...........ดวงใจรัตติกาล........... - ตอนที่ 18.2 / P15 13มิ.ย.59
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: ...........ดวงใจรัตติกาล........... - ตอนที่ 18.2 / P15 13มิ.ย.59  (อ่าน 68183 ครั้ง)

ออฟไลน์ Allure-Q

  • Just the way you are
  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 267
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +16/-0
อยากรู้ตอนต่อไป  :katai1:
ว่าแต่ ดวงกับนายมืดล่ะ?

ออฟไลน์ yochan

  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 151
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +82/-3
ตอนที่ 17.1



   ปีพุทธศักราช 2481 สยามเกิดการเปลี่ยนแปลงอย่างมาก แม้แต่หลวงอินทรทินกรก็ได้รับผลกระทบไปด้วย กระนั้นผลกระทบที่ว่ายังเป็นไปในทางที่ดี
 
หลังจากหลวงภิภพไชยณรงค์ดำรงตำแหน่งผู้บัญชาการทหารบกไม่นาน ก็ได้ขึ้นเป็นนายกรัฐมนตรีแห่งสยาม ดังนั้นหลวงอินทรทินกรที่เป็นมือขวาย่อมได้รับการเลื่อนขั้นและเป็นร้อยเอกในที่สุด เป็นที่เชิดหน้าชูตาของวงศ์ตระกูลและต่างภาคภูมิใจในตัวบุตรชายคนโตอย่างมาก

 แม้ตัวของหลวงอินทรทินกรจะไม่ได้ดีใจนัก เพราะรู้ดีว่าตนเองได้รับความเอ็นดูจากผู้ใหญ่มากกว่าปกติ รัตติกาลกลับยืนยันเสียงแข็งว่าคุณหลวงของตนยังได้รับยศถาบรรดาศักดิ์น้อยไปด้วยซ้ำ

 ขอโทษเถอะ ทำงานวันละสี่สิบแปดชั่วโมง สมควรได้เป็นนายกฯ ดีเด่นมากกว่า”

 เธอก็พูดเหลวไหล”
 
ร้อยเอกอินทรวงศ์ส่ายศีรษะให้กับชายหนุ่มร่างสูงที่กำลังช่วยติดเข็มให้ตน
 
ในปีเดียวกันนี้เอง เนื่องจากมีการยกเลิกบรรดาศักดิ์ คุณดวงจึงไม่ใช่หลวงอินทรทินกรอีกต่อไป หากยังคงมีคนหนึ่งทู่ซี้เรียกคุณหลวงๆ ไม่ขาดปาก
 
เหลวไหลที่ไหนกันคุณหลวง ผมพูดความจริง ไหนบอกว่าเย็นนี้จะไปเดินเวิ้งกับผมไง ผมไม่ยอมด้วย ผมจะไปกับคุณนะ” เอ่ยไปคนตัวโตก็ทำท่าดีดดิ้นกระทืบเท้าเหมือนเด็กๆ ไป
 
บอกว่าเลิกเรียกคุณหลวงได้แล้ว เขายกเลิกยศถาบรรดาศักดิ์กันไปแล้ว จะยังมาเรียกเช่นนี้อยู่อีก”
 
เรียกมาตั้งหลายปีอยู่ๆ จะให้มาเลิกปุบปับได้ไงกันละคร้าบ”
 
ทุกอย่างก็ต้องมีการเปลี่ยนแปลงทั้งนั้น จะมามัวยึดติดกับขนบเก่าๆ เห็นทีประเทศจะตามโลกไม่ทัน”
 
รัตติกาลช้อนสายตามองคนร่างเล็กด้วยรอยยิ้ม เขารักที่คนรักของเขายึดมั่นในอุดมการณ์ แม้ในอนาคตอุดมการณ์นี้อาจจะทำร้ายเจ้าตัวได้ เขาก็ยังจะยืนยันที่จะยืนเคียงข้างและไม่ยอมให้คนรักต้องล้มแน่นอน
 
ไปกันเถอะ เดี๋ยวจะไปทำงานสาย” แต่งตัวเสร็จสิ้น ร้อยเอกอินทรวงศ์ก็เตรียมออกจากบ้าน
 
ทว่ามือใหญ่ฉุดรั้งเอาไว้ก่อน
 
คุณหลวงลืมอะไรหรือเปล่าครับ”
 
ร่างเล็กยังคงไม่หันมา
 
คุณดวง”
 
พอเอ่ยเรียกเช่นนั้นจึงยอมหันมาสบตาด้วยแววตำหนิเล็กๆ
 
ไม่ใช่ว่ารัตติกาลไม่อยากเรียกอีกฝ่ายว่าคุณดวง เวลาที่เรียกก็รู้สึกใกล้ชิดกันมากยิ่งกว่าเดิม ทว่าเขาชอบหยอกคุณดวงเล่นน่ะสิ เห็นหน้าดุๆ แล้วหมั่นเขี้ยวจริงเชียว
 
ลืมอะไรไปหรือเปล่าครับ” ชายหนุ่มเอ่ยย้ำอีกครั้ง ริมฝีปากระบายยิ้มอย่างไม่ปิดบัง
 
ร้อยเอกอินทรวงศ์เม้มปากเป็นเส้นตรง ก่อนจะยื่นหน้าหอมแก้มรัตติกาลไปที และรวดเร็วจนสัมผัสอะไรแทบไม่ได้ ยังให้ชายหนุ่มร่างสูงทำหน้ามุ่ย
 
แบบนี้ยังเรียกว่าหอมได้หรือครับ” มือใหญ่เริ่มล็อคที่เอวคนร่างเล็กกว่า หากว่ายังไม่ทำให้เขาพึงพอใจคงไม่ยอมปล่อยให้ไปทำงานง่ายๆ
 
แล้วต้องแบบไหนล่ะ”
 
ต้องให้ผมทำให้ดูสินะ”
 
ไม่ทันที่ร้อยเอกอินทรวงศ์จะเอ่ยท้วง รัตติกาลก็แนบริมฝีปากประทับอีกฝ่าย ดุนดึงกลีบปากบนให้เผยอขึ้นเพื่อให้รับลิ้นเขาเข้าไปภายใน
 
จุมพิตยามเช้าดูดดื่มและเร่าร้อนยิ่งกว่าแสงอาทิตย์ ผละจากกันอีกทีใบหน้าของร้อยเอกอินทรวงศ์ก็แดงเรื่อ ไม่ว่าอย่างไรก็ดูจะไม่คุ้นชินกับสัมผัสของชายหนุ่มอายุน้อยกว่าเสียที
 
รัต..พอได้แล้วป..ไปทำงานได้แล้ว เดี๋ยวก็สายกันพอดี ”
 
ครับผม!”
 
รัตติกาลส่งเสียงเริงร่า ราวกับได้รับพลังเต็มเปี่ยม ขณะที่เดินออกจากบ้านก็ได้ยินเสียงตัดพ้อของคนรักผู้เป็นเจ้านาย
 
ไม่เบื่อบ้างหรือ แก่ป่านนี้แล้วยังทำเหมือนเป็นหนุ่มสาว”
 
ชายหนุ่มรู้ว่าร้อยเอกอินทรวงศ์หมายถึงตัวเองที่อายุมากกว่าเขาเป็นสิบปี แต่เขาก็ยังชอบจู๋จี๋กับคนร่างเล็กกว่าเสมือนเป็นเด็กวัยรุ่นอย่างไรอย่างนั้น
 
แก่อะไรกันครับ ต่อให้อายุแปดสิบก็จะจูบทุกวัน”
 
แม้ร้อยเอกอินทรวงศ์จะส่ายหน้า ทว่ารัตติกาลก็เห็นว่าอีกฝ่ายอมยิ้มน้อยๆ จนเขาต้องหอมฟอดที่แก้มไปอีกทีกว่าจะได้ฤกษ์ออกจากบ้านไปทำงานได้
 
เวลานี้ร้อยเอกอินทรวงศ์ทำงานเป็นที่ปรึกษาให้กับนายกรัฐมนตรี แม้หน้าที่การงานจะก้าวหน้ามากเพียงไร ความรับผิดชอบก็มากขึ้นเป็นเท่าตัว การตัดสินใจต่างๆ ต้องคิดอย่างรอบคอบ เพราะจะส่งผลถึงประชาชนทั่วไปด้วย
 
สภาพบ้านเมืองในสยามเวลานี้แม้จะยังเหมือนเป็นปกติ ทว่าแท้จริงไม่ต่างจากคลื่นใต้น้ำรอวันพายุกระหน่ำ เพราะโลกภายนอกกำลังปะทุไปด้วยภัยสงคราม

 


.
.

**** ตามประวัติศาสตร์ ประเทศไทยยกเลิกบรรดาศักดิ์ในปี พ.ศ.2485 ไม่ใช่ 2481


TBC


TALK: สวัสดีค่ะ ขอโทษที่หายไปนานเลย ติดงานหนักมากเลยค่ะ ตอนนี้กำลังเคลียร์ทุกเรื่องที่คั่งค้าง มาทีละนิดหวังว่าจะไม่ว่ากันนะคะ ^^
เจอกันใหม่เร็วๆ นี้ค่ะ

Yo
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 09-04-2016 23:26:23 โดย yochan »

ออฟไลน์ Poseidon

  • Unconditional love
  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 5081
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +260/-12
จิ้มไว้ก่อนน้าาา สู้ๆนะคนเขียน

ออฟไลน์ Poseidon

  • Unconditional love
  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 5081
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +260/-12
ถ้ามีสงคราม งานนี้คงเป็นเรื่องยุ่งแน่ๆ

ออฟไลน์ kun

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3592
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +122/-10
ดีใจที่มา
สงครามจะเกิดหรอ

ออฟไลน์ RindaP

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 41
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +3/-0
เย่ มาแล้ว

ออฟไลน์ fay 13

  • เป็ดAthena
  • *
  • กระทู้: 5635
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +286/-44

ออฟไลน์ mild-dy

  • ☆ ทาสแมว ☆
  • เป็ดHades
  • *
  • กระทู้: 8893
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +389/-80

ออฟไลน์ natsikijang

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 540
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +26/-4
วันนี้ว่าง นั่งอ่านเรื่องนี้ตั้งแต่8โมง ไม่คิดว่าจะอ่านจนถึงตอนปัจจุบันในตอน19.05 ช่วงแรกเนื่อยๆ งง ๆ แต่พอมากลางเรื่องกัลบมัอะไรให้ชวนติดตามมากขึ้นค่ะ หลงความอ่อนหวาน วางตัวดี กิริยางดงามของคุณหลวงดวงเข้าไปเต็ม แอบรำคาญพระเอกนะ คอยเอาแต่ใจทั้งที่ตัวเองนั่นแหล่ะที่ยังลืมดวงใจในยุคปัจจุบันไม่ได้

ออฟไลน์ yochan

  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 151
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +82/-3
คำเตือน : ตอนนี้อาจมีเรตที่ทำให้รับไม่ได้ อาจไม่สละสลวย ดังนั้นถ้าหากไม่ชอบก็กดลากผ่านฉากนั้นไปนะคะ ><



ตอนที่ 17.2



ภายในห้องทำงาน ร้อยเอกอินทรวงศ์กำลังอ่านเอกสารด้วยหน้านิ่วคิ้วขมวด เวลานี้สถานการณ์ของโลกภายนอกกำลังตึงเครียด ไม่ใช่แค่ยุโรปที่ระส่ำระส่าย หากในเอเชียจักรวรรดิญี่ปุ่นยาตราทัพสู่ประเทศจีน และหมายจะยึดครองเพื่อขึ้นเป็นหนึ่ง

แม้จะยังไม่แน่ใจนักว่าสงครามจากสองฝั่งฟากของโลกจะข้องเกี่ยวเชื่อมโยงกันในอนาคตอย่างไร แต่ร้อยเอกอินทรวงศ์ไม่อาจนิ่งเฉยได้ สยามต้องหาทางรับมือกับเหตุการณ์ร้อนระอุที่กำลังเกิดขึ้น กระนั้นจะรับมืออย่างไรก็ยังคิดไม่ออก

รัตติกาลที่นั่งโต๊ะผู้ช่วยฝั่งตรงข้ามมองเจ้านายที่กำลังคิดไม่ตก พลันเอ่ยขึ้นขัดจังหวะ

“คุณดวง ยังไงเราก็ฝืนชะตาไม่ได้หรอกครับ มีแต่ต้องประคับประคองกันไปเพื่อไม่ให้คนของเราต้องรับภัยหนัก”

ร้อยเอกหนุ่มเข้าใจในสิ่งที่รัตติกาลเอ่ยดี รัตติกาลรู้ว่าอนาคตจะเกิดเหตุการณ์ใดขึ้น แต่ฟันเฟืองเล็กๆ ก็ไม่สามารถจะฝืนกลไกความเป็นไปของโลกได้ จากสิ่งที่ชายหนุ่มร่างสูงเอ่ยมา สยามจะต้องเข้าสู่สงครามไม่ช้าก็เร็ว สิ่งที่สมควรทำที่สุดคือหาทางที่ทำให้เราสูญเสียน้อยที่สุดเท่านั้น

“แล้วเธอว่า...เราควรจะเสนอคำแนะนำให้ท่านนายกอย่างไร”

“ภาวะสงครามมักมาพร้อมกับสภาวะขาดแคลนอาหาร แต่หากจะกักตุนตั้งแต่ตอนนี้อาจจะสร้างความตื่นตระหนกโดยใช่เหตุ เสนอเรื่องให้ค่อยๆ ออกมาตรการเพื่อรองรับเหตุการณ์ที่อาจเกิดในอนาคตดีไหมครับ?”

ดวงหน้าหวานหยักหน้าน้อยๆ ก่อนจะลงมือเขียนบางอย่างลงในรายงาน

เมื่อถึงเวลาประชุม ร้อยเอกอินทรวงศ์ได้เปรยเรื่องสงครามที่เริ่มก่อตัวทั้งในฝั่งยุโรปและในเอเชียขึ้น ผู้คนที่นั่งอยู่ในห้องประชุมต่างก็ตื่นตัวในเรื่องนี้ไม่น้อยไปกว่ากัน ทว่าหลากคนย่อมหลากความคิด แต่ละคนในห้องประชุมต่างเชื่อมั่นว่าตนเองมีความรู้ความสามารถ การเสนอแนะแนวทางแก้ปัญหาจึงทั้งเป็นไปในทางเดียวกันหรือขัดแย้ง

“เวลานี้พวกต่างชาติต่างแสวงหาความเป็นใหญ่ คนโน้นยึดเมืองนี้ คนนี้ยึดเมืองนั้น จักรวรรดิญี่ปุ่นก็เช่นกัน ตอนนี้ยาตราทัพไปที่จีนแล้ว สยามเราจะอยู่เฉยรอให้พวกนั้นมายึดไม่ได้” ใครคนหนึ่งเอ่ยขึ้น

“แล้วเราจะทำอย่างไร ยุทโธปกรณ์ของเราเวลานี้ไม่ได้มีเพียงพอจะรบกับใครเขา”

“เช่นนั้นเราควรจะส่งเสริมกองทัพให้แข็งแกร่งขึ้น เตรียมสั่งสมอาวุธและกำลังพลไว้แต่เนิ่นๆ”

เมื่อมีใครคนหนึ่งพูด คนอื่นๆ ก็คล้อยตาม ทว่าร้อยเอกอินทรวงศ์กลับแสดงความคิดเห็นแตกต่างออกไป

“เวลานี้สิ่งที่เราควรจะส่งเสริมคือปากท้องของประชาชนไม่ใช่หรือครับ หากเกิดสงคราม ข้าวปลาอาหารย่อมขาดแคลนและมีราคาสูง เวลานี้ยังมีเวลาให้เราเตรียมรับมือ หากปล่อยให้เภทภัยมาสู่ตัวเข้าจริงๆ เวลานั้นคงสายเกินแก้ ประชาชนคงไม่พ้นอดตาย และแทนที่เราจะคิดเข้าร่วมวงรบกับใคร สยามควรวางตัวเป็นกลางไม่ใช่หรือครับ”

พันโทสิงหาพ่นหัวเราะขัด “เฮอะ เมื่อไรคุณจะทำตัวให้สมกับเป็นทหารเสียที ถ้ากองทัพเราเป็นที่ยำเกรงของต่างชาติ ใครที่ไหนจะกล้าบุกเข้ามา แต่ถ้ายังทำตัวหัวหดเช่นนี้ ทั้งยุโรปทั้งญี่ปุ่นคงได้วิ่งวุ่นเข้ามากันหมด”

“เอาล่ะๆ” จอมพลภิภพเอ่ยขึ้นให้ทุกคนในห้องต่างเงี่ยหูฟัง “ที่ทุกคนพูดต่างก็มีเหตุผล กองทัพของเราก็สำคัญ ปากท้องของประชาชนก็สำคัญ แต่เหนือสิ่งอื่นใดประเทศชาติเราต้องเข้มแข็ง ต้องเจริญทัดเทียมนานาอารยประเทศ ไม่ให้เป็นที่น้อยหน้าชาติอื่นได้”

เพียงแค่นี้ร้อยเอกอินทรวงศ์ก็เข้าใจว่าความสนใจของจอมพลภิภพมุ่งไปที่การสนับสนุนกองทัพมากกว่า แม้จะมีการออกมาตรการสงวนอาชีพให้เฉพาะชาวสยาม แต่นั่นอาจไม่ได้ช่วยอะไรมากเมื่อสงครามคืบคลานมาถึง


......
.........


หลังจากร้อยเอกอินทรวงศ์กลับจากการประชุม ใบหน้าก็ตึงเครียดจนรัตติกาลรู้ว่าผลการประชุมไม่เป็นที่น่าพอใจนัก ซึ่งชายหนุ่มก็ใช่ว่าจะคาดเดาไม่ได้ แม้เจ้านายของเขาจะได้รับการสนับสนุนจากจอมพลภิภพเป็นอย่างดี หากคนรอบกายของจอมพลต่างเป็นทหาร แนวความคิดย่อมแตกต่างจากดวงผู้ซึ่งเป็นข้าราชการสายสามัญมาก่อนเป็นธรรมดา

ไม่ใช่เรื่องง่ายนักที่เจ้านายเขาจะยืนหยัดทำงานในตำแหน่งที่ปรึกษาท่ามกลางเสือสิงห์ทั้งหลายในคณะ โดยที่ไม่ได้ดำรงตำแหน่งเป็นรัฐมนตรีหรือตำแหน่งใหญ่โตใดๆ อีกทั้งสภาวะสงครามที่เตรียมจะปะทุด้วยแล้ว ไม่แปลกที่ความเหนื่อยอ่อนจะแสดงออกทางดวงหน้าหวาน

“คุณดวง กลับไปพักผ่อนกันเถอะครับ”

“เดี๋ยวอีกสักครู่”

รัตติกาลกลอกตาไปที ก่อนจะลุกขึ้นจากโต๊ะเก็บของของตัวเอง แล้วเดินไปเก็บของให้เจ้านายต่อ

“เดี๋ยวของคุณนี่ผ่านไปชั่วโมงแล้ว ข้าราชการสมัยไหนว้าทำงานจนฟ้ามืด นอกจากยามแล้วก็มีคุณกับผมนี่แหละที่ออกจากตึกช้าขนาดนี้”

ร้อยเอกหนุ่มลุกขึ้น สีหน้ายังมึนตึงโดยไม่พูดอะไร

พวกเขาทั้งสองตรงไปที่รถเพื่อตรงกลับบ้าน เวลานี้ฐานะการเงินของร้อยเอกอินทรวงศ์เป็นไปตามตำแหน่งหน้าที่การงาน
บ้านที่เคยเช่าอยู่กลายเป็นบ้านที่ตกแต่งใหม่ ร้อยเอกอินทรวงศ์ตัดสินใจซื้อที่ทางและปรับปรุงบ้านตามความต้องการของบิดามารดา มีประปาไฟฟ้าใช้ทำให้สะดวกสบายอย่างมาก และไม่ต้องถีบจักรยานไปกลับจากบ้านและที่ทำงานอีกต่อไป

สิ่งเดียวที่ยังไม่เปลี่ยนคือบ้านหลังนี้ยังมีผู้อาศัยเพียงแค่เจ้านายและคนรับใช้ชายหนึ่งคน แต่อีกไม่นานก็คงต้องรับสาวใช้เข้ามาตามคำแนะนำของพ่อแม่ร้อยเอกอินทรวงศ์แล้ว ดังนั้นก่อนที่ความเป็นส่วนตัวจะเริ่มถูกขัดขวาง รัตติกาลจึงคิดตักตวงให้มากที่สุดเสียก่อน


.
.

« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 14-04-2016 19:01:56 โดย yochan »

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






ออฟไลน์ yochan

  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 151
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +82/-3
.
.


รถยุโรปแล่นมาถึงบ้านของร้อยเอกอินทรวงศ์

รัตติกาลผละจากที่นั่งคนขับรถไปเปิดประตูบ้านแล้วกลับมาขับรถเข้าไปเก็บ ชายหนุ่มรับหน้าที่ทุกอย่างทั้งคนใช้ คนสวน คนครัว คนขับรถ และอาจเพราะเหตุนี้เองที่ทำให้ร้อยเอกหนุ่มดึงดันจะรับคนใช้เพิ่ม

ที่จริงแล้วคนที่ปฏิเสธเสียงแข็งไม่ให้รับคนเพิ่มคือรัตติกาลนั่นเอง ประวิงเวลามาได้นานจนกระทั่งเรือนเล็กที่ไม่ห่างจากบ้านปลูกเสร็จ คุณดวงก็ดึงดันเสียงแข็งด้วยบอกว่าไม่อยากขัดใจบิดามารดาอีกต่อไป

“ขัดใจพ่อแม่ไม่เอาเมียมาเรื่องหนึ่งแล้ว นี่แค่คนใช้ยังจะให้ฉันขัดใจท่านอีกหรือ?”

รัตติกาลเบ้ปาก เขารู้ดีว่าเจ้านายของเขาเป็นห่วงตนนั่นแหละถึงได้จะรับคนเข้ามา แต่เขาเสียดายความเป็นส่วนตัวหน่อยๆ ถึงได้ไม่ยอมท่าเดียว จนกระทั่งหลุดปากบอกไปว่าถ้าปลูกเรือนเล็กให้คนใช้คนอื่นอยู่ก็ค่อยว่ากัน ร้อยเอกอินทรวงศ์จึงทำตามที่บอก
หลังจากเรือนเล็กสร้างเสร็จชายหนุ่มก็ยืดเวลาไม่ได้อีก ดังนั้นเมื่อสัปดาห์หน้าต้องมีก้างมาอยู่เพิ่มให้เขาขัดใจ นับจากวันนี้ไปรัตติกาลจึงต้องตักตุนเอาไว้เผื่อภาวะขาดแคลนยามสงคราม...กับคนใช้คนใหม่

ชายหนุ่มช่วยผู้เป็นนายถอดรองเท้าเหมือนอย่างเคย และเข้าไปช่วยล้างและนวดเท้าให้เหมือนที่ทำเป็นประจำ

ร้อยเอกอินทรวงศ์ที่นั่งบนเก้าอี้ถอดเสื้อนอกออกจนเหลือเพียงเสื้อกล้าม กางเกงขายาวถูกพับขึ้นจนถึงเข่า เท้าเปล่าเปลือยถูกจับคลึงเพื่อช่วยให้ผ่อนคลาย

ขณะที่ชายหนุ่มอายุน้อยกว่ากำลังนวดฝ่าเท้าให้ สายตาของร้อยเอกอินทรวงศ์ก็เหม่อลอยอย่างคนสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัว
รัตติกาลยังคงนิ่งและทำตัวปกติไม่ให้ไก่ตื่น แต่พอเงยใบหน้าขึ้นมองเจ้าของดวงหน้าหวานที่กำลังเท้าคางมองเหม่อไปนอกหน้าต่าง ริมฝีปากบางเผลอกัดเม้ม ชายหนุ่มก็ราวกับจะอดกลั้นไม่ได้อีก

ร่างสูงยกปลายเท้าที่เปียกน้ำขึ้น แล้วใช้ฟันขบเพื่อให้อีกฝ่ายสะดุ้งน้อยๆ

“รัต...”

ความสนใจของร้อยเอกอินทรวงซ์กลับมาอยู่ที่ชายหนุ่มตามที่คาด

“อย่า...มันสกปรก”

“ไม่หรอก ผมล้างให้กับมือ”

แล้วลิ้นร้อนเลียวนที่ปลายนิ้ว และลากไล้มากลางฝ่าเท้า ดวงตาของรัตติกาลประกายเจ้าเล่ห์ ยิ่งชายหนุ่มยกยิ้มมุมปาก ผู้เป็นนายก็รู้สึกว่าไม่ได้การเสียแล้ว

มือเรียวจะยื่นห้ามศีรษะชายหนุ่มที่คืบเคลื่อนจากฝ่าเท้ามาตามขา ทว่ามือที่ยื่นไปกลับถูกรัตติกาลสอดประสานนิ้วไว้ด้วยกัน
แม้ไม่ใช่ครั้งแรกที่พวกเขามีสัมพันธ์ลึกซึ้ง หากร้อยเอกอินทรวงศ์ไม่เคยชินนัก ทั้งยังคิดว่าตนเองนั้นอายุมากเกินเรื่องทำนองนี้ กระนั้นก็ไม่อาจห้ามความต้องการของชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ และความต้องการของตนเองได้

เข็มขัดและกางเกงถูกถอดออกไปกองไว้ข้างเก้าอี้ ร่างกายท่อนล่างของผู้เป็นนายเปลือยเปล่า ท่านั่งเวลานี้ดูเชิญชวนให้คนข่มเหงที่สุด

ข้อพับขาข้างหนึ่งถูกจับพาดไปกับไหล่ร่างสูงใหญ่ ส่วนอีกข้างถูกมือแกร่งจับให้แยกออกกว้างจนเผยให้เห็นส่วนกลางร่างกายที่อ่อนตัว

ประสบการณ์ทางกายของร้อยเอกอินทรวงศ์เรียกได้ว่าไม่มากนัก แต่ไหนแต่ไรเขาไม่ได้มีจิตพิศวาสในอิสตรี เขาเคยคิดว่าตนเองมีความบกพร่องบางอย่าง ไม่ได้มีความกระสันอยากเหมือนชายหนุ่มทั่วไป เรือนขนที่ขึ้นเพียงอ่อนๆ ก็ไม่เหมือนที่ชายฉกรรจ์พึงมี ยิ่งอายุมากขึ้นก็ไม่เคยรู้สึกต้องการใฝ่หาความสุขสมทางกายใดๆ ไม่เคยคิดว่าร่างกายของตนจะถูกปลุกเร้าได้ จนกระทั่งรัตติกาลทำให้ความคิดของเขาเปลี่ยนไป

ชายหนุ่มอายุน้อยกว่าทำให้ร่างกายที่เคยคิดว่าสนองความรู้สึกทางเพศไม่ได้ กลับมารับรู้ในเพศรส และยิ่งนานวันก็ยิ่งดื่มด่ำในรสชาติของกามารมณ์

“ตรงนี้ของคุณ...ดูจะเพลียมากเลยนะครับ” ชายหนุ่มยิ้มขำ

หากเป็นคนอื่น ร้อยเอกอินทรวงศ์คงคิดว่าอีกฝ่ายอาจกำลังเยาะเย้ยเขา แต่สำหรับรัตติกาล ก็แค่กำลังแกล้งเขาเล่นเท่านั้น
แล้วปลายลิ้นร้อนก็เข้ามาไล้เลียกับถุงกลมสองข้าง ดุนดึงเข้าไปในปากจนชุ่มไปด้วยน้ำลาย ทว่าการหยอกล้อของชายหนุ่มยังไม่ทำให้ส่วนนั้นตื่นตัวในทันที เรียวลิ้นลากลงมายังช่องทางสีอ่อน เพียงปลายลิ้นแตะที่ปากทางที่ปิดสนิท เจ้าของดวงหน้าหวานก็สะดุ้งเฮือกและพยายามผละหนี

สองขาที่ถูกจับล็อกทำให้คนร่างเล็กกว่าขยับถอยไปไหนไม่ได้ ได้แต่ต้องจำยอมให้รัตติกาลรุกล้ำแทรกลิ้นเข้าไปภายใน

“รัต...อย่า”

เสียงร้อมห้ามอ่อนแรงเช่นนั้น ย่อมไม่มีทางห้ามชายหนุ่มได้ เขาไล้เลียทางรักจนชุ่ม ปลายนิ้วกดเบาๆ ให้ช่องทางแยกออก เพื่อให้เขาแทรกลิ้นเข้าไปได้ลึกยิ่งขึ้น

ส่วนที่เคยอ่อนยวบเริ่มตื่นตัว เมือกน้ำใสไหลออกมาจากส่วนปลาย ส่งให้รัตติกาลมองอย่างพึงใจ

ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ผละจากช่องทางที่เปียกชุ่มไปที่ส่วนปลาย เขาอมส่วนนั้นเข้าไปในปาก แล้วแทรกปลายนิ้วแทนที่ลิ้น

คนบนเก้าอี้ส่งเสียงหอบเครือในลำคอ ร่างกายบิดเกร็งอย่างทรมานด้วยความหฤหรรษ์

รัตติกาลโลมเลียกระทั่งส่วนอ่อนไหวแข็งขืนเต็มที่ จึงผละออกมา

“ให้ผมรักคุณนะครับ คุณดวง”

ชายหนุ่มยิ้มจนเห็นเขี้ยวเล็กๆ ไม่รอให้คนรักเอ่ยตอบ ก็อุ้มร่างอีกฝ่ายขึ้นจากเก้าอี้ไปที่ห้องนอน

.
.

ออฟไลน์ yochan

  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 151
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +82/-3
.
.



รัตติกาลวางร่างของคนรักลงบนเตียง เขาถอดเสื้อเชิ้ตออกจนเผยให้เห็นร่างกายกำยำช่วงบน กล้ามเนื้อสวยพราวด้วยเหงื่อ กลิ่นกายของชายชาตรีไม่ชวนให้รังเกียจสักนิด หากทำให้ยิ่งดื่มด่ำไปกับอารมณ์ที่ถูกโหมตรงหน้า

“ให้ผมรักคุณนะ”

ชายหนุ่มโน้มใบหน้ากระซิบข้างหู ปลายจมูกโด่งซุกไซ้ไปที่เรือนผมชื้นเหงื่อที่ระติดข้างแก้ม

“ให้ผมเข้าไปข้างในได้ไหมครับ”

ขณะที่เอ่ย มือแกร่งก็ปลดเข็มขัดและกางเกงตนไปด้วย เผยให้เห็นส่วนของร่างกายที่ตื่นตัวตั้งตรงอย่างสวยงาม เปี่ยมไปด้วยความเยาว์ ทั้งขนาดยังใหญ่โตมากกว่าของชายชาตรีทั่วไปหลายเท่า จนคนที่เห็นต้องเบื้อนหน้าหนี

“คุณดวง...” รัตติกาลเอ่ยเมื่อยังไม่ได้รับคำตอบ ส่วนปลายรุ่มร้อนถูไถไปที่ปากทางจนคนที่ถูกปลุกเร้าบิดเร่า มือใหญ่จับที่ข้อพับทั้งสองข้างของร่างข้างใต้ให้แยกออกและขยับส่วนปลายที่แข็งขืนไล้ไปตามร่องไม่หยุด

ร้อยเอกอินทรวงศ์รู้ดีว่าหากไม่ตอบรับ รัตติกาลจะหยอกล้อเขาจนกว่าจะยอม แม้จะละอายเพียงใด ก็ส่งเสียงออกไป

“เข้ามา...”

ดวงตาสีอ่อนของชายหนุ่มมองดวงหน้าหวาน ริมฝีปากระบายยิ้ม หากยังคงขยับส่วนแข็งขืนกับภายนอก

“อะไรนะครับ”

“เข้ามาเถอะ...รักฉัน...ได้โปรด”

ชายหนุ่มยิ้มอย่างพอใจ ก่อนจะโน้มใบหน้าเข้าหาคนรัก ปลายลิ้นยื่นไปตรงหน้าริมฝีปากที่ส่งเสียงครางเครือ หมายให้รับเรียวลิ้นเอาไว้

ร่างข้างใต้เผยอปากรับและดุนดึงปลายลิ้นชายหนุ่ม ส่วนกายส่วนล่างที่ถูกสองมือจับแยกก็ค่อยๆ รับความเป็นชายของรัตติกาลเข้าไปภายใน

ส่วนปลายที่ใหญ่โตจ่ออยู่ที่ปากทาง แล้วค่อยๆ แทรกทีละนิด เมื่อส่วนปลายที่ใหญ่ที่สุดเข้าไปได้ ส่วนอื่นก็เคลื่อนตามเข้าไปจนสุด หน้าท้องเรียบป่องน้อยๆ ความอึดอัดคับแน่นคงอยู่ชั่วขณะ ก่อนที่ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่จะขยับกายออก และสวนเข้าเนิบช้า หากหนักหน่วง

ของเหลวจากกายรัตติกาลทำให้ยามขยับกายในช่องทางเกิดเสียงน่าละอายจนคนร่างเล็กทนไม่ได้ ใบหน้าหวานหันเบี่ยงทั้งที่ไร้ทางหลบหนี เสียงสองกายประสานกันดังก้อง

ชายหนุ่มละจากริมฝีปากหวานมายังยอดอกสีเนื้อที่แข็งเป็นไต ลิ้นไล้วนรอบขณะกายช่วงล่างยังขยับไม่หยุด ปลายฟันดุนดึงและขบเม้มกระทั่งกลายเป็นสีแดงเรื่อ

“รัต...อา...”

เสียงเรียกหวานกระตุ้นให้จังหวะของร่างกายเร็วและหนักขึ้น ร่างเล็กกว่าที่ถูกส่วนแข็งขืนกระทั้นเข้าหาราวกับจะกระดอนออกตามแรง ทว่าสะโพกถูกสองมือจับยึดไว้เพื่อให้รับเขาไว้ทั้งหมด

รัตติกาลกอดคนรักไว้ สองขาเรียวเกี่ยวรัดเอวชายหนุ่มแน่น เขาขยับกายเร็วขึ้น และดึงร่างเล็กกว่าให้ขึ้นมานั่งทับร่างโดยที่ไม่หยุดจังหวะของร่างกาย เตียงใหญ่ส่งเสียงลั่นเอียดเมื่อสองกายขยับประสาน และเมื่อชายหนุ่มสวนกายขึ้นเร็วไม่หยุด ในที่สุดเขาก็ปลดปล่อยในกายของคนรัก

เจ้าของดวงหน้าหวานรับหยาดน้ำรักของรัตติกาลเข้าไปภายใน ช่องทางด้านหลังตอดรัดแน่นจนชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ร้องครางอย่างพึงใจ และเมื่อเขาถอนกายออกมา ร้อยเอกอินทรวงศ์ก็ทรุดฮวบลงกับอก โดยที่ส่วนนั้นยังแข็งตรงและไม่ได้รับการปลดปล่อย

รัตติกาลถอยกายไปด้านหลัง ให้คนรักทิ้งตัวลงกับเตียง เขาจับร่างที่อ่อนแรงให้ชันเข่าโก่งสะโพกขึ้น ใบหน้าหวานที่อยู่บริเวณเข่าที่ชันกับเตียงถูกจับให้เงยขึ้นมองเขา

“คุณดวง หันไปดูสิครับ ว่าคุณรับผมเข้าไปมากแค่ไหน”

ใบหน้าที่แดงอยู่แล้วแดงวาบไปถึงใบหู คนร่างเล็กไม่กล้าแม้แต่จะหันไปดูตามทีชายหนุ่มบอก

เวลานี้สะโพกของร่างเล็กหันไปทางบานกระจกใหญ่ปลายเตียง สาเหตุที่รัตติกาลเอาเข้ามาวางในห้องเมื่อเช้าเพื่อการนี้นี่เอง ผู้เป็นนายคิดได้แล้วก็ได้แต่กัดเม้มปากตนเองไว้

ดวงตาของชายหนุ่มมองไปที่กระจก มองปลายนิ้วกลางของตนสอดเข้ากับช่องทางที่เปิดออกผิดกับทีแรก น้ำรักสีขาว ไหลลงมาตามโคนขาเมื่อนิ้วขยับสอดลึกขึ้น และเมื่อกดเข้ากับจุดกระสัน ร่างที่โก่งสะโพกก็สะท้านเฮือก

“อ๊ะ!”

“ผมรู้ว่ายังรักคุณไม่พอ”

ชายหนุ่มดึงนิ้วออกมา ก่อนจะจับให้คนรักหันกายไปทางกระจก โดยมีเขานั่งชันเข่าขนาบอยู่ด้านหลัง เข่าข้างหนึ่งแทรกกลางหว่างขาเพื่อให้แยกขาออก มือช้อนเอวยกให้บั้นท้ายขึ้นมานั่งอยู่ตรงหน้าท้อง

สายตาของรายเอกอินทรวงศ์มองไปทางกระจกได้ครู่เดียว เมื่อเห็นภาพที่แก่นกายของคนรักหนุ่มชูชันอยู่ใต้ส่วนอ่อนไหวของตนที่ยังไม่ได้รับการปลดปล่อย ก็เบือนหน้าหนี

“มองสิครับ ถ้าไม่มอง...ผมรักคุณไม่ได้นะ”

ดวงหน้าหวานกัดริมฝีปากจนแดงช้ำ คนรักอ่อนวัยของเขาชอบให้ทำเรื่องน่าละอายเกินไป อายุของเขาเข้าใกล้เลขสี่ขึ้นทุกวัน แต่ก็ไม่เคยรู้ว่การดื่มด่ำกับการร่วมรักจะทรมานใจถึงขนาดนี้

นัยน์ตาสั่นระริกมองไปที่กระจกตรงหน้า สบกับสายตาของชายหนุ่มที่ทอประกายเร่าร้อน

ร่างสูงใหญ่ช้อนเอวคนตรงหน้าขึ้น และจ่อส่วนปลายร้อนผ่าวเข้ากับด้านหลัง สองมือคืบเคลื่อนมาจับข้อพับของสองขาเรียวให้ยกและแยกออกจนเผยให้เห็นปากทางที่พร้อมรับเขาเข้าไปภายในชัดเจน เมื่อมั่นใจว่าคนรักมองทุกการกระทำที่กระจกแล้ว ก็ค่อยๆ ดันกายเข้าไป

ส่วนปลายหลุบหายในช่องทาง ความยาวขยับเข้าทีละนิด จนกระทั่งสุด

ร่างเล็กกว่าส่งเสียงร้องครวญคราง บทรักรัญจวนเกินกว่าจะหักห้ามความรู้สึก

รัตติกาลกระทั้นกายขึ้น จงใจให้ถูกจุดอ่อนไหวด้านในของคนรัก เน้นย้ำจนร่างเล็กบิดเร่าให้อ้อมแขนอย่างทรมาน ชายหนุ่มขยับเอวหมุนวนเพื่อให้สัมผัสอีกฝ่ายได้มากขึ้น เอวบางขยับตามที่เขาชักนำ ใบหน้าหวานแสดงสีหน้าราวกับจะขาดใจเมื่อเขาบดขยี้ไม่หยุด ไล่ล่าจนกระทั้งส่วนที่ยังไม่ถึงฝั่งฝันก็ปลดปล่อยน้ำรักออกมา

คนในอ้อมแขนชายหนุ่มกระตุกร่าง บั้นท้ายบีบรัดรัตติกาลแน่น ส่วนที่เพิ่งถึงฝั่งฝันอ่อนยวบลง ทว่าชายหนุ่มยังคงสวนกายเน้นย้ำจุดอ่อนไหวของคนรักไม่หยุด จนแก่นกายของคนรักที่อ่อนยวบกลับมาแข็งขืนอีกครั้ง

“รัต...ไม่...อึก”

“คุณน่ารักขนาดนี้ ผมจะรักคุณให้มากๆ...”

รัตติกาลใช้แผ่นอกดันคนรักให้โน้มไปด้านหน้า มือแกร่งจับมือคนรักให้ยันกับเตียงไว้ อกของชายหนุ่มแนบกับแผ่นหลังชื้นเหงื่อของร่างเล็กกว่า ขณะที่ร่างกายยังคงเชื่อมต่อกัน

“รักคุณให้มากกว่านี้...” ชายหนุ่มโถมกายราวกับสัตว์ป่าที่ดำเนินบทรักด้วยสัญชาตญานและความดิบ หนักแน่น รุนแรง จนเสียงครางและหยาดเหงื่อของสองกายประสานเป็นเนื้อเดียว ยากจะพรากออกจากกัน

“มากจนคุณมีเพียงผมในกายคุณ”

.
.

“มากจนผมเป็นหนึ่งเดียวกับคุณ”

.
.

TBC

___

ขอโทษที่เลาเหิมหื่น แง เรื่องนี้อย่างที่บอกไว้ว่าเราแต่งด้วยความเหิมหื่น เลาอยากให้มันเหิมหื่น แต่ก่อนหน้านี้มันยังหื่นไม่ได้ แต่ในที่สุดวันนี้ก็ได้ทำอย่างใจหวังแล้ว แน่นอนว่ามันยังเหิมหื่นไม่พอ มันต้องมีอีก มันต้องเหิมหื่น!!! ใครที่คิดว่าเรื่องนี้จะสวยงาม ดีงาม ใสๆ ต้องขออภัยเป็นอย่างสูงที่ทำให้ผิดหวังนะคะ ;___; แง ขอโทษถ้าทำให้ผิดหวังจริงๆ นะ ถ้าไม่ชอบก็กดเลื่อนๆ อ่านข้ามๆ ไปได้ อ่านเอาเนื้อเรื่องพอนะคะ > . <

เลาเป็นคนใสๆนะคะ จริงๆนะ เรื่องนี้แค่อยากเหิมหื่นเท่านั้นเอง (นี่มีคำว่าเหิมหื่นกี่คำแล้ว...) อย่าเข้าใจเลาผิดนะคะ เลาใสๆจริงๆ (ยืนยันหนักแน่น)

« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 14-04-2016 21:08:17 โดย yochan »

ออฟไลน์ kun

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3592
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +122/-10
ค้างอย่างแรง  อุ้มไปที่เตียง แล้วๆๆๆๆๆๆๆ
ต่อด่วนนนนนนนนนน อย่าแกล้งกันจิ

ออฟไลน์ PIang-gel

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 44
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +2/-0
โอย ตัวแตกแล้ววววว

ออฟไลน์ ZYSQ_

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 226
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +10/-1

นึกว่าตาฝาด!!
ดีใจที่ในที่สุดก็มาต่อสักที เห็นทิ้งช่วงไปนานหลายเดือนมาก
นานมากจนเราล่ะหวั่นใจว่าจะโดนลบมั้ย...
ขอบคุณที่ไม่ทิ้งนิยายเรื่องนี้นะคะ
สำหรับตอนที่17นี่ก็เรียกได้ว่า เริ่มเกริ่นๆเรื่องสงครามนิดนึง
ที่เหลือก็เป็นบทอัศจรรย์ของคู่รักนายบ่าวเสียสิ้น
รู้สึกได้ถึงความเหิมหื่น(พิมพ์ตามผู้เขียน555)ของนายรัตจนบรรทัดสุดท้าย!555555555
ขอให้รักกันไปนานๆนะคะคู่นี้ รอคอยตอนต่อไปจ้า

ออฟไลน์ fay 13

  • เป็ดAthena
  • *
  • กระทู้: 5635
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +286/-44

ออฟไลน์ RindaP

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 41
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +3/-0
รอมานาน อยากให้รักกันนานๆ ตารัตก็อย่าแกล้งคุณดวงมากนะ

ออฟไลน์ namaquaru

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 84
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +19/-0

ออฟไลน์ cocoaharry

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 619
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +27/-2
    • cocoaharry_Demmy Chan_Otaku Y Girl
นี่เรียกกักตุนเสบียงก่อนสงครามใช่ไหม ฮาๆ

ออฟไลน์ Nooneder

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 55
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +1/-1
ชอบเรื่องนี้มากอะ อ่านแล้วละมุนมาก

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE






ออฟไลน์ sirin_chadada

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4110
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +114/-8
รอตอนต่อไปค่ะ

ออฟไลน์ yochan

  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 151
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +82/-3
ตอนที่ 18.1
 
 


หลังจากทำงานหนักมาทั้งสัปดาห์ รัตติกาลและเจ้านายเพิ่งจะมีเวลามาเดินเล่นกันที่เวิ้งนาครเขษม

วันพรุ่งนี้จะมีคนใช้คนใหม่มาอาศัยที่เรือนหลังเล็กของบ้านร้อยเอกอินทรวงศ์แล้ว ถึงอย่างนั้นข้าวของเครื่องใช้บางอย่างยังขาดเหลือ เรือนเล็กยังตกแต่งได้ไม่ครบครัน รัตติกาลจึงถือโอกาสชวนคนรักออกมาซื้อของพร้อมกับเที่ยวด้วยกันเสียเลย

เดิมทีตอนอยู่บ้านเช่าขนาดเล็ก นายบ่าวก็ไม่ได้ต้องดูแลบ้านเรือนเท่าไร ทว่าเวลานี้เมื่อบ้านขยับขยายใหญ่ขึ้น หากไม่มีคนใช้มาคอยช่วยดูแลจัดการก็ออกจะลำบากไม่น้อย อย่างเช่นการหาซื้อของเล็กๆ น้อยๆ อย่างที่นอนหมอนมุ้ง เจ้านายของเขาก็ต้องมาเลือกซื้อเอง ถ้าเป็นบ้านอื่นคงมีภรรยามาคอยช่วยจัดการแทนแล้ว ดังนั้นรัตติกาลจึงเริ่มเข้าใจถึงความจำเป็นที่คนรักของตนต้องรับคนใช้เข้ามาเพิ่ม

คนรักของเขามีหน้าที่การงานที่ก้าวหน้า บ้านเรือนและบริวารก็เป็นหน้าเป็นตาอย่างหนึ่ง หากใครรู้ว่าบ้านหลังใหญ่แต่มีเพียงเจ้านายและคนรับใช้ผู้ชายอยู่ด้วยกันสองคน ไม่วายต้องตกเป็นหัวข้อสนทนาสนุกปากในวงสังสรรค์

รัตติกาลขับรถมาที่ชุมชนเวิ้ง สถานที่แห่งนี้มีพ่อค้าชาวจีนมาค้าขายอยู่มาก มีโรงภาพยนตร์ บริเวณไม่ไกลออกไปก็เป็นตลาดผ้าและถนนเยาวราช เรียกได้ว่าหากมาที่นี่ หากอยากจะหาซื้ออะไรย่อมหาได้ไม่ยาก ไม่ต้องพูดถึงตลาดโจรที่มักมีข้าวของหายากมาขายบ่อยครั้ง

ชายหนุ่มชอบแวะมาเดินดูข้าวของที่นี่ บางครั้งก็จะซื้อของกลับไปตั้งไว้ในห้องประหนึ่งว่ากำลังสะสมของเก่าที่ไม่เก่าสำหรับคนสมัยนี้ ตอนที่ขับรถของร้อยเอกอินทรวงศ์ครั้งแรกเขาก็ตื่นเต้นไปสามวันเจ็ดวัน อย่างไรเขาก็เป็นผู้ชาย ย่อมชอบพวกรถและของเก่าเป็นธรรมดา มีเพียงคนรักของเขาเท่านั้นที่ดูจะไม่มีความชอบในสิ่งใดเป็นพิเศษ ไม่สนใจความหรูหรา ไม่สนใจหน้าตาทางสังคม ไม่แปลกใจที่จอมพลภิภพถึงได้ไว้วางใจให้ร้อยเอกหนุ่มเป็นผู้ช่วย

กระนั้นในสนามการเมือง ใช่ว่าเจ้านายของเขาจะรุดหน้าทางการงานไม่มีวันสะดุดเสมอไป ถึงตอนนั้น...เขาเองก็ต้องตัดสินใจทำอะไรบางอย่างเช่นกัน

หนึ่งนายหนึ่งบ่าวเดินซื้อข้าวของและเก็บไว้ที่รถรอบหนึ่งแล้ว ตอนนี้จึงมาเดินเล่นเพื่อดูว่าจะมีอะไรให้ซื้อเพื่อความสำเริงสำราญใจหรือไม่

รัตติกาลเดินนำคนรักไปที่ร้านขายเครื่องดนตรี เขาด้อมๆ มองๆ ว่าวันนี้คนขายจะมีของที่เขาต้องการหรือไม่

ชายหนุ่มเคยแวะมาที่นี่หลายครั้ง ส่วนมากจะมากับคนรักเพื่อหาซื้ออุปกรณ์ดูแลรักษาเครื่องดนตรีไทย แต่เขายังไม่เคยซื้อเครื่องดนตรีเป็นชิ้นเป็นอันสักครั้ง เนื่องจากเครื่องดนตรีไทยในบ้านมาจากช่างประจำของร้อยเอกหนุ่ม ดังนั้นถ้าหากโชคดี วันนี้เขาคงได้ติดไม้ติดมือกลับไปบ้างสักชิ้น

“แปะ มีของที่ผมเคยถามมาหรือยัง”

เมื่อได้ยินเขาเอ่ยถามเจ้าของร้าน ร้อยเอกอินทรวงศ์ก็หันมามองเขาด้วยสีหน้าฉงน

คนขายท่าทางมีอายุเดินหายไปหลังร้านเพื่อหยิบของบางอย่างออกมา

“อันนี้ใช่ไหมที่ลื้อจะเอา” มือเหี่ยวย่นของชายสูงวัยเปิดกระเป๋าบุกำมะหยี่ แล้วเครื่องดนตรีขนาดเล็กชิ้นหนึ่งก็ปรากฏตรงหน้าสายตา

“อันนี้แหละ! โห ขอบคุณมากเลยแปะ อุตส่าห์หามาได้”

“กว่าจะได้มาก็ยากพอดูนา...” อาแปะขายเครื่องดนตรียิ้มเป็นนัยจนเห็นฟันหลอ

“ไม่ต้องห่วงเรื่องนั้น ผมมีจ่ายแน่นอน” แล้วรัตติกาลก็หันใบหน้าไปทางเจ้านายที่ดูเหมือนมีเงินถุงเงินถัง

ที่จริงเขาเตรียมเงินมาจ่ายเอง แต่แค่อยากแกล้งหยอกคนรักเล่นเสียก่อน

“เท่าไรหรือ” ดวงหน้าหวานเอ่ยถามคนขายโดยไม่ยิ้ม

พออาแปะดีดลูกคิดและบอกราคาเท่านั้น ร้อยเอกอินทรวงศ์ถึงกับอ้าปากค้างด้วยความตกใจ ส่วนรัตติกาลก็ได้แต่หัวเราะคิกคักอย่างสนุกสนาน ยังให้เจ้านายใบหน้าเคร่งเครียดยิ่งกว่าเดิม จนเจ้าของร้านคิดว่าอาจจะเสียแรงเปล่าที่หาเครื่องดนตรีฝรั่งหายากนี่มาเสียแล้ว

แม้แต่รัตติกาลเองก็คิดว่าคนรักจะลากเขาออกจากร้านเหมือนกัน ทว่าพอเห็นร่างเล็กกว่าหยิบกระเป๋าสตางค์ขึ้นมา ก็ต้องรีบจับมือห้ามไว้

“แปะ เดี๋ยวผมขอลองเครื่องก่อน”

“เชิญๆ...ว่าแต่ลื้อเล่นเครื่องนี่เป็นด้วยเรอะ”

“ไม่เป็นจะสั่งกับแปะไหมเล่า?”

อาแปะร้านเครื่องดนตรีทำหน้าตาเหรอหรา ยิ่งเมื่อเห็นชายหนุ่มร่างสูงหยิบเครื่องดนตรีในกล่องออกมาถือและจัดท่าก็ตาโตด้วยความไม่อยากเชื่อสายตา

รัตติกาลถือตัวเครื่องด้วยมือซ้าย หยิบคันชักด้วยมือขวา

เขาไม่ได้จับ ไวโอลิน นานแล้ว มากกว่าหกปีที่มาอยู่ในยุคสมัยนี้ ความรู้สึกบางอย่างจึงแล่นขึ้นมาเมื่อลองสีเครื่องดนตรีชนิดคู่ใจ

มือของชายหนุ่มขยับคันชักเพื่อลองเสียงและปรับเส้นสายให้เข้าที่ และเมื่อเขาลองเล่นโน้ตเพลงง่ายๆ คนงานในร้านและคนนอกร้านบางคนถึงกับชะเง้อหน้ามามอง

We wish you a merry christmas, and a happy new year

เพลงง่ายขนาดนั้นหากทำให้คนฟังรู้สึกแปลกหูไม่เบา

“เพลงที่ลื้อเล่นนี่มันแปลกจริงๆ”

รัตติกาลยักไหล่ ก่อนจะเก็บเครื่องดนตรีลงกล่องดังเดิม

“ผมเอานี่แหละ” เขาจัดการเอาเงินเก็บส่วนตัวออกมาจ่ายให้เจ้าของร้าน โดยมีสายตาของคนรักมองอยู่ตลอด


.

.


« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 23-04-2016 01:00:20 โดย yochan »

ออฟไลน์ yochan

  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 151
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +82/-3
.
.



รัตติกาลเดินกลับมาที่รถพร้อมคนรัก ใบหน้าชายหนุ่มยิ้มกริ่มอย่างอารมณ์ดี ในมือถือกระเป๋าเครื่องดนตรีฝรั่งที่หากใครถามราคาคงคิดว่าเป็นของเจ้านายมากกว่าจะเป็นของเขาเอง


ชายหนุ่มเปิดประตูให้ร้อยเอกอินทรวงศ์นั่งยังที่นั่งด้านข้างก่อน เนื่องจากเบาะหลังรถเต็มไปด้วยข้าวของหลากหลาย  ส่วนตัวเขาก็ตามขึ้นรถฝั่งคนขับ


หลังจากประตูปิดเรียบร้อย รถก็เคลื่อนตัวจากเวิ้งกลับยังบ้าน


รถยนต์ในสมัยนี้ไม่มีวิทยุให้เปิดฟัง ทั้งยังไม่มีเครื่องรับอากาศ ดังนั้นสองนายบ่าวต้องเปิดกระจกให้ลมพัดโกรกเข้มาด้านใน และขณะที่ชายหนุ่มกำลังฮัมเพลงแทนเสียงวิทยุในรถ คนด้านข้างก็เอ่ยขึ้น 


“ราคาแพงเหมือนกันนะ”


“นั่นสิครับ” รัตติกาลตอบเช่นนั้นแต่ใบหน้ายังระบายยิ้มรื่น


“ฉันคิดว่าเธอจะอยากให้ฉันซื้อให้เป็นของขวัญ”


ชายหนุ่มชะงัก ก่อนจะหันหน้ามมองดวงหน้าของคนรักด้วยคิ้วขมวดน้อยๆ


“คุณสามีครับ ผมได้ทั้งเงินเดือนของหลวง ได้ทั้งเงินเดือนจากคุณ นานๆ ทีให้ภรรยาคนนี้มีโอกาสใช้เงินที่หามาบ้างก็ไม่มีใครว่าคุณสามีบกพร่องในหน้าที่หรอกนะครับ”


คำพูดชวนให้คนนั่งข้างคนขับรถสีหน้าตึงขึ้น


เงียบกันไปนาน กว่ารถยนต์จะเคลื่อนตัวมาจอดยังหน้าบ้าน และก่อนที่รัตติกาลจะเดินลงจากรถเพื่อเปิดประตูบ้านเหมือนทุกที เขาก็ละมือจากเกียร์มจับมือของร่างเล็กกว่าไว้


ใช่ว่าชายหนุ่มจะไม่รู้ว่าร้อยเอกอินทรวงศ์รู้สึกอย่างไร คนรักของเขามีความภาคภูมิใจของตนเอง มีความรับผิดชอบหน้าที่และถือว่าตนเป็นหัวหน้าครอบครัวที่ต้องดูแลบริวารอย่างดีที่สุด...โดยเฉพาะในด้านการเงิน หากเป็นคนสมัยเขา ก็เรียกว่าเปย์ได้ทุกอย่างเพื่อคนรัก


รัตติกาลรู้ดีว่าคนรักของเขาไม่ประสงค์จะวางตัวในฐานะต่ำกว่า ไม่ใช่เพราะความหยิ่งทะนง หากเป็นเพราะการเป็นเสาหลักของบ้านมาแต่ไหนแต่ไรของเจ้าตัว


ชายหนุ่มรู้ว่าคนรักไม่เคยชินกับบทบาทเช่นนี้ และนอกจากนี้ก็อาจจะคิดมากด้วยเรื่อง…


“สามีภรรยาอะไรกัน”


“อยู่กินกันขนาดนี้ไม่ใช่สามีภรรยาแล้วเรียกว่าอะไรครับ”


ดวงตาคู่คมของชายหนุ่มมองยังร้อยเอกอินทรวงศ์ มืออีกข้างที่จับพวงมาลัยละมาประคองใบหน้าคนรัก


“หรือจริงๆ แล้วอยากให้ผมเป็นสามีแล้วคุณเป็นภรรยาแทน?” แม้รัตติกาลจะยิ้ม หากคนตรงหน้ากลับไม่ยิ้มด้วย ดวงตาคู่สวยระริกไหว


“คุณดวงครับ...นานๆ ครั้ง ให้ผมดูแลคุณบ้างก็ได้นะ ที่ซื้อไวโอลินเนี่ย ยังไม่เรียกว่าผมได้ดูแลคุณด้วยซ้ำ”


รัตติกาลโน้มจมูกคลอเคลียแก้มอีกฝ่าย จนอุณหภูมิภายในรถเริ่มร้อนขึ้นมาอย่างน่าประหลาด


“ฉัน...” ร้อยเอกหนุ่มเว้นช่วงครู่หนึ่ง “ฉันแค่อยากดูแลเธอให้ดีที่สุด”


เขาไม่ตอบคนรัก หากประทับจุมพิตลงกับริมฝีปากของร่างเล็กกว่าด้วยสัมผัสแผ่วเบา ฝากลมหายใจอุ่นรินรดตรงหน้า ก่อนจะผละออก


“ผมเองก็อยากดูแลคุณ”


ร้อยเอกอินทรวงศ์นิ่งเงียบ ดวงตาเสมองไปนอกรถ


รัตติกาลถอนหายใจเบา แล้วผละออกมานั่งที่ตน สายตามองเข้าไปในบ้านที่ประตูรั้วยังปิดอยู่ เขารู้ว่าคนรักมีความกังวลใจมาระยะหนึ่งแล้ว กระนั้นก็ยังคิดไม่ตกว่าจะรับมือกับปัญหานี้อย่างไรเหมือนกัน มันยากที่จะเปลี่ยนทัศนคติของคนจริงๆ ยิ่งไปกว่านั้น การเปลี่ยนนิสัยของคนไม่ใช่หนทางที่เขาต้องการจะทำ


“ฉันให้อะไรเธอไม่ได้มาก เพราะฉะนั้นแค่เรื่องนี้...”


“ที่คุณให้ผมก็มากพออยู่แล้วครับ” เขาเอ่ยก่อนที่อีกฝ่ายจะพูดจบ


ร้อยเอกอินทรวงศ์หลับตาครู่ ก่อนจะเอ่ยเปลี่ยนเรื่องโดยไม่แตะต้องหัวข้อสนทนาเดิมอีก “เข้าบ้านเถอะ เดี๋ยวฉันลงไปเปิดประตูเอง”


รัตติกาลปล่อยให้คนรักลงไปเปิดประตูรั้วตามที่ตั้งใจ


ความกังวลใจของคนร่างเล็กค่อยๆ เพิ่มขึ้นทีละนิด ด้วยความที่เป็นคนที่ทำเพื่อคนอื่นมากเกินไปจึงคิดว่าตนดีไม่พอ ส่วนตัวรัตติกาลยังหนุ่มยังแน่น อนาคตยังไปได้อีกไกล ความรู้ก็เพรียบพร้อม วันหนึ่งย่อมก้าวหน้าจนยากที่ใครจะตามทัน ไม่แปลกที่คนอายุล่วงใกล้เลขสี่อย่างร้อยเอกอินทรวงศ์จะปริวิตก


ความทุกข์ใจของคนที่มีคนรักเด็กกว่า ไม่ว่าสมัยใดก็เหมือนกันหมด


.

.





TALK: เม้นต์ให้กันหน่อยน้า ><

ออฟไลน์ magarons

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 969
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +68/-6
อ่านตอนนี้นึกถึงเพลง มีเมียเด็กต้องมั่นตรวจเช็กร่างกาย ยิ่งเปนสามีในสถานะแบบนี้ ต้องกังวลเยอะๆ 5555

ออฟไลน์ cocoaharry

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 619
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +27/-2
    • cocoaharry_Demmy Chan_Otaku Y Girl
โถ่คุณดวง อย่าน้อยใจไปเลย
ให้รัตได้ดูแลบ้างเถอะ

ออฟไลน์ kun

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3592
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +122/-10
ไม่ต้องกังวลไปคุณดวง รัตหลงคุณหลวงมากเลยน่ะ

ออฟไลน์ ZYSQ_

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 226
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +10/-1

ออฟไลน์ Cc-kun

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 359
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +15/-2
อุแหม่เด็กเดิกอะไร
คุณดวงนี่ยังหน้าไม่แก่ หัวยังไม่ล้านสะหน่อย ชะมะะะ

ออฟไลน์ ♥►MAGNOLIA◄♥

  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 7518
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +193/-11
คุณดวง คิดมากมายเรื่องอายุ
รัตติกาล ก็รักๆ เอาใจ เคลียคลอมากๆ  :3123:
จนไม่มีเวลาคิดเรื่องแก่ ก็ดีกับทั้งสองฝ่ายนะ :กอด1:
รอ  :L1: :L1: :L1:
 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:

ออฟไลน์ RindaP

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 41
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +3/-0
คุณหลวงอย่าคิดมากสิ

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด