"ถ้าฉันชวนเธอออกก็จะพยายามไม่รุนแรงนะ"✽ ✽ ✽ ต่อจากคราวที่แล้วค่ะ ✽ ✽ ✽
เสียงโทรทัศน์ที่ดังออกมาจากห้องนั่งเล่นของบ้านตระกูลบริสตันทำให้รู้ว่าแม้เวลาจะล่วงเลยมาค่ำแล้วก็ตามที คนที่อยู่ในห้องนั่งเล่นไม่ใช่คุณหญิงมรกตที่มักจะชอบมานั่งดูละครหลังข่าวเป็นประจำ ไม่ใช่คุณโทมัสที่เปิดรายการเกี่ยวกับธุรกิจดู และไม่ใช่ลาพิสที่ชอบมาเปิดเทปบันทึกการแสดงคอนเสิร์ตของศิลปินที่ชื่นชอบดู แต่เป็นคุณหนูใหญ่ที่กำลังนั่งหัวเราะขำขันกับรายการเกมโชว์ของต่างประเทศ ข้างๆ กันก็มีคุณควอตซ์ที่นั่งอ่านอะไรสักอย่างอยู่ข้างๆ
บนโต๊ะหน้าโซฟาตัวนุ่มยังคงมีขนมนมเนยวางอยู่เกือบเต็มโต๊ะ ก็ไม่ใช่ของใครนอกจากของว่าที่คุณแม่ลูกแฝดที่หยิบขนมเข้าปากไปตาก็ดูโทรทัศน์ไปด้วย
ส่วนเหตุผลที่ทั้งบ้านเหลือเพียงควอตซ์และน้ำเหนือที่นั่งดูโทรทัศน์อยู่ในห้องนั่งเล่นแค่สองคนนั้นก็เพราะว่าคุณหญิงมรกตกับคุณโทมัสไปงานเลี้ยงวันเกิดของคุณหญิงไฮโซที่เป็นลูกค้าประจำของร้านเพชรเพทาย ตอนแรกทางเจ้าของวันเกิดก็เชิญควอตซ์ด้วย แต่เจ้าตัวเอ่ยปฏิเสธไม่ไปเพราะถ้าเขาไปอีกคนก็จะไม่มีคนอยู่เป็นเพื่อนน้ำเหนือ ส่วนลาพิสก็ไปทำรายงานกลุ่มอยู่ที่หอพักของเพื่อนและคืนนี้ก็คงค้างที่หอของเพื่อนนั่นเลย
“รายการออกจะสนุก คุณนี่ไม่มีอารมณ์ร่วมเลย” คนที่กำลังดูรายการเกมโชว์อย่างสนุกสนานหันไปมองคนที่นั่งหน้าเครียดอ่านอะไรก็ไม่รู้ก่อนจะชะโงกหน้าไปดูใกล้ๆ “ว่าแต่อ่านอะไรอยู่เหรอ”
“แผนงานเปิดร้านสาขาใหม่อีกสาขาของ QN Jewell” เสียงทุ้มเอ่ยตอบพร้อมกับหันมามองคนที่ขยับมาใกล้อย่างสนใจที่ได้ยินคำตอบของเขา
QN Jewell เป็นร้านใหม่ของบริษัท จิลเวล บริสตัน ซึ่งก็คือโครงการของควอตซ์ ตอนนี้ได้เปิดตัวไปแล้วเรียบร้อยอย่างเป็นทางการซึ่งผลตอบรับก็ดีเกินจากที่คาดเอาไว้มาก วัยรุ่น คนทำงานต่างก็ให้ความสนใจกับเครื่องประดับที่สวย มีสไตล์แต่ราคาไม่แพงมากนักเป็นอย่างมาก จนควอตซ์ตัดสินใจที่จะเปิดสาขาใหม่และตอนนี้ก็กำลังมองหาสถานที่เปิดร้านรวมไปถึงแผนการตลาดด้วย
“จริงสิ! ผมว่าจะถามคุณ... คอลเลคชั่นใหม่คุณจะให้ผมส่งแบบเมื่อไหร่เหรอครับ ผมจะได้เร่งทำ” น้ำเหนือถามอย่างนึกขึ้นได้
“ไม่ต้องเร่ง” พอน้ำเหนือพูดจบควอตซ์ก็พูดต่อขึ้นทันทีแบบไม่เว้นระยะเวลาคิดเลยสักนิดก่อนจะเอ่ยเสริมต่อ “ไม่ต้องเร่งทำงานอะไรทั้งนั้น ไม่ต้องกดดันตัวเองด้วยเดี๋ยวจะส่งผลถึงลูก งานมันไม่ได้เร่งอะไรขนาดนั้นหรอก”
“อย่างนั้นหรือครับ”
“อือ ร้านเพิ่งเปิดได้ไม่กี่อาทิตย์เอง อีกอย่างตอนนี้กำลังวางแผนจะเปิดสาขาใหม่เรื่องคอลเลคชั่นเอาไว้ก่อนก็ได้ ที่สำคัญเซ็ตเก่าที่เธอออกแบบมาฉันก็ยังทำขายไม่หมด ทยอยออกทีละสองสามแบบ คงได้อีกสองถึงสามคอลเลคชั่น” ควอตซ์บอกพร้อมกับยกมือขึ้นเสยผมด้านหน้าที่ลงมาปรกหน้าน้ำเหนือขึ้น
เสียงโทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะกาแฟเรียกสายตาของทั้งคู่ให้หันไปมอง เป็นโทรศัพท์ของควอตซ์ที่ส่งเสียงดังขึ้นมา “หยิบให้ที” ชายหนุ่มบอกกับคนข้างๆ เพราะน้ำเหนืออยู่ใกล้โทรศัพท์ของเขามากกว่า
มือขาวเอื้อมไปหยิบโทรศัพท์เครื่องหรูมาถือก่อนจะส่งให้คนที่นั่งข้างๆ พร้อมกับส่ายหน้าไปมาตอนที่อีกฝ่ายถามเขาว่าใครโทรมา “เบอร์ไม่ได้เซฟชื่อเอาไว้ครับ”
ควอตซ์รับโทรศัพท์มาดูพร้อมขมวดคิ้วเมื่อเห็นเบอร์ที่แปลกตา แต่ก็กดรับในที่สุด “สวัสดีครับ”
[Quartz!!!!] เสียงแหลมสูงที่ดังมาจากปลายสายทำให้คนรับนิ่วหน้าอย่างไม่ชอบใจ เลื่อนโทรศัพท์ออกห่างจากใบหู ขนาดน้ำเหนือที่นั่งข้างๆ ยังหันมามองเพราะเสียงที่เล็ดลอดออกมา
“เฌอรีน... เสียงดังทำไม โทรมามีอะไรแล้วทำไมใช้เบอร์ในไทยโทรมา”
[ควอตซ์!! ยู... ยูยังกล้าถามเหรอว่าไอโทรมาทำไม เมื่อวานใครกันที่ตัดสายไอทิ้งไปบอกจะโทรกลับก็ไม่โทร]
“Sorry… ฉันลืม”
[ลืม!!! ยูนี่มันน่าจริงๆ มารับไอที่แอร์พอร์ตด้วย ไออยู่ที่สนามบิน ไออยู่เมืองไทย]
คำตอบของคนปลายสายทำเอาคนฟังตาโตทันทีก่อนจะร้องถามออกไปอย่างตกใจ “เมืองไทย! นี่เธออยู่ที่เมืองไทยอย่างนั้นเหรอ”
[ใช่สิ มารับไอเดี๋ยวนี้โทษฐานที่ยูลืมโทรกลับหาไอ ไอจะบอกยูตั้งแต่เมื่อวานแล้วแต่ยูก็ไม่โทร พอไอโทรหาอีกรอบก็ไม่ติด เพราะฉะนั้นมารับไอที่สุวรรณภูมิแอร์พอร์ตเดี๋ยวนี้]
“โอเค หาร้านกาแฟนั่งรอก่อนถึงแล้วจะโทรหาอีกที” ควอตซ์ตอบพูดคุยกับปลายสายอีกไม่กี่ประโยคก็วางสาย
ชายหนุ่มหันมามองน้ำเหนือที่หันมามองเขาก่อนจะถอนหายใจออกมาเบาๆ ก้มมองเวลาบนหน้าจอโทรศัพท์ก่อนจะเอ่ยถามว่าที่คุณแม่เพราะตอนนี้ก็เริ่มดึกแล้ว “ง่วงนอนหรือยัง”
“ยังครับ คุณจะออกไปไหนเหรอ” น้ำเหนือตอบก่อนจะถามกลับเพราะพอจะจับใจความได้บ้างจากการได้ยินควอตซ์คุยโทรศัพท์
“ไปรับเพื่อนที่สนามบิน อย่างนั้นไปด้วยกันแล้วกัน จะได้ไม่ต้องไปเรียกสาลี่มาอยู่เป็นเพื่อน” ควอตซ์ตอบก่อนจะฉุดมือคนที่นั่งอยู่บนโซฟาให้ลุกขึ้นยืนแล้วจับจูงพาขึ้นไปบนห้องเพื่อที่จะได้เปลี่ยนชุดจากชุดนอนเป็นชุดอื่นแทน
“เอ๋... ให้ผมไปด้วยเหรอครับ”
ควอตซ์พยักหน้ารับยืนยันกับคำถามของน้ำเหนือก่อนจะหยิบชุดออกมาเปลี่ยน อาจจะเพราะความรีบเร่งหรืออะไรเจ้าตัวเลยลืมที่จะเดินเข้าไปเปลี่ยนชุดในห้องน้ำและเลือกที่จะถอดเสื้อนอนกับกางเกงนอนเสียตรงหน้าตู้เสื้อผ้าเลย ให้น้ำเหนือที่ยืนมองอยู่สะดุ้งยกมือปิดหน้าพร้อมกับหันหน้าหนีด้วยใบหน้าแดงก่ำ
“ทำไมไม่ไปเปลี่ยนในห้องน้ำละครับ!”
พอได้ยินคำถามนั้นคนที่กำลังเปลี่ยนชุดก็หันไปมองเห็นเพียงด้านหลังของน้ำเหนือพร้อมกับใบหูที่แดงก่ำจนต้องหัวเราะขำในลำคอ “ไม่เปลี่ยนชุดหรือยังไง”
น้ำเหนือเม้มปากแอบหันกลับมามองพอเห็นว่าควอตซ์ใส่กางเกงเรียบร้อยแล้วก็เดินไปหยิบชุดของตัวเองออกมาตรงเข้าห้องน้ำทันทีโดยไม่มองใครอีกคนที่กำลังสวมเสื้ออยู่
ไม่นานทั้งคู่ก็อยู่ในชุดพร้อมออกไปข้างนอก ทั้งสองคนเดินลงไปที่ชั้นล่างอีกรอบก่อนจะเจอกับป้ายุพินที่เดินออกมาจากครัวพอดี “จะไปไหนกันคะ”
“ผมกับน้ำเหนือจะไปรับเฌอรีนที่สนามบินครับ” คำตอบของควอตซ์เรียกอาการพยักหน้ารับรู้จากป้ายุพินได้
“ขับรถระวังๆ นะคะคุณควอตซ์ เดี๋ยวป้าให้สาลี่ขึ้นไปเตรียมห้องนอนให้คุณเฌอรีนเองค่ะ”
“ขอบคุณครับ”
น้ำเหนือเอียงคอนิดดูเหมือนป้ายุพินเองก็จะรู้จักและสนิทสนมกับคนที่ชื่อเฌอรีนเป็นอย่างดี แม้จะนึกสงสัยใครเฌอรีนเป็นใครแต่น้ำเหนือก็ไม่ได้เอ่ยถามอะไรออกไปเพราะคิดว่าตัวเองไม่มีสิทธิจะไปก้าวก่ายหรือถามซอกแซกอะไรถ้าหากควอตซ์ไม่ยอมบอก
เพราะเป็นเวลาดึกแล้วท้องถนนในตัวเมืองกรุงเทพจึงโล่งผิดจากเวลากลางวันแม้จะไม่ได้ขับด้วยความเร็วที่มากแต่เพราะไม่มีรถติดใช้เวลาไม่นานก็ออกพ้นจากตัวเมือง
“เฌอรีนเป็นเพื่อนสนิทของฉันตอนฉันไปเรียนที่ต่างประเทศ” อยู่ๆ คนที่ขับรถก็พูดขึ้นมา ตอบข้อสงสัยในใจของน้ำเหนือได้เป็นอย่างดี “จริงๆ ในกลุ่มก็มีกันหลายคน สนิทกันหมดนั่นแหละ เพื่อนๆ ฉันเคยมาที่บ้านหลายครั้งป้ายุพิน คุณพ่อคุณแม่ รวมไปถึงยัยพิสก็รู้จัก”
“อ่า... ครับ...” น้ำเหนือพยักหน้ารับก่อนจะพูดต่อ “ที่จริงคุณให้ผมรออยู่ที่บ้านก็ได้ ไม่เห็นต้องพาผมมาด้วยเลย”
คนที่ขับรถอยู่หันมามองก่อนจะยกยิ้มนิด “เปลี่ยนบรรยากาศบ้างไง ออกมานั่งรถเล่นตอนกลางคืนบ้าง สวยไปอีกแบบจริงไหม”
พอได้ยินแบบนั้นน้ำเหนือก็พยักหน้ารับเพราะก็จริงอย่างที่ควอตซ์ว่า เมืองในตอนกลางคืนที่เงียบสงบแต่กลับมีแสงไฟระยิบระยับเต็มไปหมดก็ให้ความรู้สึกว่ามันสวยไปอีกแบบ ผิดจากเวลากลางวันที่ดูวุ่นวาย
ใช้เวลาเพียงแค่หนึ่งชั่วโมงรถคันสวยก็ขับเข้ามาในเขตของสนามบิน ควอตซ์หยิบโทรศัพท์มากดหาเพื่อนที่ทำให้เขาต้องขับรถมารับเพื่อบอกให้เจ้าตัวเดินมารอตรงประตู นัดแนะหมายเลขประตูทางเข้ากันเรียบร้อยก็กดวางสายไป
สนามบินเป็นสถานที่ไม่กี่แห่งที่ผู้คนขวักไขว่ทั้งๆ ที่เป็นเวลาดึกมากแล้ว รถแท็กซี่จอดเรียงเพื่อรับส่งผู้โดยสาย รถยนต์ส่วนตัวก็จอดเป็นแถวเช่นกัน ควอตซ์เปิดไฟเลี้ยวก่อนจะชะลอรถจอดริมฟุตบาทเมื่อเห็นคนที่เขาต้องมารับยืนรออยู่
พอรถจอดสนิททั้งน้ำเหนือและควอตซ์ก็เดินลงจากรถ คนตัวสูงเดินเข้าไปทักเพื่อนสาวที่กำลังก้มหน้าก้มตาเล่นโทรศัพท์อยู่ ซึ่งพออีกฝ่ายเห็นก็ตั้งท่าจะโพกอดให้น้ำเหนือที่เดินตามมาตาโตกว่าเดิม ส่วนคนที่จะโดนกอดก็ทำเพียงยกมือห้ามแล้วขยับถอยออกมาแค่นั้น
“อะไรกัน ทำหน้าอย่างกับรังเกียจไอ” เสียงหวานที่เอ่ยประโยคภาษาไทยด้วยสำเนียงแปล่งๆ ร้องบอก ใบหน้าสวยยู่อย่างไม่ชอบใจ
เฌอรีนเป็นหญิงสาวรูปร่างสูงโปร่ง หุ่นดีอย่างกับนางแบบต่างประเทศ ใบหน้าเรียวรูปไข่สวยได้รูป เรือนผมสีทองยาวถึงกลางหลัง ด้วยตาสีฟ้าใสนั้นอีก จึงไม่ใช่เรื่องยากเลยที่ใครที่เดินผ่านไปผ่านมาจะเหลียวมอง ยิ่งยืนคู่กันกับควอตซ์ด้วยแล้วแบบนี้
ควอตซ์ส่ายหน้าไม่ได้ตอบความอะไรกลับไปก่อนจะหันมาหาคนที่ยืนอยู่ด้านหลังเอื้อมมือมาจับมือแล้วดึงให้ไปยืนข้างๆ เฌอรีนเองก็มองมาทางน้ำเหนืออย่างสนใจปนสงสัย “นี่เฌอรีน เพื่อนของฉัน เฌอรีน... นี่น้ำเหนือคนรักของฉันเอง”
ถ้อยคำที่บอกกล่าวไม่ได้ทำให้เฌอรีนตาโตเท่านั้นแต่คนที่ถูกแนะนำว่าเป็นคนรักก็ตาโตเช่นกัน ไม่คาดคิดว่าตัวเองจะถูกแนะนำเช่นนี้...
“คนรัก? นี่ยูมีแฟนแล้วไม่ส่งข่าวบอกเพื่อนกันบ้างเลยนะ” เฌอรีนหันไปค้อนให้กับควอตซ์ก่อนจะหันมามองน้ำเหนืออีกรอบ ดวงตาสวยคู่นั้นมองสำรวจน้ำเหนือเสียจนเจ้าตัวรู้สึกเกร็งเผลอขยับไปกอดแขนของควอตซ์เอาไว้แทน มองไม่ออกว่าดวงตาคู่นั้นที่มองมาหมายถึงอะไร
“สวัสดีน้ำเหนือ ไอชื่อเฌอรีนนะ ยินดีที่ได้รู้จัก” แต่เพียงใบหน้าเฌอรีนก็ส่งยิ้มหวานให้พร้อมกับยื่นมือมาตรงหน้า
“ส... สวัสดีครับ” น้ำเหนือเผลอยกมือไหว้ตามความเคยชินในแบบฉบับของคนไทยก่อนจะนึกขึ้นได้แล้วจึงยื่นมือไปจับมือของเฌอรีน แววตาของหญิงสาวฉายแววประหลาดใจอยู่ครู่ก่อนจะเปลี่ยนเป็นยิ้ม คงนึกแปลกใจที่น้ำเหนือเป็นผู้ชาย แต่เธอก็ไม่ได้ติดใจหรือสงสัยอะไร
เฌอรีนหัวเราะที่เห็นท่าทางนั้น “น้ำเหนือนี่น่ารักจริง ยูเข้าใจหาแฟนนะควอตซ์”
“กลับกันเถอะ กว่าจะถึงบ้านอีก” ควอตซ์พูดตัดบทดึงตัวน้ำเหนือให้ถอยห่างจากเพื่อนสาวที่ยืนมือมาบีบแก้มน้ำเหนือเล่น
ชายหนุ่มเดินไปเข็นรถที่มีกระเป๋าเดินทางของเฌอรีนวางอยู่ไปที่รถของตน เปิดท้ายรถแล้วจัดการยกกระเป๋าขึ้นไปเก็บ “เธอนั่งข้างหลังนะเฌอรีน”
“โอ้... แน่นอนอยู่แล้ว ไอไม่แย่งที่นั่งคนรักยูหรอกน่า แต่ถ้าจะให้น้ำเหนือมานั่งกับไอก็ได้นะ ไอชอบ” เฌอรีนพูดพร้อมกับหันไปยิ้มให้น้ำเหนือ
คนถูกพูดถึงหันกลับมามองหน้าของควอตซ์เป็นเชิงถาม ซึ่งคนถูกมองก็ถอนหายใจเบาๆ เดินไปเปิดประตูหน้ารถข้างคนขับให้กับน้ำเหนือขึ้นไปนั่งเป็นการบอกว่าน้ำเหนือห้ามไปนั่งเบาะหลัง
หลังจากที่ทุกคนขึ้นรถเรียบร้อยควอตซ์ก็ขับรถออกจากสนามบิน สายตาเหลือไปมองนาฬิกาที่แสดงอยู่บนคอนโทรลรถ ตอนออกจากบ้านมาก็เกือบสามทุ่มแล้วตอนนี้จึงเป็นเวลาสี่ทุ่มกว่าเป็นเวลาที่น้ำเหนือจะเข้านอนแล้วถ้าหากวันนั้นไม่ดื้อขึ้นมาเสียก่อน พอเห็นแบบนั้นก็หันไปมองคนที่นั่งอยู่ข้างๆ และเหมือนน้ำเหนือจะรู้ว่าถูกมองเขาจึงหันมามองตอบ
“สี่ทุ่มกว่าแล้ว ง่วงหรือยัง” ควอตซ์ถามเสียงเบา เพราะส่วนหนึ่งก็ไม่อยากจะรบกวนคนข้างหลังที่พอขึ้นรถเจอแอร์เย็นๆ ก็หลับไปเรียบร้อย สงสัยจะเพลียจากการเดินทาง
“นิดหน่อยครับ” น้ำเหนือตอบ ยกมือลูบหน้าตัวเองเพราะที่จริงแล้วเขารู้สึกง่วงอยู่พอสมควร
“อย่างนั้นก็นอนเถอะ ถึงบ้านแล้วจะปลุก” เสียงทุ้มเอ่ยบอก เปิดไฟเลี้ยวและจอดที่ข้างทางเพื่อที่จะได้หันมาปรับเบาะให้น้ำเหนือนอน “ปรับเบาะแล้วนอนไปเลย”
อีกคนส่ายหน้าไปมาทั้งๆ ที่ตาแทบจะปิด ควอตซ์จึงจัดการเอื้อมมือไปกดปุ่มเพื่อปรับให้เบาะที่น้ำเหนือนั่งอยู่นั้นเอนลง โดยใช้อีกมือรองศีรษะของน้ำเหนือเอาไว้เพื่อไม่ให้เจ้าตัวหงายหลังตามเบาะไป
“เอาไว้ไปนอนที่บ้านก็ได้...” น้ำเหนือพูดเสียงเบาเพราะระยะห่างระหว่างเขาและควอตซ์มันช่างน้อยเสียเหลือเกิน
“นอนไปเลย”
“ไม่เป็นไรครับ”
“ดื้อ” ควอตซ์ว่าแต่ก็ไม่ได้ดุอย่างจริงจังอะไรนัก เขาถอยตัวกลับมานั่งที่เดิมก่อนจะขับรถต่อ แต่มีแค่มือข้างขวาข้างเดียวเท่านั้นที่จับพวงมาลัยของรถเอาไว้เพราะอีกข้างกำลังจับมือของน้ำเหนือเอาไว้อยู่
“ถ้าผมหลับคุณก็ขับรถคนเดียวสิ” ถ้อยคำง่ายๆ แต่ฟังดูน่ารักเรียกรอยยิ้มบนใบหน้าหล่อเหลา มือที่จับมือของน้ำเหนืออยู่นั้นเปลี่ยนเป็นประสานมือเข้าด้วยกัน “เดี๋ยวผมนั่งเป็นเพื่อน”
“ดื้อจริงๆ ให้ตายสิ” ถึงจะพูดแบบนั้นแต่ควอตซ์ก็ไม่ได้พูดบอกให้น้ำเหนือนอนอีก ไม่ใช่เพราะจะให้น้ำเหนือนั่งเป็นเพื่อนตลอดทางหรอก แต่คนที่ง่วงจนตาแทบจะปิดแบบนั้นอีกไม่นานก็คงหลับไปเอง
แล้วก็ไม่ผิดจากที่ควอตซ์คาดเอาไว้นักเพราะเพียงไม่ถึงสิบนาทีคนที่บอกจะนั่งเป็นเพื่อนก็หลับสนิทไปแล้ว ลมหายใจเข้าออกอย่างสม่ำเสมออีกทั้งยังกอดมือของเขาเอาไว้อีกด้วย
รถคันหรูเลี้ยวเข้าไปในเขตบริเวณบ้านของตระกูลบริสตันในอีกเกือบหนึ่งชั่วโมงต่อมา รถของคุณโทมัสจอดอยู่เรียบร้อยแล้วแสดงว่าทั้งคุณหญิงมรกตและคุณโทมัสกลับมาถึงบ้านแล้ว ควอตซ์เลี้ยวรถไปจอดที่หน้าบ้านของตนพร้อมกับคนงานที่ยังไม่หลับเดินมาพอดี
ควอตซ์ดึงมือของตัวเองออกจากมือของน้ำเหนืออย่างแผ่วเบาก่อนจะลงจากรถไปและหันไปสั่งคนงานที่เดินไปเปิดท้ายรถ “ขนกระเป๋าคุณเฌอรีนไปที่ห้องนอนแขกนะ”
ชายหนุ่มเดินไปเปิดประตูหลังและลงมือปลุกหญิงสาวที่หลับอยู่ให้ตื่น “เฌอรีนถึงบ้านฉันแล้ว ตื่นแล้วขึ้นไปนอนบนห้องดีๆ ไป”
“อือ... ถึงบ้านยูแล้วเหรอ ไอยังไม่หายง่วงเลย” เฌอรีนขยับตัวตื่นพร้อมกับพูดเสียงงัวเงียอย่างคนไม่ตื่นดี
“ถึงแล้ว ไปอาบน้ำนอนไปดึกมากแล้ว” ควอตซ์บอกขยับตัวออกห่างจากประตูรถเพื่อให้เพื่อนของตนลงจากรถได้
“แล้วน้ำเหนือละ” เฌอรีนถามเมื่อหันไปเห็นน้ำเหนือยังคงนอนหลับอยู่บนรถ
“เดี๋ยวฉันอุ้มไปนอนเอง เธอขึ้นไปห้องนอนแขกเถอะ” ควอตซ์พูดก่อนที่เจ้าตัวจะเดินอ้อมไปฝั่งที่นั่งของน้ำเหนือ จัดการช้อนร่างของคนที่กำลังหลับสบายขึ้นมาอย่างแผ่วเบาและพาเดินเข้าไปในบ้าน ส่วนรถก็เดี๋ยวให้คนงานจัดการขับไปจอดไว้ที่โรงจอดรถแทน
“ป้ายุพินยังไม่นอนอีกเหรอครับ” ควอตซ์ส่งเสียงถามป้ายุพินที่เดินเข้ามาหา
“ยังค่ะ รอคุณๆ นั่นแหละค่ะ อะ... คุณหนูใหญ่หลับอย่างนั้นพาขึ้นไปบนห้องเถอะค่ะ เดี๋ยวป้าไปเปิดประตูให้” ป้ายุพินพูดก่อนจะเดินนำควอตซ์ที่อุ้มน้ำเหนือและเฌอรีนที่เดินตามเข้ามาขึ้นไปบนชั้นสอง ก่อนจะเปิดประตูห้องนอนให้
ทันทีที่ร่างสูงก้าวเข้ามาในห้องไฟก็สว่างขึ้นทันทีพร้อมกับเครื่องปรับอาการที่ทำงาน ร่างสูงตรงไปที่เตียงนอนหลังใหญ่ก่อนจะวางคนหลับลงบนเตียง เดินไปปิดประตูห้องนอนให้เรียบร้อยก่อนจะเดินไปหยิบชุดนอนของน้ำเหนือที่เจ้าตัวใส่ก่อนจะออกไปข้างนอกมาที่เตียง
ตั้งใจจะเปลี่ยนชุดให้เพื่อที่คนหลับจะได้นอนสบาย เสื้อเชิ้ตตัวใหญ่ที่น้ำเหนือใส่อยู่ถูกถอดออกพร้อมกับคนที่หลับขยับตัวเพราะรู้สึกหนาว
ควอตซ์จับคนหลับให้นั่งซบกับไหล่ของตัวเองเพื่อที่จะได้ใส่เสื้อให้ได้อย่างถนัดขึ้น แต่ยังไม่ทันจะใส่คนหลับก็ส่งเสียงงัวเงียออกมาเสียก่อน “อือ... คุณควอตซ์...”
“หือ ว่ายังไง”
“หนาว...” น้ำเหนือว่าซุกตัวเข้าหาไออุ่นจากคนตรงหน้า ดวงตากลมโตยังคงปิดสนิท
“อย่างนั้นก็เปลี่ยนชุดนอนก่อน แล้วเดี๋ยวจะได้นอนต่อ” ควอตซ์ตอบก่อนจะจัดการสวมเสื้อให้คนหนาวพร้อมติดกระดุมชุดนอนให้เสร็จสรรพ จับคนงัวเงียให้นอนลงเหมือนเดิมและขยับไปที่ปลายเท้าเพื่อที่จะได้เปลี่ยนกางเกงให้ต่อ
“อ๊ะ!” น้ำเหนือร้องตาที่ปิดลืมขึ้นพร้อมกับมือเอื้อมไปจับมือของควอตซ์ที่วางอยู่ตรงขอบกางเกงขาสั้น “จ จะทำอะไรครับ” ใบหน้าขาวขึ้นสีระเรื่อทันที
“เปลี่ยนกางเกงให้ไง จะได้นอน” พูดจบคนพูดก็รั้งกางเกงของน้ำเหนือลงมาที่ปลายเท้าทันทีจนคนหน้าแดงได้แต่หน้าแดงกว่าเก่าดึงชายเสื้อตัวเองเอาไว้
“ผ ผมทำเองก็ได้”
“ยกขาสิ จะได้ใส่กางเกง” ควอตซ์ไม่ได้สนใจในสิ่งที่น้ำเหนือพูดพร้อมกับบอกให้อีกคนยกขา
“ฮื่อ! ผมใส่เอง” คนที่ตอนแรกยังง่วงอยู่ตาสว่างทันทีลุกขึ้นดึงกางเกงนอนจากมือของควอตซ์มาก่อนจะดึงผ้าห่มมาคลุมเอาไว้ สอดมือไปใส่กางเกงใต้ผ้าห่ม และนั่นก็ทำให้คนที่ใจดีหวังจะเปลี่ยนเสื้อผ้าให้รู้สึกตัว
ควอตซ์มองคนที่หน้าแดงก่ำที่เอาแต่ก้มหน้าก้มตาไม่ยอมเงยขึ้นมามองแล้วก็ต้องหันหน้าหนี เลี่ยงลุกไปเปลี่ยนชุดบ้าง ชายหนุ่มพ่นลมหายใจออกมายาวๆ เมื่อเดินเข้ามาในห้องน้ำ เคยเห็นน้ำเหนือหน้าแดงบ่อยครั้งก็จริง แต่นี่เป็นครั้งแรกที่น้ำเหนือหน้าแดงมากขนาดนี้
อยู่ๆ ความรู้สึกหนึ่งก็แล่นเข้ามาจนต้องสะบัดหน้าเพื่อไล่ความคิดนั้นทิ้งไป และพยายามนับหนึ่งถึงสิบในใจเพื่อทำให้ใจของตัวเองสงบก่อนจะเดินออกจากห้องน้ำ
คนที่อยู่บนเตียงตอนนี้ทิ้งตัวลงนอนดึงผ้ามาคลุมแทบจะมิดอยู่แล้ว ดวงตากลมโตยังลืมอยู่และเหลือบมองมาที่เขา เพียงแค่สบตาก็หลับตาสนิททันที ควอตซ์เดินไปปิดไฟและขยับไปนอนบนเตียงดึงผ้าห่มที่น้ำเหนือคลุมจนมิดศีรษะนั้นให้ร่นลง กลัวว่าจะหายใจไม่ออกไปเสียก่อน ส่วนคนที่นอนหลับตาก็ได้แต่กลั้นหายใจยามที่รับรู้ถึงลมหายใจอุ่นบริเวณหน้าผาก
สัมผัสแผ่วเบาที่หน้าท้องและหน้าผากเรียกสีเลือดให้ซับบนใบหน้าอีกครั้ง
“Good night” เสียงทุ้มที่กระซิบบอก ก่อนที่คนพูดจะทิ้งตัวลงนอน มองคนที่นอนหลับตาหน้าแดงแล้วระบายยิ้มบาง
ใบหน้าที่แดงก่ำของน้ำเหนือ... มันทำให้รู้สึกว่าน่ารังแก... อย่างบอกไม่ถูก************************************************
อร๊ายยย พี่ควอตซ์! บอกรักน้องไม่ทันไรคิดจะรังแกน้องแล้วเหรอ แต่ไม่ต้องห่วงนะพี่ควอตซ์เดี๋ยวฟางจัดให้ อิอิ เขินนนนนนนน เขินพี่ควอตซ์กับน้องเหนือ ไม่รู้เขินทำไมแต่มันเขินอะ เขินกับความเอาใจใส่ ความดูแลเล็กๆ น้อยๆ ของพี่เขานี่แหละค่ะ ภาพหลุดที่เอาไปปล่อย... ไม่มีอะไรในกอไผ่จ้า 555555555 รอไปก่อนนะ เลือกสถานที่กันเอาไว้ว่าใครจะอยู่ส่วนไหนของห้องนอน เพราะอีกไม่นานจ้า อีกไม่นาน ส่วน... ส่วน... เฌอรีนออกมาแล้วค่ะ คราวนี้มาเต็มตัวไม่ได้ออกมาแค่ชื่อเท่านั้น จริงๆ ก็ยังไม่มีอะไรหรอกค่ะ ยังไม่ต้องกลัวและกังวล เต็มที่ไปกับความฟินของคู่นี้ก่อนดีกว่านะคะ ^^
อ๋อ... มีเรื่องจะแจ้งนิดนึงค่ะ อาทิตย์หน้าฟางทำงานแล้ว ย้ายที่ทำงานใหม่ งานน่าจะยุ่งเชียวล่ะเท่าที่คุยกับเจ้านายมานะคะ ไม่แน่ใจว่าจะมาอัพได้ตรงวันหรือเปล่า แต่ยังไงก็จะพยายามไม่ทิ้งห่างไปนานนะคะ
ถ้าชอบถูกใจก็คอมเมนต์กันเนอะ ขอเลยค่าขอคอมเมนต์เลย ขอกันแบบนี้นี่แหละ แฮ่...
สำหรับเฟสบุ๊คค่ะ https://www.facebook.com/fgc32yaoi
สำหรับทวิตเตอร์ค่ะ https://twitter.com/Fangiily_GC
เข้าไปพูดคุย สอบถาม ทวงหานิยายกันได้เลยนะคะ ยินดีตอบทุกคน ทุกข้อสงสัย(ที่ตอบได้จ้า)
ฝากอุ้มรักด้วยนะคะ อย่าลืม กดเฟบ กดเมนต์ กดโหวด กดแชร์ แล้วแต่สะดวกเลยน๊า คนละนิดคนละหน่อยเป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ จุ๊บๆ ขอบคุณค่ะ
ขอบคุณทุกคะแนนบวกเป็ด คะแนนชื่นชมในตัวฟางนะคะ ขอบคุณมากๆ เลยค่ะ
หัวข้อ: ❤… อุ้มรัก ...❤ #Mpreg } ll อุ้มรัก'S 01 [100%] l P.160 [12-11-62] (อ่าน 1192840 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก