยขึ้นให้เห็นว่ากำลังทำสีหน้าอย่างไรอยู่


“คุณหลวง...อย่าใจดีนักสิครับ”


หลวงอินทรทินกรฝืนแรงรัตติกาลอยู่ชั่วครู่ หากแต่เมื่อรับรู้ถึงความผิดปกติของชายหนุ่มร่างใหญ่ ก็นั่งนิ่งและรอจนกว่ารัตติกาลจะสงบ


.
.



TBC

[j4c9y]

น่ารักจังเลยยยย

[•♀NoM!_KunG♀•]

โอ่ะโอ่ววว

[ชัดเจนกาบ]

จะสงสารใครดีล่ะ

[kun]

ใจของรัตติกาลอยู่กับดวงอ่ะตอนนี้ แล้วจะยังไงละเนี่ย
รออออออออ

[magarons]

โอย ทำไมคนเขียนทำงี้
ใจเราจะวายนะ
โคตรน่ารักเลยอ่ะ
กรี๊ดดดดดดดดดดดด

[boboman]

น่ารัก <3
คุณหลวงมีวี่แววว่าจะซึนป่ะเนี่ย 555
รอตอนต่อไปน้า

[Mouse2U]

น้ำตาปริ่มเป็นเพื่อนรัตเลยค่ะ แต่ยังดีนะคะที่มีคุณหลวงคนหนึ่งล่ะที่เข้าใจ..

[sirin_chadada]

เมื่อไหร่เค้าจะมีใจให้กันนะ ฮี่ๆ
เป็นกำลังใจให้คนเขียนจ้า

[Nooneder]

รัตซึมเลย คุณหลวงก็น่ารักเกิน

[B52]

 

[เกริด้า(๐-*-๐)v]

สงสารอ่ะ พอเข้าใจ เป็นแบบนี้ใครจะทนไหวน้ออออ เฮ้อออออออ 

[j4c9y]

สงสารรัตจังเลยครับ

[Poseidon]

โถๆๆ น่าสงสารพ่อรัต
คงคิดถึงดวง แต่อย่าเห็นคุณหลวงเป็นตัวแทนเชียวนะ

[RindaP]

สงสารอ่ะ 

[PIang-gel]

เข้ามาให้กำลังใจ ^^

[yochan]

ตอนที่ 5.2





  ดวงอาทิตย์ลาลับขอบฟ้า รัตติกาลเข้ามาเยือนแทนที่ หลวงอินทรทินกรปิดหนังสือลงเมื่อแสงไฟในตะเกียงอ่อนเกินจะอ่านหนังสือต่อ

วันนี้คุณหลวงเจ้าของเรือนรอใครบางคนให้มาพูดคุยกันเหมือนเคย ทว่าท้องฟ้ามืดขนาดนี้แล้ว คนคนนั้นก็ยังไม่โผล่มาให้เห็นแม้แต่เงา ทำให้ต้องลุกออกไปเดินดูที่เรือนคนใช้เสียเองด้วยความเป็นห่วง

ถึงคนรับใช้คนนี้จะมีท่าทีแปลกไปตั้งแต่ฟื้นขึ้นจากวันที่จมน้ำ ทั้งการพูดการจา ทั้งนิสัยที่ราวกับเปลี่ยนไปเป็นคนละคน จนชาวบ้านในละแวกใกล้ต่างพากันคิดว่านายมืดเป็นบ้าไปแล้ว ทว่าหลวงอินทรทินกรไม่คิดเช่นนั้น กลับเชื่อในสิ่งที่ชายหนุ่มพูด

แม้จะเป็นเรื่องเหลือเชื่อและไม่น่าเป็นไปได้ แต่เขาก็เชื่อ ยิ่งนับวันก็ยิ่งเชื่อว่ารัตติกาลไม่โกหก

หลวงอินทรทินกรชอบน้ำเสียงของรัตติกาลเวลาอ่านหนังสือ สำเนียงเวลาพูดภาษาต่างประเทศก็ไพเราะ คุณหลวงเจ้าของเรือนรู้ว่าคนใช้ของเขาไม่มีใครสักคนอ่านเขียนหนังสือได้ แต่รัตติกาลคนนี้กลับอ่านเขียนคล่องแคล่ว และยังได้ภาษาต่างประเทศแบบที่เหมือนเป็นเจ้าของภาษาเสียเอง

นอกจากนี้ก็ยังชอบฟังเวลาที่รัตติกาลเล่าเรื่องต่างๆ ในโลกอนาคต หรือแม้กระทั่งเรื่องตลกที่ไม่เข้าใจนักว่าตลกตรงไหน มีอยู่เรื่องเดียวที่เขาไม่ชอบนัก ก็เวลาที่ได้ยินชายหนุ่มอายุน้อยกว่าเล่าเรื่องของดวงใจ คนที่อีกฝ่ายบอกนักบอกหนาว่าหน้าตารูปร่างเหมือนหลวงอินทรทินกรอย่างกับแกะ

หลวงอินทรทินกรไม่เข้าใจตัวเองนักว่าทำไมถึงไม่ชอบใจ อาจจะเพราะไม่คิดว่าตัวเองนั้นเหมือนพ่อดวงคนนั้น แต่สายตาที่รัตติกาลมองมากลับบ่งบอกชัดเจนว่าเห็นเขาเป็นดวงใจก็เป็นได้ เลยรู้สึกตะขิดตะขวงใจทุกครั้งที่ถูกมองด้วยสายตาแบบนั้น

คนร่างเล็กเดินจากเรือนใหญ่มาจนถึงเรือนคนใช้ ก็ได้ยินเสียงโหวกเหวกของนายอ่ำเข้า


"ตัวหนักจริงโว้ย”

ก้าวขึ้นเรือนมาก็เห็นนายอ่ำทิ้งร่างรัตติกาลที่ดูไม่ได้สติลงกับพื้น จนหลวงอินทรทินกรต้องเอ่ยถาม


"มีอะไรกันหรือนายอ่ำ แล้วนายมืดเป็นอะไร นายอ่ำถึงต้องแบกมาถึงนี่”


"ค..คุณหลวง!”

นายอ่ำทำท่าทีเลิกลั่ก ก่อนจะตอบอย่างหวาดหวั่น


"เมื่อเย็นพวกผมไปเยี่ยมบ้านตาหอมขอรับ ก็เลยดื่มยาดองที่ตาหอมให้ลองอย่างเลี่ยงไม่ได้...ไอ้มืดก็เลย...”


"เมาไม่ได้สติอย่างที่เห็น”

คุณหลวงเจ้าของเรือนตอบแทน ก่อนจะถอนใจ


"เอาเถอะ จะดื่มเหล้ายาก็ไม่ว่า แต่การงานอย่าให้เสียนัก”

นายอ่ำยิ้มแหยให้หลวงอินทรทินกรอย่างรับคำ


"ก่อนไปก็กางมุ้งให้นายมืดหน่อยแล้วกัน ช่วงนี้ฝนตกยุงชุมนักเชียว”


"ขอรับคุณหลวง”

เมื่อหลวงอินทรทินกรเดินกลับเรือนใหญ่ไปแล้ว นายอ่ำก็ได้แต่คิดในใจว่าคุณหลวงของตนนั้นเมตตาไอ้มืด ขนาดที่เดินมาดูด้วยตัวเอง

ตัวเขาไม่ได้อิจฉาอะไร แต่รู้สึกแปลกใจทั้งในตัวนายและบ่าว

ไอ้มืดนั้นเปลี่ยนไปมาก พูดมากขึ้น หน้าด้านขึ้น แล้วยังกะล่อนอย่างกับอะไรดี แต่ก็หัวไวเป็นกรด บางครั้งก็แอบได้ยินมันพูดภาษาฝรั่งกับคุณหลวงจนคนได้ยินถึงกับอ้าปากค้าง

ไอ้อ่ำเคยคิดว่าผีคุณวาดเข้าสิงไอ้มืด ไปๆ มาๆ ก็คิดว่ามันอาจสมองกลับหรือเป็นบ้า แต่สุดท้ายก็คิดว่าอาจเป็นชะตาฟ้าลิขิตให้ไอ้มืดมันตื่นมาแล้วกลายเป็นคนละคนเพื่อมาช่วยคุณหลวงก็เป็นได้ เพราะถ้าไม่ได้ความบ้าของไอ้มืดในบางครั้ง ไอ้อ่ำก็แอบคิดว่าคุณหลวงจะกระโดดน้ำตายตามคุณวาดไปสักวัน

ส่วนคุณหลวงที่ว่าแปลกไป ก็เพราะท่านยิ้มมากขึ้น และเมตตาไอ้มืดมากขึ้น

ไอ้อ่ำไม่ได้อิจฉาไอ้มืดที่นายของตัวเองดูจะเมตตาไอ้มืดมากกว่า แต่แค่กลัวว่าหากวันนึงไอ้มืดทำให้คุณหลวงผิดหวังขึ้นมา ความที่เคยเมตตาไอ้มืดมากก็จะกลับมาทำร้ายคุณหลวงเข้า

อย่างเมื่อกี้ที่เดินมาดูไอ้มืดด้วยตัวเอง คุณหลวงมีสีหน้ากังวลอย่างเห็นได้ชัด

ไอ้มืดมันทำให้คุณหลวงยิ้มได้ ก็ทำให้คุณหลวงทุกข์ได้เช่นกัน

แต่จะคิดมากไปตอนนี้ก็เปล่าประโยชน์ ไอ้อ่ำได้แต่เกาหัวแกรกๆ กับเจ้านายและเพื่อนคนรับใช้ ตอนนี้เพื่อไม่ให้เกิดปัญหาตามมาอีก ก็งดชวนไอ้มืดไปดื่มยาดองสักพักก็แล้วกัน


.
   .   


ราตรีแผ่คลุมทั่วทั้งท้องฟ้า ดวงจันทร์สีนวลลอยเด่นนอกหน้าต่าง เสียงสุนัขเห่าหอนดังคลอเป็นระยะ ทว่าอาจเพราะฤทธิ์แอลกอล์ฮอล์ ทำให้รัตติกาลไม่รับรู้สิ่งรอบข้างที่เกิดขึ้น

ถึงกระนั้นแม้ว่าชายหนุ่มจะหลับลึก ภาพความฝันแปลกๆ กลับเกิดขึ้น


“เห้ย ไอ้ดวง มึงจะไปไหน!”

ในความฝันเขาวิ่งไปตะโกนเรียกดวงใจที่เดินไกลห่างออกไปทุกที ทั้งๆ ที่ร่างเล็กกำลังเดิน แต่เขาที่วิ่งตามกลับตามยังไงก็ตามไม่ทัน


“ดวง! หยุดก่อน”

แล้วดวงใจก็หันมามองเขาด้วยหน้านิ่วคิ้วขมวด ราวกับรำคาญที่รัตติกาลไปยุ่งไปกวนใจ


“มึงจะไปไหน” มือแกร่งคว้าข้อมือดวงใจได้


“ไม่ได้ไปไหน ก็อยู่ตรงนี้ตลอด”


“โกหก! กูวิ่งตามมึงตั้งนาน”

คราวนี้รัตติกาลจับข้อมือดวงใจแน่น จนคิดว่าข้อมือเล็กต้องเกิดรอยแดงเป็นแถบแน่ เพราะไม่ต้องการให้อีกฝ่ายหนีไปไหนอีก


“แล้วมึงจะวิ่งตามกูทำไม”


“ก็มึงชอบหนีกูอยู่เรื่อย”


“ไม่ได้หนีสักหน่อย มึงนั่นแหละที่หนี” คราวนี้รัตติกาลเป็นฝ่ายงุนงงที่ดวงใจบอกว่าเขาเป็นฝ่ายหนี


“พูดอะไรบ้าๆ”


“มึงนั่นแหละที่บ้า” ดวงย้อน “ไหนมึงบอกว่าชอบกูไง ทำไมตอนนี้ถึงจะหนีกูไปแล้วล่ะ”

เสียงของดวงใจอ่อนลง และเมื่อรู้ตัวอีกที คนที่รัตติกาลจับข้อมือไว้กลับกลายเป็นหลวงอินทรทินกรแทน


“นายรัต...ไม่ต้องการอยู่กับฉันหรือ”


“คุณหลวง!” ชายหนุ่มได้แต่งุนงงที่จู่ๆ คนตรงหน้าก็กลับกลายเป็นอีกคน มือที่เคยจับข้อมืออีกฝ่ายแน่นค่อยๆ คลายออก


“ทำไมล่ะ ไหนบอกว่ารักไง ทำไมถึงจะหนีซะแล้วล่ะ”

หลวงอินทรทินกรถามรัตติกาล ก่อนที่จะเสียงแข็งขึ้น พร้อมกับที่ดวงใจกลับมาปรากฏตัวอีกครั้ง


“มึงมันคนโกหก บอกว่ารักกูนักหนา เคยบอกว่าไม่ว่ากูจะเป็นยังไงก็รักไม่ใช่หรือ ทำไมตอนนี้ถึงมากลับคำพูด”

รัตติกาลทรุดลงนั่งกับพื้น มือแกร่งปล่อยจากข้อมือดวงใจก่อนจะเปลี่ยนไปกุมศีรษะ


“นี่มึง...เล่นอะไรกันเนี่ย กูงงไปหมดแล้ว”


“รัต...ไม่รักกูแล้วหรือ” เสียงดวงใจอ่อนลง มือบางวางลงที่ไหล่ชายหนุ่มอย่างปลอบโยน

ทำไมจะไม่รัก เป็นไปไม่ได้หรอกที่จะไม่รัก

รัตติกาลต้องการตอบออกไปอย่างนั้น หากแต่สายตากลับมองเห็นคนตรงหน้ากลายเป็นหลวงอินทราทินกรอีกครั้ง ไม่ใช่ดวงใจที่เขารู้จัก


“นายรัต...จะไม่อยู่กับฉันแล้วหรือ”

ชายหนุ่มพูดอะไรไม่ออก สายตามองหลวงอินทรทินกรที่ยิ้มอ่อนอย่างเศร้าสร้อย ภาพของคุณหลวงค่อยๆ เลือนลาง และราวกับเกิดภาพซ้อน เขาเห็นภาพดวงใจซ้อนทับกับคุณหลวง ก่อนจะแยกออกมายืนข้างกัน


“ไอ้รัต ตามกูมาสิ กลับกันได้แล้ว เลิกหนีสักที”

มือเล็กคว้าที่ข้อมือเขาราวกับกึ่งลากให้ลุกขึ้น และให้ดึงเขาตามไปโดยที่ทิ้งหลวงอินทรทินกรไว้ข้างหลัง รัตติกาลหันไปมองคุณหลวงที่ทำหน้าเศร้า แม้จะรู้สึกผิด แต่เขาก็ต้องการกลับไปกับดวงใจที่จับข้อมือเขาอยู่มากกว่า

เบื้องหน้าเป็นแสงสว่าง ชายหนุ่มกับดวงใจกำลังมุ่งหน้าไปทางนั้น ทว่าก่อนที่จะถึงจุดหมาย ดวงกลับหยุดกึกเสียอย่างนั้น


“รัต...มึงจะกลับไปกับกูจริงหรือ มึงจะไม่เสียใจทีหลังแน่นะ”


“ทำไมมึงพูดอย่างนั้น กูจะไปกับมึง กูรักมึง บอกไปเป็นล้านรอบแล้วไม่ใช่หรือไง”


“ก็หัวใจของมึง...ดวงใจของมึง...ไม่ได้อยู่ที่นี่”


“......”

“กูไม่อยากให้มึงเสียใจภายหลัง”

ดวงใจเอ่ยก่อนจะปล่อยมือออกจากรัตติกาล และถอยห่างจากชายหนุ่มมากขึ้นเรื่อยๆ แม้เขาจะพยายามหาทางตามไปเท่าไหร่ ทว่าร่างกายกลับขยับไม่ได้ ได้แต่ติดอยู่ในความมืดเท่านั้น

ดวงใจอยู่ในที่ที่สว่างจ้า รอยยิ้มซนที่ประดับบนใบหน้าหวานยิ่งทำให้รัตติกาลหาทางตามไปจนสติแทบคลั่ง


“ดวง! ไอ้ดวง มึงอย่าทิ้งกูไปนะโว้ย!!”

แต่สุดท้ายไม่ว่าเขาจะตะโกนเท่าไหร่ เอื้อมมือพยายามไขว่คว้าอย่างไร ดวงใจก็หายไปในแสงสว่างนั้น ในแสงสว่าง ที่จ้าจนกระทบเปลือกตาให้รัตติกาลตื่นขึ้นทั้งร่างที่เปียกโชกไปด้วยเหงื่อ
 

.
.



TBC

[B52]

ทางไหนดี