“ไม่ได้หวงแต่ห่วง!” ... ควอตซ์ ความรู้สึกแบบนี้มันคืออะไรกันนะ... ...น้ำเหนือ✽ ✽ ✽ ต่อจากคราวที่แล้วค่ะ ✽ ✽ ✽
“คุณเฌอรีนเป็นยังไงบ้างครับ” น้ำเหนือเอ่ยถามคนที่นั่งอยู่ที่โซฟาโดยมีแม่บ้านมาดูแลข้อเท้าให้อยู่ ส่วนคนที่พาหญิงสาวกลับเข้ามาในบ้านก็ยืนอยู่
“ไม่เป็นอะไรมากหรอก เลยทำให้ตกใจขอโทษทีนะ” เฌอรีนหันมาส่งยิ้มให้
“แล้วเธอเป็นยังไงบ้าง ขึ้นไปนอนพักไหม เดี๋ยวตอนเย็นค่อยลงมาใหม่” ควอตซ์หันไปถามน้ำเหนือที่เดินมายืนอยู่ข้างๆ เขา ยกมือขึ้นปัดผมด้านหน้าที่ปรกลงมาขึ้นให้
“แล้วคุณล่ะ” น้ำเหนือถามกลับ
คนถูกถามเลิกคิ้วขึ้นอย่างแปลกใจกับคำถามเพราะส่วนมากแล้วเวลาเขาบอกให้น้ำเหนือไปพัก ถ้าอีกฝ่ายไม่ดื้อก็จะรับคำแล้วเดินขึ้นไปบนห้องเลย แต่คราวนี้กลับมาแปลกมีการย้อนถาม
“ก็เดี๋ยวขึ้นไปด้วย จะเอาอะไรหรือเปล่า”
น้ำเหนือส่ายหน้าไปมา เอื้อมมือไปจับแขนของควอตซ์เอาไว้อย่างลืมตัว ดวงตากลมโตนั้นเริ่มปรือปรอยเหมือนคนง่วงนอน อาจจะเพราะรู้สึกเพลีย พอเห็นแบบนั้นควอตซ์จึงพาเด็กน้อยในความรู้สึกขึ้นไปบนห้อง
“นอนพักไปก่อน ตาจะปิดแล้วเนี่ย” ชายหนุ่มหันไปบอกคนที่นั่งห้อยขาอยู่บนเตียง ส่วนตัวเขาก็เดินไปหยิบเอาชุดที่สบายๆ กว่านี้มาถือเอาไว้แล้วเดินเข้าไปเปลี่ยนชุดในห้องน้ำ
แต่พอเดินออกมาอีกทีคนที่ควรจะนอนพักได้แล้วกลับนั่งตาปรืออยู่ไม่ยอมนอนจนคิ้วเข้มต้องขมวดเข้าหากันแล้วส่งเสียงดุออกไป “ทำไมยังไม่นอนพักอีก”
“แล้วคุณจะไปไหน” น้ำเหนือไม่ตอบคำแถมยังถามกลับ
“ไม่ได้จะไปไหน ทำไมวันนี้ดื้อแบบแปลกๆ จะนอนพักหรือเปล่า หรืออยากจะดูอะไร” ควอตซ์ถามเดินเข้าไปใกล้คนที่นั่งห้อยขาอยู่ที่เตียง
“ผมง่วง” น้ำเหนือบอกน้ำเสียงงัวเงียพร้อมกับหลุดหาวออกมาจนคนมองยิ้มขำ
ควอตซ์ขยับไปกึ่งนั่งกึ่งนอนพิงหมอนก่อนจะเรียกคนที่ง่วงนอนให้มาลงนอนข้างๆ กัน “ง่วงก็มานอน” พอได้ยินแบบนั้นคนง่วงก็ขยับไปทิ้งตัวลงข้างๆ คนที่นอนอยู่ก่อน มือของน้ำเหนือเอื้อมไปจับชายเสื้อยืดของควอตซ์เอาไว้ก่อนจะหลับตาลง
มือหนายกขึ้นลูบผมนุ่มเหมือนจะกล่อมให้นอนหลับซึ่งไม่นานคนง่วงก็หลับสนิท ควอตซ์ดึงผ้ามาห่มให้เพราะกลัวว่าอีกฝ่ายจะหนาว ดึงมือของน้ำเหนือที่จับชายเสื้อเขาอยู่ออก แต่พอจะดึงออกมือนั้นก็ยิ่งจับเอาไว้แน่นขึ้น สุดท้ายควอตซ์ที่ตั้งใจว่าจะลุกไปทำงานเสียหน่อยก็ตัดสินใจทิ้งตัวลงนอนแทน
“ทำตัวแปลกๆ นะเรา” พูดเบาๆ กับตัวเอง เลื่อนมือไปบีบปลายจมูกนั้นอยากนึกมันเขี้ยวก่อนจะระบายยิ้มออกมาเมื่อคนหลับส่งเสียงเหมือนรำคาญที่โดนก่อกวน
“ดื้อ เอาแต่ใจ”ควอตซ์นอนอยู่แบบนั้นจนกระทั่งคิดว่าน้ำเหนือคงหลับสนิทแล้ว มือที่จับชายเสื้อเขาอยู่ก็คลายลงจนดึงออกได้ง่าย เขาขยับลงจากเตียงอย่างแผ่วเบาเพื่อไม่ต้องการให้คนที่กำลังนอนหลับรู้สึกตัวตื่นขึ้นมา ขาทั้งสองที่กำลังจะก้าวออกจากห้องนอนชะงักหันกลับมามองคนที่หลับสบายอีกรอบก่อน ตัดสินใจเรียกสาวใช้ที่กำลังทำความสะอาดอยู่ใกล้ๆ แทน
“เดี๋ยวลงไปหยิบแฟ้มเอกสารกับกระเป๋าของฉันขึ้นมาให้หน่อย” ชายหนุ่มพูด ก่อนจะยืนอยู่ตรงประตูห้องนอนระหว่างที่รอสาวใช้ไปหยิบของมาให้
ร่างสูงรับแฟ้มเอกสารและกระเป๋ามาถือเอาไว้พูดขอบใจอีกฝ่ายแล้วเดินกลับเข้ามาในห้อง วางทุกอย่างลงบนโต๊ะและเริ่มลงมือทำงาน
“เดี๋ยวตื่นมาไม่เห็น… จะงอแงเข้าให้อีก” ควอตซ์พึมพำกับตัวพลางหันไปมองคนหลับที่กำลังนอนกอดผ้าห่มอย่างสบายใจ
กระดาษหลายแผ่นวางเรียงอยู่บนโต๊ะทำงาน มันคือแบบเครื่องประดับที่น้ำเหนือวาดเอาไว้ อีกสองอาทิตย์ร้านสาขาใหม่ก็จะพร้อมเปิด เขาจึงต้องรีบเลือกแบบคอลเลคชั่นใหม่และสั่งผลิตเพื่อให้ทันเปิดร้าน
ดวงตาสีสวยหยุดจ้องอยู่ที่ภาพภาพหนึ่ง ภาพร่างช่วงลำคอของหญิงสาวด้วยสีอ่อน ลงสีโดดเด่นที่ตัวเครื่องประดับ
สร้อยแบบโชคเกอร์ที่ตอนนี้กลับมาฮิตกันอีกรอบจากซีรี่ย์ของต่างประเทศ ที่ถ้าผลิตจริงก็คงใช้ผ้าเนื้อนุ่มมาทำ เนื่องจากโชคเกอร์เป็นสร้อยแบบติดคอถ้าเลือกใช้ผ้าเนื้อนุ่มก็คงไม่ทำให้รู้สึกอึดอัด แต่สิ่งที่สะดุดควอตซ์ไม่ใช่แบบของสร้อย แต่เป็นจี้
“ดอกรัก” จี้ของสร้อยโชคเกอร์ที่น้ำเหนือออกแบบมานั้นเป็นรูปดอกรักร้อยต่อกันสองดอกที่ปลายสุดเป็นรูปหัวใจที่ประดับอัญมณีสีแดงเอาไว้
สิ่งที่สะดุดตาไม่ใช่หัวใจสีแดง แต่เป็นดอกรักที่สะดุดตา ควอตซ์แยกกระดาษแผ่นนั้นเอาไว้ด้านข้างก่อนจะมองหาแบบอื่นๆ ต่อจนได้เป็นที่พอใจ เขาจัดการรวบกระดาษแบบร่างเครื่องประดับทั้งหมดเอาไว้โดยมีแบบโชคเกอร์ดอกรักอยู่บนสุด
เสียงผ้าเสียดสี และเสียงขยับตัวเรียกสายตาของคนที่กำลังเก็บของให้หันไปมอง เด็กดื้อของเขา… ตื่นแล้ว
“กี่โมงแล้วเหรอครับ” คนที่ดันตัวลุกขึ้นนั่งส่งเสียงถาม
“เกือบห้าโมงเย็นแล้ว ปวดหัวหรือเปล่า” ควอตซ์ตอบลุกเดินมาหาคนที่นั่งงัวเงียอยู่บนเตียง
“ไม่ครับ”
“อย่างนั้นลุกไปล้างหน้าก่อน เดี๋ยวลงไปข้างล่างกัน” คนตัวสูงกว่าพูด เอื้อมมือไปให้อีกคนจับเป็นหลักก่อนจะพาเดินเข้าไปในห้องน้ำ ปล่อยให้คนที่เพิ่งตื่นนอนล้างหน้าล้างตาให้สดชื่น ส่วนตัวเขาก็ยืนพิงเคาน์เตอร์ล้างหน้าอยู่ข้างๆ
“ท้องโตขึ้นจากวันแรกเยอะเลย” ควอตซ์พูดพลางมองไปที่หน้าท้องของน้ำเหนือ
คนที่ล้างหน้าเสร็จแล้วหันกลับมามองแต่ก่อนที่จะได้พูดอะไรผ้าขนหนูผืนนุ่มก็แปะลงบนใบหน้าก่อนที่ควอตซ์จะใช้ผ้าผืนนั้นซับน้ำให้ก่อนจะพาออกจากห้องน้ำเพื่อเตรียมตัวลงไปข้างล่าง “ช่วงนี้ไม่ค่อยแพ้ท้องแล้วใช่ไหม”
น้ำเหนือพยักหน้ารับ “ครับ ไม่ค่อยแล้วแต่รู้สึกเพลียง่ายแล้วก็เหนื่อยง่าย อึดอัดด้วยแต่น้าหมอบอกว่าเป็นเรื่องปกติครับ”
“กินยาบำรุงที่น้าหมอให้มาอย่าขาด น้าหมอแนะนำอะไรก็ให้ทำตามรู้ไหม” เสียงทุ้มยังพูดต่อ มือหนายกขึ้นสัมผัสที่หน้าท้องนู้น “เดี๋ยวก็คงท้องโตกว่านี้”
“ผมคงออกไปไหนไม่ได้แล้ว” พูดไปเจ้าตัวก็หัวเราะไป ถ้าหากเป็นเมื่อก่อนเสียงหัวเราะคงเป็นนึกสมเพชตัวเอง แต่คราวนี้น้ำเหนือหัวเราะ... เพราะรู้สึกขบขันมากกว่า ไม่ได้ออกไปเที่ยวไหนน้ำเหนือก็ไม่เป็นอะไร... ขอแค่...
“เอาไว้วันหยุดฉันจะพาไปเที่ยว ไปต่างจังหวัดไปใกล้ๆ นี่แหละไปเปลี่ยนบรรยากาศบ้าง จะได้ไม่เบื่อ”
“ขอบคุณนะครับ” น้ำเหนือยิ้มให้คนตรงหน้าก่อนจะเอ่ยถามตอบ “คุณจะบอกเรื่องที่ผมท้อง... กับคุณเฌอรีนไหมครับ”
คนถูกถามนิ่งไปนิดพร้อมกับมองหน้าของน้ำเหนือ จนคนถามได้แต่เม้มปากและลุ้นอยู่ในใจก่อนจะยิ้มออกมาเมื่อได้ยินคำตอบ “แล้วแต่เธอ ถ้าไม่อยากให้บอกฉันก็ไม่บอก อีกอย่างเฌอรีนคงอยู่ไม่นานหรอก ไม่วันสองวันนี้ก็คงไปหาโรงแรมอยู่แล้วละ”
“ครับ”
“ลงไปข้างล่างกันดีกว่า” ควอตซ์บอกซึ่งน้ำเหนือก็พยักหน้าและเป็นฝ่ายเอื้อมมือมาจับแขนของชายหนุ่มเอาไว้ แม้จะนึกแปลกใจแต่ควอตซ์ก็มองข้ามผ่านไป ถ้าขืนทักออกไปดีไม่ดี... คงต้องง้อกันอีกยาว
เมื่อทั้งสองคนลงมาถึงมื้อเย็นก็เตรียมเอาไว้พร้อมอยู่แล้วและทุกคนก็อยู่ที่ห้องอาหารแล้วเรียบร้อย ทั้งสองคนจึงเดินเข้าไปในห้องอาหาร
“ยัยพิสยังไม่กลับเหรอครับ” ควอตซ์ถามเมื่อไม่เห็นน้องสาวของตัวเอง
“จ้ะ โทรมาบอกว่าวันนี้จะกลับค่ำ เห็นว่ามีทำงานอะไรอีกนี่แหละ” คุณหญิงมรกตตอบ “น้ำเหนือวันนี้แม่ให้ป้าสาลี่ทำของโปรดมาให้ ทานเยอะๆ นะจ้ะ”
“ขอบคุณนะครับคุณแม่” น้ำเหนือยิ้มกว้างให้กับคุณหญิงมรกต ก่อนที่ทุกคนจะเริ่มลงมือจัดการกับอาหารมื้อเย็น
บรรยากาศเป็นไปอย่างเรียบร้อยเหมือนทุกครั้ง ควอตซ์ยังคอยดูแลเอาใจใส่คนข้างๆ เสมอเหมือนอย่างที่เคยทำ
“เอ่อ...” น้ำเหนือได้แต่เงียบไปเมื่อเจ้าตัวตักอาหารใส่จานให้ควอตซ์เป็นเวลาเดียวกับที่เฌอรีนเองก็ตักมาให้เช่นกัน ช้อนของทั้งสองคนอยู่เหนือจานข้าวของควอตซ์ น้ำเหนือเงยหน้ามองเฌอรีนเพียงนิดก่อนจะดึงมือตัวเองกลับมา แต่ยังไม่ทันได้ทำคนที่นั่งข้างๆ ก็ยกมาจับมือของเขาเอาไว้เสียก่อน
“ตักให้แล้วจะเอาคืนได้ยังไง”
“ครับ...” พอได้ยินควอตซ์พูดแบบนั้นน้ำเหนือจึงตักผัดผักให้กับอีกฝ่าย
ควอตซ์ยิ้มเมื่อเห็นแบบนั้นก่อนจะหันไปหาเฌอรีน “ขอบใจนะ เธอกินเถอะไม่ต้องตักให้ฉันหรอก”
“โอเค” อีกฝ่ายรับคำง่ายๆ ก่อนจะส่งอาหารที่อยู่ในช้อนเข้าปากตัวเองไปแทน
เมื่อมื้อเย็นจบลงคุณหญิงมรกตกับคุณโทมัสก็ขอตัวไปพักผ่อน จึงเหลือเพียงสองหนุ่มหนึ่งสาวที่นั่งคุยเล่นอยู่ในห้องนั่งเล่นแค่นั้น น้ำเหนือที่นั่งอยู่ข้างควอตซ์บนโซฟาตัวยาวมองชายหนุ่มกับเฌอรีนพูดคุยก่อนจะถอนหายใจแล้วหันไปหยิบหนังสือนิตยสารมานั่งอ่านแทน
แต่ถึงแม้สายตาจะมองไปที่นิตยสารแต่สมาธิกลับไม่ได้อยู่กับการอ่านหนังสือเลย เพราะมันเอาแต่วกไปสนใจบทสนทนาของทั้งสองคนเสียมากกว่า
ถ้าเป็นปกติ... คนที่นั่งข้างๆ จะต้องคุยกับเขาสิ หรือไม่ควอตซ์ก็ต้องเอางานมานั่งอ่านแทน แล้วทำไมวันนี้ไม่ทำแบบนั้นนะน้ำเหนือได้แต่คิดอย่างขุ่นเคืองในใจ ในอกรู้สึกแปลกๆ ไปหมด มันไม่พอใจ และรู้สึก... หวง...
“น้ำเหนือทำไมอ่านไปทำหน้าเครียดไปอย่างนั้นละ” คนถูกถามสะดุ้งนิดเมื่อได้ยินทำถาม เจ้าตัวขยับตัวนิดพร้อมกับคิ้วที่ขมวดเข้าหากันมากกว่าเดิมเมื่อเห็นเฌอรีนอยู่ใกล้ๆ
“เปล่าครับ... ไม่ได้ทำหน้าเครียดอะไร”
“เป็นอะไร ปวดหัวหรือเปล่า” ควอตซ์หันมาถาม กดปลายนิ้วลงที่หว่างคิ้วของน้ำเหนือแล้วคลึงเบาๆ เพื่อให้คลายออก
“แต่ไอว่า... ไอรู้นะว่าน้ำเหนือเป็นอะไร” เฌอรีนว่าพร้อมยิ้มอย่างขบขัน มองคนที่นั่งหน้านิ้วคิ้วขมวด ที่เริ่มจะเปลี่ยนเป็นบึ้งตึงเมื่อเห็นเธอขยับเข้าไปใกล้ควอตซ์มากกว่าเดิม
“ยูนี่... ขี้หึงนะ”จบประโยคของเฌอรีนคนที่กำลังนั่งคิ้วขมวดก็ชะงักก่อนจะทำตาโตทันที ความร้อนที่ไม่รู้มากจากส่วนไหนแล่นมากองอยู่บนใบหน้า รู้สึกเหมือนหายใจติดๆ ขัดๆ พูดอะไรไม่ออก “ห... หึง... หึงอะไรกันครับ”
เฌอรีนยิ้มกว้าง เปลี่ยนจากนั่งใกล้ควอตซ์มานั่งข้างน้ำเหนือแทน “เวลายูเห็นไออยู่ใกล้ๆ ควอตซ์ หน้ายูก็เริ่มบึ้ง เริ่มไม่พอใจ แบบนี้ก็แสดงว่ายูกำลังหึงยังไงหล่ะ”
น้ำเหนือได้แต่นั่งนิ่งค้างไปแล้ว ผิดกับอีกคนที่ปล่อยเสียงหัวเราะในลำคอ ที่จริงควอตซ์ก็รู้ว่าน้ำเหนือแสดงอาการ
หึง ออกมา แต่เขาทำเป็นไม่รู้เพราะอยากให้น้ำเหนือแน่ใจในความรู้สึกของตัวเองเสียก่อน
“ผมเปล่า... สักหน่อย...” น้ำเหนือยังคงเลือกที่จะปฏิเสธ
“เปล่าอะไร อย่างตอนที่กลับมาถึงบ้านที่ไอทำเป็นเจ็บขา ถึงยูจะบอกให้ควอตซ์พาไอเข้ามาพักแต่หน้ายูนี่... ไม่ชอบใจอย่างมากเลยนะ” เฌอรีนพูด
ตอนที่ลงจากรถเธอแกล้งทำเป็นเจ็บขาเพื่อให้ควอตซ์เข้ามาพยุง ตอนที่น้ำเหนือบอกให้ควอตซ์พาเธอเข้ามาในบ้าน ควอตซ์ก็ตั้งใจจะหันไปหาน้ำเหนือแต่ก็ถูกเธอใช้เล็บยาวๆ จิกลงที่แขนแล้วกึ่งบังคับให้เดินมาด้วยกัน ก่อนจะกระซิบบอกว่ากำลังแกล้งน้ำเหนือ อยากเห็นตอนน้ำเหนือหึง ถึงแม้ควอตซ์จะขมวดคิ้วใส่ด้วยความไม่พอใจ แต่เพราะลึกๆ ในใจก็คงอยากเห็นเจ้าตัวเลยได้แต่ถอนหายใจและเดินเข้ามาในบ้านโดยที่ยังหันไปน้ำเหนืออยู่เป็นระยะ
“ผม... ผม...” น้ำเหนือกลายเป็นคนติดอ่างพูดขึ้นมาทันที รู้แน่ชัดว่าแก้มจะต้องแดงแน่ๆ
นี่ที่เรารู้สึกแปลกๆ ก็เพราะกำลังหึงอยู่อย่างนั้นเหรอ
... การที่ฉันหึงไม่ได้หมายความว่ารักหรือยังไงกัน ...คำพูดของควอตซ์ย้อนกลับเข้ามาในความคิด และนั่นยิ่งทำให้น้ำเหนือรู้สึกว่าแก้มตัวเองร้อนจนแทบจะไหม้
“แต่ยูไม่ต้องหึงไอกับควอตซ์หรอกนะ” เฌอรีนว่า หันไปหยิบโทรศัพท์มากดอยู่สองสามครั้งก่อนจะยื่นมาตรงหน้าน้ำเหนือ “ไอมีเกิลเฟรนด์แล้ว”
“ก... เกิลเฟรนด์...”
“Yesss , I’m lesbian” เฌอรีนหัวเราะขำเมื่อเห็นท่าทางอึ้งค้างของน้ำเหนือ “ไม่เชื่อถามบอยเฟรนด์ยูดูสิ ควอตซ์ก็รู้จักคนรักของไอ”
พอได้ยินแบบนั้นน้ำเหนือก็หันไปมองคนที่นั่งอยู่ข้างๆ ทันที ควอตซ์พยักหน้ารับก่อนจะพูดยืนยันอีกรอบ “จริง แฟนของเฌอรีนก็เพื่อนฉัน เราอยู่ในกลุ่มเดียวกัน เฌอรีนไม่ได้ชอบผู้ชาย”
“ผ... ผมขอตัวไปนอนก่อนนะครับ!” น้ำเหนือว่าก่อนจะลุกแล้วเดินหนีออกจากห้องนั่งเล่นทันที
“เล่นอะไรไม่เข้าท่าเฌอรีน” ควอตซ์ลุกขึ้นยืนหันมาพูดกับเพื่อนที่ยังหัวเราะชอบใจอยู่
“แต่ยูก็ชอบที่เห็นน้ำเหนือหึง ใช่ไหมละ”
คนถูกย้อนทำเพียงแค่ส่งเสียง หึ ในลำคอโดยไม่ได้ตอบอะไรเพิ่มเติมก่อนจะเดินออกจากห้องนั่งเล่นตามน้ำเหนือขึ้นไปบนห้อง
ควอตซ์ไม่รู้ว่าจะนิยามคำเรียกน้ำเหนือตอนนี้ว่าอะไรดี...
เพราะมันยิ่งกว่าน่ารักและน่ารังแกคนที่นั่งยกมือปิดแก้มตัวเองอยู่บนเตียง ปากสั่น ตาสั่น คนที่เดี๋ยวอยู่ๆ ก็สะบัดหน้าไปมา เดี๋ยวก็เลื่อนมือมาปิดหน้า
“น้ำเหนือ”
เฮือก!
น้ำเหนือสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจเมื่อได้ยินเสียงเรียก เอ่ยเรียกอีกฝ่ายด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกักทันที พยายามขยับตัวถอยห่างเมื่ออีกคนเดินเข้ามาใกล้แต่ก็ขยับไปไหนไม่ได้มากเพราะไม่อย่างนั้นคงได้ตกเตียงกันเป็นแน่ ในเมื่อขยับหนีไม่ได้ น้ำเหนือก็ตั้งใจจะลุกหนี แต่จังหวะนั้นก็โดนคนที่เพิ่งทิ้งตัวลงนั่งดึงลงนั่ง ซึ่งก็นั่งอยู่บนตักได้พอดิบพอดี
คนบนตักนั่งตัวเกร็งทันที พยายามขืนตัวออกห่างเท่าที่จะทำได้แต่ก็โดนวงแขนของควอตซ์โอบรอบตัวเอาไว้
“ไม่คิดว่านอกจากฉันจะขี้หึงแล้ว เธอก็ยังขี้หึงเหมือนกัน”น้ำเหนืออ้าปากเตรียมจะแย้งแต่พอหันไปเห็นคนที่นั่งอมยิ้มนิดๆ ก็ได้แต่เงียบเสียงลง อีกอย่างถึงปากจะบอกว่าไม่หึงแต่ลึกๆ ข้างในก็กำลังค้านอยู่ จึงทำได้เพียงแค่นั่งเม้มปากตัวเอง
“เดี๋ยวปากเป็นแผล” เสียงทุ้มว่าเสียงเข้ม ปลายนิ้วเกลี่ยเบาๆ ที่ริมฝีปากอิ่มที่กำลังเม้มเข้าหากันจนกลีบปากสีสวยนั้นเผยอขึ้น
ความนุ่มนิ่มที่ปลายนิ้วทำให้เขารู้สึกเพลินจนเผลอลูบริมฝีปากนั้นไม่หยุด น้ำเหนือได้นั่งหน้าแดงอยู่บนตักก่อนจะเอียงหน้าหนี “เดี๋ยวปากผมก็ถลอกหมด...”
ควอตซ์หัวเราะขำกับคำพูดนั้น ยอมปล่อยริมฝีปากของน้ำเหนือให้เป็นอิสระ ทั้งคู่เงียบกันไปโดยที่ยังมองหน้ากันอยู่จนน้ำเหนือรู้สึกอึดอัดเลยได้แต่หันหน้าหลบแล้วหาเรื่องมาคุยเพื่อให้หลุดจากบรรยากาศแปลกๆ นี้
“คุณเฌอรีน... ไม่ได้ชอบผู้ชายจริงๆ เหรอครับ” พอได้ยินคำถามของตัวเองน้ำเหนือก็อยากจะยกมือตีปากตัวเอง
ถามไปแบบนั้นก็เท่ากับยอมรับกลายๆ นะสิว่าหึงแล้วก็คิดมาก! น้ำเหนือนะน้ำเหนือ!“อือ เฌอรีนชอบผู้หญิง เวลามีผู้ชายมาจีบก็ไล่ตะเพิดเสียจนพวกผู้ชายวิ่งหนีไม่ทัน” ควอตซ์ตอบ ยิ้มมุมปากนิดก่อนจะถาม “ที่ถามเพราะหึงอย่างนั้นเหรอ”
“เอ๊ะ! คุณนี่” น้ำเหนือตวัดตาค้อนใส่ทั้งๆ ที่แก้มยังคงแดงปลั่ง
“แต่ฉันดีใจนะที่เธอหึง เพราะถ้าไม่รักก็คงไม่หึงใช่ไหม”“ทำไมต้องถามด้วยละครับ...” น้ำเหนือว่าเสียงอ่อย เลือกที่จะก้มหน้ามองมือของตัวเองแทนที่จะเป็นใบหน้าของคู่สนทนา
“ก็แค่อยากให้แน่ใจยังไงละว่าเราสองคน... รู้สึกเหมือนกัน”
น้ำเหนือนิ่งไปกับคำพูดของควอตซ์ ซึ่งชายหนุ่มก็ไม่ได้พูดอะไรนอกจากทำหน้าที่เป็นเก้าอี้ให้อีกคนนั่งและปล่อยให้น้ำเหนือนั่งคิดอะไรอยู่ในใจต่อไป
คนที่ไม่เคยรู้จักคำว่า “ความรัก” แต่ตอนนี้กำลังจะได้เรียนรู้มัน... น้ำเหนือเคยนึกกลัวความรักเพราะดูจากชีวิตครอบครัวของตัวเอง และเขาเริ่มรู้จักความรักตอนที่ได้เจอครอบครัวบริสตัน ตอนที่คุณหญิงมรกตมอบความเมตตาและความรักให้ แต่นั่นคือความรักแบบครอบครัว
ส่วน...น้ำเหนือเงยหน้าขึ้นมองคนที่มองมาที่เขาอยู่
ส่วนกับคนนี้... ไม่รู้ว่าความเกลียดชังจางหายไปตั้งแต่เมื่อไหร่ และไม่รู้ว่าความผูกผันเข้ามาแทนที่ตั้งแต่ตอนไหน...
ถ้าหากว่า...ใบหน้าน่ารักเอนซบลงที่ไหล่กว้างของควอตซ์ แล้วหลับตาลงปล่อยให้ความรู้สึกในใจฉายชัดจนแน่ใจ
“ถ้าหากว่า... การที่ผมหึงแปลว่ารัก... ผมก็คงรักคุณ”************************************************
การทำงานยังคงอัดแน่นไปด้วยงานที่เพิ่มขึ้นวันละนิดวันละหน่อย ขนาดวันเสาร์ก็ยังต้องทำงาน ร่างกายพังไปค่ะ... ร่างกายพังวนไปเลยค่ะ เฮ้อ................................... ถอนหายใจยาวๆ ระบายความเพลีย พอกลับเข้าเนื้อเรื่องกันดีกว่า ไม่รู้ว่า 50% ที่เหลือในช่วงแรกๆ มันแปลกๆ ไหม พอดีแต่งเมื่อคืนตอนแบบตาจะปิด สมองกำลังจะ Shut down ตัวเองเลยไม่แน่ใจว่ามันโอเคไหม 55555
หวีดร้องดังๆ เลยค่ะ เชิญหวีดร้องกันให้สบายเลยค่ะ น้อง บอก รัก พี่!!!! ในที่สุดน้องก็บอกรักพี่แล้วค่า กรี๊ดวนไปเลยค่ะ โอ๊ยยย คือเขินอะ เขานั่งตักกัน เขากอดกัน เขามุ้งมิ้งกัน คือเขิน เขินมาก เขินหนักมากเลย แก้มงี้แทบจะแตกเพราะมัวแต่กลั้นยิ้ม คือมันดีงามพระรามแปดกับคำบอกรัก ไม่ต้องจัดฉากให้หรูหราโรแมนติก บอกรักกันง่ายๆ แต่กินใจแบบนี้แหละถึงจะสมกับคู่นี้เขา
ส่วนเรื่องผู้ชายที่น้ำเหนือเดินชน รอติดตามต่อไปนะคะ เดี๋ยวได้เจอเขาอีกแน่นอนค่าาาาาาาา~~~~~
ปล. คำผิดยังไม่ได้เช็กนะคะ มีบอกได้ค่า
อาจจะมาช้าหน่อยแต่ก็จะไม่ทิ้งไปไหนแน่นอนค่ะ หวังว่าจะเข้าใจกันนะคะ เป็นกำลังใจให้ฟางด้วยค่ะ ^^
ถ้าชอบถูกใจก็คอมเมนต์กันเนอะ ขอเลยค่าขอคอมเมนต์เลย ขอกันแบบนี้นี่แหละ แฮ่...
สำหรับเฟสบุ๊คค่ะ https://www.facebook.com/fgc32yaoi
สำหรับทวิตเตอร์ค่ะ https://twitter.com/Fangiily_GC
เข้าไปพูดคุย สอบถาม ทวงหานิยายกันได้เลยนะคะ ยินดีตอบทุกคน ทุกข้อสงสัย(ที่ตอบได้จ้า)
ฝากอุ้มรักด้วยนะคะ อย่าลืม กดเฟบ กดเมนต์ กดโหวด กดแชร์ แล้วแต่สะดวกเลยน๊า คนละนิดคนละหน่อยเป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ จุ๊บๆ ขอบคุณค่ะ
ขอบคุณทุกคะแนนบวกเป็ด คะแนนชื่นชมในตัวฟางนะคะ ขอบคุณมากๆ เลยค่ะ
หัวข้อ: ❤… อุ้มรัก ...❤ #Mpreg } ll อุ้มรัก'S 01 [100%] l P.160 [12-11-62] (อ่าน 1192181 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก