II (ใจร้าว) II up...ตอนที่ 19-23 The END 3/9/15
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: II (ใจร้าว) II up...ตอนที่ 19-23 The END 3/9/15  (อ่าน 47734 ครั้ง)

ออฟไลน์ naoai

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 395
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +10/-5
Re: II (ใจร้าว) II up...ตอนที่ 7 อัพ 01/07/15
«ตอบ #30 เมื่อ01-07-2015 13:48:46 »

ตกลงอีตาครามต้องการอะไร รักหมอจริงๆ หรือแค่เสียดาย สุดท้ายสงสารหมอพายุ

ออฟไลน์ BlueCherries

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4060
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +159/-17
Re: II (ใจร้าว) II up...ตอนที่ 7 อัพ 01/07/15
«ตอบ #31 เมื่อ01-07-2015 14:53:08 »

เอิ่มมมม

ขอเปลี่ยนพระเอกเป็นพายุได้มะค้าาา

ออฟไลน์ magic-moon

  • magKapleVE
  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 495
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +11/-2
    • Freedom of meetups, no obligations
Re: II (ใจร้าว) II up...ตอนที่ 7 อัพ 01/07/15
«ตอบ #32 เมื่อ01-07-2015 19:04:41 »

ไม่รู้สิ. อารมณ์นี้ ให้ไอ่บักครามเป็นพระเอกเต๊อะ

ออฟไลน์ mimasopu

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 189
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +11/-0
Re: II (ใจร้าว) II up...ตอนที่ 7 อัพ 01/07/15
«ตอบ #33 เมื่อ01-07-2015 19:53:40 »

ครามเอ้ยยยยย มาหวงตอนนี้ก็ไม่ทันละปะ

ออฟไลน์ 4559

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3978
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +119/-8
Re: II (ใจร้าว) II up...ตอนที่ 7 อัพ 01/07/15
«ตอบ #34 เมื่อ01-07-2015 22:48:14 »

เปลี่ยนพระเอกด่วนเอาพายุ

ออฟไลน์ minamiaigi

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 65
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +15/-0
Re: II (ใจร้าว) II up...ตอนที่ 8.1 อัพ 02/07/15
«ตอบ #35 เมื่อ02-07-2015 13:51:27 »

ใจร้าว

ตอนที่ 8 มึงจะมาเรียกร้องอะไรตอนนี้

 

 

 

(ฟ้าคราม)

 

      ผมนั่งเงียบคนเดียวมาได้สักพักหนึ่งแล้วครับ ผมรู้สึกโมโหตัวเอง รู้สึกหงุดหงิดกับข่าวของไอ้หมอ มันจะหมั้น ผมรู้ว่าคู่หมั้นมันนะแม่มันหาให้แน่นนอน และที่สำคัญไอ้หมอมันไม่ได้รัก  แล้วมันยอมหมั้นเพื่ออะไร มันทำแบบนั้นทำไม เพราะผมเหรอ มันก็อาจจะใช่ แต่การเอาชีวิตตัวเองมาเสี่ยงกับใครก็ไม่รู้แบบนี้ ผมว่ามันไม่ถูกอะ ที่จะทำแบบนั้น ถึงแม้ว่าผมจะต้นเหตุที่มันตัดสินใจแบบนั้นก็เถอะ  แม้ตอนนี้ผมจะยังลืมต้าไม่ได้  และยังก็ รักมันไม่ได้เหมือนกัน ผม มีเหตุผลหลายอย่าง คือ มันเป็นเพื่อนผมมาตั้งนาน แล้วจู่จะให้ไปรักมันเลยก็กระไรอยู่ ผมยอมรับบนะครับว่าเวลาอยู่กับมันผมมีความสุขดี อยู่ด้วยแล้วสบายใจ และมันก็รู้ใจผมมากที่สุด ผมก็รู้ใจมันเหมือนกัน  ความรู้สึกของผมในตอนนี้มันอธิบายยากมากๆเลยครับ ผมหวงมัน หวงมากในตอนนี้ไม่รู้เหมือนกันว่าเพราะอะไร หรือเพราะว่าผมได้มันแล้ว ผมเลยหวง ซึ่งมันเป็นนิสัยส่วนตัวของผมเอง อะไรที่ตกเป็นของผมแล้ว ผมจะหวงมาก หวงเหมือนหมาเลยละครับ และกัดไม่ปล่อยไอ้คนที่มันแย่งของๆผม แน่นอน ไอ้กรเป็นเมียผม ถึงแม้ว่าเราสองคนจะไม่ได้มีสถานะที่เป็นแฟนกัน แต่ผมถือว่ามันเป็นเมียผมแล้วละกัน แล้วผมจะปล่อยให้เพื่อนที่เป็นเมีย ต้องตกนรกกับคนพันธุ์นั้นได้ยังไง ผมจะต้องทำให้มันถอนหมั้นให้ได้

ไม่ใช่เพื่อผม แต่เพื่อมัน ที่จะได้เจอคนที่รักมัน และคนมันรก ไม่ใช่โดนคลุมถุงชนแบบนี้ และถ้าผมเกิดโชคดี มันอาจจะหายโกรธผมก็ได้ที่ช่วยมัน

 

 

 

      หลังจากที่ผมนั่งคิดเรื่องของไอ้หมอจนสมองแทบจะระเบิดผมได้ตัดสินใจ ทำอะไรบางอย่าง โดยที่คนอย่างผม ไม่น่าจะทำ...เป็นสโตร๊กเก้อ ผมจะคอยติดตามคอยดู คอยปกป้องมัน และป่วนชีวิตไอ้พายุอะไรนั้นจนมันต้องถอนหมั้นกับเพื่อนให้ได้  ถ้าเป็นเช่นนั้น วันนี้ผมต้องรีบเคลียงานที่ร้าน ให้เสร็จ จะได้มีเวลาไปขัดขวางเส้นทางรักของไอ้พายุนั่น

 

(จบคราม)

 

 

 

++

++

++

 

 

"กร"  พายุที่มาหาหมอหนุ่มตั้งแต่เช้า เดินเข้ามาที่ห้องทำงาน พร้อมกับวางช่อดอกไม้ไว้ที่โต๊ะ

 

"พี่ยุ..เอ่ออ ขอบคุณครับ" แม้จะเคยได้ดอกไม้อยู่บ่อยครั้งแต่ส่วนใหญ่คนที่เอามาให้ก็จะมีแต่สาวๆเป็นซะส่วนใหญ่ เขาเลยรู้สึก เขิลนิดๆ  มังกรหยิบดอกไม้ช่อโตมาสูดดม แล้วส่งยิ้มไปให้โดยไม่คิดอะไร มันเป็นไปตามนิสัยของคนยิ้มง่ายอย่างเขา

 

"พี่เอาข้าวเช้ามาฝากเรา ได้ข่าวอยู่เวรทั้งคืนเลยไม่ใช่เหรอ" พายุยกถุงกระดาษที่ข้างในมีกล่องอาหารบรรจุอยู่หลายอย่าง เขาค่อยๆยกออกมาวางที่โต๊ะอย่างปราณีต

 

"แม่พี่ทำมาฝากนะ มากินด้วยกันเลย พี่เองก็ไม่ได้ทานมาเหมือนกัน"" ร่างสูงเอ่ยชวนพร้อมกับยิ้ม มังกรรู้สึกว่าตัวเองโดนมัดมือชก จะปฎิเสธก็ไม่ได้ เพราะสีหน้าและแววตาของพายุมันอ้อนเขาอยู่

 

"ครับ ก็ได้ครับ" มังกรนั่งลงที่เก้าอี้ของตัวเอง พลางหยิบกระดาษเช็ดมือที่ตัวเองทำไว้เวลาต้องการล้างมือพร้อมกับยื่นส่งให้อีกผ่านอีกผืน

 

"ผ้าเช็ดมือกรทำเองฮะ ใส่แอลกอฮอกับเจลล้างมือไว้" กรอธิบายเมื่อเห็นสีหน้าของอีกฝ่ายที่รับไปแบบงงๆ

 

"เก่งนะเรา" พายุส่งยิ้มหวาน พร้อมกับมองเขาไม่วางตา ยิ่งทำให้หมอหนุ่มรู้สึกขัดเขินมากขึ้นไปอีก

 

"กินเถอะครับ ผมหิวแล้ว" เขาพูดพร้อมกับหยิบช้อนออกมาถือไว้แล้วกัดมันอย่างน่ารัก

 

"ครับ พี่ก็หิว" ทั้งพายุ และมังกร กินอาหารเช้าจนเกือบจะหมดอยู่แล้ว  จู่ๆ ประตูที่ปิดไว้ก็เปิดออกตามด้วยร่างสูงของคนที่ผมไม่อยากเจอ

 

ฟ้าคราม!!!!!!!!

 

"กร!" เสียงเข้มเรียกเขา ร่างสูงของฟ้าครามชะงัก เมื่อเห็นใครอีกคนที่อยู่ในห้องด้วยกัน

 

"เหอะ สะเออะ มาแต่เช้า" ครามส่งเสียงพึมพำเบาๆ และมองหน้าพายุด้วยแววตาที่ไม่เป็นมิตร

 

"มาทำไม" ร่างโปร่งกดเสียงต่ำ

 

"มาหามึงไง กูรู้ว่ามึงยังโกรธกูอยู่ กูมาง้อ นี่ กูทำหมูหวานของชอบมึงมาด้วยนะ" พูดไปโดยไม่ได้มองว่ามีอาหารที่กินเหลืออยู่เต็มโต๊ะ มังกรมองหน้าบุรุษหนุ่มด้วยความขัดข้องใจ ว่าจะมาไม้ไหนอีก ทำไมชอบโผล่มาให้ใจหายเล่นแบบนี้

 

"พอดีกูกินกับพี่ยุแล้ว มึงเอากลับไปเถอะ" มังกรตัดบทสนทนาอย่างไร้เยื้อใยขณะที่ฟ้าครามกำลังจะอ้าพูดต่อ ใบหน้าหล่อกัดฟันจนเส้นเลือดปูดนูน

 

"อ่อ นี่พี่ยุ พี่ยุคือคู่หมั้นกู มึงรู้จักไว้สิ ที่หลังจะได้ไม่ต้องมาทำอะไรแบบนี้อีก กูเกรงใจคู่หมั้นกู" มังกรเดินไปเกาะแขนพายุแล้วยิ้มให้กับคู่หมั้นตัวเอง แม้จะฝืนยิ้มก็ตาม พายุดูเหมือนจะเข้าใจ มือหนาโอบรอบเอวบางไว้ในอ้อมแขน ก่อนจะมองหน้าบุคลที่สามที่กำลัง จ้องเขาด้วยแววตาแข็งกร้าวอย่างไม่สะทกสะท้าน ออกจะท้าทายซะด้วยซ้ำเพราะยังไงเขาก็แก่กว่าเด็กอย่างฟ้าครามคงไม่คิดจะปีนเกรียว

 

"หึ แค่คู่หมั้น" ครามบอกบอกมาเสียงหยันๆพร้อมกับปรายตามองอีกฝ่ายที่ยืนจับมือเพื่อนเขาไว้  ก่อนจะขยับเข้าใกล้หมอหนุ่ม พลางกระซิบเข้าที่ข้างหู

 

"กูนะผัวมึงไอ้กร มันแค่คู่หมั้นใครสำคัญกว่าคิดดูเอา" น้ำเสียงเย็นเยียบของฟ้าคราม มันเหมือนน้ำเย็นที่สาดซัดเข้าใส่เขาใบหน้าหวานชาวาบ   ฟ้าครามยกยิ้มนิดๆเมื่อเห็นว่ามังกรยืนตัวแข็งทื่อเพราะคำร้ายๆที่เขาพ่นออกมา ดวงตาเรียวไหววุบนึกน้อยใจ จะมาเรียกร้องสิทธิ์ความเป็นผัว เมื่อตอนที่สาย เข้าเม้มปากแน่น เก็บความช้ำเอาไว้ในอก และรอวันเอาคืน วันที่ฟ้าครามจะต้องก้มกราบให้เขาเพื่อร้องขอความรัก.. หมอหนุ่มสูดลมหายใจเข้าออกช้าๆเพื่อควบคุมตัวเอง...

 

"จำไว้ละกัน...ว่าใครเป็นอะไร" ฟ้าครามวางข้าวหมูหวานไว้ที่โต๊ะของมังกรพลางเหลือบมองอาหารที่พร่องจนเกือบหมด

 

"เก็บของกูไว้กินตอนกลางวัน"

 

"กูไม่กิน" มังกรปฎิเสธเสียงแข็งทันที ฟ้าครามชักสีหน้าไม่พอใจ เมื่อเห็นมังกร เดินเอากล่องข้างเขาโยนทิ้งถังขยะ อย่างไม่ใยดี

 

"หึ" เขาเดินไปหยิบกล่องข้าวออกจากถังขยะ ก่อนจะนำไปวางไว้ที่เดิม

 

"ถ้ามึงเอาทิ้งให้กูเห็นอีกที กูจะไปบอกแม่มึง ว่ากูนี่แหละ .ผะ..อุ๊บ ?..." ยังพูดไม่ทันจบประโยค ร่างโปร่งก็รีบมาตะครุบปากเขาไว้ ก่อนจะลากออกจากห้องทำงาน ปล่อยให้พายุมองเหตุการณ์อย่าง งงๆ

หมอหนุ่มลากเพื่อนรักออกมาคุยที่ทางหนีไฟ ใจเข้าเต้นแรงมากตอนที่ฟ้าครามกำลังจะพูดคำนั้นออกไป จนเผลอเอามือไปปิดปากคนอย่างฟ้าคราม แม้ว่าทั้งคู่จะสูงไล่ๆกัน แต่ฟ้าครามตัวหนากว่ามาก กว่าจะลากมากได้ก็แทบเป็นลม เพราะเจ้าตัวขัดขืนไม่ยอมอยู่ท่าเดียว และยังจะตะโกนบอกอีก จนเขาต้องหยิกแรงๆที่กล้ามท้องแข็งๆนั่น

 

"หุบปากเลยนะไอ้คราม" เขาตวาดเสียงเขียว

 

"มึงทำบ้าอะไรไอ้คราม กูบอกมึงแล้วใช่ไหมว่าให้ออกไปจากชีวิตกู แล้วมึงมาทำไม" มังกรเสียงดังขึ้นอีกด้วยความโมโห

 

"หึ..กลัวมันรู้รึไงว่ามึงเป็นเมียกูนะ" ฟ้าครามขยับเข้าใกล้ จนมังกรต้องเดินถอยหลังด้วยความประหม่า ฟ้าครามก้าวไม่หยุด

 

"อย่ามาใกล้กู" เขาถอยจนหลังชิดกำแพง ใบหน้าเขากับฟ้าครามห่างกันไม่ถึงคืบ มังกรตัวแข็งทื่อ เขาไม่เคยถูกกดดันอะไรขนาดนี้

 

"ฟ้าคราม กูบอกให้ถอย" มือเล็กยกขึ้นดันอกอีกคนไว้ไม่ให้เข้าใกล้ไปมากว่านี้

 

"อย่าให้กูต้องร้ายกับมึงอีกคนนะกร ทำอะไรรู้อยู่แก่ใจ มึงจะไปรับหมั้นมันทำไม มึงรักมันหรอไงห๊ะ" ฟ้าครามตะคอกใส่เสียงเรียบ

 

"ทำไม รักไม่ได้รักแล้วมึงเกี่ยวอะไรด้วย"

 

"กูเกี่ยวแน่กร" ฟ้าครามกักตัวมังกรไว้ในอ้อมแขน

 

"ปล่อยกู คราม พี่ยุรอกูอยุ่" มังกรพยายามหาเหตุผลออกมาเพื่อเลี่ยงสถานการณแบบนี้ เขาอยากจะไปให้พ้นๆคนตรงหน้า เกลียดขี้หน้านัก  เขาเบือนหน้าหนีอีกฝ่าย

 

"หึ คิดถึงมันแล้วรึไง ห่างกันไม่ได้เชียวนะ"

 

"เออ กูคิดถึงพี่เขา มึงปล่อยกูสักทีสิ"มังกรเริ่มเสียงดัง

 

"ชอบมันรึไง" มังกรเบือนหน้าหนี ฟ้าครามเริ่มที่จะไม่พอใจ อย่างเห็นได้ชัด มือหนาบีบที่ต้นแขนของอีกฝ่ายอย่างแรง

 

"กูถาม"

 

"...."

 

"กร!!!!!!!"

 

"ไปให้พ้นหน้ากูฟ้าคราม " เขาหันมาสบตา ดวงตากลมร้อนผ่าวน้ำตามันพาลจะไหล ถามมาได้ว่าชอบพายุรึเปล่า ทั้งๆที่ก็บอกไปตั้งนานแล้วว่ารักใครชอบใคร  มันไม่ใส่ใจเลยสินะ

 

"ไม่ กูไม่ไปไหนทั้งนั้นจนกว่ามึงจะตอบกูว่าชอบมันรึเปล่า" ฟ้าครามเสียงดังมาก เขาไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าโมโหเพราะอะไร

 

"อย่าทำให้กูต้องเจ็บไปมากกว่านี้คราม  กูจะลืมมึง กูจะลบมึงออกจากใจกู  กูขอละ  อย่ามาให้กุเจอมึงอีก กูกับพี่ยุกำลังจะหมั้นกัน อย่ามาทำให้กูต้องมีปัญหากับพี่เขา"มังกรไม่ตอบคำถามแต่บอกในสิ่งที่ตัวเองต้องการแทน เสียงหวานสั่นและพูดเสียงเบาหวิวจยแทบจะไม่ได้ยิน ขอร้องร่างสูง  ฟ้าครามกำหมัดแน่น รู้สึกเจ็บใจที่ถูกลดความสำคัญลงและโดนไล่

 

"กูไม่ให้มึงลืมกูกร อย่าแม้แต่จะคิดว่ากูจะไปจากชีวิตมึง!!!" น้ำเสียงราบเรียบแสงดงถึงความคุกรุ่นในห้วงอารมณ์ ฟ้าครามจับคางมนไว้ก่อนที่เจ้าของริมฝีปากอิ่มจะเบือนหน้าหนีเขา ปากหนาบดจูบลงไปอย่างหนักหน่วง และล็อคไว้แน่นด้วยมืออีกข้าง

 

"อื้อออ" เสียงประท้วงดังในลำคอมือเล็กทุบรัวที่แผงอก จนฟ้าครามต้องรวบมันไว้ทั้งสองข้าง หมอหนุ่มกำลังขาดอากาศหายใจ จนต้องเปิดปากโกยอากาศเข้าปอด เป็นจังหวะเดียวกันที่ฟ้าครามสอดลิ้นเข้าไปกวาดความหวานในโพลงปาก และต้อนลิ้นเล็กจน จนมุม มังกรแทบจะหมดแรง เมื่อเขาโดนจู่โจมแบบนี้ จูบที่ฟ้าครามไม่เคยมอบให้ วันนี้เขาได้ลิ้มลองมัน ใจดวงน้อยเต้นระส่ำจะแทบจะระเบิด จากที่คอยผลักใสตอนนี้กลับอยากจะอยู่ใกล้ นึกโมโหใจตัวเอง ที่มันไม่รักดี  ฟ้าครามเองก็เกิดความสับสนขึ้นมาในจิตใจ ว่าทำไมต้องจูบมังกร อาจจะเป็นเพราะเขากำลังโมโห ใช่เขาโมโห ไม่ใช่หึง

 

"อื้ออออ" มังกรส่งเสียงร้องขึ้นอีกครั้ง

แฮกๆๆ

 

"กร..ไอ้เหี้ย"

 

ผัวะ

 

ร่างหน้าของฟ้าครามถูกกระชากออกจากตัวของหมอหนุ่ม ก่อนจะตามด้วยหมัดหนักที่ซัดเข้าที่มุมปากจนแตกได้เลือด ฟ้าครามเซถลา

 

"พี่ยุ" มังกรเรียกเสียงแผ่ว และดึงตัวพายุไว้ไม่ให้เข้าซ้ำ

 

"มึงทำอะไรคู่หมั้นกู" พายุรู้สึกเป็นกังวลจึงเดินมาตามมังกรที่หายออกไปนาน ก็มาเจอฟ้าครามกำลังปล้ำจูบคู่หมั้นตัวเองอยู่แวบแรกที่เห็นมันก็รู้สึกเฉยๆ แต่พอเห็นแววตาของกรแล้ว เป็นเขาเองที่ทนดูต่อไปไม่ได้ แววตาเจ็บช้ำบนดวงตาคูสวยนั่น   มังกรหลบอยู่ด้านหลังของพายุ เขากอดรั้งว่าที่คู่หมั้นไว้แน่นเพราะกลัว จะไปฟัดกับครามอีก เขาไม่อยากให้ใครต้องเจ็บตัว หรือถ้ามีก็ขอให้เป็นเขาซะยังจะดีกว่า

 

"ทำอย่างที่เห็น" ร่างสูงยกมือขึ้นเช็ดเลือดที่มุมปาก ก่อนจะเดินสวนออกไป ฟ้าครามรู้สึกเจ็บในใจแปลกๆที่เห็นมังกรยืนกอดอีกคนแน่น ผิดกับเขาที่เอาแต่ผลักไส กอดกูบ้างจะเป็นไรไปวะ กูไม่กัดมึงหรอกกร กอดเหมือนที่มึงเคยกอดกูนะ ทำไม่ได้แล้วใช่ไหม เขาได้แต่ถามอยู่ในใจ แววตาที่ร่างโปรงเห็น มันคือแววตาของคนผิดหวัง

 

"กรเป็นอะไรมากไหม มันทำอะไรเราอีกรึเปล่า" พายุถามด้วยความเป็นห่วง ก่อนจะดึงตัวมังกรเข้ามากอดเสียแน่น ใจอยากจะล้างรอยจูบแต่เห็นทีคงจะไม่ได้ เขาไม่ใช่คนที่ชอบฉวยโอกาส กับคนที่อ่อนแอ

 

"กรไม่เป็นอะไรครับ แค่...." เขาแค่ใจเต้นแรง

 

"ตกใจนะครับ..กรไม่คิดว่าครามมันจะ.." ร่างโปร่งต่อในตอนท้าย

 

"อืม ถ้ามันทำอะไรเรา อย่ายอมยืนนิ่งแบบนั้นสิ" น้ำเสียงดุปนน้อยใจ ของพายุทำเอาหมอหนุ่มรู้สึกผิดขึ้นมานิดๆ เพราะคนตรงหน้าอยู่ในฐานะคู่หมั้นของเขา แม้จะยังไม่ได้หมั้นกันจริงๆก็ตาม

 

"ขอโทษครับ"

 

"อืมไม่เป็นไร" พายุจูงมือมังกรกลับมาที่ห้อง ฟ้าครามหายไปแล้ว หมอหนุ่มรู้สึกใจหวิวๆ อย่างบอกไม่ถูก

 

"อย่าไปคิดมากเลยนะ เราพร้อมจะเปิดใจคุยกับพี่รึยังเรื่องนายคนนนั้น" พายุจับหมอหนุ่มให้นั่งบนเตียงตรวจคนไข้ ส่วนตัวเองนั่งที่เก้าอี้ มือทั้งสองจับเข่ของมังกรแล้วบีบมันเบาๆ

 

"คือออ" เสียงหวานลากยาวดังแผ่วๆ เเขายังไม่กล้าที่จะเล่าเรื่องส่วนตัวให้ใครที่ยังไม่สนิทด้วยฟัง

 

"ถ้าไม่พร้อมก็ไม่เป็นไรนะ แต่พี่เป็นห่วง ถ้ามีอะไรที่พี่พอจะช่วยได้เราบอกมานะ พี่พร้อมเสมอ" แม้จะยังสงสัย แต่เขาก็พอจะเดาออกว่าคนตรงหน้าคิดยังไงกับอีกคน แต่เขาอยากรู้เรื่องราวที่เกิดขึ้นมากว่า

มังกรก้มมองสายตาที่เป็นห่วงเขาจากใจจริง อย่างลำบากใจ ก่อนจะพ่นลมออกมาเสียเฮือกใหญ่

 

"ฟ้าครามคือรักแรกของกร และรักจนถึงตอนนี้ แต่ครามไม่ได้รักผม" มังกรเปิดประเด็นให้อีกคนฟัง หมอหนุ่มแม้จะยังไม่สนิทใจกับคนตรงหน้า แต่ตอนนี้เขาอยากจะระบายความรู้สึกอัดอั้นให้ใครสักคนฟัง มันคงไม่แปลกที่เขาจะเล่าทุกๆอย่างของฟ้าครามให้พายุฟัง ชายหนุ่มมองหน้าเด็กหนุ่มที่เล่าเรื่องราวอย่างตั้งใจ และสังเกตุสีหน้าของคนเล่าไปด้วย มันมีทั้งสุขและทุกข์ แต่ดูเหมือนจะทุกข์ซะมากกว่า...

 

"ผมขอโทษนะพี่ที่ต้องมาฟังเรื่องไร้สาระแบบนี้" หมอหนุ่มก้มหน้านิ่งเอ่ยขึ้นเบาๆ เข้ารู้สึกผิดและโล่งใจในเวลาเดียวกัน

 

"ไม่ไร้สาระหรอก"มือหนายีหัวเล็กเบาๆอย่างนึกเอ็นดู

 

"วันนี้พี่ไปส่งละกัน..เราออกเวรกี่โมงละ"

 

"7โมงเช้าครับ นี่ก็ใกล้แล้ว เราออกไปกันเลยก็ได้" มังกรบอกที่จริงเขาอยากจะกลับเองมากกว่าแต่กลัวฟ้าครามจะดักรอ เห็นทีคงต้องพึ่งพี่ชายตรงหน้าเข้าแล้วละ  ความเมื่อยล้าเริ่มจะโจมตี มือบางทุบลงที่ไหล่ตัวเองเบาๆเพื่อคลายความเมื้อยล้า พลางเก็บของลงกระเป๋า พายุเองก็เก็บกล่องอาหารที่กินเช่นเดียวกัน เมื่อทุกอย่างพร้อมพวกเขาก็เดินไปที่ลานจอดรถ พายุขับรถมาส่งมังกรที่คอนโด โดยที่คุยอะไรกันไม่มาก เพราะมังกรเอาแต่นั่งเงียบและเหม่อออกไปนอกหน้าต่าง

 


ออฟไลน์ minamiaigi

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 65
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +15/-0
Re: II (ใจร้าว) II up...ตอนที่ 8.2 อัพ 01/07/15
«ตอบ #36 เมื่อ02-07-2015 13:52:27 »

"กร..กร หมอกรครับ" พายุเรียกร่างโปร่งหลายครั้ง จนต้องเอามือไปสะกิด

 

"คะ..ครับ" หมอหนุ่มทำหน้าตกใจ

 

"ถึงแล้ว ไม่ลงหรอ หรือจะไปคลีนิกพี่ดี" พายุถามยิ้มๆ

 

"ง่า ไม่ไปหรอกครับ ผมตาจะปิดแล้วอะ ผมไปนอนดีกว่า"

 

"หึ เอางั้นก็ได้ งั้นพรุ่งนี้พี่มารับ เราทำงานบ่ายใช่ไหม" ร่างสูงถามอีกครั้ง มังกรมุ่นหัวคิ้ว

 

"พี่รู้ตารางงานผมได้ไงอะ"

 

"แม่เราให้พี่มานะ" พายุบอกพร้อมกับโชว์ตารางงานของมังกรให้ดู

 

"โถ่ แม่ อยากให้ผมมีผัวจนตัวสั่นขนาดนั้นเลยรึไงนะ"

 

"555 เรานี่ตลกดีเนอะ" พายุขำออกมาทันทีที่ได้ยินว่าที่คู่หมั้นบ่นแม่ตัวเอง

 

"แฮะๆขอโทษนะครับที่คิดดังไปหน่อย" หลังจากจากนั้นต่างคนก็ต่างแยกย้าย เขาทั้งคู่ยังไม่ตัดสินใจที่จะหมั้นกัน แต่การที่ทางฝั่งผู้ใหญ่ประกาศหมั้นไปแล้ว ไม่ช้าก็เร็วพวกเขาก็ต้องหมั้นกันอยู่ดี มังกรเองก็ลำบากใจไม่ใช้น้อย เขายังรักฟ้าครามยู่ ยังตัดใจไม่ได้เลยด้วยซ้ำ แล้วจะให้เขาเอาผู้ชายดีๆแบบพายุมาเป็นที่รองรับหัวใจตัวเอง ทั้งๆที่....ยังไม่ได้รัก มันดูจะเห็นแก่ตัวเกินไป

หมอหนุ่มเดินอย่างเหม่อลอยเข้าไปในลิฟ

 

ปึง

 

"รอด้วย" มือหนึ่งยื่นมากั้นประตูไว้ไม่ให้ปิด

 

หน้าประตูลิฟ ร่างสูงของฟ้าครามก้าวเข้ามา ดวงหน้าหวานซีดเผือด รีบเอามือปิดปากตัวเองทันที กลัวประวัติศาสตร์มันจะซ้ำรอย

 

"หึ ทำมากว่านั้นยังเคย เอามือออก" ฟ้าครามดึงมือเล็กที่ปิดปากออก

 

"อ๊ะ..คราม" ร่างบางเซถอยหลังไปนิดเมื่อถูกคนตัวสุงดัน

 

"หึ ..ถอนหมั้นซะกร"

 

"......"

 

"ถ้ามึงไม่ทำตามที่กูบอก...กูเองที่จะเป็นป่าวประกาศว่ามึงเป็นเมียใคร"

 

"....."

 

"เก็บเอาไปคิดชีวิตมึงเลือกเองได้นะกร อย่าให้พ่อแม่มึงมาจูงจมูก"

 

"อย่ายุ่งนะคราม..."

 

"เหอะ..." ฟ้าครามไม่ตอบ เมื่อลิฟมาถึงชั้นที่พักของมังกร ร่างสูงก็ปล่อยคนตัวเล็กที่ยืนใจสั่นได้เดินออกไป

 

"พรุ่งนี้กูจะมารับ มึงเข้าเวรกี่โมง" ฟ้าครามถามเสียงเรียบ

 

"บะ..บ่ายโมง" จะไปตอบมันทำไมเล่า หมอหนุ่มแทบจะตบปาดตัวเองที่เผลอบอกตารางงานไป

"ดี..เที่ยงกูจะมารับไปกินข้าว" เขาทิ้งท้ายก่อนจะกดลิฟลงไปชั้นล่าง ปล่อยให้หมอหนุ่มใจเต้นแรงขาสั่น ใจสั่น จนจะเดินแทบไม่ไหว......

 

"ไอ้บ้าคราม มึง..อึก" ร่างโปร่งรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก....

 

 

 ++++++++++++++++++++++++++++++++++50%++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

 

ต่อ..

 

มือเล็กทุบเบาๆที่อกของตัวเองจะบังคับให้มันหยุดสั่นก็ไม่ได้ด้วยนี่สิ หมอหนุ่มเข้าห้องมาได้สักพัก เขาเดินไปหยิบน้ำในตู้เย็นมาเปิดกิน แต่สิ่งที่อยู่ในตู้เย็น ทำให้เขาต้องเบิกตากว้าง วุ้นลูกเป็ดร้านดังที่เขาชอบมันมาก มันมาอยู่ในตู้เย็นได้ยังไง เพราะเขาไม่ได้เป็นคนซื้อ...

 

 

"ไอ้คราม"คนเดียวที่นึกออกในตอนนี้ไม่มีใครรู้ว่าเขาชอบกินวุ้นเป็ดมากนอกจากมัน..แต่มันเข้าห้องผมได้ยังไง มันไม่รู้รหัสระบบล็อกประตูนี่..ร่างโปร่งเริ่มรู้สึกว่าตัวเองชักจะอยู่ยากขึ้นทุกวัน ครั้นจะกลับไปอยู่บ้านใหญ่มันก็ไกลโรงพยาบาล

แล้วเลขรหัส เลขท้ายปีเกิดของผมกับมัน สงสัยต้องเปลี่ยน หมอหนุ่มหมายมั่นพลางนึกตัวเลขที่ฟ้าครามคาดไม่ถึงหรือเดาไม่ถูก แต่ว่าก่อนอื่น เขาหยิบกระเป๋าตังแล้วลงไปที่ร้านค้าขายอุปกรณ์ต่างๆทันที

 

ปึงๆ ปัง เสียงตอกตะปู กับขันน็อตลงบนเนื้อไม้ มังกรไปซื้อกลอนประตูแบบโซ่ มาปิดด้านในเพื่อล็อคอีกชั้น

 

"คราวนี้ละมึง เข้ามาได้มึงก็เป็นเหลนขุนแผนมันแล้ว" ร่างโปร่งยืนยิ้มพอใจกับผลงาน ที่แน่นหนาของตัวเอง

 

หมอหนุ่มรีบอาบน้ำชำระร่างกายให้หายเมื่อยล้า ก่อนจะแต่งตัวด้วยเสื้อกล้ามกางเกงขาสั้น แอร์ในห้องเริ่มเย็น เขาเดินไปหยิบวุ้นเป็ด แล้วเปิดหนังดูที่โซฟาด้านปลายเตียง...มือบางจิ้มวุ้นเข้าปากคำแล้วคำเล่า รสหวานระมุนบวกกับกลิ่นหอมของมะพร้าวใบเตย ยิ่งทำให้เขาสดชื่น...เมือกินเสร็จก็ไปล้างมือแล้วขึ้นไปนอนดูทีวีบนทีนอนแทน ก่อนจะค่อยๆผลอยหลับ ในเวลาอันรวดเร็ว...

 

กึกๆ ตึงๆ

 

ร่างโปร่งงั่วเงียขึ้นมาในช่วงค่ำๆของวัน เพราะเสียงตึงตังที่หน้าประตู

เท้าเล็กก้าวลงจากที่นอนช้าๆ พลางอ้าปากหาววอดๆ อย่างนึกรำคาญใจ ใครมันทำอะไรกับประตุของเขา

ประตูบานใหญ่กำลังถูกครบางคนงัดแงะ มังกรตาสว่างทันที เมื่อเห็นมือยาวลอดเข้ามาด้านใน

ร่างโปร่งตกใจ จนเกือบคุมสติไม่อยู่เพราะช่วงเวลาแบบนี้มันไม่มีใครมาหาเขาหรอก แถมเขาไม่ค่อยได้กลับห้อง มันอาจจะเป็น

โจรที่มาดูลาดราวเอาไว้ คิดได้เช่นนั้น ร่างโปร่งกวาดสายตาไปทั่วบริเวณ เจอเข้ากับร่มคันโต เขาเหยิบมาไว้ในมือ และยกขึ้นสุด

แขนก่อนจะฝาดลงที่ท่อนแขนยาวที่ลอดเข้ามาอีกครั้ง

 

ป๊าปๆๆๆ

 

"โอ๊ยยย ๆ กร โอ๊ยย อย่าตีกูเจ็บ" เสียงเข้มตะโกนลั่น เสียงที่เขาจำได้ดี หมอหนุ่มรีบปลดกรประตู

เห็นร่างสูงนั่งกอดท่อนแขนตัวเองไว้แน่นด้วยใบหน้าเหยเกแสถงถึงความเจ็บ

 

"ไอ้บ้าคราม..มึงมาทำอะไรที่นี่" เสียงหวานตะโกนลั่น

 

"มาหามึงไง กูเอาข้าวมาให้" ว่าพร้อมกับโยนถุงกระดาษที่มีกล่องอาหารเรียงอยู่เต็มดูก็รู้ว่าทำเอง แต่จะเอามาให้เขาทำไมนี่สิ

 

"กูเจ็บมึงไม่คิดจะดูกูเลยรึไงไอ้หมอ" ร่างสูงพูดว่าเสียงดัง

 

"เรื่องของมึง แค่มาส่งข้าวใช่ไหม กลับไปได้แล้ว กูจะนอน" หมอหนุ่มใจแข็งดั่งหินผาก้มลงหยิบถุงอาหารกล่องแล้ว ปิดประตูดังปัง ใส่หน้าฟ้าคราม

 

"ไอ้..." เขาได้แต่อ้าปากค้าง ก่อนจะบ่นอะไรงุมงำ

 

"อะ..โอ้ยยย " ฟ้าครามส่งเสียงร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด มองท่อนแขนตัวเองที่กำลังแดงช้ำ

 

ผัวะ

 

"คราม เป็นอะไร"

ร่างโปร่งของหมอหนุมเปิดประตูผัวะออกมาทันทีที่ได้ยินเสียงร้องของอีกคน ในมือยังคงถือถุงอาหารที่ฟ้าครามให้มา

 

"อึก เจ็บ" เสียงอ่อนร้องออกมาเบาๆ มือกุมแขนตัวเองไว้ไม่ปล่อย

 

"เจ็บตรงไหน"หมอหนุ่มเข้าไปดูอาการร่างสูงโดยอัตโนมัติ พลางดึงแขนอีกข้างออก รอยแดงอมม่วงเป็นปื้นวงกลมกว้าง นี่เขาฟาดมันแรงไปรึไง ฟ้าครามดึงแขนกลับ แต่มังกรรั้งไว้พร้อมกับลากตัวฟ้าครามให้เข้าไปในห้อง ก่อนจะผลักให้คนตัวโตกว่านั่งลงที่โซฟาห้องรับแขก มังกรสาวเท้าเข้าไปในห้อง เดินไปหยิบกระเป๋ายาของเขาออกมา

 

"ถลกแขนเสื้อขึ้นสิ" แม้น้ำเสียงยังคงแข็งๆ แต่แววตากลับการกระทำมันช่งตรงข้ามกัน ฟ้าครามยอมทำตามอย่างว่าง่าย แววตาคมแอบบมองคนตัวเล็กในระยะใกล้ๆ ใบหน้าขาวนวลไร้ร่องรอยใดๆ บวกกับจมูกโด่งรั้น ดวงตาเรียวรีดูมีเสน่ห์ รับกับคิ้วโก่ง ใบหน้าเรียวคลายผู้หญิงแต่กลับดูหล่อๆ

เขาพึ่งจะสังเกตว่าคนตรงหน้าดูดีได้ขนาดนี้ ทำไมที่ผ่านมาเขาถึงไม่เห็น หรือาจจะเป็นเพราะเป็นเพื่อนกันมานานและไม่ได้คิดอะไร จนทำให้มองข้าม ฟ้าครามกลืนน้ำลายอึกใหญ่ลงคอ มังกรนั่งคุกเข้าอยู่ที่พื้น หมอหนุ่มใส่เสื้อคอกว้างเวลาก้มจึงทำให้เห็นแผ่นอกขาวด้านใน

"เจ็บมากไหมมึง" ร่างบางถามเสียงอ่อย ขณะใส่ยาและนวดเบาๆให้ยาซึมเร็วขึ้น

 

"อืม" เขาตอบสั้นๆเพราะสนใจสิ่งยั่วยุตรงหน้ามากกว่า

 

"ขอโทษวะ" มังกรเงยหน้าขึ้นมาสบตากับร่างสูงแววตาสึกผิดฉาบไปทั้วแก้วตาเรียวนั่น แต่ทว่า

คนที่เขาสบตาด้วยแววตามันไม่ได้สบมองเขา มังกรก้มลงมองตามสายตาของฟ้าคราม

 

ไอ้สัส-*-เขารีบดีดตัวลุกขึ้นยืนแล้วตวัดมือชี้ไปที่ประตู

"มึงออกไปได้แล้วคราม" เสียงหวานกลับมาห้วนอีกครั้งพร้อมกับเอ่ยปากไล่ ด้วยใบหน้าที่โกรธขึง แถมยังหน้าขึ้นสีลามไปถึงหู

 

"อะไรของมึงเนี้ยะ ไอ้หมอ" ฟ้าครามเอ่ยเสียงดังอย่างไม่เข้าใจ

 

"ออกไป กูเบื่อขี้หน้ามึงแล้ว ออกไป๊" หมอหนุ่มตะวาดเสียงลั่นพร้อมกันฉุดกระชากอีกคนให้ลุกขึ้น

 

"เป็นอะไรอีกเนี้ย หยุดดึงกูดิ กูเจ็บ" ฟ้าครามดึงแขนตัวเองกลับอย่างแรงเพราะหมอดันจับเข้าที่รอยช้ำ แต่เหมือนแรงดึงมันจะเยอะไป มังกรมันเลยเซถลาล้มใส่ตัวจนหงายหลังหล่นลงบนโซฟา

 

ตอนนนี้หน้าของทั้งคู่ห่างกันแค่ไม่กี่มิล แววตาคู่สวยดูเลิกลัก มือคู่หนากอดรัดเอวบางไว้ไม่ปล่อย จนร่างกายแนบชิดกัน ฟ้าคราม ค่อยโน้มหน้าตัวเองเข้าหาริมฝีปากอิ่มของอีกคนจากแรงดึงดูด จนริมฝีปากประกบกันช้าๆ ฟ้าครามประทับจูบเบาๆและกดแช่ไว้อย่างนั้นโดยไม่ได้ลุกล้ำอะไร มังกรเบิกตาโพลง เขาตกใจมากจนเกือบจะลืมหายใจไปชั่วขณะ

 

ตึกตัก ตึกตัก

 

ไม่รู้ว่าเป็นเสียงหัวใจของใครที่เต้นแรงขนาดนี้ ฟ้าครามค่อยถอนจูบออก ก่อนจะดันตัวเองให้ลุกขึ้นพร้อมกับดันหมอหนุ่มให้หล่นลงไปที่พื้น เขาดูจะช็อคๆกับการกระทำของตัวเอง ฟ้าครามเหลือบมองใบหน้าหวานที่นั่งจับปากตัวเองอย่างเหม่อลอย เขาเองก็เช่นกันทุกอย่างมันดูลอยเคว้งคว้างไปหมด

 

"กูกลับก่อนนะ" เสียงเข้มเบาหวิวเหมือนสายลม และลุกขึ้นเดินด้วยท่าทางเหมือนหุ่นยนต์

 

"อะ..อืม"

 

พอเสียงประตูปิดลง มังกรรีบดึงสะติตัวเองกลับมา พร้อมกับเอามือทาบอกตัวเอง แล้วพ่นลมหายใจออกมาเฮือกใหญ่

 

"เชี้ยะแล้วไงไอ้กร" ร่างโปร่งสบถกับตัวเอง ก่อนจะทรุดนั่งลงกับโซฟาตัวเดิม แต่ที่ไม่เหมือนเดิมคือใจเขา มันเต้นแรงจนแทบจะหลุดออกมาข้างนอก ความรู้ที่รู้ดีว่าไม่มีวันลืมคนอย่างฟ้าครามได้ ไม่สิ เขาต้องทำให้ ต้องลืมให้ได้

 

"ไม่ได้ มึงจะมาใจอ่อนกับเรื่องแค่นี้ไม่ได้ เจ็บแล้วจำคือคนเจ็บแล้วทนคือควาย ท่องไว้ไอ้หมอ"

++

++

 

 

(ครามpart)

 

ผมเดินออกมาจากห้องของไอ้หมอด้วยความรู้สึกแปลกๆ มันมึนไปหมด ผมเผลอจูบกับกับไอ้กร ผมเริ่มก่อนด้วย นี่ผมเป็นอะไร สิ่งสุดท้ายที่ผมคิดก่อนจะทาบฝีปากลงไป

 

"ทำไมมึงน่ารักจังวะกร" แค่นั้น ผมก็โน้มตัวเขาไปหามัน แล้วทุกสิ่งทุอย่างมันก็หยุดหมุน ใจผมเต้นแรงมากแรงจนหัวใจจะวายตาย นี่ผมจูบเพื่อนตัวเองอย่างนั้นเหรอ มึงบ้าไปแล้วฟ้าคราม...

 

แต่จะว่าไป

 

ปากมันก็นุ่มดีนะ

 

(endฟ้าคราม)

 

 

+++

++

++

 

 

"พี่ยุ วันนี้มารับผมตอนเช้าได้ไหมครับ"..ผมรีบตื่นขึ้นมาตั้งแต่หกโมงเช้า รีบอาบน้ำแต่งตัวแล้วโทรเรียกให้พี่ยุมารับ ก่อนที่ฟ้าครามจะมา

 

"ทำไมอ่า ครับ..ห้าวววววว"เสียงทุ้มต่ำเหมือนคนพึ่งตื่นเอ่ยมาตามสาย

 

"เอ่อ คืออ ผมอยากกินข้าวเช้ากับพี่อะ" ผมแถจนสีข้างถลอก ดูเหมือนพี่ยุพึ่งจะตื่นด้วยมั้ง นี่ผมโทรไปปลุกพี่เขารึเปล่า

 

"อืมม ได้ครับ งั้นอีกครึ่งชั่วโมงพี่ไปรับนะ" ปลายสายบอกผม

 

"ครับ รีบมานะพี่" ผมย้ำอีกครั้ง ก่อนจะวางสาย ผมเตรียมอาหารเช้าใส่กล่องเก็บความร้อนที่บรรจุแซนวิชทูน่าของโปรดผม ผมทำเผื่อพี่พายุด้วย อีกกล่องเป็นสลัดผักกับมันฝรั่งต้ม น้ำส้มคั้นสองขวด นมสองขวด ใส่ตระกล้าไว้ นี่ก็ใกล้เวลาแล้ว ผมรีบล็อคห้องแล้วถือตระกล้ากับกระเป๋าเป้ออกไปรอพี่ยุที่ลานจอดรถ ไม่นานพี่ยุก็มา ร่างสูงขมวดคิ้วใส่ผมอย่างเป็นคำถาม

 

"ไปกินที่คลีนิกพี่.."พี่ยุพยักหน้าช้าๆก่อนจะฉวยตระในมือผมไปใส่ไว้ที่เบาะหลัง แล้วยกยิ้ม จากสภาพที่เห็นพี่มันไม่ได้อาบน้ำชัว

 

"คือเมื่อคืนพี่ไม่ได้กลับบ้านนะ นอนที่คลีนิก" พี่ยุคงเห็นสายตาผมมั้ง

 

"อ่อครับ" ผมยิ้มแห้งๆ นี่ผม รบกวนพี่มันจริงๆสินะ ทำไงได้ผมยังไม่อยากจะเจอหน้าไอ้ฟ้าครามมัน

กลัวใจตัวเอง

 

++

 

++

 

++

 

"ไอ้กร..แมร่งเอ้ยย หนีกูอีกแล้ว" ร่างสูงยืนมองแม่กุญแจที่ล็อกอยู่หน้าห้องด้วยอารมณ์หงุดหงิด ก่อนจะเดินกลับที่รถ และตะบึงออกไปอย่างรวดเร็ว...

 

 2cb

 
 
 ปล.ขอบคุณมากนะคะที่เข้ามาให้้กำลังใจหมอกร  :pig4: เค้ามีแรงเขียนต่อตอนต่อไปแล้วอิอิอิ มีอะไรติชมกันได้เลยนะคะเราจะพยายามปรับปรุง o18  นะคะ ตอนนี้ฟ้าครามเริ่มจะออกอาการหวงก้าง มังกรกับพายุ มังกรเองก็บอกให้พายุรับรู้แล้วว่ารักฟ้าคราม เรื่องจะเป็นยังไงโปรดติดตามนะคะ
 :pig4: :pig4: :bye2: :bye2: :bye2:

ออฟไลน์ BlueCherries

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4060
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +159/-17
พายุสู้ๆ

ออฟไลน์ 4559

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3978
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +119/-8
เชียร์พายุ

ออฟไลน์ naoai

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 395
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +10/-5
ทีมหมอกร เอาที่หมอสบายใจเลยครับผม เชียร์ๆๆ

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

Re: II (ใจร้าว) II up...ตอนที่ (8.1 )+(8.2)อัพ 01/07/15
« ตอบ #39 เมื่อ: 02-07-2015 21:51:42 »
ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






ออฟไลน์ JustWait

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3348
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +80/-4
เบื่อครามค่ะ คนเอาแต่ใจไม่รู้ใจตัวเอง

ออฟไลน์ ▶August5th◀

  • it was fate
  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2215
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +184/-2
พี่พายุก็ดูน่ารัก อบอุ่นดีนะ
แต่ชอบครามอ่ะ ดูดิบๆ ดี 5555+


ออฟไลน์ minamiaigi

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 65
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +15/-0
Re: II (ใจร้าว) II up...ตอนที่ 9.1 04/07/15
«ตอบ #42 เมื่อ04-07-2015 00:45:31 »

ใจร้าว

 

ตอนที่ 9

 

ถ้ากูรู้ใจตัวเองแล้ว เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ไหม

 

 

(ฟ้าคราม part)

 

"ไอ้หมอ มึงนี่แมร่งโคตรดื้อเลยวะ กุบอกอะไรไม่เคยเลยที่จะฟัง" ฟ้าครามบ่นอยู่คนเดียวบนรถ ที่ตอนนี้มุ่งหน้าไปที่โรงพยาบาล เอกชนชื่อดัง แต่พอมาถึงกลับไม่พบกับร่างโปร่ง

 

"หายไปไหนของมันวะ" ร่างสูงเดินออกมาจากโรงพยาบาลมาที่ลานจอดรถ และมอง

หารถของมังกร ก็ไม่มี เขาพยายามโทรหา แต่มังกรดันไม่รับสายแถมพอโทรหนักเข้า

ก็ปิดเครื่องหนีเขา  ฟ้าครามนั่งรอในรถจนถึงบ่ายโมง เขาก็เห็นรถเชฟโรเลตโซนิค-ซี

ดาน4ประตูสีดำสนิท ตกแต่งเต็มยศ แล่นเข้ามาจอดในที่จอดรถของหมอ แล้วร่าง

โปร่งที่ผมรอมันมาเกือบสองชั่วโมงก็ก้าวออกมาจากรถคันนั้น พร้อมกับ ไอ้พายุ นี่

แสดงว่ามันไปด้วยกันมา  ทีกูละวิ่งหนีนะไอ้สัส ผมได้แต่มองเพื่อนรักที่เดินคู่กับไอ้คู่

หมั้นมันอย่างเคืองๆ ก่อนจะเดินลงจากรถและตามมันสองคนไปอย่างเงียบๆ ข่ม

อารมณ์ไม่ให้ไปกระชากตัวไอ้หมอ ออกมาจากไอ้ผู้ชายหน้าด้านที่กล้าแย่งเพื่อนรักไปจากผม 

 

"ไอ้หมอ เมื่อวานไปไหนมา ติดต่อไม่ได้เลยนะ เอ่อ นี่ ฟ้าครามมาตามหาแกด้วยแหละ" ทันทีที่มังกรเดินเข้าไปในห้องทำงานของตัวเอง เพื่อเตรียมตัว ทำงาน แก้วก็เดินเข้ามาหาพร้อมกับยกมือไหว้คนที่อาวุโสกว่า

 

"อืม แล้วไง มันกลับไปยัง" มังกรพูดด้วยน้ำเสียงเหนื่อยๆติดจะรำคาญนิดๆ ผมฟังแล้วรู้สึกเจ็บจี๊ดๆยังไงไม่รู้ ผมแอบฟังอยู่ตรงประตู

 

"กลับไปแล้ว พอรู้ว่าแกไม่อยู่ก็เดินออกไปเลย" แก้วยิ้มเยาะนิดๆ ผมแอบเห็นแล้วอยากจะดีดกระโหลกยัยนี่จริงๆ

 

"อืมดีแล้ว มาก็วุ่นวาย น่ารำคาญ" นี่มันบอกว่าผมน่ารำคาญงั้นเหรอ มันจะมากไปแล้วนะกล้าว่ากูเป็นตัวน่ารำคาญนะห๊ะ ผมอยากจะเข้าไปกระชากแล้วถามมันต่อหน้าจริงๆ ว่า “มึงกล้ารำคาญ” “ผัว”ตัวเองยังงั้นเหรอ

 

"งั้นที่กรเรียกให้พี่มารับเพราะหนีฟ้าครามใช่รึเปล่า" มังกรไม่ตอบเขายิ้มแห้งไปให้

 

"แสบนักนะเรา พี่ก็นึกว่าคิดถึงกันซะอีก โถ่ เอ้ยไอ้เรารึก็อุตส่าห์ ดีใจ"  ยังมาทะเล้นใส่เพื่อนกุอีกนะกูไม่ไปกระทืบมึงก็บุญเท่าไหร่แล้ว ผมได้แต่กำหมัดอยู่อย่างนั้น รอให้ไอ้บ้านั่นมันกลับไปก่อน ...กรมึงได้โดนกูสวดยาว

 

(end ฟ้าคราม)

 

 ในห้องทำงานของหมอกร มีคนไข้เข้ามาให้เขาตรวจไม่ขาดสายตั้งแต่เช้า โดยมีสัตว์

แพทย์หนุ่มนั่งมองอยู่ที่โซฟารับแขก ดวงหน้าหล่อเหลาใบแบบฉบับผู้ชายอบอุ่นนั่ง

มองหมอหนุ่มอยู่อย่างนั้นสักพัก มังกรดูจะขัดเขินนิดๆเวลาถูกใครจ้องมองนานๆ สัก

พักพายุก็ลุกไปเข้าห้องน้ำ อย่างเงียบๆขณะที่มังกรตรวจคนไข้ที่เข้ามามขาดสาย

เหมือนเช่นทุกวัน..

 

 

หน้าห้องน้ำ

 

ปึก!!!! ร่างสูงของพายุถูกใครบางคนจงใจเดินชน

 

"เดินยังไงวะไม่ดูตาม้าตาเรือเลย" เสียงเข้มสาดใส่อย่างจงใจทั้งที่ตัวเองเป็นคนเดินชนเขาเอง

 

"คุณฟ้าคราม" พายุนิ้วหน้านิดๆเจ็บนะ แต่พอทนได้ เขาเป็นคนที่ใจเย็นและไม่ผลีผลาม เขายืนมองหน้าคนที่อายุน้อยกว่าด้วยสายตาที่ไม่อาจคาดเดา ตกใจ หงุดหงิด หรือ ไม่ชอบขี้หน้า

 

"จำกูได้ด้วย ดี กูจะได้ไม่ต้องแนะนำตัวอะไรมากมาย มึงเลิกยุ่งกับเพื่อนกุซะ" ฟ้าคราม ไม่อ้อมค้อมเขาพูดเสียงยียวนและจริงจังในตอนท้าย ฟ้าครามทำตัวเหมือนเด็กหวงของ พายุดูออกว่าคนตรงหน้าคงไม่คิดจะหยุดเขาควรจะเลี่ยง

 

"หึ ผมขอตัวนะครับ" พายุไม่เลี่ยงเพราะไม่อยากทะเลาะกับฟ้าคราม พายุมองหน้าฟ้าครามนิ่งๆเมื่ออีกฝ่ายไม่ยอมหลีกทางให้

 

"ฟังไม่รู้เรื่องรึไง" ฟ้าครามกดเสียงต่ำจนดูหน้ากลัวแต่สำหรับพายุเหมือนลูกหมากำลังขู่ให้อยู่ห่างจากตุ๊กตาหมีเน่าของตัวเอง

 

"แล้วคุณละครับฟังผมไม่เข้าใจรึไง ว่าผมขอตัว" พายุบอกอย่างใจเย็น มุมปากยกยิ้มอย่างใจดี แต่เหมือนเป็นการยั่วโทสะคนตรงหน้านี้เสียมากว่า

 

"กูไม่ให้มึงหมั้นกับมังกร" ฟ้าคราม ขยุมคอเสื้อพายุ ทั้งสองตัวใหญ่พอๆกัน แต่เรื่องชกต่อย ฟ้าครามน่าจะเป็นต่อ อยู่ไม่น้อย

 

"คุณคงต้องไปบอกน้องกรเองแล้วละครับ ว่าจะหมั้นกับผมไหม" พายุแกะมือฟ้าครามออกจากคอเสื้อแล้วจัดคอเสื่อตัวเองอีกครั้ง มุมปากยกยิ้มอย่างคนที่ถือไพ่เหนือกว่า

เขาต้องสั่งสอนให้ลูกหมามันรู้จักปล่อยของในปากออกมาทำความสะอาดซะบ้าง

 

"แล้วอีกอย่างนะ คุณนะ เป็นอะไรกับ น้องกรเหรอครับ เท่าที่เห็น..หึคงเป็นได้แค่ส่วนเกิน " แววตาพายุมองคนตรงหน้าอย่างท้าทาย และร้ายกาจไม่แพ้กัน ฟ้าครามที่ยินเขารู้สึกจุกที่อกทันที เพราะมันเป็นเรื่องจริง เส้นเลือดปูดขึ้นมานิดๆที่ขมับของคนที่เป็นส่วนเกิน...

 

"อย่ามาเสือกรู้เรื่องของกู..." ฟ้าครามขึ้นเสียงใส่ด้วยความโมโหที่ถูกจี้ใจดำ

 

"พูดกับคนอายุมากกว่าแบบนี้ ที่บ้านคงสอนมาดีสินะครับ หัดพูดจาให้มันเพราะๆแบบน้องกรมั่งสิครับ.." ฟ้าครามกัดฟันกรอด ด่าเขาได้แต่อย่าลามปามถึงพ่อแม่

 

"มึงจะมากไปแล้วนะไอ้พายุ" ฟ้าครามผลักอกอีกคนด้วยโทสะ  โดยไม่ทันสังเกตว่ามีอีกคนที่เดินมาทางด้านหลังเขา พายุยกยิ้มนิดๆและไม่ตอบโต้ เขาปรับสีหน้าและแววตาให้เป็นดังเดิม

 

"ทำอะไรกันนะ" เหมือนดังเสียงระฆังพักยก มังกรที่เดินมาเข้าห้องน้ำ ก็เจอเข้ากับสองคนที่ดูเหมือนกำลังจะมีเรื่องกัน

 

"น้องกร...มาทำอะไรครับ"พายุถามด้วยสีหน้าที่เป็นปรกติและน้ำเสียงยังคงอ่อนโยนกับมังกรเสมอ

 

"มาเข้าห้องน้ำสิครับ..แล้วพี่ยุละทำไมมานานจัง" เสียงใสถามอย่างสงสัยโดยไม่หันไปมองที่ยืนอยู่ข้างแม้แต่น้อย

ทำเหมือนว่าเขาเป็น อากาศธาตุ  ด้วยความจงใจ

 

"พี่คุยกับฟ้าครามอยู่นะ" สายตาคมของมังกรตวัดไปมองอีกคนอย่างเอาเรื่องเพราะเขาเห็นฟ้าครามผลักอกพายุพอดี

 

"คุยอะไรไอ้คราม กูเห็นมึงผลักอกพี่พายุอยู่" มังกรเดินเข้าไปประจันหน้า

 

"ไอ้หมอ มึงเข้าข้างมันรึไง"ฟ้าครามถามเสียงกร้าว

 

"เออ กูเชื่อในสิ่งที่กุเห็น..ออกไปจากโรงพยาบาลกูได้แล้วไอ้ฟ้าคราม อย่ามามีเรื่องในที่ๆของกู ไปอยู่ในที่ๆมึงสมควรจะอยู่" มังกรไล่

 

"ทำไมวะ ทำไมมึงต้องเห็นมันดีกว่ากู กูเพื่อนมึงนะ แล้วไม่ได้เป็นแค่เพื่อนธรรมดาๆมึงไม่เห็นใจกุมั่งไงวะ" ฟ้าครามพูดออกไปอย่างอ่อนใจ ทั้งสีหน้าและแววตาเขาเจ้บปวดจนคนมองให้ไหววูบ มังกรเม้มปากแน่น และถอนหายใจแรง ออกมา

 

"แล้วมึงเคยเห็นใจกุมั่งรึเปล่า..." มังกรถามในสิ่งที่เขาอยากจะรู้ " ว่าที่ผ่านมาเคยเห้นมันบ้างไหม หัวใจที่โดนมึงเหยียบอยู่ทุกวัน"  ตลอดเวลาที่เป็นเพื่อนกับฟ้าคราม ไม่มีครั้งไหนที่เขาจะไม่รู้สึกเสียใจ ยามที่ เพื่อนรัก พาผู้หญิง หรือเด็กผู้ชายมาแนะนำให้รู้จักว่าเป็นแฟนแฟนที่ฟ้าครามไม่เคยจริงจัง แค่ผ่านๆ เท่านั้น แต่สิ่งหนึ่งที่เขาคิดได้ในตอนนั้นคือ คำว่า เพื่อน เพื่อนที่ยังสามารถเคียงข้างมันได้ แต่ครั้งนี้ฟ้าครามบอกว่ารัก รัก เด็กที่ชื่อต้า....  ฟ้าครามนิ่งไป เขารู้สึกเจ็บที่อกทันที ใช้ตอนนี้เขารู้แล้วว่ามันเป็นยังไง เขาแทบจะบ้าอยู่แล้ว...

 

"เมื่อก่อนนะใช่ มึงคือเพื่อน แต่ตอนนี้มึงเป็นแค่คนรู้จัก คนที่กูเคยมีใจให้แต่ตอนนี้ไม่แล้ววะไป ซะ ออก ไป จาก ชีวิตกู" มังกรเน้นคำหลัง เขาฝืนตัวเองเต็มที่ ที่จะไม่ปล่อยให้น้ำตามันไหลออกมาฟ้องว่าตัวเองเสียใจแค่ไหนที่ต้องพูดออกไป

 

"กร..."แววตาอ่อนแรงของฟ้าครามกำลังมองไปยังร่างโปร่ง ที่ยืนเม้มปากกอดอกตัวเอง

 

"กูต้องทำยังไงถึงจะได้มึงคืนมาวะ..กูยอมทุกอย่าง ขอแค่มึงกลับมาเป็นเหมือนเดิม" เสียงที่อ่อนลงของฟ้าครามถามอีกคนด้วยความหวัง

"มันกลับไปเป็นเหมือนเดิมไม่ได้ฟ้าคราม ใจกูมันสลายไปแล้ว ตั้งแต่วันที่มึง...."มังกรหยุดคำพดตัวเองก่อนจะกลืนก้อนสะอื้นลงคอ เขารุ้สึกเจ็บ เมื่อนึกถึงวันนั้น

 

"กูไม่ใช่ตัวแทนใคร กูแทนน้องต้าของมึงไม่ได้หรอก คราม"น้ำเสียงของคนน้อยใจมันดังเข้าไปในโสตประสาท

 

ต้าเขาลืมชื่อนี้ไปแล้ว ลืมตั้งแต่มังกรตกเป็นของเขา ในหัวของเขามีแต่ภาพของมังกร และคิดถึงแต่คนตัวบางตรงหน้า มันเป็นแบบนี้มาได้สักระยะแล้ว....แค่ยังหาคำตอบไม่ได้เท่านั้นเอง...ว่าไอ้ความรู้สึกที่มีอยู่มันแปลว่าอะไร ความรู้ที่รู้ว่าอีกคนไม่อยู่เคียงข้าง แล้วมันทรมานใจ รู้ว่ามันไปกับคนอื่นก็ร้อนใจจนอยู่ไม่ได้  มันหวง มันห่วง ...ความรู้สึกแบบนี้เรียกว่าอะไร  มันมีได้กับเพื่อนสนิทได้ไหม ....รู้แค่ตอนนี้ เขาจะรั้งเพื่อนรักคนนี้ไว้ให้นานที่สุด...ฟ้าครามรู้สึกปวดใจทุกครั้งที่เห็นหมอร้องให้ เสียใจเพราะเขา เขาไม่ได้อยากให้มันร้องให้ อยากเห็นมันยิ้มเหมือนแต่ก่อน..

 

"ไม่ใช่ มันไม่ใช่...กร" มือหนาเอื้อมจับมือเล็กเอาไว้ แต่ก็โดนสะบัดออก

 

"....."

 

"ขอโทษ กร ฟ้าครามขอโทษ" มังกรชะงักไปนิดเมื่อได้ยินฟ้าครามเรียกแทนชื่อตัวเอง ฟ้าครามมักจะเป็นแบบนี้เวลาง้อเขา มันจะเรียกตัวเองด้วยชื่อ แววตาและน้ำเสียงมันรู้ว่าฟ้าครามไม่ได้เสแสร้ง แต่เขารู้สึกผิดจริงๆ

 

"กูพร้อมจะรับผิดชอบทุกอย่างที่กูทำกับมึงนะกร อย่าทิ้งกูไปแบบนี้ได้ไหม"

 

"เหอะ.."เสียงร้องในรำคอของพายุดังขัด

 

"พวกไม่รู้ใจตัวเอง พอรู้ก็สาย..เสียใจด้วยนะฟ้าคราม แต่น้องกรกำลังจะหมั้นกับฉันเราจะมีอนาคตที่ดีด้วยกัน อย่ามาขวางซะให้ยาก ไปเถอะครับหมอ" พายุที่ยืนฟังเงียบๆอยุ่นานชักจะรำคาญฟ้าครามที่ตื้อไม่เลิก เขามองแค่แว๊บเดียวก็รู้ว่าฟ้าครามรู้สึกยังไงและมังกรรู้สึกยังไง  เขาจึงพามังกรเลี่ยง สถานะการณ์ น่าอึดอัดแบบนั้นออกมา...

"อย่าตามมา" มังกรพูดเสียงเฉียบก่อนจะเดินนำพายุไป ทิ้งให้ฟ้าครามหน้าจ๋อยอยู่อย่างนั้น

 

 

++

++

++

ออฟไลน์ minamiaigi

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 65
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +15/-0
Re: II (ใจร้าว) II up...ตอนที่ 9.2 อัพ 04/07/15
«ตอบ #43 เมื่อ04-07-2015 00:49:19 »

"ฮึก...พี่ยุกลับไปก่อนนะครับ" มังกรที่เดินมาถึงก่อน หันหลังให้พายุแล้วยกมือขึ้นปาดน้ำตาที่ไหลออกมาเป็นสาย

 

 

"ครับ มีอะไรก็โทรหาพี่นะ งั้นเย็นนี่พี่มากหาละกัน" พายุบอกเสียงอ่อนโยน ไม่ต้องบอกก็รู้ว่ากรกำลังร้องให้ เพราะไหล่เล็กนั่นสั่นไหวจนหน้าใจหาย

 

 

"ครับ"

เมื่อหมอหนุ่มอยู่ตามลำพัง เขาก็ปล่อยโฮออกมทันที.....มือเล็กจับที่อกตัวเองไว้แน่น ...เขาไม่อยากหวังลมๆแล้งๆ ฟ้าครามพูดเหมือนรักเขา เหมือนห่วงเขา ถ้าไม่รักมึงจะมาให้ความหวังกูทำไมวะ...มึงมีมันอยู่เต็มอกแล้วกูจะไปอยู่ส่วนไหนของหัวใจมึงวะคราม....

 

ก็อกๆ..

 

"หมอคะมีคนไข้คะ" หมอหนุ่มรีบเช็ดน้ำตาแล้วทำหน้าเปื้อนยิ้ม ก่อนจะบอกให้พาคนไข้มา

 

"คุณฟ้าคราม เชิญคะ" แค่ชื่อหัวใจดวงน้อยก็หล่นวูบ เมื่อเขามาแล้วฟ้าคราม ล็อกประตูทันที

 

"คราม..มาทำอะไรกูบอกให้มึงกลับไปไง"

 

"ไม่กลับจนกว่ามึงจะยกโทษให้กู" มังกรพึ่งจะรู้ว่าฟ้าครามเป็นคนที่ดื้อมากคนหนึ่งและก็เป็นคนที่พูดให้เข้าใจยากมาก

 

"หึ พึ่งจะมาสำนึกรึไง ที่ผ่านมาทำไมไม่คิด"

 

"กูขอโทษอยู่นี่ไงเล่า มึงจะให้กุทำยังไงบอกกูมา กูทำได้ทุกอย่างแค่มึงหายโกรธกู" ฟ้าครามคุกเข่าลงตรงหน้าล่างบาง การที่เขายอมทิ้งศักดิ์ศรียอมนั่งคุกเข่า ทำให้มังกรอึ้ง..แต่ที่อึ้งยิ่งกว่าคือ น้ำตาหยดใสๆ ที่ค่อยไหลออกจากหางตาคู่นั้นต่างหาก

 

"คราม..ทำอะไรของมึงวะ"

 

"ทำในสิ่งที่กูควรทำมาตั้งแต่แรก กูขอโทษที่ทำให้มึงเสียใจ ขอโทษที่ทำให้มึงต้อง

ร้องให้ ขอโทษสำหรับทุกสิ่งทุกอย่าง กูไม่รู้ว่ากูเป็นอะไร กร แค่รู้ว่ามึงไม่ต้องการกูแล้ว กู ..กู..ก็ ทนไม่ไหว...แค่เห็นมึงไปกับมันกูก็ไม่ชอบ กร อย่าหมั้นกับมันเลยนะ"

 

ฟ้าครามก้มหน้าก้มตาพูดโดยไม่เงยหน้าขึ้นไปมองอีกคน ที่ยืนตัวสั่นปิดปากตัวเอง

ร้องให้ออกมา กำแพงหนาที่สร้างไว้มันค่อยๆพังทลายลงมาทีละน้อยๆ โดยไม่รู้ตัว

 

"ลุกขึ้น คราม กูบอกให้ลุก" มังกรรั้งแขนโตให้ลุก

 

"ไม่ จนกว่ามึงจะบอกว่า ยกโทษให้" ฟ้าครามยังนั่งอยู่อย่างนั้น มังกรเริ่มจะอ่อนใจกับความรั้นของร่างสูง

 

"ได้ กูไม่โกรธมึงก็ได้ฟ้าคราม"  ครามเงยหน้าขึ้นมาแล้วยิ้มอย่างดีใจ ก่อนที่รอยยิ้มนั้นจะค่อยๆหุบลงช้าๆ

 

"แต่!!!! ......มึงกับกูต้องไม่มาเจอกันอีก""

 เหมือนฟ้าผ่าลงมากลางใจ ร่างสูงตัวชาวาบ

"ไม่เอา..กูไม่ไม่เอาแบบนี้ กร "

 

"เห็นแก่ความเป็นเพื่อนกันมานาน เราหยุดแค่นี้นะคราม ให้กูหยุดที่ความรู้สึกโกรธ อย่าให้มันไปเป็นเกลียดเลย กูกำลังจะเริ่มต้นชีวิตใหม่ มึงอยากทำให้ชีวิตกูพังอีกใช่ไหม"

 

++

 

++

 

++

 

  เหมือนโลกทุกอย่างมันหยุดหมุนและดับลงช้าๆมันค่อยๆมืดมิดลง มืดลง จนมองไม่เห็นอะไร ฟ้าครามมองไม่เห็นทางข้างหน้าเลยแม้แต่นิด สิ่งเดียวที่ยึดเหนี่ยวเขาไว้จนเป็นผู้เป็นคน คนที่พร้อมจะช่วยเขาทุกเมื่อ คนที่คอยจับมือเขาเดินเวลาหลงทาง ตอนนี้ มือนั้น มันกำลังปล่อยจากอุ้มมือเขา ไกลออกไปเรื่อยๆ  ถอยคำที่มันกรีดลงที่หัวใจคนใจร้ายอย่างเขาจนเป็นแผลเหวอะหวะ

 

"มึงมันเลวระยำ"

 

"มึงจะทำลายชีวิตกูอีกใช่ไหม"

 

"ออกไปจากชีวิตกู"

 

"กูไม่อยากเห็นหน้ามึงอีก"

 

"ต่อจากนี้มึงกับกูไม่ต้อมาเจอกันอีก"

 

"เมื่อก่อนนะใช่ แต่ตอนนี้มึงเป็นแค่คนรู้จัก"

 

 

จะโทษใคร ก็ต้องโทษ ตัวเอง ที่ไปทำเลวระยำกับ เขาก่อน แม้ตอนนั้นจะหน้ามืด เมาจนไม่มีสติ รุ้ทั้งรู้ว่าสัมผัสตรงหน้าไม่ใช่ต้า เสียงกรีดร้องขอให้ปล่อย มันยังคงดังอยู่ในโสตประสาทเขา...

 

 

"กู ขอ โทษ" พูดเสร็จก็ลุกเดินเหมือนคนไร้วิญญาณออกจากห้องทำงานของมังกรไป

 

ปัง!!!

 

"ฮึก...ฮืออออออคราม"ร่างโปร่งทรุดตัวลงนั่งกับพื้นยกมือปิดหน้าแล้วร้องให้โฮ ออกมาทันที

 

จะให้บอกได้ยังไงว่ารักมันมาก... รักมาก แม้ตัวเองจะต้องเจ็บขนาดไหน แต่ตอนนี้ตัวเขามีคู่หมั้นแล้ว...และคู่หมั่นคนนี้ก็สำคัญกับครอบครัวเขามาก เพราะครอบครัวทั้งสองกำลังจะรวมหุ้นกันเพื่อเปิดโรงพยาบาลที่ครบวงจร และเป็นโรงพยาบาลที่มีคุณภาพที่ดีที่สุดในแถบเอเชีย.... พวกเขาจำเป็นต้องหมั้นกันเพื่อผูกมัดคนสองตละกูลไว้เป็นหลักประกัน....หมั้นทั้งๆที่ไม่ได้รักกัน

 

หมอหนุ่มไม่อาจจะทำงานได้อีก เขาไม่มีสมาธิสักนิด จึงขับรถไปหาพายุที่คลีนิก เมื่อไปถึงก็เจอกับหมอหนุ่มที่กำลังปล้ำกับสุนัขพันธ์โกลเด้นรีทรีฟเวอร์ตัวใหญ่มาก จนเอาเองก็อ้าปากค้าง

 

อยากจะฟัด ให้จมเขี้ยว

หมอคนเดินไปหาหมอหมา

"พี่ยุ กรช่วย" เขาบอกพายุด้วยแววตาวาววับ เหมือนเด็กเห็นตุ๊กตาตัวโต

 

"อะ อ้าว กร? ครับ!! ช่วยพี่หน่อย เจ้าโมเสกมัน ไม่ชอบฉีดยานะ" ร่างสูงบอกพร้อมกับกดตัวหมาตัวโตไว้ ตอนนี้ทั้งหมอคนและหมอหมาช่วยกันปล้ำเจ้าโมเสกอย่างทุกลักทุเล

 

"คึคึคึ โมเสกก" มังกรมุดน่าลงกับขนนุ่มนิ่มสีน้ำตาลหลังจากเหนื่อยกับการฉีดยาเสริมภูมิให้มัน  ขนสีน้ำตาลส่องประกายแวววาวในสายตามังกร มันดึงดูดให้เขาเข้าหาเสมอ

 

"ชอบเหรอ" พายุที่นั่งมองคู่หมั้นตัวเองกลิ้งไปมากับไอ้หมาตัวโต

 

"คึคึ มากก แต่แม่ไม่ให้เลี้ยง"มังกรทำหน้าเศร้านิดๆแต่ก็ไม่นาน

 

"นึกไงมาหาพี่ที่นี่" ดูเหมือนจะถามผิดไป ดวงหน้าหวานที่กำลังยิ้มหมองลงทันที

"ก็แค่ เบื่ออะครับ" เสียงหวานตอบเบาๆ เขาแค่คิดมากเรื่องฟ้าคราม จนไม่มีสมาธิ นึกเห็นสีหน้าตอนที่ร่างสุงเดินออกไปแล้วมันรุ้สึกใจไม่ดี

"งั้นพรุ่งนี้เราไปเที่ยวกันไหม วันหยุดเรานี่" พายุชวนเขามองหน้าเด็กหนุ่มตรงหน้าด้วยความอ่อนโยน อยากเห็นรอยยิ้ม พายุรู้เรื่องการหมั้นของพวกเขาดี...มันน่าปวดใจ ที่คนสองคนต้องมาหมั้นกันทั้งๆที่พึ่งรู้จักกัน แถมอีกฝ่ายยังมีคนที่รักแล้วอีก พายุรู้สึกผิดนิดๆแต่จะให้ทำยังไง ในเมื่อโชคชะตามันกำหนดให้เป็นแบบนี้...และเขาก็ไม่สามารถ ฝืนอำนาจและเงินตราที่ครอบครัวเขาสันหามาให้...แม้จะต้องฝืนใจใครหลายๆคนก็ตาม

 

"ครับ เอางั้นก็ได้ กรอยากไปเดินตลาดนัดกลางคืนอะ" เด็กหนุ่มนึกถึงสถานที่ๆอยากไป

 

"แล้วตอนกลางวันละ"

 

"อืมมม....ไปเดินห้างก็ได้จะได้ไม่ร้อนเผื่อกรจะซื้อเสื้อผ้าด้วยใส่แต่เสื้อซ้ำกันมาหลายเดือนแล้ว"ร่างบางว่าแล้วเล่นกับโมเสกต่อ ดูเหมือนเจ้าหมาตัวโตจะชอบมังกรเป็นพิเศษกระโดดใส่ร่างโปร่งไปมา อย่างสนุกสนาน เรียกเสียงหัวเราะและรอยยิ้มให้มังกรอยู่ไม่น้อย สงสัยต้องพามาหาบ่อยๆ อันที่จริงโมเสกเป็นหมาที่ถูกทิ้งให้อยู่ที่นี่นานแล้วตั้งแต่มันยังเล็ก เจ้าของไม่มารับ เขาเลยรับเลี้ยงไว้เอง   แล้วนี่คนที่บ้านพึ่งเอามันมาส่งหลังจากพาไปอาบน้ำมาซะตัวหอมฉุย

 

"ครับงั้นพรุ่งนี้พี่จะไปรับเราแต่เช้า โอเค นะ แต่งตัวสวยๆละ" พายุว่ายิ้มๆ

 

"งะ ต้องถึงขั้นใส่กระโปรงไหมละ"

 

"ถ้ากล้าก็ตามใจ"

 

ทั้งคู่นั่งคุยกันได้สักพัก มังกรรู้สึกหิวขึ้นมา จึงชวนร่างสูงออกไปหาอะไรกิน แล้วกลับ

คอนโด ทั้งคู่ไปรถคนละคัน และแวะกินร้านอาหารใกล้ๆกับคอนโดของมังกร พายุ

ยืนยันจะมาส่งมังกรให้ถึงห้องเพราะยังเป็นห่วงเรื่องฟ้าครามอยู่กลัวคนบ้าๆมันจะมา

ทำร้ายมังกรอีก ระหว่างทาง มังกรอยู่กับตัวเองเงียบๆเรื่องของฟ้าครามก็เข้ามากวน

จิตใจเขาอีกครั้ง จนต้องระบายออกมาด้วยการร้องให้ เมื่อมาถึงคอนโด เขารีบเช็ด

คราบน้ำตาแล้วก็ปั้นหน้ายิ้มเหมือนเดิม พายุ เดินจูงมือมังกร โดยที่เจ้าตัวไม่ขัดขืน

เพราะมัวแต่เหม่อลอย พายุเห็นดวงตาคู่สวยบวมแดงอีกครั้งก็รู้ว่าคนตรงหน้าพึ่งจะผ่านการร้องให้มา มือหนาบีบมือเล็กเบาๆอย่างให้กำลังใจ...เมื่อมาถึงหน้าห้อง เขารั้งตัวมังกรเข้ามากอด ร่างบางยืนตัวแข็งทื่อ เพราะแรงกอดรัดจากคนตัวโต

 

"อย่าร้องให้เพราะคนแบบนั้นเลยนะครับ ..." พูดเสร็จก็กดจูบที่หน้าผากสวยอย่างแผ่วเบา

 

"พี่ยุ" เขาเรียกชื่อเสียงแผ่ว มังกรอึ้งมากกับการกระทำของพายุ

 

"เข้าบ้านล็อคประตูให้ดีนะครับพี่เป็นห่วง" เขาไม่สนใจใบหน้าหวานที่ดูอึ้งๆเลยแม้แต่น้อย

 

"คะ..ครับ" มือเล็กยกสัมผัสอุ่นบริเวณหน้าผากอย่าง งงๆ  หลังจากที่ร่างสูงของพายุจากไปแล้ว เขาก็ไขกุญแจกดรหัสผ่าน และเข้าห้องไป

 

ออดดด ออดดดดด

 

เสียงออดดังขึ้นขณะที่มังกรกำลังจะไปอาบน้ำ เขานุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเดียวออกมา ในใจคิดว่าพายุคงจะลืมอะไร

 

"ครับบ  มาแล้วคร๊าบบบ" มือเล็กบิดลูกบิดประตู ก่อนจะยิ้มหวาน

 

"พี่ยุลืมอะไรหรอครับ" ยังไม่ทันได้ฟังคำตอบ ร่างเล็กก็ถูกผลักอย่างแรงจนหงายหลัง แล้วร่างสูงของใครบางคนก็เข้ามาอยู่ในห้อง

 

 

ฟ้าคราม!!!!!!!!!!!!!!!!!

 

 

 

"ใครใช้ให้มันจูบมึง!!!!"

 

2cb

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

 

ปล1.ถึงคนอ่านที่รัก

 

คิดถึงเค้าม้ายยคึคึ คงไม่ละสินะฮึก น้อยใจ  :mew2: ไม่มีอาไรหรอกแค่อยากจะบอกว่า

พระเอกพี่ซึน อย่าไปถือสา  :hao5: แล้วคนอย่างฟ้าครามจะได้รับผลทุกอย่างด้วยตัวของเขาเอง มีอาไรจะติจาชมก็บอกกันมั้งเด้อ เค้าอยากรู้อะ จะได้เอาไปปรับแก้ แล้วก็ขอบคุณทุกๆคอมเม้นท์นะคะ ขอบพระคุณมากคะ

รักทุกคนนะคะ อีกสองวันเจอกันตอนหน้า อย่าพึ่งเกลียดอิเฮียซะก่อนละ เฮียยังมีวิบากกรรมอีกเยอะ กว่าจะได้เมีย (ก็บอกอยู่ว่าต้องฉุดต้องลากมาทำเมีย)

 ปล.2

ทนกินม่ามากันอีกนิดนะคะ :sad4: เรื่องนี้ เค้าอยากจะเปลี่ยนคู่ให้ฟ้าครามกับกรเหมือนกัน แต่ ว่า พระเจ้ากำหนดให้สองคนนี้คู่กันแล้ว :-[ :impress2:

มันก็ต้องเป็นเช่นนั้น เค้าอยากให้เรื่องนี้มันมีรสชาติเหมือน ดาร์คช็อคโกแลตนะ ขมอมหวาน อร่อยดี

ปล.3 :mc4:

อย่าพึ่งเบื่อกันนะขอร้องเพราะมีรีดคอยเม้นให้กำลังใจเค้าเลยมีพลังงานที่จะเขียน :mew1: ไรเค้าอยากจะอัพทุกวัน แต่กว่าจะเค้นอารมณ์ตัวอักษรออกมามันยากอะ ความกลัวมันมีเยอะไหนจะกลัวคำผิด ตกหล่น อ่านแล้วติดๆขัดๆ ก็กลัวตะเองจะเซ็ง เพราะเค้าแต่งวันต่อวันแต่งเสร็จก็อัพ ไม่ค่อยได้ตรวจทานเลย อยากจะขอโทษตรงนี้จริงๆคะ..น้อมรับผิดเลย
 :call: :pig4:


 

 

 [/color]

 

 

 

ออฟไลน์ naoai

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 395
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +10/-5
สงสารฟ้าคราม แต่เข้าใจหมอกรมากกว่า แต่ระแวง ลังเล สงสัย ข้องใจ กับสิ่งที่ฟ้าครามทำ
ไรท์เตอสู้ๆ

ออฟไลน์ ▶August5th◀

  • it was fate
  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2215
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +184/-2
สงสารครามอ่ะ กว่าจะรู้ตัวก็เมื่อสาย โอ้ยๆ มันโดนมาก เพราะเคยเป็น รู้ใจตัวเองเมื่อสายไป
คือถ้าตามแล้วยังไม่ได้ ก็ลองปล่อยเถอะนะฟ้าคราม คือถ้าเป็นแบบนี้ ยังไม่เห็นหนทางเลยว่ากลับมาเข้าใจกันได้ยังไง เฮ้อ

แต่เข้าใจหมอกร ที่โดนทำแบบนั้นมันเจ็บปวดนะ มันคงไม่ลืมกันง่ายๆ :(


ออฟไลน์ manami_01

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 980
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +72/-1
ตอนนี้แบบว่าหนักหนวงอีกแล้ววววววววววววว

รู้สึกสงสารทั้งกร ทั้งฟ้าคราม ทั้งพายุ เฮ้ยยยยยยยหนวงอ่ะ :ling1:

ออฟไลน์ BlueCherries

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4060
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +159/-17
เอาอีกกกกกก

ชอบเห็นครามดิ้น อยากเห็นยิ่งกว่านี้ แล้วก็ไม่อยากให้น้องกรใจอ่อนง่ายๆด้วย

ออฟไลน์ minamiaigi

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 65
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +15/-0
Re: II (ใจร้าว) II up...ตอนที่ (10.1 )อัพ 05/07/15
«ตอบ #48 เมื่อ05-07-2015 08:12:11 »

ใจร้าว

 

ตอนที่ 10 จับปล้าทำเมียรอบ2


 

"ฟ้าคราม!!!!!!"มังกรผงะดีดตัวออกห่างบุคคลตรงหน้าทันที ไม่ใช่เพราะเกลียด แต่เป็นเพราะกลัว ตอนนี้หน้าตาฟ้าครามเหมือนสัตว์ร้ายที่พร้อมจะขย้ำเหยื่ออย่างเขาได้ทุกเมื่อ ใบหน้าหวานซีดเผือดลง เขากลัวเวลาที่ฟ้าครามโมโห

 

"....."

 

"อย่าเข้ามานะ ออกไปนะ" ฟ้าครามย่างสุขุมเขาหาร่างบาง ทำให้หมอหนุ่มก้าวถอยหลังอย่างอัตโนมัติ

 

"แต่ไอ้เหี้ยนั่นมันเข้ามาได้ใช่ไหม"ร่างสูงตวาดกร้าว เสียงนั่นดูโมโหจนคนฟังจับความรู้สึกได้ แต่ว่าพายุไม่เคยเข้าห้องเขาเลยสักครั้ง ทั้งคู่ยังรักษาระยะห่างและความเป็นส่วนตัวกันไว้ มังกรมองหน้าอีกคนด้วยแววตาสับสน

 

"มะ..ไม่ใช่..ครามมึงเป็นอะไรของมึงเนี้ยะ..ถอยออกไปนะ" ปากเล็กตะโกนใส่เสียงสั่นๆ มือเล็กที่กำเริ่มชื้นเหงื่อ สมองขบคิดหาทางรอดของตัวเอง ถึงดันทุรังโวยวายใส่ ฟ้าครามจะยิ่งโมโหหนัก เมื่อถึงเวลานั้น ช้างทั้งโขลงก็ฉุดคนอย่างฟ้าครามไม่อยู่

 

"กูกำลังจะเป็นบ้ามึงได้ยินไหมกูกำลังจะเป็นบ้า"ฟ้าครามพูดเสียงสั่น เหมือนคนกำลังสับสน แววตาที่มองมังกรเปลี่ยนไป มันเป็นแววตาของคนที่สิ้นหวัง และทรมาน

 

"ครามใจเย็น...มึงเป็นอะไรบอกกูสิ" หมอหนุ่มพยายามเอาน้ำเย็นเข้าลูบถ้าฟ้าครามคลั่งขึ้นมาคนที่ซวยก็คือเขา

 

"เป็นคนที่มึงทิ้ง เป็นคนที่ทุกๆคนทิ้ง..แม้กระทั่ง..."

         ตวงตาคมไหววูบ..ก่อนจะเปลี่ยนเป็นแข็งกร้าวเหมือนเดิม มังกรเองรู้ดีที่สุดว่าฟ้าครามรู้สึกยัง เวลาที่ไม่เหลือใคร เวลาที่ไม่มีใครต้องการ เพราะเขาเคยผ่านช่วงเวลานั้นมาแล้วแต่เขายังมีพ่อแม่และมีแก้วตาที่คอยให้กำลังใจ แต่ฟ้าครามไม่มีใคร ชายหนุ่มเดินเข้าหาฟ้าครามช้าๆอย่างกล้าๆกลัวๆ ก่อนที่มือเล็กของมังกรค่อยๆเอื้อมมาจับใบหน้าร่างสูงอย่างแผ่วเบาคล้ายกับปลอบโยนมือหนาจับหมับเข้าที่มือเล็ก ความรู้สึกทุกอย่างมัน ถาโถมมาที่เขาคนที่ไม่เคยมีแม้แต่น้ำตา ตอนนี้มันไหลออกมาช้าๆ ฟ้าครามมองหน้าอีกคนก่อนจะกระชากตัวเข้าหาแล้วกอดแน่น
 ความคุกรุ่นเมื่อครู่หายไปสิ้นเมื่อเห็นแววตาอ่อนโยนของหมอหนุ่ม แววตาที่เคยมองเขาอยู่ตลอดเวลาที่ผ่านมา มันโหยหาและอยากจะเก็บเอาไว้ที่ตนเองไม่อยากให้คนตรงหน้ามองใครด้วยสายตาอ่อนโยนแบบนี้

 

"ได้โปรดอย่าทิ้งกูเลยนะกร...รักกูได้ไหม รักอย่างที่มึงอยากจะรัก "น้ำเสียงอ่อนลงอย่างนี้แสดงว่าใจเย็นลงแล้ว มังกรยืนนิ่งๆให้ฟ้าครามกอด ดวงหน้าหวานเห่อร้อนขึ้นมาทันที จะให้ปฏิเสธว่าเขาไม่อยากได้อกอุ่น......เขาไม่ชอบโกหก ยิ่งโกหกตัวเองแล้วละก็...ยิ่งทำไม่ค่อยได้...ใจเขารักฟ้าครามไม่เคยบิดพลิ้ว แต่สถานการณ์ มันไม่ได้เอื้ออำนวยให้เขา มังกรอยากเลือกตามที่หัวใจเรียกร้องแต่หน้าที่ของลูกมันค้ำคอ เขาเหมือนคนที่น้ำท่วมปากไม่สามารถพูดออกไปได้ว่าไม่อยากแต่งงาน อยากจะปฏิเสธตั้งแต่แรก...

 

"คราม..กูไม่เคยโกรธมึงได้นานมึงก็รู้....แต่ถ้าจะให้กลับไปเป็นเหมือนเดิมมันคงทำไม่ได้แล้ว" ฟ้าครามชะงักทันที เขาเพิ่มแรงกอดรัดจนมังกรเริ่มจะกายใจไม่ออก

 

"หมายความว่าไง"

 

"มึงก็รู้...ว่ากูต้องหมั้นกับพี่พายุ"เสียงหวานเอ่ยแผ่วเบา แต่มันเป็นเหมือนสายลมเย็นที่พัดเอาหัวใจคนฟังปลิวไปไกลฟ้าครามรู้สึกเจ็บอย่างบอกไม่ถูก

 

"กู ไม่ ให้ หมั้น" ฟ้าครามพูดเสียงดังขึ้นมาอีก ร่างโปร่งสะดุ้ง ดวงตาเรียวน้ำตาคลอ

 

"กูต้องหมั้นคราม มึงไม่เข้า.จะ..อื้ออออ" ยังไม่ทันพูดจบ ริมฝีปากหนาก็กระแทกลงที่ปากเล็ก ฟ้าครามบดจูบลงมาอย่างรุนแรงลิ้นร้อนพยายามกวาดไปตามโพลงปากอย่างบ้าคลั่ง มังกรครางอื้อ มือเล็กจิกลงที่ท่อนแขนฟ้าครามจนเลือดซิบ ดิ้นพล่านจนฟ้าครากระชับกอดแน่นและล็อกตัวเอาไว้

 

"อื้อออ"

 

จุ๊บ จุ๊บ

 

ร่างบางในอ้อมกอดเริ่มอ่อนแรงลง เรื่อยๆ ลมหายใจมันขาดช่วง สมองมันตีรวนจนประมวลผลอะไรไม่ได้สักอย่าง  เขาทรงตัวไม่อยู่ ตัวโอนอ่อนในอ้อมแขนของอีคน  ดวงตาสวยฉ่ำปรือมองคนตรงหน้าด้วยใจที่วาบหวิว  ยามที่ฟ้าครามถอนจูบออกมา

 

"อืออ คราม..." เขาโกยอากาศเขาปอดอย่างไว

 

"ยังจะไปแต่งานกับมันอีกไหม" ร่างสูงถามเสียงเข้ม ไม่ยอม ไม่ยอมยกมึงให้ใครทั้งนั้น ฟ้าครามคำรามก้องอยู่ในใจ

 

"...."

ร่างโปร่งไม่อาจให้คำตอบได้ เขาทำได้เพียงแต่เงียบและเบือนหน้าหนี มือเล็กกำชายเสื้ออีกคนแน่นก่อนที่ร่างบางจะพูดออกมา

 

"อย่าบังคับให้กูเลือกเลยนะ เพราะถ้าให้กูเลือก....กูเลือกครอบครัว" สิ้นคำฟ้าครามก็กดจูบลงมาอีกครั้งและรุนแรงกว่าเดิมหลายเท่า ฟ้าคราลากลิ้นร้อนลงมาที่ซอกคอขาว

 

"อื้อออ เจ็บ..คราม กูเจ็บ..หยุดนะ" ร่างโปร่งร้องลั่นเมื่อฟ้าครามกัดลงที่ซอกคอจนได้เลือด มือเล็กทุบปัก ลงแผงงอก แรงๆหลายที

 

"ห้ามก็หยุดไม่อยู่แล้วไอ้หมอ มึงเลือกเองนะมึงเลือกที่จะปฏิเสธกู งั้นกูจะทำให้มึงรู้เองว่าที่จริงมึงต้องกู" พูดเสร็จร่างหนาก็ช้อนตัวมังกรพาดบ่า แล้วเดินไปยังห้องนอนกว้างของหมอหนุ่มทันที

 

"เห้ยย อย่า คราม มึงจะทำอะไร ไม่นะ ไม่เอา " ร่างบางดิ้นไปมาบนไหล่แกร่งจนอีกคนนึกรำคาญ

 

เพี้ยะ ฟ้าครามฟาดมือลงไปก้นงอนของอีกฝ่ายอย่างแรงด้วยความหมั้นใสที่นี้ละมาทำสะดีดสะดิ้ง เวลาอยู่กับไอ้พายุ แมร่ง อ่อยเอาๆ

 

"โอ๊ยยยย ตีกูทำไม ไอ้คราม ปล่อยกูลงนะ" มังกรแหวใส่เสียดัง เพราะความเจ็บ

 

ตุบ!!!!  ร่างบางถูกโยนลงที่นอนกว้างอย่างแรง

 

"อึก..เจ็บนะว้อยย มึงบ้าไปแล้วรึไงห๊ะ" ร่างเล็กตวาดเสียงเขียวลืมเรื่องที่กลัวฟ้าครามไปเสียสนิท ดวงตาคมจ้องอย่างเคืองๆ

 
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 05-07-2015 08:17:44 โดย minamiaigi »

ออฟไลน์ minamiaigi

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 65
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +15/-0
Re: II (ใจร้าว) II up...ตอนที่ (10.2 ) 04/07/15
«ตอบ #49 เมื่อ05-07-2015 08:14:37 »

"หึ..ใช่กูกำลังจะเป็นบ้า  เพราะมึงนี่ไง " มังกรทำหน้าไม่เข้าใจ ฟ้าครามหน้าแดงก่ำด้วยความโมโห แค่นึกว่ามังกรเดินเคียงคู่กับพายุในงานแต่งเข้าก็แทบจะคลั่ง

 

"อะไร...เห้ยยย" ฟ้าครามถอดเสื้อผ้าตัวเองอย่างใจเย็นผิดกับร่างบางที่ดวงหน้าสวยซีดเผือด ใจสั่นจนกลัวจนทำอะไรไม่ถูก //ถ้าหนีตอนนี้ละ ถ้าออกจากห้องไปได้ละ// ไวเท่าความคิด ขาเล็กก้าวพรวดลงจากที่นอนทันทีเป้าหมายคือประตูบานใหญ่ฝั่งตรงข้าม แต่ขาเขาสั้นกว่าฟ้าคราม ผลที่ได้

 

หมับ!!!! ฟ้าครามดึงกลุ่มผมดกดำแล้วกระชากกลับมาก่อนที่มังกรจะถึงประตูด้วยซ้ำ

 

"อ๊ะๆๆ ไอ้คราม กูเจ็บ ไอ้สัส ปล่อยยผมกูนะ" ใบหน้าหวานเหยเกด้วยความเจ็บมือก็คอยจับมือฟ้าครามไม่ให้ดึงผมเขาแรงไปมากกว่านี้

 

"มึงก็อยู่นิ่งๆเส่..จะดิ้นทำซากอะไร ยังไงวันนี้มึงก็ไม่ได้ออกจากห้องแน่ไอ้กร เตรียมตัวเตรียมใจไว้เลย"ฟ้าครามตะคอกลั่น

 

"อึก..มะ..หมายความว่าไง ไอ้คราม อย่านะเว้ยย" ร่างบางรอบกลืนน้ำลายใบหน้าสวยเริ่มหวาดหวั่นกับคนตรงหน้า ฟ้าครามมันบ้าไปแล้ว

 

"กูให้โอกาสมึงแล้ว มึงไม่คว้าเอง"ร่างสูงว่าก่อนจะเหยียดยิ้มที่ดูเหมือนซาตาน ที่พร้อมจะกระชากวิญญาณเขาลงนรกได้ทุกเมื่อ

 

    ฟ้าครามลากมังกรไปที่เตียงกว้าง แล้วเหวี่ยงร่างบางลงที่นอนอีกครั้ง ลูบหัวตัวเองปอยๆกรเบ้ด้วยความเจ็บและจุก เขารู้สึกแสบหนังหัวไปหมด เขากลัวไม่น้อยเลย ฟ้าครามกำลังคุมสติไม่อยู่อีกแล้ว  ดวงตากลมกวาดตามองไปรอบด้านเพื่อหาอะไรมาป้องกันตัวเอง ยังไม่ทันที่จะขยับร่างหนาก็ขึ้นค่อมเขาไว้ ไม่มีทางที่เขาจะหนีได้เลย มีทางเดียวที่เหลือคือสู้.... มือเล็กทั้งฟาด ทั้งทุบ ทั้งจิกทั้งตี โดยที่ฟ้าครามไม่ปัดป้องตัวเองสักนิดปล่อยให้มังกรทำอยู่อย่างนั้น ทำจนกว่าจะเหนื่อยจนไม่มีแรงขัดขืนเขาได้อีก

ผลัก ตุบ ตั๊บ ผลั่ว งั่มๆๆ(อันหลังนี่หมอกลายเป็นหมา กัดไปตามท่อนแขน)

"อ๊ากกก ลุกสิว้อยย ปล่อยกูด้วยไอ้หมาบ้า แฮกๆๆ" กรหอบแรง มองหน้าฟ้าครามด้วยสายตาขุ่น หมดแรงที่จะลงมือทำร้ายร่างกายคนตรงหน้า

 

"จะเอาไงวะห๊ะ..ไหนมึงบอกกูมาซิ.กูยกโทษให้ก็แล้ว ไม่โกรธก็แล้ว มึงยังจะเอาอะไรอีกไอ้เหี้ยคราม" หมอหนุ่มที่หมดความอดทนกับคนตรงหน้า เขาเริ่มจะโมโหกับเพื่อนหน้าโง่ที่ชอบเอาแต่ใจ

 

"เอามึงไง ไอ้หมอ กูจะเอามึง เอาจนกว่ามึงจะเลือกกู"

 

"อื้อออ"   

        เขาฉกฉวยความหวานจากริมฝีปากบางอีกครั้งมือหนาคอยจับใบหน้าสวยไม่ให้หันหนี อีกมือก็ดึงผ้าเช็ดตัวที่พันรอบเอวบางนั่นออก ก่อนจะกดเน้นไปที่แก่นกายสีสวยนั่น มือหนาบีบคลึงจนมันแข็งสู้มือ หมอหนุ่มหน้าแดงซ่านด้วยความอาย เลือดลมภายในกายมันร้อนจนแทบจะกลั้นไม่ไหว  ฟ้าครามก้มลงดูดเม้มยอดอกสีชมพูน่ารักด้วยความกระหาย ริ้นร้อนละเลงถี่รัว จนหมอหนุ่มต้องแอ่นอกด้วยความเสียวกระสัน ปากเล็กเม้มจนเป็นเส้นตรง พยายามเต็มที่ ที่จะไม่ส่งเสียงหน้าอายออกไปให้ใครได้ยิน  ใจมันไม่ยอมโดนทำร้าย แต่ร่างกายมันทรยศ ตอบสนองฟ้าครามทุกสัดส่วน ไม่ว่ามือนั่นจะลากผ่านส่วนไหน เขาก็สั้นสะท้านไปหมด  ฟ้าครามกัดลงที่ยอดอกเล็กจนมังกร กรีดร้องออกมาหลายครั้งหลายหน มือเล็กทึ้งผ้าปูจนตึงและยับยู่

"อ๊ะ..อื้ออ เจ็บ อย่าทำแบบนี้ คราม อื้อออ ..ไอ้เหี้ย แมร่งเอ้ยย" ทันที่ฟ้าครามยัดนิ้วเรียวเข้าไปในช่องแคบเล็ก มังกรสะดุ้งเฮือก เจ็บจนพูดไม่ออก เหมือนร่างกายมันถูกฉีกออกเป็นชิ้นๆ เจ็บจนน้ำตาไหล

"อื้อออ คราม เอาออกไป อื้อออ มันเจ็บ ฮึก คราม ไอฟายย ไอ้ชิงหมาเกิด อ๊า" มังกรด่ากราดเสียงดัง ออกมาเป็นระยะๆ ร่างสูงไม่สนใจเขายังคงกดนิ้วควานหาจุดที่ทำให้มังกรยอมสยบ

"หึ ปากบอกว่าอย่า ด่ากู แต่รูมึงนี่ร่านใส่กูไม่หยุด ตอดกูจนขยับไม่ได้ เป็นขนาดนี้ยังจะกล้าห้ามกูอีกหรอ"

สวบ สวบ สวบ

แจ๊ะ แจ๊ะ แจ๊ะ

"อ๊า..อ๊ะ....อื้ออ อย่านะ อย่าโดนมัน อื้อออ" ยิ่งพูดก็เหมือนยิ่งยุ ร่างเล็กบิดตัวไปมา

"อื้อ....มันอึดอัด เอาออกไป คราม เอาออกไป" มังกรรู้สึกจุกเสียดที่ช่องทางด้านหลัง เมื่อฟ้าครามเพิ่มนิ้วเขาไปอีก  นิ้วเรียวหมุนคว้างไปโดนจุดเสียวของร่างบาง

"อื้อออ ฮ่า  คราม อ๊าอ๊า" เอวบางร่อนอยู่บนอากาศอย่างยั่วยวน...หมดแล้วซึ่งความอดทนต่อแรงกามอารมณ์ที่ร่างสูงมอบให้
“รักกูอีกครั้งได้ไหม...กูขอร้อง กูทรมาน กูจะตายแล้วกร...”เสียงแหบเอ่ยอย่างน่าสงสารมังกรหยุดดิ้น เขากำเห็นฟ้าครามร้องให้ น้ำตาหยดลงใบหน้าเขา
  ฟ้าครามก้มลงอย่างช้าๆและกดจูบกับริมฝีปากหมอหนุ่มอีกครั้ง

"อื้ออออ คราม..." หมอหนุ่มรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก...ตอนนี้เขาไม่สนแล้วว่าจะเป็นยังต่อไปข้างหน้า ขอแค่เวลานี้ ขอแค่ทำตามใจตัวเอง ......ขอแค่เวลานี้ขอให้เขาได้มีความสุขกับความฝัน....ก่อนที่จะตื่นมาเจอโลกแห่งความเป็นจริง

ในเมื่อตัวเขามีคู่หมั้นที่เป็นเหมือนบ่วงผูกคอเอาไว้…

 

 

เมื่อช่องทางรักพร้อมใช้งานเขาก็กดหัวป้านไปที่ช่องทางรักอย่างช้าๆ

 

กึด

 

"อื้อออออ อ๊ะอ๊ะอ๊ะ...อ๊า..." แท่งร้อนค่อยดันเข้าไปจนสุด มังกรนอนนิ่งแข็งเป็นหิน ไม่กล้าขยับ อาการปวดแปรบแล่นไปตามกระดูดสันหลัง เขาทั้งจุกทั้งเจ็บ

 

"อย่าเกร็งไอ้หมอ"  ปากเล็กเผยอรับอากาศเขาไปด้านในก่อนจะผ่อนลมหายใจออกช้าๆ พยายามจะไม่เกร็ง ฟ้าครามรู้สึกดีที่สุดร่างกายขาวเนียน ร่างกายที่เขาสมควรจะปกป้อง ร่างกายที่เขาเป็นเจ้าของตั้งแต่แรก... ริมฝีปากอุ่นประลงที่ปากอิ่มอีกครั้ง ครั้งนี้มันนุ่มนวลจนไม่เหมือนฟ้าคราม...ปลายลิ้นชอนไชหาความหวานที่ไม่เหมือนใครของมังกร กลิ่นกายหอมสะอาดลอยเข้าจมูก เขาสูดดมมันจนแทบจะกลืนกินร่างบางตรงหน้า มันยั่วยวน จนเขาแทบคลั่ง

 

"ฟู่ๆ"   

 

"อืม อย่างนั้น ค่อยๆหายใจนะมึง" ร่างสูงเริ่มขยับเอวสอบอย่างช้าๆ กลัวร่างบางเจ็บ

 

"อื้ออ ไม่เอา อย่าขยับ นะ ..อะ..อื้อ อย่าพึ่ง "มือเล็กดันหน้าท้องแกร่งไว้ไม่ให้ขยับเข้ามา

"ฮื่ออ นิ่งๆสิ" ฟ้าครามคำรามในคอพลางดันมือที่ดันหน้าท้องเขาไว้ออก แล้วยกขามังกรข้างหนึ่งพาดไว้ที่บ่า ทำให้การสวนแก่นกายเข้าไปมันสะดวกมากขึ้น แถมยังเห็นช่องทางสีสวยได้ชัดเจนขึ้น ฟ้าครามเลียปากตัวเอง พลางมองเรือนร่างที่สวยสง่าขึ้นสีแดง มองรอยรักที่เขาฝากไว้ มองดวงหน้าสวยที่หลับตาแน่นด้วยความกลัวเจ็บ ร่างสูงยกยิ้มขึ้นนิดๆ เมื่อเห็นใบหน้า น่ารักๆนั่นแดงซ่านด้วยความเขินอาย แม่จะถูกต่อต้านอยู่บ้าง แต่ก็ว่าเป็นการเริ่มต้นที่ดี

ปึก ปึก ปึก

ฟึบ ฟึบ ฟึบ

"ซี๊ดดดด..รัดแน่นจังวะ" ฟ้าครามซี๊ดปาก  หัวเล็กสะบัดไปมาจนผมสีดำขลับแผ่กระจาย

"ยังรักกูมั๊ย มึงยังรักกูอยู่มั๊ย อื้ออ อ่า"ฟ้าครามถามเสียงกระเส่า ร่างเล็กปิดปากเงียบ ฟ้าครามเลยเร่งจังหวะให้เร็วขึ้นเพื่อทำให้คนใต้ร่างยอมตอบคำถามเขา

"อ๊า...อื้มม คราม เบา กูเจ็บ อะ อะ "

"ก็ตอบมาสิว่ายังรักกูมั๊ย ถ้าไม่ตอบ กูจะเอามึงให้ตายตรงนี้เลย มึงจะได้ไม่ต้องไปมีคนอื่น"

 

"อึก..มึงบ้ารึไง ถึงมึงเอากูให้ตาย มึงก็เปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้ แม่กูประกาศหมั้นไปแล้ว" กรบอกอย่างจนใจ ก่อนจะครางออกมาเมื่อฟ้าครามกระแทกแก่นกายไม่ยั้ง
"อื้อออ...อะ อ๊า.."

"กูไม่สนกร กูสนแค่มึง“หมั้นได้ก็ถอนหมั้นได้ แต่งได้ก็หย่าได้ แค่มึงเลือกที่จะอยู่กับกูเคียงข้างกูเหมือนเมื่อก่อน กูจะทำทุกวิถีทางให้พายุมันถอนหมั้นกับมึง" ฟ้าครามบอกเสียงลอดไรฟัน แววตาดุจ้องมองคนร่างเล็กด้วยความจริงจัง ฟ้าครามพูดจริงทำจริง แววตานั้นไม่ได้โกหก พร้อมจะทำทุกอย่างเพื่อเขาจริงๆนะเหรอ ทำทั้งๆที่ไม่ได้รักนี่อะนะ ความรู้สึกเจ็บมันตีตื้นขึ้นมา

"มึงจะทำแบบนั้นทำไมวะ ในเมื่อมึงไม่ได้รักกู มึงสมควรจะปล่อยกูไปนะคราม" เสียงมังกรสั่นน้อยๆ ในเมื่อไม่ได้รัก จะทำแบบนั้นทำไม ให้ทรมานกันทั้งสองฝ่าย

"ใครบอกว่ากูไม่รัก ถ้ากูไม่รักกูไม่มาทำระยำแบบนี้กับมึงหรอกไอ้หมอ กูคงไม่มานั่งง้อนั่งตามมึงอยู่แบบนี้ มันทรมานมากมึงรู้ไหม กูไม่เคยคิดเลยว่าฟ้าครามจะต้องมาตกม้าตายเพราะความโง่ของตัวเอง" ฟ้าครามพูดสวนขึ้นมา กรหันมามองคนตรงหน้าช้าๆ ใครจะเชื่อว่าคำว่ารักมันจะออกจากปากคนอย่างนั้น

"มึงแน่ใจแล้วหรอว่ามันคือความรัก...ไม่ใช่ความรู้สึกผิดที่ต้องรับผิดชอบในเรื่องที่มึงทำกับกู" น้ำเสียงเรียบนิ่งถามอีกคนผ่านม่านน้ำตา ไม่รู้มันจะดีหรือเสียใจดี ที่ได้ยินคำๆนั้น

 

"แล้วมึงคิดว่ากูต้องทำยังไง กับไอ้ความรู้สึกบ้าๆ นี่วะ กูหวงมึง กูเกลียดมันที่มาแตะต้องมึง กูไม่ชอบที่มึงยิ้มให้ใคร กูอยากอยู่ใกล้ๆมึง กูโมโหทุกครั้งที่มึงเอาแต่ไล่กู ทั้งที่ๆเมื่อก่อนมึงไม่เคยเป็น กูรู้ว่ากูเลว แต่คนเลวๆอย่างกูจะกลับตัวกลับใจไม่ได้รึไงวะ กูขอโทษที่ไม่เคยรู้ว่ามึงชอบกู กูโง่เองที่มองข้ามมึง..กูมันควาย กูมันสาระเลว กูมันเหี้ย ไอ้ฟ้าครามมันเหี้ยมาก เหี้ยมากที่คิดจะเอาเพื่อมาทำเมีย เหี้ยที่รักหมอมังกร"

คำพูดมากมายพ่นออกมาจากคนตรงหน้า มังกรฟังมันทุกถ้อยคำ ที่ร่างสูงก่นดาตัวเองด้วยหัวใจที่พองโต เมื่อไหร่กันที่คนตรงหน้าตัดใจจากอีกคน เมื่อที่เริ่มรู้ว่ารักเขา

 

"เมื่อไหร่คราม ความรู้สึกที่มึงมีนะตั้งแต่เมื่อไหร่"  มือบางเอื้อมออกไปพร้อมกับโน้มตัวฟ้าคราลงมาแนบอก

     "ไม่รู้...ตั้งแต่วันที่กูปล้ำมึงแล้วมึงไล่กออกไปจากชีวิต..หรือตั้งแต่แรกก็ไม่รู้ กูไม่เคยรู้สึกจริงจังกับใครมาก่อนจนมาเจอไอ้ค้าที่กูคิดว่ามันจะสามารเติมเต็มชีวิตกูได้ แต่เปล่าเลย ที่กูคิดคือกูแค่อยากมีใครสักคนมาเคียงข้างเวลาที่กูไม่เหลือใคร เวลาที่กูไม่สบาย เวลาที่กูเหงา กับต้ามันไม่ใช่มันเป็นแค่ความสงสารและเอ็นดูต้ามันไม่เคยคิดเกินเลยกับกูสักครั้ง แต่กับมึง มึงทำทุกอย่างให้กู มึงมาเติมเต็มให้กูแต่กูกลับมองข้ามมันไป"
              ใช่เพราะทั้งชีวิตเขามีเพื่อนแค่สองคน คือมังกรกับ ข้าวฟ่างที่ตอนนี้อยู่กับครอบครัวที่อเมริกา ทั้งเขากับมังกรจึงอยู่ด้วยกันตลอด ทั้งกิน นอน เที่ยว มารู้ตัวอีกที่ ว่าวันหนึ่งเวลาไม่มีอีกคน เขาก็อยู่ไม่ได้...กรเป็นคนเดียวที่รู้ใจเขาแค่มองตาก็รู้ว่าอีกฝ่ายต้องการอะไร

 

"ที่นี้มึงเข้าใจความรู้สึกกูรึยัง  ว่าเวลามึงไปมีใคร หรือคบกับใคร กูรู้สึกยังไง" มือเล็กลูบหัวอีกคนอย่างอ่อนโยนฟ้าครามไม่ขยับกายแล้วเขานอนนิ่งๆทั้งที่แท่งร้อนยังเสียบอยู่ที่ช่องทางด้านหลัง

"อืม กูทนไม่ได้วะ กูรู้สึกเจ็บ กูไม่เข้าใจว่าทำไมกูต้องหวงมึงมากขนาดนั้น"

"อืมกูก็หวงมึงเวลามึงไปกับใคร แต่กูพูดไม่ได้ไงคราม ถ้ากูพูดไปกูกลัวมึงจะเลิกคบกับกู"แววตาคมรื้นขึ้นมา ยามนึกถึงที่อีกคนจะเกลียดตัวเอง

 

"แล้วตอนนี้ละมึงยังกลัวอีกมั๊ย" ครามดันตัวขึ้นและถามออกไป ร่างบางส่ายหัวแล้วยิ้ม

 

"กูไม่กลัวแล้ว..."

 

"อืมกูก็ไม่กลัวที่จะรักมึงแล้วมังกร อยู่กับกูนะ" ร่างสูงยันตัวเองให้ลุกขึ้น แล้วจูบลงที่หน้าผากมนความรู้สึกทุกอย่างในตอนนี้มันถูกปลดพันธนาการออกมาจนหมด ทั้งคู้รู้สึกโล่งเหมือนยกภูเขาออกจากอก 

 

"........" มังกรเงียบไปไม่นึกไม่ฝันวาฟ้าครามจะรักตน มันดีใจจนพูดไม่ออก

 

"ไม่ตอบบ"

 

ปึก ปึก ปึก

 

พับ พับ พับ

 

"อ๊า คราม อ๊า เบา มันลึกไป  ฮ๊า....อื้ออ" มังกรครางออกมาไม่เป็นศัพท์ ฟ้าครามร้อนแรงกับเขาอีกครั้ง เมื่อรู้ว่าอีกฝ่ายรักตัวเอง หัวใจที่เคยขาดน้ำมาหล่อเลี้ยงจนเกือบแห้งตาย มันกลับฟื้นมามีชีวิตอีกครั้ง

 

"อ่า กร จำไว้ว่ามึงเป็นเมียกูแล้ว..อย่าให้ใครแตะต้องมึงอีก..รับปากกูสิ" เสียงเข้มสั่งเมียหมาดๆของเขา

 

"....." เขาอยากจะตะโกนใส่หน้าว่ามึงคือคนแรกของกูและจะเป็นคนสุดท้ายด้วย แต่แรงเสียดทานจากด้านหลังมันทำได้แต่ส่งเสียงร้องครางออกมาอย่างเดียว

 

"ไม่ตอบอีกแล้วใช่ไหม" ฟ้าครามจับร่างบางพลิกคว่ำทั้งที่แก่นกายยังเชื่อมต่อกันอยู่ มังกรนิ้วหน้านิดๆ เพราะเจ็บช่องทางด้านหลัง

 

"อ๊า...ไอ้คราม มึงจะแรงควายไปไหนกูจุกไอ้สัส ...อื้อออ ยะ หยุด.."

 

"มึงว่าอะไรนะ.อ๋ออ อย่าหยุดใช่ไหม ได้ กูจัดให้ เสือกไม่ตอบคำถามกูดีนัก"

 

ปักๆๆๆๆๆๆ

 

แรงกระแทกของเอวสอบดันเข้าหาร่างโปร่งสุดแรง จนเตียงกว้างราคาแพงถึงกับลั่นเอี๊ยดอ๊าด ชนกับกำแพง

 

"พ่อมึง อื้ออออ เบา อ๊า กูเสียวว อื้อออ" มังกรเอื้อมแขนไปจิกฝ่ามือที่จับเอวเขาไว้แน่นจนเลือดซิบ

 

"ตอบสิ"

 

"อ๊า....กู..อื้อ จะพยายาม"

 

"ไม่ใช่แค่พยายาม มึงต้องทำให้ได้ กร" คำสั่งของคนเอาแต่ใจ ....

 

"อื้ออออ"

 

พับๆๆๆ

    สองร่างสอดประสานกันอย่างลงตัว กายเล็กบิดพลิ้วตามแรงโหมที่ร่างสูงส่งมา ร่างกายที่บดเบียนกันจนไม่มีช่องทางให้อากาศผ่าน มือหนากอดรัดร่างบางเอาไว้แน่นในท่านั่งโดยที่คนตัวเล็กกว่านั่งทับแก่นกายเขาเอาไว้พร้อมกับขยับขึ้นลง แขนเรียกยกคล้องคอหนาอย่างอัตโนมัติ ใบหน้าสวยคมหงายเริดไปด้านหลังพร้อมกัยโยกตัวขึ้นลงจนเกิดเสียงหยาบๆ

 

ตับ ตับ ตับ

 

"ซี๊ดดด เสียวสุดๆเลยหมอ..เอาแรงๆเลย" คนถูกเร้าก็บ้าจี้กระแทกกายลงมาแรงตามคำขอ แก่นกายใหญ่ยาวที่ตัวเองกำลังมัวเมาอยู่ มันพุ่งโดนจุดเสียวหลายต่อหลายครั้งจนกลั้นเอาไว้ไม่อยู่ ร่างโปร่งใกล้จะถึงฝั่งฝันก็ยิ่งโยกแรงและเร็ว ช่องทางรักตอดแก่นกายร่างสูงถี่รัว

 

"อื้อ  คราม กูจะเสร็จ อ๊า อื้อออ "

 

"เร็วสิกูก็ด้วย...อ่า..เสียวสัสๆเลยเมีย"

 

"คราม อื้อออ ซี๊ดดด"

 

ตับๆๆ

 

แจ๊ะๆๆๆ

 

ฟึบๆๆๆ

 

"อ๊างงงง/อ่า...."

 

ร่างกายที่หอบเหนื่อยผละออกจากันเล็กน้อย แต่ยังคงแช่แท่งร้อนเอาไว้กับร่างบาง  ฟ้าครามยิ้มให้กับมังกร

เขามีความสุข และได้รู้แล้วว่ารักมันเป็นยังไง

 

"รัก..."

 

"-///- อะ..อืม เหมือนกัน"

 

"ขอโทษนะสำหรับทุกอย่างที่ผ่านมา กูสัญญา ว่ากูจะเป็นคนดีให้มึงภูมิใจ"

 

"อืมม"

 

จุ๊บ

 

ฟ้าครามจูบขมับร่างบางแล้วรวบตัวมากอดแนบอก เขาสัญญากับตัวเองไว้แล้ว ว่า จะรักษาความรักครั้งนี้ไว้ให้ได้แล้วทั้งคู่ก็เข้าสู่นิทราในเวลาไม่นาน

 

++

++

++

 

(มังกร part)

 

   ผมลืมตาตื่นหลังจากหลับได้ไม่นาน ฟ้าครามยังคงรัดตัวผมไว้แน่น ผมอมยิ้มนิดๆก่อนจะพลิกกายหันไปหาอีกคนใบหน้าหล่อเหลาที่ผม ปารถนาจะครอบครองหัวใจมัน วันนี้มันเป็นจริงแล้ว ผมรู้สึกเหมือนโลกทั้งใบมีแค่ผมกับมัน

หัวใจผมมันพองโต มันเต้นแรง มันมีความสุข แต่ผมรู้ความสุขนี้มันจะอยู่กับผมได้ไม่ไม่นาน ผมอยากจะเก็บเกี่ยวความรักนี้ไว้ให้ได้มากที่สุดและนานที่สุด จนกว่าจะถึงเวลานั้น เวลาที่ผมต้องตกเป็นเมียคนอื่น ผมยกเลิกการหมั้นไม่ได้ เพราะถ้าผมยกเลิกเม็กเงินมหาศาลและหุ้นอีกมากมายของครอบครัวผมมันจะหายวับไปกับตา พ่อแม่ผมไม่ยอมแน่นอน...ท่านหวังเอาไว้มากแล้วจะให้ผมทำลายความหวังของพ่อแม่ผมคงเป็นลูกที่อกตัญญูมาก...แค่คิดถึงวันที่ผมจะต้องแต่งงาน แต่งกับคนที่ไม่ใช่ฟ้าคราม น้ำตาเขาก็ไหลแล้ว

 

"ฮึก..คราม กูรักมึงนะรู้ไหม" ผมจับใบหน้าเขาไว้แล้วกดจูบลงที่หน้าผาก ผมไม่อยากให้ม่านน้ำตามันมาบดบังทุกสิ่งทุกอย่างที่ผมอยากจะมอง แต่มันหยุดไม่ได้.....

 

"อืมม...กร.."ร่างหนากระชับกอดผมแน่นขึ้นไปอีก พลางลูบหลังผมคล้ายเป็นการปลอบโยน

"ฮึก....ฮึก...ฮือออ" ผมซุกหน้าลงกับแผงอกกว้างและอบอุ่นของมัน สะอื้นจนเหนื่อย...ผมปิดเปลือกตาแล้วหลับลงอีกครั้งในเวลาเกือบจะตีสาม

 

(End หมอมังกร)

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

Re: II (ใจร้าว) II up...ตอนที่ (10.2 ) 04/07/15
« ตอบ #49 เมื่อ: 05-07-2015 08:14:37 »





ออฟไลน์ minamiaigi

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 65
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +15/-0
Re: II (ใจร้าว) II up...ตอนที่ 10.3 อัพ 05/07/15
«ตอบ #50 เมื่อ05-07-2015 08:15:28 »

        แสงแดดยามเช้าส่องผ่านม่านสีฟ้าครามมายังที่นอนสีเดียวกัน  ผู้ชายสองคนนอนกอดกันแน่น ราวกับว่ากลัวอีกคนจะหายจากไปเป็นฟ้าครามที่ตื่นก่อน เขาขยับตัวเองลุกขึ้นเอามือชันหัวตัวเองไว้  แล้วนั่งมองหมอหนุ่มที่หลับใหลอยู่ใต้ผ้าห่มผืนหนา วันนี้สายตาที่มองมังกรเปลี่ยนไป ความรูสึกก็เปลี่ยนไปด้วยเช่นกัน...

 

"น่ารัก..น่าฟัดมากเลยมึงเนี้ยะ" เขาก้มลงไปดมแก้มป่องเสียหลายฟอด แต่ร่างบางกลับไม่รู้สึกรู้สา คิ้วเรียวขมวดยุ่ง ก่อนจะคลี่ออกพร้อมกับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์

 

"กร...จุ๊บ...กร ตื่นเร็ว..(แผลบ)" ฟ้าครามกำลังใช้ลิ้นร้อนๆเลียใบหูของคนขี้เซา

 

"อื้อออ...อะไรว้า...บ้านกูไม่มีหมา ตัวเหี้ยอะไรมันมาเลียกูเนี้ยยยย" มังกรบออกออกมาอย่างรำคาญทั้งที่ตาก็ไม่ได้ลืมดู

 

"หมาหรอ ไอ้สัสกรนี่ เดี๋ยวกูก็จักท่าหมาให้เลยนี่ ตื่นเลยมึง สายแล้ว" ฟ้าครามเดือดขึ้นนิดๆ แต่ไม่จริงจัง เมื่อโดนอีกคนหาว่าเป็นหมา

ร่างสูงจึงตะโกนเสียงดังใส่ จนอีกคนสะดุ้งโหยงดีดตัวลุกขึ้น

“เมียยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”

 

"ไอ้คราม มึงจะเสียงดังทำไมวะ กูจะนอน" มังกรงัวเงียว่าฟ้าครามเสียงหงุดหงิด

 

"ตื่นได้แล้ว...ลุกไปทำหน้าที่เมียที่ดีสิวะ กูหิวแล้วเนี้ยะ" ฟ้าครามจับใบหน้าสวยที่กำลังนั่งสัปหงกอยู่ให้ตั้งตรงด้วยความเอ็นดูปนหมันเขี้ยว

 

"อื้ออออ หาแดกเองไม่เป็นไง กูง่วง" ปากเล็กอ้าหาววอดๆ พร้อมที่จะทิ้งตัวลงหมอนได้ทุกเมื่อ

 

"ไม่ได้ มึงอะไปทำ ถ้าไม่ทำกูจะแดกมึงแทนนะ ไอ้หมอ"

 

"สัส..."ตาเรียวหันมามองค้อนใส่ ก่อนจะคลานลงจากเตียงด้วยความงัวเงีย

 

"ซี๊ดดดดดด เจ็บชิปหาย กูไม่เอามึงแล้วไอ้คราม แมร่ง ระบมไปหมด ช่วงล่างกูพังป่นปีหมด" มือเล็กประคองเอวตัวเองแล้วเดินเข้าห้องน้ำ แต่ไปได้ไม่กี่ก้าว

 

แหมะ

 

แหมะ

หมอหนุ่มก้มมองตามเสียงที่ได้ยิน

*0*

 

"พรมกู..." น้ำรักสีขาวขุ่นไหลไปตามง่ามขา ก่อนจะหยดลงพื้นพรมสีดำของเขา ฟ้าครามมองหมอหนุ่มงงๆ กับอีแค่น้ำสีขาวขุ่นหยดลงบนพรม ไม่เห็นจะต้องมองเขาด้วยสายตาแบบนั้นเลย สายตาที่ดูเหมือนเอามีดปาดคอเขา

 

"ไอ้หมาคราม มึงจะนั่ง บื้อทำห่าอะไรละ ลงมาเช็ดสิ เดียวมันเป็นคราบสกปรก" เสียงหวานตวาดแว๊ด เขารีบคว้าผ้าเช็ดตัวที่ฟ้าครามเหวี่ยงไว้เมื่อคืนมาเช็ดที่ขาตัวเอง และ อุดก้นตัวเองไว้ แล้วรีบสาวเท้าเข้าห้องน้ำทันที

 

"ยังไม่เช็ดให้กูอีก" หลังจากอาบน้ำชำระร่างกายเสร็จ มังกรออกมาจากห้องน้ำเขาก็ยังเห็นร่างสูงนอนดูทีวีไม่เห็นจะลงมาทำตามอย่างที่เขาสั่ง

 

"ไอ้คราม!!!!"

 

"หื้ออะไร" ฟ้าครามขานรับแต่ตายังคงจดจ้องรายการที่ตรงหน้า

 

"ทำไมไม่เช็ดน้ำเหี้ยๆของมึงห๊ะ" ร่างโปร่งขึ้นเสียงดังใส่

 

"ไหนไม่เห็นจะมี" ฟ้าครามแกล้งมอง

 

"หึ ได้...กวนสนตรีนดีนัก ข้าวปลาก็ไม่ต้องแดก หาแดกเอง แล้วไม่ต้องมาแดกกูด้วย เชิญมึงเสด็จออกไปจากห้องกูได้แล้ว ไป"

มังกรหน้าแดงด้วยความโมโห  ฟ้าครามหันมายิ้มตาหยี แล้วทำปากล้อเลียนใส่หมอหนุ่ม

 

"ไอ้หมาบ้า มึง"มังกรโมโหจริงๆเขาเดินกระแทกเท้าไปที่ตู้เสื้อผ้าแต่งตัวไปทำงานประชดร่างสูง ทั้งๆวันนี้เป็นวันหยุด

 

"จะไปไหน"ร่างสูงเดินมาหาหมอหนุ่มที่กำลังจะหยิบกุญแจรถ ด้วยร่างกายเปลือยเปล่า มังกรรีบหันไปมองทางอื่นทันทีเพราะมันอุจาดตาเกินไป มีอย่างที่ไหนเดินแก้ผ้าโทงๆไม่อายผีสางเทวดา

 

"ทำงาน"มังกรตอบเสียงห้วน ดวงหน้าขาวแดงเป็นลูกตำลึง เขาไม่คุ้นชินที่จะมีใครมาแก้ผ้าเดินต่อหน้าต่อตาแบบนี้

 

"วันนี้วันหยุด"

 

"แล้วไง โรงบาลกูจะหยุดจะทำแล้วมันยังไง"

 

"หึ ขี้งอลเป็นเด็กไม่เปลี่ยนเลยมึงอะ" ฟ้าครามยีหัวมังกรด้วยความหมันไส้

 

"งอลเหี้ยไร กูไม่ใช่เด็กด้วย" มังกรเถียงหน้าตายจนลืมไปสนิทว่าฟ้าครามไม่ได้ใส่เสื้อผ้า

 

"อึก...>///<"

 

"หึ เรื่องมากวะมึงอะ กูเช็ดให้ก็ได้ กะอีกแค่รอยเปื้อนนิดๆหน่อยๆ"

 

"เหอะ ก็เพราะมึงซกมกไงคราม"มังกรเอ็ดใส่อีก

 

"เออ แมร่ง มีเมียเหมือนมีแม่จริงๆเลยวุ้ย" ปากบ่นมือทำ มังกรมองด้วยสาตานิ่งๆ

 

"แล้วทำไมไม่ไปเปลี่ยนเสื้อผ้า" ร่างสูงถามนิ่งๆ แต่มังกรยังคงยืนกอดอกมองหน้าเขาอยู่

 

"อยากให้กูเปลี่ยนให้ว่างั้น" พูดพร้อมกับส่งสายตาหื่นๆไปให้มังกร เขาเหลือกตาใส่ก่อนจะเดินไปเปลี่ยนเสื้อผ้า

 

"จะแดกอะไร"

 

"อะไรก็ได้ที่เมียทำให้" ฟ้าครามบอกแล้วยิ้ม

 

"แดกขนตูดกูละกัน"ว่าแล้วก็ก้าวฉับกระแทกหัวไหล่อีกคนเดินไปที่ห้องครัว มังกรแอบยิ้มนิดๆที่เห็นฟ้าครามอ้อนตนเอง

เขาเปิดตู้เย็นมองหาวัตถุดิบ ในมีแต่ไข่ แฮม แล้วก็ชีส ขนมปังก็หมด เปิดตู้เก็บของก็เจอแต่มาม่าหมูสับ หมอหนุ่มกัดริมฝีปากตัวเองนิดๆ ก่อนจะตัดสินใจ หยิบมาม่ากับของในตู้เย็นออกมากองไว้บนโต๊ะ

 

"แดกมาม่าไปก่อนละกัน ไอ้หมาคราม" ร่างบางยกหม้อใส่น้ำต้มใส่เครื่องปรุง รอน้ำเดือด แล้วใส่มาม่าลงไป พอเส้นใกล้สุกก็ใส่แฮม ไส่ไข่ พอไข่เป็นยางมะตูมก็ยกลงตักใส่ชาม แล้วโป๊ะด้วยขีส เขามองมาม่า แล้วกลืนน้ำลาย เพราะมันดูน่ากินมาก แต่รสชาติ คงต้องลุ้นเอาอีกที

 

"เสร็จแล้ว" เขาเรียกร่างสูงเสียงดัง

ฟ้าครามที่อาบน้ำเรียบร้อยแล้วแต่ยังไม่แต่งตัวเดินมาในครัวตามเสียงเรียก มีผ้าเช็ดตัวผืนบางพันรอบเอวเอาไว้ ร่างกายที่เต็มไปด้วยกล้ามมัด เดินเข้ามาประชิดร่างบางที่ยืนจัดโต๊ะอยู่ก่อนจะท้าวแขนค่อมตัวมังกรไว้ ปลายจมูกกดลงที่ซอกคอขาวๆ พร้อมกันกัดสร้างรอยแดงๆเอาไว้

 

"อ๊ะ..มันเจ็บนะคราม เล่นอะไรของมึงเนี่ย" มือเล็กตวัดตีกลับหลังใส่หน้าผากของฟ้าครามดังเพี้ยะเล่นเอาแสบไปทั้งแผง แถมมีรอยมือประทับอีก

 

"โอ๊ย มึงนี่เล่นแรงกะกูจริง"ฟ้าครามบ่นออกมา

 

"มึงเองก็ด้วย อย่ามาพูดมาก จะกินไหมข้าวนะ" มังกรวางตะเกียบกับช้อนไว้ให้ แล้วดันร่างหนาให้ไปนั่ง ซึ่งฟ้าครามก็ก็ยอมทำตามแต่โดยดี

 

"มาม่ายีห้ออะไรวะมีแฮมด้วย"

 

"ยี่ห้อกูนี่แหละ อย่าถามมาก กินๆเข้าไป" ยังไม่ทันที่จะเป่ามาม่าเข้าปาก เสียงกริ่งหน้าบ้านก็ดังขัด มังกรวางช้อนแล้วเดินไปเปิดประตูลืมไปเสียสนิทว่านัดพายุเอาไว้

 

"พี่ยุ" ร่างโปร่งยืนนิ่งใจสั่น ทำตัวไม่ถูก ข้างในผัว ข้างนอกก็คู่หมั้น ฟ้าครามที่เห็นว่ากรเงียบไปเลยเดินมาดูในมือถือชามมาม่ามาด้วย

"ใครมาวะ" พอเงยหน้าขึ้นมาจากชาม คิ้วเรียวก็กระตุกแรง เขายืนมองหน้าเมียที่ยิ้ม เจือนๆมาให้พร้อมกับมองสลับกันไปมา

 

"ชู้รักเมียกูนี่เอง"

 

2bc

 

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ปล.1 ยังไม่ได้ทวนคำผิดกับรีไรท์นะคะ อาจจะงง...

ปล.2 เคราะห์กรรมของพระนางคู่นี้ยังไม่หมด อย่าพึ่งดีใจ

ปล.3 ไอ้คำโบราญที่ว่า เวลาทะเลาะกันให้ไปทะเลาะกันบนเตียงนี่ได้ผลดีจริงๆนะลูกดกด้วย5555555555 แต่นายเอกเราท้องไม่ได้อะ 555

ออฟไลน์ BlueCherries

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4060
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +159/-17
อูยยยยย รถไฟชนกันแล้ว

ไม่รู้ว่าที่ครามบอกจะให้พายุถอนหมั้น แล้วจะชดเชยเงินทุนให้พ่อแม่กรยังไง

ออฟไลน์ 4559

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3978
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +119/-8
เอาไงดีมังกร

ออฟไลน์ naoai

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 395
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +10/-5
อุปสรรคทางบ้านนี่ถ้าจะหนัก อย่างน้อยก็ดีกันแล้ว สู้ไปด้วยกันนะ ไรท์เตอร์ด้วยนะ เราจะตามอ่านไปเรื่อยๆ

ออฟไลน์ minamiaigi

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 65
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +15/-0
ใจร้าว



ตอนที่ 11 “ลุง”...(พ่องมึงสิ ไอ้เด็กเปรต)

 

 

 

“อ่อ นึกว่าใครชู้รักเมียกูนี่เอง” ฟ้าครามเอ่ยเสียงนิ่งๆ มังกรที่ยืนอ้าปากพะงาบๆเหมือปลาขาดน้ำมองซ้ายทีขวาที ไม่รู้จะพูดอธิบายยังไง เขาได้แต่เก็บคำพูดกลืนลงคอจนหมดก่อนจะเชิญแขกเข้าบ้าน

 

 

“เข้ามาก่อนสิครับพี่ยุ” ร่างเล็กยืนเกาต้นคอแล้วหลีกทางให้พายุเดินเข้ามา

 

 

“ไงเราลืมนัดของพี่แล้วรึไง”ร่างสูงยีหัวเล็กเบาๆ ฟ้าครามคิ้วกระตุกอีกรอบ

 

“เปล่าครับ..คือว่า” มังกรมีสีหน้ากระอักกะอวนใจ

 

“หึ มันไม่ได้ลืม แต่มันมีอย่างอื่นให้คิดมากกว่านะ” ฟ้าครามพูดแทรกขึ้นมาแล้วคว้าตัวกรเข้าไปกอดพร้อมกับลูบหัวไปด้วยเหมือนกับลบรอยของอีกคน   พร้อมกับมองนิ่งๆ ก่อนจะไล่กรไปอาบน้ำ

 

“มึงอะไปอาบน้ำปะ เดี๋ยวจะพาไปเที่ยว”ฟ้าครามดันตัวหมอหนุ่มให้เข้าห้องส่วนตัวเองพยักหน้าให้อีกคนตามมาที่ห้องรับแขก ทั้งสองนั่งลงคนละฝั่งกัน

 

“มึงมีธุระอะไรกับไอ้หมอมัน” ฟาครามเปิดประเด็นมองหน้าพายุไปด้วย

 

“ก็พี่นัดน้องกรเอาไว้ว่าวันนี้เราจะไปเที่ยวกัน” พายุยังคงความสุภาพไว้ เขาเอนกายพิงโซฟาด้วยท่าทีสบายๆ

 

“แต่ผมว่า กรมันคงไม่ว่างแล้วละเพราะมันจะต้องไปกับผม” ฟ้าครามบอกเสียงขุ่นพายุยกยิ้มมุมปากก่อจะนั่งเอามือประสานไว้ที่ปลายคางก่อนจะเอ่ยคำถามที่เล่นเอาคนฟังสะอึก

 

“คุณคราม เป็นอะไรกับน้องกรเหรอครับ?  คู่หมั้น?แฟน? หรือแค่เพื่อน”  พูดเสร็จก็ยักคิ้วใส่ฟ้าคราม   อยากจะหัวเราะให้ฟันหัก ฟ้าครามยิ้มเจ้าเล่ห์พร้อมโน้มหน้าเข้าหาพายุก่อนจะกระซิบเสียงเย็นๆใส่

 

“ผัว !กูเป็นผัวมันครับ โปรดเข้าใจไว้ด้วย..”

 

“เมื่อกี้ คุณว่าอะไรนะ” พายุหน้าเหวอไปนิด เขาดูจะตกใจ เพราะเมื่อวานทั้งสองยังทะเลาะกันอยู่เลย

 

“ก็บอกว่า..เป็น ผะ..”

 

“ไอ้คราม มึงหุบปากไปเลยนะ”มังกรที่เดินออกมาได้ยินพอดี พายุหันไปมองหมอหนุ่มที่ตีหน้ายุ่งพร้อมกับชี้หน้าฟ้าครามไปด้วย  ดวงหน้าสวยแดงซ่านไปด้วยความเขินอาย แต่ก็มิวายแยกเขี้ยวใส่ร่างสูงที่ยอดกอดอกนิ่งๆใบหน้าไม่สบอารมณ์

 

“ทำไมกูพูดความจริง”ฟ้าครามเถียงหน้าตาย นั่นยิ่งทำให้กรที่กำลังหน้าแดงก่ำมากขึ้นไปอีก

 

“ไอ้เชี้ยะคราม หุบปากก่อนได้ไหมวะ” มังกรกระซิบเครียดพร้อมกับหยิกแขนร่างสูงไปด้วย

 

“โอ๊ยย เมียทำไร ผัวเจ็บนะเนี้ยะ” ฟ้าครามบอกด้วยใบหน้าที่ตรงกันข้ามโดยสิ้นเชิง นั้นคือยิ้มร่า เขาลงใจพูดเสียงเสียงดังให้พายุได้ยิน มังกรอ้าปากค้างอีกรอบ พร้อมกับปล่อยมือฟาดไปที่หลังฟ้าครามหลายป๊าบ

 

“หยุดพูดนะมึง ถ้าไม่อยากให้กูโดนป๊ากับม๊าจับหมั้นให้เร็วขึ้น” มังกรพูดลอดไรฟัน จ้องตาดุใส่ฟ้าคราม ก่อนจะยิ้มตาหยีใส่พายุ ที่ยืนมองทั้งสองคนนิ่งๆ

 

“นี่มันเรื่องอะไรกันครับน้องกร”พายุถามพร้อมกับมองมังกรอย่างต้องการคำตอบ

 

“คะ...คือ ฟ้าคราม”มังกรกำลังหาคำพูด

 

“อย่าถามมากได้ปะเห็นยังก็ยังนั้นแหละ”ฟ้าครามดูเหมือนจะไม่พอใจนิดๆที่มังกรไม่ยอมให้บอกว่าเขาเป็นอะไร

 

“หึ..พี่จะถือซะว่าพี่ไม่ได้ยินอะไรละกัน นะกร แต่พี่จะไม่ปล่อยเรื่องนี้ให้ผ่านไปง่ายๆเราพร้อมที่จะบอกพี่เมื่อไหร่ก็แค่พูดออกมาพี่พร้อมจะรับฟังเราเสมอนะ” แม้น้ำเสียงจะอ่อนโยนแต่มันก็แฝงไปด้วยความกรุ่นโกรธ ดวงตาคมมองกรตาไม่กระพริบ หมอหนุ่มได้แต่ก้มหน้าจิดมเล็บไปมามาเหมือนเด็กทำความผิดไว้

 

“ครับ...กรขอโทษนะพี่ยุ ที่วันนี้ต้องมาเจอเรื่องแบบนี้”

 

“ครับแล้ววันนี้จะไปกับพี่หรือจะอยู่กับเขาละ”พายุหยังเชิงแม้ใจเขาจะเริ่มแป้ว เพราะเขาเป็นผู้ชายที่ชอบพอกับผู้ชายด้วยกัน จึงมองออกได้โดยไม่ยาก ไหนจะรอยแดงที่คอของมังกรอีก ยิ่งตอกให้รู้ว่าฟ้าครามไม่ได้โกหก เขาแค่อยากจะให้หมอหนุ่มพูดมันออกมาเท่านั้น

 

“เอ่อ..กรว่า...เรามานั่งคุยกันดีๆดีกว่าเนอะพี่ยุ กรไม่รู้จะบอกพี่ยังไงอะ พี่ก็รู้ว่ากร...คืออ รักมันมาตลอด แล้ว จู่มันก็มาบอกว่ารักผม แล้ว มัน ก็มี ซัมติงกัน แล้วมันก็เห้อออ พี่เขาใจกรปะ” หมอหนุ่มทำสีหน้าไม่สบายใจเมื่อเห็นสีหน้าเศร้าๆของพายุ

 

“ไม่เป็นไร พูดมา พี่ฟังอยู่” พายุบอกนิ่งๆเขาพยายามจะไม่คิดมากเพราะความสัมพันธ์ระหว่าเขากับมังกรมันไม่ได้เริ่มจากความรัก แต่ที่สนิทกันเพราความเข้าใจมากกว่า แม้ในใจก็แอบหวังว่าเขาทั้งคู่จะไปด้วยกันได้ดี

 

“พี่ยุโกรธกรไหมอะ” หมอหนุ่มยื่นมือไปจับมือพายุที่ประสานกันไว้ที่หน้าตัก

 

“โกรธสิ ...แต่พี่ดีใจมากกว่า ที่เรารู้ใจตัวเองได้เร็วถ้าเรายังปล่อยให้มันผ่านไปเรื่อยๆ เราทั้งคู่นี่แหละจะเจ็บมากว่า” พายุเอ่ยออกมา เขายังคงยิ้มให้ร่างบางเหมือนเดิม รอยยิ้มที่แสนจะอบอุ่น มังกรยกมือไหว้พายุ เป็นเชิงขอบคุณ ก่อนจะส่งตาค้อนแล้วกระทุ้งสีข้างให้ฟ้าครามพูดอะไรบ้าง ครามหันมามองคนรักนิดๆแล้วยิ้ม

 

“ขอบคุณ” ฟ้าครามยังคงเป็นฟ้าครามเขาบอกเสียงห้วนๆแถมยังไม่ยกมือไหว้อีกทั้งๆที่พายุอายุมากกว่าเขาหลายปี พายุไม่ถือสากับคนอย่างฟ้าคราม เขาพยักหน้าแล้วหงายหลังกับพนักพิง สมองคิดว่าจะทำยังไงกันต่อไป พายุที่โตเป็นผู้ใหญ่กว่าคนอื่นๆรู้ดีว่าอะไรที่จะเกิดขึ้น เมื่อเขาหมั้นกันแล้ว

 

 

 

 

 

“หมอ...กูหิว” ฟ้าครามนั่งอ่านหนังสือนิตยาสารอยู่ที่โซฟาตัวโปรดบอกกรที่นั่งอยู่ข้างๆดูหนังที่ซื้อมา  ส่วนพายุนั่งจิบกาแฟกับเช็คหุ้นในโทรศัพท์  พวกเขายังไม่ได้ออกไปไหน จนเวลาเลยมาถึงเที่ยงวันแล้ว

 

“ของในตู้ไม่มีแล้ว อยากแดกก็ลงไปกินร้านข้างล่างสิ” กรบอกโดยไม่หันมามอง

 

“ไม่เอา....พี่ยุหิวยัง”ฟ้าครามเริ่มหากองหนุนแถมเรียกพายุว่าพี่อีก เพราะร่างบางสั่งไว้ให้พูดจาเพราะๆกับพายุถ้าไม่ทำจะไล่ให้กลับบ้าน ฟ้าครามถึงยอม

 

“อืม ก็หิว”พายุยังคงสนใจหุ้นที่ขึ้นๆลงๆอยู่มังกรทำหน้าเซ็งทันทีเพราะหนังกำลังมาถึงจุดสำคัญ

 

“กูดูหนังจบก่อนได้ป่าววะ”

 

“ไม่เอา...กูหิวพี่ยุก็หิวมึงไปหาอะไรทำให้กินทีสิ”ฟ้าครามล้มนอนหนุนตักมังกรแล้วทำเสียงอ้อน

 

“ก็บอกว่าของสดมันหมดมึงนี่ใช้หูฟังกูบ้างไหมเนี้ย”มังกรเอ็ดใส่

 

“หมดก็ไปซื้อสิ “พี่จะซื้อของด้วยพายุละหน้าจากจอมือถือเพื่อสงบศึกของทั้งคู่

 

“เออ หมดก็ไปซื้อสิจะนั่งอยู่ทำไม”

 

“กวนตรีนละไอ้คราม” มังกรเอามือเขกหัวที่นอนหนุนตักเขาอยู่ด้วยความหมันใส้ ครามได้แต่หัวเราะขำ

 

“ก็ลุกซิกูจะไปเปลี่ยนเสื้อ จะไปไหม” ฟ้าครามลุกจากตักกนจึงเดินไปเปลี่ยนเสื้อผ้าให้มันเรียบร้อยเพราะเขาใส่เสื้อกล้ามกับกางเกงกีฬา ฟ้าครามไม่มีเสื้อผ้าเลยใส่ชุดเก่าที่กรซักแห้งให้ตั้งแต่เช้าพายุเดินไปล้างหน้าล้างตาในครัวพร้อมกับหยิบน้ำมากิน ฟ้าครามเลยเดินไปหามังกรในห้อง  ร่างบางกำลังถอดเสื้อเลยไม่ทันมองว่าใครเข้ามา

 

หมับ!!

 

“?”

 

 

“ปากดีกับผัวระวังคืนนี้จะโดนจัดหนักนะไอ้หมอ กูเป็นผัวมึงแล้วไม่ใช่เพื่อนมึงเหมือนที่ผ่านๆมา”ฟ้าครามพูดเสียงนิ่งๆ มังกรมุ่นคิ้วนิดๆ

 

“แล้วไงผัวไม่ใช่พ่อ อย่ามาติงต๊องแล้วนี่มึงจะกอดกูทำไมนักหนาวะ” พูดเสียงสั่นๆ มังกรยังรู้สึกเขินๆเวลาถูกฟ้าครามสกินชิบบ่อยๆ

 

“กูอยากกอดมีไรปะมึงหวงเหรอ”

 

“ก็เปล่า...คือกู...”มังกรก้มหน้างุด

 

“อายว่างั้น” หมอหนุ่มพยักหน้าเบาๆ ฟ้าครามฉีกยิ้มก่อนจะใช้นิ้วดันคางคนตัวเตี้ยกว่าให้เงยหน้าขึ้นมามอง

 

“ไม่เป็นไรหรอก  เพราะกูจะทำให้มึงอายจนชินไปเอง”ฟ้าครามประทับจูบลงที่ริมฝีปากสีสวยพร้อมกับกดย้ำๆ อยู่หลายทีจนมังกรเยอมเผยอปาก ฟ้าครามถึงได้สอดลิ้นเข้าไปกวาดเอารสหวานในโพลงของมังกรจนพอใจ  ก่อนจะผละออกแล้วยืนดูอาการหมอขี้อาย..ฟ้าครามเลียริมฝีปากตัวเองมองผงงานที่กำลังบวมเจ่อ

 

ปึก !!!!

 

หมัดเล็กถูกเหวี่ยงใส่อกแกร่งของฟ้า คราม

 

“เขินรุนแรงนะมึง”เขาว่า แล้วลูบ อกตัวเองปอยๆ

 

“ก็มึงอะ...”หมอกัดปากล่างของตัวเอง ไว้

 

“หึหึ” ฟ้าครามหัวเราะนิดๆ แล้วหยิบเสื้อคลุมของมังกรมาใส่  ส่วนมังกร เลือกหยิบเสื้อคอเต่าแขนยาวสีดำกับกางเกงยืนสีขาวมาใส่...

 

++

 

++

 

“เอาอันนี้สิ วะ เห็นไหมว่ามันไม่สวย” หมอหนุ่มเอ็ดใส่ฟ้าครามที่เลือกต้นหอมช้ำๆใส่รถเข็น

 

“แล้วนี่ มึงเอามาทำไม มันไม่ใช้”มังกรหยิบถั่วงอกออก  หันมาอีกที

ฟ้าครามก็หยิบเอาปลาทูใส่มาอีก มังกรจิ๊ปากใส่

 

“ข้าวผัดสับปะรดบ้านมึงหรอใส่ปลาทู เอาไปเก็บ” ฟ้าครามได้แต่ยืนหัวเราะ เบาๆ ตอนโดนเมียขี้วีนแว๊ดใส่ตอนหยิบของมาผิด พายุได้แต่เดินห่างๆแล้วมองสองคนนั้นขำๆ เขาไม่คิดเลยว่ามังกรจะมีนิสัยด้านนี้ด้วย เห็นเงียบๆเรียบร้อยๆแบบนั้น...

 

“มึงนี่ขี้บ่นวะ..เมื่อไหร่มึงจะเลิกนิสัยขี้บ่นสักทีวะ” เขาว่าไม่จริงจังนักเพราะชินอยู่แล้วกับนิสัยขี้บ่นของมังกรเพราะเขาโดนบ่นประจำ

 

“กูจะไม่เลิกบ่นจนกว่ามึงจะหายโง่”หมอหนุ่มกระแทกเสียงใส่ เขาหงุดหงิดนิดๆที่เจอฟ้าครามที่แต่กวนประสาท

 

“งั้นคงอีกนานวะ 5555”

 

“สันดานจริงๆ”มังกรว่าออกมาก่อนจะเดินเลือกของที่ตัวเองต้องการ เขาเหลือบมองพายุนิดๆเมื่อเห็นว่าพี่แกยิ้มๆก็รู้สึกสบายใจไม่อยากให้คิดว่าพวกเขาสองคนลืม

ออฟไลน์ minamiaigi

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 65
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +15/-0
Re: II (ใจร้าว) II up...ตอนที่11.2อัพ 05/07/15
«ตอบ #55 เมื่อ07-07-2015 02:42:01 »

เดินได้สักพักพายุก็ขอไปเข้าห้องน้ำ

 

 

 

++++++++++++

  ในขณะเดียวกันนั้นพวกเขาทั้งสองไม่รู้ตัวเลยว่ากำลังโดนใครบางคนเฝ้าติดตามมาตั้งแต่คอนโดแล้ว ชายหนุ่มร่างเล็กใส่หมวกและผ้าปิดจมูกเดินตามทั้งคู่อย่างเนียนๆ

สายตากลมจับจ้องไปที่ร่างสูงของฟ้าคราม ...

 

“กรกูอยากกินหมูทอดด้วยวะ” ฟ้าครามจับมือหมอหนุ่มแล้วลากไปยังโซนขายเนื้อ

 

“อืมเอาสิก็ก็อยากกินเหมือนกัน” มังกรบอกยิ้มๆ ฟ้าครามชอบกินอะไรเขาก็ชอบกินเช่นกัน

 

“สามชั้นได้ป่าววะ เอามันเยอะๆ” ฟ้าครามส่งเสียงอ้อนอีก

 

“อืม” กรเดินไปหยิบถุงที่ห้างเตรียมไว้ให้แล้วใช้ที่คีบๆหมูสามชั้นมาสองชิ้นเลือกเอาที่ติดมันเยอะๆตามที่คนรักอยากกิน

 

“พอมะ” ฟ้าครามพยักหน้า แล้วเดินไปยังโซนขนมขบเคี้ยว

 

//สวีทกันจริงนะมึง// ชายที่ใส่หมวกเดินตามทั่งคู่ไปเรื่อยๆอย่างเงียบๆ พอทั้งคู่หันมามองก็แกล้งเลือกดูของแล้วแอบมองว่าทั้งคู่เดินไปทางไหน

 

Rr Rr Rr

 

“ครับพี่ยุ อ่อผมอยู่โซนขนมอะ ครับๆรีบมานะมาเลือกขนมกัน” มังกรบอกเสียงใส

ฟ้าครามมองหน้าคนรักแล้วดีดแก้มใสเบาๆ

 

“อย่าทำเสียงอ่อนเสียงหวานใส่คนอื่นที่ไม่ใช่กูสิวะ” ครามบ่นออกมา

 

“หึงรึไง”

 

“เออหึง ไม่ชอบเว้ย” ฟ้าครามรับออกมาตรงๆ ทำเอาหมอหนุ่มเขินหน้าแดงอีกรอบ

 

“อ๊ะๆๆ อย่าตีกูนะ” ครามรีบจับข้อมือเล็กไว้ได้ทันก่อนที่กรจะทุบมาที่เขาอีก

 

“-///- ..เลือกขนมสิ มองกูอยู่ทำไม”

 

 

.

.

.

 

//หึงเหี้ยอะไรวะ พวกมึงเป็นอะไรกัน?// เสียงหวานพึมพำอยู่คนเดียวเมื่อได้ยินประโยคสนทนาของหมอกับฟ้าคราม

 

ร่างเล็กค่อยๆย่องตามคนทั้งคู่ไปเรื่อยๆ วิ่งไปหลบตรงนู้นทีตรงนี้ที...จนทางฟ้าคราม อยุดรอพายุที่โซนขนม

 

เขารีบหลบมุมทันทีแล้วถ่ายรูปไว้ในมือถือ

 

หมับ!!!

 

“เห้ยยอะไรวะ” ร่างเล็กรีบหันไปหาคนที่คว้าเอาโทรศัพท์เขาไปทันที

“ทำอะไร แอบถ่ายเพื่อนผมทำไม” พายุที่เดินตามมานานเอ่ยถามเสียงเย็น

“อย่าจุ้นนะลุง เอาโทรศัพท์ผมคืนมา”

“ลุงเธอเรียกชั้นว่าลุงงั้นเรอะ” พายุเริ่มเดือดขึ้นมานิดๆ

“เออ รอยตีนกาเยอะขนาดนี้ไม่ให้เรียกลุงแล้วจะให้เรียกอะไร เอาโทรศัพท์คืนมานะ” ร่างเล็กที่สูงแค่อกกระโดดเหยงๆแย่งโทรศัพท์ พายุชูมันขึ้นเหนือหัวทันที

“เอามานะ ตาลุง เอาของฟ่างคืนมา เอามา” ร่างเล็กไม่ละความพยายามที่จะไขว่คว้า การกระทำของทั้งคู่เรียกสายตาใครหลายๆคนให้มามอง และคิดว่าพ่อลูกคงเล่นกัน

“ขอโทษกูก่อน” เสียงเข้มๆของพายุสั่งร่างเล็กนั่น

“ไม่ ลุงนะแหละขอโทษฟ่างเดี๋ยวนี้ คนแก่ขี้ขโมย”

“-*- คนแก่ ไอ้เด็กเวรนี่”

โป๊ก!!

พายุเขกหัวเล็กแรงๆที่บังอาจมาหาว่าเขาแก่  เขาพึ่งจะ35 ไม่แก่ว้อย

“โอ๊ยย..ตาลุงมันเจ็บนะ” ร่างเล็กยืนน้ำตารื้น เหมือนจะร้องให้  มังกรกับพายุที่ได้ยินเสียโวยวายเลยเดินมาดูพอเห็นว่าพายุกำลังมีเรื่องก็รีบเดินมาหา

“มีอะไรหรอครับพี่ยุ”พลางมองไปยังร่างเล็กที่ยืนลบหัวตัวเองอยู่

ฟ้าครามขมวดคิ้ว มังกรเองก็มองร่างเล็กนั่นไม่วางตา ก่อนที่มือหนาจะยื่นไปถอดหมวกกับผ้าปิดปากออก

 

“ไอ้ข้าวฟ่างงงง”มังกรกับครามร้องออกมาพร้อมกัน ร่างเล็กนั่นพุ่งตัวเขากอดมังกรไว้แน่น แล้วเบะปากร้องออกมาก่อนจะชี้ไปที่คนแก่ที่ยืนมองด้วยความงุนงง

“กร แง ตาลุงนั้นมันแกล้งฟ่าง มันตีฟ่าง มันขโมยมือถือฟ่างง่าส์” มังกรเลิกคิ้วสูงแล้วหันไปหาคราม

“พี่ยุ...”

“กรไอ้เด็กเปรตนี่มันเป็นใคร”

“เค้าไม่ใช่เด็กเปรตนะตาลุงบ้า”ข้าวฟ้าชี้หน้าใส่ทันที

“เออ ฟ่างมันเป็นเพื่อผมกับกรเอง  แล้วนนี่มึงกลับมาเมื่อไหร่ทำไมไม่บอกพวกกูฮะไอ้ฟ่าง” เป็นครามที่หันไปดุร่างเล็กที่ยืนกอดคนรักของเขาไว้แน่น

“ฟ่างอยากมาเซอไพร์นี่ แต่ไม่คิดว่าจะมาไม่ทัน พอขับรถมาที่คอนโดกร พวกมึงก็ขับสวนออกมาแล้วอะ”ข้าวฟ่างบองเสียงอู้อี้  ก่อนจะหันไปแลบลิ้นใส่พายุที่ยืนแยกเขี้ยวใส่

“เห้อออ มึงนะมึง แล้วนี่ทำไมไม่มาทักพวกกูเลยละ”

“เหอะทำตัวโรคจิตแอบถ่ายพวกเธอสองคนไง” เป็นพายุที่พูดออกมาอย่างฉุนๆ เขาไม่ชอบเด็กนี่เลยจริงๆ

“กูแค่จะเก็บหลักฐานเอาไว้เค้นมึงอะ” ข้าวฟ่างพูดเสียงอ่อย

“เค้นพวกกูเรื่อง”กรถามอีก

“ก็พวกมึงอะทำอะไรลับหลังกูละ” ฟ้าครามเบือนหน้าหนีไม่อยากตอบคำถาม

“ไว้ไปคุยที่ห้อง แล้วก็ขอโทษพี่ยุซะฟ่าง” กรบอกเสียงดุ

“ไม่เอาฟ่างไม่ขอโทษตาแก่โรคจิตขี้ขโมยหรอก”แถมลบลิ้นปลิ้นตาใส่ร่างสูงอย่างพายุอีก

“ฟ่าง” ครามขึ้นเสียงดุ

“ก็ได้ ขอโทษ “ข้าวฟ่างบอกด้วยเสียงที่ไม่เต็มใจนัก พร้อมกับยื่นมือไปขอโทรศัพท์คืน

“พี่ขอไม่คืนนะกร จนกว่าเด็กนี่มันจะหัดมีสำมาคาราวะกับคนที่อายุมากกว่า”

 

“ลุง!!!!”ข้างฟ่างแทบจะกรี๊ดออกมา

“กูชื่อพายุไม่ใช่ลุงเรียกใหม่” นี่เป็นครั้งแรกที่มังกรได้ยินพายุพูดคำหยาบและอารมณ์ร้อนแบบนี้ สงสัยไอ้ฟ่างแมร่งจะเจอตอเข้าแล้วละ....

 

+++++++++++

ต่อคะ

 

 

"พายุเอาโทรศัพท์ฟ่างคืนมา"

 

"พี่พายุ เรียกใหม่"

 

"ฮึ้ยย...-*-พี่พายุ" ร่างเล็กสะบัดเสียงใส่อย่างไว

 

"หึหึ" พายุยกยิ้มร้ายๆออกมา ก่อนจะยื่นโทรศัพท์คืนให้ ข้าวรีบคว้าเอาไว้แนบอกราวกับว่ามันจะหลุดลอยไปอีก

 

"ชิ ตาลุงโรคจิต ขี้เก็ก  เเบร่" เมื่อได้ของที่ต้องการ การนับถือหรือเกรงใจมันไม่มีอีกต่อไป ฟ่างยิ้มเยาะกับอาการเหวอของคนแก่ตรงหน้า

 

"นี่..หืม ไอ้เด็กนี่ มันชักจะมากไปแล้วนะ" เส้นความอดทนของพายุขาดผึ่งขึ้นทันที ร่างสูงตั้งท่าจะโจนเข้าหาร่างเล็กเตี้ยที่กอดอยู่ด้านหลังกรแน่นไม่ปล่อยเหมือนเอาตัวหมอหนุ่มเป็นเกาะกำบัง

 

"แบร่ ตาลุงโรคจิต" ฟ่างเวลาไม่ชอบใครแล้วร่างเล็กจะลงมือปั่นประสาทคนๆนั้นจนต้องกรีดร้องแล้วก็ล่าถอยไปจนสุดสายตา ยิ่งเห็นอีกฝ่ายหัวเสียโมโหหัวฟัดหัวเหวี่ยงด้วยแล้ว ก็ยิ่งชอบอกชอบใจ ผิดกับสองเพื่อนรักที่ตอนนี้เริ่มจะปวดหัวกับความแก่นเซี้ยวของเพื่อนรัก ที่รู้จักกันมาหลายปี  "ไอ้ฟ่างโหมดเทอโบ" เมื่อเครื่งเริ่มติดฟ่างมันไม่มีทางลด ละ เลิก แน่นนอน

 

"กร...พี่ขอตัวกลับก่อนละกัน ถ้าขืนพี่อยู่ต่อ พี่คงต้องฆ่าใครบางคนแถวนี้เเน่นอน" พายุพยายามสูดลมหายใจเข้าลึกๆเพื่อรักษามาดนิงๆและพี่ยุคนใจดีและใจเย็นเอาไว้ ใบหน้าหล่อเปื้อนยิ้มหวานส่งให้ว่าที่คู่หมั้นและคนรักของคู่หมั้น

 

"พี่ยุ ผมขอโทษแทนเพื่อน.."พายุยกมือห้ามกรไว้

 

"ไม่เป็นไร คนเราพื้อนฐานทางครอบครัวมันต่างกัน การอบรมสั่งสอนก็ต่างกันด้วย" คำพูดที่เหมือนไม่มีอะไร แต่มันกลับทำให้ร่างเล็กด้านหลังดิ้นเร้าๆ

 

"อย่ามาว่าพ่อแม่ฟ่างนะ" ร่างเล็กดีดตัวออกมาจกข้างหลังมังกร ชี้หน้าพายุ อย่างไม่กลัว

 

"พี่ไม่ได้ว่าพ่อแม่ฟ่างแต่พี่ว่าฟ่าง  เด็กไร้มารยาท"พายุว่าเสียงเรียบ

 

"ลุง!!!! มันจะมากไปแล้วนะ" เป็นฝ่ายข้าวฟ่างเองที่ควบคุมตัวเองไม่อยู่ ตั้งแต่เกิดมาไม่มีใครกล้าว่าเขา แม้แต่มังกรหรือฟ้าคราม

 

"อย่าเป็นเด็กไม่รู้จักโตสิฟ่าง พี่ยุรีบกลับไปเถอะครับ เดี๋ยวทางนี้กรจัดการเอง" มังกรที่ยืนดูอยู่นานรุ็สึกรำคาญและเกรงใจคนที่เดินผ่านไปผ่านมา เร่งให่พายุกลับ ชายหนุ่มพยักหน้าเป็นเชิงเข้าใจ ก่อนจะหันหลังเดินจากไปโดยไม่หันหลังมามองอีกเลย

 

 

"กร ว่าฟ่าง" ร่างหันมาทำแก้มป่องใส่ มังกรถอนหายใจยาว

 

"เออ กูว่ามึง แล้วก็จะด่ามึงด้วย"กรบอกเสียงขุ่น เล่นเอาฟ่างหน้าจ๋อย "ขุ่นแม่ใจร้าย"

 

"ครามมมมมม" หันไปหาอีกคนที่เบี่ยงตัวหลบ

 

"อย่านะเดี๋ยวเมียกุตบมึงไม่รู้ด้วยนะ" พูดไปไม่ทันคิด แล้วก็เหมือนโดนฟ้าผ่าลงกลางหัว

 

"ผวัะ"

 

"...?...." ฟ่างทำหน้างง

 

"ไอสัสครามปากพร่อยนะมึงผีเจาะปากมาพูดรึไง"ร่าโปร่งตบเข้าที่ปากของฟ้าครามไม่แรงมากนักแต่ก็ทำให้ปากเขาเจ่อ

 

"ไอ้หมอแรงไปแล้วมึง นี่ผะ.."กรยกมือขึ้นมาอีก ฟ้าครามเลยเงียบ

 

"อะไรๆ อะไรกัน พวกมึงมีอะไรปิดบังกูบอกมานะ"ร่างเล็กดิ้นเร่าๆเหมือนโดนขัดใจเมื่อเพื่อนรักทั้งสองต่างพร้อมใจกันเมินคนตัวเล็ก

 

"ถ้าไม่บอกกูนะกูจะกลับเมกาวันนี้เลย"ร่างเล็กยืนกอดอกเหมือนคุณหนูเอาแต่ใจ

 

"จะแดกไหมขนม ไม่แดกจะได้กลับบ้าน" ฟ้าครามถามเสียงดุ ฟ่างหน้างอ

 

"ไม่"

 

"ดีงั้นกลับ"

 

"เห้ย..เดี๋ยวดิ"ฟ่างรั้งแขนเพื่อนทั้งสไว้ก่อนจะวิ่งหายไปในเชลขนม ก่อนจะหอบขนมกองโตในอ้อมแขนกลับมา

 

"เอาหมดนี่เลย มึงเลี้ยงกูนะคราม" ร่างสูงพยักหน้าอย่างเสียมิได้

 

"บ้านมึงก็รวยทำไมต้องให้มันเลี้ยงด้วยวะฟ่าง" น้ำเสียงดุๆของมังกรทำเอาร่างสูงยกยิ้มคิดในใจ "ห่วงทุนทรัพย์สามีแบบนี้ น่ารักที่สุด"

 

"งะ..ทำไมแค่นี้เลี้ยงไม่ได้หรอ" มังกรส่ายหน้าก่อนยกมะเหงกเข็กไปหนึ่งที

 

 หลังจากที่ซื้อของเสร็จฟ่างก็ขับรถตามทั้งคู่ไปที่คอนโด

 

 

"พี่ยุ"

 

"ตาลุง - -"

 

"พี่ลืมกุญแจบ้านไว้ในห้องกรนะ" ร่างสูงพูดพร้อมกับปลายตามองอีกคน

 

"ครับ ไปครับ ครามหนักไหมกูช่วย" มังกรหันไปหาครามที่หิวของมาคนเดียว

 

"ไม่ต้องกูถือได้ไม่หนักหรอก"ฟ้าครามยิ้มพร้อมกับยกมืออีกข้างที่ว่างยีหัวกรเบาๆ

 

"อื้อ ผมยุ่ง" แค่ทั้งคู่หยอกล้อกันนิดๆก็เรียกสายตาจ้องเขม็งของเด็กขี้จุ้นออกมาได้

 

"ทำอะไรกัน!!!" ขาสั้นก้าวเดิน แต่ทว่า เขากลับถูกดึงคอเสื้อเอาไว้

 

"มึงจะไปเสือกอะไรกับเรื่องของเค้ามานี่" พายุรีบลากคนตัวเล็กกว่าเข้าไปในลิฟ 

 

"เห้ยพวกมึงอะ เร็วๆดิวะ ลุงเขารีบ!!!" ฟ่างกระแทกเสียงใส่หน้าพายุที่ชอบยุ่งเรื่องของเขา ใบหน้าหวานมุ่ยเสียจนยับยู้

 

ฟ้าครามกับมังกรเขามาในลิฟเรียบร้อย ทุกอย่างมันดูเงียบๆ ไม่มีใครพูดอะไร พอมาถึงห้องกรไขประตูฟ่างพุ่งพรวดเข้าไปคนแรก พร้อมกับมองหากุญแจที่ว่า และมันก็ว่าอยู่ที่โต๊ะรับแขก

 

"อ๊ะ เอาไปแล้วก็ออกไปได้แล้ว" ฟ่างไล่พายุทันที

 

"อ้อ พี่ว่าพี่จะอยู่กินข้าวด้วยนะ พี่หิ้วววววววว หิว นะกร" พายุพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงยียวนกวนประสาท ฟ่างเม้มปากแน่น

 

"ไม่ให้กิน"

 

"จะกิน"

 

"ก็บอกว่าไม่ให้ไงเล่า กลับไปกินหญ้าที่บ้านโน่น"

 

"หยุดนะฟ่าง พี่ยุเป็นคู่หมันกรเอง ฟ่างอย่าเสียมารยาทสิ" กรที่รู้สึกรำคาญการถกเถียงของทั้งตะโกนนออกมาอย่างเหลืออด

 

"มึงว่าไงนะกร มึงจะหมั้นกับตาลุงแกๆนี้นะเหรอ" ข้าวฟ้างแทบช็อคเมื่อได้ยินคำพูดของมังกร ร่างเล็กชี้นิ้วอันสั่นเทาไปที่ร่างสูงของพายุ

 

"เปล่า เป็นแค่ว่าที่คู่หมั้น ว่าที่เฉยๆ"กรย้ำ เพราะสังเกตสีหน้าร่างสูงแล้วว่าไม่ควรจะยั่วโทสะ

 

"แค่ว่าที่ก็ไม่ได้ ฟ่างไม่ยอม"

 

"กูก็ไม่ยอม" ครามกดเสียงต่ำๆกระซิบข้างหูมังกร จนโดนศอกกระทุ้งสีข้าง ฟ้าครามจุก ก่อนจะชี้หน้าคาดโทษร่างโปร่งไว้

 

"กุจะรวบยอดทีมึงหลังไอ้หมอ" ฟ้าครามกระซิบเหี้ยม มังกรจิ๊ปาก

 

"มาช่วยกูทำกับข้าวนี่ฟ่าง" มังกรเรียกแกมบังคับ ฟ่างถึงยอมเข้าครัวด้วย

 

"กูเตะเด็กนี่กูจะผิดมากไหมวะ" พายุบ่นออกมา

 

"ตามใจพี่เลย" ^ ^

 

2cb

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

 

 ปล.1 รักนะคะ นักอ่านทุกท่าน :L1: :pig2: :L2: :กอด1:

ปล.2 นักอ่านรู้สึกยังไงกับข้าวฟ่าง :mc4: บอกเราได้นะ เผื่อจะปรับปรุงนิสัย เรา อยากให้นางมีนิสัยเหมือนคุณหนูขี้วีนเอาแต่ใจ :impress2: :-[ :o8: ร้ายแต่น่ารักแบบ กวนตีนๆอะ..ไม่รู้มันได้รึยัง ฟิวไม่มาช่วงนี้ :hao3:

ปล.3ครามกับมังกร เริ่มจะหวานกันบ้างแล้ว พอมีมาให้ฟรุ้งฟริ้งบ้าง นะคะ.. :hao5:

 

 

 

 

 

 

 



[attachment deleted by admin]
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 09-07-2015 03:03:28 โดย minamiaigi »

ออฟไลน์ manami_01

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 980
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +72/-1
คิคิคู่สองท่าจะน่ารักอ่ะ แบบว่าหวานแบบเถื่อน ๆ หน่อย 555


ส่วนคู่แรกที่หวานแบบเถื่อนแต่เถื่อนกว่า 555


รอตอนต่อไปน้าาาาาาาา กำลังสนุกอยากรู้ว่าเรื่องหมั้นมันจะไปทางไหน เปลี่ยนตัวคนหมั้นหรือจับหมั้นมันพร้อมกันสองคู่?

รอนะ  :hao6:

ออฟไลน์ JustWait

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3348
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +80/-4
พี่ยุฟ่างแน่เลย หมั่นไส้ฟ้าคราม

ออฟไลน์ BlueCherries

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4060
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +159/-17
โอ้ววว ฟ่างทำให้ครามกับพายุสามัคคีได้

พี่ยุชอบฟ่างเร็วๆทีเต๊อะ

ออฟไลน์ minamiaigi

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 65
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +15/-0
images by free.in.th
ใจร้าว

ตอนที่ 12 ลงโทษ
 

 

“ตามใจพี่เลย”^ ^

 

ฟ้าครามยกยิ้มเจ้าเล่ห์พลางขบคิดอะไรบางอย่างอยู่คนเดียว ก่อนจะฉีกยิ้มจนกว้าง

 

“พี่ยุ เสาร์นี้ว่างปะ”ฟ้าครามถามเสียงนิ่งๆ

 

“ว่างครับ”

 

“งั้นเจอกันที่ผับ xxx ร้านผมเอง กำจะเลี้ยงฉลองให้ไอ้ฟ่างมันนะ”ครามลอบมองปฏิกิริยาของพายุ

 

“อืมม ไว้ดูอีกทีจะไปแล้วจะโทรไปบอก” ฟ้าครามยกยิ้ม เมื่อสังเกตเห็นว่าพายุมองร่างเล็กของข้าวฟ่างไม่วางตา แม้คิ้วจะขมวดเป็นปม แต่ก็พอจะดูรู้ว่า

 

สนใจอยู่นิดๆไม่นานข้าวผัดสับปะรดก็ส่งกลิ่นหอมออกมาจากในครัว มังกรกับข้าวฟ่างช่วยกันถือจาออกมาวางไว้ที่โต๊ะกลมกินข้าว ครามดึงให้กรนั่งข้างๆตัวเอง และผลักให้ฟ่างไปนั่งข้างๆกับพายุ

 

 

“นั่งห่างๆดิลุง เดี๋ยวหนังมันจะยานใส่จานข้าวฟ่าง” ข้าวฟ่างเปิดศึกปะทะคารมกับพายุทันที

 

“ฟ่าง ถ้ามึงยังพูดจาแบบนี้กับกูอีกนะ กุจะตีมึงไห้ก้นลายเลยคอยดู” พายุยกมือขึ้นเขกที่หัวเล็กนั่นอย่างจงใจ

 

“โอ๊ยย ลุง จะเขกทำไมมันเจ็บ เคยตายไหมห๊ะ ไอ้ลุงบ้านี่” ฟ่างเริ่มจะโวยวายและลงไม้ลงมือกับคนแก่ข้างๆตัว

 

“โอ๊ยย ไอ้เด็กนี่ หยุด สิวะ จะตีทำไม” พายุเป็นสุภาพบุรุษพอที่จะไม่ตอบโต้อะไรแรงๆ เขาทำได้แต่เพียงปักป้องและอาศัยจังหวะรวบมืออกคนเอาไว้ ก่อนจะดึงเขามาหาตัว

 

“จะหยุดได้รึยังไอ้เด็กบ้า!!!” พายุตะคอกใส่ ทั้งๆที่หน้าของพวกเขาอยู่ห่างกันแค่คืบทั้งผมและฟ้าครามตกใจจนช้อนกินข้าวหล่นมองหน้ากันเลิกลัก

 

 

“ยะ หยุดแล้ว”ข้าวฟ่างดูจะตกใจไม่น้อย ดวงตาเล็กสั่นไหว กับปากที่เม้มแน่น

 

“ขอโทษกุยัง” พายุยังคงใช่เสียงในระดับเดิม

 

“ขะ.ขอโทษ” เสียงหวานเอ่ยออกมาแผ่วๆอย่างไม่ค่อยเต็มใจ

 

“หางเสียงละ กูอายุมากกว่ามึงนะ”

 

“ขอโทษครับ พอใจรึยัง” ข้าวฟ่างกระแทกเสียงใส่อย่างงอลๆ

 

“เออ ที่หลังอย่าดื้อกับผู้ใหญ่รู้มั๊ย” พายุปล่อยมือร่างเล็ก ก่อนจะมองไปที่ข้อมือแดงๆ

 

“คึคึ” กรขำออกมาเบาๆ กับภาพที่เห็น เด็กวายร้ายอย่างข้าวฟ่างมีคนมาสยบแล้วละ คราม มองทั้งคู่แล้วยกยิ้มนิดๆ

 

ทั้งสีกินข้าวไปเงียบๆ หลังจากนั้นต่างคนก็ต่างแยกย้าย แต่ก่อนกลับพายุกับข้าวฟ่างก็มิวายทะเลาะกันอีก

 

 

+

++

+++

 

“กร” เสียงทุ้มเรยกหมอหนุ่มเบาๆ

 

“หืม” มังกรขานรับในรำคอขณะยืนล้างจาน หันมาอีกทีใบหน้าก็ปะทะกับใบหน้าอีกคนแล้ว

 

“คราม” เสียงหวานครางเบาๆ ฟ้าครามจับมือทั้งสองข้างที่เปื้อนฟองสบูไปล้างในชิ้ง

 

“กูจะลงโทษมึงที่กล้าหือใส่กู ไอ้หมอ”ฟ้าครามยิ้มเหี้ยม มือหนาสอดเข้าไปใต้สาบเสื้อตัวบางทันที แล้วลูบไล้ไปทั่วแผ่นท้องเนียนที่มีกล้ามนิด ก่อนจะสอกมือเข้าไปในกางเกง

 

“อื้ออ คราม อย่าพึง กูยังล้างจานอยู่...ละ..เลย” มังกรตัวงอลงนิดๆ มือเล็กจับขอบอ่างไว้

 

“อื้อออ.ครามมันเสียว”

 

“ก็ร้องออกมาสิกูจะฟัง” ฟ้าครามบอกเสียงพร่า

 

“มึงโรคจิตรึไง อื้อออ” หมอหนุ่มแทบจะทรงตัวไม่อยู่ มือโดนมือหนารูดรั้งแก่นกายไม่หยุด จนเขาต้องยกมือขึ้นคล้องคอหนาไว้ พลางกัดปากตัวเอง

 

“ยั่วกูเก่งแบบนี้ คืนนี้อย่านอนเลยมึง” ฟ้าครามช้อนตัวมังกรขึ้นขาเรียวรีบ

เกี่ยวเอวสอบไว้ หมอหนุ่มถูกจู่ดจมอีกครั้งด้วยริมฝีปาก ฟ้าครามกดจูบรุนแรง

จนเกิดเสียงดังน่าอาย ลิ้นร้อนเกี่ยวกระหวัดกันและกันอย่างหื่นกระหายจนน้ำ

ใสไหลออกมามาที่มุมปาก

 

“อื้ออแฮกๆ คราม” ร่างสูงโยนหมอลงบนที่นอน ก่อนจะกระโดดขึ้นค่อมเอาไว้ เขาดึงผ้าผืนยาวขึ้นมาจากกะเป๋าหลัง เอามาผูกปิดตาหมอไว้ พร้อมกับเอาเข็มขัดมัดมือมังกรไว้กับหัวเตียง

 

“ทำ...อะไร คราม อื้ออ” ฟ้าครามถอดเสื้อผ้าหมอหนุ่มจนล่อนจ้อน แก่นกายเนื้อสีขาวกำเต้นตุบๆ

 

“ลงโทษมึงไง อยู่นิ่งๆนะคนดี” มังกรไม่เห็นอะไรเลย เขารู้สึกกลัวนิดๆ  ฟ้าครามขยับลงจากเตียง มังกรพยายามจะใช้หูฟังเสียงว่าฟ้าครามจะทำอะไร เขาใจเต้นไม่เป็นส่ำ เมื่อได้ยินเสียงเปิดลิ้นชัก ก่อนที่เสียงฝีเท้าหนักๆจะเดินมาที่เขา

 

ฟ้าครามแทรกตัวเขาตรงกลางหว่างขาของมังกร ใบหน้าหล่อคมยกยิ้ม มองเรือยร่างสวยงามของหมอมังกร ที่ขาวสะอาดจนไร้ที่ติ กล้ามท้องนั่นหดเกร้งนิด ยามที่เขาใช้ลิ้นสากไล่เลียตั้งแต่อกที่กระเพื่อมขึ้นลง จนมาถึงท้องน้อย

 

“อือออ” เสียงหวานครางหวิว

 

“อื้อคราม อ๊า  มัน อื้ออ “ ฟ้าครามครอบปากลงที่แก่นกายขนาดพอเหมาะ

พร้อมกับรุดรั้งจนร่างบางบิดกายดิ้นเร้า สูดหายใจแรง ปากเล็กเม้มเป็นเส้น

ตรงอย่างระบายความซ่านที่เกิดขึ้นในอก มือที่ไม่อาจทึ้งหรือรั้งอะไรได้ก็ต้อง

กดจิกเล็บลงกับฝ่ามือตัวเอง

 

เมื่อปลายทางฝันอยู่ข้างหน้า  กรแอ่นเอวเด้งสวน จนฟ้าครามต้องถอนปาก

 

“ฮ้า คราม อย่าแกล้ง” ฟ้าครามหยิบของที่ไปเอามาเมื่อครู่ แท่งซิลิโคน ยาวรูปองค์ชาด เขากำมันใว้ในมือ ก่อนจะค่อยๆดันแท่งยางที่ชุ่มด้วยเจลหล่อลื่นเข้าไปช้าๆ

 

“อื้อคราม โอ๊ย อะไรนะ อื้ออ เจ็บครามกูเจ็บ” มังกรทั้งตื่นตกใจทั้งเจ็บ และเสียวไปในเวลาเดียวกัน เขารู้ว่าไอ้แท่งนั่นมันไม่ใช่ท่อนเอ็นของฟ้าคราม  เพราะอะไรนะ หรอ เพราะมันสั่นได้ไงละ

 

“อ๊า คราม อื้อออ คราม มัน อื้อ คราม คราม คราม” ฟ้าครามจับสองขาของมังกรตั้งฉากกับที่นอน พร้อมกับล็อกไว้แน่น ฟ้าครามเพิ่มความซ่านเข้าไปอีกโดยการทำออลัลให้ร่างโปร่ง

 

“อ๊า คราม กู ไม่ไหวแล้ว คราม ได้โปรด”

 

“ยังไม่พอ”

 

“อื้อออ กูจะแตก” ฟ้าครามยกยิ้ม  ร่างสูงถอนปากออกแล้วหยิบเชือกเล้นบางมารัดไว้ที่ปลายหัวป้านของมังกร

 

“ฮึก คราม ...กูจะไม่ไหวแล้ว” ฟ้าครามกำลังสนุกกับการทรมานร่างโปร่ง เขาดึงแท่งปลอมดันเข้าดันออกพร้อมกับเพิ่มแรงสั่นมังกรหายใจแรงด้วยความเสียวซ่าน

 

“อ๊าอะอะอะ อื้ออออ คราม แฮกๆ ยอมแล้ว กูยอมแล้ว ต่อไปกูจะ...อื้อ ไม่ดื้อ ไม่เถียงมึงอีก อ๊า”ร่างกายที่อยากจะปลดปล่อยแต่ก็ทำไม่ได้เพราะมือถูกมัดไว้แถมยังมองอะไรไม่เห็นอีก

 

“หึหึหึ” ฟ้าครามหัวเราะแล้วลุกขึ้นถอดเสื้อผ้าตัวเองจนหมด  เขาดึงแท่งปลอมออกจากช่องทางรักอย่างแรง ก่อนจะดันของตัวเองสวนขึ้นแทน

 

“อื้ออ อ่า”

 

“รัดดีจัง อูววว” เสียงครางแหบพึงพอใจของฟ้าครามยิ่งกระตุ้นให้มังกรอยากมากขึ้นไปอีก เอวสอบดันเขาดันออกอยู่อย่างนั้นสักพัก ก่อนจะเร่งเครื่องจนคนใต้ร่างกรีดร้องออกมาเสียงดัง มือเล็กจิกลงบนแผ่นหลังจนเป็นรอย

 

“อื้ออ คราม ..ระ..แรง..อีก..อ๊ะๆ” มังกรร้องขอเสียงกระเส่า มือที่คล้องอยู่ที่คอดึงใบหน้าหล่อคมมารับจูบของตัวเอง

 

“อืม จุ๊บ อื้ออ คราม ..ระ..รัก” เสียงหวานครางคำว่ารักออกมาไม่หยุด

 

“อ่า กร อื้อออ “

 

ร่างสูงยกขาข้างหนึ่งของมังกรพาดไว้ที่บ่า ฟ้าครามเด้งเอวถี่รัว ช่องทางรักขมิบตอดด้วยความเสียว จนฟ้าครามซี๊ดปากแรง

 

“กร อืมม กร อ่า”

 

“อ๊า...แรงอีก คราม แรงอีก”

เสียงเนื้อกายกระแทกกันดังลั่นห้อง ฟ้าครามกระชับเอวเล็กให้เข้าหาตนเพิ่มมากขึ้นพร้อมกันกระแก่นกายระรัวจนคนใต้ร่างไหวโยก กรีดร้องออกมาด้วยความสุข

 

พับๆๆๆๆๆ

 

ปึกๆๆๆๆๆ

 

“อื้ออ คราม รักกูให้มากกว่านี้ รักกู อีก”

 

“อื้ออ กูรักมึงจน...จะกระอักตายแล้วนะ...ตอดกูแรงแบบนี้ อื้ออ อยากเสร็จไวรึไง”

 

“ซี๊ดดดด  อื้อออ คราม กูจะไม่ไหวแล้ว กูจะ  แตก อื้อออ” มือเล็กที่ฟ้าครมปลดเชือกให้ก่อนหน้านี่เลื่อนลงมาสาวแก่นกายของตัวเอง แต่กลับโดนมือหนาจับไพร่หลังเอาไว้ทั้งสองข้าง

 

“หึ ไม่ มึงโดนทำโทษอยู่นะ...จะมาเสร็จก่อนกูได้ไง” ฟ้าครามบอกเสียงราบเรียบ

 

“อ๊า...มึงอะ...กูทรมาน” คความรู้สึกมันอัดอั้นจนปวดปลายยอดไปหมด

 

“อดทนสิวะ” ร่างสูงดึงแขนทั้งสองข้างของร่างโปร่งจนตึงแล้วกระแทกแท่งร้อนใส่อย่างหนักหน่วง

 

“อะอ๊าอะอะอะ คราม  อ๊า มันเสียว อื้อออ”

 

ปึกๆๆๆๆๆ

 

“ซี๊ดดดดด ข้างในมึงนี่สุดยอดเลยกร” ร่างสูงเอื้อมมือมาจิกหัวอีกคนจนหลังแทบจะเป็นเส้นตรง

 

“เจ็บ อื้อออ” ร่างสูงดึงหน้าหวานเข้ามารับจูบของตัวเอง และหยอกล้อลิ้นเล็กต้อนจนมุม มังกรจูบตอบกลับด้วยอารมณ์ที่ร้อนแรงเช่นกัน

 

“อือมม จุ๊บ จุ๊บ จ๊วบ อ่า...”

 

 เมื่อรู้ว่าตัวเองและคนรักใกล้จะถึงจุดหมาย ฟ้าครามพลิกให้คนตัวเล็กขึ้นด้านบนทันที

 

“ขยับเร็ว” ฟ้าครามสั่งมังกรให้ขยับ ซึ่งเขาก็รู้หน้าที่ ร่างโปร่งขยับขึ้นลงช้าๆก่อนจะเร่งจังหวะให้เร็วขึ้น..

 

“อื้ออ คราม มันลึก อ๊า เสียว” ร่างกายขาวตอนนี้ออกสีแดงไปทั้งตัว ยอดตุ่มไตเล็กตั้งชูชันจนคนมองอดใจไม่ไหวยันตัวขึ้นไปกัดดูดเม้ม อย่างเมามัน

 

“ซี๊ดดด  คราม อย่ากัดซิ อื้อ อ่า ”

 

“อื้อออ เร็วสิวะ อื้อออ กร กู แฮกๆ ” ร่างบางกดตัวเองขึ้นลงถี่รัวจนเตียงลั่นเสียงดัง

 

“แฮกๆๆ คราม กูจะออกแล้ว อ๊า” ร่างโปร่งกรีดร้องออกมา

 

“กูด้วย เร็วอีก อื้ออ ๆ อ๊า”

 

“อื้ออออออ/อ่า” น้ำรักสีขาวพุ่งทะยานออกจากแก่นกายขาว กระจ่ายไปทั่วหน้าท้องแกร่ง พอๆกับที่อีกคนที่ปลดปล่อยจนมันทะลักออกมาด้านนอก ร่างโปร่งนอนซบลงกับแผงอกที่หอบแรง

 

“เหนื่อยชะมัด.....”ร่างเล็กพึมพำออกมาดวงตาใกล้จะปิด

 

“หึหึหึ เหนื่อก็นอนครางให้กูฟังนิ่งๆ ที่เหลือกูทำเอง”

 

“เห้ยยย จะเอาอีกเหรอ” มังกรถามเสียงสั่น เขานึกหวาดๆกับสิ่งที่กำลังจะตามมา

 

“หึ กูยังลงโทษมึงไม่หนำใจเลยนะไอ้หมอ” มังกรกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ก่อนจะ

ตามด้วยเสียงร้องครวญคราง ขึ้นอีกครั้ง++++

 

 

++++

+++

++

“สัส คราม”

 

 

 กว่าจะได้พักก็ปาเข้าไปเกือบตีสาม ไม่ว่ามันไปยัดยาปลุกมารึไงถึงได้อึดยังกะควายป่าติดสัตว์ แมร่งเอาซะตูดกูระบมนี่ถ้ากูมีผ่าตัดเช้ากูมิทำคนไข้ตายคาเตียงรึไง ไอ้ควายเอ้ย ผมได้แต่ก่นด่ามันในใจ ....ก่อนจะหันไปถีบมันเบาๆด้วยความหมั้นใส้

 

“ไอ้สัส ได้กูแล้วยิ้มอารมณ์ดีเชียวนะมึง กูกำลังจะกลายเป็นเมียคนอื่น

อยู่แล้วยังมีหน้ามานอนยิ้มอยู่อีก” เสียงบ่นเบาๆของผมไม่ได้ทำให้มันลุกมา

ด่าผมหรอกครับ มีแต่ผมนี่แหละที่หงุดหงิดหัวฟัดหัวเหวี่ยงอยู่ คนเดียว ผมค่อยๆก้าวเอาสังขาลเกือบเดี้ยงลงจากที่นอนเพื่อไปล้างตัวในห้องน้ำ

 

“อูยยย เจ็บ”  กว่าจะมาถึงห้องน้ำได้เล่นเอาแสบไปหมด

 

“อ๊ากกก ไอ้ครามมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม” ผมนี่แทบจะกระโดดถีบมันลงจากที่นอนเมื่อเห็นเงาตัวเองในกระจก รอยแดงจากการกัดและดูดของมัน เต็มตัวผมไปหมด แล้วแบบนี้ผมจะไปทำงานยังไง หลังจากอาบน้ำชำระร่างกายเรียบร้อยผมก็เดินอกมาจากห้องน้ำเห็นไอ้ผัวตัวดีมันนั่งยิ้มกริ่ม อยู่บนที่นอน

 

“รอยบนตัวมึงนี่ส้วยย สวยเนอะ กูชอบ” ฟ้าครามยิ้มหื่น ผมนี่ยืนนิ่งนับหนึ่งถึงสิบเลยทีเดียวไม่คิดว่าได้กับมันแล้วมันจะเป็นแบบนี้ หื่นจัด โรคจิต หวงของ  คือมันเลย

 

“ไอ้คราม มึงนะมึง เล่นอะไรไม่รู้จักคิดแล้วรอยเยอะแบบนี้ คนไข้เข้าจะมองว่ากูเป็นคนยังไงห๊ะ” ผมตวาดมันเสียงเขียว

 

 

“ก็ดีไง ไม่เห็นต้องเครียด ทุกคนจะได้รู้ว่ามึงมีเจ้าของแล้ว ใครหน้าไหนมันจะได้ไม่กล้ายุ่งกับเมียกู” พูดออกมาหน้าซื่อๆเล่นเอาผมนี่ไปไม่เป็นเลย

 

“โดยเฉพาะ ไอ้พี่หมอพายุ” ฟ้าครามยิ้มเจ้าเล่ห์ นี่มันยังหึงพี่ยุอีกเหรอวะ มันยังไม่เครียล์ตรงไหนเนี้ย

 

“ครามกูคิดว่ากูกับพี่ยุเข้าใจกันแล้วนะ ยังไม่เลิกคิดอีกเหรอวะ”

 

“กูไม่ไว้ใจใครทั้งนั้น จนกว่ามึงกับมันจะถอนหมั้นกัน”ฟ้าครามว่าเสียงเรียบ แววตามันดูจริงจังมาก จนผมแอบขนลุกนิดๆ

 

“อืม แล้วแต่มึงเหอะ กูไม่คิดกับพี่ยุแบบนั้นละกันอย่ามาพาลใส่กูด้วยถ้าพี่ยุจะต้องพากูไปไหนๆตามคำสั่งของม๊ากูอะ” ผมบอกมันไว้ล่วงหน้าเพราะเหตุการณ์เหล่านั้นมันจะต้องเกิดขึ้นแน่นอน ฟ้าครามรับคำในรำคอ

 

“อือ”

 

ผมเดินไปแต่ตัวในห้องแต่งตัว วันนี้มีเวรกะดึก ตอนนี้ก็เกือบบ่ายแล้ว ขี้เกรียจทำอาหารกินเอง เลยโทรสั่งเอา แต่ฟ้าครามบอกไม่ต้องมันจะทำให้กิน พอผมเห็นมันเดินไปอาบน้ำผมก็ล้มตัวนั่งบนโซฟา กดโทรศัพท์เล่นไปพลางๆ

 

ตื้อดึ่ง (ไลน์)

 

//น้องฟ่าง//

 

(กรมึงอยู่ไหนอะ อยู่ห้องป่าว)

 

//Dr.draGon//

 

(อืมอยู่ห้องมีไร)

 

//น้องฟ่าง//

 

(กูเหงา กูไปหามึงนะ)

 

//Dr.draGon//

 

(อื้อ ไอ้ครามก็อยู่มาสิ มันบอกจะทำกับข้าวให้แดกด้วย)

 

//น้องฟ่าง//

 

(ฝนตกแน่มึงไอ้ครามเข้าครัว เออ แค่นี้ กูรีบไป)

 

“คุยกับใคร”ครามถามผมเสียงนิ่งๆ

 

“ไอ้ฟ่าง”

 

“มันว่าไง”

 

“มันจะมาหาที่นี่”

 

“ห่านี่มาขัดจังหวะกูตลอดเลย”ฟ้าครามบ่นนิดๆ ก่อนจะเดินเข้าครัว ร่างสูงจับ

โน้นจับนี่อย่างคล่องแคล่ว ทั้งหั่น ทั้งซอย เหมือนพ่อครัวมือทองมาทำ

กับข้าวให้กิน ผมมองมันอย่างหลงใหล เวลามันเข้าครัว ร่างสูงใส่ผ้ากันเปื้อน

แล้วดูมีเสน่ห์ ดูเท่ห์ มากๆใสสายผม ไม่นานอาหารก้ทยอยเสร็จที่ละอย่าง

มันทำเผื่อไอ้ฟ่างด้วยอีกคน

 

“ติ้งหน่องงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงๆๆๆ

 

“จะกดทำพ่องมึงเหรอไอ้ฟะ ฟ่างง อ่าว ไม่ใช่ พี่ยุ หวัดดีครับ” ผมชะงักเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าพี่ยุเดินหน้ามุ่ยเข้ามา ก่อนจะตามาด้วยไอ้ฟ่างที่หน้าบอกบุญไม่รับเช่นกัน

 

“เอ่อออ พวกมึง มาทำอะไรกันครับ” ฟ้าครามที่เดินออกมาจัดโต๊ะเอ่ยทักทันที

 

“มากินข้าว?” ทั้งคู่ตอบออกมาพร้อมกัน ฟ่างหันไปมองค้อนใส่

 

“ลุงจะมาพูดตามฟ่างทำไมวะ”

 

“เอ้าไอ้นี่ กุจะรู้ไหมว่ามึงจะพูด” พายุว่ากลับ

 

“ลุงอย่ามากวนประสาทผมนะ”

 

“มึงก็อย่ามาต่อล้อต่อเถียงกูสิ”

 

“ไอ้ลุง”

 

“ไอ้เด็กเหี้ย”

 

“แว็กกกกกกกกกก มาว่าฟ่างเด็กเหี้ยได้ไง” ข้าวฟ่างแหกปากใส่พายุ

 

 

“โว้ยยจะโดกนทำพรแสงอะไรหูกุจะแตก” พายุตะโกนกลับ

 

ผมได้แต่มองสองคนนี้ทะเลาะกัน ไปมา ส่วนไอ้ครามไม่ต้องพูดถึงมันเฟี้ยง

กระทะตะหลิวลงอ่างเรียบร้อยแล้วลากผมลงไปหาอะไรกินข้างล่างแทน

ปล่อยให้สองคนนั้นทะเลาะกันไป

 

“กุลำคาญ แมร่ง ขอให้แมร่งได้กันซะจะได้จบๆกัดกันอย่างหมา ไอ้สัสเสียอารมณ์กูจริงๆ” ฟ้าครามคำรามอย่างหัวเสีย ก่อนจะพาผมขึ้นรถไปหาอะไรกิน

 

2cb

 

 

 ++++++++++++++++++++++++++++++++++

 

เหมือนอิครามมันจะลืมอะไรไปสักอย่าง

อ่อเมียมันมีแต่รอยแดงทั้งตัวไง  :-[

กร๊ากก พาออกไปข้างนอกเฉย :hao4: :hao6:

 



 

รักนะจุ๊บๆ o13 :pig4: :pig4: :pig2:

ดึกๆจะเข้ามาแก้คำผิดให้น้า
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด