"หึ... ดื้อ งอแง"สาวใช้สามคนเดินเข้ามาในห้องนอนของควอตซ์และน้ำเหนือในบ้านตระกูลบริสตัน ที่แขนของแต่ละคนมีเสื้อผ้าจำนวนมากพาดมาด้วย ก่อนที่เสื้อผ้าเหล่านั้นจะถูกจัดใส่ตู้เสื้อผ้าขนาดใหญ่อย่างบรรจง น้ำเหนือที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องน้ำมองด้วยความไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น เสื้อผ้าหลายชุดที่แขวนอย่างดีอยู่ในตู้ก็ถูกหยิบออกมาพับเอาไว้เรียบร้อย
“น… นี่อะไรกันเหรอครับ” น้ำเหนือเดินเข้ามาใกล้พร้อมกับร้องถาม “เสื้อผ้าของผมนี่ครับ จะเก็บ… ไปไหนเหรอ”
“ไม่ได้เอาไปไหนหรอก แต่ตอนนี้เธอท้องโตขึ้นจนใส่ชุดเดิมพวกนั้นไม่ได้ พี่ก็เลยให้คนมาเก็บเอาไว้ก่อน” ควอตซ์ที่เดินเข้ามาในห้องพร้อมกับคุณหญิงมรกตพูด
“ใช่จ้ะ แม่กับพี่ควอตซ์ซื้อพวกชุดใหม่มาให้ น่าจะเหมาะกับท้องของน้ำเหนือตอนนี้มากกว่า แต่ไม่ต้องห่วงนะลูกไม่มีชุดไหนที่ดูเป็นผู้หญิงเกินไปแน่นอน” คุณหญิงมรกตพูด
น้ำเหนือพยักหน้ารับรู้ก่อนจะยกมือไหว้ขอบคุณคุณหญิงมรกตรวมไปถึงใครอีกคนด้วย “ขอบคุณนะครับคุณแม่… พี่ควอตซ์”
ทั้งสองคนได้แต่ยิ้มรับกับสิ่งที่น้ำเหนือทำ คุณหญิงมรกตยืนดูสาวใช้เก็บเสื้อผ้าของน้ำเหนือจนเรียบร้อยถึงได้เดินออกจากห้องไป เหลือคู่รักที่อยู่กันตามลำพัง น้ำเหนือนั่งอยู่ที่ปลายเตียง มองไปที่ตู้เสื้อผ้าที่เต็มไปด้วยเสื้อผ้าชุดใหม่ มันเยอะเสียจนน้ำเหนือคิดว่า… เขาจะใส่ได้ครบทุกตัวหรือเปล่า
ส่วนควอตซ์ก็ลุกขึ้นเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าที่ยังเปิดอยู่ เขายืนอยู่ตรงนั้นสักพักก่อนจะหยิบชุดออกมา เป็นเสื้อยืดคอกลมแขนสั้นสีขาว ลายทางยาวสีเทากับกางเกงขาสั้นเข้าชุดกัน แล้วจึงเดินกลับมาหาน้ำเหนือพร้อมกับยื่นชุดให้
“ครับ?” อีกฝ่ายถามกลับอย่างงงๆ
“วันนี้มีนัดกับพ่อไม่ใช่หรือไง ไปเปลี่ยนชุดสิเดี๋ยวพี่พาไปกินข้าวกลางวันข้างนอกเลย” ควอตซ์บอก
และคำบอกนั้นก็ทำให้น้ำเหนือตาโตอย่างนึกขึ้นได้ ลืมไปเสียสนิทเลยว่าวันนี้มีนัดกับสินธรคนเป็นพ่อว่าจะไปทานข้าวเย็นด้วยกัน...
น้ำเหนือกลับมาจากหัวหินได้เกือบสองอาทิตย์แล้ว ซึ่งพอกลับมาถึงเจ้าตัวก็ติดต่อกลับหาพ่อทันที เมื่ออาทิตย์ก่อนก็นัดสินธรมาทานมื้อเย็นด้วยกันที่บ้านบริสตัน แต่เพราะสินธรเองก็มีงานเลยยังไม่ได้เจอกันอีก แต่ถึงอย่างนั้นสองพ่อลูกก็โทรหากันทุกวัน วันไหนคิดถึงกันมากๆ ก็วีดิโอคอลหากัน
ส่วนเย็นนี้สินธรเป็นฝ่ายโทรมานัดเองเนื่องจากอยากทานข้าวเย็นกับลูกชาย เลยถือโอกาสชวนลูกชายออกไปเปลี่ยนบรรยากาศ ซึ่งพอน้ำเหนือได้รับโทรศัพท์ก็รีบตกลงทันทีเพราะอยากเจอพ่อเหมือน แต่กลับดันลืมเสียอย่างนั้น
“ผมลืมไปเลย มัวแต่ออกแบบสร้อยจนลืม ดีนะครับที่พี่ควอตซ์มาเตือนผม” น้ำเหนือว่า เอื้อมมือไปหยิบชุดในมือของอีกฝ่ายมาถือ แล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำเพื่อจัดการเปลี่ยนเสื้อผ้า
ไม่นานน้ำเหนือก็เดินออกมาจากห้องน้ำในชุดใหม่ คนตัวเล็กในชุดคอกลมสีขาวลายทางสีเทาที่ควอตซ์หยิบให้นั้นขับให้คนขาวดูขาวขึ้นกว่าเดิม
“เป็นยังไง ใส่สบายไหม คุณแม่บอกว่ากางเกงเป็นแบบกางเกงสำหรับคนท้อง” ควอตซ์เดินเข้าไปใกล้พร้อมกับเอ่ยถาม
คนถูกถามพยักหน้ารับ ดึงเสื้อยืดที่ตนสวมอยู่ขึ้นนิดจนเห็นกางเกงสีและลายเดียวกันกับเสื้อ ตอนที่เอาเสื้อลงก็เหมือนกับเป็นกางเกงขาสั้นปกติ แต่จริงๆ แล้วช่วงเอวของกางเกงจะเป็นผ้าเนื้อดีที่มีความยืดยุ่นรองรับหน้าท้องของว่าที่คุณแม่ได้เป็นอย่างดี
“สบายดีครับ เหมือนกางเกงขาสั้นทั่วไป แต่ผ้านิ่มสบายไม่รัดท้องด้วย” น้ำเหนือเงยหน้าขึ้นตอบพร้อมกับยิ้มให้
“แบบนั้นก็ดีแล้วละ พอเอาเสื้อลงก็ดูไม่ออกเลยว่าท้อง เหมือนใส่เสื้อตัวใหญ่ๆ เวลาออกไปข้างนอกก็ไม่เป็นอะไร” ควอตซ์ว่า ยกมือขึ้นจัดผมที่ยุ่งนิดๆ ของคนรักให้ “ที่จริงพี่ก็คุยกับคุณแม่ว่าต่อให้ใครต่อใครรู้เรื่องพวกเราก็ไม่สนใจ แต่พี่ไม่อยากให้เราเครียดมากกว่าเพราะมันคงไม่ดีต่อตัวเหนือเองแล้วก็ลูกด้วย”
“ขอบคุณนะครับ” น้ำเหนือพูดขอบคุณ
เรื่องราวที่เกิดขึ้นกับเขาน้ำเหนือไม่อยากที่จะให้ใครรับรู้ไปมากกว่านี้ ส่วนหนึ่ง… เพราะน้ำเหนือไม่แน่ใจว่าถ้าหากผู้คนมากมายรับรู้น้ำเหนือจะรับไหวหรือเปล่ากับคำพูดมากมาย ถึงแม้บริสตันจะบอกว่าไม่สนใจก็ตาม แต่เขาก็เชื่อว่าเรื่องราวของเขาจะส่งผลกระทบต่อตระกูลและบริษัทของบริสตันไม่มากก็น้อย อีกส่วน… น้ำเหนือยังไม่อยากสร้างตราบาปติดตัวให้กับลูกน้อยทั้งสองทั้งๆ ที่พวกเขายังไม่ได้ลืมตาดูโลก ถ้าหากวันไหนที่ลูกเกิดมาและโดนใครพูดใส่ว่า… มีแม่เป็นคนผิดปกติ
“คิดมากอะไรอยู่ ชอบคิดมากไปเรื่อย” เสียงเข้มของควอตซ์ว่าอย่างดุๆ เมื่อเห็นสีหน้าที่เปลี่ยนไปของคนตรงหน้า
“ผมเปล่า…”
“ดื้อ” ควอตซ์เรียกก่อนจะรั้งคนตัวเล็กกว่าเข้าไปกอด
“อย่าคิดอะไรมากเลย ไม่ว่าอะไรจะเป็นยังไง บริสตันก็พร้อมที่จะดูแลแล้วก็ปกป้องเรานะ”“ขอบคุณครับ” น้ำเหนือซุกหน้าลงกับอกของอีกฝ่าย แล้วจึงเงยหน้าขึ้นยิ้มให้จนคนมองต้องก้มลงมาจูบเบาๆ ที่ปากอิ่มสีสวยนั้นและผละออก
“ไปกันดีกว่า วันนี้เปลี่ยนบรรยากาศไปกินข้าวนอกบ้านกันบ้างแล้วกันนะ” ควอตซ์ดันอีกคนออกนิด ยกมือยีผมน้ำเหนือเบาๆ ก่อนจะจับมืออีกฝ่ายมากุมเอาไว้แล้วพาเดินออกจากห้อง
ซึ่งก่อนจะเดินออกจากบ้านก็เจอกับคุณหญิงมรกตที่เตรียมตัวออกไปข้างนอกพอดี “จะออกไปข้างนอกกันเหรอลูก”
“ครับ จะพาน้องไปหาอะไรกินแล้วก็เที่ยวบ้าง ตอนเย็นมีนัดกินข้าวกับคุณสินธรน่ะครับ” ควอตซ์เป็นฝ่ายตอบคำถามนั้น
คุณหญิงมรกตพยักหน้ารับ “พอดีเลย เย็นนี้แม่กับพ่อก็มีงานเลี้ยงคงไม่ได้อยู่ทานข้าวด้วย ส่วนน้องพิสก็คงกลับดึก ไปเปลี่ยนบรรยากาศทานข้าวนอกบ้านกันก็ดีแล้ว จะได้ไม่เบื่อบ้านไปเสียก่อนนะ”
น้ำเหนือส่ายหน้ากับคำพูดของคุณหญิง “ผมไม่เบื่อบ้านหรอกครับ บ้านหลังนี้… ให้อะไรผมเยอะเลย”
“บ้านหลังนี้ ก็คือบ้านของลูกนะน้ำเหนือ” คุณหญิงมรกตยกมือขึ้นลูบแขนของน้ำเหนือ “เดี๋ยวแม่ไปก่อนนะ มีนัดกับคุณหญิงดา แล้วเจอกันนะลูก”
“ครับ คุณแม่” ทั้งสองคนตอบแทบจะพร้อมกัน เปลี่ยนเป็นเดินไปส่งคุณหญิงมรกตที่รถก่อนแล้วพวกเขาจึงพากันเดินไปที่รถของควอตซ์ แล้วรถคันสวยก็แล่นออกจากบ้านไป
ควอตซ์เลือกร้านอาหารบรรยากาศดีที่ไม่น่าเชื่อว่าจะอยู่ในตัวเมืองกรุงเทพที่มีแต่อาคารสูงได้ เลี้ยวเข้าซอยมาไม่นานก็เจอกับอาคารสองชั้นสไตล์วินเทจ ที่ตัวผนังเป็นลายอิฐสีน้ำตาล บริเวณหน้าร้านตกแต่งเอาไว้อย่างสวยงาม
“ร้านสวยจังครับ พี่ควอตซ์รู้จักร้านนี้ได้ยังไง” น้ำเหนือถามอยากแปลกใจ เพราะคิดว่าคนอย่างควอตซ์ไม่น่าจะเคยมานั่งร้านน่ารักๆ อะไรแบบนี้
“เปิดเจอในเน็ต เห็นเขาว่าสวย อาหารอร่อยก็เลยพามา พี่เองก็ไม่เคยมาเหมือนกัน” ควอตซ์ตอบก่อนจะพาน้ำเหนือเดินเข้าไปในร้าน พวกเขาเลือกนั่งโต๊ะโซฟากลมริมหน้าต่างที่มองเห็นสวนภายนอกได้เป็นอย่างดี
“อยากกินอะไรก็สั่งเอาเลยนะ” ควอตซ์บอก ดันเมนูให้น้ำเหนือที่นั่งอยู่ข้างๆ แล้วจึงหยิบอีกเล่มมาเปิดดู แต่ก่อนที่จะได้เลือกเมนูอาหารก็หันไปเห็นเด็กดื้อเปิดเมนูขนมหวานดูก่อนจนต้องส่งเสียงดุออกไป “กินของคาวก่อน ของหวานค่อยกิน เดี๋ยวปวดท้อง”
คนโดนดักทางได้แต่ทำปากยื่นอย่างงอนๆ แต่ก็ยอมพลิกหน้าเมนูมาเปิดเมนูของคาวดูแทน จนควอตซ์ได้แต่ส่ายหน้ากับท่าทางนั้นอยากจะยื่นมือไปบีบปากที่ยื่นออกมานั้นจริงๆ
“เลือกได้หรือยัง อยากกินอะไร” ควอตซ์หันมาถาม
ใบหน้าน่ารักขยับขึ้นลงก่อนจะชี้นิ้วไปที่เมนูที่อยากทานซึ่งพอควอตซ์เห็นก็หันไปสั่งกับพนักงานให้แล้วจึงสั่งของตัวเองบ้าง หันกลับมาเปิดเมนูไปที่หน้าเครื่องดื่มให้น้ำเหนือเลือก ซึ่งพอเห็นน้ำเหนือชี้นิ้วไปที่เมนูก็หันไปสั่งให้เหมือนเดิม
“สั่งเองไม่เป็นหรือไง หือ…” คนที่ทำหน้าที่สั่งอาหารให้พูด พร้อมกับยกมือขึ้นยีผมอีกฝ่ายอย่างมันเขี้ยว ซึ่งอีกคนก็ทำเพียงแค่ยิ้มและหัวเราะเบาๆ เท่านั้น จนควอตซ์ชักอยากจะจับมาฟัดสักทีแต่ติดที่ว่าพวกเขาอยู่ข้างนอกนี่แหละ
ถึงแม้จะจับคนน่ารักมาฟัดอย่างนึกอยากไม่ได้แต่ควอตซ์ก็ยื่นมือไปรั้งคนข้างๆ ที่หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่นเข้ามาใกล้ แล้วเกยคางเอาไว้บนศีรษะของน้ำเหนือ ซึ่งคนโดนโอบก็ไม่ได้ว่าอะไรกลับเอนหน้าแนบไปกับอกกว้างๆ นั้นแล้วก็เล่นโทรศัพท์ไปด้วย
“กินข้าวเสร็จแล้วไปไหนต่อเหรอครับ” น้ำเหนือถามโดยที่ยังไม่ได้ละสายตาจากโทรศัพท์ รวมถึงไม่ได้ผละตัวออกจากความอบอุ่นที่คุ้นชินนั้น
“พี่ว่าจะไปห้าง” ควอตซ์ตอบก้มมองน้ำเหนือที่นั่งเล่นเกมอยู่
“จะไปดูร้านสาขาเหรอครับ” น้ำเหนือเงยหน้าขึ้นมอง ก่อนจะชะงักไปนิดเมื่อเห็นว่าใบหน้าของควอตซ์อยู่ใกล้ๆ
“เปล่าหรอก จะชวนไปดูของใช้ของตัวเล็ก อีกไม่กี่เดือนก็คลอดแล้วพี่เลยอยากจะไปดูสักหน่อย สนใจไหมละ”
พอได้ยินแบบนั้นน้ำเหนือก็พยักหน้ารับทันที ดวงตากลมโตเป็นประกายอย่างชอบใจ “ดีครับ ไปดูกันนะ”
“อือ อย่างนั้นกินข้าวก่อนเดี๋ยวจะได้ไปดูของกัน” ควอตซ์ว่าผละออกจากน้ำเหนือเพื่อให้อีกฝ่ายขยับตัวนั่งดีๆ เมื่อเห็นว่าพนักงานของร้านกำลังยกอาหารมาเสิร์ฟให้ที่โต๊ะ
อาหารหน้าตาน่าทานเรียกความสนใจของน้ำเหนือได้เป็นอย่างดี และเมื่อพนักงานเสิร์ฟอาหารให้จนครบน้ำเหนือก็เริ่มลงมือจัดการกับอาหารตรงหน้าทันที “อร่อยไหม”
ควอตซ์ถาม นั่งมองคนท้องที่จัดการอาหารด้วยท่าทางดูแล้วน่าจะอร่อยยิ้มๆ ซึ่งคนถูกถามก็หันมาพยักหน้ารับ พูดยืนยันอีกรอบว่าอร่อยแต่ดูเหมือนกลัวว่าอีกฝ่ายจะไม่เชื่อถึงได้ม้วนเส้นสปาเก็ตตี้มาใส่ช้อนแล้วป้อนถึงปากคนข้างๆ
ซึ่งคนพี่ก็ว่าง่ายอ้าปากรับสปาเก็ตตี้ที่น้องป้อนเข้าปากแต่โดยดี
“อือ อร่อยดี กินเยอะๆ หล่ะมีคนแย่งกินอีกตั้งสองคน” พูดไปก็ยกมือขึ้นปาดไปที่ริมฝีปากอิ่มเพื่อเช็ดคราบซอสมะเขือเทศให้ ก่อนจะหยิบกระดาษทิชชูมาเช็ดให้อีกรอบ หันไปเลื่อนน้ำสีสวยมาวางไว้ให้ใกล้ๆ
หลังจากที่จัดการกับสปาเก็ตตี้เรียบร้อย ควอตซ์ก็ยอมตามใจเด็กดื้อของเขาหันไปเรียกพนักงานเพื่อขอเมนูของหวานมาให้น้ำเหนือเลือก สั่งขนมเค้กไปสองชิ้น เค้กช็อคโกแลตหนึ่งชิ้นสำหรับน้ำเหนือ อีกชิ้นเป็นเค้กกาแฟสำหรับควอตซ์
เมื่อออกจากร้านควอตซ์ก็ขับรถพาน้ำเหนือไปห้างสรรพสินค้า เขาเลือกห้างที่อยู่ห่างจากตัวเมืองเนื่องจากช่วงเวลาทำงานแบบนี้คนไม่ค่อยเยอะ เขากลัวว่าถ้าน้ำเหนือไปเจอคนเยอะๆ แล้วจะเวียนหัวจนแพ้ท้องขึ้นมาอีก เพราะตอนนี้ถึงแม้อาการแพ้ท้องของน้ำเหนือจะลดลงไปมากแล้ว แต่ก็มีบางวันที่แพ้ท้องหนักขึ้นมาอีก
“จะไปดูอะไรก่อนดีครับ” น้ำเหนือหันไปถามหลังจากที่เดินเข้าในตัวห้างเรียบร้อยแล้ว “ไปดูของเล่นเด็กก่อน หรือของใช้ก่อนดีครับ”
“ของใช้สิ ของเล่นเอาไว้ก่อนก็ได้ ดูไปเรื่อยๆ ถ้าชอบก็ซื้อ ไม่ชอบก็เอาไว้ค่อยซื้อทีหลัง” พูดไปก็คว้ากระเป๋าเป้ของน้ำเหนือมาสะพายไว้ที่ไหล่ของตัวเอง ซึ่งในกระเป๋านั้นก็มีโทรศัพท์ กระเป๋าสตางค์ของควอตซ์ใส่เอาไว้ด้วย
ทั้งสองคนเดินไปยังชั้นที่เป็นเสื้อผ้าแล้วก็ของใช้ของเด็กอ่อน ซึ่งก็มีอยู่เยอะมากจนน้ำเหนือเลือกไม่ถูกว่าจะเดินไปดูทางไหนก่อนดี ได้แต่เดินตามการจับจูงของคนพี่ไปดูของใช้สำหรับเด็กอย่างพวกรถเข็นเด็กก่อน
“สวัสดีค่ะ สอบถามได้นะคะ” พนักงานเอ่ยทักเมื่อเห็นทั้งสองคนเดินเข้าไป น้ำเหนือส่งยิ้มให้กับพนักงานส่วนควอตซ์ก็พยักหน้ารับ
“มีรถสำหรับเด็กแฝดไหมครับ” ควอตซ์ถาม กวาดสายตามองรถเข็นเด็กที่วางโชว์เอาไว้อยู่
“มีค่ะ ทางด้านนี้เลยค่ะ”
ทั้งสองคนเดินตามพนักงานไปจนถึงส่วนที่โชว์รถเข็นเด็กสำหรับเด็กแฝด มีทั้งแฝดสอง แฝดสาม ควอตซ์หันไปขอบคุณพนักงานก่อนจะขอเดินเลือกก่อน ซึ่งพนักงานก็พยักหน้ารับแล้วเดินเลี่ยงไปปล่อยให้คู่รักเลือกกันได้ตามสบาย
“มีแบบที่ชอบไหม” หันมาถามคนที่เดินตามอยู่ข้างๆ “เอาแบบเบาะนั่งซ้อนกันข้างหน้าข้างหลัง หรือจะเอาแบบข้างๆ ดี”
“ผมอยากได้แบบข้างๆ อย่างนี้ เจ้าตัวเล็กจะได้มองเห็นกันชัดๆ พี่ควอตซ์ว่าดีไหม” มือเอื้อมไปจับที่จับรถเข็นเด็กแล้วลองเข็นไปมา “หรือว่าจะเอาแบบแยกดีครับ”
“เดี๋ยวลองขอคำแนะนำดูแล้วกัน” ควอตซ์บอก หันไปเรียกพนักงานที่ยืนอยู่ไม่ไกลมาเพื่อสอบถาม
“จริงๆ แล้วก็ขึ้นอยู่แต่ละครอบครัวนะคะคุณลูกค้า บางคนก็บอกว่าแยกคันสะดวกกว่าอย่างเวลามาเที่ยวกันในครอบครัวแล้วคุณแม่อยากไปฝั่งนี้ คุณพ่ออยากไปอีกฝั่งจะได้ไม่เป็นปัญหา แต่บางคนก็ว่ารวมกันดีกว่าเวลาต้องอุ้มเด็กสักคน รถเข็นจะได้ไม่เกะกะน่ะค่ะ”
พอได้ยินแบบนั้นทั้งควอตซ์และน้ำเหนือก็หันมองหน้ากันทันที ว่าที่คุณแม่เอียงคอนิดอย่างกำลังคิด คิ้วขมวดเข้าหากันเพราะคิดไม่ตก จนอีกคนต้องยกนิ้วขึ้นจิ้มที่กลางหว่างคิ้วของคุณแม่ “คิ้วขมวดหากันแล้ว คิดมากอะไรแบบนั้น”
“ก็... ไม่รู้จะเลือกแบบไหนดีนี่...” น้ำเหนือว่า
“ไม่รู้จะเลือกแบบไหนก็เอาไปทั้งสองแบบ ไว้ใช้สถานการณ์ที่ต่างกัน” ควอตซ์ว่าง่ายๆ เหมือนกับไม่ใช่เรื่องใหญ่โตอะไร
แต่คนฟังน่ะทำตาโตไปแล้วเรียบร้อย คิ้วขมวดเข้าหากันอีกรอบ คิดว่ารถเข็นเด็กราคาคันละสองร้อยหรือยังไงถึงได้เอาทั้งสองแบบ
“หึ... ดื้อ งอแง” ควอตซ์ว่ายิ้มๆ เพราะเดาได้ว่าคนตัวเล็กกว่าคิดอะไรอยู่
“เปล่าสักหน่อย” น้ำเหนือว่า
“เอาไว้ก่อนก็ได้ กลับไปปรึกษาคุณแม่กับน้าหมอก่อนแล้วกันค่อยว่ากันอีกที” ควอตซ์พูดกับน้ำเหนือก่อนจะหันไปขอบคุณพนักงานแล้วพาน้ำเหนือเดินดูของอย่างอื่นต่อ
แต่สุดท้ายทั้งสองคนก็ได้แต่เดินดูเพราะเอาเข้าจริงๆ ก็ไม่มีใครเลือกถูกว่าควรจะซื้ออะไรแบบไหน เลยตัดสินใจว่าเอาไว้จะมาเลือกใหม่โดยพาคุณหญิงมรกตให้มาช่วยเลือก วันนี้พวกเขาเลยถือโอกาสเดินดูไปก่อนว่ามีอะไรบ้าง
จนกระทั่งว่าที่คุณแม่เริ่มเมื่อยเพราะเดินเยอะไหนจะรับน้ำหนักของลูกในท้องทั้งสองคน ควอตซ์เลยพาน้ำเหนือไปนั่งพักที่ร้านเบเกอร์รี่ในห้าง สั่งน้ำผลไม้ปั่นเย็นๆ ให้คนรักหนึ่งแก้ว พร้อมกับขนมเค้ก ส่วนของตัวเขาเองก็กาแฟหนึ่งแก้ว
“เมื่อยมากไหม” ควอตซ์ถาม
“นิดหน่อยครับ นั่งพักเดี๋ยวก็คงดีขึ้น ผมยังอยากเดินดูของต่ออยู่เลย” น้ำเหนือว่า คว้าเอาแก้วน้ำผลไม้ปั่นมาดูดแก้กระหาย
“เดี๋ยวค่อยไปเดินดูต่อก็ได้ ถ้าไม่ไหวก็ไม่ต้องเดินแล้วเดี๋ยวจะเหนื่อยไปมากกว่านี้แล้วจะไม่ได้ไปหาพ่อนะ” พูดไปก็ยกมือปัดผมของคนรักไปด้วย “ผมยาวเร็วเหมือนกันนะ เริ่มยาวอีกแล้ว”
“ผมเอาที่รัดผมมาด้วยนะ อยู่ในกระเป๋า”
พอได้ยินแบบนั้นควอตซ์ก็หันไปหยิบกระเป๋าเป๋สีดำของน้ำเหนือมาเปิดเพื่อหาที่รดผม ก่อนจะหันไปรวบผมด้านหน้าของคนรักขึ้นแล้วใช้ที่รัดผมมัดให้จนเป็นหัวจุกน้ำพุเล็กๆ ควอตซ์กระตุกยิ้มดีดหน้าผากอีกคนเบาๆ
“หัวเหม่ง...”
คนโดนดีดหน้าผากทำหน้าบึ้งยกมือขึ้นปิดหน้าผากตัวเองทันทีอย่างงอนๆ “หยุดเลยนะคนนิสัยไม่ดี”
ควอตซ์หัวเราะจับมือของน้ำเหนือออกแล้วใช้ปลายนิ้วลูบเบาๆ ตรงที่เขาดีดไป ไม่ได้ดีดแรงจนแดงแบบนั้น
“ไม่เจ็บแล้วนะ”
น้ำเหนือได้แต่หน้าแดงหันหน้าหนีคนช่างแกล้ง คว้าแก้วน้ำมาดูดแก้เก้อ ไม่ได้หน้าแดงเพราะเสียงอ่อนโยน ไม่ได้หน้าแดงเพราะรอยยิ้มอบอุ่น แต่น้ำเหนือหน้าแดงเพราะสัมผัสอุ่นๆ จากริมฝีปากของใครอีกคนที่แนบลงที่หน้าผากของเขา
คนนิสัยไม่ดี... ทำอะไรไม่อายคน!************************************************
50% ค่า โอ๊ย... ทำไมฟางรู้สึกคันแก้มไปหมดเลย ในใจก็มีความรู้สึกหลายๆ ความรู้สึกปนๆ กันไปหมด ทั้งฟิน ทั้งดีใจ ทั้งหมั่นไส้นิดๆ (กับการกระทำของคนพี่) คือพี่คะ... คนพี่แสดงออกชัดเจนมากค่ะ อะไรคือการที่ฟัดน้องไม่ได้แต่ดึงน้องมากอด อะไรคือการจูบหน้าผากน้องคะ นี่ที่สาธารณะนะคะเพื่อพี่จะลืมมมม หมั่นไส้เบาๆ ค่ะ ฮ่าาาาาาา คือแบบ... อะไรเนี่ยยยยยยย จะหวานกันไปไหนคะสองคนนี้ แล้วคือคนน้องก็ไม่หนีไม่ห้าม พี่เขาดึงไปกอดก็ซบอกพี่เขาเฉย อะไรกันคะ อะไรกันนนนนนน ทำไมคู่นี้น่าหยิกขนาดนี้เนี่ย
ปล. มีคำผิด บอกได้ค่า
อาจจะมาช้าหน่อยแต่ก็จะไม่ทิ้งไปไหนแน่นอนค่ะ หวังว่าจะเข้าใจกันนะคะ เป็นกำลังใจให้ฟางด้วยค่ะ ^^
ถ้าชอบถูกใจก็คอมเมนต์กันเนอะ ขอเลยค่าขอคอมเมนต์เลย ขอกันแบบนี้นี่แหละ แฮ่...
สำหรับเฟสบุ๊คค่ะ https://www.facebook.com/fgc32yaoi
สำหรับทวิตเตอร์ค่ะ https://twitter.com/Fangiily_GC
เข้าไปพูดคุย สอบถาม ทวงหานิยายกันได้เลยนะคะ ยินดีตอบทุกคน ทุกข้อสงสัย(ที่ตอบได้จ้า)
ฝากอุ้มรักด้วยนะคะ ขอบคุณทุกคะแนนบวกเป็ด คะแนนชื่นชมในตัวฟางนะคะ ขอบคุณมากๆ เลยค่ะ
หัวข้อ: ❤… อุ้มรัก ...❤ #Mpreg } ll อุ้มรัก'S 01 [100%] l P.160 [12-11-62] (อ่าน 1193715 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก