"ถ้าฉันชวนเธอออกก็จะพยายามไม่รุนแรงนะ"“ตอนนี้เราจะรับรู้การดิ้นของลูกแต่บางครั้งก็จะแค่รู้สึกเบาๆ บางครั้งก็จะรู้สึกมากเหมือนอย่างที่น้ำเหนือบอกน้าเมื่อกี้ ซึ่งการดิ้นของลูกเนี่ยเป็นสิ่งที่สำคัญมากเพราะเป็นการบอกว่าเขายังมีชีวิตอยู่รวมถึงบอกสุขภาพของเขาด้วย การที่เขาดิ้นอย่างสม่ำเสมอก็บ่งบอกว่าเขามีสุขภาพร่างกายที่แข็งแรง” เสียงของน้าหมอวิรัชที่กำลังเปิดชั่วโมงแลคเชอร์เกี่ยวกับลูกน้อยในครรภ์อยู่ที่สวนให้ว่าที่คุณแม่ฟัง โดยมีสาลี่และสาวใช้คนอื่นนั่งฟังอยู่ใกล้ๆ ด้วย
“แล้วเขาดิ้นตลอดหรือเปล่าครับ” น้ำเหนือถามอย่างนึกสงสัย
“เขาจะดิ้นแทบตลอดวันนั่นแหละแต่ถ้าเราไปอ่านเจอบ่อยๆ ว่าลูกจะดิ้นตอนกลางคืนนั้นเป็นเพราะว่าตอนกลางวันบางครั้งตัวคุณแม่ไม่ได้อยู่เฉยๆ เลยไม่รับรู้ถึงการที่ลูกดิ้น ไม่ทันสังเกต แต่ตอนกลางคืนคุณแม่จะนอนพักเฉยๆ ก็จะรู้ว่าลูกดิ้นได้ดี” หมอวิรัชพูดอธิบายให้คนที่นั่งฟังตาแป๋ว
“แล้ว... อย่างเวลาที่ผมพูดกับลูกแล้วเขาดิ้นละครับ” น้ำเหนือถามต่อ
“แสดงว่าเขารับรู้ก็เลยแสดงปฏิกิริยาตอบโต้กลับมา สิ่งที่สำคัญเลยคือน้ำเหนือต้องคอยสังเกตว่าเขาดิ้นเยอะขนาดไหน ซึ่งปกติในแต่ละวันในแต่ละคนจะไม่เหมือนกันแต่จะมีวิธีตรวจเช็คได้ง่ายๆ ก็คือให้สังเกตว่าถ้าเขาดิ้นมากกว่าสี่ครั้งในหนึ่งชั่วโมงถือว่าปกติ หรือไม่หลังอาหารเช้า กลางวัน และเย็นถ้าลูกดิ้นรวมกันมากกว่าสิบครั้งก็ยังถือว่าปกติ” หมอวิรัชพูดก่อนจะเสริมต่อ “ที่จริงวิธีการนับมีหลายวิธี แต่บางครั้งตัวคุณแม่อาจจะลืมหรือไม่สะดวกก็ให้ใช้สองวิธีนี้แหละ ถ้าหากพบความผิดปกติให้รีบบอกน้าทันทีอย่าปล่อยทิ้งไว้”
น้ำเหนือพยักหน้ารับอย่างเข้าใจก่อนที่หมอวิรัชจะพูดขึ้นต่ออย่างนึกขึ้นได้ “อ๋อ... ถ้าเกิดว่าตอนที่นับลูกดิ้นแล้วเขาดิ้นน้อยกว่าสามครั้งให้สังเกตต่อเพราะเป็นไปได้ว่าตอนนั้นเขากำลังหลับ ให้นับในชั่วโมงถัดไปถ้าดิ้นเกินสามครั้งก็ถือว่าปกติ เพราะโดยทั่วไปแล้วเด็กจะหลับไม่เกินหนึ่งชั่วโมง จำได้ใช่ไหมน้ำเหนือ”
“จำได้ครับน้าหมอ” น้ำเหนือยิ้มแล้วพยักหน้ายืนยันอีกรอบ
“ถ้ามีเวลาจะนับแล้วก็จดเอาไว้ก็ได้ว่าในแต่ละวันลูกดิ้นกี่ครั้ง ถ้ามีอะไรสงสัยอีกก็โทรไปถามน้าก็ได้ไม่เป็นไร แล้วอย่าลืมไปตามที่น้านัดที่โรงพยาบาลนะ ตรวจกี่รอบๆ ก็มองไม่เห็นเพศเจ้าตัวเล็กสักที ไม่รู้ว่าอายหรือตั้งใจจะกวนไม่ให้รู้กันแน่นะ” หมอวิรัชว่าอย่างยิ้มๆ
น้ำเหนือหัวเราะ “นั่นสิครับ แต่ถ้าไม่รู้เพศก็ไม่เป็นอะไรหรอกครับ จะผู้หญิงผู้ชายผมก็ไม่มีปัญหาอะไรเอาไว้รู้ตอนเขาออกมาแล้วก็ได้ครับ”
“แล้วนี่เจ้าควอตซ์ไปไหนแล้วละ ตอนน้าเดินมายังเห็นอยู่เลย” ถามไปถึงใครอีกคนที่เป็นคนพาน้ำเหนือมานั่งรอที่สวนแต่ตอนนี้กลับไม่เห็นเสียแล้ว
“เห็นว่าพี่ลินโทรมาครับ คุณควอตซ์คงไปคุยโทรศัพท์” น้ำเหนือตอบ กับหมอวิรัชเป็นคนเดียวที่น้ำเหนือจะเรียกควอตซ์ว่าคุณให้ได้ยิน แต่ถ้าเป็นคุณหญิงมรกต คุณโทมัสหรือลาพิสละก็จะเรียกพี่ เพราะเผลอเรียกคุณทีไรต้องโดนมองอย่างดุๆ ทุกที
“ยังไม่เลิกเรียกพี่เขาว่าคุณอีกหรือไง เวลาอยู่กับพี่หญิงก็เห็นเรียกนี่” หมอวิรัชเลิกคิ้วมองหลานสะใภ้ของตน
พอได้ยินแบบนั้นคนถูกถามก็ยู่หน้าลงจนหมอวิรัชหัวเราะขำกับท่าทางน่าเอ็นดูของหลานสะใภ้ “ก็คุณแม่ชอบมองดุๆ เวลาผมเรียกว่าคุณควอตซ์... อีกอย่าง... มันยังไม่ชินเท่าไหร่ครับ”
“เอาเถอะๆ เดี๋ยวเขาก็คงจัดการของเขาเอง” หมอวิรัชพูดให้น้ำเหนือเอียงคอมองอย่างสงสัยว่าสิ่งที่พูดหมายถึงอะไร แต่คุณหมอก็ไม่ได้ตอบขยายความนอกจากยิ้มให้เท่านั้นแล้วเปลี่ยนไปเรื่องอื่นแทน “แล้วได้ออกกำลังกายบ้างไหม”
“ก็มีครับ ช่วงเช้าหลังทานข้าวเสร็จผมก็จะออกมาเดินเล่นที่สวนนี่แหละครับ บางวันคุณแม่ไม่ก็ลาพิสชวนไปเล่นโยคะ”
“ดีแล้วละ ออกกำลังกายบ้างสุขภาพจะได้แข็งแรงถ้าเจ้าควอตซ์ชวนออกกำลังกายก็บอกล่ะว่าอย่ารุนแรงมากนัก” หมอวิรัชพูด ให้คนฟังอย่างสาลี่และสาวใช้อีกคนหัวเราะคิกคักกับคำพูดนั้นผิดกับน้ำเหนือที่หันมองงงๆ ก่อนจะพยักหน้ารับ
“แหม... คุณหมอคะ คุณควอตซ์เธอรักเธอห่วงคุณหนูใหญ่จะตาย ไม่รุนแรงหรอกค่ะ อิอิ” สาลี่พูดขึ้นก่อนจะยกมือปิดปากแล้วหัวเราะชอบใจ
หมอวิรัชได้ยินแบบนั้นก็หัวเราะชอบใจยกใหญ่ “นั่นสินะๆ ฉันก็ลืมไป แต่สงสัยต้องไปย้ำกับเจ้าตัวสักหน่อยจะได้ไม่เผลอตัว”
“หมายถึงอะไรเหรอครับ” น้ำเหนือถามออกไปด้วยความไม่เข้าใจ
“เอาไว้ถามคุณควอตซ์ดูสิคะคุณหนูใหญ่” สาลี่หันมาตอบ
แต่คำพูดนั้นก็ทันให้คนที่ถูกพูดถึงและเดินเข้ามาพอดีได้ยิน “ถามอะไรฉันสาลี่” ควอตซ์เดินเข้ามาที่ศาลาที่น้ำเหนือกับหมอวิรัชนั่งอยู่ ร่างสูงทิ้งตัวลงนั่งข้างภรรยาของตนแล้วหันไปถามสาลี่
“อ๋อ....” คนถูกถามลากเสียงยาวก่อนจะหัวเราะคิกออกมาอีกรอบ พลางหันไปยิ้มหวานใส่คุณหนูใหญ่ที่ยังนั่งทำหน้างงไม่เลิกแล้วจึงกลับมาตอบคำถามของควอตซ์ “คุณหมอวิรัชบอกกับคุณหนูใหญ่ว่าถ้าหากคุณควอตซ์ชวนออกกำลังกาย ก็ให้บอกว่าอย่างรุนแรงน่ะค่ะ”
ควอตซ์ขมวดคิ้วนิดกับคำตอบนั้นก่อนที่คิ้วเข้มจะคลายออกเมื่อรับรู้ความนัยในสิ่งที่สาลี่พูด เจ้าตัวถอนหายใจนิดแล้วหันไปมองน้าหมอของตนที่ยังยิ้มอย่างชอบใจไม่เลิก “น้าหมอ...”
“อะไรละ น้าพูดความจริง อย่ารุนแรงมากเบาๆ ละก็ได้อยู่”
“หมายถึงอะไรกันเหรอครับ ผมไม่เห็นจะเข้าใจเลย” คนที่ยังไม่เข้าใจความนัยอะไรก็ร้องถามขึ้นหันมองหน้าคุณหมอที ควอตซ์ที สาลี่ที
“น้าว่า... น้ากลับไปบ้านก่อนดีกว่า เราอย่าลืมพาน้ำเหนือไปตรวจตามที่น้านัดด้วยนะ ไปแล้วนะน้ำเหนือสงสัยอะไรก็ถามน้าได้เลย” น้าหมอว่าเมื่อเห็นสายตาของน้ำเหนือที่หันไปมองเหมือนอยากจะให้พูดอธิบายในสิ่งที่ตนไม่เข้าใจ หมอวิรัชลุกขึ้นยืนบอกลาหลานทั้งสองแล้วเดินเลี่ยงกลับบ้านของตัวเอง
เมื่อไม่ได้คำตอบจากน้าหมอน้ำเหนือก็หันไปมองสาลี่พร้อมส่งสายตากดดันอย่างที่ไม่ค่อยได้ทำนัก จนสาลี่และสาวใช้อีกคนเริ่มลนลาน “คุณหนูใหญ่อยากรู้ก็ให้คุณควอตซ์อธิบายดีกว่าค่ะ สาลี่ขอตัวไปทำงานบ้านต่อก่อนนะคะ”
แล้วสาวใช้ทั้งสองคนก็หนีหายไปอีกคน เมื่อเหลือคนที่จะตอบคำถามได้อยู่คนเดียวน้ำเหนือก็หันไปมองคนที่นั่งอยู่ข้างๆ “คืออะไรครับ ทำไมสาลี่กับน้าหมอต้องหัวเราะด้วยตอนพูด”
ควอตซ์ได้แต่ถอนหายใจพลางมองน้ำเหนือ บทจะไม่รู้ก็ซื่อเสียจนไม่รู้อะไรเลยจริงๆ แต่เพียงแปบใบหน้าคมคายนั้นก็ปรากฏรอยยิ้มบางๆ ขึ้น “แล้วน้าหมอบอกว่าอะไรละ”
“ก็... เหมือนที่สาลี่บอก ถ้าคุณชวนออกกำลังกายก็ให้บอกว่าอย่ารุนแรง คุณจะชวนผมไปเล่นบาสหรือเล่นบอลหรือครับน้าหมอถึงได้บอกแบบนั้น เมื่อก่อนผมก็เล่นนะตอนสมัยเรียนแต่ตอนนี้ผมท้องอยู่นะคงเล่นไม่ได้หรอก” น้ำเหนือถาม ดวงตากลมโตฉายแววงุนงงอย่างชัดเจน
“ฉันไม่ชวนคนท้องไปกระโดดชู้ตบาสวิ่งเตะบอลหรอก” ควอตซ์แทบจะทำหน้าระอาใส่คนที่คิดอะไรไปเรื่อย
“แล้วมันถึงอะไรละครับ” น้ำเหนือยังคงร้องถามต่อ
“อยากรู้?” ควอตซ์เลิกคิ้วเป็นเชิงถาม เมื่อเห็นอีกคนพยักหน้ารอยยิ้มบางๆ เมื่อครู่ก็เปลี่ยนเป็นรอยยิ้มที่มุมปาก ดวงตาคู่สวยฉายประกายแปลกๆ แบบที่คนมองรู้สึกอยากจะถอยห่างแต่ยังไม่ทันที่จะได้ทำอย่างที่ใจนึกมือของควอตซ์ก็ยื่นมาจับเขาเอาไว้เสียก่อน
“ถ้าอยากจะรู้... จะบอกให้ก็ได้”
“ผมไม่อยากรู้แล้วก็ได้...” ถึงจะยังไม่เข้าใจเท่าไหร่แต่สัญชาตญาณก็บอกว่าเขาไม่ควรรู้จะดีกว่า น้ำเหนือมองซ้ายมองขวาเพื่อหาทางหนีทีไล่
“มานี่สิ จะได้บอก” คนตัวสูงว่าพร้อมใช้มืออีกข้างโอบรอบเอวน้ำเหนือแล้วรั้งเข้าไปใกล้จนชิด ใบหน้าเจ้าเล่ห์ของควอตซ์มองคนในอ้อมแขนอย่างชอบใจ ผิดกับคนที่ถูกมองที่ตอนนี้หัวใจเต้นตึกตักไปหมด หน้าก็รู้สึกร้อนๆ อย่างบอกไม่ถูก
สีหน้าแบบนี้น้ำเหนือเคยเห็น... ก็เคยเห็นในคืนแรกนั่นแหละ สีหน้าเหมือนเสือจ้องจะตะครุบเหยื่อน้ำเหนือได้แต่หลับตาแน่นเมื่อใบหน้าคมคายขยับเข้ามาใกล้ พอเห็นสีหน้าของน้ำเหนือก็ได้แต่หัวเราะขำในลำคอก่อนที่ริมฝีปากจะเลื่อนไปชิดใบหูแล้วกระซิบบอกความนัยของน้าหมอวิรัชให้คนที่กลัวจนตัวสั่นรู้
ดวงตากลมโตเบิกกว้างขึ้น ใบหน้าขาวๆ ขึ้นสีระเรื่อจนแทบจะหาสีเดิมไม่เจอคนตัวเล็กกว่าใช้แรงที่มีผลักคนตรงหน้าออกผลุดลุกขึ้นยืนทันที
“ผ... ผม...ผม...” เกิดอาการเป็นคนติดอ่างขึ้นมาทันที
“ผ ผมไม่ออกกำลังกายกับคุณหรอก!”น้ำเหนือว่าเสียงลั่นเสียงสั่นก่อนจะก้าวพรวดๆ ออกจากศาลาที่นั่งมือทั้งสองข้างยกขึ้นปิดหูตัวเอง ริมฝีปากอิ่มเม้มเข้าหากันแน่นพลางบอกตัวเองในใจว่าหัวใจเจ้ากรรม... หยุดเต้นแรงเดี๋ยวนี้!
ทุกอย่างเป็นเพราะผู้ชายคนนั้นแท้ๆ นอกจากจะเป็นคนพูดอะไรตรงๆ แล้วยังพูดอะไรไม่ได้อายปากเลยสักนิด กล้าพูดออกมาได้ยังไงกัน
“ออกกำลังกายที่ว่า... ก็ออกกำลังกายบนเตียง ถ้าฉันชวนเธอออกก็จะพยายามไม่รุนแรงนะ แต่บางทีก็ห้ามไม่ไหว เหมือนเมื่อคืนแรกไง”“บ้า... บ้าชะมัด บ้าที่สุดเลย” น้ำเหนือได้แต่เดินว่าคนที่มาทำให้หน้าแดงไปตลอดทางจนเข้าไปในบ้าน
“คุณหนูใหญ่... หน้าแดงจังเลยค่ะ” พอก้าวเข้ามาในบ้านได้ไม่เท่าไหร่ก็เจอกับสาลี่ที่กำลังยืนเช็ดแจกันอยู่ สาวใช้หันมาบอกพร้อมกับยิ้มกว้างอย่างรู้ว่าอะไรคือเหตุให้คุณหนูใหญ่ของเธอหน้าแดง
“สาลี่!” น้ำเหนือเรียกเสียงดุ แต่ใบหน้าที่แดงก่ำทำให้ไม่ได้ดูน่ากลัวเลยสักนิด “สาลี่นั่นแหละ ทำไมไม่บอกผมตั้งแต่แรก สาลี่ไปเข้าข้างผู้ชายคนนั้นได้ยังไง”
“สาลี่เปล่านะคะ ก็แค่เห็นว่าเรื่องแบบนี้ควรให้คุณควอตซ์บอกเองเสียมากกว่าให้สาลี่บอกนี่คะ” สาลี่ว่าพยายามกลั้นรอยยิ้มขบขันอย่างเต็มที่
“ก็เพราะสาลี่นั่นแหละ” น้ำเหนือยังว่าต่อ
“อะไรกัน... ทำอะไรฉันไม่ได้ก็จะไปลงกับสาลี่หรือยังไง” เสียงทุ้มที่ดังตามมาให้น้ำเหนือหันขวับกลับไปมอง ริมฝีปากอิ่มปิดฉับแล้วเม้มเข้าหากันทันที ใบหน้าขาวยังคงแดงก่ำไม่หาย ยิ่งพอเห็นหน้าและรอยยิ้มของคนตรงหน้าก็ยิ่งทำให้แดงมากกว่าเดิม
“ผมจะฟ้องคุณแม่!” น้ำเหนือว่า อ้างไปถึงคนที่ใหญ่ที่สุดในบ้านหลังนี้
“จะฟ้องว่าอะไร ฟ้องว่าฉันพูดอะไรกับเธออย่างนั้นนะเหรอ ดีไม่ดีคุณแม่คงจะหัวเราะชอบใจแล้วจับฉันกับเธอขังไว้ในห้องนอนด้วยกันก็ได้” ควอตซ์พูดเสียงเรียบเหมือนสิ่งที่พูดเป็นเรื่องปกติทั่วไป
“มีอะไรกันลูก” คุณหญิงมรกตกับคุณโทมัสที่เพิ่งเดินลงมาจากชั้นสองของบ้านร้องถามเมื่อเห็นลูกชายกับลูกสะใภ้ยืนมองหน้ากัน
“คุณแม่... คุณพ่อ... พี่ควอตซ์แกล้งผม” น้ำเหนือหันไปฟ้องทันทีก่อนจะเดินไปยืนข้างคุณหญิงมรกต
ใบหน้าสวยที่แม้อายุจะไม่น้อยแล้วของคุณหญิงมรกตหันมามองลูกชายของเธอทันที “พี่ควอตซ์แกล้งอะไรน้อง”
คนถูกหาว่าแกล้งน้องส่ายหน้าไปมา “ผมเปล่า ไม่เชื่อคุณแม่ถามสาลี่ได้เลยครับ ผมยังไม่ได้แกล้งอะไรน้องเลย”
พอคนเป็นลูกยืนยันแบบนั้นคุณหญิงมรกตก็เบนสายตาไปที่สาลี่ทันที ผิดกับคุณโทมัสที่ยังมองลูกชายตัวเองสลับกับลูกสะใภ้ที่ยืนหน้าแดงก่ำอยู่ข้างๆ ก่อนจะส่ายหน้าเบาๆ อย่างอ่อนใจ
“คุณควอตซ์ไม่ได้แกล้งคุณหนูใหญ่จริงๆ ค่ะ แค่อธิบายเรื่องที่คุณหมอวิรัชพูดให้คุณหนูใหญ่ฟังเฉยๆ ค่ะ” สาลี่บอกซึ่งสิ่งที่เธอพูดก็เป็นเรื่องจริงทั้งนั้น
“หือ... ตกลงยังไงคะลูก พี่ควอตซ์แกล้งอะไรไหนบอกแม่มาสิ” คุณหญิงมรกตหันไปถามลูกสะใภ้ของตนเอง เพราะยังไม่เข้าใจในสิ่งที่แต่ละคนพูดสักนิดเดียว
คนที่ถูกถามยืนนิ่งอย่างไม่รู้จะตอบอย่างไร คนที่ถูกกล่าวหาว่าแกล้งก็เลยตอบแทนเสียเลย “ผมก็แค่อธิบายให้ฟังว่าทำไมน้าหมอถึงบอกให้ผมอย่ารุน...” คำตอบที่ยังพูดไม่จบประโยคก็เป็นอันต้องเงียบไปเมื่อคนที่ยืนหน้าแดงอยู่ข้างคุณหญิงมรกตเดินเข้ามายกมือปิดปากกลั้นเสียงของเขาเอาไว้
ถึงแม้จะฟังได้ไม่จบประโยคแต่ผู้ใหญ่ที่ผ่านน้ำร้อนมาก่อนหลายขุมก็พอจะเข้าใจอะไรๆ บ้าง ยิ่งบวกกับท่าทางของลูกสะใภ้และใบหน้าที่แดงก่ำก็คงเป็นเครื่องยืนยันได้ในทันทีว่าสิ่งที่ทั้งสองคนคิดนั้นเป็นสิ่งที่ถูกต้อง
“อ๋อ... เข้าใจละ อย่างนั้นควอตซ์ก็ระวังตามที่น้าเขาบอกแล้วกัน” คุณโทมัสที่ยืนเงียบเป็นผู้ฟังมาตลอดพูดเพราะนึกอยากจะแกล้งลูกสะใภ้ของตนบ้าง
“คุณพ่อ...” น้ำเหนือหันมาร้องใส่เมื่อเห็นใบหน้ายิ้มๆ ของคุณโทมัสก็ได้แต่หันไปมองคนที่คิดว่าจะช่วยตัวเองได้แน่นอนอย่างคุณหญิงมรกตแทน “คุณแม่ดูสิครับ...”
แต่งานนี้เหมือนคนที่จะช่วยได้ก็ไม่คิดจะช่วย เพราะคุณหญิงมรกตกำลังยกมือขึ้นปิดปาก ปิดกลั้นเสียงหัวเราะอย่างขบขันให้คนที่ไม่มีใครช่วยหน้าบึ้งกว่าเดิม หันไปทุบเข้าที่กลางอกของคนที่ส่งเสียงหัวเราะในลำคอที่ยืนอยู่ด้านหลังแทนเสียเต็มแรงแล้วเดินหนีขึ้นไปบนชั้นสองของบ้านแทน
“ตายแล้ว! ลูกสะใภ้แม่งอนใหญ่แล้วคราวนี้ พี่ควอตซ์กับคุณน่ะ ไปแกล้งน้ำเหนือทำไมละคะดูสิงอนหนีขึ้นห้องไปแล้ว” คุณหญิงมรกตหันไปว่าลูกชายกับสามีด้วยน้ำเสียงที่ไม่จริงจังนัก
“คุณเองก็ยิ้มขำเหมือนกันนั่นแหละ ถ้าจะโทษก็โทษลูกชายสุดที่รักคุณสิ เริ่มคนแรกเลยนี่นะ” คุณโทมัสว่าก่อนจะโยนทุกอย่างมาให้ลูกชายตัวเอง
“อ้าว... คุณพ่อโยนมาให้ผมเสียอย่างนั้น”
“ความผิดลูกนั่นแหละพี่ควอตซ์ ขึ้นไปง้อลูกสะใภ้ของแม่เลย”
ควอตซ์พยักหน้ารับคำของคนเป็นแม่ก่อนจะเดินขึ้นไปบนชั้นสองบ้างแต่ติดที่คนเป็นพ่อเอ่ยเรียกเอาไว้เสียก่อน ควอตซ์จึงหันไปมอง “ครับคุณพ่อ”
“เรื่องที่ลูกมาคุยกับพ่อ พ่อให้คนจัดการให้แล้วนะอีกสักสามสี่วันคงจะรู้ว่าอะไรเป็นยังไง” คุณโทมัสพูดให้ควอตซ์พยักหน้ารับ
“เรื่องอะไรคะ... เรื่องของน้องเหรอ” คุณหญิงมรกตหันมาถามสามีของตน เมื่อคุณโทมัสพยักหน้ารับเป็นเชิงบอกว่าใช่คุณหญิงก็หันไปหาลูกชายของตนต่อ “แล้วลูกจะบอกน้องหรือเปล่า”
“เอาไว้รอฟังข่าวก่อนแล้วกันครับว่าเป็นยังไง แล้วผมค่อยตัดสินใจว่าจะบอกน้องดีหรือเปล่า ยังไงผมขอตัวขึ้นไปดูน้ำเหนือก่อนนะครับ” ควอตซ์ว่าก่อนจะเดินขึ้นไปบนชั้นสอง ร่างสูงถอนหายใจเบาๆ พลางนึกไปถึงเรื่องที่เพิ่งคุยกับคุณโทมัสและคุณหญิงมา
เรื่องของน้อง... ที่คุณหญิงมรกตพูดก็หมายถึงเรื่องของน้ำเหนือนั่นแหละ
หลังจากตอนเช้าที่น้ำเหนือร้องไห้และเล่าเรื่องครอบครัวให้ฟังควอตซ์ก็เข้าไปคุยกับคุณหญิงมรกตและคุณโทมัส ซึ่งคุณโทมัสก็เสนอว่าจะจ้างคนไปสืบเรื่องของพ่อของน้ำเหนือให้ว่าเป็นยังไง ตอนนี้ยังอยู่หรือเสียชีวิตไปแล้ว และเพราะอะไร... ทำไม... ทั้งๆ ที่สัญญากับน้ำเหนือเอาไว้แล้วแต่กลับไม่ยอมกลับไปหาน้ำเหนือ และปล่อยให้น้ำเหนือต้องอยู่คนเดียว
พอคุณโทมัสเสนอมาแบบนั้นควอตซ์ก็ตอบตกลงเห็นด้วย แต่เขาจะยังเก็บเรื่องนี้เอาไว้ก่อนไม่บอกน้ำเหนือ รอให้รู้แน่ชัดก่อนว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่แล้วค่อยตัดสินใจอีกทีว่าจะบอกกับน้ำเหนือดีหรือเปล่า เขายังไม่อยากให้ความหวัง อ้างเหตุผลหรืออะไรก็แล้วแต่ทั้งๆ ที่ยังไม่รู้ความจริง เพราะถ้าหากบอกไปแล้ว และผลไม่ได้ออกมาเป็นอย่างที่บอกน้ำเหนือก็คงจะผิดหวังและเสียใจมากทีเดียว
น้ำตาของน้ำเหนือเป็นสิ่งที่ควอตซ์ไม่อยากเห็นอีกนับต่อจากนี้ ที่ผ่านมาเขาเองก็ทำให้น้ำเหนือเสียน้ำตามามากแล้ว เขาไม่อยากทำแบบนั้นอีก...
ชายหนุ่มปรับสีหน้าให้เป็นปกติก่อนจะเปิดประตูห้องนอนเข้าไป คนที่หนีขึ้นมาอยู่ก่อนหันมามองพอเห็นว่าเป็นเขาใบหน้าน่ารักก็งอง้ำแล้วหันหนีไปอีกทางให้คนที่เพิ่งเดินเข้ามายิ้มขำและลืมเรื่องก่อนหน้านี้ไปจนหมด
และพอเขาทิ้งตัวลงนั่งบนเตียงคนที่นั่งหน้างออยู่ก็สะดุ้งแล้วขยับหนีทันทีจนควอตซ์อยากจะหัวเราะออกมาดังๆ แต่รู้ดีว่าถ้าทำแบบนั้นคงต้องง้อกันอีกยาวแน่นอน
“ย อย่าเข้ามาใกล้ผมนะ” คนหน้างอเปลี่ยนมาแยกเขี้ยวขู่ ยกหมอนขึ้นมากอดกั้นเอาไว้ จนเขาอยากจะถามกลับไปว่าหมอบใบแค่นั้นคิดว่าจะกั้นเขาเอาไว้ได้หรือ
“ฉันแค่จะขยับตัวนั่งบนเตียงเฉยๆ เอง” ควอตซ์ว่าพลางมองคนที่กำลังขู่อย่างขบขัน
“คุณนิสัยไม่ดี” น้ำเหนือว่า
คนโดนว่าเลิกคิ้วขึ้นมอง ก่อนจะเอ่ยถามพร้อมกับขยับเข้าไปใกล้อีกคนเหมือนต้องการจะแกล้ง “ฉันนิสัยไม่ดีตรงไหน ไหนบอกสิ”
“บอกว่าอย่าเข้าใกล้ผมไง”
“แล้วทำไมถึงเข้าใกล้ไม่ได้ละ” คนตัวสูงว่าขยับตัวไปใกล้อีกพร้อมกับกักตัวน้ำเหนือเอาไว้เพราะกลัวว่าอีกคนที่เอาแต่ถอยหลังโดยไม่มองอะไรเลยนั้นจะหล่นจากเตียงไปเสียก่อน
“ถ้าคุณทำอะไรผมจะกัดจริงๆ ด้วยนะ” คนโดนแกล้งขู่ออกมาอีกรอบ พร้อมกับแยกเขี้ยวใส่เหมือนจะบอกว่าจะกัดจริงๆ นะ
แต่คนที่โดนขู่น่ะไม่ได้รู้สึกกลัวเลยสักนิด รู้สึกตลกเสียมากกว่า ก็ในเมื่อ...คนขู่น่ะให้ความรู้สึกว่าโดนลูกแมวขู่มากกว่าโดนแม่เสือขู่นะ...************************************************
พี่ควอตซ์คนบร้าาาาาาาาา!!! พูดอะไรออกมาไม่อายปากเลย วุ๊ยเขินจุง >////< (วิบัติเพื่อ???) แหมถ้าชวนออกจะพยายามไม่รุนแรง ก็ลองรุนแรงดูสิจ้ะ เดี๋ยวให้น้าหมอทุบเข้าให้เลย น้าเขาอุตส่าห์เตือนแล้วเตือนอีก ไม่ใช่ละ... ยังไม่ออกจ้ะ ออกไม่ออกหรอกเอาไว้ค่อยออกกำลังกายกันเนอะ ฮ่าาาา ตอนนี้น้องน่ารัก เขินได้น่ารักมาก เขินขนาดนี้ หน้าแดงขนาดนี้ ใจเต้นขนาดนี้บอกรักพี่เขาไปเถอะลูก จะได้ดีต่อใจคนอ่าน
ส่วนเรื่องของพ่อน้อง พี่จัดการให้ค่ะเดี๋ยวจะได้รู้กันว่าทำไม เพราะอะไร พ่อของน้องถึงได้ไม่มาหาน้องและปล่อยให้น้องลำบากอยู่คนเดียว ส่วนผู้หญิงที่หลายคนกรี๊ดร้องถามว่าเธอเป็นใคร ไม่รู้มีใครจำได้ไหม... ชื่อของเธอเลยออกในนิยายเรื่องนี้มาแล้วนะคะ “เฌอรีน” ที่ไม่ใช่นักร้องและไม่ใช่น้องสาวพี่คุณ 5555
ชื่อของเธอเคยปรากฏมาก่อนตอนที่พี่ยังไปอยู่หอพักของน้องอยู่ ส่วนเธอจะมาทำไม มาให้น้ำเหนือบอกรักพี่ควอตซ์ หรือมาสร้างความร้าวฉาน หรือมาช่วยดูแล อันนี้ก็ต้องรอลุ้นกันต่อไปนะคะ ^^ แล้วเจอกันใหม่ค่ะ
ถ้าชอบถูกใจก็คอมเมนต์กันเนอะ ขอเลยค่าขอคอมเมนต์เลย ขอกันแบบนี้นี่แหละ แฮ่...
สำหรับเฟสบุ๊คค่ะ https://www.facebook.com/fgc32yaoi
สำหรับทวิตเตอร์ค่ะ https://twitter.com/Fangiily_GC
เข้าไปพูดคุย สอบถาม ทวงหานิยายกันได้เลยนะคะ ยินดีตอบทุกคน ทุกข้อสงสัย(ที่ตอบได้จ้า)
ฝากอุ้มรักด้วยนะคะ อย่าลืม กดเฟบ กดเมนต์ กดโหวด กดแชร์ แล้วแต่สะดวกเลยน๊า คนละนิดคนละหน่อยเป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ จุ๊บๆ ขอบคุณค่ะ
ขอบคุณทุกคะแนนบวกเป็ด คะแนนชื่นชมในตัวฟางนะคะ ขอบคุณมากๆ เลยค่ะ
หัวข้อ: ❤… อุ้มรัก ...❤ #Mpreg } ll อุ้มรัก'S 01 [100%] l P.160 [12-11-62] (อ่าน 1192124 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก