“ไม่ได้หวงแต่ห่วง!” ... ควอตซ์ ความรู้สึกแบบนี้มันคืออะไรกันนะ... ...น้ำเหนือบรรยากาศในห้องนั่งเล่นของบ้านบริสตันกำลังมาคุแบบแปลกๆ เมื่อสองคนในสามคนที่นั่งอยู่ในห้องนั่งเล่นกำลังยืนจ้องหน้ากันอยู่แบบไม่ละสายตา หนึ่งคนกำลังกอดอกพร้อมขมวดคิ้วมองอย่างไม่พอใจ ส่วนอีกหนึ่งคนกำลังท้าวเอวยืนจังก้าพร้อมทำตาโตใส่ ส่วนคนที่สามที่ไม่รู้ว่าจะเรียกว่าเป็นพยาน หรือ คนกลางดีกำลังนั่งอยู่บนโซฟา หันมองคนซ้ายที คนขวาที ก่อนจะถอนหายใจออกมา
“ไออยากไปเที่ยวนะควอตซ์ ไอก็แค่ขอให้น้ำเหนือพาไอไปเที่ยวเอง” เฌอรีนพูดย้ำเจตนารมณ์ของตัวเอง
“ฉันไม่ได้ว่า ไม่ได้ห้าม แต่ฉันไม่ให้ไปถนนข้าวสาร ไม่ให้ไปตลาด ห้าม” อีกคนก็ยังยืนยันเสียงหนักแน่น
เหตุที่ทำให้ควอตซ์และเฌอรีนต้องมายืนจ้องหน้ากันแบบนี้ก็เป็นเพราะว่า เมื่อตอนมื้อเช้าที่เฌอรีนลงมาร่วมโต๊ะกับครอบครัวบริสตันด้วยนั้น คุณหญิงมรกตที่ก็รู้จักสนิทสนมกับหญิงสาวดีเพราะเป็นเพื่อนกลุ่มเดียวกันกับลูกชายของเธอก็ถามว่าอยากจะไปเที่ยวไหนหรือเปล่า
ซึ่งแน่นอนว่าเหตุผลที่เฌอรีนมาเมืองไทยก็เพื่อมาท่องเที่ยว เธอจึงบอกไปว่ามีที่ที่อยากไปอยู่ แต่ก็อยากให้น้ำเหนือพาไปเพราะไม่อยากรบกวนเวลาทำงานของควอตซ์ ซึ่งตัวคุณหญิงมรกตก็ไม่ได้ว่าอะไร อีกทั้งน้ำเหนือก็ยังยิ้มให้จนเธอแน่ใจว่าไม่มีปัญหาอะไร
แต่พอหลังจากมื้อเช้าจบลง ลูกชายคนโตของบ้านบริสตันก็เรียกเธอและน้ำเหนือเข้ามาคุยที่ห้องนั่งเล่น ถามว่าจะไปเที่ยวไหน แล้วพอบอกสถานที่ที่อยากไปเท่านั้นแหละ ควอตซ์ก็ยืนกรานเสียงหนักแน่นว่าไม่ให้น้ำเหนือไป!
“ถ้าเธออยากไปถนนข้าวสารหรือตลาด ไปได้แต่ห้ามพาน้ำเหนือไปด้วย แต่ถ้าอยากให้น้ำเหนือไปเป็นเพื่อนก็ต้องไปเที่ยวห้าง” ควอตซ์ยังคงยืนยันหนักแน่นด้วยน้ำเสียงปนความหงุดหงิด
แน่ล่ะ… น้ำเหนือกำลังท้องจะให้ไปเที่ยวที่มีคนเยอะๆ และอากาศร้อนแบบนั้นได้ยังไง ยังไม่รวมกับสารพัดกลิ่น ฝุ่น ควันที่อาจจะทำให้คนท้องเกิดแพ้ท้องขึ้นมาได้ ทางที่ดีคือห้ามไป
“ยูจะหวงอะไรนัก ไปเที่ยวแค่แปบเดียวเอง” แต่คนไม่รู้ก็คือไม่รู้ ความอยากเที่ยวยังมีมากกว่า
“ไม่ได้หวงแต่ห่วง!” พอได้ยินแบบนั้นควอตซ์ก็ว่ากลับทันที ทำเอาคนที่นั่งฟังนิ่งๆ ไม่มีปากเสียงอะไรรู้สึกหน้าร้อนวูบวาบไปไม่น้อยกับประโยคนั้น “น้ำเหนือไม่สบายอยู่ ไปเที่ยวแบบนั้นเดี๋ยวจะอาการหนัก ถ้าอยากไปเที่ยวก็ไปเที่ยวห้างก่อน แล้วถ้าฉันวางจะพาไปทีหลัง”
พอเฌอรีนได้ฟังแบบนั้นก็หันไปมองน้ำเหนือแล้วถาม “น้ำเหนือไม่สบายอยู่อย่างนั้นเหรอ”
ในคราแรกเกือบที่จะส่ายหน้าและบอกปฏิเสธไปเพราะเจ้าตัวไม่ได้ไม่สบายอยู่ แต่พอเห็นสายตาของควอตซ์ที่มองมาที่หน้าท้องที่ถูกเสื้อเชิ้ตตัวใหญ่ปิดทับอยู่ก็นึกออกและพยักหน้ารับ
“ค ครับ ก็ไม่สบายอยู่ครับ” ส่งเสียงเพื่อยืนยันอีกหน่อย
เมื่อได้ยินแบบนั้นคนที่ยืนท้าวเอวอยู่ก็ลดแขนลงก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างยอมแพ้ “โอเค อย่างนั้นไอไปเที่ยวห้างก็ได้ นี่ไอเห็นแก่ที่น้ำเหนือไม่สบายนะ แล้วหลังจากนี้ยูต้องหาเวลาพาไอไปเที่ยวด้วย โอเค๊?”
“Okay” ควอตซ์พยักหน้ารับ พอเห็นแบบนั้นเฌอรีนก็ยิ้มกว้างก่อนจะเดินไปบีบแก้มของคนที่ยังยืนกอดอกอยู่เบาๆ อย่างล้อเลียน
น้ำเหนือได้แต่กระพริบตาปริบๆ มองภาพตรงหน้าพลางนึกแปลกใจในตัวเองที่รู้สึกว่าข้างในอกมันรู้สึกแปลกๆ แบบที่ไม่เคยเห็นมาก่อน แต่เพียงไม่นานน้ำเหนือก็สะบัดความรู้สึกเหล่านั้นทิ้งไปเมื่อคนที่ยืนกอดอกหันมาหา “ถ้ารู้สึกไม่ดีก็โทรหาโอ๊ต ไม่ก็โทรหาฉันทันทีเข้าใจไหม เดี๋ยวตอนบ่ายๆ จะไปรับที่ห้าง”
“อ่า... ครับ เข้าใจแล้วครับ” น้ำเหนือพยักหน้ารับกับคำพูดนั้น
“โอเค อย่างนั้นฉันไปทำงานก่อน” ควอตซ์พูดกับน้ำเหนือก่อนจะหันไปหาเพื่อนของตัวเองต่อ “ตอนจะไปก็ให้คนขับรถไปส่ง ไม่ต้องให้น้ำเหนือขับรถไป หรือเอารถไปเอง เข้าใจไหม”
“ค่า ค่า สั่งจริงๆ เลยค๊า เชิญไปทำงานเถอะค่ะไม่ต้องเป็นห่วงทางนี้” เฌอรีนส่งเสียงยานคางรับคำ นึกหมั่นไส้เพื่อนสนิทของเธอที่แลจะขี้หวง ขี้กังวลอย่างที่ไม่เคยเห็นมากก่อน
ควอตซ์ไม่ได้พูดอะไรต่อหันไปหยิบแฟ้มเอกสารมาถือเอาไว้ก่อนจะคว้าไปหยิบเสื้อสูท แต่ก่อนที่จะทันได้หยิบเฌอรีนที่ยืนอยู่ใกล้เสื้อสูทมากกว่าก็หันไปหยิบมา พร้อมพยักหน้าเชิงบอกให้ควอตซ์เดินออกไปส่วนเสื้อนี้เธอจะถือไปให้เอง ซึ่งในจังหวะที่เฌอรีนเอื้อมมือไปหยิบเสื้อสูทก็เป็นเวลาเดียวกับที่น้ำเหนือจะเอื้อมมือไปหยิบเช่นกัน แต่เมื่ออีกฝ่ายหยิบไปแล้วน้ำเหนือเลยทำเพียงแค่ดึงมือของตัวเองกลับมา
มือทั้งสองข้างกำแน่นอยู่บนตักความรู้สึกแปลกๆ วิ่งเข้ามาในอกอีกแล้ว
ความรู้สึกแบบนี้มันคืออะไรกันนะ...ในเมื่อหาคำตอบไม่ได้เจ้าตัวเลยได้แต่ถอนหายใจออกมาอย่างต้องการระบายความอึดอัดที่อยู่ข้างใน จนลืมไปว่านอกจากตัวเขาเองที่ยังอยู่ในห้องนั่งเล่น ควอตซ์และเฌอรีนเองก็อยู่ด้วยเช่นกัน
“เป็นอะไร รู้สึกไม่ดีหรือไง” ควอตซ์หันมาถามคนที่อยู่ๆ ก็ถอนหายใจ
น้ำเหนือสะดุ้งนิดกับคำถามนั้นก่อนจะส่ายหน้า “ป เปล่าครับ ไม่ได้เป็นอะไร”
“ก็ดีแล้ว ถ้ารู้สึกไม่ดีก็ไม่ต้องออกไปไหนก็ได้เข้าใจไหม” คนขี้ห่วงให้ตายยังไงก็ยังคงเป็นห่วงถึงได้กำชับออกมาอีกรอบ
“เข้าใจแล้วครับ คุณก็ไปทำงานได้แล้วนี่มันเก้าโมงกว่าแล้วนะครับ เดี๋ยวก็ไปไม่ทันประชุมหรอกครับ” น้ำเหนือพูดพร้อมกันหันไปมองเวลาบนหน้าจอโทรศัพท์ที่สว่างวาบขึ้นมาพอดีเพราะมีการแจ้งเตือน
วันนี้ควอตซ์มีประชุมตอนสิบโมงครึ่ง แต่นี่ก็เก้าโมงกว่าเข้าไปแล้วยังไม่ได้ออกจากบ้านเลย เดี๋ยวก็ไปสายจนได้ ส่วนคุณโทมัสกับคุณหญิงก็ออกไปตั้งแต่หลังจากทานมื้อเช้าเสร็จแล้ว ก็เหลือเพียงแค่ควอตซ์ที่นี่แหละที่ยังไม่ได้ออกไปทำงานกับเขา
“อือ” ควอตซ์รับคำ หันไปหาเฌอรีนก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบเสื้อสูทที่พาดอยู่บนแขนของเฌอรีนมาถือเอาไว้เอง แล้วจึงหันมาดึงน้ำเหนือให้ลุกขึ้นก่อนก่อนจะจูงมือพาออกจากห้องนั่งเล่นไป
คนที่ถูกจับจูงก็ได้แต่เดินตามไปจนถึงหน้าบ้านที่รถคันสวยของควอตซ์มาจอดเทียบรอเอาไว้อยู่ก่อนแล้ว ส่วนเฌอรีนก็เดินตามทั้งสองคนออกมาอีกที
“นี่...” น้ำเหนือเรียกพร้อมกับเอื้อมมือไปดึงเสื้อของควอตซ์หลังจากที่เจ้าตัวเอาของเก็บใส่รถแล้วเรียบร้อย เรียกให้อีกคนหันมามอง “วันนี้ประชุมเรื่องร้านใหม่ใช่ไหม”
“อือ ใช่ ประชุมเรื่องแผนการตลาด แล้วก็มีเรื่องผลประกอบการของสาขาแรกด้วย เช็คดูว่าผลตอบรับเป็นยังไง ดีขึ้นเรื่อยๆ หรือเปล่า”
“บอกผมด้วยนะ ผมอยากรู้ว่าเครื่องประดับที่ผมออกแบบขายได้หรือเปล่า ผมจะได้รู้ว่าควรปรับปรุงหรือแก้ไขตรงไหนต่อดีก่อนทำคอลเลคชั่นต่อไป” น้ำเหนือพูด
“คิดน่ะคิดได้ แต่อย่าเอาไปเครียดแล้วก็กดดันตัวเองเข้าใจไหม เดี๋ยวก็มีผลกระทบ” ควอตซ์ว่าเสียงเข้มขึ้นนิดเมื่อได้ยินความคิดของน้ำเหนือ ช่วงนี้เขาไม่อยากจะให้น้ำเหนือเก็บอะไรไปคิดมากเพราะกลัวว่าจะส่งผลต่อลูก แล้วก็สุขภาพของตัวน้ำเหนือเอง
เมื่อน้ำเหนือพยักหน้ารับอย่างเข้าใจควอตซ์ก็ยิ้มออกมา ยกมือขึ้นวางบนศีรษะของคนตรงหน้าแล้วจับโยกไปมาจนใบหน้าน่ารักบูดบึ้งยกมือขึ้นปัดมือของอีกฝ่ายออกเป็นการใหญ่ “หัวคนนะ ชอบโยกอยู่เรื่อยเลย”
“หัวเธอน่ารักดี”คนฟังได้แต่ย่นจมูกใส่ “มีใครเขาชมหัวกันบ้างไหมเนี่ย! ไปทำงานเลย เดี๋ยวก็สายเข้าจริงๆ หรอก” ก่อนจะจัดการผลักคนตรงหน้าให้ไปที่รถ
ควอตซ์หัวเราะขำในลำคอยกมือขึ้นโยกศีรษะน้ำเหนืออีกรอบ แล้วหันไปบอกลาเฌอรีนที่ยกมือโบกให้พร้อมกับรอยยิ้ม
“น้ำเหนือ เราไปดูทีวีกันดีกว่า เดี๋ยวอีกสักพักค่อยออกไปห้างกันเนอะ กลางวันนี้เราจะกินอะไรกันดีละ” เมื่อควอตซ์ขับรถออกจากบ้านไปแล้วเฌอรีนก็เดินมาคว้าแขนน้ำเหนือไปจับเอาไว้แล้วชวนคุยไม่หยุดอย่างคนอารมณ์ดี
น้ำเหนือได้แต่หัวเราะไปกับเรื่องเล่าสนุกๆ ของเฌอรีน อีกทั้งยังได้ฟังเรื่องราวของควอตซ์ตอนสมัยเรียนอีกต่างหาก คงต้องขอบคุณหญิงสาวเลยที่เล่าเรื่องพวกนี้ให้ฟังเพราะไม่อย่างนั้นน้ำเหนือก็คงไม่มีโอกาสได้รู้
สำหรับน้ำเหนือเฌอรีนไปผู้หญิงสวย ภายนอกดูเหมือนจะหยิ่งแต่พอได้พูดคุยแม้จะเพียงไม่นานหญิงสาวกลับไม่ได้หยิ่งและเข้าถึงยากเลยสักนิด ออกจะเป็นคนสนุกสนานเสียด้วยซ้ำ น้ำเหนือจึงรู้สึกผ่อนคลายมากทีเดียว ทำให้ตอนที่พวกเขามาเดินเที่ยวห้างด้วยกัน หามื้อกลางวันทานด้วยกันจึงไม่อึดอัดอย่างที่น้ำเหนือนึกกังวล
มื้อกลางวันของทั้งคู่คืออาหารญี่ปุ่น อันนี้เฌอรีนเป็นคนขอมาเพราะเธอไม่ค่อยมีโอกาสได้ทานอาหารญี่ปุ่นเท่าไหร่ ไหนๆ ที่ห้างนี้ก็มีร้านอาหารญี่ปุ่นที่มีสูตรจากประเทศญี่ปุ่นแท้ๆ เลยก็ทำให้เธอนึกอยากจะลอง น้ำเหนือก็เลยไม่ได้ขัดอะไร และเลือกสั่งเมนูที่ปรุงสุกมาทานแทน ถึงแม้ว่าตอนเห็นเนื้อปลาแซลมอนสีส้มสวยจะดูน่าทานมากแค่ไหนก็ตาม
“แล้วเราจะไปไหนกันต่อดีละน้ำเหนือ” เฌอรีนส่งเสียงถามหลังจากที่วางมือจากซูชิหลายจานตรงหน้า
“คุณเฌอรีนอยากดูอะไรพิเศษไหมครับ” น้ำเหนือถามกลับ
คนถูกถามทำหน้านึกก่อนจะพูดออกมา “อ๋อ! ฉันอยากไปดูเสื้อผ้าผู้ชายหน่อย ใกล้วันเกิดของควอตซ์แล้วยังไม่ได้ซื้อของขวัญให้เลย ตอนแรกฉันว่าจะเตรียมมาด้วยแต่ก็ลืมไป”
น้ำเหนือชะงักไปเล็กน้อยตอนได้ยิน วันเกิดของควอตซ์อย่างนั้นเหรอ... เขาจำไม่... ไม่สิต้องบอกว่าเขาไม่รู้มากกว่า ถ้าอีกไม่นานจะถึงวันเกิดแล้วทำไมถึงไม่มีใครบอกเขากันนะ...
“เป็นอะไรหรือเปล่าน้ำเหนือ” เฌอรีนถามเมื่อเห็นอีกฝ่ายดูนิ่งไป
“อ๋อ... เปล่าครับ ผมแค่นึกว่าจะซื้ออะไรเป็นของขวัญวันเกิดดี เพราะผมเองก็ยังไม่ได้ซื้อเหมือนกัน” น้ำเหนือยิ้ม “อย่างนั้นเราไปดูแผนกเสื้อผ้าผู้ชายละกันครับ”
เมื่อเดินออกจากร้านอาหารญี่ปุ่นน้ำเหนือก็พาเฌอรีนไปที่ส่วนแผนกของเสื้อผ้าผู้ชาย ซึ่งพอไปถึงทั้งสองก็เดินแยกกันดู ระหว่างเดินดูไปเรื่อยๆ น้ำเหนือก็คิดไปพลางว่าจะซื้ออะไรเป็นของขวัญวันเกิดให้กับควอตซ์ดี ส่วนหนึ่งเพราะน้ำเหนือไม่ค่อยซื้อของขวัญวันเกิดให้ใคร และไม่เคยได้ของขวัญวันเกิดเขาเลยไม่รู้ว่าในวันแบบนี้ควรจะซื้ออะไรให้
อย่างตอนวันเกิดของตัวเอง ก็มักจะได้คำอวยพรวันเกิดจากโอ๊ตแค่นั้น บางปีพี่ชายคนนี้ก็พาไปเลี้ยง บางปีก็ซื้อขนมมาให้ ส่วนพอวันเกิดของโอ๊ตอีกฝ่ายก็ออกตัวเลยว่าน้ำเหนือไม่ต้องซื้อให้ ถ้าซื้อของมาให้จะโกรธ น้ำเหนือเลยไม่รู้ว่าในวันแบบนี้ควรจะทำยังไงดี...
มองหาของชอบของควอตซ์... แต่อีกฝ่ายก็มีแทบจะทุกอย่างอยู่แล้ว
เฮ้อ... ซื้อของขวัญสักชิ้นมันยากขนาดนี้เลยหรือยังไงกันนะพลั่ก!
เพราะไม่ทันระวังและมัวแต่เดินเหม่อน้ำเหนือจึงเดินชนกับคนที่สวนมาเข้าจนทั้งคู่เซ ข้าวของของอีกฝ่ายหล่นลงบนพื้น น้ำเหนือได้แต่ก้มหัวขอโทษเป็นการใหญ่พร้อมกับยกมือไหว้เสียหลายรอบ
“ข ขอโทษครับ ขอโทษ ผมเดินไม่ระวังเอง ขอโทษนะครับ” น้ำเหนือพูดเสียงรัวก่อนจะก้มลงเก็บของบนพื้นให้อีกฝ่าย โชคดีที่ไม่มีของชิ้นไหนแตกหักหรือเสียหายอะไร
“น้ำเหนือ ยูเป็นอะไรหรือเปล่า” เฌอรีนที่เดินกลับมาร้องถามเมื่อเห็นน้ำเหนือกำลังก้มๆ เงยๆ เก็บของอยู่ เพราะเมื่อครู่ระหว่างที่รอพนักงานนำของมาให้ก็หันมาทันเห็นน้ำเหนือโดนชนกับคนอื่นเข้าพอดี จึงได้รีบเดินเข้ามาดู อีกอย่าง... เกิดปล่อยให้น้ำเหนือเป็นอะไรขึ้นมาดูท่าเธอจะไม่มีโอกาสได้กลับประเทศบ้านเกิดเพราะต้องโดนอิตาคนขี้หวงขี้ห่วงฆ่าหมกอยู่ประเทศไทยแน่ๆ
ชื่อน้ำเหนือที่หลุดจากปากของหญิงสาวทำให้คนที่น้ำเหนือโดนชนชะงักไปนิด เขาพยายามที่จะมองใบหน้าของคนที่วุ่นวายกับการเก็บของให้แต่เพราะอีกฝ่ายก้มหน้าอยู่จึงเห็นไม่ชัดเท่าไหร่นัก ยิ่งพอเฌอรีนเดินเข้ามาช่วยก็ทำให้บังจนมองไม่เห็น
เฌอรีนรวบของที่น้ำเหนือเก็บขึ้นมาถือเอาไว้ก่อนจะหันไปส่งให้กับคนที่ยืนอยู่ “ยู... เอ่อ... ไม่สิ คุณเป็นอะไรหรือเปล่าคะ”
“ไม่ครับ ผมไม่ได้เป็นอะไร ยังไงก็ขอบคุณมากที่ช่วยเก็บนะ” อีกฝ่ายว่าพร้อมกับยิ้ม
“ยังไงผมต้องขอโทษอีกครั้งนะครับ ขอโทษครับ” น้ำเหนือยกมือไหว้พร้อมกับก้มหน้าขอโทษไปด้วย นึกตำหนิตัวเองในใจที่มัวแต่เหม่อจนไม่ทันระวัง
“ไม่เป็นอะไรครับ...”
“ค่ะ น้ำเหนืออย่างนั้นเราไปกันเถอะ เมื่อกี้ไอโทรหาควอตซ์ หมอนั่นบอกกำลังจอดรถอยู่ เดี๋ยวไปรอที่โซนเสื้อผ้าผู้หญิงดีกว่า” เฌอรีนรับคำกับอีกฝ่ายก่อนจะหันมาชวนน้ำเหนือให้รีบไป จัดการคว้าแขนแล้วลากพาเดินออกจากบริเวณนี้พอดี
น้ำเหนือหันไปก้มหัวขอโทษคนที่เขาเดินชนไปอีกรอบ แต่ก่อนที่จะละสายตากลับมาเขาก็นิ่งไปนิดเพราะใบหน้าของอีกฝ่ายดูคุ้นเคยอย่างบอกไม่ถูกแต่ก็ไม่แน่ใจเพราะตัวเขาเองก็โดนลากออกมาแล้ว
“มีอะไรหรือเปล่าน้ำเหนือ” เฌอรีนหันมาถามเมื่อเห็นน้ำเหนือทำหน้าตาเคร่งเครียด คิ้วขมวดเข้าหากันจนแทบจะติด
คนถูกทักสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะส่ายหน้าปฏิเสธพร้อมกับยิ้ม “เปล่าครับ ไม่ได้มีอะไร”
แต่ถึงแม้จะพูดแบบนั้นแต่ความรู้สึกข้างในก็ยังแปลกๆ ตอนที่เดินชนก็มัวแต่เหม่อจนไม่ทันได้เห็นหน้า พอเห็นข้าวของที่หล่นก็รีบก้มลงไปเก็บและไม่ได้สนใจอะไร หรือแม้ตอนที่พูดขอโทษก็เอาแต่ก้มหน้าเป็นเชิงขอโทษ จนได้เห็นใบหน้าของคนที่โดนชนก็ตอนที่เดินออกมาแล้ว
คงไม่ใช่หรอกน้ำเหนือ... จะเป็นไปได้ยังไงเจ้าตัวได้แต่บอกตัวเองแบบนั้นก่อนจะไล่ความคิดที่วิ่งวนอยู่ในหัวให้หายไปก่อนจะหันไปยิ้มให้กับคนที่เพิ่งเดินเข้ามาใหม่ ชายหนุ่มที่ตอนก่อนออกจากบ้านยังแต่งตัวเนี๊ยบอยู่เลย แต่ตอนนี้ชายเสื้อเชิ้ตที่เคยสอดอยู่ภายใต้ขอบกางเกงสแล็คขาเข้ารูปสีดำ ตอนนี้ถูกดึงออกมานอกกางเกงแล้ว แถมกระดุมเสื้อยังปลดออก แต่ถึงแม้จะเป็นอย่างนั้นความน่ามองในตัวผู้ชายคนนี้ก็ไม่ได้ลดลงเลย กลับยิ่งน่ามองเข้าไปใหญ่เมื่อใบหน้าหล่อเหลาที่แค่มองก็รู้ว่าเป็นลูกครึ่งแน่นอนกำลังคลี่ยิ้มบาง
แล้วไม่รู้ทำไมน้ำเหนือรู้สึกว่าหน้าตัวเองร้อนวูบวาบแปลกๆ เมื่อก่อนก็ไม่เคยเป็นแต่ช่วงหลังๆ นี้เกิดขึ้นบ่อยๆ ตอนอยู่กับควอตซ์ แถมข้างในอกยังเต้นระรัวอีกต่างหาก
ควอตซ์ขมวดคิ้วด้วยความไม่เข้าใจเมื่อเห็นน้ำเหนือเบือนหน้าหนีไปแต่พอเห็นริ้วแดงๆ บนแก้มก็ทำให้เขายิ้มออกจนเผลอส่งเสียงหัวเราะขำในลำคอ ชายหนุ่มเดินเข้าไปหาคนที่เป็นภรรยาตามพฤตินัยก่อนจะยกมือวางบนศีรษะได้รับแล้วจับโยกไปมาอย่างที่ชอบทำจนใบหน้าที่มีความเขินอายกลับเปลี่ยนเป็นบึ้งตึง
“ทักทายไอบ้างก็ได้ เห็นไออยู่ในสายตาบ้างก็ได้” คนที่ถูกลืมอย่างเฌอรีนได้แต่ส่งเสียงออกมากึ่งประชดประชันกึ่งล้อเลียน หันไปส่งยิ้มพราวให้กับน้ำเหนือจนคนขี้อายแก้มระเรื่อขึ้นอีกรอบ
“แล้วได้อะไรมาเยอะแยะ” ควอตซ์หันไปทักเพื่อนสนิทของตนพลางมองไปที่สองมือที่ถือถุงเต็ม
“ของสวยๆ งามๆ สิ ผู้หญิงก็ต้องคู่กับของสวยงามอยู่แล้ว” เฌอรีนเชิดหน้าขึ้นตอบ ยื่นถุงในมือข้างหนึ่งไปให้ควอตซ์
“ของฉัน” ควอตซ์ถาม
“เปล่าย่ะ! ช่วยถือหน่อย”
ควอตซ์หัวเราะหึออกมาก่อนจะยื่นมือไปรับถุงของเฌอรีนมาถือเอาไว้ ก่อนจะหันไปคว้ามือของน้ำเหนือมากุมเอาไว้ “อยากไปไหนอีกหรือเปล่า”
น้ำเหนือส่ายหน้าไปมาเมื่อได้ยินคำถาม “ไม่แล้วครับ อยากกลับบ้านแล้วรู้สึกเหนื่อยๆ นิดหน่อย”
พอได้ยินแบบนั้นคนที่หันมาเพียงแค่หน้าก็หันกลับมาหาน้ำเหนือทั้งตัว ปล่อยมือที่จับมือของน้ำเหนือแล้วยกขึ้นสัมผัสที่หน้าผากแทนพร้อมถามไปด้วย “เหนื่อยเหรอ ปวดหัวหรือเปล่า”
“เปล่าครับ ไม่ได้ปวดหัวอะไร แค่รู้สึกเหนื่อยๆ เพลียๆ เท่านั้น” น้ำเหนือตอบยกมือขึ้นจับมือของควอตซ์ออกจากหน้าผากของตัวเอง แล้วเปลี่ยนเป็นจับมือนั้นเอาไว้แทน
เหมือนเป็นความเคยชิน ที่มือของทั้งสองคนจะต้องจับกุมกัน
“แล้วเธออยากดูอะไรอีกหรือเปล่า ถ้าอยากก็เดินดูตามสบายส่วนของเดี๋ยวเอากลับไปเก็บที่บ้านให้แล้วเดี๋ยวให้คนมารับ” ควอตซ์หันไปถามเฌอรีน
“ไม่ละ กลับกันดีกว่าไอก็ชักจะเมื่อยขาแล้วเหมือนกัน”
พอได้ยินแบบนั้นชายหนุ่มก็พยักหน้ารับก่อนที่ควอตซ์จะเดินจูงมือน้ำเหนือนำไปส่วนเฌอรีนตามไปอีกที เมื่อขึ้นรถกันเรียบร้อยควอตซ์ก็ขับรถออกจากห้างสรรพสินค้าแล้วตรงกลับไปที่บ้าน ใช้เวลาไม่นานเท่าไหร่ก็ถึงเพราะยังไม่ใช่เวลาเลิกงาน
รถคันสวยเลี้ยวเข้าจอดในโรงจอดรถก่อนที่ทั้งสามคนจะลงจากรถ น้ำเหนือเดินไปเปิดประตูหลังฝั่งตัวเองเพื่อช่วยถือของ ก่อนที่เจ้าตัวจะชะโงกไปมองเมื่อได้ยินเสียงร้องของเฌอรีน
“Cherreen! Are you Okay???”
“Ok… I’m ok , thank you very much” เฌอรีนบอกกลับพร้อมกับถอนหายใจ
“มีอะไรหรือเปล่าครับ” น้ำเหนือที่เดินอ้อมรถไปส่งเสียงถาม ชะงักไปนิดเมื่อเห็นควอตซ์กับลองโอบรอบเอวของเฌอรีนอยู่
“พอดีไอรีบไปหน่อยเลยจะล้ม ขอบใจยูมาก” เฌอรีนตอบน้ำเหนือก่อนจะหันไปบอกขอบคุณควอตซ์อีกรอบ
“อย่างนั้นคุณพาคุณเฌอรีนเข้าไปที่บ้านก่อนดีกว่าครับ ส่วนของเดี๋ยวผมให้พี่สาลี่มาช่วยถือไปให้” น้ำเหนือหันไปบอกควอตซ์
ชายหนุ่มพยักหน้ารับ ปล่อยมือจากเอวของเฌอรีนแล้วยื่นแขนไปให้หญิงสาวใช้จับเพื่อพยุงตัว เพราะเฌอรีนใส่รองเท้าส้นสูงแม้เมื่อครู่จะไม่ได้ล้มลงไป แต่ข้อเท้าก็คงจะเจ็บอยู่ไม่น้อยตอนที่เดินเกาะแขนของควอตซ์ไปถึงได้ดูเดินลำบาก
“แล้วนี่เรา... เป็นอะไรไปนะ” น้ำเหนือได้แต่ถามตัวเองเบาๆ เมื่อช่วงหนึ่งที่มองเขารู้สึกไม่พอใจขึ้นมาเสียอย่างนั้น...
************************************************
ก่อนอื่นขอชี้แจงเหตุผลที่มาอัพช้าก่อนค่ะ พอดีฟางเริ่มงานอาทิตย์แรก(ของที่ทำงานใหม่) งานค่อนข้างเยอะและเป็นงานเร่งแถมยังจัดตารางชีวิตได้ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ เรียกว่าจัดไม่ไหวดีกว่าค่ะ ตื่นแต่เช้ามากไปทำงาน กว่าจะจะเลิกงานก็ 6 โมงเย็นค่ะ กว่าจะถึงหอก็ 2 ทุ่มเข้าไปแล้ว ทำนู้นนี่นั่นอีก อ๊ากกก แทบจะหลับทันทีเลยค่ะ ทำให้ไม่ค่อยได้แต่งนิยายเท่าไหร่ อีกสักพักคงจะชินกว่านี้ อาจจะมาช้าไปบ้างแต่ก็จะไม่หายไปไหนนะคะ หวังว่าจะไม่หาย ไม่โกรธ ไม่เคืองกันนะคะ
กลับมาที่เนื้อเรื่อง ตอนนี้เหมือนจะไม่มีอะไร แต่ก็มีอะไรอยู่ข้างในให้มองหาและคอยติดตาม ฮ่าาาา ดูเหมือนฟางจะชอบแต่งอะไรแบบนี้นะ แต่งเหมือนไม่มีอะไรแต่ก็มีอยู่ดี อันนี้มีมาอีก 2 เรื่องให้คอยติดตามจ้า ก็น่าจะเดากันได้นะว่าเรื่องอะไร เรื่องใคร แต่จะดราม่าหรือไม่ หรือจะฟินกระจายอันนี้ก็ต้องรอติดตามต่อไปนะจ้ะ
ปล. คำผิดยังไม่เช็ค เพราะรีบปั่นรีบเอามาลง ถ้ามีบอกได้แจ้งได้เลยนะคะ
ถ้าชอบถูกใจก็คอมเมนต์กันเนอะ ขอเลยค่าขอคอมเมนต์เลย ขอกันแบบนี้นี่แหละ แฮ่...
สำหรับเฟสบุ๊คค่ะ https://www.facebook.com/fgc32yaoi
สำหรับทวิตเตอร์ค่ะ https://twitter.com/Fangiily_GC
เข้าไปพูดคุย สอบถาม ทวงหานิยายกันได้เลยนะคะ ยินดีตอบทุกคน ทุกข้อสงสัย(ที่ตอบได้จ้า)
ฝากอุ้มรักด้วยนะคะ อย่าลืม กดเฟบ กดเมนต์ กดโหวด กดแชร์ แล้วแต่สะดวกเลยน๊า คนละนิดคนละหน่อยเป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ จุ๊บๆ ขอบคุณค่ะ
ขอบคุณทุกคะแนนบวกเป็ด คะแนนชื่นชมในตัวฟางนะคะ ขอบคุณมากๆ เลยค่ะ
หัวข้อ: ❤… อุ้มรัก ...❤ #Mpreg } ll อุ้มรัก'S 01 [100%] l P.160 [12-11-62] (อ่าน 1193579 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก