“พ่อรักผม... จริงๆ ใช่ไหม ไม่ได้เลิกรักผมจริงๆ ใช่ไหม”✽ ✽ ✽ ต่อจากคราวที่แล้วค่ะ ✽ ✽ ✽
“น้ำเหนือพ่อมาแล้วนะ” เสียงของควอตซ์เอ่ยบอกกับน้ำเหนือที่กำลังแต่งตัวอยู่ในห้องนอนของบ้านพัก
คนถูกเรียกหันกลับมามองก่อนจะพยักหน้ารับแล้วเร่งมือติดกระดุมเสื้อเชิ้ตของตัวเอง เมื่อวาน... หลังจากที่พูดคุยปรับความเข้าใจกับสินธรคนเป็นพ่ออยู่นาน อีกฝ่ายก็ขอตัวกลับไปก่อนเพื่อที่จะได้ให้น้ำเหนือพักผ่อนบ้างเพราะเหนื่อยมามากแล้ว แต่ก่อนกลับสินธรก็มีโอกาสได้เจอกับคุณหญิงมรกตและคุณโทมัส รวมไปถึงลาพิส น้ำเหนือกับควอตซ์จึงเอ่ยแนะนำให้พวกเขาได้รู้จักกัน
คุณหญิงมรกตแสดงความตกใจและแปลกใจออกมาอย่างสังเกตได้ เพราะเธอเองก็รู้เรื่องที่พ่อของน้ำเหนือทิ้งน้ำเหนือไป พอได้มาเจอแบบกะทันหันแบบนี้จึงไม่ใช่เรื่องแปลกเลยที่เธอจะตกใจ แต่คุณหญิงมรกตก็ไม่ได้พูดอะไร นอกจากทักทายและทำความรู้จักกัน ก่อนที่ต่างฝ่ายจะแยกย้ายไปพักผ่อน โดยที่คุณโทมัสก็เอ่ยชวนทิ้งท้ายว่าวันรุ่งขึ้นให้มาทานข้าวด้วยกัน จะได้ทำความรู้จักกันมากขึ้นเพราะไหนๆ น้ำเหนือก็เป็นคนในครอบครัวของบริสตันแล้ว
แต่สินธรก็ยังไม่ได้ตอบตกลงเพราะตอนแรกเขาตั้งใจจะเดินทางกลับในวันรุ่งขึ้นหรือก็คือวันนี้ และอาจจะไม่สะดวกเพราะตัวเขาก็ไม่ได้มาคนเดียว แต่ถึงอย่างนั้น... ก่อนจะเดินทางกลับเขาก็อยากจะอยู่กับลูกอีกสักหน่อย จึงได้นัดกับน้ำเหนือว่าในตอนเช้าจะมาหา
“พี่ควอตซ์ไม่ไปด้วยกันกับผมเหรอ” น้ำเหนือเดินมายืนอยู่ตรงหน้าคนตัวสูงพร้อมกับเงยหน้าขึ้นถาม
คนถูกถามส่ายหน้านิด ยกมือขึ้นจัดทรงผมที่ยังไม่เป็นทรงของน้ำเหนือให้ “วันนี้พี่มีหน้าที่พาลาพิสกับเฌอรีนเที่ยว อีกอย่าง... พ่อคงอยากอยู่กับน้ำเหนือสองคนมากกว่า เธอเองก็เหมือนกัน ใช่ไหมละ”
“แล้วพี่ควอตซ์จะพาสองคนนั้นไปไหนเหรอครับ” น้ำเหนือยังคงถามต่อ
“ไม่รู้สิ แล้วแต่พวกนั้น แต่คงไม่ไปไหนไกลหรอก คงเที่ยวแถวๆ รีสอร์ทนี่แหละ” ควอตซ์ตอบพร้อมกับขมวดคิ้วเข้าหากัน
ที่จริงเขาไม่อยากจะทำหน้าที่พาสองสาวนั้นเที่ยวสักเท่าไหร่ ไม่ใช่เพราะขี้เกียจแต่เขาไม่อยากปล่อยน้ำเหนือเอาไว้คนเดียวต่างหาก แต่เพราะทั้งพ่อและแม่ของเขาก็ทำหน้าที่พากสองสาวเที่ยวมาสองวันแล้ว เขาเองก็อยากให้พวกท่านทั้งสองคนได้พักบ้าง ตอนแรกก็ตั้งใจว่าจะพาน้ำเหนือไปเที่ยวด้วยแต่อีกฝ่ายมีนัดกับสินธรเสียก่อน ก็ว่าจะยกเลิกไม่ทำหน้าที่พาสาวๆ เที่ยวอยู่แล้วละ ถ้าไม่ใช่น้ำเหนือเป็นฝ่ายบอกให้ไป และบอกว่าไม่ต้องเป็นห่วงอะไร น้ำเหนือไม่ไปไหนไกลจากรีสอร์ทแน่นอน
แม้จะยังไม่วางใจเต็มร้อยแต่ควอตซ์ก็เบาใจขึ้น... ไม่ใช่ว่าไม่ไว้ใจสินธร แต่กลัวว่าน้ำเหนือจะเกิดแพ้ท้อง ไม่สบาย หรือเป็นอะไรขึ้นมาเสียก่อน
“จะรีบกลับ ถ้ามีอะไรก็โทรมาหาพี่แล้วกัน” มือหนาวางแหมะลงบนผมนุ่มของน้ำเหนือแล้วลูบไปมาอย่างที่ชอบทำ ผมของน้ำเหนือนุ่มมืออย่างกับขนแมว แต่สิ่งที่ทำให้ควอตซ์ชอบลูบผมน้ำเหนือนั้นไม่ใช่เพราะมันนุ่มมือ แต่เพราะบางครั้ง... เจ้าของกลุ่มผมนุ่มนั้นจะซุกศีรษะ ซุกหน้าเข้ากับฝ่ามือของเขา เหมือนกับแมวเวลาที่โดนเจ้านายลูบหัวแล้วมันก็ไซร้มือเจ้านายกลับ... นั่นแหละนะ
ซึ่งน้ำเหนือในตอนนี้ก็กำลังทำแบบนั้นอยู่เช่นกัน
หึ... แมว“โอเคครับ” น้ำเหนือยิ้ม ยกมือขึ้นจับมือของควอตซ์ออกจาผมของตัวเอง เดินไปหยิบกระเป๋ากับโทรศัพท์ใส่กางเกงเพื่อที่จะได้ออกไปหาพ่อของเขาเสียที “อย่างนั้นผมไปก่อนนะครับ”
ควอตซ์พยักหน้ารับ แต่ก่อนที่น้ำเหนือจะเดินผ่านเขาไปชายหนุ่มก็ยกมือขึ้นรั้งแขนของอีกฝ่ายเอาไว้ เมื่อน้ำเหนือหันกลับมามองใบหน้าคมคายก็โน้มลงไปใกล้ก่อนที่เขาจะแนบริมฝีปากของตัวเองลงกับปากอิ่มสีสวยของน้ำเหนือแผ่วเบา ไม่ได้ลุกล้ำ แต่เพียงแค่แนบริมฝีปากลงไปจนแนบสนิทแค่นั้นแล้วจึงผละออก
“Have a good time.”
“ขอบคุณครับ” น้ำเหนือเดินออกไปหาพ่อของตนที่นั่งรออยู่ที่ส่วนนั่งเล่น เมื่อสินธรหันมาเห็นน้ำเหนือก็ยิ้มกว้างทันที น้ำเหนือจึงเดินเข้าไปใกล้พร้อมกับยกมือไหว้พ่อของตน “สวัสดีครับพ่อ”
“กินอะไรหรือยังลูก” สินธรถามพร้อมกับลุกขึ้นเดินมาหาน้ำเหนือ เมื่อเห็นอีกฝ่ายส่ายหน้าเขาจึงเอ่ยชวน “อย่างนั้นไปกินข้าวกันก่อนแล้วกัน เดี๋ยวเราค่อยไปเดินเล่นกัน”
“ครับพ่อ” น้ำเหนือยิ้มกว้าง หันกลับมาหาควอตซ์อีกรอบ เอ่ยชวนอีกฝ่ายไปหาอะไรทานด้วยกันแต่ควอตซ์ก็ส่ายหน้าปฏิเสธ เขาอยากให้น้ำเหนือมีเวลาอยู่กับพ่อให้เต็มที่
เมื่อเห็นแบบนั้นน้ำเหนือก็เลยเดินออกจากบ้านพักไปกับสินธรแค่สองคน ถึงจะบอกว่าไปหาอะไรทานกันก่อน แต่สถานที่ที่ทั้งสองเลือกก็ไม่พ้นห้องอาหารของรีสอร์ทนั่นเอง ทั้งสองคนเลือกนั่งที่โต๊ะบริเวณด้านนอกห้องอาหาร มองเห็นสวนสวยๆ และลมเย็นๆ เนื่องจากมีต้นไม้บริเวณนี้เยอะ
“เอาอะไรดี ข้าวผัดหรือขนมปังดีลูก” สินธรหันมาหาน้ำเหนือ
“เอาข้าวผัดครับ” พอน้ำเหนือตอบ สินธรก็จัดการตักข้าวผัดไข่ใส่จานให้ลูกชายทันที ก่อนจะหันไปคีบไข่ดาว รวมไปถึงไส้กรอก แฮมมาให้ด้วย น้ำเหนือได้แต่ยิ้มกว้าง “ขอบคุณครับ”
“พ่อ... เอาข้าวต้มใช่ไหมครับ เดี๋ยวผมตักให้นะ” น้ำเหนือพูดก่อนจะหันไปตักข้าวต้มหมูให้กับพ่อบ้าง
จนกระทั่งได้มื้อเช้าใส่จาน ชามเรียบร้อยก็พากันไปนั่งที่โต๊ะ ในใจพวกเขาต่างมีเรื่องมากมายที่อยากจะพูด อยากจะคุยแต่พอถึงเวลาจริงๆ เขากลับไม่รู้ว่าจะพูดเรื่องอะไรก่อนดี จึงได้แต่นั่งทานมื้อเช้ากันไปเงียบๆ เท่านั้น
สินธรวางช้อนลงก่อนจะเอนหลังพิงกับพนักเก้าอี้แล้วหัวเราะออกมา น้ำเหนือได้แต่เงยหน้าขึ้นมองอย่างงงๆ สินธรจึงไขข้อข้องใจ “พ่อแค่ตลกตัวเอง เมื่อวานคิดเอาไว้ตั้งเยอะว่าวันนี้จะคุยอะไรกับลูกบ้าง แต่พอถึงเวลาจริงๆ พ่อกลับ... ไม่รู้จะพูดเรื่องไหนก่อนดี คิดอะไรไม่ออกเลย”
น้ำเหนือเองก็หลุดยิ้มออกมาเมื่อได้ยินคำพูดของคนเป็นพ่อ “ผมก็เหมือนกันครับ... ผมก็รู้สึกอยากคุยกับพ่อเยอะแยะไปหมดแต่ก็ไม่รู้จะคุยอะไรดี แต่ผมก็ดีใจนะครับที่ได้มานั่งกินข้าวกับพ่อแบบนี้”
“พ่อก็ดีใจ พ่อรอวันที่จะได้กลับมานั่งกินข้าวกับลูกแบบนี้มาตั้งนาน”
“พ่อสบายดีไหมครับ ลำบากหรือเปล่า” น้ำเหนือถาม
“ก็ปนๆ กันไป มีช่วงเวลาที่ดี แล้วก็ลำบาก อย่างที่พ่อเล่าให้ฟังเมื่อวาน มีช่วงหนึ่งที่พ่อตกงานช่วงนั้นก็ลำบากเหมือนกัน เราต่างคนต่างก็มีช่วงเวลาที่ลำบากทั้งนั้นเลยเนอะ อ่า... พ่อว่าเราอย่างเพิ่งพูดอะไรเรื่องเครียดๆ เลยดีกว่า เดี๋ยวมื้อเช้าจะไม่อร่อยเสียเปล่าๆ กินเยอะๆ ละหลานพ่อจะได้แข็งแรง” สินธรยื่นมือไปลูบผมของน้ำเหนือ สมัยเมื่อน้ำเหนือยังเป็นเด็กเขามักจะชอบลูบผมน้ำเหนือเล่นแบบนี้
“พ่อ... ไม่โกรธ ไม่รังเกียจกับสิ่งที่ผมเป็น... ใช่ไหมครับ” น้ำเหนือถามอย่างไม่แน่ใจ เรื่องนี้ยังคงเป็นเรื่องที่เจ้าตัวนึกกังวลอยู่ไม่น้อย
สินธรยิ้ม กดน้ำหนักมือลงกับศีรษะของน้ำเหนือเหมือนกับกำลังมันเขี้ยวแล้วยีผมของลูกชายเบาๆ ก่อนจะตอบ
“ไม่หรอก ไม่ว่าลูกจะเป็นยังไง พ่อก็รักเพราะลูกคือลูกของพ่อ”“ขอบคุณนะครับ ผมรักพ่อที่สุดเลย” น้ำเหนือว่าก่อนจะโผเข้าไปกอดอ้อนคนเป็นพ่อให้สินธรยิ้มเอ็นดูแล้วยกมือกอดลูกชายตอบ
หลังจากที่จัดการกับมื้อเช้าเรียบร้อยแล้ว ทั้งสองคนก็พากันไปเดินเล่นรอบๆ รีสอร์ท รวมไปถึงชายหาด จนกระทั่งแดดเริ่มแรงขึ้นเรื่อยๆ สินธรจึงพาน้ำเหนือไปนั่งหลบอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ที่ให้ร่มเงาได้
“อยู่กับคุณควอตซ์... ลูกโอเคใช่ไหม” สินธรถาม ก้มมองลูกชายที่กลายเป็นเด็กน้อยนอนหนุนตักของเขาอยู่
“ค ครับ... ทุกคนในครอบครัวบริสตันดีกับผมมากๆ เลยละครับ พ่อไม่ต้องเป็นห่วงนะ” น้ำเหนือเงยหน้าขึ้นมองคนเป็นพ่อ
“ลูกรักเขาใช่ไหม ไม่ใช่ยอมอยู่เพราะความจำเป็นใช่ไหม” สินธรนึกเป็นกังวล เขาไม่นึกโกรธ ไม่นึกรังเกียจแต่เขาแค่อยากมั่นใจว่าลูกของเขาอยู่เพราะรักจริงๆ
รัก... ที่มั่นคงและหนักแน่นมากพอ ไม่ใช่รัก... ที่ลุ่มหลง เพราะเขาไม่อยากให้น้ำเหนือต้องเจอเรื่องราวแบบเดียวกันกับเขา ถ้าหากน้ำเหนือและควอตซ์ไม่ได้รักกันมากพอ สำหรับควอตซ์... คนคนนั้นคงไม่เป็นอะไรเท่าไหร่หากทั้งสองคนไปด้วยกันไม่รอด แต่สำหรับลูกชายของเขา... สินธรมั่นใจว่าน้ำเหนือจะอยู่ไม่ไหวแน่นอน
“ค... ครับ พ่อไม่ต้องเป็นห่วงผมนะ” เอื้อมมือมาจับมือของพ่อเอาไว้เขย่าเบาๆ แล้วส่งยิ้มกว้างให้คนเป็นพ่อ
“ลูกของพ่อเก่ง พ่อรู้” สินธรยิ้มตอบ นั่งมองลูกน้อยที่ไม่ว่าน้ำเหนือจะโตจากครั้งสุดท้ายที่เขาเห็นมากแค่ไหน แต่ในสายตาของสินธรก็ยังเห็นน้ำเหนือเป็นลูกตัวน้อยๆ ของเขาอยู่ดี
“พ่อครับ... แล้ว เอ่อ... คนรักของเพื่อนพ่อเขารู้เรื่องของผมหรือเปล่าครับ”
“รู้สิ นุชเขารู้เรื่องของพ่อแล้วก็น้ำเหนือ ไม่ต้องห่วงหรอกนะระหว่างพ่อกับเขาไม่มีอะไรมากไปกว่าความเป็นเพื่อนแน่นอน พ่อดูแลนุชแล้วก็ลูกๆ ของนุชเพราะต้องการตอบแทนในสิ่งที่เพื่อนพ่อคอยช่วยเหลือพ่อเอาไว้”
“ผม... ไปรู้จักพวกเขาได้ไหมครับ” น้ำเหนือถามอย่างไม่แน่ใจ
“ได้สิ นุชเองก็อยากรู้จักลูกมาตลอด เพราะพ่อเองก็เล่าเรื่องของลูกให้พวกเขาฟังบ่อยๆ เอาไว้ถ้ามีโอกาส พ่อจะพาไปรู้จักกับนุชแล้วก็เพื่อนของพ่อนะ” สินธรบอก ยกมือขึ้นลูบผมของน้ำเหนือไปด้วยสายตาของเขามองไปที่หน้าท้องของน้ำเหนือ พอเจ้าตัวนอนแบบนี้จึงเห็นหน้าท้องที่นู้นเด่นอย่างชัดเจน
สินธรเลื่อนมือจากผมของลูกชายของตนไปที่หน้าท้องแทน “ลำบากมากไหมลูก”
“ถ้าบอกว่าไม่ลำบากก็คงโกหก แต่ถึงจะลำบากยังไงผมก็สู้ไหวครับ เพราะพวกเขา... คือสิ่งที่ฟ้าส่งมาให้ผม ในตอนแรกที่รู้ว่าตัวเอง... ท้องได้ ผมเคยคิดอยากจะเอาพวกเขาออก แต่ผมก็ทำไม่ได้ ลูกของผมไม่ผิด เขาไม่ผิดก็ไม่สมควรต้องรับกรรมในสิ่งที่เขาไม่ได้ทำ แม้จะทำใจยากแต่สุดท้ายผมก็ยอมรับได้ จนตอนนี้ผมรู้สึกดีใจครับ ดีใจ... ที่มีโอกาสได้รู้ว่าความรู้สึกของคนเป็นพ่อเป็นแม่ เป็นยังไง”
“ลูกโตมากแล้วจริงๆ เก่งมากเลยน้ำเหนือ”
ทั้งสองคนพูดคุยกันอีกหลายเรื่องเท่าที่จะนึกเรื่องขึ้นมาคุยกันได้ น้ำเหนือทั้งยิ้ม ทั้งหัวเราะอย่างมีความสุข เป็นความสุขที่น้ำเหนือฝันถึงมาตลอดหลายปี และแล้ววันนี้ความสุขนี้ก็เป็นจริง
คุยกันต่ออีกสักพักเสียงพูดคุยโต้ตอบของน้ำเหนือก็เงียบไป และเมื่อสินธรหันไปมองก็พบว่าลูกชายของเขานอนหลับไปแล้วเรียบร้อย
“พ่อดีใจจริงๆ ดีใจที่ในที่สุดพ่อก็ได้เจอลูกอีกครั้ง”เสียงที่ดังเข้ามาใกล้เรียกให้สินธรหันหลังไปมอง ก่อนจะเห็นควอตซ์... คนรักของลูกเดินเข้ามา ที่แขนของผู้ชายคนนั้นมีผ้าผืนใหญ่พาดเอาไว้ และผ้าผืนนั้นก็ถูกคลี่ออกแล้วคลุมทับคนที่กำลังหลับสบาย ใบหน้าของน้ำเหนือเปื้อนรอยยิ้ม อย่างคนกำลังฝันดี
“น้ำเหนือคงมีความสุขมาก ขนาดหลับยังยิ้มเลย” สินธรพูด
“ครับ น้ำเหนือมีความสุขมากที่ได้เจอคุณ” ควอตซ์ตอบคำ เขาทิ้งตัวลงนั่งบนผืนทรายข้างๆ น้ำเหนือ
ทั้งสองคนต่างก็นั่งเงียบๆ แล้วมองคนที่นอนหลับอยู่ตรงกลางระหว่างพวกเขา ก่อนที่ควอตซ์จะละสายตามามองที่คนเป็นพ่อของคนรัก “ผมขอโทษ”
“เรื่องอะไรครับ” สินธรเงยหน้าขึ้นมอง
“ผมขอโทษที่เคยทำร้ายน้ำเหนือ ทำให้น้องต้องเจอเรื่องที่ไม่ควรจะเจอ ทำให้ชีวิตของเขาต้องเปลี่ยนไป ผมขอโทษ”
สินธรถอนหายใจออกมานิด เขายิ้มบางก่อนจะพูดสิ่งที่คิดอยู่ในใจ “ผมยอมรับว่าผมโกรธ โกรธจนอยากจะชกหน้าคุณสักทีที่มาทำร้ายลูกของผม แต่ผมก็นึกได้… ขนาดผมเป็นพ่อแท้ๆ ของเขาผมยังทำร้ายเขามาตั้งหลายปี เพราะฉะนั้นผมเองก็คงไม่มีสิทธิไปโกรธอะไรคุณ ขอแค่ตอนนี้แล้วก็จากนี้คุณรักน้ำเหนือก็พอ”
“ผมสัญญา ว่าผมจะรักแล้วก็ดูแลน้ำเหนือให้ดีที่สุด” ควอตซ์ยืนยันด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น
“แค่นั้น… ก็เพียงพอแล้วละครับ” สินธรส่งยิ้มให้คนรักของลูก “ผมฝากน้ำเหนือด้วย น้ำเหนือเป็นลูกคนเดียวของผม ผมรักมาก ดูแลน้ำเหนือให้ดี ๆ นะ”
“ครับ” ควอตซ์ว่าก้มลงมองคนที่นอนอยู่ตรงกลางก่อนจะยื่นมือไปบีบแก้มคนที่นอนอยู่เบาๆ “ตื่นแล้วก็ลุก มาทำเป็นแกล้งหลับ” เขาว่าเสียงขำๆ ก็จะไม่ให้รู้ได้อย่างไรว่าน้ำเหนือแกล้งหลับ ก็แก้มทั้งสองข้างมันแดงก่ำเสียขนาดนั้น ก่อนหน้านี้ยังไม่เห็นแดงเลย
สินธรหัวเราะเมื่อเห็นลูกชายลืมตาขึ้นมาทำหน้ามุ่ยใส่ทั้ง ๆ ที่แก้มของข้างยังคงแดงปลั่ง “แก้มแดงนะเรา”
“ฮือออ… พ่ออย่ามาแกล้งผมสิ” น้ำเหนือว่าอย่างงอแง ขยับไปซุกหน้ากับแขนของคนเป็นพ่อ ให้ทั้งสองคนหัวเราะชอบใจ
ที่จริงน้ำเหนือยังไม่ได้หลับสนิทนัก เพราะเขาได้ยังได้ยินเสียงของพ่อแล้วก็ควอตซ์แต่ในคราแรกยังจับใจความอะไรไม่ได้เพราะเหมือนกำลังก่ำกึ่งระหว่างจะหลับลึกกับจะตื่น ช่วงหนึ่งที่เหมือนกับจะหลับไปแต่ไม่นานก็รู้สึกตัว แล้วก็พอดีกับที่ได้ยินทั้งสองคนคุยเรื่องของเขาพอดี
“พ่อแกล้งอะไรกัน ไม่ได้แกล้งเสียหน่อย” สินธรว่ายกมือขึ้นยีผมของลูกชายตัวเองอย่างเอ็นดู “กลับเข้าที่พักดีกว่าไหม แดดเริ่มแรงขึ้นเรื่อย ๆ แล้วนะ”
“แล้วพ่อ… จะกลับตอนไหนเหรอครับ” น้ำเหนือผละออกนิด เงยหน้าขึ้นมองพ่อของตน ใบหน้าน่ารักนั้นหมองลงทันทีที่คิดว่าจะต้องแยกจากพ่อทั้ง ๆ ที่เพิ่งเจอกัน
“เดี๋ยวอีกสักพักก็ต้องกลับแล้วละ พรุ่งนี้พ่อต้องไปทำงานแล้ว”
“แล้วผมจะได้เจอพ่ออีกไหม…”
คนถูกถามพยักหน้ารับแล้วยิ้มให้ลูกชาย “ได้เจอสิ พ่อจะไปหาลูกทุกวันหยุดเลยดีไหม”
น้ำเหนือพยักหน้ารับรัวเร็วทันที “ดีครับ พ่อต้องมาหาผมนะ ตอนกลางคืนต้องโทรหาผมทุกคืนด้วย ไม่สิ… ถ้าตอนไหนพ่อว่างพ่อต้องโทรหาผมนะ นะครับพ่อ นะ นะครับ”
“ได้อยู่แล้ว” สินธรว่ายิ้มๆ พอน้ำเหนือได้ยินอย่างนั้นก็ยิ้มกว้างร้องอย่างดีใจเหมือนเด็ก ๆ ทันที
“เอาละ พ่อว่าลูกกลับไปพักผ่อนต่อก่อนดีกว่า มาตากแดดนาน ๆ เดี๋ยวจะไม่สบาย เป็นลมไป พ่อเองก็ต้องเตรียมตัวกลับแล้วเหมือนกัน” สินธรพูด เขายันตัวลุกขึ้นยืนก่อนจะจับมือน้ำเหนือเพื่อช่วยประคองตอนที่อีกฝ่ายจะยันตัวลูกโดยมีควอตซ์ช่วยอีกข้าง
น้ำเหนือขยับไปกอดพ่อของตนแล้วจึงผละออกก่อนจะยิ้มกว้างให้
“ผมดีใจนะที่ได้เจอพ่อ”“พ่อก็ดีใจที่ได้เจอน้ำเหนือ ดีใจมากจริง ๆ นะ”“ผมมีความสุขที่สุดเลย มีความสุขมาก ๆ แล้วผมก็อยากจะมีความสุขแบบนี้ไปเรื่อย ๆ เลย”
สินธรยิ้ม ยกมือขึ้นจับศีรษะน้ำเหนือแล้วโยกไปมาเบาๆ “พ่อสัญญา ว่าจะไม่ไปไหนอีกแล้ว จะมาหาลูกเจอหน้าจนเบื่อไปเลยดีไหม”
“ดีครับ”
“พ่อไปแล้วนะ แล้วเดี๋ยวพ่อจะโทรหา” สินธรพูดกับน้ำเหนือก่อนจะมองไปที่ควอตซ์ที่ยืนอยู่ด้านหลังของลูกชาย “ผมฝากน้ำเหนือด้วยนะครับ”
ควอตซ์พยักหน้ารับ “ครับ ไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ”
คนเป็นพ่อพยักหน้ารับพร้อมกับยิ้มแล้วจึงหันมาคุยกับลูกชายอีกรอบ “พ่อไปแล้วนะลูก ดูแลสุขภาพตัวเองดี ๆ รู้ไหม”
“ครับพ่อ เดินทางดี ๆ นะครับ แล้วเจอกันที่กรุงเทพครับ”
สินธรยิ้มยีผมลูกชายไปอีกทีก่อนจะเดินแยกไปอีกฝั่งเพื่อตรงกลับไปทางโรงแรมที่เขาพักอยู่โดยมีน้ำเหนือมองตามหลังไป น้ำเหนือยกมือโบกให้พ่อเมื่ออีกฝ่ายหันกลับมามอง
น้ำเหนือลดมือลงหันกลับมาหาคนที่ยืนอยู่ข้างกัน ก่อนจะทำหน้าหงอย ๆ เหมือนเด็กน้อยที่กำลังหลงทางและถูกทิ้ง
“เดี๋ยวกลับกรุงเทพไปก็ได้เจอพ่อ”
คนฟังพยักหน้ารับแม้ใบหน้าจะยังคงหงอยอยู่ก็ตาม ก่อนที่จะทำตาโตด้วยความดีใจเมื่อได้ยินอีกฝ่ายพูด “ถ้ากลับไปแล้ว จะพาไปหาพ่อดีไหม”
“ดีครับ จริง ๆ นะ พี่ควอตซ์จะพาผมไปหาพ่อจริง ๆ นะ” สองมือเอื้อมมาจับแขนของควอตซ์แล้วเขย่า
“จริงสิ ไป… กลับไปที่บ้านพักดีกว่าแดดแรงแล้วเนี่ย”
“ครับ” ทั้งสองคนเดินกลับไปที่บ้านพัก ระหว่างทางก็พูดคุยกันไปด้วย “พี่พาลาพิสกับคุณเฌอรีนไปเที่ยวที่ไหนมาเหรอครับ”
“ก็ใกล้ๆ แถวนี้แหละ มีตลาดตอนเช้าแต่ไปได้ไม่นานเฌอรีนก็บ่นว่าร้อนเลยกลับมากัน ว่าแต่กลางวันกินข้าวไปแล้วหรือยัง” ควอตซ์หันมาถามคนที่เดินเคียงข้างกันอยู่
พอได้ยินคำถามนั้นน้ำเหนือก็สะดุ้งไปนิด เงยหน้าขึ้นยิ้มแหยให้ “ลืม… ผมกับพ่อยังไม่มีใครได้กินเลยครับ”
มือหนายกขึ้นบีบปลายจมูกรั้นนั้นทันทีอย่างมันเขี้ยว “อย่างนั้นไปหาอะไรกินก่อนแล้วกัน ก่อนถึงที่พักพี่เห็นร้านอาหารทะเลอยู่ ไปเปลี่ยนบรรยากาศกันบ้างดีไหม”
น้ำเหนือพยักหน้ารับ เอื้อมมือไปจับมือของควอตซ์เอาไว้ “ดีครับ ไปกัน… อ๊ะ คุณเฌอรีน”
“อะ อ้าว ควอตซ์ น้ำเหนือ” คนที่ถูกทักสะดุ้งก่อนจะหันกลับมามองแล้วยิ้มกว้าง
“กำลังจะไปไหนเหรอครับ” น้ำเหนือถามพร้อมกับเดินเข้าไปหา
“ไอว่า… กำลังจะไปหาอะไรกิน อยู่ห้องนาน ๆ ก็เบื่อเหมือนกัน เบื่ออาหารรีสอร์ทด้วย” เฌอรีนตอบ
“อย่างนั้นไปกับพวกผมไหมครับ พวกเราก็กำลังจะไปหาอะไรกินกันพอดีเลย” น้ำเหนือเอ่ยชวน หญิงสาวลังเลนิดหน่อย แต่ก็พยักหน้าตกลง ก่อนที่ทั้งสามคนจะพากันเดินไปที่ร้านอาหารใกล้ๆ นั้น
อาหารทะเลหลายอย่างถูกสั่งมา แต่เน้นที่ทุกอย่างปรุงสุกเรียบร้อย ทั้งปลาทอดราดน้ำปลา ต้มยำรวมมิตร ทอดมันกุ้ง แล้วก็ปูผัดพงกะหรี่ เมื่ออาหารมาเสิร์ฟจนเต็มโต๊ะเฌอรีนก็ถึงกับตาโตหยิบโทรศัพท์มากดถ่ายรูปยกใหญ่
“ชิ้นใหญ่มาก โอ้ว… เมืองไทยนี่สุดยอดเรื่องอาหารจริง ๆ คิดไม่ผิดที่เลือกมาเที่ยวที่นี่ กรี๊ด ดูกุ้งนี่สิ ตัวอย่างใหญ่เลย”
“ต้มยำรสชาติจะเผ็ด ๆ สักหน่อย แต่อร่อยมากครับ คุณเฌอรีนลองดูสิครับ” น้ำเหนือบอก ตักต้มยำรวมมิตรใส่ถ้วยเล็กส่งให้เฌอรีน แล้วจึงตักให้ควอตซ์ด้วย
“ขอบคุณนะน้ำเหนือ” เฌอรีนยิ้มกว้าง แล้วจึงเริ่มลงมือจัดการอาหารตรงหน้าทันที
“กินเยอะ ๆ เจ้าตัวเล็กหิวแย่แล้วละมั้ง” ควอตซ์พูดกับน้ำเหนือ ตักทอดมันกุ้งใส่จานให้น้ำเหนือ ตักกุ้งในถ้วยต้มยำของน้ำเหนือมาเพื่อแกะเปลือกให้แล้วจึงตักใส่จานอีกฝ่ายให้
“ขอบคุณครับ พี่ควอตซ์ก็ทานเยอะ ๆ ด้วยนะ” น้ำเหนือพูด พร้อมกับส่งยิ้มให้
ทั้งสามคนนั่งทานมื้อกลางวันกันไปก็พูดคุยกันไปอย่างสนุกสนาน โดยเฉพาะเฌอรีนที่เล่าเรื่องตอนไปเที่ยวให้ฟังเยอะแยะไปหมด คงเพราะเธอไม่เคยเห็น ไม่เคยรู้จักประเทศไทยในรูปแบบนี้จึงรู้สึกตื่นเต้นเป็นอย่างมาก น้ำเหนือเองก็นั่งฟังไปหัวเราะไปกับคำพูดตลกๆ ของเฌอรีน และดูเหมือนว่าอาหารมื้อนี้จะเป็นอีกมื้อที่ว่าที่คุณแม่ทานได้เยอะทีเดียว
ส่วนควอตซ์... นอกจากนั่งฟังทั้งสองคนคุยกัน เขาก็คอยดูแลน้ำเหนือตลอด ทั้งตักอาหารให้ ส่งกระดาษให้ หรือจับมือของน้ำเหนือมาเช็ดให้ตอนที่อีกฝ่ายเผลอทำมือเลอะ
เป็นการกระทำเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่เขาเต็มใจที่จะทำมัน************************************************
ครบแล้วค่ะ คือ... หลายคนเข้าใจผิดนะคะ เรื่องของพ่อสินธรไม่ใช่ดราม่านะคะ ย้ำอีกรอบว่า “ไม่ ใช่ ดรา ม่า” เพราะว่าเรื่องราวมันจบในตอนเลย ดราม่าของเรื่องนี้ยังมาไม่ถึงนะคะ พ่อสินธรคือความซึ้ง ความรักระหว่างพ่อลูกค่ะ อ๋อ... พอพูดถึงตรงนี้แล้ว บางคนบอก น้องยอมง่ายไป ทำไมไม่ดราม่า ก็ขอย้อนกลับไปที่บรรทัดแรก เพราะมันไม่ใช่ดราม่าของเรื่อง ฟางจึงไม่ใส่รายละเอียดลงไปมาก ไม่ทำให้เรื่องราวมันดราม่า หรือหนักหน่วง เพียงแค่อยากจะถ่ายทอดว่าพ่อกับน้องรักกันนะ ได้มาเจอกัน ได้เคลียร์ปัญหาในใจ เป็นอันจบ ไม่คิดเล็กคิดน้อยหรือไม่ยอมรับอะไร
ตอนนี้ก็เป็นตอนสบายๆ เนอะ พ่อลูกอยู่ด้วยกัน คือพ่อสินธรรู้ตัวนะว่าตัวเองก็ผิดที่ทิ้งน้องไป ถึงจะโกรธพี่ควอตซ์ตอนได้ยินว่าพี่ทำร้ายน้อง คือคนเป็นพ่อเป็นแม่ได้ยินก็ต้องโกรธอยู่แล้วละ พ่อสินธรเองก็เหมือนกัน แต่เขาก็นึกได้ว่า... เขาเองก็มีส่วนผิดไหมที่ทำให้น้องต้องเจออะไรแบบนี้ เขาก็เลยได้แต่ขอโทษและคิดว่าเขาไม่มีสิทธิที่จะไปโกรธอะไรพี่ควอตซ์ ส่วนเรื่องราวต่อจากนี้ก็จะอ่านไปยิ้มไปค่ะ ยังไม่ต้องนึกถึงดราม่าเพราะมันยังมาไม่ถึงเนอะ ^^
อ๋อ........ เจอกันอีกทีหลังวันพุธที่ 24 เลยนะคะ เพราะฟางไม่ว่างยาวเลยค่ะ ทำงานทุกวัน เลิกค่ำทุกวัน ไปออกบูธด้วยค่ะ ไม่ว่าง และ ไม่สะดวกมาอัพค่ะ
ปล. มีคำผิด บอกได้ค่า
อาจจะมาช้าหน่อยแต่ก็จะไม่ทิ้งไปไหนแน่นอนค่ะ หวังว่าจะเข้าใจกันนะคะ เป็นกำลังใจให้ฟางด้วยค่ะ ^^
ถ้าชอบถูกใจก็คอมเมนต์กันเนอะ ขอเลยค่าขอคอมเมนต์เลย ขอกันแบบนี้นี่แหละ แฮ่...
สำหรับเฟสบุ๊คค่ะ https://www.facebook.com/fgc32yaoi
สำหรับทวิตเตอร์ค่ะ https://twitter.com/Fangiily_GC
เข้าไปพูดคุย สอบถาม ทวงหานิยายกันได้เลยนะคะ ยินดีตอบทุกคน ทุกข้อสงสัย(ที่ตอบได้จ้า)
ฝากอุ้มรักด้วยนะคะ ขอบคุณทุกคะแนนบวกเป็ด คะแนนชื่นชมในตัวฟางนะคะ ขอบคุณมากๆ เลยค่ะ
หัวข้อ: ❤… อุ้มรัก ...❤ #Mpreg } ll อุ้มรัก'S 01 [100%] l P.160 [12-11-62] (อ่าน 1193302 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก