✽ ✽ ✽ ต่อจากคราวที่แล้วค่ะ ✽ ✽ ✽
“นี่คุณ... ทำอะไรอยู่” น้ำเหนือร้องถามเมื่อเห็นเพื่อนร่วมห้องที่ไม่ได้เต็มใจให้มาร่วมห้องกำลังวุ่นวายกับการอ่านเอกสารกองโตตั้งแต่หลังจากทานมื้อกลางวันเสร็จ
หลังจากมื้อกลางวันที่มีทั้งเสียงเถียงกัน ทะเลาะกันซึ่งส่วนใหญ่ก็เป็นเสียงของว่าที่คุณแม่ทั้งนั้นจบลง อชิตพลก็เป็นฝ่ายเก็บล้างจานให้เรียบร้อยก่อนที่เจ้าตัวจะยึดเอาโต๊ะญี่ปุ่นมาเป็นของตัวเองแล้วเอ่ยให้น้ำเหนือไปนอนเล่น นั่งเล่นบนเตียงแทน ส่วนเขาก็เอาเอกสารที่ไปเอามาจากลินมาวางบนโต๊ะ แยกเป็นเรื่องๆ เอาไว้แล้วเริ่มลงมืออ่านทีละหน้า ทีละบรรทัด
เขาใช้เวลาอยู่กับแผ่นกระดาษแผ่นแล้วแผ่นเล่าร่วมชั่วโมงจนน้ำเหนือที่นั่งอ่านหนังสือเงียบๆ จนเบื่อหันมามองแล้วก็จ้องอยู่แบบนั้นร่วมๆ สิบนาที สุดท้ายก็คงทนไม่ไหวถึงได้ถามออกมา
“นี่ผมถามไม่ได้ยินเหรอ” น้ำเหนือร้องถามอีกรอบเมื่ออีกฝ่ายยังไม่สนใจ ก่อนจะหยิบหมอนข้างที่วางอยู่ข้างตัวมาสะกิดคนที่นั่งอยู่ที่ปลายเตียง แต่เมื่ออีกคนยังนิ่งก็เปลี่ยนจากสะกิดเป็นเอาหมอนข้างตีลงที่ไหล่กว้างนั้นจนควอตซ์ถึงกับสะดุ้ง
“น้ำเหนือ! เล่นอะไรของเธอเนี่ย” ควอตซ์หันมาถามเสียงขุ่นทันที
“ก็ผมเรียกคุณ คุณไม่ยอมตอบผมเอง” น้ำเหนือตอบยกมือขึ้นกอดอกอย่างบ่งบอกเต็มที่ว่าเรื่องนี้เขาไม่ผิด
ควอตซ์ยกมือขึ้นนวดขมับตัวเองอย่างเหนื่อยๆ ไม่อยากจะต่อล้อต่อเถียงด้วยเลยตัดสินใจถามเพื่อเปลี่ยนเรื่อง “แล้วเรียกฉันทำไม อยากได้อะไรหรืออยากจะอาเจียน”
“เปล่า ผมแค่ถามว่าคุณกำลังทำอะไรอยู่” น้ำเหนือถามอีกรอบพร้อมกับพยักหน้าไปทางกระดาษหลายสิบใบบนโต๊ะญี่ปุ่น
คนถูกถามหันไปมองตามสายตาของน้ำเหนือก่อนจะหันมาตอบ “รายละเอียดเกี่ยวกับเครื่องประดับใหม่ที่ฉันเคยให้รายละเอียดเธอเอาไว้ออกแบบนั่นแหละ”
พอได้ฟังคำตอบน้ำเหนือก็พยักหน้ารับ “แล้วคุณเอามาอ่านทำไม”
“ฉันจะเตรียมทุกอย่างเอาไว้ให้พร้อม อย่างที่บอกตอนนี้ฉันโดนพักงานอยู่เรื่องงานที่ฉันเสนอไปก็โดนระงับด้วยเช่นกัน ฉันเลยว่าจะเตรียมข้อมูลเตรียมเอกสารทุกอย่างให้พร้อมเพื่อที่พอได้กลับไปทำงานจะได้ยื่นเรื่องต่อได้เลย” ควอตซ์ตอบพร้อมกับรวมเอกสารบางชุดเอาไว้ด้วยกันก่อนจะหยิบแท็บเล็ตมาเปิดหาข้อมูลต่อ
น้ำเหนือขยับมานอนคว่ำริมปลายเตียงอย่างสนใจก่อนจะหน้าบึ้งเมื่ออชิตพลหันมาเห็นแล้วเอ่ยดุกับท่านอนของเขา “อย่านอนคว่ำสิน้ำเหนือ ลูกอึดอัดแย่ถ้าจะนอนก็นอนหงายไม่ก็นอนตะแคง ไม่อย่างนั้นก็ลุกขึ้นนั่ง”
คนโดนดุฮึดฮัดอย่างขัดใจแต่ก็ขยับตัวลุกขึ้นนั่งขัดสมาธิบนเตียงพร้อมกับคว้าหมอนมากอดเอาไว้ “ทำไมคุณต้องยื่นเรื่องด้วย บอกให้พนักงานทำเลยสิไหนๆ คุณก็เป็นถึงรองประธานอยู่แล้ว”
“แบบนั้นก็เท่ากับว่าใช้อำนาจในทางมิชอบนะสิ อีกอย่างบริษัทนี้ก็ออกแบบแต่เครื่องประดับหรูๆ มาตลอดตั้งแต่สมัยที่เพิ่งเปิดกิจการเล็กๆ แล้ว ผู้ใหญ่ในบอร์ดบริหารหลายคนก็ยังคงยึดอยู่กับแบบเดิมถ้าฉันไปทำอะไรแบบนั้นก็ถือเป็นการข้ามหน้าข้ามตาดีไม่ดีถ้ากรรมการไม่ชอบฉันก็โดนนะสิ”
“แล้วทำไมคุณถึงอยากทำแบบนี้ละ ที่บริษัทคุณทำอยู่ตอนนี้ไม่ดีเหรอ” น้ำเหนือยังคงซักถามต่อ นี่คงเป็นครั้งแรกที่เขาทั้งสองคนพูดคุยกันได้ยาวๆ โดยไม่ต้องเถียงกัน ถึงแม้เรื่องที่หยิบมาพูดจะเป็นเรื่องงานก็เถอะ
“ฉันอยากเพิ่มความแปลกใหม่ลงไปบ้าง เราทำธุรกิจแน่นอนว่าเราต้องมีกลุ่มลูกค้าหลักอยู่แล้วแต่มันไม่ดีกว่าหรือถ้าหากเราสามารถเพิ่มกลุ่มลูกค้าใหม่ๆ ได้ แต่เธอก็เห็นว่าเครื่องประดับของจิลเวลส่วนใหญ่จะหรูหราและราคาสูง คนที่ซื้อก็เป็นแต่คุณหญิงคุณนาย หรือไม่ก็ลูกหลานคนมีฐานะ แล้วเครื่องประดับพวกนี้ก็สามารถใส่ได้เฉพาะเวลาออกงานเท่านั้น” ควอตซ์ตอบพร้อมกับหยิบแท็บเล็ตมาส่งให้น้ำเหนือดู ซึ่งบนจอนั้นก็ฉายภาพเครื่องประดับที่เป็นผลงานของบริษัททั้งหมด
น้ำเหนือส่งเสียงรับคำในลำคออย่างเห็นด้วย “ก็จริงของคุณนะ อย่างถ้าผู้หญิงวัยรุ่นหน่อยจะใส่ในวันธรรมดาก็ใส่ไม่ได้เลยเพราะมันไม่เข้ากับชุดแฟชั่นสมัยใหม่ ได้แต่ใส่กับชุดราตรี”
“ใช่ไหมละ ฉันก็เลยคิดว่าทำไมเราถึงไม่ทำเครื่องประดับที่ไม่ว่าใครก็สามารถใส่ได้ในทุกๆ วัน ก็เลยเริ่มโครงการนี้ขึ้นมา ฉันก็เอาไปปรึกษาคุณพ่ออยู่เหมือนกันท่านก็บอกว่าให้ทำทุกอย่างไปตามขั้นตอนฉันถึงได้ต้องเตรียมข้อมูลไว้ไปนำเสนอยังไงละ”
“เครื่องประดับที่คุณจะเอาไปนำเสนอจะมีแบบที่ผมออกแบบด้วยใช่ไหม” น้ำเหนือขยับมาใกล้สองมือจับแขนของควอตซ์เอาไว้ด้วยความตื่นเต้น
ควอตซ์พยักหน้ารับ “ใช่ ถ้าเธอสามารถออกแบบได้ทันช่วงที่ฉันจะเอางานไปนำเสนอละก็นะ”
“จริงนะ อย่างนั้นผมจะรีบออกแบบเครื่องประดับเลย” น้ำเหนือว่าก่อนจะก้าวลงจากเตียงแล้วตรงไปยังลิ้นชักตรงที่วางโทรทัศน์
“น้ำเหนืออย่าวิ่ง! ห้ามกระโดกกระเดกด้วยเข้าใจไหม” ควอตซ์ร้องดุเมื่อเห็นท่าทางของน้ำเหนือ แต่เวลานี้อีกคนก็ไม่ได้สนใจฟังเท่าไหร่นักเพราะเจ้าตัวกำลังเปิดลิ้นชักแล้วหยิบแฟ้มเอกสารที่เคยได้รับจากควอตซ์ออกมาก่อนจะตรงมาที่โต๊ะญี่ปุ่น
แล้วหลังจากนั้นทั้งสองคนต่างก็จมอยู่กับงานของตัวเอง น้ำเหนือหันไปหยิบนิตยสารแฟชั่นมาเปิดดูเพื่อดูเทรนเสื้อผ้าที่กำลังมาแรงในช่วงนี้ ส่วนควอตซ์เองก็นั่งเขียนรายละเอียดของงานเพื่อที่จะได้เอาไว้เอาไปทำนำเสนอ
แต่ดูเหมือนช่วงนี้น้ำเหนือจะสมาธิหลุดบ่อยๆ เพราะหลังจากที่นั่งก้มหน้าก้มตาอยู่ได้สักพักก็เริ่มขยับตัวไปมาเพราะรู้สึกนั่งไม่สบายสุดท้ายก็เปลี่ยนเป็นนั่งเอาคางเกยเอาไว้บนแขนที่วางอยู่บนโต๊ะญี่ปุ่นแล้วเปิดหน้าหนังสือไปมาพร้อมกับเหลือบมองคนที่นั่งก้มหน้าทำหน้าขรึมอยู่ฝั่งตรงข้ามไปด้วย
“ไม่น่าเชื่อเลยแหะว่าคนอย่างคุณก็คิดอะไรแบบนี้เป็น” น้ำเหนือคิดแต่ดูเหมือนความคิดของน้ำเหนือจะเสียงดังไปหน่อยเพราะคนฝั่งตรงข้ามเงยหน้าขึ้นมองแล้ว
“ทำไม”
“ไม่รู้สิครับ บุคลิกคุณเหมาะกับคนแบบว่า... ยึดตัวเองเป็นใหญ่ วันๆ ไม่ทำการทำงานใช้เงินที่พ่อแม่หามาได้ไปวันๆ ถ้าเข้าบริษัทก็คงแค่เข้าไปนั่งเก๊ก เซ็นเอกสารไปเรื่อยๆ ไม่คิดจะทำอะไร” คนตัวเล็กพูดออกไปอย่างหมดเปลือกกับสิ่งที่คิดก่อนจะยกมือขึ้นปิดปากตัวเองอย่างนึกขึ้นได้ว่าพูดอะไรออกไปบ้าง แล้วได้แต่หัวเราะแหะๆ ให้
ควอตซ์พ่นลมหายใจออกมาอย่างระบายความขุ่นเคืองในใจนึกอยากจะตีปากนั้นสักทีแต่ก็ได้แค่คิดทำได้เพียงยกนิ้วชี้ขึ้นอย่างเป็นการคาดโทษ “เดี๋ยวจะโดนน้ำเหนือ”
คนโดนคาดโทษได้แต่หัวเราะอย่างชอบใจ อดรู้สึกไม่ได้ว่าคนตรงข้ามดูเปลี่ยนไปเยอะมากทีเดียวจากวันแรกที่เกิดเรื่องราวจนถึงวันนี้ แต่เชื่อน้ำเหนือเถอะถ้าหากเขาไม่ได้ท้องอยู่ อีกฝ่ายคงจับน้ำเหนือไปตีหรือไม่ก็พูดจารุนแรงใส่ไปแล้ว
ที่เย็นลงได้ขนาดนี้ก็เพราะลูกสินะน้ำเหนือยิ้มบางๆ กับตัวเองก่อนจะเปิดหนังสือนิตยสารดูต่อแต่ก็เปิดได้ไม่นานใบหน้าขาวๆ นั้นก็เริ่มซีดเพราะกลิ่นของกระดาษที่ได้กลิ่นในระยะใกล้เริ่มทำพิษให้อาการแพ้ท้องกลับมาอีกรอบ ก่อนที่น้ำเหนือจะพุ่งเข้าไปในห้องน้ำแล้วโก่งคออาเจียนอย่างหนัก
“น้ำเหนือ!” ควอตซ์รีบลุกขึ้นตามเข้าไปทันที ร่างสูงยกมือลูบหลังคนที่ยืนก้มหน้าอยู่หน้าอ่างล้างหน้าแล้วอาเจียน
“อ๊อกกก แค่ก! แหวะ” เสียงอาเจียนโอ้กอ้ากยังดังไม่หยุด น้ำเหนือจับขอบอ่างล้างหน้าไว้แน่นจนมือขาวซีดเนื้อตัวสั่นเทาด้วยแรงอาเจียน
ควอตซ์สอดมือรอบเอวน้ำเหนือเอาไว้ได้ทันก่อนที่อีกฝ่ายจะทรุดลงกับพื้น เขาใช้มือข้างหนึ่งประคองน้ำเหนือเอาไว้ส่วนอีกข้างก็เช็ดน้ำตาที่ไหลออกจากดวงตาคู่กลมนั้นแล้วก็เช็ดปากให้เรียบร้อย
“ยังอยากอาเจียนอยู่ไหม” เขาถามมองใบหน้าซีดเซียวของคนในอ้อมแขนอย่างเป็นกังวล เขานึกดีใจที่วันนี้น้ำเหนือไม่มีอาการมาเกือบทั้งวันแล้วแท้ๆ
คนแพ้ท้องพยักหน้ารับยกมือปิดปากเมื่อก้อนอะไรบางอย่างวิ่งขึ้นมาจุกอยู่ที่คอที่ปาก ควอตซ์เห็นแบบนั้นก็รีบประคองให้น้ำเหนือนั่งลงที่พื้นข้างชักโครกเพราะด้วยเรี่ยวแรงที่เหลืออยู่ตอนนี้คงไม่พอให้น้ำเหนือพยุงตัวเองอาเจียนที่อ่างล้างหน้าได้
และทันทีที่นั่งลงน้ำเหนือก็หันหน้าไปโก่งคออาเจียนใส่ชักโครกทันที ควอตซ์ทำได้แค่คอยจับตัวน้ำเหนือไว้ไม่ให้ล้มแล้วก็ลูบหลังลูบไหล่เท่านั้น
“ลุกขึ้นมาบ้วนปากก่อน” ควอตซ์พูดพร้อมกับประคองตัวน้ำเหนือให้ลุกขึ้นยืนหน้าอ่างล้างหน้าก่อนจะใช้มือรองน้ำให้น้ำเหนือ
น้ำเหนือทำได้แค่ซุกหน้าลงกับอกของควอตซ์อย่างหมดแรงในขณะที่คนตัวสูงก้มลงช้อนร่างของเขาขึ้นแล้วพาเดินไปที่เตียง หยิบพิมเสนมาส่งให้น้ำเหนือรับไปดม
“เป็นอะไรทำไมอยู่ๆ ถึงได้แพ้” ควอตซ์ถามใช้มือหน้าหนึ่งเสยผมที่เปียกชื้นปรกหน้าผากขึ้น
“เหม็นกระดาษในนิตยสารน่ะครับ”
“นี่ดีขึ้นแล้วใช่ไหม ยังอยากอาเจียนอยู่อีกหรือเปล่า” ชายหนุ่มลุกขึ้นเดินไปชงน้ำขิงให้ก่อนจะเดินมาส่งแก้วน้ำขิงร้อนๆ ให้คนที่นั่งอยู่บนเตียง
“ไม่แล้วครับ”
“อย่างนั้นก็นอนพักไปก่อน ตอนเย็นน้าหมอบอกจะแวะเข้ามาหาเดี๋ยวให้น้าหมอมาตรวจอีกรอบ ถ้าอยากได้อะไรก็บอกแล้วกัน” ควอตซ์พูดพร้อมกับดึงผ้านวมขึ้นคลุมร่างน้ำเหนือให้
คนที่หมดแรงไปกับการอาเจียนเมื่อครู่ได้แต่พยักหน้ารับอย่างเหนื่อยอ่อน ใบหน้ายังคงซีดเซียวอยู่ น้ำเหนือได้แต่หลับตาลงอย่างเพลียๆ ก่อนที่จะเผลอหลับไปในเวลาต่อมา อชิตพลนั่งมองจนแน่ใจว่าน้ำเหนือหลับสนิทไปแล้วจึงขยับลุกขึ้นจากเตียง หันไปหยิบโทรศัพท์ของตัวเองมาเปิดเพลงบรรเลงกล่อมเอาไว้ เขารู้มาจากน้าหมอว่าเสียงเพลงแบบนี้จะช่วยกล่อมให้คุณแม่หลับสนิทได้
“หายแพ้ท้องไวๆ นะน้ำเหนือ” มือหนาเอื้อมมาลูบกลุ่มผมนุ่มนั้นเบาๆ ก่อนที่เจ้าตัวจะผละออกไปทำงานของตัวเองต่อ แต่คราวนี้เปลี่ยนจากนั่งเอาหลังพิงปลายเตียงไว้เป็นมานั่งหันหน้าเข้าหาเตียงแทนเพื่อที่จะได้เห็นคนที่หลับอยู่บนเตียงชัดๆ
“หมอเอายาบำรุงมาเพิ่มให้น้ำเหนือต้องทานตลอดนะ อาจจะดูเหมือนทานเยอะแต่มันจำเป็นเพราะไม่ว่ายังไงเราก็เป็นผู้ชายถึงแม้จะมีมดลูกเหมือนผู้หญิงแต่ร่างกายของเรายังไงก็เป็นผู้ชาย แล้วร่างกายของผู้ชายไม่ได้ถูกสร้างขึ้นมาเพื่อให้มีลูกได้ เพราะฉะนั้นการดูแลสุขภาพร่างกายของตัวเองจึงเป็นสิ่งสำคัญมาก” หมอวิรัชที่แวะเข้ามาในตอนเย็นพูดกับน้ำเหนือก่อนจะวางถุงยาบำรุงบนเอาไว้บนโต๊ะใกล้ๆ
“ตอนนี้ร่างกายเราก็แข็งแรงดีอยู่แล้วแต่ยังไงก็ต้องดูแลตัวเองดีๆ นะ ทั้งคุณแม่แล้วก็คุณลูกจะได้แข็งแรง แล้วก็...ออกไปเดินเล่นข้างนอกบ้างก็ได้อยู่แต่ในห้องแบบนี้อาจจะอึดอัดแล้วเดี๋ยวมันจะส่งผลถึงจิตใจของเราเอง” หมอวิรัชพูดก่อนจะหันไปหาหลานชายของตัวเองที่ยืนอยู่ไม่ไกล “ยังไงก็พาน้ำเหนือออกไปเดินเล่นบ้างนะควอตซ์ แต่ก็ระวังพวกกลิ่นเหม็นแล้วก็ควันรถด้วย”
“ครับน้าหมอ”
“แต่ว่านะ... แม่ว่าห้องน้ำเหนือเล็กไปไหม อยู่แบบนี้ไม่ยิ่งอึดอัดเหรอน้ำเหนือ” เสียงของคุณหญิงมรกตที่เดินสำรวจเสียรอบห้องของน้ำเหนือหันมาถามเจ้าของห้องแล้วมองเลยไปที่ลูกชายตัวเอง
“ผมชินของผมแล้วละครับคุณหญิง อยู่หอนี้มาตั้งหลายปีเลยไม่รู้สึกแคบหรืออึดอัดอะไร อีกอย่างผมอยู่ตัวคนเดียวห้องนี้ก็กว้างพอแล้วละครับ” น้ำเหนือหันไปตอบคุณหญิงมรกต
ห้องที่กว้างพอสำหรับน้ำเหนือตอนนี้อาจจะดูคับแคบไปเสียหน่อยเพราะมีทั้งหมอวิรัช คุณหญิงมรกตและผู้หญิงอีกคนที่ควอตซ์แนะนำว่าชื่อป้ายุพินคนที่ทำอาหารมาให้ ห้องที่เคยคิดว่ากว้างพอตอนนี้เลยแคบลงถนัดตา
“แล้วควอตซ์ละลูก คิดว่ายังไงบ้าง” คุณหญิงมรกตหันไปถามลูกชายของตนที่ยืนอยู่มุมห้อง
แต่ยังไม่ทันที่คนถูกถามจะได้ตอบเจ้าของห้องก็เอ่ยขึ้นเสียก่อน “ถ้าคุณอชิตพลลำบากจะกลับไปบ้านก็ได้นะครับ ใช่ไหมครับคุณหญิง”
แล้วคนพูดก็ได้แต่เม้มปากเมื่อคุณหญิงมรกตหันมามองนิ่ง “อย่างนั้นน้ำเหนือก็ย้ายไปอยู่ที่บ้านสิจ๊ะ จะให้ควอตซ์กลับแล้วเราอยู่ที่หอคนเดียวเหรอใครจะคอยดูแลหือ ถ้าเกิดแพ้ท้องหนักๆ อาเจียนจนหมดแรงใครจะพากลับมาพัก หรือถ้าลุกไม่ขึ้นใครจะหาอะไรมาให้ทานละคะน้ำเหนือ”
เท่านั้นแหละ... น้ำเหนือเป็นอันเงียบอย่างเถียงไม่ออก เพราะขนาดแค่ควอตซ์มาอยู่วันเดียวน้ำเหนือก็ได้รับความช่วยเหลือไปไม่เยอะเลยโดยเฉพาะเวลาที่เข้าไปอาเจียนจนหมดแรงในห้องน้ำ
“เอาไว้เราค่อยคุยเรื่องนี้กันทีหลังแล้วกันครับคุณแม่” ควอตซ์ที่ยืนเงียบอยู่ก็เป็นฝ่ายเอ่ยทำลายความเงียบ
“นั่นสิคะ เอาไว้หลังจากอาทิตย์นี้แล้วค่อยมาคุยเรื่องให้น้ำเหนือย้ายเข้าบ้านแล้วกัน”น้ำเหนือได้แต่ตาโตหันมองคุณหญิงมรกตทันที ส่วนหมอวิรัชก็ได้แต่ยิ้มขำเพราะรู้นิสัยพี่สาวดีว่าก็ไม่ได้ดื้อดึงน้อยไปกว่าใครเลย “แต่ว่าคุณหญิงครับ...”
“เมื่อกลางวันควอตซ์โทรบอกแม่ว่าน้ำเหนือทานข้าวฝีมือป้ายุพินได้ เอาไว้เดี๋ยวแม่จะฝากคนรถเอาอาหารมาให้แล้วกันนะ อย่าไปซื้อทานข้างนอกบ่อยนักไม่รู้ใส่ผงชูรสมากน้อยแค่ไหน ทานเยอะๆ ไม่ดีต่อตัวน้ำเหนือแล้วก็ลูกด้วย” คุณหญิงมรกตหันไปพูดกับลูกชายของตัวเองแทนเป็นการเปลี่ยนเรื่องและปิดประเด็นเรื่องการย้ายบ้านของน้ำเหนือ
“ได้อยู่แล้วค่ะคุณหญิง เดี๋ยวป้าจะทำอาหารมาให้นะหนูน้ำเหนือ ถ้าอยากทานอะไรเป็นพิเศษก็บอกคุณควอตซ์เอาไว้ได้แล้วป้าจะทำมาให้” ป้ายุพินที่วุ่นวายอยู่กับการเทอาหารใส่จานหันมาบอกกับคนที่นั่งพิงหมอนอยู่บนเตียง
“ขอบคุณมากครับ” น้ำเหนือได้แต่ยกมือไหว้ขอบคุณซึ่งก็เรียกรอยยิ้มเอ็นดูจากป้ายุพินได้ทันที
“ถ้าอย่างนั้นพวกเรากลับกันเถอะเดี๋ยวจะได้ให้น้ำเหนือทานข้าวทานยาแล้วก็พักผ่อน” คุณหญิงมรกตพูดซึ่งหมอวิรัชเองก็พยักหน้ารับ
“เดี๋ยวผมเดินลงไปส่งครับ” ควอตซ์บอกก่อนจะเดินเข้าไปช่วยป้ายุพินถือตะกร้าที่ใส่กล่องอาหารมา แล้วหันไปบอกน้ำเหนือ “เธออยู่บนนี้นั่นแหละไม่ต้องลงไปหรอก”
“แต่ว่า”
“ใช่แล้วจ๊ะ น้ำเหนือพักต่อก่อนเถอะเดี๋ยวให้พี่ควอตซ์เขาลงไปส่งคนเดียวพอ”
“ครับ อย่างนั้นก็สวัสดีนะครับคุณหญิง คุณหมอแล้วก็...ป้ายุพินด้วย” น้ำเหนือยกมือไหว้ลาทั้งสามคน
ควอตซ์เดินไปเปิดประตูห้องพักของน้ำเหนือให้ก่อนจะรอจนทั้งสามคนเดินออกจากห้องแล้วจึงเดินออกไปตาม ร่างสูงเดินตามลงมาจนถึงชั้นล่าง
“หอพักนี้ไม่มีลิฟต์ถ้าหากอีกหน่อยหนูน้ำเหนือท้องโตคงจะขึ้นลงลำบากนะคะ อยู่ชั้นบนแบบนั้นแล้วดูสิบันไดก็เล็กนิดเดียวเอง” ป้ายุพินพูดหลังจากเดินลงมาถึงข้างล่างแล้วเรียบร้อย
หอพักของน้ำเหนือไม่ใช่หอพักใหม่และอยู่ติดถนนใหญ่ อีกทั้งยังมีแค่ไม่กี่ชั้นซึ่งแน่นอนว่าไม่มีลิฟต์ หากเป็นคนแข็งแรงหรือสุขภาพดีคงไม่มีปัญหาอยู่แล้วกับการเดินขึ้นลงแบบนี้ ส่วนบันไดที่ถึงแม้จะมีความกว้างความสูงของลูกตั้งลูกนอนของบันไดตรงตามกฎหมายกำหนดแต่สำหรับคนท้องอย่างน้ำเหนือก็ดูจะอันตรายเกินไป ถ้าก้าวพลาดทีเดียวคงหล่นลงมาถึงพื้น
“แต่ก็เห็นนี่ครับว่าลูกสะใภ้บ้านนี้ดื้อขนาดไหน” หมอวิรัชพูดยิ้มๆ
“พี่ควอตซ์ลูก ยังไงลูกก็ต้องพาน้ำเหนือไปอยู่บ้านให้ได้นะ ไม่ใช่ว่าแม่จะบังคับให้เข้าไปอยู่ให้ได้โดยไม่สนว่าน้องเขาอยากไปหรือเปล่า แต่ที่แม่อยากให้ย้ายไปอยู่บ้านก็เพื่อความปลอดภัยของน้ำเหนือแล้วก็ลูกในท้อง” คุณหญิงมรกตหันไปจับแขนลูกชายของตัวเองแล้วก็พูด
ใช่... เธอไม่ได้อยากจะฝืนใจบังคับน้ำเหนือนักหรอกแน่นอนว่าถ้าหากน้ำเหนือมีครอบครัวหรือคนคอยดูแลตลอดเวลาเธอก็อาจจะพอทำใจไม่ให้น้ำเหนือย้ายเข้าบ้านแล้วคอยดูแลในเรื่องอื่นๆ ได้ แต่นี่น้ำเหนืออยู่ตัวคนเดียว จะหาใครมาอยู่ดูแลก็ลำบากอีกทั้งยังอยู่หอพักแคบๆ อีกเธอกลัวว่าสักวันอาจจะเกิดอันตรายขึ้นได้ถ้าคนท้องยังอยู่คนเดียวแบบนี้
แต่(ว่าที่)ลูกสะใภ้ของเธอก็ดูเหมือนจะดื้อดึงจนมองข้ามสิ่งเหล่านี้ไปหมด“จริงอย่างที่พี่หญิงพูด น้าเองก็กังวลเหมือนกันในเรื่องนี้” หมอวิรัชพูดอย่างเห็นด้วย “ถ้าเข้าไปอยู่บ้านอย่างน้อยก็ใกล้มือน้า เพราะบอกตรงๆ น้าก็ไม่แน่ใจว่าน้ำเหนือจะมีโอกาสเป็นอะไรหรือเปล่าอย่างที่บอกร่างกายผู้ชายไม่ได้ถูกสร้างมาสำหรับการตั้งท้อง การดูแลอย่างใกล้ชิดจึงเป็นสิ่งจำเป็นมากๆ สำหรับน้ำเหนือ”
อชิตพลพยักหน้ารับกับคำพูดเหล่านั้น “เอาไว้ผมจะพูดกับเขาแล้วกันนะครับ แต่คงต้องอีกสักระยะตอนนี้ผมกับน้ำเหนือก็ใช่ว่าจะคุยกันได้ดีๆ แต่ผมจะพูดกับเขาเอง”
“โอเคจ๊ะลูกชาย แม่เชื่อว่าลูกสามารถพาลูกสะใภ้แม่เข้าบ้านได้ แล้วแม่จะรอต้อนรับลูกสะใภ้นะ” คุณหญิงมรกตตบไหล่ลูกชายเบาๆ ก่อนจะเดินกลับไปที่รถซึ่งคนขับรถยืนรออยู่ ควอตซ์เดินตามไปส่งทั้งสามคนก่อนจะยืนรอจนกระทั่งรถคันหรูแล่นออกไปแล้วเจ้าตัวจึงได้เดินกลับขึ้นไปบนห้อง
ตึง!!
“โอ๊ย!!”แต่ก่อนที่จะได้เปิดประตูเสียงดังจากข้างในห้องก็ดังลอดออกมาก่อนให้ควอตซ์ตกใจ เขารีบเปิดประตูผลักเข้าไปทันทีด้วยกลัวว่าคนที่อยู่ในห้องคนเดียวตอนนี้จะเกิดล้มหรือเป็นอะไรไป
“น้ำเหนือ!!” ควอตซ์เรียกเสียงดังก่อนจะก้าวตรงไปยังคนที่นั่งอยู่บนพื้นหน้าลิ้นชักมีหนังสือสองสามเล่นหล่นกระจายอยู่รอบตัว “เป็นอะไร เจ็บตรงไหนหรือเปล่า ล้มลงเหรอทำไมถึงล้มได้น้ำเหนือ”
“เออ...”
“ว่ายังไงละน้ำเหนือ เป็นอะไรเจ็บตรงไหน” ควอตซ์ส่งเสียงเร่งถามด้วยคามเป็นกังวล ไม่กล้าจับตัวอีกคนหันไปมาเพราะกลัวว่าจะเผลอไปโดนแผลหรืออะไรเข้า
“หยุดๆๆ หยุดก่อนคุณอชิตพล!” น้ำเหนือพูดเสียงดังขึ้นนิดเพื่อให้อีกฝ่ายหยุดถาม “คือผมเจ็บเท้านิดหน่อยเพราะหนังสือเล่นนั้นหล่นใส่ตอนที่กำลังจะเอาขึ้นไปวางบนหลังลิ้นชัก พอดีผมถือมาหลายเล่มไปหน่อยตอนจะวางมันเลยไหลลงล่วงกับพื้น ผมไม่ได้ล้ม ไม่ได้เป็นอะไรมาก”
“แล้วทำไมถึงมานั่งอยู่กับพื้นแบบนี้”
“ก็ผมเจ็บเท้าไง ก็เลยนั่งลงดูสิ เป็นรอยแดงเลยแต่ยังดีนะที่หนังสือเล่มมันบางเลยไม่เจ็บมาก” น้ำเหนือตอบพร้อมกับลูบเท้าตัวเองที่เป็นรอยแดงจางๆ
“ให้ตายเถอะ เธอร้องเสียเสียงดัง” ควอตซ์ขมวดคิ้วไม่เลิกก่อนจะก้มมองเท้าของน้ำเหนือ
“อ่า... พอดีผมตกใจด้วยที่หนังสือหล่นเลยเผลอร้องเสียงดังไปหน่อย มันไม่ได้เจ็บมากหรอก”
“ระวังตัวหน่อยน้ำเหนือ จะหยิบจะจับอะไรก็ระวังๆ บ้างเกิดพลาดล้มขึ้นมาจะทำยังไง ฉันเพิ่งจะคุยกับคุณแม่แล้วก็น้าหมอมาหยกๆ เรื่องต้องระวังเวลาเธอจะทำอะไร” ควอตซ์พูดก่อนจะประคองคนที่นั่งอยู่บนพื้นให้ลุกขึ้นยืนแล้วพาเดินไปที่เตียง ก่อนที่เขาจะเดินกลับไปหยิบหนังสือที่หล่นอยู่บนพื้นขึ้นไปวางไว้หลังลิ้นชัก
น้ำเหนือได้แต่นั่งฟังอีกคนบ่นอย่างไม่รู้จะพูดอะไรออกไป ก็อยากจะเถียงออกไปอยู่หรอกแต่ดีไม่ดีคงโดนดุกลับมาอีกชุดใหญ่
คนอย่างอชิตพลนี่ก็ขี้บ่นไม่ใช่เล่นแหะ...“ครับๆ ต่อไปนี้ผมจะระวังมากกว่านี้ครับ”
“รู้ตัวก็ดีแล้ว อย่าทำให้ตกใจแล้วก็เป็นห่วงแบบเมื่อกี้อีก”คำพูดที่ทำเอาน้ำเหนือชะงัก บางอย่างในอกเต้นหนักขึ้นแรงขึ้นอย่างไม่รู้สาเหตุว่ามันเป็นเพราะอะไร
ก็แค่คำพูดธรรมดาๆ ทำไมต้องรู้สึกแบบนี้ด้วยนะน้ำเหนือ ที่เขาพูดแบบนั้นก็คงเพราะไม่อยากให้เราไปเป็นภาระต่างหาก ไม่ได้ห่วงอะไรจริงจังเสียหน่อย
คนอย่างคุณอชิตพลไม่มีทางมาเป็นห่วงเราหรอก ไม่สิ... เขาไม่ได้ห่วงเรา แต่เขาห่วงลูกในท้องต่างหาก เขาห่วงลูกที่เป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของเขา ไม่ใช่เราน้ำเหนือ************************************************
สวัสดีเดือนสุดท้ายของปีค่าาาาา
ทำไมรู้สึกว่าตอนนี้อิพี่ควอตซ์เป็นคนดี??? ฮาาาาาาาาาาาา แต่พี่แกก็ไม่ใช่คนเลวสักหน่อย คือจะบอกว่าถ้าใครคิดว่าที่พี่ควอตซ์ทำไปทั้งหมดก็เพราะว่าลูก อันนี้ก็ไม่ผิดอะจ้า ฟางไม่ได้อยากให้พี่ควอตซ์แกรักน้ำเหนือก่อน มันเริ่มจากความถูกใจในคราแรกเฉยๆ แล้วสัญชาตญาณของความเป็นพ่อที่ไม่ว่ายังไงมันก็ต้องมีความรักลูกอยู่ แล้วนั่นแหละจะเป็นจุดเปลี่ยนในตัวพี่ควอตซ์ เพราะฉะนั้นตอนนี้คือทำไปก็เพื่อลูกจริงๆ แหละจ้า ส่วนจะรักน้องไหมแน่นอนอยู่แล้วว่ารัก ซึ่งไม่ใช่ตอนนี้ค่ะแต่ก็อีกไม่นาน
อารมณ์แบบ... ต้องคอยมองเพราะกลัวน้องจะทำอะไรที่อันตรายต่อลูก จนกลายเป็นว่า มองไปมองมา น้องก็เข้ามาอยู่ในสายตาโดยไม่รู้ วรั๊ยย!! สปอย.. ฮาาาา เอาเป็นว่ารออ่านกันจ้า
ถ้าชอบถูกใจก็คอมเมนต์กันเนอะ ขอเลยค่าขอคอมเมนต์เลย ขอกันแบบนี้นี่แหละ แฮ่...
อ่านกันแล้วก็คอมเมนต์ให้กำลังใจคนเขียนหน่อยนะคะ จะได้มีกำลังใจแต่งให้อ่านกันเรื่อยๆ นะ แล้วเจอกันตอนหน้าค่ะ
สำหรับเฟสบุ๊คค่ะ https://www.facebook.com/fgc32yaoi
สำหรับทวิตเตอร์ค่ะ https://twitter.com/Fangiily_GC
เข้าไปพูดคุย สอบถาม ทวงหานิยายกันได้เลยนะคะ ยินดีตอบทุกคน ทุกข้อสงสัย(ที่ตอบได้จ้า)
ขอบคุณทุกคะแนนบวกเป็ด คะแนนชื่นชมในตัวฟางนะคะ ขอบคุณมากๆ เลยค่ะ
หัวข้อ: ❤… อุ้มรัก ...❤ #Mpreg } ll อุ้มรัก'S 01 [100%] l P.160 [12-11-62] (อ่าน 1192166 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก