“พ่อรักผม... จริงๆ ใช่ไหม ไม่ได้เลิกรักผมจริงๆ ใช่ไหม”“คุณพ่อออออออ” เสียงของเด็กน้อยวัยหกขวบที่ร้องเสียงดังก่อนที่เจ้าตัวเล็กจะวิ่งเข้ามากอดขากอดเอวของสินธรให้เขาต้องก้มลงมอง เขาทรุดตัวนั่งยองๆ ยกมือลูบผมเด็กน้อย
“ว่าไงครับแมท” สินธรร้องถาม ให้เด็กน้อยนามแมทเอื้อมมือมาจับแขนแล้วออกแรงดึง
“ไปเล่นกะหนูนะ เล่นปราสาทๆ นะๆ นะคุณพ่อนะ” แมทอ้อน ใบหน้ากลมน่ารักอย่างเด็กสมบูรณ์ขยับขึ้นลงเหมือนเป็นการชักชวน
สินธรมีท่าทางลังเล เขามองเด็กน้อยที่ร้องอ้อนไม่หยุดสลับกับบ้านพักที่ยังปิดประตูเงียบตรงหน้า
“แมทครับ” ก่อนที่จะตัดสินใจได้ว่าจะทำอย่างไร เสียงอีกเสียงก็ดังขึ้นเสียก่อน
“คุณแม่~” แมทหันไปร้องเรียก “พาคุณพ่อไปเล่นกัน นะๆ น๊า”
“แมทไปเล่นกับพี่มิ้นท์ก่อนครับ เดี๋ยวคุณพ่อตามไป มิ้นท์พาน้องแมทไปเล่นก่อนนะ” เธอว่าจับจูงมือของน้องแมทให้กับเด็กสาววัยรุ่นอีกคนที่เดินตามมา
“ค่ะ แมทไปเล่นกับพี่ก่อนนะ” แล้วทั้งสองคนก็พากันเดินออกไป
“น้ำเหนืออยู่ที่นี่เหรอคะ”
สินธรพยักหน้ารับคำนั้น เขาถอนหายใจออกมาเพื่อระบายความอึดอัดในใจ “นุชไปเล่นกับแมทก่อนก็ได้นะ เดี๋ยวผมตามไปทีหลัง”
นุช หรือ นุชจิรายิ้มรับคำนั้น เธอขยับเข้ามาใกล้สินธร ยกมือขึ้นสัมผัสไหล่กว้างที่ปกติจะผึ่งผายตลอดเวลา แต่ครานี้ไหล่ทั้งสองข้างกำลังห่อเข้าหากัน ตามอารมณ์ของเจ้าของ
“ไม่ต้องคิดถึงเรื่องนุช แล้วก็น้องแมท น้องมิ้นท์หรอกธร บางทีนี่อาจจะถึงเวลาแล้วก็ได้ที่ธรจะได้ทำตามอย่างที่ใจอยากทำ” นุชจิราว่า เธอบีบไหล่คนตรงหน้าอย่างให้กำลังใจ
“จะให้เลิกคิดเรื่องของนุชกับแมท มิ้นท์เลย มันก็เป็นไปไม่ได้หรอก ผมเป็นห่วงทั้งคู่นั่นแหละ” สินธรว่ายกมือขึ้นจับมือของนุชจิราแล้วบีบเบาๆ
“นุชเข้าใจว่าธรเป็นห่วง แต่นุชกับลูกอยู่ได้จริงๆ น้องมิ้นท์ก็โตแล้วเดี๋ยวก็เข้ามหาวิทยาลัยแล้ว ช่วยนุชเลี้ยงน้องแมทได้สบายๆ ธรตามหาน้ำเหนือมาตั้งหลายปี วันนี้เจอเขาแล้วธรควรจะให้เวลากับน้ำเหนือนะ” นุชจิราว่า
สินธรถอนหายใจออกมาอีกระลอกหนึ่ง “น้ำเหนือคงเกลียดผมไปแล้วแน่ๆ เลย”
“ก็ต้องคุยสิคะ คุยให้เข้าใจ นุชเชื่อนะว่าน้ำเหนือก็คิดถึงธรมาก ไม่แพ้ธรที่คิดถึงเขาหรอก” นุชจิราส่งยิ้มให้กำลังใจ ก่อนจะพยักหน้าไปทางบ้านพักที่ประตูถูกเปิดออก เธอก้าวถอยหลังออกมา “นุชเอาใจช่วยค่ะ” แล้วจึงเดินออกจากบริเวณนี้ไป
สินธรหันกลับมาไปทางบ้านพักอีกรอบ เขามองใบหน้าของลูกชายด้วยความคิดถึง ก่อนจะไล่สายตาไปทั่วเพื่ออยากจะยืนยันให้แน่ใจว่าน้ำเหนือ… ลูกชายของเขาสบายดี
แม้จะชะงักไปนิดเมื่อเห็นมือของผู้ชายรูปร่างสูงใหญ่กว่าน้ำเหนือยืนโอบประคองลูกของเขาเอาไว้ในอ้อมแขน รวมไปถึงการแต่งตัวที่ทำให้สิธรรู้สึกว่ามีบางอย่างแปลกๆ ไป
“น้ำเหนือ…” เป็นสินธรที่เอ่ยขึ้นก่อนหลังจากความเงียบโรยตัวอยู่พักใหญ่
เสียงของสินธรทำให้มือของน้ำเหนือสั่น เพราะมันเป็นเสียงที่น้ำเหนือเฝ้าอยากได้ยินมาตลอดหลายปี
ควอตซ์กระชับมือของน้ำเหนือเอาไว้แล้วบีบเบาๆ ให้เจ้าตัวหันมามอง แล้วจึงกดหน้าตัวเองลง
“เชิญคุณสินธรเข้ามาก่อนดีกว่าครับ จะได้นั่งคุยกันสะดวก” ควอตซ์พูด
สินธรเดินตามควอตซ์และน้ำเหนือเข้าไปในบ้านพัก เขาทรุดตัวลงนั่งที่โซฟาเดี่ยวใกล้ๆ กับโซฟาที่ควอตซ์และน้ำเหนือนั่งอยู่
ทุกคนยังคงเงียบ ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรออกมาดี ไม่รู้ว่าตอนนี้ควรพูดหรือเริ่มต้นอย่างไร น้ำเหนือเองก็เอาแต่นั่งก้มหน้าไม่ยอมพูด ควอตซ์เองก็นั่งเงียบๆ เพราะเขาคิดว่าควรปล่อยให้เป็นเรื่องของสองพ่อลูก ตอนแรกตั้งใจว่าจะลุกเลี่ยงไปเพื่อให้ทั้งสองคนคุยกันได้สะดวก แต่เพราะแรงดึงที่ชายเสื้อของคนข้างๆ ทำให้เขาจึงนั่งอยู่แบบนี้
จนสุดท้ายก็เป็นสินธรที่เป็นฝ่ายเอ่ยขึ้นมาก่อน
“ลูก… สบายดีไหม…”
“หมายถึงตอนไหนละครับ ตอนนี้หรือก่อนหน้านี้” น้ำเหนือถามกลับ มือทั้งสองข้างจับกันเอาไว้แน่นอยู่บนตัก
สินธรชะงักไปนิด “ก็… ตลอดเวลา”
“ดีบ้าง… ร้ายบ้าง…ครับ”
“แล้ว… แม่เขาละ” พอได้ยินคำถามนี้น้ำเหนือก็เงยหน้าขึ้นมอง ก่อนจะแย้มรอยยิ้มจางๆ ออกมา
นั่นสินะ… แม่เขาเสียคนตรงหน้ายังไม่รู้เรื่องเลย ที่จริง… น้ำเหนือก็ไม่รู้ว่าจะติดต่อไปบอกยังไงดี เพราะเขาไม่รู้เลยว่าอีกฝ่ายทำอะไรอยู่ หรือว่าอยู่ที่ไหน งานศพก็ไม่ได้จัดเพราะค่าใช้จ่ายก็สูง สวดศพได้คืนเดียวก็เผา
“แม่… เสียไปแล้วครับ เมื่อหลายปีก่อน”
คำตอบของน้ำเหนือทำให้สินธรตาโตด้วยความตกใจ เอื้อมมือมาจับมือของน้ำเหนือเอาไว้แล้วละล่ำละลักถาม “ล แล้วลูกอยู่ยังไง อยู่ที่ไหน กับใคร เรื่องเรียนละ”
“ผมเช่าหอพักอยู่คนเดียวครับ โชคดีที่ได้ทุนผมเลยเรียนจบปริญญาตรี ทำงานหาเงินใช้ประหยัดๆ ก็อยู่ได้ครับ” น้ำเหนือตอบเสียงแผ่ว รู้สึกว่ากระบอกตาของเขามันร้อนผ่าวเมื่อนึกถึงเรื่องราวในอดีตที่ผ่านมา
อยากจะถามออกไปว่าทำไมพ่อต้องผิดสัญญา ทำไมพ่อไม่มารับผมไปอยู่ด้วย ทำไม… ต้องทิ้งผม…
“ทำไม… พ่อไม่กลับมาหาผม…” น้ำเหนือถามออกไปแล้ว คำถามที่อยู่ในใจของเขามาตลอด น้ำตาหยดแรกไหลออกจากดวงตาคู่นั้น ก่อนที่มันจะทะลักออกมาอีกมากมาย
“ทำไมพ่อต้องผิดสัญญากับผม… ทำไมพ่อต้องทิ้งผมไป…”“พ่อมีคนรักที่สวย อึก… มีลูกที่น่ารัก… พ พ่อไม่รักผมแล้ว”
แล้วเมื่อได้พูด น้ำเหนือก็ปล่อยทุกอย่างในใจออกมาจนหมด
“ม ไม่ลูก ไม่ใช่ พ่อ…” สินธรทั้งส่ายหน้าทั้งเอ่ยปฏิเสธ หัวใจของคนเป็นพ่อเจ็บปวดทันทีที่เห็นลูกร้องไห้ “พ่อคิดถึงลูกตลอด ไม่มีวันไหนที่ไม่คิดถึง พ่อรู้ว่าพ่อผิดที่วันนั้นไม่พาลูกไปด้วย แต่พ่อเองก็ยังไม่พร้อม ไม่อยากให้ลูกลำบาก แต่พ่อก็โอนเงินค่าเทอม ค่าเลี้ยงดูลูกให้แม่ทุกเดือนไม่หยุด”
น้ำเหนือได้แต่ก้มหน้าแล้วก็ฟังในสิ่งที่สินธรพูด “พ่อไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น น้ำเหนือ… พ่อไปหาลูก ไปหาแม่แต่ลูกก็ไม่อยู่ที่บ้านนั้นแล้ว”
“อึก… ม แม่พาผมออกมา บ บอกว่าพ่อบอก ห ให้ย้าย”
สินธรส่ายหน้าไม่หยุดกับคำพูดของน้ำเหนือ “ไม่จริงเลยสักนิด พ่อไม่เคยบอกแบบนั้นเลย… อย่าว่าแต่ไปบอกกับตัวเลย แค่โทรหาพ่อยังโทรหาเขาไม่ติด ได้แต่โอนเงินเอาไว้ให้ลูกจ่ายค่าเทอม ใช้จ่ายในชีวิตประจำวันเท่านั้น แม่เขา… ได้ให้ลูกหรือเปล่า”
น้ำเหนือส่ายหน้า “ม… ไม่ ผมได้ทุนเรียนฟรี กับ… อึก ทำงานหาเงิน อะ เอง…”
คนฟังชะงักไปทันที ไม่ใช่แค่สินธรแต่ควอตซ์เองก็ชะงักไปด้วยความตกใจ เขาอยู่ในครอบครัวที่ร่ำรวย พ่อแม่รักใคร่ ไม่เคยต้องลำบากอะไรเลยสักนิด อีกทั้งยังมีเงินใช้ไม่ขาดมือ จนเขาไม่คิดเลยว่าในโลกนี้… จะมีแม่ที่ไม่แม้แต่จะให้เงินที่ควรจะเป็นของลูกแบบนี้
“พ่อ… พ่อโอนเงินให้ลูกทุกเดือนตลอดสองปี แต่อยู่ๆ บัญชีของแม่เขาก็ปิดไป พ่อถามข้อมูลจากธนาคาร… เขาก็บอกไม่ได้เพราะว่าเป็นความลับ พ่อ… พ่อไม่คิดเลยว่าลูกจะลำบากขนาดนี้ พ่อขอโทษ… น้ำเหนือ พ่อขอโทษ…”
สินธรจับมือของน้ำเหนือเอาไว้แน่น อยากจะดึงลูกเข้ามากอดแต่เขาก็ไม่มั่นใจว่าน้ำเหนือจะอยากรับความอบอุ่นนั้นไหม
“พ่อน่าจะพยายามตามหาลูกมากกว่านี้ แต่พ่อไม่รู้จะไปหาลูกที่ไหน พ่อขอโทษจริงๆ พ่อขอโทษ…”
“ผม… ผมไม่เคยโกรธพ่อเลย อึก… ม ไม่เคยเลย ต แต่ในหัวผม ต ตลอดเวลา มันมีแต่คำว่า… ทำไม” น้ำเหนือสะอื้นไปพูดไป ไม่ได้ดึงมือของตนออกจากมือใหญ่ของคนเป็นพ่อ มือที่น้ำเหนือเฝ้าอยากจับมาตลอด
“ทำไมพ่อไม่มารับผม ทำไมพ่อไม่ติดต่อมาหาผม ทำไม… พ่อ… ไม่รักผมแล้วเหรอ ม แม่ไม่เคยรักผมเลย อึก… แม่เอาแต่เล่นการพนัน กินเหล้า ไม่… ไม่เคยสนใจผมเลย แล้วพ่อก็ไม่รักผม ไม่กลับมาหาผม”
สินธรใช้มือข้างหนึ่งเช็ดน้ำตาให้ลูกชายที่โตแล้วแต่ในความรู้สึกยังคงเป็นเด็กน้อยที่ต้องมีพ่อคอยปกป้อง “พ่อรักลูก พ่อรักน้ำเหนือเสมอ คิดถึงลูกตลอดเวลา พ่อผิดเองที่ไว้ใจแม่มากไปว่าจะเลี้ยงดูลูกได้ พ่อผิดเองที่ไม่พยายามมากกว่านี้”
“พ่อไม่ได้… ไม่รักผมใช่ไหม ไม่ได้จะทิ้งผมไปใช่ไหม…” น้ำเหนือร้องถาม เหมือนเด็กน้อยที่กำลังกลัวว่าตัวเองจะโดนทิ้ง กลัวว่าจะไม่มีใครรัก
“
ไม่เคยน้ำเหนือ ไม่มีวันไหนที่พ่อไม่รัก แล้วก็ไม่เคยคิดที่จะทิ้งลูกไปเลยสักนิด แต่เพราะอะไรหลายๆ อย่างทำให้พ่อไม่ได้ตามหาลูกได้อย่างเต็มที่ พ่อขอโทษนะลูก” สินธรตอบ ยกมือขึ้นลูบผมลูกรักอย่างปลอบโยนแล้วเพียงแค่นั้น…
น้ำเหนือก็โผเข้ากอดคนเป็นพ่อด้วยความคิดถึงทันที
ร่างนั้นสั่นพร้อมกับสะอื้นเหมือนเด็กๆ ให้สินธรยกยิ้มกอดน้ำเหนือเอาไว้และลูบผมปลอบโยนเหมือนอย่างที่เคยทำสมัยเมื่อน้ำเหนือยังเป็นเด็ก
“ตอนนี้ลูกเป็นยังไงบ้าง… ทำงานอะไร อยู่ที่ไหน สบายดีหรือเปล่า” สินธรดันตัวน้ำเหนือออกนิดแล้วถาม
คนถูกถามชะงักไปหันกลับไปมองควอตซ์ที่นั่งฟังอยู่เงียบๆ มาตลอดให้สินธรหันไปมองตาม
“ตอนนี้… ผมอยู่บ้านพี่ควอตซ์ครับ” น้ำเหนือตอบ
สินธรขยับนั่งตัวตรงมองทั้งน้ำเหนือและผู้ชายอีกคนสลับกันไปมาอย่างงุนงงและไม่เข้าใจ
“ผมชื่อควอตซ์ครับ อชิตพล บริสตัน เป็นคนรักของน้ำเหนือ” เป็นควอตซ์เองที่ไขข้อข่องใจด้วยการพูดแนะนำตัวเอง ก่อนหน้านี้เขาทำเพียงแค่แนะนำตัวแต่ไม่ได้บอกว่าเป็นใครและมีความสัมพันธ์อย่างไรกับน้ำเหนือ สินธรก็ต้องกลับไปก่อนทั้งสองคนจึงไม่ได้รู้จักกันจนกระทั่งตอนนี้
สินธรเหมือนจะช็อคไปนิดกับคำแนะนำตัวนั้น นานหลายวินาทีทีเดียวกว่าเขาจะหาเสียงตัวเองเจอ “คน… คนรัก…”
“ผม… เจอเรื่องราวมาเยอะเลยครับ พ่ออยากจะฟังหรือเปล่าละครับ” น้ำเหนือถามออกไป
ซึ่งแน่นอนว่าสินธรก็พยักหน้ารับทันที น้ำเหนือจึงค่อยๆ เล่าชีวิตตัวเองที่ผ่านมาหลายปีตั้งแต่ที่แม่เสีย น้ำเหนือย้ายออกมาหาหอพักถูกๆ อยู่ ทำงานทุกอย่างที่จะทำได้เพื่อหาเงินเอาไว้ใช้จ่ายในชีวิตประจำวัน จนกระทั่งเรียนจบระดับปริญญาตรี
“ตอนผมเรียน... ผมก็ทำงานไปด้วยเพราะถึงแม้ว่าจะได้ทุนการศึกษาแต่พวกอุปกรณ์การเรียน เครื่องมือต่างๆ ก็ต้องจ่ายเอง” น้ำเหนือเล่าไปก็นึกถึงเรื่องราวในตอนนั้นไปด้วย “มันก็เหนื่อยนะครับ... แต่ผมก็มีความสุข ผมมีพี่ที่สนิทอยู่คนหนึ่ง ชื่อพี่โอ๊ต พี่เขาดีกับผมมาก จนถึงทุกวันนี้พี่เขาก็ยังดีกับผมตลอด”
ควอตซ์เองก็นั่งฟังเรื่องของน้ำเหนืออย่างตั้งใจเช่นกัน เพราะแม้ว่าเขาจะพอรู้เรื่องของน้ำเหนือมาบ้างแต่ก็ไม่ทั้งหมด อีกทั้งนี่ยังเป็นครั้งแรกที่เขาได้ยินจากปากของเจ้าตัวเอง
“เรียนจบผมก็เข้าทำงาน แต่เพราะมีปัญหากับเจ้านายผมเลยลาออก ระหว่างหางานใหม่... ผมก็เลยเข้าไปทำงานเป็นเด็กเสิร์ฟในผับ จนกระทั่ง... ได้เจอพี่ควอตซ์ครับ”
“แล้ว... ทำไมถึงมาคบกันได้ มาอยู่ด้วยกันได้” สินธรถาม ยังคงมองทั้งสองคนสลับกันไปมา “พ่อ... ไม่ได้รังเกียจหรือไม่ชอบอะไร พ่อแค่ตกใจนิดหน่อย...”
น้ำเหนือเองก็อ้ำอึ้งไปกับคำถามนั้น จะให้บอกอย่างไร... บอกว่าเพราะเขาท้องเลยต้องมาอยู่ที่บ้านของบริสตันอย่างนั้นน่ะเหรอ ในขณะที่น้ำเหนือกำลังคิดหาคำตอบดีๆ อยู่นั้น คนที่นั่งข้างๆ ก็ตอบแทนเสียแล้ว
“ผมทำร้ายน้ำเหนือ ทำน้ำเหนือท้อง”พรึบ!!
หมับ!!
เพียงแค่ประโยคแรกที่ควอตซ์พูดสินธรก็ลุกพรึบตรงเข้ามาคว้าคอเสื้อของคนที่ขึ้นว่าเป็นคนรักของลูกชายทันที และเมื่อได้ยินประโยคที่สองมือที่จับคอเสื้อของควอตซ์อยู่ก็ยิ่งกำแน่นขึ้น “ค คุณว่ายังไงนะ!!”
“พ... พ่อครับ ฟ ฟังผมก่อน” น้ำเหนือจับมือของพ่อตัวเองเอาไว้ “ผม... ผมท้องจริงๆ อึก... ผมท้องจริงๆ”
มือของสินธรปล่อยออกจากคอเสื้อของควอตซ์ทันทีที่ได้ยินน้ำเหนือพูด ดวงตาของสินธรเบิกกว้างอย่างตกใจในสิ่งที่ได้ยิน หันกลับมาหาน้ำเหนือยกมือขึ้นจับไหล่ทั้งสองข้างของลูกชายเอาไว้แน่น “ลูกว่ายังไงนะ...”
น้ำเหนือได้แต่นั่งก้มหน้าและสะอื้น ในใจคิดไปต่างๆ นาๆ ว่าพ่อคงรับไม่ได้แล้วนึกรังเกียจในสิ่งที่น้ำเหนือเป็น และเมื่อยิ่งคิดก็ยิ่งร้องไห้
“น้ำเหนือบอกพ่อมาทีว่าที่ลูกพูดหมายความว่ายังไง”
“ที่น้ำเหนือพูดคือเรื่องจริงครับคุณสินธร” ควอตซ์ตอบคำถามนั้น “เรื่องของผมกับน้ำเหนือ... มันเริ่มจากความนึกสนุกของผม และหลังจากนั้นคือความเลวร้ายของผมเอง ส่วนที่น้ำเหนือท้อง... คุณหมอ ที่เป็นน้าของผมบอกว่าน้ำเหนือเกิดมามีสองเพศ มีมดลูกแฝง เพราะอย่างนั้น...”
ความเงียบเข้าโรยตัวอีกรอบระหว่างพวกเขาทั้งสามคน สินธรยังคงอึ้งไม่หายกับคำพูดที่ได้ยิน เขาได้แต่นั่งเรียบเรียงทุกอย่างอยู่ในใจ ส่วนควอตซ์ก็ได้แต่รั้งคนที่ยังไม่หยุดร้องไห้เข้ามากอด ใช้มือเช็ดน้ำตาออกจากใบหน้าน่ารักนั้นให้
“พ่อขอโทษน้ำเหนือ...” เป็นอีกครั้งที่สินธรพูดคำนี้ออกมา
สินธรไม่รู้จริงๆ ว่าตอนนี้เขาควรจะพูดอะไร เพราะสิ่งที่เขาคิดได้มีเพียงแค่คำนี้เท่านั้น
ขอโทษ... ที่พ่อไม่ได้เป็นคนดูแลลูก ขอโทษ... ที่พ่อไม่สามารถเป็นพ่อที่ดีของลูกได้ ขอโทษ... ที่พ่อทำร้ายลูก ปล่อยให้ลูกต้องอยู่คนเดียว“พ่อขอโทษที่ไม่ได้ดูแลอะไรลูกเลย” น้ำเหนือส่ายหน้ากับคำพูดนั้น ขืนตัวจากอ้อมแขนของควอตซ์ที่กำลังกอดเขาเอาไว้
“พ่อไม่ต้องขอโทษผมหรอกครับ อึก... ผ ผมบอกแล้วว่าผมไม่เคยโกรธพ่อเลย ผ ผมรู้... พ พ่อเองก็ยุ่ง พ่อมีครอบครัว ม มีลูกที่ต้องดูแล ค แค่ผมรู้ว่าพ่อยังรักผม... ผมก็พอใจแล้ว”
ภาพของเด็กน้อยหน้าตาน่ารักวิ่งเข้ามากอดขากอดเอวสินธรลอยเข้ามาในความคิดอีกรอบ ให้ในอกของน้ำเหนือรู้สึกเจ็บอย่างบอกไม่ถูก
“ลูกเข้าใจผิดน้ำเหนือ หลังจากที่พ่อแยกทางกับแม่ พ่อก็ไม่มีครอบครัว” สินธรพูดแก้ไขความเข้าใจของน้ำเหนือ “เด็กคนนั้นที่ลูกเห็น เป็นลูกชายของเพื่อนพ่อ หลายปีก่อนพ่อตกงานจากงานประจำที่ทำ เจอมรสุมหลายเรื่อง ก็ได้เพื่อนคนนี้คอยช่วยเหลือ ทั้งให้งาน ทั้งคอยดูแลหลายๆ เรื่อง พ่อเป็นหนี้บุญคุณชีวิตเขา”
“แต่เมื่อสามปีก่อน... เขาประสบอุบัติเหตุจนเสียชีวิต เขามีครอบครัวมีคนรัก มีลูกสองคน เมื่อหัวหน้าครอบครัวจากไปคนรักของเขาก็... เหมือนขาดที่พึ่ง พ่อก็แค่คอยช่วยเหลือ คอยดูแลเท่าที่พ่อจะทำได้ ส่วนเรื่องที่น้องแมท... เรียกพ่อว่าพ่อ เขาเรียกพ่อแบบนี้มาตั้งแต่ตอนเป็นเด็กแล้ว พ่อเป็นพ่อทูนหัวของเขา” สินธรเหล่าเรื่องระหว่างเขากับนุชจิราให้ฟัง “เพราะน้องแมทมีส่วนคล้ายลูกหลายอย่าง แล้วเพื่อนพ่อก็รู้ว่าพ่อคิดถึงลูกมาก เขาก็เลยให้พ่อเป็นพ่อทูนหัวของน้องแมท”
“พ่อรักผม... จริงๆ ใช่ไหม ไม่ได้เลิกรักผมจริงๆ ใช่ไหม”สินธรส่ายหน้ากับคำถามนั้นก่อนจะยืนยันด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นพร้อมกับรั้งตัวลูกชายเข้ามากอดเอาไว้
“ไม่เลย พ่อไม่เคยเลิกรักลูกเลย ไม่ว่าลูกจะเป็นยังไงพ่อก็รัก... รักตลอด แล้วก็คิดถึงลูกตลอด”
“ผมคิดถึงพ่อ...”
“พ่อก็คิดถึงลูก น้ำเหนือ”เพียงแค่นั้นก็พอแล้ว น้ำเหนือไม่ต้องการรู้เหตุผล ไม่ต้องการรู้อะไรไปมากกว่าพ่อยังรัก ยังคิดถึงเขา และยังอยากเจอเขาอยู่ รู้เพียงแค่นี้น้ำเหนือก็พอใจจนไม่สนใจอะไรแล้ว ไม่สนว่าที่ผ่านมาเขาจะต้องเหนื่อย ต้องเหงา เพียงแค่รู้ว่าตลอดเวลาที่ผ่านมาไม่ได้มีแค่น้ำเหนือที่เอาแต่คิดถึงพ่อ แต่พ่อ... ก็คิดถึงเขาเช่นกัน แค่นี้ก็เพียงพอ
************************************************
มาแล้วค่าาาา ทีแรกตั้งใจจะมาอัพตั้งแต่เมื่อวาน แต่พอดีเมื่อวานมีงานเร่งเข้ามา กว่าจะได้กลับหอ แล้วทำภารกิจที่หอเสร็จก็เกือบห้าทุ่มแล้วค่ะ เรียกว่า... หมดแรงค่ะ แฮ่...
บอกแล้วไงคะว่าไม่ดราม่าหรอก พ่อไม่ได้มีครอบครัวใหม่ ไม่ได้มีลูกมีเมีย แต่เป็นลูกเมียของผู้มีพระคุณเลยช่วยเหลือดูแลเท่าที่พ่อจะทำได้ พ่อของน้องก็เป็นคนธรรมดาคนหนึ่งเนอะ ทำงานเพื่อหาเงินเวลาก็ไม่ค่อยจะมี ไม่ใช่ว่าพ่อไม่ตามหาน้อง แต่พ่อไม่ได้มีเงิน มีอำนาจอย่างกับบริสตันที่จะจ้างใคร หรือสั่งใครไปตามสืบเรื่องของน้องได้ ได้แต่อาศัยตัวเองไปหาน้องแถวๆ บ้านที่เคยอยู่ด้วยกันแค่นั้น เป็นอันว่า... ความรู้สึกของพ่อกับน้องเป็นไปได้ด้วยดีทั้งคู่จ้า
แต่งไปแต่งมาทำไมรู้สึกแบบ... เฮ้ย... นี่มันความรักต้องห้ามระหว่างพ่อกับลูกหรือเปล่าเนี่ย ฮ่าาาาา พ่อรักน้องมากๆ เหมือนที่น้องก็รักพ่อมากๆ เช่นกันจ้า
ขอทอร์คเยอะหน่อยนะคะวันนี้ ฟางขอบคุณทุกๆ คนมากนะคะที่ชอบนิยายเรื่องนี้ของฟาง ขอบคุณทุกคนจริงๆ ค่ะ ทั้งคำชม คำแนะนำ ฟางอ่านแล้วก็นำมาคิดและปรับปรุงตัวเองเสมอ ไม่คิดว่านิยายของฟางจะมาได้ไกลขนาดนี้ต้องขอบคุณคนอ่านทุกๆ คนนะคะ มีคนถามมาว่าฟางแต่งนิยายมานานแค่ไหนแล้ว... เอาจริงๆ ฟางเริ่มแต่งตั้งแต่ ป.6 ค่า แต่แต่งแบบ แต่งๆ เลิกๆ ไม่ได้แต่งวายด้วยตอนนั้นมุ่งมั่นกับแนวแฟนตาซีแต่ไปไม่รอด ฮ่า... ตอนม.ปลายนี่เริ่มเข้าสู่งวงการวายละ แต่งแฟนฟิคค่ะ พอเข้ามหาลัยก็เลิกแต่งไป กลับมาแต่งอีกทีก็ตอนปี 4 แต่เข้าวงการ “วายไทย” จริงๆ จังๆ ก็เมื่อปีที่แล้วนี่เองจ้า ฝีมือยังคงต้องพัฒนาการต่อไป ยังไงก็ฝากตัวด้วยนะคะ ^^
ปล. มีคำผิด บอกได้ค่า
อาจจะมาช้าหน่อยแต่ก็จะไม่ทิ้งไปไหนแน่นอนค่ะ หวังว่าจะเข้าใจกันนะคะ เป็นกำลังใจให้ฟางด้วยค่ะ ^^
ถ้าชอบถูกใจก็คอมเมนต์กันเนอะ ขอเลยค่าขอคอมเมนต์เลย ขอกันแบบนี้นี่แหละ แฮ่...
สำหรับเฟสบุ๊คค่ะ https://www.facebook.com/fgc32yaoi
สำหรับทวิตเตอร์ค่ะ https://twitter.com/Fangiily_GC
เข้าไปพูดคุย สอบถาม ทวงหานิยายกันได้เลยนะคะ ยินดีตอบทุกคน ทุกข้อสงสัย(ที่ตอบได้จ้า)
ฝากอุ้มรักด้วยนะคะ ขอบคุณทุกคะแนนบวกเป็ด คะแนนชื่นชมในตัวฟางนะคะ ขอบคุณมากๆ เลยค่ะ
หัวข้อ: ❤… อุ้มรัก ...❤ #Mpreg } ll อุ้มรัก'S 01 [100%] l P.160 [12-11-62] (อ่าน 1194414 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก