หัวข้อ: ...........ดวงใจรัตติกาล........... - ตอนที่ 18.2 / P15 13มิ.ย.59

[boboman]

หมั่นไส้อิรัต -^-
ชูป้ายไฟคุณหลวง
คุณหลวงน่าร้ากกก

[Mouse2U]

คุณหลวงเต็มเปี่ยมไปด้วยความเมตตาจริงๆ เลย~

[sirin_chadada]

รัตเอ๊ย...รู้สึกแล้วใช่มะว่าคุณหลวงช่างแสนดี...
เราเข้าใจความรู้สึกของรัตนะ ลองนึกว่าถ้าเราเป็นคนที่ต้องพลัดที่ไปอยู่ในที่ๆไม่มีคนรู้จัก ญาติพี่น้อง ไม่รู้จะหาทางกลับบ้านยังไง และไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะได้กลับ มันคงเป็นชีวิตที่น่าเศร้า เหมือนอยู่ตัวคนเดียวในโลก ไม่มีเป้าหมายในชีวิต และไม่รู้จะทำยังไงกับชีวิตดี พอเจอคุณหลวงที่พอจะคุยกันรู้เรื่อง (ไม่หาว่านายรัตบ้าซะก่อน) ก็หมายเอาว่าคุณหลวงเป็นคนเดียวที่รู้จัก (เข้าใจ และเป็นที่พึ่งทั้งการใช้ชีวิตและทางใจได้) พอคุณหลวงไม่อยู่นายรัตเลยเป๋... ทำตัวไม่ดี เกเรใส่คุณหลวงไปบ้าง แต่จริงๆแล้วในใจก็รู้ว่าที่ทำอยู่น่ะไม่ดี ดังนั้นพอคุณหลวงเย็นใส่ (หมายถึง ใจเย็น ทำดีด้วยอ่ะนะ ไม่ใช่เย็นชาอะไรอย่างนั้น) จิตใจฝ่ายดีของนายรัตเลยมีอำนาจขึ้นมา เราคิดว่าคุณหลวงเองคงเข้าใจในข้อนี้ ก็เลยเป็นอย่างที่เห็น (ประกอบกับเป็นคนใจเย็น มีเมตตาอยู่แล้ว) ประเด็นนี้คนเขียนสื่อออกมาได้ดีมาก (ที่เราพล่ามมาก่อนหน้านี้ คือ อยากพล่ามเอง ฮา) หวังว่าวันต่อๆไปของคุณหลวงกับนายรัตจะมีสิ่งดีๆเข้ามานะ (แม่ยกรอเชียร์ อิอิ)
เป็นกำลังใจให้คนเขียนจ๊ะ

[ชัดเจนกาบ]

ไอ้รัตนิสัยแย่มากขอบอก คุณหลวงนี้ละก็ ก็ขอให้นายรัตน์ตัดใจจากดวงใจสะ แล้วเริ่มต้นใหม่ ทำตัวใหม่ ถ้ารักคุณหลวงก็ควรหางานทำที่มันดีๆ จะได้สร้างอนาคตทีดีกับคุณหลวงได้

[Nooneder]

อ่านแล้วก็เห็นใจรัตนะ ขอให้รักกันเร็วๆแล้วกัน

[Poseidon]

เชอะ เรายังไม่หายโกรธนะรัต
รัตต้องทำดีกับคุณหลวงให้มากๆนะ....ต้องเป็นสามีที่ดี เอ้ย คนรับใช้ที่ดี ของคุณหลวงนะเฟ้ย

[junpa]

แค่คุยกันก็เข้าใจแล้ว

คนแต่งสู้น้า

[kosmos]

คุณหลวงใจดีจัง

[mild-dy]

 

[magarons]

โอยยย อ่านแล้วรู้สึกนุ่มๆ หนักๆ มันแบบ...
คุณหลวงเป็นคนดีจังเลยย

[kun]

คุณหลวงช่างใจดีงดงามเยี่ยงนัก ซึ่งใจอ่ะ นายรัตต้องดูแลคุณหลวงน่ะ

[Lovetree]

รักคุณหลวงจัง เราเข้าใจนายรัตมากขึ้นก็เพราะคุณหลวงนี่แหละ
คุณหลวงช่างเมฆตากับนายรัตมากๆเลย นายรัตนายโชคดีเกินไปแล้ว
เรายังหมั่นไส้ความหน้าด้านอยู่555

ดีใจที่ครั้งนี้เห็นว่านายรัตเริ่มรู้สึกแล้วว่ายังไงคุณหลวงก็คือคุณหลวง คนที่แสนดี เข้าใจและทำทุกอย่างให้จากใจจริง
ยอมง้อ ไม่ดุด่าว่ากล่าว  แถมยังปรารถนาดีต่อนายรัตมากๆด้วย

นายรัตคิดได้แล้วก็ควรทำอะไรเพื่อคุณหลวงบ้างซิ 
หัดทำตัวให้เหมาะสม คู่ควรบ้างถ้าคิดจะหน้าด้านอยู่เคียงข้างคุณหลวง555
ขอบคุณนักเขียนมากๆเลยค่ะ

[♥lvl♀‘O’Deal2♥]

ซึ้ง

[dahlia]

อยากจะเอาไม้หน้าฟาดเจ้ารัตซะจริงๆ แต่ก็ทำไม่ลง คุณหลวงกลับมาแบบนี้ก็ดีแล้ว

[PIang-gel]

สนุกมากเลย เป็นกำลังใจให้นะ 

[yochan]

ตอนที่ 11





   หลังจากกลับจากการฝึกวินัย หลวงอินทรทินกรได้รับการติดยศร้อยตรี ซึ่งการเลื่อนขั้นที่ออกจะใช้ทางลัดนี้ สร้างความไม่พึงพอใจแก่ข้าราชการสายทหารคนอื่นๆ มีการซุบซิบนินทา แม้กระทั่งการเหน็บแนมซึ่งๆ หน้าเกิดขึ้น ทว่าหลวงอินทรทินกรก็ไม่เคยแสดงความไม่พอใจ นอกจากนิ่งเฉยให้กับคำพูดกระทบกระทั่งเท่านั้น
 
รัตติกาลยังคงทำงานเป็นภารโรงที่กระทรวงกลาโหมแค่ช่วงอาทิตย์แรก ทว่าวันหนึ่งเมื่อเขาถูกหลวงภิภพไชยณรงค์เรียกให้เข้าพบ จากภารโรงก็ได้เลื่อนไปเป็นเสมียนผู้ช่วยร้อยตรีหลวงอินทรทินกรเสียอย่างนั้น
 
ในวันนั้น ชายหนุ่มยังคงงงนิดหน่อยที่จู่ๆ ก็ถูกเรียกตัว เพราะรัตติกาลมั่นใจว่าทำตัวเหมือนมนุษย์ล่องหน ไม่ทำตัวให้เด่นจนใครจำได้ แต่จะว่าไปร่างกายเขาก็สูงกว่าคนทั่วไปอยู่มาก อาจจะมีใครเกิดสะดุดตาในความสูงความหล่อของเขาก็เป็นได้
 
...แต่สมัยนี้แมวมองนายแบบมาอยู่ในกระทรวงกลาโหมด้วยเหรอวะ
 
คิดเล่นๆ ขำๆ ขณะที่เปิดเข้าไปภายในห้องของหลวงภิภพไชยณรงค์ ทว่าคนที่ยืนรอพบอยู่ด้วยทำให้ชายหนุ่มเกือบจะหลุดร้องเหวอออกมา
 
“อ้อ...เธอนี่เอง ที่เคยพบที่เรือนของดวง”
 
หลวงภิภพไชยณรงค์เอ่ยเป็นนัยว่าจำเขาได้ รัตติกาลได้แต่มองระหว่างหลวงภิภพไชยณรงค์ กับหลวงอินทรทินกรไปมาอย่างไม่เข้าใจสถานการณ์นัก
 
“อย่างนี้ฉันคงวางใจได้อยู่ อย่างไรฉันอนุญาตให้นายรัตติกาลเข้ามาเป็นผู้ช่วยเธอแล้วกันดวง”
 
“ขอบคุณครับท่าน”
 
ดูเหมือนสองคนนี้ตกลงเรื่องอะไรสักอย่างเกี่ยวกับตัวเขา และกว่าจะได้ถามความเป็นไปให้รู้เรื่องแน่ชัด ก็ตอนที่ชายหนุ่มกับเจ้านายกลับมาถึงบ้านพักแล้ว
 
“ตกลงมีเรื่องอะไรกันแน่ครับ”
 
รัตติกาลเอ่ยถามขณะที่คุกเข่าช่วยหลวงอินทรทินกรถอดรองเท้าบูททหาร ก่อนหน้านี้ขณะที่คนร่างเล็กกว่ายังไม่ได้รับยศร้อยตรีก็ยังคงใส่ชุดข้าราชการธรรมดา แต่หลังจากที่ได้รับยศแล้ว ทุกๆ วันชายหนุ่มก็จะเป็นผู้ช่วยเจ้านายสวมชุดทหารเต็มยศ
 
ชุดข้าราชการทหารสมัยนี้นับว่าสวยงามปรานีต แต่ก็มีหลายชั้นหลายชิ้นให้ต้องแต่งเหลือเกิน ทั้งเสื้อ กางเกง รองเท้าบูท ไม่รวมคันชีพ เข็มขัด เข็ม และตราต่างๆ ที่ต้องติดอีก ทั้งเช้าและเย็นจึงต้องเสียเวลาช่วยกันสวมเครื่องแบบให้ครบ
 
ในสายตาของชายหนุ่ม เขาบอกให้แน่ชัดไม่ได้ว่าคุณหลวงผู้เป็นนายเหมาะกับชุดใดที่สุด จะชุดธรรมดาอย่างเสื้อคอกว้างกับผ้าม่วงอย่างที่มักสวมตอนอยู่เมืองจันท์ หรือชุดข้าราชการทั่วไป หรือแม้กระทั่งชุดข้าราชการทหาร ไม่ว่าชุดไหนคนร่างเล็กก็สวมแล้วดูดีทั้งนั้น
 
ด้วยหุ่นที่ออกจะผอม และหน้าตาที่สะอาดสะอ้าน ทำให้ใส่อะไรแล้วก็ขึ้น อย่างชุดทหารก็ทำให้คุณหลวงดูเป็นคนเย็นเยือกยิ่งกว่าเดิม เห็นแล้วดูน่าเกรงขาม แม้จะไม่ตรงกับนิสัยที่ไม่เจ้ายศเจ้าอย่างเลยก็ตาม
 
“ฉันไปขอให้หลวงภิภพอนุญาตให้ฉันรับเธอเป็นผู้ช่วย”
 
หลวงอินทรทินกรเอ่ยตอบ ขณะที่มือเรียววางกับไหล่ร่างสูงเพื่อทรงตัวเวลาที่ถอดรองเท้าออก
 
“ผมไม่เห็นรู้เรื่องมาก่อน”
 
“ก็ไม่ได้บอกเธอก่อนนี่”
 
รัตติกาลเหลือบสายตาขึ้นมองเจ้านายเมื่อได้ยิน
 
“จะปฏิเสธหรือ”
 
ชายหนุ่มส่ายหน้า ก่อนจะวางรองเท้าให้เข้าที่
 
“คุณก็รู้ว่าผมไม่ขัดคุณหรอก” เอ่ยพลางเดินไปต้มน้ำร้อนไปด้วย
 
หลวงอินทรทินกรถอดเก็บตราและสายต่างๆ ก่อนจะออกมานั่งที่เก้าอี้โยกด้วยเสื้อกล้ามและกางเกง รอให้คนรับใช้ยกกะละมังใส่น้ำอุ่นออกมา
 
“ผมเธอยาวแล้วนะรัต”
 
ผู้เป็นนายเอ่ยทัก เมื่อชายหนุ่มเดินมานั่งลงตรงหน้า แล้วพับขาเกงเกงเจ้านายขึ้นจนถึงเข่า
 
มือเรียวสางเรือนผมดำที่ตกปรกใบหน้าให้ทัดใบหู สายตาของหลวงอินทรทินกรไม่ทันได้สังเกตเห็นว่าดวงตาของชายหนุ่มกำลังมองเขาเช่นไร
 
“งั้นคุณหลวงตัดให้ผมหน่อยได้ไหมครับ”
 
“ได้สิ”
 
รัตติกาลยกยิ้ม มือแกร่งพลางจับขาเรียวลงแช่อ่างน้ำอุ่นตรงหน้า “คุณหลวงชินกับรองเท้าบูทหรือยังครับ”
 
หลวงอินทรทินกรถอนหายใจแทนคำตอบ
 
“ฉันคงจะมาฝึกใส่เจ้าพวกนี้ตอนแก่เกินไป ร่างกายเหมือนจะปรับไม่ได้เสียที”
 
“แก่อะไรกันครับ บอกแล้วไงว่าคุณเด็กกว่าผมอีก” เพราะแท้จริงแล้วรัตติกาลเกิดเดือนกุมภาพันธ์ ขณะที่หลวงอินทรทินกรเกิดในเดือนกรกฎาคม หากนับว่าอายุเท่ากัน เขาก็แก่เดือนกว่าเจ้านายอยู่
 
“ถ้าหมายถึงอายุจริงของเธอก็อาจใช่ แต่ร่างกายเธอยังไม่พ้นเบญจเพศเลยด้วยซ้ำ” ไม่พูดเปล่า ปลายนิ้วเรียวสัมผัสไปที่ใบหน้าชายหนุ่มเบาๆ “ดูสิ ริ้วรอยก็ยังไม่ขึ้นสักนิด”
 
“งั้นผมคงโชคดี จู่ๆ ก็อายุเด็กลงเป็นสิบปี”
 
หลวงอินทรทินกรไม่รู้ว่ารอยยิ้มที่ปรากฏบนใบหน้าชายหนุ่มหมายความเช่นไรกันแน่ ตั้งแต่ที่กลับจากการฝึก รัตติกาลก็สุขุมขึ้น ไม่ขี้โหวกเหวกโวยวายเหมือนเดิมนัก เรียกว่าทำตัวสมกับเป็นผู้ใหญ่มากขึ้นกว่าเดิม ซึ่งก็มีทั้งข้อดีข้อเสีย
 
รัตติกาลจอมป่วนแม้จะทำให้ปวดหัวอยู่บ่อยๆ หากแต่ก็ทำให้หลวงอินทรทินกรยิ้มได้ไม่เว้นวัน ส่วนรัตติกาลที่ดูเป็นผู้ใหญ่ แม้ทำให้รู้สึกพึ่งพาได้ ทว่าขณะเดียวกันก็ทำให้รู้สึกกังวลว่าชายหนุ่มอาจกำลังโศกเศร้าอยู่ลึกๆ
 
“มองผมแบบนั้น อย่าบอกนะว่าหลงเสน่ห์ผมขึ้นมาน่ะ” เอ่ยพลางยิ้มเจ้าเล่ห์ใส่เจ้านาย
 
“.....”
 
เอาเป็นว่าขอถอนความคิดเมื่อครู่แล้วกัน ที่จริงแล้วรัตติกาลในตอนนี้อาจทำให้รู้สึกคาดเดาความคิดยากกว่าเดิมมากกว่า
 
มือใหญ่กดนวดฝ่าเท้าให้คุณหลวงผู้เป็นนายเพื่อคลายความปวดเมื่อย นิ้วแต่ละนิ้วสวยและสะอาดสะอ้าน เรียกได้ว่าเท้าของคนคนนี้ดูน่ามองในสายตาเขา แล้วขาของคนร่างเล็กเรียวเนียน อาจเป็นเพราะกรรมพันธุ์ที่ทำให้ขนตามตัวหรือแม้กระทั่งหนวดเคราแทบไม่มี
 
“คุณหลวงครับ”
 
รัตติกาลก็เอ่ยขึ้นขณะนวดเฟ้นไปตามฝ่าเท้า ปลายนิ้วสัมผัสเลื่อนขึ้นเหนือข้อเท้าเรียวบ้าง
 
“ถ้าวันนึงคุณตำแหน่งใหญ่กว่านี้ ก็ไม่ต้องส่งผมไปฝึกวินัยนะ”
 
แม้จะพูดกึ่งทีเล่น แต่ก็แฝงไว้ด้วยความจริงจัง
 
รัตติกาลไม่ขัดเจ้านายเรื่องการฝากฝังเข้าทำงาน แต่ก็อยากบอกขอบเขตไว้ล่วงหน้า เพราะเขาไม่ชอบการอยู่ในกรอบในเกณฑ์ และการต้องคอยถือลำดับชั้นขั้น หากเขาอยากเคารพใคร ก็ขอเคารพที่ตัวบุคคลไม่ใช้เพราะตำแหน่งหน้าที่มากกว่า
 
“ฉันรู้...เธอวางใจเถอะ เรื่องครั้งนี้ที่ฉันตัดสินใจโดยพลการก็เพราะฉันไม่ได้มีคนที่ไว้ใจได้มากมายอะไร หรือเธอจะให้ฉันเรียกใช้นายอ่ำดี”
 
“อย่าเชียวนะ”
 
คนร่างสูงรีบเอ่ย ยังไงก็ไม่ยอมให้ใครมาแย่งตำแหน่งคนโปรดของคุณหลวงหรอก หรืออีกแง่ ในเมื่อเขาเองก็ไม่ได้มีพันธะอะไรเหมือนไอ้อ่ำ จะเรียกใช้เขาก็เรียกได้ว่าเหมาะสมที่สุด
 
“อ้ะ!”
 
เมื่อปลายนิ้วแกร่งกดลงกับฝ่าเท้าตรงที่รู้สึกตึงๆ ปวดๆ หลวงอินทรทินกรก็อดสะดุ้งไม่ได้
 
“ปวดตรงนี้หรือครับ” รัตติกาลนวดเฟ้นตรงจุดนั้น จนหลวงอินทรทินกรรู้สึกดีขึ้น และคิดว่าชายหนุ่มตรงหน้าเหมือนเป็นหมอนวดมืออาชีพอย่างไรอย่างนั้น
 
ร่างที่เกร็งเวลาที่กดถูกจุด ทำให้ชายหนุ่มยกยิ้มอย่างยากที่จะคาดเดาความหมาย
 
“มีอะไรที่เธอทำไม่ได้บ้าง หืม”
 
คุณหลวงผู้เป็นนายเอ่ยถาม เพราะรัตติกาลดูเหมือนจะทำได้ทุกอย่าง และทำได้ดีไปเสียหมด
 
“หลายอย่าง” เขาตอบด้วยรอยยิ้มน้อยๆ “ผมร้องเพลงเพราะเหมือนคุณไม่ได้”
 
“ไหนลองร้องดูสิ”
 
ชายหนุ่มทำตามขำขอ ร้องเพลงยอดนิยมสมัยเก่า จังหวะไม่ช้าไม่เร็ว ร้องไปก็ขยับจังหวะตามไปด้วย เนื้อเพลงที่หากใครได้ยิน ก็คงสงสัยว่าคนร้องกำลังรู้สึกอย่างไรกันแน่ แต่ไม่ว่าอย่างไรหลวงอินทรทินกรก็ไม่อาจถามออกไปตรงๆ ได้ จึงได้แต่ปล่อยให้ความสงสัยนั้นจมอยู่ในใจไปเท่านั้น




.
.






[50%]






TALK: ขอบคุณสำหรับคอมเม้นในตอนที่แล้วมากๆเลยนะค้า ^^

https://www.youtube.com/watch?v=Ik3689uczrI
ปล. เพลงอยู่ด้านบน ส่วยชุดทหารสมัยนั้น ดูอันนี้ http://www.bloggang.com/viewdiary.php?id=klongrongmoo&month=04-2011&date=02&group=4&gblog=59 นึกถึงชุดทหารสมัยสงครามโลกครั้งที่ 2 คุณหลวงใส่แล้วงามน่าดู =////////=

[♥lvl♀‘O’Deal2♥]

เอา 100% มา

[วัวพันปี]

มะไรๆๆๆๆ พ่อรัตของอิฉัน จะหลงเสน่ห์คุณหลวงทินกร

[kun]

เอาอีกๆๆๆๆ

[sirin_chadada]

ชอบตอนนี้จัง... เวลาที่นายรัตกับคุณหลวงอยู่ด้วยกันด้วยบรรยากาศสบายๆ

[Lovetree]

นายรัตได้เป็นหมอนวดส่วนตัวของคุณหลวงด้วย555ดีจัง

พูดถึงนายอ่ำก็คิดถึง ถ้ามาอยู่ด้วยกัน นายรัตคงมีเพื่อนเล่นหัวได้
เล่นกับคุณหลวงมากไม่ได้ เดี๋ยวคุณหลวงไม่รักค่ะ555

รอลุ้นตอนต่อไปค่ะ
ขอบคุณนักเขียนมากๆค่ะ

[Mouse2U]

คุณหลวงเพิ่งจะคิดถึงรัตติกาลคนเก่าได้ไม่ทันไร เจ้าตัวเขาก็หลุดมาดขรึมกลับมาทะเล้นให้คุณหลวงได้อมยิ้มขำราวกับนกรู้เลยนะคะ ^^

[azure]

คุณหลวงโดนบรรยายซะน่าจับกดเลย. 55555

[dahlia]

อ่านมาเพลินๆ สะดุดกึกเลย อยากอ่านต่อ 50 ที่เหลืออะ   

[ขนมโก๋]

คุณหลวงเป็นคนละมุน

[•♀NoM!_KunG♀•]

มาต่อด้วยยยย

[boboman]

กดฝ่าเท้าตรงจุดแล้วยิ้มมีเลศนัยนี่หมายความว่าไงฮะนายรัต แอบคิดลึกอะไรอยู่ยะ
แกกะจะจีบคุณหลวงแล้วใช่มั้ยยย

[ชัดเจนกาบ]

อืมเปลี่ยนไปมาก แต่ยังมีความกวนอยู่ก็ถือว่าเป็นตนเองดีนะรัตน์ คึคึ แถมมีอาการห่วงของด้วยนะเนี้ย  คึคึ

[Biwty...]

ฝั่งอนาคตล่ะ เป็ยังไงบ้าง

[arij-iris]