หัวข้อ: ...........ดวงใจรัตติกาล........... - ตอนที่ 18.2 / P15 13มิ.ย.59

[RindaP]

กรี๊ดดดดด เค้าจูบกันนนน ฟินมากกกกกกกกกกก

[Poseidon]

ยังแค้นอิหนวดไม่หาย

[PIang-gel]

  มาต่อ ขอหวานๆอีก ชอบเวลาสองคนอยู่ด้วยกันจัง

[yochan]

ตอนที่ 12 Part II




ก๊อกๆๆ
 
“คุณหลวง เปิดให้ผมเข้าไปหน่อยสิคร๊าบ”
 
หลังจากที่สงบสติอารมณ์ได้ จนเวลาผ่านไปจนกระทั่งตกดึก รัตติกาลก็ตัดสินใจจะกลับเข้าไปนอนที่ห้องของหลวงอินทรทินกรเหมือนเช่นทุกวัน
 
ตั้งแต่หลวงอินทรทินกรกลับมาจากการฝึกวินัย ชายหนุ่มก็เข้ามานอนที่ห้องของผู้เป็นนายเป็นปกติ
 
เตียงแบบฝรั่งมีขนาดใหญ่พอให้นอนกันสองคน แม้จะเคยเกี่ยงกันเรื่องให้ฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งนอนที่เตียง และอีกฝ่ายนอนที่พื้น แต่สุดท้ายก็ไม่มีฝ่ายใดยอมเช่นนั้น จนต้องนอนบนเตียงด้วยกันทั้งคู่
 
บางวันหากร้องขอ หลวงอินทรทินกรก็จะร้องเพลงกล่อมรัตติกาลด้วยเสียงหวานๆ ชายหนุ่มชอบเข้าไปคลอเคลียและนอนตักอีกฝ่าย ปล่อยให้มือเรียวลูบศีรษะ และใช้ปลายนิ้วสางผมให้เขาอย่างอ่อนโยน
 
เวลาที่ได้นอนหนุนตัก เขาจะรู้สึกสงบ นอกจากนี้ก็ยังชอบกลิ่นของคุณหลวงที่ออกจะหอมและหวาน กลิ่นหอมเหมือนดอกไม้ ทั้งๆ ที่อีกฝ่ายไม่ได้ใช้น้ำหอมหรือน้ำอบที่ไหนพรมกาย
 
ส่วนกลิ่นหวานๆ ทำให้ชายหนุ่มสงสัยมาตลอดว่าเป็นเพราะอะไร แล้ววันนี้ก็ได้รู้เมื่อได้ชิมริมฝีปาก ส่วนเนื้อกายจะเป็นอย่างไร แม้ยังไม่เคยลิ้มลอง แต่เขาก็คิดว่าทั้งตัวคงหวานไม่ต่างกัน
 
ทว่าเมื่อเกิดเรื่อง วันนี้หลวงอินทรทินกรจึงล็อกห้องของตัวเองไม่ยอมให้ชายหนุ่มเข้าไปนอนเหมือนทุกที
 
“คุณหลวง...”
 
รัตติกาลแสร้งทำเสียงอ่อนเสียงหงอย เผื่อว่าผู้เป็นนายจะเห็นใจที่เขายืนเคาะประตูเรียกอยู่นานอย่างไม่ละความพยายาม
 
“กลับไปนอนห้องตัวเองสิ”
 
ได้ยินเสียงตะโกนออกมาแทนการเปิดประตูออกมาพูดตรงๆ
 
“ผมไม่มีหมอนไม่มีอะไรเลยจะนอนได้ยังไง”
 
คนด้านในเงียบไป แต่ชั่วครู่ก็ยอมเปิดพร้อมกับส่งหมอนและผ้าห่มให้ ก่อนจะรีบประตูดังเดิม
 
“โห...คุณหลวง ไม่ให้นอนข้างในงั้นผมนอนหน้าห้องก็ได้”
 
ชายหนุ่มตะโกนกลับ และเอาหมอนและผ้าห่มมาตั้งรกรากอยู่หน้าห้องหลวงอินทรทินกรจริงๆ เขาแกล้งเอาเล็บขูดประตูเหมือนสุนัขเวลาอยากเข้าห้องเจ้านายไปด้วย ทำเช่นนั้นอยู่นาน จนในที่สุดประตูก็ยอมเปิดออกอีกครั้ง
 
ครั้งนี้รัตติกาลรีบกระดิกหางวิ่งเข้าห้องและกระโดดขึ้นเตียงอย่างไม่รีรอ คุณหลวงก็ใจแข็งได้หลายชั่วโมงเลยทีเดียว
 
“อย่ามาทำรุ่มร่ามอีกแล้วกัน”
 
เจ้าของห้องเอ่ยพลางนอนห่มผ้ามิดชิดและหันหลังให้
 
ชายหนุ่มไม่ตกปากรับคำ ได้แต่นิ่งเงียบ และปล่อยเวลาให้ผ่านไป จนกระทั่งลมหายใจของหลวงอินทรทินกรคงที่แล้ว เขาจึงเอ่ยออกมา
 
“ผมไม่ขอโทษหรอกนะ”
 
“...”
 
“คุณอยากจะคิดว่ามันผิดก็เรื่องของคุณ แต่ผมไม่คิดว่ามันผิดสักนิด”
 
หลวงอินทรทินกรไม่โต้ตอบชายหนุ่ม ต่างฝ่ายต่างยึดมั่นในความคิดของตัวเอง และไม่พูดอะไรกันอีกจนกระทั่งหลับไป
 
.
 .
 

[yochan]

  การทำงานที่กระทรวงผ่านไปเป็นปกติ ทุกอย่างราวกับกลับเข้าสู่สภาพเดิม แม้ร้อยเอกสิงหาจะยังคงไม่ชอบหน้ารัตติกาลและเจ้านาย แต่ก็ไม่มาหาเรื่องนักเหมือนช่วงก่อนหน้าที่ชายหนุ่มเจออีกฝ่าย เพราะเดี๋ยวนี้เวลาที่รัตติกาลเจอร้อยเอกสิงหา ก็รีบยกมือไหว้พลางก้มหัวปะงกๆ


“สวัสดีครับลูกพี่”


“เชิญครับลูกพี่”

ทั้งยกมือ ทั้งก้มตัวลงต่ำที่สุด หากเจอที่ประตูก็รีบเปิดประตูให้ราวกับยอมเป็นลูกกระจ๊อกผู้ภักดี

แต่พอร้อยเอกสิงหาลับสายตาไปเมื่อไหร่ ก็หันกลับมาเบ้ปากยักไหล่ให้เจ้านายตัวเองเห็นแทน


“เสแสร้งจริงๆ”

หลวงอินทรทินกรเอ่ยเมื่อเห็นท่าทีชายหนุ่มไม่พอ ยังส่ายหัวให้อีกด้วย แต่รัตติกาลก็รีบตอบกลับออกไป


“เขาเรียกว่าแพ้ครั้งนี้ ชนะครั้งหน้าครับคุณหลวง”

และเมื่อสบโอกาสเมื่อไหร่ ชายหนุ่มก็แอบถุยน้ำลายใส่น้ำหรืออาหารมั่งล่ะ วันดีคืนดีก็เอาสารพัดแมลงมาปล่อยที่เก้าอี้หรือปล่อยในห้องทำงานมั่งล่ะ แมลงตด ตะขาบ มดคันไฟ มดแดง ตามแต่อารมณ์คนจับแมลงมาปล่อย จนหลวงอินทรทินกรชักจะสงสารร้อยเอกสิงหาขึ้นมา แทนที่จะรู้สึกเป็นปฏิปักษ์อย่างแรกๆ


“เป็นศัตรูกับร้อยเอกสิงหาว่าแย่แล้ว เป็นศัตรูกับเธอนี่แย่ยิ่งกว่า”


“ไหน ใครเป็นศัตรูกับคุณหลวง ผมพวกเดียวกับคุณนะ”

ร่างสูงยิ้มร่า ก่อนจะเปิดประตูให้เจ้านายเดินเข้าห้องทำงาน

แม้จะเกิดเรื่องที่พวกเขาจูบกัน หลวงอินทรทินกรก็ยังคงปฏิบัติต่อรัตติกาลเหมือนเดิม แต่ที่ยังเหมือนเดิมคงเพราะความหน้าด้านหน้าทนของชายหนุ่มนั่นล่ะ

อย่างตอนเช้าก่อนจะมาทำงาน ทั้งๆ ที่คุณหลวงผู้เป็นนายจะไม่ยอมให้รัตติกาลช่วยแต่งตัวสวมรองเท้าให้เหมือนเดิมแล้ว ทว่าพอเขาเอ่ยแค่ “ไม่ให้ช่วย งั้นจูบนะ” หลวงอินทรทินกรก็ต้องเม้มปากเป็นเส้นตรง และยอมให้ชายหนุ่มช่วยแต่โดยดี

และถึงจะไม่จูบอย่างไร ชายหนุ่มก็ใช้สายตามองคนร่างเล็กกว่าอย่างไม่เกรงอกเกรงใจอยู่ดี มองทะลุทะลวงอย่างที่อาจจะเรียกได้ว่าเป็นการ 'คุกคาม' ทางสายตา ราวกับเป็นสตอล์คเกอร์หลงยุค

แม้หลวงอินทรทินกรอยากจะทำเป็นลืมๆ เรื่องวันนั้น หรืออยากจะทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้นแค่ไหนก็ทำไม่ได้ เพราะรัตติกาลจะใช้ทั้งคำขู่และสายตาเตือนความจำทุกทีไป


“เจ้าเล่ห์”


“เอ๊...นี่คุณหลวงด่าเก่งขึ้นนะ รู้ตัวไหมเนี่ย”

คนร่างเล็กอย่างดีก็ทำได้แค่เหน็บไปเบาๆ โดยที่ไม่เคยทำให้ชายหนุ่มสะทกสะท้านได้แม้แต่น้อย บอกแล้วว่าเขาหน้าด้านหน้าทน ยิ่งด่ามายิ่งชอบเสียอีก พักหลังเลยหาเรื่องให้คุณหลวงด่าเหน็บบ่อยขึ้นเรื่อยๆ

ช่วยไม่ได้ เวลาด่าที่เหมือนไม่ด่าทีไร คุณหลวงดันน่าเอ็นดูเองนี่

ในส่วนของหน้าที่การงาน ก็มีข่าวลือหนาหูอีกว่าพันเอกหลวงภิภพไชยณรงค์จะลงเล่นการเมืองมากขึ้น ดังนั้นคนสนิทของหลวงภิภพก็มีแววจะได้ดิบได้ดีกันมากขึ้นเช่นกัน

ดังนั้นขณะที่หน้าที่การงานของลูกชายกำลังไปได้สวย พ่อแม่ของหลวงอินทรทินกรจึงเดินทางมายังพระนครเพื่อพูดคุยเรื่องสำคัญที่สมัยอยู่ที่เมืองจันท์ยังคุยไม่สำเร็จเสียที
 
.
 
.


TBC

[Mouse2U]

ขอแค่ได้แก้แค้นคืนเล็กๆ น้อยๆ ก็ยังดีนะคะรัต ^^ ส่วนคุณพ่อกับคุณแม่คงไม่ได้ตั้งใจมาหาคุณหลวง เพียงเพราะเรื่องของคู่หมายคนใหม่หรอกใช่ไหมคะเนี่ย?

[วัวพันปี]

พ่อรัต เจ้าเล่ห์แล้วคุณหลวงรักไหมครับ

[kun]

มีขูดประตูเรียกเจ้านายด้วย หมาน้อย ฮ่าๆๆๆๆ
เขาจะคุยอะไรกันกัน ค้างๆๆๆๆ

[wishper]

พ่อแม่ของคุณหลวงจะมาคุยเรื่องไรกันหว่า~
 ชักจะตะงิดๆแหะ

[dahlia]

พ่อกับแม่มาแบบนี้ คุณหลวงเตรียมเหนื่อยใจได้เลย เรื่องหาสะใภ้แน่ๆๆ เฮ้ออออ

[boboman]

ชอบที่คุณหลวงด่ารัตอ่ะ
นางน่าเอ็นดู๊ น่าเอ็นดู ระวังจะได้ดูเอ็นไอ้รัตมันนะ

[magarons]

็ฮารัตมากก นี่จริงๆแล้วเปนคนแบบนี้ใช่ป่ะ

[Lovetree]

เจ้าเล่ห์  นี่คือคำด่าของคุณหลวง555 คุณหลวงจะทำอะไรจะพูดอะไรก็น่ารักจริงๆเลยเจ้าค่ะ
แบบนี้นายรัตยิ่งหน้าด้านนะคะ555 แต่นายรัตก็ดูเหมือนที่จะจริงจังขึ้นแล้ว เอาใจช่วยนายรัตค่ะ

นายรัตมาน่ารัก ทั้งยอมเป็นหมาน้อยนอนหน้าห้อง  ทั้งแกล้งขู่เพื่อหวังผล ชอบค่ะ555

ลุ้นตอนต่อไปนะคะ ขอบคุณนักเขียนมากๆค่ะ

[•♀NoM!_KunG♀•]

ยังงายยยยยๆ

[Biwty...]

แล้วฝั่งมืดกะดวงล่ะ

[ชัดเจนกาบ]

อืมมีการเมืองด้วย ถ้าจะดุเดือดเลือดกระจายรึเปล่าเนี้ย

[yochan]

ตอนที่ 13



   หลังเลิกงานจากกระทรวง รัตติกาลกับหลวงอินทรทินกรจะเดินทางจากที่ทำงานมายังบ้านพักด้วยรถจักรยานด้วยกันทุกวัน
 
จักรยานคันนี้ราคาไม่ได้ถูก แต่ทั้งเจ้านายและคนรับใช้ก็เห็นตรงกันว่าควรจะหาซื้อมาใช้งานและทุ่นเวลา เดินจากกระทรวงมาบ้านพักนั้นไม่ไกลขนาดเดินไม่ไหวก็จริง แต่เมืองหลวงเวลานี้มืดค่ำเมื่อไหร่ก็เหมือนจะหมดเวลาเที่ยวเล่นเมื่อนั้น
 
จุดประสงค์ที่ต้องการใช้จักรยานของรัตติกาลก็มีแค่อยากแวะไปโน่นไปนี่กับคุณหลวงอีกนิด แวะร้านรวงช้อปปิ้งทานอาหารอีกหน่อย บางครั้งก็ไปดูพระอาทิตย์ตกแล้วค่อยปั่นกลับบ้าน เอ้อระเหยลอยชายได้มากกว่าใช้สองเท้าเดินไปเดินมา
 
หลวงอินทรทินกรก็ไม่ขัด เห็นว่าชายหนุ่มไม่เคยขอเงินขอทอง เงินเดือนก็ไม่ค่อยจะรับ จึงซื้อจักรยานไว้ให้ใช้ทันที ส่วนจะให้ลงทุนซื้อรถยนต์มาใช้ด้วย ก็คงต้องรอให้หลวงอินทรทินกรเลื่อนยศเป็นพลเอกกระมัง
 
สำหรับคุณหลวงผู้เป็นนายแล้ว การขี่จักรยานนั้นไม่ยาก แต่การขี่โดยที่มีรัตติกาลซ้อนท้ายนั้นแทบจะเป็นไปไม่ได้
 
เพราะเผลอหน่อยก็จะโดนจับตรงโน้น เกาะตรงนี้ หนักเข้าก็เอาจมูกมาโดนแก้มเอาคางมาวางไหล่ ดังนั้นเพื่อไม่ให้ถูกชายหนุ่มร่างสูงเอารัดเอาเปรียบ หลวงอินทรทินกรจึงซ้อนท้ายแทน
 
วันนี้จุดหมายก่อนกลับบ้านของทั้งคู่ก็คือปั่นรถไปกินก๋วยเตี๋ยวลูกชิ้นปลาแถบเยาวราช เป็นร้านเจ้าที่รัตติกาลยังได้มีโอกาสแวะไปกินในอีกหลายทศวรรตข้างหน้าโน้น
 
ชายหนุ่มปั่นจักรยานไม่นานเท่าไหร่ก็มาถึงร้านก๋วยเตี๋ยวในตึกแถวเล็กๆ ที่มีคนจีนอพยพเป็นเจ้าของร้าน ลูกชิ้นปลาเจ้านี้อร่อย คุณหลวงเองก็ถูกปากอาหารที่ค่อนไปในทางปราศจากเนื้อสัตว์ใหญ่ จึงแวะมากินกันบ่อยครั้ง
 
เวลาที่แวะมาทานอาหารในร้านแถบนี้ทีไร รัตติกาลก็จะรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังอยู่ในอดีตที่เป็นเหมือนอนาคนด้วย
 
เป็นความรู้สึกที่บอกไม่ถูก เหมือนกับว่าความทรงจำจะซ้อนทับ ในร้านรวงในแบบสมัยเก่า โต๊ะเก้าอี้ไม้ผุๆ บางครั้งก็เหมือนจะคิดไปเองว่าหากหันหลังออกไปมองนอกร้าน เขาจะเห็นรถยนต์ทันสมัยวิ่งไปมาหรืออาจจะเห็นรถติดแหงกเพราะไฟแดง จะได้ยินเสียงผู้คนจอแจ และทุกครั้งที่รู้สึกเช่นนั้น เขาจะเอื้อมมือไปจับมือของหลวงอินทรทินกรไว้ เพื่อให้รู้ว่าปัจจุบันของเขาอยู่ณ จุดไหน เวลาใด หลวงอินทรทินกรก็ไม่ว่าอะไร หากไม่ใช่มาจับไม้จับมือให้คนอื่นเห็น เพราะหากทำแบบนั้นเมื่อไหร่ก็จะถูกเหยียบเท้าไปทีจนเขาต้องร้องโอดโอยออกมา
 
ทานอาหารเสร็จ สองคนก็แวะมากินลมชมวิวดูพระอาทิตย์ตก ไม่รู้ว่าจะใช้ชีวิตสงบสุขแบบนี้ไปได้อีกนานเท่าไหร่
 
ใบหน้าของรัตติกาลยามที่มองสุดปลายท้องฟ้าเปลี่ยนเป็นสีส้มอมทอง ชวนให้หลวงอินทรทินกรสนเท่ห์กับภาพที่เห็น
 
ชายหนุ่มเป็นคนที่มีใบหน้าหล่อเหลา ตาคม จมูกโด่ง ร่างกายก็สูงใหญ่อย่างที่ไม่เห็นง่ายๆ ในหมู่คนพื้นเมือง ยายแหวนเคยบอกว่าเก็บตัวนายมืดมาได้เพราะเห็นถูกเอามาทิ้งในพงหญ้า พ่อแม่เป็นใครไม่มีใครรู้ ซึ่งบางทีก็อาจไม่ใช่คนสยามแท้ๆ โดยกำเนิด
 
แสงอาทิตย์สีทองทำแสงเงากับใบหน้าคมจนเกิดภาพอันสวยงามน่าหลงใหล ดวงตาที่มองไกลออกไปไม่รู้ว่ากำลังคิดสิ่งใด ริมฝีปากที่ราวกับอมยิ้มน้อยๆ ก็ไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือไม่
 
คนร่างเล็กอยากจะเอื้อมมือสัมผัสใบหน้าชายหนุ่ม หากแต่ก็ห้ามใจไว้ และที่ต้องห้ามใจกว่านั้นก็คือไม่ให้หลุดเอ่ยถามออกไป ว่ายัง เสียใจ ที่ต้องอยู่ที่นี่อยู่หรือเปล่า ตกกลางคืน ยังคิดถึงคนรักอยู่หรือไม่
 
แต่สุดท้ายก็ไม่เอ่ยถาม ได้แต่กลืนความรู้สึกลงลำคอไปทั้งอย่างนั้น
 
.
 .


(มีต่อ)

 
.

[yochan]

.
.
   
วันต่อมาหลังจากเลิกงานแล้ว รัตติกาลและหลวงอินทรทินกรไม่ได้แวะที่ไหน คิดว่าวันนี้จะหุงหาอาหารที่บ้านเสียหน่อย แต่ก่อนที่ทั้งเจ้านายและคนรับใช้จะเดินเข้าบ้านพักย่านใกล้ที่ทำงาน สายตาของทั้งคู่ก็มองเห็นชายหญิงวัยกลางคนคุ้นหน้าคุ้นตามายืนด้อมๆ มองๆ อยู่หน้าบ้าน จนทำให้ต้องเอ่ยทักออกไป
 
“คุณพ่อ! คุณแม่! มาทำอะไรที่นี่ครับ”
 
“พ่อดวง! เป็นยังไงบ้างลูก”
 
“ลูกต้องเป็นฝ่ายถามมากกว่า ทำไมจะมาพระนครทั้งที แต่ไม่เขียนจดหมายมาบอกบ้าง จะได้เตรียมที่เตรียมทางไว้ มาครับ เข้าไปข้างในก่อน”
 
หลวงอินทรทินกรเอ่ยบอกให้พ่อแม่เข้าไปในบ้านพัก ส่วนข้าวของที่ทั้งสองนำมา รัตติกาลก็จัดการช่วยยกเข้าไปให้โดยไม่ต้องมีใครสั่ง
 
“นี่บ้านเช่าหรือลูก”
 
ผู้เป็นแม่เอ่ยถามพลางมองไปรอบๆ บ้าน
 
“ใช่ครับ”
 
บ้านเช่าหลังนี้ขนาดภายในไม่ได้ด้อยไปกว่าเรือนของหลวงอินทรทินกรที่ต่างจังหวัด ทว่าพื้นที่รอบเรือนเรียกว่าเทียบกันไม่ติด บ้านเช่นที่เมืองหลวงนี้มีรั้วรอบ ลักษณะสถาปัตยกรรมของบ้านค่อนไปทางสมัยใหม่กว่า มีการทาสีด้านนอกแทนที่จะให้เป็นสีไม้ทั้งเรือนเหมือนที่เมืองจันท์
 
ตัวบ้านยังคงยกสูง มีห้องแยกเป็นห้องเจ้านายและคนใช้ มีห้องนั่งเล่นและที่ทางสำหรับทานอาหารตามแบบฝรั่ง ด้านล่างเป็นห้องน้ำห้องส้วมแยกออกจากเรือน ที่รัตติกาลขอให้สร้างเป็นลักษณะพิเศษ สมัยนี้ในพระนครมีน้ำประปาสะอาดใช้แล้วในบางที่บางส่วน แต่ก็ต้องมีการรองน้ำเก็บไว้เนื่องจากมีเหตุการณ์น้ำแล้งหรือขาดน้ำบ้างเช่นกัน

 “แล้วลูกไม่คิดจะซื้อที่ซื้อทางที่นี้ไว้บ้างหรือ”
 
“เช่าเขาอยู่ก็สะดวกดีนี่ครับ”
 
“แล้วถ้าอนาคตหนูอิ่มย้ายมาอยู่ด้วยล่ะลูก”
 
คนร่างเล็กนิ่งไป ส่วนรัตติกาลเองก็ชะงักมือที่กำลังเสิร์ฟน้ำให้พ่อแม่ของเจ้านาย
 
“ลูกไม่ได้คิดถึงเรื่องนั้น”
 
“พ่อดวงก็คิดตัดสินใจได้แล้ว เวลานี้ลูกก็มีการงานมั่นคงแล้วไม่ใช่หรือ”
 
ผู้เป็นพ่อเอ่ยบ้าง
 
รัตติกาลวางน้ำท่าเสร็จ สายตาก็เหลือบมองเจ้านายอยู่ครู่หนึ่ง หากแต่อีกฝ่ายไม่ได้มองมาทางเขา กลับทอดมองต่ำด้วยสีหน้านิ่งยากจกคาดเดาอารมณ์
 
ชายหนุ่มขยับไปนั่งไกลจากวงสนทนาเพื่อไม่ให้ถูกทักว่าอยู่ใกล้จนต้องระเห็ดออกนอกห้อง แต่ต่อให้นั่งห่าง หูก็ยังผึ่งกางทำงานดีกว่าหูช้างอัฟฟริกาอีก
 
“คุณหญิงพัชราก็ถามแม่ว่าจะให้น้องรอถึงเมื่อไหร่”
 
“คุณแม่ครับ คุณวาดเพิ่งเสีย ลูกไม่อยากคิดถึงเรื่องแต่งงานใหม่”
 
“สามปีแล้วนะลูก”
 
“...”
 
จะว่าไป...ร่วมสามปีแล้วสินะ ที่เขามาอยู่ที่นี่ เวลาช่างผ่านไปเร็วอย่างไม่ทันได้ตั้งตัวเลยจริงๆ
 
“อย่างน้อยก็หมั้นหมายกับน้องก่อนดีไหม” ชายวัยกลางคนเสนอ
 
“ตอนนี้งานที่กระทรวงผมหนักพอสมควร ถ้าหากงานเพลาลงแล้วลูกจะลองคิดดูอีกครั้งครับ”
 
ผู้เป็นลูกชายบอกตัด
 
“งั้นก็ตามใจลูก”
 
เมื่อลูกชายยืนยัน พ่อแม่ก็ยอมตามใจ
 
แม่ของหลวงอินทรทินกรฉุกคิดอะไรได้เมื่อสายตามองเห็นข้าวของข้างตัว
 
“จริงสิพ่อดวง แม่เอากับข้าวกับปลามาจากที่จันท์เสียเยอะ วันนี้แม่เข้าครัวทำของโปรดให้ลูกดีไหม”
 
“ครับ เดี๋ยวลูกช่วยคุณแม่ทำครัวเอง”
 
“ไม่ต้องลูก ไปนั่งไปรอเถอะ ทำงานมาเหนื่อยๆ”
 
“เดี๋ยวกระผมช่วยเองคร๊าบ”
 
รัตติกาลเสนอ พลางเดินเข้าครัวไปสมทบแม่ของหลวงอินทรทินกร ชายหนุ่มเป็นลูกมือให้อย่างดีจนแม่ของคุณหลวงยังแปลกใจ
 
ปกติแล้วชายหนุ่มรับหน้าที่เข้าครัวทำอาหาร ทว่าตั้งแต่เข้าไปทำงานในกระทรวงกลาโหมในฐานะผู้ช่วย ทั้งเขาและเจ้านายมักจะทานนอกบ้านหรือซื้ออาหารเข้ามาทานเป็นประจำ ด้วยเหตุผลที่ว่าช่วยทุ่นแรงและเวลา แม้ว่าเขาจะชอบทำอาหารเองมากกว่าก็ตาม
 
“คุณหลวงชอบอะไรเป็นพิเศษหรือครับ”
 
ช่วยจุดไฟไปก็เอ่ยถามแม่คุณหลวงไป
 
“พ่อดวงน่ะกินง่าย แต่ที่ชอบเป็นพิเศษก็พวกผัดมะระต้มมะระ”
 
“หืม...ชอบรสขมหรอกหรือนี่”
 
“ใช่ๆ พ่อดวงน่ะ ไม่ชอบให้ล้างน้ำเกลือก่อนด้วยนะ อ้อ อย่างต้มฟักก็ชอบดีเหมือนกัน”
 
รัตติกาลหัวเราะหึ จะว่าไปก็ดูเหมาะกับคุณหลวงดี เวลาที่เขาทำอาหารจะเน้นไปที่รสกลางๆ อาหารที่ทำก็แล้วแต่วัตถุดิบที่มี ไม่ใช่อาหารไทยแท้ๆ แต่อาศัยการประยุกต์ระหว่างไทยจีนฝรั่ง จนบางครั้งก็แอบคิดว่าหลวงอินทรทินกรอาจจะไม่ถูกปาก วันนี้ได้ถามแม่คุณหลวงถึงความชอบ คราวต่อไปก็จะได้รู้เสียทีว่าคุณหลวงชอบรสอาหารแบบไหนกันแน่
 
เพราะหากให้ถามเองก็มักได้คำตอบว่าทานได้ทุกอย่างอยู่ดี ช่างเป็นคนที่เก็บความรู้สึกส่วนตัวได้ดีเสียจริง
 
อาหารฝีมือแม่จัดวางบนโต๊ะหลากหลายอย่าง พ่อแม่ลูกได้ทานอาหารกันพร้อมหน้า มีหรือที่รัตติกาลจะเข้าไปขัดเวลาครอบครัว และก่อนที่หลวงอินทรทินกรอ้าปากเรียกให้เขาไปนั่งทานด้วย ชายหนุ่มก็รีบเอ่ยขอตัว
 
“งั้นผมขออนุญาตไปเก็บกวาดนะครับ”
 
“ด...เดี๋ยวก่อน”
 
รัตติกาลออกจากวงโต๊ะอาหารไปด้วยความเร็ว คิดว่าปล่อยให้พ่อแม่ลูกอยู่ด้วยกันจะดีที่สุด ถึงจะชอบเสนอหน้าแค่ไหน แต่ในเวลาแบบนี้เขาก็รู้จักขอบเขต กลับเข้ามาอีกทีก็ตอนที่ช่วยเก็บจานชามไปล้าง ชั่วครู่หนึ่งที่สบตาหลวงอินทรทินกร ก็เหมือนจะถูกโกรธอยู่นิดๆ
 
“นายมืดใส่ชุดแบบคนกรุงก็ดูเป็นผู้เป็นคนเหมือนกันนะ”
 
หลังจากคุยกันเรื่องโน้นเรื่องนี้ สุดท้ายก็มาหยุดที่เรื่องของรัตติกาลบ้าง พ่อของหลวงอินทรทินกรมองเขาอย่างเพ่งพิจารณา
 
“ปีนี้เอ็งอายุเท่าไหร่แล้วล่ะ”
 
“สา..ยี่สิบสาม...ล่ะมั้งครับ”
 
“อายุขนาดนี้ เอ็งไม่คิดจะหาเมียหรือ”
 
รัตติกาลทำเป็นยิ้มตาหยี แต่ก็ไม่ตอบเรื่องแต่งงานเหมือนเจ้านาย จนทั้งพ่อและแม่ของหลวงอินทรทินกรต่างคิดว่าว่านายทั้งบ่าวนี่เหมือนกันไม่มีผิด
 
แต่ต่อให้ฝั่งคนรับใช้จะไม่หาเมียแต่งงานก็ช่าง ฝั่งลูกชายไม่ว่ายังไงคนเป็นพ่อแม่ก็ต้องผลักดันให้เป็นฝั่งเป็นฝาอีกครั้งให้ได้
 .
 .




TBC

 

[boboman]

เป็นฝั่งเป็นฝาน่ะได้...แต่ขอเป็นกับนายรัตนะ 555555

[Lemon_Tea]

นายบ่าวจะตบแต่งกันเอง ไม่รู้หรือท่านพ่อ

[Mouse2U]

'ปลูกเรือนตามใจผู้อยู่ ผูกอู่ตามใจผู้นอน' ค่ะคุณพ่อคุณแม่..

[sirin_chadada]

ช่วงแรกของบทนี้น่ารักมากอ่ะ ฟิน... รู้สึกเหมือนนายรัตกำลังจีบคุณหลวงเลยอ่ะ กรี๊ด...
พอมาหลังๆเริ่มฟินไม่ออก แต่จำได้ว่าช่วงนั้นสถานการณ์ทางการเมืองยังไม่ค่อยเสถียรนัก(รึเปล่าคะ) คิดว่าตำแหน่งการงานของคุณหลวงอาจได้รับผลกระทบอีกทำให้ไม่ได้หมั้นหมายกับคู่หมายที่พ่อแม่หมายตาไว้รึเปล่า

[♥lvl♀‘O’Deal2♥]

รอ

[•♀NoM!_KunG♀•]

จะเปงเรื่องมั้ยยยย

[ชัดเจนกาบ]

คุมถุงชนก็ยังมีอยู่สินะ  รอต่อไป

[Lovetree]

สถานะเป็นนายกับบ่าว แต่ความรู้สึกคงเป็นมากกว่านั้นแล้ว
ก็ทั้งจับมือ แอบหอมแก้ม รู้กันเพียงสองคนเนอะคุณหลวงกับนายรัต  เขินแทน
รอลุ้นว่าคุณหลวงจะตัดสินใจยังไงต่อไปถ้าพ่อแม่ทวงถามอีก  ขอบคุณมากๆค่ะ

[dahlia]

แหมคุณพ่อคุณแม่ค่ะ มีคนเสนอตัวอยู่ใกล้ๆ นั่นไงค่ะ 5555

[kdds]

กี่ยุคกี่สมัยพ่อแม่ก็ชอบคาดคั้นเรื่องแต่งงานกับลูก

[Teaw_HC+MJ]

มืดเขารอแต่งกับคุณหลวงค่ะ คุณพ่อคุณแม่ 5555555555555555
 

[kamontipsaii]

เขากำลังจะปลูกต้นรัก เขาจูบกันแล้วไม่รู้หรอคะ 55555